All language subtitles for FRANK SINATRA - All Or Nothing Part 2 - Documentary (2015) 2

Tamtej nocy był człowiekiem
wrażliwym emocjonalnie.

To była dla niego wielka noc.

To było wspaniałe wydarzenie.
Kto jest kim z celebrytów tam był.

Sam wieczór był emocjonujący
i pełen mieszanych emocji.

Panie i panowie, Franku Sinatrze.

Rozmawiali o najlepszej piosenkarce
pop, jaka kiedykolwiek żyła.

Na swój koncert emerytalny
Sinatra wybrał 11 piosenek,

które przedstawiają
historię jego życia i kariery.

Użył piosenek do
opowiedzenia swojej historii, a

poprzez swoją historię
opowiada nam naszą historię.

To go wyróżniało.

Dziękuję bardzo. Jestem absolutnie zachwycony.

Frank Sinatra to, cóż, Frank Sinatra.

W ciągu 20 lat podróżował z Hoboken do
Hollywood, zatrzymując się pomiędzy nimi.

The Voice stał się jedną z
największych gwiazd Hollywood.

Ostatnio, po stosunkowo
nieaktywnym okresie,

Variety przypisuje mu
największy powrót w historii teatru.

Jest teraz jedną z najgorętszych
nieruchomości w Hollywood.

nie mogę sobie wyobrazić.

Cześć?

W 1949 roku Frank Sinatra nadal jest koronerem.

Romantyczny ideał młodości.

W latach 50. był już
innym typem piosenkarza

i innym typem
osobowości ekranowej.

Jest dorosły.

Jest kimś, kto
przekonująco śpiewa o

cierpieniu i zakładamy,
że sam cierpiał.

Ok, nagrywamy.

- Chodźmy.
-Prawidłowy. Walcowanie.

Uwielbiam nagrywać.

Myślę, że nagrywanie płyt to świetna zabawa
w każdym czasie, ponieważ jest aktualna.

To jest właśnie tam.
Kiedy skończysz nagrywać,

mrugasz okiem lub uchem,
że tak powiem, i bum.

Kiedy trafia na Kapitol, jest to
totalny obraz dorosłości, dojrzałości.

A kraj zareagował natychmiast.

Kobiety mówiły: „To jest mężczyzna,
z którym mogłabyś iść do łóżka”.

A mężczyźni powiedzieli: „Chciałbym być tym facetem”.

W latach 50.
feniks wyłonił się z

popiołów poprzedniej
egzystencji.

A kręcone włosy i opadające
muszki nagle ustąpiły miejsca

kapeluszowi Cavanagh i
długiemu luźnemu krawatowi.

I to była zmiana,
której udało się dokonać

bardzo, bardzo niewielu
osobowościom muzycznym.

Czy Sinatra i Sinatra
wybrali tylko te piosenki,

czy zrobił to we współpracy
z tobą iz producentem?

Sinatra wybrał swoje własne rzeczy.

Kiedy więc słuchasz albumu Franka
Sinatry, jest to produkt jego głowy.

Myślisz o Only The Lonely, Wee
Small Hours Of The Morning, wiesz?

Wymyślił albumy koncepcyjne.

To, co by zrobił, to
znaleźć nastrój, a następnie

dowiedzieć się, które piosenki
odzwierciedlają ten nastrój.

A potem, kiedy wszedł
do studia, był przygotowany

do podążania za
orkiestracją aranżera.

- Słuchaj, halo?
- Jack musi grać na altówce.

Jeśli są jakieś wyskakujące „P”, przestańmy.

Ponieważ w poprzednich
randkach pojawiało się zbyt wiele „P”.

Możesz je trochę rozjaśnić?

Być może jestem jedną
z nielicznych osób, które

występują w środku
orkiestry, w samym studiu.

I bez słuchawek i bez
budki, przeszklonej budki,

bo potrzebuję popędu orkiestry.

Dobry aranżer jest strasznie
potrzebny, bo jest sekretarzem nagrań.

Na przykład, jeśli przyniosłeś mi piosenkę,
a ja powiedziałem: „jest bardzo dobra,

„Może to nagramy”.

Potem wprowadzaliśmy… W
tamtych czasach był to Axel, a potem

poszliśmy do Billy'ego Maya i
Nelsona, a potem do Gordona Jenkinsa.

Siadaliśmy i wybieraliśmy klucz.

Przekazywałem mu swoje przemyślenia
na temat tego, jakie powinno być tło

od ośmiu taktów do ośmiu taktów, a
potem mówiłem: „Jak bardzo się mylę?”

Czasami dyrygował orkiestrą.
To świetna zabawa.

Ale jeśli nie, powiedzmy, wygodnie,
przyzwyczaiłem się do tego.

Częściowo wynikało to z jego potrzeby potwierdzenia siebie.

To była część jego występu.
Był showmanem.

Sinatra bardzo szanował Nelsona
Riddle'a, jego talent muzyczny.

Nagrali ponad 300 piosenek.

Trzysta odrębnych układów w
latach, w których pracowali razem,

w tym piosenkę zatytułowaną
Mam cię pod skórą.

Nie spałem w nocy,
żeby napisać ten układ.

Pamiętam, jak przyniosłem to do
nagrania i wszyscy byli pod wrażeniem.

Kiedy skończyli pierwszą rundę, cała
orkiestra oklaskiwała Nelsona Riddle'a

i gwizdał, bo to było takie wspaniałe.

To było zgodne ze specyfikacjami Franka,
powiedział: „Chcę długie crescendo”.

Idź zdobyć ich! Zdobądź je!

Dziękuję.

Pierwszy akt nazywał się The Daily Life,
a ten akt nazywa się Love and Marriage.

A ponieważ dziś wieczorem trochę
tu śpiewamy, panie Liderze, jeśli łaska.

Ten okres w Ameryce
był największym wzrostem

bogactwa jednostek w
historii zachodniej cywilizacji.

Były pieniądze, były pieniądze
na kupowanie płyt, były

pieniądze na to, żeby dzieciaki
miały własną subkulturę.

Dla dużej liczby białych
Amerykanów z klasy średniej,

nigdy nie mieli tak dobrze jak w latach 50.

Ale wiedzieli też,
że cała sprawa może

się zepsuć, jeśli bomba
zostanie zrzucona.

Bez paniki stawmy czoła
rzeczywistości naszych czasów.

Fakt, że bomby atomowe mogą
kiedyś spaść na nasze miasta.

To bardzo niezręczny,
niewygodny zestaw opozycji, który

kształtuje amerykańską
kulturę w erze Eisenhowera.

Istnieje ogromna
stabilność ekonomiczna,

ale towarzyszy temu
ogromna ilość fermentu.

Kontynuujemy nasz protest.

Jesteśmy w stanie wojny z
komunistyczną połową świata.

Człowiek jest albo lojalny, albo nielojalny.

Czy jesteś lub byłeś kiedykolwiek
członkiem Partii Komunistycznej?

Panie McCarthy, czy wierzy
pan, że co najmniej 5000

amerykańskich żołnierzy zostało
wymordowanych przez Czerwonych?

Pojadę do Korei.

Zadzwoniłem do szefa USO.

Powiedziałem mu: „Chciałbym tam pojechać
i zrobić kilka koncertów dla tych gości”.

Ponieważ Hope już tam
była, a potem przysłali

aktorów z wodewilu
i tego typu rzeczy.

Powiedziałem: „Potrzebują tam jakichś imion”.

Następną rzeczą, jaką pamiętam, jest to, że dzwoni do mnie i mówi:

„Wydaje się, że w Waszyngtonie, w
wywiadzie, jest problem związany z twoim

zaangażowaniem w jakąś organizację
młodzieżową i kampanię Roosevelta.

Są skłonni myśleć, że jesteś
częścią partii komunistycznej”.

Powiedziałem: „Co?
Jedziemy do Waszyngtonu”.

Powiedziałem: „Nie spuszczę ich z haczyka”.

Poszedłem więc do budynku Pentagonu.

Wprowadzono mnie do okazałego pokoju. Kiedy
wszedłem, wyglądało to jak ława przysięgłych.

Było trzech lub czterech siwych mężczyzn,
wszyscy prawdziwi wojskowi i cywil.

Pochodził z ówczesnego
OSS, a nie z CIA.

Nikt się nie uśmiechał.

Jeden facet powiedział mi,

„Należysz do organizacji
młodzieżowej, do której dołączyłeś”.

Powiedziałem: „Nigdy nie dołączyłem do organizacji młodzieżowej”.

Polowanie na czarownice.
To właśnie robili. Polowali na czarownice.

Ponieważ potem pojawiła się czarna lista.
Zacząłem się wkurzać na tych chłopaków.

Powiedziałem: „Słuchajcie,
panowie, czy ktoś mnie sprawdza?”

Generał Kastner wyjaśnił,
że na przestrzeni lat

w prasie publicznej
ukazało się wiele artykułów

co utożsamiało Sinatrę
z linią komunistyczną.

W rezultacie istniały poważne
wątpliwości co do sympatii

pana Sinatry do komunizmu,
komunistów i towarzyszy podróży.

Powiedział to Sinatrze prosto w twarz.

Powiedziałem: „Panowie, jeśli uważacie, że jestem zagrożeniem,

"w takim razie możesz sobie
wsadzić wojnę koreańską w dupę,

„i to dotyczy was wszystkich”,
powiedziałem, wstałem i wyszedłem.

Pieprz się. Myślisz, że jestem zagrożeniem dla mojego narodu?

Kto cię do cholery potrzebuje?
Powiedziałem: „Nie potrzebuję cię”.

Frank Sinatra zwrócił na siebie uwagę.

Zawsze narzekał, że został
niesprawiedliwie oznaczony jako komuch.

Trzeba przyznać, że zręcznie
uniknął niektórych okropniejszych

rzeczy, które przydarzały się
artystom w tamtych czasach.

Został wymieniony w niesławnych

Izba w sprawie przesłuchań Komisji
ds. Działalności Antyamerykańskiej,

ale nigdy nie został wezwany do złożenia zeznań.

Był po prostu liberalnym, lewicowym artystą,

który znacznie wyprzedzał swoje czasy
na zajmowanych przez siebie stanowiskach.

Jednym z nich było wypowiadanie
się przeciwko rasizmowi w

czasie, gdy nikt nie wypowiadał
się przeciwko rasizmowi,

nie mówiąc już o białym croonerze
z Hoboken w stanie New Jersey.

Dziękuję, panie i panowie.

Oto kilka osób, których
nigdy wcześniej nie robiliśmy

w telewizji, pierwsi
panowie, pan Frank Sinatra.

Ludzie pomagali tacie,
tata pomagał innym

ludziom, wiesz, wznieść
się. To nie było łatwe.

Najtrudniej było Sammy'emu
z oczywistych powodów.

Sinatra nie lubił segregacji.

Nie podobało mu się, że czarni byli
traktowani jako istoty niższego rzędu.

Zawsze się temu sprzeciwiał.

Naprawdę zdałem sobie
sprawę z segregacji,

kiedy zaangażowałem
się w biznes rozrywkowy.

Odkryłem, że jadąc przez niektóre
części Stanów Zjednoczonych,

ciągle podróżując, robiąc
jednonocne wypady z orkiestrami

które składały się z murzyńskich
muzyków, było wiele problemów.

I to nie tylko na południu, ale w
niektórych dzielnicach państw granicznych.

I zaczęło mi to przeszkadzać.

Myślę, że to jest podłe.

Myślę, że to najbardziej nieprzyzwoity sposób wierzenia.

Myślę, że wszyscy zostaliśmy stworzeni równymi.

To jest złe. Jest po prostu w zasadzie błędne.

Sinatra czuł, że ważne dla
jego życia, sztuki i całego stylu

jest to, czego nauczył się od
czarnej kultury i czarnych ludzi.

Był bardzo, bardzo blisko
związany ze sceną afroamerykańską.

Jego bliskość nigdy nie
została w pełni rozpoznana

historycznie, ponieważ
robił to po cichu za kulisami.

Otworzył mi więcej drzwi niż
jakakolwiek inna osoba, czarna

czy biała, w tym biznesie.
Ustalił moją pensję filmową,

był też przy mnie, osobiście,
kiedy go potrzebowałam.

I bez pytania
zawsze był przy mnie.

Sammy ma teraz
zaledwie 29 lat, ale

większość życia
spędził w show-biznesie.

Od Harlemu do Hollywood,
z towarzyszącymi mu

sukcesami i kryzysem,
najgorszy, około rok temu.

Wracał z Vegas późnym wieczorem
po koncercie, żeby przespać się

w Los Angeles i nagrać tytułową
piosenkę do filmu w Universal.

Jechał za zakrętem
na autostradzie i dwie

staruszki wycofywały
samochód z podjazdu,

i żeby ich nie potrącić, przeszedł na
drugą stronę jezdni, uderzył w drzewo.

Stary Cadillac z jajkiem
na środku kierownicy.

Wiesz, to kiedyś
wyglądało jak połówka jajka.

Uderzyło go dokładnie tutaj,
a oko wyskoczyło mu z głowy.

Nigdy się z nikim nie pożegnałem.

Wskoczyłem do samochodu i
pojechałem do San Bernardino.

Poleciałem tam.

I to jest kolorowy szpital.

A później dowiedziałem się, że
jeździli w kółko przez 40 minut...

- Żeby załatwić szpital, który by go przyjął?
-...żeby dostać szpital, który by go przyjął.

Pojechałem do niego do Palm Springs i
wróciłem do zdrowia z przyjaciółmi, kumplami.

Sammy nigdy w życiu nie nauczył
się pływać, śmiertelnie boi się wody.

Więc nauczyłam go pływać.

A potem powiedziałem mu:
„Sam, nie jestem lekarzem,

„ale utrata oka spowoduje
utratę równowagi.

"Myślę, że powinieneś nauczyć mnie kroku czasowego."

I patrzył zza łaty.

Palec, pięta, palec, pięta, palec u nogi, pięta.

Następnego popołudnia
powiedziałem mu: „Dobrze, twoja kolej”.

I wiesz, mieliśmy kłopoty
przez jakieś pół godziny,

bo on próbował wykonać
ruch i przechylał się,

szedł i przechylał się w drugą stronę.

Zgadywałem, nie wiedziałem,
co do diabła mogłem wiedzieć?

Jeśli twoi przyjaciele
skupiają się wokół ciebie,

psychicznie, jest czas,
kiedy to może się zdarzyć,

podnosi cię i daje siłę, której

potrzebujesz, aby
podjąć ten drugi start.

Czas jest wszystkim i on o tym wiedział.

Frank, masz świetną prezencję,
nie ma co do tego wątpliwości.

Wygląda na to, że
panujesz nad sobą i sytuacją.

Czy to fasada? Czy czujesz się dowódcą?

Czy zdarza Ci się znaleźć się w
sytuacji, w której czujesz się nieswojo?

Myślę, że zdarza mi się
to około 10 razy dziennie.

Bez względu na to,
gdzie się pojawiła,

wszyscy czcili
twarz, sławę, postać,

z najpiękniejszych zwierząt świata.

Nie było to wielką tajemnicą.
Frank słyszał o tym w Nowym Jorku.

Wiedział, że spotykam się z
Luisem Miguelem Dominguinem.

Luis Miguel był najsłynniejszym
toreadorem na świecie.

Nadal był zakochany w Avie Gardner.

To był pierwszy i jedyny
raz, kiedy ktoś inny odszedł.

Trochę niechętnie jechaliśmy.

Mam na myśli, że tak
się nakręcał na tę wizytę

z Avą, że wydawało
się to trochę nachalne.

Przybyła z trzema lub czterema mężczyznami,
z których żaden nie mówił po angielsku.

Ubrana do dziewiątek wyglądała olśniewająco.

A ona i ojciec zniknęli,
chichocząc i kontynuując.

To z pewnością miała
być romantyczna noc.

Tak więc, po odpowiednim czasie, ponownie
do nas dołączyli. Kolacja była wspaniała.

I odeszła od stołu po
pierwszym daniu, przeprosiła.

Była tam jej torebka
i złote pudełko po

papierosach, i chyba
myślałam, że idzie do toalety.

Nie wróciła, nie
wróciła, nie wróciła.

Więc ktoś poszedł sprawdzić. Cóż, odeszła.

Właśnie wyszła.

A kiedy się chwycił, było to druzgocące.

Mam na myśli, niszczące.

Kiedy jego muzyka w końcu
przekształciła się w "after Ava",

ma w sobie nutę stoicyzmu.

„W porządku, straciłem cię.

„Zostałem uderzony w tyłek.
Już wstaję”.

Dlaczego nie chcesz rozmawiać o Sinatrze?

Cóż, nie chcę rozmawiać o
Sinatrze, ponieważ Frank i ja

nie byli w związku od 1959 roku.

Myślę, że to dość dawno.

Właściwie nie pamiętam, jak to się wszystko zaczęło.

Musiało istnieć między
mną a Frankiem jakieś

szczególne uczucie,
które istniało od dawna.

Humphrey Bogart i Lauren
Bacall to jedne z bardziej

znanych zespołów aktorskich
męża i żony w Hollywood.

Bogie zawsze lubił Franka.

Lubił walczyć z wiatrakami,
a Frank go rozśmieszał.

Kiedy Bogart zmarł,
tata był zdruzgotany.

Tak bardzo go kochał.

Odczuwał stratę mocniej niż ktokolwiek inny, kogo znam.

I może to sprawiło, że stanął twarzą w
twarz z własną śmiertelnością, wiesz?

Pod sam koniec choroby Bogie,

Wydawało się, że Frank instynktownie
jest obecny w kluczowych momentach.

Przeżywszy większą część
roku w atmosferze choroby,

Chyba nie tylko zaczęłam polegać na jego
obecności, ale wręcz nie mogłam się jej doczekać.

Chciałem czegoś, na co mógłbym czekać. Nienawidziłem
czuć, że moje życie skończyło się w wieku 32 lat.

Z pewnością był wtedy u szczytu wokalnego
i był szalenie atrakcyjny, elektryzujący.

W 1958 roku oświadczył
się jej, a ona się zgodziła.

Zgodzili się zachować to w tajemnicy, ale słowo
wyciekło i trafiło na pierwsze strony gazet.

Najwyraźniej, pomyślał, zdradziłem to.

Głupio błagałem o przebaczenie
za coś, w czym nie miałem udziału.

Nie radził sobie z prasą,
doprowadzała go do szału.

Jego postawa, odległa, aw tych

okolicznościach
presja była zbyt wielka.

Czuł się uwięziony.

- Czy uważasz, że twoja temperatura wrzenia jest niska?
-Zawsze. Zawsze.

Wiele razy w życiu
przepraszałem i nadal będę to robić.

Jasne, bo

wybuchy to po prostu zawory
odkręcające się tu i tam.

Chyba muszą wyjechać.
Sądzę, że jest to konieczne.

Nie trzeba dodawać że,

To znaczy, gdybym skończył z
Sinatrą, wytrzymalibyśmy około 20 minut.

Dama jest włóczęgą
zrobił, jak powiedział Nelson

Riddle, ze szczególnym
rodzajem sprośności

które pasowały do wizerunku,
który nosił w 1957 roku.

Frank był kobieciarzem.

Chciał być w worku ze wszystkimi.

Myślę, że publiczność nieustannie
stawia się w sytuacji wykonawcy.

Chcą myśleć o nim takim, jakim
go uważają lub jakim chcieliby być.

Myślisz, że standardy moralne w
tym kraju spadły, znacznie się obniżyły?

Tak.

Czy miałeś w tym jakiś udział,
jak myślisz, przez przypadek?

Nie wydaje mi się.

Co robię ze swoim życiem
prywatnym po rozwodzie,

Nie wydaje mi się, żeby tak bardzo
przyczynił się do demoralizacji narodu.

Dziękuję.

Frank Sinatra nigdy nie był fanem
muzyki rockowej, w żadnym momencie.

Rock 'n' roll rósł w siłę i
oczywiście rodzaj muzyki,

z którym utożsamiany był
Frank, chylił się ku upadkowi.

Nie lubił tych piosenek,
uważał je za głupie.

Nie lubił rytmów.

Nie widzisz więc zagrożenia, że
ta mała siwowłosa para w 1995 roku

będzie łapał się za ręce i
płakał łzami podczas zabawy

You Ain't Nothin' But A Hound Dog
i powiedz: „To jest nasza piosenka”.

Nie, nie sądzę.

Jest na to rynek i
dzieciom się to podoba.

Moje dzieci są takie same,
kupują wszystkie płyty.

Wiele lat później,
kiedy po raz pierwszy

przyniosłem go wczoraj,
rzucił go na podłogę.

The Beatles, chyba
żartujesz, wiesz?

Tak pogardliwe, że nie mogłeś w to uwierzyć.

Panie Sinatra, przez pewien
czas, nawet od wczesnych

lat, nadal prowadzi pan tę
politykę standardów śpiewania.

Czy zauważyłeś, że to się opłaciło?

Wiem, że sprzedażą naszych płyt
naprawdę się to opłaciło. To było cudowne.

Był takim wielkim artystą w Kapitolu.

I oczywiście to skłoniło
go do myślenia o zrobieniu

czegoś własnego i
założeniu wytwórni płytowej.

Był bardzo, bardzo niezadowolony ze sposobu, w
jaki ówczesne wytwórnie traktowały swoich artystów.

Chciał stworzyć
środowisko atrakcyjne

twórczo i ekonomicznie
dla artystów.

Frank, rozumiem, że
zamierzasz wydać tutaj

nową wytwórnię płytową.
Czy to jest poprawne?

Repryza, tak. Rekordy repryzy.

Spotkałem się z menadżerem Franka i
poprosił mnie, abym poprowadził Reprise.

Ale musiałem też uzyskać zgodę Franka.

Frank kręcił Diabła o
czwartej ze Spencerem Tracy.

I zabrali mnie na plan, abym
spotkała go po raz pierwszy.

Cóż, możesz sobie wyobrazić, jaki
byłem niespokojny i zdenerwowany.

A kiedy wszedłem na plan, Frank

wdał się w ogromną
kłótnię z reżyserem.

Mam na myśli Franka w napadzie
złości pokazującego całą swoją złość

jest straszne.

Potem poszedłem do garderoby
Franka i czekałem na niego.

Wszedł i zrobił
obrót o 180 stopni.

Był na nogach, był
pozytywny, był czarujący.

Nie mógł być bardziej podekscytowany
perspektywą wytwórni płytowej.

A potem chodziłem w kółko i
zacząłem rozmawiać ze wszystkimi moimi

kumplami, nagle mieliśmy tak
długą listę imion. To było szalone.

Każda osoba, która przyjechała ze mną,
miała możliwość zakupu własnych mistrzów.

Mamy w wytwórni
Sammy Davis i Mort Sahl,

Joe E. Lewis, komik z
klubów nocnych w Stanach.

Zaczęliśmy Reprise przede wszystkim
z wieloma przyjaciółmi Franka.

Ludzie, którzy byli
poza erą big bandów,

którzy tworzyli ten sam
rodzaj muzyki co Frank.

Frank zabronił nam podpisywać
kontrakty z artystami rock'n'rollowymi.

Tak więc walczyliśmy, ponieważ
nie byliśmy konkurencyjni.

I w końcu powiedziałem mu: „Frank, chyba że
skończymy na podpisywaniu kontraktów z artystami

„ze sceny rock'n'rollowej,

„Nie będziemy konkurować i nie
sądzę, że będziemy w stanie przetrwać”.

Trzeba mu przyznać, że chociaż
nienawidził tego rodzaju muzyki,

miał wystarczająco dobry
instynkt biznesowy, by go rozpoznać

że to, co mówię, ma jakąś wartość.

Elvis, w samym środku swojej
wschodzącej i nadchodzącej sławy,

został wysłany do wojska i to było
powitanie z powrotem w 1960 roku.

Elvis, powiem ci coś, to było świetne.

Było wspaniale i cieszę się, że armia cię
nie zmieniła. Czy to nie było wspaniałe?

To był pierwszy raz, kiedy słyszałem
kobietę krzyczącą na piosenkarza.

Nie pamiętasz mnie tam, Charlie?

Przepraszam pana, panie
Presley, ale czy uznałby pan za

arogancję ze strony Franka,
gdyby dołączył do pana w duecie?

Tak, to byłoby świetne.

I to był wielki zamach stanu

umieścić bicie serca nowej generacji

i bicie serca obecnego
pokolenia razem w telewizji.

Zajmujesz się czarami, dobrze?
I zrobię jedno z pozostałych, dobrze?

Nelsona?

Pracujemy w ten sam sposób,
tylko w różnych obszarach.

Człowieku, to jest ładne.

Mamy takie przekonanie,
że kiedy pojawił

się Elvis Presley,
świat się zmienił.

Ale Sinatra miał naprawdę dobrą
passę we wczesnych latach 60-tych.

Las Vegas, Nevada

Wiesz, dlaczego tak często tam latam?
Idę patrzeć na pieniądze.

A oto żywy dowód.

Miejsce, Piaski, czas,
we wczesnych godzinach.

Frank dodał smaku temu miastu
i praktycznie stworzył Vegas.

A ponieważ on poszedł, poszli inni.

Mówili: „Hej, jedźmy do
Vegas, Frank tam jest”.

Jest Frank, jest Dean, Bing Crosby,

i ktoś... Tak, ja.

Mamy Franka Sinatrę i Erniego Kovacsa,

Eddiego Fishera, Sammy'ego Davisa Jr.
i Tony'ego Curtisa.

Byli tam wszyscy
celebryci na świecie i VIP-y.

Byli w Las Vegas na premierze ze
swoimi przyjaciółmi na własnym terenie.

I to jest co

Chodziło o „The Rat Pack” lub
„The Clan”, jak nazwał to Sinatra.

Przed pakietem szczurów
Sinatra istniał pakiet szczurów.

Humphrey Bogart i jego
kumple, w tym Sinatra,

spędzili w Las Vegas
rozpustny weekend.

A Lauren Bacall weszła do nich
po imprezowaniu przez kilka dni

i powiedziała: „Jezu, wszyscy
wyglądacie jak stado szczurów”.

Po śmierci Bogarta

Sinatra czerpał z tej energii i
stworzył własną koterię przyjaciół.

Franka Sinatry, Deana
Martina, Sammy'ego Davisa Jr.,

Petera Lawforda i Joeya Bishopa.

To było oszałamiające, ten urok tego wszystkiego.

Panie i Panowie...

Kiedy zaczęli występować,
byli panami wszechświata.

Wysysali powietrze z pokoju.

Zaśpiewaj to jeszcze raz! nie słyszałem!

Jak myślisz, ile
jeszcze zrobi, Sam?

Nie wiem, ale na pewno śpiewa
nieźle jak na białego faceta, prawda?

Frank szalał za Deanem.

Myślał, że jest najzabawniejszym
facetem na świecie.

Dean był jak woda spływająca w dół.
Chłodny i zrelaksowany, bez ego.

To tylko żart, już nie piję.
Zamrażam go teraz i jem jak Popsicle.

Wiesz, chciałem powiedzieć
jedną rzecz z całą powagą.

Żal mi was ludzie, którzy nie piją.

Mówię poważnie, bo kiedy
budzisz się rano, to tak

dobrze, jak będziesz
się czuł przez cały dzień.

Nie tylko my byliśmy
na scenie, podczas gdy

my byliśmy na scenie,
tacy znakomici jak

Rickles, Red Skelton, Milton Berle
wszyscy przyszli i weszli z nami na scenę.

- Tłum musiał oszaleć.
-Oszaleli.

A ludzie, komiksy wszelkiego rodzaju
przychodzili zobaczyć, co robimy.

Nigdy nie mieliśmy pisarza.

Nie mieliśmy żadnych żartów napisanych dla nas.

To wszystko się połączyło.

Zawsze mieliśmy miejsce na ad lib na scenie.

Ale na przykład Dean
odbiera mnie i mówi...

- Chciałbym podziękować NAACP za to cudo...
- Postaw mnie!

Cóż, to była ad lib.

Tej nocy, kiedy wyszliśmy, wszyscy
odwróciliśmy się do siebie, powiedziałem:

"Dynamit." Frank powiedział: „Zablokuj to”.

W ten sposób znaleźliśmy materiał.

Ponieważ nasze umysły były
wtedy płodne i wszyscy myśleli,

„Co mogę zrobić”, to, tamto i tamto,

„Co możemy zrobić, aby je rozdzielić?”

Jeśli porozmawiasz ze
starymi wyjadaczami w Vegas,

wszyscy przypisują Rat
Pack uratowanie miasta.

W połowie lat 50-tych Vegas
bardzo szybko się rozrosło,

ale turystyka nie
pasowała do konstrukcji.

I nagle pojawiła się wielka atrakcja
turystyczna w Las Vegas, Rat Pack.

A ci goście chodzili
po kasynie...

Pomysł, żebyś pojechał
do Las Vegas i może

Sammy pojawiał się na
Riwierze i wchodził na scenę z

występem w salonie,
przyciągając do miasta wielu ludzi.

A tak poważnie,

to był pierwszy raz

że byliśmy świadkami upadku rasizmu w Vegas.

Na początku po prostu nie
wolno było tam grać. Okres.

A potem w końcu, kiedy moc
gwiazd stała się tak nieograniczona,

wiedzieli, że muszą zacząć
zapraszać czarne gwiazdy do udziału

ponieważ dochodów nie należało ignorować.

Ale ustalili bardzo surowe zasady.

Lena Horne i Fats Domino musieli

jeść w kuchni, nie
mogli iść do kasyna.

Musieli mieszkać po drugiej stronie
miasta, bo to było rasistowskie jak diabli.

Frank tego nie miał, więc każdemu
facetowi przydzielał po jednym goombah.

Powiedział: „jeśli ktoś spojrzy na
nich śmiesznie, połam im obie nogi”.

Kiedy dowiedziałem się, że wszyscy czarni
artyści mieszkają po drugiej stronie miasta,

Zacząłem o tym głośno mówić.

Kilka gróźb, takich jak:
„Pójdę pieszo, wrócę do LA”.

Myślę, że kilku innych artystów
też zaczęło to dostrzegać i krzyczeli.

Ale wydaje mi się, że pozwolono
mi na największą gębę w mieście.

Kiedy zapytałem o to, powiedział:
„Każdy z moich murzyńskich przyjaciół

„mają prawo mieszkać tam, gdzie
chcą, a zwłaszcza, jeśli przywożą pokey,

„dlaczego nie mieliby tam mieszkać?”

Frank zawsze był tam, aby
dać impuls naszej sprawie.

Podszedł do stołu i
nie tylko dał pieniądze

na ruch na rzecz
praw obywatelskich.

Cóż, poszedł do Mafii i dali
pieniądze, bo tak powiedział,

nie było to dla nikogo tajemnicą.

Nawet KGB wiedziało o
Mafii i Sforze Szczurów.

Chwalili się tym.

Powiedział mi: „Słuchaj,
czy ja znałem tych gości?

„Oczywiście, że znałem tych gości. Pracowałem
w salonach w latach 30. i 40. XX wieku.

„To byli starzy przemytnicy alkoholu,

„którzy teraz robili legalnie
to, co kiedyś było nielegalne”.

Znał ich z powodu Las Vegas.

Nie sądzę, by Sinatra
był typem faceta, który

uwielbiałby zadawać się
z handlarzem narkotyków.

Ale ten stary przemytnik, myślę, że je lubił.

Jakie cechy w
nim lubiłeś, Frank?

Dziwny rodzaj wypaczonego poczucia
humoru, z zabawnymi dowcipami i...

I fajny facet.
Hojny, hojny sukinsyn.

Podoba Ci się to? Bum! Dałby ci pierścionek
ze swojego palca, z szafirem w środku.

- Wszyscy tacy byli, wszyscy ci faceci.
-Prawidłowy.

Wszyscy indywidualnie byliśmy
tak wielcy, jak tylko mogliśmy.

A kiedy organizowaliśmy spotkania
na szczycie podczas pracy nad

Ocean's 11, stworzyliśmy coś,
za co miasto wciąż się kłania.

Peter był właścicielem Ocean's 11.

Znalazł to, przyniósł
Frankowi, Frank to kupił.

Wiesz, takie coś.

Znali się na kontrakcie w MGM.

MGM, byli przyjaciółmi.

Sierżant Ocean?

To jest nasz cel. Las Vegas, Nevada.

Misja, aby uwolnić miliony dolarów.

Filmy były bardzo zdyscyplinowane.

Ci faceci pojawili się na
planie, nikt nie spieprzył linii.

Energia była energią nastolatka.

To było: „Bawmy się”.

A wieczorem, po
występach, grali i

grali, doprowadzając
ludzi do szału,

i nigdy nie śpi.

Wszystkie te dziewczyny podchodziły
do nas i dawały nam swój klucz do pokoju.

Boże, to było dobre.

Kiedy film został
zmontowany, podobało mu się.

Wielokrotnie wyświetlał go w swoim
domu dla wszystkich swoich przyjaciół.

I bardzo mu się to podobało, ponieważ był to pierwszy
film, który był w pewnym sensie jego produkcją.

Myślę, że dlatego był mu tak bliski.

Naprawdę przedstawiał ówczesną Amerykę.

Całkiem szczęśliwy, całkiem optymistycznie nastawiony,

być może młody, piękny nowy prezydent.

Kiedy zaczął kandydować na
prezydenta, Jack Kennedy przyjechał do Las

Vegas, aby zebrać fundusze, ale
skończył spędzać czas z Sinatrą w Sands.

Jego dziadek był burmistrzem Bostonu.
Jego ojciec był ambasadorem w Londynie.

Studiował na Harvardzie, gwiazda
futbolu, kapitan marynarki wojennej,

reporter prasowy, senator, żonaty z
najbardziej atrakcyjną panną młodą.

Spotkałem ówczesnego senatora Kennedy'ego,

i oczywiście znałem Pata Lawforda,
panią Lawford, od dobrych wielu lat.

Od samego początku Sinatra był przedstawiany
Kennedy'emu przez Petera Lawforda

który był teściem Kennedy'ego.
To jest pod koniec lat pięćdziesiątych.

I w końcu poznałem
resztę rodziny,

i pan Kennedy, senior, zostaliśmy
dość bliskimi przyjaciółmi.

W związku z tym zrobiłem, co
mogłem, aby wybrać Kennedy'ego.

Konwój Kennedy'ego
poprzedził dźwięk ciężarówki

Zrewidowane nagranie Franka
jego przeboju, High Hopes.

W tym konkretnym roku zająłeś bardzo
zdecydowane stanowisko na korzyść Kennedy'ego.

Czy opowiadając się po stronie
politycznej, nie ryzykujesz kariery?

Nie sądzę, Pawle. Każdy ma
prawo do powiedzenia tego, co myśli

i do opowiedzenia się za
wybranym przez siebie kandydatem.

Tata odbiera telefon od starego
człowieka, Joe Kennedy'ego.

Powiedział: „Potrzebuję
przysługi, poproszę cię o pomoc

„w Illinois i Wirginii Zachodniej”.

Potrzebowali tych dwóch stanów, a on powiedział:

„Chcę, żebyś porozmawiał z
facetami, których znasz, Mafią,

„aby skłonić związki zawodowe w obu stanach
do głosowania na Johna Kennedy'ego”.

Tata to zrozumiał, poszedł i
zadzwonił do Sama Giancany.

Jako szef, nikt nie awansował
Giancany, ponieważ podobały mu

się jego niebieskie oczy, jego
osobowość, czy coś w tym stylu.

To dlatego, że po prostu
zabił wystarczająco dużo ludzi,

przeszedł przez mafię i
ostatecznie dotarł na szczyt.

Był niemal pod każdym względem dzikusem.

Gangster lubił spędzać czas z
Sinatrą, ponieważ był sławny.

A Sinatra lubił zadawać się z
gangsterami, bo był złym chłopcem.

Giancana miał żywotny interes
w zabieganiu o względy Sinatry,

ponieważ chciał skłonić FBI do
wycofania się z rozprawy z mafią.

Wszyscy zbiry
wokół Giancany byli

zaniepokojeni
presją ze strony FBI.

Agenci byli tam cały czas i
obserwowali go dzień i noc.

Sinatra zaproponował im
sposób na zaprzyjaźnienie się

z Kennedym, kiedy zaczął
kandydować na prezydenta.

Sinatra lubił władzę, niezależnie od
tego, czy była legalna, czy nielegalna.

A Kennedy i Sinatra lubili seks.

To Sinatra przedstawił Johna
Kennedy'ego swojej byłej dziewczynie,

Judith Campbell, która, jak
wiemy, została jego kochanką.

Judy, była niezwykle
piękną młodą kobietą.

Nie ma wątpliwości, była
na zajęciach Liz Taylor.

Wśród swoich rówieśników Jack
Kennedy był jak: „O mój Boże!”

To znaczy, Marilyn Monroe
przychodziła go zobaczyć.

Był taki magnetyczny, mógł zdobyć każdego.

Okazuje się również,
że Judith Campbell

spotykała się z facetem
o imieniu Sam Giancana.

Gdy zaczniesz spotykać się z
gangsterami, zwrócisz na siebie uwagę.

A kiedy zaczniesz zadawać się z gangsterami
i człowiekiem, który ma się stać

Prezydent Stanów Zjednoczonych
jednocześnie, to jest problem.

Oczywiście od razu zadzwoniłam do Jacka.
On zawsze mówił,

„Nie martw się tym,
nie masz się czego bać.

„Nigdy w życiu nie
zrobiłeś nic złego.

– I wiesz, że Sam pracuje dla nas.

Giancana wysłał współpracownika,
aby skłonił lokalnych

szeryfów i potężne związki
górników do głosowania

i wybór na Kennedy'ego.

20 stycznia 1961 roku Waszyngton
wypełniły setki tysięcy odwiedzających,

Przybyłem tutaj, aby zobaczyć,
jak pan Kennedy składa przysięgę z

urzędu, której przewodniczy Prezes
Sądu Najwyższego, Earl Warren.

Następnie nowemu prezydentowi
gratuluje wiceprezydent

Johnson i człowiek, którego
pokonał, Richard Nixon.

Kiedy przyszedł
czas na inauguracyjną

uroczystość, nie można
było wybrać lepszej osoby

zamontować i zaaranżować niż Sinatra.

To było bardzo eleganckie.

Kennedy'owie mieli bardzo
specyficzny sposób myślenia i działania.

W pewnym momencie
przyjaźń taty z Sammym Davisem

Jr., który wkrótce
miał poślubić May Britt,

stał się dla nich polityczną pułapką.

Była piękną białą blondynką.

I nie podobał im się pomysł
międzyrasowego małżeństwa.

To jest Kennedych.
Pomyślałbyś o ich odwrotności.

Tata dostał telefon.

I poproszono go o wyproszenie
Sammy'ego Davisa z gali inauguracyjnej.

I właściwie musiał to zrobić.

Wiem, że wszyscy jesteśmy wdzięczni
wielkiemu przyjacielowi, Frankowi Sinatrze.

Na długo zanim nauczył
się śpiewać, przeprowadzał

ankiety w okręgu wyborczym
Demokratów w New Jersey.

Ten okręg rozrósł się, obejmując cały kraj.

Ale długo po tym, jak
przestanie śpiewać, będzie

przemawiał w imieniu
Partii Demokratycznej,

i dziękuję mu w imieniu was
wszystkich dzisiejszego wieczoru.

Tata, syn imigranta, wyrósł
z ulic Hoboken, by stać

się największą i najpotężniejszą
gwiazdą show-biznesu.

To była chwila do delektowania się na całe życie.

Rozeszła się wieść, że wybory zostały sfałszowane.

Republikanie
domagali się śledztwa.

Joe Kennedy mówi Jackowi, aby mianował
Bobby'ego na prokuratora generalnego.

Powiedział: „Jak myślisz, kim jesteśmy?
Nie fałszujemy wyborów.

„Nie robimy takich rzeczy”.

Po wyborach mafia
spodziewała się, że Frank

Sinatra skłoni Kennedych
do złagodzenia ich.

Zamiast tego prezydent
Kennedy wyznaczył swojego brata,

który był krzyżowcem
przeciwko mafii od dawna,

jako prokurator generalny,
a represje tylko się nasiliły.

Czy mógłby nam pan powiedzieć,
czy w przypadku sprzeciwu

kogokolwiek pozbywa się
go, wkładając go do bagażnika.

Czy to właśnie pan robi, panie Giancana?

Odmawiam odpowiedzi, ponieważ szczerze
wierzę, że moja odpowiedź może obciążać...

Czy możesz nam powiedzieć
coś o swoich operacjach, czy

tylko chichoczesz za każdym
razem, gdy zadam ci pytanie?

Odmów odpowiedzi,
ponieważ szczerze wierzę,

że moja odpowiedź
może mnie obciążyć.

Myślałem, że tylko małe dziewczynki
chichoczą, panie Giancana.

W chicagowskim gangsterskim świecie
wszyscy po prostu bili Giancanę za

to, że nie poskładał wszystkiego
odpowiednio. Powinien mieć gwarancję,

nie zamierzali mianować tam
kogoś takiego jak Bobby Kennedy.

Na taśmie można usłyszeć Sama
Giancanę i jego współpracowników, którzy

wściekają się, że Sinatra nie
dotrzymał obietnicy, że FBI się wycofa.

Później te postacie z
podziemia fantazjują o zabiciu

Sinatry, być może jego
przyjaciela Deana Martina.

W pewnym momencie rozmawiają o
wykłuciu drugiego oka Sammy'ego Davisa Jr.

I jeden gangster
fantazjuje o rzuceniu

bomby w twarz
Bobby'ego Kennedy'ego,

i mówi, że chętnie
poszedłby do więzienia na

resztę swojego życia,
gdyby miał szansę to zrobić.

Judith Campbell
spotykała się z Samem

Giancaną, więc FBI
zaczęło ją obserwować.

Wtedy zauważyli, że nie tylko
rozmawiała z Samem Giancaną i Frankiem

Sinatrą, ale jednocześnie dość
regularnie dzwoniła do Białego Domu.

J. Edgar Hoover napisał notatkę
do Roberta Kennedy'ego, która

zapoczątkowała łańcuch wydarzeń,
które spowodowały Roberta Kennedy'ego

w końcu skonfrontować
się z bratem w sprawie jego

relacji zarówno z Sinatrą,
jak i Judith Campbell.

W rezultacie prezydent
Kennedy wycofał się z Sinatry.

Była pewna reakcja wśród tych, którzy...
Że...

Najwyraźniej mała grupa, która
jest w obszarze anty-Sinatra,

krytykę, że być może
zaszkodzi to Kennedy'emu.

- Dostałeś coś z tego?
- Nie, muszę powiedzieć, że...

Właściwie to brzmi
dość śmiesznie, bo o ile

pamiętam, nikt się
nigdzie nie narzucał.

Nigdy nie byłem świadkiem

niczego ani wizualnie,
ani dźwiękowo.

Nigdy nie byłem świadomy czegoś takiego.

To, co śmiesznie nazywano „Klanem”

było kilka osób, które
miały tylko dobroć w swoich

sercach i chciały pomóc,
jeśli tylko mogły, i zrobiły to

ilekroć zostali o to
poproszeni, czyli wiele razy.

I to jest mniej więcej skala tego, co zrobiliśmy.

W pewnym momencie w marcu 1962 r.

Sinatra miał gościć Kennedy'ego
w jego domu w Palm Springs.

Sinatra faktycznie zbudował
dla niego oddzielną strukturę.

Nazywał to „Małym Białym Domkiem”.
Widziałem to.

I był taki dumny, wiesz.

Nagle Jackowi zrobiło się zimno w stosunku do Franka,

i ostatecznie zatrzymał się u Binga Crosby'ego
w Palm Springs, który był republikaninem!

Powiedzieli, że to ze względów bezpieczeństwa.

To była jakaś marna wymówka.

A tata wiedział, że to Bobby i tak powiedział.

I było całkiem jasne, że Bobby
chciał zerwać wszelkie więzi z

tymi samymi ludźmi, którzy
pomogli jego bratu w objęciu urzędu.

I to był bardzo niski moment w życiu mojego taty.

Czuł się bardzo zraniony, bardzo
zawiedziony, bardzo rozczarowany.

Nigdy nie winił za to Jacka.

Ale myślę, że myślał,
że doszło do zdrady.

To Joseph P. Kennedy
dyktował warunki.

I nie mógł polegać na Johnie. F.
Kennedy'ego jako człowieka od siekiery.

Z drugiej strony jego
trzeci syn, Bobby Kennedy,

był bardzo chętny do
uśmiechnięcia się do ciebie

jednocześnie
wbijając nóż w brzuch.

Jacka też to niepokoiło,
bo to był odwrót.

Prezes zawsze świetnie się
tam bawił, bo był tam basen.

Zawsze były dziewczyny.

Jeśli chciał zapalić
jointa, mógł to zrobić tam.

To był dla niego prawdziwy azyl.

Rzecz o Kennedym,
która jest tak ważna,

jego romans nigdy
nie dotyczył kobiet.

Zawsze tak było z mężczyznami. Mężczyźni go kochali.

Został wykluczony z
arystokracji sukcesu.

Został zamrożony bez mocy.

Dokładnie to, do czego
sukces ma dostęp.

Jakie jeszcze sprzeczności?

Z jednej strony pustka.
Z drugiej strony adoracja.

Był taki, jak wszystkie wielkie gwiazdy.
Niesamowicie uroczy.

Był też niesamowicie dziki.
Był niesamowicie hojny.

Był także niesamowicie
lekceważący i tyrański.

AI, AI?

Ten okres lat 60. był z
pewnością początkiem

jego przedsiębiorczego
życia biznesowego.

I kochał to.

Jakie masz dzisiaj zainteresowania?

Cóż, poza niezależną korporacją

filmową, mamy firmę nagrywającą,

mamy kilka
wydawnictw muzycznych.

Zajęliśmy się produkcją tytanu.

Niedawno stworzyliśmy
usługę czarteru samolotów.

Jedną z rzeczy, które definiują Sinatrę,
jest jego niezdolność do zatrzymania się.

Zawsze był w ruchu.
Był taki niespokojny.

12:00, nudził się. — Wsiadajmy do samolotu.

Jego samolot miał lecieć do Las Vegas.
— Coś tam zrobimy.

Właśnie zakończyłem światową
trasę w imieniu upośledzonych dzieci.

A po powrocie do domu w Hollywood przejrzałem
filmy, które zrobiliśmy podczas tej podróży.

Tokio, Hong Kong, Ateny...
to wszystko jest bardzo ekscytujące.

W 1962 roku Sinatra
odwiedził wiele krajów i

zebrał miliony dolarów
na cele charytatywne.

Nazywał siebie „zbyt uprzywilejowanym dorosłym”.

I zdecydował, że
czas coś odłożyć.

Odwiedziłem wszystkie
szpitale, w których występowałem.

Poszedłem zobaczyć się z dziećmi.
I to jest największe...

Właściwie to jest największa
frajda z robienia tego rodzaju rzeczy.

We wszystkich narodach,
aby zobaczyć same dzieci.

Międzynarodowe trasy koncertowe odbywają się cały
czas, a piosenkarze zarabiają na nich dużo pieniędzy.

Nie zarobił ani grosza.
Za wszystko zapłacił.

Nie istniała linia lotnicza, która zabrałaby
Sinatrę w nieprawdopodobne miejsca,

w które on się udaje, w nieprawdopodobnym
czasie, w którym chce się tam udać.

Jednym z mało prawdopodobnych
miejsc, do których Sinatra chciał

się ostatnio dostać, było więzienie
Lorton niedaleko Waszyngtonu.

Pamiętam to, jakby to było wczoraj.

Graliśmy w to więzienie.
To było czarne więzienie w Waszyngtonie.

Frank chciał tylko dać znać Białemu Domowi,
że jest w mieście i nie powiedział „cześć”.

I byli tacy zdenerwowani, wiesz?

Powinieneś powiedzieć "cześć" mojemu facetowi.

Hrabia Basie i jego
wspaniała orkiestra.

I pana Quincy'ego Jonesa. Dziękuję.

A muzycy kochali Franka.
Po prostu go kochali.

Ponieważ był jak
muzyk jazzowy, wiesz?

W tamtych czasach jedynymi piosenkarzami,
których uważano za prawdziwych

piosenkarzy, byli ci, którzy umieli
śpiewać tak, jak grał saksofonista jazzowy.

Wiesz, oszukiwał
mnie tym cały czas.

W pewnym sensie zobaczyć, czy mógłby zaśpiewać
to szybciej niż ja mógłbym uderzyć w te tła.

Wiesz, że? Sprawdzał mnie za każdym razem.

Jedenaście!

Obserwowałem go przez
lata, gdy coraz bardziej

angażował się w czarną
muzykę. Na pewno z Jazzem.

I wszystkie rzeczy,
które zrobił w związku

z rasą i postępową
agendą społeczną.

Zrobił wielką benefis w Carnegie

Hall i wieczór z Leną Horne.

Sinatra kręcił wówczas
w Los Angeles.

Chcieli, żeby pojawił się, aby
zebrać pieniądze dla NAACP.

W końcu oderwał się od filmu, wsiadł
w samolot i poleciał do Nowego Jorku.

A z lotniska wyszedł na
scenę, bez rozgrzewki,

i śpiewał OI' Man River.

Byłem na balkonie i rozpoznałem
siedzącego tam doktora Kinga.

I bardzo go to poruszyło.

Można by pomyśleć,
że zleciliby to

jednej z czarnych
gwiazd operowych.

Ale oto Frank Sinatra śpiewa tę piosenkę

i Martina Luthera Kinga, płakał.

Koncert, który zagrali, okazał
się ogromnym sukcesem.

I opowiedział się za doktorem
Kingiem i za naszym ruchem.

Z tą wiarą będziemy w
stanie przekształcić brzęczące

niezgody naszego narodu w
piękną symfonię braterstwa.

Z tą wiarą będziemy mogli
razem pracować, razem

się modlić, razem walczyć,
razem iść do więzienia,

razem stanąć w obronie wolności,
wiedząc, że pewnego dnia będziemy wolni.

- Hej, może masz małą przekąskę?
-Co to jest?

Przyjrzymy się tutaj.

Dobra ludzie, załóżcie
prześcieradła i zaczniemy spotkanie.

Pospiesz się!

Wywierć w tym kilka
dziur i bądź kimś.

Potem nadszedł czas, kiedy z powodów,
których nigdy do końca nie rozumieliśmy,

Sinatra, Joey Bishop i Dean Martin zaczęli
opowiadać te skandalicznie rasistowskie żarty

z Sammy Davisem Jr. jako ciężarem.

On jest po prostu, wybaczcie
to wyrażenie, „kopią”.

Sammy Davis, Jr. tańczył przez
nią stepując i grał na drugim bananie,

i wszedł w okres błazeństwa.

A reszta z nas była bardzo krytyczna
wobec Sammy'ego za to, że nie stawiał

oporu i nie zachowywał się w sposób,
który uważaliśmy za bardziej godny.

Pomyślałem, że skoro wszyscy jesteśmy
w tej samej wytwórni, Reprise, to może...

Zelda, Zelda?

Hej, hej, Zelda, spójrz.
Wyjdę i napiję się z tobą.

Pójdę z tobą zbierać bawełnę.
Zjem z tobą pomarańcze.

Pójdę z tobą do szkoły, ale nie dotykaj mnie.

To było nie na miejscu.

Ale musisz zrozumieć, że humor,
jakkolwiek obraźliwy mógł być,

nie zaniepokoiło to całej Ameryki.
zakłóciło to czarny segment Ameryki.

Reszta białej Ameryki miała swoją dynamikę
z rasistowskimi zachowaniami i opiniami.

Był to więc kraj podzielony.

Panie i Panowie,

Daję wam następnego
prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Oto biuletyn z CBS News.

Z Dallas w Teksasie
flash, najwyraźniej oficjalny,

Prezydent Kennedy zmarł o godzinie
13:00. Centralny czas standardowy.

2:00 czasu wschodnioamerykańskiego,
jakieś 38 minut temu.

Wiceprezydent Lyndon
Johnson opuścił szpital...

Potem tata pojechał do Palm
Springs i praktycznie zniknął.

Nawet ja nie mogłem do niego dotrzeć.

Przez trzy dni, podczas gdy
Kennedy'owie i naród publicznie opłakiwali,

mój ojciec opłakiwał go samotnie,
zamknięty w swojej sypialni.

Potem powiedział o Johnie F. Kennedym:

„Przez krótką chwilę był
najjaśniejszą gwiazdą w naszym życiu”.

To North Lodge of Harrah's Club, leżący
okrakiem na granicy Kalifornii i Nevady.

Z tego budynku, prawie 48 godzin
temu, został porwany Frank Sinatra Jr.

Około 9:00, czyli kilka minut
wcześniej, rozległo się pukanie do drzwi.

Frank powiedział: „Wejdź”.

Facet wszedł ubrany w parkę z kapturem.

Powiedział, że ma paczkę dla pana Sinatry.

Gdy się wyprostował,
w dłoni trzymał rewolwer.

Do porwania doszło w
niedzielę wieczorem, w

drugim tygodniu grudnia.
Było ciemno, zimno i...

Moja mama biegła
korytarzem krzycząc:

– Twój brat został porwany.

Więc powiedziałem: „Co
robimy?” Powiedziała: „Nie wiem.

– Właśnie dzwonił twój
ojciec i jest w drodze do Reno.

Dostaję dreszczy, kiedy o tym pomyślę.

Byłem przypadkiem kosza.

Następnego ranka dostaję
telefon od Edgara Hoovera,

-"Szczery?"
- „Tak jest, panie dyrektorze, jak się pan miewa?”

Powiedział: „Czuję się dobrze”. Powiedział,

„Ale jestem wkurzony z powodu
tych małych szczurzych klaunów”.

Powiedział: „Dopadniemy ich, Frank.
Nie martw się o to”.

Godzinę później dzwoni do
mnie Bobby Kennedy i mówi:

„Frank, wszystko jest robione.
Chcę tylko, żebyś o tym wiedział”.

Powiedział: „Odzyskamy twojego syna”.
Powiedział: „Nie martw się tym,

"Nie martw się. Odzyskamy go."

W tak traumatycznej chwili

czy to zbliżyło do siebie
Franka i Franka Juniora?

Ich związek był właściwie
zawsze bardzo ciepły i kochający.

Nigdy nie byli blisko.

Ale było coś w naturze ich

stylu życia, co ich oddzielało.

Bo robił swoje przez cały
czas, kiedy dorastałem.

A potem, kiedy stałem
się dorosły, robiłem swoje.

Na każdym koncercie wykonujemy
piosenkę Sinatry, panie i panowie.

Pochodzę z bardzo niezwykłej rodziny, rozumiesz?

Czy przyszedł zobaczyć
twoje pierwsze zaręczyny?

Jasne.

Śpiewałam wtedy z
Tommy Dorsey Orchestra.

Musiałem śpiewać te same
piosenki, które uczynił sławnymi.

Śpiewałam piosenkę Nigdy więcej się nie uśmiechnę.

Śpiewałem „Są takie rzeczy”.

Noc i dzień.
Rzeczy, które robił z Tommym Dorseyem.

Dziękuję Panu.

Sprawa ojciec-syn może być co najwyżej trudna.

Ale przede wszystkim, jako
chłopiec, każdy z nas potrzebuje ojca.

Do taty dołączył w Reno
jego prawnik Mickey Rudin,

Jack Entratter z hotelu Sands,

oraz Dean Elson, agent specjalny
dowodzący FBI w Nevadzie.

Miałem do niego dwa pytania.

Jednym z nich było: „Czy Frank
Jr. zrobiłby to dla rozgłosu?”

– Nie, Dean – mówi.

„Nie ze względu na mnie, ale dlatego,
że nigdy nie zrobiłby tego swojej matce”.

Drugie pytanie brzmiało:

„Czy istnieje jakiś związek lub powód,
dla którego Mafia chciałaby go porwać

"wyrównać rachunki czy coś w tym stylu?"

A on powiedział: „Nie. Nie ma nic”.

Związek z mafią miał sens, ale
prawda była o wiele bardziej szalona.

Zdrowi na umyśle ludzie nie budzą się
pewnego dnia i nie decydują, że zdobędą

pieniądze na założenie biznesu, porywając
syna najsłynniejszego artysty na świecie.

Ale tak się stało.

Porywacz nazywał się Barry Keenan.

Dorastał w południowej
Kalifornii i chodził

do liceum z dziećmi
gwiazd filmowych.

Ale po krótkim sukcesie
biznesowym zaczął dużo pić i

uzależnił się od Percodanu i
innych środków przeciwbólowych.

Po utracie wszystkich
pieniędzy i większości

umysłu wpadł w panikę
i uknuł plan porwania.

W swoim starym roczniku licealnym
szukał zamożnych ludzi, których znał.

Zauważył Nancy Sinatrę, a
potem zdecydował się na jej brata.

Frank Sinatra zaoferowałby
milion dolarów za odzyskanie syna.

Ale Keenan poprosiłby
tylko o dokładnie 240 000 $.

W rozgorączkowanym umyśle Keenan wyobrażał
sobie, że to pożyczka, którą ostatecznie spłaci.

O 21:26 na 10,

Tata otrzymał polecenie udania się
na stację benzynową w Beverly Hills.

Tam inny telefon nakazał mu, aby
kurier przyniósł pieniądze do budki

telefonicznej na międzynarodowym
lotnisku w Los Angeles o godzinie 23:00.

Wychodzimy.

Dotarliśmy tam na długo przed
tym, jak powinienem tam być.

I w końcu powiedział:
„Wracaj do domu swojej żony”.

Powiedział: „Zadzwonimy do ciebie kiedyś”,
nie wiem, za pół godziny, za półtorej.

Powiedział: „Powiem ci,
gdzie przyniesiesz pieniądze”.

Kiedy dzwonił telefon,
wszyscy zastygali.

Tata odbierał wszystkie telefony.

Tata słuchał. Był... Niewiele mówił.
Poprosił o rozmowę z synem.

„Chcę mojego syna. Chcę porozmawiać z moim synem”.

To było surrealistyczne. to było
niewiarygodnie dziwne i surrealistyczne.

Pamiętam upływające godziny.
Nikt z nas nie spał. Mama nigdy nie spała.

Pamiętam przychodzącą torbę z pieniędzmi.

W godzinach przedświtu dzisiejszego poranka,

Kurier podrzucił 240 000
dolarów w małych banknotach na

stację benzynową na Wilshire
Boulevard w Beverly Hills, tutaj.

W tym samym czasie
samochód zatrzymał się na

autostradzie San Diego
w pobliżu Mulholland Drive,

a Frank Sinatra z zasłoniętymi oczami został
uwolniony po 48 godzinach jako jeniec,

większość tego czasu spędził w
bagażniku samochodu porywacza.

Frank Jr. został wypuszczony
niedaleko swojego domu.

Za każdym razem, gdy przejeżdżał
samochód, chował się za żywopłotem.

W końcu zobaczył radiowóz,
który osłaniał okolice Bel Air.

Przywołał go i
powiedział mu, kim jest.

Funkcjonariusz włożył go do
bagażnika i pojechał do domu.

Więc kiedy drzwi się otworzyły, dwóch
mężczyzn, najwyraźniej z FBI, otworzyło drzwi.

Mniej więcej w tym czasie z
salonu wyszedł pan Sinatra.

Powiedziałem panu Sinatrze:
„Frankie jest w bagażniku samochodu”.

A ja powiedziałem: „On jest w porządku”.

A on tylko patrzył i on po prostu...
To znaczy, był naprawdę poważny.

A on powiedział: „Cóż, otwórzmy ten bagażnik”.

Wyskoczył z
bagażnika i objęli się.

A moja mama... Nie wiem. Wydała z siebie
dźwięk, którego nigdy wcześniej nie słyszałem.

Właściwie jego pierwsze słowa, kiedy mnie zobaczył,
brzmiały: „Przepraszam”. Dokładnie to powiedział.

Co powaliło mnie na ziemię.

Byłem przerażony. Oczywiście
trochę się denerwowałem, ale

jedyne, co mogłem zrobić,
to mieć nadzieję na najlepsze.

Pani Sinatra, kiedy po raz pierwszy
dowiedziała się pani, że jest bezpieczny?

Nie wiedziałam, że jest bezpieczny, dopóki go nie zobaczyłam.

Jak się teraz czujesz?
Jak się pani teraz czuje, pani Sinatra?

Po prostu piękne, dziękuję.
A może nam wybaczyć?

Kiedy wrócisz do pracy, Frank?

Tego nie wiemy.
Trzymamy go w domu przez jakiś czas.

Przepraszam pana. Nie jestem
upoważniony do ujawniania tych informacji.

Pani Sinatra...

Chłopaki, czy macie coś przeciwko,
jeśli pójdziemy teraz, bo chcę go nakarmić.

Dobra.

Młody Frank był...

Wydawało mi się, że
po raz pierwszy był tak

poruszony wysiłkami
włożonymi w jego uwolnienie.

Próbował podziękować
ojcu na swój własny sposób.

I ta niezręczna rzecz, którą myślę,
że czasami mają ojcowie i synowie,

Frank nie do końca wiedział, jak odpowiedzieć, ale...

„Wiesz, cóż, synu, wiesz.

„Co innego mógłbym zrobić, wiesz.
To znaczy, jesteś moim synem”.

Najczęściej nazywasz
swojego tatę „Frankiem Sinatrą”

zamiast „mój ojciec” lub „tata”.

On jest dwiema osobami.

Profesjonalistą jest Sinatra,
tak jak wszyscy go znają.

Osobista strona w domu to „ojciec”.

I to, jak sądzę, świadczy o szacunku.

To jest kontynuacja historii Peyton Place.

W roli głównej Mia Farrow jako Allison MacKenzie.

Gotowy? -Tak.

- Cześć.
-Alex?

- Mia?
-To jest Mia, tak.

Więc powiedz mi... Opisz, jeśli możesz,
pierwszy raz, kiedy spotkałeś Franka.

Byłem w Fox Studios i kręciłem
serial telewizyjny Peyton Place.

Byłem, chyba byłem na wrotkach, kiedy
zauważyłem, że duży zestaw został otwarty.

I zobaczyłem pociąg.

I ktoś poklepał mnie po ramieniu

i powiedział: „Czy chcesz przyjść i
przywitać się z Frankiem Sinatrą?”

Podszedłem, a on
siedział na krześle i był

bardzo słodki, wstał
i upuściłem torebkę.

Wszystko kręciło się w każdą stronę.

Mój element ustalający na jego bucie,
tampony. To znaczy, po prostu upokarzające.

A ja się śpieszyłem, żeby wszystko złapać.

I zapytał, czy chcę iść z nim
do kina następnego wieczoru.

Był to film, który on
sam wyreżyserował,

zatytułowany Nikt
oprócz odważnych.

I niewiele pamiętam z filmu.

Pamiętam, że w pewnym
momencie trzymał mnie za rękę.

Nie wiedziałam co robić, bo
od razu zaczęłam się pocić.

To był taki dylemat, że amputowałem
sobie w myślach od nadgarstka w dół.

A kiedy zapaliły się światła,
powiedział: „Podobał ci się film?”

A ja na to: „Tak, bardzo mi się podobało”.

I powiedział, czy chcę
przyjechać do Palm Springs?

I słyszałem siebie mówiącego:

„Nie mam piżamy ani szczoteczki
do zębów, a mam tego kota”.

Po prostu zaczął się śmiać i
powiedział: „Co powiesz na to?

„Jutro wyślę po ciebie
samolot, możesz przywieźć kota”.

Mia chodziła do mojego
liceum dwa lata wcześniej.

Bardzo ją lubiłem.
Tata bardzo ją lubił.

Tata patrzył na 50 i nie podobało mu się to.

Mia szukała ojca, którego nigdy nie miała.
To jest naprawdę rodzaj podręcznika, wiesz.

Myślę, że w czasie ich pierwszych
spotkań były bardzo prywatne.

Uważałem go za nieodpartego.

W te weekendy,
kiedy byliśmy razem,

pracowałem i przyjeżdżałem
do Palm Springs.

Mieliśmy te cudowne
weekendy, podczas których

spacerowaliśmy po pustynnych
drogach, gdzie stał jego dom.

Z tego, co widziałem,
była taka nieśmiała osoba.

Czasem można to zobaczyć na
zdjęciach, kiedy patrzy na mnie.

Oboje byliśmy nieśmiałymi ludźmi.

Kiedy patrzę wstecz, najlepsze
czasy, ponieważ byłam swego

rodzaju tajemnicą, z wyjątkiem
bardzo niewielu osób w jego życiu.

Więc był ten Frank, a
potem była inna wersja.

W LA był starszy tłum.

Znasz Rosalind Russell
i była Claudette Colbert.

A byli to bardzo szanowani
członkowie środowiska artystycznego LA.

W Las Vegas ci ludzie,
którzy się pojawili,

Nie znałem ich znikąd.

A oni przyszli i nazwali
kobiety „szerokimi”.

Związali się tylko ze sobą, z mężczyznami.

Opowiadali dowcipy,
pili i uprawiali hazard.

I spotkałem ludzi mafii.

Jeśli wieczór był wystarczająco późny, mógł
po prostu powiedzieć: „Jedźmy do Londynu”.

Zadzwonił do swojego pilota i następną
rzeczą było to, że byliśmy już w samolocie.

Nauczyłem się przynosić paszport na kolację.

Zanim nagrał płytę
lub otworzył w Las

Vegas, rzucał palenie
na sześć tygodni.

A on nie pił, nie palił.

Lecieliśmy do Vegas, nigdy nie jeździliśmy.

Potem szedł do łazienki,
wieszał smoking na

zasłonie prysznica i
odkręcał gorącą kąpiel,

żeby para unosiła się i usuwała
wszelkie zagniecenia z jego smokingu.

A potem, przed występem,
oddychał nad zlewem

parującą wodą i
ręcznikiem z tyłu głowy

tylko po to, żeby się oczyścić.

Wiele piosenek, które śpiewał
w Vegas, było standardami.

Wiesz, Chicago, rodzaj
swingujących piosenek.

Ale zdecydowanie najbardziej podobały mi się ballady.

I wiem, że za każdym razem,
gdy je śpiewał, był w 100% obecny.

Pamiętam, jak
powiedział mi, że nigdy nie

zaśpiewa piosenek,
które były wtedy popularne.

Jakim jestem głupcem? A on powiedział:
„Nigdy nie zaśpiewałbym tej piosenki”.

Powiedział: „Ponieważ nie mogę
śpiewać tego, czego nie czuję”.

Pomyślał, że fajnie byłoby
wybrać się w rejs wzdłuż Przylądka.

Następną rzeczą, którą
pamiętasz, dookoła tego statku

były te wszystkie pontony
i wszyscy z kamerami.

Byłem na to w miarę przygotowany.

Ludzie mówią: „Cóż, wejdź na
pokład, chcemy zrobić ci zdjęcie”.

Dobra, wstałem i pozwoliłem im zrobić
sobie zdjęcie i porozmawiać z ludźmi.

Ale potem wymknęło się to spod kontroli.

Stało się to skandalem,
ponieważ był tym swingerem.

I byłem w serialu telewizyjnym,

grając tego bardzo młodego
dzieciaka z liceum, w wieku 15-16 lat.

Czy mógłbym zedrzeć z siebie
brodę filozofa i założyć moją

znokautowaną szarą fedorę z
referencjami prasowymi w zespole

i zapytać, czy zamierzasz
poślubić Mię Farrow?

Cóż, na początek nie
mogę na to odpowiedzieć

i nie sądzę, żebyśmy
i tak tego używali.

Ale naprawdę nie mogę na nie odpowiedzieć.

I wzięliśmy ślub w hotelu Sands.

Pokroiliśmy ciasto i Frank powiedział:
„Wyjdźmy na zewnątrz. Tam jest prasa”.

A on powiedział: „Dajemy im zdjęcie,
a potem zostawią nas w spokoju”.

I szczerze mówiąc, nigdy więcej nie zostaliśmy sami.

Mój problem pojawił się dopiero wtedy,
gdy pobrali się bez mówienia nam, dzieciom.

To nie powinno być szokiem.

Powinno to być coś, czego
byliśmy częścią, niezależnie od

tego, czy się z tym zgadzaliśmy,
wierzyliśmy w to, czy nie.

Prawda jest taka, że nikt z nas tak naprawdę tego
nie zrobił i myślę, że tata nie myślał tak długo.

Myślę, że Mia, która była młodsza, ale
bardzo silna i zorientowana na karierę

wierzył, że wszystko się ułoży.

Myślę, że dość szybko stało
się jasne, że to się nie uda.

Kiedy poznałem Franka, dziewczyny były
w minispódniczkach, a włosy były wysoko.

Makijaż oczu był ciężki i...

To była część lat 60.
Środkowa część.

I oczywiście nie był to mój
sposób bycia ani ubierania się.

A potem była wojna w Wietnamie.

To nie jest mała rzecz, wpływ,
jaki wywarł na ludzi w moim wieku.

I przyszedł hippisowski
strój i inny sposób bycia.

Która była ogromną falą,
która zmieniła młodzież narodu.

Frank czuł się
bardzo zdystansowany

od ich ideologii, ich
stroju, całej sprawy.

Mój tata nie pochwalał wyglądania na podzielone.

Musisz wspierać żołnierzy.
Musicie wspierać weteranów.

Nie chciał wojny.

Ale jeśli ty w tym jesteś, to
musimy zrobić to, co do nas należy.

Fundamentalna filozofia I i II wojny
światowej. I przeżył jedno i drugie.

Najwyraźniej nie zaakceptował tej zmiany.

Zupełnie inaczej było, gdy
dziewczynki wyglądały jak lalki.

Z tym mógł się czuć komfortowo.

Ale kiedy dziewczyny wyglądały jak Janis Joplin,

wydawał się z tym niekomfortowy.

To było dla niego przekleństwem.

Być może, pomyślał, zniszczyłoby
to strukturę kraju, który kochał.

Po prostu dotarliśmy do ścian.

Po prostu niemożność
komunikacji po pewnym momencie.

Tak, doktorze.

- Dom pani Wood?
-Tak.

Dziękuję, dziękuję, że do mnie zadzwoniłeś.

Więc kiedy pojawiło się Dziecko
Rosemary, dałam mu ten scenariusz.

A on to czytał, a ja
zapytałem: „Co o tym myślisz?”

A on powiedział: „Nie widzę cię w tej części”.

...niezwykłe rodzaje napojów i kapsułek.

Dziecko ma urodzić się we wtorek.
Pamiętasz, jak mi powiedziałeś 28 czerwca?

- Cóż, chcę, żebyś to dostarczył.
-Pani Woodhouse...

Ale powiedział: „Jeśli chcesz
to zrobić, to tylko mały horror”.

Powiedział: „Wiesz,
musisz być w Detektywie.

„Będziemy robić ten duży film
w Fox z Lee Remickiem i nim”.

I tak właśnie miało się stać.

Reżyser Roman Polański
robił swoje ustawienia.

Jeśli spojrzysz na ten film, są
naprawdę mistrzowskie i nie są skręcone.

On nie tylko zrobił twoje, wiesz,

strzał grupowy, dwa strzały,
przez ramię i zbliżenie.

Trwało to dłużej, niż Frank
chciał, a Detektyw szedł do przodu.

I miałem to okropne uczucie.
Byłem na każdym ujęciu i co bym zrobił?

A on powiedział: „Pojawiasz się, kiedy
powinieneś pojawić się w Detektywie”.

„A jeśli nie”, powiedział, „nie
sądzę, żebyśmy mieli związek”.

Czy wszystko osiągnęło punkt kulminacyjny,
kiedy kręciła „Dziecko Rosemary”?

To nie miało nic wspólnego
z tym, co robiliśmy.

Nie, moja wołowina była z Bobbym Evansem.

Wchodzi moja sekretarka
z pilną wiadomością.

„Frank Sinatra trąbi.
Musi z tobą porozmawiać”.

Więc przełączyłem go na głośnomówiący.
On nie nucił.

– Evans, czy to ty? — Tak, Franku.

„Odbierz ten pieprzony telefon.
Nie lubię być na żadnym głośniku”.

Podniosłem telefon.

„Wyciągam Mię z twojego
pieprzonego zdjęcia, Evans,

„Jeśli nie skończy do 14 listopada.

„Ona zaczyna na moim zdjęciu
17-go, dobrze zrozumiałeś?”

Frank, ty czegoś nie rozumiesz.

„Nie skończymy
do połowy lutego”.

„W takim razie ona rezygnuje.
Rozumiem, Evans? Nie zadzieraj ze mną.

– Cofnęliśmy się za daleko.
To moja starsza pani. Zrobi, co jej powiem.

Zanim mogę cokolwiek
powiedzieć, odkłada słuchawkę.

Aż pewnego dnia jego
prawnik pojawił się na planie z

kopertą, dużą kopertą,
brązową kopertą pełną papierów.

A on powiedział: „Mia, mam
dla ciebie papiery do podpisania”.

Pytam: „Jakie papiery?” A on
powiedział: „Papiery rozwodowe”.

I tak się dowiedziałem.

I podpisywałem każdy
dokument, nie czytając go.

A ja po prostu płakałam tak, tak mocno.

Nie wiem, jak skończyłem dzień.
Nie wiem, jak to zrobiłem.

Czułem taki emocjonalny ból i
chciałem się z tego wydostać.

Pojechałem więc do Indii.

To jest życie to tytuł, który…
Był w tym bardzo dobry.

Dużo to śpiewał.

Nie zawsze chciał, ale
społeczeństwo tego wymagało.

Pewnego dnia była
kolacja, na której

za coś wręczano
Sinatrze nagrodę.

A jednym z mówców tego wieczoru
był wspaniały aktor, Charlton Heston.

I Chuck Heston wszedł na scenę,

i powiedział: „Każda piosenka, którą śpiewa ten
człowiek, to w istocie czterominutowy film”.

Masz coś na sobie?

Nikt nie pozostaje wiecznie modny.

Przedstawiamy szósty wymiar.

W kulturze nastąpiła najbardziej
radykalna zmiana w morzu.

Nikt w muzyce popularnej nie był
w stanie dokonać takiego przejścia.

Albo zaakceptowałeś fakt, że jesteś starszy...

Jak wam się podobało, drogie panie?

Albo możesz się zawstydzić.

Zespół jest nowoczesny w stylu angielskim.

Falbana jest tradycyjna francuska,
a twarz jest włoska prowincjonalna.

Powiedzieli mi, że jeśli dobrze
wypadnę, zatrzymam garnitur.

I odchodzimy.

Frank Sinatra nagrał
piosenki, do których

nie mógł mieć żadnego
emocjonalnego związku.

Ponieważ próbował znaleźć sposób
na utrzymanie się na powierzchni.

Jestem pewien, że myślał: „Mogę
znaleźć sposób, żeby to przezwyciężyć.

„Mogę znaleźć sposób, by się do tego odnieść”.

Sinatra nie był już i nie mógł być
najmodniejszą osobą w pokoju.

Nagle nie jest w
centrum kultury.

Dziękuję, grupo.

I nie patrz teraz, Franciszku Albercie,
ale widać twoją przepaść pokoleniową.

24 stycznia 1969 r.

człowiek, którego nazywałem „tatą”,
stracił mężczyznę, którego nazywał „tatą”.

Jak wielu Amerykanów,
mój ojciec był po

cichu silny dzięki
zabójstwom JFK i Bobby'ego

a potem Martina Luthera Kinga.

Ale kiedy zmarł
jego ojciec, coś pękło.

Nie wiedziałem, że mój ojciec ma tylu przyjaciół.

Chłopcze, miał wielu przyjaciół.

- Jezus!
- Ciągle to powtarzałeś.

Przybyli z wielu kilometrów.
Nie mogłem w to uwierzyć.

Wiedząc, że był takim introwertykiem,
myślę, że ludzie go pokochali,

a potem przez cały czas pozostawali
tak blisko niego, jak tylko mogli.

Ojciec kochał mnie, jeśli to
możliwe, bardziej niż matkę.

Ale nigdy tego nie pokazał.

Nigdy nie chciał się ze mną otworzyć.
Był okropnym introwertykiem.

Na przykład poszedłem do remizy,
kiedy pojawiłem się w Paramount.

Powiedziałem: „Mój tata jest w pobliżu?”

Powiedzieli: „Myślimy, że jest na górze”.

Kiedy podszedłem, stał przed
drzwiami szafki, goląc się.

Kiedy się do niego zbliżyłem, najwyraźniej
mnie zobaczył i zatrzasnął drzwi.

Ale już widziałem w lustrze.

Ta rzecz była pełna
wycinków, które on zachowywał

albo kazał ludziom je
znaleźć i wyciąć z czasopism.

Wycięli je z czasopism
i zachowali dla niego.

downbeat i Metronome
oraz wycinki z gazet.

Mogłem się rozpłakać jak to zobaczyłem.

Uwielbiał mój sukces, ale
nigdy o tym nie wspominał.

Nigdy by o tym nie mówił.

Wierzę w system dwupartyjny.

Przychodzi czas, kiedy
kwestie mają charakter

filozoficzny, a ludzie
przekraczają podziały partyjne.

Myślę, że może to jest właśnie taki czas.
Jestem tego pewien.

Demokraci za Reaganem.
Myślę, że to był ogromny sukces.

I znowu tata miał
przyjemność wierzyć w

kandydata, ciężko
pracować i ruszać w drogę.

Myślę, że jego związek
z Ronniem Reaganem i

Nancy bardziej poruszał
się w tych kręgach.

Kiedy stanąłem po stronie Reagana, wielu
moich przyjaciół nawet ze mną nie rozmawiało.

Byli na mnie źli. I powiedziałem
do kilku z nich: „Poczekaj chwilę”.

Powiedziałem: „Mam prawo wybrać
człowieka, na którego chcę głosować.

„Nie mówię ci, jak masz głosować”.

Byli w błędzie, naprawdę.
Wiesz, naprawdę się co do tego mylili.

Czy jesteś wieloletnim przyjacielem Reaganów?

Tak, Ronnie i ja wracamy bardzo, bardzo daleko.

Przyjaźnimy się od
dawna, od 1943 lub 44 roku.

- Zmieniłeś strony?
- to nie jest kwestia zmiany partii.

Jestem zarejestrowanym demokratą.
Nigdy nie zmieniałem rejestracji.

Jeśli myślę, że republikanin jest
lepszym człowiekiem niż demokrata,

Zagłosuję na Republikanów.

Gdyby tak było, wolałbym
być nazywany niezależnym.

Pewnej nocy zadzwoniłem do ojca.
Zauważcie teraz, że jest to „mój ojciec”.

To nie jest profesjonalista,
nie Sinatra, to jest Ojciec.

Zadzwoniłem do niego do jego domu w Palm Springs.

Powiedział przez telefon:
„Słuchaj, wyświadcz mi przysługę”.

— Mów szybko, dobrze?
Nixon siedzi tu przy obiedzie.

Jestem zachwycony widząc i będąc świadkiem tego faktu

że miliony amerykańskich

wyborców, dziś i wieczorem,

postanowili ponownie wybrać Prezydenta
i Wiceprezesa na kolejną kadencję.

Nie potrafię wyjaśnić, co widział
w Richardzie Nixonie. nie mogę.

Walczyliśmy o to.

Po Kennedym każdy kolejny

prezydent ma jakiś
związek z Sinatrą.

Bardzo zaprzyjaźnił się z Richardem Nixonem.
Szczególnie przyjaźnił się ze Spiro Agnew.

Zachęcał Spiro Agnew, aby nie rezygnował.

Myślę, że w ciągu tygodnia,
zanim faktycznie zrezygnował.

Agnew opuścił urząd w niełasce.

I chociaż Sinatra
nie lubił Richarda

Nixona, naprawdę
darzył Agnew sympatią.

To była ogromna strata, że
Sinatra przeszedł na drugą stronę.

I tak naprawdę nigdy się z tego nie otrząsnęliśmy.

Nie sądzę, żeby
wyszedł z filozofii

politycznej na
stronę republikańską.

Sinatra naprawdę musiał skrzywdzić Kennedych.

A sposobem na to było
ściganie ich politycznie.

Zrobił to, bo był Frankiem
z Hoboken, a tak to się robi.

Prosty.

W sierpniu 69 nagraliśmy

album zatytułowany A Man Alone.

A słowa i muzykę
napisał Rod McKuen.

Nie był dobrze oceniany,
źle recenzowany iz

pewnością nie odniósł
komercyjnego sukcesu.

A potem wpadł do głowy, żeby
zrobić kolejny album koncepcyjny.

I stworzył Watertown.

Sprzedał 30.000 egzemplarzy. Franka Sinatry.

Była to najgorzej sprzedająca
się płyta w historii kariery Sinatry.

Czuł więc, że jego kariera słabnie.

W tym momencie zdecydował, że przejdzie na emeryturę.

Ludzie, którzy byli obecni tego

wieczoru, wiceprezydent
i jego żona,

Gubernator Kalifornii,
Gubernator Reagan i jego żona...

Tej nocy siedziałem
obok Henry'ego

Kissingera i księżnej
Grace z Monako.

Pamiętam, jak byłem przerażony,
że trafi mnie kula snajpera,

bo siedziałem dokładnie
za Tedem Agnew.

Okropna rzecz do powiedzenia, ale przeszło mi to przez myśl.

Dziękuję.

Tata dokładnie wiedział, co
zamierza zrobić i jak to zrobi.

Zamierzał zrobić wielkie wyjście.
Całkiem noc.

Myślisz, że naprawdę zamierzał przejść na emeryturę?

Uważam, że był wypalony.

Był po prostu przeciążony.

Za dużo, na zbyt długi okres czasu.

Cały pokój był we łzach.

Wielu z nas wiedziało, jaka
będzie ostatnia linijka tej piosenki.

Koncert emerytalny miał być
życiem Sinatry w piosence.

Ale cokolwiek zmotywowało Sinatrę do
zaprzestania śpiewania, nie trwało to długo.

Tylko dwa lata i musiał wrócić.

Madison Square Garden, 13 października 1974 r.

Wypełniony dżemem z ponad 20 000 osób!

Po prostu ludzie,
ludzie z różnych

środowisk, ludzie
młodzi i ludzie starzy,

tutaj, aby zobaczyć, tutaj, aby
złożyć hołd człowiekowi, który

połączył cztery pokolenia i
jakoś nigdy nie znalazł luki...

Przyszła moja sekretarka i powiedziała:
„Frank Sinatra rozmawia przez telefon”.

Powiedziałem cześć."

Powiedział: „Jerry, chcę,
żebyś zabrał mnie z emerytury”.

... to wydarzenie na żywo z
Królem Rozrywki niesie ze sobą

zapierające dech w piersiach
podekscytowanie i oczekiwanie

walki o mistrzostwo wagi ciężkiej.

Gwiazdy są tutaj i...

Powiedziałem: „Zrobimy to na ringu bokserskim”.

On powiedział: „Dlaczego? Dlaczego?”

Powiedziałem: „Ponieważ jesteś mistrzem.
Jesteś mistrzem świata wagi ciężkiej”.

Zaczyna spędzać coraz więcej
czasu na występach publicznych.

I to nie tylko w zwykłych
warunkach, ale także na

stadionach, występując
dla ogromnej rzeszy ludzi,

ponieważ jest dla nich całym światem.

Dziękuję.

Jestem zachwycony, że wróciłem
do Nowego Jorku i mogę tu pracować.

Stoczyłem tutaj kilka moich największych walk.

Co się stało?

Pasja nadal definiuje życie
Sinatry w późniejszych latach.

Ożenił się ponownie z Barbarą Marx.

Małżeństwo, które miało
trwać do końca jego życia.

Za swoją muzykę został
uhonorowany na całym świecie.

Zebrał więcej pieniędzy na cele charytatywne.

I gromadził nagrody
od potężnych przyjaciół.

Śpiewak, humanitarysta,
mecenas sztuki, mentor artystów,

Francis Albert Sinatra i jego wpływ na popularną
kulturę Ameryki nie mają sobie równych.

Ale niektóre przyjaźnie nie kończyły się tak dobrze.

– Myślisz, że niektórzy ludzie są
mądrzy – powiedział – a okazują się głupi.

„Myślisz, że są proste,
a okazują się krzywe”.

„Może”, powiedział Pete'owi
Hamillowi, „starzejesz się i wiesz mniej”.

Złe chwile tamtych lat...

Wybuchy gniewu, które
zniszczyły jego karierę,

odzwierciedlają jego
słabnący wpływ na kulturę.

Frank Sinatra denerwuje się, że
dziennikarze nieustannie go prześladują.

Czy możemy z panem porozmawiać, panie Sinatra?

Nie za rogiem, nie, proszę pani.

Co sądzisz o jakiejkolwiek
prasie na świecie?

Mówię, że to włóczędzy i
zawsze będą włóczęgami.

Są alfonsami, są po prostu szaleni.

Są prostytutkami. Latynosy, które
pracują w prasie, są prostytutkami prasy.

Czy muszę ci to wyjaśniać?

Nagrajmy.

W tym momencie jego głos zaczynał się starzeć.

Zaczyna coraz mniej nagrywać, stopniowo
coraz mniej czasu spędzać w studiu.

Kiedy jesteś gotowy.

Myślę, że prawdopodobnie był to
jego ostatni wspaniały dzień w studiu.

Widzisz bardzo, bardzo szczęśliwego człowieka.

To był jeden z tych cudownie
niezapomnianych momentów, mieć

dwóch największych artystów
swoich pokoleń w tym samym pokoju.

Od razu było widać, że nie ma
tu żadnej przepaści pokoleniowej,

tylko dwójka legendarnych
wykonawców ryczących sobie nawzajem.

Terry, w swoim koncercie emerytalnym,

Sinatra śpiewa piosenki
swojego życia do tego

momentu, piosenki,
które zdominowały kulturę.

Czy kiedykolwiek jeszcze to znalazł?

Tak. Po raz ostatni
zamienia piosenkę w standard.

Wzruszające jest to, że jest

to człowiek, który w młodości

spojrzał na drugą stronę
rzeki i zobaczył swoje sny,

a teraz, w późnym wieku
średnim, w swojej starości,

śpiewa piosenkę o
spełnieniu tych marzeń.

Byłem obecny w pierwszej
chwili, gdy śpiewał ją publicznie.

To było podczas Yankee-Dodger
World Series w 1978 roku.

I puszczał Radio City
w wieczór otwarcia.

Odwraca się do dyrygenta i
mówi: „Jaka jest pierwsza linia?”

Powiedział: „Zacznijcie rozpowszechniać wiadomości”.

A teraz pamiętam noc, którą
spędziłem z nim w 1974 roku,

jeżdżąc po Nowym Jorku
limuzyną, po prostu rozmawiając.

„Kiedy po raz pierwszy natknąłem się na tę rzekę,

„To było największe miasto
na całym cholernym świecie.

„To było jak duża, piękna dama”.

Podobał mi się człowiek, który mówił w
ten sposób w chłodną noc w Nowym Jorku.

Podobały mi się jego wątpliwości, jego niepewność.

Wzbogacał moje życie swoją
muzyką odkąd byłem chłopcem.

Zmierzył się z bigoterią
i zmienił sposób, w

jaki wielu ludzi myśli
o dzieciach imigrantów.

Uczynił wielu z nas mądrzejszymi
o miłości i ludzkiej samotności.

A on wciąż próbował zrozumieć,
o co w tym wszystkim chodzi.

Jego niedoskonałości były denerwujące.

Ale Frank Sinatra był prawdziwym artystą,

a jego dzieło będzie
trwać tak długo, jak długo

mężczyźni i kobiety będą
mogli słyszeć, rozważać i czuć.

W końcu to wszystko, co naprawdę się liczy.

W czasach, kiedy byłem młody, pełen zapału i
miałem dość witamin, by występować w telewizji,

Zamykałem mój program
tematem, który towarzyszył

mi od bardzo, bardzo,
bardzo długiego czasu.

Nadal mam sprawę dotyczącą tej melodii.

I wiele twoich listów mówi mi, że
też chciałbyś to usłyszeć ponownie.

I ja też.

Dziękuję.

Dziękuję bardzo, panie i panowie.