All language subtitles for FRANK SINATRA - All Or Nothing Part 1 - Documentary (2015) 1

Frank Sinatra, który
zmarł dziś wieczorem

w wieku 82 lat,
zakończył niezwykłe życie

to było na takiej czy innej
scenie przez sześć dekad.

Idol mój i miliony,

i wielki Amerykanin włoskiego
pochodzenia, wspaniały Amerykanin.

A swoją drogą świetny aktor.

Myślę, że każdy Amerykanin musiałby się uśmiechnąć
i powiedzieć, że naprawdę zrobił to po swojemu.

Na jego cześć zgasili
światła na pasie Vegas.

Tutaj iw dziesiątkach
miast w całym

kraju stacje radiowe
grają tylko Sinatrę.

Moje pierwsze wspomnienie głosu
Franka dobiegało z szafy grającej.

To było w ciemnym barze
w niedzielne popołudnie,

kiedy moja mama i ja
poszliśmy szukać mojego ojca.

A ona powiedziała: Zawsze
będę pamiętać: „Posłuchaj tego.

„To jest Frank Sinatra, jest z New Jersey”.

I choć jego muzyka stała się
synonimem eleganckiego, dobrego życia,

najlepszy alkohol, kobiety,
wyrafinowanie, to głęboki

błękit głosu Franka zrobił
na mnie największe wrażenie.

Był poetą-laureatem samotności.

Jego piosenki były przez to nawiedzane.

Mimo całej swojej sławy kochał samotność.

Nie wiemy, co
myślał o swoim życiu,

bo nigdy nie zapisał
tego w książce.

Ale był jeden tajemniczy moment,
kiedy dał nam wszystkim wskazówkę.

Wtedy, u szczytu swojej kariery, nagle
zdecydował się przejść na emeryturę.

Na początku marca tego roku
pracowałem gdzieś na Florydzie, a

on zadzwonił do mnie i
powiedział: „Myślę, że się rozłączę”.

Pewnego popołudnia nad basenem,

Tata ze swoim czarnym
długopisem tworzył

swoją listę muzyczną,
listę piosenek.

Nigdy nikomu nie pokazywał setlisty.

Ale w okresie poprzedzającym przedstawienie
w Ahmanson Theatre w Los Angeles,

pewnie o tym myślał.

Jedenaście piosenek opowiadających historię życia.

Panie i panowie, Franku Sinatrze.

I to był początek.

Sama noc była pełna
gwiazd i ekscytująca

smutny i pełen mieszanych emocji.

To, co mnie zaskoczyło w tym filmie, to
to, że ma surowy, kręcony z ręki wygląd.

I jakże stosowne jest to, że na tej
konkretnej imprezie nie oglądamy

koncertowego filmu Sinatry, gdzie
wszystko jest perfekcyjnie kontrolowane.

Słyszysz, jak facet
za kulisami kopie akord

z gniazdka i nagle
mikrofon się psuje.

Ludzie trzymający te kamery
byli tak samo pochłonięci tą chwilą,

jak wszyscy na widowni, ludzie
na scenie, orkiestra, sam Sinatra.

Wiedzieli, że to koniec
kariery tego wielkiego artysty.

To były kamienie milowe

w jego muzycznej karierze.

Wracając do samego
początku, krążyły sprzeczne

historie o twoim
dzieciństwie w Hoboken,

cytowane przez ludzi, którzy
przeprowadzali z tobą wywiady.

Istnieje taka ogólna wersja warunków
niemalże slumsów w Hoboken.

A potem są inni.

Był artykuł kilka lat
temu bardzo dobrego

dziennikarza, który
powiedział, że tak nie jest.

Że wszystkie zabawki, których potrzebowałeś,
że miałeś nawet Chryslera w wieku 15 lat.

Większość biografii, które przeczytałem,
lub artykułów, które przeczytałem,

przepraszam, o moich młodzieńczych
latach lub moim dzieciństwie

były raczej wymyślone, raczej fikcyjne.

Przeczytałem wiele
z nich i powiedziałem

sobie: „Nie pamiętam
tego. To naprawdę dziwne”.

Urodziłem się w 1915 roku, 12 grudnia,

i ważyłem 12 i trzy czwarte funtów.

A kiedy zostałam wyjęta z jej łona
przez położną, pojawił się problem.

Nie chciałem stamtąd wychodzić.

I w końcu wysłali flarę po lekarza.

A po usunięciu mnie
byłem całkiem dobrze

uszkodzony po lewej
stronie szyi, ucha i twarzy.

A moja babcia

który miał więcej rozsądku niż
ktokolwiek w pokoju, jeśli o mnie chodzi,

ponieważ wiedziała, co ze mną zrobić.

I wsadziła mnie pod lodowatą
wodę w mieszkaniu z zimną wodą,

i najwyraźniej trochę krwi się
poruszyło i trochę mnie poobijało.

I pobłogosławiłem ten dzień, tę chwilę,

od tego czasu na jej cześć.

Cześć, udało mi się skontaktować
z panem i panią Martinem Sinatrą.

- Witam, pani Sinatra.
-Tak, cześć.

Oto pan Gardner, tylko na chwilę.

- Witam, pani Sinatra.
- Witam, panie Gardner.

Z pewnością miło jest z tobą
porozmawiać i przyjść do telefonu.

Wiem, że ostatnim razem, kiedy Frank
był w mieście, nie czułeś się zbyt dobrze.

I już w pełni wyzdrowiałeś?

No tak. Czuję się teraz całkiem dobrze.

A Frank zadzwonił do mnie dopiero
niedawno, gdy byłem w szpitalu.

- Byłem jedynakiem.
-Tak.

I była dla mnie surowa.

To znaczy, była bardzo surowa w stosunku
do mnie, moja mama zawsze była surowa.

Powiedziała mi, żebym
trzymał się z dala od torów

kolejowych, bo pewnego
razu dzieciak stracił rękę.

Jakieś trzy lata później inny
facet, mały facet, stracił nogę.

A gdyby dowiedziała
się, że jestem tam na dole,

przy torach kolejowych,
rzuciłaby się na mnie.

Ze strachu, tylko ze strachu.

Myślę, że pierwszą
rzeczą, której byłem

świadomy, był popęd,
który miała przez cały czas.

Jej nieustanne poszukiwanie polegało na
tym, by robić lepiej, ciągle robić lepiej.

Dolly Sinatra była matką ziemi.

Wszyscy stali się jej synami, jej córkami.

Problemy wszystkich stały się jej problemami.

I to przeszło od problemów
psychologicznych do problemów fizycznych.

Babcia została
położną w swojej okolicy.

Kiedy były rodziny z dziećmi,
których nie było stać na wyżywienie,

czy zatem właściwe było sprowadzenie
kolejnego dziecka do tej niedoli?

I była dobrą katoliczką.

Nie sądzę, żeby uważała, że
aborcja jest czymś wspaniałym.

Ale myślę, że w tamtych czasach, w czasach
Wielkiego Kryzysu, to była konieczność.

Zrobiła to, co trzeba było zrobić.

Mój ojciec był wycofany, był nieśmiałym człowiekiem.

Mówił doskonale po angielsku,
ale nie potrafił sklecić słów.

On nadal „dees, dems i dawki”.

Pamiętaj, że musiał być onieśmielony
wrodzoną wiedzą mojej matki.

Była z natury bystra, tak jak moja matka.

Przyjechali oboje, przyjechały

różne rodziny i
przybyli na Ellis Island.

Jeden z Katanii, a drugi z Genui.

Genueńczycy byli pierwotnymi
bankierami, byli prawnikami.

I mówiła do mnie: „Myślę, że
jestem pół Włochem, pół Żydem”.

Powiedziałem: „Może jesteś, mamo”.
Powiedziała: „Cóż, jestem mądra”.

Powiedziała: „Stąd oni
przybyli, skąd ja pochodzę”.

I w rezultacie jej się to udało.

Utorowała sobie drogę w życiu, radziła
sobie bardzo dobrze, biorąc pod uwagę.

Kiedy Sinatra był młody,

bycie Amerykaninem włoskiego
pochodzenia było obiektem bigoterii.

Byłeś częścią grupy
mniejszościowej,

takiej, która była
stereotypowo postrzegana

albo komiczny, albo

absurdalny, kataryniarz z małpą,

lub niebezpieczny i groźny,
facet z pistoletem maszynowym.

I oczywiście Sinatra, dorastając
tam, gdzie i kiedy to robił,

zrozumiał, że ten facet z karabinem
maszynowym był prawdziwy.

Mój ojciec w tym czasie
rzadko bywał w domu,

ponieważ był opiekunem
przemytniczych ciężarówek.

Kiedyś mieli samochód, który jechał za
ciężarówkami, żeby nie został porwany.

Podczas prohibicji mój dziadek
podjął pracę jako obserwator

na ciężarówce przewożącej
kontrabandę 90-procentową.

Najwyraźniej ciężarówka została
porwana przez rywalizujący gang, a

on nie uchylił się wystarczająco
szybko i ktoś uderzył go w głowę,

miał pękniętą czaszkę
i wszędzie krwawił.

A mój ojciec, jako mały
chłopiec, obudził się i zobaczył to.

W tamtych czasach mówiono.

Żeby być adwokatem, albo
księgowym, trzeba było być Żydem.

Aby zostać piosenkarzem,
trzeba było być Włochem.

Aby zostać zawodnikiem
nagrody, musiałeś być

Irlandczykiem, dlatego
przyjął imię Marty O'Brien.

Miałem osiem, dziewięć
lat, stary otworzył salon.

Nazywał się bar Marty'ego O'Briena.

Bar, który prowadzili, nie
prowadzili go jako Sinatry.

Przyjęli irlandzkie imię.

Bo Włosi byli gorsi od
Irlandczyków w Hoboken, prawda?

Laleczka. Powiedział,
że jest typem

kobiety, która prowadzi
mały klub za barem.

Jeśli ktoś dał jej
jakieś gówno, uderzała

go pałką, kładła pod
barem i mówiła dalej.

Mieli w barze pianino z rolką.

Włożysz do niego
pięciocentówkę, a on zagra piosenki.

A od czasu do czasu jeden
z mężczyzn w barze podnosił

mnie i sadzał na pianinie,
a ja śpiewałem z rolką.

I to był okropny głos, okropny.

To znaczy, to było jak syrena.

Wiesz, „Uczciwy i naprawdę cię kocham”.

Daleko tam, o tak.

To cud, że gdziekolwiek doszedłem,
zaczynając w ten sposób, to mnie zabija.

Więc pewnego dnia dostałem pięciocentówkę
albo dziesięciocentówkę, cokolwiek to było.

I powiedziałem: „To jest rakieta.

– To jest to, co musisz robić.

W moim rodzinnym mieście,
jak powiedziałem, mila

kwadratowa była prawie
podzielona na ćwiartki.

Jedna czwarta była włoska,
druga czwarta należała do rodzin

żydowskich, tyle że my też
byliśmy przemieszani w kamienicach.

Następnie drugą dzielnicą byli Irlandczycy,
którzy politycznie rządzili miastem.

Byli przegłosowani każdego dnia tygodnia.

Ale z jakiegoś powodu, kiedy
nadchodził czas wyborów, dawali

węgiel i dawali ubrania
wszystkim pozostałym rodzinom,

i cały czas głosowali
na Irlandczyków.

A czarnych oczywiście
trzymano w jednej części miasta.

Były to tak małe sprawy, że nigdy
nie wiedzieliśmy, że w ogóle tam są.

Nie pamiętam zbyt wielu
czarnych dzieci na moich zajęciach.

Myślę, że łatwo nam zapomnieć, że
był też chłopcem i młodym mężczyzną

w czasach, gdy życie każdego było
trudne, kiedy wszyscy byli zagrożeni.

Kryzys był wszechogarniającym doświadczeniem
dla każdego, kto w nim dorastał.

A przede wszystkim sprawiło, że

uświadomiłeś sobie,
że życie jest ciężkie.

Nie tylko trudno
będzie ci zarobić

na życie, może być
ci trudno przeżyć.

To nie było teoretyczne dla kogoś
takiego jak Sinatra, to było prawdziwe.

To ukształtowało całe jego
wyobrażenie o profesjonalizmie,

poczucie, że musi być
najlepszym wykonawcą,

najlepszym profesjonalistą,
jakim mógłby być.

Ponieważ jeśli chcesz
przetrwać w latach 30., musiałeś

to zrobić bardzo ciężko
pracując i mając dużo szczęścia.

We Włoszech było ich 55

dyskretne dialekty języka włoskiego.

Moja babcia mówiła wszystkie 55.

To postawiło ją w sytuacji, w której ludzie
przychodzili do niej jako tłumacz z sąsiedztwa.

Kolejnym logicznym krokiem
w latach 20. była polityka.

Potem chcieli wynagrodzić
mamę i dać pracę ojcu

na liście płac miasta, prawda?

Policjant czy strażak, tak?
Więc zrobiła go strażakiem.

W Hoboken było około sześciu kin,
zajmujących tylko jedną milę kwadratową.

Mieliśmy Lyric Theatre, U.S. Theatre,

wodewilowe domy z filmem.

Mieliśmy Rialto, mieliśmy
Teatr Miejski i za każdym

razem, gdy kogoś
widziałem, chciałem być nim.

Chciałem być brzuchomówcą, a potem
zobaczyłem żonglerów i cały ten rodzaj jazzu.

Ale wciąż myślę o śpiewaniu.

Nigdy nie zapomniałem
o śpiewaniu tutaj.

I poszedłem zobaczyć wykonawców. To znaczy,
nikt sławny, dopóki nie zobaczyłem Binga.

Bing Crosby był pierwszym wielkim
piosenkarzem popowym w Ameryce.

I pierwszą białą piosenkarką,
która całkowicie zinternalizowała

innowacje jazzu, które zaczerpnął
bezpośrednio od Louisa Armstronga.

Sinatra usłyszał te rzeczy i
powiedział: „To jest to, co chcę robić”.

„Chcę być taki”.

Zaczęłam więcej śpiewać w szkole
od tańców w piątkowe wieczory.

Co drugi piątkowy wieczór
musieliśmy tańczyć w sali gimnastycznej.

Ludzie mówili do mnie:
„Hej, jesteś całkiem niezły”.

I to zaczęło rejestrować się w mojej głowie.

Kiedy poszedłem do
wydawnictw, rozdawaliby

darmowe orkiestracje,
gdyby cię znali,

pełna orkiestracja zapasów.

Zbudowałem bibliotekę, a potem zaoszczędziłem wystarczająco
dużo pieniędzy i kupiłem system nagłośnieniowy.

Bo wcześniej śpiewałem
przez megafon.

- Nie wiedziałbyś, co to jest. To jest...
-Rudy Vallee, tak.

- To przez to śpiewasz.
- Naprawdę użyłeś megafonu?

A faceci rzucali grosze,
żeby zobaczyć, czy uda

im się nakłonić mnie do
połknięcia tych groszy.

- Dużo zabawy w tamtych czasach.
- Spróbuj z kieliszkami.

Ale dużo się ruszałem.
Nie mogli trafić.

Potem nadeszła era
mikrofonów i pomyślałem:

„Jezu, gdybym mógł zaoszczędzić trochę pieniędzy”.

Więc za 60 dolarów kupiłem cały strój.

Mikrofon pozwolił na nowy rodzaj

śpiewu, ponieważ wzmacniał głos

więc nie musiałeś projektować.

To, co śpiewał
Sinatra, to tęsknota i

pasja, które były
kontrolowane w piosence.

Kiedy po raz pierwszy odkryłeś,
że Frank odkrył, że potrafi śpiewać?

Cóż, po raz pierwszy
odkryłam to, kiedy nie chciał już

chodzić do szkoły poza ciągłym
chodzeniem do tych klubów.

- Ile miał wtedy lat?
- Miał wtedy około 16 lat.

I oczywiście dyrektor posłał po mnie i
powiedział, że tylko zajmuje miejsce.

Czy był kryzys w rodzinie,
kiedy rzuciłeś szkołę średnią?

To było katastrofalne, absolutnie katastrofalne.

Wiesz, mój tata, który
nigdy nie miał zbyt dużego

formalnego wykształcenia,
był strasznie rozczarowany.

Po prostu nie mógł tego zrozumieć.

Błagałem go, powiedziałem: „Musisz
dać mi szansę pracy w tym, co chcę robić”.

I powiedział coś w
stylu: „Jasne, szansa”.

Powiedział: „Za dziesięć lat nadal
będziesz szukał szansy, będziesz włóczęgą”.

Gdzie po raz pierwszy spotkałeś Franka?

W Long Branch, New
Jersey, na wybrzeżu.

Znałem jego rodzinę,
ciocię i wujka oraz ich dzieci.

Po drugiej stronie ulicy ojciec
i matka Nancy mieli dom i

zobaczyłem tę bardzo ładną
dziewczynkę siedzącą na werandzie.

Zadzwonił po drugiej stronie
ulicy, mówiąc: „Cześć, co robisz?”

A ja powiedziałam: „Robię sobie manicure”.

Powiedział: „Czy dasz mi
jeden?” Powiedziałem: „Jasne”.

I zrobiłam mu manicure
i tak go poznałam.

Cóż, mam zabawne przeczucie, że
mogła mieć na mnie oko, ponieważ

siedziała tam całkiem sama, po
prostu wpatrując się w drugą stronę ulicy.

Mieszkał w Hoboken, 4 mile od
Jersey City, a ja nigdy tam nie byłem.

Zadzwonił więc do mnie po tym, jak się
poznaliśmy i zaczął do mnie przychodzić.

I chodziliśmy razem przez cztery
i pół, pięć lat lub pięć i pół roku,

nie pamiętam dokładnie.

Wiem, że przed majorem
Bowesem chodziliśmy razem.

Jesteśmy naprawdę
dumni z błyskotliwych karier

rozpoczętych na forum
radiowym w Nowym Jorku.

Na początek w radiu był
mężczyzna o nazwisku

Major Bowes, który
miał program amatorski.

Poszłaś i poszłaś na przesłuchanie.

Poszedłem i poszedłem na
przesłuchanie, a oni powiedzieli: „Dobra,

„Puścimy cię do radia”.

I było jeszcze troje innych dzieciaków z
mojego rodzinnego miasta, które tworzyły trio

zwany Three Aces, bardzo
inteligentny tytuł dla grupy.

Trzy asy. Ojej, dużo czasu
zajęło im wymyślenie tego.

Major Bowes zepsuł to, mówiąc:
„Będziesz Czwórką Hobokenów”.

To załatwiło całą tę
sytuację w ten sposób.

Mamy teraz Hoboken Four.

Nazywają siebie śpiewającymi
i tańczącymi głupcami.

- Kto przemówi w imieniu grupy?
-Będę, jestem Frank.

Szukamy pracy, co powiesz na to?

Każdy, kto kiedykolwiek nas słyszał, lubi
nas. Myślą, że jesteśmy całkiem dobrzy.

W porządku, co chcesz zaśpiewać,
zatańczyć lub czymkolwiek się zajmujesz?

- Będziemy śpiewać Shine.
-W porządku, bierzmy to.

Hoboken Cztery.

Wystąpiliśmy, zdobyliśmy pierwszą
nagrodę i wyruszyliśmy w trasę po całych

Stanach Zjednoczonych… W każdym
razie głównie po Stanach Zjednoczonych.

Zaczęliśmy od pociągu,
naszym pierwszym przystankiem

było Chicago i pamiętam,
dostawałem 75 dolców tygodniowo.

A większość odesłałem do domu,
bo mieszkaliśmy w najlepszych

hotelach w Stanach
Zjednoczonych za dolara za noc.

Ale potem, kiedy dotarliśmy do Seattle,

Zdecydowałem, że mam dość.

Cóż, tęskniłem za domem i chciałem
wrócić do tego, co naprawdę zacząłem robić.

Aby zostać piosenkarką solową,
nie chciałam już być tego częścią.

Powiedziałem chłopakom i zostali.

No wiesz, pisał do mnie listy,
był samotny, tyle ci powiem.

- Zachowałeś te listy?
- Podarłem je wszystkie.

Zachowałem jeden.

Miałem dość pieniędzy
i kupiłem bilet lotniczy.

Kiedy wylądowałem w Newark,

Brat Nancy pożyczył samochód,
wyszli i spotkali się ze mną na lotnisku.

Wtedy oczywiście zacząłem
mieć problemy z rodziną.

Nie radziłem sobie
dobrze, bo wiesz, jeśli

orkiestra dostała pracę
w sobotnią noc, żeby grać,

mieli czterech lub
sześciu mężczyzn, nie

mieli dość pieniędzy,
aby zatrudnić śpiewaka.

Ale wielu facetów, których znałem,
mówiło: „Hej, słuchaj, podejdź i zaśpiewaj

„jeśli chcesz śpiewać,
ale nie możemy ci nic dać”.

Więc zrobiłem.

Wkrótce potem mój
stary pewnego ranka

obudził mnie, kiedy
wracał z nocnej zmiany

a on tego szczególnego
poranka powiedział mi:

„Dlaczego po prostu nie wyjdziesz
z domu i nie wyjdziesz sam?”

To jest naprawdę to, co powiedział: „Wynoś się”.

I myślę, że jajko tkwiło
tutaj przez jakieś 20 minut.

W każdym razie nie mogłem tego przełknąć ani się tego pozbyć.

Moja mama, oczywiście, była prawie we łzach,

ale zgodziliśmy się, że może to być dobra rzecz.

A potem spakowałem małą walizkę, którą
miałem i przyjechałem do Nowego Jorku.

Kiedy Frank Sinatra był młody, Nowy Jork
był centrum amerykańskiej muzyki popularnej.

Sieci radiowe w tamtym momencie
skupiały się w Nowym Jorku.

Sam biznes muzyczny, Tin Pan
Alley, skupiał się w Nowym Jorku.

Za młodu w New Jersey
Nowy Jork byłby krainą Oz.

Magiczne miasto, na które
spojrzał z oddali i powiedział:

„To jest miejsce, do którego
muszę się udać, aby się stać

„czym chcę zostać”.

Po prostu trochę się pogubiłem.

Miałem około 60 dolarów na koncie oszczędnościowym i
po prostu się kręciłem, wykonywałem dorywcze prace.

Rozłączałem się w wydawnictwach,
wydawnictwach muzycznych

i poznałem Jimmy'ego Van
Heusena, Sammy'ego Cahna

Saul Chaplin i wszyscy ci
goście, tak daleko sięgamy wstecz.

Jimmy Van Heusen
był pianistą, który

uczył śpiewaków
nowych piosenek firmy

żeby mogli to zrobić w radiu.

Ale nie byłem wystarczająco
wielkim artystą, aby

uczyć mnie piosenki od
faceta takiego jak Van Heusen.

Kilka razy, kiedy
byłem naprawdę niski,

Spałem z muzykiem jednego
z zespołów w Forrest Hotel.

O tym punkcie

nadeszły Święta Bożego
Narodzenia, kiedy pojechałem do domu.

A ja myślałem, że mój stary ma 24-godzinną
zmianę, ale miałem schrzaniony dzień.

Nie było go 24 godziny i był w domu.

I przyniosłem dwa prezenty,
żeby je tam zostawić, bo długo

się do mnie nie odzywał,
nie chciał ze mną rozmawiać.

Spotkał mnie przy
drzwiach i oczywiście

był to wspaniały powrót do domu.

Zaczął płakać, a ja byłam
łzawiąca i to było po prostu cudowne.

Ale kilka miesięcy po incydencie
bożonarodzeniowym, mój znajomy

muzyk powiedział mi, że istnieje
lokal o nazwie Rustic Cabin

i zakładali nowy zespół i
szukali chłopca-śpiewaka.

Poszedłem na przesłuchanie do
Englewood Cliffs, niedaleko mostu

George'a Washingtona. Dostałem
pracę w Rustykalnym Domku.

Krótko po tym
dowiedzieliśmy się, że

WNEW Dance Parade
odbierze Rustic Cabin.

Każdej nocy w tygodniu,
od 11:00 do 11:15

lub od 11:15 do 11:30,
cokolwiek to było.

Nagle mój tata stał się
najdumniejszym człowiekiem na świecie.

Nie mógł się doczekać, kiedy powie wszystkim
lub komukolwiek, że jestem na planie

15-minutowy zdalny program taneczny

z New Jersey w
jakimś zajeździe gdzieś.

I wszyscy siadali przy radiu i
słuchali o 23:00 w nocy przez 15 minut.

I w tamtych czasach nie mogłem
wyśpiewać sobie drogi z papierowej

torby, ale oni myśleli, że
jestem wielką gwiazdą, wiesz.

Każdy, kto pojawił się w radiu we
wczesnych latach radia, był wielką gwiazdą.

Podczas mojego wolnego
wieczoru w Rustic Cabin

zabierałem Nancy na miasto
i szliśmy się z kimś zobaczyć.

Zawsze wychodziłem
zobaczyć, jak ktoś pracuje.

Wtedy wpadłem na jednego z ludzi z
branży muzycznej, który powiedział mi:

„Słuchaj”, powiedział, „dlaczego
nie weźmiesz kilku lekcji?”

A ja powiedziałem: „Jakie lekcje?”

Powiedział: „Lekcje śpiewu,
wiesz, faceci to robią”.

Powiedziałem: „Cóż, gdzie znajdujesz tych gości?”

Powiedział: „Nad restauracją
Brass Rail jest facet”.

Powiedział: „Nazywa się
Quinlan, jest starym pijakiem”.

Powiedział: „Kiedyś był w
Met i został wyrzucony z Met”.

On powiedział: „Powinieneś pójść i porozmawiać z
nim”. Więc poszedłem na górę, a on był gburowaty.

Myślę, że i tak miał kaca.

Powiedział: „Kim jesteś
i jak długo śpiewasz?

„Dlaczego chcesz być piosenkarzem?”
I wszystkie tego typu rzeczy.

Powiedziałem: „Cóż, chciałbym być piosenkarzem,
ponieważ czuję, że mam pojęcie o śpiewaniu”.

- Och - powiedział - masz już pomysł?

Powiedział: „Więc dlaczego mnie
potrzebujesz?” Powiedziałem: „Chodzi mi o to,

– Potrzebuję tylko wskazówek.
Powiedział: „Powiem ci, co zrobimy.

„Jeśli możesz znieść 3 dolary
tygodniowo, dam ci trzy lekcje tygodniowo”.

Zacząłem trzy lekcje tygodniowo i nie mogłem się doczekać,
kiedy tam dotrę, za każdym razem, gdy miałem lekcję.

Nie mogłem się doczekać, bo
wiedziałem, że czegoś się uczę.

Uczył mnie właściwego sposobu śpiewania.

Nadal używam tych samych
ćwiczeń i opracowałem kilka własnych.

Prawdę mówiąc, kiedyś wydałem z nim
książkę. Wydaliśmy papierową okładkę,

wokalna książka do kalisteniki, po tym, jak ją zrobiłem.

I zrobiliśmy
rysunki formacji ust.

Dźwięk „ee”, dźwięk „oo” i „uh”.

Nie ma czegoś takiego jak "ah", to jest złe.

Nigdy nie śpiewaj „ah”, śpiewaj „uh”. U-H. „Uhm”.

To jest podniebienie do maski.

Jeśli zaśpiewasz „ah”, wraca do
gardła i może pęknąć. może pęknąć.

- To moja pierwsza lekcja śpiewu z tobą.
-Jestem gotowy.

A rachunek dostaniesz w przyszłym tygodniu.

Pracowałem z nim przez długi czas,
a potem zacząłem dostawać zlecenia.

Dostałem kilka drobnych prac, poszedłem do WNEW, nie
dostałem żadnych pieniędzy poza kosztami przejazdu.

A Dinah Shore i ja dzielimy pół godziny.
Ona miała 15 minut, ja miałem 15 minut.

Nie pamiętasz wczesnego, wczesnego, wczesnego,
wczesnego programu, który robiliśmy w WNEW?

czy ja? Za każdym razem, gdy o
nich pomyślę, robię się zmęczony.

Wyobraź sobie, że musisz śpiewać
piosenki miłosne o 6:00 rano?

- Tak.
-I nawet nie dokończył refrenu.

- Nigdy nie było wystarczająco dużo czasu.
- I włóż w to wszystkie emocje.

- Tak.
- Mieliśmy jednak szczęście

- bo dawali nam darmową kawę.
-Tak.

A kogo w tamtych czasach
było stać na śniadanie?

Tak.

Teraz byłem na antenie, dwa razy.

Raz w nocy i raz rano.

A potem dostałem listy od fanów.

I dostawałem małe pocztówki,
dwie pocztówki, trzy pocztówki.

Dziewczyny pisałyby do mnie,
no wiesz, pocztówki za grosze.

I od razu tam poszedłem i
zajrzałem, i zobaczyłem, ile poczty,

czy to się jeszcze trochę powiększy,
a nigdy się nie powiększyło.

Ludzie zaczęli mnie słuchać.

A oni mówili: „Jezu,
stajesz się coraz lepszy.

„Jesteś naprawdę…
Widzimy różnicę w tym, co się dzieje”.

Śpiewa o młodzieńczym, w
gruncie rzeczy naiwnym romansie.

I robi to głosem,
który wyraźnie różni

się od tego, co robili
wtedy wszyscy inni.

To jest tak wyraźnie głos młodego mężczyzny.

Ambicja bycia największym piosenkarzem
popowym swoich czasów, swojego pokolenia,

była ambicją, która nie mogła istnieć
w wyobraźni Sinatry, gdy był młody.

Pamiętasz, jak
poprosił cię o rękę?

Dobrze...

Widzisz, podobno był związany
z innymi dziewczynami, kiedy

razem chodziliśmy i naprawdę
nie wiem, czy to prawda.

Ale on, uwierz mi, chciał się ożenić.

Kiedy Nancy i ja wzięliśmy ślub...
Włoskim zwyczajem jest...

Panna młoda ma satynową,
białą satynową torbę ze sznurkiem.

I dajesz koperty,
co jest, swoją drogą,

najrozsądniejszą
rzeczą na świecie.

Zamiast całej masy fałszywych
prezentów, których nigdy nie możesz użyć.

I wszyscy muzycy się dorzucili.
Myślę, że było ich prawie 30.

I postawili jakieś 2
dolary za sztukę, a nam

dali 60 dolarów na nasz
ślub, 50 albo 60 dolarów.

Słodki, wiesz, naprawdę wzruszający.

Ożeniłem się w '39, 1939.

Ukończyłam kurs pracy sekretarki.

Myślisz, że zarabiałem...

Nie pamiętam, bardzo mało tygodniowo.

Ona zarabiała 22 dolary tygodniowo, a ja byłem w
Rustic Cabin i zarabiałem 15 dolarów tygodniowo.

I w chwili, gdy się pobraliśmy,

kariera zaczęła się poprawiać przez cały czas.

Skończyliśmy nasz ostatni występ
w Paramount i poszliśmy do domu.

I włączyłem radio.

Usłyszałem ten pilot dobiegający z
Rustykalnego Domku i usłyszałem śpiewaka.

Więc powiedziałem: „Cóż, rany,
ten dzieciak naprawdę brzmi świetnie.

„Może pobiegnę tam i zobaczę,
czy go zobaczę i posłucham”.

Harry James cały czas mnie
słucha, a ja o tym nie wiem, widzisz.

Był z Bennym Goodmanem,
był pierwszym trębaczem.

Powiedział mi: „Wszyscy
założymy własny zespół.

– Jak szybko możesz się stąd wydostać?

Powiedziałem: „Nie mam tu umowy”.
Powiedziałem: „Co powiesz na jutro?”

"Co powiesz na dzisiaj wieczór?"

Więc teraz wychodzę i idę z Harrym.
Idziemy w drogę.

Kiedy jesteś w trasie z zespołem
tanecznym, cały czas się poruszasz.

Chodzi mi o to, że właściwie
cały czas wyjeżdżasz, wiesz?

I możesz spróbować różnych rzeczy.

I nikt nie mówi:
„Cóż, co robisz?”

Harry wiedział, co robię, wiedział,
że sięgam, próbuję znaleźć rzeczy.

Podobnie jak miotacz, próbujesz nowej podkręconej piłki.

Nie miał jeszcze dla mnie żadnych
ustaleń, więc udawaliśmy różne rzeczy.

I robiliśmy Embraceable
You, a zespół

wypełniał się nutami,
a Harry trąbił kluskami.

I Stardust, którego
nienawidziłem, bo

wszyscy go śpiewali,
a ja mam go aż tutaj.

I wiele żon było jak
żony bejsbolistów.

Wszyscy przejechali przez kraj samochodem.

Poznałam go w Chicago,
tam narodziła się Nancy.

Naszym planem było nie zajść w ciążę tak szybko.

W tamtych czasach nie było dużo
pieniędzy, a my spłacaliśmy nowy samochód.

A ja jestem w ciąży i
on się martwi, wiesz?

Zawsze myśli do przodu.

Ten człowiek dużo
myśli, nawet jako dziecko.

Zawsze miał ambicję.

Powiedział, że chce być

bardzo duże w branży. Chciał być...

Wiesz, kiedy zobaczył Binga,
poczuł, że to była jego ambicja.

A Bing Crosby całkowicie
zawładnął falami radiowymi.

To znaczy, każda audycja radiowa w tamtych czasach

miał 15, 20 minut Binga Crosby'ego.

Pojedyncza płyta, nazywa się
White Christmas, do dziś jest

to największa płyta, jaka
kiedykolwiek została sprzedana.

Sprzedał 50 milionów płyt.

Przez cały czas, kiedy byłam z Harrym,
po prostu myślałam o następnym kroku.

Słuchałem zespołu Tommy'ego
Dorseya i tego piosenkarza z zespołem.

Jack Leonard był z zespołem.
Ale słyszałem przez pocztę pantoflową,

Tommy próbował wyciągnąć
go z 3000 $ i bili się.

O ile mi wiadomo, byłem pierwszym facetem,
który powiedział Tommy'emu o Franku.

Przyjaciółka, dziewczyna, powiedziała,

„Frank Sinatra wydał płytę
zatytułowaną All Or Nothing At All”.

A ona powiedziała: „to jest fantastyczne”.

I wspomniałem o tym Tommy'emu.

Kiedy odszedłem, pierwszym facetem,
z którym się skontaktował, był Frank.

Powiedział: „Jak chciałbyś dla mnie pracować?”

Powiedziałem: „Jezu, Tom”. Powiedziałem:
„Mam dwuletni kontrakt z Harrym i nie wiem”.

Powiedziałem: „Umieram, by śpiewać dla ciebie”.

Ponieważ Tommy był... On i Glenn
Miller byli dwiema najlepszymi orkiestrami.

Więc nie spałem całą noc.

Moje oczy błyszczały, byłam taka podekscytowana.

Poszedłem do teatru bardzo wcześnie.

Właśnie siedziałem w
szatni i przyszedł Harry.

W końcu wstałam i weszłam do jego pokoju.
A ja wszedłem i wyszedłem.

Wszedłem i wyszedłem.
— Co ty, zdenerwowany?

Powiedziałem: „Cóż, Jezu, jestem zdenerwowany, Harry”.

Powiedziałem: „Wiem, że to, o
co cię zapytam, jest bardzo trudne”.

A on powiedział: „Tommy
Dorsey chce cię zatrudnić”.

Nadal był ze mną podpisany.

Nie dałem mu pisemnego zwolnienia,
powiedziałem tylko: „Jasne, śmiało, Frank”.

Bo naprawdę, to
znaczy, zawsze tak żyłem.

Słowo jest ze mną silniejsze niż pióro.

Byłem taki szczęśliwy.
I to nawet wpłynęło teraz na mój śpiew.

Zaczął stawać się bardziej wzniosły
niż był. I robiłem lepsze rzeczy.

Dołączyłem do Tommy'ego
z dużą wrogością w zespole.

Dużo złych wibracji.

Mieli mi za złe, że ich
przyjaciel Jack Leonard odszedł.

Kiedy jesteś z zespołem, jest to bardzo klikalne.

A kiedy przychodzi nowa osoba, to jest tak,

„Udowodnij sobie, dzieciaku,
zanim zostaniesz członkiem grupy”.

Właśnie siedzieliśmy na estradzie,
kiedy Tommy ogłosił nowego wokalistę.

Na scenę wyszedł ten bardzo chudy,
niepozornie wyglądający młody człowiek.

I pomyślałem: „WOW”.

Śpiewał około ośmiu taktów,

i cały teatr stał się tak cichy, że
można było usłyszeć upadającą szpilkę.

Po prostu wiedziałeś, że
słyszysz coś zupełnie wyjątkowego.

Tommy Dorsey miał niesamowitą,
niesamowitą kontrolę nad oddechem.

Bez oddychania...

Patrzyłem na niego i nigdy
nie widziałem, żeby oddychał.

Szesnaście taktów naraz,
zastanawiam się, jak on to robi.

Jeśli możesz to sobie
wyobrazić, puzonista

trzyma ustnik,
oddychając kącikiem ust.

I to była moja teoria: „Nie łam
frazy, jeśli możesz to zrobić.

„I spraw, by publiczność
słuchała reszty frazy”.

Nie byłby w stanie zaśpiewać
czterech wersów tej piosenki.

Była płynność, gładkość.

I żadna osoba nie
patrzy na nikogo innego.

I są całkowicie pod
urokiem historii Sinatry.

Przyjechaliśmy do Los
Angeles, aby otworzyć

Palladium, wspaniałą
nową salę taneczną.

Zostaliśmy zbombardowani,
wszyscy zrobili to poprzedniej nocy i

Pamiętam, jak wszedł boy hotelowy,

powiedział: „Hej! Wszyscy już wstali?
Jesteśmy w stanie wojny z Japonią.

„Zbombardowali Pearl Harbor”.

Dzięki bezgranicznej
determinacji naszych ludzi,

odniesiemy nieuchronny triumf.

Tak nam dopomóż Bóg.

Teraz byliśmy wściekli.

Gdybym był singlem, prawdopodobnie
powiedziałbym: „Hej, chcę zostać wolontariuszem”.

Ale miałam dziecko.

Tata był w Hollywood z zespołem,
kiedy się urodziłem, w Jersey City.

Wokalista zespołu, Jo Stafford,
wspominał, że był tak podekscytowany,

że jedyne, co robił, to rozmawiał
o swojej nowej córeczce.

O mój Boże. to było piękne.

Jako pierwsza w rodzinie
siedmiorga dzieci urodziłam

dziecko, a cała rodzina
ją rozpieszczała, kochała.

I był z nią cudowny.

On to kochał.

To była inna epoka, to była słodka epoka.

To była era tańca.

I zrobiłeś balladę z
długimi wersami, żeby móc

trzymać dziewczynę
naprawdę blisko i tańczyć.

Frank miał styl, prawie seksowny styl.

Bardzo ciepła.

Z tymi oczami i tym
uśmiechem było prawie tak,

jakby mógł wskazać jedną
konkretną dziewczynę.

Po prostu się w nim zakochali.

Dzieciaki były po prostu zakochane we Franku.

I można było usłyszeć,
że kiedy Tommy grał, dzieci

były świadome, że wokal
Franka jest modulowany,

i nikt by nie tańczył, wszyscy po
prostu tłoczyliby się wokół estrady.

Dzieciaki nie przychodziły już
oglądać Tommy'ego Dorseya.

To nie Tommy przyciągał
tłum, to Frank przyciągał tłum.

I właśnie tego Tommy nie mógł znieść.

Jeśli masz organizację
i piosenkarz ci ją

odbiera, komu potrzebne
jest takie działanie?

Był więc konflikt.

Cały czas próbował go
zepchnąć, a Frank mu nie pozwalał.

W 15 miesięcy stał się najgorętszą
nową śpiewającą gwiazdą w kraju,

zwłaszcza wśród nastolatków.

Cały czas było pandemonium, chaos.

Reakcja tłumów w tamtych
czasach była absolutnie fenomenalna.

To znaczy, krzyczeli,
krzyczeli i krzyczeli.

Dzieciaki krzyczały za każdym
razem, gdy wychodziłem na scenę.

Jak się masz, Franku?

Czuję się dobrze, panie Crosby.

Ogłośmy małe moratorium
na formalności, Frankie.

Mów mi po prostu Bing.

Nie, nie przyszłoby mi do głowy nazywać
mężczyznę w twoim wieku po imieniu.

Pomyślałem, że Crosby był
jedynym mężczyzną na szczycie.

Był jedynym facetem na
górze i pomyślałem sobie,

„Ktoś musi rzucić wyzwanie temu włóczędze.
Kiedyś to się stanie”.

Zacząłem więc sobie myśleć,

„Jezu, dlaczego nie robię tego dla siebie?

„To znaczy, wiem, że ten facet podpisał
ze mną kontrakt i mam z nim umowę”.

Tommy był człowiekiem o bardziej
własnościowym nastawieniu.

Tommy był prawie jak ojciec.

A jeśli facet odszedł, to był
synem, który odchodził, widzicie.

Po pierwszym roku z nim, powiedziałem:

„Tommy, myślę, że za około
rok chciałbym opuścić zespół”.

I trochę się ze mnie śmiał, po
prostu uśmiechał się do mnie.

A po czterech miesiącach
powiedziałem mu to jeszcze raz.

Ale tym razem nie uśmiechnął się zbyt szeroko.

Powiedział: „Nie chcę z
tobą rozmawiać, do cholery”.

Powiedział: „Ty pieprzony niewdzięczniku”.

Opuściłem zespół Tommy'ego, podpisując kawałek papieru

który powiedział, że dostaje do końca
mojego życia jedną trzecią mojej pensji.

Pozwał mnie i
zostałem oskarżony,

że mafia wyciągnęła
mnie z zespołu.

Jakaś niezidentyfikowana
istota podeszła do Tommy'ego

Dorseya i powiedziała:
„Lepiej wypuść go z kontraktu”.

Cóż, to się nigdy nie zdarzyło.

Człowiekiem, który to
wyprostował, był sekretarz

Amerykańskiej
Federacji Artystów Radia.

Potem udał się do pana Dorseya i powiedział:

„Myślę, że możemy dojść do
porozumienia w bardzo prosty sposób”.

Tom powiedział: „Nie, nie, nie”.

Powiedział: „Chcę jedną trzecią jego
pensji do końca życia, dopóki żyje”.

Wtedy Jaffe powiedział do niego:
„Lubisz grać muzykę w pokojach hotelowych

„i żeby naród
usłyszał cię w radiu?”

On powiedział: „Jasne, że tak”.
On powiedział: „Już więcej, nie będziesz”.

Nigdy się ze mną nie pożegnał ani nic.

I nie wiedziałem, dokąd zmierzam.

Nie wiedziałem, dokąd
idę, ale wróciłem do domu.

Kupiłem dla siebie i Nancy
mały domek w Hasbrouck Heights.

A ja po prostu cieszyłam się, że jestem w domu.

Nancy miała teraz dwa lata.

Spędziłem około trzech, czterech
tygodni po prostu siedząc w domu.

I mogę sobie tylko wyobrazić, wiesz?

To były złe czasy, ale dobre.

Zawsze. Choć zawsze byli
biedni, nigdy nie byli aż tak źli.

Bo wtedy, kiedy zaczęła się
prawdziwa praca, pracował jak pies.

Mieszkałem w Hasbrouck
Heights i dowiedziałem

się, że jest tam teatr,
w którym grają wodewil,

i chodziłem, rozmawiałem z kierownikiem.

I powiedziałem: „Chciałbym tu zagrać
przez kilka nocy, może weekend”.

Powiedział: „W porządku”.

Każdy rezerwujący
z kin w Nowym Jorku,

Roxy, Strand, Loew's
State, Paramount,

wysłali swoich zwiadowców,
żeby sprawdzili, o co tyle hałasu.

Dlaczego dzieciaki krzyczały i
wrzeszczały, i biegały między alejkami.

Dyrektor Paramount Theatre powiedział:

„Chciałbym, żebyś otworzyła w sylwestra”.

A on powiedział: „Masz orkiestrę
Benny'ego Goodmana i zdjęcie Crosby'ego”.

I upadłem prosto na tyłek.
Nie mogłem uwierzyć w to, co mi powiedział.

W tamtych czasach nazywali
cię „Dodatkową atrakcją”.

Przyjechałem do Nowego
Jorku i patrzę na namiot.

Święty Chrystusie.

Więc przygotowujemy się do wyjścia i jestem
podekscytowany, a to jest dzień otwarcia.

I to jest moment, który
mnie złamie lub złamie.

Jeśli nie jestem dobry
w Paramount Theatre,

w tych okolicznościach
jestem martwy.

Jezu, byłam zdenerwowana.

Benny zrobił całą sekcję
muzyczną, a potem kończył

tę sekcję śpiewaniem,
śpiewaniem, śpiewaniem.

I zrobiłby się hałaśliwy,
rozerwałby jointa.

Trwało to około ośmiu minut.

Skończył Śpiewaj,
śpiewaj, śpiewaj i ukłonił się.

Podszedł do mikrofonu i
powiedział: „Teraz, Frank Sinatra”.

I krzyczeli jak banshee.

Odwrócił się, spojrzał na
publiczność i powiedział do nikogo:

– Co to kurwa jest? powiedział.

Była jedna dziewczyna,
która robiła tyle hałasu i

krzyczała tak bardzo, a ja
chciałem, żeby się wyniosła.

Bo myślałem, że wywoła zamieszki.

I próbowałem ją wyciągnąć,
a ona była jak tygrysica.

Wezwałem więc kilku strażników.
Miałem czterech strażników

wyciągając ją i niosąc,
a ona nie chciała iść!

To znaczy, nic nie można
zrobić, kiedy masz 3000 ludzi

stojących i krzyczących na
coś. Co powiesz? "Usiądź"?

Chodzi mi o to, że
przyszedł taki rodzaj histerii.

Następnego dnia pojawiły
się recenzje, były bardzo miłe.

Mam na myśli, że interesy były oblegane.
był okres wakacyjny.

Nowy Jork skakał.

Byłem zarezerwowany na dwa tygodnie.

Rodzice zabierali
dzieci do teatrów o

czwartej nad ranem i
czekali z nimi do świtu.

I jaka różnica w dziecku
w tamtych czasach.

Chodziło mi o to, że przychodzili
wyszorowani, z różowymi

policzkami, z uczesanymi
włosami i skarpetkami bobby.

To było niesamowite, to było jak masowa hipnoza.

To był dreszczyk naszego życia.

Chodziliśmy za 35 centów i
siedzieliśmy tam cały dzień.

Byliśmy biedni, ale zawsze mieliśmy pieniądze,
żeby pojechać do Paramount na Sinatrę.

Kiedy wychodził, a zespół
grał intro do piosenek,

dostałbyś gęsiej skórki.

Nic dziwnego, że w
całym kraju słuchaczki

tworzyły fankluby
Franka Swoonatry.

A jedna organizacja
nazywała się Towarzystwem

Wzdychających Mdlących
Niewolników Sinatry.

Głos, jak go nazywano,
nie był błyskiem na patelni.

Kiedy Frank Sinatra
stawał się sławny, filmy

były ostatecznym narzędziem
kreowania celebrytów.

Ale po kryzysie nie każdego
było stać nawet na bilet do teatru.

Ale prawie wszyscy w
Ameryce albo mieli radio

lub miałeś do niego dostęp i
możesz z niego korzystać za darmo.

Oto Twoja parada przebojów!

Oto Frank z twoim faworytem z
piątego miejsca, Swinging On A Star.

Przybyła Hit Parade.

Następna rzecz się wydarzyła, wciąż jestem
w Paramount, jest otwarcie nowego klubu

na 57th Street o nazwie
Riobamba, zadzwonili i złożyli ofertę.

Powiedziałem do moich agentów:
„O rany, to brzmi interesująco”.

Powiedzieli: „Nie sądzimy.

„Ponieważ jesteś sprzedawcą
Coca-Coli, a to jest knajpa z szampanem”.

Powiedziałem: „Jestem teraz cholernie gotowy
na wszystko”. Powiedziałem: „Zarezerwuj je”.

wszystko wydarzyło się w
ciągu dwóch, trzech miesięcy.

Otwarcie w Paramount,
Riobamba i Hit Parade.

Na koncercie w Paramount zszedłem
ze sceny mniej więcej kwadrans po 9:00

a audycja radiowa rozpoczęła się o 9:00.

I to było tak, jakbyś wsadził
zwierzę do klatki. Karetka cofała

się na chodniku, otwierali
drzwi tak, żebym mógł wskoczyć,

jak trochę
odjeżdżało, to zamykali

drzwi, bo na ulicy
były tysiące dzieciaków.

A w karetce dostawali mleko ze
słodu i kanapkę, a ja pochłaniałem

to, zanim dotarłem dziesięć
przecznic do stacji radiowej.

Byłem tak zajęty pracą, że
naprawdę ciężko pracowałem,

próbując pomóc w wysiłkach
wojennych, najlepiej jak mogłem.

Sprzedawcy superwojennych obligacji
mówią: „Poprzyjmy wszyscy atak”.

Jest to aukcja, na której najwięksi nabywcy
obligacji wojennych otrzymują pamiątki.

20 000, Bob Hope ma but Seabiscuit,
noszony, kiedy wygrał Handicap Santa Anita.

Myślisz, że będzie mi pasować?

Teraz kupujący obligacje wojenne dostają
storczyki z Głosem jako pin-up boyem.

I mamy pisk z każdym
storczykiem, proszę państwa.

Super war-bond
special to duet stulecia.

Ruth Lowe, która była
Kanadyjką, jej mąż został zabity.

Był kanadyjskim lotnikiem,
zaraz na początku wojny zginął.

Napisała tę piosenkę i przywiozła
ją osobiście do Nowego Jorku.

Ta piosenka towarzyszyła mojemu tacie przez całe życie.

I myślę, że prawdopodobnie dlatego,
że tak wiele osób identyfikowało się z nim.

Wiesz, z ich osobistymi stratami.

Zostałem uznany za 4-F.

Dostałem odmowę od wujka Sama z powodu
perforacji błony bębenkowej od urodzenia.

Wtedy prasa zaczęła się mną interesować.

„Kim on, do diabła, jest, żeby nie być w służbie?

„W Europie giną chłopcy

„a ten facet śpiewa piosenki
ich żonom i dziewczynom”.

Stacjonuję w Foggii we Włoszech i wszystko, co
wiedzieliśmy za granicą o Franku Sinatrze, to było

nie służył z powodu
przebitej błony bębenkowej

a kobiety szalały za nim,
więc nasze dziewczyny,

nasze żony szalały
za Frankiem Sinatrą.

Była co najmniej wielka
niechęć do tej postaci.

Prawdziwymi dziwakami byli faceci, którzy
byli w mundurach, ale mieli bezpieczną pracę

Fort Dix, Fort Totten na Long Island.

To byli faceci, którzy
rzucali pomidorami i jajkami

w wielki napis na namiocie
w Paramount Theatre.

To było dziecinne. Nie mieliby
odwagi stawić mi czoła samemu.

Ale dostałem drugie powiadomienie.

I musiałam ponownie stawić się na
egzaminie, nie mogłam w to uwierzyć.

Innymi słowy, nie traktowano
mnie jak zwykłego obywatela.

Nagle stałam się wyjątkowym przypadkiem, prawda?

Poszedłem do zbrojowni w
Newark z 6000 innych facetów,

a na ulicy było wielu kamerzystów
i radiowców oraz tysiąc ludzi.

Dzieci, wiesz, „Frankie,
kochanie, nie pozwól

im się popychać” i
cały ten rodzaj jazzu.

A kiedy skończyłem,
wsadzili mnie do

kombi z dwoma
ostrzelanymi piechurami

i kierowcę i zabrał mnie
na Governors Island.

Po pierwsze, kiedy wszedłem na oddział,

wiedzieli, że nadchodzę.
Rozeszła się wiadomość, że

przyjadę, a ci goście
wylegiwali się na swoich łóżkach,

i podeszli do mnie, a
jeden facet uścisnął mi dłoń i

powiedział: „Cieszę się, że cię
poznałem, byłem wielkim fanem”.

Powiedział: „Potrzebujesz jakichś
czasopism lub komiksów, mam dużo rzeczy”.

Wiesz, ile telefonów wykonałem?
Musiałem wykonać 700

telefonów do wszystkich rodzin
w całych Stanach Zjednoczonych!

Ponieważ zadzwoniliby do
swojej rodziny i wsadzili mnie.

Było tam około siedmiu
budek telefonicznych,

a dzieci robiły je pojedynczo.

Biegam od jednej kabiny
do drugiej, dzwoniąc.

„Witam, pani taka a taka, czyli żona tego
faceta… Cześć, Angie, z nim wszystko w porządku.

"Wygląda świetnie." "Jesteś pewny?"

„O mój Boże! Wołasz mnie?
To naprawdę ty?”

"Tak, zaśpiewaj coś!"

Następnego popołudnia

Dostaję wiadomość, żeby zejść
na dół i zobaczyć się z psychiatrą.

I powiedział: „Zanim cokolwiek zrobimy,

„Mam 11-latka, który
absolutnie za tobą szaleje”.

I podpisałem go dla jego córeczki.

Odłożył go i powiedział: „Przeczytałem
cały twój raport medyczny”.

Nawet strzał z karabinu może cię
ogłuszyć, jeśli facet jest obok ciebie.

Dlatego odrzucają ludzi
z dziurami w uszach.

Powiedział: „Polecam

„że jesteś bezwzględnie
odrzucony ze służby”.

Powiedział do mnie: „Teraz,
dlaczego nie wrócisz do swojego okręgu,

"Ubierz się i wracaj
do Nowego Jorku."

Wsiadłem na prom, postawiłem

kołnierz płaszcza
tak, śnieg na twarzy,

i nagle miasto zaczęło
ożywać przez śnieg,

światła na Wall Street
w centrum miasta,

wszystkie budynki są oświetlone.

Zacząłem płakać.

Frankie urodził się w szpitalu
Margaret Hague w Jersey City.

Gdzieś po drodze tata powiedział, że
nazwał go na cześć Franklina Roosevelta.

Więc to był Franklin Wayne Emmanuel Sinatra.

Mój brat mówi, że to Franciszek.

Myślę, że cię podrabiał, kochanie.

Nigdy nie nazywałem się Franklin i nie
otrzymałem imienia Franklina Delano Roosevelta.

Ale Dolly Sinatra powiedziała, że był najwspanialszym
prezydentem, jakiego kiedykolwiek mieliśmy.

Jej syn zaczął w to wierzyć.

A kiedy stał się
sławny, wiele, wiele

razy pracował dla
Franklina D. Roosevelta.

Wyszedłem za Roosevelta. Kochałam go.

A potem poszedłem dalej
i harowałem dla niego.

Orson Welles i ja
prowadziliśmy wiele kampanii,

zwłaszcza jeśli był
to duży obszar Włoch.

Zrobiliśmy jeden w
Jersey, ze wszystkimi

dago na widowni,
prawie samymi Włochami.

Potem powiedziałem: „Jeśli nie zagłosujecie na tego
człowieka, wszyscy będziecie w poważnych tarapatach”.

Nie wygłosiłem żadnej wyszukanej przemowy.

A potem Welles wychodził.

I był dynamitem.
Był absolutnym dynamitem.

Spadła na mnie wielka
krytyka, ponieważ byłem tak

aktywny w tej konkretnej
kampanii dla pana Roosevelta.

Pisarze gazet, tacy jak Lee
Mortimer i Westbrook Pegler,

którzy nigdy nie opowiadali się
za stanowiskiem Demokratów,

nagle zaczęli atakować Sinatrę.

zostałem opieczętowany.

Od razu zrobili ze mnie komunistę.

Powiedziałem: „Bzdura”.

Powiedziałem: „Nie wiem,
kim jesteś, ale się mylisz”.

- Tak?
-Dzień dobry. Nazywam się Frank Sinatra.

Co?

Tata zrobił pierwszy obraz w
RKO zatytułowany Wyżej i wyżej.

Moja rodzina była jeszcze
w domu, ale szukałem domu.

W tym momencie Nancy
wystawiła nasz dom na sprzedaż.

I zadzwoniłem do niej.
Powiedziałem: „Znalazłem wspaniały dom”.

I nie mógłbym być szczęśliwszy,

ponieważ kochałem Kalifornię.

Kochany Kochany.

To było tuż nad jeziorem.

Mieliśmy kajak, kajak.

Jezioro Toluca było takie piękne.

Żyło nam się tam cudownie.

Tata często wracał do domu.

Nie był tylko głosem w radiu.

Byłem w domu. Myślę, że zrobiłem
film i mam zamiar zrobić kolejny film.

A potem nie dostałem wielu
filmów w RKO, ponieważ pan Mayer

zobaczył mnie w dużym starym
budynku w centrum miasta, Sanktuarium.

Metro kupowało cały rząd.

A ja stoję tam i śpiewam.
Nigdy nie spotkałem Mayera.

I widzę go siedzącego tam i płaczącego.

I szepnął coś do faceta
siedzącego obok niego.

Mayer powiedział: „Chcę tego chłopca”.

Poszedłem do Metro i dostałem 130 000 $ za zdjęcie.

Problem pojawił się, gdy zaczynałem pracę w MGM.

Zrobiliśmy film zatytułowany Kotwice ważą.

Na początku uderzyło mnie
to, że Frank był najbardziej

znanym, najpopularniejszym
wykonawcą w Ameryce,

a pierwsze dwa zdjęcia,
które zrobił w RKO,

były, powiedzmy
sobie szczerze, klapami.

Więc powiedziałem mu: „Frank, jest
jedna wielka rzecz, którą musisz zrobić.

„Nie możesz być postrzegany
jako facet, który po prostu tam stoi.

„Nie musisz być wielkim, wspaniałym tancerzem

„ale musisz się ruszać, musisz
trochę potańczyć. Kropka”.

Powiedziałem, że oznacza to dużo potu i pracy.

Powiedział: „Świetnie. Kiedy zaczynamy?”

Pracował tak, jakby przygotowywał
się do mistrzostwa wagi ciężkiej.

Naprawdę bardzo ciężko pracował.

Zrobiłem cztery wokale w Anchors Aweight.

Powiedzieli: „Cóż, panie Sinatra,
kto ma napisać te piosenki?

„Gershwinowie, Kern, Porter,

„Oscar Hammerstein, Rodgers?
Kogo chcecie?”

Powiedział: „Sammy Cahn”.

A oni powiedzieli: „Nie mamy nic
przeciwko wynajęciu go. Kim on jest?”

A Sinatra zwykle mawiał:
„Ponieważ nie śpiewasz piosenek,

"niech ci to nie przeszkadza".

A oni powiedzieli: „Wiesz, że
mamy około 10 aranżerów?”

Powiedziałem: „Nie, nie,
przepraszam, mam własnego aranżera”.

Axela Stordahla, którego teraz zaręczyłam,
który nie chciał opuścić Tommy'ego.

W końcu go przekonałem.

Załatwiłem mu 1250 dolarów za układ.

Powiedział: „Nigdy w życiu
nie widziałem tyle pieniędzy”.

Kotwice ważą otworzyły się na entuzjastyczne
recenzje i duże kasowe w całym kraju.

Z dnia na dzień Frank
Sinatra stał się główną

gwiazdą filmową, będąc
już gwiazdą nagrań i radia.

W tamtym momencie
jego postawa była taka, że

los nagle postawił
mnie w takiej sytuacji

zrobić coś z niesprawiedliwością.

W swoim życiu

widział skrajną biedę.

Widział straszne rzeczy wyrządzane ludziom.

I to go zdenerwowało.

Mieszkałem w Harlemie, a
moja rodzina była na zasiłku.

Byliśmy tylko aktem kopania.

I Frank nas znalazł,
poszliśmy do

Teatru Capitol i zapłacił
nam 1750 dolarów.

Wszystkie pieniądze świata.

A Frank wychodził,
otwierał się, śpiewał

kilka piosenek, a
potem nas przedstawiał.

Wiesz, mówił takie małe rzeczy jak

„Chcę, żebyś miał oko na
to małe dziecko w środku”.

Powiedział: „Chłopcze,
on będzie kimś z tych dni.

„Patrzcie na niego. Wypala scenę”.

Frank był dla mnie jedną
z głównych sił napędowych

bo wstał i został skontrowany
na długo zanim stało się to modne.

Stawiając na szali swoje przekonania,

Tata grał samego siebie w Domu, w którym mieszkam,

10-minutowy film krótkometrażowy nakręcony w 1945 roku.

I pasowało mi to do koszulki, ponieważ
byłem zaangażowany w ruchy anty-bigoteryjne.

Mamy 10 małych dzieci, a potem

słyszysz zamieszanie
w alejce na zewnątrz,

gdzie wspierają jednego małego chłopca.

Nie używają wobec niego żadnych
słów, ale wiesz, że albo mówią do

niego „ty perliczku”, albo „ty
żydowski draniu”, albo coś w tym stylu.

I wygłaszam krótkie przemówienie.

Mój tata przyjechał z Włoch.

Ale czy mam nienawidzić twojego ojca za to,
że pochodził z Irlandii, Francji czy Rosji?

Czy nie byłbym grubasem pierwszej klasy?

Ten film głęboko mnie poruszył.

Był to jeden z najbardziej wciągających dokumentów
na temat rasy, jakie kiedykolwiek widziałem.

Wcześniej nakręcono
wiele filmów, które

próbowały zająć się
kwestiami rasowymi.

Ale nikt ze szczytu popkultury nie
zrobił tego tak, jak zrobił to Sinatra.

Pomyślcie o tym, chłopaki.

Użyjcie swoich dobrych amerykańskich głów.

Nie pozwól nikomu robić z siebie frajerów.

Cóż, trzeba iść do pracy.

Co pracujesz?

- Śpiewam.
-Żartujesz.

Chodź tu.

Teraz wszyscy stoicie tutaj i
żadne syczenie nie jest dozwolone.

Jako dorastający włosko-Amerykanin,

najbardziej zjadliwa, antywłoska
rzecz wciąż była w kraju.

Stereotypy złamanego języka angielskiego,

Programy radiowe „Życie z Luigim”.

Kochana Mamma Mia!

Sinatra, on jest bardzo wielkim
piosenkarzem i urodził się we Włoszech.

Żeby przyszedł i sobie z tym

poradził, żeby upierał
się, że odchodzi

zmienić sposób, w jaki ludzie myśleli o Amerykanach
włoskiego pochodzenia poprzez swoją dykcję,

co było nienaganne w tych piosenkach,

poprzez styl, w
jakim się prezentował,

Myślę, że był kluczowy.

Nowe Oscary dla najlepszych
hollywoodzkich filmowców.

W Chińskim Teatrze
Graumana ponad 2000 gwiazd

czeka na 18. doroczną
ceremonię rozdania Oscarów.

Franka Sinatry.

Został uhonorowany nagrodą specjalną za swój
film krótkometrażowy Dom, w którym mieszkam.

Ostatni dzień II wojny światowej.

Tutaj i w całym kraju, tak,
od wybrzeża do wybrzeża,

uwalnia stłumione emocje
przez prawie cztery lata.

W centrum miasta
marynarze podnoszą

samochody, żołnierze
całują ładne dziewczyny

i porwaniu pięknych dziewic.

Hollywood było
ostrygą taty, a on

zaprzyjaźniał się z
szerokim kręgiem sławnych.

Podczas tego upojnego
okresu nowo odkrytej sławy

widywano go w mieście z
dziewczyną ze swetra Laną Turner

i gwiazdka Marilyn
Maxwell, wśród innych kobiet.

Wszystkie bogate, czarujące
dziewczyny ścigały celebrytę.

Był atrakcyjny.

W pewnym sensie był zorientowany w ten sposób.

Myślał, że musi posiąść każdą
kobietę, którą uzna za atrakcyjną.

Wielu mężczyzn tak ma.

I osiągają to w ten sposób
z większym sukcesem.

W przypadku Franka
było to martini w szatni.

Bogactwo, złote zapalniczki.

"Zabawmy się.

„Gdzie są śmiechy?

„Gdzie są ludzie w tym nowym
świecie, którego kocham?”

Nancy zawsze była żoną Włocha.

Dom musi być nieskazitelny.

Jeśli chcesz paprykę lub
makaron, sos jest zrobiony.

A ja będę miała dzieci i założymy rodzinę.

I to było dla niej ważne.

Ostatniego dnia 1946 roku moja

mama odkryła
diamentową bransoletkę

w schowku nowego cadillaca

kabriolet, którym
tata uczył ją jeździć.

Myśląc, że to prezent dla
niej, nic nie powiedziała.

Ale tej nocy na rodzinnym
przyjęciu sylwestrowym,

wypatrzyła Marilyn Maxwell
noszącą bransoletkę.

Powiedziałem jej: „Wiem, skąd to masz”.

Po prostu wyszła przerażona,

że będę na tyle odważna.

Poszła i powiedziała Frankowi.

A Frank powiedział do mnie:
„Wiesz, powinieneś przeprosić”.

I powiedziałem: „Frank, jesteś pomieszany.

– Musi mnie przeprosić.

Czuję, że to było jak część dorastania,

że w końcu będzie miał dość

tej rutyny i doceni to, co ma.

Potem pogodziliśmy się, a
on powiedział: „Będzie inaczej.

„Będzie lepiej. Będzie dobrze”.

— Nancy — powiedziałem
— zbliżają się walentynki.

„I skończyłem pracę
tutaj, w Nowym Jorku.

„Czy chciałbyś być moją
walentynką w Acapulco?”

Powiedziała: „To byłoby cudowne”.

W międzyczasie pojechałem do Miami.

Ale następnego ranka był
gówniany dzień i powiedziałem:

„Nie zamierzam tu siedzieć.
Pójdę tam, gdzie jest słońce,

"Kuba."

I zameldowałem się w
słynnym hotelu Nacional Hotel.

Zeszliśmy do baru, a
tam stało 66 gangsterów.

Czterdzieści osiem lat dobrego zachowania.

I znałem kilku
facetów z New Jersey

i Nowego Jorku, w
tym braci Fischetti.

Byli ludźmi Capone, kiedy żył.

Byli naprawdę twardzi.

Kiedy chłopcy mieli
do czynienia z Kubą,

zajmowali się tam
całym hazardem, prawda?

A jeden z nich powiedział:
„Hej, Frank, chodź tutaj.

– Chcę, żebyś poznał Charliego Luciano.

A ja powiedziałem: „Jak się masz?”

Charliego „Lucky” Luciano.
Przykuty do swoich popleczników,

zwierzchnik 12-milionowego
pierścienia rocznie idzie do więzienia.

A kiedy wyszedł, został deportowany.

Amerykańskiemu Biuru ds. Narkotyków
nie spodobał się fakt, że wylądował na

Kubie, ponieważ nie chcieli, aby
zorganizował operację tak blisko ich brzegów.

To jest w latach 40.

Lucky Luciano był uważnie obserwowany.

I oczywiście poszło w telewizji, że
uścisnąłem dłoń Charliemu Luciano.

Pisarze podchwycili to i całe to gówno.

I to był pierwszy przedsmak
publiczności tego, co

stało się postacią Sinatry
na resztę jego życia.

Koledzy z mafią.

Od tego momentu nie
mogłem pokonać tych gości.

Widzicie, codziennie chodzili do prasy.

- Wtedy oczywiście w tym momencie...
-Lee Mortimer podniósł zdjęcie...

...wysiadając z samolotu.

A potem FBI dostało zdjęcie od

Mortimera, który był
znanym dziennikarzem,

który próbował zidentyfikować
osoby na zdjęciu, które są z Sinatrą.

Zaczynają śnić o mnie
te wszystkie rzeczy.

Powiedziałem, że pojechałem na Kubę, dostarczyłem
2 miliony dolarów i przywiozłem narkotyki do kraju.

Teraz mój bagaż jest
oczywiście w samolocie,

ale szkicownik wiozłem
w cienkiej teczce.

To była ta torba, w której rzekomo miałem
przywieźć te 2 miliony dolarów, prawda?

Nie ma na to żadnych dowodów!

Jedyne wzmianki o nim
w dokumentach rządowych

dotyczą tego, że
pojawił się w prasie.

Śledczy czytali coś
w prasie, a następnie

badali to, nadając
temu patynę prawdy.

To było w pewnym sensie błędne koło.

Doprowadziło to do kolejnego śledztwa w
sprawie jego aresztowania pod koniec lat 30.

Ale to było stare, stare oskarżenie,
dawno temu, kiedy byłem

dzieckiem, kiedy po raz pierwszy
dostałem pracę w Rustykalnym Domku.

Jakaś dama twierdziła, że
ją uwiodłem i jest w ciąży.

Wcale nie była w ciąży.
Była fanką hokeja.

Poszliśmy na salę sądową i moją

mamę, która była
pielęgniarką i położną

powiedział sędziemu:
„Chciałbym zbadać tę kobietę”.

I nagle nie było przypadku.

Wyrzucili wszystko.

Widzisz, te rzeczy doprowadzały
mnie do szału w tamtym okresie.

Bogie powiedział kiedyś:
„Musisz pamiętać o jednym, Frank.

„Jest tylko jeden sposób, w jaki
każdy może walczyć z gazetą.

„I to z gazetą.

„Jeśli masz sprzeczki z prasą,
będziesz stoczyć przegraną bitwę”.

I to była mądra i rozsądna
rada Humphreya Bogarta,

co jego przyjaciel Frank
Sinatra natychmiast zignorował.

Peggy Lee otwierała w Ciro's

a Ciro's był jednym z lokali, do których można było się udać.

Była cudowna.

A za nami rozpoznałem orientalny głos.

Powiedziała: „To jest Frank Sinatra”.

I słyszę męski głos mówiący:
„Tak, widziałem tego perliczka”.

Nie wiedziałem, kto to był.

Po prostu zaokrągliłem
i na pewno to on

ponieważ widziałem jego
zdjęcie na szczycie kolumny.

Słyszę szuranie krzesłami
po podłodze i wstają.

Peggy zeszła ze sceny, a
ludzie wciąż bili brawo i tak dalej,

i powiedziałem wszystkim przy moim stole,

"Przepraszam na chwilę."
I to po tym, jak mnie tłukł.

Nazwał mnie czerwonym,
nazwał mnie komunistą.

Zrobił wszystko, co mógł.

Miałem go dość. Miałem to aż tutaj.

Więc wyszedłem i
poklepałem go po ramieniu.

Odwrócił się.

Uderzyłem go tak cholernie
mocno, że złamałem

mu cały przód twarzy, a
on uderzył się w głowę.

I sukinsyn, był
zabawny, powiedział:

„Napiszę o tym” i wyjął kartkę.

– Zrobisz coś więcej – powiedziałem

– Zakopię cię pod ulicą, o tak.

I zanim zdążyłem wykonać
kolejny ruch, dwóch facetów

złapało mnie i odprowadziło
z powrotem do klubu.

Ludzie wybiegali
na zewnątrz, żeby

wezwać karetkę i
takie tam bzdury.

I właśnie przeszedłem przez cały tłum.

Nie było żadnych zarzutów,
żadnych aresztowań, nic.

Chciał tylko pozwu cywilnego.

Wyrok za 9000 dolarów.

To było to. Nigdy nic się nie stało.

Właściwie to, co mu

zrobiłem przez następne lata,

za każdym razem, gdy widziałem
go w restauracji, plułem na niego

i wyzwij go, aby
wstał i zadał mi cios.

Czy możesz być obiektywny i
powiedzieć mi, jakim jesteś ojcem?

A może to za trudne?

Tak, to trudne pytanie.

Tina była dziewczyną z Kalifornii.
Urodziła się w Los Angeles.

Tata prawie oszalał,
przejeżdżając na czerwonych

światłach i znakach stopu,
żeby dostać się do szpitala.

Chciał dziewczynki, a ona

urodziła się w Dzień Ojca.

Takie ma szczęście.

Tina jako dziecko,
dorastając, nigdy

nie spędzała ze mną dużo czasu.

Wiesz, prawdopodobnie byłem dla niej kimś obcym.

„Kim jest ten facet? Przychodzi co sześć
miesięcy, przychodzi się ze mną zobaczyć?”

Był tak daleko w
swojej karierze, wiesz,

że naprawdę wielkie
doświadczenie bycia

synem tego człowieka,
jeśli o mnie chodzi,

tak naprawdę pojawił się dopiero w późniejszych latach.

Myślę, że Tata, gdy
śpieszył się i robił karierę,

wiedział, że ja tam jestem i opiekuję
się dziećmi, i nie musiał się tym martwić.

Tata chciał, żebym miała dużo dzieci.

Po tym, jak sprawy się toczyły,
wiedziałem, że nie wygląda to dobrze.

Pomyślałem, że utknę w konieczności dbania o więcej.

Teraz, mniej więcej w tym czasie,

kiedy związałem
się z Avą, gdzieś tam.

Cóż, pierwszy raz spotkaliśmy się w 1943 roku.

Byłem z Mickeyem.

Byliśmy wtedy małżeństwem.

Frank podszedł do stołu.

Jezu, on był jak bóg w tamtych czasach.

Jeśli bogowie mogą być seksowni, on śmierdział seksem.

Powiedział coś w stylu:

„Gdybym cię pierwszy zobaczył,
kochanie, sam bym się z tobą ożenił”.

Nie zwróciłem na to uwagi.
Wiedziałam, że jest żonaty.

Miał dziecko, na litość boską.

Następnym razem spotkaliśmy się, kiedy
zrobiliśmy to słynne zdjęcie grupy Metro.

Był strasznym flirciarzem.

Nie mógł nic na to poradzić.

Spojrzałem na nią i powiedziałem: „Jezu, jesteś
ładniejsza niż ostatnim razem, kiedy cię widziałem”.

To nie była młoda
dziewczynka z Karoliny w studiu.

To była kobieta, która była chwalebna.

Miała aurę, której nie
miały inne dziewczyny.

Bez pytania.

Ze wszystkich gwiazd tamtych
czasów była bardzo naturalna i miała

mniej gwiazdorskich manier niż
ktokolwiek, kogo kiedykolwiek spotkałem.

Była kimś w rodzaju jednego z chłopców.

Myślę, że prawie zawsze była z mężczyznami.

Oto twój drink, pani.

Powiedziałem, oto twój drink, pani.

Dziękuję bardzo.

Myślę, że wiele jego
fantazji było związanych z nią.

Myślę, że wniósł do tego prawie
to, co młody człowiek wnosi do tego

niewiarygodny romans, który może mu się nigdy nie
przytrafić, rodzaj rzeczy, o których fantazjujesz.

Lana Turner powiedziała mi,

„Byłem tam, kochanie. Nie rób tego”.

Powinienem był jej posłuchać.
Dziewczyna była w pobliżu.

Ale był dobry w piórach.

Tak naprawdę nie słuchasz tego, co ludzie
ci mówią, kiedy facet jest dobry w piórach.

Jest zdyscyplinowanym mężczyzną
pod wieloma względami, ale nigdy

nie jest zdyscyplinowany
emocjonalnie w stosunku do kobiet.

Myślę, że to go załatwiło.

Przyjeżdżał do domu raz lub
dwa razy w tygodniu i widywał

się z nią cały czas, i
pomyślał, że to mnie uciszy.

A ja nie wytrzymałem, byłem chory.

załamywałem się.

Nigdy nie szukał rzeczy dalekosiężnych.

To było zawsze na chwilę.

Dotychczasowi publicyści plotkarstwa,

piszą, że twoje małżeństwo
ma kłopoty i tego typu rzeczy.

Normalni ludzie nie
czytają o takich rzeczach.

Co powiesz na
kolumny plotkarskie?

Hedda Hopper,
Louella Parsons, Sheilah

Graham i inni
felietoniści z całego kraju

już zbeształ mojego ojca za
mnóstwo romansów pozamałżeńskich.

Mógł bardzo łatwo ignorować felietonistów.

Ale Louis B. Mayer ostrzegł,
że wcześniej zerwie kontrakt.

Tata odpowiedział.

Przeniósł nas bliżej
swojej pracy do rezydencji

wartej 250 000 dolarów
niedaleko Hollywood.

Ale nadal widywał się z Avą.

Pan Mayer był człowiekiem całkowicie
pozbawionym poczucia humoru.

I zawsze robiłem figle,
bawiłem się i tak dalej.

A Mayer uwielbiał mieć ludzi...

Cóż, nie ludzie, ja,

przychodził do jego gabinetu, gdy był samotny.

Miał białe biurko z formiki, które
wyglądało jak kokpit Howarda Hughesa.

Wchodziłem, siadałem,
trzymałem kapelusz na kolanach i...

Założę się, że w ciągu
pięciu lat byłem tam 50 razy.

Miał szereg wspaniałych koni wyścigowych.

Miał też konie, na których jeździł w
niedzielne popołudnia, własne konie.

I pewnej niedzieli
stało się coś, co

wystraszyło konia i miał
złamaną kość miednicy,

i był w gipsie stąd do kolan.

Źle się z tym
czuliśmy i siedzieliśmy,

użalając się nad tym faktem

że wyleczenie zajmie mu dużo
czasu, ponieważ spadł z konia,

a ja powiedziałem: „Nie, nie
spadł. Spadł z Ginny Simms”.

On zabiegał o dziewczynę o imieniu Ginny
Simms, widzicie, chłopaki i dziewczyny.

I wyrzucają mnie ze studia.

To jest to.

Frank Sinatra znalazł
się w nieszczęśliwej

sytuacji, gdy został
uznany za skończonego.

Jego rekordowa sprzedaż mocno spadła.

Czy to prawda?

Zarobił 11 milionów dolarów w ciągu sześciu lat,

ale wydałeś pieniądze jak szalony
i nie mogłeś zapłacić podatków?

Czy wydałeś wszystkie swoje pieniądze?

- Prawie wszystko.
-Dobra.

To znaczy, byłem spłukany.

Było to ogromne przeczucie w

amerykańskiej
psychice zaraz po wojnie.

Co miało się stać dalej?

Czy naprawdę bylibyśmy
w stanie utrzymać

pokój, który w końcu
osiągnęliśmy w 1945 roku?

A może dach zawali się na nas
jeszcze bardziej niż wcześniej?

W malarstwie abstrakcyjnego
ekspresjonizmu widać niepokój.

Widać to w bebopie, jazzie o
ekstremalnej intensywności stylu.

Ale amerykańska komercyjna muzyka popularna

odpowiedział na ten niepokój muzycznym
odpowiednikiem komfortowego jedzenia.

Kiedy nie radziłem sobie tak
dobrze z biznesem płytowym,

ponieważ Mitch Miller został szefem.

I postanowił sprowadzić
na świat nowy rodzaj muzyki

co było rodzajem muzyki hokey-pokey.

A ja po prostu tego nienawidziłem.

Frank Sinatra zostaje
wyprodukowany przez Mitcha

Millera, który miał swego
rodzaju perwersyjny geniusz

w efekciarskich płytach popowych, które
sprzedawały się na wagę samochodów.

A Miller spodziewał się, że
będzie nagrywał takie płyty.

Mówi: „Nie zrobię nic z tego gówna”.

Więc co mam zrobić?

Kto mówi Sinatrze, co ma robić?

Kto kiedykolwiek powiedział Sinatrze, co ma robić?

Postawił sobie za
cel przejście przez

estetyczną degradację
ówczesnej muzyki

i wciąż znajduje dobre piosenki do nagrania.

Miałem wtedy 14
lat i wolno mi było pić

w McMillan's na 94. i 3. miejscu.

I załadowałem szafę
grającą materiałami Sinatry.

I nagle...

The Birth of the Blues dosłownie
powaliło mnie na kolana.

Śpiew jest tak męski, sensacyjny.

To jedna z najlepszych płyt Sinatry.

Grałem w to w kółko.
Dziesięciocentówka, złotówka, złotówka.

Picie i picie i picie, 14-latek.

Był pełen życia w moim młodym życiu.

Ale nie sprzedawał płyt,
nikt nie chodził do kina i

wszystkich na siebie wkurzał,
był winien dużo pieniędzy.

Ludzie nie pamiętają wtedy klimatu.

Frank nagrał wtedy wiele dobrych
płyt, które się nie sprzedawały.

Jego zachowanie uczyniło go persona non grata,

i pomyślałem: „jeśli nie możesz
sprzedać dobrego, spróbujmy nowości”.

Powiedziałem więc: „Dobra, teraz zrobię to po twojemu”.

„Zrobię piosenki. Zobaczmy, co się stanie”.

Nie wkładałem w to serca i nawet
nie rozumiałem, co do diabła robię.

Kiedy jego płyty się nie sprzedawały
i przyszedł czas na odnowienie,

Columbia po prostu nie chciała go ponownie podpisać.

Ostatecznie zakończyło się to bardzo nieszczęśliwym rozstaniem.

Myślę, że byli wtedy bardzo szczęśliwi,
że pozbyli się siebie nawzajem.

Jeśli ktoś z mojej rodziny
zostawił mi dużo pieniędzy,

Pewnie nigdy bym się tym nie martwił.

Ale myślę, że martwiłem
się, że nie mogę zająć

się swoimi problemami,
moją rodziną i wszystkim.

Ciężko pracowałem, żeby opłacić rachunki.

Pracowałem zbyt ciężko.

Trzy występy w ciągu nocy w Copacabana
i dostałem rezerwację w Teatrze Capitol.

Każdy tydzień składał się z poniedziałków.

I padało w każdy
poniedziałek, takie uczucie.

Cierpiałem, walczyłem,
ale udało mi się to zrobić,

ponieważ opuściliśmy
klawisze i tego typu rzeczy.

I idealne miejsce na to, co się stało.

To była lutowa noc z
zamiecią, duże opady śniegu.

Sześćdziesiąt osób w pokoju,
bo pogoda była taka zła.

Nagle poczułem jakieś
ukłucie, coś w gardle

i sięgnąłem po
kartkę i nic nie wyszło.

Czułem, jak połykam własną krew.

Patrzyłem na
publiczność, a oni na mnie,

i wszyscy wiedzieli, że stało
się coś bardzo poważnego.

Pochyliłem się do mikrofonu
i powiedziałem: „Dobranoc”.

Wszedłem po schodach i
poszedłem prosto do hotelu.

Wielu jego przyjaciół i wielu
współpracowników po prostu go opuściło.

Wszyscy faceci, którzy zarobili
ze mną setki tysięcy dolarów, nigdy

nie zadzwonili i nie powiedzieli:
„Co możemy dla ciebie zrobić?

– Czy potrzebujesz pieniędzy?

W tamtym momencie nie miałem nikogo.

Jedynym facetem, który
kiedykolwiek ze mną rozmawiał, był

Jimmy Van Heusen, który
dawał mi kilka dolarów do kieszeni.

Był w strasznym stanie.

Jego ego i samoocena
były na najniższym poziomie.

A szczególnie źle, bo moja
była szczerze mówiąc u szczytu.

Jest to dla mnie odpowiednie, ponieważ

będąc przez całe życie śpiewakiem w saloonie,

Stałem się ekspertem od piosenek salonowych.

Rodzaj rzeczy, które

powodują, że mężczyźni płaczą w swoich piwach.

Ponieważ mają kłopoty ze swoimi dziewczynami.

I szukają małych barów

i jest to naprawdę karykatura
jednej z takich osób.

To była kolejna z tych nocy, kiedy ostatecznie
odmówiłam przespania się z Frankiem.

Na wpół spałem w
swoim pokoju po drugiej

stronie apartamentu
i usłyszałem strzał.

Przeraża mnie bejesus.

Nie wiedziałem, co znajdę, jego
mózg wysadzony w powietrze?

Zawsze groził, że to zrobi.

Zamiast tego siedział na łóżku
szczerząc się jak cholerny pijany uczeń,

dymiący pistolet w dłoni.

Wystrzelił z pistoletu w pieprzoną poduszkę.

Co to była za noc.

To było wołanie o pomoc.

Zawsze się na to nabierałem.

Pewnej nocy byli
razem w samochodzie

i mogłem stwierdzić,
że oboje pili.

Mieliśmy brzęczyk przy
bramie i powiedział: „Nancy, czy

możesz powiedzieć Avie,
że poprosiłem cię o rozwód?”

Powiedziałem: „Frank, postradałeś zmysły”.

I rozłączyłem się.

Nie zniósłby tego.

I była też prawdziwą suką.

Na początku prasa
tak naprawdę potępiała

Franka i Avę, a Nancy
wybaczała jej zachowanie.

Z biegiem czasu myślę, że zaczęło się to zmieniać.

Prasa się przewróciła.

Mama zaczęła mieć wyrzuty sumienia
za to, że rozdzielali Romea i Julię.

Ale dostała poradę prawną
i pozwoliła mu odejść.

Myślałam, że pozwalając mu
odejść, zakończą swój romans.

A z czasem zawsze czułem, że wróci.

Zawsze to czułem.

Zaledwie kilka dni po tym, jak jego
rozwód z Nancy stał się prawomocny,

wzięliśmy ślub.

Byliśmy naprawdę, głęboko
zakochani, prawie za bardzo zakochani.

Wszystko nagle przestało się układać.

Pracowała w Metrze.

Zdjęcie tu, zdjęcie tam.

Potem przyszła praca, żeby zrobić zdjęcie w Hiszpanii.

To jest Pandora.

Była odważna i piękna.

Pożądana przez każdego mężczyznę, który ją poznał.

Miał bardzo zły
czas z Avą Gardner.

Była dla niego okropna, okropna.

Po prostu machając nogami

w jego twarz w kurzu, wiesz.

To był zamęt, o
którym wiedział cały

świat, kiedy goniłem
go po świecie,

że pożyczam pieniądze,
żeby ją odwiedzić.

Uciekałem od Franka.

Desperacko próbuje z nim zerwać.

Wiedziałam, że po prostu
nie mogę z nim dłużej żyć.

Nadal go kochałam, ale
małżeństwo nigdy się nie uda.

Kłopot polegał na tym,

Frank i ja byliśmy zbyt podobni.

Spotkał się z nią.

Była seksualnie wolna i wspaniała.

Nie dało się jej pokonać.

Fakt, że nie byliśmy już w tym samym
mieście, nie mówiąc już o tym samym kraju.

To zabrało dno wszystkiego.

Stałem się pijakiem.
To znaczy, cały czas byłem bombardowany.

Niech Bóg błogosławi Tootsie's,
nigdy nie płaciłem rachunku w Tootsies.

Więc o 4:00, oczywiście tej nocy, "Hej,
dago", powiedział. – Lepiej idź do domu.

Teraz był na 52 ulicy,

Zatrzymałem się u Jimmy'ego na 57 ulicy.

Wyszedłem i było jakieś 20 stopni.

Zacząłem więc chodzić,
chodzić i chodzić.

Nagle nie wiem, gdzie do diabła jestem.

Ponieważ alkohol naprawdę mnie uderzył.

To naprawdę uderzyło we mnie jak młot.

A następną rzeczą,
jaką pamiętam, była

latarka w moim oku
i ktoś mną potrząsał.

„Będziesz musiał stąd wyjść.
Chodź, wstawaj”.

Policjant złapał mnie za
ramię i spojrzał na mnie.

„Czy jesteś Sinatrą?”

Byłem w czyimś samochodzie w Nowym Jorku.

Zatrzymaliśmy się na światłach i zobaczyłem,
jak przechodzi obok Kapitolu, w ten sposób,

spacerując ulicą,

kołnierz płaszcza, kapelusz i został sam.

To był pierwszy raz,
kiedy widziałem go samego.

I nikt go nie zatrzymywał
i nikt nic nie robił.

I nikogo to nie obchodziło.

I nikogo to nie obchodziło.

Czy mężczyzna będzie opowiadał o swoich mrocznych
wiekach, kiedy jego kariera miała ten mały udar?

Kiedy jego głos uciekł z domu?

Kiedy jego płyty zaczęły
sprzedawać się jak używane Edsele.

Nie.

Mężczyzna jest niepoprawnym optymistą.

Mocno wierzący w klisze.

Ma filozofię dotyczącą kłopotów.

Nie karm go, może zniknie.

Jasne, spotkałem się z
frustracją i też go nie lubię.

Znam zniechęcenie, rozpacz
i te wszystkie inne koty.

Ale chyba wiedziałam, że prędzej
czy później spotka mnie coś dobrego.

A oto jedna z najlepszych
rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiono.

Kiedy czytam książkę Stąd do wieczności,

Powiedziałem: „Muszę zagrać w Maggio”.

Znałem 100 Maggio
w mojej okolicy.

I może nim byłem.

Kiedy wiadomość pojawiła się w gazetach handlowych, że

Columbia go kupiła i
zamierzali nakręcić o tym film,

Rozmawiałem z Harrym
Cohnem, który był wówczas szefem

Columbia Pictures, i powiedziałem:
„Chciałbym w to zagrać”.

Powiedział: „Nigdy nie grałeś dramatycznej roli.

„Jesteś facetem, który
śpiewa i tańczy z Gene Kelly”.

A ja powiedziałem: „Ale myślę,
że to jest coś, co mogę zrobić”.

Sinatra od początku
wysyłał depesze do Harry'ego

Conna i do mnie
nazywającego się Maggio,

podpisać Maggio.

Mówiąc, że jest osobą
do odegrania tej roli.

Ale podejrzewam, że Ava

poszedł do Harry'ego Cohna i
powiedział: „Musisz dać mu tę pracę.

– Albo skoczy z budynku czy coś.

Ich małżeństwo nie układało się
pomyślnie, ale musiał stanąć na nogi.

Wiedziała o tym lepiej niż ktokolwiek inny.

Zadzwoniła do Harry'ego i powiedziała:

„Wiesz, kto powinien
zagrać Maggio, prawda?

„Ten mój skurwysyn, mój mąż”.

To całkiem zabawne, tak.

W końcu powiedzieli: „W
porządku, przetestujmy Sinatrę”.

Sinatra przyszedł do
mojego biura w dniu

testu i powiedział: „Jak
mam zagrać tę scenę?”

Powiedziałem: „To proste. Wszystko, co robisz,
to rozśmieszasz i płaczesz w tym samym czasie”.

W każdym razie zszedł na dół i zrobił test.

Jest scena, w której
rozmawiam z dziwką w barze.

Po prostu zrobiłem to,
co uważałem za naturalne.

I zrobiliśmy to raz, to było bardzo krótkie.
Nie sądzę, żeby to było więcej niż trzy minuty.

I powiedzieli bardzo dziękuję i wyszedłem.

Kiedy usłyszałem, że Eli Wallach,
który jest moim najdroższym

przyjacielem i jednym z
najlepszych aktorów na świecie...

Kiedy usłyszałem, że go przetestował,
powiedziałem, żeby o tym zapomniał.

Wygra, ponieważ jest
doświadczonym aktorem

i jest naprawdę dobry,
ma świetnego aktora.

Od wielu lat jest taka historia

że Frank Sinatra dostał
rolę w From Here To Eternity

bo jego mafijni przyjaciele
grozili producentom tego filmu.

Gdybym miał tę część na zdjęciu, wiesz,
to stawiałoby mnie z powrotem na szczycie.

Złożę mu ofertę nie do odrzucenia.

To absurd.

Sprawa Ojca Chrzestnego polega na tym, że...

„Ojciec chrzestny” to wspaniała historia.

To po prostu nie dzieje się
naprawdę, jako dokument.

Agent Wallacha poprosił
o dwa razy tyle, ile

zarobił Wallach, a
Cohn absolutnie odmówił.

To nie był sposób, w jaki
Harry prowadził swoje studio.

Ale powiedziałem: „Wróćmy i
spójrzmy jeszcze raz na test Sinatry.

– Może jest lepiej niż myśleliśmy.

Wallach wyglądał jak bokser,
jakby potrafił o siebie zadbać.

Sinatra wyglądał jak
oskubany kurczak, po

prostu żałosny, i to
pomogło w charakteryzacji.

Wszystko tam było, nie trzeba było w to grać.

Więc zaczęliśmy kręcić zdjęcie.

I wszystko, co robiłem, to szedłem do pracy
każdego ranka, kładłem się do łóżka o 22:30.

Kiedy już go dostałem,
powiedziałem, że zapracuję sobie na to.

Jeden dwa trzy cztery.

Jeden dwa trzy cztery.

Najlepsza pomoc, jaką kiedykolwiek
otrzymałem, pochodziła od Monty'ego Clifta.

A Monty był wspaniałym
specjalistą od scenariusza.

I nieustannie wprowadzaliśmy
zmiany, małe, drobne zmiany.

Kilka razy powiedziałem
Fredowi: „To dla mnie nowość.

„Chcę się z tobą skontaktować, aby dowiedzieć
się, czy podejście, które mam, jest właściwe”.

I zbył mnie z całej sprawy.

Miesiąc w Honolulu z Freddym,

Powiedziałem: „W moim
scenariuszu musi czegoś brakować.

„Poszło od sceny numer 162 do 164”.

A on powiedział: „Cóż, zrób coś.
Co zrobiłby pijak w barze?”

Powiedziałem: „Pijacy
robią wiele rzeczy w barach”.

Barman! Whisky, duża whisky.

Przepraszam.

Hej, kolego.

Sama.

Hej, wychodząc, chłopaki,
terror piwnicy Gimbelsa.

Stań tam teraz. Proszę bardzo,
siedem dla tatusia, pięć dwójek.

Hej, siedem.

Oczy węża.

To jest historia mojego życia.

Sinatra kręcił film za
8000 $ za osiem tygodni

pracy, co było w porządku,
jeśli jesteś mechanikiem,

ale nie był wielką gwiazdą pieniędzy.

Zrobiłem to, ponieważ wiedziałem,
że przeżyję, i wiedziałem,

że pewnego dnia obudzę się i
powiem: „Dobra, to już koniec”.

posprzątałam dom.

Czyste zamiatanie jest tym, co zrobiłem.

Pozbyłem się księgowej.
Wyprostowałem się, przestałem pić.

Byłem wiceprezesem
odpowiedzialnym za artystów i

repertuar, a Sinatra sięgnął
dna, mam na myśli dno.

A Frank nie mógł dostać kontraktu płytowego.

Nie znałem Franka, nigdy go nie
spotkałem i pewnego dnia dostałem

telefon z agencji Williama Morrisa,
człowieka o nazwisku Sam Weisbord.

A on powiedział: „Właśnie
przyjęliśmy Sinatrę jako jego agentów”.

Powiedział: „Czy byłbyś zainteresowany
podpisaniem z nim kontraktu?”

A ja powiedziałem: „Jasne”.

A on powiedział: „Zrobiłbyś to?”

Powiedziałem: „Jasne, wciąż jest talent.
Sprowadź go. Chciałbym go podpisać”.

W dniu 30 kwietnia 1953 r.

nagrał Mam świat na
sznurku i Nie martw się o mnie

i nie oglądał się za siebie.

To był zupełnie
nowy facet i pewna

pewność siebie po
przejściu przez piekło

i zdobycie kontraktu w Capitol.

Kiedy poszedłem do Capitol Records,

Nelson był tym, kogo
nazywają aranżerem domu.

I pisał praktycznie dla wszystkich,
dla wszystkich wokalistów z wytwórni.

Zaczęliśmy całkiem
nieźle i tak to zostawiliśmy.

Cóż, wiele rzeczy,
które wspólnie ustaliliśmy

skończyli z jego sugestywnymi frazesami.

Frank miał wystarczające
doświadczenie w muzyce

klasycznej, aby móc
opisać, czego chciał.

Po prostu stał się odpowiedzialny za wszystko.

Ta kontrola, która zawsze
krążyła w duszy Sinatry,

został teraz przyjęty.

Poszedłem do działu artystycznego,

Powiedziałem: „Czy możesz mi
naszkicować okładkę rogu ulicy

"z facetem opartym o
latarnię i palącym papierosa?"

Potem usiadłem z Nelsonem i
powiedziałem: „Dobra, chcemy piosenki

„należący do tytułu o nazwie
Songs for Young Lovers”.

I to była ta płyta.

I to coś wystartowało jak cholerna rakieta.

From Here To Eternity oznaczało
zmianę w jego karierze na

zawsze, ponieważ ludzie zostali
zmuszeni do zaakceptowania go

jako siła w dramacie.

I nie sądzę, żeby kiedykolwiek widzieli go w takim stanie.

Prew,

Prew, słuchaj.

Grubas to zrobił, Prew.

Lubi walnąć mnie w brzuch.

Zapytał mnie, czy to boli.

A ja pluję na niego jak zawsze.

Myślę, co sprawiło, że ludzie to lubią i lubią

była moja wewnętrzna
miłość do robienia tego,

pragnienia tego i tak
bardzo tego potrzebującego.

Musiałem wyjść, Prew. Musiałem wyjść.

W hollywoodzkim Pantages Theatre
jest to noc z nocy przemysłu filmowego.

A największe gwiazdy
filmowej stolicy przybywają na

doroczną ceremonię wręczenia
upragnionych Oscarów.

Opowiedz mi o swoich
wspomnieniach z nocy oscarowej.

Kupiłem złotą monetę z Oscarem,

jakby chciał wygrać.

Przyszedł do mnie na kolację i

zabrał ze sobą
Nancy i Frankiego.

To była niezła noc, miałem 10 lat.

Wyglądałam tak uroczo w moim granatowym garniturze.

Mała Nancy miała na sobie moją
małą miejską pelerynę, którą mi dał.

To był dreszczyk emocji, a on był uradowany.

A ja powiedziałem: „Dostaniesz to”.

Zwycięzcą jest Frank Sinatra
w filmie „Stąd do wieczności”.

To sprytne otwarcie.

Panie i Panowie,

Jestem głęboko wzruszony i bardzo wzruszony.

I naprawdę nie wiem, co powiedzieć, ponieważ
jest to zupełnie nowy rodzaj rzeczy.

Pieśń i taniec w stylu człowieka.

I jestem strasznie zadowolona

a jeśli zacznę dziękować
wszystkim, zrobię tu jednorazówkę,

więc lepiej nie.

I chciałbym tylko powiedzieć, że jednak

dziś wieczorem grają tu dużo
piosenek, ale nikt mnie nie pytał...

Kocham cię, ale bardzo dziękuję.
Jestem absolutnie zachwycony.

Był tym bardzo, bardzo poruszony.
To go oszołomiło.

Myślę, że wszyscy byli zawiedzeni,
że nie było jakiejś dłuższej uroczystości.

Chciał być ze sobą.

A on powiedział: „Po prostu wróciłem do
domu, zaparkowałem samochód i poszedłem”.

„I chodził”.