All language subtitles for życie codzienne a swiadomosc

Będziemy wskazywać na niepokawałkowaną rzeczywistość. Na rzeczywistość, której nie można do tego sopnia uprościć,

że objąć ją swoim słowem i zmieścić ją w swoich słowach. Będziemy mówić o rzeczywistości,

której się tak naprawdę nie da. objąć, bo w trakcie próby obejmowania jej i określenia nawet jej, ona czeka cały czas wolna i jest cały czas wolna.

Mówimy o niepodzielonej rzeczywistości, ponieważ nasze umysły najczęściej wydzielają z rzeczywistości.

[MUZYKA] wydzielają jakiś swój prywatny film. I to zazwyczaj jest film, który dotyczy wyobraźni jednego organizmu.

Pewnie dosyć dobrze znacie to ze swojego życia, że niemalże od obudzenia się z rana włącza nam się w film, czyli budzi się nasze poczucie jakości.

ja jestem tym, budzi się nasze poczucie, ja jestem Patrycją, czy ja jestem Pawłem, czy ja jestem kimkolwiek, to się w nas w pewnym momencie budzi z rana, jeszcze rana sobie siedzimy,

może leżymy, jeszcze nic nie ma, jeszcze się to nie obudziło i nagle jest życie, poważne życie.

moje życie, moje zmaganie, moje rzeczy, które muszę wykonać dzisiaj, moje problemy, które nadal mam. Czyli budzi się to poczucie ja osobowe,

wielu z nas, i jak ono się tylko obudzi, to zaczyna śnić swój prywatny sen. I sen ten najczęściej opiera się przeważającej mierze na myślach.

Myślimy o tym, co mamy do zrobienia, myślimy o tym, czego byśmy nie chcieli, co byśmy chcieli, czy też po prostu przeżywamy po kolei doświadczenia, ale uwaga, tak czy inaczej przeżywamy te doświadczenia,

natomiast w tym naszym prywatnym śniemy przeżywamy, to doświadczenia jako ja osobowe, jako ja związany z tym konkretnym ciałem.

Natomiast niedualność, próbuję nam pokazać, że po pierwsze to nie jest całe spektrum rzeczywistości, że to jest fragment naszego doświadczenia.

doświadczenia, że ten fragment nie jest obiektywnie prawdziwy, że jest przypisany tylko twojej wyobraźni, tylko twojej interpretacji.

Nie ma tam obiektywizmu, jest tylko subiektywne doświadczenie. I też pewnie znacie, z jakiego rodzaju poczuciem wewnętrznym wiąże się przeżywanie życia dnia w ten sposób.

Najczęściej wiąże się to z jakiegoś rodzaju energetycznym zamknięciem, albo ściskiem, albo będącym pod spodem tego wszystkiego lękiem i niepokojem.

I dopóty dopóki my wierzymy, że to jest wszystko na nasz temat, że tego typu powodzenia, postrzegania w zasadzie jest naturalne,

normalne dla nas i że tylko tak można żyć, no to jesteśmy w takim pudełku. Żyjemy dosłownie w takim pudełku, które jest bardzo przewidywalne, jest dosyć jednak ograniczone jako doświadczenie.

Natomiast niedualność mówi o tym, że my możemy wyjść z takiego sposobu postrzegania rzeczywistości i że... to jest opcja, ale niekonieczność. Niedualność mówi o tym,

że możemy rozpoznać w sobie rzeczywistość, z której możemy oglądać jak ten film zaczyna nas zachęcać i zaczyna się tworzyć na naszych oczach.

Natomiast kiedy kontaktujemy się z tym niedualnym aspektem samego siebie, to pojawia się zaczyna naturalny dystans do filmu.

Zaczyna się pojawiać naturalny dystans do tego prywatnego filmu, bo wiesz, że jesteś wcześniej i wiesz, że żadne zezdań - Cię nie opiszę tak naprawdę - i że żadne zezdań czy naszych problemów nie jest aż tak poważne i nie jest...

tak duże jak nam się w łowie wydaje. Więc w jakiś sposób można powiedzieć, że niedualność przekracza umysł, przekracza myślenie. Nie w taki sposób,

że je pokonuje, bo z myślami coś może jest nie tak. Absolutnie nie ma tam nic nie tak, ale zaczynamy rozpoznawać w sobie przestrzeń, z której nie musimy się lękać w naszych myślach.

bo wiemy, że tak naprawdę wszystko należy do nas i wiemy również, że żadne z zdań nie jest w stanie opisać na samych tak naprawdę,

a w związku z tym jesteśmy wolni od tych zdań, które w przyszłości będą nam się tworzyć. Kiedy rozpoznajemy niedualność w sobie, to jest trochę tak jakby siedzieć na tronie i już wiedzieć,

że... że wszystko, co będzie kiedykolwiek do ciebie przychodzić, jednak będzie przychodzić do ciebie. Więc jest jakiegoś rodzaju luz i dystans wobec nawiedzających nas zmagań.

I to jest coś, co ma tak naprawdę każdy z nas. I mam nadzieję, że tutaj na tym odesomnianiu będziemy uczyć się rozpoznać. rozpoznawać, że to mamy wszyscy i że to jest podstawa nas wszystkich.

I że to nie jest żadne nasze osiągnięcie, tylko to jest nasze naturalne prawo, że to jest coś, co mamy wszyscy. Więc świat dualny jest światem,

w którym mamy poczucie, że jednak jesteśmy samoistnym wytem, ten nasz byt ogranicza się. tutaj, gdzie zawiera się nasza skóra,

jest on wyodręwniony z całości i wierzymy, że on samostanowi się i że on wjedzie całkowicie niezależne życie.

Natomiast chwila medytacji, chwila wglądu, chwila spojrzenia jest na nie nam uświadomić, że to nie może być prawda, ponieważ my... od dziecka, od urodzenia,

żyjemy w totalnej współzależności z całym światem. Żyjemy w współzależności z grawitacją, ze słońcem, zmieniającymi się porami, roku, z pożywieniem,

które przyjmujemy, z treściami, z którymi się spotykamy i później obrabia je nasz intelekt. Więc ta współzależność wszystkiego ze wszystkim jest po prostu fajna.

Więc nawet w tej chwili ja nie jestem w stanie wykonać samoistnie i samodzielnie jednego oddechu, bo ten oddech robi po prostu życie za mnie.

Robi też go za was. Możecie zobaczyć czy tak naprawdę to wy w tej chwili powodujecie oddechem? Zwróćcie na to uwagę.

Czy powodujecie w tej chwili oddechem? Czy w nocy, kiedy śpimy na przykład głębokim śnie to my oddychamy? Czy w głębokim śnie sobie siedzimy i po prostu pracujemy nad wdechem i wydechem?

Więc zaczynamy zauważać. że bardzo wiele obszarów jest włączona całość po prostu. I kiedy pogodzimy się z tym wewnętrznie,

rozpoznając, że to jest po prostu fakt, zaczyna do nas docierać coraz większy spokój i pogodzenie. Bo zaczynamy się godzić z siłą większą, niż pojedyncze życzenia jednego,

co wyrękowane. umysłu. Bo nawet jeśli nam się wydaje, że my wpadamy na jakieś niesamowite fantastyczne pomysły, powiedzmy,

nie wiem, wymyśliliśmy jakieś równanie matematyczne, które jest przełomowe. I przychodzi natychmiast w nas poczucie o jejku,

to ja to wymyśliłem sam. sam, wymyśliłem to sam. Jestem takie genialne, że to wymyśliłem sam.

Ale czy to może być prawda, żeby myśleliśmy cokolwiek samemu? Po pierwsze, co nas nauczyło języka w ogóle? Co nas w ogóle nauczyła języka matematycznego na przykład? Jesteśmy może w inni coś matematycy.

więc cała matematyka, która była do tego momentu, w której wpadliśmy na jakieś niesamowite, fantastyczne równanie, pomogła nam odkryć cokolwiek.

W związku z tym zaczynamy rozumieć, że nic, co się dzieje w tej chwili, nie jest wyłącznie naszym wymysłem. Tylko po prostu,

na to złożyło się wszystko i to jest ważne o tyle, że kiedy przepiszemy tego typu spojrzenie swojemu doświadczeniu w najróżniejszych obszarach,

poprzez te obszary trudne, w których odczuwamy poczucie winy, poczucie wstydu, w ogóle kiedy odczuwamy takie cierpienie egzystencjalne, gdzieś głębiej zaczynamy rozumieć,

że tam pod spodem nie ma winy i kiedy zaczynamy to rozumieść jest nam po prostu coraz lżej. Trzeźwie i naturalnie.

Więc niedłalność rzeczy, które są nieprawdziwe sprowadza do tego, co jest. Świat, który nam się wydaje, obnaża i pokazuje,

że to jest po prostu wydawanie się. To nam się rzeczy po prostu wydają. I wielu obszarach nie ma w tym nic złego, jak nam się coś wydaje. Natomiast są obszary naszego życia i prawdopodobnie te obszary was tutaj sprowadziły,

w których wydawanie się zaczyna nas męczyć. Zaczynamy po prostu psychologicznie cierpić. Nie z tygodnią. tego cierpienia psychologicznego będziemy się uwalniać.

Dobrze, wyobraźmy sobie może w ten sposób. Tak na dobrą sprawę nie musimy sobie tego wyobrażać, bo to jest fakt. W tym pokoju mieścimy się we wszyscy,

prawda? Ten pokój to powodzenia. wyodrębniło to, co się w nim znajduje, prawda?

Więc wyodrębniło Ciebie, jesteś w jakimś... Manifestujesz się w tym pokoju, prawda? Ja manifestuję się w tym pokoju, kwiaty manifestują się w tym pokoju. Wszystko to,

co widzisz, możesz się rozejrzeć dookoła, co tutaj jest. Bez interpretowania nawet, nie musimy interpretować niczego. niczego, ale wszystko co tutaj się znajduje.

I teraz ten pokój, odnieść do świadomości. Czyli gdyby świadomość była tym pokojem,

bo świadomość jest tym pokojem, to ona wyodramnia tylko Ciebie? Czy ona jest tylko Twoja?

- Nie, tylko wszystkiego. - Dokładnie. Więc kiedy mówię o świadomości, to to mam na myśli. Nie mam na myśli to, co Ty sobie wyobrazisz,

czy to, co ja sobie wyobrażę, czy Ty co Ty zinterpretujesz? i to, co ja zinterpretuję, bo to czasem niektórzy mówią o tym też jako o świadomości, ale to jest świadomość osobowego,

inaczej umysłu po prostu. Więc tym się nie zajmujemy. To też się mieści w tym pokoju, prawda? I prawdopodobnie w głowach każdego z nas jakiegoś rodzaju teraz się dzieją rzeczy,

ale one się też mieszczą w tym pokoju. prawda? Więc jak się odnoszę do świadomości, no to to jest to, gdzie jest wszystko.

Czy ja siedzę w innym pokoju niż ty? I dajmy na teren mu na chwilę wylądować. Jakby, czyli żeby wylądować, to jakby już musisz być tym pokojem.

pokojem. Ty już jesteś tym pokojem, skoro jesteś w stanie to stwierdzić w ogóle. Skoro jesteś w stanie się do tego odnieść. Więc jest jakieś podłoże.

Ja czasem świadomością nazywam na przykład podłoże. Albo pustka, która jest wypełniona tym wszystkim, co widać. i tym wszystkim,

co widać ciągle, bo tutaj całe, to co się dzieje, to nie są takie kadry zamknięte, takie klatki, tylko to po prostu cały czas żyje.

Nie wiem, ile tam jest wymiarów, już cały czas to już żyje. Więc co, co w ogóle to wszystko umożliwia? No,

co pozwala nam w tej chwili się? w ogóle i się zastanawiać nad tym, co pozwala. Więc co jest pierwsze?

No tamto. No właśnie. Masz do tego dostęp? Tak. Tylko chciałam zapytać,

bo jeżeli ty mówisz do kogoś, że jesteś tylko ty, - To mam na myśli ten pokój. - To masz na myśli ten pokój. - No właśnie, i tu miałem. - To mam na myśli,

i to mam na myśli pokój. - No bo wiesz, twoja osobowa świadomość, czy umysł, zasypia co noc. - Ale czy ten pokój zasypia? - Ciało zesnęła,

ale pokój był i jest. - Ach, to już teraz... - Ciało się obudziło? obudziło i mogło sobie uświadomić pokój, a potem znowu zesnęło,

a potem znowu się obudziło, ale zawsze w pokoju, zawsze w świadomości i idąc dalej,

znaczy nie dalej, ale po prostu pobadajmy, pomacajmy, jaka jest to świadomość w ogóle. weźmy to, jakie to jest w ogóle,

to, że jest to już powiedziałaś, prawda, no jest. Czy to ma takie same problemy, jakie ma twoje ciało?

Nie ma takich samych problemów, a jakie ma problemy? Nie ma tam żadnych problemów. Nie ma żadnych problemów. I ty masz kontakt,

jesteś tym, prawda? Więc według mnie to, czym ty jesteś i to, czym ja jestem i to, czym każdy z nas jest i to,

czym jest to, co na pewno jest, to, co naprawdę jest, to jest to podłoże, bo ono jest,

ono jest po prostu niezależnie od tego, co się dzieje w środku. Ono jest zawsze. To w ogóle nawet zawsze to nie jest też kategoria do opisu. Natomiast w tym jest,

dzieje się to, co bywa. Co bywa? No to ciało bywa. Na ile? No 70, 80,

90 lat bywa. Myśli bywają. Nasze, nasz życiory zbywa. Ale nie jest,

no nie można powiedzieć. że jest. Ja nie mogę powiedzieć, że jestem jako to ciało. No nie mogę szczerze powiedzieć w ten sposób, bo to jest jakiś absurd. Jeśli jest,

to jest cały czas, a to jest tylko na chwilę. Więc zaczynam odkręcać to widzenie i widzieć,

że no chwilę. chwilę najbardziej podstawowe jest to, co jest. I najciekawsze jest to i najbardziej niesamowite, że my,

będąc na chwilę tym, czy mniej jesteśmy, mamy kontakt z tym, co jest. A dlaczego mamy kontakt z tym,

co jest? Bo my tym jesteśmy. Więc w moim świecie, to, co jest,

jest... A to bywa. A to bywa. A to bywa, więc bawimy się tym, co bywa. Ale jak ja zapominam o tym, co jest,

kiedy zapominamy o tym, co jest, to żyjemy życiem tego, co bywa. Jezus. Maria. Takim życiem i wszyscy się cały czas przerażali, a to śmiercia, to choroba,

a to te rzeczy do zrobienia, tyle tych problemów na głowie, ta praca. Wszystko dalej. Życie. Życie. Ciężkie.

I wiesz, to co bywa, to nie zniknęło, prawda? Nadal będzie bywać dopóty, dopóty. to ciało będzie bywać. Więc tego się nie wyłączy.

Ale masz już do tego odpowiednich stosunek, którego nie wyrabiasz sobie treningiem, tylko po prostu wglądem go masz i koniec, no nie desz w tarady już tego odkręcić. Ty jesteś.

Czuję mówiąc, że jesteśmy wszyscy połączani. To znaczy tak, że my jesteśmy wszyscy tą świadomością, więc automatycznie no jesteśmy. jesteśmy jednym. A jeszcze mam jedno pytanie,

patrząc na świadomość, czy nazywając świadomość Bogiem, który stwarza, bo jakby świadomość stwarza tą całą rzeczywistość i to wszystko, co jest. Czy każdy świat,

wszechświat ma swoją świadomość? świadomość, czy jakby jedna jest dla wszystkiego, dla wszystkiego, co jest? No ale to i nawet jeśli pojawi się inna świadomość,

to gdzie ona się pojawia? Bo wewnętrznie o to, czy Ziemia ma na przykład swoją świadomość, nie wiem, Wenus. Jasne, to chodźmy tam, to chodźmy tam. Tu jest świadomość Ziemi,

powiedzmy, ok? Wtedy nasza ziemska świadomość. Tu jest świadomość ufolutków z innej planety, tak? I tu jest świadomość.

I oni mają swoją świadomość, tak? A tu jest jeszcze świadomość, kogo tam... No, jakaś... jakaś... Innej galaktyki. Innej galaktyki. I Ziemia jest okrągła.

Niektórzy twierdzą, że płaska. Tutaj jest Ziemia. Tutaj jest... jest Inna Planeta, a gdzie one się wszystkie mieszczą? Przecież nie w tym pokoju?

No tak. Czy nie mieszczą się w przestrzeni, te wszystkie planety? I czy one mogą usunąć bez tej przestrzeni, w której są? No jasne.

No tak. Więc my wszystko możemy sprowadzić do tego. Naprawdę wszystko możemy do tego sprowadzić i my możemy sami sobie zrozumieć. te pytania wszystkie odpowiedzieć. Używając powiedzmy nawet metafory tego pokoju.

I to też nie jest tak, żebyśmy zdążyli, dobrze by było, żebyśmy nadążyli za tym. Czyli sprawdzamy w jakiś sposób częściowo, może też intelektualnie,

ale ty sprawdzasz z tej przestrzeni. tą przestrzenią sprawdzasz, no, czy może, czy cokolwiek we, w cokolwiek w naszym życiu,

czy cokolwiek we wszechświecie może istnieć bez tego, co jest, nie może, no bo jakby miało się wyrazić,

jak, gdzie, gdzie by się wyraziło, gdzie by się urodziło?