All language subtitles for The Box

SKRZYNKA

Członkowie rodzin, którzy
przyszli po szczątki swoich bliskich,

są zobowiązani
do okazania dokumentów zmarłych.

Nie wydajemy zwłok, których
tożsamość nie zostanie potwierdzona.

Następny.

Upoważnienie od mojej babci.

Akt urodzenia członka rodziny?

Stopień pokrewieństwa?

To mój ojciec.

Przy zwłokach
znaleziono dokument tożsamości

Estebana Espinozy Leyvy.

Imię i nazwisko. Tutaj.

To dla ciebie.
Podpisz się w czterech miejscach.

Podpis i data.

Już jestem w pokoju.

Odebrałem.

Nie płaczę.

Powiedziałem, że nie płaczę.

Nie martw się.

Też cię kocham. Do jutra.

Przepraszam.

Esteban?

Czego?

Esteban Leyva?

To nie ja. Jak się nazywasz?

Hatzin.

Mario Enderle. Miło cię poznać.

Jesteś Estebanem.

Mówiłem, że nie.

Jechałeś tym autobusem?

Trąbią na ciebie.

Pospiesz się, bo odjadą.

Szukam pana Maria.

Tego, który sprzedaje kurtki.

Niedawno tu był.

Nie sprzedaje ich, tylko rozdaje.

Wiesz, gdzie go znajdę?

Przepraszam.

Ktoś się pomylił.

Dlaczego?

To nie moja skrzynka.

Ciesz się, że go znalazłeś. To rzadkość.

Popełniono błąd.

Chłopcze!

Pomylili się.

Nie wyjadę stąd,
dopóki nie oddadzą mi szczątków.

Nie możesz przyjechać.

Mam gdzie mieszkać.

Zapewniają pokój i wyżywienie.

Już idę. Poczekaj.

Szukam pana Maria.

Ktoś do ciebie, kochanie.

To ty.

Co tu robisz? A twój autobus?

Odjechał.

Czego chcesz?

Pamiętam cię.

Nie tylko ze zdjęcia.

Nie jestem osobą, której szukasz.

Coś ci się pomieszało. To nie ja.

Proszę bardzo.

Smacznego.

Z kim mieszkasz?

Z babcią.

Jak ona się czuje?

Dobrze.

Choruje na cukrzycę.
Dlatego nie mogła przyjechać.

Co jeszcze? Uczysz się?

Jestem w siódmej klasie.

Niedługo w ósmej.

Świetnie.

Nie spierdol tego jak ja i skończ szkołę.

Dobrze.

Muszę już iść.

To na bilet do domu, a to za jedzenie.

Nie pakuj się w kłopoty.

- Dzień dobry.
- Dobry.

Mam wiadomość dla pana Maria.

Właśnie wyszedł. Szuka pracowników.

To ważne.

Poczekaj na niego przed fabryką.

Tą przy wjeździe do miasta?

Nie. Tą większą. W mieście.

Dziękuję.

To wszystko.

Wróć w przyszłym tygodniu.
Może znajdzie się jakaś praca.

Dziękuję.

Przepraszam.

- Co jest?
- Zna pan tego pracownika?

Esteban Espinoza Leyva.

Bądź ostrożny i pamiętaj
o zasadach bezpieczeństwa.

Szukasz krewnego? Chodź.

Firma nagradza ciężką pracę.

Poczekaj tu na mnie.

Nie jest zarejestrowany.

Może pracuje w innej fabryce.

A Mario Enderle?

Dokąd jedziemy?

O zmierzchu
przejeżdża tędy autobus do Meksyku.

Wysiadaj.

Kazałem ci wysiąść.

Mówiłem, że masz się stąd wynosić?

Chodź tu.

Co ci powiedziałem?

Nie wrócę.

Pojebało cię.

Zejdź.

Weź drugą.

Pani nie będzie potrzebna.

Pani z tyłu też.

Prowadzimy wojnę.

Wojnę z jebanymi Chińczykami.

Problem polega na tym, że chińskie
dziewczynki mają malutkie dłonie.

I są kurewsko szybkie.

Co się dzieje, gdy są szybsze od nas?

Odbierają nam pracę.

Pozwolimy im na to?

Świetnie. Przygotujcie dokumenty.

Dzień dobry.

Jak się pani miewa?

Miło panią widzieć.
Płacimy wam co tydzień.

Od teraz odpowiadamy za wszystko.

Za wasze wyżywienie i dach nad głową.

Zanim się zakwaterujecie,
dostaniecie kurtki,

które ochronią was
przed tym cholernym chłodem.

Dziękujemy.

A teraz ustawcie się w kolejce
i przygotujcie papiery.

Najlepiej kopie.

Wymagamy oficjalnego dokumentu tożsamości.

Stańcie tutaj. Świetnie.

Od kiedy pracujesz z Mariem?

Od dawna.

Gdyby nie on, moja matka by zmarła.

Miała skręt kiszek.
Pomógł mi zawieźć ją do szpitala.

Nie jest stąd, prawda?

Oczywiście, że jest.

Mówił, że urodził się w Chihuahua.

Tobie powiedział coś innego?

Jedziemy.

Znaleźli jego dokumenty,
więc ciało też powinno tam być.

Wrócę, gdy zasypią dół.

Poza tym znalazłem pracę.

Szukam chętnych do pracy w fabrykach.

Trzeba pamiętać,
że z każdym jest jakiś problem.

Ci, którzy tęsknią za bliskimi,
pracują wolno i szybko wracają do domu.

Ci towarzyscy są wiecznie skacowani.

Ci, którzy pracują zbyt ciężko,

rozchorowują się jako pierwsi.

Od tego jesteśmy.

Musimy ustalić, kto jest kim.

Francisca Mendoza. Daj jej kurtkę.

Ramiro Quezada. Wsiadaj.

Edmundo Gonzales.

Epigmenio Manriquez.

Nazywają mnie Chucho.

Co z twoją nogą? Nie zapłacimy ci całości.

Może być połowa?

Żartowałem. Wskakuj. Daj mu kurtkę.

Nie dyskryminujemy.
Dla każdego znajdzie się praca.

Nawet dla takiego brzydala.

Antonio Bastillos.

Laura Morales.

Zapłacą nam od razu?

Nie wiem.

Jesus Enrique Fierro. Wsiadaj.

Wchodźcie pojedynczo.

Pomożesz mi. Weź notes.

Na ostatniej stronie
zapisałem liczbę pracowników,

których zatrudniłem w tym tygodniu.

Nowa fabryka
szuka tysiąca pięciuset ludzi.

Ile czasu potrzebujemy, by ich znaleźć?

Dwadzieścia cztery tygodnie.

Dwadzieścia cztery lub dwadzieścia pięć.

Czyli pół roku.

Mówi, że będziesz wszystko
zapisywał, bo chodziłeś do szkoły.

Jest pani zamężna? Gdzie pani mąż?

- Ma pani dzieci?
- Tak.

Mogą panią odwiedzać.

Jak się pani nazywa?

Alma Ruiz Carrasco Jurado.

Podpisałaś taką samą umowę jak inni.

Dwugodzinna przerwa powinna być płatna.
Nie liczycie tego.

Pracujemy czternaście,
a nie dwanaście godzin.

Te dwie godziny
to rekompensata za opóźnienia.

Nie mam opóźnień.

Poza tym każecie nam robić rzeczy,
których nie było w umowie.

To także rekompensata.

Jak leci?

Dlaczego nie mówiliście,
że musimy zapłacić za podróż?

Co?

Odjęliście nam to od wypłaty.

Nie wiedziałeś?

Jesteś zbyt uczciwy.

Ta praca wymaga dyskrecji.

Nigdy nie kłamiesz?

Czasem opowiadam babci zmyślone historie.

Okłam mnie.

- Pana?
- Tak.

Okłam mnie.

Nazywam się Manuel Sanchez.

To nie kłamstwo, tylko bzdura.

Siadaj z tyłu.

Co słychać?

Cztery osoby, które
przywiozłeś, odeszły dzień później.

Nie wytrzymały czterdziestu ośmiu godzin.

Zapłacę ci trzydzieści cztery.

Ci dwaj mężczyźni przyjechali
w piątek, a nie w poniedziałek.

Pracowali cały weekend.

To więcej niż czterdzieści osiem godzin.

Jesteś pewny?

Pamiętasz, jak się nazywają?

On ma rację.

To dla ciebie za ten tydzień.

Dziękuję.

Jutro wracam do Meksyku.

Nie podoba mi się tutaj.

Chciałem, żeby pan wiedział.

Kłamałem.

To był żart?

Uwierzyłem ci. Brawo.

I jak?

Tu będzie ci wygodniej.

Jebany Poncho!

Nie mam dla ciebie czasu.

- Ile wart jest twój czas?
- Tyle, żeby nie lizać cię po jajach.

Trochę szacunku. Powstałeś w nich.

- Co słychać?
- Pracuję.

To dobrze.

Gratulacje.

Dzięki.

- Zajebiste miejsce.
- Wiem.

Kiedy przyjadą maszyny?

Czternastego.

- Tego miesiąca?
- Fabryka ruszy za dwa miesiące.

Skoro tak mówisz.

Przywiozę ci trzy autobusy
pracowników w specjalnej cenie.

Bez dodatkowych kosztów.

- Poważnie?
- Tak.

Umowa stoi.

Fabryka jest ogromna.

Kto osuszy morze?

Kto obniży gwiazdy?

Kto zdejmie ze mnie ten ciężar?

Zawsze pracował pan w fabryce?

Tak.

Byłem brygadzistą, ale kiepsko mi płacili.

Potem dostałem lepszą propozycję.

Kiedyś otworzymy własną fabrykę.

Mam już magazyn.

Nie będziemy musieli więcej podróżować.

Co ty na to?

Maszyny do szycia staną tutaj.

Tu będziemy prasować.

To on?

Tak.

Do pełna.

Pomoże mi pan zanieść mamę do łazienki?

Upadła. Nie wiem, co się stało. Jest tam.

Kluczyki.

Otwórz skrzynię i oprzyj o ścianę.

Nie przejeżdżaj obok stacji.

Zostaw ją przy wjeździe do miasta.

W sklepie sprzedajemy
ubrania i zabawki dziecięce.

Mamy też naszyjniki i kolczyki.
Wpadnij do nas.

Dziękuję. Skąd je bierzesz?

Ze Stanów.
Mario zabiera mnie tam na zakupy.

- Prawda? Skarbie!
- Co?

Wozisz mnie do Stanów po towar do sklepu.

Wszystko pochodzi z Chin,
ale to samo powstanie w naszej fabryce.

Ubrania i zabawki. Ładniejsze i tańsze.

Mięso ma być wysmażone?

- Tak.
- Też lubicie twarde?

Skupcie się, bo temat jest poważny.

Badania pokazują, że kobiety

są inteligentniejsze od mężczyzn.

Wiecie, kiedy przestają być inteligentne?

Gdy zamykają trumnę męża.

Chodź tu.

Do mnie.

Natychmiast.

Nie jesteś zadowolona?
Dlaczego podburzasz ludzi?

Masz stawkę tygodniową, nie godzinową.
Zapewniamy ci jedzenie i kwaterunek.

Nie rób problemów. Podpisałaś umowę.

Tak czy nie? Podpisałaś.

Przestań się opierdalać
i ciesz się z tego, co masz.

A teraz wracaj do pracy.

Wrzućcie to na pakę.

Kto to?

Lepiej nie wiedzieć.

Prowadzimy wojnę.

Wojnę z jebanymi Chińczykami.

Problem polega na tym, że chińskie
dziewczynki mają malutkie dłonie.

I są kurewsko szybkie.

Co się dzieje, gdy są szybsze od nas?

Odbierają nam pracę.

Pozwolimy im na to?

Przygotujcie dokumenty. Stań z boku.

Są ludzie,
którzy nie pozwalają sobie pomóc.

Nie martw się. Nie warto.

Przestań o tym myśleć.

- Twoja tygodniówka.
- Dziękuję.

Jedziemy.

Zostanę i poczekam na kurtki.
Jeszcze nie dotarły.

Później po ciebie przyjadę.

Jak leci?

Kim była ta pani?

Matką dziewczyny, która tu pracuje.

Okazuje się, że zaginęła.

To pierwsze zdjęcia dołów,
w których znaleziono ludzkie kości

i czaszki należące
do co najmniej pięćdziesięciu osób.

Jesteśmy przerażeni niedawnymi odkryciami

Mamy nadzieję,
że nie było tam naszych bliskich.

Mimo upału Linda i dziesiątki
innych kobiet szukają wskazówek.

Mamy dość.

Chcemy znaleźć żywych ludzi, a nie zwłoki

Niekompetencja władz była
widoczna od początku procesu ekshumacji,

kiedy to nie dotrzymano obietnic
złożonych rodzinom zaginionych.

Nie szukamy jedynie naszych dzieci.
Szukamy wszystkich zaginionych.

Panie Chucho!

- Pamięta mnie pan?
- Przywiozłem tu pana.

Szukam dziewczyny,
która z panem przyjechała.

Nazywa się Laura Morales.

Miała jasną skórę.

Nie widziałem jej.

Jest z pańskiego miasteczka.

Nie widziałem jej.

Jest pani matką Laury Morales?

Proszę nie szukać córki. Ona nie żyje.

Podaj płyn hamulcowy zza fotela.

Jak miewa się babcia?

Nie wiem. Nie rozmawiałem z nią.

Nie zaniedbuj jej.

Mój tata umarł młodo.

Prawie go nie pamiętam.

Kojarzę tylko jego zajebisty motocykl,

ale właściwie go nie znałem.

Tak jak ty twojego.

Całe życie harujesz jak wół,

ale rodzina jest wszystkim, co masz.

Co robiłeś wczoraj w Las Marias?

Byłeś tam?

Zdradziłeś mnie?

Jak pan widzi, nikt o niczym nie wie.

- O niczym?
- Nic nie słyszeliśmy.

Dzień dobry. Co się stało?

Ktoś zadzwonił
do matki zaginionej dziewczyny

i powiedział, że jej córka nie żyje.

- Cholera.
- Nic o tym nie wiesz?

Pierwsze słyszę.

Rozpoczynają dochodzenie.

- To samo było miesiąc temu.
- Dokładnie.

Jebani dealerzy.

- Jeszcze tu wrócimy.
- Oczywiście.

W drogę.

Daj mi znać, gdy wrócą.

Skąd jesteś?

Z Chihuahua.

Poważnie?

Ładnie tam?

Tak.

Podaj sól.

Też cię pamiętam.

Kiedyś mnie obsikałeś.

Ale nikt nie może się o tym dowiedzieć.

Co tam masz?

Dziękuję, skarbie.

Nie ma za co.

Moje tortille.

Co za bałagan. Przynieś ścierkę.

Nie było cię nawet wtedy,
kiedy umierała mama.

Wybacz.

Więcej cię nie zawiodę.

Uwierz mi.

Prawie tysiąc pięćset metrów.

Tysiąc pięćset?

To będzie kosztowne.

Jesteś pewny, że tysiąc pięćset?

Tyle wynosi obwód.

Obliczmy jeszcze raz.

Mówią, że płot będzie
miał tysiąc pięćset metrów.

Myślę, że mniej.

Sprawdzę to z Richiem.

Pogłaszcz go.

Trzymaj.

Jest twój.

Spokojnie.

Poproszę rachunek.

Jasne.

- Dostanę paragon?
- Oczywiście.

JEŚLI ZNÓW PÓJDZIESZ NA POLICJĘ,
ZABIJEMY RESZTĘ TWOJEJ RODZINY.

Weź młot i uderz tutaj.

Z drugiej strony.

Czego chciał policjant?

A jak myślisz?

Babciu?

Wiedz, że codziennie o tobie myślę.

Bardzo cię kocham.

Chodź tu.

Spójrz na swoją siostrę.

Potrzymaj ją.

Śmiało.

Uwaga na głowę.

Idiota!

Pojebało cię?

Gdzie idziesz?

Umrzesz tam. Chłopcze!

Jednak nie doszło do pomyłki.

Proszę podpisać.

Tekst: Antoni Regulski