All language subtitles for The.Raincoat.Killer.S01E03

NETFLIX — SERIAL DOKUMENTALNY

BYŁY DOWÓDCA
JEDNOSTKI DOCHODZENIOWEJ

Myślałem, że pójdzie dalej zabijać ludzi.

Zabije kolejną niewinną osobę.

Gdy usłyszałem,
że uciekł, straciłem nadzieję.

Nie wiedziałem, co robić.

Byłem w rozterce. „Co teraz?”

Wybiegłem za nim, na zewnątrz lało.

Wyszedł główną bramą.

Zgubiliśmy go, bo straciliśmy czujność.

BYŁY PRZYWÓDCA
JEDNOSTKI DOCHODZENIOWEJ

Miałem go zabrać na miejsce zbrodni,

więc kazałem przygotować radiowóz,
a sam za nim biegłem.

Został sam na korytarzu.

Był tam sam.

„Co? Gdzie się wszyscy podziali?”

Wyszedł bez butów,
nikt go nie powstrzymał.

Pomyślałem:
„Jeśli go nie złapiemy, to już po nas”.

Wszyscy, oprócz 20 detektywów
na służbie, poszli do domu.

Zebrałem stu funkcjonariuszy.

„Nagły wypadek”.

Była północ.

Całą noc przeczesywaliśmy ulice.

Byliśmy wykończeni.
Biegaliśmy w kółko, próbując go znaleźć.

Przeszukałem każdą uliczkę.

Każdą alejkę w okolicy.
To było szaleństwo.

Wtedy pomyślałem:

„Udało mu się uciec,

ale dokąd mógł pójść?

W Seulu mieszka dziesięć milionów ludzi.
Gdzie mógł się schować?”

Mógł być wszędzie.

Spotkałem się z mamą i siostrą
w moim mieszkaniu. Przebrałem się.

Wrzuciłem młotek, nóż, nożyczki, łopatę
i młot kowalski do foliowych worków.

Wziąłem także torbę widoczną
na nagraniu z Hyehwa-dong.

Wyrzuciłem je do śmietników w okolicy.

PROKURATURA

Pracowałem wtedy
w prokuraturze od jakichś dziesięciu lat.

Około 23.00 przyszedł do mnie detektyw.

EMERYTOWANY PROKURATOR

Mimo że podejrzany uciekł,

detektyw przyszedł do mnie
w sprawie oficjalnych dokumentów.

Mówił, że chcą go wypuścić,
bo to była drobna sprawa.

Poprosił, żebym podpisał papiery.

To straszny wstyd

dla wydziału specjalnego policji.

Puścić takiego bandziora wolno?

Dlatego chcieliśmy
tymczasowo zatuszować to kradzieżą.

Powiedzieć, że ukradł komuś komórkę.

Gdy odmówiłem złożenia podpisu,

powiedział mi, co naprawdę się stało,

i poprosił o pomoc.

Istnieje różnica między kimś,

kto popełnił błąd,
starając się dobrze wykonywać obowiązki,

a policjantem
chcącym zatuszować swoje występki…

Podpisałem więc zwolnienie z aresztu…

wiedząc, że i ja, i detektyw

zostaniemy ukarani za fałszowanie
dokumentów, jeśli go nie złapią.

Bardzo się denerwowałem.

Zwykle paliłem paczkę dziennie,

ale tej nocy wypaliłem
cały karton papierosów.

Byłem niespokojny.

Koledzy mówili,
że jestem blady jak ściana.

Szanse na kolejne aresztowanie były nikłe.

Po całonocnej obserwacji w deszczu

wszyscy detektywi złapali przeziębienie.

Poprosili, żebym dał im odpocząć.

Powiedziałem: „Nie.

Jeśli teraz się poddamy,
stracimy go na zawsze. Musimy go złapać.

Teraz albo nigdy”.

BYŁY DETEKTYW
Z JEDNOSTKI ŚLEDCZEJ

Byłem detektywem od kilkudziesięciu lat.

Już wtedy

byłem znany jako doświadczony śledczy.

Kazałem moim ludziom sprawdzić dzielnicę
czerwonych latarni w Yeongdeungpo.

RONDO YEONGDEUNGPO

Wiedziałem, że pracownice seksualne

były wtedy głównym celem Yoo Young-chula.

Zaufałem intuicji i tam się udałem.

Miałem wtedy informatorów
w dzielnicy czerwonych latarni.

Policja pojawiła się znikąd.

Zablokowali ulicę
i uniemożliwili wejście do mojego lokalu.

Nie zostali w samochodach,
tylko biegali w kółko.

Nagle, jak w filmie,

zauważyliśmy Yoo Young-chula
przechodzącego przez ulicę.

Trzymał przy oku jajko,
żeby pozbyć się opuchlizny.

Chciał przejść przez ulicę,

gdy policjanci zauważyli go
po drugiej stronie.

Krzyknęli: „Tam jest!”

Goniły go wszystkie radiowozy.
Wyglądało to jak potyczki gangsterów.

Yoo Young-chul wpadł w szał.

Stawiał opór,

więc bardzo ciężko było go zatrzymać.

Musieliśmy użyć siły, żeby go skuć.

Yoo Young-chul się wściekł. Powiedział:

„Zdziwicie się,
jak dowiecie się, kim jestem”.

Nazywał się potwornym zbrodniarzem.

Mówił, że nie mamy z nim szans.

Udało nam się znów go aresztować,

mimo że to było
jak szukanie igły w stogu siana,

w tak dużym mieście jak Seul.

Może to zabrzmi jak przechwałki,
ale detektywi byli bardzo wnikliwi.

Mieliśmy szczęście.

Dlatego pojechaliśmy do Yeongdeungpo.

Mieliśmy dużo szczęścia.

Mówią, że szczęście jest wtedy,
gdy przygotowanie

spotyka okazję.

Kang Dae-won był podekscytowany,
że go złapaliśmy.

Przytulił mnie i pocałował w policzek.

Powiedział: „Dobra robota”.

AGENCJA POLICYJNA W SEULU

Gdy po ponownym aresztowaniu
trafiłem do pokoju przesłuchań,

jeden z policjantów powiedział:

„Dzięki, sukinsynu”.

Odpowiedziałem:

„Banda kretynów”.

DETEKTYW
Z JEDNOSTKI ŚLEDCZEJ

Rzecz w tym,
że za pierwszym razem nie mieliśmy dowodu.

Ale zanim uciekł,

wspomniał o starszej parze
i o zabitych dziewczynach.

Musieliśmy ponownie go przesłuchać.

Odparł: „Dobrze, że mnie złapaliście.

Gdybyście mnie nie złapali,

zabiłbym jeszcze co najmniej sto osób”.

Chcieliśmy zbadać sprawę jak najszybciej,

żeby zmusić go do przyznania się do winy.

Było około 23.00.

Tamtej nocy w Seulu mocno padało.

Zadzwonił dowódca dochodzenia,

więc szybko pojechałam do jednostki.

WYDZIAŁ ŚLEDCZY

Musieliśmy potwierdzić jego zeznania.

Sprawdzić, czy mówi prawdę.

Był przerażający.

Nie wiedział, kim jestem,

więc próbował mnie sprowokować.

Zapytał: „Kim jesteś?

Co tu robi kobieta?

Znamy się? Widziałaś mnie?

Widziałaś mnie na miejscu zbrodni?”,
i tym podobne.

„Co ona tu robi?” W końcu odmówił zeznań.

Nie chciał mówić,

więc nie mogłam tam zostać.

Nienawidził kobiet.

Wyszłam z pokoju

i nasłuchiwałam z zewnątrz,

z miejsca, w którym mnie nie widział.

Powiedział, że się przyzna.

Narysował mapę czterech miejsc zbrodni.

Ze szczegółami i miejscami,
o których by nie wiedział,

gdyby nigdy tam nie był.

Narysował wszystkie detale.
Bardzo dokładnie

wszystko zapamiętał.

Znał rozkład pokoi

ze szczegółami.

Byłam pewna,

że to jego szukaliśmy.

To on był mordercą.

Nie było wątpliwości.

Opowiedział nam wszystko ze szczegółami.

Wytłumaczył wszystko,
jakby był nauczycielem

rozmawiającym ze uczniami.

Chciał się pochwalić tym, co zrobił.

To częsta przypadłość seryjnych morderców.

Myślą, że są lepsi, chcą się popisywać.

Zamiast opowiadać o swoich czynach,

rzucał zdania w stylu:

„Jeśli to powiem, świat stanie na głowie”.

Mówił, że zabił dziesiątki kobiet.

Każdą porąbał na 17 czy 18 kawałków,

a potem zakopał w ukryciu.

Na początku mu nie wierzyłem,

bo to, co opisywał,
przerastało moje wyobrażenia.

Wierzył, że musi ukarać tych ludzi

w imię Boga.

Jakby miał prawo karać innych.

Miał urojenia.

Znał okolice świątyni Bongwon.

Za świątynią był las,

więc uznał,
że to dobre miejsce na pochówek.

Nie mogłem przestać zabijać.

Dopiero po zakopaniu zwłok
mogłem porządnie się wyspać.

To dawało mi ulgę.
Jakbym wygrał ze swoimi demonami.

Zaczęło się ściemniać,
ale miał nam pokazać miejsce zbrodni.

Był tam bambusowy zagajnik.

Na ziemi leżał kapsel.

Powiedział,
że oznaczył nim miejsce pochówku

i że znajdziemy tam ciało.

Wskazał dokładne miejsce,

a gdy tylko zacząłem kopać,

zerwała się burza.

Ulewa trwała jakąś godzinę.

Powiedzieliśmy do Yoo Young-chula:

„To twoja wina.

Furia i łzy kobiet, które zabiłeś,

ściągają na ciebie ten deszcz”.

Nie przestawałem kopać,

aż w końcu coś znalazłem.

To była kość

długości mojego przedramienia.

Wtedy zrozumiałem, że mówił prawdę.

Jestem reporterem od 2000 roku.

Minęło dokładnie 20 lat.

Niedziele w pracy są zwykle spokojne,

ale ten dzień był wyjątkowy.

To była przerażająca niedziela.

Pełna napięcia.

Policja aresztowała seryjnego mordercę,
który do tej pory zabił 19 osób.

Wśród jego ofiar znajdują się
bogaci seniorzy oraz młode kobiety.

Yoo Young-chul, 34-letni zabójca,

wabił kobiety z salonów masażu do domu

i zabijał tępym narzędziem
i okaleczał ciała.

Następnie zakopywał je w górach w Seulu.

Następnego ranka
wróciliśmy tam z kryminologami,

aby zbadali miejsce zbrodni.

Denerwowaliśmy się.
Pojechaliśmy w pełni przygotowani,

bo była to

bardzo głośna sprawa.

Musieliśmy odkopać
ciała pochowane w ziemi.

Zjawili się reporterzy z całego świata.

Niektórzy mieli ze sobą żurawie,
jak na placu budowy.

Nagrywali z wysokości.

Musieliśmy zakryć mu twarz.

Na biurku miałem czapkę i maskę,

kazałem mu je założyć.

Włożył też płaszcz przeciwdeszczowy.

Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia

ze sprawą seryjnego morderstwa,

w której byłoby

aż tak wiele ofiar.

To było szokujące i przerażające.

To…

Nadal mam ciarki.

To była szokująca sprawa.

Znaleźli ciała niedługo po tym,
jak zaczęli kopać.

Żeby je wydobyć, musieli użyć rąk

zamiast łopat.

Własnymi rękami

ostrożnie odkopali części ciał.

To był makabryczny widok.

Ponumerowaliśmy je.

Głowa numer jeden,
klatka piersiowa numer dwa i tak dalej.

Ponumerowaliśmy je wszystkie.

W sumie było ich 18.

Znaleziono głowy ofiar,

a obok nich
ich starannie ułożone ramiona i stawy.

Mówił: „To należy do tej osoby,

to do tej, to do tamtej”.

Akt rozczłonkowania ciał

mówi nam o tym,

że nie miał żadnego współczucia dla ofiar.

Tylko diabeł zrobiłby coś takiego.

To zło wcielone.

Aż się trząsłem.

Myślałem o tym, jak…

To okropne, że ofiary spotkał
tak niesprawiedliwy i tragiczny los.

Widząc coś tak brutalnego na własne oczy,

dostałem gęsiej skórki.

Zachowywał spokój
niezależnie od tego, co zobaczył.

Wciąż odtwarzał w głowie swoje kroki,

myśląc o tym, co zrobił,

kim były ofiary i jak je zabił.

Dokładnie pamiętał,
co zrobił ofiarom i jak je skrzywdził.

Mówił o tym z pewnością.

„Nie tak ją zabiłem.
Zabiłem ją w ten sposób”.

Tak do nas mówił.

Pamiętam moment,
w którym Yoo Young-chul na mnie spojrzał.

Gdy zobaczyłem jego oczy…

Może nie byłem obiektywny,

ale wyczułem coś niepokojącego.

Minęło 15 lat,
wiele osób zapomniało o sprawie,

ale powrót w to miejsce

przywołuje wszystkie wspomnienia.

Wygląda zupełnie tak samo.
Nic się nie zmieniło.

Na zdjęciach z tamtego dnia
widać mnie stojącego

przy Yoo Young-chulu.
Kazałem mu obserwować wykopaliska.

To dokładnie tutaj.

Ciała leżały w rzędzie,

w odległości jakichś 30 cm od siebie.

Zakopał je w rządku.

Znaleźliśmy ciała

około miesiąca po tym,
jak je tu pochowano.

Tkanki i kości były jeszcze całe.

Gdy je wykopaliśmy…

Boże.

Przez ten smród nie mogliśmy oddychać.

Wiele osób tego nie rozumie,

ale po długim kontakcie z tym zapachem

przesiąkają nim i ubrania,

i umysł. Wtedy już nie da się go pozbyć.

Jesteśmy detektywami, ludzie myślą,

że to nas nie rusza.

Ale widok martwych ciał
i łapanie tak potwornych przestępców,

to dla nas też traumatyczne doświadczenie.

Nagrywałam wtedy wszystko kamerą wideo.

Musiałam trzymać ją nieruchomo,

ale ramiona trzęsły mi się od płaczu.

Widać to na nagraniach.
Wszystko się trzęsie.

Czułam się…

Nie umiem tego opisać.

Gdy myślę o tym dniu, serce mi pęka.

Tak…

Nadal wspominam wszystkie śledztwa,
nad którymi pracowałam,

ale najbardziej bolesna była
sprawa Yoo Young-chula.

To bezprecedensowa sprawa.

ADWOKAT OSKARŻONEGO

Z dumą oświadczył

w telewizji publicznej,

że to on jest sprawcą,

który stoi za seryjnymi morderstwami.

Mam nadzieję, że to nauczy kobiety,

że nie powinny być dziwkami.

Mam nadzieję,
że bogaci też dostaną nauczkę.

To w pewnym sensie…

zafascynowało ludzi.

Było szokujące, wzbudziło ich ciekawość.

Seryjni mordercy zwykle
wyolbrzymiają swoje czyny.

Usprawiedliwiają je.

Niektórzy uważają się za wszechmogących.

Wiedział nawet, że trafi na listę

najgroźniejszych
seryjnych morderców świata.

Chciał być najlepszy.

Nie miał żadnej empatii.

Żadnej litości
ani poczucia odpowiedzialności.

Uważał, że bierze udział w grze,
w której Bóg jest jego wspólnikiem.

Teraz wiem,
że uważał się za wszechmogącego,

jak Bóg.

„Yoo Young-chulu.

Przekroczyłeś ludzkie ograniczenia”.

Kim jestem, Supermanem?

Osobiście nie sądzę,
żeby miał kompleks boga.

Po prostu czerpał przyjemność

z samego aktu zabijania.

Podobało mu się to.

To było dla niego jak katharsis.
Chciał wzmocnić te doznania.

Pracowałem przy wielu sprawach zabójstw,

ale ta była wyjątkowa,
odcisnęła po sobie piętno.

Kiedy przeglądam akta

morderstw tych 11 kobiet,

wciąż czuję ten zapach.

Detektywi często biorą akta spraw

do prosektorium,

więc zostaje na nich
charakterystyczny zapach.

Mdli mnie od niego.

To zabrzmi przesądnie,
ale przez zapach połączony z burzą

zastanawiam się, czy dusze tych kobiet

ciągle mnie nawiedzają.

Yoo Young-Chul zamordował je

bez żadnego powodu.

Na myśl o tym boli mnie serce.

AGENCJA POLICYJNA W SEULU

Zazwyczaj identyfikujemy ofiary
przy pomocy odcisków palców.

Ale w tym przypadku,
żadnych odcisków nie znaleziono.

Nie mogliśmy więc zidentyfikować ofiar.

Powiedziano nam,
że jedynym sposobem, by to zrobić,

jest analiza DNA.

Miała zająć

przynajmniej 15 dni.

Przez 15 dni nie mogliśmy
zidentyfikować ofiar.

To zdecydowanie za długo.

Przyjrzałam się uszkodzonym
opuszkom palców odciętych dłoni.

Pomyślałam, że powinnam spróbować.

Gdy powiedziałem, że chcę pobrać odciski,
koledzy powiedzieli:

„Detektyw Kim.
Widziałaś, w jakim są stanie.

Palce uległy rozkładowi.

Nie marnuj czasu”.

Ale nalegałam, by spróbować.

Chciałam spróbować wszystkiego.

Kucnęłam, żeby pobrać odciski palców.

Gnijący płyn kapał
z rozkładającego się palca.

Wytarłam palec i spróbowałam jeszcze raz.

Ale ciecz dalej kapała i psuła odcisk.

Z jednego palca.

Tylko jednego.

Próbowałam zdjąć
z niego odcisk tak wiele razy.

Próbowałam 161 razy.

Dokładnie tyle.

Złapałam nadgarstek i modliłam się.

„Pomóż mi, proszę.

Musisz mi pomóc.

Pomóż mi, a odeślę cię
w ciepłe objęcia twojej rodziny”.

Nie zdawałam sobie sprawy, że modlę się,

trzymając za nadgarstek ofiary.

Dowiedziałam się o tym od kolegi,
który był obok mnie.

Mówiłam do ofiary jak opętana.

Tak zebrałam odciski od każdej z ofiar.

Mogliśmy je wszystkie zidentyfikować.

To było niesamowite.

Te kobiety mi pomogły.

Wierzę w to.

Kiedy weszliśmy
do jego mieszkania w Sinchon,

mieliśmy już jego zeznanie,
że zabił tam wszystkie swoje ofiary.

ZAKAZ WSTĘPU

Widzicie…

Nie lubię o tym mówić,

ale nic nie zrobili.

Do wszystkiego się już przyznał,
znaleźli już ciała.

Prokurator musiał tylko
wszystko potwierdzić.

Moim zdaniem

w śledztwie kryminalnym
przyznanie się do winy nic nie znaczy.

Najważniejsze…

są niezbite dowody.

Bez nich przyznanie się
do winy nic nie znaczy.

Nie wiem, czy był pedantem,

ale jego mieszkanie było nieskazitelne.

Minęło trochę czasu,
więc nie było tam już żadnej krwi.

Ale się nie poddaliśmy.

Wyłączyliśmy światła

i użyliśmy luminolu.

Reaguje z żelazem we krwi.

Nawet jeśli została zmyta,

luminol sprawia, że świecą
najmniejsze jej pozostałości.

Rozpyliliśmy go
i wszędzie zobaczyliśmy świecące zacieki.

Potem spojrzałam na sufit.

SUFIT ŁAZIENKI, NR 4

Było tam

mnóstwo krwi…

SUFIT ŁAZIENKI, NR 1, 2, 3

Wszystko było widać. Pełno rozprysków.

Wszędzie błękitne światło.
Niezwykły widok.

Słyszałem, jak ktoś powiedział:

„Tu mieszka diabeł”.

Następne, co zauważyłam,
to uchwyt na papier toaletowy.

Gdy znaleźliśmy ofiary,
ich włosy były związane.

Każda z nich miała włosy
związane gumką recepturką.

To wydało mi się dziwne.

Po co je związywał?

Yoo odpowiedział na to pytanie.

Po obcięciu głów związywałem włosy

i wieszałem na uchwycie na papier,

żeby odsączyć krew.

Nie zdejmowałem gumek
przed zakopaniem ciał.

To było straszne.
Nie mówił o jednej osobie.

W tej łazience zginęło mnóstwo kobiet.

Policja niedokładnie
zabezpieczyła mieszkanie.

Kilku dziennikarzy wkradło się do środka.

Wśród jego książek znaleźliśmy szkicownik.

NADZIEJA, MIŁOŚĆ

Rysunki wyglądały bardzo profesjonalnie.

Gdyby ktoś nim pokierował i go wsparł,

mógłby zostać artystą.

Pamiętam, że tak pomyślałem.

Rysowanie mnie uspokaja.

Czuję, jak to coś, co we mnie wrze,

opuszcza moje ciało i zyskuje nowe życie.

Przede wszystkim pozwalało mi zapomnieć
o bolesnej rzeczywistości.

Dlatego tak lubiłem rysować.

Na jednym z rysunków narysował
siebie samego na dwa różne sposoby.

TEN IDIOTA MA WIELE OSOBOWOŚCI

Jednym z nich był uroczy chłopak
w ładnym stroju.

Tuż obok chłopca

narysował diabła z widłami.

Ten rysunek przedstawia

jedną z najbardziej charakterystycznych
cech seryjnego mordercy.

Gdy zabija, wychodzą z niego demony.

Musiał mieć świadomość
swojej podwójnej osobowości.

Wychodząc z jego mieszkania,

spotkaliśmy sąsiadów.
Wyszli zobaczyć, co się dzieje.

Powiedziałem jednemu z nich,

że mieszkał tutaj seryjny morderca,
Yoo Young-chul.

Szczęka mu opadła.

Spytałem go, czy zauważył coś dziwnego.

Powiedział, że od jakiegoś czasu
wzrosły rachunki za wodę.

W budynkach tego typu

rachunki dzieli się
między wszystkich mieszkańców.

Powiedział, że jednym z mieszkań
musiano zużywać dużo wody.

Trzech członków rodziny zmarło
w wyniku obrażeń głowy.

Policja nie znalazła jeszcze
narzędzia zbrodni,

ale sądząc po wgnieceniach
w czaszkach ofiar,

prawdopodobnie użyto tępego narzędzia.

Zabójca nie zostawił żadnych śladów.

„Zaraz zadzwonią, żeby się skonsultować”.

Właśnie to pomyślałem,
oglądając wiadomości.

PATOLOG,
UNIWERSYTET MEDYCZNY W SEULU

Kierowaliśmy się zeznaniami Yoo

i w pobliżu jego domu
znaleźliśmy młot kowalski.

Jednak dowiedzenie,

że było to narzędzie zbrodni,

było trudnym zadaniem.

Jego prawnik upierał się,

że zmusiliśmy go

do składania fałszywych zeznań.

To bardzo ryzykowne:
nie mieć mocnych dowodów

na potwierdzenie zeznań podejrzanego.

Gdyby na młotku nie znaleziono śladów DNA,

a Yoo wycofał zeznania w trakcie procesu,

sprawy bardzo by się skomplikowały.

Musieliśmy coś znaleźć,

żeby dowieść, że jest mordercą.

Prawdę mówiąc, nie byłem pewny
wszystkiego w stu procentach.

To było specjalistyczne narzędzie.

Obuch takiego młota jest bardzo ciężki.

Zwykle ma też długi trzonek,

ale Yoo go przyciął.

Był to więc nietypowy młotek.

Sam stworzył narzędzie zbrodni,

by dobrze leżało mu w dłoni.

To było w nim niezwykłe.

Musiał czuć się spełniony,

tworząc jedyne w swoim rodzaju narzędzie.

To stało się dla niego ciekawym projektem.

Niemalże jego pracą.

„Sprawdzę dzisiaj tę okolicę”.

Wychodził z domu uzbrojony
w narzędzia i broń.

Jakby szedł do pracy.

Widać ten sam kształt.

To ślady młotka,

a raczej młota kowalskiego.

Widzisz, tutaj. Pasuje.

Nie w stu procentach,
bo skalp jest elastyczny,

może puchnąć i kurczyć się.

Kształt się zgadzał,

ale brakowało dowodów.

Bez dowodów DNA
policja nie mogła mieć pewności,

że to jest narzędzie zbrodni.

Nie da się zupełnie usunąć krwi,
nawet jeśli się ją zetrze.

Gdy się ją na czymś rozmaże,

natychmiast zaczyna krzepnąć.

Białka tworzą skrzepy,

a albuminy wiążą się z globulinami,

tworząc kleistą konsystencję.

Krew zaczyna się kleić.

Nie da się jej zmyć wodą.

Na młotku musiały być ślady DNA.

Użyliśmy noża.

Delikatnie.

Zdrapaliśmy

stąd kilka próbek.

Pobraliśmy próbki z każdej części

i wysłaliśmy do badań.

Następnego dnia
zadzwonił prokurator z wynikami.

Oto, co mi powiedział na koniec rozmowy:

„Wiedziałem.

Mamy to!”

Dla mnie był to niezbity dowód.

Pomogło nam to potwierdzić
wiarygodność jego zeznań

w kwestii wszystkich zbrodni,
nie tylko jednej z nich.

Ten wynik odegrał
kluczową rolę w śledztwie.

PARK ROZRYWKI WOLMI

DNA ZNALEZIONE
NA MŁOTKU POMOGŁO POLICJI

POŁĄCZYĆ YOO Z NIEROZWIĄZANYM
MORDERSTWEM AHN JAE-SONA

SPRZEDAWCY ZNALEZIONEGO
W SPALONEJ FURGONETCE W WOLMIDO

Sprawa z Wolmido była dość nietypowa.

Yoo działał inaczej niż do tej pory.

Policja znalazła kolejną ofiarę
tej szokującej serii morderstw.

Łącznie odnaleziono 20 ofiar.

Ofiarą w Inczonie nie była kobieta
ani nikt bogaty. Dlaczego to zrobiłeś?

Zorientował się,
że nie jestem policjantem.

Yoo chciał chyba
wyłudzić od niego pieniądze.

Pokazał mężczyźnie fałszywą odznakę,

a ten się wystraszył.

Ale uznał to za podejrzane,
więc spytał Yoo,

czy naprawdę jest policjantem.

Yoo stwierdził,
że nie może go puścić wolno.

Planował tylko wziąć od niego pieniądze,

ale ten zaczął go podejrzewać.

Zobaczył też jego twarz.
Trzeba było się go pozbyć.

Podszywanie się pod policjanta.

To była jego praca.

Tak zarabiał na życie.

W obawie, że kajdanki zostawiły ślady,

Yoo odciął ofierze ręce
i wrzucił je do morza.

Potem podpalił furgonetkę.

Jak można zrobić
coś takiego drugiemu człowiekowi?

To okrutne.

Nie rozpoznałam twarzy własnego męża.

Często spotykaliśmy się
z bratem na kolację.

Często go odwiedzałem.

To, co ten gnojek mu zrobił…

KREWNY OFIARY

Brutalnie zamordował
mojego starszego brata.

Dźgnął go w twarz tyle razy,

że zeszła z niej cała skóra i mięśnie.

Była spalona.

Klatka piersiowa i kończyny też spłonęły,

był skręcony w ten sposób.

Wyglądał jak spalone zwierzę.

Krew się we mnie zagotowała.

Kiedy policja przywiozła Yoo
na miejsce zbrodni, poszedłem tam.

Miałem nóż, chciałem go zabić.

Podbiegłem, żeby to zrobić,

ale gliny mnie zatrzymały.

Tutaj!

Powiedzieli: „Rozumiemy,
że jesteś wściekły i zrozpaczony,

ale po co ci to?”

Wiele razy próbowałem
popełnić samobójstwo.

Raz poszedłem w góry,
by odebrać sobie życie.

Upiłem się.

Byłem tak załamany, że chciałem
napić się soju i odebrać sobie życie.

Nagle usłyszałem jęk
dobiegający z pudełka.

Boże…

Ktoś porzucił psa w lesie.

Pękło mi serce.

Ten pies…

Przyprowadziłem go do domu.

Wtedy zmieniłem zdanie.
Postanowiłem żyć dalej.

Leżeć. Przywitaj się.

W tamtych czasach
społeczeństwo, tak jak i rząd,

miało bardzo ograniczone zrozumienie

bólu emocjonalnego i traumy,

jakich doświadczają ofiary i ich rodziny.

Rodziny ofiar
nie otrzymywały żadnego wsparcia.

Dlatego chciałem

coś dla nich zrobić.

Tak się to zaczęło.

W USA i Wielkiej Brytanii

wiele się nauczyłem o systemach

i programach wsparcia dla ofiar.

Zapoznałem się ze strategami
pomocy ofiarom przestępstw,

co pomogło nam w rozwoju
takich programów tutaj.

W porównaniu do tamtego okresu
zaszliśmy bardzo daleko.

Yoo Young-chul przyznał się
do 26 zabójstw,

łącznie z morderstwami
w południowo-zachodnim Seulu.

Wciąż było kilka nierozwiązanych spraw

w naszym rejonie Seulu.

Były to sprawy morderstw.

SEUL
SEUL POŁUDNIOWO-ZACHODNI

W południowo-zachodnim Seulu
miało miejsce kilka morderstw.

Zabójca atakował idące samotnie kobiety.

Podchodził od tyłu
i używał noża lub tępego narzędzia.

Zabijał je bez powodu i uciekał.

Sprawa pozostała nierozwiązana.

Najsłynniejszą z nich było
morderstwo w Imun-dong.

Kobieta, która pracowała wtedy
na targu Dongdaemun,

została bez powodu zaatakowana,
gdy wyjeżdżała po zmroku

z domu w Imun-dong.

Została śmiertelnie pobita.

Mieliśmy tylko zeznanie Yoo.

Ponieważ ta sprawa
była inna od pozostałych,

wiele razy pytałem go,

czy nie składał

fałszywych zeznań.

Ale za każdym razem upierał się,

że to on popełnił to morderstwo.
Zostało więc dodane do zarzutów.

W drodze na miejsce zbrodni w Imun-dong

zauważyłem coś niepokojącego.

Jak by to ująć?

Policję cieszyło zainteresowanie.

Jechali tam,

pędząc przez miasto

i ignorując sygnalizację.

To nie było konieczne.

Policja zwykle działa po cichu.

Wpuszcza tylko paru reporterów.

Nie trzeba było utrudniać

życia mieszkańcom.

Gdy dotarliśmy na miejsce,
wszędzie byli dziennikarze.

Wszystkie samochody
stały nieprzepisowo na ulicy.

Reporterzy zbiegli się, żeby to opisać.

Było pełno ludzi,
zaczęły się przepychanki.

Sytuacja była poza kontrolą.

Mieszkańcy wyszli z domów,

przeklinali go, nazywali mordercą.

„Dlaczego policja na to pozwala?”

Łamałem sobie nad tym głowę.

Miała długie włosy?

Tak, długie.

Pokaż nam, jak ją dźgnąłeś.

Tak samo.

Śledczy ciągnęli go za sobą i pytali:

„To twoja sprawka, prawda? To też?”

A on wszystkiemu przytakiwał.

Ta sprawa też została dodana
do jego zarzutów.

To moja wina.

Powinienem był zwrócić im uwagę.

Powiedzieć, żeby były ostrożniejsi.

Żałuję, że tego nie zrobiłem.

Pod tym względem

ponoszę częściową winę.

Byłem pewien, że oczyszczę go
z zarzutów w sprawie Imun-dongu.

Od razu wiedziałem, że to nie on.

Yoo za każdym razem zaczynał

od uderzenia w głowę

swoim młotkiem.

Ofiara z Imun-dong
została wielokrotnie dźgnięta nożem.

Krążyła pewna historia.

Nie spodobałaby się ona policji.

Słyszałem, że jeden z funkcjonariuszy

obiecał Young-chulowi, że zajmie się
jego synem, dopóki nie skończy studiów,

jeśli przyzna się do tego zabójstwa.

Sprawa z Imun-dong.

Przyznaję, nie przemyślałem tego.

Pomyślałem, że to ostatnia rzecz,
jaką mogę zrobić dla syna.

Pomyślcie tylko.

Powiedzieli, że zajmą się moim dzieckiem
do końca studiów.

Yoo Young-chul zabił łącznie 21 osób.

Sprawę przejęła prokuratura.

Jego transfer z komisariatu w Yeongdeungpo

do naszej siedziby
był transmitowany na żywo.

Ponieważ już raz uciekł policji,

wysłałem cały zespół 120 policjantów.

Musieliśmy mieć na niego oko.

Nagle, po dwóch minutach,

pojawiła się kobieta.

Weszła po schodach
z parasolką i próbowała zdjąć mu czapkę.

Panie Yoo. Proszę coś powiedzieć.

Moja córka by żyła,
gdybyście złapali go w styczniu!

To była transmisja na żywo.

Wyglądało to tak,

jakby policja

celowo…

kopnęła matkę ofiary.

Chciałem ją przytulić i przeprosić.

Chciałem powiedzieć: „Bardzo przepraszamy.

Wiemy, że zaszkodziliśmy bardziej,
niż pomogliśmy”.

Chciałem ją przeprosić,

ale nie mogłem.

Kopnięcie matki ofiary wywołało oburzenie.

Wielu oficerów dostało wtedy naganę.

Media ostro krytykowały policję.

Z tego, co pamiętam,
komendant Kang Dae-won

spodziewał się wtedy awansu.

Miał duże szanse,

bo pracował w kluczowej jednostce.

Ale awans został odrzucony.

- Skomentuje to pan?
- To nie było zamierzone, prawda?

Z której jesteście stacji?

Rozwiązaliśmy głośną sprawę,
ale nasza ciężka praca poszła z dymem.

A ponieważ byłem za to odpowiedzialny,

dostałem naganę i zostałem zdegradowany.

To jakiś absurd.
Nie wierzę, że to się stało.

Najmocniej przepraszamy,

że policja nie zdołała
odpowiednio zająć się sprawą

od samego początku,

co doprowadziło
do śmierci kolejnych ofiar.

Policja…

Trzeba przyznać, że się nie popisali.

Będę szczery. Gdyby nie Yoo Young-chul…

To był jego wkład w życie społeczeństwa.

Zapoczątkował zmiany w naszym systemie.

Dzięki niemu wiele rzeczy
zmieniło się na lepsze.

Policja przeprowadzi śledztwo

w Jednostce Dochodzeniowej
Agencji Policyjnej w Seulu.

Władze miały się skupić
na kruczkach prawnych

w sprawie Yoo Young-chula,
która wywołała kontrowersje.

Od tamtej pory zmienił się cały system.

Wtedy wszystko się zmieniło.

Technologia kryminalistyczna, procedury,

umiejętności śledcze detektywów.

To wszystko razem

pozwala nam szybko rozwiązywać sprawy.

Jestem przekonana,

że żaden kraj na świecie nie jest
tak dobry w prowadzeniu dochodzeń.

Ale…

Koreańczycy chyba tego nie wiedzą.

Media trąbią
o skorumpowanych policjantach,

krytykują policję.

Ale Korea Południowa jest bezpieczna,

a wszyscy policjanci ciężko pracują.

Obecnie większość spraw
o morderstwo w Seulu

zostaje rozwiązana.

W ciągu roku
osiągnęliśmy stuprocentową skuteczność.

Powiedziałabym, że średnio
wynosi ona 97 czy 98 procent.

W GRUDNIU 2004 ROKU
YOO ZOSTAŁ SKAZANY ZA 20 MODERSTW

DOSTAŁ KARĘ ŚMIERCI

WYROK NIE OBJĄŁ
MORDERSTWA W IMUN-DONG

ANI MORDERSTW
W POŁUDNIOWO-ZACHODNIM SEULU

OBECNIE YOO WCIĄŻ
PRZEBYWA W CELI ŚMIERCI

Sąd Okręgowy w Seulu

skazał seryjnego mordercę,
Yoo Young-chula, na śmierć

za morderstwo 21 osób.

Wśród nich byli seniorzy i kobiety.

Sąd orzekł, że taki wyrok zapadł

ze względu na brutalność zbrodni

i szok, jaki wywołały w społeczeństwie

oraz wśród krewnych ofiar.

Nie mogę mówić o swojej karierze,
nie wspominając o Yoo.

Pracuję przy wielu sprawach zabójstw.

Wszystkie są stresujące.
To nie jest łatwa praca.

Ale pozostaję silna.

Zawsze daję z siebie wszystko,

bo na własne oczy widziałam

ból i smutek rodzin ofiar

na miejscach zbrodni.

KAPITAN KIM HE-SOOK
ZARZĄDZA ŚLEDZTWAMI

W AGENCJI POLICYJNEJ W SEULU

JEST EKSPERTKĄ OD DAKTYLOSKOPII

NIE JEST JEDYNĄ KOBIETĄ W ZESPOLE

Wydaje mi się,
że jestem silny psychicznie,

ale i tak czasem o tym myślę.

Wraca nagle, ni stąd, ni zowąd.

Ciekawe, czy inni też przeżywają traumę.

PORUCZNIK YANG PIL-JOO PRACUJE
NA POSTERUNKU W DONGDAEMUN

Wszyscy zapominają o wydarzeniach,

które miały miejsce lata temu.

Ale mam nadzieję,
że będą pamiętać o tej sprawie,

bo nie chcę,
by ktokolwiek inny tego doświadczył.

Przez to, co zrobił,
rozpadło się wiele rodzin.

Wiele z nich żyje w rozpaczy.

Na szczęście mam ludzi,
którzy mi pomagają.

Nie chcę ich zawieść,

więc chcę być dobry dla innych

i dawać im, co mogę,

aż do śmierci.

DWÓCH BRACI AHN JAE-SAMA
ODEBRAŁO SOBIE ŻYCIE

PO PROCESIE YOO YOUNG-CHULA

NADAL KORZYSTA Z POMOCY
CENTRUM WSPARCIA OFIAR PRZESTĘPSTW

Przesłuchiwałem go, gdy był w areszcie,

po przyznaniu się do morderstwa.

Chciałem poznać jego motywy
i opracować jego profil.

Nie sądzę, żeby zmienił się
jego charakter ani skłonności.

Głównym powodem, dla którego detektywi,

śledczy i profilerzy,

jako pierwsi przybywający
na miejsce zbrodni,

pracują nadal w tym zawodzie,

jest fakt,
że na własne oczy widzimy ofiary,

które nie zasłużyły na taką śmierć.

MSZA W INTENCJI OFIAR

Tu nie chodzi tylko o pracę
czy poczucie obowiązku.

Szacunek do życia,

miłość do innych

i nadzieja,
że na tym świecie zapanuje sprawiedliwość.

One sprawiają, że to nie jest tylko praca,

i są powodem,
dla którego chcemy poświęcić się

dla tego zawodu.

PO SPRAWIE YOO YOUNG-CHULA

PROFESOR KWON IL-YONG
PRACOWAŁ PRZY ŚLEDZTWIE

W SPRAWIE MORDERSTWA W IMUN-DONG.

SERYJNY MORDERCA, JEONG NAM-GYU,

ZOSTAŁ ZATRZYMANY W 2006 ROKU

DO 2017 ROKU PRACOWAŁ
JAKO SZEF DZIAŁU ANALIZY BEHAWIORALNEJ

JEST MENTOREM MŁODEGO
POKOLENIA PROFILERÓW W KOREI

Napisy: Zuzanna Falkowska