All language subtitles for The.Raincoat.Killer.S01E02

Poprzednie zbrodnie

pokazały jego
spaczoną wizję społeczeństwa.

Były skupione na szukaniu zemsty.

Dalsze przestępstwa
ujawniły jego prawdziwy charakter.

Pojawił się aspekt seksualny.

Były powiązane z jego frustracją
i gniewem wobec kobiet

oraz determinacją, by je ukarać.

NETFLIX — SERIAL DOKUMENTALNY

Wciąż brak postępów w sprawie mordu,

które miało miejsce wczoraj w Hyehwa-dong.

W ciągu ostatnich dwóch miesięcy,

w zamożnych dzielnicach Seulu,

miały miejsce cztery morderstwa.

Nagranie z kamery w budynku
stojącego 200 metrów od miejsca zbrodni

pokazuje dwudziestoparoletniego mężczyznę
podejrzanego o morderstwo.

MATERIAŁ WIDEO

Odcisk buta znaleziony na miejscu

jest podobny do śladów
z Gugi-dong i Samseong-dong.

GUGI-DONG,
SAMSEONG-DONG, HYEHWA-DONG

Ostatecznie trzeba było
użyć słowa „seryjny”.

Media huczały o tej sprawie.

Ludzie zrobili się nerwowi,

gdy we wszystkich wiadomościach

zaczęto nazywać
to sprawą seryjnego morderstwa.

Aby odnaleźć pierwszego
w kraju seryjnego mordercę,

powołano specjalny oddział dochodzeniowy
złożony z 80 policjantów.

Prosimy o współpracę.

W dzielnicy Gangnam doszło
do wielu brutalnych przestępstw,

więc dokonujemy przeszukań.

Chcieliśmy zrobić wszystko,

co tylko możliwe,
by zbadać sprawę i dotrzeć do sprawcy,

żeby go powstrzymać.

Zabójstwa wciąż pozostawały nierozwiązane.

A czekało nas kolejne śledztwo.

Takie sprawy były
wtedy rzadkością w Korei.

Nie mieliśmy pojęcia,

kim mógł być zabójca.

To było bardzo męczące.
Psychicznie, jak i fizycznie.

Te zdarzenia dotyczyły
zamożnych mieszkańców.

Włamywał się do ich domów.

Uderzał ofiary w głowę tępym narzędziem,

czymś podobnym do młotka.

Każdego ranka

otrzymywaliśmy raporty

o wszystkich incydentach

z poprzedniego dnia.

Szukaliśmy spraw o podobnym schemacie.

Kończyliśmy pracę między 22.00 a 23.00.

Później i tak wracałem
do biura i rozmyślałem o sprawie.

„Jak do tego podejść?
Jaki jest najlepszy sposób na śledztwo?”

Przez trzy miesiące nie było mnie w domu.
Spałem w biurze.

Byłem w stałym kontakcie
z kolegami z pracy.

Rodzina przynosiła mi
czasem świeżą bieliznę.

Zawsze jadłem na mieście
albo brałem coś na wynos.

MATERIAŁ WIDEO

Nie mieliśmy żadnych tropów.
Nie wiedzieliśmy, jak złapać tego drania.

Zastanawialiśmy się, co możemy zrobić.

W końcu doszło do kolejnego incydentu.

Po południowo-zachodnim Seulu
krąży plotka o seryjnym mordercy.

Licealistka wracała do domu.

Pożegnała się z babcią

i nagle została zaatakowana nożem.

Zamordowano studentkę wracającą do domu

po spotkaniu z chłopakiem.

OBSZAR MONITOROWANY

Popełnił tu wiele przestępstw,

ale nie sądziliśmy,
że kolejną ofiarą będzie ktoś z nas.

Nie przyszło nam do głowy,
że może nas to spotkać.

Moja żona miała wtedy

niecałe 30 procent szans na przeżycie.

Była cała we krwi.

Straciła przytomność i zemdlała,

więc zawiozłem ją do szpitala.

Nigdy nie zapomnę tego dnia.

Nie dam rady.

Ogarnęła mnie zgroza,
a potem poczułem gniew.

Aż trudno mi opisać tę złość. Jej ogrom.

Moje życie legło w gruzach.

Całkowicie się zmieniło.

Jakby zupełnie się zatrzymało.

Moja żona ma uszkodzenie mózgu.
Jest niepełnosprawna.

Cała rodzina będzie musiała
mierzyć się z tym do końca życia.

Nie tylko z tym.
To wszystko w nas zostaje.

Ofiary muszą z tym żyć do końca życia.

Musi być jakieś zadośćuczynienie
dla takich ofiar jak my.

To rząd nie zdołał nas ochronić.

Gdy opowiadam wam o tych sprawach,

wciąż mam je żywo przed oczami.

Pamiętam wszystko wyraźnie,
mimo że minęło ponad dziesięć lat.

Włożyłem w to serce i duszę,

noszę te wspomnienia głęboko w sercu.

Pojawiają się w mojej głowie jak film.

Każdy najmniejszy szczegół.

Byłem wtedy dowódcą

Mobilnej Jednostki Śledczej
Agencji Policyjnej w Seulu.

SEUL

SEUL POŁUDNIOWO-ZACHODNI

W południowo-zachodnim
Seulu miało miejsce kilka morderstw.

Do jednego doszło w Singil-dong,

a do kolejnego w Bongcheon-dong,
w dzielnicy Gwanak.

Następne w Geumcheon-dong i Doksan-dong.

Jedno za drugim.
Wyglądały na robotę seryjnego mordercy.

Sposób działania zabójcy…

Atakował kobiety, które szły same.

Atakował je nożem
lub tępym narzędziem od tyłu.

Zabijał je bez powodu i uciekał.

Ta sprawa bardzo mnie zestresowała.

Tak jak i detektywów z mojej jednostki.

Wszyscy byliśmy pod presją.

Było nas w jednostce około 150.

Przy dużych sprawach
wszyscy jechaliśmy na miejsce zbrodni.

Byłem wtedy najmłodszy
w wydziale śledczym.

Jednym z moich zadań było zbieranie
informacji od naszych informatorów.

By go złapać,
trzeba było prowadzić obserwację.

Ukrywaliśmy się,

przesiadując godzinami w gorącym aucie.

To było straszne.

Ledwo z niego wychodziliśmy.

Stawialiśmy samochód i w nim spaliśmy.

Używaliśmy lusterek,
by obserwować go w nocy.

W samochodzie mieliśmy koce i jedzenie.

Musieliśmy go złapać, by zachować honor.

POLICJA W GANGNAM, SEUL

Na ulicach mówiło się,
że tych brutalnych zabójstw

dokonała ta sama osoba.

Jednak mnie wciąż zastanawiało,
dlaczego zmienił sposób działania.

Zaskoczyło mnie to.

Zupełnie zmienił swój schemat.

Ofiary były losowe, atakował
w miejscach publicznych, na ulicach.

„Dlaczego ktoś tak wściekły,
kto dokładnie planował wszystko,

kto przygotowywał się do włamań,

nagle zmienił broń
na coś mniej śmiertelnego?”

Nie sądziliśmy, że zmienił metody,

bo stare mu się znudziły.

To wyglądało jak ktoś inny.

Dwóch aktywnych seryjnych morderców…

Nikt nie mógł tego przewidzieć.

Rzadko zdarza się, by dwóch
seryjnych morderców działało jednocześnie.

To rzadkie nawet w innych krajach.

W Korei było to nie do pomyślenia.

SEUL
MORDERSTWA Z WŁAMANIEM

Przez jakiś czas po zabójstwie
w Hyehwa-dong nic się nie działo.

Była chwila ciszy.
Śledztwa stanęły w miejscu.

Pomyśleliśmy: „Pewnie jest ostrożny.

Uważnie ocenia sytuację”.

Wszyscy tak myśleliśmy.

Ale wiedzieliśmy, że w końcu się pojawi.

Nie miał kontroli nad swoimi żądzami.

Dzień i noc były dla mnie
jak dwa odrębne światy.

W ciągu dnia byłem zwyczajnym facetem.
W nocy byłem mordercą.

Moja inteligencja i rozsądek

poddawały się instynktowi,
który budził się we mnie co noc.

Mordercy konsekwentnie
usuwają przeszkody, które powstrzymują ich

przed popełnieniem morderstw,
o których fantazjują.

GUGI-DONG, HYEHWA-DONG,
SINSA-DONG, SAMSEONG-DONG

Chciał zabijać więcej ludzi,

więc zaczął wabić ofiary do miejsc,

gdzie mógł to robić bez przeszkód.

Celowo wybierał ofiary,
których nikt by nie szukał.

Prostytucja była nielegalna,

ale wciąż się szerzyła.

Skorumpowani funkcjonariusze policji
w wielu regionach

przymykali na nią oko,
a nawet chronili takie interesy.

Wszyscy tutaj są bardzo twardzi.

Cała branża.

Pracuję w tym już 35 lat.

Nie chcę zdradzać swojego nazwiska.

W latach 1999–2000

mieliśmy wielu klientów,
bo biznes mógł działać otwarcie.

Nie wiem, czy mogę tu o tym mówić,

ale w tamtych czasach
panowała straszna korupcja.

Prostytutki nic nie znaczyły dla policji,

a alfonsi byli dla nas
kluczowymi informatorami.

Właściciele burdeli
i policja zacieśnili więzy.

Funkcjonariusze byli
regularnie przekupywani.

Gdy tylko zostałam mianowana,

zakazałam policjantom brać łapówki.

„Jeśli bierzesz łapówkę, jesteś trupem”.

Byłam pierwszą kobietą
komendantem w kraju.

Wtedy zaczęliśmy

walkę z prostytucją.

To kobiety z problemami finansowymi.
Zwabione lub uprowadzone.

Dałam się oszukać,
wciągnięto mnie do pracy seksualnej.

Zobaczyłam ogłoszenie:
„Kobieta poszukiwana do pracy w kawiarni.

Trzy miliony wonów pensji,
zapewniamy pokój”.

Zobaczyłam ogłoszenie
i pojechałam za tą pracą do Seulu.

Na miejscu okazało się, że to burdel.

Raz mi się to zdarzyło.

Pracowałam w takim burdelu.

Ale wtedy nie miałam

kogo poprosić o pomoc.

Przez cały czas martwiłam się:

„A jeśli coś mi się stanie?”

Chciałam je chronić
przed handlarzami i alfonsami.

Udałam się tam, wiedząc,
że to będzie trudna operacja.

To był bardzo niebezpieczny teren,
pełen gangsterów i bandytów.

Nie ruszaj się.

Nie ruszaj się!

Co, do diabła?

Alfonsi mi grozili,
koledzy mnie oczerniali.

Ciągle dostawałam groźby.

Mówili, że zabiją mnie i moje córki.

Bardzo się wtedy bałam.

„Zabijemy obie twoje córki”.

Już nawet wiedzieli,
do której szkoły uczęszczają.

Grozili, że mnie zabiją,
jeśli ich ujawnię.

- Sprawdziliście ich wiek?
- Tak jest.

Ona jest nieletnia?

Nie, jest pełnoletnia.

W porządku. Siadaj.

Wiedziałam,
że wiele pracownic seksualnych zaginęło.

Krążyło o tym wiele plotek i raportów.

W dzielnicy czerwonych latarni

było mnóstwo gangsterów i alfonsów.
Morderstwo bez świadków było niemożliwe.

Chyba że biznes działał pod ziemią.

Podziemne bary, kluby karaoke,

salony masażu i tym podobne.

Mógł zabijać te kobiety,

bo prostytucja odbywała się
gdzie indziej, nie na miejscu.

Prostytutka szła
pod wskazany przez klienta adres.

Nie mieliśmy pojęcia. Ani trochę.

Niby skąd mogliśmy wiedzieć?

Dzwonił po dziewczynę.

Rozmawiali,

jedli razem kolację.
Nawet gotował jej zupkę błyskawiczną.

Można powiedzieć,
że pozbawiał ich prawa do życia

według własnego, błędnego osądu.

Wierzył, że jest wszechmogący,
uważał się za równego Bogu.

Po stosunku
kobieta szykowała się do wyjścia.

Wtedy zaciągał ją do łazienki.

Próg łazienki nazywał

„granicą życia i śmierci”.

Tak na niego mówił.

„W tym miejscu mam całkowitą kontrolę

nad czyimś życiem”.

Takie miał nastawienie.

Zawsze trzymał młotek na półce.

Chwytał ofiarę
i zadawał cios z całej siły.

Uderzał w głowę.

Sam to powiedział.

Zabijał szybko, więcej czasu
spędzał bezczeszcząc ich ciała.

Profanacja ciał
dawała mu poczucie kontroli

nad ofiarami.

Po odcięciu głowy
i związaniu włosów gumką…

powiesił ją na wieszaku.

Zrobił to w swoim mieszkaniu,
więc musiał pozbyć się ciała.

Jak pozbyć się zmasakrowanych ciał?

Jego mieszkanie, a raczej kryjówka,
znajdowało się na trzecim piętrze.

Gdyby zniósł je na dół,
zostałby zauważony.

Postanowił porąbać ciało

i wynieść je w plastikowym worku.

W szpitalu poprosił o prześwietlenie.

Kazał nagrać wyniki na płytę.

Uczył się anatomii.

Porąbał ciało na 16 kawałków.

Później doszedł w tym do wprawy.

Studiował ludzką anatomię.

Dogłębnie badał temat.

Wiecie, kiedy najbardziej się bałem,

popełniając ten brutalny czyn?

W pewnym momencie włosy stanęły mi dęba.

ODCIĘTA GŁOWA

Nie mówię o chwili,
gdy odcięta głowa spadła z wieszaka.

Halo?

Mówię o chwili, gdy zadzwonił mój syn.

Ciąłem wtedy ciało na kawałki.

Nie przestraszył mnie dźwięk dzwonka.

Ale gdy syn usłyszał
mój poruszony głos, zapytał:

„Wciąż jesteś przeziębiony?”.

TATO, WIEM O WSZYSTKIM

Dla mnie to brzmiało jak:

„Tato, wiem o wszystkim. Nie rób tego”.

Miałem wrażenie, że to właśnie mówił.

NIE RÓB TEGO!

Mówili, że zużycie wody
w jego mieszkaniu wynosi około pięciu ton.

Wiecie, co to znaczy, prawda?

Mył ciała.

Wkładał je do torby foliowej
i wrzucał do walizki.

Gnijący trup pachnie gorzej
niż truchło zwierzęcia.

Stwierdził, że zmiesza je z kimchi,
żeby jego ostry zapach

zamaskował smród.

Dorzucił więc mocno ukiszone kimchi
i wszystko wymieszał.

Włożył to do czarnego worka.
Sięgał mniej więcej dotąd.

Nie był aż tak duży.

Wieczorem wyszedł z nim
z domu i wezwał taksówkę.

Taksówkarz spytał go:

„Co to za zapach? Kimchi?
Strasznie śmierdzi”.

A on na to:
„Mocno ukiszone. Dostałem od mamy”.

Dzięki temu pozbył się podejrzeń.

To bardzo ustronne miejsce.
Trzeba przejść kawałek pieszo.

Musiał gdzieś zakopać ciało.

Żeby była to zbrodnia doskonała,
musiał pozbyć się dowodów.

Znalazł płaski kawałek ziemi

i wykopał dziurę głęboką

na jakieś 50 centymetrów.
Tam zakopał ciało.

Płaski kawałek ziemi był mały,
a on chciał zabijać dalej.

Wykopał więc kolejny dół
30 centymetrów dalej.

Znalezienie innego miejsca pochówku
nie byłoby łatwe.

Kiedy jesteśmy zestresowani

i robimy coś, co rozładowuje napięcie,

czujemy się spokojni.

W jego przypadku pomagało morderstwo.

Stawał się coraz szybszy.

I wkrótce…

częstotliwość morderstw wzrosła.

Najpierw przerwy trwały miesiąc.

Później już tylko 15 dni.

W końcu zabijał co tydzień,

co oznacza,
że stawał się w tym coraz lepszy.

Ofiar może być nawet setka…

WYKŁADOWCZYNI
PSYCHOLOGII KRYMINALISTYCZNEJ

Zmarli nie mogą mówić.

Nie opowiedzą nam, jak zginęli.

Nikt nie wie,
jakie brutalne, nieludzkie czyny

musieli znosić do ostatniego tchu.

Nikt nie wie.

Nikogo to nie obchodziło.

Zniknięcie prostytutki

często pozostaje niezauważone.

Pracownice seksualne często
nie mają kontaktu z rodzinami.

Żyją w izolacji.

Nie obchodzą reszty społeczeństwa.

Szczerze mówiąc,
pod tym względem niewiele się zmieniło.

W Korei pracownice seksualne,

kobiety, które pracują w tej branży,

są uważane za ludzi gorszego sortu.

Pracownica seksualna
nie zadzwoni na policję.

Niektórzy klienci próbują to wykorzystać.

Dlatego wiedział, że go nie złapią,

bez względu na to, ile kobiet zabije.

Nikt nie zgłaszał tego na policję.
Same ofiary nie mogły tego zrobić.

Nie mieliśmy pojęcia o tych morderstwach.

Właściciele burdeli
nie zgłaszali zaginięć.

Dlaczego? Bo bali się,
że to ujawni ich interesy.

Jeden z właścicieli to były policjant.

Był alfonsem.
Zarabiał na swoich prostytutkach.

Jego pracownice

znikały jedna po drugiej.

Wysyłał je do klientów i nie wracały.

Oczywiście mógł pomyśleć,
że od niego uciekały.

Ale wydało mu się to dziwne,

pomyślał, że coś musiało się im stać.

Ktoś zadzwonił, chcąc zamówić prostytutkę.

Właściciel od razu

rozpoznał numer telefonu.

Był to numer jednej z dziewczyn.

Jednej z tych, które zniknęły.

Podejrzewał,
że ten człowiek może być sprawcą.

Właściciel burdelu
był naszym kluczowym informatorem.

Zadzwonił do detektywa,
którego znał z komisariatu w Gangnam.

Ale detektyw był tamtej nocy wykończony.

Brakowało mu snu.

Urwał mu się film i nie odebrał.

Zadzwonił innego, którego znał
z regionalnej jednostki śledczej.

15 LIPCA 2004 ROKU, 2.00

Tej nocy…

Prowadziłem obserwacje
w terenie trzeci dzień z rzędu.

Wróciłem po północy.

Było gorąco,
więc wziąłem prysznic i poszedłem spać.

O drugiej w nocy zaczął dzwonić telefon.

Ktoś do mnie wydzwaniał.

To był informator.
Kazał mi szybko przyjechać.

Dojechałem do Sinchon w pół godziny.

To dość daleko.

Gdy dotarłem,
nikogo więcej tam nie znałem.

Znałem tylko informatora,
więc z nim rozmawiałem.

Powiedziałem mu: „Musimy go namierzyć.

Dzwonił jeszcze od tamtej pory?”

Powiedział, że czeka na telefon.

Czekaliśmy w samochodzie,
bo na zewnątrz było gorąco.

Nie znaliśmy jego nazwiska.
Nic nie wiedzieliśmy.

Informator powiedział,
że kilka jego dziewczyn tak zniknęło.

Pomyślałem, że to porywacz.

Tak czy inaczej, chciałem go złapać.

Kluczowe było to,

że musieliśmy użyć jednej
z dziewczyn jako przynęty.

Czekała w gotowości.

Potem zadzwonił telefon.

Zapytaliśmy go,
gdzie dziewczyna ma czekać.

Kazał wysłać ją do parku
nieopodal Uniwersytetu Hongik.

Poszła sama,

a my śledziliśmy ją z ukrycia.

Ale na miejscu…

Obserwowaliśmy ich.

Stałem i paliłem papierosa.

Zobaczyłem, że dziewczyna wraca.

Zapytałem, co się stało.

Odpowiedziała: „Kazał mi odejść.

Powiedział, że jestem za wysoka”.

Zastanawiałem się, czy nas sprawdzał.

A może z nas drwił?

Wybierał kobiety, które łatwiej było zabić

i pozbyć się ich ciał.

Jeśli kobieta byłaby pulchna
albo za wysoka,

byłoby mu trudniej

ją rozczłonkować i pozbyć się ciała.

To byłoby trudniejsze.

Brał do domu tylko drobne dziewczyny.

Jeśli rozmiar mu nie odpowiadał,
wypuszczał je.

Zadzwonił do innej dziewczyny.

Mieli się spotkać w jakimś zaułku.

Zadzwoniła i powiedziała:

„Coś tu śmierdzi.
To chyba znowu ten dziwak”.

Pobiegłem tam.

Po drodze kazałem im wezwać policję.

Tej nocy spałem w domu po obserwacji

w sprawie serii morderstw.

Zadzwonił do mnie detektyw Yang Pil-joo.

Mówił, że giną prostytutki.

Pierwszy raz usłyszałem
o tych zaginięciach,

ale ofiarami na południowym zachodzie
były młode kobiety,

więc pomyślałem,
że sprawy mogą się łączyć.

Ścigaliśmy go,
bo mieliśmy takie podejrzenia.

Gdy tam dotarłem…

Kojarzycie te ulotki
z numerami dziewczyn do towarzystwa?

Miał ich garść w ustach.

Strasznie się opierał,

więc zacząłem myśleć,
że pewnie coś ukrywa.

To było szaleństwo.

Stawiał opór do tego stopnia,
że skuwało go pięciu policjantów naraz.

Wpadł w szał.

Wtedy…

Chyba tego samego wieczoru.

Tego wieczoru,
po aresztowaniu, nie mieliśmy dużo czasu.

Jeśli nie znajdziemy
dostatecznych dowodów,

by dowieść,
że podejrzany popełnił przestępstwo,

musimy go wypuścić w ciągu 48 godzin.

Zadzwoniłem do komendanta
i kazałem mu przyjechać na komisariat.

15 LIPCA 2004 ROKU, 5.20

Spałem w domu, ale koło piątej,

porucznik Park Myung-sun,

który był wtedy dowódcą policji,

zadzwonił na mój domowy numer.

Prawdę mówiąc,

wcale nie musiałem tam jechać.

Ale pomyślałem, że może ma to związek
z seryjnymi morderstwami,

które badaliśmy.

POŁUDNIOWO-ZACHODNI SEUL

Sinchon jest blisko Yeongdeungpo
i południowo-zachodniej dzielnicy.

Po przekroczeniu mostu Seogang,
trafia się prosto do Guro-gu.

MOST SEOGANG

Powiedziałem:
„Trzymajcie go tam, już jadę”.

Był tam cały zespół.
Komendant Kang Dae-won również.

Weszliśmy tam razem.

Cały zespół wszedł do pokoju,
by go przesłuchać.

Nazywał się…

Yoo Young-chul.

To, że porwał te kobiety,
było tylko naszym podejrzeniem.

Wiedzieliśmy tylko, że dzwonił do burdelu.

Nie mogliśmy go aresztować,
bo go nie przyłapano.

Ale policjanci, którzy byli
na miejscu, powiedzieli, że stawiał opór.

Niewinny człowiek
nie ma powodu, by stawiać opór.

Powiedziano mi też,
że próbował połknąć ulotki.

Coś musiało być na rzeczy.

Przestępcy zwykle wyglądają
na groźnych i agresywnych.

Mają blizny na twarzy.

Było lato,
spodziewałem się zobaczyć tatuaże,

ale niczego takiego nie miał.

Wyglądał całkiem normalnie.

Jak porządny człowiek.

Ale gdy spojrzałem mu w oczy,

czułem, że coś jest nie tak.

Wtedy do mnie dotarło,

że to nie jest normalny człowiek.

Że musiał zrobić coś złego.

Od razu tak pomyślałem.

Jeden z naszych detektywów

walnął go w głowę.

Prawdę mówiąc, nie uderzył go nawet mocno.

Uderzył go tak.

Zauważyłem, że Young-chul jest porywczy.

Natychmiast stracił panowanie nad sobą.

Spojrzał na mnie i zapytał:
„Kto tu rządzi?”.

Spytałem, czemu pyta.

A on na to: „Kurwa.
Wszyscy dostaniecie awans,

jeśli powiem, że zabijałem ludzi”.

Dokładnie tak powiedział.

Odpowiedziałem: „Daj spokój.
Niemożliwe, żebyś kogoś zabił.

Widzę, że nie masz do tego jaj”.

Potem detektyw znowu go uderzył,

a on znów się wściekł.

„Te cztery morderstwa.
To ja zabiłem tych staruchów”.

W ciągu ostatnich czterech miesięcy,

w zamożnych dzielnicach Seulu,

miały miejsce cztery morderstwa.

POLICJA W SEULU

Pomyślałem: „Co tu się dzieje?
Co ten dupek wyprawia? Kłamie?”.

To była głośna sprawa.

Od września do listopada 2003 roku

włamał się do czterech domów

i zabił osiem, może dziewięć osób.

Sprawa nie została rozwiązana.

Siedziałem tam z kartką papieru.

Wziąłem ją ze sobą, bo chciałem zapisywać,

co mówi.

Poprosił, żebym mu ją dał.

Zaczął stawiać na niej kreski.

Takie, które rysuje się,
żeby coś policzyć.

Cztery kreski,
piątą je przekreślasz… I tak dalej.

Nie przestawał. Zapytałem go:

„Young-chul, co robisz?”

Przyciągnął mnie do siebie i powiedział:

„Oto, ile osób zabiłem”.

„Mówi prawdę?”

„Czy to wariat?”

Byłem w szoku.

Chciał się wyspowiadać. Zapytałem: „Komu?

Mam przyprowadzić księdza?”.

Powiedział, że nie. Poprosił,
żebyśmy wezwali jego matkę.

Przyjechała z jego siostrą.

Jego matka miała wtedy
jakieś 62 czy 63 lata.

Wyglądała na słabą.

Zapytała: „Co tym razem zrobił?”

Nie wyglądała
na kochającą, troskliwą matkę.

Powiedziałem jej: „Musimy
go aresztować z powodu pewnego incydentu.

Ale tylko tobie chce się przyznać.
Może go wysłuchasz?”.

Byłem dla niej miły.

Zaczynał mówić,
a zaraz potem milknął. I tak w kółko.

Nie były zainteresowane.
Więc powiedziałem: „Zrób to.

Sam chciałeś”.

„Zabiłem wielu ludzi.

Dlatego tu jestem”.

Matka nagle zemdlała.

Miała pianę na ustach.

Kazałem wezwać pomoc
i zabrać ją do szpitala.

MATKA YOO YOUNG-CHULA

Byłam w szoku.

Byłam w takim szoku, że zemdlałam.

Gdy otworzyłam oczy, byłam w szpitalu.

Nie miałam pojęcia!

Nigdy nie sądziłam,
że zrobi coś tak potwornego.

Zabrałem go
do pokoju przesłuchań i spytałem:

„To na pewno twoja sprawka?
Chodź z nami na miejsca zbrodni

i udowodnij to”.

On na to: „Jasne. Nie ma problemu”.

Wsadziliśmy go do samochodu.

A wtedy…

Powiedział nam,
że zabił dwie osoby w Gugi-dong.

GUGI-DONG, SEUL

15 LIPCA 2004 ROKU, 16.00

Dostaliśmy telefon z Agencji Policyjnej
w Seulu, mieliśmy czekać w gotowości.

Dowódca wydziału śledczego

przyprowadził
Yoo Young-chula na nasz komisariat.

Po drodze do Gugi-dong

kazałem zatrzymać samochód
niedaleko tunelu Gugi.

„Wszyscy wysiadać”.

Powiedziałem do Yoo Young-chula:

„Ten dom jest 500 metrów stąd.
Sam do niego traf”.

Zaczął iść,

a my szliśmy za nim.

Trzymaliśmy go na linie.

Idąc za nim, dowódca śledztwa

z Agencji Policyjnej w Seulu

spytał: „Czy on wygląda

jak facet z nagrania?”

Ja na to:
„Może trochę. Nie jestem pewien”.

Nie miałem pewności.

Gdy dotarliśmy, poszedł
o jeden dom dalej od tego,

w którym doszło do morderstwa.

Jego słowa nie zgadzały się z faktami.

Synowa…

Jej ciało

leżało płasko na brzuchu,
a on mówił, że na plecach.

Detektywi z innych okręgów
stojący obok mnie powiedzieli:

„On nie może być mordercą.

To jeden z tych świrów,
których czasem spotykamy”.

Nagle podbiegł do nas szczeniak,

a on usiadł na ziemi
i zaczął się z nim bawić.

To było niewiarygodne.

Nie do wiary.

Wszyscy mówili: „To nie on.

Ten dupek nie jest zabójcą”.

Straciliśmy czujność.

Yoo Young-chul już obmyślił
szczegółowy plan na taką sytuację.

To nie była zwykła zbrodnia.

Wiedział dokładnie, jak zareagujemy.

Wszyscy śledczy. Przewidział to.

Detektywi z jednostki śledczej

nie byli już co do niego pewni.

Inni mówili:

„To nie on”. Byliśmy skołowani.

Zaczęliśmy wątpić w to,
że może być mordercą.

Wyglądał zwyczajnie.
Myślałem, że to drobny przestępca.

Nie sądziłem, że może być mordercą.

Zaczęliśmy się zastanawiać,
czy powinniśmy go wypuścić.

Ale ja tak nie uważałem.

To, że nas tu sprowadził,

znaczyło, że wodził nas za nos.

Chciał sprawdzić, ile naprawdę wiemy.

Ze złości uderzyłem go w twarz.

Powiedziałem: „Ja tu jestem szefem.

Nie pokonasz mnie.

Mam pod sobą 120 śledczych.

Przejrzałem cię.

Znam takich jak ty na wylot.

Zjadam ich na śniadanie”.

Gdy słońce zaczęło zachodzić,

powiedziałem detektywom,

żeby zabrali go do pokoju przesłuchań.

Pułkownik Agencji Policyjnej w Seulu

nadzorował wtedy
wszystkie śledztwa w mieście.

Najpierw musiałem przekonać jego.

AGENCJA POLICYJNA W SEULU

Wytłumaczyć mu, że to nasz morderca.

Że reszta się myli.

Próbował nas zwieść.

Posadziliśmy go w sali przesłuchań.

Próbowaliśmy wyciągnąć z niego zeznania.

Jeden detektyw próbował nakłonić go
do przyznania się,

ale nagle zaczął się trząść.

Dostał ataku padaczki.

Zaczął się ślinić i upadł.

Kazał się rozkuć.

Miał objawy padaczki,
mogliśmy mieć przez to kłopoty,

więc go rozkuliśmy i posadziliśmy.

Potem zabraliśmy go do pokoju przesłuchań
z innym detektywem.

Mieliśmy ze sobą laptopa.

Mój kolega powinien był

przypilnować go,
kiedy wyszedłem z pokoju, ale…

podejrzany poszedł za mną.

Nie wiedziałem, że za mną idzie.

Drugi detektyw myślał,
że go ze sobą zabrałem.

Mieliśmy wtedy stalowe bramki,

które zamykały się automatycznie.

Został sam na korytarzu,
zbiegł po schodach.

Wróciłem i zobaczyłem, że go nie ma.

Zapytałem, gdzie jest. „Nie z tobą?”

Odparłem, że nie.

„Cholera. Uciekł”.

16 LIPCA 2004 ROKU, PÓŁNOC

W tamtej chwili dwie myśli
kłębiły mi się w głowie.

Na początku twierdził, że zabił 30 osób.

Myślałem, że pójdzie dalej zabijać ludzi.

Zabije kolejną niewinną osobę.

Ta myśl mnie przeraziła.

Igrał z policją.

To był dowód na niekompetencję służb.

AGENCJA POLICYJNA W SEULU

Przez to mogli zamknąć cały oddział.

Też bym wyleciał.

Padał deszcz. Scena jak z filmu akcji.

Położyłem się na podłodze, żeby pomyśleć.

Leżałem z rozłożonymi kończynami.

Nawet gdybym wygrał los na loterii,

pewnie nie przestałbym mordować.

Użyłbym pieniędzy,
żeby stworzyć kryjówkę idealną.

Wszystko, by osiągnąć cel.

Napisy: Zuzanna Falkowska