All language subtitles for The.Raincoat.Killer.S01E01

Jeszcze przez długi
czas miałem ten widok w głowie.

Widok ofiar…

Ich rozczłonkowanych ciał.
Musiały strasznie cierpieć.

Do tej pory trudno mi o nich zapomnieć.

To był pierwszy seryjny morderca,
którego przesłuchałem osobiście.

Byłem bardzo zmotywowany.

Był dumny z tego,

że kontroluje profilera.

To była wojna psychologiczna.

Można tak powiedzieć.

Gdy tylko go poznałem,

oczywiste było, że był dumny z tego,
jak mówiono o nim w prasie.

To było widać
po jego wyrazie twarzy i głosie.

Spytałem, dlaczego oznaczył
miejsce pochówku.

Powiedział, że nie chce dwa razy kopać
w tym samym miejscu…

podczas chowania kolejnych ofiar.

Oznaczył je w tylko sobie znany sposób.

Nigdy nie słyszałem tak okrutnych słów.

Wtedy zrozumiałem,

że chcąc zrozumieć przestępców,

trzeba zagłębić się w ich myśli.

To było druzgocące przeżycie.

Wiedziałem, że już nigdy
nie będę tym samym człowiekiem.

NETFLIX — SERIAL DOKUMENTALNY

CZŁOWIEK WIARY

Kiedyś byłem bardzo religijny.

Nie wiem, jak to się stało, że zboczyłem

na tak złą drogę.

Ciało sprzedawcy z Hwanghak-dong
zostało znalezione w jego vanie…

Było spalone.

Jego ciało doszczętnie spłonęło.
Tak zginął.

Ten fakt bardzo mnie zdenerwował.

Policja podejrzewała jego braci.

Może nie mnie to oceniać,

ale praca policji była
na bardzo niskim poziomie.

Ta sprawa zmotywowała policję do poprawy.

Nie znali tożsamości ofiary.

Wszystko było spalone.

Niczego nie dało się zidentyfikować.

Szukali odcisków, ale nic nie znaleźli.

Wszystko spłonęło.

Złożyłam ręce i się modliłam.

„Pomóż mi, proszę.

Jeszcze tylko trochę.

Wkrótce go złapiemy”.

Nawet teraz na samą myśl pęka mi serce.

Odkąd skończyłem 30 lat,

została we mnie tylko nienawiść i złość.

Wiele spraw pozostaje nierozwiązanych.

Opinia publiczna zaczyna się niepokoić.

To starcie ekspertów i kryminalistów.

Te zbrodnie wstrząsnęły całym krajem.

Gdy opowiadam wam o tych sprawach,

wciąż mam je żywo przed oczami.

Wydaje mi się,

że mam we krwi kilka kropel szaleństwa.

Opowiem wam o serii morderstw,

której celem byli bogaci mieszkańcy Seulu.

Mój plan dnia

składa się ze spotkań
i rozmów z przestępcami,

w więzieniach i aresztach.

Na podstawie tych przesłuchań

tworzę dokładne analizy.

Gdy miało miejsce pierwsze morderstwo,

właśnie to robiłem w swoim biurze.

Rzuciłem wszystko

i ruszyłem na miejsce zbrodni,
gdy tylko nadeszło zgłoszenie.

Nie sądziłem,
że ten dzień będzie wyjątkowy.

W Seulu dochodzi przecież
do wielu morderstw.

9 PAŹDZIERNIKA 2003 ROKU, 14.00

WYDZIAŁ ŚLEDCZY

Otrzymaliśmy zgłoszenie.

„Popełniono morderstwo. Potrzebujemy was”.

Pospieszyliśmy na miejsce zbrodni.

Obecny tam personel

składał się z samych mężczyzn.

Byłam wtedy pierwszą kobietą
wysłaną na miejsce zbrodni.

Otrzymałem informację o morderstwie.

Zwykle działam w naszym rejonie.

Jednej z najbogatszych dzielnic w Korei.

SEUL

GUGI-DONG

Mąż ofiary zgłosił przestępstwo
po powrocie do domu.

Czyli ciało zostało znalezione wieczorem.

POLICJA – WSTĘP WZBRONIONY

Jeździłam na wszystkie
miejsca zbrodni w Seulu.

Gdy dotarłam w tamto miejsce,

miałam bardzo dziwne przeczucie.

Jakby zło wisiało w powietrzu.

Zmroziło mi krew w żyłach.

Miałam gęsią skórkę.

Do dziś nie potrafię
zapomnieć tego uczucia.

Nie tylko ja.

Wyżsi rangą śledczy też to czuli.

Trzeba było tam być,

nie da się tego opisać słowami.

Po wejściu widać było drzwi do łazienki.

Na podłodze leżała babcia.

Dalej była kuchnia,

a przed kuchnią stało akwarium.

Za nim leżała synowa.

Na podłodze przy zlewie.

Miała tak wgniecioną czaszkę,

że nie byłem w stanie ocenić,
czego użył jej napastnik.

Musieliśmy wejść na drugie piętro,
ale stanęliśmy jak wryci,

kiedy zobaczyliśmy
schody całe pokryte krwią.

Myśleliśmy nawet,
że napastnik nadal ukrywa się na górze.

Mieliśmy wrażenie, że napastnik

chowa się na górze z bronią w ręku.

Byłam przerażona, miałam dreszcze.

Weszliśmy po schodach. Za rogiem

znaleźliśmy ciało syna.
Został zaatakowany, gdy schodził.

Uderzono go w głowę tyle razy,
że kawałki jego mózgu były wszędzie.

Czaszka została zmiażdżona,
a mózg rozprysnął się dookoła.

Wyjątkowo makabryczny widok.

Zwykle na miejscach zbrodni
rozstawiamy bloki,

po których chodzimy,

by nie zanieczyszczać dowodów.

Tym razem było tyle krwi,

że nie było gdzie ich postawić.

Napastnik musiał stąpać po podłodze,

gdy się przemieszczał.

Musiał zostawić jakieś ślady,
choćby za wszelką cenę próbował je usunąć.

W końcu udało się

zebrać dwa słabe odciski butów.

Najpierw sprawdziliśmy, czy buty należały
do któregoś z członków rodziny.

Jeśli nie, to musiały należeć do zabójcy.

Nie pozwoliłoby to zidentyfikować
napastnika, ale pomogłoby w śledztwie.

Jedno było dziwne.

Nie było śladów walki.

Jakby ofiary się poddały.

Zastanawiałem się,

jak coś takiego mogło
się zdarzyć w biały dzień.

Nie mieliśmy wyboru.

Zaczęliśmy sprawdzać męża
i jego znajomych.

Ko Jung-won był wziętym biznesmenem.

DZIENNIKARZ,
CHRZEŚNIAK KO JUNG-WONA

Nawiązałem wyjątkową relację
z panem Ko Jung-wonem.

Znam go już ponad dziesięć lat. Prawie 14.

Byłem reżyserem,
kręciłem film dokumentalny,

którego był głównym bohaterem.

Później zostałem jego chrześniakiem.

Bardzo dobrze go przy tym poznałem.

Jest bardzo pracowity i skromny.

Dobrze traktuje ludzi.

Jest bardzo łagodnym człowiekiem.

Dlatego ta tragedia zszokowała każdego,
kto go zna.

Nagle stracił matkę, żonę i syna.

Ale w przypadku tak okrutnego morderstwa

kogo policja podejrzewa najpierw?

Pan Ko był mężem, ojcem i synem.

Stał się pierwszym podejrzanym.

Nie wszyscy uważali, że jest niewinny.

Szczególnie policja.

Sprawdziliśmy wszystkich
jego współpracowników.

Co robił tego dnia Ko Jung-won?

Czy ktoś żywił do niego urazę?

Może miał romans?

Co doprowadziło do jego bankructwa?

Ciągle nas pytał: „Dlaczego mi to robicie?
Moja rodzina nie żyje”.

Ale to wszystko było częścią dochodzenia.

Przepraszał żonę, matkę i syna.

Żałował, że nie mógł ich ochronić.

Ciągle powtarzał to przez łzy.

Zadawał pytania rybom, jakby oszalał.

„Widziałyście, kto to był?

Kto to był? Dlaczego to zrobił?

Jak zginęli?”

To…

Byłem zdruzgotany, gdy to usłyszałem.

Był w głębokiej żałobie
po stracie bliskich,

więc bardzo trudno było
uważać go za mordercę.

Nie znaleźliśmy nikogo,
z kim miałby jakiś konflikt.

Nie narażał się ludziom.

Zastanawiając się,
dlaczego doszło do tego morderstwa,

zauważyłem, że po okolicy
kręcili się dziwni ludzie.

Więc zapytałem naszych detektywów:

„Co to za ludzie?
Nie wyglądają podejrzanie?”.

Kazałem im się temu przyjrzeć.

Okazało się,
że to detektywi z komisariatu w Gangnam.

GUGI-DONG, SEUL

Pytałem, co tu robią detektywi z Gangnamu.

Powiedzieli mi,

że coś podobnego zdarzyło się
w Sinsa-dong. Dlatego przyjechali.

Wtedy nie wiedzieliśmy
o sprawie z Sinsa-dong.

Gdy byłem szefem policji
w dzielnicy Gangnam,

odpowiadałem za najlepszą
pod względem gospodarczym dzielnicę kraju.

Dawało mi to poczucie dumy i motywację,

aby dawać z siebie wszystko.

KOMENDANT Z GANGNAM

Złapałem wielu podejrzanych o morderstwo.

Wielu moich podwładnych awansowało.

Łapaliśmy ich z łatwością.

POLICJA W GANGNAM

Mieliśmy dużą grupę
dochodzeniową złożoną z 200 osób.

Gdy doszło do kolejnej zbrodni,
pomyślałem,

że mogą się ze sobą łączyć.

Sprawa z Gugi-dong była niemal identyczna,
jak ta z Sinsa-dong.

9 PAŹDZIERNIKA 2003 ROKU, 14.00

24 WRZEŚNIA 2003 ROKU, 13.00
DWA TYGODNIE WCZEŚNIEJ

GUGI-DONG, SEUL

SINSA-DONG

Jest zupełnie inaczej.

Wszystko się zmieniło.

Wtedy był to stary dom z czerwonej cegły.

Tutaj był mur.

Tam była żelazna brama.

Zginęła tu starsza para.

Mąż był emerytowanym
profesorem uniwersyteckim.

Byli dość zamożnymi ludźmi.

Zaatakowano ich tępym narzędziem.

Mieli wgniecione czaszki.

Ale ta sprawa była dość niezwykła.

W szafie była skrzynia
z trzema szufladami.

Pieniądze w tej szufladzie
pozostały nietknięte.

Jeśli byłby to rabunek,
zabraliby je razem z kosztownościami.

Dlatego uznałem,
że to nie włamanie z zabójstwem,

tylko sprawka kogoś, kto znał ofiary.

To podręcznikowy przykład w kryminologii.

W takich przypadkach
łapiemy sprawców w tydzień,

szukając ich w otoczeniu ofiar.

Kiedy usłyszałem o sprawie z Gugi-dong,

podejrzewałem, że napastnik znał ofiary.

Był ich znajomym.

Ale jako komendant policji w Gangnam,

nie mogłem wiele zrobić,
to nie był mój rejon.

Sami też mieliśmy nierozwiązaną sprawę.

Powiedzieliby:

„Zajmijcie się swoim rejonem”.

Byłem na miejscu zbrodni w Sinsa-dong.

Nie mogłem wejść do środka,
więc zajrzałem z zewnątrz.

Coś było nie tak.

Każdy posterunek policji

zajmuje się przypadkami ze swojego rejonu.

Co wyróżniało nas na tle innych,

to system oceny pracy koreańskiej policji.

Gdy było dużo przestępstw
i mało aresztowań,

dostawało się niską ocenę.

Oni nie zamierzali
zamieść tej sprawy pod dywan.

Trzymaliby ją w tajemnicy,

aż byliby pewni,
że będą mogli kogoś zatrzymać.

Takie przestępstwa upubliczniało się

dopiero po aresztowaniu sprawcy.

Dzięki temu ocena pracy była wyższa.

Często nie mieliśmy pojęcia,
jakie śledztwa

były prowadzone w innych rejonach.

Sprawą zajmowało się około 200 osób.

Skupialiśmy się wtedy wyłącznie
na morderstwach.

Mniejsze wykroczenia,
takie jak napaść, spychano na bok.

Koncentrowaliśmy się
na brutalnych zbrodniach i morderstwach.

Nasi detektywi
przesłuchiwali coraz więcej ludzi.

Pytali, czy ktoś widział
w okolicy kogoś podejrzanego.

To była najbardziej
prymitywna metoda dochodzenia.

Jak na dzisiejsze standardy to żart.

Mimo ciągłych starań
sprawa pozostawała nierozwiązana.

Pomyśleliśmy,
że musimy podejść do niej inaczej.

KONFERENCJA GRAND MASTER CLASS

Mam nadzieję, że jesteście ciekawi

początków istnienia
profilowania kryminalnego.

Byłem pierwszym policjantem w Korei,

który stosował metodę zwaną profilowaniem.

Byłem pierwszym profilerem w kraju.

Tylko ja mam takie kwalifikacje.

Profilerzy jadą na miejsce zbrodni
razem z wydziałem dochodzeniowym.

Podczas gdy śledczy zbierają dowody,

profiler przeprowadza analizę behawioralną

zaistniałych zdarzeń.

Do lat 80. zbrodnie w Korei Południowej

nie wymagały śledczych ani profilerów.

W tamtym okresie
każda zbrodnia miała jasne motywy.

Ale w połowie lat 90.
zaczęły pojawiać się zbrodnie,

w których napastnicy

wyładowywali frustrację
na przypadkowych osobach.

Koreańskie społeczeństwo bardzo
się zmieniło w krótkim czasie.

W ciągu ostatnich stu lat,
przed modernizacją,

Korea była pod rządami
barbarzyńskich, kolonialnych władz.

Po zakończeniu II wojny światowej
Półwysep Koreański podzielono na pół.

Przez długi czas żyliśmy razem w zgodzie.

Potem wybuchła wojna,
podczas której zaczęliśmy się zabijać.

Gospodarka legła w gruzach.

W latach 1963–1980

Korea Południowa bardzo się rozwinęła.

Nazywamy to „Cudem nad rzeką Han”.

To był czas,
kiedy wszyscy myśleli, że Korea

to jedno z lepiej rozwiniętych państw.

Ale te myśli ucichły
na początku XXI wieku,

kiedy społeczeństwo zaczęło upadać.

Koreańska waluta straciła na wartości,

a wymiana zagraniczna bardzo zwolniła.

Rząd w końcu podjął decyzję,

by poprosić o wsparcie MFW.

Oczekuje się, że rząd

poprosi o środki
w wysokości 30 miliardów dolarów.

Gdy dług został spłacony,

ci, którym udało się przetrwać,

zbierali owoce sukcesu.

Ci, którzy sobie nie poradzili,
nie wiedzieli co robić dalej.

Społeczeństwo nie miało planu awaryjnego.

Ci, którzy zostali w tyle,
nie mieli dokąd pójść.

JESTEM ZWOLNIONY?

Wielu ludzi straciło pracę

i wylądowało na ulicy.

Rodziny były rozdzielane,
działy się straszne rzeczy.

A potem

bogaci się bogacili,

a biedni stawali się coraz biedniejsi.

Poczucie straty nie stanowiło problemu.

Problemem było to,
że zmieniało się ono w wyobcowanie.

Przeczucie, że coś jest nie tak,

że człowiek jest czegoś pozbawiony,

z czasem prowadzi do wykluczenia.

Gdy ktoś zostaje pozbawiony szansy
na uczestnictwo w życiu społeczeństwa,

przestaje mieć poczucie obowiązku i winy,

kiedy wyładowuje swoją frustrację
na drugim człowieku.

To była era rażących kontrastów.

POLICJA

SŁUŻBY RATUNKOWE W SEULU

Pamiętam, jak wzrosła liczba napaści.

Porwania dzieci i kobiet

były coraz częstsze.

Porywacze żądali wysokich okupów.

Miałem do czynienia z gangsterami,
zawsze czyhało jakieś niebezpieczeństwo.

Wypychałem sobie ubrania,

na wypadek ataku nożem.

Zbrodnie typowe
dla krajów kapitalistycznych,

takich jak USA, Japonia czy kraje Europy,

w końcu pojawiły się i w Korei.

Żałuję, że nie udało mi się
zabić wszystkich,

którzy na to zasłużyli.

Wielu psychologów nazywa
to zjawisko „atakami masowymi”.

Dotyczy to też seryjnych morderców.

Takie przestępstwa nie mają motywu.

Tak działało nasze społeczeństwo.

Obywatele nie zdawali sobie z tego sprawy,

ale policja dobrze o tym wiedziała.

Na zewnątrz byłem cichym człowiekiem…

CISZA

…ale w środku mnie szalały burze.

GRZMOT

Robiłem to, by zabić społeczeństwo.

W historii,
gdy w społeczeństwie panował chaos,

ludzie brali sprawy w swoje ręce.

POWSTANIE

Gdy w końcu do mnie dotarło,

że liczą się tylko pieniądze,

chciałem sam wyegzekwować karę.

Zespół dochodzeniowy
nie robił żadnych postępów.

Gdy doszło do drugiego morderstwa,

przeczuwałem,
że te dwie sprawy są powiązane.

SEUL

Nie było jednak rozstrzygających dowodów.

Nie mieliśmy pewności,
że te dwie zbrodnie zostały popełnione

przez jedną osobę.

SEUL

Musieliśmy poskładać
elementy układanki w całość.

Dla profilera
próba złapania seryjnego mordercy

nie jest tak ekscytująca
i pełna zwrotów akcji, jak można pomyśleć.

Wiemy, że zginie więcej ludzi.

Czujemy się winni,
gdy nie możemy nic zrobić.

To część naszej pracy.

Byłem jedynym profilerem
na miejscu zbrodni.

Pierwsze, co pomyślałem,
badając drugą sprawę,

to że nigdy nie widziałem
takich śladów narzędzia zbrodni.

Skupiłem się na jego znalezieniu.

Od początku mieliśmy wiele podejrzeń
co do narzędzia zbrodni.

Kupiliśmy różne narzędzia,
powiesiliśmy je na ścianie

i zgadywaliśmy.

Dyskutowaliśmy nad tym.

Nie mogliśmy znaleźć
niczego takiego na rynku.

Żaden młotek

nie zostawiłyby takiego
wgniecenia na czaszce.

Co było narzędziem zbrodni?

POSTERUNEK W GANGNAM

Niegdyś, jako seulska
policja metropolitalna,

byliśmy angażowani
do wszystkich morderstw w mieście.

Współpracowaliśmy z ekipami śledczymi.

Trafialiśmy na miejsca zbrodni,
gdzie nie było dowodów.

Jeśli miejsce było dobrze zachowane,

przeprowadzaliśmy dodatkowe badania,
sprawdzając, czy czegoś nie przeoczyliśmy.

Wziąłem akta wszystkich morderstw,

które miały miejsce
w Korei przez ostatnie 30 lat.

Przejrzałem statystyki.

Jakich broni używano
i na których częściach ciała.

Które części ciała najczęściej atakowano.

Okazało się, że głowa była

najczęstszym celem
w zbrodniach dokonanych w gniewie.

Doszedłem do wniosku,
że napastnikiem kierowały emocje.

Działał w afekcie.

Nie było dowodów na to,
by poszukiwał kosztowności,

nawet nie tknął gotówki.

Pomyślałem,
że różni się od pozostałych przestępców.

W trakcie śledztwa

szukaliśmy podejrzanych

z problemami natury psychicznej.

W Junggok-dong w Seulu
był publiczny szpital.

Szpital państwowy,

leczący ludzi
z zaburzeniami behawioralnymi.

Pojechaliśmy tam.

Zapytaliśmy, czy mają jakichś pacjentów

z tak brutalnymi skłonnościami.

Nie znali nikogo o takich cechach.

Utknęliśmy w martwym punkcie.

Byliśmy sfrustrowani.

Pamiętam, że martwiłem się o to,

co wiedzieliśmy
i czego nie wiedzieliśmy o zabójcy.

Tak się tym stresowaliśmy,

że ciężko nam było nawet jeść.

Wtedy pojawił się trzeci przypadek.

16 PAŹDZIERNIKA 2003 ROKU, 13.00

SEUL, GUGI-DONG, SINSA-DONG

SINSA-DONG

SAMSEONG-DONG

Profilerzy do miejsc zbrodni

podchodzą raczej na chłodno.

Porzucamy nasze osobiste odczucia,
jak współczucie czy przerażenie.

Chodzi o wyciągnięcie wniosków
i ustalenie, co się wydarzyło.

Zachowujemy zimną krew.

Według procedur na miejsce zbrodni

jedzie pięciu śledczych i jeden profiler.

Zawsze jesteśmy wysyłani razem.

Jeśli dochodzi do morderstwa,
pierwsi jesteśmy na miejscu.

Wszedł do domu,

zaciągnął babcię do łazienki

i tam ją zaatakował.

Było dużo krwi.

Czuć było, jakby chłodne powietrze

wypełniło dom w chwili zbrodni.

WYDZIAŁ ŚLEDCZY

Starsi detektywi
zawrócili po drodze na górę.

Nie wiedzieliśmy, co się z nami dzieje.

Ciągle czuliśmy tę złowrogą aurę.

Miejsce zbrodni było tak przerażające.

Zbadaliśmy dom.

Potem kontynuowaliśmy na zewnątrz.

Tam zauważyliśmy klimatyzację.

Urządzenie wisiało na ścianie.
Dokładnie je zbadaliśmy.

Gdy się mu przyjrzeliśmy,

znaleźliśmy na nim delikatny odcisk buta.

„Zabójca stanął na klimatyzacji,

żeby lepiej widzieć dom?

Może wspiął się na nią, by wejść do domu?”

Takie myśli chodziły mi po głowie.

SEUL, GUGI-DONG
SINSA-DONG, SAMSEONG-DONG

Mieliśmy dwa odciski butów.

Po jednym z Samseong-dong i Gugi-dong.

Porównaliśmy podeszwy.

Były takie same.

SEUL

Nie znaleźliśmy żadnych odcisków butów,
kiedy byliśmy w Sinsa-dong.

Sądząc po kształcie ran,
użyto tam tej samej broni,

co w przypadku Samseong-dong i Gugi-dong.

GUGI-DONG, SINSA-DONG, SAMSEONG-DONG

Pomyślałem wtedy,

że to seria przestępstw
popełnianych przez seryjnego mordercę

z nieznanym motywem.

Doszło do serii morderstw.

Ofiary to starsi ludzie
z zamożnych dzielnic.

Ofiary zostały uderzone
w głowę tępym narzędziem.

Ich pieniądze
i kosztowności pozostały nietknięte.

Obywatele są coraz bardziej niespokojni.

Policja w Seulu zaprzeczała,

jakoby sprawy mogły być powiązane.

Ale dziennikarze sądzili,
że był to ten sam sprawca.

Czułam, że muszę uważać i zamykać drzwi.

Zamykałam nawet drzwi do łazienki.

Na początku zastanawiałam się,
czy to nie seryjny morderca.

W miarę pojawiania się
kolejnych przypadków,

nabierałam pewności.

Komisarz zapytał o kolejne morderstwa.

Na wieść, że to może być
seryjny morderca, wpadł w szał.

„Jak bardzo zaniepokojeni będą obywatele,

jeśli w Seulu grasuje seryjny morderca?”

Kazał mi więcej o tym nie mówić.

Użyłem słów „seryjny morderca”.

Pokazałem komendantom dokumentację.

Potem zadzwonił do mnie kolega i zapytał,

czemu rozpowiadam, że to seryjny morderca.

Kazał mi przestać gadać bzdury.

Podejrzewamy,
że zabójca jest znajomym rodziny.

Według lokalnej policji

te sprawy nie powinny
były zostać ze sobą powiązane.

To był błąd seulskiej policji.

Straszny błąd.

18 LISTOPADA 2003 ROKU, 12.00

Słyszałem, że ryby mają 0,7 punktu IQ.

To jakie IQ ma rybak,
który nie potrafi złowić ryby?

Codziennie umiera jedna osoba na dziesięć.

Ale policja tylko patroluje ulice.

Tak ciężko pracują, by złapać zabójców,

którzy umykają im raz za razem.

Jak myślisz, o którym kraju mówię?

Dzisiaj, około 15.00 wybuchł pożar

w dwupiętrowym domu w Hyehwa-dong,
Jongno-gu w Seulu.

GUGI-DONG, HYEHWA-DONG
SINSA-DONG, SAMSEONG-DONG

Pan Kim, 87-letni właściciel domu,

oraz pani Baek,
50-letnia gosposia, nie żyją.

To mój ojciec. Co się stało?

Jeszcze rano do mnie dzwonił.

W salonie przeżył roczny chłopiec.

Był schowany pod kocem.
Zabrano go do szpitala.

Ktoś podpalił dom.

Sądziliśmy, że to będzie
zupełnie inna sprawa.

Tak na początku myśleliśmy.

Sądząc po uszkodzeniach
sejfu na drugim piętrze,

oraz fakcie, że dom
znajduje się w bogatej okolicy,

policja podejrzewa, że to było włamanie
i zabójstwo, zakończone podpaleniem.

Właściciel domu leżał w łóżku
z ranami kłutymi na całym ciele

i oznakami urazu głowy
wywołanego tępym narzędziem.

Ciała obu ofiar
uległy częściowemu spaleniu.

Były ślady próby włamania do sejfu,
ale nic poza tym.

Kluczowym dowodem

był odcisk obuwia pasujący do innych.

Śledczy potwierdzili,
że odcisk znaleziony w Gugi-dong

oraz ten z Samseong-dong

pasują do nowego śladu.

GUGI-DONG, SAMSEONG-DONG,
HYEHWA-DONG

Pojawiły się takie dowody,

więc doszliśmy do wniosku,
że te sprawy muszą być powiązane.

Od tego momentu

prasa zaczęła używać
terminu „seryjne morderstwo”.

Może próbował nas zwieść
albo pozbyć się dowodów.

Albo się nami bawił.

Utworzono specjalny oddział dochodzeniowy,

który trzymany był w tajemnicy.

Zespoły śledcze z różnych posterunków

złączyły siły.

Zaczęliśmy razem pracować
nad sprawą morderstw.

Sprawdziliśmy zapisy rozmów telefonicznych
z okolicy tych miejsc.

Wszyscy detektywi

z trzech rejonów
codziennie szukali miejsca pobytu sprawcy.

To był długi i żmudny proces.

Nie było to najlepsze wyjście,

ale mieliśmy za mało dowodów.

W nocy blokowaliśmy drogi.

Zatrzymywaliśmy auta,
przeszukiwaliśmy bagażniki.

W ciągu dnia,
gdy widzieliśmy jakieś podejrzane osoby,

przeszukiwaliśmy ich torby,
szukając narzędzi zbrodni.

Te przeszukania

musiały być dla obywateli okropne.

Była to prymitywna taktyka.

Sprawdziliśmy,
jakie buty miały taki wzór na podeszwie.

Były to buty marki Buffalo.

Udało nam się potwierdzić,
że seryjny morderca nosił te buty.

Próbowaliśmy nawet przewidzieć kolejne
morderstwo, posługując się alfabetem.

Gugi-dong.

Sylaby „Gu” i „Gi” zaczynają się
od tej samej spółgłoski.

Sinsa-dong. „Sin” i „Sa” tak samo.

Samseong-dong. Sylaby też
zaczynają się od tej samej litery.

Myśleliśmy,
że morderca popełnia przestępstwa

tylko w dzielnicach, w nazwach których
sylaby zaczynają się tak samo.

Hyehwa-dong też pasowało.

To była dziwna sprawa.

Pomyśleliśmy, że kolejnym celem

może być Suseo.

Komendanci policji odpowiadający
za komisariaty w tych dzielnicach

zaczynali się martwić.

Ale to był fałszywy trop.

Chodziliśmy w kółko.

Nie robiliśmy żadnych postępów.

Zaczynałem się martwić.

„Jak bardzo wystraszą się obywatele,
jeśli zdarzy się kolejna zbrodnia?”.

To martwiło mnie najbardziej.

Pracowaliśmy wtedy na całodobowe zmiany.

To była ciężka harówka.

Nie wracałem do domu.
Jadłem i spałem w biurze.

Ale rezultaty nie odzwierciedlały tego,
jak ciężko pracowałem.

Miałem jasny cel.

Choć to może dziwnie zabrzmieć,

moim celem było zbliżenie się do mordercy.

Pracowaliśmy wtedy

bez przerwy. Nie wychodziliśmy z pracy.

AGENCJA POLICYJNA W SEULU

Gdy byłem w biurze,

przeglądałem nagrania
i zdjęcia z miejsc zbrodni.

Sprawdzałem, czy czegoś nie przeoczyłem.

Byliśmy sfrustrowani.

Takie sprawy były
wtedy rzadkością w Korei.

Nie mieliśmy pojęcia,

kim mógł być zabójca.

To było bardzo męczące.
Psychicznie, jak i fizycznie.

Nic nie było pewne. Czuliśmy się bezsilni.

Straciłem pewność siebie,

nie wiedziałem, co robić dalej.

W końcu poczułem się winny,

bo wiedziałem, że jeśli nic nie zrobimy,
stanie się kolejna tragedia.

Spodziewaliśmy się kolejnych ofiar

w niedalekiej przyszłości.

Wtedy w Seulu nie było
prawie żadnych kamer.

Ale na drodze prowadzącej
do czwartego miejsca zbrodni

stał ogromny budynek.

W tym budynku

kamery zainstalowano,
by obserwować pracowników,

którzy do niego wchodzili
i z niego wychodzili.

Kamera była skierowana
do wewnątrz budynku,

więc droga była widoczna tylko częściowo,

ale zdobyliśmy nagranie z monitoringu.

Pokazaliśmy je rodzinie ofiar.

Spytaliśmy,
czy może widzieli tę osobę wcześniej.

Nie rozpoznali tego człowieka,
bo widać było tylko plecy,

a film nakręcono z oddali.

Rozpoznali jednak jego ubranie.

Kurtka, którą miał
na sobie, należała do męża ofiary.

Mogliśmy uznać, że to morderca.

Na nagraniu widać tylko jego plecy.

Potrzebowaliśmy zdjęcia twarzy,

ale na nagraniach jej nie było.

Nie mogliśmy więc rozpoznać zabójcy
dzięki temu nagraniu.

Był to jednak dowód na to,

że zabójca był prawdziwy.
Nie szukaliśmy ducha.

Wiele osób mogło tamtędy przejść.

Na szczęście jedną z nich był zabójca,

pokazując kamerze plecy.

Po znalezieniu nagrania
zastanawialiśmy się,

czy użyć go do listu gończego.

Wśród ekipy śledczej były różne opinie.

Każdy miał inne zdanie.

Nie chodziło o to,
czy zdecydujemy się je upublicznić.

Jeśli nagranie ujrzy światło dzienne,
zabójca może zmienić sposób działania.

Jeszcze trudniej będzie go namierzyć.

Albo przestanie zabijać,

w obawie, że znów da się uchwycić kamerze.

To mogło skłonić go
do zaprzestania popełniania zbrodni.

Zdecydowaliśmy się opublikować nagranie,

bo nie mogliśmy zrobić nic innego.

W pewnym sensie była to
nasza ostatnia deska ratunku.

Mimo że to było
tylko pięć, dziesięć minut,

dla nas trwały całe wieki.

Baliśmy się,

bo podjęcie złej decyzji

mogło prowadzić do kolejnych ofiar.

To była bardzo trudna decyzja.

Policja zbliża się
do identyfikacji podejrzanego

w serii morderstw na seniorach.

Dwudziestoparoletni mężczyzna
uważany za sprawcę

został nagrany przez monitoring
w pobliżu jednego z miejsc zbrodni.

Chciałem dać zabójcy do zrozumienia,

że jego działania mogą zostać nagrane,

gdziekolwiek jest.

Odcisk buta z miejsca zbrodni

pasuje do tych
z Gugi-dong i Samseong-dong.

Dlatego policja prowadzi śledztwo
w sprawie seryjnego morderstwa.

Ostatecznie trzeba było
użyć słowa „seryjny”.

Media huczały o tej sprawie.

Ustanowiono nagrodę
w wysokości 50 milionów wonów.

Policja rozesłała 10 000 ulotek
po całym kraju.

Było na nich zdjęcie tego mężczyzny.
Ma około 168 cm wzrostu.

Śledztwo ucichło.

Kiedy przestał…

Z jakiegoś powodu zabójstwa ustały.

Analizowaliśmy miejsca zbrodni

i zastanawialiśmy się, co powinniśmy wziąć
pod uwagę i jak przesłuchiwać świadków.

Wszyscy wiedzieliśmy,

że nie ma już co badać.

Zabójca przestał działać,

więc byliśmy w kropce.

Byliśmy pod dużą presją,
bo nie złapaliśmy zabójcy.

Zabójstwa wciąż

pozostawały nierozwiązane.

A czekało nas kolejne śledztwo.

Dzień dobry.

To ja, ten nikczemny człowiek,

Yoo Young-chul.

Miałem nadzieję,
że ten piorun wszystko spali.

Że burza wszystko pochłonie.

Przez to szaleństwo
miałem ochotę niszczyć.

Ranić ludzi.

Napawałem się tym,
nie zdając sobie z tego sprawy.

GUGI-DONG, HYEHWA-DONG,
SINSA-DONG, SAMSEONG-DONG

SEUL

Napisy: Zuzanna Falkowska