All language subtitles for STAVROS.pl

STAVROS
Raport Specjalny

Prowadząca w studiu
Antonella Strato

Witamy w programie specjalnym
poświęconym życiu

najpotężniejszego
człowieka świata,

Stavrosa Mintasa.

Historia Włocha urodzonego w 1920 roku
w małym miasteczku na Sycylii

w biednej rodzinie greckich imigrantów była
omawiana przez biografów z całego świata.

Tajemniczy jest błyskawiczny
sukces finansowego magnata.

Jego zasada chronienia prywatności
nie pomagała w zdobywaniu informacji.

Przez 30 lat Stavros żył w całkowitym
odosobnieniu na swojej wyspie na Pacyfiku.

Stamtąd nadzorował swój majątek
o wartości ponad 20 miliardów dolarów.

Aby spróbować wyjaśnić niuanse
niezwykłego życia Stavrosa Mintasa

postanowiliśmy poszukać osób, które
zgodzą się udzielić wywiadu przed kamerą,

a które z różnych przyczyn miały
styczność z włoskim magnatem.

Uznaliśmy za słuszne pozostawienie
zeznań świadków bez komentarza,

aby zostawić miejsce
na państwa własne przemyślenia.

Materiał zawarty w wielu z tych wywiadów
z pewnością wywoła ożywioną debatę.

Prosto z najczystszego źródła -
woda mineralna Roccaforte.

Na dobre samopoczucie.

Poznałem Stavrosa we Francji w 1944 roku.

Obaj walczyliśmy jako
partyzanci w tej samej grupie.

Byliśmy finansowani przez siły alianckie,
dawali nam uzbrojenie.

Wykonaliśmy razem wiele
operacji wojskowych.

Stavros nieźle odnalazł się w naszej grupie
i choć pochodził z wrogiej nam Italii,

zaoferowałem mu moją przyjaźń.

Byłem pod wrażeniem jego odwagi
i lekkości z jaką szedł przez życie.

Tuż przed lądowaniem
sił alianckich w Normandii,

Amerykański Sztab Generalny powierzył nam
tajną misję odzyskania cennych dzieł sztuki

skradzionych przez Niemców
z francuskich muzeów,

a które miały trafić do Niemiec
razem z cofającą się armią.

Mając w głowie myśli
o nieuchronnej kapitulacji,

postanowili ograbić nas ze wszystkiego,
co przedstawiało wartość kulturową.

Ukryliśmy się w lesie
i czekaliśmy na zapadnięcie nocy.

Wtedy rozpętało się piekło.

Po wielogodzinnych walkach uratowaliśmy
skarby i uwięziliśmy wielu żołnierzy.

Kiedy skończyła się wojna
nasze drogi się rozeszły,

aż pewnego dnia zatelefonował
do mojego domu w Paryżu.

Był wtedy rok 1961.

Zaprosił mnie do siebie do Rzymu
i nawet opłacił mi podróż.

Wypiliśmy za starą przyjaźń.

Pamiętam, że był bardzo zainteresowany
informacjami o reszcie chłopaków z grupy.

Przez następne lata bezskutecznie
próbowałem się z nim skontaktować.

Kazał swojej sekretarce powtarzać,
że go nie ma. Nie rozumiem dlaczego.

Może dlatego, że pieniądze
całkowicie zmieniają ludzi.

Czytałem o nim w gazetach, ale nigdy
nie widziałem go ponownie.

Jeśli to ogląda, to go pozdrawiam.
Życzę mu wszystkiego najlepszego.

Technologia nie zawsze potrafi
stworzyć to, co natura.

Madalina Ray - Laboratoires Paris.
Dla piękna twoich włosów.

Karierę aktorską rozpoczęłam w jednym z
filmów wyprodukowanych przez Stavrosa.

Nie wzbudzał mojego zaufania.

Był na planie tylko po to,
by sprawować kontrolę.

Wiele razy stwarzał
problemy całej ekipie.

Nikomu nie pasowały
te autorytarne zapędy.

Był przyzwyczajony traktować
ludzi z pogardą i arogancją.

To wszystko wpływało bardzo
negatywnie na pracę.

Musimy uciekać.
Tu nie jest bezpiecznie

Mam smutne przeczucie, że nasi ludzie
padną pod naporem anglików.

Ja zostaję. Nigdzie nie jadę
bez wiadomości od niego.

Nie bądź głupia Paulino.
Twoje poświęcenie nic tu nie da.

Jedźmy teraz, a jemu
pomożesz potem.

Mój brat jest dla mnie wszystkim
Nic mnie z nim nie rozdzieli.

Cięcie. Było dobrze,
przechodzimy do następnej sceny.

- Bez powtórki?
- Bez.

Widziałeś ekspresję Moniki?
To niby jest aktorstwo?

Jeśli wszyscy tak zagrają,
to leżymy.

Myślę, że wyszła nieźle.

Mam w dupie, co sobie myślisz.
Monika recytuje tekst z miną ryby!

Masz zasrany obowiązek
powtórzyć to ujęcie, jasne?

Dobrze, już dobrze.

Nie mogę znieść ciągłych złości
i arogancji tego człowieka.

Wyśmiewa mnie przed całą ekipą,
traktuje jak idiotkę.

Nie zapominaj, że jest producentem
i ma prawo wnosić poprawki.

On nie pomaga tylko opluwa ludzi.
Mam swoją godność i mam tego dosyć.

Pamiętaj, że o wiem o tobie kilka rzeczy,
więc lepiej mnie od niego uwolnij.

Nie rób mu krzywdy. On i tak
słono zapłaci za to co zrobił.

Oddaj go Gaborowi.
On mu zgotuje piekło.

Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

Zajmij się tym jak należy, bo inaczej
skończysz na targu niewolników.

Cięcie, doskonale.
A teraz scena 602.

A zwycięzcą jest...

Panna Monika Foster.

Ta nagroda była
trampoliną do mojej kariery.

Wkrótce potem zgłosił się
do mnie agent z MGM.

Zaproponował mi główną
rolę w filmie "Sabrina".

To za niego dostałam Oskara.
Reszta jest dobrze znana.

Gwarantuję, że moja ogromna sława
i popularność nie są dziełem Stavrosa

Przecier pomidorowy Joaly.
Smak natury na twoim talerzu.

Pod koniec lat 50. wyjechałam do Rzymu
jako towarzyszka Moniki Foster .

Byłyśmy biednymi dziewczynami ze wsi
szukającymi sławy i bogactwa.

Pamiętam, jak pewnego dnia do naszej
wioski przyjechał agent.

Szukał dziewczyn, aktorek...

do kręcenia filmu kostiumowego.

Monika słysząc to poprosiła,
abym pojechała z nią do Rzymu.

Poszukujemy atrakcyjnych aktorek
do udziału w filmie "Napoleon".

Wymagamy wieku poniżej 25 lat
i nienagannej prezencji.

Zainteresowane dziewczęta przyjadą
do Rzymu na rozmowę kwalifikacyjną.

Wyobraź sobie, co by oznaczało
dostanie roli w takim filmie.

Może pewnego dnia zamieszkamy w Hollywood
i będziemy zarabiać masę pieniędzy.

Mam nadzieję,
że wszystko pójdzie dobrze.

Dzień, w którym stawiłyśmy
się na castingu

pozostanie na zawsze
w mojej pamięci.

Za nasze oszczędności
kupiłyśmy dwie piękne sukienki.

Do tego zrobiłyśmy sobie makijaż
niczym gwiazdy filmowe.

Niestety nasze marzenia zburzyła
okrutna rzeczywistość.

Proszę, usiądźcie.

Pani może odejść.

Chcecie coś do picia?
Whisky, gin, może szampan?

Nie, dziękujemy.

Domyślam się, że jesteście tu po to,
aby starać się o role w naszym filmie.

W naszej wiosce było ogłoszenie
o castingu i oto jesteśmy.

Skąd jesteście?

Obie mieszkamy w Terrasini
w prowincji Palermo.

To daleka droga.

Może coś dla was znajdziemy.
Uczęszczałyście do szkoły aktorskiej?

Mamy pewne doświadczenia z grupą
teatralną z naszej wioski.

- Ludzie mówią, że mamy talent.
- Kino to nie teatr.

Koleżanka nic nie mówi?

Jest nieśmiała więc to ja mówię,
ale na scenie radzi sobie wyśmienicie.

Dobrze. Mam nadzieję,
że jest jak mówisz.

Poszukujemy do naszego filmu...

a dokładnie do "Napoleona",
dwóch aktorek.

Wymagana jest umiejętność tańca.

Bądźcie tak miłe
i pokażcie jak się poruszacie.

Wystarczy tylko kilka kroków,
bym ocenił możliwości taneczne.

Nic konkretnego.

Proszę, poobracajcie się trochę.

Zatocz pełne koło.

Troszkę więcej ruchu
i trochę szybciej.

Proszę jeszcze o powolny obrót.

O właśnie.

Dobrze, jesteście idealne.

- A teraz pokażcie piersi.
- A po co to potrzebne?

Szukamy do filmu o Napoleonie
dwóch dziewczyn grających niewolnice.

A niewolnice tańczą nago.

Niewolnice Napoleona?

Jeśli interesuje was ta praca,
muszę zobaczyć wasze piersi.

Bardzo ładnie,
ale to trochę za mało.

Przepraszam, ale nie.

Spokojnie, może
zmieńmy atmosferę.

Pocałuj mnie.

Mogę zrobić z ciebie gwiazdę.

No chodź.

Nie przestawaj.

Wstyd mi za to, co zrobiłyśmy.

Ten okropny człowiek nie miał
prawa nas dotykać.

Zachowywałyśmy się
jak dwie dziwki.

Posłuchaj, musisz to zrozumieć.

Jeśli chcemy coś znaczyć w świecie filmu,
to nie mamy innego wyboru.

- Opłaci nam się to.
- Mam wątpliwości.

Teraz zaprosił nas na kolację.
Nie było mowy o jakiejś roli.

Dziś wieczorem zaoferuje nam
pracę. Jestem pewna.

Mam nadzieję. Nie chcę sprzedawać
swojego ciała dla kariery.

Wolę wrócić do domu
niż cierpieć to poniżanie.

Niestety dałam się przekonać
Monice do pójścia na tę kolację.

Oprócz agenta z castingu
był też mężczyzna z Niemiec.

Mówił płynnie po włosku
i sprawiał przyjemne wrażenie.

Był partnerem biznesowym Stravosa.

Wieczorem omawiali
ze sobą różne ważne projekty

koncentrując swoją uwagę
tylko na nich samych.

Sprawiali wrażenie, że mogą
odmienić nasze życie,

i że nasz cudowny sen
może się spełnić.

Nie musiałyśmy długo czekać,
by zrozumieć, że to kolejna pułapka.

Nie wiem czy to wina alkoholu,
czy może jakichś narkotyków,

ale pamiętam dokładnie
co działo się później.

Pokaż mi swoje piersi.

Zrobię z ciebie gwiazdę.

Nie zaciskaj pośladków.
Staram się być jestem delikatny.

Nie bój się, nie zrobię
ci krzywdy.

Widziałaś co nam zrobili.
Nie powinnyśmy ufać tym świniom.

Zapłacą za to.
Zgłoszę ich na policję.

Spokojnie, Heleno.
Nie rób tego.

Facet zna się z producentem
i na pewno załatwi nam ważne role.

Nie zależy mi na aktorstwie.
Zgwałcili mnie i zgniją w pierdlu.

Teraz chce wracać do domu,
ale potem opowiem wszystko policji.

Może inne kobiety dowiedzą się,
jak pracują tacy agenci.

Wkrótce po tej rozmowie z Moniką
pierwszy raz spotkałam Stavrosa.

Nie wiem skąd się dowiedział,
że mam zamiar...

zgłosić gwałt na policję.

Przez te wszystkie lata
zdarzało mi się myśleć,

że jedyną możliwością jest to...

że to właśnie Monika
ich poinformowała.

Nigdy się do tego nie przyznała.

Ten świat tak ją wciągnął,
że nie chciała z niego zrezygnować.

Pamiętam jak zostałam wezwana
do gabinetu Stavrosa.

Robił wrażenie osoby
sympatycznej i wrażliwej.

Słyszałem, że kilku moich
współpracowników

źle potraktowało ciebie
i twoją koleżankę

i planujecie zgłoszenie
tego zajścia na policję.

Te dranie nas odurzyły i zgwałciły.

Niech za to zapłacą.

Rozumiem cię dobrze i zapewniam,
że masz moje wsparcie.

Z tym, że zanim pójdziesz na policję
przedstawię ci pewną propozycję.

Zrozum, pracuję nad
tą firmą już 20 lat.

Nie chcę tego stracić
przez kilku kretynów.

Oczywiście, że te sukinsyny
za to zapłacą. Traktuję to poważnie.

Co do nas.

Być może kwota pięciu
milionów lirów...

zrekompensuje ci straty
i pozwoli zapomnieć o wszystkim.

Za moje milczenie
Stavros zapłacił mi pięć milionów.

Może teraz to niewiele,
ale wtedy to było mnóstwo pieniędzy.

Wróciłam na wieś
i kupiłam mały dom.

Monika została w Rzymie
i została rozpoznawalną aktorką.

Blask świec i szampan Salieri.
Kto oparłby się pokusie?!

Około pięciu lat pracowałam
jako sekretarka

w jednym ze studiów
zarządzanych przez Stavrosa.

Nie podlegałam bezpośrednio jemu,
ponieważ pracowałam w dziale castingów.

Pod koniec lat 50. przewijało
się u nas dużo ludzi.

Mnóstwo młodych dziewcząt
szukało sławy.

Przychodziły z matkami
i były gotowe na wszystko,

by dostać rolę w filmie.

Z wielkim smutkiem
patrzyłam na te dziewczyny,

których piękne marzenia wkrótce
zmierzą się z ponurą rzeczywistością.

Chodzi zwłaszcza o niemieckiego
wspólnika Stavrosa.

Chciał osobiście testować
umiejętności młodych aktorek.

Kiedy spotykały się z nim,
musiały spełniać każdą zachciankę.

Chyba, że chciały stracić rolę.

Był zimny i pozbawiony skrupułów.

Nie miał szacunku dla innych ludzi.

Jest problem. Twoja córka
nie umie ssać kutasa.

Zrób coś, bo jej nie zatrudnię.

Tysiąc razy ci mówiłam, że jak
to robisz masz dać z siebie wszystko.

Proszę zatem, nie przynoś
mi wstydu przed p. Helmutem.

- Rozumiesz?
- Tak, ale co mam robić?

Wciąż zadajesz te same pytania,
a przecież mówiłam.

Włóż go całego do ust!
Rozumiesz?

No dobrze.

Właśnie tak, bardzo dobrze.

Musisz zawsze słuchać rad mamy.

A teraz zaciśnij usta
i ruszaj ręką.

Szybko się uczysz, młoda.

- Nie przestawaj.
- Mocno, tak jak ci mówiłam.

Mam wrażenie, że celowo chcesz
mi przynieść wstyd.

Nie rób takiej głupiej miny.

Zanim tu przyszłyśmy
wszystko ci wyjaśniłam.

Postaraj się mnie nie zawieść.

Rób właśnie tak.

Nie patrz na mnie, tylko
skup się na tym, co robisz.

Masz naprawdę ładną córkę.
Ma śliczne piersi, miękkie i kształtne.

Wyrazy uznania, bo dziewczyna
robi wrażenie dobrze wychowanej.

Dziękuję.

Mam nadzieję, że dostanie
jakąś dobrą rolę.

Jeśli zapał jej nie minie,
to na pewno.

Spokojnie, nie zawiedzie.

Nie przestawaj.
Dobrze ci idzie.

Jest całkiem dobra.

A teraz skup się
i patrz na mnie.

Widzisz, jakie to łatwe?
Patrz uważnie.

Poruszasz ręką
i wkładasz go do ust.

Widzisz? Łatwe.

Teraz Ty.

Dobrze.

Potrząsaj nim.

Teraz ssij.

Pamiętam, jak kilka razy pan Stavros
przyszedł do naszego biura,

by poskarżyć się na zachowanie
agenta od castingów

względem młodych aktorek.

Krzyczał jak opętany.

Wszyscy wtedy milczeli w strachu.

Wystarczy tego! Jeśli będziecie tak
dalej postępować, wyrzucę was.

To studio filmowe,
a nie burdel.

Od kiedy nie pracuję,
nie widziałam więcej tych ludzi.

W gazetach czytałam o niesamowitym
sukcesie finansowym pana Stavrosa.

Również o tragicznym i tajemniczym
końcu życia jego partnerki.

Jeśli życie, to tylko ze złotem.
Goldlight - niemieckie piwo.

Pod koniec lat 50. miałem
do czynienia z panem Stavrosem.

Nie bezpośrednio.
Nigdy nie poznałem go osobiście.

Zostałem powołany na
świadka na rozprawie,

kiedy jego firma była zamieszana w
aferę dotyczącą nieletnich dziewcząt.

Pracowałam wówczas w internacie
prowadzonym przez siostry zakonne.

Mieszkające tam dziewczyny były
biedne lub nie miały rodziców.

Ich pobyt opłacała wspólnota
kościelna.

Zwykle przebywały tam
do 18 roku życia.

Do tego czasu obowiązywały
ich ścisłe zasady uczelni.

Potem musiały obrać jakąś
drogę na przyszłość.

Wiesz, że zostały mi trzy miesiące?
Trzy miesiące i już mnie tu nie będzie.

Nieźle.

- I co dalej? - Jeszcze nie
zdecydowałam, ale już się cieszę.

Nie mogę się doczekać.

A tobie ile zostało?

- Niewiele.
- To dobrze.

Na pewno szybko zleci.

Dyrektorka szkoły,

ex aktorka filmowa, zapewniała
dziewczętom wszelkie wygody,

łącznie z ruchem na
świeżym powietrzu.

- Gdzie idziesz?
- Dlaczego pytasz?

To niedopuszczalne opuszczać internat
o tej porze bez zezwolenia dyrektorki.

Chciałam tylko zaczerpnąć
świeżego powietrza.

- Będę ci towarzyszył.
- Chcę być sama, dobrze?

Pada, cała zmokniesz.

Spokojnie, umiem dbać o siebie.

Jeśli będziesz dla mnie miła, będziesz
mogła wychodzić w dowolnej chwili.

Daj mi to przemyśleć.
Samej.

Byłem pod urokiem
tej dziewczyny.

Zrobiłbym dla niej
dosłownie wszystko.

- Już chciałem cię szukać.
- Byłam w ogrodzie, kiedy się rozlało.

Musiałam przeczekać pod drzewem.

Mówiłem ci, że jest zła pogoda.
Jesteś całkowicie przemoczona.

Wystarczy. Idę się przespać.

- I tak mnie zostawisz?
- Jestem zmęczona.

Zrobimy to innym razem.

- Jeśli pójdziesz, powiem dyrektorce.
- Spadaj!

Przepraszam, że przeszkadzam,
ale jest pewna sprawa.

To moja praca, mów.

Wczoraj w nocy odkryłem,

że panna Buontempo próbuje
wymknąć się z internatu.

To poważne oskarżenie.
Jesteś pewny swoich słów?

Powstrzymałem ją,
także ze względu na pogodę.

Traktuję tę pracę poważnie i nie chcę,
aby którejś z dziewczyn coś się stało.

Porozmawiam z nią.

Wydaje mi się, że będziesz musiał
jej przypilnować wieczorami.

Od jutra nie ruszy się ani o krok
bez mojej wiedzy. Gwarantuję.

Pamiętam, że dzień po mojej
rozmowie z dyrektorką,

odezwał się do mnie człowiek,
którego nigdy wcześniej nie widziałem.

Przepraszam.

Jest ktoś, kto chce
z panem mówić.

Proszę.

- Dzień dobry.
- Witam.

Miło mi cię poznać.
Chciałem z tobą o czymś porozmawiać.

Szanuję ludzi, którzy
poważnie traktują swoją pracę.

Na pewno jesteś jednym z nich.

Jeśli pozwolisz dam radę,
jak ułatwić sobie życie.

- A ty co? Dobroczyńca?
- Moje imię jest nieważne.

Nie chciałem cię urazić,
po prostu mam małą radę.

Czego dotyczy?

Mam ofertę, na której
możesz zarobić.

Zaproponował mi trzy miliony, bym pozwalał
dziewczynom wychodzić w nocy.

Bez wahania się zgodziłem,

ale pod warunkiem, że panna Buontempo
pozostanie do mojej dyspozycji.

Gdy teraz o tym myślę, jest mi wstyd
za moje zachowanie w stosunku do niej.

Ale w tamtym czasie zrobiłbym
wszystko, by ją zdobyć.

Przez następne dni w szkole
panowała dziwna atmosfera.

To tak, jakby w powietrzu wisiało coś,
co wkrótce ma wybuchnąć.

Carabinieri przeszukali szkołę
i aresztowali dyrektorkę.

Wkrótce zamknięto instytut.

Ze śledztwa wynikało,
że kilka dziewczyn

trudniło się prostytucją
poprzez pana Helmuta.

Na procesie usłyszałem,

że to jedna z dziewczyn
doniosła na kolegów Stavrosa.

Reszta to już dobrze znana historia,
którą ludzie znają z gazet.

Winogrona Asnieres dają
najbardziej wyjątkowe wino: Colmax.

Colmax - twoje wino, na zawsze.

Byłem osobistym szoferem
pana Helmuta przez trzy lata.

Helmut był partnerem biznesowym
pana Stavrosa. Posiadał duży majątek.

Kochał luksusowe
samochody i posiadał ich wiele.

Wszystko musiało być idealne.

Doceniał moją dostępność
i poufałość.

Wyróżniał się wśród tłumu,

wszystko miał dopracowane
do ostatniego szczegółu.

Dzieliśmy z panem Helmutem
pasję do pięknych kobiet.

Do produkcji filmowych często
zatrudniono piękne dziewczyny,

które przyprowadzane przez
własne matki starały się o role.

Czasami i ja brałem w tym udział.

Chowałem się, by obserwować
te podniecające sytuacje z ukrycia.

Widzisz jak się nim zajmuje?

Wystarczyło, że ją skarciłaś
i nagle wzięła się do roboty.

Świetnie.

Teraz powoli rozbierz córkę
i pokaż mi jej cycki.

Kontynuuj.

Nie spiesz się.
To bardzo podniecające.

Pięknie.

Spokojnie, mamy czas.

Są wspaniałe.

No dalej, ściskaj te cycki.

Spójrz na mnie.
Ty, młoda, również.

Patrz na mnie i ruszaj
tym językiem.

Właśnie tak.
Jak dwie tanie dziwki.

Pocałujcie się.

Nie przestawaj pieścić jej piersi.

O tak.

Patrzcie na mnie.

Oblizujcie się.

Pocałuj matkę.

Chcę to spojrzenie.

Dobrze sobie radzicie.

Podaj go córce.

Teraz dziewczyna.

Tak, ruszaj tą ręką.

Mocniej.

Całujcie się.

I na powrót kutas do ust.

No dalej, ssij.

Śmiało.

Ssij ten palec, kurwo.

Myśl, że to fiut.

Dalej, ssij go.

Wepchnij go do środka
i ucałuj córkę.

Zwal mi go.

Wsadź go do środka.

Całujcie się.

Weź go do ręki.

Wsadź go znowu, niech nie czeka.

Szybko, włóż go do ust.

I do cipki.

Teraz go dobrze possij.

Wsadź go jej.

Pan Helmut często kazał
zawozić się do szkoły,

która wkrótce stała się sławna
w całych Włoszech.

Teraz wyjdź i wróć,
gdy dziewczyna już sobie pójdzie.

Zrozumiałem.

Była tam pewna blondynka,
z którą spotykał się regularnie.

Zwróciła moją uwagę ze
względu na swą niezwykłą urodę.

Przepraszam.
Długo czekałeś?

Trochę czekałem, ale teraz
gdy cię widzę, to już nie ważne.

W aucie spędzili godzinę.

Przyznaję, że zaczaiłem się tuż obok,
aby podejrzeć piękne ciało tej nastolatki.

Bywało, że pan Helmut za moje oddanie
odpłacał się szczególnymi prezentami.

Pamiętam, jak kiedyś na planie pozwolił mi
przetestować pewną młodą statystkę.

Oczywiście był to tylko pretekst do rzeczy,
które łatwo sobie wyobrazić.

Często zabierał mnie do internatu,
abym mu towarzyszył przy dziewczętach.

Nie skłamię jeśli powiem,
że wszystkie były przepiękne.

Oczywiście byłem świadom tego,
co one z panem Helmutem,

ale nawet przez głowę mi nie przeszło,
że to była część dużego seks biznesu.

Myślałem, że pan Helmut spotyka się
z uczennicami, by spełniać swoje fantazje.

To, że bywali tam inni mężczyźni
traktowałem jako część tej gry.

- Mam do ciebie wielką prośbę.
- Jasne, nie ma problemu.

Chcę, żebyś mi pomógł
z tym skończyć.

Nie musisz pracować dla Helmuta,
jeśli tego nie chcesz.

Zrezygnuj i zajmij się szkołą.

To nie takie łatwe.

Gdybym powiedziała o tym panu Helmutowi,
nie wiem jak by na to zareagował.

Traktuje nas jak niewolników.

Słuchaj, pracuję u niego
już dwa lata.

Do tej pory żadna z dziewczyn
nie narzekała.

Wszystkie były bardzo
zadowolone.

Dlatego to, co do mnie mówisz
jest takie dziwne.

Rzeczywiście, płaci nam bardzo dobrze,
ale jestem już tym zmęczona.

Nie chcę być dłużej dziwką.

Zaoszczędziłam trochę pieniędzy
i chcę żyć jak normalna dziewczyna.

Dobrze. Zobaczę co
da się zrobić.

Ważne, żeby nikt
się nie dowiedział.

W przeciwnym wypadku to może być
niebezpieczne dla nas dwojga.

Jestem gotowa na wszystko, by rzucić
tę robotę i tych wstrętnych facetów.

Spodobała mi się ta dziewczyna
i postanowiłem jej pomóc.

Wtedy stało się coś
nieoczekiwanego.

Zakochałem się w tej dziewczynie.

Dla niej postanowiłem rzucić pracę
i wystąpić przeciw Helmutowi.

Nie myślałem wtedy o konsekwencjach,
zarówno dla nas, jak i Stavrosa.

Dzisiaj Beatrice poinformowała mnie,
że p. Helmut chce mnie pilnie widzieć.

Jestem przerażona.
Co powinnam zrobić?

Pomóż mi, proszę.

Jedynym wyjściem jest opowiedzenie
tej historii na posterunku.

Donieś na wszystkich.

Bądź jednak pewna tego,
co masz zamiar zrobić.

Całkowicie pewna.

A co potem?

- Co się z nami stanie?
- Nie wiem.

Poszukam nowej pracy i zacznę
nowe życie.

Jestem pewny,
że razem sobie poradzimy.

Będzie trudno, ale damy radę.

Wyrokiem sądu Helmut dostał dwa lata,
a Stavros został uniewinniony.

Ucierpiały jednak
jego aktywa finansowe.

Jeśli o mnie chodzi,

kilka miesięcy później
rozstałem się z tą dziewczyną.

Gdy dziś o tym myślę,
strasznie tego żałuję.

Brandy Negro i Azul.
Ogień Hiszpanii.

W drugiej części Raportu Stavros zobaczycie
kolejne wywiady zebrane przez naszą ekipę.

Zbliża się wyczekiwany powrót p. Stavrosa
do Włoch po 40 latach nieobecności.

Być może państwo wiedzą, że 15 grudnia
w Rzymie odbędzie się wielka gala.

Na to wydarzenie szykują się znane
osoby ze świata showbiznesu i finansów.

Do tego grona dołączył również Stavros
oferując 10 mln dolarów

z przeznaczeniem
na odbudowę Kosowa.

Będziemy relacjonować
to wydarzenie.

Dziękujemy za obejrzenie.
Do zobaczenia w kolejnym programie.

Serdecznie państwa pozdrawia
Antonella Strato,

do zobaczenia.

Jesteście ciekawi kim
naprawdę jest Hans Helmut?

I jak rozpoczął pracę
ze Stavrosem?

Dlaczego ta kobieta rzuciła świat
filmu by zostać dyrektorką szkoły?

Jakie sekrety skrywa
Antonella Strato?

I przede wszystkim, jak Stavros
stał się tak bogaty?

Jeśli chcesz poznać prawdę,

musisz poczekać na pierwszą
edycję Gali Sukcesu.

On tam będzie,
by opowiedzieć swoją historię

i sprawić, że odkryjesz
nieznany dotąd ci świat.

To i jeszcze więcej
w drugiej części filmu Stavros.