All language subtitles for Take.The.Ball.Pass.The.Ball.2018.1080p.WEB-DL.DD5.1.H264

NAAR HET BOEK VAN
GRAHAM HUNTER

Neem de bal aan, speel de bal door.

Neem de bal aan, speel de bal door.

Vier jaar lang, tussen 2008 en 2012,

liet Pep Guardiola's Barça
het beste voetbal ooit zien

en won het in totaal 14 hoofdprijzen.

In 2010-2011 was de rivaliteit groot

tussen de twee beste ploegen
van Europa: Barça en Real Madrid

en hun coaches,
Pep Guardiola en Jose Mourinho.

Barça kwam als beste uit de bus.

Ze wonnen de Champions League
voor de tweede keer in drie jaar,

na een van de mooiste
Europese finales aller tijden.

Het laat me koud waar je vandaan komt.

Als je van voetbal houdt

en je houdt niet van Barcelona,
dan schort er iets.

Als er een wedstrijd op tv is,

ongeacht welke club,
maar als Barça ook speelt,

dan kijk ik sowieso Barça.

Hun voetbal van 2011 is nooit geëvenaard.

Barça heeft zich toen weer ontpopt

tot de meest bewonderde club van Europa.

Niet omdat we wonnen,

maar vanwege de manier
waarop we wonnen.

Er zijn drie bijzondere tijdperken
in het voetbal geweest.

Eerst het Ajax van Cruijff.

Het AC Milan van Sacchi
waar ik op voortgeborduurd heb.

En toen Guardiola.

Hij heeft iets prachtigs neergezet.

Als je destijds tegen Barça speelde,

wist je dat je
eerder zou verliezen dan winnen.

Dat Barça verslond iedereen
met huid en haar.

WEMBLEY - 28 MEI 2011

CHAMPIONS LEAGUE FINALE
BARÇA vs MANCHESTER UNITED.

Het was een van de beste
Champions League-finales ooit.

En dan was het ook nog
tegen Manchester.

We genoten die dag met volle teugen.

Ze waren bijzonder.

Ze waren met afstand de beste ploeg
waar ik ooit tegen gespeeld heb.

En ze waren gewoon te goed.

Sir Alex was ontdaan na die nederlaag.
Hij had het gevoel

dat hij niks kon doen.

We hebben nog nooit zo
op ons donder gehad. Geweldig voor hen.

Ze verdienen het vanwege hun spel.

Ze bleven de bal rondspelen.

Soms sloegen ze iemand over,
maar ze gingen door.

Als ze een extra pass gaven,

dan kreeg je de ruimte niet meer dicht.

Je werd uit elkaar gespeeld
en dan sloegen ze toe.

Ik had nog nooit een ploeg
zo goed zien spelen.

Vooral het geduld
van de buitenspelers viel me op.

Ze bleven hoog en breed staan
en trokken telkens naar voren,

terwijl ze amper de bal kregen.

Ze toonden veel geduld

en zetten onze vleugelverdedigers vast
op hun plek achterin.

Messi liet zich dan terugvallen,
waardoor het vier tegen drie werd.

Overwicht creëren was
de basis van onze speelstijl.

Messi liet zich terugvallen,
zodat een numeriek overwicht ontstond.

En hij kon ook scoren
waardoor we een voordeel hadden

op elke tegenstander.

Ik laat het wel zien.

Dit is de verdediging van Manchester.

Ze pakten
de vrijstaande speler nooit aan.

Ze hadden
twee defensieve middenvelders.

Nummer 10 Rooney verdedigde zelden mee.

En een spits.

Bij deze goal is het drie tegen twee.

Iniesta speelt de bal naar Messi

en Messi gaat richting doel.

We kwamen sterk uit de startblokken,
maar toen maakten ze gelijk.

Dat zorgde voor nervositeit,
maar dat is normaal in een finale.

We namen weer het heft in handen
en kwamen met 3-1 voor.

Toen merkte ik dat de hele ploeg
een stuk rustiger werd.

Barça wint de Champions League.

Het is de tiende trofee
in drie jaar Guardiola.

Vooraf in de kleedkamer
praatte Pep op ons in.

Ik weet nog goed
dat het heel donker was en dat hij zei:

'Ik had beloofd
dat jullie de finale zouden winnen

'en daar ga ik voor zorgen.'

Als Pep zei dat ik moest springen,
sprong ik. Hij had voor alles een reden.

Dat vond ik geweldig aan hem.

Als hij iets zei, dan luisterde je,
want het waren nooit loze woorden.

Hij overtuigde je ervan dat wat je deed,
resultaat zou opleveren.

Hij klonk altijd overtuigend als hij
iets zei: 'We gaan het als volgt doen.

'Doe het, het werpt vruchten af.'
En dat was dan ook zo.

Het gebeurde zoals hij het had gezegd.

Die dag was de bekroning

van alles wat we
sinds 2008 bereikt hadden.

Het was de bekroning
van onze heerschappij.

De heerschappij van een ploeg
die werd aanbeden door zijn supporters

en iedereen die van voetbal houdt.

2: DE WEG NAAR WEMBLEY

Dat Barça zo op Wembley won...

SCHRIJVER

was het perfecte eind
van een slopend seizoen.

De rivaliteit met Madrid was heftig.

Mourinho en Guardiola konden elkaars
bloed wel drinken. Het liep uit de hand.

Het ging om meer dan alleen voetbal.

Ik weet niet of ze ook privé
niet door één deur konden.

Daar leek het wel op.

Vergeet niet hoe dit ontstaan is.

In 2010 leek Barça zich te plaatsen
voor de CL-finale.

De finale zou in Reals stadion
worden gespeeld.

Iedereen is vergeten
dat dit voor Madrid een open wond was.

Dat vooruitzicht boezemde hen angst in.

En toen liet Mourinho zich gelden.

28 APRIL 2010
HALVE FINALE CHAMPIONS LEAGUE

MOURINHO'S INTER SCHAKELT ZE UIT
IN GUARDIOLA'S TWEEDE SEIZOEN

Mourinho verslaat Barcelona
en viert dat uitbundig.

Dat spreekt Real Madrid uiteraard aan.

ÉÉN MAAND LATER

MOURINHO BENOEMD
TOT COACH VAN REAL MADRID

Mourinho had het zwaar in Madrid,
want Barça was destijds op zijn best.

Ik betwijfel of Madrid onder een andere
coach wel een kans had gehad.

In Madrid kwam hij terecht
bij een grootmacht.

Hij raakte gefrustreerd na de 5-0.

We versloegen hem met 5-0
in Camp Nou, in zijn eerste jaar.

Bij die 5-0 hadden ze
geen schijn van kans.

Dat was onze beste wedstrijd
in mijn tijd bij Barça.

Er kwam iets in hem op en zei:

'We kunnen die ploeg
niet met voetbal verslaan.

'We moeten ze
op een andere manier zien te verslaan.'

Ze hakken buiten het veld op ons in.

In elke persconferentie, in elk interview.

Ze provoceren ons in elk duel.

Het staat buiten kijf
dat Mourinho's rol bij Real was

om 'Barcelona van zijn voetstuk
te stoten', zoals Ferguson zei.

Mourinho is niet dom.
Mourinho is fanatiek.

Je moet respect voor winnaars tonen.

Als winnaars verliezen en zich
machteloos voelen, moet je oppassen.

Dan slaan ze wild in het rond.

Door vier Clásico's
in zo'n kort tijdbestek,

steeg de spanning naar het kookpunt.

Het was heftig omdat we
samen in het Spaanse elftal speelden

en de spanningen kwamen
ook op het veld aan het licht.

Ik vond dat het te ver ging.

We raakten allemaal
een beetje van de kook.

De wedstrijden hadden
aantrekkelijker moeten zijn,

leuker om te zien
en met minder agressie.

Tijdens de wedstrijd
raakten de gemoederen verhit

en door de spanning
sloeg de vlam telkens in de pan.

COPA DEL REY-FINALE
REAL MADRID vs BARÇA.

Ze wonnen de beker na verlenging
en Cristiano scoorde.

We speelden beter, maar toch wonnen zij.
We stonden echt versteld.

Op dat moment begonnen we door
hun toedoen aan onszelf te twijfelen.

We hadden het toen heel zwaar.

Guardiola's eerste nederlaag in een finale

en eerste nederlaag tegen Real Madrid.

We waren de betere ploeg
en kregen meer kansen,

maar vanwege een afgekeurde goal
wegens buitenspel,

verloren we de finale.

En als je verliest,

ben je niet alleen boos,
maar slaat de twijfel ook toe.

Op het veld waren de ploegen
aan elkaar gewaagd.

Pedro's goal werd afgekeurd.

Volgens Guardiola stonden ze op één lijn.

Mourinho zei dat Guardiola
over juiste beslissingen zeurde.

Hij beweerde alleen dat voor
beide beslissingen iets te zeggen was.

ZES DAGEN NA DE BEKERFINALE

EN ÉÉN DAG
VOOR DE HALVE FINALE CL

Na Peps recente uitlatingen
zijn we een nieuw tijdperk ingegaan.

Er is een groep coaches
met slechts één lid, namelijk hijzelf,

die de arbiter bekritiseert
voor het nemen van het juiste besluit.

Dat is nog nooit eerder vertoond.

Mourinho was zo provocerend bezig,

dat zelfs mensen bij Barça wilden
dat Guardiola zou reageren.

Mourinho zocht telkens ruzie met
Guardiola en met Barça in het algemeen.

Tijdens de lunch...

MANEL ESTIARTE
GUARDIOLA'S RECHTERHAND

ging het over Reals coach.

Ik merkte aan Pep
dat er iets veranderd was.

BERNABÉU 26 APRIL 2011
TRAINING VOOR DE WEDSTRIJD

Ik voelde dat Pep iets van plan was.

Dat voelden de anderen ook,
want na de training

kwam de technisch-directeur
naar de kleedkamer. Dat gebeurde nooit.

Ik weet nog dat Zubizarreta zei:
'Hou je gedeisd, Pep.'

Pep zei dat hij rustig zou blijven
en er niet op zou reageren.

Maar Pep loog.

Ik was die dag bij de persconferentie.
Terwijl we daar zaten,

kwam er een moment
dat iedereen dacht: zei hij dat echt?

Kolere, zeg.

ZES UUR
NA MOURINHO'S PERSCONFERENTIE

Ja? Ja.

Goedemiddag, allemaal.

Meneer Mourinho noemde me
bij mijn voornaam, dus dat doe ik ook.

Hij zei Pep en dus zeg ik José.

Ik weet niet welke camera van
meneer José is. Ik vermoed allemaal.

Morgen strijden we op het veld
tegen elkaar.

Buiten het veld heeft hij al gewonnen
en dat zal hij ook vast blijven doen.

Hij is de kampioen in de persruimte.

In deze ruimte is hij de baas,
het mannetje.

Hij weet altijd alles
en ik ga niet eens de strijd met hem aan.

We hebben vier jaar
met elkaar samengewerkt.

We zaten in ons hotel
naar die persconferentie te kijken.

Het was voor ons het sein om ons
honderd procent in te zetten op het veld.

Bij zijn terugkeer
klapten we allemaal voor hem.

Hij zei alleen: 'Zo is het genoeg,
we moeten ons op het duel focussen.'

We waren verrast omdat hij
nooit eerder zoiets had gedaan.

Er was een grens overschreden.

Het was de juiste prikkel
die we op dat moment nodig hadden.

Bij de Clásico is de spanning altijd te
snijden, maar die keer was het heftiger.

Er was twijfel en angst in me geslopen.

Ik wist al ruim een maand
dat ik geopereerd moest worden,

maar dat wist niemand.

In een kleedkamer kun je onmogelijk
iets geheimhouden. Alles lekt uit.

Daarom vertelde ik
sommigen de waarheid.

Als je zelfverzekerd aan een wedstrijd
begint, is alles makkelijker.

Maar een stemmetje in mijn hoofd zei
dat ik voorzichtig moest zijn.

M'n knie kon het elk moment begeven.

Er zweefde een stukje kraakbeen rond.

Het zou al mis kunnen gaan als
een tegenspeler tegen me aan zou lopen.

Ik was erg zenuwachtig.

HALVE FINALE CHAMPIONS LEAGUE
EERSTE DUEL REAL vs BARÇA.

Dat was het moment
dat we geschiedenis konden schrijven.

Of we leefden voort als een prima ploeg,
maar niet als een van de beste.

Dat stond op het spel tegen Madrid.

Zelfs als je weet dat je beter bent,

sluipt er soms toch twijfel in.
Pep zei tegen ons:

We zijn veel beter.
Ik zorg dat jullie de finale halen.

En dat was ook zo.

Een geniale Messi bezorgt Barça
de cruciale uitzege.

Hun dekking was
heel goed georganiseerd.

Het viel niet mee
om een doelrijpe kans te creëren.

En toen kreeg Leo de bal
op het middenveld en begon aan zijn solo.

Het is gewoon puur talent. Daarom is hij
de beste voetballer ter wereld.

Alleen Messi kan dat.
Het was een schitterende goal.

Hij krijgt de bal van Busi
en passeert drie of vier man,

waarna hij met rechts scoort.

Een van de mooiste goals aller tijden.

Ik leverde de bal
op een presenteerblaadje aan.

Nee, hoor. Het is gewoon zo dat,
hoe meer Leo aan de bal is,

het beter voor ons is.

Madrid had een muur voor het doel
opgetrokken, met Pepe op het middenveld.

Madrid zat er bovenop,
ze speelden op 0-0.

Dat was Mourinho's tactiek.
Dat lukte ook, tot de rode kaart van Pepe.

We zullen nooit weten
of Messi twee keer had gescoord,

zonder die rode kaart.

Wel of geen rood, het maakte geenverschil.
Messi was niet te stuiten.

Hij is een natuurtalent,
daar lopen er weinig van rond.

Wellicht dat er over 20 of 30 jaar
weer eentje opstaat,

maar nu is het Messi.

Ik was er precies een jaar later bij
toen Pierluigi Collina

in een bijeenkomst van het Spaans
elftal, dat Pepe-incident gebruikte

om te laten zien hoe de regels
op het EK zouden worden toegepast.

Toen het op het scherm verscheen,
was Spanje weer onmiddellijk verdeeld.

Spelers van Madrid en Barça
schreeuwden door elkaar heen

of het nu wel of geen rode kaart was.

Ik zei: 'Laat iets anders zien.
Dit is geen goed voorbeeld.'

Sommigen vonden het nog steeds geen rood.
Pepe had hem niet aangeraakt.

Niet te geloven.

Het was wel degelijk rood.

Ze kunnen zeggen wat ze willen.
Fans willen hun ploeg goed zien spelen.

Ze willen niet steeds overtredingen zien.

Of dat hun ploeg voor de goal gaat hangen.

Uiteindelijk wint altijd het voetbal.

Na de return in Camp Nou

bleven we nog een kwartier
op het veld feestvieren.

Terwijl de finale nog moest komen.

Met alle respect
voor Manchester United,

maar ons mooiste moment dat jaar
was de zege op Madrid.

RETURN HALVE FINALE

BARÇA WINT IN TOTAAL MET 3-1

Ze versloegen Real Madrid
in de halve finale.

In de finale laten ze geen spaan heel
van Manchester United.

De superlatieven vlogen je om de oren

van levende voetballegendes
uit de hele wereld.

Objectief gezien kon je dit

als het hoogtepunt van
het Europese clubvoetbal zien.

Het feit dat Eric Abidal meespeelt
en ook nog wint,

nadat hij net kanker had overwonnen,

maakt van dit geweldige sportverhaal
een geweldig menselijk drama.

Het ging die dag niet
om het optillen van de beker,

maar om het optillen van Abi.

Dat was pas echt de hoofdprijs.

Hij hoorde tot de gangmakers
in de kleedkamer

en iedereen was gek op hem.

Twee of drie dagen nadat hij had
gehoord dat hij kanker had,

kwam Abi langs op het trainingscomplex.
Hij was degene die ons opvrolijkte.

Een ploeggenoot overleed
toen ik bij Sevilla speelde.

Daarom dacht ik:
dat mag niet nog een keer gebeuren.

Niet nog een ploeggenoot.

De eerste keer kon ik niet helpen,
maar nu wel.

En als er een kans was
dat we zijn leven konden redden,

zou mijn carrière me worst wezen.

Dani kwam naar me toe en zei:

'Abi, we hebben dezelfde bloedgroep.
Ik geef je een deel van mijn lever.'

Iedereen bekeek Dani daarna
op een andere manier.

Het was iets tussen ons, maar dat werd
bekend nadat Abi het had verteld.

Ik had het mezelf nooit vergeven als
hij was overleden en ik niks had gedaan.

Dat kon ik niet laten gebeuren.

Uiteindelijk vonden ze een andere
oplossing, maar ik had 't graag gedaan.

Enkele dagen na de operatie

was hij terug in de kleedkamer
en hing hij al aan de gewichten.

Hij wilde weer zo snel mogelijk
aansluiten bij de groep.

We wisten zeker
dat hij volledig zou herstellen.

Was er een gerede kans
dat je op Wembley zou spelen?

Nee, totaal niet. Ik dacht niet eens
dat de kans tien procent was.

De sterkst mogelijke ploeg
moest aantreden

en daartoe hoorde ook Puyol.

Ik wilde altijd spelen, maar ik was er
nog slechter aan toe dan Abidal.

Het belangrijkste was
dat we zouden winnen.

De trainer deed iets ongehoords.

Hij maakte de basis pas
in de kleedkamer bekend,

één uur voor het begin
van de Champions League-finale.

Ik deed het in mijn broek.
Ik dacht: kolere, wat gebeurt er nou?

Ik was nog niet wedstrijdfit,

maar er brandde een vuur in me
dat me extra kracht gaf.

En als je op het veld staat,
ga je er vol voor.

Het meespelen van Abidal was
voor ons een enorme stimulans.

Hij beschikte
over onvermoede krachten

en speelde met dezelfde inzet als altijd.
Hij was een voorbeeld voor ons.

Hij had zoveel vastberadenheid
en wilskracht getoond bij zijn genezing.

Ik besloot dat, mochten we winnen,

Abidal de beker in ontvangst mocht nemen.

Het was zo'n mooi moment.

Ik nam hem al twee keer in ontvangst.
Dat moment is amper te beschrijven.

Het was Puyi's beslissing.

Hij was teleurgesteld
dat hij niet in de basis stond

en wellicht voelde hij zich
niet zo belangrijk voor de ploeg.

Ondanks dat alles besloot hij dat Abidal
de beker in ontvangst mocht nemen.

Hij zei tegen me:
'Abidal moet hem krijgen.'

En ik zei: 'Je hebt gelijk,
Abi hoort hem in ontvangst te nemen.'

Dat was zonder twijfel het absolute
hoogtepunt voor ons allemaal.

Het was zo bijzonder
toen Abidal de beker kreeg.

Ik stond naast Valdés, dicht bij Abidal.

Dat beeld van Abidal met de beker,
daar krijg ik nog steeds kippenvel van.

Ik denk dat dat het moment was

waaruit onze kracht bleek.

We waren meer dan alleen ploeggenoten.

Er wordt gezegd
dat Barça meer dan alleen een club is.

Op dat moment was het
ook meer dan een club.

3: DE STIJL VAN BARCELONA

Je kunt de geschiedenis van deze club
niet begrijpen,

als je niet weet wie Cruijff is.

Als speler hoorde hij
al tot de besten aller tijden.

Ik heb hem zelf niet zien spelen,
maar mijn pa was altijd vol lof over hem.

Hij zei altijd: 'Messi en dan Cruijff.'

Zo rond mijn tiende
kwam Cruijff naar Barça.

We lieten ons haar zo knippen
en renden ook.

VOORMALIG BARÇA-VOORZITTER

Hij ontketende een revolutie in '73.

4 MEI 1988
CRUIJFF KEERT TERUG ALS COACH

Hij had als speler
al een goede reputatie.

Zijn filosofie staat haaks
op die van menig ander.

Hij zag zijn ideeën liever mislukken
dan pronken met andermans veren.

Spelers zijn gevoelig
voor dat soort charisma.

Ik heb vijf jaar met hem samengespeeld
en toen we de ploeg overnamen,

wilden we
een ander soort voetbal spelen.

En dat leidde tot schrikreacties
in de rest van de wereld.

Iedereen speelde 4-4-2,

maar wij kozen voor drie verdedigers,
vier middenvelders en drie aanvallers.

Iedereen zei:
'Ze hebben maar drie verdedigers.'

Het werd dus 3-4-3. Waanzin, vond men.
Zo kreeg je veel goals tegen.

Maar Johan won
liever met 6-5 dan met 1-0.

Ik bofte toen ik
zes, zeven, acht jaar oud was.

Ik zag hoe we de Europa Cup I wonnen.

We hadden een goed team en speelden goed,
maar we wonnen geen hoofdprijs.

Hij veranderde de mentaliteit

en we pakten
de ene na de andere hoofdprijs.

In 1992 wint Cruijff met Barça
de Europa Cup I op Wembley

voor het eerst in de clubgeschiedenis.

Cruijff is de invloedrijkste persoon
in het bestaan van FC Barcelona.

Onze speelstijl is het belangrijkste.
Pas daarna komen de spelers.

De club onderscheidt zich van alle andere,

door Barça's unieke speelstijl.

Het is begonnen toen Cruijff
de scepter zwaaide bij de club.

Sindsdien hebben we altijd
op dezelfde manier gespeeld.

In balbezit blijven, van positie wisselen,

de bal in een driehoek rondspelen en
de druk opvoeren als we de bal verliezen.

We spelen dicht op elkaar
zodat we de bal heroveren en ook houden.

In de loop der tijd besefte ik

dat ik onder invloed van Johan,
op mijn 21ste

uit het doel durfde te komen
om naar voren te spelen, buiten de 16.

Ik besefte ook dat iedereen,
zowel ik als Xavi of Iniesta,

beïnvloed zijn
door de filosofie van Johan.

Het is een gigantische eer om te zien
dat er nog steeds zo gespeeld wordt

en mijn vader als bedenker wordt gezien.

Ik denk dat het proces in de jaren 70
met Laureano Ruiz begon.

DIRECTEUR METHODOLOGIE

Dat heb ik als speler meegemaakt.

Ik was coach bij de tweede verandering
toen Cruijff aangesteld werd.

Hij veranderde de mentaliteit.
Hij maakte winnaars van ons.

Hij bracht ons zelfvertrouwen bij.

Hij zei dat we creatief moesten spelen
en moesten genieten.

De derde verandering kwam op naam
van Pep, die het nog verder verfijnde.

Cruijff was doorslaggevend
vanwege zijn ideeën.

VOORMALIG JEUGDCOACH

Hij had als voordeel
dat de spelers begrepen

wat zijn stijl inhield,
omdat ik hen al getraind had.

De rondo heb ik bedacht.

De ideale rondo is vier tegen twee.

Je moet in beweging blijven
om ruimte te creëren.

De balbezitter moet de keuze hebben
om naar rechts te passen,

de volgende naar links
en een ander door het midden,

ofwel een 'pass door de straat'.
In een wedstrijd

wordt dat een pass in de voeten
of in de diepte.

Het is een tactische oefening.

Barcelona traint altijd
in de kleine ruimte.

Als je de bal niet bij je voet houdt,
ben je hem kwijt.

Op het veld in een wedstrijd spelen ze
alsof ze in de kleine ruimte zitten.

Als je blijft spelen, heeft je mandekker
niet de tijd om je de bal af te pakken.

Hij is al te laat voor hij bij je is.

Zo houd je het overwicht.

De bal komt
vanuit alle richtingen op je af.

Het licht geeft aan
waar je de bal naartoe moet schieten.

Als die lamp oplicht,
dan moet je in de juiste positie staan.

Links aannemen, rechts schieten.
Het is de rol van de middenvelder.

Je mannetje zit boven op je. Je moet
snel handelen en een oplossing vinden.

Dat heb ik vanaf mijn elfde geleerd.

Ik had fantastische coaches bij Barça
zoals Joan Vilà en Albert Benaiges.

Mijn zoon speelt bij de jeugd.

Het dringt ook als ouder tot je door
wat de club je kind leert.

Het gaat niet alleen om het voetbal
en hoe succesvol je kunt worden.

Hoe moet je je gedragen?
Hoe word je een Barça-speler?

Hoe leef je als Barça-speler?
Hoe toon je daar respect voor?

Als je de kinderen
met fatsoen en normen opvoedt...

VOORMALIG DIRECTEUR JEUGD

wordt het veel makkelijker.
Dat zie je ook aan de huidige selectie.

Dat zijn bijzondere kerels.

We boften dat jeugdopleiding La Masia
een geweldige generatie afleverde

met Xavi, Iniesta, Piqué, Puyol,
Valdés, Pedro, Leo en Busquets.

Ze waren erg succesvol
met het eerste team.

Er is geen team, Ajax uitgezonderd,
dat het voetbal zo domineerde,

met zoveel jongeren uit eigen kweek
in de gelederen.

Het is niet vreemd
dat jeugdspelers van Barça

zo snel een plek in het eerste team
veroveren. Dat is geen toeval.

Het is niet zo dat ze met apparaten werken
die geen andere club heeft.

Het heeft te maken met hun opvoeding,
de waarden die ze meekrijgen.

Wat draait het om in ons voetbal?
Het resultaat of onze speelstijl?

Het is de stijl. Als dat goed gaat,
komen de resultaten vanzelf.

We kwamen om te voetballen.

Men besefte dat we anders waren
en dat we talent hadden.

We kregen de kans om via de jeugd
een plek in de selectie te veroveren.

Het is een andere manier van voetballen,

waardoor je een grotere kans hebt
om successen te boeken.

Na mijn komst naar Barcelona vroeg de pers

welke speler me het meest had verrast,
en ik zei Andrés Iniesta.

Dat verbaasde iedereen,

want ze hadden verwacht
dat ik Messi of Ronaldinho zou zeggen.

Maar de speler die moeilijke dingen
makkelijk laat lijken, is Andrés.

Ik zou met Andrés en Xavi

in één team willen spelen tot de dag
dat ik afscheid neem.

Barça's speelstijl wijkt af
van die van alle andere clubs.

Bij Barça wordt
op een specifieke manier gespeeld.

Je kunt niet zomaar de bal wegtrappen.

Verdedigers moeten dribbelen met de bal
en dan de juiste pass geven.

Dat valt niet mee. In Engeland
of bij Real moet je de bal wegtrappen.

Dat is bij de meeste clubs
geen probleem.

Bij Barça is dat niet genoeg.
Je moet veel meer doen.

Het is een unieke voetbalstijl.

Daarom is het ook zo moeilijk
voor nieuwe spelers

om aan onze speelstijl te wennen.

Het lijkt wellicht simpel,
maar we hebben er jaren op getraind.

De meesten van ons spelen al zo
sinds de jeugdopleiding.

Het is niet makkelijk
om bij Barça te spelen.

Veel spelers zijn hier al heel lang.

Ze stromen via de jeugd door
naar de selectie.

Ze spelen al heel wat jaartjes hier.
De overgang viel tegen voor mij.

Er zijn bepaalde elementen van het spel
die ik nooit geleerd had.

Sommige spelers...
Het is me verboden namen te noemen.

Wereldtoppers,
spelers met uitzonderlijk talent

konden hier niet aarden.
Ze werden gillend gek.

Ik moest wennen aan de speelstijl.

Aan de zijlijn blijven
om zo ruim baan te maken voor Andrés

en dan gaan rennen, in de wetenschap
dat je acht van de tien keer

de bal niet krijgt. Maar als jij
niet rent, krijgt Andrés de bal niet.

Als de bal naar Abidal werd gespeeld
en hij hem aannam,

dan moest ik de bal vragen.

Elke keer. Ik rende voor niks.

Andrés krijgt de bal
en Sam rent op Andrés af.

Andrés loopt door.

Andrés kan naar mij spelen
als ik terug ben gelopen.

Zo niet, dan heeft Andrés
nog een derde keuze: dribbelen.

Een valt terug, een loopt naar voren
en de balbezitter loopt naar jou.

Zodra je beseft wat er gebeurt,
kun je het al schudden.

Sommige jongens kregen het uiteindelijk
onder de knie, zoals Henry en Abidal.

Aanvankelijk lukte het ze dus niet.
Andere toppers hebben het niet gered.

Ik greep mijn kans niet.

Ik bruiste van energie,
ik wilde zo graag zo goed spelen.

Het lukte niet. Ik wilde meteen
laten zien wat ik in huis had.

En soms zat het me gewoon niet mee.

Het valt niet mee
om als libero bij Barça te spelen.

Als je een paar fouten maakt,
fluit het publiek je uit

en stijgt de druk gestaag.

Met zijn kwaliteiten was Chygrynskiy
geknipt voor Barça.

Het is niet makkelijk om het publiek weer
voor je te winnen, zeker niet bij Barça.

Volgens mij was het Xavi die zei:
'Dit is een bijzonder oord.

Ik speel hier al jaren, maar als ik
één of twee keer niet goed speel,

dan fluiten die lui je uit.'

Ik dacht dat hij een grapje maakte,
maar toen ondervond ik aan den lijve

dat dat niet zo was.

Ondanks dat ik uit de eigen jeugd kwam,
heb ik rotdingen meegemaakt.

In 2003 was ik 'de kanker van Barça'.

In 2014 werd ik oud en versleten genoemd.
Het is een achtbaan.

Barça is de moeilijkste club ter wereld.
Dat staat buiten kijf.

En een nieuwkomer moet zich
twee keer zo hard bewijzen.

Ik merkte het verschil.
Ik moest deze voetbaltaal leren:

hoe creëer ik ruimte, hoe verdedig ik en
hoe krijg ik de systemen onder de knie?

We moesten tegen Osasuna.

En Osasuna verdedigde
dit gebied niet goed.

Die speler sloot niet goed aan.

Chygrynskiy stond in de basis
omdat hij een geweldige linkervoet had.

Hij was tweebenig,
maar zijn linkervoet was om te zoenen.

We speelden altijd op de libero,

zodat Xavi vrij kwam te staan.

Wij bewogen,
maar Xavi bleef in die zone.

Hij was het eindstation.
Het was zo grappig

dat Chygrynskiy twee keer
een lange bal op Zlatan gaf.

En hij stond vrij.
Zlatan stond oog in oog met de keeper.

Pep wisselde hem in de rust.

Hij hield zich niet aan het systeem.

Hij had die ploeg bestudeerd
en hij wilde dat we zo speelden.

Guardiola, net als mijn vader, hamert
erop om van achteren op te bouwen.

Balbezit. De balsnelheid is belangrijker
dan de snelheid van de benen.

Speel aantrekkelijk voetbal
om het publiek gunstig te stemmen.

Er zijn zoveel overeenkomsten.

Als je bij Barcelona speelt,
en zeker onder Guardiola,

leer je de speelstijl tot in de puntjes.

Het zijn er 11. Niet alleen
de aanvallers of de middenvelders.

De 11 spelers moeten samen
kansen zien te creëren.

We proberen de aanvallers te bereiken

met een goede pass,
zodat ze één op één komen te staan.

Maar een lange bal is niet
makkelijk onder controle te krijgen.

De aanvaller kan dan
niet zijn werk doen.

Het begint bij de verdediging
en eindigt bij de aanvallers.

Pep nam overal op het veld risico's.

Hij voerde als onze coach
twee belangrijke innovaties door.

We moesten na balverlies blijven jagen
en we moesten bij de dekking beginnen.

Ik herinner me mijn eerste gesprek
met Guardiola nog.

Dat was in zijn kantoor in Camp Nou.

Er stond een bord
met twee kleine magneetjes,

eentje aan elke kant van de goal,
net buiten het strafschopgebied.

Hij vroeg:
'weet je welke spelers dat zijn?'

Ik antwoordde: 'Nee.'
Dat zijn je centrale verdedigers, zei hij.

Ik snapte er geen hout van.
Het leek wel Chinees.

En hij zei: 'Als jij de bal hebt,
moeten zij daar staan.'

Ik dacht dat hij niet goed snik was.

En toen zei hij: 'Je speelt de bal
naar hem en zo zetten we de aanval op.'

Ik dacht dat hij gek geworden was.

Zelf ben ik ook een beetje gek,
dus we zaten op één lijn.

Ik zei dat de verdedigers niet zouden
staan te springen om die bal.

En Pep zei: 'Wees niet bang,
ik zal zorgen dat ze hem willen hebben.'

Zo is het begonnen.

Zowel Pep als Tito gingen
nog een stapje verder.

Ze zeiden dat we ons
geen zorgen hoefden te maken.

Als het fout ging,
zouden zij de schuld op zich nemen.

De bal moest van achteren komen.

Dat was in zijn ogen de manier
waarop Barça hoorde te spelen.

Hij liet zien hoe we de bal
van achteruit moesten opbrengen.

Dat zou goals opleveren. Waarom zou ik
niet doorgaan als ik in de fout ging?

We wisten allebei dat het riskant was.

Maar hij zei: 'Zit er maar niet over in
als je een fout maakt.

'Blijf gewoon zo spelen.'

DRIE MINUTEN LATER

NA ÉÉN MINUUT IS HET 1-0
MAAR BARÇA WINT MET 1-3

Het gaat om veel meer
dan alleen de winst.

De boodschap is niet 'winnen, winnen'.
Winnen is het gevolg van je speelstijl.

De filosofie is het belangrijkst.

Het zit goed als mensen je willen
zien spelen. Niet eens winnen.

Als je het over Barcelona hebt, dan heb
je het over de schoonheid van het spel.

Je gaat naar huis en zegt:
'Die tweede goal was een pareltje.

'O ja, ze hebben ook nog gewonnen.'

4: DE GEBOORTE VAN MESSI

Er hing een bordje op de deur
van de trainersruimte waarop stond:

'Als je met een jeugdspeler aan komt
zetten die kleiner is dan 1 meter 80,

ga dan maar naar huis.'

Cruijff veranderde dat
na zijn aanstelling als trainer.

Volgens hem gaf talent de doorslag
en deed de lengte er niet toe.

Sindsdien gaat het puur om kwaliteit.

Is hij goed of niet?
Zijn lengte maakt niks uit.

Kijk maar
naar Jordi Alba, Xavi, Messi en Iniesta.

Bij elkaar opgeteld zijn ze
amper 1 meter 80. Ze zijn zo klein.

Kleine spelers hebben grote voordelen
ten opzichte van lange spelers.

Ze kunnen
sneller starten, stoppen en draaien.

De beste spelers zijn allemaal klein.

Messi geeft hoop aan veel jonge spelers
die van een profbestaan dromen.

Het gaat niet om die 1 meter 80.
Andere zaken zijn belangrijker.

Intelligentie. Als je hersens
sneller werken dan de bal,

dan ben je oppermachtig.

Een vriend van me werkte
bij de jeugdopleiding

toen Messi 14 of 15 was.

Ik informeerde altijd naar jongens
die veel potentie hadden

en voor wie de eerste divisie gloorde.

Hij zei: 'Er loopt een knul
uit Argentinië rond.

'Ik heb nog nooit iemand
met zoveel talent gezien.'

Toen Messi op z'n 16de meetrainde met ons,
wisten we al hoe bijzonder hij was.

1 MEI 2005

MESSI SCOORT ZIJN EERSTE GOAL
17 JAAR OUD

Ik had een uitgebreid netwerk
met scouts in Zuid-Amerika.

VOETBALMAKELAAR

Een van hen zei dat hem
een knul uit Rosario was opgevallen.

Hij was pas 12 jaar,
maar hij was een ruwe diamant.

Tegenwoordig investeren clubs
in de jeugd, maar destijds dus niet.

Het viel niet mee, maar dankzij Rexach
wisten we hem hierheen te halen.

Niemand wilde het risico nemen.

Het was een grote gok
om zo'n schriel buitenlands jochie

naar Barcelona te halen.

Charly Rexach heeft dat
voor elkaar weten te boksen.

Hij zag me spelen en zei dat Barça
me kost wat kost wilde inlijven.

Ik heb het aan hem
en enkele trainers te danken.

Anderen waren
niet zo van me gecharmeerd.

Het is vooral aan Charly te danken
dat ik bij Barça tekende.

Het was een eer
om Messi naar deze club te halen.

Mijn kleine aandeel
in de komst van Messi

is dat ik bleef zeuren
tot hij vastgelegd was.

Toen ik destijds
naar de directie stapte

en zei dat ze een knul van 12
moesten inlijven,

zeiden ze meteen:
'Kom over acht jaar maar terug.'

Ik zei: 'Nee, doe het nu.

Hij is uitzonderlijk goed en op een dag
speelt hij de sterren van de hemel.'

Dat was mijn inbreng.
Ik bleef aan hun kop zeuren.

Zelfs toen was al duidelijk
dat Messi van een andere orde was.

Ik zei tegen Rexach
dat er iets op papier moest staan.

Z'n ouders waren al een maand hier.

Ik zei dat het goed kwam, maar
er was nog geen officiële overeenkomst.

We waren op de Pompeia-tennisclub.

Er lagen servetten op tafel.
Rexach pakte er eentje en schreef:

'Ik, Carles Rexach,
adviseur van de voorzitter,

'bevestig dat Lionel Messi genoeg
kwaliteiten voor FC Barcelona heeft.'

Eerst tekende hij en toen ik.
Dat servet ligt nu in een bankkluis.

Het is een kwetsbaar kleinood
en er moet goed voor gezorgd worden.

Door dat servet te tekenen,
wilde ik Messi's ouders laten zien

dat ik hem graag wilde hebben
bij FC Barcelona.

Ik denk dat Messi was voorbestemd
voor Barcelona.

Het moest gewoon zo zijn. Hij had
naar geen betere club kunnen gaan.

Ik had het zwaar in het begin.

Dat is ook normaal.
Ik was nog erg jong en alles was nieuw.

Ik liet al mijn vrienden en familie
achter. Mijn vaderland.

Het was aanvankelijk erg zwaar,
maar ik wist me snel aan te passen.

Velen wisten dat hij een fenomeen was.
Het Gamper-toernooi was het bewijs.

Het was de eerste avond,
en er volgden nog vele,

dat 99.000 bofkonten
in Camp Nou eer bewezen

aan iets mooiers, iets grandiozers
dan ze ooit hadden meegemaakt.

Ik was er die avond ook
en ik kreeg er kippenvel van.

Het was een zeer bijzondere dag

en ik heb met volle teugen
van elke minuut genoten.

Het was op het Gamper-toernooi.

De ploegen werden voorgesteld
en ik stond in de basis.

Dat was een cruciaal moment voor me,
want na die wedstrijd

is alles veranderd.

Toen is het allemaal begonnen.

Ik weet nog dat ik voor de wedstrijd
tegen Patrick Vieira zei

dat hij moest oppassen
omdat hij tegenover een jochie stond

dat geschiedenis zou schrijven.

Ooit zou het lijken alsof elke speler
voor Messi, inclusief mezelf,

een andere sport beoefende.

Het was onvoorstelbaar wat hij deed

tegen iemand als Vieira
uit de selectie van Juve.

Hij slalomde langs grote, sterke spelers.

Messi deed waar hij zin in had.

En Capello vroeg of hij hem
op huurbasis kon overnemen.

Capello is ook niet gek.

Vooraf wist ik helemaal niets over Messi.

OUD-TRAINER JUVENTUS

Ik wist alleen dat hij zou spelen.
Het bleek nog een jochie te zijn.

Tijdens de wedstrijd deed hij
echt onnavolgbare dingen.

Rijkaard was destijds coach van Barcelona.

We streden om de Gamper-trofee.
Het was een oefenduel.

De scheids was coulant,
het ging er gemoedelijk aan toe.

Ik liep naar Rijkaard toe

en vroeg of ik Messi
op huurbasis kon overnemen.

Er zat toen nog een maximum
aan het aantal buitenlanders.

Ik zei: 'Jij hebt al drie buitenlanders.
Er is geen plek voor hem.'

Rijkaard zei dat er al naarstig
naar een oplossing werd gezocht.

Messi zou drie, vier maanden later
al een vaste waarde in de ploeg zijn.

Het is gewoon...

Hoe leg ik dat uit? We wisten dat hij
de beste speler ter wereld zou worden.

Dat stond buiten kijf.

10 MAART 2007

MESSI SCOORT EERSTE HATTRICK

Ik wist al hoe trefzeker hij was.

Gelukkig posteerde Guardiola
hem vlak achter de spits.

In tegenstelling tot Eto'o en de andere
aanvallers had hij meer vrijheid voorin.

Bij die tactische omschakeling
had Leo veel baat.

Het valt niet mee
om Leo's mooiste goal te kiezen.

Zijn treffer tegen Getafe komt
zeker in aanmerking.

Als je ziet wat hij elke dag presteert,
is het onmogelijk om te kiezen.

Het had iets weg
van Maradona tegen Engeland.

En ik wist onmiddellijk,

op dat moment al, dat ik getuige was
van iets uitzonderlijks.

Het is een van zijn mooiste goals,
wellicht de mooiste.

Als je al zijn goals op een rijtje zet,

blijkt dat hij wel 50 van zulke goals
gescoord heeft. Hij is echt uniek.

Een van mijn favorieten is de goal
die hij tegen Arsenal scoorde.

Het lijkt alsof je
op de PlayStation speelt.

Hij wipt de bal over Almunia heen
en scoort dan nog.

Het is technisch zo knap.

Elke andere speler zou meteen schieten,

maar hij wipte de bal eerst over
de keeper heen en rondde toen pas af.

Zijn mooiste goal vind ik
die thuis tegen Málaga.

Dat druiste tegen alle logica in.

Bal over de breedte, stopt hem op de borst

en rent op volle snelheid door.

Om de eerste speler heen,
de tweede zit vlak achter hem.

Als hij nog één stap zet,
kan de verdediger de bal wegwerken.

Als je de bal met links stopt,

hoe kun je dan met datzelfde been
de bal in de lucht raken

om te zorgen dat hij hem niet raakt?
En toen viel hij bijna.

Hij struikelde
en ramde de bal in de bovenhoek.

Dat is niet normaal.

Messi wil ook op de training
altijd winnen.

Hij raakt geïrriteerd
als hij de bal niet krijgt

en boos als hij gevloerd wordt.

Dat zegt genoeg
over een kampioen zoals hij.

Als de coach op de training
een overtreding niet zag,

dan liep hij naar hem toe en zei:
'Was dat geen overtreding? Tja.'

Hij ging de bal ophalen,
passeerde iedereen en scoorde.

Als jij de bal hebt, rent hij
achter je aan, herovert de bal en scoort.

Dat blijft hij doen tot hij uitgeraasd is.
Intussen sta je wel met 3-1 achter.

Hij is een speler
die anders is dan alle anderen.

Hij is zo goed en verdient veel,

maar hij is wars van sterallures
als je hem ontmoet.

Ik ken hem inmiddels twaalf jaar.
Hij is niet de meest extraverte persoon.

OUD-MATERIAALMAN

Hij is een normale, bescheiden jongen.

Hij is heel rustig.

Als hij zijn voeten laat spreken,
dan is hij onnavolgbaar.

Hij is een winnaar pur sang.

Hij wil altijd
de beste zijn op het veld.

Daarom is hij ook de beste voetballer
aller tijden geworden.

Ik bof dat ik tegen Pelé heb
mogen spelen. En tegen Cruijff.

Ik zag Maradona spelen. Ze leverden
een belangrijke bijdrage aan jet voetbal.

Nu staat Messi op eenzame hoogte.

Hij doet dingen waarvan anderen
niet eens kunnen dromen.

Hij doet het onmogelijke.

Hij doet alles
een tandje sneller dan de rest.

Het lijkt alsof de bal
aan zijn voet vastgelijmd zit.

Net als je denkt dat je hem
te pakken hebt, is het al te laat.

Het is moeilijk om over Leo
in normale bewoordingen te praten,

want hij is niet van deze wereld.

Elke wedstrijd verheug ik me er weer op
wat hij gaat doen.

Hij is een speler
die een wedstrijd voor je kan winnen.

Als hij de bal krijgt,
weet je dat er iets gaat gebeuren.

Hij kan een actie inzetten
en ook afronden.

Normaal kun je het een of het ander.

Maar hij is anders.

Hij is de beste met rechts, links en
zijn hoofd. Verdedigend en aanvallend.

Hij is sneller.

Hij kan beter dribbelen en passen.

Keeper?

We hebben hem nog nooit op doel
gezet. Wellicht kan hij dat ook zo goed.

5: DE PUBLIEKSLIEVELING

De invloed van Cruijff,
eerst als speler...

en daarna als coach
van het Dream Team, is enorm.

Joan Laporta was geporteerd van hem.

Nadat hij eenmaal
tot clubvoorzitter gekozen was...

begon het gouden tijdperk.

Hij gaf Cruijff de vrije hand
wat betreft diens voetbalfilosofie,

zodat hij de juiste mensen
kon aantrekken.

Hij verenigde drie dingen in zich:
topspeler, topcoach en topleraar.

Cruijff werd de belangrijkste man
in de geschiedenis van het profvoetbal.

Cruijffs bijdrage was cruciaal.

VOORMALIG VICEVOORZITTER

Het was geen doorsnee kantoorbaan.

We wisten dat hij ideeën kon aandragen.

Hij adviseerde ons
bij alle beslissingen op voetbalgebied.

Johan stond
aan de basis van onze speelstijl.

Rijkaard voegde er zijn eigen karakter,
ideeën en ervaring aan toe.

23 JUNI 2003
RIJKAARD AANGESTELD ALS COACH

Pep staat in ons geheugen gegrift
omdat hij heel succesvol was,

maar ik zal Franks tijd nooit vergeten.

Hij boekte ook veel successen.

Tijdens hun Galáctico-tijdperk won Real
ook alles wat er te winnen viel.

We konden hen niet verslaan.
Onder Rijkaard kwam daar een eind aan.

Voor mij persoonlijk was dat
een moment om te koesteren.

Barça was al een grootmacht,

maar in ons museum stond
pas één Champions League-trofee.

STADE DE FRANCE - 17 MEI 2006

CHAMPIONS LEAGUE-FINALE
BARÇA vs ARSENAL.

We hadden die finale
niet mogen verliezen.

Barça maakt een 1-0 achterstand goed
en wint zijn tweede Europa Cup.

Na de geboorte van mijn kinderen
was dit de mooiste dag van mijn leven.

Ik dacht dat het mijn laatste wedstrijd
voor Barça zou worden,

omdat ik een moeilijk jaar
achter de rug had.

Dankzij Frank stond ik die avond
toch onder de lat.

Hij was als een vader voor me.

Uiteindelijk hebben we samen
die Europa Cup in de wacht gesleept.

Die zege in Parijs was
een keerpunt voor de club.

Het seizoen daarna liet te wensen over.

De leiders hadden
geen overwicht binnen de groep.

Wellicht hadden we al te snel
te veel succes geboekt.

Langzaam maar zeker ging het
de verkeerde kant op.

In mijn tweede seizoen
was Rijkaard nog steeds trainer.

Het was een van de slechtste seizoenen
in Barça's recente geschiedenis.

We werden derde.

Na de zege in Parijs en het winnen van
de landstitel ging het snel achteruit.

We gingen er niet meer vol voor.
Vuur was gedoofd, gretigheid was weg.

Je merkte dat een tijdperk ten einde liep.

Er moest iets veranderen. Ik hoorde
tot de spelers die moesten vertrekken.

Het was heel zwaar.

Ik kreeg in mijn carrière twee keer rood:
Na een fout van de scheids

en in het Bernabéu.

7 MEI 2008

RIJKAARDS LAATSTE CLÁSICO

Ik was boos en machteloos.
We hadden geen schijn van kans.

4-1 viel eigenlijk nog mee.
Het had wel 7-1 kunnen worden.

Ik heb nog nooit
zo'n vreselijke avond beleefd.

Dat gold ook voor Puyol en de rest.

Het voldeed niet
aan de eisen van de fans.

Het was niet goed genoeg voor de club,
zeker niet gezien het spelerspotentieel.

Verandering was broodnodig.

In 2008 waren er twee kandidaten

voor de opvolging van Rijkaard.

Pep Guardiola en José Mourinho.

Mourinho wordt de hele tijd
als de boeman afgeschilderd,

maar in 2008 werd hij
nog voorgedragen

om de falende Rijkaard op te volgen.

Hij is een winnaar. Een veilige keuze,
want hij had zijn naam al gevestigd.

Hij was tot voor kort trainer
van Chelsea geweest en hij was vrij.

Het was een lang proces,
want veel directieleden wilden Mourinho.

Ze zeiden dat we een trainer nodig
hadden die snel successen kon boeken.

Aangezien er vijf directieleden
een voorkeur voor Mourinho hadden,

belegde de vicevoorzitter een bijeenkomst
met hem waarin hij werd afgeserveerd.

Hij was een voorstander van 4-3-3 en
gaf zelfs een PowerPoint-presentatie

met de posities van bepaalde spelers
en typische loopsituaties.

Hij had succesvol kunnen worden.

MOURINHO WERKTE TUSSEN 1996
EN 2000 VIER JAAR BIJ BARÇA

Ik heb als jonge speler
veel aan Mourinho gehad.

Van Gaal liet hem vaak Barça B trainen.

Ik zat bij de U19
en hij trainde ons één keer per week.

Het was in dezelfde speelstijl,
in de Barça-filosofie.

De rondo, bal veroveren,
balbezit, positiespel.

Daar schaafden we met Mourinho aan.

Je snapte dat Mourinho het gevoel had

dat hij van Barça de beste ploeg
ter wereld kon maken.

Maar in 2008 was Mourinho
radicaal veranderd.

Alles draaide om kracht, lengte,
atletisch vermogen en techniek.

Nadat hij door Chelsea was aangetrokken,

gooide Mourinho het
over een totaal andere boeg.

Hun speelstijl stond diametraal
tegenover die van Barça.

We wilden trouw blijven
aan de filosofie van Cruijff.

De voorzitter en Johan waren
goede vrienden.

Laporta vertrouwde ook blind
op Johans mening.

Johan zei dat de jeugdtrainer
geknipt voor de functie was.

Hij hoefde hem alleen te promoveren.

Een groot aantal spelers kwam
regelmatig bij mijn vader op bezoek.

Dat vond mijn pa geweldig, dat geldt
ook voor Pep. Ze spraken elkaar vaak.

Mijn vader kwam met het maffe idee

om de coach van Barça B,
spelend in de derde divisie,

de eerste divisie te laten overnemen.
Dat was een grote gok.

Ik vroeg hen of Pep er klaar voor was.

Txiki Begiristain en Johan,
die hem vaak sprak, beaamden dat.

Mourinho's agent belde en vroeg:
'Ga je nog met Mourinho in zee?

'Als er nog steeds interesse is,
dan moeten we daarover praten.'

En ik zei: 'Nee Jorge,
we nemen Pep Guardiola.'

Ik zei tegen Pep dat hij
de nieuwe trainer zou worden.

Tijdens een lunch zei Pep
voor de grap tegen me:

'Als je mij aanstelt,
win ik elke hoofdprijs.'

Dat zei hij echt.

5 JUNI 2008
GUARDIOLA BENOEMD TOT TRAINER

Toen ik hoorde dat Guardiola
onze trainer zou worden,

wist ik dat alles goed zou komen.

Ik had nooit onder hem getraind,
maar als speler was hij een perfectionist.

Ik zag het helemaal zitten.

Het is vreemd,
maar vanwege het EK van 2008

kreeg zijn benoeming tot de dag van
de presentatie weinig aandacht in de pers.

Daar zat hij: de tanige, jonge lokale
held met zijn volle haardos, die zegt

dat alles gaat veranderen.
Ronaldinho weg, Deco weg.

Eto'o weg. Nou ja, hij werd
derde in de pikorde der spitsen.

Hij wilde laten zien
dat hij de touwtjes in handen had.

Je kunt je voorstellen hoe Samuel
zich voelde toen hij dat hoorde.

Het leek alsof er een bom ontplofte.

Gezien het soort speler dat ik was

en wat ik gedaan had voor de club,

zou het aardig van Pep zijn geweest
als hij me gebeld had.

Je moet altijd eerlijk zijn. Ik schrok me
te pletter toen ik het hoorde.

Tactisch gezien hoort hij tot de beste
trainers ter wereld, dat is gewoon zo.

Hij doorziet het spelletje als geen ander,
maar hij moet ook eerlijk zijn.

Samuel zette zich op de training
net zo in als in een wedstrijd.

Elke trainer liep weg met Eto'o.

Op de training was het alles of niets
met hem. Hij zorgde ook voor problemen.

Rijkaard had ooit gezegd
dat we Samuel moesten verkopen,

nadat hij een van de assistenten
in zijn nek had vastgepakt

toen die voor buitenspel gevlagd had.
Al die passie levert ook iets op.

Ik herinner me nog
het trainingskamp in St Andrews.

We waren zo benieuwd.
Deco en Ronaldinho waren verkocht,

maar ik wilde Eto'o graag behouden.
Dat had ik hem ook laten weten.

Hij was geweldig in de voorbereiding.

Hij werkte harder
en liep meer dan wie ook.

In de oefenduels werd hij ook topscorer.

De aanvoerders gingen naar Pep en...
Hopelijk wordt Pep nu niet boos op me.

Ze zeiden tegen Pep dat Eto'o
van grote waarde zou kunnen zijn.

De man die ze wilden verkopen, redde
hen. Iedereen heeft het nu over Messi,

maar destijds maakte niet Ronaldinho
het verschil, maar Eto'o.

Als het penibel werd,
keek iedereen naar mij.

We hadden zonder trainer kunnen spelen.

Guardiola moest de ploeg
weer gretig maken

en dat lukte hem al met zijn woorden.

JULI 2008, SCHOTLAND
TRAININGSKAMP VOORBEREIDING

Tijdens het eerste teamoverleg
in St Andrews...

OUD-FYSIOTHERAPEUT

wist ik
dat er iets stond te gebeuren.

Ik had nog nooit iemand
een boodschap zo horen overbrengen.

Vanaf dat moment besefte iedereen
dat het goed zou komen.

Pep sprak de spelers vaak toe.
Zijn beroemdste uitspraak was:

'Je mag een penalty missen of een foute
pass geven. Je bent ook maar 'n mens.

'Maar ik zal het je nooit vergeven
als je je niet honderd procent inzet.'

Slechts weinigen kunnen
zo goed communiceren als hij.

Hij kan zijn spelers laten geloven
in wat ze moeten doen.

Hij overtuigt je ervan
dat het vruchten afwerpt.

Van meet af aan

waren we ervan overtuigd
dat alles zou veranderen

en dat we prijzen zouden pakken.

Peps woorden waren altijd
een schot in de roos.

Hij sprak vol overgave.
Ik hou van uitdagingen.

Ik vind het geweldig
om naar iets belangrijks toe te werken.

Toen ik hoorde
dat alles zou veranderen bij Barça

met een nieuwe trainer en nieuwe spelers,
wist ik dat ik daarheen moest.

In de voorbereiding op het seizoen
ging ik naar Guardiola.

Ik zei dat ik
aanbiedingen van andere clubs had.

In tien seconden lepelde hij
drie of vier mogelijke opstellingen op.

In elke speelde ik een rol.

Ik zei tegen mijn broer en zaakwaarnemer
dat ik niet op aanbiedingen inging.

De voorbereiding was top,
het team oogde fris.

Er was hard gewerkt, maar het seizoen
zelf begonnen we niet al te goed.

31 AUGUSTUS 2008

GUARDIOLA VERLIEST
BIJ ZIJN DEBUUT

Ik heb die wedstrijd
thuis met mijn vader gekeken.

En ze verloren van Numancia. Er werd
beweerd dat hij er niet klaar voor was.

Mijn vader zei: 'Dat was een prima pot.'

Kom op, zeg. Doe normaal.
Het was echt niet goed.

Iedereen die de wedstrijd gezien had, zei:
'Het was niet om aan te zien.'

Pa keek nooit
naar het eindproduct na 90 minuten.

Pa keek naar het eindproduct
na enkele jaren.

EERSTE THUISZEGE

Dat was een belangrijk moment voor mij,
voor de ploeg en ook de club.

We hadden die zege broodnodig.
Als we gelijk hadden gespeeld,

zouden er vraagtekens worden geplaatst.

Toen die klik er eenmaal was en die zege,
waren we niet meer te stuiten.

Guardiola heeft ons veel geleerd, maar
hij legde ook uit waarom we iets deden.

De meesten snapten de redenering
omdat we al zo lang bij Barça speelden.

De nieuwelingen merkten een grote
verandering na de komst van Guardiola.

Hij was een trainer die mijn hele kijk
op het voetbal veranderde.

Hij liet me na mijn komst kennismaken
met een totaal andere manier

van kijken naar en denken over voetbal.

Het deed me altijd denken
aan de tactiek van een basketbalteam.

Ze geven elkaar tekens
als ze in balbezit zijn,

om aan te geven welk systeem
ze gaan spelen. Daar leek het op.

Fantastisch.
Ik mocht de bal nooit uittrappen.

Ik werd meteen betrokken
bij de opbouw van het spel.

Ik moest altijd geconcentreerd zijn.

Daardoor vloog elke wedstrijd
als het ware voorbij.

Ik was eraan gewend dat de bal
zo snel mogelijk naar voren moest.

En soms dacht ik er alleen maar aan
hoe saai wedstrijden konden zijn.

Ik was in mijn element.
Ik had dezelfde filosofie als Guardiola.

Ik wilde het met passes oplossen
en Guardiola dacht er net zo over.

Maar mijn voetbalfilosofie komt niet
overeen met die van Abidal, Henry,

Hleb of Yaya Touré.

Ze dachten dat ze goed speelden,
en bij andere clubs zou dat ook zo zijn.

Niet bij Barça.
Dat heeft een andere stijl.

Ho ho, dat is nieuw voor me.
Dat moet indalen.

En ik moet mijn trots even inslikken.

In die ploeg zaten veel jongens
die in eigen land onaantastbaar waren.

Je deed jarenlang
alles op een bepaalde manier. En nu:

'Nee, blijf daar. Trek het gat voor hem.'

'Pardon? Hoe bedoel je?
Ik kan ook wel voetballen.'

Peps methodes weken af. Hij stond er
altijd bovenop en hij greep ook in.

Abidal en een paar anderen zeiden:
'Die vent verandert alles.'

Ik was geen knulletje van 15.

Als je geen respect voor mij toont,
dan toon ik ook geen respect voor jou.

Ik zei tegen Pep:
'Ik laat me niet afblaffen.'

Als hij zo doorging, zou ik ermee kappen.

Abi kwam van Lyon
dat een heel andere speelstijl had.

Kijk naar Abidal toen hij aankwam,
en kijk naar Abidal drie jaar later.

Aannemen, kijken, doorspelen.
Vroeger had hij hem meteen weggetrapt.

Hij zou niet
zo beheerst en rustig blijven.

Ik vind Pep een voetbalgenie.

Soms hangt hij de control freak uit
en moet elk detail kloppen.

Sommigen accepteren dat,

terwijl anderen zeggen dan: 'Steek dat
maar waar de zon nooit schijnt.'

Ik werd op mijn 21ste ingelijfd.

Voor mij was het 'n haat-liefdeverhouding,

want elke minuut van je leven
moet je op voetbal gefocust zijn.

Om twaalf uur moet je naar bed
om te slapen.

Je moet goed eten. Hij wil je leven
op alle manieren controleren.

'Geen tennis kijken, blijf uit de zon.

Ga niet naar de Formule 1,
We hebben een missie te volbrengen.'

Hij wilde alles weten.
Wat we aten, wat we... Alles.

Hij was zo geobsedeerd
dat we soms ruzie met elkaar kregen.

Gerard is een van mijn beste vrienden,

maar ik geloof dat een trainer
zich zo moet gedragen.

Op de training moesten we ons 100%
inzetten, maar dat deed ik altijd al.

In mijn ogen hoor je dat ook te doen.

Hij was heel veeleisend.

We moesten elke dag
in het trainingscomplex lunchen.

Hij woog ons en keek wat we aten.
Hij bepaalde ons eetpatroon.

Maar hij gaf ons
de avond voor een duel ook vrij.

Als speler vond hij dat hij
te veel tijd in hotels doorbracht.

Aanvankelijk leek dat een vreemd besluit.

We waren het niet gewend,

maar het was
een van zijn beste beslissingen.

In mijn ogen was Pep
zijn tijd ver vooruit.

Het feit dat
rond de Champions League-finale

familie, kinderen en echtgenotes
in het hotel aanwezig mochten zijn.

Mijn broer zat op mijn kamer.

Vriendin, vrienden. Iedereen zat
te kletsen. Ik zette een kopje koffie.

Bij andere clubs hoor je:

'Dit mag je niet doen, dat mag je niet
doen. Nee, je moet je concentreren.'

We boften dat Pep pas kort daarvoor
met zijn actieve carrière gestopt was.

Hij begreep hoe
het leven van een topvoetballer eruitzag.

We gingen met plezier
naar elke training en wedstrijd,

omdat hij ons goed behandelde.

Luister, ik zeg het telkens
weer opnieuw tegen mijn vrienden.

Als de scheids op zijn fluit blies,

keek ik op de klok en zei: 'Nu al?'
Voor mij mocht de wedstrijd uren duren.

Ik genoot met volle teugen.

Hij was een geweldige leermeester
en wij waren sponzen.

We zogen alles op wat hij zei.

Hoe geweldig de leermeester ook is,

hij moet wel leerlingen hebben
die zijn lesstof begrijpen.

En alles viel op zijn plek.

We wonnen omdat we de besten waren
en het geluk aan onze zijde hadden.

Er waren zoveel mooie momenten.

Mede dankzij één doorslaggevend
moment pakten we de beker:

Pinto's redding tegen Mallorca.

4 MAART 2009
HALVE FINALE COPA DEL REY

WINST OVER TWEE DUELS MET 3-1

We stonden met 1-0 achter.

Aan het begin van de tweede helft
kregen we een penalty tegen

en Martín Cáceres kreeg rood.

Ik probeerde de penaltynemer
uit zijn concentratie te halen.

Ik zei: 'Waar ga je hem schieten?'

Hij antwoordde niet en ik zei:
'Ik duik die kant op.'

Ik had geluk dat ik de goede kant op dook
en de bal stopte.

Dat gaf ons een mentale opkikker.
En toen kreeg Leo het op zijn heupen.

Leo werd neergelegd, de verdediger kon
inrukken en Leo scoorde wonderschoon.

Als we bij Real verloren, zou
het verschil in La Liga groter worden.

Maar we wonnen met 6-2 en pakten
de titel. Dat was het sleutelduel.

Ze hadden vier punten achterstand.

Als ze ons zouden verslaan,
konden we de titel vergeten.

We speelden
een van onze beste wedstrijden ooit.

SANTIAGO BERNABÉU - 2 MEI 2009

LA LIGA. WEEK 34
REAL MADRID vs BARÇA.

Het was genieten. Die wedstrijd staat
in mijn geheugen gegrift.

Puyol zoende zijn aanvoerdersband,
Messi scoorde.

Henry en Piqué. Echt fantastisch.

Ik moest me uiteraard gedragen,
maar wat heerlijk.

Het is zo maf
omdat het nu acht jaar geleden is.

Ik heb die goal intussen
wel honderd keer teruggezien.

Dat beeld staat op mijn netvlies gebrand.
Ik weet niet meer wat ik toen voelde.

Het gevoel was onbeschrijflijk,
want het was een fantastische wedstrijd.

Die 6-2 was extra speciaal
vanwege onze tactiek.

Toen is dat hele
'false nine'-gedoe begonnen.

Pep belde de dag voor het duel en vroeg
of ik naar het trainingsveld wilde komen.

Hij wilde een nieuwe positie bespreken
nadat hij met Tito video's had bekeken.

Hij wilde iets nieuws proberen, zei hij.

De rode glazen zijn Barça, de andere Real.
Pep had ons systeem veranderd.

Henry stond tussen rechtsback en libero,
Eto'o tussen libero en linksback.

Guardiola had Reals
centrale verdedigers geanalyseerd.

Het was hem opgevallen dat ze
de nummer 9 nooit onder druk zetten.

Dankzij de 'false nine' hadden we
op het middenveld een overwicht.

We hadden altijd een extra mannetje.

Pep zei dat we zo een numeriek
overwicht zouden hebben. Hij had gelijk.

We speelden nooit zo, dus Real hield
daar ook geen rekening mee.

Ze wisten niet of ze me moesten dekken.

Zo ontstond er veel ruimte
als ik me terug liet vallen.

Zodra de verdedigers zich op mij richtten,

doken Eto'o en Henry die ruimte in.
Zo ging dat ook bij Henry's eerste goal.

Het was een magistraal optreden.

En het wierp vruchten af,
want zo ging het dus ook bij mijn goal.

Ze twijfelden
of ze hem aan moesten pakken.

Intussen dook ik ertussen door en
Sam aan de andere kant. En het lukte.

Het was niet robotachtig,
want we improviseerden ook.

Bij robots gaat het zo van:
'Ik. Ga. Hier. Nu. Ga. Ik. Daar.'

Er was altijd ruimte voor creativiteit.

Maar 60 procent van onze strategie was
voor de aftrap al afgesproken.

De overige 40 procent kwam neer
op improvisaties.

In de Champions League waren we er
zonder Iniesta's goal uit gekegeld.

Een goal in de 92ste minuut.

STAMFORD BRIDGE 6 MEI 2009

CHELSEA vs BARÇA.

Ik zat naast aanvoerder Carles Puyol
die geschorst was.

Boem, Chelsea kwam met 1-0 voor.
En Puyol zei tegen me:

'Rustig maar, het komt goed.
We schieten er nog wel eentje in.'

Ik zag het gebeuren en ik dacht:
jemig, zo meteen verliezen we nog.

De minuten tikten voorbij
en ik durfde niet te zeggen:

'Aanvoerder, je zat ernaast.
We kunnen het schudden.'

Ik wist dat, als we een tweede treffer
konden voorkomen,

ze voerden namelijk de druk stevig op,
we vast nog één laatste kans kregen.

Toen redde de kleine Andrés ons hachje.

BARÇA GAAT DOOR
VANWEGE DE UIT GESCOORDE GOAL

Elke keer als ik die goal weer zie,
krijg ik weer kippenvel,

omdat het zo'n belangrijk moment
voor mijn club was.

Ik kan er uren naar blijven kijken.

Zulke momenten maken voetbal zo mooi.

Het is nog fijner dan seks.

Het was onze belangrijkste goal ooit.
Als we de finale niet bereikt hadden,

werd er nu niet meer
over Peps Barça gesproken.

STADIO OLIMPICO IN ROME
27 MEI 2009

FINALE CHAMPIONS LEAGUE
BARÇA vs MANCHESTER UNITED.

Ik weet niet hoe ik kon spelen.

TWEE WEKEN VOOR
DE CHAMPIONS LEAGUE-FINALE

Ik weet niet hoe Iniesta kon spelen.

We hadden een doel
en dat wilden we bereiken.

We konden de treble winnen.

We hadden net dat drama
op Stamford Bridge achter de rug.

Toen we de CL-finale van Arsenal
wonnen, stond ik niet in de basis.

Daarom wilde ik ook kost wat kost spelen,

ongeacht de risico's
of mogelijke gevolgen.

Ik zei dat hij niet hard moest schieten
omdat zijn spier dan weer kon scheuren.

STADIO OLIMPICO 26 MEI 2009
TRAINING VOOR DE WEDSTRIJD

Yaya was libero. Sylvinho had
nog geen duel gespeeld, maar nu wel.

Puyol stond op rechts.
Men zei: 'Er ontbreken enkele spelers.

'Twee zijn licht geblesseerd.'

We wisten dat we zouden winnen
omdat Pep dat zei. Pep is geniaal.

Hij vertelde nauwkeurig
wat we moesten doen om te winnen.

Hopelijk verandert hij nooit. Hij is
voor mij de toekomst van het voetbal.

Men dacht dat we niet konden winnen,

maar na 20 minuten hadden we
ze al helemaal murw gebeukt,

zoals het duel tegen Manchester United
in Rome.

Welke trainer zou je een video laten zien,

vijf minuten voor een Champions
League-finale? Alleen hij.

We wisten niet wat er ging gebeuren.
Er stond een scherm.

We moesten van hem
voor het scherm gaan staan.

En daar stonden we te wachten.

Pep en Tito hadden een video gemaakt
waarin alle spelers voor kwamen.

Op de muziek uit de film Gladiator,
volgens mij.

We zagen de route naar de finale
aan ons voorbijtrekken.

Verdrietige momenten,
mooie momenten, tegenslagen.

Na Iniesta's goal op Stamford Bridge
kreeg ik een sms van Pep.

MAKER VAN DE VIDEO

'Je moet me helpen de CL te winnen.'

De eerste feedback kreeg ik
op de avond voor de finale.

Pep liet de video
aan de technische staf zien.

Toen ik hem zag, wist ik meteen dat we
de Champions League zouden winnen.

Het was overweldigend.
Het was zo overweldigend

dat je bijna zou zeggen
dat het te overweldigend was.

Als motivatiemiddel heeft de video
zijn dienst niet bewezen.

Als Victor er niet was geweest,

had het 2-0 gestaan.

De trainer was emotioneel.

Ik liep naar de kleedkamer,
maar ik mocht er niet in.

Pardon? Ze zeiden
dat de trainer bezig was.

Toen we naar binnen mochten,
was het er ontzettend warm.

Hij liet ons een video zien waar
iedereen tranen van in de ogen kreeg.

Toen Andrea Bocelli op het veld begon
te zingen, schoten we weer vol.

Manchester United vroeg zich vast af
wat er met ons loos was.

We waren gebroken.

Hij zei: 'Ik wil dat de mensen na afloop
zeggen dat we kunnen voetballen.

'Prettige wedstrijd.'

Barça voltooit de treble
in Guardiola's debuutjaar als trainer.

Vooraf geloofden we in onze winstkansen.

De eerste vijftien minuten speelden we
de sterren van de hemel.

Op het middenveld verloor ik de bal.

Iniesta liep door en zette voor op Eto'o
zodat we met 1-0 achter kwamen.

En vanaf dat moment waren ze...

Daar wachtten ze op. De bal veroveren,
daarna blijven rondspelen

en ons helemaal afmatten.

Als je tegen iemand speelt
en je kijkt ze recht in de ogen,

zie je dat het voorbij is.
Dat was zo bij Wayne Rooney.

Hij probeerde tevergeefs
de bal te veroveren.

Je zag het aan de blik in zijn ogen.
Hij was verslagen.

Ze waren die avond
gewoon een maatje te groot voor ons.

Die hakte er flink in. Het heeft lang
geduurd om daarover heen te komen.

Het zou een historische prestatie zijn
om de treble te winnen,

met onze speelstijl, met onze spelers.

En toen Leo er 2-0 van maakte,
wisten we dat de beker van ons was.

Het ging precies
zoals ik me had voorgesteld.

De bal ging met een boogje
over de keeper heen.

Dat moment zal ik nooit vergeten.

6: HET LEVEN NA PEP

Uit die treble in zijn debuutjaar
blijkt zijn grootsheid.

Het voetbal bereikte
zijn hoogtepunt op Wembley in 2011.

Ervoor had Cruijff gezegd dat Guardiola
wellicht beter kon opstappen,

na drie intense jaren
waarin hij tien hoofdprijzen pakte.

Het had zijn tol geëist.

Zo kon Pep nu niet meer zo goed
overweg met zijn werkgevers.

Joan Laporta had
het voorzitterschap neergelegd

en Sandro Rosell had
zijn taken overgenomen.

In zijn laatste jaar raakte Guardiola
gefrustreerd en moe.

Hij was opgebrand in zijn vierde seizoen.

Guardiola vond ook vast
dat Cruijff gelijk had.

Pep was snel geïrriteerd. Hij piekerde
over zaken die hem voorheen koud lieten.

In de voorbereiding speelden we
in het stadion van de Dallas Cowboys.

Daar hoorde ik Guardiola
met Puyol en Piqué praten.

Het was een nietszeggend oefenduel,

maar Guardiola verhief
zijn stem tegen hen.

Toen ik dat zag, zei ik tegen Andrés:
'Hij vertrekt. Dit is zijn laatste jaar.'

Zelfs genieën maken fouten
en Pep ging toen zeker in de fout.

Het voelde
alsof wij er niet meer toe deden.

We wisten niet
wat er aan de hand was met Pep

en dat zorgde voor onzekerheid
binnen de selectie.

Pep verlengde zijn contract
meestal in februari of maart.

In februari bleef het stil.

En ook eind maart wisten we niet
waar we aan toe waren.

Ik wilde weten wat er aan de hand was.

Ik had zelfs enige aanvaringen
met hem daarover.

Als Pep toen had gezegd
dat ik van de tribune moest springen,

zou ik van de trap zijn gerend.
Ik zou niet gesprongen zijn.

Als je zo lang
met dezelfde trainer werkt,

verandert de onderlinge relatie.

Het is moeilijk om de dynamiek
vast te houden en te blijven winnen.

We wonnen de Copa del Rey
in zijn laatste wedstrijd

en dat was het perfecte einde
van zijn tijdperk bij ons.

25 MEI 2012
FINALE COPA DEL REY

GUARDIOLA'S LAATSTE WEDSTRIJD

Die dag speelden we
zoals hij ons graag zag spelen.

Na 30 minuten stonden we
al met 3-0 voor

tegen de beste Athletic Bilbao-ploeg
in jaren.

Afscheid nemen door op zo'n manier
de beker te winnen,

zou de kroon op zijn werk
moeten zijn geweest.

Toch vertrok hij
met gemengde gevoelens.

Hij voelde zich namelijk
slecht behandeld en ondergewaardeerd.

Die bekerfinale roept
vooral verdriet bij me op.

Het was het eind van een geweldig
tijdperk, dus verdriet is op zijn plaats.

Er was nog iets wat me dwarszat.

De pogingen om al onze prestaties
te bagatelliseren en kleineren.

Waarom? We hadden alles gewonnen
wat er te winnen viel.

Dat is natuurlijk iets
wat je nooit zult vergeten.

Toch liet het ze koud
wat we hadden gepresteerd.

Ze zoomden alleen in op het negatieve.
Ik denk dat de club een probleem heeft.

Barça is nogal maf in dat opzicht.

Ik heb geleerd dat je de mensen
dankbaar moet zijn

die je leven verrijkt hebben.

Na alles wat Guardiola
voor de club had gedaan,

kreeg hij niet de erkenning
die hij verdiende.

Guardiola kondigt zijn vertrek aan

na de nederlaag
in de halve finale van de CL.

Na de aankondiging van zijn vertrek,

gevolgd door de bekendmaking
van zijn opvolger,

in het bijzijn van de hele selectie
en de directie,

was niet de juiste wijze
om afscheid te nemen van hem.

Op advies van technisch-directeur
Andoni Zubizarreta heeft de directie

besloten om Tito Vilanova
tot trainer te benoemen.

Pep verdient een standbeeld in Camp Nou.

In de directiebox.

Dat vind ik althans.

De beste manier
om Guardiola's Barça te gedenken,

is om al onze wedstrijden te bekijken

van de vier seizoenen
die hij hier als trainer werkzaam was.

Hij ontwikkelde een nieuwe stijl
en beschikte over speciale spelers

met wie hij precies wist
wat hij moest doen.

Hij volgde de filosofie
van zijn leermeester Johan Cruijff.

BEDANKT PEP

Je kunt het vergelijken
met de beste auto's.

Cruijff was het eerste model, de 1.0,
en Pep was de 2.0.

Ik denk dat Xavi
van hetzelfde formaat zal zijn,

als hij terugkeert als coach.

Als hij terugkomt, wordt hij de 3.0.

M'n vader zei altijd
dat hij 'el listo de la clase' was,

ofwel het slimste jongetje van de klas.

Het enige probleem is

dat iedereen het gaat opblazen
en de druk te groot wordt.

Als hij het gewoon stap voor stap doet,
net als Pep, dan is hij er klaar voor.

Hopelijk zal Xavi er op een dag staan.

Barça's toekomst hoort toe

aan iemand
met het talent en de visie van Xavi.

Ik twijfel er niet aan
dat hij ooit terugkeert als coach.

Ik vind dat hij die kans verdient
vanwege het soort speler dat hij was.

Hij wordt een geweldige trainer.

Als speler zag hij alles
wat er op het veld gebeurde.

Vanaf de zijlijn ziet hij
dat nog duidelijker.

Ooit komt hij terug.

Ik weet niet wanneer, maar heeft te
kennen gegeven dat hij terug wil komen.

En hij heeft
dezelfde voetbalfilosofie als Pep.

De wereld kijkt naar ons omdat we
anders zijn. En dat is ook echt zo.

Nu hebben we de plicht om te zorgen
dat we die lijn doortrekken.

Het enige wat nooit veranderd is
in al die jaren dat ik hier speel,

is onze manier van spelen.

Spelers komen en gaan,
maar onze filosofie verandert nooit.

We geloven in deze filosofie,

die elk seizoen en door elke trainer
wordt verbeterd.

Zodra het fout gaat, en ik hoop dat
het de komende 200 jaar niet gebeurt,

moeten we nooit overwegen
onze speelstijl aan te passen.

Onze unieke filosofie mag
nooit veranderen. Nooit.

WORDT VERVOLGD...

Tot slot wil ik uiteraard weten
hoe jij over die vier jaar denkt.

Als ik terugdenk aan die tijd, vervult
me dat met nostalgie en blijdschap.

Naar mijn mening
viel tijdens die vier jaar

alles op zijn plek op het juiste moment.

De belangrijkste reden voor het succes
was het grote talent van die spelers.

Zij moesten het doen.

Ik gebruik graag golf als voorbeeld.
Als trainer ben je een caddie.

Jij geeft de club aan de speler,
maar hij moet de bal op de green krijgen.

Iedereen had zijn positie
en iedereen kende zijn rol.

Messi was de beste en niemand wilde
hem naar de kroon steken.

Spelers uit eigen kweek hadden
belangrijke rollen.

Aankopen speelden ook hun rol.

Het ging vanzelf,
ik hoefde de spelers niet te zeggen:

'Jij moet dit doen en jij moet dat doen.'
Het ging vanzelf.

De rollen lagen vast. Als je je daarin
niet kon vinden, dan vertrok je.

Zo hebben we iets bijzonders neergezet
dat we lang hebben kunnen koesteren.

We lokten emotionele reacties uit.

Het aantal titels en prijzen is
ook maar een getal, meer niet.

Maar er waren heel veel mensen
die genoten van ons spel.

Iedereen herinnert zich de CL-finales,
en dan vooral de tweede.

Ongeveer 20 tot 25 minuten lang,

van de 46ste minuut tot onze derde goal,
speelden we weergaloos.

Dat was de blauwdruk van onze speelstijl.

We waren jonge trainers die een talentvol
team ervan probeerden te overtuigen

om het over een andere boeg te gooien.
En dat ging vier jaar goed.

Mensen worden
om allerlei redenen een trainer.

Mijn motivatie was de tactiek.

Ik werd coach omdat ik het spel wilde
ontleden en oplossingen wilde vinden.

Het basale concept

waar Johan Cruijff ons mee had besmet

al die jaren daarvoor, was

dat als je alles simpel hield,
je 75 procent kans had om te winnen.

Passen is een van de simpelste dingen.
Daarna wordt het een stuk ingewikkelder.

De pass verenigt de ploeg.

De bal wordt
van de een naar de ander gespeeld.

Iedereen houdt zich aan de strategie
door die pass te geven.

Daar hebben we
vanaf de eerste dag aan gewerkt.

Mij wordt vaak gevraagd
of dat het beste team ooit was,

of een van de beste.

Die vraag kan niet beantwoord worden.

Dat geldt ook voor een nieuw boek.
Is het goed of niet?

Of een film die in première gaat.
Is die goed?

Dat hangt ervan af of er
over 25 jaar nog over ons gepraat wordt.

Als we over 25 jaar nog
over dat boek praten, is het goed.

Als we die film dan nog kijken, moet hij
goed zijn. Dat geldt ook voor ons.

Zijn we beter dan Sacchi's Milan,
Pelé's Brazilië of Johans Ajax?

Iedereen heeft daar
een eigen mening over,

die ze vol verve zullen verdedigen.
Ik zeg dat mijn team uitstekend was.

Johan zou wellicht beweren
dat zijn team beter was.

Sacchi zegt hetzelfde over zijn
Milan-ploeg. We hebben allemaal gelijk.

Over 25 jaar wordt niet meer gepraat
over de titels die we wonnen.

Als men zich ons dan nog herinnert,
komt dat vanwege onze speelstijl.

Maar dat is het grote mysterie: staan we
in het collectieve geheugen gegrift?

Vertaling: BTI Studios
Bert Schillings