All language subtitles for indochine.1992.internal.bdrip.x264-manic

Ik had Indochina nooit verlaten.

Camille's koude hand rustte in de mijne.
Ze had haar vader en moeder verloren.

Zij waren mijn dierbaarste vrienden.

Hun vliegtuig verdween boven zee
bij Cap St. Jacques.

Ik had geen kind
en zij had geen ouders meer.

Ik adopteerde het prinsesje van Annam
en ze werd m'n dochter.

N'Guyen, z'n vrouw en ik waren
onafscheidelijk. Dat is jong zijn.

Denken dat alles onafscheidelijk is.

Mannen en vrouwen. Bergen en vlakten.

Mensen en goden.

Indochina en Frankrijk.

Ik erfde het land van Camille's ouders,
en voegde het toe aan ons bezit.

De rubberplantage van Lang-Sai
behoorde tot de tien grootste.

Mijn landgoed: 6000 hectaren bomen.

Zo oefenen we nooit eens goed.

Ik hoor dat er iets is?
- Er komt 'n nieuw meisje voor Mr Emile.

Waarom stuur je Hoa weg?

Te grote eetlust. Te duur.
Slecht meisje. Te grote mond.

Ze wil altijd meer. Vandaag rijst, morgen
varkensvlees, overmorgen buffel.

Ik ken veel meisjes
die haar kunnen vervangen.

Erg lief en met kleinere mondjes.

Nee, zij blijft. Vader voelde zich
nog nooit zo goed. Hij is bijna vrolijk.

Wellicht komt er nog 'n glimlach. Ze blijft.

Die vrouw is niet goed. Liefde te duur.

En als hij nu gelukkig is?

Misschien voor 't laatst.

Traint uw vader al lang met hen?
- Sinds een maand. Iedere ochtend.

Daarna zijn ze te moe om te werken,
maar ze genieten.

Je hebt werkdieren nodig.

Hoe doen ze dat in deze hitte? Van uw
mannen snap ik het nog, maar de mijne?

Ik hoop dat mijn mannen ze inmaken.
- Maar dat is mijn team.

Eliane, je moet ze niet laten denken
dat ze kunnen winnen.

Ik wed tweeduizend piaster.
- Goed, maar je zult verliezen.

Hou eens op.
Je voelt je niet eens lekker.

Sommige dagen
breng je me 't hoofd op hol.

We hebben al 'n week niet gevreeën.
- En tijdens de siësta dan?

Dat was niet echt vrijen.

Ik heb geen zin om
zwanger te worden in 't regenseizoen.

Vooruit.
Dit is 't moment om je los te maken.

Het ziet er slecht uit voor Mr Emile.

Zo veel trainen en dan verliezen.
Dat is niet leuk.

Die Indochinezen zijn niet
potig genoeg. Hè, Raymond?

Wacht maar. Het is nog niet voorbij.

Admiraal, ik krijg 2000 piaster van u.

Wie heeft er nu gewonnen?

De overwinning komt toe aan het team
van Madame Eliane Devries.

Het team bestaat uit:
Lui Van Min, Phan Van Dong...

Een gipsen beeld van Jeanne D'Arc.

Toegeschreven aan 'n leerling
van Bouscasse. 600 piaster.

Wacht je al lang?

Ik wou 'n slaapkamer kopen,
maar ik vond alleen het bed mooi.

Koop dan het bed.
- Nee, die meubels waren altijd samen.

Die moet je niet scheiden.
Dat brengt geluk voor de koper.

U bent heel erg dichterlijk aangelegd,
Yvette. Een dichteres.

Een zeegezichtje uit Bretagne.
De school van Pont-Aven.

Is dat wat u zoekt?

Heeft iedereen hem gezien?
Dank u.

Erg verfijnd geschilderd.
De startprijs is 300 piaster.

300.
- 400.

420.
- 450.

460.

500.
- Laat me alstublieft dat schilderij kopen.

U bent rijk, maar ik niet.

Ik kan niet hoger,
maar het betekent veel voor me.

Gaat u zitten. Ik accepteer
voor deze keer uw bod. Dus?

Een ogenblik.
- Ik kan je 't geld wel lenen.

Laat me los.

Vertel me waarom u hem mooi vindt,
en u mag hem hebben.

Genoeg nu. Mevrouw Devries, 500?

Als kind heb ik dit landschap
talloze keren getekend.

Ik was nooit tevreden.
De vallei en die heuvel waren er niet.

Die bestaan niet.

De kunstenaar heeft ze erbij verzonnen.
Dat had ik als kind nooit gedurfd.

Ik moet dat schilderij hebben.
Ik stik in Saigon.

Er is hier geen kust.

Ik bezit niet uw schaamteloosheid en
toon mijn gevoelens niet aan vreemden.

Hoe meer iets me raakt,
hoe minder ik zeg.

Goed dan.

U krijgt het voordeel van de twijfel.
Verkocht.

Madame Devries is verzamelaar.
- Verkocht.

Bemoei u met uw eigen zaken.

Ik smokkel geen opium.
Franse officier kent me.

Mijn vrouw is ziek.
Ik haal medicijnen.

Hoe laat is het?
- Negen over acht, luitenant.

Geen vaartuigen na acht uur.
Heren, doe uw plicht.

Stop. Wat doe je?
Hij heeft niets gedaan.

Je bent gek.
Ze hebben niets gedaan.

Je bent er nu 'n jaar.
Over een jaar ben je leeg.

Je hebt de blik van die lui die op 'n matje
in 'n opiumkit liggen. Straks ben je gaar.

Ze gaan verdrinken.
Ben je trots op jezelf?

Ik volg de regels.
Jij mag vrijgevig en genadig zijn.

Je bent net als m'n vader.

Die zei ook altijd hetzelfde:
Laat je gaan. Volg je gevoelens.

Hij verdween, meegesleept door
z'n passie. Hij liet verdriet achter.

Zo'n man wil ik niet zijn.
Ik blijf op m'n hoede.

Niemand zal mijn gedachten stelen.
Niemand. Zelfs Azië niet.

Niemand.

Je vluchtte. Je bent 'n deserteur.

Ik moest je wel slaan. Denk je dat
een moeder haar kind graag slaat?

Je bent m'n vader en m'n moeder.

Wat doet u hier?
- Ik ben verdwaald.

Ik heb de verkeerde afslag genomen.
- Waar wilt u heen?

Ik zoek de opvarenden van 'n sampan
die door de marine is gezonken.

Het is hier ergens in de buurt gebeurd.
- Bent u diegene die alle dorpen afgaat?

U verspilt uw tijd.
Ze zullen u niets vertellen.

Weet u er iets van?

Misschien.

Hij heet Liem.
Laat hem gaan. U maakt hem bang.

Zijn vader maakt het ook goed.
Hij kwam me gisteravond opzoeken.

We hebben tot laat in de avond gepraat.

Ik heb die sampan laten zinken.

Ik dacht dat hij verdronken was
en droomde erover.

Ik kreeg dat beeld niet uit mijn hoofd.

Waarom deed u 't dan?
- Omdat het moest.

U had gelijk.

Ze hadden opium aan boord. Het zijn
smokkelaars. Opium van hoge kwaliteit.

Bao, de man op de boot,
is 'n bekende handelaar.

Net als zijn vader voor hem
en zijn zoon na hem.

Als u dit verder vertelt,
dan ontken ik uiteraard alles.

Stoort het u niet dat ze zo naar u kijken?
- Hoezo? Het zijn m'n koelies.

Het zijn ook mannen.
- Ik ben hun bazin, dat is alles.

Mannen leiden is mannenwerk.
- Dat zeggen de meeste mannen.

Wat is er?

Ik keer terug naar m'n jeugd.

Ik moest vroeger
de hele tijd zo blijven liggen.

Ik was duizelig en begon te dromen.

Hier.

Waarover?

Over de admiraal
die de Turkse vloot versloeg bij Lepanto.

Hij was 23 en gevierd in heel Europa.
Hij heette Don Juan van Oostenrijk.

En u? Waar droomde u over?

Ik wou 'n jongetje zijn.

En tegenwoordig?

Ik hoef niet meer te dromen.
Ik heb hier alles wat ik liefheb.

Wacht.

Niet bewegen.

Volgens mij is het voorbij.

En niet weer verdwalen.

Het hoofd van politie is terug.
- Hoe is hij gestemd?

Het is altijd weer 'n genoegen je te zien.

Is het hier niet 'n beetje druk
voor een geheim?

Luxe, mysterie.

Meer is er niet nodig
om 'n vrouw te verleiden.

Je ziet er moe uit.
- Het is ernstig.

Ik kom net uit Kanton. De communisten
en nationalisten zijn het eens geworden.

Moskou staat zelfs achter hen.

Op ons.

Je hebt nu geen keuze meer.
Ik zal je moeten beschermen.

Er gaat niets boven een huwelijk.

De mensen kijken.
- Dat laat me koud.

Nee.
- Hoe bedoel je, nee?

Het huwelijk: nee.

Goed dan. Op onze vriendschap.

Mama, Tanh zal me nog vergeten
met al die mooie vrouwen in Parijs.

Zeg eens eerlijk. Hoe zie ik eruit?

Perfect.
- Dat zeg je altijd.

Hebben alle Fransen
een lichte huid zoals jij?

Het echte verschil tussen mensen
zit 'm niet in hun huidskleur, maar hierin.

Hierin. In de smaak.

De vrucht.

Een kind dat z'n hele leven appels eet,
kan niet zijn zoals ik.

Ik ben 'n Aziatische.

Een mango.

Wanneer komt Tanh terug?
- Niet voor volgend jaar.

Vindt hij Parijs
nog steeds zo fascinerend?

Ik vraag me af of ik van hem hou.

En?

Hoe voelt het
om van iemand te houden?

Dat merk je wel als het gebeurt.

Ik wou Camille beschermen.
Ze wist niets over me.

Over de mannen
die ik had ontmoet en bemind.

Ik had avontuurtjes met mannen op
doorreis. Die laten geen sporen na.

Jean-Baptiste bezocht me in 't huis
in Saigon waarin ik ben opgegroeid.

Mijn vader wou het nooit verkopen.

Het vertelde het verhaal van zijn leven,
van mijn jeugd.

Toen ik op je wachtte, dacht ik:
het is vier uur geweest. Hij komt niet.

Hij komt iets later.

Toen wou ik heel snel
alles weer toedekken.

Ik wou het huis afsluiten en gaan
alsof er niets was gebeurd.

Onze ontmoeting, deze afspraak.
Ik wou alles uitwissen.

Jean-Baptiste.

Er is nog tijd om ons verhaal
niet te laten beginnen.

Ik had moeten vluchten.

Maar hij was mijn hele wereld.

Ik weet dat hij ook van mij hield.

Geef hem ook wat opium.

Goedemiddag, meneer.
- Eliane is er niet.

Ja, het is donderdag.
Ze is naar de bank.

Ze heeft al jaren
niemand hierheen gebracht.

Ik ken een verhaaltje.
- Ik wil 't niet horen.

Je bevindt je in mijn huis
en zit in mijn leven te wroeten.

Je zult naar me luisteren.

M'n vader was doodsbang
me te verliezen en tot alles in staat.

Tchung, onze oude huisgeest, zwoer
dat m'n vader Jean-Baptiste geld bood.

Hoeveel?

Hoeveel? Hoeveel is uw dochter waard?

Vooruit, verneder me maar. Betaal me.

Geef me je prijs. Een getal.

100.000 piaster? 200.000?
Ik heb het ze zien doen.

Bestuurders, koelies en bankiers
in 't gareel voor geld.

Het zal je 'n flinke duit kosten.

500.000.

Ik laat haar met rust voor 500.000.

500.000. Zeg 't. Ik wil het horen.

Ja. 500.000.

Nee, zulke dingen kennen geen prijs.

Je hebt je leven nog voor je.
Zij niet. Ik niet. Laat haar gaan.

Meneer de officier is vertrokken.

Zei hij wanneer hij terugkomt?
- Dat weet ik niet.

Vlucht, jaloezie en folteringen.

Weet dat uw ziel zich zal losmaken
om zich met de mijne neder te vleien.

Mijn mooie aartsengel.
Een kleine overpeinzing?

Laat me.

Ik ga het geluk tarten.

Een verschijning.

Wat doe je hier?
- Ik heb je gisteren overal gezocht.

Zeg iets, Jean-Baptiste. Zeg iets.

Ik wil altijd uren voor mezelf houden.
Dagen, weken voor mezelf.

Voor mij alleen.
Kun je dat begrijpen?

Dat geldt ook voor jou.
We zijn twee verschillende mensen.

Ik heb je nodig. Je maakt deel uit
van m'n leven. Ik heb je stem nodig.

Je tederheid en je handen.

Bescherm me.

Je moet me beschermen.

Hou op. Je bent geen vrouw die smeekt.

Ik wil de hele wereld.
Geen afgelegen graf.

Ik wil de wereld ontdekken.

Heeft u zorgen, madame?

Nee, hoezo?

Omdat u huilt.

Laat me met rust.

Hou daarmee op. Laat me met rust.

Vergeef me.

Stop.

Stop.

Stap uit.

Sataït, stap alsjeblieft uit.

Mijn leven hervatte zijn koers.

De voetstappen door dode bladeren.
Het bloed uit de wond van 'n boom.

En mijn favoriet, waar de meesten
niet van houden: de geur van rubber.

Ik kon 't niet geloven.
Ik ben de grappen van Guy zo gewend.

Hoe lang ben je er al?
- Twee dagen.

Blijf je in Saigon?

Tanh is Frankrijk uitgezet.
- Wat?

Wat zeg je nou?
- Hij is 't land uitgezet. Voorgoed.

Maar waarom?

Weet ze iets over Yen-Bay?
- Nee.

Het is haar land. Ze moet 't weten.

Indochinese soldaten hebben
hun Franse bevelhebber afgeslacht.

Wij hebben de moordenaars
geëxecuteerd. Zaak gesloten.

Maar nee. Er werd in Parijs voor
de moordenaars gedemonstreerd.

De demonstranten werden opgesloten.
Zaak gesloten. Maar nee.

Dat leidde weer tot steunbetuigingen.

Er waren zelfs onrusten bij het Elysée
en vriend Tanh was solidair.

Dus is hij 't land uitgezet.

En wat nu?

Nu is het klaar.
Ik was stout en nu ben ik gestraft.

Op de boot vanuit Frankrijk
dacht ik na over onze jeugd.

Dit land is binnenkort weer van ons.

Ik ken m'n zoon.

Het zijn jeugdzonden
en de invloed van Parijs.

Ik kan hem weer tot rede brengen.
- Met geld?

Hij gaat in de zeephandel, net als ik.

Hij zal erg rijk worden.
Rijker dan de Franse ingenieurs.

Ik was het niet eens met z'n studie in
Frankrijk, maar u en Guy stonden er op.

Mensen als Tanh
gaan 't lot van dit land bepalen.

Er moet een Indochinese elite komen.
- Wij zijn de elite. Wij zijn rijk.

Tanh is 'n intellectueel, geen zakenman.
- Hij moet ophouden met dromen.

Wat is er?
- Ik heb heel veel gehuild.

Mijn buffel is dood en mijn kind is ziek.

Heeft hij 't medicijn gekregen?
- Ja, maar hij heeft honger.

Jij vergokt je geld.
Stuur je vrouw maar.

Haar geef ik wel 'n zak rijst en
medicijnen, maar jij krijgt niets van me.

Heb je zin in champagne?
- Nee, dank je.

De moeder van Camille was mijn nicht.
We wilden de kinderen altijd uithuwelijken.

Toen u Camille adopteerde,
was dat mijn eis voor ik instemde.

Je moet een verbond niet verbreken.

Ze is nu mijn dochter,
en ik wil dat ze gelukkig wordt.

Twee zonen.
Ze zullen ons twee zonen schenken.

Onze laatste jaren
zullen comfortabel zijn.

De oudste zal 'n rijk meisje trouwen.
Onze kinderen zullen voor ons zorgen.

Als het uur is aangebroken, sterven we
tevreden, omringd door onze kinderen.

Ik zag Jean-Baptiste niet meer,
maar ik vergat hem niet.

Wat wisten de mensen over ons?

In ieder geval niets over mijn wanhoop.
Ik kan m'n gevoelens goed verbergen.

We leefden in vrede en in 'n droom.

De klap kwam tijdens
het Feest van de Stilte.

Pa en ik waren de enige Europeanen die
waren uitgenodigd door de Mandarijn.

Madame Devries, Monsieur Emile.
Kom snel.

Het was brandstichting. We konden
niets doen. Al het rubber is verbrand.

Wanneer kunnen we het werk hervatten?

We moeten de vaten reinigen.
- Morgen.

Waarom niet nu?
- Ze zijn bang.

Wie zijn 'ze'?
- Boem. Gevaar. Niet werken.

Nee, daar is volgens mij ook geschoten.
- Dat denkt u.

Zorg dat u het zeker weet.

Er is geen gevaar.
Ga weer aan de slag.

Zet de stroom weer aan.
- Dat is te gevaarlijk.

Kim, de stroom.

Madame Eliane en Monsieur Emile
leven nog. Er is geen gevaar.

Vooruit. Vooruit.

Ik wil maandag niet naar 't internaat.

Als ik niet bij je ben,
stel ik me vreselijke dingen voor.

Dat ze het huis platbranden
en je vader en jou afslachten.

Je mag niet bang zijn.
Dan hebben ze al gewonnen.

Maar bereid je voor op gruweldaden.

De slinger.

Me wegsturen vanwege
zo'n kleine crisis, dat is onmenselijk.

Na zoveel jaren trouwe dienst.
Dat is echt onmenselijk.

Je kunt zeggen wat je wilt,
maar ze heeft wel lef.

Wil ze me vernederen?
Ik dacht dat ze m'n vriendin was.

Wees stil.
- Ik zeg wat ik wil.

Zij leidt ons niet naar het paradijs.

Gebrek aan liefde brengt geen geluk.
Het is de ergste ziekte die er is.

Je kunt je wel groot voordoen,
maar er is niemand die van je houdt.

Zelfs de bomen niet.
Als ze eerlijk waren, groeiden ze niet.

Je leven zal niet mooi zijn.
Iedereen zal je verlaten.

Het gebrek aan liefde stinkt.
Je kunt er niet door ademen.

Tot ziens.

Je uiterlijk is bedrieglijk.

Het staat vast dat je mooi bent.

Het is niet mooi om mooi te zijn
zonder schoonheid te bezitten.

Stap in, Raymond.

We hebben hier niets meer te zoeken.
Het stinkt hier.

Met uw welnemen.

Je zult uiteindelijk toch bekennen.

Gemiddeld één op de honderd
is communist.

Ik ben inspecteur Perrot.
Ik ben hierheen overgeplaatst.

Wie heb je aangehouden?
Maak die handboeien los.

Je vader kwam
vanochtend naar me toe.

Hij zei dat je altijd 'n goede zoon was.

In opstand komen tegen de overheid is
hetzelfde als je verzetten tegen je vader.

Als ik hem neerzet, mep je hem. Klaar?

Veel te zacht.
Ik weet alles over je, Kao.

Je gaat weer terug naar je vrienden.
Er verandert niets.

Behalve dat je vanaf volgende week
iedere week verslag doet.

Anders vliegen jij,
je vader en je broers de bajes in.

Begrepen?

Wacht. Blijf staan.

Wat gebeurt er?

Blijf staan.

Haal snel 'n dokter. Haast je.

Het is 't bloed van de gevangene.

Leef ik nog?

U heeft m'n leven gered.

Laat haar maar.

Wat is er?

Wat is er toch?

Is het ernstig?

Mama, ik kan niet met Tanh trouwen.

Ik hou van iemand anders.

Hij heeft m'n leven gered.
Ik hou van hem.

Help me, mama. Alsjeblieft.
- Mijn meisje.

Mijn lieve Camille.
Natuurlijk help ik je. Beloofd.

Wie is het?
- Als ik niet met hem trouw, dan sterf ik.

Wie is het dan?

De officier die me heeft gered.

Hij heet Jean-Baptiste.

Houdt hij van je?

Hij zal van me houden.
Dat weet ik zeker.

Hoe kun je dat zo zeker weten?

Dat kun je niet begrijpen.
Dat kan niemand begrijpen.

Hij is altijd bij me.

Hij praat tegen me en glimlacht naar me.

Hij voert me mee in zijn armen.

Mijn leven behoort hem toe.

Heb je genoeg eieren?
- Ja.

Snel, of wil je soms wachten
tot alles valt?

Hij is er niet. Hij komt niet.

Natuurlijk wel. Hij komt op het laatst,
zodat iedereen hem ziet.

Hij heeft zich vast ergens verstopt
en kijkt naar je.

Dat was dus de verrassing.

Een ijstaart.
Dat is wel heel bijzonder.

Nu is het echt Kerstmis.

Zullen we?

Kom mee.

Wapperen.

Straks smelt die plaat in deze hitte.

Ik wil alleen zijn met jou.

In 'n huisje in de bergen.

Met een rookpluim als in 'n sprookje.

Blijf hier. Nee.

Ik vertrek uit Saigon.
- Waarheen?

Haiphong.
- Perfect. Dan zit je lekker bij de zee.

Het was niet mijn beslissing.
Ik ben overgeplaatst. Op jouw verzoek.

Een vrouw bepaalt mijn lot.
Werkt dat hier zo?

M'n dochter is stapelverliefd op je.

Dat denkt ze in ieder geval wel.

Dat is absurd. Ik ken haar niet.
- Het is haar gevoel.

Camille is jong en romantisch.

Ze ziet je als haar redder.
- Ik heb niets gedaan.

Je zou haar niet kunnen weerstaan.
Ze is onweerstaanbaar.

Ik wou haar tegen je beschermen.

Ik wil niet dat ze denkt
dat pijn bij liefde hoort.

Tot ziens.

Haar beschermen? Je wilt je wreken.

Je kunt niet tegen vrijheid.
- Laat me los.

Je haat het dat anderen leven.
Je deelt af en toe iets uit.

Aan mij, aan Camille, aan je koelies.

Dat is vreselijk. Wil je haar verstikken
zoals je vader jou verstikt?

Je behandelt mensen als bomen.
Je koopt ze en laat ze leegbloeden.

Jullie zijn aasgieren.

Ben je helemaal gek geworden,
Le Guen?

Volg mij onmiddellijk.

Je gaat met mij mee.

Nee, ik heb het koud.

Ik wil niet gestoord worden.

Je chauffeur heeft gisteren
je spullen hierheen gebracht.

Gaat het nu weer?

Ja, iets beter.

Breng ons thee.
Ga maar door met de betelnoten.

Ik kom van school. Het is rampzalig.
Ze sluiten Camille buiten.

De andere leerlingen schelden haar uit:
Spleetoogje. Niac-houé.

Moeder-overste
moest haar zelfs apart zetten.

Ik haal haar wel van school.
- Ze wil je niet zien.

Heb je met haar gesproken?
- Ja.

Ik ga haar toch ophalen.
- Luister, Lili.

We zorgen dat ze snel trouwen.
Ik breng ze naar 't paleis in Hué.

Het hof moet toestemming geven.
Dat is de traditie.

Ik praat wel met Camille.
Daarna maken jullie het weer goed.

Ga met me mee naar Hué.

Dat kan ik je niet beloven.
- Je moet die man uit je hoofd zetten.

Ik begrijp de Franse liefdesperikelen niet.
Ze leiden tot waanzin, woede en pijn.

Ze lijken heel erg op onze oorlogen.
Weet je wat het geheim is?

Dat heb ik je al 'n keer verteld.

Ja, ik weet het.

Onverschilligheid.

Na die kerstavond werd
de overplaatsing omgezet in 'n straf.

Ze stuurden hem naar de meest
afgelegen, vreselijke post.

Drakeneiland midden in Halong Baai.

Ik had verwacht dat hij zou weigeren,
of ontslag zou nemen.

Ik dacht hem te kennen,
maar ik had 't mis.

Spot, mijn waarde vriend.

Ze drijven de spot met ons.

Je kunt je ertegen verzetten, of je
doet hetzelfde als ik: je geniet ervan.

Als je heldhaftig bent,
weet niemand het.

Het is 'n waterdruppeltje in die oceaan
van jade, maar het is wel jouw druppel.

Hoe sterk is onze aanwezigheid?
- Er is niemand.

We zijn geesten voor het rijk.

Van hieruit observeren we
buitenlandse vaartuigen.

Een paar sampans, vissers.
Verder niets.

De piraten varen
heel ver hiervandaan voorbij.

Af en toe moeten we laten weten
dat we er zijn.

Dan vuren we het kanon af
op 'n verdacht bootje.

Er is gewoon helemaal niets.

Maar een keer per maand...

...dan is het feest.

Een groot feest.

De slavenmarkt.

Ze trekken arbeiders aan
uit het hele land. Vrijwilligers.

Ze hebben geen keuze. Ze verhongeren.

En op deze plek dienen we Frankrijk.
Hier komen de vrijwilligers aan.

Ze worden onder jouw
doorluchtige toezicht verkocht.

Ze gaan op de plantages werken.
We doen niets. We zijn er gewoon bij.

Ik had me voor het eerst
aan iemand overgegeven.

Madame Minh Tam had alles geregeld.

Camille ging met haar mee
om met Tanh te trouwen.

Camille keerde terug naar haar volk.

Ze zonderde zich dagenlang af voor
de traditionele meditatie en reiniging.

Als Europeaan mocht ik
de ceremonie niet bijwonen.

Minh Tam had 'n dag voor de verloving
een gesprek geregeld met Camille.

Ik heb het graf van
keizer Ming Mang gezien.

Hij was 26 toen hij de plek
voor z'n tombe begon te zoeken.

Op een dag vond hij 'n plek
die leek op de streek uit zijn dromen.

Hij begon er te tekenen
en plantte er bomen en bloemen.

Alles moest vloeien.
Er mocht niet één onderbroken lijn zijn.

Toen het landschap precies zo was
als in z'n droom, zei hij:

Nu kan ik sterven.

Ik droom ook van zo'n plek.
Maar dan om er te leven.

Die plek bestaat ook, Camille.
Hij is van jou.

Het landgoed behoort jou toe.

Binnenkort zul je mijn dochter zijn.

Ze was zo zachtaardig. Zo kalm.
Alsof ze sereen haar lot had aanvaard:

Te trouwen met de man
voor wie ze was bestemd.

Ze kwam in stilte tot 'n eigen beslissing.

Daarom zag ze er ook zo mooi uit.

Ik denk aan je, Camille.
- Vertel hen dat we weten wat we doen.

Ze was me dierbaarder dan wie dan
ook. Dat heb ik haar nooit verteld.

En ze verliet me voorgoed.

Ze had besloten om
naar Jean-Baptiste te gaan.

Ze had 'n keuze gemaakt.

Maar ik wou het niet zien.
Ik wou het ook niet begrijpen.

Ze hield van hem.

Zoals je voor het eerst liefhebt.

Niets kon haar tegenhouden.

Ga verder.

Ze was niet op 't station van Hanoi.
Ze wist dat men haar zou opwachten.

Ik moest denken aan 'n uitspraak
van haar vader: In Azië sterf je niet.

Ik hoopte dat hij bij haar was
en haar beschermde tijdens haar tocht.

We zijn niet opgeschoten sinds gisteren.

Wacht.

Wat is er?

Ik wil naar het noorden.
Naar de zee.

Ik heet Sao.

Dat is voor 'n heel gezin. Ga.

Jij bent verantwoordelijk voor Camille.
- Camille is vrij.

Ze leidt nu 'n leven waarin ze geen
verantwoordelijkheid hoeft af te leggen.

Ik ga ook weg.

Waag het te zeggen dat je het altaar
van onze voorouders zult verlaten.

Op je knieën. Vooruit.

Gehoorzaamheid maakt ons tot slaven.

De Fransen hebben me
het woord vrijheid geleerd.

En daarmee trek ik ten strijde.
Dag, moeder.

Cholera. Het noorden is vervloekt.

Op het drakeneiland nemen ze mensen
aan. Daar vinden we werk en rijst.

Ik droomde vaak over haar.

Het waren geen stilstaande dromen.

Ik zag haar door 'n langzaam
bewegend landschap trekken.

Ik had het gevoel dat het als bloed
haar lichaam binnendrong.

En toen dacht ik:
kijk, nu zit Indochina in haar.

We hebben het gered. We blijven leven.

Bij 't vallen van de avond
zochten ze vrijwilligers.

Die kwamen met honderden tegelijk.
Hopend op 'n beter leven.

Ze brachten hen 's nachts
naar drakeneiland...

...zodat de duisternis
hun schaamte zou versluieren.

Daarheen.

Naar beneden. Vooruit, naar beneden.

Mijn liefste.

Ziet u ze daar hurken?
Zo volgzaam en rustig.

Als ze samen in opstand komen,
kunnen we inpakken.

Wat is er gebeurd?
- Het begin van 'n rel.

U bedoelt een opstand.

Ze wilden niet uit elkaar. Ze staken
de anderen aan en begonnen te joelen.

We moesten ze rustig krijgen.
- En dat kind?

Een gevaar. Een hysterische duivel
die schreeuwend om zich heen sloeg.

Beheers uzelf. Ze kijken naar u.

Ze hebben niets gezien.

Wat doet hij? Zoekt hij 'n vrouwtje?

Doe toch iets. Ga ze halen.

Schiet op, verdomme.

Ben je verdomme gek geworden?
Zorg dat het inladen begint.

Ze heeft niets gedaan.
Ze wilden bij elkaar blijven.

U heeft ze vermoord.
- Hou je bek.

Weg, Camille. Snel.

Arresteer die vuile hoer.

Ren snel weg.
- Breng haar naar 't fort.

Geen beweging.

Hou die lui in de gaten
voor 't uit de hand loopt.

Hou op. Dat sletje heeft
hem vermoord. Ze is van mij.

Ik bescherm haar.
- Dat kunt u niet. Laat me los.

Ik wil haar omleggen.
Ik wil over haar oordelen.

Dat beslis ik wel.

Naar beneden.
- Schiet dan.

Schiet.
- Achteruit.

U liegt.
Mijn dochter is geen moordenares.

Weet je wat zo'n kogel doet?

Overal bloed en hersenen.
Ik zat helemaal onder.

Leg neer.
- Dat spleetoogje is uw dochter...

...maar ze is ook 'n terrorist.
Ik zag de haat in haar ogen.

Als ik die twee te pakken krijg,
heb ik geen medelijden met hen.

Die honden krijgen 'n kogel door hun kop.
- Genoeg nu. Naar buiten.

Ik ga naar haar toe. Haar halen.
- Nee, laat mij m'n werk doen.

Heeft de Corsicaan je ingelicht?
Je staat onder zijn bevel...

...maar je brengt verslag uit aan mij.
Dat meisje is als 'n dochter voor me.

Waarom stuur je hem?
Hij zal haar doden.

Omdat hij het nooit zal opgeven. Maar
Minh zal altijd bij hem zijn. Vertrouw me.

Wat zeiden ze?

Ik gaf m'n vader geen antwoord.
Camille was van mij.

Wat was er?
- Ik wou er niet over praten.

Ik leek haar zo te kunnen beschermen.

Alsof mijn stilte de moord kon verbergen,
zodat de tijd 'm kon uitwissen.

Ze gingen naar de doolhof
van Halong Baai.

Een heilige plek voor de Annamieten.

De bergbewoners, de vissers uit 't zuiden
en in de Golf van Siam.

Ze kennen het allemaal,
zonder het ooit gezien te hebben.

Ze weten dat er 'n vloek
op de eilanden rust.

Toen ik hoorde dat ze
daarheen waren gevlucht...

...heb ik er alles over gelezen
wat ik kon vinden.

Iedereen zei hetzelfde:

Zij die gek of moedig genoeg zijn om
de vloek te trotseren, keren nooit terug.

Ze worden onzichtbaar voor anderen.

Niet te geloven. Ze leven nog.

Red haar.

Ze moet blijven leven.

Breng hen naar de ingang van de vallei.
Ik zal er zijn. Zeg het tegen niemand.

Dit land is al verschillende keren bezet...

...maar niemand heeft ooit
de ingang naar deze vallei ontdekt.

Daar gaan we jullie verbergen.

Jullie zijn geen gevangenen.

Maar jullie mogen dit gebied
niet zonder mij verlaten.

Wees niet bang.
Niemand vindt ons hier.

Ik ben niet bang.

Als je jezelf aangeeft,
laten ze je wel gaan.

Praat met Guy. Hij zal je helpen.
Jij hebt niets gedaan.

Als je er morgenvroeg niet meer bent,
dan zal ik dat begrijpen.

Het water zal stijgen door de regen.
- De grot zal binnenkort onderlopen.

We komen terug na het regenseizoen.

We moeten gaan.

Ze komen terug.

Wat 'n verrot kloteland.
Kan die lelijke gek ons niet helpen?

In plaats van daar te staan buigen.

Hij begroet je uit respect.
Omdat je blank bent.

Ga hulp halen.

Snel.

Zoekt u ze al lang?
- Al drie maanden.

Dat is 'n erg moeilijke taak.
- Wat zegt hij?

Maar soms weten vrouwen dingen
die mannen niet weten.

Waar zijn ze?

Wie heeft er iets gezien?
Zijn ze daar?

Hallo, vrouwen. Waar is hij?
De lange Franse soldaat?

Met 'n klein Annamieten meisje.
Minh, vertaal.

Goed zo.
We zijn ze eindelijk op 't spoor.

Ze houden me voor de gek.
Verdomme nog aan toe.

Goede reis gehad, meneer?
- Het was nuttig, Minh. Zoals altijd.

China is 'n enorm reservoir. En jullie?

Castelani, ik heb 't tegen jou.
- Niets, natuurlijk.

We rijden al vier maanden rondjes.
Zonder resultaat.

Verklikkers, niets. Bedreigingen, niets.
Beloningen, niets.

Ze zitten in China of ze zijn verdronken.
Geef er geen geld meer aan uit.

Ik geef 't op.
- Je hoefde ze alleen maar te vinden.

Je zult ze vinden,
al duurt het 'n eeuwigheid.

Castelani heeft gelijk.
We zullen haar niet vinden.

Is zij je verrassing?

Hoe gaat het nu met je?
- Het gaat.

Het is leuk om hier te zijn.

Ze ziet er goed uit.
- Ja, hè?

Het is mijn beurt voor champagne.
Eerst 'n kusje.

Het is leuk je weer te zien.
Rot wat er allemaal gebeurd is.

Alles goed met de kinderen?
- Ze zitten met Raymond in Frankrijk.

Dat maakt het eenvoudiger,
maar als ik bedenk hoe ver dat is...

...dan hou ik niet op met janken.

Het spijt me, maar ik moet gaan.

Wil je niet iets met me drinken?

Het was goed bedoeld.

Je hoeft niet trots te doen
met zo'n dochter.

Ze roddelen ook over jou in Saigon.

Ja, mijn kleine Yvette.
Dat is erg rot.

Vanmiddag heb ik 'n perceel
afgebakend met Kim.

Ik dacht even alleen aan m'n bomen.

Toen ik net m'n jas aantrok, zakte ik
door m'n knieën en barstte in tranen uit.

Nu ben ik hier. Bijna opgewekt.

Soms wordt de hoop weer minder.

Dan denk ik dat hij vervlogen is. Weg.

Soms is hij tegen alles opgewassen.

Zweer je dat je niets achterhoudt?
- We zoeken overal.

De informanten worden gek.
We trekken vruchteloos elk spoor na.

Ze wordt een legende.
De Jeanne d'Arc van Indochina.

Denk je dat ze nog leeft?
Dat je haar zult vinden?

Ja, ik zal haar vinden.

Ga in de pagode.
Ze mogen u hier niet zien.

Jullie moeten gaan. We moeten
hier belangrijke mensen verbergen.

Ga met ons mee, Camille.
De partij heeft je nodig.

Later vernam ik welke rol
Tanh in het geheel speelde.

Hij was kaderlid
van de communistische partij geworden.

Xuy zal jullie naar China brengen.
Meer kan ik niet voor jullie doen.

Dankzij hem werden Camille
en Jean-Baptiste beschermd.

Heb je nieuws over m'n moeder?
- Nee, over niemand.

Het is allemaal zo ver weg van hier.

Je mag niet uit die wagen komen.
Je bent 'n blanke deserteur.

Maar er is niemand hier.
Het is 'n verlaten gebied.

Er zijn overal ogen.

Prent dat maar in je achterlijke
Franse officierenkop.

Jullie brengen ons in gevaar.

Het is al gevaarlijk om jullie alleen
te laten tijdens de voorstellingen.

Vooruit, persen. Nog 'n keer.

Jij wou erbij blijven. Ik heb je
gewaarschuwd. Dit is niets voor mannen.

Maak je gezicht schoon. Je lijkt
wel 'n duivel. De baby zal schrikken.

Kijk eens aan. Het is 'n jongen.

Je hebt een zoon.
Dat is veel beter dan een dochter.

Wat 'n stelletje lapzwansen.

Premies innen, op bamboe schieten,
volgzame vrouwtjes. Dat kennen jullie.

Maar als er 'n idee moet komen,
blijft het stil.

Dankzij runderen als jullie
gaat ons rijk ten onder. En terecht.

Het lijkt wel alsof ik
in m'n eentje tegen Azië vecht.

Ik ben moe.

Er zijn hier, hier, hier, en afgelopen
donderdag hier onrusten uitgebroken.

Wat betekent dat?

Dat betekent dat iemand deze lijn volgt,
en het volk onderweg opstookt.

Akkoord? Goed dan.

Wie kan zo'n route volgen
zonder aandacht te trekken?

Wie trekt er al eeuwen
van dorp naar dorp?

Op een manier die zo natuurlijk is
als de regen en de wind.

Zo natuurlijk dat jullie
hen nooit controleren.

Nou? Wie?

De theatergroepen.

Mr Asselin, acteurs zijn bij ons
vrije en neutrale mensen.

Al eeuwenlang. Ze zijn niet
bedorven door de communisten.

U mag hen niet verdenken.
- De komende acht dagen...

...ga je alle acteurs, dansers, zangers
en poppenspelers in 't noorden opsluiten.

Het zal heten: Operatie Molière.

Over vijf uur zijn we in China,
in de provincie Yunnan.

Weet je wat Yunnan betekent?

Het land ten zuiden van de wolken.

Waar ga je heen?
- Niet ver. Maak je geen zorgen.

Met het kind?

In de naam van de Vader,
de Zoon en de Heilige Geest...

...doop ik je Etienne Marie Loïc.

Mijn kleintje.

Je hebt iemand vermoord.
Ze zullen je doden, en het kind ook.

Laat ze gaan.

We moeten vluchten.

Op een dag zul je hen terugvinden.

Maar dan moet je wel blijven leven.
Kom met ons mee.

Ze kon geen band met je opbouwen.
Je was pas geboren.

Ik heb me lang afgevraagd
of je dit wel moest weten.

Ik wou de familie
van Jean-Baptiste opzoeken.

Dat heb ik niet gedaan.

Zij trouwens ook niet.

Wacht, luitenant. Rustig maar.

Hij heeft honger.
- Wat kan ik doen?

Een vrouw zoeken.

Onderweg hebben vele vrouwen
je gevoed met hun melk.

Zo is de legende begonnen. Bij jou.

Alle vrouwen zeiden dat ze je hadden
gevoed. Zelfs als ze opgedroogd waren.

Zelfs als ze je nooit hadden gezien.

Op een dag nam de legende ook
Camille en Jean-Baptiste tot zich.

Ze verspreidde zich over het hele land.
Van dorp naar dorp.

Van de Chinese grens tot aan Saigon.

Waarom breng je me hierheen?

Geef antwoord. Waarom ben ik hier?

Camille is aangehouden.
Ze zit in Poulo-Condor.

Ze leeft nog.

Bevrijd haar. Ik wil haar zien.
- Dat kan niet. Dat is onmogelijk.

Hou op. Jij bent het hoofd van politie.
Ik wil Camille zien.

Er zijn op dit moment misschien wel
100 voorstellingen over die twee.

Ik kan niets voor haar doen.

Haal haar uit de gevangenis.
- Begrijp je dan helemaal niets?

Ze blijft daar en zal net als
alle anderen communist worden.

Die gevangenis
is een ware communistenfabriek.

Je komt er aan als moordenaar, hoer,
nationalist en je vertrekt er als Marxist.

Ik hoop van harte
dat ze communist wordt.

Anders redt ze 't daar niet.
De rest gaat eraan.

Nu weet ik precies wat je bent, Guy.
Niets.

Je bestaat slechts uit woorden.
Je bent erger dan 'n lafaard.

Je begeleidt, je bekijkt,
je snuffelt en je praat.

Weet je waarom ik nooit
met je naar bed ben geweest?

Ik wou je niet in me hebben. Vrouwen
willen geen woorden in zich hebben.

Madame, dit is Etienne.
Hij zal aan u worden toevertrouwd.

Als u hier even wilt tekenen.

Hij is lelijk. Net een hoopje modder.

Je hebt gelijk, Shen. Erg lelijk.
Helemaal niet goed gelukt.

Hij is niet erg groot. Niet knap.

Uitgedost als 'n vogeljager.

Een vogelverschrikker.
Uitgedost als 'n vogelverschrikker.

De kwade geesten luisteren mee. Als ze
horen dat hij mooi is, worden ze jaloers.

Geef me Le Guen.
- Nee.

Wat gaat u met hem doen?
- Ik wacht op instructies.

Ik wil hem 'n dag of twee ondervragen
over de communisten en hun bazen.

Het is van belang voor onze veiligheid.
- Drie dingen.

Ten eerste: hij praat niet.
Hij heeft nog geen woord gezegd.

Zelfs niet tegen 'n oude kameraad
van zijn lichting.

Ten tweede: gaat hij wel praten
als ik hem uitlever aan u?

Liever niet. Ik ken uw methoden.

Ten derde: Le Guen zit bij de marine.
Hij zal door ons worden berecht.

U krijgt alle informatie
via de reguliere kanalen.

Weer 'n voorbeeld van
de samenwerking tussen leger en politie.

Dit maakt landen groot.

Je wilt gaan praten.

Ik luister.
- Ik heb een verzoek.

Slechts één.

Ik ben 24 uur in vrijheid gesteld.

Ik heb ze mijn woord gegeven.

Ik vertrek morgen per boot.

De krijgsraad is in Brest.

Hier tast het de eer aan van de marine
en wordt Frankrijk in Indochina berecht.

Ik heb een dag
om alle lopende zaken af te handelen.

Neem je hem mee naar je familie?

Nee, ik wou vragen of hij bij jou
mag blijven. Daarna zien we wel.

Wil je dat doen?

Ik had hem toch niet meegegeven.

Je bent niet veranderd.

Ik heb zelf nooit 'n baby gehad.
Zo'n kleintje.

Waar ga je vannacht slapen?

Dat weet ik nog niet.

Neem hem mee naar het huis in Saigon.
Het is beter als hij bij z'n vader is.

Moet Shen meegaan
om voor hem te zorgen?

Ik red het wel.

Ik ga morgen met je mee naar de boot.

Heb je geen enkel nieuws?

Nee, niets.

Geen zorgen. Je zult haar weer zien.

Ze is zo sterk geworden.

Hebben ze goed geslapen?
- Dat weet ik niet.

Ben je niet naar boven gegaan?
- Nee, de kleine huilde en sliep toen.

Mijn Etienne.

Mijn liefste.

Laten we gaan.

We gaan naar huis.

Zweer me dat jij het niet hebt gedaan.

Dat ik wat niet heb gedaan?
- Jean-Baptiste is dood.

Jullie hebben hem gedood.

In het huis van Emile.

Hij had het wapen in z'n hand.
Je pleegt geen zelfmoord naast je kind.

Rustig, Eliane.
- Daarom lieten jullie hem vrij.

Hij was vrij. Vrij om te sterven.

Vrij om afgemaakt te worden.

Maar ik zal bewijzen vinden
tegen jou en de overheid.

Hou op.
- Het waren de communisten.

De communisten hebben 't gedaan
omdat hij hen heeft verraden.

Hij heeft iedereen verraden
en kreeg z'n verdiende loon.

Het is 'n verloren strijd. Iedereen
zal denken dat 't zelfmoord was.

Verzegel het huis van Mr Devries.

Waarschuw het hoofd van het kabinet
en de admiraal. Ik kom eraan.

Zoals verwacht,
was de conclusie zelfmoord.

De strijd voor Jean-Baptiste
was een strijd tegen het Franse rijk.

Ik schreef 'n brief
naar de grootste krant van Saigon.

Het was 'n eenvoudige brief.

Er stond in dat je vader te veel van
het leven hield om het zo te verlaten.

Ik deed hem uitgeleide bij de boot,
zoals beloofd.

Zonder jou was ik hem gevolgd
naar de plek waar hij heen ging.

Je was vijf. Ik had geen nieuws
over je moeder. Ik wist niets.

Behalve dat ze nog leefde.

Ik had de president om gratie verzocht.

Evenals de ministers van justitie
en koloniale zaken, de gouverneur.

Ik kreeg geen antwoord meer.

Maar ik heb niets gedaan.

Ik heb niets gedaan.

Ik was 't niet.
Mijn ouders hebben het gedaan.

Ze zeggen dat u...
- Dat ik wat ben?

Een rooie. Een vuile communist.
- Vertel ze maar dat 't waar is.

Je werd de koning van het gebied
waarvan ik hield.

Ik moest iedere dag de bankiers
afhouden. Ze wilden m'n land.

Ik wou alles in stand houden
voor m'n dochter en voor jou.

Wanneer Camille vrijkwam,
zou alles weer zijn als voorheen.

Op een avond belde Guy.

Hij deed alsof die stilte van drie jaar
tussen ons niet had bestaan.

Dames en heren, groet haar.
Daar is de vrouw van wie ik hou.

Klerewijf.

Ik vergeef je alles.
- Ik jou niets.

Dat maakt niets uit. Ik ga weg.

Ontzie me niet. Dit is de laatste keer.
Maak 'm onvergetelijk.

Zonder hen had ik 't niet gered.
- Waarom vertrek je?

Afgedankt. Leeg. Weggegooid.
Raap je me weer op?

Nee.

Het Volksfront is net als jij,
als de militairen. Als iedereen.

Niemand houdt van Guy Asselin.

Waar ga je heen?
- Naar een uithoekje van het rijk.

De onschuldigen zijn ontslagen.
Ze gaan de schuldigen bevrijden.

Drink, vrienden.
Drink zodat ik m'n verdriet vergeet.

Ondervraag elkaar als je
van geheimen houdt. Jullie weten alles.

Ik was slechts de brievenbus.
Het postkantoor.

Ik onthef u van uw zwijgplicht.
Vanavond spreken we vrijuit.

Denk je dat we 'n toekomst hebben?
- Ga maar snel terug naar Guy.

Je moet hem niet alleen laten.
Dan blijft hij zichzelf kwetsen.

Van mij.

Kom.
- Van mij.

Zie je? Het is makkelijk.

Guy wist het als eerste.
Enkele dagen later was het officieel.

Het Volksfront verleende gratie
aan alle gevangenen.

De vrijgelaten gevangenen worden
per vrachtwagen naar Saigon gebracht...

...en worden ondergebracht in
de gebouwen van de veiligheidspolitie.

Achteruit.

Mijn meisje. Mijn liefste.

Je bent zo mager geworden.

De rode prinses.
- Ik draag je tas wel.

Nee, dat hoeft niet.

Ik heb alles geprobeerd
om je vrij te krijgen.

Ik heb gebeden.
Ik had er m'n leven voor gegeven.

Ik was bang dat je 't niet zou volhouden.

Ik heb alles nog.
Het huis, de landerijen. Alles is voor jou.

Ik ga niet terug.

Ik moet gaan.
- Wat zeg je nu?

Denk toch na.
- Dat doe ik al vijf jaar.

Het is te laat, mama.
Ik kan nu niet meer terug.

Ik heb geen verleden meer.
Ik heb alles losgelaten.

Als ik aan jullie had gedacht,
had ik 't niet overleefd.

Hoe heet hij?

Etienne. Het is een geweldig jongetje.

Luister.

Probeer het.

Ik zal je helpen.

Mijn liefste.

Ik wil niet dat hij weet wat ik heb
meegemaakt. Hij moet gelukkig worden.

Mijn liefste.

Ga naar Frankrijk.

Neem hem mee.
Jouw Indochina bestaat niet meer.

Het is dood.

Heb je het verkocht?

Ja.
- Veel piasters?

Veel.
- Ga je andere plantage kopen?

Nee, Shen. Dat weet je best.

Sataït, Kim en ik.
Waar gaan wij heen?

Jullie blijven hier. Dat is afgesproken
met madame Minh Tam.

Meneer Emile blijft ook.
- En jij?

Waar ga je heen?

Ik vertrok naar Frankrijk.

Naar een ander leven.

Ik nam alleen jou mee.

Morgen verliest Frankrijk
Indochina voorgoed.

De Vietnamezen hebben
een grote delegatie gestuurd.

Camille, je moeder, zit in dat hotel.

Kamer 212.

Wil je haar zien?

En jij?

Ik niet.

Heb je haar gezien?

Het was druk in de lobby. Agenten,
veiligheidsmensen, dranghekken.

Toen zag ik in hoe absurd het was.

Ik zag me al naar 'n Indochinese vrouw
hollen en uitroepen: Mama.

Ik besloot dat er een wonder
moest gebeuren.

Ik hoopte dat een van hen
zou uitroepen: Etienne, mijn zoon.

Ik wachtte. Een hele poos.

Er gebeurde niets.
Toen ben ik maar vertrokken.

Je maakt nog steeds grappen.
- Nee, jij bent m'n moeder.

Wat is er?

M'n hak is afgebroken.

De volgende dag, op 21 juli 1954,
vond de conventie van Génève plaats...

...die een einde maakte
aan 15 jaar lijden...

...en het land in twee staten verdeelde
die Viet-Nam zouden heten.

vertaling:
SUBS MEDIA