All language subtitles for intruz.s01e09.polish

ODCINEK 9

Co robisz? Przestań, nie chcę.

Nie kręć mnie, jestem goła.

To nie w porządku.

Zoe Fischer?

Kocham panią.

Co zrobisz z tymi zdjęciami?

- Nic. Będę oglądał, kiedy cię nie będzie.
- Pokażesz kumplom.

Niby komu?

Przysięgam, będę je oglądał.
Tęsknię, jak cię nie ma.

- Tak?
- Tak.

Więc patrz, to dla ciebie.

To był zeszły rok.

Bliżej jesieni.

Nie układało mi się z Mickaelem,
byłam zagubiona.

Spotykaliśmy się w domku.

Był dla mnie czuły.

Było mi dobrze.

Mówiłaś komuś o tym?

Nie.

W wieczór parady
poprosił o spotkanie w domku.

Chciał, żebyśmy wyjechali...

zamieszkali w Niemczech.

Z dala od jego kłopotów...

z dala od Micki.

Nie pojechałaś do niego.

Nie.

Kochałam go, ale mam tu swoje życie.

Nie umiałam tego wyznać.

Dzwonił do mnie tamtego wieczora,
dziesiątki razy.

Czasem myślę,

że gdybym wtedy odebrała, może by żył.

Zoe...

Kto wiedział?

Wróćmy do tego.

Proszę się skupić na 28. marca.

Dniu przed śmiercią Sebastiana Drummera.

Co pan zapamiętał jako pierwsze?

Drummer?

Gdzie Drummer?

- Nie wiem.
- Chyba go jeszcze nie ma.

Zadzwoń do niego, proszę.
Powiedz, że to ważne.

Że robimy postępy i jest potrzebny.

Marjo, chodź.

Gdzie Zoe?

Czemu ją zatrzymaliście?

Nerwusek, co?

Krewki gość?

Czemu pan tak mówi?

Lubisz się bić.

- Kto tak twierdzi?
- Nikt.

Czemu mnie pan tu ściąga?

Skończyłem z tym, zmieniłem się.

Teraz piekę chleb.

Będę piekarzem i jestem czysty.

Co robiłeś, gdy zginął Driss?

Myśli pan, że go zabiłem?

Odpowiedz.

- Był moim kumplem.
- Jasne.

Był kumplem wszystkich.

Miał tu samych przyjaciół.

Odpowiedz. Gdzie byłeś, kiedy zginął?

- Na karnawale, z Thibautem.
- Mów.

- To prawda, słowo.
- Nie.

W Empire.

- Z Remim i Johnem.
- Co to?

Bar z laskami przy drodze na Jambe.

Nie kłam.

Nenufar, coś ci to mówi?

Domek G6, nad rzeką.

- Nenufar. Znasz?
- Nie...

Co to?

Dobrze wiesz.

Byłeś rogaczem, odbiło ci i go zabiłeś.

To się nazywa afekt.

Inni zrozumieją.

Posłuchaj...

Jest dekret dla tych zbrodni.

Z dobrym adwokatem dadzą ci góra pięć lat.

Jeśli wszystko powiesz...

sąd będzie łagodny.

Mów. Powiedz mi, co się stało.

Dziecko jest moje?

- Jakie dziecko?
- Moje. Dziecko Zoe.

Nie jest moje?

To jego, tak?

Kurwa, powiedzcie mi.

Mówcie, kurwa, czyje to dziecko?

Czyje, do chuja, jest?

Czyje?

Ma alibi. Był w Empire.

Dzwoniłam do właściciela.
Powiedział, że chłopak spędził tam noc.

Stały bywalec.

Przepraszam?

Możemy porozmawiać?

- To on. Red Rossignol.
- Jak to się zaczęło?

Od wiadomości.

Przysyłał mi wiersze.

Prawił komplementy, pisał,
że jestem piękna, że mnie kocha.

Trochę żenada, ale mnie to bawiło.

- Co dalej?
- Raz mu odpisałam.

Dla jaj, nie zastanowiłam się.

- Co mu napisałaś?
- Trochę go podkręciłam.

Wiem, nieładnie...

ale to było dla zabawy.

Przez kilka tygodni wymienialiśmy maile.

Ale potraktował to poważnie.

Był bardzo napalony, totalnie odjechał.
Pisał, że się pobierzemy.

Nie odpisywałam.

Ale nadal przysyłał wiadomości,
rysunki, piosenki.

Przed Gwiazdką
przyszedł ostatni mail, ze zdjęciami.

Wystraszyłam się.

- Musiał nas śledzić.
- Domyślasz się, kto to?

- Nie mam pojęcia.
- Dzwoń do Alaina.

Inspektor Peeters ma nosa.

Wyczuwa tropy.

Ale jest porywczy i nie szanuje procedur.

Jego metody są często skuteczne.

Jest bezwzględny.

Stwarza zagrożenie.

Dla siebie i kolegów.

Jest nieobliczalny.

Bierze leki.

Chyba się odurza.

Sądzi pan, że był odurzony,
kiedy zginął Fischer?

Tak mi się wydaje.

Dziękuję.

Tego nam trzeba.

Masz coś?

Tak.

Dwie minutki.

Zastanowiłaś się w sprawie tego tażinu?

Jakiego tażinu?

U Abida, w knajpce, o której ci mówiłem.

Najlepsza marokańska kuchnia.

Mówię ci, że kogoś mam.

„Mam kogoś”. Przecież wiem.

Nie mówię o łóżku, tylko o obiedzie.
Wolno ci chyba zjeść z innymi?

To jakiś talib, ten twój?

Skup się na tym adresie.

Tak, jasne. Skupmy się...

redrossignol@gmail.com.

Trafiłaś na poetę.

Powiesz mi, kto to wysyłał?

Ale spryciarz.

Ukrył IP za proxy.

A po ludzku?

Trochę to potrwa.

Staraj się, to bardzo pilne.

Nie żartuj, koleś korzysta z Tora.

Łączy się przez sieć Tora,
nic nie zrobię.

Mam w umowie „informatyk”,
nie „czarodziej”.

Naprawdę tego potrzebuję.

Liczę na ciebie, zadzwonię rano.

Jutro? Nie da się.

Jeśli ci się uda,
zjemy tażin. Ja stawiam.

Psiakrew, te baby...

Powodzenia.

Ma 1300 znajomych.

Liege, Kolonia, Maubeuge.

Przyjaźni się nawet ze starszymi panami.

- Myśli pan, że to ktoś z nich?
- Na bank.

Dobrze ją zna, obserwuje ją, śledzi.

Podnieca się przy komputerze. Ma czym.

„Jesteś piękna jak motyl,
jak gołębie w lazurze nieba,

jeśli twoje serce zamrze,
oddam ci swoje. Na nic mi ono bez ciebie.

Patrzeć, a nie móc cię dotknąć, to męka”.

Znalazł się poeta.

Co zamierzasz?

Nie wiem.

Chcesz je zatrzymać?

Nie.

Przepraszam.
Wybacz. Przepraszam, skarbie.

Tak mi przykro.

Kocham cię. Chodź do mnie.

Nie śpisz?

Zrobiłam małe zakupy.

Nic wielkiego,
ale lepsze od tego, co tu dają.

Rogaliki.

Dobrze.

W razie potrzeby, będę na parterze.

Ines?

Wiem, że pani sypia z ojcem.

Nie ma sprawy.

Boli mnie, że mama nie żyje, ale...

ona nie wróci.

Więc dobrze, jeśli jest szczęśliwy.

Jasne.

- To pójdę.
- Dzięki za rogaliki.

Drobiazg.

Halo? Sebastian?

- Co tam?
- Gdzie jesteś? Dzwonię od rana.

Przepraszam, nie mogłem odebrać.

Mamy tu młyn.
Peeters cię szuka, przyjeżdżaj.

- Dziś nie mogę, Marjo.
- Gdzie jesteś?

Sprawdzam coś.
Na razie nie mogę nic powiedzieć.

Musisz mnie kryć.

- Kryć?
- Nie mów mu, że rozmawialiśmy.

Szuka cię.

Powiedz, że nie przyjdę, że jestem chory.

Co się dzieje?

Musisz mi zaufać.

Ufasz mi?

Tak.

Znalazłaś czekoladki?

Kocham cię, Marjo. Dobrze mi z tobą.

Wzajemnie.

Do wieczora. Całuję cię.

- I co, będzie?
- Kto?

- Drummer.
- Nie wiem.

Nie on dzwonił?

- Nie, to mama...
- Dlaczego kłamiesz?

- Nie kłamię.
- Gdzie Drummer?

- Zachorował.
- Nie wiem, co się dzieje.

Gniewa się na mnie, trudno,
ale niech się przełamie.

Muszę wam ufać, jesteśmy zespołem.

Ciebie to też dotyczy.

Powiedz mu,
żeby przyszedł, jest potrzebny.

Witaj, Dominiku.

Pan Verelst.

- Mogę?
- Proszę.

Biorą?

Ryby wyczuły sprawę i zwiały.

- Co wyczuły?
- Zaporę.

Tak myślisz?

Spytaj Japończyków.

W przeddzień trzęsienia ziemi
rzeki pustoszeją.

Pstrąg się chowa.
Nawet wstrząsy tam prognozują.

Nie są głupie te Japońce.

Często tu wędkujesz?

Odkąd moja stara przeszła na emeryturę,
unikam domu jak zarazy.

Siedziałeś tutaj 15. marca?

Piętnastego? Co to było?

Sobota karnawałowa.

Tak, byłem tu.

Nie widziałeś nic dziwnego przy domku?

Nikogo podejrzanego?

Podejrzanego?

Młodzieży, dzikich lokatorów, włóczęgów.

Nie, nic takiego.

Widziałem ciecia.

Co?

- Luciena?
- Tak.

Widziałeś go tutaj?

Chociaż jego furgonetkę.

Rene? Co ty tu robisz?

- Nie ruszaj się.
- Spokojnie.

Nie ruszaj się, mówię.

- Wszystko wyjaśnię.
- Ręce do góry.

Nie ruszaj się.

Mówię ci, stój.

Ręce! Ręce do góry!

Niebrzydką masz kolekcję.

Sporo ładnych okazów.

Lubisz kasować czarnuchów, co?

Miło jest takiemu rozwalić łeb.

Człowiekowi lżej.

Michel Komba, 27 lat,

skatowany po meczu
Anderlechtu ze Standardem.

To był pewnie udany dzień, co?

Masz wieści od jego dzieci?

Ponoć się cieszą, że mają tatę paralityka.

Wiem, to było dawno,
pani klient jest innym człowiekiem,

zmienił się, spłacił dług. Znam to.

Ale poglądy się nie zmieniają.

Są uparte. Jak tatuaże. Nie schodzą.

Jak było z Drissem?

Możesz sobie milczeć,
twoje prawo, ale jesteś załatwiony.

Zbrodnia na tle rasistowskim, najgorsza.

Przysięgli takich nienawidzą,
dostaniesz 30 lat.

A w tym wieku
oznacza to śmierć w pierdlu.

Chcę pomówić ze swoim adwokatem.

Proszę.

Porozmawiaj.

Zaraz wracam.

To nazista.

Ma kartotekę, jest notowany.

Odsiedział dwa lata
i nikt mi nic nie mówi?

Pan oczywiście wiedział?

Kiedy pan zamierzał mi powiedzieć, co?

Spokojnie. Przedawnienie, minęło 30 lat.

Cieć ofiary, naziol z muzeum III Rzeszy.

Pierwsza osoba do przesłuchania.
Co wy tu macie w tym jebanym miasteczku?

- Myśleliśmy, że zmądrzał.
- Tak?

Kiedy wy pojmiecie,
że ludzie się nie zmieniają?

Driss nie żyje z waszej winy.

Daliście mu umrzeć.

Winny jest może Lucien,
ale odpowiadacie wszyscy.

Każdy z tego jebanego miasteczka.

Przepraszam. Mój klient chce rozmawiać.

Proszę.

Ale nie z panem Peetersem.
To jego jedyny warunek.

To było dzień po święcie.

Pomyślałem, że zrobię obchód domków.

Było mnóstwo pijanych.
Wiedziałem, że będą straty.

Zacząłem od sekcji G.

Kiedy podjechałem pod Nenufar,

była 6.00, może 7.00, było już jasno.

Od razu zobaczyłem, że coś nie gra.

Tylne drzwi były wyłamane.

Znalazłem chłopaka w salonie.

Wszędzie krew, dosłownie rzeźnia.

Leżał tak już jakiś czas, był zimny.

Nie wiem dlaczego, ale wpadłem w popłoch.

Już widziałem siebie z powrotem w celi.

Robiłem głupstwa, Rudy.
Tak było. Ale zapłaciłem za nie.

Nie zniósłbym myśli o powrocie za kraty.

Pieprzenie.

Pieprzenie.

Nie zastanowiłem się,
dlatego posprzątałem.

Wrzuciłem ciało do rzeki.

Wiedziałem, że znajdą je niżej.

Nie chciałem być w to wplątany.

Musisz mi uwierzyć.

Wiem, postąpiłem idiotycznie,
ale nie zabiłem go.

To nie ja, jestem niewinny.

Akurat.

Jeśli nie ty, to kto?

Nie wiem...

ale kiedy przyszedłem, widziałem ślady.

Stóp mordercy.

Odciski zakrwawionych butów.
Były wszędzie.

Miały wzór, coś jakby małe trójkąty.

Kurwa, chyba śnię.

Zamierza słuchać tych bzdur?

- To akurat się zgadza.
- Co?

Przysłali wyniki.

Sprawdzili wszystko luminolem.

W krwi są ślady
niezidentyfikowanych butów.

- Żartujesz.
- Nie.

- Kiedy chciałeś mi powiedzieć?
- Dopiero co przyszły.

Też uznałeś, że to nieważne?

To 43.

Inspektorze?

A potem?

Nic.

- Nic.
- Jak to?

- Nie pamięta pan, co było później?
- Nie.

Wszystko pociemniało.

- Chyba zemdlałem.
- Nie, nie zemdlał pan.

Był pan przytomny.

Odurzony, w szoku, ale świadomy.

- Nie pamięta pan, co było dalej?
- Nie.

Proszę pomyśleć.

Niech pan się skupi na odczuciach.

Co pan zrobił potem?

Nie wiem.

Proszę skojarzyć te zdjęcia.

Pamięta pan?

Tak.

Co pan wtedy pomyślał?

Poczuł się pan zdradzony?

I co pan zrobił?

Wszystko jest w pana głowie.
Proszę sobie przypomnieć.

Mój samochód. Wsiadłem do samochodu.

Tak, proszę dalej.

Fakty są w panu.
Wystarczy, że pan je wywoła.

- Gdzie pan pojechał?
- Do Drummera.

Co dalej?

Zapukałem.

- Kto panu otworzył?
- Jego matka.

Tak, zgadza się.

Dzień dobry.

Dzień dobry.

Inspektor Yoann Peeters,
pamięta mnie pani?

Pracuję z Sebastianem, jesteśmy kolegami.

Tak, już wiem.

Sebastiana nie ma.
Jest na komisariacie, w pracy.

Właśnie, pracuje.

Poprosił, żebym wpadł po jego rzeczy.

Naprawdę? Jakie?

Buty.

Ale wie pan,
o które chodzi? Ma dużo butów.

Rozpoznam je.

- Zerknę.
- No, proszę...

Pierwsze drzwi po lewej.

Proszę nie patrzeć na ten bałagan.

O czym pan myślał na schodach?

Nie wiem.
Stawiałem ciężko stopy, dusiło mnie.

Miał pan nadzieję, że się pan myli.

Nie chciał pan uwierzyć.

Co pan tam znalazł?

Nie wiem.

Co pan zrobił potem?

- Zadzwoniłem do niego.
- Nie, to on telefonował.

Drummer?

Gdzie pan jest?

W biurze.

Marjo mówiła, że pan wyjechał.

Stoję na parkingu,
wyszedłem po coś do auta.

A ty? Gdzie jesteś?

Na szosie.

Coś znalazłem.

Musi pan zobaczyć.

Przyjedź tutaj.

Nie. Lepiej, żeby był pan sam.

Gdzie się spotkamy?

Niech pan przyjedzie do domku.

Do domku?

Będziemy mieli spokój.

O czym pan wtedy myślał?

Sam już nie wiem...

Dlaczego nie wezwał pan wsparcia?

Nie dzwonił pan do nikogo.

Pamięta pan, co pan wówczas czuł?

Czuł się pan zdradzony.

Samotny.

Kipiał pan gniewem.

Był pan wściekły.

Stracił pan kontrolę.

Był pan pewien,
że to buty Drummera, prawda?

Mylił się pan.

Drummer nie zabił Drissa.

To nie on.

To nie były podeszwy tamtych traperów.

Tylko kaloszy, Yoann.
Zwykłych kaloszy.

Pomylił się pan.

Drummer jest niewinny.

Zabił pan niewinną osobę.