All language subtitles for Sabor Das Margaridas-2x04-Pracer E Dor-2020-Tdt--Galego_Subtitles01.GLG

A vítima era Nuria Porto,
a xerente da axencia.

E a forense atopou unha margarida
dentro da boca.

Ten toda a pinta de ser unha muller.

Eu non a matei, pensei que iso
quedar claro xa.

¿Y cómo lo sabés,
si no te acordás?

No hotel Oslo agóchase unha planta
secreta onde se prostitúe a menores.

Desculpa, que fas aquí?

Veño limpar os cuartos.
Vamos...

Estiveras antes
nesa planta do hotel?

É aí onde quedamos cos clientes.

Envíannos unha mensaxe
pola aplicación e ímos.

Ves moi discreta esta noite.
Conseguiches falar co financeiro?

Chámase Huichi,
traballa no club Cairo.

Policía Nacional, tennos
que acompañar a comisaría.

Mauro?
(HOME) "Mauro xa non ten este móbil.

Está morto".

Como fuches mala e intentaches
escapar, hoxe tócache traballar.

Usan a nube para facer retransmisións
de vídeo desde a Darkweb.

(Disparo)

Existe outra explicación
para as súas amnesias.

Unha moi polémica
entre os meus colegas.

Cal?
Que realmente non sexan amnesias.

E por que non me lembro de nada?

Porque vostede non está alí.

Non entendo.

Hai xente que me ve,
que fala comigo.

Con vostede non, con outra...

Estoulle falando dun trastorno
de disociación da personalidade.

O que popularmente se coñece
como personalidade múltiple.

E que outra personalidade ocuparía
o meu lugar?

Unha que vai máis lonxe do que
vostede está disposta a chegar,

unha máis violenta.

Como esas visións que ten...
De miña irmá?

Poida que esa nova irmá que ve
agora siga viva no seu interior e,

polo que conta,
pódelle facer moito dano.

(Música da serie)

Bos días. Estou buscando
unha rapaza, Lidia Fernández,

detivérona onte no Club Cairo.
Déixeme comprobalo.

Se xa ten fixada unha fianza,
gustaríame pagala.

Non. Non está.

Como que non está?
Vin como a detían.

Veu o seu avogado
e soltárona ao pouco.

Quen é o seu avogado?
Non lle podo dar esa información.

Bos días.
Bos días.

Grazas.

Rebeca está morta,
eu mesma vin como a mataban.

É moi raro que fixeran iso
e máis diante dunha cámara.

Con Mauro morto, Rebeca xa non lles
servía para nada.

É unha rapaza, unha menor, moi guapa.

Claro que lles serve.
Esa xente móvese por cartos.

Sei o que vin,
e non foi unha alucinación.

Cando pasou alguén estaba comigo.

Aínda que non a poidas salvar,
pódela vingar.

A ela, a túa irmá
e a moitas máis mulleres...

Hai algo máis. Unha rapaza
que traballa no Club Cairo,

Lidia Fernández, aínda que se fai
chamar HuiChi.

Que lle pasou?

Onte detívoa a policía,
pero soltárona ao pouco.

Que raro que non a tivesen
toda a noite no calabozo.

Foi o seu avogado.
Tan rápido?

Seguro que ese home era
algo máis ca un avogado.

Estou seguro que esta rapaza

está no mesmo lugar onde estaba
Rebeca.

Tes que seguir coa túa busca.

Algo máis?

Si. Dei co nome dunha persoa
que estivo na festa de Murias:

Eloi San Martín,
un asesor financeiro.

Se estivo na festa de Murias, supoño
que tamén colaborará co Lirio.

Dixeches que cando mataron a Rebeca
estabas con outra persoa...

Cun amigo, un informático que me
axudou a dar con esas transmisións.

Pois fala con el.

Sigue a pista de Eloi San Martín.

Os de crime organizado relacionan
o club Cairo, o hotel Oslo

e a axencia de Nuria Porto
co grupo de Lázaro.

O seu verdadeiro nome é Grigori
Kimovich Lazar, mafia do leste.

Non temos imaxes del.
Lázaro. Oín falar del...

Tráfico de persoas, prostitución...

Vive en Costa Rica para evitar
a extradición.

Manexa os seus negocios a través
de homes de palla e mafiosos locais.

E financeiros?
Atoparon a quen pode estar detrás

do branqueo de cartos
do grupo de Lázaro.

Pero é unha sospeita. Con isto non
poden conseguir unha orde...

E este non fala nin cunha lexión
de avogados arredor.

Mira o informe.

Amigo... (RI) Dálles
as grazas da miña parte.

Sobre o caso das margaridas...
Por que non chamas a Canito?

É oque mellor coñece
os baixos fondos.

Os baixos fondos? Pero ti que
pensas, que esto é Chicago ou que?

Isto é Lugo, Galicia.

A ver, está ben, falarei con Canito.

Tes razón, con Canito,
nunca se sabe. Grazas.

Salgado... Conseguídeme
unha reunión con Eloi San Martín.

Vostede é Salgado, non?

Son, si. Grazas por vir.

Vino na televisión co do tolo ese
das margaridas.

Térmeme do café, por favor.

Axúdame co frío.

Fáltalles pouco para atrapar
o asasino, non?

Igual si. Dependerá de vostede
que o collamos antes ou despois.

Desculpe, pensei que viña
por algo do meu fillo.

A saber en que lea estará metido
desta vez.

Imaxino que debeu ser duropara
unha familia coma a súa

que o seu fillo se vise envolto
nese asunto de tráfico de drogas.

Vostede ten fillos?

Teño, si. E unha neta.

Pois daquela xa que sabe o mamalóns
poden chegar a ser.

Basta que un lles diga
calquera cousa,

para que sempre fagan o contrario.

O cárcere é un lugar perigoso,
señor San Martín.

Mesmo para o fillo dun banqueiro.

Os colombianos aos que seu fillo
lles roubou a droga

son xente perigosa.

A onde quere chegar, inspector?

O xuíz de vixilancia penal pode
acelerar o terceiro grao

do seu fillo pola colaboración
de seu pai coa xustiza.

Que non faría un pai por un fillo?
A que colaboración se refire?

Verá, as vítimas do asasino
das margaridas están relacionadas

cunha rede de empresas que,
sospeitamos,

se dedican á prostitución
e ao tráfico de mulleres.

E iso que ten que ver comigo?
Sóalle o nome de Lázaro?

Era o zombie ese que resucitaban
na Biblia, non?

(RI NERVIOSO)
É un mafioso do leste.

O nome da súa empresa, señor
San Martín, aparece relacionado

con empresas participadas
por Lázaro.

Son dunha familia de banqueiros,
investidor e asesor financeiro.

O meu nome aparece vencellado
a empresas de todo o mundo.

Como comprenderá, non podo coñecer
tódolos meus clientes.

Pero a un tan importante
seguro que si.

E o seu testemuño, podería
ser de moita axuda.

Pense no seu fillo.

Non podes aparecer así na miña casa
así, sen máis.

Polo menos avisa.
Quedoume o teléfono na casa.

Deixáchesme moi preocupado.

Que pasou onte á noite?
Que que pasou?

Non me parece que sexa fácil esquecer
o que pasou.

Padezo amnesias.

Que pasou cando se cortou
a conexión?

Aínda ben que a miña muller
e a miña filla xa se deitaran,

porque perdiches os nervios
e marchaches completamente ida.

Por iso estaba asustado, por medo
a que te puideses mancar.

Non pasou nada. Estou aquí, non?
Pero puido pasar.

Sei quen es, Eva.

Busquei información sobre ti.

Pois entón xa sabes por que
isto e o importante.

E tamén o inestable que es.

Eu non penso seguir poñéndome
en perigo

es non me contas a verdade
do que vin onte á noite.

Que queres saber?
Quen era esa rapaza?

Chamábase Rebeca.

Era unha amiga.

Pois síntoo,
pero mellor esquécete dela.

Vin como te manexabas co ordenador.

Non podemos saber
onde se fixo a transmisión?

Que pasa?
Iso mesmo me pediches onte.

Aínda que non tan calmada.

E que me dixeches?
Que o intentaría.

Pero foime imposible.

Notaron a nosa intromisión
e cambiaron os servidores.

Esta mañá cancelaron
a conta coa nosa empresa.

E hai algo máis que poidamos facer?

Estiven buscando cousas
sobre esa xente

e están relacionados
coas snuff movies.

Iso non era unha lenda urbana?
Era.

Historias nas que non se dicían nomes
nin datas ou lugares.

Ata o ano 2012.
Que pasou ese ano?

Un australiano, Peter Scully,
rodou en Filipinas

a violación e asasinato de Barbie
Obod, unha nena de 18 meses.

Titulouno "A destrución de Daisy".

Facían o símil entre a tortura
e feito de arrincarlle os pétalos

a unha margarida...
Que pasou con ese vídeo?

Distribuírono a través da darkweb.
E logo fixo máis.

Como a violación e o asasinato dunha
nena de 11 anos para os seus fans.

Que fillos de puta...
En 2015, detivérono a el

e a varios dos seus colaboradores.
Que ten que ver isto co noso?

Eles, nada,
pero cando aparece un monstro,

outros seguen as súas pegadas.
Hai algo que chaman as "Red Rooms",

os cuartos vermellos. Son directos
nos que un home tortura,

viola e e mata unha rapaza seguindo
indicacións dos espectadores.

Iso foi o que lle fixeron a Rebeca?
Non.

O da túa amiga pareceu algo fortuíto,
a arroutada dun tolo.

As Red Rooms son rituais,
e a xente paga fortunas por velas

e por participar.

Sei onde se fixo
unha desas Red Rooms.

(Galo canta)

(Pasos achegándose)

¡Eva! ¿Dónde estabas? Te dejaste
otra vez el teléfono en casa.

Me tenías preocupada.

Mataron a Rebeca.

Lo siento.

¿Cómo pudiste averiguarlo?

Vin como a mataban,
a través da darkweb.

¿Y cómo diste con ese sitio?
Non quero falar.

(Móbil)

¿Eso qué es?

(BERRA)
¿Eva, qué carajo hiciste?

Empecemos outra vez.
Para quen trabllas?

Xa cho dixen onte. Non o sei.

Por favor, déixame ir.
Xúroche que non sei nada.

Resposta equivocada.
(LÁIASE)

Tes unha costela rota. Se premo
con forza, atravesarache os pulmóns

e morrerás afogado
no teu propio sangue.

Non sei quen son
nin a onde levan as nenas.

Usan as miñas fotos na rede social
para atraer a rapaciñas novas

e a min só me chaman
para quedar con elas.

Entón, ti non es o que falou comigo?
Eu limítome a quedar con elas

para que se sintan seguras
e logo dóullelas a eles.

A onde as levas?
A onde as levas?

A un lugar que me indican.

Eles esperan por min alí, nun coche.

Eu dígolles que é un primo que
traballa nunha axencia de modelos.

Logo páganme e xa está.

(Móbil)

Son eles?

Seguramente.

Xa sabes o que tes que dicir.
Responde con naturalidade...

Si?

(FIDEL) "Supoño que ela
está escoitando".

"Teño que recoñecer
que estou moi impresionado".

Es moi astuta.
O do hotel deixoume abraiado.

Encantaríame invitarte a comer
algún día.

Es o Lirio?
Non sei onde oíches iso,

é só un nome.
Entón, con quen falo?

O importante non é con quen falas,
senón con quen vas falar.

Son Yasmina, a rapaza que sacaches
do hotel. Axúdame, por favor.

Por favor...

Supoño que xa coñeces a Yasmina.

É unha rapariga fermosa.

Sería unha pena botar a perder tanta
beleza. Non cres?

Que queres?

O outro día, na túa visita ao noso
hotel, colliches un disco duro

e quero recuperalo. Facemos un trato:

ti dásme o disco e o meu empregado,
e eu douche a preciosa Yasmina.

(BERRA)

De acordo.

Quedaremos na Praza de San Froilán.

Alí estará en 30 minutos.

Pero como intentes facer unha xogada,
mato tamén o fillo de Yasmina.

(BERRA)

E non queremos causar
unha traxedia familiar, a que non?

Aí están.

(Móbil)

Si?
"Dálle o disco a Veiga".

Eu solto a Veiga e ti a Yasmina
ao mesmo tempo.

De acordo.

Vai.

(Disparos)

¡Eva! ¡Eva!

¡Eva, cuidado!

Llamen a una ambulancia.

Tranquila.
(CON DIFICULTADE) O meu fillo.

Non fales. Tranquila, estou aquí.

Yasmina...

(Zunidos)

¿Eva, estás bien?

Sóltame, fillo de puta!
:-O Socorro!

Non berres.
-Pois sóltame, cabrón.

Máis tranquila?

Sabes quen é?

É unha filla de puta da Garda Civil.

:-O Non fales así dela.
-Perdón, perdón. Perdón.

Estiven lendo o teu blog.

E dis que foi Eva a que resolveu
todo o de Murias.

Por que o sabes?

Porque o oín.

A miña compañeira de traballo, Marta,
desapareceu e foi Eva Mayo

e non Rosa Vargas quen veu preguntar
por ela á gasolineira.

Entón non foi Rosa Vargas quen perdeu
a Dori.

E que che preguntou?

Moitas cousas.

O primeiro que me preguntou foi
sobre...

sobre un libro que Marta estaba
lendo: A Divina Comedia.

A Divina Comedia.

Pero non me preguntou só por Marta.

Ensinoume a foto doutra muller,

que era a quen realmente estaba
buscando.

A quen?

Non mo dixo,
pero mentía coma todos eles.

Así que, investigueino e...

buscaba a súa irmá, Margarida.

Margarida.

Laura, que pasou?

Tranquila.

Tuve que darte un calmante.

Después de que mataron a Yasmina,
te dio un ataque, o una amnesia...

No sabía cómo controlarte
y además, después vi esto.

¿Por qué, Eva?

Non o sei, foi nunha das miñas
amnesias, despois de ver

como mataban a Rebeca.

Sos demasiado fuerte
para hacer algo así.

Está claro que non.
No soy una experta en estas cosas,

pero está claro que cuando te dan
esas amnesias,

hay algo que toma tu control.

Sei moi ben o que fago, Laura.
No. No sabés lo que hacés.

Mira, no iba a enseñarte esto,
pero creo que va a ser lo mejor.

Me lo dió un contacto mío
de la policía.

Non...

Eu non a matei.

No, vos no sos esa.

No sos tampoco la que se quiso
matar. No, Eva.

Vos sos la Eva que está acá, ahora,
conmigo.Mírame.

La Eva que yo quiero ayudar.

Está claro que eso que tenés dentro
te obliga a hacer cosas horribles.

Por eso las amnesias y las visiones.

(Móbil)

Dime, Carlos.

(CARLOS) "O nome que me deches,
Eloi San Martín.

Custoume, pero dei co seu nick
nun foro da darkweb: Milton67.

Milton67?
Non é dos que soben material,

só dos que o descargan.
Pero no foro de sado si que hai algo.

O que?

Alardeaba de que asistira a unha
festa organizada polo Lirio

na que matara a unha rapaza,
a unha coelliña.

(Obturador cámara fotográfica)

Que tes?

Toma. Que me podes dicir sobre
o asasino das margaridas?

Xa te vin na tele.

A ver, Canito, sabes ou non sabes?

Xa sabes que eu sempre sei.

Ao primeiro dicían que era
unha pelexa entre bandas:

que se os colombianos, que se outros
do leste, que se os albaneses...

pero pronto se desmarcaron diso.

A guerra non lle interesa a ninguén.
Quen está detrás?

E cousa dunha única persoa. Un tolo.

A xente con este tema está moi...
Por que?

Este é un país cheo de fillos
de puta,

pero os fillos de puta actúan
con lóxica.

Os tolos son imprevisibles.

Que me dis das vítimas?
Son de Lázaro?

Si...

e non.

Como que si e non?

Traballan para Lázaro, pero din que
tamén traballaban para outra xente.

Que xente?

Bah, son rumores. Algúns din que é
unha especie de lenda urbana.

Ninguén sabe moito deles.
Son moi discretos e implacables.

Pero como te lles cruces no camiño
ou lles toques o nabo,

desapareces sen deixar rastro.

Quen está detrás dese novo grupo?

Non hai nomes, só un alcume:

o Lirio.

(Petan na porta)

Para que me chamou?

Déixanos sós.

Teño a pel moi sensible.

Termina de botarme a crema,
por favor.

Eu?

(FIDEL) Ves a outro?

Oh, moi ben, moi ben...

Sei que tiveches unha conversa
coa policía.

Eles viñeron a min,
e non lles dixen nada.

E entón por que tes unha cita
co xuíz Moreiras?

Non pares.

Que pasaría se a xente soubese
de algúns dos teus

peculiares apetitos do herdeiro
da banca San Martín?

ou peor,

que pensaría o teu fillo,
a túa familia?

Non lle ía dicir nada, xúrollo.

Traizoei a Lázaro por vostedes, non?

Que máis probas necesitan
da miña lealdade?

O teu traballo cos números é
impecable.

Que o teu silencio lle faga honra.

Xa que fala do meu traballo...

As transferencias dos convidados
á festa están feitas.

Só falta a do verdugo.
-Ben...

E vin que quedaba un oco,
se eu puidese...

Despois do teu comportamento
en Murias?

Estabamos divertíndonos, Fidel,
esa rapaza xa estaba mal, seguro.

Además, desta heime controlar.

Ata que non deixes
de darlle á botella,

vai ser ela a que te controle a ti.

Á parte, aínda que seguimos
preparándoo todo,

a policía está roldándonos

e o asasino das margaridas xa levou
a dous dos nosos.

Non será cousa do clan de Lázaro?

Non creo,

non creo que Lázaro saiba do noso.

Eses crimes son obra...

dunha persoa...

dun tolo.

Sigue, sigue...

Segundo o inspector Salgado,

vostede ten coñecemento dun grupo
de empresas, clientes da súa firma,

que usan esa estrutura
para branquear diñeiro procedente

do tráfico de mulleres
e da prostitución.

Estou autorizado a darlles
a vostede e ao seu fillo

un trato de favor se colaboran
coa xustiza.

Veña, adiante...

Ata onde eu sei, nin a miña firma
nin as empresas

coas que me relaciono están metidas
nese asunto do que vostede me fala.

Como?!
Salgado, por favor...

Estabas disposto a colaborar!
Inspector, silencio!

Insiste en manter esta declaración?

Si, Señoría.
-Entón, rematamos.

A onde vai, inspector?

Este fillo de puta está mentindo,
Señoría.

E ten vostede algún xeito legal
de que fale sen meterse nunha lea

ou estragar o caso?

Xa o imaxinaba...

Algunha cousa máis, inspector?

Non, señoría.

Grazas por recibirme, señor Dobarro.

Sempre é un gusto recibir
un admirador do meu traballo.

Como coñeceu a miña obra?

Na casa do xuíz Moreiras,
un amigo.

Ten un cadro seu, coñéceo, non?

Xuíz Moreiras? Non.

E como lle comprou o cadro entón?

Supoño que nalgunha exposición
ou nunha galería.

De onde lle ven a inspiración?

De ningún lado: imaxínoas

É extraordinario o detalle.

Permíteme ver o cadro?
Si, si, si...

Gústalle?

Moito. Como podo compralo?

Todo este lote é
para unha exposición benéfica.

Onde?
Na fundación SOROR.

Mañá é a inauguración.
Aconséllolle que vaia ata alí.

Ire, si, irei...

:-O Veña, sorride. Sambet, sambet...

(ASUBÍA)

Xa está preparada.

Mira que ben quedou despois
de pasar por chapa e pintura, eh...

Non foi para tanto.
Esta é especial, é de aquí.

É certo iso?
-Si, señor.

Ensínalles ás elexidas
o que deben facer para a festa.

E pásalles unha agua:
cheiran que alcatrean...

Vamos ver a lebre.

As que nos vos colleron para a festa,
non vos preocupedes:

podemos montar aquí a nosa.

Es Rebeca?

Confía en min. Son amiga de Eva Mayo.

Imos saír de aquí,
pero vasme ter que axudar.

Dobarro xa ten a foto da lebre?

Si. Onde vai a ser a festa deste ano?

Para que o queres saber?

Non sei, teño oído falar tanto delas,
que me entrou a gana de ir...

Esas festas non son para xente
coma ti, Paulo.

Ti traballas para satisfacer
aos clientes, pero non es un deles.

Sen os vídeos,
isto non funcionaría, Fidel.

Xa o sei,
pero lembra quen te puxo aquí.

Por certo, fai por ser mais delicado
coa criatura:

a xente paga porque estean
en bo estado.

Ola, pequerrecha.

Que ollos mais bonitos tes.

Ti non es Huichi.

Tes algo do que queixarte,
cacho de merda?

Aquí vés a obedecer
Si, si, e vou a obedecer.

Tapa os ollos.
Xa?

Quen manda?
Perdoa, ti.

Nunca xogara a isto.

Nunca fixeches nada
do que imos facer hoxe.

(BERRA)

Veña, hora das duchas.

Duccuri, duccuri.

Veña!

Sei onde estamos e sei onde está Eva.

E que podemos facer?
-Avisa se ven alguén

Estás tola!

(ELOI BERRA) Parada.

Parada. Parada, parada... Merda.

Esa é a palabra de seguridad
con Huichi. (BERRA)

(Teléfono)

Merda!

Policía?

Eu non quero ir!

Volve facer outra así
e volves aos vídeos.

Que che marcasen para a festa
non che da carta branca

para facer o que queiras.

Conseguíchelo?
-Non.

(BERRA)

Eu non son Huichi e isto non é un
xogo, Milton67.

Como sabes ese nome?
Agora cambia o xogo:

eu pregunto e ti respondes.

Quen es? Mandoute Lázaro?

Quen é Lázaro?

Non o sabes? Estás soa?

Merda, es ti: a tola das margaridas.

Non me fagas mal, por favor.

Cóntoche o que queiras,
pero no me mates, por favor.

(BERRA)

Iso ímolo ver agora: estiveches
na festa de Murias?

Non.
Non?

(BERRA)

Si, si, si estiven.

Onde teñen as rapazas
que levan ás festas?

Non o sei...
Non o sabes.

Non.

(BERRA)

Por non saber, nin lles sei
os nomes.

Eu só sei de empresas e de contas,
non de persoas.

Pero si que vas ás festas.

Só a unha: non me deixan pasar
por molestar a outros clientes.

Que pasa nesas festas?

Hai como varios niveis.

No primeiro están as bailarinas
e as camareiras,

vestidas de coelliñas.
Por que levan ese disfraces?

Polo Ostara: é o símbolo das tres
lebres ou dos tres coellos.

É a simboloxía que usan...
(LÁIASE)

E que mais?

Bebes, drógaste, pintas un poco
a mona con elas e,

se unha se che antolla,
pasas a un cuarto e o que queiras...

E despois?

Veñen outros xogos coma éstes.

Pero alí non hai restriccións
nin palabras de seguridade.

Hai mais niveis?
O terceiro: o da lebre.

O sacrificio.
Pero alí so pode pasar unha persoa.

Ti?

Nunca me deixaron,
polo de beber de máis.

E aí que pasa?

Un sacrificio
no que morre unha persoa.

(MARGARIDA) Eva, Eva...

(MARGARIDA) A que esperas?
Estivo alí: merece morrer.

Mátao, Eva. Mátao.

(Zunido)

Santa Margarida Lacoque que é ésta,

odiaba o queixo,

pero sentiu que Deus como proba lle
pedía que comese queixo.

E dixo:

vencer, ou morrer.

E comeu queixo a moreas,
ata que rebentou.

Ata rebentar.

E Deus, en recompensa,

concedeulle o don de ver
o que os demais non poden ver.

Visións como as do seu
sagrado corazón.

Ai, Eva,
a quen andarás salvando agora?

Don Amaro, chámolle da xestoría.

Temos un problema coa súa pensión.

(AMRARO) "Vale, pois veña
cando queira por aquí

e amañamos o da pensión".

Eu estou sempre na casa.
(BERRA)

:-O Para! Papá! Papá!
Eva?

Papá, sácama da cabeza, por favor!
Sácama da cabeza!

(BERRA)

Non hai nada, ves? Mira.
Só son cadros.

Papá, por favor.

#Se camiñas soa,
#Camiño eu tamén,

#Se xa non te teño,
#Que vou eu facer?

#Que vou eu facer?
#Que vou eu facer?

#Se xa non te teño e vai amencer.

#Xa son horas de ir para á cama,

#Teño medo do temor.

#Que me invade se non teño...#

A vítima é Eloi Sanmartín.
Si, si, estiven con el hoxe...

Está relacionado
coas outras vítimas.

Máis do que pensas. O piso pertence
a Lidia Fernández.

A prostituta do Cairo?
E Sanmartín era cliente dela.

Xa. Iso convértea na nosa principal
sospeitosa.

Xa a estamos buscando.

Fala cos veciños e mira no correo,
a ver que podes descubrir.

Ah, espera.

E lévalle o maletína
os de delitos financieiros,

a ver que poden atopar.

A terceira vítima do asasino
das margaridas.

Si e non. Hai varias cousas
en común como podes ver,

pero a lingua da vítima segue no seu
lugar. E non hai margarida.

Un imitador?
Non, a margarida sería o primeiro

que copiaría e, ademais, a vítima
está relacionada coas anteriores.

Cousa que a prensa non sabe
Daquela...

Non sei, penso que se trata
do mesmo asasino,

pero que algo o interrompeu.

Mira:

que quere dicir isto?
"Aqueles que están mortos".

É outro verso da Divina comedia.

Di que os vivos deberían afastarse
das ánimas daqueles que están mortos.

(HUICHI) Xa non se oe nada.
Quedarían durmidos.

(REBECA) E como pensas saír?

(HUICHI) Sei facer para que as portas
non pechen ben.

Ten moito coidado.
-Si.

(LE) "Celebrámos a festa os catro
xuntos. Mamá, papá, Marga e eu.

Ese tería sido o día máis feliz
da miña vida de non ser

porque mamá tivo
o seu primeiro ataque".

"Púxose a berrar e a rompelo todo,
coma se non nos recoñecese.

Margarida estaba moi asustada.
E eu tamén.

Papá poucas veces está na casa.
Sen mamá sentímonos perdidas.

Ela sempre foi o noso anxo
da garda".

:-* Anxo da garda.

Pois menos mal que me trouxo
os papeis.

Sen esa pensión, non seríamos nada.

Vostede cre nos anxos da garda?
-Como?

Que se vostede cre
nos anxos da garda?

Pois non sei... supoño que non...

É crente?

Son, son si.

A igrexa di que existen.

Pois non sei.

Mire, pasan tantas cousas
que algunhas son moi malas de crer.

Nunca se sabe.

Deus escribe dereito
con liñas tortas.

Bos días!
Bos días, filla! É o meu xestor.

Un pracer.

Ola, mamá.

Parece que hoxe ten mellor cor,
non, papá?

Xusto acabamos de vir de dar
unha volta.

Café?
Pouco...

Eu tiña unha cadela.

Moito me gustaba sacala de paseo.
Gústanche os cans, Eva?

Si...
Queixo?

Grazas.

Queixo...?
Non teño moita fame.

Unha mala noite, seguro.
Non foi moi boa, non.

Que pasou?
Non quero ser indiscreto...

Unha xaqueca desas.
Pero xa estás ben, non si, filla?

Non te coñezo, Eva, pero pareces
unha muller moi forte.

Das que cando caen, sempre se erguen.

E ademais non estás soa.
E non hai nada peor que estar só.

Estaba no maletín
de Eloi San Martín.

É unha lista de doazóns anónimas
á Fundación Soror,

que traballa sacando a rapaza da
prostitución.

A fundación Soror? É a segunda vez
que sinto falar dela en horas.

Repara nisto de aquí: as cantidades
son sempre as mesmas:

15 mil euros. Pero cada unha ten un
decimal diferente: 15.000,07...

15.000,23... 15.000,78...
E eses decimais nunca se repiten.

Ten toda a pinta de ser un código
numérico para identificar

os doadores. Ten que haber unha
listaxe que relacione estes códigos

coa identidade dos doadores.
Na carteira non había nada diso.

Está ben: bo traballo, igualmente.

Manda a alguén á Fundación, a ver
que nos din sobre as doazóns.

Tes o informe dos asasinatos
de onte?

Abreu pideume un resumo.
Xa estaba onte. Fíxoo Garrido.

E que?
Pouca cousa. O rapaz era un "ni-ni":

nin traballaba nin estudaba;
pero manexar, manexaba moito carto.

Drogas?
Choios que lle pagaban en negro.

E a rapaza tiña un neno. Servizos
Sociais xa se fixo cargo del.

Pouco máis me contou Garrido.

Mira, recibe axuda
da fundación Soror.

Traballa de prostituta?

Isto pode empezar
a vencellar os casos.

E mira o que tiña no bolso:
champús do hotel Oslo.

Vai preparando á xente.
Vou chamar ao xuíz.

Non podo paralizar un hotel
coma o Oslo so porque unha rapaza

tivese no seu poder uns xabóns
dos seus cuartos de baño!

Unha rapaza, non. Unha prostituta
que pode estar relacionada

cos crimes das margaridas.
Necesito probas, non suposicións.

E como quere que lle traia probas
se non me deixa conseguirllas?

E que pasa se atopa algo e logo
o avogado da defensa

o desestima porque a orde de rexistro
foi cursada con precipitación?

Fágame un informe detallado,
con tódolos datos, e terá esa orde.

Para daquela,
igual é demasiado tarde.

Pois agora é imposible.

Digame, Señoría.

"O inspector Salgado vai rexistrar
o Oslo.

Podo atrasalo catro horas,
pero non máis".

Ese policía, Salgado, estáme
empezando a inchar os fociños.

"Dígamo a min...".

(Móbil)

(FIDEL) "Paulo?".

Xa o teño todo preparado
para a gravación coa nena.

Cando vai ser?
-"De aquí a unha hora".

Tanto?
-A que vén tanta presa?

A policía sabe que aí pasan cousas.
Tes tres horas para desmontalo todo

e levar ás rapazas de aí.

Roi, ven aquí, correndo!

Que pasaría?
Nunca os vin tan alporizados.

Non sei, pero deixou o ordenador
prendido.

Poden volver de contado.
-É a nosa última oportunidade

Filla de puta.

Que facías aquí? Eh?

Nada.

Eva, podes quedar aquí
canto queiras, xa o sabes.

Grazas.
Lembras o que pasou onte?

Non.
Isto!

Que pasou?

Sei o que é, Eva,
e sei o que hai que facer.

Así empezou mamá, non?
Agora non vai ser igual.

Hai mellores medicinas, e eu teño
experiencia e vou coidar de ti.

Pero tesme que axudar.

E o que esteas facendo,
sexa o que sexa, non é bo.

O que lle pasou a Margarida,

eu deixeille o coche,
animeina a facer esa viaxe...

Porque eras unha irmá moi boa.

Pero ti non tes culpa de que se
cruzase con eses mal nacidos.

Xa, pero eses mal nacidos aínda
seguen por aí...

Que se encarguen deles a policía,
ou que podrezan na súa propia merda.

Ti esquece todo iso
e déixanos coidar de ti.

Xa bastante tiven
con perder unha filla.

(Notificación do móbil)

Perdoa...

Que pasa, nena?

Teño que marchar.
Non! Para que vas marchar?

para volver como estabas onte? Non,
non, non...

Papá, teño que ir.

Eva, xa perdín así a túa nai,
non te quero perder a ti tamén .

Papá! Sei o que fago. Sóltame!
Non. Non sabes nada.

Papá, sóltame!
Eva, como saias por esa porta...

Veña, movédevos cos vídeos.

Eu aínda teño que facer
unha gravación de última hora.

Tch, tch, tch...
-Para, para, por favor, por favor...

Chist!

Por favor...

Non...
-Tch, tch, tch...

Para, para, por favor, por favor.
-Agora vasmas pagar, filla de puta.

Estás ben?

Eva?
Onde está Rebeca?

Non o sei, levárona hai un pouco.

Ven comigo.

Sabes conducir?
Sei.

Toma, leva esta caixa. Fóra,
detrás dos plásticos está meu coche.

Chama a Laura. É unha amiga miña.
Refúxiate onda ela.

Ti?
Teño que buscar a Rebeca.

Vamos.

Que pasa?

Este tipo de cuartos coñézoos ben.
Que fai unha nena tan pequena aquí?

Espérame aquí.

Cando saia a nena,
lévaa para o meu coche.

Espérame alí. Se non saio
en 15 minutos, marchade.

Lévalle a nena á policía.

Sae para fóra. Corre. Vaite.

Estás tolo?

(BERRA)

Paulo Rodríguez Sanchez,
o xerente do hotel Oslo.

Non ten feridas de arma branca,
pero afundíronlle os ollos:

hai que ser moi bravo
para facer algo así.

Xa está listo o cadro?
-"Si, xa o viñeron recoller".

Tira con el: tes que pintar un novo.
Mándoche a foto por correo.

Recoñécela? Salvoute ela?

O teu caso, o do asasino
das margaridas, está pechado.

Momento perfecto para que collas
unhas vacacións.

Vostede decide. Ou iso, ou empezamos
a falar dun cesamento.

Policía? Son Amaro Mayo.

Chamo para denunciar á asasina
das margaridas.

Eva Mayo, a miña filla.