All language subtitles for the.jeffrey.dahmer.files.2012.dvdrip.x264-wide

www.fmsubs.com

Ze hebben nog niet gegeten.
Wil je ze zien eten?

Ik ga een goudvis nemen.

Je moet hun genoeg voedsel geven.
Anders eten ze elkaar op.

Dit was een kleine ramp.

Een ramp is eigenlijk een voorval

dat je bestaande bronnen wegvaagt.

Twee werknemers in een auto-ongeval
kan een ramp voor een klein bedrijf zijn.

Het kunnen ook driehonderd doden zijn
in een botsing.

Een ramp varieert per persoon
en gezien de omstandigheden.

Voor ons was dit toen een ramp.

Iedereen denkt dat je heldhaftig bent
als het fout loopt.

Dat hopen we.
In de politieschool koester je die droom.

Je daagt op als iemand vermoord of verkracht
wordt, neemt de leiding en wordt een held.

Als zich een gevaarlijke situatie voordoet,
het fout loopt of iemand de leiding moet nemen,

dat jij de moed hebt
om het heft in handen te nemen.

Stel dat je in zo'n situatie terechtkomt,
dan weet je nog niet hoe je zult reageren.

Je hoopt dat je zult reageren.

In de kerk zei mijn vader altijd dit.

Moed is angst die tot God gebeden heeft.

Ik toon je wat we wel hebben.

Heb je enkele nieuwe vriendjes?

Dit hebben wij in voorraad.

Het is een grote vuilnisbak met een deksel.

Hartelijk bedankt.
- Sorry.

In die tijd was alles mogelijk.

Er verkochten zelfs kinderen drugs.
Twaalf- en dertienjarigen.

Er was een groot coca�neprobleem.

Ik gebruikte ook, wat het moeilijk maakte.

Er was niet zo veel in ons gebouw,
maar wel in de omgeving.

Je ziet er goed uit.
Volgens oma was je vermagerd, maar je oogt fit.

Ik overleef op eten van McDonald's.

Dat is gemakkelijker
dan naar een restaurant te gaan.

Het wordt te duur,
dus we zullen vaker thuis moeten eten.

Ik denk niet na over iemands leven
of hoe die persoon was,

maar als ik na de autopsie met de familie praat
en hun meer info verstrek,

dan betuig ik mijn deelneming aan de familie.

Ik zeg ook hoe jammer ik het vind
dat hen dit overkomen is.

Ik pieker niet over elke zaak.

Ik pieker ook niet over het leven
van het slachtoffer na een autopsie.

Ik was betrokken...
Er werd op mij geschoten.

Men vroeg zich af waarom ik niet terugschoot,
maar ik zocht gewoon dekking.

Ik was betrokken bij veel situaties
waar men op mij schoot.

Dat heeft mij wakker geschud.

Ik was een potige kerel
en sportte intensief op de universiteit.

Ik was geen vechtjas.
Door mijn lengte daagde men mij niet uit.

We zaten meestal op de trappen in de achtertuin.

Onze barbecue stond er en we kookten er.

We zaten gezellig in de achtertuin
en dan liep hij voorbij.

Op een dag wilde hij
een vuilniszak buitenzetten.

Ik sprak hem aan.

We hadden een kort gesprek over hoe het
met hem ging en hoelang hij al hier was.

Waarom kom je bij al die zwarten wonen?

Het was dicht bij zijn werk.
Daarom was hij daarheen verhuisd.

Hij was vriendelijk, maar ook heel introvert.

Hij had niet veel vrienden in het gebouw,

maar hij sprak me wel altijd aan.

Hoe gaat het?
- Goed.

Ik ben Andy.
- Brian.

Ik ben Jeff.
- Wij zijn van Eye In The Sky.

We komen voor de offerte.

Het werkt zo.
Ik heb enkele pamfletten van camera's.

Brian meet alles op
en ik geef je een kostenraming.

Welke kamers wil je beveiligen?

Enkel deze ruimte.
- Je kunt uit meerdere camera's kiezen.

Gewone camera's, verstopte camera's,
draadloze camera's, bodycams.

Hier zie je het verschil tussen de 2 camera's.
Dit is een lijst met gegevens.

Ik was aan het koken en gaf hem soms
een broodje mee naar het werk.

Soms ging ik bij hem langs
en dronk een biertje met hem.

Er was geen enkel probleem.
In het begin toch.

Er vielen me enkele kleinigheden op.
Bijvoorbeeld een koffer.

Die had hij van zijn oma gekregen
en liet hij met een taxi naar daar brengen.

Het was een koffer
van ongeveer 1,83 meter groot.

Hij had moeite om ermee naar binnen te komen,

dus moest ik mijn deur open doen,
zodat hij hem kon draaien.

Hij was goedaardig tegenover anderen.

Wat hij had, deelde hij met jou.

Het was een nacht met een hoge luchtvochtigheid.
Het was echt plakkerig weer.

Toen we het appartement binnenkwamen,
stonden we in de hal.

Het was een hal met veel glas
met een trap en lift naar de drie verdiepingen.

Als je naar binnen stapte,
rook je meteen de rotte geur van de dood.

Zo beschrijf ik de dood.
Aan de hand van de geur.

Je hebt misschien al rottende dieren geroken,

maar een lijk dat er al een tijdje ligt,
heeft een unieke geur

dat ik alleen met koffie kan vergelijken,
want ik ben een koffiedrinker.

Als je de geur van koffie kent,
maar dan naar een eiland wordt gebracht,

dertig � zestig dagen lang, waar geen koffie is.

Als je dan terugkeert en koffie ruikt,
dan herken je meteen de geur van koffie.

Het springt je meteen te binnen.
Zo gaat het bij mij ook bij de geur van de dood.

We lagen in bed te slapen,
want mijn man moest 's morgens gaan werken.

Hij vertrok rond zes uur.
Het was na elf uur en Jeff was er.

Er was iemand bij hem thuis.

Je kon zijn muziek horen,
maar zijn deur stond open.

De politie kwam aan
en ik hoorde hen aan mijn deur praten.

Een agent zei handboeien te nemen.

Ze waren met hem aan het worstelen.

Hij huilde als een wild beest.
Zoiets had ik nog nooit gehoord.

Het was een luid en onmenselijk gekrijs.

Ik sprong in mijn bed bij mijn man
en trok de lakens over mijn hoofd.

Ik zei dat ik niet wist wat er aan de hand was,
maar dat het met Jeff te maken had.

Hij zei dat ik de politie moest bellen,
dus ik zei dat die al aanwezig was.

Kun je de koffer opendoen?
Ik heb bagage.

Natuurlijk.
- Bedankt.

Moet ik helpen?
- Dat hoeft niet.

Hoe gaat het met u?
- Goed.

Brengt u mij naar de Oxford appartementen?

Ik herinner me de stank
van het gas formaldehyde.

Je kon ook een bewaarmiddel ruiken.

Het was iets misselijkmakends en doods.

Ik weet nog dat ik in de gang stond
en die agent aankeek.

We stonden er samen
en toen was er een windvlaag.

Die blies me omver en ik viel op mijn knie�n.

Hij begon over te geven.

Ik zag een bevriende politieagent.

Toen ik naar hem stapte,
zag ik dat zijn uniform verfrommeld was.

Hij zweette als een rund en was drijfnat.

Zijn hemd en das zaten los.

Zijn haar stond wild en hij zweette heel hard.

Zijn ogen waren wijd opengesperd.

Heel atypisch voor een agent.
Ik vroeg: 'Ralph, wat is er aan de hand?'

Hij antwoordde: 'Ga in de ijskast kijken.'

U mag uw kin hierop plaatsen.

Kijk naar het licht.

Waar werkt u momenteel?
- In een chocoladefabriek.

Toen ik rechercheur werd,
was ik al negen jaar agent geweest.

Ik had al veel vreselijke zaken gezien.

Ik wist dat de verdachte al gearresteerd
en geboeid was.

Er waren twee gewapende agenten bij mij.

Mijn collega en ik waren ook gewapend,

dus ik wist dat ik geen gevaar liep.

Soms worden we door onderzoekers
of politiediensten opgeroepen

om lichaamsdelen of ontbonden vlees
te identificeren en onderzoeken,

dat zowel menselijk of niet-menselijk kan zijn.

Meestal is het niet-menselijk.

Vaak is het zo ver ontbonden,
zodat het menselijk oogt.

Bijvoorbeeld als jagers een beer doden.

De poten en klauwen hebben bijna
dezelfde skeletstructuur als mensen.

Vaak worden ze fout ge�nterpreteerd.

De koelkast was bijna leeg.
Er stond alleen een kartonnen doos in.

In die kartonnen doos zat het afgehakte hoofd
van een Afro-Amerikaanse man.

De ogen en mond waren zo opengesperd.

Daarachter stond een doos bakpoeder
van Arm & Hammer open.

Mijn moeder deed dat voor een frisse geur
in de koelkast.

In het deurtje dat ik opende,
stonden de sausen.

Mosterd, ketchup, chilisaus.

Van kop tot teen schreeuwde mijn lichaam
om daar onmiddellijk weg te gaan.

Hier moet een leidinggevende bijkomen.
Dit gaat mijn petje te boven.

Binnen de vijf minuten
kwam luitenant Hurell aan.

Toen hij het hoofd in de koelkast zag
en achteruit deinsde,

keek hij mij aan en zei:
'Pat, neem hem mee naar het bureau.'

'Blijf bij hem en niemand mag met hem praten.'

'Wijk niet van zijn zijde.'
'Als hij naar het toilet moet, help je hem.'

'Blijf bij hem
en zorg dat niemand hem aanspreekt.'

Ik dacht dat ze niemand gevonden hadden
en dat Jeff erin geluisd werd.

Er werd gezegd dat iemand
bij hem thuis vermoord werd.

Ik dacht niet dat Jeff iets misdaan had.

We staken hem in de verste verhoorkamer.

Mijn verhoorkamer was 3 op 3,5 meter
met een ijzeren tafel en twee stoelen.

Het eerste wat hij zei, was:
'Je gaat me toch niet meer laten afranselen?'

Ik zei: 'Nee, niemand zal jou nog afranselen.'

'Alleen ik zal nog met jou praten.'

'Voor we beginnen, ga ik koffie halen.'
'Wil jij ook koffie of een sigaret?'

Hij antwoordde: 'Graag allebei.'

Zijn appartement had ��n slaapkamer
en was heel gerieflijk.

Grote politieagenten namen foto's,
deden onderzoek en verzamelden bewijzen.

Je kon je moeilijk manoeuvreren
in het appartement.

Het was een complete chaos.
Er waren overal agenten.

Er liepen overal mensen
en er waren veel camera's.

Iedereen stapte naar buiten
om met de cameramensen te praten.

Iedereen dacht: 'Ik wil op tv komen.'

Ik zei: 'Ik ga niet naar buiten.'
'We weten niet wat er aan de hand is.'

Soms kom je op een plaats delict aan
en worden er grapjes gemaakt.

Men praat over basketbalwedstrijden

of over wat men dat weekend gaat doen.

Dit was anders.

Men was aangeslagen door wat men gezien had

en hoe men zich daarbij voelde.

Het was heel erg stil.

Ik stak mijn hand uit en zei:
'Mijn naam is Pat Kennedy.'

'Ik ga met jou praten
over het hoofd in de koelkast.'

Op dat moment zei hij tegen mij:
'Ik kan hierover beter niet met jou praten.'

Ik vond dat heel vreemd.

Sommigen zeggen gewoon
dat ze niks kwijt willen.

Wie wel wil opbiechten, zit er verslagen bij.

Meestal zeggen ze gewoon
dat ze een advocaat willen.

Nog nooit had iemand het zo verwoord.

Hij was beleefd en zakelijk.
Hij beheerste de Engelse taal goed.

'Ik kan hierover beter niet met jou praten.'

Dat is ouderwets.

Toen ik daarheen verhuisde,
kwam de zware plaat meteen los.

Ze zullen er gewoon silicone in spuiten.

Hoe gaat het?
- Ik kom mijn vat ophalen.

Goed, staat je auto hier?

Ga je het zo meenemen?

Goed dan, alsjeblieft.

Bedankt.

Hij vroeg me wat er met zou gebeuren
als hij niet met mij praatte.

Ik legde hoogdravend uit
hoe ons registratieproces gebeurde.

Ik legde het uit en hij knikte.
Hij kende het registratieproces duidelijk.

Hij vroeg dan of hij een eigen cel kon krijgen.

Toen hij dat vroeg,
wist ik dat hij het registratieproces kende.

In het politiebureau van Milwaukee kreeg je
alleen je eigen cel,

als je compleet gestoord was
en niet bij anderen vertrouwd kon worden.

Of als je minderjarig was, werd je gescheiden,
want voor hen hadden we geen plaats.

Anders kwam je in de gemeenschappelijke cel,
wat een smerige plek was.

Het stonk er en het zat er stampvol.

Je kon zowel naast een moordenaar
als een dronken chauffeur zitten.

Ik merkte dat hij bang was
voor de gemeenschappelijke cel.

Ik zei dat het een drukke avond was.

'Elke cel zit vol
en de gemeenschappelijke cel al helemaal.'

'Je kunt hier blijven en met mij praten'
Hij had toch al koffie en een sigaret.

'of je kunt beschikken.'

Er stond een draagbare vriezer vooraan.

Hij stond precies niet
op zijn plaats in die ruimte.

Zeker in zo'n klein appartement.

We hebben lang getwijfeld of we het zouden
openen en de inhoud ervan bekijken.

We hadden niks verwacht,
maar toen we hem openden,

zagen we nog een hoofd.

Toen werd het menens voor ons.

Je wilt ze het niet te comfortabel maken,
dus neem je een positie in.

Je komt dicht genoeg voor intiem contact,

maar houdt afstand
zodat ze zich niet bedreigd voelen.

Toen ik met hem sprak,
zei ik dat we over andere dingen konden praten.

Vanaf dan hebben we veel besproken.

We bespraken eerst zijn job
bij de chocoladefabriek

en waarom hij 25th street als uitvalsbasis koos.

Er was een bushalte die hij kon nemen
en was zo snel op zijn werk.

Hij woonde daar omdat het betaalbaar was.

Hij zei dat hij zijn geld liever uitgaf
aan zijn hobby's.

Zoals homobars.
Hij at ook meestal op restaurant.

We spraken ook veel over godsdienst.

Ik ben katholiek
en heb vijf jaar seminaries gevolgd.

Ik weet wel iets over Maarten Luther
en het lutheranisme en hij ook.

We bespraken ook of God bestaat
en of er wel een god is.

Vanuit dat gesprek over God,
bleek dat hij in een hogere macht geloofde.

Hij wist niet of het God of de duivel was,
maar wel dat er iets machtigers als hij was.

Daardoor kwam alcoholisme ter sprake.

Ik merkte dat hij dronken was.

Af en toe bazelde hij plots:
'Ongelofelijk dat mij dit overkomt.'

Ik vroeg wat hij bedoelde:
'Ik kan niet geloven dat ik gepakt ben.'

Ik zei: 'Wat had je dan verwacht?'
Hij zei: 'Ik heb me zat gedronken.'

'Ik verloor de controle en werd dronken,
want anders zou ik hier niet zitten.'

Hij zei me niet wat er gebeurd was,
maar verwees wel altijd naar alcohol.

Ik gaf zelf aan ooit alcoholproblemen
gehad te hebben.

Ik zei hem dat het hoofd in de koelkast
en de alcohol vast met elkaar te maken hadden.

'Als je echt een alcoholicus bent,
wordt dat als ziekte erkend.'

Dan lichtte hij een tipje van de sluier:
'Mijn daden vallen niet goed te praten.'

Hij zei niet wat hij gedaan had,
maar gaf kleine hints.

Ik voelde dat hij kraakte
en begon te bekennen.

Moet er afgerekend worden?

Kan ik nog een doos krijgen?

Vorige keer had ik een zakje,
maar dat scheurde in de bus.

De flessen liepen leeg in de bus.

Kan ik dit keer een doos krijgen?
- Ik zal eentje nemen.

Kan ik een cheque schrijven?

$5,39.

Ze namen spullen uit zijn appartement
en zetten ze in de gang.

Dozen voor kantoorbenodigdheden.

Tien, twintig, vijftig...

Uiteindelijk waren het er zestig.
Ze stapelden hen op elkaar in de gang.

Als ik de koffieruimte in en uit liep,

vroeg de luitenant telkens
of hij al iets gezegd had.

'Nee, we hebben andere dingen besproken.'

'Vroeg hij een advocaat?'
- 'Nee, nog niet.'

Ik ging terug naar binnen
en uiteindelijk, na twee uur,

klopte de luitenant op de deur
en vroeg of hij me kon spreken.

Hij trok me naar buiten en ik vroeg:
'Wat is er aan de hand?'

We onderzoeken dat grote, afgesloten vat
in zijn slaapkamer.

Er staan dozen met zoutzuur, ontvlambaar,
gevaarlijk en opgepast op.

Er lopen kabels langs de muur
van al zijn elektrische apparaten.

Het forensische team vreest dat er een val is.

Of dat er iets ontploft als ze iets verzetten.

Ik kan het best zo beschrijven:
we waren zijn museum aan het ontmantelen.

Toen we in de gang stapten,

vonden we in een kleine kast
een kookpot van roestvrij staal.

Toen we daarin keken, zagen we handen

en testikels die gedroogd waren.

Ze willen niks verplaatsen
voor jij het gevraagd hebt.

Ik ging naar binnen en sprak hem aan:
'Jeff...'

Ons forensisch team is in jouw appartement.

Ze vrezen het grote vat, de dozen met zoutzuur,
ontvlambaar en gevaarlijk op.

Ze zien dat alle elektrische apparaten
in het stopcontact zitten.

Plots zag je het besef:
'Zijn jullie mijn huis echt aan het doorzoeken?'

Ik zei: 'We zullen dat sowieso doen, Jeff.'

Ik zei: 'Natuurlijk, er is een moord gebeurd.'
'We zullen alles doorzoeken.'

We vonden drie schedels die bespoten waren
met donkergrijze verf.

Ik was onder de indruk
van hoe professioneel ze eruit zagen.

Ik kon moeilijk bevatten dat het echte
schedels waren, want ze zagen er niet zo uit.

Mijn assistent, Dr Taggits, nam zijn zakmes
en schraapte er wat verf af.

Toen zagen we bij de tanden echt tandglazuur.

Toen besefte ik dat
we nog drie lichamen extra hadden,

want het waren schedels van mensen.

Ik kon niet geloven
dat hij iemand anders iets aandeed.

Ze haalden steeds meer spullen naar buiten.
Wat zat er in die potten?

Ik heb het nog gevraagd.

Men zei me dat er een pot met penissen was.

Er waren ook dozen met penissen in.

Er waren veel foto's van mensen.

Het waren lichamen van dode mensen.

Een doorsnee moordondervraging
duurt ongeveer 3,5 uur,

voor ze tot bekentenissen overgaan.
Wij waren drie uur bezig.

We hadden al drie uur en tien minuten gepraat.

Hij zei dat we nu alles zouden ontdekken.

'Het maakt niet uit.'
'Ik kan het je net zo goed vertellen.'

Dat vond ik goed.

Ik nam pen en papier en begon te noteren.

Hij zei: 'Pat, als ik je mijn daden vertel,'

'zal je mij haten.'

'Ik heb al veel slechts gezien.'
'Jouw daden zullen dat niet veranderen.'

Ik zei dat ik al veel moordenaars gesproken had.

'Ik veroordeel trouwens niemand.'
'We praatten over God en ik veroordeel je niet.'

'Daar draait het niet om.'
'Ik ben hier om dit probleem op te lossen.'

Hij zei: 'Als ik je dit vertel,
zul je beroemd worden.'

Kom later nog eens langs.
Dan krijg je geen problemen.

Bedankt.
- Tot ziens.

Hij zei dat hij net zo goed van in het begin
kon beginnen als hij zou bekennen.

Ik nam mijn pen om te schrijven.

Toen vertelde hij over zijn eerste moord
dertien jaar eerder in Bath, Ohio.

Toen was hij achttien.

Ik legde mijn pen neer.

Daarna vertelde hij over Ohio State,
wat hij al vermeld had.

Toen hij hierheen verhuisde, maakte hij een
tweede slachtoffer in het Ambassador Hotel.

Die had hij gedrogeerd en doodgeslagen,
maar dat herinnerde hij zich niet meer.

Vervolgens had hij het
over twee of drie andere slachtoffers.

Ik schreef niks op,
want dacht dat het onzin was.

Ik dacht dat hij echt gek was.

Hij had nog niets gezegd over het hoofd
in de koelkast, wat mij alleen interesseerde.

Twee, drie, zeven...

We hadden zeven schedels en vijf skeletten.

Ook afgehakte handen en foto's.

Ik ging opnieuw koffie halen
en hij vroeg opnieuw: 'Pat, biecht hij al op?'

Ik zei: 'Ja, hij praat, maar hij zegt
drie of vier mensen gedood te hebben.'

'Hij zei niks over het hoofd in de koelkast.'
'Ik denk dat hij gek is en liegt.'

Toen zei de luitenant: 'Toch niet, Pat.'

Mike heeft gebeld. Ze vonden zes hoofden,
maar ook lichaamsdelen en penissen.

Ik zei: 'Wat?'
Hij zei dat er meerdere slachtoffers waren.

Ik ging met een andere instelling naar binnen.

Ik nam mijn pen en zei:
'Laten we opnieuw beginnen met Bath, Ohio.'

Hoe gaat het?
- Goed.

Kan ik een fles rum krijgen?
Die goedkope daar.

Deze?
- Ja, bedankt.

Is dat alles?

$10,57.
- Mag ik een cheque schrijven?

Ja, geen probleem.

Hoe gaat het?
- Goed.

We willen een kamer boeken.
- E�n- of tweepersoonskamer?

Tweepersoonskamer.
- Dat is dan $38,15.

Is het voor ��n overnachting?
- Ja.

Ben je hier al geweest?

Ooit ��n keer, toen ik dertien jaar was.

Bleef je toen slapen?
- Even nadenken.

Ik denk het wel.
Mijn ouders deden dat wel eens.

Ik heb hier alleen nog maar gegeten.
- Het ziet er hier deftig uit.

Er stond een groot, rond vat in de hoek.

Toen we het verplaatsten,
klutste het heen en weer.

Er zat een vloeistof in,
maar we wisten niet wat.

Ik wilde dat ter plekke niet openen.

Het zelf transporteren baarde me zorgen.

Ik zag ons het al per ongeluk laten vallen
of ons bij een hele reportage op tv.

Bewijsmateriaal van de plaats delict verplaatsen
baart ons altijd zorgen.

Dat moeten we voorzichtig aanpakken.

We mogen het lichaam niet bezoedelen,
laten vallen of uit onze handen laten glijden.

Ik richtte me op de agent en zei:

'Bel Hazmat.'
Hij zei dat we dat niet hadden.

We huren hen in.
Ik zei dat we hen daar nodig hadden.

Het waren twee jonge kerels.
Twintigers.

Ze leken onvoorbereid
op wat hen te wachten stond,

maar bleken van wanten te weten
en ze hebben goed werk verricht.

Ze hadden duidelijk niet verwacht
om bij zoiets betrokken te geraken.

Luitenant, verliep het vlot?

We onderzoeken een moord
in een appartement in 25th street.

We hebben bewijsmateriaal verzameld
met behulp van het onderzoeksteam.

Er is ��n verdachte opgepakt.

De kans is groot dat er nog moorden bijkomen.

We babbelden tot half elf 's ochtends.

Toen had hij al vijftien
slachtoffers opgebiecht.

Ik probeerde te begrijpen
wat er aan de hand was.

Ik kon het nauwelijks bevatten.

Hoe kon hij dit allemaal hier doen?

Onder onze neus bij al die mensen.
Buren, bejaarden...

Mensen als ik waren bevriend met jou.

Jij zat daar, sneed mensen aan stukken
en at lichaamsdelen op.

Ik heb een broodje van jou opgegeten.

Ik at misschien lichaamsdelen op.

Hoe durf je mij dit aan te doen?

De politie van Wisconsin onderzoekt
een onthutsende ontdekking in Milwaukee.

Ze vonden schedels in de koelkast
en lichaamsdelen in kastjes.

Een man die aangevallen werd met een slagersmes,
leidde de politie daarheen.

Hij vermoordde mogelijk achttien mannen.

Hoeveel personen waren er op je feestje?

Wilt u een kamer voor rokers of niet?

Wat is uw achternaam?

De volgende dag wilde ik met niemand praten.

Ik wilde ook niemand zien
en sprak zelfs niet met mijn man.

Ik herinner me dat hij ging werken
en mij alleen achterliet

in het gebouw waar al die lichaamsdelen
aan mijn deur opgestapeld stonden.

Het hele appartementsgebouw was doodsbang.

Ik ben Dr Jeffrey Jentzen, de gerechtsdokter.

Momenteel is mijn team nog bezig
met de identificatie.

We hebben voorlopig elf lichamen vastgesteld,

slachtoffers die we uit het appartement haalden.

Het was moeilijk om veel prijs te geven.

Is er een seksueel motief voor de moorden?

Geen commentaar.
- Zijn er bewijzen van kannibalisme?

Nogmaals, er is niks tegenstrijdigs...

We nemen foto's van de plaats delict,

omdat je niet meteen
alle indrukken kunt verwerken.

Je visie wordt heel eng.

Er was zo veel info
en er waren zo veel bewijzen.

Het was moeilijk
om alles in perspectief te zien.

We herbekeken de foto's steeds opnieuw,

om zo een oordeel te kunnen vellen
en nieuwe indrukken te krijgen.

Toen ik thuiskwam, was ik enthousiast.

Toen ik binnenstapte,

zat mijn vrouw op de hoek van de zetel
naar de tv te kijken,

waar niks anders dan Dahmer op te zien was.

Je zag dat ze van streek was.

Dit was het eerste wat ze zei:
'Zeg me dat je hier niet bij betrokken bent.'

Ik zei dat ik zijn bekentenis afnam
en er zeker bij betrokken was.

Ik zei: 'Morgenvroeg ga ik terug werken
en hem opnieuw ondervragen.'

Ik wilde er niet over ruzi�n,
maar we waren het oneens.

Ze wilde niet dat ik daarover
met de kinderen sprak, wat ik ook niet wilde,

maar het kwam alsmaar in het nieuws,
dus je kon het niet ontvluchten.

Hij bekende misschien wel de gruwelijkste
moorden in de geschiedenis van de VS.

Toen ik de volgende dag het blauwe vat opende,

haalde ik er ontbindende lijken uit.

Het was bevreemdend

om drie skeletten uit dat vat te halen.

Ze vroegen hem of hij iemand wilde zien
en hij had naar mij gevraagd.

Hij wilde graag met zijn buurvrouw praten.
Ik weigerde dat.

Ik wilde niet met hem praten.
Hij was mijn vriend niet.

Hij gebruikte me zoals alle anderen.

Je staat er dus alleen voor.

Voordat Jeff in een cel werd geplaatst,
had ik een deal met hem gesloten.

Hij mocht niet met een advocaat spreken
tot hij alle slachtoffers ge�dentificeerd had.

Het verbaast me dat zowel hij
als zijn advocaat de details willen betwisten.

De huidige details zijn gruwelijk,
maar het is nog maar het topje van de ijsberg.

Je mag niet zomaar terug met hem praten
als je iemand opgesloten hebt.

Dat is tegen hun rechten.

Ze mogen alleen met jou praten
als ze dat zelf aanvragen.

Dat geeft een betere inkijk
in de band die ik met Jeffrey opbouwde.

Hij had daarin ge�nvesteerd
om met zichzelf in het reine te komen.

Niemand mocht in zijn eigen appartement slapen.
Niemand deed zijn deur op slot.

We vroegen ons af
waar we de volgende nacht zouden slapen.

We besloten dan maar vooraan te slapen.

We hadden een grote ruimte
waar de liften aankwamen.

Iedereen ging in pyjama, met kussen en dekens
naar daar en legde zich er op de vloer.

Langs ��n kant was er glas,
dus je kon buiten kijken.

Je zag buiten alleen maar mensen lopen.

Op straat en op het gras.

Ze kampeerden er en waren overal.

Een deel van de bewoners wil verhuizen,

omdat hun huis en leven een zieke,
toeristische attractie is geworden.

Die keuze lijkt op korte termijn logisch.

Ik overweeg het.

Echt waar, ik ben het beu.

Ik had een rode zetel
die Jeffrey me gegeven had.

Die zetel stond in mijn huis
en men wilde ervoor betalen.

$50 om binnen te komen
en in mijn zetel te zitten.

Iemand anders had een glas
waar Jeff ooit water uit gedronken had.

Ze betaalden om het te mogen vasthouden.

Ik ben zo terug.

Bedankt om te wachten.
- Geen probleem.

Op het einde van de derde dag,
voordat hij naar de rechtbank zou gaan,

zei hij dat hij zich zorgen maakte
om de dag erna naar de rechtbank te gaan.

Hij wist toen al dat er een mediastorm woedde,

want ik bracht de krant mee
en liet hem zien wat ze over hem schreven.

Hij vreesde er ongewassen
en slordig uit te zien.

Dat hij in een gek kostuum moest aantreden.

Dit is een foto van Jeffrey Dahmer uit 1992,

dus het is interessant om te zien
hoe zijn uiterlijk intussen veranderd is.

Hij verschijnt zo voor de rechtbank.

Ik ging naar huis.
Mijn oudste zoon was een tweedejaarsstudent.

Hij was 1m88 en woog 84kg.

Ik vroeg hem of hij een hemd of broek had
die hij niet mooi vond.

Hij haalde een blauw-witgestreept hemd boven.

Dit hemd gaf je mij als kerstcadeau,
maar zal ik nooit dragen.

Hij gaf me ook een zwarte jeansbroek.

Toen ik de volgende dag terugging,
bereidden we ons voor op de rechtbank.

Ik gaf ze aan Jeffrey en hij deed het aan.

Daar is Jeffrey Dahmer in het gestreepte hemd.
Hij is de aangeklaagde.

Hij heeft besloten de waarheid te vertellen.

Dat hemd verscheen op People Magazine.

Het blauw-witgestreepte hemd waar men
van zei dat hij op een tennisspeler leek.

Ze zochten een reden voor die keuze.

Hij droeg daar gewoon het hemd
en de broek van mijn zoon.

Ze brachten hem terug naar een cel.

Hij kleedde zich uit,
want hij moest een gevangenisplunje aandoen.

Hij wilde mij het hemd en de broek teruggeven.

Toen zei ik: 'Jeff, hou ze maar.'

Ik stond noordwaarts aan de supermarkt.

Een man in een auto had mij gezien
en plots omsingelden meerdere auto's mij.

Die mensen wilden met mij praten.

Ze zeiden dat ze slachtoffers waren.

'Hij heeft mijn broer vermoord.'
'Hij heeft mijn zoon vermoord.'

Ik probeerde hen uit te leggen
dat ik daar niks mee te maken had.

Dit hoor je tegen de lokale politie
of het lokale ziekenhuis te zeggen.

Waarom geef je ons de schuld?

Waarom geef je mij de schuld?
Ik heb niks misdaan.

Ze zeiden dat dat het probleem was.

Volgens mij wilden ze gewoon iets...

Ze wilden iemand de schuld geven.

Ze aanzagen mij niet als slachtoffer,

terwijl ik aangehaald had dat ik net als hen
een slachtoffer was.

Goedemorgen, meneer.

Goedemorgen.

Goedemorgen, meneer.

Ik kom uitchecken.

Hoe was uw verblijf?

Wie had gedacht dat dit gebeurde?

Ze zeiden dat ik de politie
of het ziekenhuis gebeld moest hebben.

Die hebben we gebeld.

Ze kwamen langs en keken even rond.
Jeff was natuurlijk niet thuis.

We belden de politie, maar die kon niks doen.
Ze mochten daar niet zomaar binnenvallen.

Hij had veel sloten aan zijn deur.
Tot wel zes.

Ze konden er niet naar binnen.
Ze dachten dat hij geen vlieg kwaad deed.

Hij doet niks verkeerd.
Bemoei jullie met jullie eigen zaken.

Ze lieten Dennis Murphy,
een ervaren rot, langskomen.

Hij kon moorden geweldig onderzoeken.
Wij waren altijd samen.

Hij was er steeds bij
uit veiligheidsoverwegingen,

maar ook om alles naar de letter uit de voeren,

want ik was nog een onervaren rechercheur.

We wilden elk slachtoffer identificeren.

Het bewijsmateriaal op de plaats delict kan
de slachtoffers helpen identificeren.

Het was een grote onderneming.

Vergeet niet dat het menselijke gen
in 1991 al ontrafeld was,

maar het werd nog niet
in gerechtelijk onderzoek gebruikt.

Wij moesten informatie
uit Jeffrey Dahmer krijgen

en die met de gevonden lichaamsdelen
in zijn appartement proberen overeenstemmen.

Van sommige personen had hij
dan nog geen enkel lichaamsdeel bewaard.

Alle lichamen waren al ontbonden tot skeletten
of werden door hem gedissecteerd.

Er waren geen intacte lichamen.

We moesten de verf
van de bespoten schedels verwijderen.

Dr Storman slaagde erin met verfverwijderaar.

We bezochten de doe-het-zelf-zaken

om aan de lichamen te werken.

Eerst bepaalden we de datum
waarop hij zijn slachtoffers meenam.

Daarna namen we zijn identificatie
van die slachtoffers.

Hij gaf ons het ras, het geslacht,
de leeftijd, de lengte en het gewicht.

Met die gegevens zochten we alle personen
die aan die criteria voldeden.

Een maand of twee voor of na dat tijdstip.

Rechercheurs zochten uit
of die zaken afgehandeld waren.

Waren die personen teruggevonden?
Leven ze nog? Vernam je nog iets van hen?

Zo maakten we fotoreeksen.

Zowel uit onze eigen dossiers
als foto's van de families.

Met die fotoreeksen trokken we naar Jeffrey.

Hij verkleinde het aantal foto's.

We contacteerden forensisch tandarts,
Thomas Johnson,

die al lang met de FBI samenwerkte

en vooral identificaties
aan de hand van tanden deed.

Als we de tanden blootgelegd hadden,
kon hij foto's en r�ntgenfoto's nemen.

We werkten samen met de politie.

Zij brachten niet-ge�dentificeerde
lichamen binnen.

We verzamelden hun gebitsgegevens
en identificeerden ze aan de hand daarvan.

Het vergde wat tijd.
Het heeft zes weken geduurd.

We konden het aantal verkleinen.

Dankzij de info van buitenaf, zijn verklaringen
en door de gebitsgegevens

konden we alle slachtoffers identificeren,
zelfs diegene waar niks van overbleef.

De agenten kwamen in mei
in contact met Jeffrey Dahmer,

bij een oproep van geweldpleging.

Toen zei Dahmer dat de veertienjarige
geen kind was, maar een volwassene.

Hij zei dat ze geliefden waren.
De politie liet de jongen met Dahmer meegaan.

Dahmer beweert nu de jongen
kort daarna vermoord te hebben.

Ik kende een periode van slapeloosheid.

Ik dronk om te kunnen slapen.

Ik viel dan bewusteloos.
Het was onbewust...

Zo hoefde ik aan niets te denken.
Dat wilde ik bereiken.

Ik was het beu om er alsmaar aan te denken.

Toen ik in die periode van zes weken buitenkwam,
spraken andere rechercheurs mij aan.

Ze vroegen wat hij zei.

Ze namen foto's van Jeffrey Dahmer
en van mij uit de krant.

Ze stapelden ze op mijn bureau.

Ze waren gemeen
en zeiden dat hij mij om de tuin leidde

en dat ik hem liet begaan.

Mijn zus belde mijn moeder en zei:
'Kijk naar de tv, mama.'

Is dat niet Pamela's gebouw in Milwaukee?

Men beticht de politie van racisme
en ongevoeligheid tegenover homo's.

Ze zag een groep mensen om mij heen.

Ze wist dat ze niks voor mij kon doen.

Uiteindelijk werd ik gebeld.

Ze zei dat ik niet naar de tv mocht kijken
en ook niks mocht lezen.

Als chef moet ik, maar ook de hele afdeling
zijn verantwoordelijkheid nemen.

Het was gewoon...

Ik weet niet hoe ik dit moet verwoorden.

De stad Milwaukee gaf helemaal niet om zwarten.

Ze toonden geen medeleven.

Dit was een unieke plaats delict

en autopsie voor een forensisch patholoog,

want we hadden rechtstreeks contact met Dahmer.

Dahmer communiceerde met de politie.

Hij had zijn schuld al uitgesproken.

Hij hielp de politie bij het onderzoek.

Als we een verwonding vonden,
belden we de politie.

Zij deelden onze bevindingen met Dahmer.

Dat was een unieke situatie
als forensisch patholoog.

Hij bevestigde meteen je bevindingen.

Hij was niet altijd even eerlijk.

Als ik hem over een nieuwe bevinding ondervroeg,
kon hij meer uitleg geven.

Wat hij vertelde, konden wij natrekken, zodat
we zeker waren dat hij de waarheid vertelde.

Toen ik de schedels onderzocht en dissecteerde,

viel me een bloeding op aan een gaatje
dat in de schedel geboord was.

Een bloeding betekent dat iemand
een verwonding opliep als er nog bloeddruk was.

Als men een lijk verwondt,
wanneer het hart dus niet meer klopt,

wordt er niet veel bloed in het weefsel gepompt.

Doordat een bloeding rond het gat zichtbaar was,
moet de wonde voor zijn dood ontstaan zijn.

Ik onderzocht het hersenweefsel
en vond een wondspoor.

Een spoor door het hersenweefsel
dat gebloed had.

Ik ontleedde en fotografeerde het
en bekeek het onder de microscoop.

Ik constateerde een ontsteking in de wonde.

Als er een ontsteking is,
is er een bepaalde tijdsspanne

tussen het oplopen van de wonde
en de dood van het slachtoffer.

Dr Jentzen was bezorgd.
Hoe kwamen die gaten in hun schedels?

Jeff zei wel dat hij mensen opensneed
en lijken dumpte,

maar had niet verteld
dat hij zombies wilde cre�ren,

totdat we hem de bewijzen voorlegden
dat er gaten in de schedels geboord werden.

We bekeken het samen met een neuropatholoog,
een expert in hersenanatomie en hersenweefsel.

We constateerden dat het slachtoffer
de wonde opliep toen hij nog leefde.

Het slachtoffer heeft nog een tijdje geleefd,
nadat hij die verwonding opliep.

Hij schudde het hoofd
en zei dat het een gek idee van hem was.

Hij wilde iemand cre�ren
die hij niet zou hoeven vermoorden.

Ik boorde in hun hoofd
en experimenteerde met verschillende zaken.

Ik boorde een gat van ongeveer een centimeter.

Daarna vulde ik een spuit met een mix
van zoutzuur en heet water.

Als ik dat in hun hersenen spoot,
hoopte ik dat ze zouden stoppen met praten

en willoos werden, maar wel in leven bleven,

zodat ze willoze sekspartners werden.

Uiteindelijk stierf iedereen
waar ik het op uitprobeerde.

Het was niet duidelijk
wat ze met het gebouw zouden doen.

Ze twijfelden of ze het
zouden verkopen of houden.

Uiteindelijk werd het heel snel afgebroken.

Een oude man en ik waren de laatsten
die het pand verlieten.

Hij wilde niet weg, want had er 27 jaar gewoond.
Hij zei: 'Ze nemen me mijn huis af.'

'Ik heb niks te maken met al die feiten.'
'Ik heb niks misdaan, dus ga niet weg.'

Hij bleef tot het bittere einde
en de politie moest hem naar buiten escorteren.

Door hem te laten bekennen

en de inwoners van Milwaukee te dienen,
kreeg ik een intiem contact met hem.

Wij vormden een band met hem.
We hadden medelijden met hem.

Hij was een zielige man.

Ik had compassie met hem.
Daarvoor haatte ik mezelf ook.

Waarom voel ik empathie voor hem?

Waarom voel ik me met hem verbonden?

De grapjes die men vaak maakte
en die ik gewoon weglachte,

bleven toen door mijn hoofd spoken.

Ik wil de bekentenis
met rechercheur Kennedy bespreken.

Als je dat even kort bekijkt...

Ik stak al mijn energie erin.
Ik heb soms dit gedacht.

Als Jeff over zijn jacht
op een aangenaam en knap slachtoffer sprak,

hoe hij ermee wegkwam,
hoe hij zich dan machtig en beter voelde,

dan zag ik de gelijkenissen met mijn leven.

Ik had mijn thuis verlaten
na een huwelijk van achttien jaar.

Bij de politie heb je veel kans
op grensoverschrijdend gedrag.

Door de grote interesse in deze zaak,

werd ik lokaal een tijd lang herkend op straat.

Dat klopt.
- Je hebt deze zaak goed...

Jij bent die man van de zaak Dahmer.

Kijk hier eens.
Dit is die rechercheur van de zaak Dahmer.

Men kwam rond mij staan
en gaf me schouderklopjes.

Ik herinner me dat ik dat heel vreemd vond.

Men kon kiezen voor andere woningprojecten.

Je mocht kiezen, dus verhuisde ik naar Parklawn.

Als men ontdekte wie je was,
begon het allemaal opnieuw.

Men werd vrienden met mij
om iets verkoopbaars te kunnen krijgen,

of ze probeerden je een verhaal te ontfutselen.

Zo konden ze zeggen dat ze mij ontmoet hadden
en mij kenden.

Je herinnert je de zaak Jeffrey Dahmer nog wel
van de vroegere jaren 90 in Milwaukee.

Hij nam een twaalftal mannen
naar zijn appartement en doodde hen.

Hij misbruikte en martelde hen.
Hij at hen op, dus ook kannibalisme.

Zou je zijn regenjas aandoen
als die jou aangeboden werd?

Ik zou hem niet aandoen.

Waarom niet?
Het is maar een regenjas.

Inderdaad, maar dat is
het laatste greintje verstand dat ik gebruik.

Publiekelijk stel ik het zo voor:
ik bied $50 aan,

als men een oude trui
van een moordenaar aandoet,

maar ik zeg niet dat hij een moordenaar is.
Dan gaan alle handen de lucht in.

Dan vraag ik of ze hem nog zouden dragen,
als ze weten dat hij van Jeffrey Dahmer is.

De meeste handen gaan snel naar beneden.
Plots nemen je emoties de bovenhand.

Er is niks wetenschappelijks aan
en er zit niks in de stof,

maar psychologisch gezien lijkt het aura
van een slechterik ons te kunnen besmetten.

Dat is een krachtige intu�tie.

Alle puzzelstukjes vielen in elkaar.
Ik kreeg een duidelijk beeld van de feiten,

want daarvoor wilde je dat niet zien.
Het was te gruwelijk om het je in te beelden.

Als men vraagt een horrorverhaal te schrijven,
dan zou je dit opschrijven.

Hij heeft het beleefd.
Wij speelden mee in zijn verhaal.

Op zaterdag besloot de jury na slechts vijf uur
dat Jeffrey Dahmer toerekeningsvatbaar was,

bij alle vijftien moorden.

Nadat hij schuldig bevonden werd
en terechtgewezen werd door de rechtbank,

ging ik afscheid van hem nemen.

Ik schudde zijn hand en zei vaarwel.

Hij zei dat hij onze gesprekken
en mij zou missen.

Ik beaamde dat om het luchtig te houden.

Het is vreemd om er negentien jaar later
over te praten.

Het was toen een combinatie van vele elementen.

Ik was bezig met een belangrijke zaak
en werd behandeld als een koning.

Men gaf mij schouderklopjes
en zei me hoe goed ik het aanpakte.

Je werkt de klok rond.

Plots is het voorbij
en zit ik in een klein appartement.

Zonder meubels of vrienden.

Het werd donker en het was mijn verjaardag.

Mijn telefoon was nog niet ge�nstalleerd,
dus ik kon mijn kinderen ook niet bellen.

Die avond had ik even tijd om...

Ik schaam me om het te vertellen.
Ik begon toen te huilen.

Ik zat toen in de gevangenis.

Vanwege een onbetaalde boete.

Ik herinner me dat ik in de gevangenis zat
en dat het op tv verscheen.

Jeffrey Dahmer en ene Anderson werden
in elkaar geslagen en gedood.

Iedereen stond recht en applaudisseerde,
knuffelde en kuste elkaar.

Ik zat daar en weende.

Ik zette me recht en ging naar mijn kamer.
Ik sloot mezelf op.

Ik begreep het helemaal niet.

Ik keek hen aan en dacht:
'Hoe kunnen jullie juichen? Dit is een leven.'

Ik huilde zo hard,
zodat een bewaakster langskwam.

'Pamela, wat is er aan de hand?'
'Nu begrijp ik het. Ik weet wie jij bent.'

Ze zei dat ik de enige was die om hem huilde.
Niemand anders zou dat doen.

Ik snap niet waarom men naar enge films kijkt

met moorden met kettingzagen
en andere macabere verhalen.

Legendes.

De laatste enge film die ik zag,
was The Exorcist en dat is 20 � 30 jaar geleden.

Ik ga niet naar enge films kijken.

In 1992 werd Jeffrey Dahmer toerekeningsvatbaar
verklaard en kreeg 957 jaar voor 17 moorden.

Twee jaar later, op 34-jarige leeftijd,
werd hij gedood door een medegevangene.

Dr Jeffrey Jentzen stopte
in 2008 als lijkschouwer.

Hij werkt nu voor de Universiteit van Michigan
in Ann Arbor waar hij met zijn gezin woont.

Hij houdt nog lezingen
over de gebruikte procedures in de zaak Dahmer.

Pat Kennedy nam in 1996 ontslag bij de politie,
is hertrouwd en woont nog steeds in Milwaukee.

Hij studeerde verder en geeft nu politiebeleid
aan UW-Milwaukee.

Hij leert hen hoe Dahmer sneller gevat had
kunnen worden als de politie beter opgeleid was

en hoe men meer betrokken kan zijn
in de gemeenschap waar men woont.

Pamela Bass woont nog steeds in Milwaukee
met haar drie kinderen en negen kleinkinderen.

Ze studeerde voor maatschappelijk werkster
en wil slachtoffers van kindermisbruik helpen.

Ze is al veertien jaar clean.

Beoordeel deze ondertitel op %url%
Help andere gebruikers om te kiezen voor de beste ondertitels!