All language subtitles for The Black Room

CZARNA KOMNATA

-I co, doktorze?
-Dziedzic, mój panie, i jego brat.

BliŸniêta.

BliŸniêta?

-Toast! Wypijmy za to!
-Nie.

Nie pijmy za te narodziny, proszê.

Czy wiecie, jaki pocz¹tek mia³a
nasza rodzina?

To by³y bliŸniêta.

Brand i Wolfram.

I zakoñczy siê bliŸniêtami.

Brand, m³odszy, zamordowa³ swojego brata.

Ten dom wzi¹³ pocz¹tek w morderstwie.
I zakoñczy w ten sam sposób.

"Skoñczê tak, jak zacz¹³em."

Moje oczy. Poruczniku Hassel,
móg³by pan?

Oczywiœcie, sir.

"... A po tamtej nocy,
nie widziano wiêcej Wolframa,

"ani na zamku, ani poza nim.

"I wszyscy ludzie wiedzieli, ¿e zosta³ zabity

"przez swego m³odszego brata
w Czarnej Komnacie."

Nawet jeœli to prawda, tu nie ma
m³odszego ani starszego. To bliŸniaki.

Myli siê pan, poruczniku Hassel.

Jeden zawsze jest starszy od drugiego.

Pañscy ch³opcy narodzili siê
w odstêpie 1 minuty.

Przepowiednia musia³a paœæ
na moje dzieci.

Starszy odziedziczy tytu³ i ziemie.
M³odszy rozgoryczony...

M³odszy bêdzie mia³ wiêkszy powód
do goryczy, mój panie.

-Jego prawe ramiê jest sparali¿owane.
-Sparali¿owane?

Przykro mi.

Ale, wasza lordowska moœæ, naprawdê nie musi siê
pan przejmowaæ t¹ barbarzyñsk¹ przepowiedni¹.

Rzecz¹, w któr¹ wierzono
przez setki lat?

Niech pan czyta, dalej.

"A m¹droœæ wskazuje, ¿e raz jeszcze
narodz¹ siê bliŸniêta

"i m³odszy zabije starszego.

"Oto znaczenie motta domu
de Berghman."

-Ale nie mo¿e pan w to wierzyæ, sir.
-Wierzê w to.

To morderstwo znowu siê powtórzy.
W Czarnej Komnacie, jak dawniej.

Nie, nie, nie otwieraj.

Przyjaciele, ta tragedia mo¿e
nie wydarzyæ siê przez 20,30,50 lat.

Nie bêdê ju¿ ¿y³.
Wy wszyscy mo¿e te¿.

Co mogê teraz zrobiæ, by zapobiec
spe³nieniu siê przepowiedni?

Wasza lordowska moœæ ¿yje przesz³oœci¹.
Nie wierzymy...

A ja tak.

Coœ trzeba zrobiæ.

Czy mogê coœ zaproponowaæ?

Wierzy pan, ¿e m³odszy brat zabije
starszego w Czarnej Komnacie?

Tak, wierzê.

Wiêc rozwi¹zanie jest proste,
niech j¹ pan zamuruje.

Nie bêdzie ju¿ ¿adnej Czarnej Komnaty.

Maria, baronessa de Berghman
ukochana ¿ona barona Fredericka de Berghman

Frederick, baron de Berghman
ojciec Gregora i Antona

20 lat póŸniej

Jeœli pozwoli mi pan powiedzieæ,
wasza lordowska moϾ,

groby pañskich rodziców s¹
w skandalicznym stanie.

Wiem, wiem. Ale teraz, kiedy
wraca mój brat...

-... mo¿emy razem siê tym zaj¹æ.
-To dobrze.

Poczta z Budapesztu dociera
do gospody w godzinê.

Jest pan pewny, ¿e nie chce siê
z nim tam spotkaæ?

Prze¿y³em ju¿ wiele prób zamachów

i nie chcê byæ widziany w miejscach
publicznych. PrzyprowadŸ go do mnie na zamek.

Pomyœla³em tylko, ¿e skoro
nie widzia³ pan brata od 10 lat...

Dlatego chcê spotkaæ sie z nim sam.

Nie obawiaj siê, powiedz to.
Baron jest tyranem.

Nawet gorzej. To demon.

Tylko w jeden sposób mo¿emy siê
przed nim uchroniæ.

To nie bêdzie takie ³atwe.
Pilnuje siê.

Obawiacie siê k³opotów. Jesteœcie tchórze.

Prosiliœmy w³adze o pomoc.
I wiele nam to pomog³o.

Co takiego musi nam zrobiæ,
¿ebyœmy odpowiedzieli atakiem?

£atwo mówiæ, ale kto to zrobi?

Dajcie mi tylko mo¿liwoœæ.
Dostanê siê do niego.

Powóz z Budapesztu.

Czy powóz barona ju¿ przyby³?

Proszê trochê sherry.

Wygl¹da jak baron.

Rzeczywiœcie.

Czy baron nie mia³ brata,
który wyjecha³ dawno temu?

Tak. Po co wróci³?

Jeden de Berghman nam wystarczy.

Oto i powóz barona.

-Anton.
-Pu³kowniku Hassel.

-Cieszê siê, ¿e ciê widzê.
-A mój brat? Gregor?

Gregor jest w zamku.
Mam ciê do niego zaprowadziæ.

ChodŸ, Thor.

Zobaczysz, ¿e wiele siê zmieni³o.

Gdyby list Gregora nie by³ taki natarczywy,
nigdy bym nie wróci³.

Nie mog³em uwierzyæ, ¿e
pisze do mnie w taki sposób.

To nie by³o zaproszenie.
To by³o b³aganie, usilna proœba.

Nie powinieneœ by³ nigdy wyje¿d¿aæ.

Nie znoszono mnie tu.
Musia³em wyjechaæ.

-Z powodu tej przes¹dnej legendy?
-Nie.

Dlatego, ¿e zbyt wiele s³ysza³em,
co ona mi robi.

Wbrew sobie zacz¹³em wierzyæ
w przepowiedniê.

Za ka¿dym razem kiedy patrzy³em
na Gregora, w³asnego brata,

wygl¹da³ jakby oczekiwa³, ¿e go zabijê.

To dotyczy³o twojego brata,
Gregora.

-Witamy w domu, sir.
-Peter, jak siê masz?

Bardzo dobrze, sir. Dziêkujê.

Dziêkujê, ¿e mnie pan tu dowióz³,
pu³kowniku.

Moja bratanica i ja oczekujemy pana i
pañskiego brata dzisiaj na kolacji.

-Pamiêtasz Theê?
-Oczywiœcie, ¿e j¹ pamiêtam.

-Urocza, ma³a dziewczynka.
-Tylko, ¿e teraz jest urocz¹ du¿¹ dziewczynk¹.

-Przyjdziemy.
-Dziêkujê.

Wszyscy jesteœmy szczêœliwi, ¿e pan wróci³, sir.
Zamek bêdzie bardziej radosny, sir.

To ponure miejsce.
10 lat sprawi³o, ¿e prawie zapomnia³em.

-A teraz wszystko powraca.
-Czuje siê t¹ posêpnoœæ, sir.

"Principio et finem similia."

Anton!

Wspaniale.

Niech na ciebie spojrzê.

Dobrze wygl¹dasz.

-Dobrze spêdzi³eœ te lata w Budapeszcie?
-Bardzo dobrze. By³o ca³kiem weso³o.

Ale co u ciebie, Gregor?

Gdyby moi poddani nie byli
tacy niepos³uszni,

wyda³bym na twoj¹ czeœæ wielkie przyjêcie.

Ale oni nie zas³uguj¹ na ucztê
tak, jak ty.

Usi¹dŸ, Anton.

Kaza³em przynieœæ ci trochê wina.

Dziêkujê, ¿e wróci³eœ do domu.

Czu³em siê tu samotny. Lecz teraz
mo¿emy dzieliæ siê obowi¹zkami.

WejϾ.

Przynios³em wino z po³udniowych winnic.

-Pamiêtam, ¿e pan Anton je lubi³.
-Dziêkujê, Peter.

Wypij.

-S³ysza³eœ, co powiedzia³em?
-Tak, wasza lordowska moϾ.

Dlaczego to robisz, Gregor?

W porz¹dku. To wszystko.

Chyba nie myœlisz, ¿e je zatru³?

Myœlê? Ja wiem. Te œwinie
zrobi¹ wszystko.

Nie wiedz¹ czego chc¹. Nie mogê
ufaæ s³u¿bie, ani nikomu.

Moje ¿ycie nie nale¿y ju¿ do mnie.

Gregor, dzisiaj kiedy tu jecha³em,
strzelano do mnie.

Pomylili ciebie ze mn¹.

-Ale co takiego maj¹ przeciwko tobie?
-K³amstwa. Nie warto o tym mówiæ.

Ale musisz im zaprzeczyæ, Gregor,
albo ja to zrobiê.

Dobrze, Anton. To dlatego
po ciebie pos³a³em.

Czarna Komnata i jej przepowiednia
sta³y wystarczaj¹co d³ugo miêdzy nami.

Oddziela nas od niej solidny, ceglany mur.

Mo¿emy o tym zapomnieæ.
Co ty na to, bracie?

Z ca³ego serca.

Wiêc nic nas nie bêdzie ju¿ drêczyæ,

poza pu³kownikiem, który
oczekuje nas na kolacji.

Pójdziemy?

Max, Ludwig, Emil!

Zabij¹ ciê, Anton! Z drogi!
Zajmê siê t¹ œwini¹.

Zostawcie psa. Zostawcie psa!

Nie powstrzymujcie go. Nie powstrzymujcie go.

-Zabij go, Thor.
-Chcesz go rozerwaæ na kawa³ki?

Thor. Thor.

Co to ma znaczyæ?

Zapytaj go, co sta³o siê
z moj¹ siostr¹.

-Twoj¹ siostr¹?
-Tak, i z innymi kobietami.

Zapytaj, co sta³o siê ze wszystkimi kobietami.
Dlaczego ju¿ wiêcej siê nie pokaza³y?

Zabierzcie go st¹d.
PóŸniej siê z nim policzê.

Nie, zaczekaj. Muszê dojœæ
do sedna tej sprawy.

Przestañ. Wyda³em rozkaz im,
nie tobie.

Zabraæ go.

Dlaczego tak na mnie patrzysz?
Jest tak, jak przedtem, kiedy st¹d wyje¿d¿a³em.

To nic takiego, drogi Antonie.
ChodŸ, nie mo¿emy spóŸniæ siê na kolacjê.

Bardzo mi zale¿y, ¿ebyœ zobaczy³ Theê.
Jest niezwyk³a.

ChodŸ.

Mi³oœæ jest jak muzyka

Piêkna muzyka w mym sercu

S³odka muzyka znik¹d

Nigdy nie wiadomo, kiedy mi³oœæ
mo¿e rozkwitn¹æ

Mo¿e przyjœæ do ciebie we œnie

Gdy lœni¹ srebrzyste promienie ksiê¿yca

Mi³oœæ jest jak muzyka

Piêkna muzyka w mym sercu

-Urocza. Urocza.
-Tak.

To urocze dziecko.

Myœlê, ¿e brat waszej lordowskiej moœci
mia³ na myœli muzykê.

Mia³em na myœli obie.

Dziêkujê.

Jeœli pan wybaczy, sir,
muszê ju¿ iœæ.

-Dobranoc, sir.
-To wielka przyjemnoœæ poznaæ pana.

Dziêkujê.
Pu³kowniku Hassel.

-Dobranoc, Thea.
-Odprowadzê ciê do drzwi.

Dzisiaj?

Przecie¿ nie musisz tak szybko
wychodziæ. Co siê sta³o?

Thea, kochanie, mia³em doœæ widoku,
jak ciê ob³apuje,

ale nagle, kiedy patrzy³ na ciebie...

nie chcê ciê wystraszyæ, Thea,
ale ten Gregor to potwór.

-Nie czujesz tego?
-Za ka¿dym razem, kiedy jest obok.

Krew mi zamarza, kiedy mnie dotyka.

Tylko tyle mogê zrobiæ, by
nie stanê³o mi serce.

Odda³bym wszystko, ¿ebyœ tak
nie cierpia³a,

ale jeszcze nie mo¿emy
nic z tym zrobiæ.

Przysiêgam ci, bylibyœmy szczêœliwsi
daleko st¹d.

-Wierzysz mi?
-Tak.

Ca³y dzieñ powtarzam to sobie setki razy.
Nie martw siê o mnie, Albercie.

A teraz, kochany,

myœlê, ¿e powinnam wróciæ.

Nie wystrasz siê, Thea,
ale muszê ciê prosiæ o jedn¹ rzecz.

Nigdy nie pozwól sobie pozostaæ z nim
nawet na minutê, sam na sam w jego zamku.

Zawsze miej kogoœ przy sobie.
Obiecasz mi to?

Oczywiœcie, mój kochany. Dobranoc.

-Dobranoc Thea. Kocham ciê.
-Wiem to.

Wiesz, moja droga, jeœli kiedykolwiek
zdecydujê siê o¿eniæ,

myœlê, ¿e ¿adna nie by³aby
bardziej czaruj¹c¹ baroness¹ ni¿ ty.

-Dziêkujê.
-Nie zgodzicie siê ze mn¹, panowie?

Mashka.

Mashka.

-Beran, co tutaj robisz?
-Pilnujê ciê.

Zajmij siê swoimi sprawami.
Nie potrzebujê ¿adnego pilnowania.

-Nie pozwolê, ¿ebyœ znów posz³a do zamku.
-Wiêc œledzi³eœ mnie?

-Dawniej chcia³aœ byæ ze mn¹ ca³y czas.
-No nie wiem.

-Nie pójdziesz.
-To ciê nie powinno obchodziæ.

Puszczaj mnie, g³upcze.

S³odka muzyka znik¹d

Nigdy nie wiadomo kiedy
mi³oœæ rozkwitnie

Mo¿e przyjœæ do ciebie we œnie

Gdy lœni¹ srebrzyste promienie ksiê¿yca

Mi³oœæ jest jak muzyka

Piêkna muzyka w mym sercu

Czy¿ nie gram tak dobrze jak ona?

Nie s³ucha³eœ?

-Nie poca³ujesz mnie?
-Gruszka to najlepszy owoc.

Zawsze, kiedy j¹ widzisz,
chcesz siê mnie pozbyæ.

Jest bardzo soczysta.

Przekonasz siê, ¿e nie tak ³atwo
jest siê mnie pozbyæ.

-S³yszysz co mówiê?
-Adam powinien wybraæ gruszkê.

Wszystko to sobie zaplanowa³eœ, prawda?
Chcesz j¹ poœlubiæ.

Uczynisz j¹ swoj¹ ¿on¹, swoj¹ baroness¹.

Lubiê czuæ gruszkê.
I kiedy siê j¹ przegryza...

Có¿, nie poœlubisz jej.
Nie dopuszczê do tego.

Nie dopuœcisz? Jak?

Nie czuj siê tak pewnie.

Powiem jej, ¿e prosi³eœ mnie na górê,
bym ci tu zagra³a.

Jej przysz³y m¹¿, baron, rozmawia
ze s³u¿¹c¹, s³uchaj¹c jej œpiewu.

-Sk³amiê. Powiem jej coœ gorszego.
-Nie b¹dŸ g³upia, dziecko.

Gdybyœ by³a na moim miejscu,
kogo byœ wybra³a?

Bratanicê pu³kownika Hassela,
czy siebie?

Dobrze, kogo ty byœ wybra³?

S³odk¹, ma³¹ niewinnoœæ
graj¹c¹ na harfie,

czy kogoœ, kto zna drugie wejœcie
do Czarnej Komnaty?

Kogoœ, kto widzia³ jak
wnosisz tam noc¹ coœ ciê¿kiego.

-Œledzi³aœ mnie.
-Nie mia³am zamiaru.

Naprawdê nie mia³am zamiaru.

-Kto tam?
-To ja, wasza lordowska moϾ, Peter.

-Czy niczego pan nie potrzebuje?
-Nie. Niczego. Niczego.

-Dobranoc, sir.
-Dobranoc, dobranoc.

Czy mogê coœ dla pana zrobiæ?

Nie, dziêkujê, Peter. Nie.

-Dobranoc, sir.
-Dobranoc, Peter. Dobranoc.

-Och, to pan, wasza lordowska moϾ.
-Tak.

Dobranoc, Peter.

Na pewno niczego panu
nie potrzeba, sir?

Na pewno. Dobranoc.

Tak, sir. Dobranoc, sir.

Cicho, cicho, Thor.

I to ostatnie, co o niej s³ysza³em.

Podawa³a obiad w domu pu³kownika.

-By³ tam baron.
-I kto jeszcze?

Tak. On zawsze jest w pobli¿u,
gdy coœ takiego siê dzieje.

Wysz³a, próbowa³em j¹ powstrzymaæ,
ale nie chcia³a s³uchaæ.

Wyrwa³a siê i posz³a do zamku.

-Nie chcê mieæ ¿adnych k³opotów.
-Nie bêdzie pan mia³.

-Bojê siê, ¿e baron mnie zabije.
-Niech pan da spokój.

-Co pan znalaz³?
-To.

Nale¿a³o do niej.

To chusta, któr¹ Mashka mia³a na sobie
w noc, kiedy posz³a do zamku.

Gdzie co znalaz³eœ?

-Mów, gdzie to znalaz³eœ?
-Na szczycie schodów.

-Przed pokojem jego lordowskiej moœci.
-Tak myœla³em.

Teraz wierzycie, ¿e baron zabi³ Mashkê?

Ja wierzê. Ale co my z tym zrobimy?

Znowu odwo³amy siê do w³adz?

-Nie mo¿emy pozwoliæ, ¿eby tak dalej postêpowa³.
-Doœæ ju¿ morderstw.

-Zrobiê cokolwiek.
-Musimy to przerwaæ, tak czy inaczej.

-Jest tylko jeden sposób.
-ChodŸmy do zamku!

-Tak!
-Wszyscy razem!

No to chodŸmy.

Za mn¹.

Mo¿e pan byæ obojêtny, jeœli pan chce,
wasza lordowska moœæ, ale ch³opi s¹ poruszeni.

Czuje siê pan tak wa¿ny, ¿e myœli,
¿e nic mu siê nie mo¿e staæ?

Martwi siê pan, ¿e wieœniacy
odbior¹ mi ¿ycie, pu³kowniku?

Czy widzia³ pan kiedyœ cz³owieka rozerwanego
na strzêpy przez t³um, wasza lordowska moœæ?

Nie, i nie zobaczê.

Kiedy nadci¹gaj¹ k³opoty, radzê sobie
z nimi na swój w³asny sposób.

Có¿, ostrzega³em pana.
To wszystko, co mog³em zrobiæ.

Starzeje siê pan, pu³kowniku.
Za bardzo siê pan przejmuje.

Dziêkujê.

Gdyby martwi³ siê pan trochê wiêcej,
móg³by siê pan zestarzeæ.

ChodŸ moja droga, wychodzimy.

Odprowadzê pañstwa do powozu.

Co mogê zrobiæ, byœcie
odwiedzali mnie czêœciej?

-Potrzeba nam tu takiego powabu.
-Dziêkujê.

-Dlaczego oni tu id¹?
-Spodziewa³em siê tego.

Ale czego chc¹?

Ostrzeg³em twojego brata. Szybko,
zabierz Theê do œrodka, nie jest tu bezpieczna.

-Dlaczego, móg³bym...
-Zajmê siê nimi.

-O co chodzi?
-Chcemy barona.

-Czego od niego chcecie?
-Powiem to jemu.

Mo¿esz powiedzieæ mnie.
Przeka¿ê mu wiadomoœæ.

-Nie mo¿ecie siê tu tak wdzieraæ.
-Wchodzimy. ZejdŸ z drogi.

-Ale pos³uchaj przyjacielu, na pewno mo¿emy...
-ChodŸcie. Za mn¹.

Thor. Thor.

Jest tu, w œrodku.

Dzieñ dobry, panowie.

Spodziewa³em siê was.

WejdŸcie, wejdŸcie.
Nie stójcie tak uroczyœcie.

-Przyszliœmy...
-Po mnie. Wiem.

Ty jesteœ tu przywódc¹, prawda?

Czego tak bojaŸliwie szukasz?

Przyszed³eœ tu dyktowaæ mi
warunki, czy tak?

Siadaj, s¹ bardzo wygodne.

Przyszliœcie tu, by siê mnie pozbyæ, tak?

-Tak.
-W³aœnie po to.

Zaczekajcie. Wiem, jak siê czujecie,
ale musicie zrobiæ to zgodnie z porz¹dkiem.

-Jasne, zgodnie z porz¹dkiem. Ale pozbêdziemy siê go.
-Dopóki tu jest, nie jesteœmy bezpieczni.

Nie rozumiecie?
Rz¹d nie bêdzie tolerowaæ

waszego sposobu przejêcia w³adzy.

-Rz¹d o nas nie dba.
-Ale nie rozumiecie? Próbujê wam pomóc.

Chcemy bezpieczeñstwa dla naszych
sióstr, ¿on i ukochanych.

Przecie¿ mój brat nic nie zrobi³.
Jaki macie dowód?

Jeœli zrobicie mu krzywdê,
odpowiecie przede mn¹.

Niech siê pan nie wtr¹ca, nie chcemy
pana skrzywdziæ. Szanujemy pana.

Ale ten pañski brat-rzeŸnik

porywa³ nasze kobiety,
zanim pan tu przyby³.

Ale teraz koniec z tym.

Jeœli jesteœcie przychylni memu bratu,

mam sugestiê.

Zrzeknê siê mego tytu³u na korzyœæ brata.

-Mówi pan powa¿nie?
-Tak.

Tak naprawdê, po to go tu sprowadzi³em.

Wiedzia³em, ¿e jesteœcie niezadowoleni.

Wiedzia³em, ¿e chcecie, by ktoœ inny
wami rz¹dzi³.

No i go macie.
Mojego brata, Antona.

To œmieszne. Nie chcê o tym s³yszeæ.

Myœlê, ¿e to doskona³y pomys³.

By³em pewny, ¿e pan to
zaaprobuje, pu³kowniku.

A wy wszyscy bêdziecie tak szczodrzy
i oszczêdzicie mnie.

Nie zapomnê tego.

Czy mogê mieæ trochê czasu na uporz¹dkowanie
spraw, zanim opuszczê kraj?

Jestem pewny, ¿e mój przyjaciel pu³kownik,

zajmie siê uci¹¿liw¹ spraw¹
przekazania posiad³oœci.

-Czy¿ nie, pu³kowniku?
-Zrobiê to z przyjemnoœci¹.

ChodŸ, Thea.

Twoje obawy równie¿ siê skoñczy³y. W koñcu
nie bêdziesz ju¿ musia³a byæ baroness¹.

ChodŸ, Thea.

Nigdy wiêcej obowi¹zków.

Stanê siê tym, kim ty by³eœ.
Studentem, wêdrowcem.

Wolnym cz³owiekiem.

Oto rozliczenie zarz¹dcy z tegorocznych upraw.

Spis podatków, baronie Anton.

Brzmi nieŸle, prawda, bracie?

Nie? Có¿, niech ciê to nie zdenerwuje.

To ja siê z tym Ÿle czujê, nie ty.

Och, jest tylko jeszcze jedna rzecz,
o której powinieneœ wiedzieæ,

zanim wyjadê.

PodejdŸ tu, bracie.

Jesteœ zaskoczony.

Myœla³eœ, ¿e nikogo tu nie by³o
od 40-tu lat.

To by³a prawda, dopóki
nie postanowi³em tu zajrzeæ.

I nic. Niepotrzebne stulecia strachu.

WejdŸ.

Nadal obawiasz siê tej g³upiej legendy?
Nie b¹dŸ g³upi.

Zgodnie z legend¹ to ty
mia³byœ zabiæ mnie.

Uwa¿aj na g³owê, Anton.

Czarna Komnata.

Rzeczywiœcie jest czarny.

Œciany s¹ z onyksu.

Co to takiego?

Studnia.

Nasi przodkowie zwykle wrzucali tam
swoich wrogów

i zostawiali ich, dopóki
nie zgnili i nie zmarli.

To w³aœnie tu, kiedy Brand zabi³ Wolframa,
rozpoczê³a siê legenda.

Ale tam s¹ cia³a.

Tak.

A to jest nó¿. Jest na nim krew.

Tak.

Czy to kobieta?

Tak. Mashka.

Wiêc te straszne rzeczy, które
o tobie mówi¹, to prawda.

Tak.

Dlaczego mnie tu przyprowadzi³eœ?

A dlaczego nie?

Nikt siê o tym nie dowie.

Nie! Nie!

Gregor.

Naprawdê myœla³eœ, ¿e zrzeknê siê tytu³u?

Przygotowywa³em siê do tego przez miesi¹ce.
Wiedzia³em, ¿e chc¹ siê mnie pozbyæ.

A teraz, kiedy stanê przed nimi
jako uprzejmy Anton,

nikt mi siê nie sprzeciwi.

Nawet Thea.

¯egnaj, bracie.

Teraz nie ma siê czego obawiaæ.
Przepowiednia siê nie spe³ni.

Spe³ni siê.

Mo¿e wrócisz zza grobu
by mnie zabiæ?

Nawet zza grobu.

Zapowiesz barona Antona?

Dobry wieczór, pó³kowniku Hassel.

Moja droga Theo.

Grasz niezwykle okropnie w szachy,
drogi Antonie.

Atakujesz tak anemicznie,
jak b³yskotliwie robi³ to Gregor.

Szachy by³y jedyn¹ zalet¹,
jak¹ w nim odkry³em.

Dzisiaj otrzyma³em od niego list w Warszawy.

Wiêkszoœæ poœwiêcona jest proœbie, bym
przekaza³ panu pozdrowienia, pu³kowniku.

Pozdrowienia dla mnie?

Có¿, jeœli mia³bym je przyj¹æ,

zrobi³bym to raczej przez pocztê
ni¿ w inny sposób.

Prosi równie¿, ¿eby Thea
mile go wspomina³a.

On j¹ kocha³, pu³kowniku.

Pomyœleæ, ¿e moje dziecko kochane by³o
przez takiego demona...

wybacz, Antonie.

Zapomnia³em, ¿e mówiê o twoim bracie.

Jesteœ do niego taki niepodobny.
Wybacz mi.

Niech siê pan tym nie martwi, pu³kowniku.
Nikt nie zna Gregora lepiej ni¿ ja.

S¹dzê, ¿e teraz pañski ruch.

Jednak jest jeden temat,
w którym zgadzam siê z bratem.

Thea by³aby czaruj¹c¹ baroness¹.

-To dla mnie niespodzianka.
-Mam nadziejê, ¿e mi³a.

Zjednoczenie naszych rodów by³oby
szczêœliwym wydarzeniem.

Nie widzê ¿adnych przeszkód.

Ufam, ¿e Thea podziela pañskie
¿yczliwe uczucia.

Wiem, co on tutaj robi.
Chce ciebie.

Myœlisz, ¿e ka¿dy mnie chce,
bo i ty chcesz.

-Widzia³em, jak na ciebie patrzy³.
-Och, daj spokój.

-Na pewno coœ sobie wyobrazi³eœ.
-Nie.

Twojemu wujowi pewnie schlebia pomys³,
¿e poœlubisz barona.

Przedtem, kiedy jego brat prosi³
o ciebie, to nie by³o nic groŸnego,

bo pu³kownik go nie lubi³.
Ale tym razem...

-Nie wdasz siê w ¿adn¹ sprzeczkê.
-Wdam, jeœli bêdê musia³.

Odk¹d jestem na emeryturze,
nie myœlê o niczym innym.

-Jak szybko mogê oczekiwaæ od niej odpowiedzi?
-Dam ci jej odpowiedŸ teraz.

-Jej odpowiedŸ brzmi: nie.
-Proszê, Albercie.

Co?

Ona poœlubi mnie.

Zapewniam pana, pu³kowniku,
nie mia³em pojêcia, kiedy mówi³em...

Ale teraz pan ju¿ ma.

M³ody cz³owieku, oœmiela siê pan mi mówiæ,
co mam robiæ?

Nie oœmielam siê, sir.

Lecz jeœli ktokolwiek spróbuje
odebraæ mi j¹,

wbijê stalowy but w jego cia³o.

Jak pan œmie?

Proszê wybaczyæ, pu³kowniku Hassel.
Zapomnia³em siê.

Rzeczywiœcie, zapomnia³ siê pan.

-Nie wolno ci wychodziæ w tak¹ burzê.
-Có¿, nie jestem tu mile widziany.

Mogê prosiæ o moj¹ czapkê?

-Nie.
-Dlaczego nie?

Poniewa¿ jeœli ci j¹ dam,
i wyjdziesz w niej na burzê,

nie przeziêbisz siê,
czy nie z³apiesz zapalenia p³uc,

a ja nie bêdê mog³a przynieœæ
kwiatów do szpitala,

czy ubraæ siê piêknie w czerñ
na twój pogrzeb.

Poza tym, twój charakter zosta³ ju¿ odkryty,

wiêc mo¿esz wracaæ i przeprosiæ
swego prze³o¿onego.

-Nie powiedzia³em nic, za co musia³bym przepraszaæ.
-Wiem.

Ale zrób to i tak, bo wuj jest
takim mi³ym staruszkiem.

Nie odchodŸ, kochanie.

Przed pó³noc¹ ¿o³nierz
musi byæ w koszarach.

Jesteœ jak ten mê¿czyzna na pozytywce,

zawsze pokazuj¹cy siê swojej pani

i znikaj¹cy w tañcu.

Z wyj¹tkiem tego, ¿e zawsze
zostawiam ci barona.

Nie, kochanie.

Porozmawiajmy o nas, skoro mo¿emy.

Co tu siê wyrabia, Thea?

Twój wuj i on siedz¹ w gabinecie i aran¿uj¹
wasz œlub.

Nic takiego nie robi¹.
Widzia³eœ ich w gabinecie przy stole.

S¹ tam i graj¹ t¹ sam¹ partiê szachów,

któr¹ zaczêli po po³udniu.

Rozumiesz, Anton, by³em niezwykle zadowolony,
kiedy poprosi³eœ o rêkê Thei.

Zgodnie z tym, uczyni³ mnie pan
jej opiekunem.

Tak.

Prze¿yje pan jeszcze
³adnych parê lat, pu³kowniku.

A jeœli nie, spokojnie spocznê.

Da³ mi pan ca³kowit¹ kontrolê
nad mieniem Thei.

Bêdê mia³ takie samo upowa¿nienie,
jakie ma pan.

-Dok³adnie.
-Mog¹ wyst¹piæ komplikacje.

-Wie pan, jak ceniê sobie Theê.
-Czemu mia³oby coœ przeszkadzaæ?

-M³ody porucznik?
-Cielêca mi³oœæ.

Jej interesy bêd¹ moim pierwszym obowi¹zkiem.

-Wiêc zgadzasz siê?
-Z przyjemnoœci¹.

Wiedzia³em, ¿e siê zgodzisz.

Podpisz Anton. Tutaj.

-Nie chce pan tego jeszcze przemyœleæ?
-Nie, nie.

Podpisz, i niech wiem, ¿e
sen siê ziœci³.

-Ale na pewno nie chce pan porozmawiaæ z The¹?
-Nie, nie, chodŸ.

Usi¹dŸ tu. Powiemy jej,
kiedy bêdzie po wszystkim.

-Ju¿ jest atrament.
-Och...

To taki oficjalny akt...

Czujê, ¿e powinniœmy wypiæ by...
by dope³niæ ceremoniê.

Za spe³nienie.

Mo¿e trochê kordia³u Thei?

-S³odkiego likieru?
-Có¿ mog³oby byæ bardziej odpowiedniego?

-Jeœli mo¿na, pu³kowniku?
-Ale¿ oczywiœcie.

Da³em ten likier matce Thei,
kiedy bra³a œlub.

Przy ró¿nych uroczystych okazjach
zwykle próbowa³a tego parê kropelek.

Thea posmakowa³a go pierwszy raz,
gdy by³a bierzmowana.

Jak¿e s³odszy bêdzie dla niej teraz,

kiedy przypieczêtuje jej zgodê na œlub.

-A teraz podpisz, Anton.
-Ju¿ podpisane.

Kiedy wyjmowa³ pan kordia³.

A wiêc za³atwione. Dobrze.

Nigdy w ¿yciu nie by³em szczêœliwszy.
Jestem bardzo szczêœliwy.

-Za zjednoczenie szlachetnych rodów.
-Dziêkujê.

Matka Thei pochodzi³a z królewskiego rodu.

Mówi¹c o królowych,

myœlê, ¿e zajmê miejsce pañskiej ochrony.

Obrona.

-Niech pan broni swojej królow¹.
-Bardzo dobrze.

Obawiam siê, ¿e muszê
zaszachowaæ pañskiego króla.

Proszê uwa¿aæ.

Po moim szachu, pañski król i królowa.

Wspaniale! Po mistrzowsku!

Wykona³eœ dok³adnie to samo
posuniêcie 3 tygodnie temu.

-Ale my nie graliœmy 3...
-Widzia³em jak podpisujesz ten papier.

Gregor!

Co zrobi³eœ z bratem?
Gdzie jest Anton?

Jego te¿ zabi³eœ?

Nie wyci¹ga pan pochopnych wniosków?

Zabi³eœ swojego brata.

Dlaczego nie zawiadomi pan w³adz?

Myœlisz, ¿e nie zawiadomiê?
Nie bojê siê ciebie, Gregor.

Moim obowi¹zkiem jest ciê aresztowaæ.

Dziêki Bogu, ¿e mogê uchroniæ Theê
przed tob¹.

IdŸ, kochany.

Dobrze, Thea.

-Dobranoc, Albert.
-Dobranoc, kochanie.

Pu³kowniku Hassel?

Pu³kowniku Hassel?

Widzia³aœ pu³kownika Hassela?

-A nie ma go w swoim gabinecie, sir?
-W³aœnie tam by³em, pokój jest pusty.

W takim razie musia³ ju¿
pójœæ spaæ, sir.

-Dziêkujê, Anno. Dobranoc.
-Dobranoc, sir.

Postaramy siê udowodniæ,
¿e ten cz³owiek, Albert Lussan,

w przyp³ywie ob³¹kanej zazdroœci,
zamordowa³ pu³kownika Paula Hassela.

Pierwszy œwiadek, lokaj, Michael.

Wiem tylko, ¿e s³ysza³em, jak porucznik
Lussan krzycza³ na pu³kownika.

Co mówi³?

Powiedzia³, ¿e nikomu
nie pozwoli ich rozdzieliæ.

Nastêpny œwiadek. Kamerdyner, Raoul.

Powiedzia³, ¿e jeœli pu³kownik
bêdzie siê wtr¹ca³,

przebije jego cia³o stalowym butem.

Nastêpny œwiadek, gosposia, Anna.

Porucznik Lussan wyszed³ z gabinetu
pu³kownika Hassela.

-Powiedzia³, co tam robi³?
-Powiedzia³, ¿e szuka pu³kownika.

-I co zrobi³ potem?
-Opuœci³ dom.

Nastêpny œwiadek, pokojówka, Marie.

Co znalaz³aœ, kiedy nastêpnego ranka
otworzy³aœ gabinet?

Znalaz³am cia³o pu³kownika.

By³ pchniêty no¿em.

Nastêpny œwiadek.

Tak, tak. K³ócili siê.

-Widzia³a pani, jak wchodzi³ do gabinetu pu³kownika?
-Nie...

-w³aœciwie nie widzia³am jak wchodzi³.
-Czy mówi³, ¿e idzie do gabinetu?

Tak. Powiedzia³, ¿e tam idzie,
ale...

Nastêpny œwiadek, baron Anton.

Proszê, aby zwolniono mnie z zeznañ.

By³em przyjaŸnie nastawiony do m³odego porucznika.
Nie chcê bardziej zaszkodziæ jego reputacji.

Uznano pana za winnego zamordowania
pu³kownika Hassela.

Takie jest orzeczenie tego s¹du,

i za miesi¹c od dzisiaj,
zostanie pan rozstrzelany

zgodnie z prawem tej ziemi.

Nie wydaje ci siê, ¿e
przychodzisz tu za czêsto, Thea?

To nie jest dla ciebie dobre.

-Tak ciê¿ko jest sobie uœwiadomiæ, ¿e ju¿ go nie ma.
-Tak.

Odszed³.

Wszyscy oni odeszli.

Oni?

Wszyscy, którzy tu byli, kiedy siê
urodzi³em. Moi rodzice, rodzina.

On by³ ostatni. Zosta³em sam.

-Ale twój brat.
-O tak, mój brat.

Przepraszam. Wybacz.
Tyle myœli k³êbi mi siê w g³owie.

ChodŸmy.

Widzia³eœ porucznika Lussana?

Tak, widzia³em siê z nim dzisiaj
w wiêzieniu.

-Czy mówi³ o mnie?
-Tak.

Powiedzia³, ¿e
nie chce ciê widzieæ.

No ju¿, ju¿, moja droga,
nie p³acz.

Kocha³am go.

Oczywiœcie. Wszyscy mylimy siê
co do ludzi.

Jesteœ teraz jedynym prawdziwym
przyjacielem, jaki mi pozosta³.

Twój wuj pok³ada³ w nas
wszystkie swoje nadzieje, Thea.

Jego ostatnim ¿yczeniem by³o,
byœ zosta³a moj¹ ¿on¹.

I moim równie¿.

Chcia³abym ciê kochaæ.

Nie spróbujesz?

Daj mi trochê czasu, Anton.

Proszê.

Oczywiœcie, moja droga.

-Musi byæ pani bardzo szczêœliwa.
-Jest pani wspania³¹ pann¹ m³od¹.

Jest pani urocza, nawet jak na baronessê.

Baronessa.

Co siê sta³o, Jaœnie Pani?

Kiedy zwykle marzy³am o zam¹¿pójœciu,

to nigdy jako baronessa.

Proszê Jaœnie Panie, myœlê, ¿e ten
jest najbardziej odpowiedni,

jeœli pozwoli pan powiedzieæ.

Bêdzie pan dla panny m³odej
bardziej atrakcyjny.

-Znakomicie.
-Znakomicie.

-Piêknie.
-Wspaniale.

-Cudownie.
-Cudownie.

Jestem bardzo zadowolony. Mo¿ecie odejœæ, panowie.

Nigdy ju¿ nie u¿ywaj swego
prawego ramienia.

Nigdy go nie wyci¹gaj.

Nigdy nie obejmuj Thei.
Nigdy nawet nie broñ siê nim.

Jest zupe³nie sparali¿owane.

Tak.

Jesteœ martwy, Anton.

Dobry i martwy.

Dzisiaj siê ¿enisz.

Ale ciebie tam nie bêdzie.

-Emil.
-Tak, Jaœnie Panie?

Czy nie mówi³em ci, ¿ebyœ
pozby³ siê tego psa?

Próbowa³em, Jaœnie Panie,
ale zawsze wraca.

Otruj go. Utop. Zrób cokolwiek,
ale siê go pozb¹dŸ.

Tak, Jaœnie Panie.

Nie rozumiem.

Zawsze tak lubi³ tego psa.

-ChodŸ, chodŸ tu! Wracaj!
-Thor! Thor!

-Thor! ChodŸ tu!
-Wracaj tu! Wracaj.

-Thor!
-Thor!

Ale mo¿e pan przekroczyæ granicê
w kilka godzin, poruczniku.

Nie!

Wszyscy bêd¹ na œlubie. Nie zauwa¿¹
pana znikniêcia przez godzinê.

-Nie!
-Mo¿e pan opuœciæ kraj.

Dlaczego mia³bym uciekaæ przez coœ,
czego nie zrobi³em?

Ale dlaczego pan tego nie zrobi,
dlaczego siê pan nie ratuje? Niech pan ucieka.

W koñcu bêdzie mia³ pan szansê udowodniæ,
¿e pan tego nie zrobi³.

Thea wierzy w moj¹ niewinnoœæ.

Odk¹d tu jestem, nie us³ysza³em
od niej ani s³owa.

-Nie dbam o resztê.
-Myli siê pan, poruczniku.

Wiem, ¿e pyta³a o pana wiele razy.

-Jesteœ pewny?
-Ca³kowicie.

Ale powiedziano mi...

-Zmieni³em zdanie, Beran. Idê.
-To dobrze, sir.

W ka¿dym razie wynoszê siê st¹d.
I zobaczymy.

Jeœli moja pani pod¹¿y za mn¹,
poka¿ê jej, gdzie ma czekaæ.

Moja pani.

Zaprowadzê ciê do przedsionka,
moja pani.

Thea.

Albert. Jak siê tu dosta³eœ?

Mój kochany!

Musia³em ciê zobaczyæ, Thea.
Powiedz, ¿e mi wierzysz.

Ale¿ wierzê, lecz proszê, kochany,
nie mog¹ ciê tu znaleŸæ.

Przytul mnie, kochanie.

Najdro¿sza, nie mo¿esz go poœlubiæ.

Co ja robiê? Nie mo¿esz tu zostaæ.
Musisz iϾ.

Tak ciê kocham. Nic nie ugasi
mojej mi³oœci do ciebie.

Ani mojej. W ca³ym moim ¿yciu
nie bêdzie nikogo innego.

Tylko, ¿e bojê siê o ciebie.
Proszê idŸ ju¿, zanim ciê znajd¹.

Jaœnie Pani.

Prêdzej!

Niech ciê Bóg b³ogos³awi... i...

Jaœnie Pani.

Tak.

Baron czeka. Wszystko gotowe.

Ju¿ idê.

Jeœli ktokolwiek zna powód, dla którego tych dwoje
nie powinien po³¹czyæ œwiêty wêze³ ma³¿eñski,

niech wyjawi go teraz
albo zamilknie na wieki.

W takim razie

og³aszam was...

-Gregor.
-Patrzcie, poruszy³ prawym ramieniem.

To jest cz³owiek, który zamordowa³
porucznika Hassela!

To Gregor!

Spójrzcie, tu musi byæ
jakieœ otwarcie.

Obaj.

Starszy brat zabity no¿em m³odszego.

Przepowiednia siê spe³ni³a.

"Skoñczê tak, jak zacz¹³em."

t³umaczenie: Orion1