Would you like to inspect the original subtitles? These are the user uploaded subtitles that are being translated: Andrzej Sapkowski CZAS POGARDY Vedymini, a. wied�mini w�r�d Nordling�w (ob.) tajemnicza i elitarna kasta kap�an�w-wojownik�w, prawdopodobnie od�am druid�w (ob.). Wyposa�eni w wyobra�eniu ludowym w moc magiczn� oraz nadludzkie zdolno�ci, stawa� mieli v. do walki przeciwko z�ym duchom, potworom i wszelkim ciemnym si�om. W rzeczywisto�ci, mistrzami b�d�c we w�adaniu broni�, byli v. u�ywani przez w�adyk�w P�nocy w walkach plemiennych, mi�dzy owymi toczonych. W boju wpadali v. w trans, wywo�ywany, jak si� mniema, autohipnoz� lub �rodkami odurzaj�cymi, walczyli ze �lep� energi�, b�d�c ca�kowicie niewra�liwymi na b�l i powa�ne nawet obra�enia, co umacnia�o przes�dy o ich nadprzyrodzonej mocy. Teoria, wedle kt�rej v. mieli by� produktami mutacji lub in�ynierii genetycznej, nie znalaz�a potwierdzenia. S� v. bohaterami licznych poda� Nordling�w (por. F. Delanhoy, �Mity i legendy lud�w P�nocy"). Effenberg i Talbot, Encyclopaedia Maxima Mundi, tom XV Rozdzia� pierwszy Do tego, �eby m�c zarabia� na �ycie jako goniec konny, mawia� zwykle Aplegatt wst�puj�cym do s�u�by m�odzikom, potrzebne s� dwie rzeczy - z�ota g�owa i �elazna dupa. Z�ota g�owa jest nieodzowna, poucza� m�odych go�c�w Aplegatt, albowiem pod ubraniem, w p�askiej, przypasanej do go�ej piersi sk�rzanej sakwie goniec wozi tylko wiadomo�ci mniejszej wagi, kt�re bez l�ku mo�na powierzy� zdradliwemu papierowi lub pergaminowi. Prawdziwie wa�ne, sekretne wie�ci, takie, od kt�rych wiele zale�y, goniec musi zapami�ta� i powt�rzy� komu trzeba. S�owo w s�owo, a niekiedy nieproste s� to s�owa. Wym�wi� trudno, a co dopiero zapami�ta�. Aby zapami�ta�, aby nie pomyli� si� powtarzaj�c, trzeba mie� i�cie z�ot� g�ow�. A co daje �elazna rzy�, oho, tego ka�dy goniec rych�o do�wiadczy sam. Gdy przyjdzie sp�dzi� mu w siodle trzy dni i trzy noce, t�uc si� sto albo i dwie�cie mil po go�ci�cach, a czasami, gdy trzeba, po bezdro�ach. Ha, pewnie, nie ci�giem siedzi si� w siodle, czasem si� zsiada, odpoczywa. Bo cz�owiek du�o wytrzyma, ale ko� mniej. Ale gdy po odpoczynku trzeba znowu na kulbak�, zda si�, �e rzy� krzyczy: �Ratunku, morduj�!" A komu teraz potrzebni go�cy konni, panie Aplegatt, wydziwiali niekiedy m�odzi. Z Yengerbergu do Wyzimy, przyk�adowo, nie doskacze nikt szybciej ni� w cztery, albo i pi�� dni, cho�by na naj�miglejszym dzianecie skaka�. A czarodziejowi z Yengerbergu ile trzeba, by magiczn� wiadomo�� przekaza� do czarodzieja z Wyzimy? Godziny p�, albo i tego nie. Go�cowi mo�e ko� okule�. Mog� go zb�je albo Wiewi�rki ubi�, wilcy albo gryfy go mog� rozedrze�. By� goniec, nie ma go�ca. A czarnoksi�ska wiadomo�� zaw�dy dotrze, drogi nie zgubi, nie op�ni si� ani nie zatraci. Po co go�cy, je�li wsz�dzie s� czarodzieje, przy ka�dym kr�lewskim dworze? Niepotrzebni ju� s� go�cy, panie Aplegatt. Przez jaki� czas Aplegatt te� my�la�, �e ju� nie jest nikomu potrzebny. Mia� trzydzie�ci sze�� lat, by� ma�y, ale silny i �ylasty, pracy si� nie ba� i mia�, ma si� rozumie�, z�ot� g�ow�. M�g� znale�� sobie inn� robot�, by wy�ywi� siebie i �on�, by od�o�y� troch� grosza na posag dla dw�ch niezam�nych jeszcze c�rek, by m�c nadal pomaga� tej zam�nej, kt�rej m�owi, beznadziejnej ofermie, ci�giem nie wiod�o si� w interesach. Ale Aplegatt nie chcia� i nie wyobra�a� sobie innej roboty. By� kr�lewskim go�cem konnym. I nagle, po d�ugim okresie zapomnienia i upokarzaj�cej bezczynno�ci, Aplegatt sta� si� znowu potrzebny. Go�ci�ce i le�ne dukty znowu zadudni�y od kopyt. Go�cy, jak za dawnych czas�w, j�li znowu przemierza� kraj, nios�c wiadomo�ci od grodu do grodu. Aplegatt wiedzia�, dlaczego tak by�o. Widzia� wiele, a s�ysza� jeszcze wi�cej. Oczekiwano od niego, �e tre�� przekazanej wiadomo�ci natychmiast wyma�e z pami�ci, zapomni o niej, tak by nie m�c sobie przypomnie� nawet na torturach. Ale Aplegatt pami�ta�. I wiedzia�, dlaczego kr�lowie nagle przestali si� komunikowa� za pomoc� magii i magik�w. Wiadomo�ci, kt�re przewozili go�cy, mia�y pozosta� tajemnic� dla czarodziej�w. Kr�lowie nagle przestali ufa� magikom, przestali powierza� im swe sekrety. Co by�o powodem nag�ego och�odzenia si� przyja�ni kr�l�w i czarodziej�w, tego Aplegatt nie wiedzia� i nie obchodzi�o go to zbytnio. Tak kr�lowie, jak i magicy byli w jego opinii istotami niepoj�tymi, nieobliczalnymi w czynach - zw�aszcza gdy czasy robi�y si� trudne. A tego, �e sz�y trudne czasy, nie spos�b by�o nie zauwa�y�, przemierzaj�c kraj od grodu do grodu, od zamku do zamku, od kr�lestwa do kr�lestwa. Na drogach pe�no by�o wojska. Co krok natyka�o si� na kolumny piechoty lub jazdy, a ka�dy napotkany komendant by� zdenerwowany, przej�ty, opryskliwy i tak wa�ny, jakby los ca�ego �wiata od niego jednego zawis�. R�wnie� grody i zamki pe�ne by�y zbrojnego ludu, dzie� i noc trwa�a tam gor�czkowa bieganina. Niewidoczni zwykle burgrabiowie i kasztelani teraz bez ustanku latali po murach i dziedzi�cach �li niczym osy przed burz�, darli si�, kl�li, wydawali rozkazy, rozdawali kopniaki. Ku twierdzom i garnizonom dniem i noc� ci�gn�y oci�ale kolumny wy�adowanych woz�w, mijaj�c kolumny wracaj�ce, jad�ce szybko, leciutko i pusto. Pyli�y go�ci�ce p�dzone wprost ze stadnin tabuny rozbrykanych trzylatk�w. Niezwyczajne ni w�dzid�a, ni zbrojnego je�d�ca koniki weso�o korzysta�y z ostatnich dni swobody, dostarczaj�c koniuchom mn�stwo dodatkowego zaj�cia, a innym u�ytkownikom dr�g niema�o k�opot�w. Kr�tko m�wi�c, w upalnym, nieruchomym powietrzu wisia�a wojna. Aplegatt uni�s� si� w strzemionach, rozejrza�. W dole, u st�p wzg�rza, b�yska�a rzeka, ostro meandruj�c w�r�d ��k i k�p drzew. Za rzek�, na po�udniu, rozci�ga�y si� lasy. Goniec pop�dzi� konia. Czas nagli�. By� w drodze od dw�ch dni. Rozkaz kr�lewski i poczta dopad�y go w Hagge, gdzie wypoczywa� po powrocie z Tretogoru. Opu�ci� twierdz� noc�, galopuj�c go�ci�cem wzd�u� lewego brzegu Pontaru, przekroczy� granic� z Temeri� przed �witem, a teraz, w po�udnie nast�pnego dnia, by� ju� nad brzegiem Ismeny. Gdyby kr�l Foltest by� w Wyzimie, Aplegatt dor�czy�by mu pos�anie jeszcze tej nocy. Niestety, kr�la nie by�o w stolicy - przebywa� na po�udniu kraju, w Mariborze, oddalonym od Wyzimy o blisko dwie�cie mil. Aplegatt wiedzia� o tym, dlatego w okolicach Bia�ego Mostu porzuci� wiod�cy na zach�d go�ciniec i pojecha� lasami, w kierunku Ellander. Ryzykowa� nieco. W lasach ci�gle grasowa�y Wiewi�rki, biada temu, kto wpad� im w r�ce lub nawin�� si� pod �uk. Ale goniec kr�lewski musi ryzykowa�. Taka s�u�ba. Sforsowa� rzek� bez trudu - od czerwca nie pada�o, woda w l�nienie opad�a znacznie. Trzymaj�c si� skraju lasu, dotar� na szlak wiod�cy z Wyzimy na po�udniowy wsch�d, w stron� krasnoludzkich hut, ku�ni i osiedli w Masywie Mahakam. Szlakiem ci�gn�y wozy, wyprzedzane cz�sto przez konne podjazdy. Aplegatt odetchn�� z ulg�. Tam, gdzie by�o ludno, nie by�o Scoia'tael. Kampania przeciw walcz�cym z lud�mi elfom trwa�a w Temerii od roku, prze�ladowane po lasach wiewi�rcze komanda podzieli�y si� na mniejsze grupki, a mniejsze grupki trzyma�y si� z dala od ucz�szczanych dr�g i nie urz�dza�y na nich zasadzek. Przed wieczorem by� ju� na zachodniej granicy ksi�stwa Ellander, na rozstaju w okolicach wioski Zavada, sk�d mia� prost� i bezpieczn� drog� do Mariboru - czterdzie�ci dwie mile bitym, ucz�szczanym traktem. Na rozstaju by�a karczma. Postanowi� da� odpocz�� koniowi i sobie. Wiedzia�, �e je�li wyruszy o brzasku, to nawet bez specjalnego m�czenia wierzchowca jeszcze przed zachodem s�o�ca ujrzy srebrno-czarne proporce na czerwonych dachach wie� mariborskiego zamku. Rozkulbaczy� klacz i sam j� oporz�dzi�, ka��c pacho�kowi i�� precz. By� go�cem kr�lewskim, a goniec kr�lewski nikomu nie pozwala dotyka� swego konia. Zjad� solidn� porcj� jajecznicy z kie�bas� i �wiartk� pytlowego chleba, popi� kwart� piwa. Pos�ucha� plotek. R�norodnych. W karczmie popasali podr�ni ze wszystkich stron �wiata. W Dol Angra, dowiedzia� si� Aplegatt, znowu dosz�o do incydent�w, znowu oddzia� lyrijskiej kawalerii �ci�� si� na granicy z nilfgaardzkim podjazdem, znowu Meve, kr�lowa Lyrii, wielkim g�osem oskar�y�a Nilfgaard o prowokacj� i wezwa�a pomocy od kr�la Demawenda z Aedirn. W Tretogorze odby�a si� publiczna egzekucja reda�skiego barona, kt�ry potajemnie znosi� si� z emisariuszami nilfgaardzkiego cesarza Emhyra. W Kaedwen po��czone w du�y oddzia� komanda Scoia'tael dopu�ci�y si� rzezi w forcie Leyda. W rewan�u za t� masakr� ludno�� Ard Carra-igh dokona�a pogromu, morduj�c blisko cztery setki bytuj�cych w stolicy nieludzi. W Temerii, opowiedzieli kupcy jad�cy z po�udnia, panuj� smutek i �a�oba w�r�d cintryjskich emigrant�w, zebranych pod sztandarami marsza�ka Yissegerda. Potwierdzi�a si� bowiem straszna wie�� o �mierci Lwi�tka, ksi�niczki Cirilli, ostatniej z krwi kr�lowej Calanthe, zwanej Lwic� z Cintry. Opowiedziano kilka jeszcze straszniejszych, z�owr�bnych plotek. Oto w kilku wsiach w okolicach Aldersbergu dojone krowy zacz�y nagle strzyka� z wymion krwi�, a o �wicie widziano we mgle Dziewic� Moru, zwiastunk� straszliwej zag�ady. W Brugge, w okolicach Lasu Brokilon, zakazanego kr�lestwa le�nych driad, pojawi� si� Dziki Gon, galopuj�cy po niebiosach orszak widm, a Dziki Gon, jak powszechnie wiadomo, zawsze zapowiada wojn�. A z przyl�dka Bremervoord dostrze�ono widmowy statek, a na jego pok�adzie upiora - czarnego rycerza w he�mie ozdobionym skrzyd�ami drapie�nego ptaka... Goniec nie przys�uchiwa� si� d�u�ej, by� zbyt zm�czony. Poszed� do wsp�lnej izby noclegowej, zwali� si� na bar��g i zasn�� jak k�oda. O brzasku wsta�. Gdy wyszed� na podw�rze, zdziwi� si� nieco - nie by� pierwszym szykuj�cym si� do drogi, a to rzadko si� zdarza�o. Przy studni sta� osiod�any kary ogier, a obok, przy korycie, my�a r�ce kobieta w m�skim stroju. S�ysz�c kroki Aplegatta, kobieta odwr�ci�a si�, mokrymi d�o�mi zebra�a i odrzuci�a do ty�u bujne czarne w�osy. Goniec uk�oni� si�. Kobieta lekko skin�a g�ow�. Wchodz�c do stajni niemal zderzy� si� z drugim rannym ptaszkiem, kt�rym by�a m�oda dziewczyna w aksamitnym berecie, wywodz�ca w�a�nie na podw�rze jab�ko-wit� klacz. Dziewczyna tar�a twarz i ziewa�a, opieraj�c si� o bok wierzchowca. - Ojej - mrukn�a, mijaj�c go�ca. - Usn� chyba na koniu... Usn� jak nic... Uaauaaua... - Ch��d ci� orze�wi, gdy rozk�usujesz koby�k� - rzek� grzecznie Aplegatt, �ci�gaj�c siod�o z belki. - Szcz�liwej drogi, panieneczko. Dziewczyna odwr�ci�a si� i spojrza�a na niego, jak gdyby dopiero teraz go zauwa�y�a. Oczy mia�a wielkie i zielone jak szmaragdy. Aplegatt narzuci� czaprak na konia. - Szcz�liwej drogi �yczy�em - powt�rzy�. Zwykle nie by� wylewny ani rozmowny, ale teraz czu� potrzeb� pogadania z bli�nim, nawet je�li tym bli�nim by�a zwyk�a zaspana smarkula. Mo�e sprawi�y to d�ugie dni samotno�ci na szlaku, a mo�e to, �e smarkula troch� przypomina�a jego �redni� c�rk�. - Niech was bogowie ustrzeg� - doda� - od wypadku i z�ej przygody. We dwie wy jeno i przy tym niewiasty... A czasy teraz niedobre. Wsz�dzie niebezpiecze�stwo czyha na go�ci�cach... Dziewczyna szerzej otworzy�a zielone oczy. Goniec poczu� zimno na plecach, przeszy� go dreszcz. - Niebezpiecze�stwo... - odezwa�a si� nagle dziewczyna dziwnym, zmienionym g�osem. - Niebezpiecze�stwo jest ciche. Nie us�yszysz, gdy nadleci na szarych pi�rach. Mia�am sen. Piasek... Piasek by� gor�cy od s�o�ca... - Co? - Aplegatt zamar� z siod�em opartym o brzuch. - Co m�wisz, panieneczko? Jaki piasek? Dziewczyna wzdrygn�a si� silnie, przetar�a twarz. Jab�kowita klacz potrz�sn�a �bem. - Ciri! - zawo�a�a ostro czarnow�osa kobieta z podw�rza, poprawiaj�c popr�g i juki karego ogiera. - Pospiesz si�! Dziewczyna ziewn�a, spojrza�a na Aplegatta, zamruga�a, sprawiaj�c wra�enie zdziwionej jego obecno�ci� w stajni. Goniec milcza�. - Ciri - powt�rzy�a kobieta. - Zasn�a� tam? - Ju� id�, pani Yennefer! Gdy Aplegatt okulbaczy� wreszcie konia i wywi�d� go na podw�rze, po kobiecie i dziewczynie nie by�o ju� �ladu. Kogut zapia� przeci�gle i chrypliwie, rozszczeka� si� pies, w�r�d drzew odezwa�a si� kuku�ka. Goniec wskoczy� na siod�o. Przypomnia� sobie nagle zielone oczy zaspanej dziewczyny, jej dziwne s�owa. Ciche niebezpiecze�stwo? Szare pi�ra? Gor�cy piasek? Chyba niespe�na rozumu by�a dziewka, pomy�la�. Sporo takich teraz si� widuje, pomylonych dziewek, ukrzywdzonych w wojenne dni przez maruder�w albo innych hultaj�w... Tak, ani chybi pomylona. A mo�e jeno rozespana, wyrwana ze snu, nie dobudzona jeszcze? Dziw, jakie brednie nieraz ludzie plot�, gdy o �witaniu wci�� jeszcze mi�dzy snem a jaw� si� ko�acz�... Znowu przeszy� go dreszcz, a mi�dzy �opatkami odezwa� si� b�l. Rozmasowa� plecy pi�ci�. Gdy tylko znalaz� si� na mariborskim trakcie, wrazi� koniowi pi�t� w mi�kkie i poszed� w galop. Czas nagli�. *** W Mariborze goniec nie odpoczywa� d�ugo - nie min�� dzie�, a wiatr znowu �wiszcza� mu w uszach. Nowy ko�, szpakowaty �rebiec z mariborskiej stadniny, szed� ostro, wyci�gaj�c szyj� i zamiataj�c ogonem. Miga�y przydro�ne wierzby. Pier� Aplegatta ugniata�a sakwa z poczt� dyplomatyczn�. Rzy� bola�a. - Tfu, a �eby� kark skr�ci�, latawcze zatracony! - wrzasn�� mu w �lad wo�nica, �ci�gaj�c powody zaprz�gu, sp�oszonego przemkni�ciem cwa�uj�cego szpaka. - Widzita go, jak to gna, jakby mu �mier� pi�ty liza�a! A p�d�, p�d�, �wiszczypa�o, i tak przed kostuch� nie ucieczesz! Aplegatt otar� oko, za�zawione od p�du. Wczorajszego dnia przekaza� kr�lowi Foltestowi listy, a potem wyrecytowa� tajne pos�anie kr�la Demawenda. - Demawend do Foltesta. W Dol Angra wszystko przygotowane. Przebiera�cy czekaj� na rozkaz. Przewidywany termin: druga noc lipcowa po nowiu ksi�yca. �odzie musz� wyl�dowa� na tamtym brzegu dwa dni p�niej. Nad go�ci�cem lecia�y stada wron, kracz�c dono�nie. Lecia�y na wsch�d, w kierunku Mahakamu i Dol Angra, w kierunku Yengerbergu. Jad�c, goniec powtarza� w pami�ci s�owa sekretnego poselstwa, kt�re za jego po�rednictwem kr�l Temerii s�a� kr�lowi Aedirn. Foltest do Demawenda. Pierwsze: Wstrzymajmy akcj�. M�drale zwo�ali zjazd, maj� si� spotka� i radzi� na wyspie Thanedd. Ten zjazd mo�e wiele zmieni�. Drugie: poszukiwa� Lwi�tka mo�na zaprzesta�. Potwierdzi�o si�. Lwi�tko nie �yje. Aplegatt d�gn�� szpaka pi�t�. Czas nagli�. *** W�ska le�na droga by�a zatarasowana wozami. Aplegatt zwolni�, spokojnie podk�usowa� do ostatniego z d�ugiej kolumny wehiku��w. Natychmiast zorientowa� si�, �e nie przepchnie si� przez zator. O zawracaniu nie mog�o by� i mowy, by�aby to zbyt wielka strata czasu. Zapuszczanie si� w bagnisty g�szcz celem objechania zatoru te� niezbyt mu si� u�miecha�o, tym bardziej �e zmierzcha�o ju�. - Co tu si� sta�o? - zapyta� wo�nic�w ostatniego pojazdu kolumny, dw�ch staruszk�w, z kt�rych jeden zdawa� si� drzema�, a drugi nie �y�. - Napad? Wiewi�rki? Gadajcie! Spiesz� si�... Nim kt�ry� ze staruszk�w zd��y� odpowiedzie�, od niewidocznego w�r�d lasu czo�a kolumny rozleg�y si� krzyki. Wo�nice w po�piechu wskakiwali na wozy, smagali konie i wo�y przy wt�rze wyszukanych przekle�stw. Kolumna oci�ale ruszy�a z miejsca. Drzemi�cy staruszek ockn�� si�, poruszy� brod�, cmokn�� na mu�y i strzeli� je lejcami po zadach. Staruszek wygl�daj�cy na nie�ywego o�y�, odsun�� s�omiany kapelusz z oczu i popatrzy� na Aplegatta. - Patrzcie go - powiedzia�. - Spieszno mu. H�, synku, poszcz�ci�o ci si�. W sam czas tu doskaka�e�. - Ano - poruszy� brod� drugi staruszek i pop�dzi� mu�y. - W sam czas. Gdyby� tu w po�udnie zajecha�, sta�by� wraz z nami, czeka� na wolny przejazd. Wszystkim nam pilno, ale czeka� przysz�o. Jak pojedziesz, gdy trakt zamkni�ty? - Zamkni�ty by� trakt? A to jak� mod�? - Srogi ludojad si� tu objawi�, synku. Na rycerza napad�, co samowt�r z pacho�kiem traktem jecha�. Rycerzowi podobnie� potw�r g�ow� wraz z he�mem urwa�, koniu kiszki wypu�ci�. Pacho�ek umkn�� zdo�a�, baja�, �e zgroza jedna, �e czerwony by� pono go�ciniec od juchy... - Co to by�o za monstrum? - spyta� Aplegatt, wstrzymuj�c konia, by m�c kontynuowa� rozmow� z wo�nicami wlok�cego si� wozu. - Smok? - Nie, nie smok - powiedzia� drugi staruszek, ten w s�omianym kapeluszu. - Powiadaj�, mandygora, czy jako� tak. Pacho�ek gada�, �e lataj�ca bestyja, okrutnie wielga. A zawzi�ta! My�lelim, �e �re rycerza i odleci, ale gdzie tam! Siad�a pono na drodze, kurwa jej ma�, i siedzi, syczy, z�biskami �yska... No, to i zatka�a szlak niczym korek flaszk�, bo kto podjecha� i potwor� zoczy�, zostawia� w�z i chodu nazad. Ustawi�o si� tedy woz�w na p� mili, a dooko�a, jak sam baczysz, synku, g�stwa i mokrad�o, ani objecha�, ani zawr�ci�. Stalim tedy... - Tylu ch�opa! - parskn�� goniec. - A stali jak dudki! By�o topory wzi�� a dzidy i wy�en�� besti� z drogi albo ubi�. - Ano, paru pr�bowa�o - powiedzia� powo��cy staruszek, pop�dzaj�c mu�y, bo kolumna ruszy�a szybciej. -Trzech krasnolud�w z kupieckiej stra�y, a z nimi czterej nowobra�cy, co do Carreras do twierdzy szli, do wojska. Krasnolud�w bestyja okrutnie poharata�a, a nowobra�cy... - Czmychn�li - doko�czy� drugi staruszek, po czym soczy�cie i daleko splun��, niechybnie trafiaj�c w woln� przestrze� mi�dzy zadami mu��w. - Czmychn�li, ledwo ow� mandygor� zoczyli. Jeden pono w gacie si� sfajda�. O, patrzaj, patrzaj, synku, to on! Tam! - Co wy mi tu - zdenerwowa� si� lekko Aplegatt - posra�ca chcecie pokazywa�? Nieciekawym... - Nie to! Potw�r! Ubity potw�r! Wojacy na fur� go k�ad�! Widzicie? Aplegatt stan�� w strzemionach. Pomimo zapadaj�cych ciemno�ci i t�ocz�cych si� ciekawskich dostrzeg� podnoszone przez �o�nierzy ogromne p�owe cielsko. Nietoperze skrzyd�a i skorpioni ogon potwora wlok�y si� bezw�adnie po ziemi. Krzykn�wszy ch�ralnie, wojacy unie�li zew�ok wy�ej i zwalili na w�z. Zaprz�one do wozu konie, zaniepokojone wida� smrodem krwi i �cierwa, zar�a�y, targn�y dyszlem. - Nie sta�! - wrzasn�� na staruszk�w komenderuj�cy �o�nierzami dziesi�tnik. - Dalej jecha�! Nie tarasowa� przejazdu! Dziadek pop�dzi� mu�y, w�z podskoczy� na koleinach. Aplegatt szturchn�� konia pi�t�, zr�wna� si�. - Wojacy, widno, besti� ut�ukli? - Ale tam - zaprzeczy� staruszek. - Wojacy, jak przyszli, jeno g�by na ludzi rozwierali, rugali. A to st�j, a to nast�p si�, a to to, a to sio. Do potwora im spieszno nie by�o. Pos�ali po wied�mina. - Po wied�mina? - Tak by�o - zapewni� drugi staruszek. - Kt�remu� si� przypomnia�o, �e we wsi wied�mina widzia�, tedy pos�ali po niego. Przeje�d�a� potem podle nas. W�os mia� bia�y, g�b� paskudn� i srogi miecz na plecach. Nie min�a godzina, jak kto� od przodka krzykn��, �e zara b�dzie mo�na jecha�, bo wied�min bestyj� ukatrupi�. Tegdy ruszylim nareszcie i akuratnie� ty si�, synku, napatoczy�. - Ha - rzek� Aplegatt w zamy�leniu. - Tyle lat po drogach goni�, a jeszcze wied�mina nie napotka�em. Widzia� kto, jak on tego potwora sprawia�? - Ja widzia�em! - zawo�a� ch�opak ze zmierzwion� czupryn�, podk�usowuj�c z drugiej strony wozu. Jecha� na oklep, powoduj�c chud� hreczkowat� szkapk� za pomoc� kantara. - Wszystko widzia�em! Bo przy �o�nierzach by�em, na samiu�kim przodku! - Patrzcie go, smarka - powiedzia� powo��cy staruszek. - Mleko pod nosem, a jak si� m�drzy. A batem chcesz? - Niechajcie go, ojciec - wtr�ci� si� Aplegatt. - Skoro rozstaje, tam na Carreras pojad�, a wcze�niej chcia�oby si� wiedzie�, co by�o z tym wied�minem. Gadaj, ma�y. - A by�o tak - zacz�� szybko ch�opak, jad�c st�pa obok zaprz�gu - �e przyby� �w wied�min do wojskowego komendanta. Rzek�, �e zwie si� Gerant. Komendant za si� na to, �e jak si� zwa�, tak si� zwa�, lepiej niech si� do roboty we�mie. I pokaza�, k�dy potw�r siedzi. Wied�min podszed� bli�ej, popatrzy� krzynk�. Do potwora by�o ze staje, albo i wi�cej nawet, ale on tylko z dala pojrza� i od razu m�wi, �e to jest mantikora wyj�tkiem wielga i �e ubije j�, jak mu dwie�cie koron zap�ac�. - Dwie�cie koron? - zach�ysn�� si� drugi staruszek. -Co on, ze szcz�tem zdumia�? - To samo pan komendant rzekli, ino �e plugawiej nieco. A wied�min na to, �e tyle to ma kosztowa� i �e jemu zajedno, niech potw�r siedzi na drodze cho�by do s�dnego dnia. Komendant na to, �e tyli grosza nie zap�aci, wolej mu poczeka�, a� stwora sama odleci. Wied�min za si� na to, �e stwora nie odleci, bo g�odna jest i w�ciek�a. A je�li odleci, to wnet nazad powr�ci, bo to jej �owieckie tero... teret... teretor... - A ty, smarku, nie bublij! - zez�o�ci� si� powo��cy staruszek, bez widocznego skutku pr�buj�c wysmarka� si� w palce, w kt�rych jednocze�nie trzyma� lejce. - Jeno m�w, jak by�o! - W�dy m�wi�! Rzek� wied�min tak: nie odleci potw�r, a b�dzie sobie ca�� noc rycerza ubitego jad�, powolutku, bo rycerz w zbroicy, wyd�uba� go trudno ze �rodka. Na to podeszli kupce i nu�e wied�mina ugadywa�, tak i siak, �e �ciepk� zrobi� i sto koron mu dadz�. A wied�min im na to, �e bestia, pry, zowie si� mantikora i bardzo jest nieprzezpieczna, tedy sto koron to se mog� wsadzi� do rzyci, on karku nie nadstawi. Na to komendant rozsierdzi� si� i powiedzia�, �e taka to ju� pieska i wied�mi�ska dola karku nadstawia� i �e wied�min rychtyk do tego jest jako w�a�nie ona rzy� do srania. A kupce wida� bojali si�, �e wied�min tako� rozsierdzi si� i precz ruszy, bo ugodzili si� na sto pi��dziesi�t. I wied�min miecza doby� i go�ci�cem poszed�, ku temu miejscu, gdzie potwora siedzia�a. A komendant znak od uroku w �lad za nim zrobi�, na ziem poplu� i rzek�, �e takich odmie�c�w piekielnych nie wiedzie� czemu ziemia nosi. Jeden kupiec za si� na to, �e jakby wojsko, miast po lasach za elfami gania�, straszyd�a z dr�g przep�dza�o, toby wied�min�w nie by�o trzeba i �e... - Nie ple� - przerwa� staruszek - ino opowiadaj, co� widzia�. - Jam - pochwali� si� ch�opak - wied�mi�skiego konia strzeg�, koby�ki kasztanki ze strza�k� bia��. - Z koby�k� pies ta�cowa�! A jak wied�min potwora ubija�, widzia�e�? - Eee... - zaj�kn�� si� ch�opak. - Nie widzia�em... Do ty�u mnie wypchli. Wszyscy w g�os wrzeszczeli i konie si� sp�oszy�y, tedy... - Przeciem m�wi� - rzek� pogardliwie dziadek - �e g�wno on widzia�, smark jeden. - Alem widzia� wied�mina, gdy wr�ci�! - zaperzy� si� ch�opak. - A komendant, kt�ry na wszystko baczy�, blady by� ca�kiem na licu i rzek� po cichu do �o�nierz�w, �e s� to czary magiczne albo sztuczki elfie, �e zwyk�y cz�owiek tak szybko mieczem robi� nie zdo�a... Wied�min za si� od kupc�w wzi�� pieni�dz, koby�ki dosiad� i pojecha�. - Hmmm... - mrukn�� Aplegatt. - Kt�r�dy pojecha�? Traktem ku Carreras? Je�li tak, to go mo�e dognam, cho� mu si� przyjrz�... - Nie - powiedzia� ch�opak. - On z rozstaja w stron� Dorian ruszy�. Spieszno mu by�o. *** Wied�minowi rzadko �ni�o si� cokolwiek i nawet tych rzadkich sn�w nigdy nie pami�ta� po przebudzeniu. Nawet wtedy, gdy by�y to koszmary - a zwykle by�y to koszmary. Tym razem to te� by� koszmar, ale tym razem wied�min zapami�ta� przynajmniej jego fragment. Ze sk��bionego wiru jakich� niejasnych, ale niepokoj�cych postaci, dziwnych, ale z�owr�bnych scen i niezrozumia�ych, ale budz�cych groz� s��w i d�wi�k�w wy�oni� si� nagle wyra�ny i czysty obraz. Ciri. Inna od tej, kt�r� pami�ta� z Kaer Morhen. Jej popielate w�osy, rozwiane w galopie, by�y d�u�sze - takie jakie nosi�a wtedy, gdy spotka� j� po raz pierwszy, w Brokilonie. Gdy przeje�d�a�a obok niego, chcia� krzykn��, ale nie doby� g�osu. Chcia� pobiec za ni�, ale mia� wra�enie, �e do po�owy ud pogr��ony jest w stygn�cej smole. A Ciri zdawa�a si� go nie widzie�, galopowa�a dalej, w noc, mi�dzy pokraczne olchy i wierzby, jak �ywe wymachuj�ce konarami. A on zobaczy�, �e jest �cigana. �e w �lad za ni� cwa�uje kary ko�, a na nim je�dziec w czarnej zbroi, w he�mie udekorowanym skrzyd�ami drapie�nego ptaka. Nie m�g� si� poruszy�, nie m�g� krzykn��. M�g� tylko patrze�, jak skrzydlaty rycerz dogania Ciri, chwyta za w�osy, �ci�ga z siod�a i galopuje dalej, wlok�c j� za sob�. M�g� tylko patrze�, jak twarz Ciri sinieje z b�lu, a z jej ust rwie si� bezg�o�ny krzyk. Obudzi� si�, rozkaza� sobie, nie mog�c znie�� koszmaru. Obudzi� si�! Obudzi� si� natychmiast! Obudzi� si�. D�ugo le�a� nieruchomo, rozpami�tuj�c sen. Potem wsta�. Wyci�gn�� spod poduszki sakiewk�, szybko przeliczy� dziesi�ciokoron�wki. Sto pi��dziesi�t za wczorajsz� mantikor�. Pi��dziesi�t za mglaka, kt�rego zabi� na zlecenie w�jta z wioski pod Carreras. I pi��dziesi�t za wilko�aka, kt�rego wystawili mu osadnicy z Burdorffu. Pi��dziesi�t za wilko�aka. Du�o, bo robota by�a �atwa. Wilko�ak nie broni� si�. Zagnany do jaskini, z kt�rej nie by�o wyj�cia, ukl�kn�� i czeka� na cios miecza. Wied�minowi by�o go �al. Ale potrzebowa� pieni�dzy. Nie min�a godzina, a w�drowa� ju� ulicami miasta Dorian, szukaj�c znajomego zau�ka i znajomego szyldu. *** Napis na szyldzie g�osi�: �Codringher i Fenn, konsultacje i us�ugi prawne". Geralt jednak wiedzia� a� nadto dobrze, �e to, co robili Codringher i Fenn, mia�o z regu�y nad wyraz ma�o wsp�lnego z prawem, sami za� partnerzy mieli mn�stwo powod�w, by unika� jakiegokolwiek kontaktu zar�wno z prawem, jak i z jego przedstawicielami. W�tpi� te� powa�nie, by kt�rykolwiek ze zjawiaj�cych si� w kantorze klient�w wiedzia�, co znaczy s�owo �konsultacja". W dolnej kondygnacji budyneczku nie by�o wej�cia; by�y tylko solidnie zaryglowane wrota, zapewne wiod�ce do wozowni lub stajni. Aby dosta� si� do drzwi wej�ciowych, trzeba by�o zapu�ci� si� na ty�y domu, wej�� na b�otniste, pe�ne kaczek i kur podw�rko, stamt�d na schodki, potem za� przej�� w�sk� galeryjk� i ciemnym korytarzykiem. Dopiero w�wczas stawa�o si� przed solidnymi, okutymi drzwiami z mahoniu, zaopatrzonymi w wielk� mosi�n� ko�atk� w kszta�cie lwiej g�owy. Geralt zako�ata�, po czym cofn�� si� szybko. Wiedzia�, �e zamontowany w drzwiach mechanizm mo�e wystrzeli� z ukrytych w�r�d oku� otwor�w d�ugie na dwadzie�cia cali �elazne szpikulce. Teoretycznie, szpikulce strzela�y z drzwi tylko w�wczas, gdy kto� pr�bowa� manipulowa� przy zamku, wzgl�dnie gdy Codringher lub Fenn naciskali na urz�dzenie spustowe, ale Geralt wielokrotnie ju� przekona� si�, �e nie ma niezawodnych mechanizm�w i �e ka�dy z nich dzia�a czasem nawet wtedy, gdy dzia�a� nie powinien. I odwrotnie. W drzwiach by�o zapewne jakie� urz�dzenie identyfikuj�ce go�ci, prawdopodobnie czarodziejskie. Po zako�ataniu nigdy nikt z wewn�trz nie indagowa� ani nie ��da�, by si� opowiada�. Drzwi otwiera�y si� i stawa� w nich Codringher. Zawsze Codringher, nigdy Fenn. - Witaj, Geralt - powiedzia� Codringher. - Wejd�. Nie musisz si� tak p�aszczy� do framugi, bo rozmontowa�em zabezpieczenie. Par� dni temu co� si� w nim zepsu�o. Zadzia�a�o ni z gruszki, ni z pietruszki i podziurawi�o domokr��c�. Wchod� �mia�o. Masz spraw� do mnie? - Nie - wied�min wszed� do obszernego, mrocznego przedpokoju, w kt�rym jak zwykle lekko �mierdzia�o kotem. - Nie do ciebie. Do Fenna. Codringher zarechota� g�o�no, utwierdzaj�c wied�mina w podejrzeniu, �e Fenn by� postaci� stuprocentowo mityczn�, s�u��c� do mydlenia oczu prewotom, bajlifom, poborcom podatk�w i innym nienawistnym Codringherowi osobom. Weszli do kantoru, w kt�rym by�o ja�niej, bo by� to pok�j szczytowy - solidnie zakratowane okna wychodzi�y na s�o�ce przez wi�ksz� cz�� dnia. Geralt zaj�� krzes�o przeznaczone dla klient�w. Naprzeciw, za d�bowym biurkiem, rozpar� si� w wy�cie�anym fotelu Codringher, ka��cy tytu�owa� si� �adwokatem" cz�owiek, dla kt�rego nie by�o rzeczy niemo�liwych. Je�li kto� mia� trudno�ci, k�opoty, problemy - szed� do Codringhera. I w�wczas ten kto� szybko dostawa� do r�ki dowody nieuczciwo�ci i malwersacji wsp�lnika w interesach. Otrzymywa� kredyt bankowy bez zabezpiecze� i gwarancji. Jako jedyny z d�ugiej listy wierzycieli egzekwowa� nale�no�ci od firmy, kt�ra og�asza�a bankructwo. Otrzymywa� spadek, cho� bogaty wuj odgra�a� si�, �e nie zapisze ni miedziaka. Wygrywa� proces spadkowy, bo najzawzi�tsi nawet krewni niespodziewanie wycofywali roszczenia. Jego syn wychodzi� z lochu, oczyszczony z zarzut�w na podstawie niezbitych dowod�w albo zwolniony z braku takowych, bo je�li dowody by�y, to znika�y tajemniczo, a �wiadkowie na wyprz�dki odwo�ywali wcze�niejsze zeznania. Nadskakuj�cy c�rce �owca posag�w nagle zwraca� afekt ku innej. Kochanek �ony lub uwodziciel c�rki w wyniku nieszcz�liwego wypadku doznawa� skomplikowanego z�amania trzech ko�czyn, w tym przynajmniej jednej g�rnej. A zapami�ta�y wr�g lub inny nader niewygodny osobnik przestawa� szkodzi� - z regu�y gin�� po nim wszelki �lad i s�uch. Tak, je�li kto� mia� problemy, jecha� do Dorian, bieg� chy�o do firmy �Codringher i Fenn" i ko�ata� do mahoniowych drzwi. W drzwiach stawa� �adwokat" Codringher, niewysoki, szczup�y i szpakowaty, o niezdrowej cerze cz�owieka rzadko przebywaj�cego na �wie�ym powietrzu. Codringher prowadzi� do kantoru, siada� w fotelu, bra� na kolana du�ego bia�o-czarnego kocura i g�aska� go. Obaj -Codringher i kocur - mierzyli klienta nie�adnym, niepokoj�cym spojrzeniem ��tozielonkawych oczu. - Otrzyma�em tw�j list - Codringher i kocur zmierzyli wied�mina ��tozielonymi spojrzeniami. - Odwiedzi� mnie tak�e Jaskier. Przeje�d�a� przez Dorian kilka tygodni temu. Opowiedzia� mi co nieco o twoich strapieniach. Ale powiedzia� bardzo ma�o. Za ma�o. - Doprawdy? Zaskakujesz mnie. To by�by pierwszy znany mi przypadek, gdy Jaskier nie powiedzia� za du�o. - Jaskier - Codringher nie u�miechn�� si� - niewiele powiedzia�, bo i wiedzia� niewiele. A powiedzia� mniej, ni� wiedzia�, bo po prostu o niekt�rych sprawach zakaza�e� mu gada�. Sk�d u ciebie ten brak zaufania? I to wzgl�dem kolegi w profesji? Geralt �achn�� si� lekko. Codringher by�by uda�, �e nie zauwa�y�, ale nie m�g�, bo kot zauwa�y�. Rozwar�szy szeroko oczy, obna�y� bia�e kie�ki i zasycza� niemal bezg�o�nie. - Nie dra�nij mojego kota - powiedzia� adwokat, uspokajaj�c zwierz�tko g�askaniem. - Poruszy�o ci� nazwanie koleg�? Przecie� to prawda. Ja te� jestem wied�minem. Ja te� wybawiam ludzi od potwor�w i od potwornych k�opot�w. I te� robi� to za pieni�dze. - S� pewne r�nice - mrukn�� Geralt, wci�� pod nieprzyjaznym wzrokiem kocura. - S� - zgodzi� si� Codringher. - Ty jeste� wied�minem anachronicznym, a ja wied�minem nowoczesnym, id�cym z duchem czasu. Dlatego ty wkr�tce b�dziesz bezrobotny, a ja b�d� prosperowa�. Strzyg, wiwern, endriag i wilko�ak�w wkr�tce nie b�dzie ju� na �wiecie. A skurwysyny b�d� zawsze. - Przecie� ty wybawiasz od k�opot�w w�a�nie g��wnie skurwysyn�w, Codringher. Maj�cych k�opoty biedak�w nie sta� na twoje us�ugi. - Na twoje us�ugi biedak�w nie sta� r�wnie�. Biedak�w nigdy nie sta� na nic, dlatego w�a�nie s� biedakami. - Nies�ychanie to logiczne. A odkrywcze, �e a� dech zapiera. - Prawda ma to do siebie, �e zapiera. A w�a�nie prawd� jest, �e baz� i ostoj� naszych profesji jest skurwysy�stwo. Z tym, �e twoje jest ju� prawie reliktem, a moje jest realne i rosn�ce w si��. - Dobra, dobra. Przejd�my do rzeczy. - Najwy�szy czas - kiwn�� g�ow� Codringher, g�aszcz�c kota, kt�ry wypr�y� si� i zamrucza� g�o�no, wbijaj�c mu pazury w kolano. - I za�atwiajmy te rzeczy zgodnie z hierarchi� ich wa�no�ci. Rzecz pierwsza: moje honorarium, kolego wied�minie, wynosi dwie�cie pi��dziesi�t novigradzkich koron. Dysponujesz tak� kwot�? Czy te� mo�e zaliczasz si� do maj�cych k�opoty biedak�w? - Najpierw przekonajmy si�, czy zapracowa�e� na tak� kwot�. - Przekonywanie - powiedzia� zimno adwokat - ogranicz wy��cznie do w�asnej osoby i bardzo przyspiesz. Gdy za� si� ju� przekonasz, po�� pieni�dze na stole. W�wczas przejdziemy do kolejnych, mniej wa�nych rzeczy. Geralt odwi�za� od pasa mieszek i z brz�kiem rzuci� go na biurko. Kocur gwa�townym susem zeskoczy� z kolan Codringhera i umkn��. Adwokat schowa� trzos do szuflady, nie sprawdzaj�c zawarto�ci. - Sp�oszy�e� mojego kota - powiedzia� z nieudawanym wyrzutem. - Przepraszam. My�la�em, �e brz�k pieni�dzy jest ostatni� rzecz� mog�c� sp�oszy� twojego kota. M�w, czego si� dowiedzia�e�. - Ten Rience - zacz�� Codringher - kt�ry tak ci� interesuje, to do�� tajemnicza posta�. Uda�o mi si� ustali� tylko to, �e studiowa� dwa lata w szkole czarodziej�w w Ba� Ard. Wywalili go stamt�d, przy�apawszy na drobnych kradzie�ach. Pod szko��, jak zwykle, czekali werbownicy z kaedwe�skiego wywiadu. Rience da� si� zwerbowa�. Co robi� dla wywiadu Kaedwen, nie uda�o mi si� ustali�. Ale odrzuty ze szko�y czarodziej�w zwykle szkoli si� na morderc�w. Pasuje? - Jak ula�. M�w dalej. - Nast�pna informacja pochodzi z Cintry. Pan Rience siedzia� tam w lochu. Za rz�d�w kr�lowej Calanthe. - Za co siedzia�? - Wyobra� to sobie, �e za d�ugi. Kiblowa� kr�tko, bo kto� go wykupi�, sp�acaj�c te d�ugi wraz z procentami. Transakcja odby�a si� za po�rednictwem banku, z zastrze�eniem anonimowo�ci dobroczy�cy. Pr�bowa�em wy�ledzi�, od kogo pochodzi�y pieni�dze, ale da�em za wygran� po czterech kolejnych bankach. Ten, kto wykupi� Rience'a, by� profesjona�em. I bardzo zale�a�o mu na anonimowo�ci. Codringher zamilk�, zakas�a� ci�ko, przyk�adaj�c chustk� do ust. - I nagle, tu� po zako�czeniu wojny, pan Rience pojawi� si� w Sodden, w Angrenie i w Brugge - podj�� po chwili, ocieraj�c wargi i patrz�c na chustk�. - Odmieniony nie do poznania, przynajmniej je�li chodzi o zachowanie i ilo�� got�wki, jak� dysponowa� i jak� szasta�. Bo je�eli chodzi o miano, to bezczelny sukinsyn nie wysila� si� - nadal u�ywa� imienia Rience. I jako Rience zacz�� prowadzi� intensywne poszukiwania pewnej osoby, czy raczej os�bki. Odwiedzi� druid�w z angre�skiego Kr�gu, tych, kt�rzy opiekowali si� wojennymi sierotami. Cia�o jednego z druid�w odnaleziono po jakim� czasie w pobliskim lesie, zmasakrowane, nosz�ce �lady tortur. Potem Rience pojawi� si� na Zarzeczu... - Wiem - przerwa� Geralt. - Wiem, co zrobi� z ch�opsk� rodzin� z Zarzecza. Za dwie�cie pi��dziesi�t koron liczy�em na wi�cej. Jak do tej pory, nowo�ci� by�a dla mnie jedynie informacja o szkole czarodziej�w i o kaedwe�skim wywiadzie. Reszt� znam. Wiem, �e Rience to bezwzgl�dny morderca. Wiem, �e to arogancki �obuz, nie wysilaj�cy si� nawet na przybieranie fa�szywych imion. Wiem, �e pracuje na czyje� zlecenie. Na czyje, Codringher? - Na zlecenie jakiego� czarodzieja. To czarodziej wykupi� go wtedy z lochu. Sam mnie informowa�e�, a Jaskier to potwierdzi�, �e Rience u�ywa magii. Prawdziwej magii, nie sztuczek, kt�re m�g�by zna� �ak wylany z akademii. Kto� go zatem wspiera, wyposa�a w amulety, prawdopodobnie potajemnie szkoli. Niekt�rzy z oficjalnie praktykuj�cych magik�w maj� takich sekretnych uczni�w i totumfackich do za�atwiania nielegalnych lub brudnych spraw. W �argonie czarodziej�w co� takiego okre�la si� jako dzia�anie ze smyczy. - Dzia�aj�c z czarodziejskiej smyczy, Rience korzysta�by z magii kamufluj�cej. A on nie zmienia ani imienia, ani aparycji. Nie pozby� si� nawet odbarwienia sk�ry po poparzeniu przez Yennefer. - W�a�nie to potwierdza, �e dzia�a ze smyczy - Codringher zakas�a�, otar� wargi chustk�. - Bo czarodziejski kamufla� to �aden kamufla�, tylko dyletanci u�ywaj� czego� takiego. Gdyby Rience ukrywa� si� pod magiczn� zas�on� lub iluzoryczn� mask�, natychmiast sygnalizowa�by to ka�dy magiczny alarm, a takie alarmy s� w tej chwili praktycznie w ka�dej bramie grodowej. A czarodzieje wyczuwaj� iluzoryczne maski bezb��dnie. W najwi�kszym skupisku ludzi, w najwi�kszej ci�bie Rience zwr�ci�by na siebie uwag� ka�dego czarodzieja, jak gdyby z uszu wali� mu p�omie�, a z rzyci k��by dymu. Powtarzam: Rience dzia�a na zlecenie czarodzieja i dzia�a tak, by nie �ci�ga� na siebie uwagi innych czarodziej�w. - Niekt�rzy maj� go za nilfgaardzkiego szpiega. - Wiem o tym. Uwa�a tak na przyk�ad Dijkstra, szef wywiadu Redanii. Dijkstra myli si� rzadko, mo�na wi�c przyj��, �e i tym razem ma racj�. Ale jedno nie wyklucza drugiego. Totumfacki czarodzieja mo�e by� jednocze�nie nilfgaardzkim szpiegiem. - Co oznacza�oby, �e jaki� oficjalnie praktykuj�cy czarodziej szpieguje dla Nilfgaardu za po�rednictwem tajnego totumfackiego. - Bzdura - Codringher zakas�a�, z uwag� obejrza� chustk�. - Czarodziej mia�by szpiegowa� dla Nilfgaardu? Z jakich powod�w? Dla pieni�dzy? �mieszne. Licz�c na wielk� w�adz� pod rz�dami zwyci�skiego cesarza Emhyra? Jeszcze �mieszniejsze. Nie jest tajemnic�, �e Emhyr var Emreis trzyma podleg�ych mu czarodziej�w kr�tko. Czarodzieje w Nilfgaardzie traktowani s� r�wnie funkcjonalnie jak, dajmy na to, stajenni. I maj� nie wi�cej w�adzy ni� stajenni. Czy kt�rykolwiek z naszych rozwydrzonych magik�w zdecydowa�by si� walczy� o zwyci�stwo cesarza, przy kt�rym by�by stajennym? Filippa Eilhart, kt�ra dyktuje Vizimirowi Reda�skiemu kr�lewskie or�dzia i edykty? Sabrina Glevissig, kt�ra przerywa przemowy Henselta z Kaedwen, wal�c pi�ci� w st� i nakazuj�c, by kr�l si� zamkn�� i s�ucha�? Vilgefortz z Roggeveen, kt�ry niedawno odpowiedzia� Demawendowi z Aedirn, �e chwilowo nie ma dla niego czasu? - Kr�cej, Codringher. Jak to wi�c jest z Rience'em? - Zwyczajnie. Nilfgaardzki wywiad pr�buje dotrze� do czarodzieja, wci�gaj�c do wsp�pracy totumfackiego. Z tego, co wiem, Rience nie pogardzi�by nilfgaardzkim florenem i zdradzi� swego mistrza bez wahania. - Teraz to ty opowiadasz bzdury. Nawet nasi rozwydrzeni magicy z miejsca zorientowaliby si�, �e s� zdradzani, a rozszyfrowany Rience zadynda�by na szubienicy. Je�li mia�by szcz�cie. - Dziecko z ciebie, Geralt. Rozszyfrowanych szpieg�w nie wiesza si�, lecz wykorzystuje. Faszeruje dezinformacj�, pr�buje przerobi� na podw�jnych agent�w... - Nie nud� dziecka, Codringher. Nie interesuj� mnie kulisy pracy wywiadu ani polityka. Rience depcze mi po pi�tach, chc� wiedzie� dlaczego i na czyje zlecenie. Wychodzi na to, �e na zlecenie jakiego� czarodzieja. Kto jest tym czarodziejem? - Jeszcze nie wiem. Ale wkr�tce b�d� to wiedzia�. - Wkr�tce - wycedzi� wied�min - to dla mnie za p�no. - Wcale tego nie wykluczam - powiedzia� powa�nie Codringher. - Wpakowa�e� si� w paskudn� kaba��, Geralt. Dobrze, �e zwr�ci�e� si� do mnie, ja umiem wyci�ga� z kaba�. W zasadzie ju� ci� wyci�gn��em. - Doprawdy? - Doprawdy - adwokat przy�o�y� chustk� do ust i zakas�a�. - Bo widzisz, kolego, opr�cz czarodzieja, a mo�e i Nilfgaardu, w rozgrywce jest te� trzecia partia. Odwiedzili mnie, wystaw sobie, agenci tajnych s�u�b kr�la Foltesta. Mieli k�opot. Kr�l rozkaza� im poszukiwa� pewnej zaginionej ksi�niczki. Gdy okaza�o si�, �e to nie takie proste, agenci postanowili wci�gn�� do wsp�pracy specjalist� od nieprostych spraw. Na�wietlaj�c problem, zasugerowali specjali�cie, �e sporo o poszukiwanej ksi�niczce mo�e wiedzie� pewien wied�min. Ba, mo�e nawet wiedzie�, gdzie ona jest. - A co uczyni� specjalista? - Pocz�tkowo da� wyraz zdziwieniu. Zdziwi�o go mianowicie, �e wzmiankowanego wied�mina nie wsadzono do lochu, by tam tradycyjnym sposobem dowiedzie� si� wszystkiego, co wie, a nawet sporo tego, czego nie wie, ale zmy�li, by zadowoli� pytaj�cych. Agenci odrzekli, �e ich szef zabroni� im tego. Wied�mini, wyja�nili agenci, maj� tak wra�liwy system nerwowy, �e pod wp�ywem tortur natychmiast umieraj�, albowiem, jak si� obrazowo wyrazili, �y�ka im w m�zgu p�ka. W zwi�zku z tym polecono im wied�mina tropi�, ale to zadanie r�wnie� okaza�o si� nie�atwe. Specjalista pochwali� agent�w za rozs�dek i nakaza� im zg�osi� si� za dwa tygodnie. - Zg�osili si�? - A jak�e. A w�wczas specjalista, kt�ry ju� uwa�a� ci� za klienta, przedstawi� agentom niezbite dowody na to, �e wied�min Geralt nie mia�, nie ma i nie m�g� mie� niczego wsp�lnego z poszukiwan� ksi�niczk�. Specjalista znalaz� bowiem naocznych �wiadk�w �mierci ksi�niczki Cirilli, wnuczki kr�lowej Calanthe, c�rki kr�lewny Pavetty. Cirilla zmar�a trzy lata temu w obozie dla uchod�c�w w Angrenie. Na dyfteryt. Dziecko przed �mierci� cierpia�o strasznie. Nie uwierzysz, ale temerscy agenci mieli �zy w oczach, gdy s�uchali relacji moich naocznych �wiadk�w. - Ja te� mam �zy w oczach. Temerscy agenci, jak tusz�, nie mogli lub nie chcieli zaoferowa� ci wi�cej ni� dwie�cie pi��dziesi�t koron? - Tw�j sarkazm rani moje serce, wied�minie. Wyci�gn��em ci� z kaba�y, a ty, miast dzi�kowa�, ranisz moje serce. - Dzi�kuj� i przepraszam. Dlaczego kr�l Foltest rozkaza� agentom poszukiwa� Ciii, Codringher? Co im rozkazano uczyni�, gdy j� odnajd�? - Ale� ty niedomy�lny. Zabi� j�, rzecz jasna. Uznano j� za pretendentk� do tronu Cintry, a s� wobec tego tronu inne plany. - To si� kupy nie trzyma, Codringher. Tron Cintry sp�on�� razem z kr�lewskim pa�acem, miastem i ca�ym krajem. Teraz rz�dzi tam Nilfgaard. Foltest dobrze o tym wie, inni kr�lowie te�. W jaki spos�b Ciri mo�e pretendowa� do tronu, kt�rego nie ma? - Chod� - Codringher wsta�. - Spr�bujemy wsp�lnie znale�� odpowied� na to pytanie. Przy okazji dam ci dow�d zaufania... Co ci� tak interesuje w tym portrecie, mo�na wiedzie�? - To, �e jest podziurawiony, jakby dzi�cio� dzioba� go kilka sezon�w - powiedzia� Geralt, patrz�c na wizerunek w z�oconych ramach, wisz�cy na �cianie naprzeciw biurka adwokata. - I to, �e przedstawia wyj�tkowego idiot�. - To m�j nieboszczyk ojciec - Codringher skrzywi� si� lekko. - Wyj�tkowy idiota. Powiesi�em tu portret, by zawsze mie� go przed oczami. W charakterze przestrogi. Chod�, wied�minie. Wyszli do przedpokoju. Kocur, kt�ry le�a� na �rodku dywanu i zapami�tale liza� wyci�gni�t� pod dziwnym k�tem tyln� �apk�, na widok wied�mina umkn�� natychmiast w ciemno�� korytarza. - Dlaczego koty ci� tak nie lubi�, Geralt? Czy to ma co� wsp�lnego z... - Tak - uci��. - Ma. Mahoniowy panel boazerii usun�� si� bezszelestnie, ods�aniaj�c sekretne przej�cie. Codringher poszed� pierwszy. Panel, niew�tpliwie uruchamiany magicznie, zamkn�� si� za nimi, ale nie pogr��y� w ciemno�ci. Z g��bi tajnego korytarza dociera�o �wiat�o. W pomieszczeniu na ko�cu korytarza by�o zimno i sucho, a w powietrzu unosi� si� ci�ki, dusz�cy zapach kurzu i �wiec. - Poznasz mojego wsp�pracownika, Geralt. - Fenna? - u�miechn�� si� wied�min. - Nie mo�e by�. - Mo�e. Przyznaj si�, podejrzewa�e�, �e Fenn nie istnieje? - Sk�d�e. Spomi�dzy si�gaj�cych niskiego sklepienia rega��w i p�ek z ksi�gami rozleg�o si� skrzypienie, a po chwili wyjecha� stamt�d dziwaczny wehiku�. By� to wysoki fotel zaopatrzony w ko�a. Na fotelu siedzia� karze� o ogromnej g�owie, osadzonej - z pomini�ciem szyi - na nieproporcjonalnie w�skich ramionach. Karze� nie mia� obu n�g. - Poznajcie si� - powiedzia� Codringher. - Jakub Fenn, uczony legista, m�j wsp�lnik i nieoceniony wsp�pracownik. A to nasz go�� i klient... - Wied�min Geralt z Rivii - doko�czy� z u�miechem kaleka. � Domy�li�em si� bez zbytniego trudu. Pracuj� nad zagadnieniem od kilku miesi�cy. Pozw�lcie za mn�, panowie. Ruszyli za poskrzypuj�cym fotelem w labirynt mi�dzy rega�ami uginaj�cymi si� pod ci�arem tom�w, kt�rych nie powstydzi�aby si� uniwersytecka biblioteka w Oxenfurcie. Inkunabu�y, jak oceni� Geralt, musia�y by� gromadzone przez kilka pokole� Codringher�w i Fenn�w. By� rad z okazanego dowodu zaufania, cieszy� si�, mog�c wreszcie pozna� Fenna. Nie w�tpi� jednak, �e posta�, cho� stuprocentowo realna, po cz�ci by�a te� mityczna. Mitycznego Fenna, niezawodnie alter ego Codringhera, cz�sto widywano w terenie, a przykuty do fotela uczony legista prawdopodobnie nigdy nie opuszcza� budynku. �rodek pomieszczenia by� szczeg�lnie dobrze o�wietlony, sta� tu niski, dost�pny z fotela na k�kach pulpit, na kt�rym pi�trzy�y si� ksi�gi, zwoje pergaminu i welinu, papierzyska, butle inkaustu i tuszu, p�ki pi�r i tysi�czne zagadkowe utensylia. Nie wszystkie by�y zagadkowe. Geralt rozpozna� formy do fa�szowania piecz�ci i diamentow� tark� do usuwania zapis�w z urz�dowych dokument�w. Na �rodku pulpitu le�a� ma�y kulowy arbalet repetier, a obok wyziera�y spod aksamitnej tkaniny wielkie szk�a powi�kszaj�ce, sporz�dzone ze szlifowanego kryszta�u g�rskiego. Takie szk�a by�y rzadko�ci� i kosztowa�y maj�tek. - Znalaz�e� co� nowego, Fenn? - Niewiele - kaleka u�miechn�� si�. U�miech mia� mi�y i bardzo ujmuj�cy. - Zaw�zi�em list� potencjalnych mocodawc�w Rience'a do dwudziestu o�miu czarodziej�w... - To na razie zostawmy - przerwa� pr�dko Codringher. - Na razie interesuje nas co� innego. Wyja�nij Geraltowi powody, dla kt�rych zaginiona ksi�niczka Cintry jest obiektem szeroko zakrojonych poszukiwa� agent�w Czterech Kr�lestw. - Dziewczyna ma w �y�ach krew kr�lowej Calanthe -powiedzia� Fenn, jakby zaskoczony konieczno�ci� wyja�niania tak oczywistych spraw. - Jest ostatni� z kr�lewskiej linii. Cintra ma spore znaczenie strategiczne i polityczne. Zaginiona, pozostaj�ca poza stref� wp�yw�w pretendentka do korony jest niewygodna, a mo�e by� gro�na, je�li dostanie si� pod niew�a�ciwe wp�ywy. Na przyk�ad wp�ywy Nilfgaardu. - O ile pami�tam - rzek� Geralt - w Cintrze prawo wy��cza kobiety z sukcesji. - To prawda - potwierdzi� Fenn i znowu si� u�miechn��. - Ale kobieta zawsze mo�e zosta� czyj�� �on� i matk� potomka p�ci m�skiej. S�u�by wywiadowcze Czterech Kr�lestw dowiedzia�y si� o wszcz�tych przez Rience'a gor�czkowych poszukiwaniach ksi�niczki i by�y przekonane, �e o to w�a�nie chodzi�o. Postanowiono wi�c uniemo�liwi� ksi�niczce zostanie �on� i matk�. Prostym, ale skutecznym sposobem. - Ale ksi�niczka nie �yje - rzek� szybko Codringher, obserwuj�c zmiany, jakie na twarzy Geralta wywo�a�y s�owa u�miechni�tego kar�a. - Agenci dowiedzieli si� o tym i zaprzestali poszukiwa�. - Na razie zaprzestali - wied�min z niema�ym trudem zdoby� si� na spok�j i ch�odny ton. - Fa�sz ma to do siebie, �e wychodzi na jaw. Poza tym kr�lewscy agenci to tylko jedna z partii bior�cych udzia� w tej grze. Agenci, sami to powiedzieli�cie, tropili Ciri, by pokrzy�owa� plany innym tropicielom. Ci inni mog� by� mniej podatni na dezinformacj�. Wynaj��em was, by�cie znale�li spos�b na zapewnienie dziecku bezpiecze�stwa. Co proponujecie? - Mamy pewn� koncepcj� - Fenn rzuci� okiem na wsp�lnika, ale nie znalaz� na jego twarzy rozkazu milczenia. - Chcemy dyskretnie, ale szeroko rozpowszechni� opini�, �e nie tylko ksi�niczka Cirilla, ale nawet jej ewentualni m�scy potomkowie nie maj� �adnych praw do tronu Cintry. - W Cintrze k�dziel nie dziedziczy - wyja�ni� Codringher, walcz�c z kolejnym atakiem kaszlu. - Dziedziczy wy��cznie miecz. - Dok�adnie tak - potwierdzi� uczony legista. - Geralt przed chwil� sam to powiedzia�. To prastare prawo, nawet tej diablicy Calanthe nie uda�o si� go uniewa�ni�, a stara�a si�. - Pr�bowa�a obali� to prawo intryg� - rzek� z przekonaniem Codringher, wycieraj�c wargi chustk�. - Nielegaln� intryg�. Wyja�nij, Fenn. - Calanthe by�a jedyn� c�rk� kr�la Dagorada i kr�lowej Adalii. Po �mierci rodzic�w przeciwstawi�a si� arystokracji, widz�cej w niej wy��cznie �on� dla nowego kr�la. Chcia�a panowa� niepodzielnie, co najwy�ej dla formy i podtrzymania dynastii, zgadza�a, si� na instytucj� ksi�cia ma��onka, zasiadaj�cego przy niej, ale znacz�cego tyle co pa�dzierna kuk�a. Stare rody opar�y si� temu. Calanthe mia�a do wyboru wojn� domow�, abdykacj� na rzecz innej linii lub ma��e�stwo z Roegnerem, ksi�ciem Ebbing. Wybra�a to trzecie rozwi�zanie. Rz�dzi�a krajem, ale u boku Roegnera. Rzecz jasna, nie da�a si� ujarzmi� ani wypchn�� do babi�ca. By�a Lwic� z Cintry. Ale panowa� Roegner, cho� nikt nie tytu�owa� go Lwem. - A Calanthe - doda� Codringher - gwa�townie usi�owa�a zaj�� w ci��� i urodzi� syna. Nic z tego nie wysz�o. Urodzi�a c�rk� Pavett�, potem dwukrotnie poroni�a i sta�o si� jasne, �e nie b�dzie mia�a wi�cej dzieci. Wszystkie plany wzi�y w �eb. Ot, babska dola. Wielkie ambicje przekre�la zrujnowana macica. Geralt skrzywi� si�. - Jeste� obrzydliwie trywialny, Codringher. - Wiem. Prawda te� by�a trywialna. Bo Roegner zacz�� si� rozgl�da� za m�od� kr�lewn� o odpowiednio szerokich biodrach, najlepiej z rodu o potwierdzonej p�odno�ci a� do praprababki wstecz. A Calanthe zacz�� grunt umyka� spod n�g. Ka�dy posi�ek, ka�dy kielich wina m�g� zawiera� �mier�, ka�de polowanie mog�o si� sko�czy� nieszcz�liwym wypadkiem. Wiele �wiadczy o tym, �e Lwica z Cintry przej�a w�wczas inicjatyw�. Roegner zmar�. W kraju szala�a w�wczas ospa i zgon kr�la nikogo nie zdziwi�. - Zaczynam rozumie� - rzek� wied�min, pozornie beznami�tnie - na czym opiera� si� b�d� wie�ci, kt�re zamierzacie dyskretnie, acz szeroko rozpu�ci�. Ciri zostanie wnuczk� trucicielki i m�ob�jczyni? - Nie uprzedzaj fakt�w, Geralt. M�w dalej, Fenn. - Calanthe - u�miechn�� si� karze� - uratowa�a �ycie, ale korona by�a coraz dalej. Gdy po �mierci Roegnera Lwica si�gn�a po w�adz� absolutn�, arystokracja ponownie twardo opar�a si� �amaniu praw i tradycji. Na tronie Cintry mia� zasiada� kr�l, nie kr�lowa. Postawiono spraw� jasno: gdy tylko ma�a Pavetta zacznie cho� troch� przypomina� kobiet�, nale�y j� wyda� za m�� za kogo�, kto zostanie nowym kr�lem. Powt�rne ma��e�stwo bezp�odnej kr�lowej nie wchodzi�o w gr�. Lwica z Cintry zrozumia�a, �e mo�e liczy� co najwy�ej na rol� kr�lowej matki. Na domiar z�ego m�em Pavetty m�g� zosta� kto�, kto by totalnie odsun�� te�ciow� od rz�d�w. - B�d� znowu trywialny - ostrzeg� Codringher. - Calanthe zwleka�a z wydaniem Pavetty za m��. Zniszczy�a pierwszy projekt maria�u, gdy dziewczyna mia�a dziesi�� lat, i drugi, gdy mia�a trzyna�cie. Arystokracja przejrza�a plany i za��da�a, by pi�tnaste urodziny Pavetty by�y jej ostatnimi panie�skimi urodzinami. Calanthe musia�a wyrazi� zgod�. Ale wcze�niej osi�gn�a to, na co liczy�a. Pavetta za d�ugo pozostawa�a pann�. Zacz�o j� wreszcie �wierzbi� tak, �e pu�ci�a si� z pierwszym z brzegu przyb��d�, do tego zakl�tym w potwora. By�y w tym jakie� okoliczno�ci nadprzyrodzone, jakie� przepowiednie, czary, obietnice... Jakie� Prawa Niespodzianki? Prawda, Geralt? Co sta�o si� potem, pami�tasz zapewne. Calanthe �ci�gn�a do Cintry wied�mina, a wied�min narozrabia�. Nie wiedz�c, �e jest sterowany, zdj�� kl�tw� z potwornego Je�a, umo�liwiaj�c mu maria� z Pavett�. Tym samym wied�min u�atwi� Calanthe utrzymanie tronu. Zwi�zek Pavetty z odczarowanym potworem by� dla wielmo��w tak wielkim szokiem, �e zaakceptowali nag�e ma��e�stwo Lwicy z Eistem Tuirseach. Jarl z Wysp Skellige wyda� im si� jednak lepszy ni� przyb��da Je�. W ten spos�b Calanthe nadal rz�dzi�a krajem. Eist, jak wszyscy wyspiarze, obdarza� Lwic� z Cintry zbyt wielkim szacunkiem, by si� jej w czymkolwiek przeciwstawia�, a kr�lowanie nudzi�o go po prostu. Ca�kowicie odda� rz�dy w jej r�ce. A Calanthe, faszeruj�c si� medykamentami i eliksirami, wlok�a ma��onka do �o�a w dzie� i w nocy. Chcia�a rz�dzi� a� do ko�ca swych dni. A je�li jako kr�lowa matka, to matka w�asnego syna. Ale, jak ju� m�wi�em, ambicje du�e, ale... - Ju� m�wi�e�. Nie powtarzaj si�. - Natomiast kr�lewna Pavetta, �ona dziwacznego Je�a, ju� w czasie �lubnej ceremonii mia�a na sobie podejrzanie lu�n� sukni�. Zrezygnowana Calanthe zmieni�a plany. Je�li nie jej syn, pomy�la�a, to niech to b�dzie syn Pavetty. Ale Pavetta urodzi�a c�rk�. Przekle�stwo, czy jak? Kr�lewna mog�a jednak jeszcze rodzi�. To znaczy mog�aby. Bo zdarzy� si� zagadkowy wypadek. Ona i �w dziwaczny Je� zgin�li w nie wyja�nionej katastrofie morskiej. - Czy ty nie za du�o sugerujesz, Codringher? - Staram si� wyja�ni� sytuacj�, nic wi�cej. Po �mierci Pavetty Calanthe za�ama�a si�, ale na kr�tko. Jej ostatni� nadziej� by�a wnuczka. C�rka Pavetty, Cirilla. Ciri, szalej�cy po kr�lewskim burgu wcielony diabe�ek. Dla niekt�rych oczko w g�owie, zw�aszcza dla starszych, bo tak przypomina�a Calanthe, gdy ta by�a dzieckiem. Dla innych... odmieniec, c�rka potwornego Je�a, do kt�rej ro�ci� sobie nadto prawa jaki� wied�min. I teraz dochodzimy do sedna sprawy: pupilka Calanthe, ewidentnie szykowana na nast�pczyni�, traktowana wr�cz jak drugie wcielenie, Lwi�tko z krwi Lwicy, ju� w�wczas uwa�ana by�a przez niekt�rych za wykluczon� z praw do tronu. Cirilla by�a �le urodzona. Pavetta pope�ni�a mezalians. Zmiesza�a kr�lewsk� krew z po�ledniejsz� krwi� przyb��dy o nieznanym pochodzeniu. - Chytrze, Codringher. Ale to nie tak. Ojciec Ciri wcale nie by� po�ledniejszy. By� kr�lewiczem. - Co ty powiesz? O tym nie wiedzia�em. Z jakiego kr�lestwa? - Z kt�rego� na po�udniu... Z Maecht... Tak, w�a�nie z Maecht. - Interesuj�ce - mrukn�� Codringher. - Maecht od dawna jest nilfgaardzk� marchi�. Wchodzi w sk�ad Prowincji Metinna. - Ale jest kr�lestwem - wtr�ci� Fenn. - Panuje tam kr�l. - Panuje tam Emhyr var Emreis - uci�� Codringher. - Ktokolwiek siedzi tam na tronie, siedzi z �aski i decyzji Emhyra. Ale je�li ju� przy tym jeste�my, to sprawd�, kogo Emhyr tam uczyni� kr�lem. Ja nie pami�tam. - Ju� szukam - kaleka popchn�� ko�a swego fotela, skrzypi�c odjecha� w kierunku rega�u, �ci�gn�� z niego gruby rulon zwoj�w i zacz�� je przegl�da�, rzucaj�c przejrzane na pod�og�. - Hmmm... Ju� mam. Kr�lestwo Maecht. W herbie srebrne ryby i korony naprzemiennie w polu b��kitno-czerwonym czterodzielnym... - Plu� na heraldyk�, Fenn. Kr�l, kto jest tam kr�lem? - Hoet zwany Sprawiedliwym. Wybrany w drodze elekcji... - ...przez Emhyra z Nilfgaardu - domy�li� si� zimno Codringher. - ...dziewi�� lat temu. - Nie ten - policzy� pr�dko adwokat. - Ten nas nie interesuje. Kto by� przed nim? - Chwileczk�. Mam. Akerspaark. Zmar�... - Zmar� na ostre zapalenie p�uc, przebitych sztyletem przez siepaczy Emhyra albo tego Sprawiedliwego - Codringher znowu popisa� si� domy�lno�ci�. - Geralt, czy rzeczony Akerspaark budzi u ciebie jakie� skojarzenia? Czy to m�g�by by� tatunio tego Je�a? - Tak - potwierdzi� wied�min po chwili namys�u. - Akerspaark. Pami�tam, Duny tak nazwa� swego ojca. - Duny? - Takie nosi� imi�. By� kr�lewiczem, synem tego Akerspaarka... - Nie - przerwa� Fenn, zapatrzony w zwoje. - Tu s� wszyscy wymienieni. Legalni synowie: Orm, Gorm, Torm, Horm i Gonzalez. Legalne c�rki: Alia, Valia, Nina, Paulina, MaMna i Argentina... - Odwo�uj� oszczerstwa rzucone na Nilfgaard i na Sprawiedliwego Hoeta - o�wiadczy� powa�nie Codringher. - Ten Akerspaark nie zosta� zamordowany. On zwyczajnie zach�do�y� si� na �mier�. Bo pewnie mia� i b�kart�w, co, Fenn? - Mia�. Sporo. Ale �adnego o imieniu Duny tutaj nie widz�. - I nie liczy�em, �e zobaczysz. Geralt, tw�j Je� nie by� �adnym kr�lewiczem. Nawet je�li rzeczywi�cie sp�odzi� go gdzie� na boku ten gbur Akerspaark, od praw do takiego tytu�u dzieli�a go, opr�cz Nilfgaardu, cholernie d�uga kolejka legalnych Orm�w, Gorm�w i innych Gonzalez�w, z w�asn�, zapewne liczn� progenitur�. Z formalnego punktu widzenia Pavetta pope�ni�a mezalians. - A Ciri, dziecko mezaliansu, nie ma praw do tronu? - Brawo. Fenn przyskrzypia� do pulpitu, popychaj�c ko�a fotela. - To jest argument - powiedzia�, zadzieraj�c wielk� g�ow�. - Wy��cznie argument. Nie zapominaj, Geralt, my nie walczymy ani o koron� dla ksi�niczki Cirilli, ani o pozbawienie jej korony. Z rozpuszczonej plotki ma wynika�, �e nie mo�na dziewczyny wykorzysta� do si�gni�cia po Cintr�. �e je�li kto� tak� pr�b� podejmie, �atwo b�dzie mo�na j� podwa�y�, zakwestionowa�. Dziewczyna w grze politycznej przestanie by� figur�, b�dzie ma�o wa�nym pionkiem. A w�wczas... - Pozwol� jej �y� - doko�czy� beznami�tnie Codringher. - Od strony formalnej - spyta� Geralt - jak moc�y jest ten wasz argument? Fenn spojrza� na Codringhera, potem na wied�mina.- - Niezbyt mocny - przyzna�. - Cirilla to ci�gle Calanthe, cho� nieco rozcie�czona. W normalnych krajach mo�e i odsuni�to by j� od tronu, ale warunki nie s� normalne. Krew Lwicy ma znaczenie polityczne... - Krew... - Geralt potar� czo�o. - Co to znaczy Dziecko Starszej Krwi, Codringher? - Nie rozumiem. Czy kto�, m�wi�c o Cirilli, u�ywa� takiego miana? - Tak. - Kto? - Niewa�ne kto. Co to znaczy? - Luned aep Hen Ichaer - powiedzia� nagle Fenn, odje�d�aj�c od pulpitu. - Dos�ownie to nie by�oby Dziecko, ale C�rka Starszej Krwi. Hmmm... Starsza Krew... Spotka�em si� z tym okre�leniem. Nie pami�tam dok�adnie... Chyba chodzi o jakie� elfie przepowiednie. W niekt�rych wersjach tekstu wr�by Itliny, tych starszych, s�, jak mi si� zdaje, wzmianki o Starszej Krwi Elf�w, czyli Aen Hen Ichaer. Ale my tu nie mamy pe�nego tekstu tej Trzeba by zwr�ci� si� do elf�w... - Zostawmy to - przerwa� zimno Codringher. - Nie za wiele zagadnie� naraz, Fenn, nie za wiele srok za ogon, nie za wiele przepowiedni i tajemnic. Dzi�kujemy ci na razie. Bywaj, owocnej pracy. Geralt, pozw�l. Wr��my do kantoru. - Za ma�o, prawda? - upewni� si� wied�min, gdy tylko wr�cili i zasiedli w fotelach, adwokat za biurkiem, on naprzeciw. - Za niskie honorarium, tak? Codringher podni�s� z blatu biurka metalowy przedmiot w kszta�cie gwiazdy i kilkakrotnie obr�ci� go w palcach. - Za niskie, Geralt. Kopanie w elfich przepowiedniach to dla mnie diabelne obci��enie, strata czasu i �rodk�w. Konieczno�� szukania doj�� do elf�w, bo opr�cz nich nikt nie jest w stanie poj�� ich zapis�w. Elfie manuskrypty to w wi�kszo�ci przypadk�w jaka� pokr�tna symbolika, akrostychy, czasami wr�cz szyfry. Starsza Mowa jest zawsze co najmniej dwuznaczna, a zapisana mo�e mie� i dziesi�� znacze�. Elfy nigdy nie by�y sk�onne pomaga� komu�, kto chcia� rozgryza� ich przepowiednie. A w dzisiejszych czasach, gdy po lasach trwa krwawa wojna z Wiewi�rkami, gdy dochodzi do pogrom�w, niebezpiecznie jest zbli�a� si� do nich. Podw�jnie niebezpiecznie. Elfy mog� wzi�� za prowokatora, ludzie mog� oskar�y� o zdrad�... - Ile, Codringher? Adwokat milcza� przez chwil�, bezustannie bawi�c si� metalow� gwiazd�. - Dziesi�� procent - powiedzia� wreszcie. - Dziesi�� procent od czego? - Nie drwij ze mnie, wied�minie. Sprawa robi si� powa�na. Zaczyna by� coraz mniej jasne, o co tu chodzi, a gdy nie wiadomo, o co chodzi, to z pewno�ci� chodzi o pieni�dze. Milszy mi tedy procent ni� zwyk�e honorarium. Dasz mi dziesi�� procent od tego, co sam b�dziesz z tego mia�, pomniejszone o ju� zap�acon� sum�. Spisujemy umow�? - Nie. Nie chc� ci� nara�a� na straty. Dziesi�� procent od zera daje zero, Codringher. Ja, m�j drogi kolego, nie b�d� nic z tego mia�. - Powtarzam, nie drwij ze mnie. Nie wierz�, �eby� nie dzia�a� dla zysku. Nie wierz�, �eby nie kry�y si� za tym... - Ma�o mnie obchodzi, w co wierzysz. Nie b�dzie �adnej umowy. I �adnych procent�w. Okre�l wysoko�� honorarium za zebranie informacji. - Ka�dego innego - zakas�a� Codringher - wyrzuci�bym za drzwi, pewnym b�d�c, �e pr�buje mnie wykiwa�. Ale do ciebie, anachroniczny wied�minie, dziwnie jako� pasuje szlachetna i naiwna bezinteresowno��. To w twoim stylu, to wspaniale i patetycznie staromodne... da� si� zabi� za darmo... - Nie tra�my czasu. Ile, Codringher? - Drugie tyle. Razem pi��set. - �a�uj� - Geralt pokr�ci� g�ow� - ale nie sta� mnie na tak� sum�. Przynajmniej nie w tej chwili. - Ponawiam propozycj�, kt�r� ju� ci kiedy� z�o�y�em, na pocz�tku naszej znajomo�ci - powiedzia� wolno adwokat, wci�� bawi�c si� gwiazd�. - Przyjmij prac� u mnie, a b�dzie ci� sta�. Na informacje i na inne luksusy. - Nie, Codringher. - Dlaczego? - Nie zrozumiesz. - Tym razem ranisz nie moje serce, lecz dum� zawodow�. Bo pochlebiam sobie mniemaj�c, �e z regu�y wszystko rozumiem. U podstaw naszych zawod�w le�y skurwysy�stwo, ale ty jednak ci�gle wolisz anachroniczne od nowoczesnego. Wied�min u�miechn�� si�. - Brawo. Codringher znowu zani�s� si� kaszlem, otar� wargi, spojrza� na chustk�, potem podni�s� ��tozielone oczy. - Zapu�ci�e� �urawia w list� magiczek i magik�w, kt�ra le�a�a na pulpicie? W spis potencjalnych mocodawc�w Rience'a? - Zapu�ci�em. - Nie dam ci tej listy, dop�ki nie sprawdz� dok�adnie. Nie sugeruj si� tym, co podpatrzy�e�. Jaskier powiedzia� mi, �e Filippa Eilhart prawdopodobnie wie, kto stoi za Rience'em, ale tobie posk�pi�a tej wiedzy. Filippa nie ochrania�aby byle p�taka. Za tym draniem stoi wi�c jaka� wa�na figura. Wied�min milcza�. - Strze� si�, Geralt. Jeste� w powa�nym niebezpiecze�stwie. Kto� prowadzi z tob� gr�. Kto� dok�adnie przewiduje twoje ruchy, kto� nimi wr�cz kieruje. Nie daj si� ponie�� arogancji i zadufaniu. Ten, kto z tob� igra, to nie strzyga i nie wilko�ak. To nie bracia Micheletowie. To nawet nie Rience. Dziecko Starszej Krwi, cholera. Jakby ma�o by�o tronu Cintry, czarodziej�w, kr�l�w i Nilfgaardu, jeszcze na dodatek elfy. Przerwij t� gr�, wied�minie, wy��cz si� z niej. Pokrzy�uj plany, robi�c to, czego nikt si� nie spodziewa. Zerwij ten szalony zwi�zek, nie pozw�l, by kojarzono ci� z Cirill�. Zostaw j� Yennefer, a sam wracaj do Kaer Morhen i nie wystawiaj stamt�d nosa. Zaszyj si� w g�rach, a ja poszperam w elfich manuskryptach, spokojnie, bez po�piechu, dok�adnie. A gdy ju� b�d� mia� informacje o Dziecku Starszej Krwi, gdy b�d� zna� imi� zaanga�owanego w to czarodzieja, ty zd��ysz zebra� pieni�dze i dokonamy wymiany. - Ja nie mog� czeka�. Dziewczyna jest w niebezpiecze�stwie. - To prawda. Ale jest mi wiadome, �e ciebie uwa�a si� za przeszkod� na drodze do niej. Za przeszkod�, kt�r� nale�y bezwzgl�dnie usun��. W zwi�zku z tym to ty jeste� w niebezpiecze�stwie. Wezm� si� za dziewczyn� dopiero wtedy, gdy wyko�cz� ciebie. - Lub wtedy, gdy przerw� gr�, usun� si� i zaszyj� w Kaer Morhen. Za du�o ci zap�aci�em, Codringher, by� udziela� mi takich rad. Adwokat obr�ci� w palcach stalow� gwiazd�. - Za kwot�, kt�r� dzi� mi zap�aci�e�, dzia�am aktywnie ju� od jakiego� czasu, wied�minie - powiedzia�, powstrzymuj�c kaszel. - Rada, kt�rej ci udzielani, jest przemy�lana. Zaszyj si� w Kaer Morhen, zniknij. A w�wczas ci, kt�rzy szukaj� Cirilli, dostan� j�. Geralt zmru�y� oczy i u�miechn�� si�. Codringher nie zblad�. - Ja wiem, co m�wi� - podj��, wytrzymuj�c spojrzenie i u�miech. - Prze�ladowcy twojej Ciri znajd� j� i zrobi� z ni�, co zechc�. A tymczasem i ona, i ty b�dziecie bezpieczni. - Wyja�nij, prosz�. W miar� szybko. - Znalaz�em pewn� dziewczyn�. Szlachciank� z Cintry, sierot� wojenn�. Przesz�a przez obozy dla uchod�c�w, aktualnie mierzy �okciem i kroi tkaniny, przygarni�ta przez sukiennika z Brugge. Nie wyr�nia si� niczym szczeg�lnym. Pr�cz jednego. Jest do�� podobna do wizerunku z pewnej miniatury przedstawiaj�cej Lwi�tko z Cintry... Chcesz zobaczy� jej portrecik? - Nie, Codringher. Nie chc�. I nie zgadzam si� na takie rozwi�zanie. - Geralt - adwokat przymkn�� powieki - co tob� kieruje? Je�li chcesz ocali� t� twoj� Ciri... Wydaje mi si�, �e nie sta� ci� teraz na luksus pogardy. Nie, �le si� wyrazi�em. Nie sta� ci� na luksus pogardzania pogard�. Nadchodzi czas pogardy, kolego wied�minie, czas wielkiej, bezbrze�nej pogardy. Musisz si� dopasowa�. To, co ci proponuj�, to prosta alternatywa. Kto� umrze, �eby �y� m�g� kto�. Kto�, kogo kochasz, ocaleje. Umrze inna dziewczynka, kt�rej nie znasz, kt�rej nigdy nie widzia�e�... - Kt�r� mog� pogardza�? - przerwa� wied�min. - Mam za to, co kocham, zap�aci� pogard� dla samego siebie? Nie, Codringher. Zostaw tamto dziecko w spokoju, niech nadal mierzy sukno �okciem. Jej portrecik zniszcz. Spal. A za moje dwie�cie pi��dziesi�t ci�ko zarobionych koron, kt�re wrzuci�e� do szuflady, daj mi co� innego. Informacj�. Yennefer i Ciri opu�ci�y Ellander. Jestem pewien, �e o tym wiesz. Jestem pewien, �e wiesz, dok�d zmierzaj�. Jestem pewien, �e wiesz, czy kto� pod��a ich tropem. Codringher pob�bni� palcami po stole, zakas�a�. - Wilk, niepomny na przestrogi, chce polowa� nadal -stwierdzi�. - Nie widzi, �e to na niego poluj�, �e lezie prosto mi�dzy fl�dry zastawione przez prawdziwego �owc�. - Nie b�d� banalny. B�d� konkretny. - Skoro sobie �yczysz. Nietrudno si� domy�li�, �e Yennefer jedzie na zjazd czarodziej�w, zwo�any na pocz�tek lipca do Garstangu na wyspie Thanedd. Sprytnie kluczy i nie pos�uguje si� magi�, trudno wi�c j� namierzy�. Tydzie� temu by�a w jeszcze w Ellander, obliczy�em, �e za trzy, cztery dni dotrze do miasta Gors Velen, z kt�rego na Thanedd jeden krok. Jad�c do Gors Velen, musi przejecha� przez osad� Anchor. Wyruszaj�c natychmiast, masz szans� przechwyci� tych, kt�rzy jad� za ni�. Bo jad� za ni�. - Mam nadziej� - Geralt u�miechn�� si� paskudnie -�e to nie jacy� kr�lewscy agenci? - Nie - powiedzia� adwokat, patrz�c na metalow� gwiazd�, kt�r� si� bawi�. - To nie agenci. Ale te� nie jest to Rience, kt�ry jest m�drzejszy od ciebie, bo po drace z Micheletami utai� si� w jakiej� dziurze i nie wysuwa stamt�d nosa. Za Yennefer jedzie trzech najemnych zbir�w. - Domniemywani, �e ich znasz? - Ja wszystkich znam. I dlatego co� ci zaproponuj�: zostaw ich w spokoju. Nie jed� do Anchor. A ja wykorzystam posiadane znajomo�ci i koneksje. Spr�buj� podkupi� zbir�w i odwr�ci� kontrakt. Innymi s�owy, napuszcz� ich na Rience'a. Je�li si� uda... Urwa� nagle, zamachn�� si� silnie. Stalowa gwiazda zawy�a w locie i z hukiem wyr�n�a w portret, prosto w czo�o Codringhera seniora, dziurawi�c p��tno i wbijaj�c si� w �cian� prawie do po�owy. - Dobre, co? - u�miechn�� si� szeroko adwokat. - To si� nazywa orion. Zamorski wynalazek. �wicz� od miesi�ca, trafiam ju� bez pud�a. Mo�e si� przyda�. Na trzydzie�ci st�p ta gwiazdeczka jest niezawodna i zab�jcza, a ukry� j� mo�na w r�kawicy lub za wst��k� kapelusza. Od roku oriony s� na wyposa�eniu nilfgaardzkich s�u�b specjalnych. Ha, ha, je�li Rience szpieguje dla Nilfgaardu, to b�dzie zabawne, gdy znajd� go z orionem w skroni... Co ty na to? - Nic. To twoja sprawa. Dwie�cie pi��dziesi�t koron le�y w twojej szufladzie. - Jasne - kiwn�� g�ow� Codringher. - Traktuj� twoje s�owa jako dan� mi woln� r�k�. Pomilczmy chwil�, Geralt. Uczcijmy rych�� �mier� pana Rience'a minut� milczenia. Dlaczego si� krzywisz, u diab�a? Nie masz szacunku dla majestatu �mierci? - Mam. Zbyt du�y, by spokojnie s�ucha� drwi�cych z niej idiot�w. Czy ty my�la�e� kiedy� o w�asnej �mierci, Codringher? Adwokat zakas�a� ci�ko, d�ugo patrzy� na chustk�, kt�r� zas�ania� usta. Potem podni�s� oczy. - Owszem - powiedzia� cicho. - My�la�em. I to intensywnie. Ale nic ci do moich my�li, wied�minie. Pojedziesz do Anchor? - Pojad�. - Ralf Blunden, zwany Profesorem. Heimo Kantor. Kr�tki Yaxa. M�wi� ci co� te imiona? - Nie. - Wszyscy trzej s� nie�li na miecze. Lepsi od Michelet�w. Sugerowa�bym wi�c pewniejsz�, dalekosi�n� bro�. Na przyk�ad te nilfgaardzkie gwiazdki. Chcesz, sprzedam ci kilka sztuk. Mam tego du�o. - Nie kupi�. To niepraktyczne. Ha�asuje w locie. - Gwizd dzia�a psychologicznie. Potrafi sparali�owa� ofiar� strachem. - Mo�liwe. Ale mo�e i ostrzec. Ja zd��y�bym si� przed tym uchyli�. - Gdyby� widzia�, jak w ciebie rzucaj�, owszem. Wiem, �e potrafisz uchyli� si� przed strza�� albo be�tem... Ale z ty�u... - Z ty�u te�. - G�wno prawda. - Za��my si� - powiedzia� zimno Geralt. - Ja odwr�c� si� twarz� do podobizny twego taty idioty, a ty rzu� we mnie tym orionem. Trafisz mnie, wygra�e�. Nie trafisz, przegra�e�. Je�li przegrasz, rozszyfrujesz elfie manuskrypty. Zdob�dziesz informacje o Dziecku Starszej Krwi. Pilnie. I na kredyt. - A je�li wygram? - R�wnie� zdob�dziesz te informacje i udost�pnisz je Yennefer. Ona zap�aci. Nie b�dziesz pokrzywdzony. Codringher otworzy� szuflad� i wyci�gn�� drugi orion. - Liczysz na to, �e nie przyjm� zak�adu - stwierdzi�, nie zapyta�. - Nie - u�miechn�� si� wied�min. - Jestem pewien, �e go przyjmiesz. - Ryzykant z ciebie. Zapomnia�e�? Ja nie miewam skrupu��w. - Nie zapomnia�em. Nadchodzi wszak czas pogardy, a ty idziesz z post�pem i duchem czasu. Ale ja wzi��em sobie do serca zarzuty anachronicznej naiwno�ci i tym razem zaryzykuj� nie bez nadziei na zysk. Jak�e wi�c? Zak�ad stoi? - Stoi - Codringher uj�� stalow� gwiazd� za jedno z ramion i wsta�. - Ciekawo�� zawsze bra�a u mnie g�r� nad rozs�dkiem, nie wspominaj�c o bezzasadnym mi�osierdziu. Odwr�� si�. Wied�min odwr�ci� si�. Spojrza� na g�sto podziurawione oblicze na portrecie i na utkwiony w nim orion. A potem zamkn�� oczy. Gwiazda zawy�a i hukn�a w �cian� cztery cale od ramy portretu. - Jasna cholera! - wrzasn�� Codringher. - Nawet nie drgn��e�, ty sukinsynu! Geralt odwr�ci� si� i u�miechn��. Niezwykle paskudnie. - A po co mia�em drga�? S�ysza�em, �e rzucasz tak, by nie trafi�. W zaje�dzie by�o pusto. W k�cie, na �awie, siedzia�a m�oda kobieta z podkr��onymi oczami. Odwr�cona wstydliwie bokiem, karmi�a piersi� dziecko. Barczysty ch�op, mo�e m��, drzema� obok, oparty plecami o �cian�. W cieniu za piecem siedzia� jeszcze kto�, kogo Aplegatt nie widzia� wyra�nie w mroku izby. Gospodarz podni�s� g�ow�, zobaczy� Aplegatta, dostrzeg� jego ubi�r i blach� z herbem Aedirn na piersi, momentalnie spochmurnia�. Aplegatt by� przyzwyczajony do takich powita�. By� go�cem kr�lewskim, przys�ugiwa�o mu bezwzgl�dne prawo podwody. Kr�lewskie dekrety by�y wyra�ne - goniec mia� prawo w ka�dym mie�cie, w ka�dej wsi, w ka�dym zaje�dzie i w ka�dym obej�ciu za��da� �wie�ego konia - i biada takiemu, kt�ry by odm�wi�. Rzecz jasna, goniec zostawia� w�asnego wierzchowca, a nowego bra� za pokwitowaniem - w�a�ciciel m�g� zwr�ci� si� do starosty i otrzyma� rekompensat�. Ale r�nie z tym bywa�o. Dlatego na go�ca patrzono zawsze z niech�ci� i obaw� - za��da czy nie za��da? Zabierze na zatracenie naszego Z�otka? Nasz� wykarmion� od �rebaka Krask�? Naszego wypieszczonego Wronka? Aplegatt widywa� ju� rozszlochane dzieciaki, uczepione siod�anego, wyprowadzanego ze stajni ulubie�ca i towarzysza zabaw, niejeden raz patrzy� w twarze doros�ych, poblad�e w poczuciu niesprawiedliwo�ci i bezsi�y. - �wie�ego konia mi nie trza - powiedzia� szorstko. Zdawa�o mu si�, �e gospodarz odetchn�� z ulg�. - Zjem jeno, bom zg�odnia� na szlaku - doda� goniec. - Jest co w garnku? - Polewki nieco zosta�o, wraz podam, siednijcie. Zanocujecie? Zmierzcha ju�. Aplegatt zastanowi� si�. Przed dwoma dniami spotka� si� z Hansomem, znajomym go�cem, i zgodnie z rozkazem wymieni� poselstwa. Hansom przej�� listy i pos�anie dla kr�la Demawenda, pocwa�owa� przez Temeri� i Mahakam do Yengerbergu. Aplegatt za�, przej�wszy poczt� dla kr�la Vizimira z Redanii, pojecha� w kierunku Oxenfurtu i Tretogoru. Mia� do przebycia ponad trzysta mil. - Zjem i pojad� - zdecydowa�. - Miesi�c w pe�ni, a go�ciniec r�wny. - Wasza wola. Zupa, kt�r� mu podano, by�a cienka i bez smaku, ale goniec nie zwa�a� na takie drobiazgi. Smakowa� w domu, �onin� kuchni�, na szlaku jad�, co si� trafi�o. Siorba� wolno, niezgrabnie dzier��c �y�k� w palcach zgrabia�ych od trzymania wodzy. Kot, drzemi�cy na przypiecku, uni�s� nagle g�ow�, za-sycza�. - Goniec kr�lewski? Aplegatt drgn��. Pytanie zada� ten siedz�cy w cieniu, z kt�rego teraz wyszed�, staj�c obok go�ca. Mia� w�osy bia�e jak mleko, �ci�gni�te na czole sk�rzan� opask�, czarn� kurtk� nabijan� srebrnymi �wiekami i- wysokie buty. Nad prawym ramieniem po�yskiwa�a mu kulista g�owica przerzuconego przez plecy miecza. - Dok�d droga prowadzi? - Dok�d kr�lewska wola pogna - odrzek� zimno Aplegatt. Nigdy nie odpowiada� inaczej na podobne pytania. Bia�ow�osy milcza� czas jaki�, patrz�c na go�ca badawczo. Mia� nienaturalnie blad� twarz i dziwne ciemne oczy. - Kr�lewska wola - powiedzia� wreszcie nieprzyjemnym, lekko chrapliwym g�osem - zapewne ka�e ci si� spieszy�? Zapewne pilno ci w drog�? - A wam co do tego? Kim to jeste�cie, by mnie pop�dza�? - Jestem nikim - bia�ow�osy u�miechn�� si� paskudnie. - I nie pop�dzam ci�. Ale na twoim miejscu odjecha�bym st�d jak najszybciej. Nie chcia�bym, by sta�o ci si� co� z�ego. Na takie stwierdzenia Aplegatt r�wnie� mia� wypraktykowan� odpowied�. Kr�tk� i w�z�owat�. Niezaczepn� i spokojn� - ale dobitnie przypominaj�c�, komu s�u�y goniec kr�lewski i co grozi temu, kto odwa�y�by si� tkn�� go�ca. Ale w g�osie bia�ow�osego by�o co�, co powstrzyma�o Aplegatta przed udzieleniem zwyk�ej odpowiedzi. - Musz� da� wytchn�� koniowi, panie. Godzin�, mo�e dwie. - Rozumiem - kiwn�� g�ow� bia�ow�osy, po czym uni�s� g�ow�, zdaj�c si� nads�uchiwa� dobiegaj�cych z zewn�trz odg�os�w. Aplegatt r�wnie� nadstawi� ucha, ale s�ysza� tylko �wierszcze. - Odpoczywaj wi�c - powiedzia� bia�ow�osy, poprawiaj�c pas miecza, sko�nie przecinaj�cy pier�. - Ale nie wychod� na podw�rze. Cokolwiek by si� dzia�o, nie wychod�. Aplegatt powstrzyma� si� od pyta�. Instynktownie czu�, �e tak b�dzie lepiej. Pochyli� si� nad misk� i wznowi� �owienie nielicznych p�ywaj�cych w zupie skwarek. Gdy podni�s� g�ow�, bia�ow�osego nie by�o ju� w izbie. Po chwili na podw�rzu zar�a� ko�, zastuka�y kopyta. Do zajazdu wesz�o trzech m�czyzn. Na ich widok karczmarz zacz�� szybciej wyciera� kufel. Kobieta z niemowl�ciem bli�ej przysun�a si� do drzemi�cego m�a, zbudzi�a go szturcha�cem. Aplegatt nieznacznie przyci�gn�� ku sobie zydel, na kt�rym le�a�y jego pas i kord. M�czy�ni podeszli do szynkwasu, bystrymi spojrzeniami obrzucaj�c i taksuj�c go�ci. Szli wolno, pobrz�kuj�c ostrogami i broni�. - Powita� waszmo�ci�w - karczmarz odchrz�kn�� i od-kaszln��. - Czym�e s�u�y� mog�? - Gorza�k� - powiedzia� jeden, niski i kr�py, z d�ugimi jak u ma�py r�kami, uzbrojony w dwie zerrika�skie szable, wisz�ce na krzy� na plecach. - �ykniesz, Profesor? - Pozytywnie ch�tnie - zgodzi� si� drugi m�czyzna, poprawiaj�c osadzone na haczykowatym nosie okulary ze szlifowanych, niebieskawo zabarwionych kryszta��w, oprawnych w z�oto. - Byleby trunek nie by� fa�szowany �adnymi ingrediencjami. Karczmarz nala�. Aplegatt zauwa�y�, �e r�ce trz�s�y mu si� lekko. M�czy�ni oparli si� plecami o szynkwas, bez po�piechu poci�gali z glinianych czareczek. - Mo�ci gospodarzu - odezwa� si� nagle ten w okularach. - Suponuj�, �e przeje�d�a�y t�dy niedawno dwie damy, zmierzaj�ce intensywnie w kierunku Gors Velen? - T�dy r�ni je�d�� - b�kn�� gospodarz. - Inkryminowanych dam - rzek� wolno okularnik -nie m�g�by� nie zauwa�y�. Jedna z nich jest czarnow�osa i ekstraordynaryjnie urodziwa. Dosiada wronego �rebca. Druga, m�odsza, jasnow�osa i zielonooka, woja�uje na jab�kowitej klaczce. By�y tu? - Nie - uprzedzi� karczmarza Aplegatt, czuj�c nagle zimno na plecach. - Nie by�o. Szaropi�re niebezpiecze�stwo. Gor�cy piasek... - Goniec? Aplegatt kiwn�� g�ow�. - Sk�d i dok�d? - Sk�d i dok�d kr�lewska dola pogna. - Niewiast, o kt�re indagowa�em, na trakcie akcydentalnie nie napotka�e�? - Nie. - Co� szybko zaprzeczasz - warkn�� trzeci m�czyzna, wysoki i chudy niby tyka. W�osy mia� czarne i b�yszcz�ce, jakby wysmarowane t�uszczem. - A nie zda mi si�, by� pami�� wyt�a� nadto. - Zostaw, Heimo - machn�� r�k� okularnik. - To goniec. Nie czy� subiekcji. Jakie miano nosi ta stacja, gospodarzu? - Anchor. - Do Gors Velen jaki dystans? - H�? - Ile mil? - Jam mil nie mierzy�. Ale b�dzie ze trzy dni jazdy... - Konno? - Kole�no. - Hej - zawo�a� nagle p�g�osem ten kr�py, prostuj�c si� i wygl�daj�c na podw�rze przez szeroko otwarte drzwi. - Rzu� no okiem, Profesor. Co to za jeden? Czy to aby nie... Okularnik te� wyjrza� na podw�rze, a twarz skurczy�a mu si� nagle. - Tak - sykn��. - To pozytywnie on. Poszcz�ci�o si� nam jednakowo�. - Poczekamy, a� wejdzie? - On nie wejdzie. Widzia� nasze konie. . - Wie, �e my... - Zamilknij, Yaxa. On co� m�wi. - Macie wyb�r - rozleg� si� z podw�rza lekko chrapliwy, ale dono�ny g�os, kt�ry Aplegatt rozpozna� natychmiast. - Jeden z was wyjdzie i powie mi, kto was naj��. Wtedy odjedziecie st�d bez k�opot�w. Albo wyjdziecie wszyscy trzej. Czekam. - Sukinsyn... - warkn�� czarnow�osy. - Wie. Co robimy? Okularnik wolnym ruchem odstawi� czark� na szynkwas. - To, za co nam zap�acono. Poplu� na d�o�, poruszy� palcami i doby� miecza. Na ten widok dwaj pozostali r�wnie� obna�yli klingi. Gospodarz rozwar� usta do krzyku, ale zamkn�� je pr�dko pod zimnym spojrzeniem sponad niebieskich okular�w. - Siedzie� tu wszyscy - sykn�� okularnik. - I ani mru-mru. Heimo, gdy si� zacznie, postaraj si� zaj�� go od ty�u. No, ch�opcy, z fartem. Wychodzimy. Zacz�o si� natychmiast, gdy wyszli. St�kni�cia, tupot n�g, szcz�k brzeszczot�w. A potem krzyk. Taki, od kt�rego w�osy staj� d�ba. Gospodarz zbiela� na twarzy, kobieta z podkr��onymi oczami krzykn�a g�ucho, obur�cz przyciskaj�c oseska do piersi. Kot na zapiecku skoczy� na r�wne nogi, wygi�� grzbiet, ogon zje�y� mu si� jak szczotka. Aplegatt szybko wsun�� si� z krzes�em w k�t. Kord mia� na kolanach, ale nie dobywa� go z pochwy. Z podw�rza znowu �omot n�g o deski, �wist i szcz�k kling. - Ach, ty... - krzykn�� kto� dziko, a w krzyku tym, cho� zako�czonym plugawym wyzwiskiem, by�o wi�cej rozpaczy ni� w�ciek�o�ci. - Ty... �wist klingi. I natychmiast po tym wysoki, przeszywaj�cy wrzask, zdaj�cy si� drze� powietrze na strz�py. �omot, jakby na deski run�� ci�ki worek ziarna. Od koniowi�zu stuk kopyt, r�enie przera�onych koni. Na deskach znowu �omot, ci�kie, szybkie kroki biegn�cego. Kobieta z oseskiem przytuli�a si� do m�a, gospodarz wpar� plecy w �cian�. Aplegatt doby� korda, nadal kryj�c bro� pod blatem sto�u. Biegn�cy cz�owiek zmierza� wprost do zajazdu, by�o jasne, �e za moment stanie w drzwiach. Ale nim stan�� w drzwiach, sykn�a klinga. Cz�owiek wrzasn��, a zaraz po tym wtoczy� si� do �rodka. Wydawa�o si�, �e padnie na pr�g, ale nie pad�. Post�pi� kilka chwiejnych, spowolnionych krok�w i dopiero w�wczas ci�ko run�� na �rodek izby, wzbijaj�c kurz nagromadzony w szparach pod�ogi. Upad� na twarz, bezw�adnie, przygniataj�c r�ce i kurcz�c nogi w kolanach. Kryszta�owe okulary ze stukiem upad�y na deski, st�uk�y si� w niebiesk� kasz�. Spod nieruchomego ju� cia�a j�a wyrasta� ciemna, po�yskliwa ka�u�a. Nikt si� nie poruszy�. Ani nie krzykn��. Do izby wszed� bia�ow�osy. Miecz, kt�ry trzyma� w r�ku, zr�cznie wsun�� do pochwy na plecach. Zbli�y� si� do kontuaru, nawet spojrzeniem nie zaszczycaj�c le��cego na pod�odze trupa. Gospodarz skurczy� si�. - Niedobrzy ludzie... - powiedzia� chrapliwie bia�ow�osy. - Niedobrzy ludzie umarli. Gdy przyjedzie bajlif, mo�e si� okaza�, �e by�a nagroda za ich g�owy. Niech z ni� zrobi, co uwa�a za stosowne. Gospodarz skwapliwie pokiwa� g�ow�. - Mo�e si� te� zdarzy� - podj�� po chwili bia�ow�osy -�e o los tych niedobrych ludzi zapytaj� ich kamraci albo druhowie. Tym rzeknij, �e pok�sa� ich Wilk. Bia�y Wilk. I dodaj, �eby cz�sto ogl�dali si� za siebie. Pewnego dnia obejrz� si� i zobacz� Wilka. Gdy po trzech dniach Aplegatt dotar� do bram Tretogoru, by�o ju� dobrze po p�nocy. W�ciek� si�, bo zmitr�y� nad fos� i zdar� sobie gard�o - stra�nicy spali bezbo�nie i oci�gali si� z otwarciem wr�t. Ul�y� sobie i skl�� ich sumiennie, do suchej nitki i do trzeciego pokolenia wstecz. P�niej z przyjemno�ci� przys�uchiwa� si�, jak zbudzony dow�dca warty o ca�kiem nowe szczeg�y uzupe�nia zarzuty, kt�re on postawi� matkom, babkom i prababkom knecht�w. Oczywi�cie, o dostaniu si� noc� do kr�la Vizimira nie m�g� nawet marzy�. By�o mu to zreszt� po my�li - liczy�, �e wy�pi si� do jutrzni, do porannego dzwonu. By� w b��dzie. Miast wskaza� mu miejsce do odpoczynku, bez zw�oki zaprowadzono go do kordegardy. W izbie nie czeka� na niego grododzier�ca, ale ten drugi, wielgachny i gruby. Aplegatt zna� go - by� to Dijkstra, zaufany kr�la Redanii. Dijkstra - goniec wiedzia� o tym - by� uprawniony do wys�uchania wiadomo�ci przeznaczonej wy��cznie dla uszu kr�la. Aplegatt wr�czy� mu listy. - Ustne pos�anie masz? - Mam, panie. - Gadaj. - Demawend do Vizimira - wyrecytowa� Aplegatt, przymykaj�c oczy. - Pierwsze: przebiera�cy gotowi na drug� noc po lipcowym nowiu. Dopilnuj, �eby Foltest nie skrewi�. Drugie: zjazdu M�drali na Thanedd w�asn� obecno�ci� nie zaszczyc� i tobie to samo radz�. Trzecie: Lwi�tko nie �yje. Dijkstra skrzywi� si� lekko, pob�bni� palcami po stole. - Tutaj masz listy dla kr�la Demawenda. A pos�anie ustne... Nadstaw dobrze uszu i wyt� pami��. Powt�rzysz twemu kr�lowi s�owo w s�owo. Tylko jemu, nikomu innemu. Nikomu, pojmujesz? - Pojmuj�, panie. - Wiadomo�� jest taka: Vizimir do Demawenda. Przebiera�c�w koniecznie wstrzyma�. Kto� zdradzi�. P�omie� zgromadzi� armi� w Dol Angra i tylko czeka na pretekst. Powt�rz. Aplegatt powt�rzy�. - Dobrze - kiwn�� g�ow� Dijkstra. - Wyruszysz, gdy tylko s�o�ce wzejdzie. - Od pi�ciu dni jestem na trakcie, wielmo�ny panie -goniec potar� zadek. - Przespa� by si� cho� do przedpo�udnia... Zezwolicie? - Czy tw�j kr�l, Demawend, sypia teraz w nocy? Czy ja sypiam? Za samo takie pytanie powinienie� wzi�� w pysk, ch�opie. Je�� ci dadz�, potem rozprostuj nieco ko�ci na sianie. A przed s�onkiem wyruszysz. Kaza�em, by ci dali rasowego ogierka, zobaczysz, niesie niby wicher. I nie krzyw g�by. Na�ci jeszcze sakieweczk� z ekstra premi�, �eby� nie gada�, �e z Vizimira sk�pirad�o. - Dzi�ki, panie. - Gdy b�dziesz w lasach nad Pontarem, uwa�aj. Widziano tam Wiewi�rki. A i zwyk�ych zb�j�w nie brakuje w tamtych okolicach. - O, wiem to, panie. O, com ja widzia� trzy dni temu nazad... - Co� widzia�? Aplegatt szybko zrelacjonowa� wydarzenia w Anchor. Dijkstra s�ucha�, krzy�uj�c pot�ne przedramiona na piersi. - Profesor... - powiedzia� w zamy�leniu. - Heimo Kantor i Kr�tki Yaxa. Zakatrupieni przez wied�mina. W Anchor, na trakcie wiod�cym do Gors Velen, czyli na Thanedd, do Garstangu... A Lwi�tko nie �yje? - Co m�wicie, panie? - Niewa�ne - Dijkstra uni�s� g�ow�. - Przynajmniej dla ciebie. Wypoczywaj. A o brzasku w drog�. Aplegatt zjad�, co mu przyniesiono, pole�a� troch�, ze zm�czenia nie zmru�ywszy oka, przed �witem by� ju� za bram�. Ogierek by� rzeczywi�cie chy�y, ale narowisty. Aplegatt nie lubi� takich koni. Na plecach, mi�dzy lew� �opatk� a kr�gos�upem co� sw�dzia�o niezno�nie, ani chybi pch�a uci�a go, gdy drzema� w stajni. A nijak by�o si� podrapa�. Ogierek zata�czy�, zar�a�. Goniec da� mu ostrog� i poszed� w galop. Czas nagli�. - - Gar'ean - sykn�� Cairbre, wychylaj�c si� zza ga��zi drzewa, z kt�rego obserwowa� go�ciniec. - En Dh'oine aen evall a strsede! Toruviel zerwa�a si� z ziemi, chwytaj�c i przypasuj�c miecz, czubkiem buta szturchn�a w udo Yaevinna, kt�ry drzema� obok, oparty o �cian� wykrotu. Elf zerwa� si�, sykn��, sparzony przez gor�cy piasek, o kt�ry opar� d�o�. - Que suecc's? - Konny na drodze. - Jeden? - Yaevinn podni�s� �uk i ko�czan. - Cairbre? Tylko jeden? - Jeden. Zbli�a si�. - To za�atwmy go. B�dzie jeden Dh'oine mniej. - Daj pok�j - Toruviel chwyci�a go za r�kaw. - Po co nam to? Mieli�my przeprowadzi� rekonesans, a potem do��czy� do komanda. Mamy mordowa� cywil�w po drogach? Czy tak wygl�da walka o wolno��? - W�a�nie tak. Odsu� si�. - Je�li na drodze zostanie trup, ka�dy przeje�d�aj�cy patrol podniesie alarm. Wojsko zacznie na nas polowa�. Obstawi� brody, mo�emy mie� k�opoty z przej�ciem rzeki! - Po tej drodze ma�o kto je�dzi. Zanim odkryj� trupa, b�dziemy ju� daleko. - Ten je�dziec te� ju� jest daleko - powiedzia� z drzewa Cairbre. - Zamiast gada�, trzeba by�o strzela�. Teraz go ju� nie si�gniesz. To dobre dwie�cie krok�w. - Z mojej sze��dziesi�ciofunt�wki? - Yaevinn pog�adzi� �uk. - Trzydziestocalowym fletem? Poza tym to nie jest dwie�cie krok�w. To jest sto pi��dziesi�t, g�ra. Mir�, que spar aen'le. - Yeavinn, zostaw... - Thaess aep, Toruviel. Elf odwr�ci� czapk� tak, by nie zawadza� mu przypi�ty do niej wiewi�rczy ogon, szybko napi�� �uk, mocno, a� do ucha, wymierzy� dok�adnie i spu�ci� ci�ciw�. Aplegatt nie us�ysza� strza�y. By�a to strza�a �cicha", specjalnie olotkowana d�ugimi, w�skimi szarymi pi�rami, z brzechw� ��obkowan� dla zwi�kszenia sztywno�ci i zmniejszenia ci�aru. Tr�jbrzeszczotowy, ostry jak brzytwa grot z impetem trafi� go�ca w �rodek plec�w, mi�dzy lew� �opatk� a kr�gos�upem. Brzeszczoty by�y ustawione pod k�tem - wbijaj�c si� w cia�o, grot obr�ci� si� i wkr�ci� jak �ruba, masakruj�c tkanki, tn�c naczynia krwiono�ne i druzgoc�c ko�ci. Aplegatt zwali� si� piersi� na szyj� konia i ze�lizn�� na ziemi�, bezw�adny jak worek we�ny. , Piasek drogi by� gor�cy, nagrzany s�o�cem tak, �e a� parzy�. Ale goniec ju� tego nie poczu�. Umar� natychmiast. M�wi�, �e j� zna�em, by�oby przesad�. My�l�, �e opr�cz wied�mina i czarodziejki nikt jej naprawd� nie zna�. Gdy po raz pierwszy j� zobaczy�em, wcale nie zrobi�a na mnie wielkiego wra�enia, nawet pomimo do�� niesamowitych okoliczno�ci, jakie temu towarzyszy�y. Zna�em takich, kt�rzy twierdzili, �e od razu, od pierwszego spotkania czuli powiew �mierci, krocz�cej za t� dziewczyn�. Mnie jednak wyda�a si� zupe�nie zwyczajna, a wiedzia�em wszak, �e zwyczajn� nie by�a - dlatego usilnie stara�em si� wypatrze�, odkry�, poczu� w niej niezwyk�o��. Ale niczego nie dostrzeg�em i niczego nie wyczu�em. Niczego, co mog�oby by� sygna�em, przeczuciem czy zapowiedzi� p�niejszych, tragicznych wydarze�. Tych, kt�rych by�a przyczyn�. I tych, kt�re sama spowodowa�a. Jaskier, P� wieku poezji Rozdzia� drugi Tu� przy rozstaju, w miejscu, gdzie ko�czy� si� las, wbito w ziemi� dziewi�� s�up�w. Do szczytu ka�dego s�upa p�asko przytwierdzono ko�o od wozu. Nad ko�ami k��bi�y si� wrony i kruki, dziobi�c i szarpi�c trupy, przywi�zane do obr�czy i piast. Wysoko�� s�up�w i mnogo�� ptactwa pozwala�a, co prawda, wy��cznie przypuszcza�, czym by�y nierozpoznawalne resztki, spoczywaj�ce na ko�ach. Ale by�y trupami. Nie mog�y by� niczym innym. Ciri odwr�ci�a g�ow� i ze wstr�tem zmarszczy�a nos. Wiatr wia� od strony s�up�w, mdl�cy od�r rozk�adaj�cych si� zw�ok snu� si� nad rozdro�em. - Wspania�a dekoracja - Yennefer pochyli�a si� w siodle i splun�a na ziemi�, zapominaj�c, �e ca�kiem niedawno za podobne plucie ostro skarci�a Ciri. - Malownicza i pachn�ca. Ale dlaczego tutaj, na skraju puszczy? Zwykle co� takiego ustawia si� tu� za miejskimi murami. Mam racj�, dobrzy ludzie? - Tb Wiewi�rki, szlachetna pani - pospieszy� z wyja�nieniem jeden z dogonionych na rozstaju w�drownych handlarzy, wstrzymuj�c zaprz�onego do wy�adowanej dwuk�ki srokacza. - Elfy. Tam, na tych s�upach. Dlatego i s�upy w lesie stoj�. Innym Wiewi�rkom na przestrog�. - Czy to znaczy - czarodziejka spojrza�a na niego - �e wzi�tych �ywcem Scoia'tael przywozi si� tutaj... - Elfy, pani, rzadko daj� si� �ywcem bra� - przerwa� handlarz. - A je�li nawet kt�rego wojacy schwyc�, to do miasta go wioz�, bo tam osiad�e nieludzie bytuj�. Gdy owi ka�ni na rynku si� przygl�dn�, to wnet odchodzi ich ochota, by do Wiewi�rk�w przysta�. Ale gdy w boju jakich elf�w ubij�, to trupy na rozstaje si� wozi i na s�upach wiesza. Nieraz z daleka ich wo��, ca�kiem za�miard�ych dowo��... - Pomy�le� - warkn�a Yennefer - �e nam zakazano praktyk nekromantycznych z uwagi na szacunek dla majestatu �mierci i doczesnych, zw�ok, kt�rym nale�y si� cze��, spok�j, rytualny i ceremonialny poch�wek... - Co m�wicie, pani? - Nic. Ruszajmy st�d co rychlej, Ciri, byle dalej od tego miejsca. Tfu, mam wra�enie, �e ju� ca�a przesi�k�am tym smrodem. - Ja te�, eueueee - powiedzia�a Ciri, k�usem obje�d�aj�c dooko�a zaprz�g domokr��cy. - Pojed�my galopem, dobrze? - Dobrze... Ciri! Galopem, ale nie wariackim! *** Wkr�tce ujrza�y miasto, wielkie, otoczone murami, naje�one wie�ami o szpiczastych b�yszcz�cych dachach. A za miastem wida� by�o morze, zielonosine, skrz�ce si� w promieniach porannego s�o�ca, upstrzone tu i �wdzie bia�ymi plamkami �agli. Ciri zatrzyma�a konia na skraju piaszczystego urwiska, unios�a si� w strzemionach, chciwie wci�gn�a nosem wiatr i zapach. - Gors Velen - powiedzia�a Yennefer, podje�d�aj�c i staj�c bok w bok. - Dojecha�y�my wreszcie. Wr��my na go�ciniec. Na go�ci�cu posz�y znowu lekkim galopem, pozostawiaj�c w tyle kilka wolich zaprz�g�w i objuczonych wi�zkami drewna pieszych. Gdy wyprzedzi�y wszystkich i zosta�y same, czarodziejka zwolni�a i gestem wstrzyma�a Ciri. - Podjed� bli�ej - powiedzia�a. - Jeszcze bli�ej. We� wodze i prowad� mojego konia. Potrzebuj� obu r�k. - Do czego? - We� wodze, prosi�am. Yennefer wyj�a z juk�w srebrne zwierciade�ko, przetar�a je, po czym cicho wym�wi�a zakl�cie. Zwierciade�ko wysun�o si� z jej d�oni, unios�o i zawis�o nad ko�skim karkiem, dok�adnie naprzeciw twarzy czarodziejki. Ciri westchn�a z podziwu, obliza�a wargi. Czarodziejka wydoby�a z juk�w grzebie�, zdj�a beret i przez nast�pne kilka chwil energicznie czesa�a w�osy. Ciri zachowa�a milczenie. Wiedzia�a, �e podczas czesania w�os�w Yennefer nie wolno by�o przeszkadza� ani rozprasza� jej. Malowniczy i pozornie niedba�y nie�ad jej kr�tych i bujnych lok�w powstawa� w wyniku d�ugotrwa�ych stara� i wymaga� niema�o wysi�ku. Czarodziejka ponownie si�gn�a do juk�w. Przypi�a do uszu brylantowe kolczyki, a na obu nadgarstkach zapi�a bransolety. Zdj�a szal i rozpi�a bluzk�, ods�aniaj�c szyj� i czarn� aksamitk� ozdobion� gwiazd� z obsydianu. - Ha! - nie wytrzyma�a wreszcie Ciri. - Wiem, czemu to robisz! Chcesz �adnie wygl�da�, bo jedziemy do miasta! Zgad�am? - Zgad�a�. - Aja? - Co ty? - le� chc� �adnie wygl�da�! Uczesz� si�... - W�� beret - powiedzia�a ostro Yennefer, wci�� wpatrzona w wisz�ce nad uszami konia zwierciad�o. - Na to samo miejsce, gdzie by�. I schowaj pod nim w�osy. Ciri fukn�a gniewnie, ale us�ucha�a natychmiast. Ju� dawno nauczy�a si� rozr�nia� barwy i odcienie g�osu czarodziejki. Wiedzia�a, kiedy mo�na spr�bowa� dyskusji, a kiedy nie. Yennefer, u�o�ywszy wreszcie loki na czole, wydoby�a z juk�w ma�y s�oiczek z zielonego szk�a. - Ciri - powiedzia�a �agodniej. - Podr�ujemy skrycie. A podr� jeszcze si� nie sko�czy�a. Dlatego masz kry� w�osy pod beretem. W ka�dej bramie miejskiej s� tacy, kt�rym p�aci si� za dok�adn� i piln� obserwacj� podr�nych. Rozumiesz? - Nie - odpar�a bezczelnie Ciri, �ci�gaj�c wodze karego ogiera czarodziejki. - Wypi�kni�a� si� tak, �e tym wypatrywaczom z bramy oczy wyjd�! �adna mi skryto��! - Miasto, do kt�rego bram zmierzamy - u�miechn�a si� Yennefer - to Gors Velen. Ja nie musz� si� kamuflowa� w Gors Velen, a wr�cz, powiedzia�abym, przeciwnie. Z tob� jest inna sprawa. Ciebie nikt nie powinien zapami�ta�. - Ci, kt�rzy b�d� gapi� si� na ciebie, dostrzeg� i mnie! Czarodziejka odkorkowa�a s�oiczek, z kt�rego zapachnia�o bzem i agrestem. Zanurzywszy w s�oiczku palec wskazuj�cy wtar�a sobie pod oczy nieco zawarto�ci. - W�tpi� - powiedzia�a, wci�� zagadkowo u�miechni�ta - by ktokolwiek zwr�ci� na ciebie uwag�. Przed mostem sta� d�ugi rz�d je�d�c�w i woz�w, a na przedbramiu t�oczyli si� podr�ni, oczekuj�cy na kolejk� do kontroli. Ciri �achn�a si� i zaburcza�a, rozz�oszczona perspektyw� d�ugiego czekania. Yennefer jednak wyprostowa�a si� w siodle i ruszy�a k�usem, patrz�c wysoko ponad g�owy podr�nych - ci za� rozst�pili si� pr�dko, zrobili miejsce, k�aniaj�c z szacunkiem. Stra�nicy w d�ugich kolczugach te� od razu dostrzegli czarodziejk� i zrobili jej woln� drog�, nie �a�uj�c trzonk�w dzid, kt�rymi karcili opornych lub zbyt powolnych. - T�dy, t�dy, wielmo�na pani - zawo�a� jeden ze stra�nik�w, gapi�c si� na Yennefer i mieni�c na twarzy. -Wjed�cie t�dy, prosz� �askawie! Nast�pi� si�! Nast�pi� si�, chamy! Wezwany pospiesznie dow�dca warty wy�oni� si� z kordegardy naburmuszony i z�y, ale na widok Yennefer po-kra�nia�, szeroko otworzy� oczy i usta, zgi�� w niskim uk�onie. - Uni�enie witam w Gors Velen, ja�nie pani - wybe�kota�, prostuj�c si� i gapi�c. - Na twe rozkazy... Czy w mocy mojej us�u�y� czym wielmo�nej? Eskort� da�? Przewodnika? Wezwa� mo�e kogo? - Nie trzeba - Yennefer wyprostowa�a si� na kulbace, spojrza�a na niego z g�ry. - Zabawi� w mie�cie kr�tko. Jad� na Thanedd. - Ma si� rozumie�... - �o�dak przest�pi� z nogi na nog�, nie odrywaj�c oczu od twarzy czarodziejki. Pozostali stra�nicy gapili si� r�wnie�. Ciri dumnie wypr�y�a si� i zadar�a g�ow�, ale skonstatowa�a, �e na ni� nie patrzy nikt. Jak gdyby w og�le nie istnia�a. - Ma si� rozumie� - powt�rzy� dow�dca stra�y. - Na Thanedd, tak... Na zjazd. Pojmuj�, ma si� rozumie�. �ycz� tedy... - Dzi�kuj� - czarodziejka pop�dzi�a konia, w oczywisty spos�b nieciekawa, czego chcia�by �yczy� jej komendant. Ciri pod��y�a w �lad. Stra�nicy k�aniali si� przeje�d�aj�cej Yennefer, jej nadal nie zaszczycaj�c cho�by spojrzeniem. - Nawet o imi� ci� nie zapytali - mrukn�a, doganiaj�c Yennefer i ostro�nie kieruj�c koniem w�r�d wyje�d�onych w b�ocie ulicy kolein. - Ani o to, sk�d jedziemy! Zaczarowa�a� ich? - Nie ich. Siebie. Czarodziejka odwr�ci�a si�, a Ciri westchn�a g�o�no. Oczy Yennefer p�on�y fioletowym blaskiem, a twarz promienia�a urod�. Ol�niewaj�c�. Wyzywaj�c�. Gro�n�. I nienaturaln�. - Zielony s�oiczek! - domy�li�a si� od razu Ciri. - Co to by�o? - Glamarye. Eliksir, a raczej ma�� na specjalne okazje. Ciri, czy ty musisz wje�d�a� w ka�d� ka�u�� na drodze? - Chc� umy� koniowi p�ciny! - Nie pada�o od miesi�ca. To s� pomyje i ko�skie szczyny, nie woda. - Aha... Powiedz mi, dlaczego u�y�a� tego eliksiru? A� tak bardzo ci zale�a�o... - To jest Gors Velen - przerwa�a Yennefer. - Miasto, kt�re sw�j dobrobyt w znacznej mierze zawdzi�cza czarodziejom. Dok�adniej, czarodziejkom. Sama widzia�a�, jak traktuje si� tu czarodziejki. A ja nie mia�am ochoty przed- stawia� si� ani udowadnia�, kim jestem. Wola�am, by by�o to oczywiste na pierwszy rzut oka. Za tym czerwonym domem skr�camy w lewo. St�pa, Ciii, wstrzymuj konia, bo potr�cisz jakie� dziecko. - A po co my�my tutaj przyjecha�y? - Ju� ci to m�wi�am. Ciri parskn�a, zacisn�a usta, silnie szturchn�a wierzchowca pi�t�. Klacz zata�czy�a, omal nie wpadaj�c na mijaj�cy ich zaprz�g. Wo�nica wsta� z koz�a i zamierza� uraczy� j� furma�sk� wi�zank�, ale na widok Yennefer usiad� szybko i zaj�� si� wnikliw� analiz� stanu w�asnych chodak�w. - Jeszcze jedno takie brykni�cie - wycedzi�a Yennefer - a pogniewamy si�. Zachowujesz si� jak niedoros�a koza. Przynosisz mi wstyd. - Chcesz mnie odda� do jakiej� szko�y, tak? Ja nie chc�! - Ciszej. Ludzie si� gapi�. - Na ciebie si� gapi�, nie na mnie! Ja nie chc� i�� do �adnej szko�y! Obiecywa�a� mi, �e zawsze b�dziesz ze mn�, a teraz chcesz mnie zostawi�! Sam�! Ja nie chc� by� sama! - Nie b�dziesz sama. W szkole jest wiele dziewcz�t w twoim wieku. B�dziesz mia�a mn�stwo kole�anek. - Nie chc� kole�anek. Chc� by� z tob� i z... My�la�am, �e... Yennefer odwr�ci�a si� gwa�townie. - Co my�la�a�? - My�la�am, �e jedziemy do Geralta - Ciri wyzywaj�co podrzuci�a g�ow�. - Dobrze wiem, o czym rozmy�la�a� ca�� drog�. I dlaczego wzdycha�a� w nocy... - Do�� - sykn�a czarodziejka, a widok jej p�on�cych oczu sprawi�, �e Ciri wtuli�a twarz w ko�sk� grzyw�. -Nadto si� rozzuchwali�a�. Przypominam ci, �e czas, gdy mog�a� mi si� opiera�, min�� bezpowrotnie. Sta�o si� tak z twojej w�asnej woli. Teraz masz by� pos�uszna. Zrobisz to, co rozka��. Zrozumia�a�? Ciri pokiwa�a g�ow�. - To, co rozka��, b�dzie dla ciebie najlepsze. Zawsze. I dlatego b�dziesz mnie s�ucha� i wykonywa� moje polecenia. Jasne? Zatrzymaj konia. Jeste�my na miejscu. - To jest ta szko�a? - zaburcza�a Ciri, podnosz�c oczy na okaza�� fasad� budynku. - To ju�... - Ani s�owa wi�cej. Zsiadaj. I zachowuj si� jak nale�y. To nie jest szko�a, szko�a jest w Aretuzie, nie w Gors Velen. To jest bank. - A do czego nam bank? - Pomy�l. Zsiadaj, m�wi�am. Nie w ka�u��! Zostaw konia, od tego jest s�u�ba. Zdejmij r�kawice. Nie wchodzi si� do banku w r�kawicach do jazdy. Sp�jrz na mnie. Popraw beret. Wyr�wnaj ko�nierzyk. Wyprostuj si�. Nie wiesz, co zrobi� z r�kami? To nic z nimi nie r�b! Ciri westchn�a. S�u��cy, kt�rzy wylegli z wr�t budynku i gn�c si� w uk�onach us�u�yli, byli krasnoludami. Ciri przyjrza�a si� im ciekawie. Cho� tak samo niscy, kr�pi i brodaci, w niczym nie przypominali jej druha, Yarpena Zigrina, ani jego �ch�opak�w". S�u��cy byli szarzy, jednolicie umundurowani, nijacy. I uni�eni, czego o Yarpenie i jego ch�opakach �adn� miar� powiedzie� nie by�o mo�na. Wesz�y do �rodka. Magiczny eliksir nadal dzia�a�, tote� pojawienie si� Yennefer spowodowa�o natychmiast wielkie poruszenie, bieganin�, uk�ony, dalsze uni�one pozdrowienia i deklaracje gotowo�ci do us�ug, kt�rym kres po�o�y�o dopiero pojawienie si� niewiarygodnie grubego, dostatnio odzianego i bia�obrodego krasnoluda. - Szanowna Yennefer! - zahucza� krasnolud, podzwaniaj�c z�otym �a�cuchem, zwisaj�cym z pot�nego karku znacznie poni�ej bia�ej brody. - C� za niespodzianka! I c� za zaszczyt! Prosz�, prosz� do kantoru! A wy, nie sta�, nie gapi� si�! Do roboty, do liczyde�! Wilfli, do kantoru natychmiast flaszk� Castel de Neuf, rocznik... Ju� ty wiesz kt�ry rocznik. �ywo, na jednej nodze! Pozw�l, pozw�l, Yennefer. Prawdziwa rado�� ci� widzie�. Wygl�dasz... Ech, psiakrew, a� dech zapiera! - Ty te� - u�miechn�a si� czarodziejka - nie�le si� trzymasz, Giancardi. - No pewnie. Prosz�, prosz� do mnie, do kantoru. Ale� nie, nie, panie przodem. Znasz przecie� drog�, Yennefer. W kantorze by�o ciemnawo i przyjemnie ch�odno, w powietrzu unosi� si� zapach, kt�ry Ciri pami�ta�a z wie�y pisarczyka Jarre - zapach inkaustu, pergaminu i kurzu pokrywaj�cego d�bowe meble, gobeliny i stare ksi�gi. - Siadajcie, prosz� - bankier odsun�� od sto�u ci�ki fotel dla Yennefer, obrzuci� Ciri ciekawym spojrzeniem. -Hmmm... - Daj jej jak�� ksi�g�, Molnar - powiedzia�a niedbale czarodziejka, zauwa�aj�c spojrzenie. - Ona uwielbia ksi�gi. Si�dzie sobie w ko�cu sto�u i nie b�dzie przeszkadza�. Prawda, Ciri? Ciri nie uzna�a za celowe potwierdza�. - Ksi�g�, hem, hem - zatroska� si� krasnolud, podchodz�c do komody. - Co my tu mamy? O, ksi�ga przychod�w i rozchod�w... Nie, to nie. C�a i op�aty portowe... Te� nie. Kredyt i remburs? Nie. O, a to sk�d tu si� wzi�o? Jedna cholera wie... Ale chyba to b�dzie w sam raz. Prosz�, dzieweczko. Ksi�ga nosi�a tytu� Physiologus i by�a bardzo stara i bardzo podarta. Ciri ostro�nie przewr�ci�a ok�adk� i kilka stron. Dzie�o zaciekawi�o j� natychmiast, bo traktowa�o o zagadkowych potworach i bestiach i by�o pe�ne rycin. Przez nast�pnych kilka chwil stara�a si� dzieli� zainteresowanie pomi�dzy ksi�g� a rozmow� czarodziejki z krasnoludem. - Masz dla mnie jakie� listy, Molnar? - Nie - bankier nala� wina Yennefer i sobie. - �adne nowe nie nadesz�y. Ostatnie, sprzed miesi�ca, przekaza�em ustalonym sposobem. - Otrzyma�am je, dzi�kuj�. A czy przypadkiem... kto� si� tymi listami nie interesowa�? - Tutaj nie - u�miechn�� si� Molnar Giancardi. - Ale celujesz do w�a�ciwej tarczy, moja droga. Bank Vivaldich poinformowa� mnie poufnie, �e listy pr�bowano tropi�. Ich filia w Yengerbergu wykry�a te� pr�b� �ledzenia operacji na twoim prywatnym koncie. Jeden z pracownik�w okaza� si� nielojalny. Krasnolud urwa�, spojrza� na czarodziejk� spod krzaczastych brwi. Ciri nadstawi�a uszu. Yennefer milcza�a, bawi�c si� sw� obsydianow� gwiazd�. - Vivaldi - podj�� bankier, zni�aj�c g�os - nie m�g� albo nie chcia� prowadzi� �ledztwa w tej sprawie. Nielojalny i podatny na przekupstwo klerk wpad� po pijanemu do fosy i utopi� si�. Nieszcz�liwy wypadek. Szkoda. Za szybko, za pochopnie... - Szkoda ma�a, a �al kr�tki - wyd�a wargi czarodziejka. - Ja wiem, kogo interesowa�y moje listy i konto, �ledztwo u Vivaldich nie przynios�oby rewelacji. - Skoro tak uwa�asz... - Giancardi poczochra� brod�. - Jedziesz na Thanedd, Yennefer? Na ten powszechny zjazd czarodziej�w? - Owszem. - By zdecydowa� o losach �wiata? - Nie przesadzajmy. - R�ne plotki kr��� - rzek� sucho krasnolud. - I r�ne rzeczy si� dziej�. - Jakie, je�li to nie tajemnica? - Od ubieg�ego roku - powiedzia� Giancardi, g�adz�c brod� - obserwuje si� dziwne ruchy w polityce podatkowej... Ja wiem, ciebie to nie interesuje... - M�w. - Podwojono wymiar pog��wnego i hiberny, podatk�w �ci�ganych bezpo�rednio przez w�adze wojskowe. Wszyscy kupcy i przedsi�biorcy musz� dodatkowo p�aci� do skarbu kr�lewskiego �dziesi�ty grosz", ca�kiem nowy podatek, jeden grosz od ka�dego nobla obrotu. Krasnoludy, gnomy, elfy i nizio�ki p�ac� ponadto zwi�kszone pog��wne i po-dymne. Je�eli prowadz� dzia�alno�� handlow� lub produkcyjn�, s� nadto obci��eni obowi�zkow� �nieludzk�" do-natyw�, wynosz�c� dziesi�� od sta. W ten spos�b ja odprowadzam do skarbu ponad sze��dziesi�t procent dochodu. M�j bank, wliczaj�c wszystkie filie, daje Czterem Kr�lestwom sze��set grzywien rocznie. Dla twojej wiadomo�ci: to jest prawie trzykrotnie wi�cej, ni� mo�ny diuk czy hrabia p�aci kwarty z pot�nej kr�lewszczyzny. - Ludzie nie s� obci��eni donatyw� na wojsko? - Nie. P�ac� tylko hibern� i pog��wne. - A zatem - pokiwa�a g�ow� czarodziejka - to krasno-ludy i inni nieludzie finansuj� kampani� przeciwko Scoia'tael, kt�ra toczy si� w lasach. Spodziewa�am si� czego� takiego. Ale co maj� podatki wsp�lnego ze zjazdem na Thanedd? - Po waszych zjazdach - mrukn�� bankier - zawsze co� si� dzieje. Tym razem mam zreszt� nadziej�, �e b�dzie odwrotnie. Licz� na to, �e wasz zjazd sprawi, �e przestanie si� dzia�. Bardzo by�bym rad, dla przyk�adu, gdyby usta�y te dziwne skoki cen. - M�w ja�niej. Krasnolud rozpar� si� w fotelu i spl�t� palce na przykrytym brod� brzuchu. - Pracuj� w moim fachu �adne par� lat - powiedzia�. - Dostatecznie d�ugo, by m�c umie� powi�za� niekt�re ruchy cen z niekt�rymi faktami. A ostatnio bardzo wzros�y ceny drogich kamieni. Bo jest na nie popyt. - Zamienia si� got�wk� na klejnoty, by unika� strat z tytu�u waha� kurs�w i parytet�w monety? - Te�. Kamienie maj� nadto jeszcze jedn� wielk� zalet�. Mieszcz�ca si� w kieszeni kilkuuncjowa sakieweczka brylant�w odpowiada warto�ci� jakim� pi��dziesi�ciu grzywnom, taka za� suma w monecie wa�y dwadzie�cia pi�� funt�w i zajmuje spory worek. Z sakieweczka w kieszeni ucieka si� znacznie szybciej ni� z workiem na ramieniu. I ma si� obie r�ce wolne, co nie jest bez znaczenia. Jedn� r�k� mo�na trzyma� �on�, drug�, gdyby zasz�a konieczno��, mo�na komu� przypieprzy�. Ciri parskn�a z cicha, ale Yennefer natychmiast uciszy�a j� gro�nym spojrzeniem. - A zatem - unios�a g�ow� - s� tacy, kt�rzy ju� zawczasu przygotowuj� si� do ucieczki. A dok�d, ciekawo��? - Najwy�ej notowana jest daleka P�noc. Hengfors, Kovir, Poviss. Raz, �e to faktycznie daleko, dwa, kraje te s� neutralne i maj� z Nilfgaardem dobre stosunki. - Rozumiem - z�o�liwy u�miech nie znikn�� z warg czarodziejki. - A wi�c brylanty do kieszeni, �on� za r�k� i na P�noc... Nie za wcze�nie? Ach, mniejsza z tym. Co jeszcze dro�eje, Molnar? - �odzie. - Co? - �odzie - powt�rzy� krasnolud i wyszczerzy� z�by. -Wszyscy szkutnicy z wybrze�a produkuj� �odzie, zam�wione przez kwatermistrz�w armii kr�la Foltesta. Kwatermistrzowie p�ac� dobrze i ci�gle sk�adaj� nowe zam�wienia. Je�li masz wolny kapita�, Yennefer, zainwestuj w �odzie. Z�oty interes. Produkujesz cz�no z trzciny i kory, wystawiasz faktur� na barkas z pierwszorz�dnej so�niny, g�rk� dzielisz si� z kwatermistrzem po po�owie... - Nie kpij, Giancardi. M�w, o co chodzi. - Te �odzie - rzek� od niechcenia bankier, patrz�c na powa�� - transportuje si� na po�udnie. Do Sodden i Brugge, nad Jarug�. Ale z tego, co wiem, nie u�ywa si� ich do po�owu ryb na rzece. Ukrywa si� je w lasach nad prawym brzegiem. Wojsko podobno godzinami �wiczy wsiadanie i wysiadanie. Na razie na sucho. - Aha - Yennefer przygryz�a warg�. - Ale dlaczego niekt�rym tak spieszno na pomoc? Jaruga jest na po�udniu. - Istnieje uzasadniona obawa - mrukn�� krasnolud, �ypi�c na Ciri - �e cesarz Emhyr var Emreis nie b�dzie zachwycony wie�ci�, �e wzmiankowane �odzie spuszczono na wod�. Niekt�rzy uwa�aj�, �e takie wodowanie gotowe Emhyra rozz�o�ci�, a w�wczas lepiej by� jak najdalej od nilfgaardzkiej granicy... Cholera, byle do �niw. Gdy b�dzie po �niwach, odetchn� z ulg�. Je�eli co� ma si� wydarzy�, wydarzy si� przed �niwami. - Plony b�d� w spichrzach - powiedzia�a wolno Yennefer. - Zgadza si�. Konie trudno pa�� na r�yskach, a twierdze z pe�nymi spichrzami d�ugo si� oblega... Pogoda sprzyja rolnikom i zbiory zapowiadaj� si� nie�le... Tak, pogoda jest nad wyraz pi�kna. S�onko grzeje, kanie na pr�no wygl�daj� d�d�u... A Jaruga w Dol Angra jest bardzo p�ytka... �atwo j� przebrodzi�. W obie strony. - Dlaczego Dol Angra? - Mam nadziej� - bankier pog�adzi� brod�, �widruj�c czarodziejk� bystrym spojrzeniem - �e mog� ci zaufa�? - Zawsze mog�e�, Giancardi. I nic si� nie zmieni�o. - Dol Angra - powiedzia� wolno krasnolud - to Lyria i Aedirn, kt�re s� w militarnym sojuszu z Temeri�. Nie s�dzisz chyba, �e Foltest, kt�ry kupuje �odzie, zamierza z nich skorzysta� na w�asn� r�k�? - Nie - powiedzia�a wolno czarodziejka. - Nie s�dz�. Dzi�kuj� za informacje, Molnar. Kto wie, mo�e i masz racj�? Mo�e na zje�dzie uda nam si� jednak wp�yn�� na losy �wiata i zamieszkuj�cych ten �wiat ludzi? - Nie zapominajcie o krasnoludach - parskn�� Giancardi. - I o ich bankach. - Postaramy si�. Je�li ju� przy tym jeste�my... - S�ucham ci� z uwag�. - Mam wydatki, Molnar. A je�li podejm� co� z konta u Vivaldich, znowu kto� got�w uton��, wi�c... - Yennefer - przerwa� krasnolud - ty masz u mnie nieograniczony kredyt. Pogrom w Yengerbergu mia� miejsce bardzo dawno. Mo�e ty zapomnia�a�, ale ja nie zapomn� nigdy. Nikt z rodziny Giancardich nie zapomni. Ile ci potrzeba? - Tysi�c pi��set temerskich oren�w, przekazem na fili� Cianfanellich w Ellander, na rzecz �wi�tyni Melitele. - Za�atwione. Mi�y przekaz, datki dla �wi�ty� nie s� opodatkowane. Co jeszcze? - Ile teraz p�aci si� rocznie czesnego w szkole w Aretuzie? Ciii nadstawi�a uszu. - Tysi�c dwie�cie novigradzkich koron - powiedzia� Giancardi. - Dla nowej adeptki dochodzi immatrykulacja, co� ko�o dwustu. - Podro�a�o, cholera. - Wszystko podro�a�o. Adeptkom niczego si� nie �a�uje, �yj� w Aretuzie jak kr�lewny. A z nich �yje po�owa miasta, krawcy, szewcy, cukiernicy, dostawcy... - Wiem. Wp�a� dwa tysi�ce na konto szko�y. Anonimowo. Z zaznaczeniem, �e chodzi o wpisowe i zadatek na czesne... Dla jednej adeptki. Krasnolud od�o�y� pi�ro, spojrza� na Ciri, u�miechn�� si� ze zrozumieniem. Ciri, udaj�c, �e wertuje ksi�g�, s�ucha�a pilnie. - To wszystko, Yennefer? - Jeszcze trzysta novigradzkich koron dla mnie, got�wk�. Na zjazd na Thanedd b�d� potrzebowa�a przynajmniej trzech sukni. - Po co ci got�wka? Dam ci czek bankierski. Na pi��set. Ceny importowanych tkanin te� cholernie wzros�y, a ty wszak�e nie ubierasz si� w we�n� ani len. A je�eli czego� potrzebujesz: dla siebie lub dla przysz�ej adeptki szko�y w Aretuzie, moje sklepy i sk�ady stoj� otworem. - Dzi�kuj�. Na jaki procent si� um�wimy? - Procent - krasnolud uni�s� g�ow� - zap�aci�a� rodzinie Giancardich awansem, Yennefer. W czasie pogromu w Yengerbergu. Nie m�wmy ju� o tym. - Nie lubi� takich d�ug�w, Molnar. - Ja te� nie. Ale ja jestem kupcem, krasnoludem interesu. Ja wiem, co to jest zobowi�zanie. Znam jego warto��. Powtarzam, nie m�wmy ju� o tym. Sprawy, o kt�re prosi�a�, mo�esz uwa�a� za za�atwione. Spraw�, o kt�r� nie prosi�a�, r�wnie�. Yennefer unios�a brwi. - Pewien bliski ci wied�min - zachichota� Giancardi - odwiedzi� ostatnio miasto Dorian. Doniesiono mi, �e zad�u�y� si� tam u lichwiarza na sto koron. Lichwiarz pracuje dla mnie. Umorz� ten d�ug, Yennefer. Czarodziejka rzuci�a okiem na Ciri, silnie skrzywi�a usta. - Molnar - powiedzia�a zimno - nie pchaj palc�w mi�dzy drzwi, w kt�rych popsu�y si� zawiasy. W�tpi�, �eby on wci�� uwa�a� mnie za blisk�, a je�li dowie si� o umarzaniu d�ug�w, znienawidzi mnie z kretesem. Znasz go przecie�, jest obsesyjnie honorowy. Dawno temu by� w Dorian? - Jakie� dziesi�� dni. Potem widziano go w Ma�ym ��gu. Stamt�d, jak mi doniesiono, pojecha� do Hirundum, bo mia� zlecenie od tamtejszych farmer�w. Jak zwykle, jaki� potw�r do zabicia... - A za zabicie, jak zwykle, zap�ac� mu grosze - g�os Yennefer zmieni� si� lekko - kt�re, jak zwykle, ledwo wystarcz� na koszty leczenia, je�eli potw�r go pokiereszuje. Jak zwykle. Je�eli rzeczywi�cie chcesz co� dla mnie zrobi�, Molnar, to w��cz si� w to. Skontaktuj si� z farmerami z Hirundum i podnie� nagrod�. Tak by mia� za co �y�. - Jak zwykle - parskn�� Giancardi. - A je�li on wreszcie dowie si� o tym? Yennefer utkwi�a oczy w Ciri, kt�ra przygl�da�a si� i przys�uchiwa�a, nawet nie pr�buj�c udawa� zainteresowania Physiologusem. - A od kogo - wycedzi�a - mia�by si� dowiedzie�? Ciri spu�ci�a wzrok. Krasnolud u�miechn�� si� znacz�co, pog�adzi� brod�. - Przed udaniem si� na Thanedd wybierzesz si� w stron� Hirundum? Przypadkowo, oczywi�cie? - Nie - czarodziejka odwr�ci�a wzrok. - Nie wybior� si�. Zmie�my temat, Molnar. Giancardi znowu pog�adzi� brod�, spojrza� na Ciri. Ciri spu�ci�a g�ow�, zachrz�ka�a i zawierci�a si� na krze�le. - S�usznie - potwierdzi�. - Czas zmieni� temat. Ale twoj� podopieczn� najwyra�niej nudzi ksi�ga... i nasza rozmowa. A to, o czym teraz chcia�bym z tob� porozmawia�, znudzi j� jeszcze bardziej, jak podejrzewam... Losy �wiata, losy krasnolud�w tego �wiata, losy ich bank�w, jaki� to nudny temat dla m�odych dziewcz�t, przysz�ych absolwentek Aretuzy... Wypu�� j� na troch� spod skrzyde�, Yennefer. Niech si� przejdzie po mie�cie... - Oj, tak! - krzykn�a Ciri. Czarodziejka �achn�a si� i ju� otwiera�a usta, by zaprotestowa�, ale nagle zmieni�a zamiar. Ciri nie by�a pewna, ale wydawa�o si� jej, �e wp�yw na t� decyzj� mia�o nieznaczne mrugni�cie, towarzysz�ce propozycji bankiera. - Niech sobie dziewczyna popatrzy na wspania�o�ci prastarego grodu Gors Velen - doda� Giancardi, u�miechaj�c si� szeroko. - Nale�y si� jej troch� swobody przed... Aretuz�. A my tu sobie jeszcze pogaw�dzimy o pewnych sprawach... hmm, osobistych. Nie, nie proponuj�, by dziewcz� chodzi�o samotnie, cho� to bezpieczne miasto. Przydam jej towarzysza i opiekuna. Jednego z moich m�odszych klerk�w... - Wybacz, Molnar - Yennefer nie odpowiedzia�a na u�miech - ale nie wydaje mi si�, by w dzisiejszych czasach, nawet w bezpiecznym mie�cie, towarzystwo krasnoluda... - Nawet mi przez my�l nie przesz�o - �achn�� si� Giancardi - by to by� krasnolud. Klerk, o kt�rym m�wi�, jest synem szanowanego kupca, cz�owieka ca��, �e si� tak wyra��, g�b�. My�la�a�, �e zatrudniam tu tylko krasnolud�w? Hej, Wifli! Wo�aj mi tu Fabia, na jednej nodze! - Ciri - czarodziejka podesz�a do niej, pochyli�a si� lekko. - Tylko bez �adnych g�upstw, �ebym si� nie musia�a wstydzi�. A przed klerkiem j�zyk za z�bami, pojmujesz? Przyrzeknij mi, �e b�dziesz uwa�a� na czyny i s�owa. Nie kiwaj g�ow�. Przyrzeczenia sk�ada si� pe�nym g�osem. - Przyrzekam, pani Yennefer. - Spogl�daj te� czasem na s�o�ce. W po�udnie wr�cisz. Punktualnie. A gdyby... Nie, nie s�dz�, by kto� ci� rozpozna�. Ale gdyby� zobaczy�a, �e kto� zanadto ci si� przygl�da... Czarodziejka si�gn�a do kieszonki, wydoby�a niewielki, poznaczony runami chryzopraz, wyszlifowany w kszta�t klepsydry. - Schowaj do sakiewki. Nie zgub. W razie potrzeby... Zakl�cie pami�tasz? Tylko dyskretnie, aktywizacja daje silne echo, a dzia�aj�cy amulet wysy�a fale. Je�li w pobli�u by�by kto� wyczulony na magi�, ujawnisz si�, zamiast zamaskowa�. Aha, masz tu jeszcze... Gdyby� chcia�a co� sobie kupi�. - Dzi�kuj�, pani Yennefer - Ciri w�o�y�a amulet i monety do sakiewki, ciekawie spojrza�a na ch�opca wbiegaj�cego do kantoru. Ch�opiec by� piegowaty, faluj�ce kasztanowate w�osy spada�y mu na wysoki ko�nierz szarego uniformu klerka. - Fabio Sachs - przedstawi� Giancardi. Ch�opiec uk�oni� si� grzecznie. - Fabio, to jest pani Yennefer, nasz czcigodny go�� i szanowana klientka. A ta panna, jej wychowanka, ma �yczenie zwiedzi� miasto. B�dziesz jej towarzyszy�, s�u�y� za przewodnika i opiekuna. Ch�opiec uk�oni� si� jeszcze raz, tym razem wyra�nie w stron� Ciri. - Ciri - powiedzia�a ch�odno Yennefer. - Wsta�, prosz�. Wsta�a, zdziwiona lekko, bo zna�a obyczaj na tyle, by wiedzie�, �e tego nie wymaga�. I natychmiast zrozumia�a. Klerk, co prawda, wygl�da� na jej r�wie�nika, ale by� od niej o g�ow� ni�szy. - Molnar - powiedzia�a czarodziejka. - Kto ma si� tu opiekowa� kim? Nie m�g�by� oddelegowa� do tego zadania kogo� o nieco znaczniejszych gabarytach? Ch�opiec poczerwienia� i pytaj�co spojrza� na pryncypa�a. Giancardi przyzwalaj�co kiwn�� g�ow�. Klerk uk�oni� si� po raz kolejny. - Wielmo�na pani - wypali� p�ynnie i bez skr�powania. - Mo�e i nie jestem du�y, ale mo�na na mnie polega�. Znam dobrze gr�d, podgrodzie i ca�� okolic�. B�d� opiekowa� si� t� pann�, jak umiem najlepiej. A gdy ja, Fabio Sachs M�odszy, syn Fabia Sachsa, robi� co� tak, jak umiem najlepiej, to... To niejeden wi�kszy mi nie dor�wna. Yennefer patrzy�a na niego przez chwil�, potem odwr�ci�a si� w stron� bankiera. - Gratuluj�, Molnar - powiedzia�a. - Umiesz dobiera� pracownik�w. B�dziesz mia� w przysz�o�ci pociech� z twojego m�odszego klerka. Zaiste, kruszec dobrej pr�by d�wi�czy, gdy we� uderzy�. Ciri, z pe�nym zaufaniem powierzam ci� pieczy Fabia, syna Fabia, albowiem jest to m�czyzna powa�ny i godny zaufania. Ch�opiec zaczerwieni� si� a� po cebulki kasztanowatych w�os�w. Ciri czu�a, �e te� si� rumieni. - Fabio - krasnolud otworzy� szkatu�k�, pogrzeba� w brz�cz�cej zawarto�ci. - Masz tu p� nobla i trzy... I dwa pi�taki. Na wypadek gdyby panna mia�a jakie� �yczenia. Gdyby nie mia�a, odniesiesz z powrotem. No, mo�ecie i��. - W po�udnie, Ciri - przypomnia�a Yennefer. - Ani chwili p�niej. - Pami�tam, pami�tam. - Nazywam si� Fabio - powiedzia� ch�opiec, gdy tylko zbiegli po schodach i wyszli na ruchliw� ulic�. - A ciebie zw� Ciri, tak? - Tak. - Co chcesz zwiedzi� w Gors Velen, Ciri? Ulic� G��wn�? Zau�ek Z�otnik�w? Port morski? A mo�e rynek i jarmark? - Wszystko. - Hmm... - zatroska� si� ch�opiec. - Mamy czas tylko do po�udnia... Najlepiej b�dzie, je�li p�jdziemy na rynek. Dzi� jest dzie� targowy, mo�na tam b�dzie zobaczy� mn�stwo ciekawych rzeczy! A wcze�niej wejdziemy na mur, z kt�rego jest widok na ca�� Zatok� i na s�ynn� wysp� Thanedd. Co ty na to? - Chod�my. Ulic� z hurkotem toczy�y si� wozy, cz�apa�y konie i wo�y, bednarze turlali beczki, wsz�dzie panowa� ha�as i po�piech. Ciri by�a z lekka oszo�omiona ruchem i rozgardiaszem - niezr�cznie zst�pi�a z drewnianego chodnika i po kostki wpad�a w b�oto i gn�j. Fabio chcia� uj�� j� pod rami�, ale wyrwa�a si�. - Umiem sama chodzi�! - Hmm... No, tak. Chod�my zatem. Tu, gdzie jeste�my, to jest g��wna ulica miasta. Nazywa si� Kardo i ��czy obie bramy, G��wn� i Morsk�. T�dy, o, idzie si� do ratusza. Widzisz t� wie�� ze z�otym kurkiem? To w�a�nie ratusz. A tam, gdzie wisi ten kolorowy szyld, to jest ober�a �Pod Rozpi�tym Gorsetem". Ale tam, hmm... tam nie p�jdziemy. P�jdziemy o, t�dy, skr�cimy sobie drog� przez targ rybny, kt�ry jest na ulicy Okr�nej. Skr�cili w zau�ek i wyszli wprost na placyk wci�ni�ty mi�dzy �ciany dom�w. Placyk zape�niony by� straganami, beczkami i kadziami, z kt�rych bi�a silna wo� ryb. Trwa� o�ywiony i ha�a�liwy handel, przekupnie i kupuj�cy starali si� przekrzycze� kr���ce w g�rze mewy. Pod murem siedzia�y koty, udaj�c, �e ryby nie interesuj� ich w najmniejszym stopniu. - Twoja pani - powiedzia� nagle Fabio, lawiruj�c w�r�d stragan�w - jest bardzo surowa. - Wiem. - Nie jest twoj� blisk� krewn�, prawda? Od razu to pozna�! - Tak? A po czym? - Jest bardzo pi�kna - powiedzia� Fabio z okrutn�, rozbrajaj�co swobodn� szczero�ci� m�odego cz�owieka. Ciri odwr�ci�a si� jak spr�yna, ale nim zdo�a�a uraczy� Fabia jak�� k��liw� uwag�, dotycz�c� jego pieg�w i wzrostu, ch�opiec ju� ci�gn�� j� mi�dzy w�zki, beczki i stragany, obja�niaj�c jednocze�nie, �e g�ruj�ca nad placykiem baszta nosi nazw� Z�odziejskiej, �e kamienie u�yte do jej budowy pochodz� z dna morskiego i �e rosn�ce pod ni� drzewa zowi� si� platanami. - Jeste� strasznie ma�om�wna, Ciri - stwierdzi� nagle. - Ja? - uda�a zdziwienie. - Nic podobnego! Po prostu s�ucham pilnie tego, co m�wisz. Opowiadasz bardzo ciekawie, wiesz? W�a�nie chcia�am ci� zapyta�... - S�ucham, pytaj. - Czy daleko st�d do... do miasta Aretuza? - Ale� ca�kiem niedaleko! Bo Aretuza to wcale nie miasto. Wejd�my na mur, poka�� ci. O, tam s� schody. Mur by� wysoki, a schody strome. Fabio spoci� si� i zdysza�, i nic dziwnego, bo ca�y czas gada�. Ciri dowiedzia�a si�, �e mur okalaj�cy gr�d Gors Velen to konstrukcja niedawna, o wiele m�odsza od samego miasta, zbudowanego jeszcze przez elfy, �e ma trzydzie�ci pi�� st�p wysoko�ci i �e jest to tak zwany mur kazamatowy, zrobiony z ciosanego kamienia i nie wypalanej ceg�y, bo taki materia� jest odporniejszy na uderzenia taran�w. Na szczycie przywita� ich i owia� orze�wiaj�cy morski wiatr. Ciri z rado�ci� odetchn�a nim po g�stym i nieruchomym zaduchu miasta. Opar�a �okcie o kraw�d� muru, patrz�c z wysoka na port, kolorowy od �agli. - Co to jest, Fabio? Ta g�ra? - Wyspa Thanedd. Wyspa wydawa�a si� bardzo bliska. I nie przypomina�a wyspy. Wygl�da�a jak wbity w morskie dno gigantyczny kamienny s�up, wielki zigurat obwiedziony wij�c� si� spiralnie drog�, zygzakami schod�w i tarasami. Tarasy zieleni�y si� od gaj�w i ogrod�w, a z zieleni, przylepione do ska� jak jask�cze gniazda, stercza�y bia�e strzeliste wie�e i ozdobne kopu�y, zwie�czaj�ce kompleksy otoczonych kru�gankami budynk�w. Budynki te wcale nie sprawia�y wra�enia wybudowanych. Wydawa�o si�, �e wykuto je w stokach tej morskiej g�ry. - To wszystko zbudowa�y elfy - wyja�ni� Fabio. - M�wi si�, �e za pomoc� elfiej magii. Od niepami�tnych czas�w Thanedd nale�y jednak do czarodziej�w. Blisko czubka, tam gdzie te l�ni�ce kopu�y, znajduje si� pa�ac Garstang. Tam za par� dni rozpocznie si� wielki zjazd magik�w. A tam, sp�jrz, na samiutkim wierzcho�ku, ta wysoka samotna wie�a z blankami, to jest Tor Lara, Wie�a Mewy... - Czy tam mo�na dosta� si� l�dem? To przecie� bliziutko. - Mo�na. Jest most ��cz�cy brzeg zatoki z wysp�. Nie widzimy go, bo zas�aniaj� drzewa. Widzisz te czerwone dachy u podn�a g�ry? To pa�ac Loxia. Tam prowadzi most. Tylko przez Loxi� mo�na doj�� do drogi prowadz�cej na g�rne tarasy... - A tam gdzie te �liczne kru�ganki i mostki? I ogrody? Jak to si� trzyma ska�y, �e nie spadnie... Co to za pa�ac? - To w�a�nie Aretuza, o kt�r� pyta�a�. Tam znajduje si� s�ynna szko�a dla m�odych czarodziejek. - Ach - Ciri obliza�a wargi - wi�c to tam... Fabio? - S�ucham. - Widujesz czasami m�ode czarodziejki, kt�re ucz� si� w tej szkole? W tej Aretuzie? Ch�opiec spojrza� na ni�, wyra�nie zdumiony. - Ale� nigdy! Nikt ich nie widuje! Im nie wolno opuszcza� wyspy i wychodzi� do miasta. A na teren szko�y nikt nie ma wst�pu. Nawet burgrabia i bajlif, je�li maj� spraw� do czarodziejek, mog� i�� tylko do Loxii. Na najni�szy poziom. - Tak my�la�am - Ciri pokiwa�a g�ow�, zapatrzona w po�yskuj�ce dachy Aretuzy. - To nie szko�a, lecz wi�zienie. Na wyspie, na skale, nad przepa�ci�. Wi�zienie i koniec. - Troch� tak - przyzna� Fabio po chwili namys�u. -Stamt�d raczej trudno wyj��... Ale nie, to nie jest tak jak w wi�zieniu. Adeptki to przecie� m�ode dziewczyny. Trzeba ich strzec... - Przed czym? - No... - zaj�kn�� si� ch�opiec. - Przecie� wiesz... - Nie wiem. - Hmmm... Ja my�l�... Och, Ciri, przecie� nikt ich nie zamyka w szkole przemoc�. One same chc�... - No pewnie - Ciri u�miechn�a si� szelmowsko. -Chc�, to siedz� w tym wi�zieniu. Gdyby nie chcia�y, to by si� nie da�y tam zamkn��. To �adna sztuka, wystarczy w por� da� nog�. Zanim jeszcze si� tam znajdzie, bo p�niej to ju� mo�e by� trudno... - Jak to? Ucieka�? A dok�d one mia�yby... - One - przerwa�a - pewnie nie mia�y dok�d, biedaczki. Fabio? Gdzie jest miasto... Hirundum? Ch�opiec spojrza� na ni�, zaskoczony. - Hirundum to nie miasto - powiedzia�. - To wielka farma. S� tam sady i ogrody dostarczaj�ce warzyw i owoc�w dla wszystkich miast w okolicy. S� tam te� stawy, w kt�rych hoduje si� karpie i inne ryby... - Jak daleko st�d do tego Hirundum? Kt�r�dy? Poka� mi. - A dlaczego chcesz to wiedzie�? - Poka� mi, prosi�am. - Widzisz t� drog�, prowadz�c� na zach�d? Tam gdzie te wozy? Tamt�dy w�a�nie jedzie si� do Hirundum. To jakie� pi�tna�cie mil, ca�y czas lasami. - Pi�tna�cie mil - powt�rzy�a Ciri. - Niedaleko, gdy si� ma dobrego konia... Dzi�kuj� ci, Fabio. - Za co mi dzi�kujesz? - Niewa�ne. Teraz zaprowad� mnie na rynek. Obieca�e�. - Chod�my. Takiego �cisku i zgie�ku, jaki panowa� na rynku Gors Velen, Ciri nigdy jeszcze nie widzia�a. Ha�a�liwy targ rybny, przez kt�ry niedawno przechodzili, w por�wnaniu z rynkiem sprawia� wra�enie cichej �wi�tyni. Plac by� i�cie gigantyczny, a mimo to wydawa�o si� jej, �e b�d� mogli co najwy�ej poprzygl�da� si� z daleka, bo o dostaniu si� na teren jarmarku nie ma nawet co marzy�. Fabio jednak �mia�o wdar� si� w sk��biony t�um, ci�gn�c j� za r�k�. Ciri z miejsca zakr�ci�o si� w g�owie. Przekupnie darli si�, kupuj�cy darli si� jeszcze g�o�niej, zagubione w t�oku dzieci wy�y i lamentowa�y. Byd�o rycza�o, owce becza�y, ptactwo kwaka�o i gdaka�o. Krasnoludzcy rzemie�lnicy zawzi�cie walili m�otkami w jakie� blachy, a gdy przerywali walenie, by si� napi�, zaczynali plugawi� kl��. Z kilku punkt�w placu rozbrzmiewa�y piszcza�ki, g�le i cymba�y, koncertowali wida� waganci i muzycy. Na domiar z�ego kto� niewidoczny w�r�d ci�by bez ustanku daj: w mosi�n� surm�. Z pewno�ci� nie by� to muzyk. Ciri uskoczy�a przed biegn�c� truchtem, przenikliwie kwicz�c� �wini� i wpad�a na klatki z kurami. Potr�cana, nadepn�a na co�, co by�o mi�kkie i zamiaucza�o. Odskoczy�a, o ma�y w�os nie wpadaj�c pod kopyta wielkiego, �mierdz�cego, obrzydliwego i budz�cego groz� bydlaka, roztr�caj�cego ludzi kosmatymi bokami. - Co to by�o? - j�kn�a, �api�c r�wnowag�. - Fabio? - Wielb��d. Nie b�j si�. - Nie boj� si�! Te� co�! Rozgl�da�a si� ciekawie. Przyjrza�a si� pracy nizio�k�w, produkuj�cych na oczach publiki ozdobne buk�aki z koziej sk�ry, pozachwyca�a si� pi�knymi lalkami, oferowanymi na straganie przez par� p�elf�w. Poogl�da�a wyroby z malachitu i jaspisu, kt�re wystawia� na sprzeda� ponury i burkliwy gnom. Z zainteresowaniem i znawstwem obejrza�a miecze w warsztacie p�atnerza. Poobserwowa�a dziewcz�ta wyplataj�ce koszyki z wikliny i dosz�a do wniosku, �e nie ma nic gorszego ni� praca. Dm�cy w surm� przesta� d��. Prawdopodobnie go zabito. - Co tu tak smakowicie pachnie? - P�czki - Fabio pomaca� sakiewk�. - Masz �yczenie zje�� jednego? - Mam �yczenie zje�� dwa. Sprzedawca poda� trzy p�czki, przyj�� pi�taka i wyda� cztery miedziaki, z kt�rych jeden prze�ama� na p�. Ciri, powoli odzyskuj�c kontenans, przygl�da�a si� operacji �amania, �apczywie poch�aniaj�c pierwszego p�czka. - Czy to st�d - spyta�a, zabieraj�c si� za drugiego -pochodzi powiedzenie: �Niewart z�amanego grosza"? - St�d - Fabio prze�kn�� swojego p�czka. - Przecie� nie ma niniejszych monet ni� grosz. Czy tam, sk�d pochodzisz, nie u�ywa si� p�groszk�w? - Nie - Ciri obliza�a palce. - Tam, sk�d pochodz�, u�ywa�o si� z�otych dukat�w. Poza tym to ca�e �amanie by�o bez sensu i niepotrzebne. - Dlaczego? - Bo mam �yczenie zje�� trzeciego p�czka. Nadziewane �liwkowymi powid�ami p�czki zadzia�a�y jak najcudowniejszy eliksir. Ciri nabra�a humoru, a kot�uj�cy si� plac przesta� przera�a�, zacz�� si� nawet podoba�. Nie pozwoli�a ju�, by Fabio wl�k� j� za sob�, sama poci�gn�a go w najwi�kszy t�ok, ku miejscu, z kt�rego kto� przemawia�, wlaz�szy na zaimprowizowan� z beczek m�wnic�. Przemawiaj�cym by� podstarza�y grubas. Po ogolonej g�owie i burej szacie Ciri rozpozna�a w nim w�drownego kap�ana. Widywa�a ju� takich, czasami odwiedzali �wi�tyni� Melitele w Ellander. Matka Nenneke nigdy nie m�wi�a o nich inaczej jak �ci fanatyczni durnie". - Jedno jest na �wiecie prawo! - rycza� gruby kap�an. - Prawo boskie! Ca�a natura temu prawu podlega, ca�a ziemia i wszystko, co na tej ziemi �yje! A czary i magia s� temu prawu przeciwne! Przekl�ci wi�c s� czarownicy i bliski jest dzie� gniewu, w kt�rym ogie� z niebios zniszczy ich plugaw� wysp�! Run� w�wczas mury Loxii, Aretuzy i Garstangu, za kt�rymi w�a�nie zbieraj� si� ci poganie, by swe knowania obmy�la�! Run� te mury... - I trza b�dzie, psia ma�, od nowa stawia� - mrukn�� stoj�cy obok Ciri czeladnik mularski w kitlu upapranym wapnem. - Upominam was, ludzie dobrzy i pobo�ni - wrzeszcza� kap�an - nie wierzcie czarownikom, nie obracajcie si� ku nim ni za rad�, ni z pro�b�! Nie dajcie si� zwie�� ni ich postaci� pi�kn�, ni mow� g�adk�, bo zaprawd� powiadam wam, �e s� owi czarodzieje niby groby pobielane, z wierzchu pi�kne, we wn�trzu za� zgnilizny pe�ne i spr�chnia�ych ko�ci! - Widzieli�cie go - rzek�a m�oda niewiasta z koszykiem pe�nym marchwi - jaki to w g�bie mocny. Na magik�w szczeka, bo zawidzi im, i tyle. - Pewno - przytakn�� mularz. - Samemu, patrzajta, �eb niby jaje wy�ysia�, a ka�dun podle kolan wisi. A czarodzieje urodziwe s�, ani grubn�, ani �ysiej�... A czarodziejki, ha, sama krasa... - Bo diab�u dusz� za t� kras� przeda�y! - krzykn�� niski osobnik z szewskim m�otkiem za pasem. - G�upi�, butorobie. Gdyby nie dobre panie z Aretuzy, dawno z torbami by� poszed�! Dzi�ki nim masz co �re�! Fabio poci�gn�� Ciri za r�kaw, ponownie pogr��yli si� w t�umie, kt�ry poni�s� ich w stron� centrum placu. Us�yszeli �omot b�bna i gromkie okrzyki wzywaj�ce do uciszenia si�. T�um ani my�la� si� uciszy�, ale obwo�ywaczowi z drewnianego podwy�szenia wcale to nie przeszkadza�o. Mia� dono�ny, �wiczony g�os i umia� si� nim pos�ugiwa�. - Wiadomym si� czyni - zarycza�, rozwin�wszy rulon pergaminu - jako Hugo Ansbach, z rodu nizio�ek, spod prawa jest wyj�ty, bo z�oczy�com elfom, co si� Wiewi�rkami mianuj�, w domie swoim da� nocleg i go�cin�. To� samo Justin Ingvar, kowal, z rodu krasnolud, kt�ry niecnotom owym groty do strza� ku�. Tegdy na obu burgrabia �lad og�asza i �ciga� ich nakazuje. Kto ich pochwyci, temu nagroda: pi��dziesi�t koron got�wk�. A je�li kto im da straw� lubo schronienie, za wsp�lnika winy ich poczytany b�dzie i jednaka kara jemu jako i im wymierzona b�dzie. A je�li w opolu albo we wsi pochwyceni b�d�, ca�e opole albo wie� da p�at�... - A kt� by - krzykn�� kto� z t�umu - nizio�kowi schronienie da�! Po ichnich farmach niech szukaj�, a najd�, to wszystkich ich, nieludzi�w, do jamy! - Na szubienic�, nie do jamy! Obwo�ywacz j�� odczytywa� dalsze obwieszczenia burgrabiego i rady miejskiej, a Ciri straci�a zainteresowanie. W�a�nie mia�a zamiar wyzwoli� si� z t�oku, gdy nagle poczu�a na po�ladku r�k�. Absolutnie nieprzypadkow�, bezczeln� i nad wyraz umiej�tn�. �cisk, wydawa�oby si�, uniemo�liwia� odwr�cenie si�, ale Ciri nauczy�a si� w Kaer Morhen, jak porusza� si� w miejscach, w kt�rych trudno si� porusza�. Obr�ci�a si�, czyni�c nieco zamieszania. Stoj�cy tu� za ni� m�ody kap�an z ogolon� g�ow� u�miechn�� si� aroganckim, wypraktykowanym u�miechem. No i co, m�wi� ten u�miech, co teraz zrobisz? Zarumienisz si� �licznie i na tym rumie�cu si� sko�czy, nieprawda�? Kap�an wida� nigdy nie mia� do czynienia z uczennic� Yennefer. - �apy przy sobie, ty �ysa pa�o! - rozdar�a si� Ciri, bledn�c ze w�ciek�o�ci. - Za w�asny ty�ek si� chwy�, ty... Ty grobie pobielany!!! Korzystaj�c z faktu, �e uwi�ziony w t�oku kap�an nie m�g� si� poruszy�, zamierza�a go kopn��, ale udaremni� to Fabio, pospiesznie odci�gaj�c j� daleko od kap�ana i miejsca zaj�cia. Widz�c, �e a� si� trz�sie ze z�o�ci, uspokoi� j�, funduj�c kilka posypanych mielonym cukrem racuszk�w, na widok kt�rych Ciri momentalnie zapomnia�a o incydencie. Stan�li przy straganie, w miejscu, z kt�rego mieli widok na szafot z pr�gierzem. W pr�gierzu nie by�o jednak �adnego z�oczy�cy, a sam szafot by� udekorowany girlandami kwiat�w i s�u�y� grupie wystrojonych jak papugi w�drownych muzykant�w, od Ucha r�n�cych na g�lach i popiskuj�cych na dudach i piszcza�kach. M�oda czarnow�osa dziewczyna w wyszywanym cekinami serda-czku �piewa�a i ta�czy�a, potrz�saj�c tamburynkiem i weso�o potupuj�c male�kimi bucikami. Sz�a magiczka przez por�b�, pogryz�y j� �mije Wszystkie gady wyzdycha�y, a magiczka �yje! Zgromadzony wok� szafotu t�um za�miewa� si� do rozpuku i klaska� do rytmu. Sprzedawca racuszk�w wrzuci� do wrz�cego oleju kolejn� porcj�. Fabio obliza� palce i poci�gn�� Ciri za r�kaw. Stragan�w by�o bez liku i wsz�dzie oferowano co� smacznego. Zjedli jeszcze po ciasteczku z kremem, p�niej - do sp�ki - w�dzonego w�gorzyka, po czym poprawili czym� bardzo dziwnym, sma�onym i nabitym na patyk. P�niej zatrzymali si� przy beczkach z kiszon� kapust� i udali, �e pr�buj�, by kupi� wi�ksz� ilo��. Gdy objedli si� i nie kupili, przekupka nazwa�a ich zasra�cami. Poszli dalej. Za reszt� pieni�dzy Fabio naby� koszyczek gruszek bergamotek. Ciri spojrza�a na niebo, ale uzna�a, �e to jeszcze nie po�udnie. - Fabio? A co to za namioty i budki, tam, pod murem? - R�ne rozrywki. Chcesz zobaczy�? - Chc�. Przed pierwszym namiotem stali wy��cznie m�czy�ni, w podnieceniu przebieraj�cy nogami. Z wn�trza dobiega�y d�wi�ki fletu. - �Czarnosk�ra Leila... - Ciri z trudem odczyta�a ko�lawy napis na p�achcie - zdradza w ta�cu wszystkie sekrety swego cia�a"... G�upota jaka�! Jakie sekrety... - Chod�my dalej, chod�my dalej - ponagli� Fabio, czerwieniej�c lekko. - O, sp�jrz, to jest ciekawe. Tu przyjmuje wr�ka przepowiadaj�ca przysz�o��. Mam jeszcze akurat dwa grosze, to wystarczy... - Szkoda pieni�dzy - fukn�a Ciri. - Te� mi przepowiednia, za dwa grosze! �eby przepowiada�, trzeba by� wieszczk�. Wieszczenie to wielki talent. Nawet w�r�d czarodziejek najwy�ej jedna na sto ma takie zdolno�ci... - Mojej najstarszej siostrze - wtr�ci� ch�opiec - wr�ka wywr�y�a, �e wyjdzie za m�� i sprawdzi�o si�. Nie gryma�, Ciri. Chod�, powr�ymy sobie... - Nie chc� wychodzi� za m��. Nie chc� wr�b. Jest gor�co, a z tego namiotu �mierdzi kadzid�ami, nie wejd� tam. Chcesz, to id� sam, ja zaczekam. Nie wiem tylko, po co ci przepowiednie? Co chcia�by� wiedzie�? - No... - zaj�kn�� si� Fabio. - Najbardziej, to... Czy b�d� podr�owa�. Chcia�bym podr�owa�. Zwiedzi� ca�y �wiat... B�dzie, pomy�la�a nagle Ciri, czuj�c zawr�t g�owy. B�dzie p�ywa� na wielkich bia�ych �aglowcach... Dotrze do krain, kt�rych nikt przed nim nie widzia�... Fabio Sachs, odkrywca... Jego imieniem nazwie si� przyl�dek, kraniec kontynentu, kt�ry dzi� jeszcze nie ma nazwy. Maj�c pi��dziesi�t cztery lata, �on�, syna i trzy c�rki, umrze, daleko od domu i bliskich... Na chorob�, kt�ra dzi� jeszcze nie ma nazwy... - Ciri! Co ci jest? Przetar�a twarz d�oni�. Mia�a wra�enie, �e wynurza si� z wody, �e p�ynie ku powierzchni z dna g��bokiego, lodowato zimnego jeziora. - To nic... - wymamrota�a, rozgl�daj�c si� i przytomniej�c. - W g�owie mi si� zakr�ci�o... To przez ten upa�. I przez te kadzid�a z namiotu... - Raczej przez t� kapust� - powiedzia� powa�nie Fabio. - Niepotrzebnie tyle zjedli�my. Mnie te� w brzuchu burczy. - Nic mi nie jest! - Ciri dziarsko zadar�a g�ow�, faktycznie czuj�c si� lepiej. My�li, kt�re przelecia�y jej przez g�ow� jak wicher, rozwia�y si�, zgubi�y w niepami�ci. -Chod�, Fabio. Idziemy dalej. - Chcesz gruszk�? - No pewnie, �e chc�. Pod murem grupa wyrostk�w gra�a na pieni�dze w b�czka. B�czek, precyzyjnie omotany sznurkiem, nale�a�o zr�cznym, przypominaj�cym strzelenie z bata szarpni�ciem wprawi� w ruch wirowy, tak by zatacza� ko�a po wymalowanych kred� polach. Ciri ogrywa�a w b�czka wi�kszo�� ch�opc�w ze Skellige, ogra�a te� wszystkie adeptki w �wi�tyni Melitele. Rozwa�a�a ju� koncepcj� w��czenia si� do gry i ogrania urwis�w nie tylko z miedziak�w, ale i z po�atanych portek, gdy jej uwag� przyku�y nagle gromkie okrzyki. Na samym ko�cu szeregu namiot�w i budek, wci�ni�ta pod mur i kamienne schody, sta�a dziwaczna p�okr�g�a zagroda, sformowana z p�acht rozpi�tych na s��niowych tykach. Pomi�dzy dwoma tykami by�o wej�cie, kt�re tarasowa� wysoki, ospowaty m�czyzna, ubrany w przeszywanic� i pasiaste spodnie wpuszczone w �eglarskie buty. Przed nim t�oczy�a si� grupka ludzi. Po wrzuceniu do gar�ci dziobatego kilku monet ludzie po kolei znikali za p�acht�. Dziobaty chowa� pieni�dze do poka�nego pytla, podzwania� nim i powrzaskiwa� chrapliwie. - Do mnie, dobrzy ludzie! Do mnie! Na w�asne oczy ujrzycie najstraszliwszego stwora, jakiego bogowie stworzyli! Horror i zgroza! �ywy bazyliszek, jadowity postrach zerrika�skich pusty�, diabe� wcielony, ludo�erca nienasycony! Jeszcze �e�cie takiego potwora nie widzieli, ludziska! Dopiero co schwytany, zza m�rz na korabiu przywieziony! Obejrzyjcie, obejrzyjcie �ywego, srogiego bazyliszka na w�asne oczy, bo takiego nigdy i nigdzie ju� nie zobaczycie! Ostatnia okazja! Tu, u mnie, za jedyne trzy pi�taki! Baby z dzie�mi po dwa pi�taki! - Ha - powiedzia�a Ciri, odp�dzaj�c osy od gruszek. - Bazyliszek? I to �ywy? Musz� go koniecznie zobaczy�. Do tej pory ogl�da�am tylko ryciny. Chod�, Fabio. - Nie mam ju� pieni�dzy... - Ja mam. Zap�ac� za ciebie. Chod�, �mia�o. - Sze�� si� nale�y - dziobaty spojrza� na wrzucone mu do gar�ci miedziaki. - Trzy pi�taki od osoby. Taniej tylko baby z dzie�mi. - On - Ciri wskaza�a na Fabia gruszk� - jest dzieckiem. A ja jestem bab�. - Taniej tylko baby z dzieckiem na r�ku - zawarcza� dziobaty. - Nu�e, dorzu� jeszcze dwa pi�taki, zmy�lna panienko, albo zmykaj i przepu�� innych. Pospieszcie si�, ludzie! Jeszcze tylko trzy miejsca wolne! Za ogrodzeniem z p�achty t�oczyli si� mieszczanie, otaczaj�c zwartym pier�cieniem zbity z desek podest, na kt�rym sta�a drewniana, okryta kobiercem klatka. Wpu�ciwszy brakuj�cych do kompletu widz�w, dziobaty wskoczy� na podest, wzi�� d�ug� tyczk� i str�ci� ni� kobierzec. Powia�o padlin� i nieprzyjemnym gadzim smrodem. Widzowie zaszemrali i cofn�li si� lekko. - Roztropnie czynicie, dobrzy ludzie - oznajmi� dziobaty. - Nie za blisko, bo to nieprzezpiecznie! W klatce, wybitnie dla niego za ciasnej, le�a� zwini�ty w k��bek jaszczur, pokryty ciemn� �usk� o dziwnym rysunku. Gdy dziobaty stukn�� w klatk� tyczk�, gad zaszamota� si�, zazgrzyta� �uskami o pr�ty, wyci�gn�� d�ug� szyj� i zasycza� przeszywaj�co, demonstruj�c ostre, bia�e, sto�kowate z�by, silnie kontrastuj�ce z niemal czarn� �usk� dooko�a paszczy. Widzowie westchn�li g�o�no. Zani�s� si� przenikliwym ujadaniem kud�aty piesek, trzymany na r�kach przez kobiet� o wygl�dzie przekupki. - Patrzcie uwa�nie, dobrzy ludzie - zawo�a� dziobaty. - I radujcie si� temu, �e w naszych stronach podobne maszkary nie �yj�! Oto potworny bazyliszek z dalekiej Zerrikanii! Nie zbli�ajcie si�, nie zbli�ajcie, bo cho� w klatce zamkniony, samym swym dechem mo�e on was zatru�! Ciri i Fabio przepchn�li si� wreszcie przez wianuszek widz�w. - Bazyliszek - kontynuowa� dziobaty z podwy�szenia, wspieraj�c si� na tyczce jak stra�nik na halabardzie - to najjadowitsza bestia �wiata! Albowiem bazyliszek kr�lem jest wszystkich �mij�w! Gdyby bazyliszk�w wi�cej by�o, przepad�by ten �wiat ze szcz�tem! Szcz�ciem wielce rzadki to potw�r, bo rodzi si� z jaja przez koguta zniesionego. A sami wszak wiecie, ludziska, jako nie ka�dy kogut jaja znosi, a jeno taki plugawiec, kt�ren sposobem kwoki drugiemu kogutu kupra nadstawia. Spektatorzy ch�ralnym �miechem zareagowali na przedni - czy mo�e raczej tylny - �art. Nie �mia�a si� jedynie Ciri, ca�y czas bacznie obserwuj�ca stwora, kt�ry podra�niony ha�asem zwija� si�, t�uk� o pr�ty klatki i k�sa� je, nadaremnie usi�uj�c rozwin�� w ciasnocie pokaleczone b�ony skrzyde�. - Jaje, przez takiego koguta ul�one - ci�gn�� dziobaty - musi sto i jeden jadowitych w��w wysiedzie�! A gdy si� z jaja wykluje bazyliszek... - To nie jest bazyliszek - stwierdzi�a Ciri, gryz�c bergamotk�. Dziobaty spojrza� na ni� koso. - ...gdy si� bazyliszek wykluje, powiadam - kontynuowa� � te gdy wszystkie w�e z gniazda wy�re, ich trucizn� ch�on�c, ale szkody nijakiej od tego nie zaznaje. Sam za� jadem si� tak nadmie, �e nie tylko z�bem zabi� zdo�a, nie dotykiem nawet, ale dechem samym! A gdy konny rycerz we�mie i dzid� bazyliszka przebodzie, to trucizna po drzewcu w wierch uderzy, zarazem je�d�ca i konia na miejscu ubije! - To jest nieprawdziwa nieprawda - powiedzia�a g�o�no Ciri, wypluwaj�c pestk�. - Prawda najprawdziwsza! - zaprotestowa� dziobaty. - Ubije, konia i je�d�ca ubije! - Akurat! - Cichaj, panieneczko! - krzykn�a przekupka z pieskiem. - Nie przeszkadzaj! Chcemy si� podziwowa� i pos�ucha�! - Ciri, przesta� - szepn�� Fabio, tr�caj�c j� w bok. Ciri fukn�a na niego, si�gaj�c do koszyczka po kolejn� gruszk�. - Przed bazyliszkiem - dziobaty podni�s� g�os we wzmagaj�cym si� w�r�d spektator�w szumie - ka�dy zwierz w te p�dy zmyka, gdy tylko jego syk pos�yszy. Ka�dy zwierz, nawet smok, co ja m�wi�, kokodryl nawet, a kokodryl niemo�ebnie jest straszny, kto go widzia�, ten wie. Jedno tylko jedyne zwierz� nie l�ka si� bazyliszka, a jest to kuna. Kuna, gdy potwora na pustyni zoczy, to do �asa czem pr�dzej bie�y, tam jej tylko znane ziele wyszukuje i zjada. Wtedy jad bazyliszka ju� kunie niestraszny i zagry�� go mo�e wnet na �mier�... Ciri parskn�a �miechem i zaimitowa�a wargami przeci�g�y, nader nieprzystojny odg�os. - Hej, m�dralo! - nie wytrzyma� dziobaty. - Je�li ci co nie w smak, to wynocha! Nie ma musu s�ucha� ni na bazyliszka patrze�! - To nie jest �aden bazyliszek. - Tak? A co to jest, pani przem�drzalska? - Wiwerna - stwierdzi�a Ciri, odrzucaj�c ogonek gruszki i oblizuj�c palce. - Zwyczajna wiwerna. M�oda, niedu�a, zag�odzona i brudna. Ale wiwerna, i tyle. W Starszej Mowie: wyyern. - O, patrzajta! - wrzasn�� dziobaty. - Jaka to umna i uczona nam si� trafi�a! Zawrzyj g�busi�, bo jak ci�... - Hola - odezwa� si� jasnow�osy m�odzik w aksamitnym berecie i pozbawionym herbu wamsie giermka, trzymaj�cy pod rami� delikatn� i bladziutk� dziewczyn� w sukience koloru moreli. - Wolnego, mo�ci zwierzo�apie! Nie gro�cie szlachciance, bym was snadnie mym mieczem nie skarci�. A nadto co� mi tu oszustwem pachnie! - Jakie oszustwo, m�ody panie rycerzu? - zach�ysn�� si� dziobaty. - ��e ta smar... Chcia�em rzec, myli si� ta szlachetnie urodzona panna! To jest bazyliszek! - To jest wiwerna - powt�rzy�a Ciri. - Jaka tam werna! Bazyliszek! Sp�jrzcie jeno, jaki srogi, jak syczy, jak klatk� k�sa! Jakie ma z�biska! Z�biska, powiadam, ma jak... - Jak wiwerna - wykrzywi�a si� Ciri. - Je�li� wszystkie rozumy pojad�a - dziobaty utkwi� w niej spojrzenie, kt�rego nie powstydzi�by si� autentyczny bazyliszek - to zbli� si�! Podejd�, by na ciebie dechn��! Wraz wszyscy zobacz�, jak si� wykopyrtniesz, od jadu po�miawszy! No, podejd�! - Prosz� bardzo - Ciri wyszarpn�a r�k� z u�cisku Fabia i post�pi�a krok do przodu. - Nie zezwol� na to! - krzykn�� jasnow�osy giermek, porzucaj�c sw� morelow� towarzyszk� i zagradzaj�c Ciri drog�. - Nie mo�e to by�! Nazbyt si� nara�asz, mi�a damo. Ciri, kt�rej jeszcze nikt tak nie tytu�owa�, pokra�nia�a lekko, spojrza�a na m�odzika i zatrzepota�a rz�sami w spos�b po wielekro� wypr�bowany na pisarczyku Jarre. - Nie ma �adnego ryzyka, szlachetny rycerzu - u�miechn�a si� uwodzicielsko, wbrew przestrogom Yennefer, kt�ra nader cz�sto przypomina�a jej przypowiastk� o g�upim i serze. - Nic mi si� nie stanie. Ten niby jadowity oddech to blaga. - Chcia�bym jednak - m�odzik po�o�y� d�o� na r�koje�ci miecza - by� obok ciebie. Ku ochronie i obronie... Czy pozwolisz? - Pozwol� - Ciri nie wiedzia�a, dlaczego wyraz w�ciek�o�ci na twarzy morelowej panny sprawia jej tak wielk� przyjemno��. - To ja j� chroni� i broni�! - Fabio zadar� g�ow� i spojrza� na giermka wyzywaj�co. - I te� z ni� id�! - Panowie - Ciri napuszy�a si� i unios�a nos. - Wi�cej godno�ci. Nie pchajcie si�. Dla wszystkich wystarczy. Pier�cie� widz�w zafalowa� i zamrucza�, gdy �mia�o zbli�y�a si� do klatki, czuj�c niemal oddechy obu ch�opc�w na karku. Wiwerna zasycza�a w�ciekle i zaszamota�a si�, w nozdrza uderzy� gadzi od�r. Fabio sapn�� g�o�no, ale Ciri nie cofn�a si�. Podesz�a jeszcze bli�ej i wyci�gn�a r�k�, prawie dotykaj�c klatki. Potw�r run�� na pr�ty, orz�c je z�bami. T�um znowu zafalowa�, kto� wrzasn��. - No i co? - Ciri obr�ci�a si�, bior�c dumnie pod boki. - Umar�am? Otru� mnie ten niby jadowity potw�r? Taki z niego bazyliszek, jak ze mnie... Urwa�a, widz�c nag�� blado�� pokrywaj�c� twarze giermka i Fabia. Odwr�ci�a si� b�yskawicznie i zobaczy�a, jak dwa pr�ty klatki roz�a�� si� pod naporem rozw�cieczonego jaszczura, wyrywaj�c z ramy zardzewia�e gwo�dzie. - Uciekajcie! - wrzasn�a na ca�e gard�o. - Klatka p�ka! Widzowie z krzykiem run�li ku wyj�ciu. Kilku usi�owa�o przedrze� si� przez p�acht�, ale zapl�tali w ni� tylko siebie i innych, poprzewracali, tworz�c wrzeszcz�ce k��bowisko. Giermek chwyci� Ciri za rami� dok�adnie w tym momencie, gdy usi�owa�a odskoczy�, w rezultacie oboje zatoczyli si�, potkn�li i upadli, przewracaj�c r�wnie� Fabia. Kud�aty piesek przekupki zacz�� ujada�, dziobaty szkaradnie blu�ni�, a zupe�nie zdezorientowana morelowa panna - przera�liwie piszcze�. Pr�ty klatki wy�ama�y si� z trzaskiem, wiwerna wydar�a si� na zewn�trz. Dziobaty zeskoczy� z podestu i usi�owa� powstrzyma� j� tyczk�, ale potw�r wytr�ci� mu j� jednym ciosem �apy, zwin�� si� i smagn�� go kolczastym ogonem, zamieniaj�c ospowaty policzek w krwaw� miazg�. Sycz�c i rozwijaj�c pokaleczone skrzyd�a, wiwerna sfrun�a z podestu, rzucaj�c si� na Ciri, Fabia i giermka, usi�uj�cych pozbiera� si� z ziemi. Morelowa panna zemdla�a i pad�a jak d�uga, na wznak. Ciri spr�y�a si� do skoku, ale zrozumia�a, �e nie zd��y. Uratowa� ich kosmaty piesek, kt�ry wyrwa� si� z r�k przekupki, przewr�conej i zamotanej we w�asne sze�� sp�dnic. Ujadaj�c cienko, psina rzuci�a si� na potwora. Wiwerna zasycza�a, unios�a si�, przydepta�a kundelka szponami, zwin�a si� w�owym, niesamowicie szybkim ruchem i wpi�a mu z�by w kark. Piesek zaskowycza� dziko. Giermek zerwa� si� na kolana i si�gn�� do boku, ale nie znalaz� ju� r�koje�ci, bo Ciri by�a szybsza. B�yskawicznym ruchem wyci�gn�a miecz z pochwy, przyskoczy�a w p�obrocie. Wiwerna unios�a si�, oderwany �eb pieska zwisa� z jej z�batej paszcz�ki. Wszystkie wyuczone w Kaer Morhen ruchy, jak si� zdawa�o Ciri, wykona�y si� same, prawie bez jej woli i udzia�u. Ci�a zaskoczon� wiwern� w brzuch i natychmiast zawirowa�a w uniku, a rzucaj�cy si� na ni� jaszczur upad� na piasek, buchaj�c krwi�. Ciri przeskoczy�a nad nim, zr�cznie unikaj�c �wiszcz�cego ogona, pewnie, celnie i mocno r�bn�a potwora w kark, odskoczy�a, odruchowo wykona�a niepotrzebny ju� unik i natychmiast po- prawi�a jeszcze raz, tym razem przer�buj�c kr�gi. Wiwerna skr�ci�a si� i znieruchomia�a, tylko w�owaty ogon wi� si� jeszcze i t�uk�, siej�c doko�a piaskiem. Ciri szybko wcisn�a giermkowi do r�ki zakrwawiony miecz. - Ju� po strachu! - krzykn�a do zbiegaj�cego si� t�umu i wci�� wypl�tuj�cych si� z p�achty widz�w. - Potw�r zabity! Ten m�ny rycerz zakatrupi� go na �mier�... Nagle poczu�a ucisk w gardle i wirowanie w �o��dku, w oczach jej pociemnia�o. Co� ze straszliw� moc� waln�o j� w ty�ek, tak �e a� zadzwoni�y z�by. Rozejrza�a si� b��dnie. Tym, co j� waln�o, by�a ziemia. - Ciri... - szepn�� kl�cz�cy przy niej Fabio. - Co ci jest? Bogowie, blada jeste� jak trup... - Szkoda - wymamrota�a - �e siebie nie widzisz. Ludzie t�oczyli si� dooko�a. Kilku szturcha�o cielsko wiwerny kijami i o�ogami, kilku opatrywa�o dziobatego, reszta wiwatowa�a na cze�� bohaterskiego giermka, nieustraszonego smokob�jcy, jedynego, kt�ry zachowa� zimn� krew i zapobieg� masakrze. Giermek cuci� morelow� pann�, wci�� z lekkim os�upieniem gapi�c si� na kling� swego miecza, pokryt� rozmazanymi smugami schn�cej krwi. - M�j bohaterze... - morelow� panna ockn�a si� i zarzuci�a giermkowi ramiona na szyj�. - M�j wybawco! M�j ukochany! - Fabio - powiedzia�a s�abym g�osem Ciri, widz�c przepychaj�cych si� przez ci�b� stra�nik�w miejskich. -Pom� mi wsta� i zabierz mnie st�d. Szybko. - Biedne dzieci... - gruba mieszczka w czepcu spojrza�a na nich, gdy chy�kiem wymykali si� ze zbiegowiska. -Oj, upiek�o si� wam. Oj, gdyby nie dzielny rycerzyk, oczy wyp�aka�yby wasze matki! - Wywiedzcie si�, komu �w m�odzian giermkuje! -krzykn�� rzemie�lnik w sk�rzanym fartuchu. - Wart za �w czyn pasa i ostr�g! - A zwierzo�apa pod pr�gierz! Baty mu, baty! Tak� potwor� do grodu, mi�dzy ludzi... - Wody, pr�dzej! Panna znowu zemdla�a! - Moja biedna Muszka! - zawy�a nagle przekupka, schylona nad tym, co zosta�o z kud�atego kundla. - Moja psinka nieszcz�sna! Ludzieeee! �apcie t� dziewk�, t� szelm�, co smoka oze�li�a! Gdzie ona? Chwytajcie j�! To nie zwierzo�ap, to ona wszystkiemu winna! Stra�nicy miejscy, wspomagani przez licznych ochotnik�w, j�li przepycha� si� w�r�d t�umu i rozgl�da�. Ciri opanowa�a zawroty g�owy. - Fabio - szepn�a. - Rozdzielamy si�. Spotkamy si� za chwil� w tej uliczce, kt�r� przyszli�my. Id�. A gdyby kto� ci� zatrzyma� i pyta� o mnie, to nie znasz mnie i nie wiesz, kim jestem. - Ale... Ciri... - Id�! �cisn�a w pi�ci amulet Yennefer i wymrucza�a aktywizuj�ce zakl�cie. Czar podzia� w okamgnieniu, a czas by� najwy�szy. Stra�nicy, kt�rzy ju� przepychali si� w jej kierunku, zatrzymali si� zdezorientowani. - Kie licho? - zdumia� si� jeden z nich, patrz�c, wydawa�oby si�, wprost na Ciri. - Gdzie ona? Dopierom co j� widzia�... - Tam, tam! - krzykn�� drugi, wskazuj�c w przeciwnym kierunku. Ciri odwr�ci�a si� i odesz�a, wci�� lekko oszo�omiona i os�abiona uderzeniem adrenaliny i aktywizacj� amuletu. Amulet dzia�a� tak, jak powinien dzia�a� - absolutnie nikt jej nie dostrzega� i nikt nie zwraca� na ni� uwagi. Absolutnie nikt. W rezultacie zanim wydosta�a si� z t�oku, zosta�a niezliczon� ilo�� razy potr�cona, podeptana i kopni�ta. Cudem unikn�a zmia�d�enia zrzucan� z wozu skrzyni�. O ma�o nie wybito jej oka wid�ami. Zakl�cia, jak si� okazywa�o, mia�y swoje dobre i z�e strony - i tyle� zalet, co wad. Dzia�anie amuletu nie trwa�o d�ugo. Ciri nie mia�a do�� mocy, by nad nim zapanowa� i przed�u�y� czas trwania zakl�cia. Szcz�ciem czar przesta� dzia�a� we w�a�ciwym momencie - gdy wydosta�a si� z t�umu i zobaczy�a Fabia czekaj�cego na ni� w uliczce. - Ojej - powiedzia� ch�opiec. - Ojej, Ciri. Jeste�. Niepokoi�em si�... - Niepotrzebnie. Chod�my, szybciej. Po�udnie ju� min�o, musz� wraca�. - Nie�le poradzi�a� sobie z tym potworem - ch�opiec spojrza� na ni� z podziwem. - Ale� szybko si� zwija�a�! Gdzie ty si� tego nauczy�a�? - Czego? Wiwern� zabi� giermek. - Nieprawda. Widzia�em... - Nic nie widzia�e�! Prosz� ci�, Fabio, ani s�owa nikomu. Nikomu. A zw�aszcza pani Yennefer. Ojej, da�aby mi ona, gdyby si� dowiedzia�a... Zamilk�a. - Ci tam - wskaza�a za siebie, w stron� rynku - mieli racj�. To ja rozdra�ni�am wiwern�... To przeze mnie... - To nie przez ciebie - zaprzeczy� z przekonaniem Fabio. - Klatka by�a zbutwia�a i zbita byle jak. Mog�a p�kn�� w ka�dej chwili, za godzin�, jutro, pojutrze... Lepiej, �e to teraz by�o, bo uratowa�a�... - Giermek uratowa�! - wrzasn�a Ciri. - Giermek! Wbij to sobie do g�owy nareszcie! M�wi� ci, je�eli mnie zdradzisz, zmieni� ci� w... W co� okropnego! Ja znam czary! Zaczaruj� ci�... - Ej�e - rozleg�o si� zza ich plec�w. - Do�� tego dobrego! Jedna z id�cych za nimi kobiet mia�a ciemne, g�adko uczesane w�osy, b�yszcz�ce oczy i w�skie wargi. Nosi�a narzucony na ramiona kr�tki p�aszcz z fioletowej kamchy, oprymowany futrem z popielic. - Dlaczego nie jeste� w szkole, adeptko? - spyta�a zimnym, d�wi�cznym g�osem, mierz�c Ciri przenikliwym spojrzeniem. - Zaczekaj, Tissaia - powiedzia�a druga kobieta, m�odsza, jasnow�osa i wysoka, w zielonej, mocno wydekoltowanej sukni. - Ja jej nie znam. Ona chyba nie jest... - Jest - przerwa�a ciemnow�osa. - Jestem pewna, �e to jedna z twoich dziewcz�t, Rita. Nie znasz przecie� wszystkich. To jedna z tych, kt�re wymkn�y si� z Loxii podczas ba�aganu przy zmianie kwater. I zaraz nam to sama przyzna. No, adeptko, czekam. - Co? - zmarszczy�a si� Ciri. Kobieta zacisn�a w�skie wargi, poprawi�a mankiety r�kawiczek. - Komu ukrad�a� amulet kamufluj�cy? A mo�e kto� ci go da�? - Co? - Nie wystawiaj na pr�b� mojej cierpliwo�ci, adeptko. Twoje imi�, klasa, imi� preceptorki. Pr�dko! - Co? - Udajesz g�upi�, adeptko? Imi�! Jak si� nazywasz? Ciri zacisn�a z�by, a jej oczy zapali�y si� zielonym �arem. - Anna Ingeborga Klopstock - wycedzi�a bezczelnie. Kobieta unios�a r�k� i Ciri natychmiast zrozumia�a ca�y ogrom pomy�ki. Yennefer tylko raz i znu�ona d�ugim marudzeniem zademonstrowa�a jej, jak dzia�a czar parali�uj�cy. Wra�enie by�o wyj�tkowo paskudne. Teraz te� takie by�o. Fabio krzykn�� g�ucho i rzuci� si� w jej stron�, ale druga kobieta, ta jasnow�osa, chwyci�a go za ko�nierz i osadzi�a w miejscu. Ch�opiec targn�� si�, ale rami� kobiety by�o jak z �elaza. Ciri nie mog�a nawet drgn��. Mia�a wra�enie, �e powoli wrasta w ziemi�. Ciemnow�osa pochyli�a si� i utkwi�a w niej b�yszcz�ce oczy. - Nie jestem zwolenniczk� kar cielesnych - powiedzia�a lodowato, ponownie poprawiaj�c mankiety r�kawiczek - Ale postaram si�, by ci� wych�ostano, adeptko. Nie za niepos�usze�stwo, nie za kradzie� amuletu i nie za wagary. Nie za to, �e nosisz niedozwolony ubi�r, �e chodzisz z ch�opakiem i rozmawiasz z nim o sprawach, o kt�rych zakazano ci m�wi�. B�dziesz wych�ostana za to, �e nie potrafi�a� rozpozna� arcymistrzyni. - Nie! - krzykn�� Fabio. - Nie r�b jej krzywdy, wielmo�na pani! Ja jestem klerkiem w banku pana Molnara Giancardiego, a ta panienka jest... - Zamknij si�! - wrzasn�a Ciri. - Zam... Zakl�cie knebluj�ce by�o rzucone szybko i brutalnie. Poczu�a w ustach krew. - No? - ponagli�a Fabia ta jasnow�osa, puszczaj�c i pieszczotliwym ruchem wyg�adzaj�c zmi�ty ko�nierz ch�opca. - M�w. Kim jest ta harda panienka? Margarita Laux-Antille z pluskiem wynurzy�a si� z basenu, rozbryzguj�c wod�. Ciii nie mog�a si� powstrzyma�, by si� nie przygl�da�. Widzia�a nag� Yennefer nie raz i nie s�dzi�a, by ktokolwiek m�g� mie� pi�kniejsz� figur�. By�a w b��dzie. Na widok nagiej Margarity Laux-Antille pokra�nia�yby z zawi�ci nawet marmurowe pos�gi bogi� i nimf. Czarodziejka chwyci�a ceber z zimn� wod� i wyla�a go sobie na biust, kln�c przy tym nieprzyzwoicie i otrz�saj�c si�. - Hej, dziewczyno - skin�a na Ciri. - B�d� tak dobra i podaj mi r�cznik. No, przesta� si� wreszcie na mnie boczy�. Ciri fukn�a z cicha, nadal obra�ona. Gdy Pabio zdradzi�, kim jest, czarodziejki wlok�y j� przemoc� przez p� miasta, wystawiaj�c na po�miewisko. W banku Giancardiego sprawa, rzecz jasna, wyja�ni�a si� natychmiast. Czarodziejki przeprosi�y Yennefer, t�umacz�c swoje zachowanie. Chodzi�o o to, �e adeptki z Aretuzy zosta�y czasowo przeniesione do Loxii, bo pomieszczenia szko�y zamieniano na kwatery dla uczestnik�w i go�ci zjazdu czarodziej�w. Korzystaj�c z zamieszania przy przeprowadzce, kilka adeptek wymkn�o si� z Thanedd i zwagarowa�o do miasta. Margarita Laux-Antille i Tissaia de Vries, zaalarmowane aktywizacj� amuletu Ciri, wzi�y j� za jedn� z wagarowiczek. Czarodziejki przeprosi�y Yennefer, ale �adna nie pomy�la�a o tym, by przeprosi� Ciri. Yennefer, wys�uchuj�c przeprosin, patrzy�a na ni�, a Ciri czu�a, jak p�on� jej uszy. A najbiedniejszy by� Fabio - Molnar Giancardi zruga� go tak, �e ch�opiec mia� �zy w oczach. Ciri by�o go �al, ale by�a te� z niego dumna - Fabio dotrzyma� s�owa i nawet s��wkiem nie pisn�� o wiwernie. Yennefer, jak si� okaza�o, doskonale zna�a Tissai� i Margarit�. Czarodziejki zaprosi�y j� do �Srebrnej Czapli", najlepszego i najdro�szego zajazdu w Gors Velen, gdzie Tissaia de Vries zatrzyma�a si� po przyje�dzie, z sobie tylko znanych powod�w zwlekaj�c z udaniem si� na wysp�. Margarita Laux-Antille, kt�ra, jak si� okaza�o, by�a rektork� Aretuzy, przyj�a zaproszenie starszej czarodziejki i chwilowo dzieli�a z ni� mieszkanie. Zajazd by� prawdziwie luksusowy - mia� w podziemiach w�asn� �a�ni�, kt�r� Margarita i Tissaia wynaj�y do swego wy��cznego u�ytku, p�ac�c za to niewyobra�alne pieni�dze. Yennefer i Ciri, rzecz jasna, zosta�y zach�cone do korzystania z �a�ni - w rezultacie wszystkie na przemian p�awi�y si� w basenie i poci�y w parze ju� od kilku godzin, plotkuj�c przy tym nieustannie. Ciri poda�a czarodziejce r�cznik. Margarita delikatnie uszczypn�a j� w policzek. Ciri znowu fukn�a i z pluskiem wskoczy�a do basenu, do pachn�cej rozmarynem wody. - P�ywa jak ma�a foczka - za�mia�a si� Margarita, wyci�gaj�c si� obok Yennefer na drewnianej le�ance. -A zgrabna jak najada. Dasz mi j�, Yenna? - W tym celu j� tu przywioz�am. - Na kt�ry rok mam j� przyj��? Zna podstawy? - Zna. Ale niech zacznie jak wszystkie, od frebl�wki. Nie zaszkodzi jej to. - M�drze - powiedzia�a Tissaia de Vries, zaj�ta poprawianiem ustawienia puchark�w na marmurowym, pokrytym warstewk� skroplonej pary blacie sto�u. - M�drze, Yennefer. Dziewczynie b�dzie �atwiej, je�li rozpocznie wraz z innymi nowicjuszkami. Ciri wyskoczy�a z basenu, siad�a na brzegu cembrowiny, wy�ymaj�c w�osy i pluszcz�c nogami w wodzie. Yennefer i Margarita plotkowa�y leniwie, co jaki� czas wycieraj�c twarze zmoczonymi w zimnej wodzie �ciereczkami. Tissaia, skromnie owini�ta w prze�cierad�o, nie w��cza�a si� do rozmowy, sprawiaj�c wra�enie ca�kowicie poch�oni�tej robieniem porz�dku na stoliku. - Uni�enie przepraszam wielmo�ne damy! - zawo�a� nagle z g�ry niewidoczny w�a�ciciel zajazdu. - Raczcie wybaczy�, �e �miem przeszkadza�, ale... Jaki� oficer pragnie pilnie widzie� pani� de Vries! M�wi, �e to nie cierpi zw�oki! Margarita Laux-Antille zachichota�a i mrugn�a do Yennefer, po czym obie jak na komend� odrzuci�y z bioder r�czniki i przybra�y do�� wyszukane i bardzo wyzywaj�ce pozy. - Niech oficer wejdzie! - krzykn�a Margarita, powstrzymuj�c �miech. - Zapraszamy! Jeste�my gotowe! - Jak dzieci - westchn�a Tissaia de Vries, kr�c�c g�ow�. - Okryj si�, Ciri. Oficer wszed�, ale figiel czarodziejek ca�kowicie spali� na panewce. Oficer nie zmiesza� si� na ich widok, nie zaczerwieni�, nie otworzy� ust, nie wyba�uszy� oczu. Bo oficer by� kobiet�. Wysok�, smuk�� kobiet� z grubym czarnym warkoczem i mieczem u boku. - Pani - powiedzia�a sucho kobieta, z chrz�stem kolczugi k�aniaj�c si� lekko w stron� Tissai de Vries. - Melduj� wykonanie twych polece�. Prosz� o pozwolenie na powr�t do garnizonu. - Zezwalam - odrzek�a kr�tko Tissaia. - Dzi�kuj� za eskort� i za pomoc. Szcz�liwej drogi. Yennefer usiad�a na le�ance, patrz�c na czarno-z�oto--czerwon� kokard� na ramieniu wojowniczki. - Czy ja ciebie nie znam? Wojowniczka uk�oni�a si� sztywno, otar�a spocon� twarz. W �a�ni by�o gor�co, a ona mia�a na sobie kolczug� i sk�rzany kaftan. - Cz�sto bywa�am w Yengerbergu - powiedzia�a. - Pani Yennefer. Zw� si� Rayla. - S�dz�c po kokardzie, s�u�ysz w oddzia�ach specjalnych kr�la Demawenda? - Tak, pani. - W randze? - Kapitana. - Bardzo dobrze - roze�mia�a si� Margarita Laux-Antille. - W wojsku Demawenda, jak konstatuj� z zadowoleniem, zacz�to nareszcie dawa� oficerskie patenty �o�nierzom maj�cym jaja. - Czy mog� odej��? - wojowniczka wyprostowa�a si�, opieraj�c d�o� na g�owicy miecza. - Mo�esz. - Wyczu�am wrogo�� w twoim g�osie, Yenna - powiedzia�a po chwili Margarita. - Co masz do pani kapitan? Yennefer wsta�a, zdj�a dwa pucharki ze stolika. - Widzia�a� s�upy stoj�ce na rozstajach? - spyta�a. -Musia�a� widzie�, musia�a� w�cha� smr�d gnij�cych trup�w. Te s�upy to ich pomys� i ich dzie�o. Jej i jej podkomendnych z oddzia��w specjalnych. Banda sadyst�w! - To wojna, Yennefer. Ta Rayla nie raz musia�a widzie� towarzyszy broni, kt�rzy wpadli �ywi w �apy Wiewi�rek. Powieszonych za r�ce na drzewach jako cel dla strza�. O�lepionych, wykastrowanych, z nogami spalonymi w ogniskach. Okrucie�stw, kt�re pope�niaj� Scoia'tael, nie powstydzi�aby si� sama Falka. - Metody oddzia��w specjalnych te� jako �ywo przypominaj� metody Falki. Ale nie o to chodzi, Rita. Ja nie rozczulam si� nad losem elf�w, wiem, czym jest wojna. Wiem te�, jak wygrywa si� wojny. Wygrywa si� je �o�nierzami, kt�rzy z przekonaniem i po�wi�ceniem broni� kraju, broni� swego domu. Nie z takimi jak ta Rayla, z najemnikami bij�cymi si� dla pieni�dzy, kt�rzy nie umiej� i nie zechc� si� po�wi�ca�. Oni nawet nie wiedz�, czym jest po�wi�cenie. A je�li wiedz�, pogardzaj� nim. - Pal sze�� j�, jej po�wi�cenie i jej pogard�. Co to nas obchodzi? Ciri, narzu� co� na siebie i skocz na g�r� po now� karafk�. Mam ochot� si� dzisiaj ur�n��. Tissaia de Vries westchn�a, kr�c�c g�ow�. Uwadze Margarity to nie usz�o. - Na szcz�cie - zachichota�a - nie jeste�my ju� w szkole, kochana mistrzyni. Wolno ju� nam robi�, co si� nam podoba. - Nawet w obecno�ci przysz�ej adeptki? - spyta�a zjadliwie Tissaia. - Ja, gdy by�am rektork� Aretuzy... - Pami�tamy, pami�tamy - przerwa�a z u�miechem Yennefer. - Cho�by�my chcia�y, nie zapomnimy. Id� po karafk�, Ciri. Na g�rze, czekaj�c na karafk�, Ciri by�a �wiadkiem odjazdu wojowniczki i jej oddzia�ku sk�adaj�cego si� z czterech �o�nierzy. Z ciekawo�ci� i podziwem przygl�da�a si� ich postawom, minom, odzieniu i broni. Rayla, kapitan z czarnym warkoczem, w�a�nie k��ci�a si� z w�a�cicielem zajazdu. - Nie b�d� czeka�a do �witu! I �ajno mnie obchodzi, �e bramy zamkni�te! Chc� natychmiast za mury! Wiem, �e zajazd ma w stajniach w�asn� potern�! Rozkazuj� j� otworzy�! - Przepisy... - �ajno mnie obchodz� przepisy! Wykonuj� rozkazy arcymistrzyni de Vries! - Dobrze ju�, kapitanie, nie krzyczcie. Otworz� wam... Owa poterna, jak si� okaza�o, by�a w�skim, solidnie zaryglowanym przej�ciem, prowadz�cym wprost za mury miasta. Zanim Ciri odebra�a z r�k pacho�ka karafk�, zobaczy�a, jak ow� potern� otworzono, a Rayla i jej oddzia� wyjechali na zewn�trz, w noc. Zamy�li�a si�. *** - No, nareszcie - ucieszy�a si� Margarita, nie wiadomo, czy na widok Ciri, czy niesionej przez ni� karafki. Ciri postawi�a karafk� na stoliku - najwidoczniej �le, bo Tissaia de Vries natychmiast j� poprawi�a. Nalewaj�c, Yennefer popsu�a ca�e ustawienie i Tissaia znowu musia�a poprawia�. Ciri ze zgroz� wyobrazi�a sobie Tissai� w roli nauczycielki. Yennefer i Margarita wr�ci�y do przerwanej rozmowy, nie �a�uj�c karafki. Dla Ciri sta�o si� jasnym, �e wkr�tce b�dzie znowu musia�a biec po now�. Zamy�li�a si�, przys�uchuj�c rozmowie czarodziejek. - Nie, Yenna - potrz�sn�a g�ow� Margarita. - Nie jeste�, jak widz�, na bie��co. Zerwa�am z Larsem. To ju� sko�czone. Elaine deireadh, jak mawiaj� elfy. - I dlatego masz ochot� si� ur�n��? - Mi�dzy innymi - potwierdzi�a Margarita Laux-Antille. - Smutno mi, nie ukrywam. W ko�cu by�am z nim przez cztery lata. Ale musia�am z nim zerwa�. Z takiej m�ki nie bywa chleba... - Zw�aszcza - parskn�a Tissaia de Vries, wpatrzona w z�ote wino w ko�ysanym pucharze - �e Lars by� �onaty. - To akurat - wzruszy�a ramionami czarodziejka -uwa�am za pozbawione znaczenia. Wszyscy atrakcyjni m�czy�ni w interesuj�cym mnie wieku s� �onaci, nic na to nie poradz�. Lars kocha� mnie, a i mnie wydawa�o si� przez czas jaki�... Ach, co tu du�o m�wi�. Za du�o chcia�. Zagrozi� mojej swobodzie, a mnie mdli na sam� my�l o monogamii. Zreszt�, wzi�am przyk�ad z ciebie, Yenna. Pami�tasz tamt� rozmow�, w Yengerbergu? Gdy postanowi�a� zerwa� z tym twoim wied�minem? Radzi�am ci w�wczas, by� si� zastanowi�a, m�wi�am, �e mi�o�ci nie znajduje si� na ulicy. Ale jednak to ty mia�a� racj�. Mi�o�� mi�o�ci�, a �ycie �yciem. Mi�o�� mija... - Nie s�uchaj jej, Yennefer - powiedzia�a zimno Tissaia. - Jest rozgoryczona i pe�na �alu. Wiesz, dlaczego nie idzie na bankiet do Aretuzy? Bo wstydzi pokaza� si� tam sama, bez m�czyzny, z kt�rym kojarzono j� od czterech lat. Kt�rego jej zazdroszczono. Kt�rego straci�a, bo nie umia�a doceni� jego mi�o�ci. - Mo�e by tak porozmawia� o czym� innym? - zaproponowa�a Yennefer, pozornie niefrasobliwym, ale odrobin� zmienionym g�osem. - Ciri, nalej nam. Cholera, ma�a ta karafka. B�d� milutka, przynie� jeszcze jedn�. - Przynie� dwie - za�mia�a si� Margarita. - W nagrod� te� dostaniesz �yczek i usi�dziesz przy nas, nie b�dziesz ju� musia�a strzyc z daleka uszami. Twoja edukacja rozpocznie si� tutaj, zaraz, zanim jeszcze trafisz do mnie, do Aretuzy. - Edukacja! - Tissaia wznios�a oczy ku powale. - Bogowie! - Cicho, ukochana mistrzyni - Margarita pacn�a si� d�oni� w mokre udo, pozoruj�c gniew. - Teraz ja jestem rektork� szko�y! Nie uda�o ci si� �ci�� mnie na ko�cowych egzaminach! - �a�uj�. - Ja te�, wyobra� sobie. Mia�abym teraz prywatn� praktyk�, jak Yenna, nie musia�abym m�czy� si� z adeptkami, nie musia�abym wyciera� nos�w tym p�aksiwym ani u�era� si� z tymi hardymi. Ciri, pos�uchaj mnie i ucz si�. Czarodziejka zawsze dzia�a. �le czy dobrze, oka�e si� p�niej. Ale trzeba dzia�a�, �mia�o chwyta� �ycie za grzyw�. Wierz mi malutka, �a�uje si� wy��cznie bezczynno�ci, niezdecydowania, wahania. Czyn�w i decyzji, cho� niekiedy przynosz� smutek i �al, nie �a�uje si�. Sp�jrz na t� powa�n� pani�, kt�ra siedzi tani, robi miny i pedantycznie poprawia, co mo�e. To Tissaia de Vries, arcymistrzyni, kt�ra wychowa�a dziesi�tki czarodziejek. Ucz�c je, �e nale�y dzia�a�. �e niezdecydowanie... - Przesta�, Rita. - Tissaia ma racj� - powiedzia�a Yennefer, wci�� wpatrzona w k�t �a�ni. - Przesta�. Wiem, �e smutno ci z powodu Larsa, ale nie zamieniaj tego w nauki �yciowe. Dziewczyna ma jeszcze czas na tego typu nauki. I nie w szkole je odbierze. Ciri, id� po karafk�. Ciii wsta�a. By�a ju� kompletnie ubrana. I w pe�ni zdecydowana. *** - Co? - wrzasn�a Yennefer. - Co takiego? Jak to, odjecha�a? - Kaza�a... - wymamrota� gospodarz, bledn�c i przyciskaj�c si� plecami do �ciany. - Kaza�a osiod�a� sobie konia... - I ty pos�ucha�e� jej? Miast zwr�ci� si� do nas? - Pani! Sk�d mog�em wiedzie�? Pewien by�em, �e rusza z waszego rozkazu... Ani mi w g�owie nie posta�a my�l... - Ty przekl�ty durniu! - Spokojnie, Yennefer - Tissaia przy�o�y�a r�k� do czo�a. - Nie ulegaj emocjom. Jest noc. Nie wypuszcz� jej za bramy. - Kaza�a - szepn�� gospodarz - otworzy� sobie potern�... - I otworzono jej? - Przez ten zjazd, pani - gospodarz spu�ci� oczy - w mie�cie pe�no czarodziej�w... Boj� si� ludzie, nikt nie �mie im w drog� wej��... Jak mog�em jej odm�wi�? M�wi�a tak samo jak wy, pani, kubek w kubek takim samym g�osem... I patrzy�a tak samo... Nikt nie �mia� nawet w oczy jej spojrze�, co dopiero pyta� stawia�... By�a taka jak wy... Kubek w kubek... Kaza�a poda� sobie pi�ro i inkaust... i napisa�a list. - Dawaj! Tissaia de Vries by�a szybsza. Pani Yennefer! - przeczyta�a na g�os. Wybacz mi. Jad� do Hirundum, bo chc� zobaczy� Ge-ralta. Zanim p�jd� do szko�y, chc� go zobaczy�. Wybacz mi niepos�usze�stwo, ale ja musz�. Wiem, �e mnie ukarzesz, ale nie chc� �a�owa� niezdecydowania i wahania. Je�li mam �a�owa�, to niech to b�dzie za czyn i za dzia�anie. Jestem czarodziejk�. Chwytam �ycie za grzyw�. Wr�c�, gdy tylko b�d� mog�a. Ciri - To wszystko? - Jest jeszcze postscriptum: Powiedz pani Ricie, �e w szkole nie b�dzie musia�a wyciera� mi nosa. Margarita Laux-Antille pokr�ci�a g�ow� z niedowierzaniem. A Yennefer zakl�a. Karczmarz pokra�nia� i otworzy� usta. S�ysza� ju� wiele przekle�stw, ale takiego jeszcze nie. Wiatr wia� od l�du w kierunku morza. Fale chmur najecha�y na ksi�yc wisz�cy nad lasem. Droga ku Hirundum uton�a w ciemno�ci. Galop sta� si� zbyt niebezpieczny. Ciri zwolni�a, posz�a k�usem. O tym, by jecha� st�pa, nawet nie pomy�la�a. Spieszy�a si�. Z oddali s�ycha� by�o pomruki nadci�gaj�cej burzy, horyzont co pewien czas ja�nia� po�wiat� b�yskawic, wy�aniaj�cych z mroku z�bat� pi�� wierzcho�k�w drzew. Wstrzyma�a konia. By�a na rozstaju - droga rozchodzi�a si� wid�owato, oba rozwidlenia wygl�da�y identycznie. Dlaczego Fabio nie m�wi� nic o rozstajach? A, co tam, przecie� ja nigdy nie b��dz�, przecie� ja zawsze wiem, kt�r�dy trzeba i�� lub jecha�... Dlaczego wi�c teraz nie wiem, w kt�r� drog� skr�ci�? Olbrzymi kszta�t bez szmeru przesun�� si� nad jej g�ow�. Ciri poczu�a, jak serce podje�d�a jej do prze�yku. Ko� zar�a�, wierzgn�� i pomkn�� galopem, wybieraj�c prawe rozwidlenie. Wstrzyma�a go po chwili. - To tylko zwyk�a sowa - wydysza�a, pr�buj�c uspokoi� siebie i wierzchowca. - Zwyczajny ptak... Nie ma si� czego ba�... Wiatr wzmaga� si�, ciemne chmury zakry�y ksi�yc ca�kowicie. Ale przed ni�, w perspektywie drogi, w ziej�cej w�r�d lasu szczerbie, by�a jasno��. Pojecha�a szybciej, piasek prysn�� spod kopyt. Wkr�tce musia�a si� zatrzyma�. Przed ni� by�o urwisko i morze, z kt�rego wyrasta� znajomy czarny sto�ek wyspy. Z miejsca, w kt�rym si� znajdowa�a, nie wida� by�o �wiate� Garstangu, Loxii ani Aretuzy. Widzia�a tylko samotn�, strzelist�, zwie�czaj�c� Thanedd wie��. Tor Lara. Zagrzmia�o, a w chwil� p�niej o�lepiaj�ca wst�ga b�yskawicy po��czy�a chmurne niebo ze szczytem wie�y. Tor Lara �ypn�a na ni� czerwonymi �lepiami okien, zdawa�o si�, �e we wn�trzu wie�y na sekund� zap�on�� ogie�. Tor Lara... Wie�a Mewy... Dlaczego ta nazwa budzi we mnie tak� groz�? Wicher targn�� drzewami, ga��zie zaszumia�y, Ciri zmru�y�a oczy, kurz i listki uderzy�y j� w policzek. Zawr�ci�a parskaj�cego i bocz�cego si� konia. Odzyska�a orientacj�. Wyspa Thanedd wskazywa�a p�noc, ona musia�a jecha� w kierunku zachodnim. Piaszczysta droga k�ad�a si� w�r�d mroku wyra�n� bia�� wst�g�. Posz�a w galop. Zagrzmia�o znowu, w �wietle b�yskawicy Ciri nagle zobaczy�a je�d�c�w. Ciemne, niewyra�ne, ruchliwe sylwetki po obu stronach drogi. Us�ysza�a okrzyk. - Gar'ean! Bez namys�u spi�a konia, �ci�gn�a wodze, zawr�ci�a i posz�a w galop. Za ni� krzyk, gwizd, r�enie, �omot kopyt. - Gar'ean! Dh'oine! Galop, �omot kopyt, p�d powietrza. Ciemno��, w kt�rej migaj� bia�e pnie przydro�nych brz�z. Grzmot. B�yskawica, w jej �wietle dw�ch konnych pr�buje zajecha� jej drog�. Jeden wyci�ga r�k�, chce chwyci� wodze. Do czapki ma przypi�ty wiewi�rczy ogon. Ciri uderza konia pi�tami, przywiera do ko�skiej szyi, p�d przenosi j� obok. Za ni� krzyk, gwizd, �oskot gromu. B�yskawica. - Spar'le, Yaeyinn! Cwa�, cwa�! Szybciej, koniu! Grom. B�yskawica. Rozwidlenie dr�g. W lewo! Ja nigdy nie b��dz�! Znowu rozwidlenie. W prawo! W cwa�, koniu! Szybciej, szybciej! Droga biegnie w g�r�, pod kopytami piach, ko�, cho� ponaglany, zwalnia... Na szczycie wzniesienia obejrza�a si�. Kolejna b�yskawica o�wietli�a drog�. Zupe�nie pust�. Nadstawi�a uszu, ale s�ysza�a wy��cznie wiatr szumi�cy li��mi. Zagrzmia�o. Tu nie ma nikogo. Wiewi�rki... To tylko wspomnienie z Kaedwen. R�a z Shaerrawedd... To wszystko mi si� tylko zdawa�o. Tu nie ma �ywego ducha, nikt mnie nie �ciga... Uderzy� w ni� wiatr. Wiatr wieje od l�du, pomy�la�a, a czuj� go na prawym policzku... Zab��dzi�am. B�yskawica. W jej �wietle rozb�yskuje powierzchnia morza, na jej tle czarny sto�ek wyspy Thanedd. I Tor Lara. Wie�a Mewy. Wie�a, kt�ra ci�gnie jak magnes... Ale ja nie chc� do tej wie�y. Ja jad� do Hirundum. Bo musz� zobaczy� Geralta. Znowu b�ysn�o. Mi�dzy ni� a urwiskiem sta� czarny ko�. A na nim siedzia� rycerz w he�mie ozdobionym skrzyd�ami drapie�nego ptaka. Skrzyd�a za�opota�y nagle, ptak zrywa si� do lotu... Cintra! Parali�uj�cy strach. R�ce do b�lu zaci�ni�te na rzemieniu wodzy. B�yskawica. Czarny rycerz spina konia. W miejscu twarzy ma upiorn� mask�. Skrzyd�a �opocz�... Ko� poszed� w galop bez zach�ty. Ciemno��, roz�wietlana b�yskawicami. Las si� ko�czy. Pod kopytami plusk, mlaskot bagna. Za ni� szum skrzyde� drapie�nego ptaka. Coraz bli�ej... Bli�ej... W�ciek�y galop, oczy �zawi� od p�du. B�yskawice tn� niebo w ich �wietle Ciri widzi olchv i wierzby po obu stronach drogi. Ale to nie s� drzewa. To s� s�udzy Kr�la Olch. S�udzy czarnego rycerza, kt�ry galopuje za ni�, a skrzyd�a drapie�nego ptaka szumi� na jego he�mie. Pokraczne potwory po obu stronach drogi wyci�gaj� ku niej gruz�owate ramiona, �miej� si� dziko, rozdziawiaj�c czarne paszcz�ki dziupli. Ciri k�adzie si� na ko�skiej szyi. Ga��zie �wiszcz�, smagaj�, czepiaj� si� ubrania. Pokraczne pnie trzeszcz�, dziuple k�api�, zanosz� si� szyderczym �miechem... Lwi�tko z Cintry! Dziecko Starszej Krwi! Czarny rycerz jest tu� za ni�, Ciri czuje jego r�k� pr�buj�c� chwyci� j� za w�osy na karku. Pop�dzony krzykiem ko� rwie do przodu, ostrym skokiem bierze niewidoczn� przeszkod�, z trzaskiem �amie trzciny, potyka si�... �ci�gn�a wodze, odchylaj�c si� w kulbace, obr�ci�a chrapi�cego konia. Krzykn�a dziko, w�ciekle. Wyszarpn�a miecz z pochwy, zawin�a nim nad g�ow�. To ju� nie Cintra! Ja ju� nie jestem dzieckiem! Ju� nie jestem bezbronna! Nie pozwol�... - Nie pozwol�! Nie dotkniesz mnie ju�! Nie dotkniesz mnie ju� nigdy! Ko� z pluskiem i chlupotem wyl�dowa� w wodzie, si�gaj�cej mu po brzuch. Ciri pochyli�a si�, krzykn�a, uderzy�a wierzchowca pi�tami, wyrwa�a si� z powrotem na grobl�. Stawy, pomy�la�a. Fabio m�wi� o stawach rybnych. To jest Hirundum. Trafi�am. Ja nigdy nie b��dz�... B�yskawica. Za ni� grobla, dalej czarna �ciana lasu, wer�ni�ta w niebo jak pi�a. I nikogo. Cisza przerywana tylko skowytem wichru. Gdzie� na bagnach kwacze wystraszona kaczka. Nikogo. Na grobli nie ma nikogo. Nikt mnie nie �ciga. To by� majak, koszmar. Wspomnienie z Cintry. To mi si� tylko zdawa�o. W oddali �wiate�ko. Latarnia. Albo ogie�. To farma. Hirundum. Ju� blisko. Jeszcze tylko jeden wysi�ek... B�yskawica. Jedna, druga, trzecia. Bez gromu. Wiatr zamiera nagle. Ko� r�y, miota �bem i staje d�ba. Na czarnym niebie pojawia si� mleczna, szybko ja�niej�ca wst�ga, zwijaj�ca si� jak w��. Wiatr znowu uderza w wierzby, wzbija z grobli kurzaw� li�ci i zesch�ych traw. Dalekie �wiate�ko znika. Tonie i rozmywa si� w powodzi miliarda b��kitnych ognik�w, kt�rymi nagle rozb�yskuje i p�onie ca�e bagno. Ko� parska, r�y, szaleje po grobli, Ciri z trudem utrzymuje si� w siodle. W sun�cej po niebie wst�dze zjawiaj� si� niewyra�ne, koszmarne sylwetki je�d�c�w. S� coraz bli�ej, wida� ich coraz wyra�niej. Chwiej� si� bawole rogi i wystrz�pione pi�ropusze na he�mach, spod he�m�w bielej� trupie maski. Je�d�cy siedz� na szkieletach koni, okrytych strz�pami kropierzy. W�ciek�y wicher wyje w�r�d wierzb, klingi b�yskawic bez ustanku tn� czarne niebo. Wiatr zawodzi coraz g�o�niej. Nie, to nie wiatr. To upiorny �piew. Koszmarna kawalkada zakr�ca, mknie wprost na ni�. Kopyta widmowych koni kot�uj� po�wiat� b��dnych ognik�w wisz�cych nad bagnami. Na czele kawalkady galopuje Kr�l Gonu. Przerdzewia�y szyszak ko�ysze si� nad trupi� mask�, ziej�c� dziurami oczodo��w, w kt�rych p�onie sinawy ogie�. Powiewa wystrz�piony p�aszcz. O pokryty rdz� napier�nik grzechocze naszyjnik, pusty jak stara grochowina. Niegdy� by�y w nim drogie kamienie. Ale wypad�y podczas dzikiej gonitwy po niebie. I sta�y si� gwiazdami... To nieprawda! Tego nie ma! To koszmar, to majak, to z�uda! To mi si� tylko zdaje! Kr�l Gonu spina rumaka-ko�ciotrupa, wybucha dzikim, przera�aj�cym �miechem. Dziecko Starszej Krwi! Nale�ysz do nas! Jeste� nasza! Do��cz do orszaku, do��cz do naszego Gonu! B�dziemy gna�, gna� a� do ko�ca, a� do wieczno�ci, a� po kraniec istnienia! Jeste� nasza, gwiazdooka c�ro Chaosu! Do��cz, poznaj rado�� Gonu! Jeste� nasza, jeste� jedn� z nas! W�r�d nas jest twoje miejsce! - Nie! - wrzasn�a. - Id�cie precz! Jeste�cie trupami! Kr�l Gonu �mieje si�, k�api� przegni�e z�by nad zardzewia�ym ko�nierzem zbroi. Sino gorej� oczodo�y trupiej maski. Tak, my jeste�my trupami. Ale to ty jeste� �mierci�. Ciri przywar�a do ko�skiej szyi. Nie musia�a pop�dza� konia. Czuj�c za sob� �cigaj�ce widma, wierzchowiec rwa� po grobli w karko�omnym cwale. *** Bernie Hofmeier, nizio�ek, farmer z Hirundum, uni�s� k�dzierzaw� g�ow�, ws�uchuj�c si� w daleki odg�os gromu. - Niebezpieczna rzecz - powiedzia� - taka burza bez deszczu. Rypnie gdzie� piorun i po�ar gotowy... - Troch� deszczu by si� zda�o - westchn�� Jaskier, dokr�caj�c ko�ki lutni - bo powietrze takie, �e no�em mo�na kraja�... Koszula si� klei do grzbietu, komary tn�... Ale chyba to si� rozejdzie po ko�ciach. Kr��y�a burza, kr��y�a, ale od jakiego� czasu b�yska si� gdzie� na p�nocy. Chyba nad morzem. - Wali w Thanedd - potwierdzi� nizio�ek. - To najwy�szy punkt w okolicy. Ta wie�a na wyspie, Tor Lara, cholernie �ci�ga pioruny. W czasie porz�dnej nawa�nicy wygl�da tak, jakby sta�a w ogniu. A� dziw bierze, �e si� nie rozleci... - To magia - stwierdzi� z przekonaniem trubadur. -Wszystko na Thanedd jest magiczne, nawet sama ska�a. A czarodzieje nie l�kaj� si� piorun�w. Co ja m�wi�! Czy wiesz, Bernie, �e oni potrafi� �apa� pioruny? - A ju�ci! ��esz, Jaskier. - Niech mnie grom... - poeta urwa�, niespokojnie spojrza� na niebo. - Niech mnie g� kopnie, je�li k�ami�. Powiadam ci, Hofmeier, magicy �api� pioruny. Na w�asne oczy widzia�em. Stary Gorazd, ten, kt�rego p�niej zabili na Wzg�rzu Sodden, z�apa� kiedy� piorun na moich oczach. Wzi�� d�uga�ny kawa� drutu, jeden koniec uczepi� na czubku swej wie�y, drugi za�... - Drugi koniec drutu trza by w butl� w�o�y� - zapiszcza� nagle kr�c�cy si� po ganku syn Hofmeiera, malutki nizio�ek z czupryn� g�st� i kr�con� jak baranie runo. - W szklany g�sior, taki, w jakim tatko wino p�dz�. Pierun po drucie do g�siora smyknie... - Do domu, Franklin! - wrzasn�� farmer. - Do ��ka, spa�, ale ju�! Wnet p�noc, a jutro pracowa� trza! A niech no ja ci� schwyc�, gdy w czas burzy ko�o g�sior�w albo drut�w majdrujesz, b�dzie rzemie� w robocie! Dwie niedziele na dupie nie usiedzisz! Petunia, we��e go st�d! A nam jeszcze piwa przynie�! - Wystarczy wam - powiedzia�a gniewnie Petunia Hofmeier, zabieraj�c syna z ganku. - Do�� ju� wy��opali�cie. - Nie gderaj. Tylko patrze�, jak wied�min wr�ci. Godzi si� go�cia pocz�stowa�. - Gdy wied�min wr�ci, przynios�. Dla niego. - Ot, sk�pa baba - burkn�� Hofmeier, ale tak, by �ona nie dos�ysza�a. - Ca�a jej swojacina, Biberveldtowie z ��ki, co do jednego kutwa w kutw� i na kutwie je�dzi... A wied�mina co� d�ugo nie wida�. Jak poszed� nad stawy, tak przepad�. Dziwny z niego cz�ek. Widzia�e�, jak z wieczora na dziewczynki patrza�, na Cini� i Tangerink�, gdy si� na podw�rzu bawi�y? Dziwny mia� wzrok. A teraz... Oprze� si� nie mog� wra�eniu, �e poszed�, by sam by�. A u mnie go�cin� przyj��, bo moja farma na uboczu, z dala od innych. Ty go lepiej znasz, Jaskier, powiedz... - Znam go? - poeta zabi� komara na karku, zabrzd�ka� na lutni, wpatrzony w czarne sylwetki wierzb nad stawem. - Nie, Bernie. Nie znam. My�l�, �e nikt go nie zna. Ale co� si� z nim dzieje, widz� to. Po co on tu przyjecha�, do Hirundum? �eby by� bli�ej wyspy Thanedd? A gdy wczoraj zaproponowa�em mu wsp�ln� jazd� do Gors Ve-len, sk�d Thanedd wida�, odm�wi� bez namys�u. Co go tu trzyma? Dali�cie mu jakie� intratne zlecenia? - Gdzie tam - mrukn�� nizio�ek. - Szczerze powiem, wcale nie wierz�, �eby tu naprawd� jaki� potw�r by�. Tego dzieciaka, co w stawie uton��, m�g� kurcz chwyci�. Ale zaraz wszyscy w krzyk, �e to utopiec albo kikimora i �e trzeba wied�mina wezwa�... A pieni�dze to mu takie nikczemne obiecali, �e a� wstyd. A on co? Trzy noce po groblach �azi, w dzie� �pi albo siedzi bez s�owa, jak chocho�, na dzieciaki patrzy, na dom... Dziwne. Rzek�bym, osobliwe. - Dobrze rzek�by�. B�ysn�a b�yskawica, o�wietlaj�c obej�cie i zabudowania farmy. Na moment zal�ni�y biel� ruiny elfiego pa�acyku na ko�cu grobli. Po chwili nad sadami przetoczy� si� gruchot gromu. Zerwa� si� gwa�towny wiatr, drzewa i trzciny nad stawem zaszumia�y i przygi�y si�, lustro wody zmarszczy�o si� i zmatowia�o, naje�y�o postawionymi sztorcem li��mi nenufar�w. - Idzie jednak burza ku nam - farmer popatrzy� w niebo. - Mo�e j� magicy czarami odegnali od wyspy? Na Thanedd zjecha�o ich pono ze dwie setki... Jak my�lisz, Jaskier, nad czym oni tam b�d� radzi�, na tym ich zje�dzie? B�dzie z tego co dobrego? - Dla nas? W�tpi� - trubadur poci�gn�� kciukiem po strunach lutni. - Te zjazdy to zwykle rewia mody, plotki, okazja do obm�w i wewn�trznych przepychanek. K��tnie o to, czy upowszechnia� magi�, czy j� elitaryzowa�. Awantury pomi�dzy tymi, kt�rzy s�u�� kr�lom, i tymi, kt�rzy wol� z daleka wywiera� na kr�l�w presj�... - Ha - powiedzia� Bernie Hofmeier. - Co� mi si� tedy widzi, �e w czasie tego zjazdu b�dzie na Thanedd �yska� a grzmie� nie gorzej ni� w czas burzy. - Mo�liwe. Ale co to nas obchodzi? - Ciebie nic - rzek� ponuro nizio�ek. - Bo ty jeno na lutni brzd�kasz i piejesz. Patrzysz na �wiat doko�a i tylko rymy widzisz i nuty. A nam tu jeno za ostatni� niedziel� konni dwa razy kapust� i rzep� kopytami stratowali. Wojsko goni za Wiewi�rkami, Wiewi�rki klucz� i zmykaj�, a jednym i drugim przez nasz� kapust� droga wypada... - Nie czas �a�owa� kapusty, gdy p�onie las - wyrecytowa� poeta. - Ty, Jaskier - Bernie Hofmeier spojrza� na niego krzywo - jak co� powiesz, to nie wiadomo, p�aka�, �mia� si� czy w rzy� ci� kopn��. Ja powa�nie gadam! I to ci powiem, �e paskudny nadszed� czas. Przy go�ci�cach pale, szubienice, na polanach i po duktach trupy, psiama�, ten kraj musia� tak chyba wygl�da� za czas�w Falki. I jak tu �y�? W dzie� przyjad� kr�lewscy ludzie i gro��, �e za pomaganie Wiewi�rkom wezm� nas w dyby. A noc� zjawiaj� si� elfy i spr�buj im pomocy odm�wi�! Zaraz poetycznie obiecuj�, �e zobaczymy, jak noc przybiera czerwone oblicze. Tacy poetyczni s�, �e wyrzyga� si� mo�na. I tak nas wzi�li w dwa ognie... - Liczysz na to, �e zjazd czarodziej�w co� zmieni? - A licz�. Sam powiedzia�e�, �e si� w�r�d magik�w dwa stronnictwa przepieraj�. Bywa�o ju� drzewiej, �e czarodzieje kr�l�w mitygowali, k�adli kres wojnom i ruchawkom. Przecie to w�a�nie magicy pok�j uczynili z Nilfgaardem trzy lata temu. To mo�e i teraz... Bernie Hofmeier umilk�, nadstawi� ucha. Jaskier st�umi� d�oni� d�wi�cz�ce struny. Z mroku na grobli wy�oni� si� wied�min. Szed� wolno w stron� domu. Znowu b�ysn�a b�yskawica. Gdy zagrzmia�o, wied�min by� ju� przy nich, na ganku. - No i jak, Geralt? - spyta� Jaskier, by przerwa� niezr�czne milczenie. - Wytropi�e� szkarad�? - Nie. To nie jest noc do tropienia. To niespokojna noc. Niespokojna... Zm�czony jestem, Jaskier. - Usi�d� wi�c, odetchnij. - Nie zrozumia�e� mnie. - W samej rzeczy - mrukn�� nizio�ek, patrz�c w niebo i nas�uchuj�c. - Niespokojna noc, niedobrego co� w powietrzu wisi... Zwierzaki t�uk� si� w oborze... A w tym wichrze krzyki s�ycha�... - Dziki Gon - powiedzia� cicho wied�min. - Pozamykajcie dobrze okiennice, panie Hofmeier. - Dziki Gon? - przerazi� si� Bernie. - Widma? - Bez obaw. Przejdzie wysoko. Latem zawsze przechodzi wysoko. Ale dzieci mog� si� zbudzi�, Gon przynosi senne koszmary. Lepiej zanikn�� okiennice. - Dziki Gon - powiedzia� Jaskier, niespokojnie zerkaj�c w g�r� - zwiastuje wojn�. - Bzdura. Przes�d. - Ale! Na kr�tko przed nilfgaardzkim atakiem na Cintr�... - Cicho! - wied�min przerwa� mu gestem, wyprostowa� si� nagle, zapatrzony w ciemno��. - Co si�... - Konni. - Psiakrew - sykn�� Hofmeier, zrywaj�c si� z �awy. -Noc� to mog� by� tylko Scoia'tael... - Jeden ko� - przerwa� mu wied�min, podnosz�c z �awy miecz. � Jeden rzeczywisty ko�. Reszta to widma z Gonu... Cholera, niemo�liwe... Latem? Jaskier te� si� zerwa�, ale wstyd mu by�o ucieka�, bo ani Geralt, ani Bernie nie sposobili si� do ucieczki. Wied�min wydoby� miecz i pobieg� w kierunku grobli, nizio�ek bez namys�u pospieszy� za nim, uzbrojony w wid�y. Znowu b�ysn�o, na grobli zamajaczy� galopuj�cy ko�. A za koniem pod��a�o co� nieokre�lonego, co�, co by�o nieregularnym, utkanym z mroku i po�wiaty k��bem, wirem, majakiem. Co�, co budzi�o paniczny strach, obrzydliw�, skr�caj�c� trzewia groz�. Wied�min krzykn��, wznosz�c miecz. Je�dziec zauwa�y� go, przyspieszy� galop, obejrza� si�. Wied�min krzykn�� raz jeszcze. Gruchn�� grom. B�ysn�o, ale tym razem nie by�a to b�yskawica. Jaskier ukucn�� przy �awie i by�by pod ni� wlaz�, ale okaza�a si� za niska. Bernie upu�ci� wid�y. Petunia Hofmeier, kt�ra wybieg�a z domu, wrzasn�a. O�lepiaj�cy b�ysk zmaterializowa� si� w przejrzyst� sfer�, wewn�trz kt�rej zamajaczy�a posta�, w b�yskawicznym tempie nabieraj�c kontur�w i kszta�t�w. Jaskier rozpozna� j� natychmiast. Zna� te czarne rozburzone loki i obsydianow� gwiazd� na aksamitce. Tym, czego nie zna� i nigdy dot�d nie widzia�, by�a twarz. Twarz Furii i W�ciek�o�ci, twarz bogini Zemsty, Zag�ady i �mierci. Yennefer unios�a r�k� i wykrzycza�a zakl�cie, z jej d�oni strzeli�y z sykiem sypi�ce iskrami spirale, tn�c nocne niebo i tysi�cem refleks�w odbijaj�c si� na powierzchni staw�w. Spirale wbi�y si� jak dziryty w �cigaj�cy samotnego je�d�ca k��b. K��b zakot�owa� si�, Jaskrowi wyda�o si�, �e s�yszy upiorne krzyki, �e widzi majacz�ce, koszmarne sylwetki widmowych koni. Widzia� to przez u�amek sekundy, bo k��b nagle skurczy� si�, zwar� w kul� i pomkn�� w g�r�, w niebo, w p�dzie wyd�u�aj�c si� i wlok�c za sob� podobny komecie ogon. Zapad�a ciemno��, roz�wietlana tylko rozedrganym blaskiem latarni, trzymanej przez Petuni� Hofmeier. Je�dziec wry� konia na dziedzi�cu przed domem, sfrun�� z siod�a, zachwia� si�. Jaskier natychmiast zorientowa� si�, kto to jest. Nigdy dot�d nie widzia� tej szczup�ej, szarow�osej dziewczyny. Ale natychmiast j� rozpozna�. - Geralt... - powiedzia�a cicho dziewczyna. - Pani Yennefer... Przepraszam... Musia�am. Przecie� wiesz... - Ciri - powiedzia� wied�min. Yennefer zrobi�a krok w stron� dziewczyny, zatrzyma�a si� jednak. Milcza�a. Do kogo podejdzie, pomy�la� Jaskier. �adne z nich, ani wied�min, ani czarodziejka, nie zrobi� kroku ani gestu. Do kogo ona najpierw podejdzie? Do niego? Czy do niej? Ciri nie podesz�a do �adnego z nich. Nie umia�a wybra�. Zemdla�a wi�c. *** Dom by� pusty, nizio�ek i ca�a jego rodzina wyruszyli do pracy o brzasku. Ciri udawa�a, �e �pi, ale s�ysza�a, jak Geralt i Yennefer wychodz�. Wy�lizn�a si� z po�cieli, ubra�a szybko, wymkn�a cichaczem z izby, posz�a za nimi do sadu. Geralt i Yennefer skr�cili na grobl� mi�dzy stawami biel�cymi si� nenufarem i ��c�cymi gr��elem. Ciri skry�a si� za zrujnowanym murem i obserwowa�a oboje przez szpar�. S�dzi�a, �e �w Jaskier, s�awny poeta, kt�rego wiersze wielokrotnie czytywa�a, jeszcze �pi. Ale myli�a si�. Poeta Jaskier nie spa�. I nakry� j� na gor�cym uczynku. - Ej - powiedzia�, podchodz�c znienacka i chichocz�c. - �adnie to tak, podpatrywa� i pods�uchiwa�? Wi�cej dyskrecji, ma�a. Pozw�l im poby� troch� ze sob�. Ciri poczerwienia�a, ale natychmiast zaci�a usta. - Po pierwsze, nie jestem ma�a - sykn�a hardo. -A po drugie, to chyba im nie przeszkadzam, co? Jaskier spowa�nia� nieco. - Chyba nie - powiedzia�. - Wydaje mi si� nawet, �e im pomagasz. - Jak? W czym? - Nie udawaj. Wczoraj, to by�o bardzo sprytne. Ale mnie nie uda�o ci si� oszuka�. Uda�a� omdlenie, prawda? - Prawda - mrukn�a, odwracaj�c twarz. - Pani Yennefer pozna�a si� na tym, ale Geralt nie... - Oboje zanie�li ci� do domu. Ich r�ce styka�y si�. Siedzieli przy twoim ��ku prawie do rana, ale nie powiedzieli do siebie ani s�owa. Dopiero teraz zdecydowali si� porozmawia�. Tam, na grobli, nad stawem. A ty zdecydowa�a� si� pods�uchiwa�, o czym m�wi�... I podpatrywa� ich przez dziur� w murze. Tak gwa�townie musisz wiedzie�, co oni tam robi�? - Oni tam nic nie robi� - Ciri poczerwienia�a lekko. -Troch� rozmawiaj�, i tyle. - A ty - Jaskier usiad� na trawie pod jab�oni� i opar� si� plecami o pie�, sprawdziwszy uprzednio, czy nie ma na nim mr�wek lub liszek. - Ty chcia�aby� wiedzie�, o czym rozmawiaj�, tak? - Tak... Nie! A zreszt�... Zreszt� i tak nic nie s�ysz�. S� za daleko. - Je�li chcesz - za�mia� si� bard - to ci powiem. - A ty niby sk�d to mo�esz wiedzie�? - Ha, ha. Ja, mi�a Ciri, jestem poet�. Poeci o takich sprawach wiedz� wszystko. Powiem ci jeszcze co�: poeci o takich sprawach wiedz� wi�cej ni� same zaanga�owane osoby. - Akurat! - Daj� ci s�owo. S�owo poety. - Tak? No to... No to powiedz, o czym oni rozmawiaj�? Wyja�nij mi, co to wszystko znaczy! - Wyjrzyj jeszcze raz przez dziur� i zobacz, co robi�. - Hmm... - Ciri przygryz�a doln� warg�, potem pochyli�a si� i zbli�y�a oko do wy�omu. - Pani Yennefer stoi przy wierzbie... Obrywa listki i bawi si� swoj� gwiazd�... Nic nie m�wi i nie patrzy w og�le na Geralta... A Geralt stoi obok. Spu�ci� g�ow�. I co� m�wi. Nie, milczy. Oj, min� ma... Ale� dziwn� ma min�... - Dziecinnie proste - Jaskier znalaz� w trawie jab�ko, wytar� je o spodnie i obejrza� krytycznie. - On w�a�nie prosi j�, by mu wybaczy�a jego rozmaite g�upie s�owa i uczynki. Przeprasza j� za niecierpliwo��, za brak wiary i nadziei, za up�r, za zawzi�to��, za d�sy i pozy niegodne m�czyzny. Przeprasza j� za to, czego kiedy� nie rozumia�, za to, czego nie chcia� rozumie�... - To jest niemo�liwa nieprawda! - Ciri wyprostowa�a si� i gwa�townym ruchem odrzuci�a grzywk� z czo�a. - Wszystko zmy�lasz! - Przeprasza za to, co zrozumia� dopiero teraz - Jaskier zapatrzy� si� w niebo, a jego g�os zacz�� nabiera� rytmu w�a�ciwego balladom. - Za to, co chcia�by zrozumie�, ale l�ka si�, �e nie zd��y... I za to, czego nigdy nie zrozumie. Przeprasza i prosi o wybaczenie... Hmm, hmm... Znaczenie... Sumienie... Przeznaczenie? Wszystko banalne, cholera... - Nieprawda! - tupn�a Ciri. - Geralt wcale tak nie m�wi! On... w og�le nie m�wi. Przecie� widzia�am. Stoi tam z ni� i milczy... - Na tym polega rola poezji, Ciri. M�wi� o tym, o czym inni milcz�. - G�upia jest ta twoja rola. A ty wszystko zmy�lasz! - Na tym tak�e polega rola poezji. Hej, s�ysz� znad stawu jakie� podniesione g�osy. Wyjrzyj pr�dko, zobacz, co si� tam dzieje. - Geralt - Ciri ponownie przy�o�y�a oko do dziury w murze - stoi z opuszczon� g�ow�. A Yennefer strasznie wrzeszczy na niego. Wrzeszczy i wymachuje r�koma. Ojej... Co to mo�e znaczy�? - Dziecinnie proste - Jaskier znowu wpatrzy� si� w ci�gn�ce po niebie ob�oki. - Teraz ona przeprasza jego. Oto bior� sobie ciebie, aby ci� mie� i zachowa�, na dol� pi�kn� i szpetn�, najlepsz� i najgorsz�, we dnie i w nocy, w chorobie i zdrowiu, albowiem sercem ca�ym ci� mi�uj� i przysi�gam mi�owa� wiecznie, p�ki �mier� nas nie roz��czy. Starodawna formu�a za�lubin O mi�o�ci wiemy niewiele. Z mi�o�ci� jest jak z gruszk�. Gruszka jest s�odka i ma kszta�t. Spr�bujcie zdefiniowa� kszta�t gruszki. Jaskier, P� wieku poezji Rozdzia� trzeci Geralt mia� powody podejrzewa� - i podejrzewa� - �e bankiety czarodziej�w r�ni� si� od biesiad i uczt zwyk�ych �miertelnik�w. Nie spodziewa� si� jednak, �e r�nice s� a� tak wielkie i tak zasadnicze. Propozycja towarzyszenia Yennefer na poprzedzaj�cym czarodziejski zjazd bankiecie by�a dla niego zaskoczeniem, ale w os�upienie nie wprawi�a. Nie by�a to bowiem pierwsza tego typu propozycja. Ju� poprzednio, gdy mieszkali razem i uk�ada�o si� mi�dzy nimi dobrze, Yennefer chcia�a bywa� na zjazdach i konwentyklach w jego towarzystwie. Wtedy jednak odmawia� stanowczo. By� przekonany, �e w�r�d czarodziej�w traktowany b�dzie w najlepszym wypadku jako dziwol�g i sensacja, w najgorszym jako intruz i parias. Yennefer wydrwiwa�a jego obawy, ale nie nalega�a. Poniewa� w innych sytuacjach potrafi�a nalega� tak, �e a� si� dom trz�s� i sypa�o szk�o, Geralt utwierdza� si� w mniemaniu, �e jego decyzje by�y s�uszne. Tym razem zgodzi� si�. Bez namys�u. Propozycja pad�a po d�ugiej, szczerej i pe�nej emocji rozmowie. Po rozmowie, kt�ra zbli�y�a ich znowu, usun�a w cie� i w niepami�� dawne konflikty, stopi�a lody �alu, dumy i zawzi�to�ci. Po rozmowie na grobli w Hirundum Geralt zgodzi�by si� na ka�d�, absolutnie ka�d� propozycj� ze strony Yennefer. Nie odm�wi�by, nawet je�li zaproponowa�aby mu wsp�ln� wizyt� w piekle celem wypicia fili�anki wrz�cej smo�y w towarzystwie ognistych demon�w. I by�a jeszcze Ciri, bez kt�rej nie by�oby tej rozmowy, nie by�oby spotkania. Ciri, kt�r� wed�ug Codringhera interesowa� si� jaki� czarodziej. Geralt liczy� na to, �e jego obecno�� na zje�dzie sprowokuje czarodzieja i zmusi do dzia�ania. Ale Yennefer nie powiedzia� o tym ani s�owa. Z Hirundum pojechali prosto na Thanedd, on, ona, Ciri i Jaskier. Pocz�tkowo zatrzymali si� w ogromnym kompleksie pa�acu Loxia, zajmuj�cym po�udniowowschodnie podn�e g�ry. Pa�ac roi� si� ju� od go�ci zjazdu i towarzysz�cych im os�b, ale dla Yennefer natychmiast znalaz�y si� kwatery. Sp�dzili w Loxii ca�y dzie�. Geralt straci� ten dzie� na rozmowach z Ciri, Jaskier na bieganiu, zbieraniu i rozpuszczaniu plotek, czarodziejka na przymierzaniu i wybieraniu stroj�w. A gdy nadszed� wiecz�r, wied�min i Yennefer do��czyli do kolorowego orszaku zmierzaj�cego do Aretuzy - pa�acu, w kt�rym mia� odby� si� bankiet. I teraz, w Aretuzie, Geralt dziwi� si� i prze�ywa� zaskoczenia, cho� obiecywa� sobie, �e niczemu dziwi� si� nie b�dzie i nie da si� niczym zaskoczy�. Olbrzymia centralna sala pa�acu zbudowana by�a w kszta�cie litery �T". D�u�szy bok mia� okna, w�skie i nieprawdopodobnie wysokie, si�gaj�ce niemal pod wsparte kolumnami sklepienie. Sklepienie te� by�o wysoko. Tak wysoko, �e trudno by�o rozezna� detale zdobi�cych je fresk�w, w tym zw�aszcza p�e� golas�w stanowi�cych najliczniej powtarzaj�cy si� motyw malowide�. W oknach by�y witra�e, kt�re musia�y kosztowa� prawdziw� fortun�, ale mimo tego w halli wyra�nie czu�o si� przeci�g. Geralt dziwi� si�, �e �wiece nie gasn�, ale po dok�adniejszej obserwacji przesta� si� dziwi�. Kandelabry by�y magiczne, a mo�e nawet iluzoryczne. �wiat�a w ka�dym razie dawa�y sporo, niepor�wnanie wi�cej ni� �wiece. Gdy weszli, wewn�trz bawi�a ju� dobra setka ludzi. Sala, jak oceni� wied�min, mog�a pomie�ci� co najmniej trzykrotnie wi�cej, nawet wtedy, je�li po�rodku, jak kaza� zwyczaj, ustawiono by sto�y w podkow�. Ale tradycyjnej podkowy w og�le nie by�o. Wygl�da�o na to, �e ucztowa� b�dzie si� na stoj�co, wytrwale w�druj�c wzd�u� �cian ozdobionych arrasami, girlandami i faluj�cymi w przeci�gu proporcami. Pod arrasami i girlandami ustawiono rz�dy d�ugich stolik�w. Na stolikach za� pi�trzy�o si� wymy�lne jad�o na jeszcze wymy�lniejszej zastawie, w�r�d wymy�lnych kwiatowych kompozycji i wymy�lnych rze�b z lodu. Przyjrzawszy si� dok�adniej, Geralt skonstatowa�, �e wymy�lno�ci jest znacznie, znacznie wi�cej ni� jad�a. - Nie ma sto�u - ponurym g�osem stwierdzi� fakt, wyg�adzaj�c na sobie kr�tki, czarny, szamerowany srebrem i wci�ty w pasie kaftan, w kt�ry ustroi�a go Yennefer. Kaftan taki, b�d�cy ostatnim krzykiem mody, nazywano dubletem. Wied�min nie mia� poj�cia, sk�d wzi�a si� ta nazwa. I nie pragn�� si� dowiedzie�. Yennefer nie zareagowa�a. Geralt nie oczekiwa� reakcji, dobrze wiedzia�, �e czarodziejka nie zwyk�a reagowa� na tego typu stwierdzenia. Ale nie zrezygnowa�. Marudzi� dalej. Po prostu mia� ochot� pomarudzi�. - Nie ma muzyki. Wieje jak cholera. Nie ma gdzie usi���. B�dziemy je�� i pi� na stoj�co? Czarodziejka obdarzy�a go pow��czystym fio�kowym spojrzeniem. - Owszem - powiedzia�a nieoczekiwanie spokojnie. - B�dziemy je�� na stoj�co. Wiedz r�wnie�, �e d�u�sze zatrzymywanie si� przy stole z jedzeniem jest uwa�ane za nietakt. - Postaram si� by� taktowny - mrukn��. - Tym bardziej �e niespecjalnie jest si� przy czym zatrzymywa�, jak widz�. - Picie w spos�b niepow�ci�gliwy jest uwa�ane za du�y nietakt - Yennefer kontynuowa�a pouczanie, zupe�nie nie zwracaj�c uwagi na jego pomruki. - Unikanie rozmowy jest uwa�ane za niewybaczalny nietakt... - A to - przerwa� - �e tamten chudzielec w krety�skich spodniach w�a�nie pokazuje mnie palcem dw�m swoim towarzyszkom, jest uwa�ane za nietakt? - Tak. Ale drobny. - Co b�dziemy robi�, Yen? - Kr��y� po sali, wita� si�, prawi� komplementy, konwersowa�... Przesta� wyg�adza� dublet i poprawia� w�osy. - Nie pozwoli�a� mi za�o�y� opaski... - Twoja opaska jest pretensjonalna. No, we� mnie pod rami� i chod�my. Stanie w pobli�u wej�cia jest uwa�ane za nietakt. Pokr��yli po sali stopniowo zape�niaj�cej si� go��mi. Geralt by� w�ciekle g�odny, ale rych�o zorientowa� si�, �e Yennefer nie �artowa�a. Stawa�o si� oczywiste, �e obowi�zuj�ca w�r�d czarodziej�w forma faktycznie nakazuje je�� i pi� ma�o i pozornie od niechcenia. Na domiar z�ego ka�dy przystanek przy stole z jedzeniem poci�ga� za sob� obowi�zki towarzyskie. Kto� zauwa�a�, objawia� rado�� z zauwa�enia, podchodzi� i wita� si�, r�wnie wylewnie, co fa�szywie. Po obowi�zkowym udawaniu ca�owania policzk�w lub niemile delikatnym u�cisku d�oni, po nieszczerych u�miechach i jeszcze mniej szczerych, aczkolwiek nie�le k�amanych komplementach nast�powa�a kr�tka i nu��co banalna rozmowa o niczym. Wied�min pilnie rozgl�da� si�, szukaj�c znajomych twarzy, g��wnie w nadziei, �e nie jest tu jedyn� nie nale��c� do czarodziejskiej konfraterni osob�. Yennefer zapewnia�a go, �e nie b�dzie, ale mimo to albo nie widzia� nikogo spoza Bractwa, albo nie umia� nikogo rozpozna�. Paziowie roznosili na tacach wino, lawiruj�c w�r�d go�ci. Yennefer w og�le nie pi�a. Wied�min mia� ochot�, ale nie m�g�. Dublet pi�. Pod pachami. Zr�cznie steruj�c ramieniem, czarodziejka odci�gn�a go od sto�u i wywiod�a na sam �rodek hallu, w samo centrum powszechnego zainteresowania. Op�r nie zda� si� na nic. Orientowa� si�, o co chodzi. To by�a najzwyklejsza w �wiecie demonstracja. Geralt wiedzia�, czego mo�e oczekiwa�, ze stoickim spokojem znosi� wi�c pe�ne niezdrowej ciekawo�ci spojrzenia czarodziejek i zagadkowe u�mieszki czarodziej�w. Cho� Yennefer zapewnia�a go, �e konwenans i takt zabraniaj� u�ywania magii na takich imprezach, nie wierzy�, by magicy potrafili si� powstrzyma�, zw�aszcza �e Yennefer prowokacyjnie wystawia�a go na widok publiczny. I mia� racj�, nie wierz�c. Kilkakrotnie poczu� drgni�cia medalionu i uk�ucia czarodziejskich impuls�w. Niekt�rzy, a zw�aszcza niekt�re, bezczelnie pr�bowali czyta� w jego my�lach. By� na to przygotowany, wiedzia�, o co chodzi, wiedzia�, jak ripostowa�. Patrzy� na id�c� u jego boku Yennefer, na bia�o-czarno-brylantow� Yennefer o kruczych w�osach i fio�kowych oczach, a sonduj�cy go czarodzieje peszyli si�, gubili, wyra�nie tracili rezon i kontenans ku jego rozkosznej satysfakcji. Tak, odpowiada� im w my�li, tak, nie mylicie si�. Jest tylko ona, ona, u mojego boku, tu i teraz, i tylko to si� liczy. Tu i teraz. A to, kim by�a dawniej, gdzie by�a dawniej i z kim by�a dawniej, to nie ma �adnego, najmniejszego znaczenia. Teraz jest ze mn�, tu, w�r�d was. Ze mn�, z nikim innym. Tak w�a�nie my�l�, my�l�c wci�� o niej, nieustannie my�l�c o niej, czuj�c zapach jej perfum i ciep�o jej cia�a. A wy ud�awcie si� zawi�ci�. Czarodziejka mocno �cisn�a mu przedrami�, przytuli�a si� lekko do jego boku. - Dzi�kuj� - mrukn�a, steruj�c z powrotem w stron� sto��w. - Ale bez nadmiernej ostentacji, prosz�. - Czy wy, czarodzieje, zawsze bierzecie szczero�� za ostentacj�? Czy dlatego, �e nie wierzycie w szczero��, nawet wtedy, gdy odczytujecie j� w cudzych my�lach? - Tak. Dlatego. - A jednak dzi�kujesz mi? - Bo tobie wierz� - �cisn�a jego rami� jeszcze silniej, si�gn�a po talerzyk. - Na�� mi troch� �ososia, wied�minie. I krab�w. - To s� kraby z Poviss. Z�owiono je zapewne miesi�c temu, a panuj� upa�y. Nie boisz si�... - Te kraby - przerwa�a - jeszcze dzi� rano �azi�y po morskim dnie. Teleportacja to wspania�y wynalazek. - Owszem - zgodzi� si�. - Warto by go upowszechni�, nie s�dzisz? - Pracujemy nad tym. Nak�adaj, nak�adaj, g�odna jestem. - Kocham ci�, Yen. - Prosi�am, bez ostentacji... - urwa�a, podrzuci�a g�ow�, odgarn�a z policzka czarne loki, szeroko otworzy�a fio�kowe oczy. - Geralt! Wyzna�e� mi to po raz pierwszy! - Niemo�liwe, Dworujesz sobie ze mnie. - Nie, nie dworuj�. Dawniej tylko my�la�e�, dzi� powiedzia�e�. - To a� taka r�nica? - Ogromna. - Yen... - Nie m�w z pe�nymi ustami. Ja te� ci� kocham. A nie m�wi�am? Bogowie, udusisz si�! Podnie� r�ce, uderz� ci� w plecy. Oddychaj g��boko. - Yen... - Oddychaj, oddychaj, zaraz ci przejdzie. - Yen! - Tak. Szczero�� za szczero��. - Dobrze si� czujesz? - Czeka�am - wycisn�a cytryn� na �ososia. - Nie wypada�o mi przecie� reagowa� na wyznania czynione w my�lach. Doczeka�am si� s��w, mog�am odpowiedzie�, odpowiedzia�am. Czuj� si� �wietnie. - Co si� sta�o? - Opowiem ci p�niej. Jedz. Ten �oso� jest wyborny, kln� si� na Moc, doprawdy wyborny. - Czy mog� ci� poca�owa�? Teraz, tu, przy wszystkich? - Nie. - Yennefer! - przechodz�ca obok ciemnow�osa czarodziejka wyzwoli�a rami� spod �okcia towarzysz�cego jej m�czyzny, zbli�y�a si�. - Wi�c jednak przyjecha�a�? Och, to cudownie! Nie widzia�am ci� od wiek�w! - Sabrina! - Yennefer uradowa�a si� tak szczerze, �e ka�dy, wyj�wszy Geralta, m�g�by da� si� zwie��. - Kochana! Tak si� ciesz�! Czarodziejki obj�y si� ostro�nie i poca�owa�y sobie wzajem powietrze obok uszu i brylantowo-onyksowych kolczyk�w. Kolczyki obu czarodziejek, przypominaj�ce miniaturowe ki�cie winogron, by�y identyczne - w powietrzu natychmiast zapachnia�o w�ciek�� wrogo�ci�. - Geralt, pozw�l, to moja szkolna przyjaci�ka, Sabrina Glevissig z Ard Carraigh. Wied�min sk�oni� si�, uca�owa� podan� wysoko d�o�. Zd��y� ju� zorientowa� si�, �e wszystkie czarodziejki oczekiwa�y przy powitaniach ca�owania w r�k�, gestu, kt�ry r�wna� je co najmniej z ksi�nymi. Sabrina Glevissig unios�a g�ow�, jej kolczyki zadr�a�y i zadzwoni�y. Cichutko, lecz demonstracyjnie i bezczelnie. - Bardzo pragn�am ci� pozna�, Geralt - powiedzia�a z u�miechem. Jak wszystkie czarodziejki, nie uznawa�a �pan�w", �waszmo�ci�w" ani innych obowi�zuj�cych w�r�d szlachty form. - Ciesz� si�, ogromnie si� ciesz�. Nareszcie przesta�a� ukrywa� go przed nami, Yenna. Szczerze m�wi�c, dziwi� si�, �e tak d�ugo zwleka�a�. Absolutnie nie ma si� czego wstydzi�. - Te� tak my�l� - odrzek�a swobodnie Yennefer, lekko mru��c oczy i demonstracyjnie odrzucaj�c w�osy z w�asnego kolczyka. - Pi�kna bluzka, Sabrina. Wr�cz zachwycaj�ca. Prawda, Geralt? Wied�min kiwn�� g�ow�, prze�kn�� �lin�. Bluzka Sabriny Glevissig, uszyta z czarnego szyfonu, ods�ania�a absolutnie wszystko, co by�o do ods�oni�cia, a troch� by�o. Karminowa sp�dnica, �ci�gni�ta srebrnym pasem z wielk� klamr� w kszta�cie r�y, by�a bokiem rozci�ta zgodnie z najnowsz� mod�. Moda nakazywa�a jednak nosi� sp�dnice rozci�te do po�owy uda, a Sabrina nosi�a rozci�t� do po�owy biodra. Bardzo �adnego biodra. - Co nowego w Kaedwen? - spyta�a Yennefer, udaj�c, �e nie widzi, na co patrzy Geralt. - Tw�j kr�l Henselt nadal traci si�y i �rodki na �ciganie Wiewi�rek po lasach? Nadal my�li o karnej ekspedycji przeciw elfom z Dol Blathanna? - Dajmy pok�j polityce - u�miechn�a si� Sabrina. Odrobin� za d�ugi nos i drapie�ne oczy upodobnia�y j� do klasycznego wizerunku wied�my. - Jutro, na naradzie, napolitykujemy si� po dziurki w nosie. I nas�uchamy si� r�nych... mora��w. O potrzebie pokojowej koegzystencji... O przyja�ni... O konieczno�ci zaj�cia solidarnej pozycji wobec plan�w i zamiar�w naszych kr�l�w... Czego jeszcze si� nas�uchamy, Yennefer? Co jeszcze szykuj� dla nas na jutro Kapitu�a i Vilgefortz? - Dajmy pok�j polityce. Sabrina Glevissig za�mia�a, si� srebrnie przy wt�rze cichego brz�ku kolczyk�w. - S�usznie. Zaczekajmy do jutra. Jutro... Jutro wszystko si� wyja�ni. Ach, ta polityka, te nie ko�cz�ce si� narady... Jak�e one fatalnie odbijaj� si� na cerze. Na szcz�cie mam doskona�y krem, wierz mi, kochana, zmarszczki znikaj� jak sen jaki z�oty... Da� ci receptur�? - Dzi�kuj�, kochana, ale nie potrzebuj�. Naprawd�. - Ach, wiem. W szkole zawsze zazdro�ci�am ci cery. Bogowie, ile� to lat? Yennefer uda�a, �e odk�ania si� komu� z przechodz�cych. Sabrina za� u�miechn�a si� do wied�mina i rozkosznie wypi�a to, czego nie kry� czarny szyfon. Geralt ponownie prze�kn�� �lin�, staraj�c si� nie patrze� zbyt nachalnie na jej r�owe sutki, a� nadto widoczne pod przejrzyst� tkanin�. Spojrza� p�ochliwie na Yennefer. Czarodziejka u�miecha�a si�, ale zna� j� zbyt dobrze. By�a w�ciek�a. - Och, wybacz - powiedzia�a nagle. - Widz� tam Filipp�, musz� z ni� koniecznie porozmawia�. Pozw�l, Geralt. Pa, Sabrina. - Pa, Yenna - Sabrina Glevissig spojrza�a wied�minowi w oczy. - Jeszcze raz gratuluj� ci... gustu. - Dzi�kuj� - g�os Yennefer by� podejrzanie zimny. -Dzi�kuj�, moja droga. Filippa Eilhart by�a w towarzystwie Dijkstry. Geralt, kt�ry mia� niegdy� przelotny kontakt z reda�skim szpiegiem, w zasadzie powinien by� si� ucieszy� - wreszcie trafi� na kogo� znajomego, kto jak i on nie nale�a� do konfraterni. Ale nie cieszy� si�. - Ciesz� si�, �e ci� widz�, Yenna - Filippa uca�owa�a powietrze obok kolczyka Yennefer. - Witaj, Geralt. Oboje znacie hrabiego Dijkstr�, prawda? - Kt� go nie zna - Yennefer sk�oni�a g�ow� i poda�a Dijkstrze r�k�, kt�r�, szpieg uca�owa� z rewerencj�. - Rada jestem znowu was widzie�, hrabio. - To dla mnie rado�� - zapewni� szef tajnych s�u�b kr�la Vizimira - znowu ci� widzie�, Yennefer. Zw�aszcza w tak mi�ym towarzystwie. Panie Geralt, moje najg��bsze uszanowanie... Geralt, powstrzymuj�c si� od zapewniania, �e jego uszanowanie jest jeszcze g��bsze, u�cisn�� podan� d�o� - a raczej spr�bowa� to uczyni�, bo jej rozmiary przekracza�y normy i czyni�y u�ci�ni�cie praktycznie niemo�liwym. Olbrzymi szpieg ustrojony by� w jasnobe�owy dublet, do�� nieformalnie rozpi�ty. Wida� by�o, �e czuje si� w nim swobodnie. - Zauwa�y�am - powiedzia�a Filippa - �e rozmawiali�cie z Sabrin�? - Rozmawiali�my - fukn�a Yennefer. - Widzia�a�, co ona ma na sobie? Trzeba nie mie� ani gustu, ani wstydu, �eby... Ona, cholera jasna, jest starsza ode mnie o... Mniejsza z tym. �eby jeszcze mia�a co pokazywa�! Wstr�tna ma�pa! - Pr�bowa�a was wypytywa�? Wszyscy wiedz�, �e ona szpieguje dla Henselta z Kaedwen. - Doprawdy? - Yennefer uda�a zdumienie, co s�usznie zosta�o uznane za przedni �art. - A pan, panie hrabio, dobrze si� bawi na naszej uroczysto�ci? - spyta�a Yennefer, gdy ju� Filippa i Dijkstra przestali si� �mia�. - Niezwykle dobrze - szpieg kr�la Vizimira uk�oni� si� dwornie. - Je�li zwa�ymy - u�miechn�a si� Filippa - �e hrabia jest tu s�u�bowo, takie zapewnienie jest dla nas nies�ychanie komplementuj�ce. I jak ka�dy podobny komplement, ma�o szczere. Jeszcze przed chwil� wyznawa� mi, �e wola�by mi�y, swojski p�mrok, smrodek pochodni i przypalanego na ro�nach mi�siwa. Brak mu te� tradycyjnego, zalanego sosem i piwem sto�u, w kt�ry m�g�by wali� kuflem w rytm plugawych, pijackich piosenek, a pod kt�ry nad ranem m�g�by osun�� si� z wdzi�kiem, by zasn�� w�r�d chart�w ogryzaj�cych ko�ci. A na moje argumenty, wykazuj�ce wy�szo�� naszego sposobu ucztowania, pozosta�, wyobra�cie to sobie, g�uchy. - Doprawdy? - wied�min spojrza� na szpiega �askawiej. - A jakie to by�y argumenty, je�li mo�na wiedzie�? Tym razem jego pytanie zosta�o najwyra�niej potraktowane jako przedni �art, bo obie czarodziejki za�mia�y si� jednocze�nie. - Ach, m�czy�ni - powiedzia�a Filippa. - Niczego nie rozumiecie. Czy w p�mroku i dymie, siedz�c za sto�em, mo�na imponowa� sukni� i figur�? Geralt, nie znajduj�c s��w, sk�oni� si� tylko. Yennefer delikatnie �cisn�a mu rami�. - Ach - powiedzia�a. - Widz� tam Triss Merigold. Musz� z ni� koniecznie zamieni� kilka s��w... Wybaczcie, �e was teraz opu�cimy. Na razie, Filippa. Z pewno�ci� znajdziemy jeszcze dzi� sposobno�� do pogaw�dki. Czy� nie tak, hrabio? - Niew�tpliwie - Dijkstra u�miechn�� si� i uk�oni� g��boko. - Jestem do us�ug, Yennefer. Na ka�de skinienie. Podeszli do Triss, mieni�cej si� kilkoma odcieniami b��kitu i seledynu. Triss na ich widok przerwa�a rozmow� z dwoma czarodziejami, za�mia�a si� rado�nie, obj�a Yennefer, rytua� ca�owania powietrza przy uszach powt�rzy� si�. Geralt uj�� podan� mu d�o�, ale zdecydowa� si� post�pi� wbrew ceremonia�owi - obj�� kasztanowow�os� czarodziejk� i poca�owa� w mi�kki, mechaty jak brzoskwinia policzek. Triss zarumieni�a si� lekko. Czarodzieje przedstawili si�. Jednym by� Drithelm z Pont Vanis, drugim jego brat Detmold. Obaj byli w s�u�bie kr�la Esterada z Koviru. Obaj okazali si� ma�om�wni, obaj odeszli przy pierwszej nadarzaj�cej si� okazji. - Rozmawiali�cie z Filippa i Dijkstra z Tretogoru - zauwa�y�a Triss, bawi�c si� zawieszonym na szyi, oprawnym w srebro i brylanty serduszkiem z lapis lazuli. - Wiecie, oczywi�cie, kim jest Dijkstra? - Wiemy - powiedzia�a Yennefer. - Rozmawia� z tob�? Pr�bowa� wypytywa�? - Pr�bowa� - czarodziejka u�miechn�a si� znacz�co i zachichota�a. - Do�� ostro�nie. Ale Filippa przeszkadza�a mu, jak mog�a. A my�la�am, �e s� w lepszej komitywie. - S� w �wietnej komitywie - ostrzeg�a powa�nie Yennefer. - Uwa�aj, Triss. Nie pi�nij mu s�owa o... Wiesz, o kim. - Wiem. B�d� uwa�a�a. A przy okazji... - Triss zni�y�a g�os. - Co u niej s�ycha�? Czy b�d� mog�a j� zobaczy�? - Je�li zdecydujesz si� wreszcie prowadzi� �wiczenia w Aretuzie - u�miechn�a si� Yennefer - mo�esz widywa� j� bardzo cz�sto. - Ach - Triss szerzej otworzy�a oczy. - Rozumiem. Czy Ciri... - Ciszej, Triss. Porozmawiamy o tym p�niej. Jutro. Po naradzie. - Jutro? - u�miechn�a si� dziwnie Triss. Yennefer zmarszczy�a brwi, ale nim zd��y�a zada� pytanie, na sali zapanowa�o nagle lekkie poruszenie. - Ju� s� - odchrz�kn�a Triss. - Przyszli nareszcie. - Tak - potwierdzi�a Yennefer, odrywaj�c wzrok od oczu przyjaci�ki. - Ju� s�. Geralt, nareszcie jest okazja, by� pozna� cz�onk�w Kapitu�y i Najwy�szej Rady. Je�li trafi si� sposobno��, przedstawi� ci�, ale nie zaszkodzi, by� wcze�niej wiedzia�, kto jest kim. Zgromadzeni czarodzieje rozst�pili si�, k�aniaj�c z szacunkiem wkraczaj�cym na sal� osobisto�ciom. Jako pierwszy pod��a� niem�ody, ale krzepki m�czyzna w niezwykle skromnym we�nianym stroju. U jego boku kroczy�a wysoka kobieta o ostrych rysach i ciemnych, g�adko uczesanych w�osach. - To Gerhart z Aelle, znany jako Hen Gedymdeith, najstarszy z �yj�cych czarodziej�w - poinformowa�a p�g�osem Yennefer. - Kobieta id�ca obok niego to Tissaia de Vries. Jest tylko niewiele m�odsza od Hena, ale nie kr�puje si� u�ywa� eliksir�w. Za par� sz�a atrakcyjna kobieta o bardzo d�ugich, ciemnoz�otych w�osach, szeleszcz�c zdobion� koronkami sukni� w kolorze rezedy. - Francesca Findabair, nazywana Enid an Gleanna, Stokrotk� z Dolin. Nie wytrzeszczaj oczu, wied�minie. Powszechnie uwa�a si� j� za najpi�kniejsz� kobiet� �wiata. - Jest cz�onkiem Kapitu�y? - zdziwi� si� szeptem. -Wygl�da na bardzo m�od�. Te� eliksiry magiczne? - Nie w jej przypadku. Francesca jest elfk� czystej krwi. Zwr�� uwag� na m�czyzn�, kt�ry jej towarzyszy. To Vilgefortz z Roggeveen. Ten rzeczywi�cie jest m�ody. Ale nieprawdopodobnie utalentowany. Okre�lenie �m�ody", jak wiedzia� Geralt, obejmowa�o w�r�d czarodziej�w wiek do stu lat w��cznie. Vilgefortz wygl�da� na trzydzie�ci pi��. By� wysoki i dobrze zbudowany, nosi� kr�tki wams na rycersk� mod��, ale oczywi�cie bez herbu. By� te� diablo przystojny. Rzuca�o si� to w oczy nawet wobec faktu, �e u jego boku p�yn�a zwiewnie Francesca Findabair o ogromnych, sarnich oczach i urodzie wr�cz zapieraj�cej dech. - Ten niski m�czyzna, kt�ry idzie obok Vilgefortza, to Artaud Terranova - wyja�ni�a Triss Merigold. - Ca�a pi�tka stanowi Kapitu��... - A ta dziewczyna o dziwnej twarzy, kt�ra idzie za Vilgefortzem? - To jego asystentka, Lydia van Bredevoort - powiedzia�a ch�odno Yennefer. - Osoba bez znaczenia, ale wpatrywanie si� w jej twarz jest wielkim nietaktem. Zwr�� raczej uwag� na tych trzech, kt�rzy id� z ty�u, to s� cz�onkowie Rady. Fercart z Cidaris, Radcliffe z Oxenfurtu i Carduin z Lan Exeter. - To ca�a Rada? Pe�ny sk�ad? My�la�em, �e jest ich wi�cej. - Kapitu�a liczy pi�� os�b, w Radzie jest dalszych pi��. Filippa Eilhart te� jest w Radzie. - Nadal nie zgadza mi si� rachunek - pokr�ci� g�ow�, a Triss zachichota�a. - Nie powiedzia�a� mu? Naprawd� nic nie wiesz, Geralt? - O czym niby? - Przecie� Yennefer te� zasiada w Radzie. Od czasu bitwy pod Sodden. Nie pochwali�a� mu si� jeszcze, moja droga? - Nie, moja droga - czarodziejka spojrza�a przyjaci�ce prosto w oczy. - Po pierwsze, nie lubi� si� chwali�. Po drugie, nie by�o na to czasu. Nie widzia�am Geralta od bardzo dawna, mamy sporo zaleg�o�ci. Uzbiera�a si� tego d�uga lista. Za�atwiamy sprawy wed�ug tej listy. - To oczywiste - rzek�a niepewnie Triss. - Hmm... Po tak d�ugim czasie... Rozumiem. Jest o czym rozmawia�... - Rozmowy - u�miechn�a si� dwuznacznie Yennefer, darz�c wied�mina kolejnym pow��czystym spojrzeniem - s� na ko�cu listy. Na samym ko�cu, Triss. Kasztanowow�osa czarodziejka zmiesza�a si� wyra�nie, zaczerwieni�a lekko. - Rozumiem - powt�rzy�a, w zak�opotaniu bawi�c si� serduszkiem z lapis lazuli. - Bardzo mnie cieszy, �e rozumiesz. Geralt, przynie� nam wina. Nie, nie od tego pazia. Od tamtego, dalszego. Us�ucha�, bezb��dnie wyczuwaj�c rozkaz w jej g�osie. Bior�c puchary z niesionej przez pazia tacy, obserwowa� dyskretnie obie czarodziejki. Yennefer m�wi�a szybko i cicho, Triss Merigold s�ucha�a z opuszczon� g�ow�. Gdy wr�ci�, Triss ju� nie by�o. Yennefer nie wykaza�a �adnego zainteresowania przyniesionym winem, odstawi� wi�c oba niepotrzebne puchary na st�. - Nie przesadzi�a� aby? - spyta� ch�odno. Oczy Yennefer zap�on�y fioletem. - Nie pr�buj robi� ze mnie idiotki. S�dzi�e�, �e nie wiem o niej i o tobie? - Je�eli o to chodzi... - W�a�nie o to - uci�a. - Nie r�b g�upich min i powstrzymaj si� od komentarzy. A nade wszystko nie pr�buj k�ama�. Znam Triss d�u�ej ni� ciebie, lubimy si�, rozumiemy �wietnie i zawsze b�dziemy rozumie�, niezale�nie od r�nych drobnych... incydent�w. A teraz wyda�o mi si�, �e ma troch� w�tpliwo�ci. Rozwia�am je wi�c i to wszystko. Nie wracajmy do tego. Nie zamierza�. Yennefer odgarn�a loki z policzka. - Zostawiam ci� teraz na chwil�, musz� porozmawia� z Tissai� i Francesk�. Zjedz jeszcze co�, bo w brzuchu ci kruczy. I b�d� czujny. Kilka os�b z pewno�ci� ci� zaczepi. Nie daj si� zje�� w kaszy i nie zepsuj mi reputacji. - B�d� spokojna. - Geralt? - S�ucham. - Niedawno wyrazi�e� pragnienie poca�owania mnie, tu, przy wszystkich. To nadal aktualne? - Nadal. - Postaraj si� nie rozmaza� mi pomadki. Zerkn�� na zgromadzonych k�tem oka. Obserwowali poca�unek, ale nienatr�tnie. Filippa Eilhart, stoj�ca nie opodal z grup� m�odych czarodziej�w, mrugn�a do niego i uda�a, �e bije brawo. Yennefer oderwa�a usta od jego ust, westchn�a g��boko. - Ma�a rzecz, a cieszy - mrukn�a. - No, id�. Wkr�tce wr�c�. A p�niej, po bankiecie... Hmmm... - S�ucham? - Nie jedz niczego z czosnkiem, prosz�. Gdy odesz�a, wied�min porzuci� konwenanse, rozpi�� dublet, wypi� oba puchary i na serio spr�bowa� zaj�� si� jedzeniem. Nic z tego nie wysz�o. - Geralt. - Panie hrabio. - Nie tytu�uj mnie - skrzywi� si� Dijkstra. - Nie jestem �adnym hrabi�. Vizimir nakaza� mi si� tak przedstawia�, by nie dra�ni� dworak�w i magik�w moim chamskim rodowodem. No, jak ci idzie imponowanie sukni� i figur�? I udawanie, �e dobrze si� bawisz? - Nie musz� udawa�. Nie jestem tu s�u�bowo. - To ciekawe - u�miechn�� si� szpieg. - Ale to potwierdza og�ln� opini�, zgodnie z kt�r� jeste� niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju. Bo wszyscy inni s� tu s�u�bowo. - Tego si� w�a�nie obawia�em - Geralt te� uzna� za celowe si� u�miechn��. - Czu�em, �e b�d� tu jedyny w moim rodzaju. Tb znaczy nie na miejscu. Szpieg zlustrowa� okoliczne p�miski, z jednego podni�s� i schrupa� du�y zielony str�k nie znanej Geraltowi ro�liny. - Przy okazji - powiedzia� - dzi�kuj� ci za braci Michelet�w. Sporo ludzi w Redanii odetchn�o z ulg�, gdy zar�ba�e� wszystkich czterech w oxenfurckim porcie. T�go si� u�mia�em, gdy wezwany do �ledztwa medyk z uniwersytetu, obejrzawszy rany, twierdzi�, �e kto� u�ywa� kosy osadzonej na sztorc. Geralt nie skomentowa�. Dijkstra w�o�y� do ust drugi str�k. - Szkoda - ci�gn��, �uj�c - �e po ich ukatrupieniu nie zg�osi�e� si� do burmistrza. By�a nagroda za �ywych lub martwych. Niema�a. - Za du�o k�opot�w z zeznaniem podatkowym - wied�min r�wnie� zdecydowa� si� na zielony str�k, kt�ry jednak smakowa� jak namydlony seler. - Poza tym musia�em wtedy pilnie wyjecha�, bo... Ale ja ci� chyba nudz�, Dijkstra, przecie� ty i tak wszystko wiesz. - Gdzie�by tam - u�miechn�� si� szpieg. - Wszystkiego nie wiem. Bo i sk�dby? - Z relacji Filippy Eilhart, �eby daleko nie szuka�. - Relacje, opowie�ci, plotki. Ja musz� ich wys�uchiwa�, taki mam zaw�d. Ale m�j zaw�d zmusza mnie jednocze�nie do przesiewania ich przez bardzo g�ste sito. Ostatnio, wystaw sobie, dosz�y mnie s�uchy, �e kto� zar�ba� os�awionego Profesora i jego dw�ch kamrat�w. Zdarzy�o si� to pod zajazdem w Anchor. Ten, kto tego dokona�, te� zbyt si� spieszy�, by odebra� nagrod�. Geralt wzruszy� ramionami. - Plotki. Przesiej je przez g�ste sito, zobaczysz, co zostanie. - Nie musz�. Wiem, co zostanie. Najcz�ciej tym czym� jest pr�ba celowej dezinformacji. Aha, je�li ju� jeste�my przy dezinformacji, jak si� miewa ma�a Cirilla, biedna, chorowita dziewczynka, tak podatna na dyfteryt? Zdrowa aby? - Poniechaj, Dijkstra - odrzek� zimno wied�min, patrz�c prosto w oczy szpiega. - Wiem, �e jeste� tu s�u�bowo, ale nie popadaj w nadgorliwo��. Szpieg zarechota�. Dwie przechodz�ce obok czarodziejki spojrza�y na nich ze zdziwieniem. I zaciekawieniem. - Kr�l Vizimir - powiedzia� Dijkstra, sko�czywszy rechota� - p�aci mi ekstra premi� od ka�dej rozszyfrowanej tajemnicy. Nadgorliwo�� zapewnia mi godziwy byt. U�miejesz si�, ale ja mam �on� i dzieci. - Nie widz� w tym nic �miesznego. Pracuj wi�c na byt �ony i dzieci, ale nie moim kosztem, je�li mog� prosi�. Na tej sali, jak mi si� zdaje, nie brakuje tajemnic i zagadek. - Wr�cz przeciwnie. Ca�a Aretuza to jedna wielka zagadka. Zauwa�y�e� to zapewne? Co� tu wisi w powietrzu, Geralt. Dla wyja�nienia dodam, �e nie chodzi o kandelabry. - Nie rozumiem. - W to wierz�. Bo i ja nie rozumiem. A bardzo chcia�bym zrozumie�. A ty nie chcia�by�? Ach, przepraszam. Przecie� ty i tak zapewne wszystko wiesz. Z relacji uroczej Yennefer z Yengerbergu, �eby daleko nie szuka�. Pomy�le� tylko, �e by�y czasy, kiedy i mnie zdarza�o si� dowiedzie� tego czy owego od uroczej Yennefer. Ach, gdzie� s� niedgysiejsze �niegi? - Doprawdy nie wiem;' o co ci chodzi, Dijkstra. M�g�by� precyzyjniej wyra�a� my�li? Spr�buj. Pod warunkiem, �e to nie b�dzie s�u�bowo. Wybacz, ale nie zamierzam pracowa� na twoje ekstra premie. - S�dzisz, �e pr�buj� ci� niecnie podej��? - skrzywi� si� szpieg. - Wyci�gn�� podst�pem informacje? Krzywdzisz mnie, Geralt. Mnie po prostu ciekawi, czy obserwujesz na tej sali te same prawid�owo�ci, kt�re mnie rzucaj� si� w oczy. - A c� takiego ci si� rzuca? - Nie dziwi ci� pe�na absencja koronowanych g��w, jak� bez trudu mo�na zaobserwowa� na tym zje�dzie? - Ani troch� nie dziwi - Geraltowi wreszcie uda�o si� nadzia� marynowan� oliwk� na wyka�aczk�. - Kr�lowie wol� zapewne tradycyjne uczty, przy stole, pod kt�ry nad ranem mo�na si� wdzi�cznie osun��. Ponadto... - Co ponadto? - Dijkstra w�o�y� do ust cztery oliwki, kt�re bez �enady wyci�gn�� z patery palcami. - Ponadto - wied�min spojrza� na w�druj�cy po sali t�umek - kr�lom nie chcia�o si� fatygowa�. Przys�ali w zast�pstwie armi� szpieg�w. Tych z konfraterni i tych spoza niej. Pewnie po to, by wyszpiegowali, co tu wisi w powietrzu. Dijkstra wyplu� na st� pestki oliwek, zdj�� ze srebrnej podstaweczki d�ugi widelec i zacz�� nim grzeba� w g��bokiej kryszta�owej salaterce. - A Vilgefortz - powiedzia�, nie przerywaj�c grzebania - zadba� o to, by �adnego szpiega tu nie zabrak�o. Ma wszystkich kr�lewskich szpieg�w w jednym garnku. Po co Vilgefortzowi wszyscy kr�lewscy szpiedzy w jednym garnku, wied�minie? - Nie mam poj�cia. I ma�o mnie to obchodzi. M�wi�em, jestem tu prywatnie. Jestem, jakby to rzec, poza garnkiem. Szpieg kr�la Vizimira wy�owi� z salaterki ma�� o�miornic� i przyjrza� si� jej ze wstr�tem. - Oni to jedz� - pokiwa� g�ow� z udanym wsp�czuciem, po czym odwr�ci� si� do Geralta. - Pos�uchaj mnie uwa�nie, wied�minie - powiedzia� cicho. - Twoje przekonanie o prywatno�ci, ta twoja pewno��, �e nic ci� nie obchodzi i nic nie mo�e obchodzi�... Bulwersuje mnie to i sk�ania do hazardu. Masz troch� �y�ki do hazardu? - Ja�niej, prosz�. - Proponuj� ci zak�ad - Dijkstra uni�s� widelec z nabitym na� g�owonogiem. - Twierdz�, �e w ci�gu najbli�szej godziny Vilgefortz poprosi ci� o d�u�sz� rozmow�. Twierdz�, �e podczas tej rozmowy udowodni ci, �e nie jeste� osob� prywatn� i �e jeste� w jego garnku. Je�eli si� myl�, zjem to g�wno na twoich oczach, z mackami i ze wszystkim. Trzymasz zak�ad? - Co b�d� musia� zje��, je�li przegram? - Nic - Dijkstra rozejrza� si� szybko. - Je�eli przegrasz, zrelacjonujesz mi tre�� twej rozmowy z Vilgefortzem. Wied�min milcza� przez chwil�, patrz�c na szpiega spokojnie. - �egnam, hrabio - powiedzia� wreszcie. - Dzi�kuj� za pogaw�dk�. By�a pouczaj�ca. Dijkstra �achn�� si� lekko. - A� tak... - A� tak - przerwa� Geralt. - �egnam. Szpieg wzruszy� ramionami, wrzuci� o�miornic� do salaterki razem z widelcem, odwr�ci� si� i odszed�. Geralt nie patrzy� za nim. Przesun�� si� wolno do drugiego sto�u, wiedziony ch�ci� dobrania si� do ogromnych bia�or�owych krewetek, pi�trz�cych si� na srebrnej paterze w�r�d listk�w sa�aty i �wiartek limony. Mia� na nie apetyt, ale wci�� czuj�c na sobie ciekawe spojrzenia, chcia� po�re� skorupiaki w spos�b dystyngowany, z zachowaniem formy. Zbli�a� si� ostentacyjnie powoli, pow�ci�gliwie i z godno�ci� skubi�c zak�ski z innych p�misk�w. Przy s�siednim stole sta�a Sabrina Glevissig, pogr��ona w rozmowie z nie znan� mu p�omiennorud� czarodziejk�. Ruda mia�a na sobie bia�� sp�dnic� i bluzeczk� z bia�ej �or�ety. Bluzeczka, podobnie jak ta Sabriny, by�a r�wnie� absolutnie przejrzysta, ale mia�a kilka strategicznie rozmieszczonych aplikacji i haft�w. Aplikacje, jak zauwa�y� Geralt, mia�y interesuj�c� w�a�ciwo��: zakrywa�y i ods�ania�y naprzemiennie. Czarodziejki rozmawia�y, opychaj�c si� plasterkami langusty w majonezie. M�wi�y cicho i w Starszej Mowie. Cho� nie patrzy�y w jego stron�, rozmawia�y ewidentnie o nim. Niedyskretnie wyt�y� sw�j wyczulony wied�mi�ski s�uch, udaj�c, �e interesuj� go wy��cznie krewetki. - ...z Yennefer? - upewni�a si� rudow�osa, bawi�c si� naszyjnikiem z pere�, okr�conym wok� szyi tak, �e wygl�da� jak obro�a. - M�wisz serio, Sabrina? - Absolutnie - odrzek�a Sabrina Glevissig. - Nie uwierzysz, to ju� trwa kilka lat. �e te� on wytrzymuje z t� wredn� gadzin�, dziwi� si� zaiste. - Czemu tu si� dziwi�? Rzuci�a na niego urok, trzyma go pod szarmem. Ma�o razy sama tak robi�am? - To przecie� wied�min. Oni si� nie daj� zauroczy�. Nie na tak d�ugo, w ka�dym razie. - A zatem to mi�o�� - westchn�a rudow�osa. - A mi�o�� jest �lepa. - On jest �lepy - wykrzywi�a si� Sabrina. - Czy uwierzysz, Marti, �e ona o�mieli�a si� przedstawi� mu mnie jako szkoln� przyjaci�k�? Bloede pest, jest ode mnie starsza o... Mniejsza z tym. M�wi� ci, jest o tego wied�mina zazdrosna jak cholera. Ma�a Merigold tylko u�miechn�a si� do niego, a ta j�dza obruga�a j� nie przebieraj�c w s�owach i przep�dzi�a. A w tej chwili... Sp�jrz tylko. Stoi tam, rozmawia z Francesk�, a z wied�mina nie spuszcza oka. - Boi si� - zachichota�a ruda - �e go jej sprz�tniemy, cho�by tylko na dzisiejsz� noc. Co ty na to, Sabrina? Spr�bujemy? Ch�op jest atrakcyjny, nie to, co te nasze zarozumia�e wymoczki z ich kompleksami i pretensjami... - M�w ciszej, Marti - sykn�a Sabrina. - Nie patrz na niego i nie szczerz z�b�w. Yennefer nas obserwuje. I trzymaj styl. Chcesz go uwie��? Tb w z�ym gu�cie. - Hmm, masz racj� - przyzna�a po namy�le Marti. - A gdyby tak nagle podszed� i sam zaproponowa�? - Wtedy - Sabrina Glevissig rzuci�a na wied�mina drapie�nym czarnym okiem - da�abym mu bez namys�u, cho�by i na kamieniu. - A ja - zachichota�a Marti - nawet na je�u. Wied�min, wpatrzony w obrus, zas�oni� g�upi� min� krewetk� i li�ciem sa�aty, nies�ychanie rad z faktu, �e mutacja naczy� krwiono�nych uniemo�liwia mu rumienienie si�. - Wied�min Geralt? Prze�kn�� krewetk�, odwr�ci� si�. Czarodziej o znajomych rysach u�miechn�� si� nieznacznie, dotykaj�c haftowanych wy�og�w fioletowego dubletu. - Dorregaray z Vole. Znamy si� przecie�. Spotkali�my si�... - Pami�tam. Przepraszam, nie pozna�em w pierwszej chwili. Rad jestem... Czarodziej u�miechn�� si� nieco znaczniej, zdejmuj�c dwa kielichy z niesionej przez pazika tacy. - Obserwuj� ci� od jakiego� czasu - powiedzia�, wr�czaj�c jeden z kielich�w Geraltowi. - Wszystkim, kt�rym Yennefer ci� przedstawia�a, oznajmia�e�, �e� rad. Ob�uda czy brak krytycyzmu? - Grzeczno��. - Wobec nich? - Dorregaray szerokim gestem wskaza� biesiadnik�w. - Wierz mi, nie warto si� wysila�. Tb pyszna, zawistna i zak�amana banda, twojej grzeczno�ci nie doceni�, wr�cz wezm� za sarkazm. Z nimi, wied�minie, trzeba na ich w�asn� mod��, obcesowo, arogancko, nieuprzejmie, w�wczas przynajmniej im zaimponujesz. Napijesz si� ze mn� wina? - Cienkusza, kt�ry tu serwuj�? - u�miechn�� si� mile Geralt. - Z najwy�szym obrzydzeniem. No, ale je�li tobie smakuje... Zmusz� si�. Sabrina i Marti, strzyg�ce uszami zza swego sto�u, parskn�y g�o�no. Dorregaray zmierzy� obie wzrokiem pe�nym pogardy, odwr�ci� si�, stukn�� pucharem o kielich wied�mina, u�miechaj�c si�, ale tym razem szczerze. - Punkt dla ciebie - przyzna� swobodnie. - Szybko si� uczysz. Do kata, gdzie�e� to nabra� takiego konceptu, wied�minie? Na go�ci�cach, po kt�rych wci�� w��czysz si� tropem wymieraj�cych stworze�? Twoje zdrowie. U�miejesz si�, ale jeste� jednym z nielicznych na tej sali, komu mam ch�� zaproponowa� taki toast. - Doprawdy? - Geralt �ykn�� wina, mlasn�� delikatnie, rozkoszuj�c si� smakiem. - Pomimo faktu, �e trudni� si� szlachtowaniem wymieraj�cych stworze�? - Nie �ap mnie za s�owa - czarodziej przyja�nie klepn�� go w rami�. - Bankiet ledwie si� zacz��. Pewnie zaczepi ci� jeszcze kilka os�b, oszcz�dniej gospodaruj wi�c zjadliwymi ripostami. Co si� za� tyczy twego fachu... Ty, Geralt, przynajmniej masz na tyle godno�ci, by nie obwiesza� si� trofeami. A rozejrzyj si� dooko�a. No, �mia�o, konwenanse na bok, oni lubi�, jak si� na nich gapi�. Wied�min pos�usznie wlepi� wzrok w biust Sabriny Glevissig. - Sp�jrz - Dorregaray z�apa� go za r�kaw, wskaza� palcem przechodz�c� obok, powiewaj�c� tiulami czarodziejk�. - Trzewiczki ze sk�ry agamy rogatej. Zauwa�y�e�? Kiwn�� g�ow�, nieszczerze, albowiem widzia� wy��cznie to, czego nie kry�a przejrzysta tiulowa bluzeczka. - O, prosz�, skalna kobra - czarodziej bezb��dnie rozpoznawa� kolejne paraduj�ce po sali trzewiczki. Moda, kt�ra skr�ci�a suknie do pi�dzi powy�ej kostki, u�atwia�a mu zadanie. - A tam... Bia�y legvan. Salamandra. Wiwerna. Kajman okularowy. Bazyliszek... Wszystkie co do jednego gady zagro�one wymarciem. Do kata, czy nie mo�na nosi� obuwia z ciel�cej lub �wi�skiej sk�ry? - Ty jak zwykle o sk�rach, Dorregaray? - zagadn�a Filippa Eilhart, przystaj�c obok. - O garbarstwie i szewstwie? C� za trywialny i niesmaczny temat. - Jednego niesmaczy to, drugiego tamto - wykrzywi� si� pogardliwie czarodziej. - Masz pi�kne aplikacje przy sukni, Filippa. Je�li si� nie myl�, to gronostaj diamentowy? Bardzo gustowny. Orientujesz si� zapewne, �e gatunek ten, z racji jego pi�knej okrywy w�osowej, wyt�piono ca�kowicie dwadzie�cia lat temu? - Trzydzie�ci - poprawi�a Filippa, pakuj�c kolejno do ust ostatnie krewetki, te, kt�rych Geralt nie zd��y� zje��. - Wiem, wiem, gatunek niechybnie zmartwychwsta�by, gdybym kaza�a modystce obszy� sukni� wiechciami paku�. Rozwa�a�am to. Ale paku�y nie pasowa�y kolorem. - Przejd�my do sto�u po tamtej stronie - zaproponowa� swobodnie wied�min. - Widzia�em tam spor� misk� czarnego kawioru. A poniewa� jesiotry �opatonose te� ju� niemal doszcz�tnie wygin�y, trzeba si� spieszy�. - Kawior w twoim towarzystwie? Marzy�am o tym -Filippa zatrzepota�a rz�sami, wsun�a mu r�k� pod rami�, podniecaj�co zapachnia�a cynamonem i nardem. - Chod�my nie zwlekaj�c. Dotrzymasz nam kompanii, Dorregaray? Nie? No, to bywaj, baw si� dobrze. Czarodziej prychn�� i odwr�ci� si�. Sabrina Glevissig i jej ruda kole�anka odprowadzi�y odchodz�cych spojrzeniami jadowitszymi ni� zagro�one wymarciem skalne kobry. - Dorregaray - mrukn�a Filippa, bez skr�powania przyciskaj�c si� do boku Geralta - szpieguje dla kr�la Et-haina z Cidaris. Miej si� na baczno�ci. Te jego gady i sk�ry to wst�p, kt�rym poprzedza wypytywanie. A Sabrina Glevissig pilnie nadstawia�a uszu... - ...bo szpieguje dla Henselta z Kaedwen - doko�czy�. - Wiem, wspomina�a�. A ta ruda, jej przyjaci�ka... - Nie ruda, lecz farbowana. Czy ty nie masz oczu? To Marti Sodergren. - Dla kogo ona szpieguje? - Marti? - Filippa za�mia�a si�, b�ysn�a z�bami spod ostro ukarminowanych warg. - Dla nikogo. Marti nie interesuje si� polityk�. - Bulwersuj�ce. My�la�em, �e tu wszyscy szpieguj�. - Wielu - czarodziejka zmru�y�a oczy. - Ale nie wszyscy. Nie Marti Sodergren. Marti jest uzdrowicielk�. I nimfomank�. Ach, do pioruna, sp�jrz! Wy�arli wszystek kawior! Do ostatniego ziarenka! Wylizali pater�! I co my teraz zrobimy? - Teraz - Geralt u�miechn�� si� niewinnie - oznajmisz mi, �e co� tu wisi w powietrzu. Powiesz, �e musz� odrzuci� neutralno�� i dokona� wyboru. Zaproponujesz mi zak�ad. O tym, co w tym zak�adzie mo�e by� moj� nagrod�, nie �miem nawet marzy�. Ale wiem, co b�d� musia� zrobi�, gdy przegram. Filippa Eilhart milcza�a d�ugo, nie spuszczaj�c wzroku. - Mog�am si� domy�li� - powiedzia�a cicho. - Dijkstra nie zdzier�y�. Z�o�y� ci propozycj�. A uprzedza�am go, �e gardzisz szpiegami. - Nie gardz� szpiegami. Gardz� szpiegowaniem. I gardz� pogard�. Nie proponuj mi �adnych zak�ad�w, Filippa. Owszem, ja te� czuj�, �e co� tu wisi w powietrzu. I niech sobie wisi na zdrowie. Mnie to nie dotyczy i nie obchodzi. - Ju� mi to kiedy� powiedzia�e�. W Oxenfurcie. - Ciesz� si�, �e nie zapomnia�a�. Okoliczno�ci, jak tusz�, pami�tasz r�wnie�? - Precyzyjnie. Nie zdradzi�am ci w�wczas, komu s�u�y ten ca�y Rience, czy jak mu tam by�o. Pozwoli�am mu uciec. Ech, by�e� wtedy na mnie z�y... - Delikatnie m�wi�c. - Przyszed� czas, bym si� zrehabilitowa�a. Jutro dam ci tego Rience'a. Nie przerywaj, nie r�b min. Tb nie jest �aden zak�ad w stylu Dijkstry. To obietnica, a ja dotrzymuj� obietnic. Nie, �adnych pyta�, prosz�. Zaczekaj do jutra. Teraz za� skupmy si� na kawiorze i banalnych ploteczkach. - Nie ma kawioru. - Jedn� chwil�. Rozejrza�a si� szybko, poruszy�a d�oni� i wymrucza�a zakl�cie. Srebrne naczynie w kszta�cie wygi�tej w skoku ryby natychmiast wype�ni�o si� ikr� zagro�onego wymarciem jesiotra �opatonosego. Wied�min u�miechn�� si�. - Mo�na naje�� si� iluzj�? - Nie. Ale snobistyczny smak mo�na ni� mile po�echta�. Skosztuj. - Hmm... Rzeczywi�cie... Zdaje mi si� smaczniejszy ni� prawdziwy... - I nie tuczy - rzek�a dumnie czarodziejka, skrapiaj�c sokiem z cytryny kolejn� kopiast� �y�eczk� kawioru. -Czy mog� ci� prosi� o kieliszek bia�ego wina? - S�u��. Filippa? - S�uchani ci�. - Podobno konwenans zabrania rzucania tutaj zakl��. Czy zatem nie by�oby bezpieczniej zamiast iluzji kawioru wyczarowa� iluzj� samego smaku? Samo wra�enie? Przecie� potrafi�aby�... - Oczywi�cie, �e potrafi�abym - Filippa Eilhart spojrza�a na niego przez kryszta� kielicha. - Konstrukcja takiego zakl�cia jest prostsza od konstrukcji cepa. Ale maj�c tylko wra�enie smaku, straciliby�my przyjemno��, kt�rej dostarcza czynno��. Proces, towarzysz�ce mu rytualne ruchy, gesty... Towarzysz�ca temu procesowi rozmowa, kontakt oczu... Uciesz� ci� dowcipnym por�wnaniem, chcesz? - S�ucham, ciesz�c si� z wyprzedzeniem. - Wra�enie orgazmu te� umia�abym wyczarowa�. Nim wied�min odzyska� mow�, podesz�a do nich niewysoka, szczup�a czarodziejka o d�ugich, prostych w�osach koloru s�omy. Pozna� j� od razu - by�a to ta w pantofelkach ze sk�ry rogatej agamy i bluzeczce z zielonego tiulu, nie kryj�cej nawet tak drobnego detalu jak ma�y pieprzyk nad lew� piersi�. - Przepraszam - powiedzia�a - ale musz� przerwa� wam ten flircik. Filippa, Radcliffe i Detmold prosz� ci� o chwil� rozmowy. Pilnie. - C�, je�li tak, id�. Pa, Geralt. Poflirtujemy p�niej! - Aha! - blondynka otaksowa�a go wzrokiem. - Geralt. Wied�min, na punkcie kt�rego oszala�a Yennefer? Obserwowa�am ci� i zachodzi�am w g�ow�, kim te� mo�esz by�. Strasznie mnie to m�czy�o! - Znam ten rodzaj m�ki - odrzek�, u�miechaj�c si� grzecznie. - W�a�nie w tej chwili jej doznaj�. - Przepraszam za gaf�. Jestem Keira Metz. O, kawior! - Uwa�aj, to iluzja. - Do diab�a, masz racj�! - czarodziejka pu�ci�a �y�k�, jakby by� to ogon czarnego skorpiona. - Kto by� tak bezczelny... Ty? Umiesz tworzy� iluzje czwartego stopnia? Ty? - Ja - ze�ga�, nie przestaj�c si� u�miecha�. - Jestem mistrzem magii, udaj� wied�mina, by zachowa� incognito. Czy s�dzisz, �e Yennefer interesowa�aby si� zwyk�ym wied�minem? Keira Metz spojrza�a mu prosto w oczy, skrzywi�a usta. Na szyi nosi�a medalion w kszta�cie krzy�a ankh, srebrny, wysadzany cyrkoniami. - Mo�e wina? - zaproponowa�, by przerwa� niezr�czne milczenie. Obawia� si�, �e jego �art nie zosta� dobrze odebrany. - Nie, dzi�kuj�... kolego mistrzu - powiedzia�a lodowato Keira. - Nie pij�. Nie mog�. Dzi� w nocy zamierzam zaj�� w ci���. - Z kim? - spyta�a podchodz�c farbowana na rudo przyjaci�ka Sabriny Glevissig, odziana w przezroczyst� bluzeczk� z bia�ej �or�ety, ozdobion� przemy�lnie rozlokowanymi aplikacjami. - Z kim? - powt�rzy�a, niewinnie strzepn�wszy d�ugimi rz�sami. Keira odwr�ci�a si� i zmierzy�a j� wzrokiem od trzewiczk�w z bia�ego legwana po diademik z pere�. - A co ci� to obchodzi? - Nic. Ciekawo�� profesjonalna. Nie przedstawisz mnie twemu towarzyszowi, s�ynnemu Geraltowi z Rivii? - Z niech�ci�. Ale wiem, �e nie dasz si� sp�awi�. Geralt, to jest Marti Sodergren, uzdrowicielka. Jej specjalno�� to afrodyzjaki. - Czy musimy rozmawia� o interesach? O, zostawili�cie dla mnie troch� kawioru? Jak mi�o z waszej strony. - Uwaga - powiedzieli ch�rem Keira i wied�min. - Tb iluzja. - Faktycznie! - Marti Sodergren pochyli�a si�, zmarszczy�a nosek, po czym wzi�a do r�ki kielich, spojrza�a na �lad karminowej pomadki. - No jasne, Filippa Eilhart. Kt� inny powa�y�by si� na podobn� bezczelno��. Wstr�tna �mija. Czy wiecie, �e ona szpieguje dla Vizimira z Redanii? - I jest nimfomank�? - zaryzykowa� wied�min. Marti i Keira parskn�y jednocze�nie. - Czy�by� na to liczy�, emabluj�c j� i pr�buj�c flirtu? - spyta�a uzdrowicielka. - Je�eli tak, to wiedz, �e kto� ci� z�o�liwie nabra�. Filippa od jakiego� czasu przesta�a gustowa� w m�czyznach. - A mo�e ty jeste� kobiet�? - Keira Metz wyd�a l�ni�ce wargi. - Mo�e tylko udajesz m�czyzn�, kolego mistrzu magii? By zachowa� incognito? Wiesz, Marti, wyzna� mi przed chwil�, �e lubi udawa�. - Lubi i umie - u�miechn�a si� z�o�liwie Marti. - Prawda, Geralt? Nie tak dawno widzia�am, jak udajesz, �e masz kiepski s�uch i �e nie znasz Starszej Mowy. - On ma mn�stwo wad - powiedzia�a zimno Yennefer, podchodz�c i w�adczo ujmuj�c wied�mina pod rami�. -On ma praktycznie wy��cznie wady. Tracicie czas, dziewczyny. - Na to wygl�da - zgodzi�a si� Marti Sodergren, wci�� z�o�liwie u�miechni�ta. - �yczymy tedy mi�ej zabawy. Chod�, Keira, napijemy si� czego�... bezalkoholowego. Mo�e i ja zdecyduj� si� na co� dzi� w nocy? - Uff- sapn��, gdy odesz�y. - W sam� por�, Yen. Dzi�kuj� ci. - Dzi�kujesz? Chyba nieszczerze. Na tej sali jest dok�adnie jedena�cie kobiet chwal�cych si� cyckami spod przejrzystych bluzek. Zostawiam ci� na p� godziny, po czym przy�apuj� na rozmowie z dwiema z nich... Yennefer urwa�a, spojrza�a na naczynie w kszta�cie ryby. - ...i najedzeniu iluzji - doda�a. - Och, Geralt, Geralt. Chod�. Jest okazja przedstawi� ci� kilku osobom wartym poznania. - Czy jedn� z tych os�b jest Vilgefortz? - Ciekawe - czarodziejka zmru�y�a oczy - �e w�a�nie o niego pytasz. Tak, to Vilgefortz pragnie ci� pozna� i porozmawia� z tob�. Uprzedzam, rozmowa mo�e wygl�da� na banaln� i niefrasobliw�, ale niech ci� to nie zmyli. Vilgefortz to wytrawny, niebywale inteligentny gracz. Nie wiem, czego chce od ciebie, ale b�d� czujny. - B�d� czujny - westchn��. - Ale nie s�dz�, �eby tw�j wytrawny gracz by� w stanie mnie zaskoczy�. Nie po tym, co ja tu przeszed�em. Rzucili si� na mnie szpiedzy, opad�y wymieraj�ce gady i gronostaje. Nakarmiono mnie nie istniej�cym kawiorem. Nie gustuj�ce w m�czyznach nimfomanki podawa�y w w�tpliwo�� moj� m�sko��, grozi�y gwa�tem na je�u, straszy�y ci���, ba, nawet orgazmem, i to takim, kt�remu nie towarzysz� rytualne ruchy. Brrr... - Pi�e�? - Odrobin� bia�ego wina z Cidaris. Ale prawdopodobnie by� w nim afrodyzjak... Yen? Czy po rozmowie z tym Vilgefortzem wr�cimy do Loxii? - Nie wr�cimy do Loxii. - S�ucham? - Chc� sp�dzi� t� noc w Aretuzie. Z tob�. Afrodyzjak, powiadasz? W winie? Interesuj�ce... *** - O jejku, jej - westchn�a Yennefer, przeci�gaj�c si� i zarzucaj�c udo na udo wied�mina. - Jejku, jejku, jej. Od tak dawna si� nie kocha�am... Od strasznie dawna. Geralt wypl�ta� palce z jej lok�w, nie skomentowa�. Po pierwsze, stwierdzenie mog�o by� prowokacj�, ba� si� ukrytego w przyn�cie haka. Po drugie, nie chcia� s�owami zaciera� smaku jej rozkoszy, kt�ry wci�� mia� na wargach. - Od bardzo dawna nie kocha�am si� z m�czyzn�, kt�ry wyzna� mi mi�o�� i kt�remu ja wyzna�am mi�o�� -zamrucza�a po chwili, gdy ju� by�o jasne, �e wied�min nie we�mie przyn�ty. - Zapomnia�am, jak wtedy mo�e by�. Jejku, jej. Przeci�gn�a si� jeszcze silniej, wypr�aj�c ramiona i chwytaj�c obur�cz rogi poduszki, a jej zalane ksi�ycowym blaskiem piersi nabra�y w�wczas kszta�tu, kt�ry odezwa� si� wied�minowi dreszczem w dole plec�w. Obj�� j�, oboje le�eli nieruchomo, wygasali, stygli. Za oknem komnatki jazgota�y cykady, s�ycha� te� by�o odleg�e, ciche g�osy i �miech, �wiadcz�ce o tym, �e bankiet trwa� nadal mimo do�� p�nej pory. - Geralt? - Tak, Yen? - Opowiedz. - O rozmowie z Vilgefortzem? Teraz? Opowiem ci rano. - Teraz, prosz�. Patrzy� na sekretarzyk w rogu komnatki. Le�a�y na nim ksi��ki, albumy i inne przedmioty, kt�rych wykwaterowana czasowo do Loxii adeptka nie zabra�a ze sob�. Pieczo�owicie oparta o ksi��ki, siedzia�a tam te� okr�glutka szmaciana laleczka w falbaniastej sukience, wymi�tej od cz�stego przytulania. Nie zabra�a lalki, pomy�la�, by w Loxii, we wsp�lnym dormitorium, nie narazi� si� na kpiny kole�anek. Nie zabra�a swojej laleczki. I teraz pewnie nie mo�e bez niej zasn��. Lalka wpatrywa�a si� w niego oczami z guzik�w. Odwr�ci� wzrok. Gdy Yennefer przedstawia�a ,go Kapitule, obserwowa� bacznie elit� czarodziej�w. Hen Gedymdeith po�wi�ci� mu tylko kr�tkie, zm�czone spojrzenie - wida� by�o, �e bankiet zd��y� ju� znu�y� i wyczerpa� starca. Artaud Terranova uk�oni� si� z dwuznacznym grymasem, biegaj�c oczami od niego do Yennefer, ale spowa�nia� natychmiast pod spojrzeniami innych. B��kitne elfie oczy Franceski Findabair by�y nieprzeniknione i twarde jak szk�o. Gdy go jej przedstawiano, Stokrotka z Dolin u�miechn�a si�. U�miech, cho� niesamowicie pi�kny, przej�� wied�mina groz�. Tissaia de Vries, cho� na poz�r poch�oni�ta bezustannym poprawianiem mankiet�w i bi�uterii, przy prezentacji u�miechn�a si� do niego si� znacznie mniej pi�knie, ale znacznie szczerzej. I to Tissaia natychmiast nawi�za�a z nim rozmow�, przypominaj�c jeden z jego szlachetnych wied�mi�skich czyn�w, kt�rego nawiasem m�wi�c nie pami�ta� i podejrzewa�, �e by� wyssany z palca. I wtedy do rozmowy w��czy� si� Vilgefortz. Vilgefortz z Roggeveen, czarodziej o imponuj�cej postawie, o szlachetnych i pi�knych rysach, o szczerym i uczciwym g�osie. Geralt wiedzia�, �e po tak wygl�daj�cych ludziach mo�na si� spodziewa� wszystkiego. Rozmawiali kr�tko, czuj�c na sobie pe�en niepokoju wzrok. Na wied�mina patrzy�a Yennefer. Na Vilgefortza patrzy�a m�oda czarodziejka o mi�ych oczach, bezustannie pr�buj�ca kry� d� twarzy za wachlarzem. Wymienili kilka konwencjonalnych uwag, po czym Vilgefortz zaproponowa� kontynuowanie rozmowy w mniejszym gronie. Geraltowi wyda�o si�, �e Tissaia de Vries by�a jedyn� osob�, kt�r� ta propozycja zdziwi�a. - Zasn��e�, Geralt? - mrukni�cie Yennefer wyrwa�o go z zamy�lenia. - Mia�e� mi opowiedzie� o waszej rozmowie. Laleczka z sekretarzyka patrzy�a na niego guzikowym wzrokiem. Odwr�ci� oczy. - Gdy tylko weszli�my na kru�ganek - zacz�� po chwili - ta dziewczyna o dziwnej twarzy... - Lydia van Bredevoort. Asystentka Vilgefortza. - Tak, prawda, wspomina�a�. Osoba bez znaczenia. Tak wi�c, gdy weszli�my na kru�ganek, owa osoba bez znaczenia zatrzyma�a si�, spojrza�a na niego i zapyta�a o co�. Telepatycznie. - To nie by� nietakt. Lydia nie mo�e u�ywa� g�osu. - Domy�li�em si�. Bo Vilgefortz nie odpowiedzia� jej telepati�. Odpowiedzia�... *** - Tak, Lydia, to dobry pomys� - odpowiedzia� Vilgefortz. - Przespacerujemy si� Galeri� Chwa�y. B�dziesz mia� okazj� rzuci� okiem na histori� magii, Geralcie z Rivii. Nie w�tpi�, �e znasz histori� magii, ale b�dziesz mia� okazj� zapozna� si� z jej histori� wizualn�. Je�li jeste� koneserem malarstwa, nie przera� si�. Wi�kszo�� obraz�w to dzie�a entuzjastycznych studentek z Aretuzy. Lydia, b�d� tak dobra i rozja�nij nieco panuj�ce tu mroki. Lydia van Bredevort powiod�a d�oni� w powietrzu i w korytarzu natychmiast zrobi�o si� ja�niej. Pierwszy obraz przedstawia� staro�ytny �aglowiec, miotany wirami w�r�d stercz�cych z kipieli raf. Na dziobie statku sta� m�czyzna w bia�ej szacie, z g�ow� otoczon� �wietlist� aureol�. - Pierwsze l�dowanie - domy�li� si� wied�min. - Oczywi�cie - potwierdzi� Vilgefortz. - Statek Wygna�c�w. Jan Bekker podporz�dkowuje swej woli Moc. Uspokaja fale, udowadniaj�c, �e magia wcale nie musi by� z�a i destrukcyjna, lecz mo�e ratowa� �ycie. - To wydarzenie rzeczywi�cie mia�o miejsce? - W�tpi� - u�miechn�� si� czarodziej. - Bardziej prawdopodobne jest, �e w czasie pierwszej podr�y i l�dowania Bekker wraz z innymi rzyga� ��ci�, przewieszony przez burt�. Moc uda�o mu si� opanowa� ju� po l�dowaniu, kt�re dziwnym trafem by�o szcz�liwe. Przejd�my dalej. Oto znowu widzisz Jana Bekkera, jak zmusza wod� do try�ni�cia ze ska�y w miejscu za�o�enia pierwszej osady. A tu, prosz�, otoczony przez kl�cz�cych osadnik�w Bekker rozp�dza chmury i powstrzymuje nawa�nic�, by uchroni� zbiory. - A to? Jakie wydarzenie przedstawia ten obraz? - Poznawanie Wybra�c�w. Bekker i Giambattista poddaj� magicznemu testowi dzieci kolejnych przybywaj�cych osadnik�w, by wykry� �r�d�a. Wyselekcjonowane dzieci b�d� odebrane rodzicom i zabrane do Mirthe, pierwszej siedziby mag�w. Ogl�dasz w�a�nie historyczny moment. Jak widzisz, wszystkie dzieci s� przera�one, tylko ta rezolutna bruneteczka z pe�nym ufno�ci u�miechem wyci�ga r�ce do Giambattisty. To s�awna p�niej Agnes z Glanville, pierwsza kobieta, kt�ra zosta�a czarodziejk�. Ta niewiasta za ni� to jej matka. Smutna jaka�. - A ta scena zbiorowa? - Unia Novigradzka. Bekker, Giambattista i Monck zawieraj� ugod� z w�adykami, kap�anami i druidami. Co� w rodzaju paktu o nieagresji i rozdziale magii od pa�stwa. Straszny kicz. Przejd�my dalej. Tu oto widzimy Geoffreya Moncka wyruszaj�cego w g�r� Pontaru, wtedy jeszcze zwanego Aevon y Pont ar Gwennelen, Rzek� Alabastrowych Most�w. Monck p�yn�� do Loc Muinne, aby sk�oni� tamtejsze elfy do przyj�cia grupy dzieci, �r�de�, kt�re mia�y by� szkolone przez elfich mag�w. Mo�e ci� zainteresuje, �e w�r�d dzieci by� ch�opczyk, zwany p�niej Gerhartem z Aelle. Pozna�e� go przed chwil�. Teraz ten ch�opczyk nazywa si� Hen Gedymdeith. - Tutaj - wied�min spojrza� na czarodzieja - a� prosi si� o batalistyk�. Wszak�e kilka lat po uwie�czonej powodzeniem wyprawie Moncka wojska marsza�ka Raupennecka z Tretogoru dokona�y rzezi Loc Muinne i Est Haemlet, zabijaj�c wszystkie elfy, bez wzgl�du na wiek czy p�e�. I rozpocz�a si� wojna, zako�czona masakr� pod Shaerrawedd. - Twoja imponuj�ca znajomo�� historii - u�miechn�� si� znowu Vilgefortz - pozwala ci wszak�e wiedzie�, �e w wojnach tych nie bra� udzia�u �aden z licz�cych si� czarodziej�w. Dlatego temat nie natchn�� �adnej adeptki do namalowania stosownego malowid�a. Chod�my dalej. - Chod�my. Tu, na tym p��tnie, co to za wydarzenie? Ach, wiem. To Raffard Bia�y godzi zwa�nionych kr�l�w i k�adzie kres Wojnie Sze�cioletniej. A tu oto mamy Raffarda odmawiaj�cego przyj�cia korony. Pi�kny, szlachetny gest. - Tak s�dzisz? - przekrzywi� g�ow� Vilgefortz. - C�, w ka�dym razie by� to gest o mocy precedensu. Raffard przyj�� jednak stanowisko pierwszego doradcy i faktycznie rz�dzi�, bo kr�l by� debilem. - Galeria Chwa�y... - mrukn�� wied�min, podchodz�c do nast�pnego obrazu. - A co tutaj mamy? - Historyczny moment powo�ania pierwszej Kapitu�y i uchwalenie Prawa. Od lewej siedz�: Herbert Stammel-ford, Aurora Henson, Ivo Richert, Agnes z Glanville, Ge-offrey Monck i Radmir z Tor Carnedd. Tutaj, je�li mam by� szczery, te� a� si� prosi o uzupe�niaj�cy obraz batalistyczny. Wkr�tce bowiem w brutalnej wojnie wyko�czono tych, kt�rzy nie chcieli uzna� Kapitu�y i podporz�dkowa� si� Prawu. Mi�dzy innymi Raffarda Bia�ego. Ale o tym historyczne traktaty milcz�, by nie szkodzi� jego pi�knej legendzie. - A tu... Hmmm... Tak, to chyba malowa�a adeptka. I to bardzo m�oda... - Niew�tpliwie. To zreszt� alegoria. Nazwa�bym j� alegori� triumfuj�cej kobieco�ci. Powietrze, Woda, Ziemia i Ogie�. I cztery s�ynne czarodziejki, mistrzynie we w�adaniu si�ami tych �ywio��w. Agnes z Glanville, Aurora Henson, Nina Fioravanti i Klara Larissa de Winter. Sp�jrz na nast�pne, bardziej udane p��tno. Tutaj te� widzisz Klar� Lariss� dokonuj�c� otwarcia akademii dla dziewcz�t. W budynku, w kt�rym w�a�nie si� znajdujemy. A te portrety to ws�awione absolwentki Aretuzy. Oto d�uga historia triumfuj�cej kobieco�ci i post�puj�cej feminizacji zawodu: Yanna z Murivel, Nora Wagner, jej siostra Augusta, Jad� Glevissig, Leticia Charbonneau, Ilona Laux--Antille, Carla Demetia Crest, Yiolenta Suarez, April We-nhaver... I jedyna �yj�ca: Tissaia de Vries... Poszli dalej. Jedwab sukni Lydii van Bredevoort szepta� jedwabi�cie, a w szepcie tym by�a gro�na tajemnica. - A to? - Geralt zatrzyma� si�. - C� to za okropna scena? - M�cze�stwo maga Radmira, obdartego �ywcem ze sk�ry podczas rebelii Falki. W tle p�onie gr�d Mirthe, kt�ry Falka kaza�a pu�ci� z dymem. - Za co wkr�tce po tym puszczono z dymem sam� Falk�. Na stosie. - To fakt powszechnie znany, temerskie i reda�skie dzieci do dzi� bawi� si� w palenie Falki w wigili� Saovine. Wr��my, by� m�g� obejrze� drug� stron� galerii... Widz�, �e chcesz o co� zapyta�. S�ucham. - Zastanawia mnie chronologia. Wiem, rzecz jasna, jak dzia�aj� eliksiry m�odo�ci, ale wsp�lne wyst�powanie na p��tnach os�b �yj�cych i dawno zmar�ych... - Innymi s�owy, dziwi ci�, �e na bankiecie spotka�e� Hena Gedymdeitha i Tissai� de Yries, a nie by�o w�r�d nas Bekkera, Agnes z Glanville, Stammelforda czy Niny Fioravanti? - Nie. Wiem, �e nie jeste�cie nie�miertelni... - Czym jest �mier�? - przerwa� Vilgefortz. - Wed�ug ciebie? - Ko�cem. - Ko�cem czego? - Istnienia. Jak mi si� zdaje, zacz�li�my filozofowa�. - Natura nie zna poj�cia filozofii, Geralcie z Rivii. Filozofi� zwyk�o si� nazywa� �a�osne i �mieszne pr�by zrozumienia Natury, podejmowane przez ludzi. Za filozofi� uchodz� te� rezultaty takich pr�b. To tak, jak gdyby burak dochodzi� przyczyn i skutk�w swego istnienia, nazywaj�c wynik przemy�le� odwiecznym i tajemnym Konfliktem Bulwy i Naci, a deszcz uzna� za Nieodgadnion� Moc Sprawcz�. My, czarodzieje, nie tracimy czasu na odgadywanie, czym jest Natura. My wiemy, czym ona jest, bo sami jeste�my Natur�. Rozumiesz mnie? - Staram si�, ale m�w wolniej, prosz�. Nie zapominaj, rozmawiasz z burakiem. - Czy zastanawia�e� si� kiedy�, co sta�o si� w�wczas, gdy Bekker zmusi� wod�, by wytrysn�a ze ska�y? M�wi si� bardzo prosto: Bekker opanowa� Moc. Zmusi� �ywio� do pos�usze�stwa. Podporz�dkowa� sobie Natur�, zapanowa� nad ni�... Jaki jest tw�j stosunek do kobiet, Geralt? - S�ucham? Lydia van Bredevoort odwr�ci�a si� z szeptem jedwabiu, zamar�a w oczekiwaniu. Geralt zobaczy�, �e trzyma pod pach� opakowany obraz. Nie mia� poj�cia, sk�d ten obraz si� wzi��, jeszcze przed chwil� Lydia nie nios�a niczego. Amulet na jego szyi drgn�� lekko. Vilgefortz u�miecha� si�. - Pyta�em - przypomnia� - o twoje pogl�dy wzgl�dem relacji: mi�dzy m�czyzn� a kobiet�. - Wzgl�dem jakiego wzgl�du tej relacji? - Czy mo�na, twoim zdaniem, zmusi� do pos�usze�stwa kobiet�? M�wi� oczywi�cie o prawdziwych kobietach, nie o samiczkach. Czy nad prawdziw� kobiet� mo�na zapanowa�? Ow�adn�� ni�? Sprawi�, by podda�a si� twej woli? A je�eli tak, to w jaki spos�b? Odpowiedz. *** Szmaciana laleczka nie spuszcza�a z nich guzikowych oczu. Yennefer odwr�ci�a wzrok. - Odpowiedzia�e�? - Odpowiedzia�em. Czarodziejka zacisn�a lew� d�o� na jego �okciu, a praw� na dotykaj�cych jej piersi palcach. - W jaki spos�b? - Przecie� wiesz. - Zrozumia�e� - powiedzia� po chwili Vilgefortz. -I chyba zawsze rozumia�e�. A zatem zrozumiesz i to, �e je�li zginie i zniknie poj�cie woli i poddania, rozkazu i pos�usze�stwa, w�adcy i poddanki, wtedy osi�ga si� jedno��. Wsp�lnot�, po��czenie si� w jedn� ca�o��. Wzajemne przenikni�cie. A gdy co� takiego nast�pi, �mier� przestaje si� liczy�. Tam, na sali bankietowej, jest obecny Jan Bekker, kt�ry by� wod� tryskaj�c� ze ska�y. M�wi�, �e Bekker umar�, to tak jak gdyby twierdzi�, �e woda umar�a. Sp�jrz na to p��tno. Spojrza�. - Jest wyj�tkowo pi�kne - powiedzia� po chwili. I natychmiast poczu� lekkie drgni�cie wied�mi�skiego medalionu. - Lydia - u�miechn�� si� Vilgefortz - dzi�kuje ci za uznanie. A ja gratuluj� gustu. Pejza� przedstawia spotkanie Cregennana z L�d i Lary Dorren aep Shiadhal, legendarnych kochank�w, rozdzielonych i zniszczonych przez czas pogardy. On by� czarodziejem, ona elfk�, jedn� z elity Aen Saevherne, czyli Wiedz�cych. To, co mog�o by� pocz�tkiem pojednania, zmieni�o si� w tragedi�. - Znam t� opowie��. Zawsze mia�em j� za bajk�. Jak to by�o naprawd�? - Tego - spowa�nia� czarodziej - nie wie nikt. To znaczy prawie nikt. Lydia, powie� tw�j obraz, tutaj obok. Geralt, podziwiaj kolejne dzie�o p�dzla Lydii. To portret Lary Dorren aep Shiadhal wykonany na podstawie staro�ytnej miniatury. - Gratuluj� - wied�min uk�oni� si� Lydii van Bredevoort, a g�os nie drgn�� mu nawet. - To prawdziwe arcydzie�o. G�os mu nie drgn��, cho� Lara Dorren aep Shiadhal patrzy�a na niego z portretu oczami Ciri. *** - Co by�o potem? - Lydia zosta�a w galerii. My obaj wyszli�my na taras. A on zabawi� si� moim kosztem. - T�dy, Geralt, pozw�l. St�paj tylko po ciemnych p�ytkach, prosz�. W dole szumia�o morze, wyspa Thanedd sta�a w�r�d bia�ej piany przyboju. Fale rozbija�y si� o mury Loxii znajduj�cej si� dok�adnie pod nimi. Loxia skrzy�a si� od �wiate�, podobnie jak Aretuza. G�ruj�cy nad nimi kamienny blok Garstangu by� natomiast czarny i wymar�y. - Jutro - czarodziej pod��y� za wzrokiem wied�mina -cz�onkowie Kapitu�y i Rady ustroj� si� w tradycyjne szaty, w znane ci ze staro�ytnych rycin czarne pow��czyste p�aszcze i szpiczaste kapelusze. Uzbroimy si� te� w d�ugie r�d�ki i posochy, upodobniaj�c si� tym sposobem do czarownik�w i wied�m, jakimi straszy si� dzieci. To taka tradycja. W towarzystwie kilku innych delegat�w udamy si� tam, w g�r�, do Garstangu. Tam, w specjalnie przygotowanej sali, b�dziemy radzi�. Reszta zaczeka w Aretuzie na nasz powr�t i na nasze decyzje. - Obrady w Garstangu, w w�skim gronie, to tak�e tradycja? - Jak najbardziej. D�uga i podyktowana wzgl�dami praktycznymi. Zdarza�o si�, �e obrady czarodziej�w by�y burzliwe i dochodzi�o do do�� aktywnej wymiany pogl�d�w. Podczas jednej z takich wymian piorun kulisty uszkodzi� koafiur� i sukni� Niny Fioravanti. Nina, po�wi�ciwszy na to rok pracy, ob�o�y�a mury Garstangu nieprawdopodobnie siln� aur� i blokad� antymagiczn�. Od tamtej pory w Garstangu nie podzia�a �adne zakl�cie, a dyskusje przebiegaj� spokojniej. Zw�aszcza gdy nie zapomni si� o odebraniu dyskutantom no�y. - Rozumiem. A ta samotna wie�a, powy�ej Garstangu, na samym szczycie, co to jest? Jaka� wa�na budowla? - To jest Tor Lara, Wie�a Mewy. Ruina. Czy wa�na? Prawdopodobnie tak. - Prawdopodobnie? Czarodziej opar� si� o balustrad�. - Wed�ug elflch przekaz�w, Tor Lara po��czona jest jakoby teleportem z tajemnicz�, do dzi� nie odnalezion� Tor Zireael, Wie�� Jask�ki. - Jakoby? Nie uda�o si� wam wykry� tego teleportu? Nie wierz�. - S�usznie czynisz. Wykryli�my portal, ale trzeba go by�o zablokowa�. By�y protesty, wszyscy rwali si� do eksperyment�w, ka�dy chcia� zas�yn�� jako eksplorator Tor Zireael, mitycznej siedziby elflch mag�w i m�drc�w. Portal jest jednak nieodwracalnie spaczony i niesie chaotycznie. By�y ofiary, wi�c zablokowano go. Chod�my, Geralt, robi si� zimno. Ostro�nie. St�paj tylko po ciemnych p�ytach. - Dlaczego tylko po ciemnych? - Te budowle s� w ruinie. Wilgo�, abrazja, silne wiatry, s�l w powietrzu, to wszystko fatalnie wp�ywa na mu-ty. Remont zbyt drogo by kosztowa�, wi�c korzystamy z iluzji. Presti�, rozumiesz. - Nie ze wszystkim. Czarodziej poruszy� r�k� i taras znik�. Stali nad przepa�ci�, nad otch�ani� naje�on� w dole stercz�cymi z piany z�bami ska�. Stali na w�ziutkim pasie ciemnych p�yt, rozpi�tym niby trapez mi�dzy gankiem Aretuzy a podtrzymuj�cym taras filarem. Geralt z wysi�kiem utrzyma� r�wnowag�. Gdyby by� cz�owiekiem, nie wied�minem, nie zdo�a�by jej utrzyma�. Ale nawet on da� si� zaskoczy�. Jego gwa�towny ruch nie m�g� uj�� uwagi czarodzieja, a na twarzy te� musia�y zaj�� zmiany. Wiatr zako�ysa� nim na w�skiej k�adce, przepa�� wzywa�a z�owrogim szumem fal. - Boisz si� �mierci - skonstatowa� z u�miechem Vilgefortz. - Jednak boisz si� jej. *** Laleczka z ga�gank�w patrzy�a na nich oczami z guzik�w. - Podszed� ci� - zamrucza�a Yennefer, przytulaj�c si� do wied�mina. - Nie by�o niebezpiecze�stwa, z pewno�ci� asekurowa� i ciebie, i siebie polem lewitacyjnym. Nie ryzykowa�by... Co by�o dalej? - Przeszli�my do innego skrzyd�a Aretuzy. Zaprowadzi� mnie do du�ej komnaty, prawdopodobnie by� to gabinet kt�rej� z wyk�adowczy�, mo�e nawet rektorki. Usiedli�my przy stole, na kt�rym sta�a klepsydra. Piasek si� s�czy�. Wyczu�em zapach perfum Lydii, wiedzia�em, �e by�a w komnacie przed nami... - A Vilgefortz? - Zada� pytanie. *** - Dlaczego nie zosta�e� czarodziejem, Geralt? Nigdy nie poci�ga�a ci� Sztuka? B�d� szczery. - B�d�. Poci�ga�a. - Dlaczego wi�c nie poszed�e� za g�osem poci�gu? - Uzna�em, �e rozumniej jest kierowa� si� g�osem rozs�dku. - To znaczy? - Lata pracy w wied�m��skim fachu nauczy�y mnie mierzy� si�y na zamiary. Wiesz, Vilgefortz, zna�em kiedy� krasnoluda, kt�ry dzieckiem b�d�c marzy� o tym, by zosta� elfem. Jak my�lisz, zosta�by, gdyby poszed� za g�osem poci�gu? - To mia�o by� por�wnanie? Paralela? Je�li tak, to zupe�nie nietrafna. Krasnolud nie m�g� zosta� elfem. Bo nie mia� matki elfki. Geralt milcza� d�ugo. - No tak - rzek� wreszcie. - Mog�em si� domy�li�. Pogrzeba�e� troch� w moim �yciorysie. Czy mo�esz mi zdradzi�, w jakim celu? - Mo�e - u�miechn�� si� lekko czarodziej - marzy mi si� obraz w Galerii Chwa�y? My dwaj, przy stole, a na mosi�nej tabliczce napis: �Vilgefortz z Roggeveen zawiera pakt z Geraltem z Rivii". - To by�aby alegoria - rzek� wied�min. - O tytule: �Wiedza triumfuje nad niewiedz�". Wola�bym obraz bardziej realistyczny, nosz�cy tytu�: �Vilgefortz wyja�nia Geraltowi, o co chodzi". Vilgefortz z��czy� palce obu d�oni na wysoko�ci ust. - Czy to nie oczywiste? - Nie. - Zapomnia�e�? Obraz, kt�ry mi si� marzy, wisi w Galerii Chwa�y, patrz� na niego przysz�e pokolenia, kt�re doskonale wiedz�, o co chodzi, jakie wydarzenie przedstawia malunek. Na p��tnie malowani Vilgefortz i Geralt dogaduj� si� i zawieraj� porozumienie, w wyniku kt�rego Geralt, id�c za g�osem nie jakiego� tam ci�gu czy poci�gu, ale prawdziwego powo�ania, wst�pi� nareszcie w szeregi mag�w, k�ad�c kres swej dotychczasowej, niezbyt sensownej i pozbawionej przysz�o�ci egzystencji. - Pomy�le� tylko - rzek� wied�min po bardzo d�ugiej chwili milczenia - �e ca�kiem niedawno mniema�em, �e ju� nic nie mo�e mnie zaskoczy�. Wierz mi, Vilgefortz, d�ugo b�d� wspomina� ten bankiet i t� feeri� ewenement�w. Zaiste, warte to obrazu. Tytu�: �Geralt opuszcza wysp� Thanedd, p�kaj�c ze �miechu". - Nie zrozumia�em - czarodziej pochyli� si� lekko. - Zgubi�em si� w�r�d kwiecisto�ci twojej wypowiedzi, g�sto przetykanej wyszukanymi s�owy. - Przyczyny niezrozumienia s� dla mnie jasne. Zbyt si� r�nimy, by si� zrozumie�. Ty jeste� mo�nym magiem z Kapitu�y, kt�ry osi�gn�� jedno�� z Natur�. Ja jestem w��cz�g�, wied�minem, mutantem, kt�ry je�dzi po �wiecie i za pieni�dze wyka�cza potwory... - Kwiecisto�� - przerwa� czarodziej - zosta�a wyparta przez bana�. - Zbyt si� r�nimy - Geralt nie da� sobie przerwa�. -A drobny fakt, �e moj� matk� by�a, przypadkowo, czarodziejka, tej r�nicy zatrze� nie zdo�a. A tak z ciekawo�ci: kim by�a twoja matka? - Poj�cia nie mam - powiedzia� spokojnie Vilgefortz. Wied�min zamilk� natychmiast. - Druidzi z Kovirskiego Kr�gu - podj�� po chwili czarodziej - znale�li mnie w rynsztoku w �an Exeter. Przygarn�li i wychowali. Na druida, ma si� rozumie�. Wiesz, kim jest druid? To taki mutant, w��cz�ga, kt�ry chodzi po �wiecie i k�ania si� �wi�tym d�bom. Wied�min milcza�. - A potem - kontynuowa� Vilgefortz - w trakcie pewnych druidycznych rytua��w wylaz�y na jaw moje zdolno�ci. Zdolno�ci, kt�re ewidentnie i niezaprzeczalnie pozwala�y okre�li� m�j rodow�d. Sp�odzi�o mnie, oczywi�cie przypadkowo, dwoje ludzi, z kt�rych przynajmniej jedno by�o czarodziejem. Geralt milcza�. - Tym, kt�ry moje skromne zdolno�ci odkry�, by� oczywi�cie przygodnie spotkany czarodziej - ci�gn�� spokojnie Vilgefortz. - I ten�e zdoby� si� wobec mnie na ogromn� �ask�: zaproponowa� mi edukacj� i doskonalenie si�, a w perspektywie wst�pienie do Bractwa Mag�w. - A ty - rzek� g�ucho wied�min - przyj��e� propozycj�. - Nie - g�os Vilgefortza stawa� si� coraz bardziej zimny i nieprzyjemny. - Odrzuci�em j� w niegrzecznej, wr�cz chamskiej formie. Wy�adowa�em na dziadydze ca�� z�o��. Chcia�em, by poczu� si� winny, on i ca�a jego magiczna konfraternia. Winny, oczywi�cie, rynsztoka w �an Exeter, winny, �e jedno lub dwoje �ajdackich magik�w, pozbawionych serca i ludzkich uczu� drani, wrzuci�o mnie do tego rynsztoka po urodzeniu, a nie przed. Czarodziej, rzecz jasna, ani nie zrozumia�, ani nie przej�� si� tym, co mu wtedy powiedzia�em. Wzruszy� ramionami i poszed� precz, znacz�c tym samym siebie i og� swych komiliton�w klejmem nieczu�ych, aroganckich, godnych najwy�szej pogardy skurwysyn�w. Geralt milcza�. - Druid�w mia�em serdecznie do�� - podj�� Vilgefortz. - Porzuci�em wi�c �wi�te d�browy i ruszy�em w �wiat. Robi�em r�ne rzeczy. Niekt�rych wstydz� si� do dzi�. Wreszcie zosta�em najemnym �o�nierzem. Moje dalsze losy potoczy�y si�, jak si� domy�lasz, stereotypowo. �o�nierz zwyci�ski, �o�nierz pobity, maruder, rabu�, gwa�ciciel, morderca, wreszcie zbieg uciekaj�cy na koniec �wiata przed stryczkiem. Uciek�em na koniec �wiata. I tam, na ko�cu �wiata, pozna�em kobiet�. Czarodziejk�. - Uwa�aj - szepn�� wied�min, a oczy mu si� zw�zi�y. -Uwa�aj, Vilgefortz, by wyszukiwane na si�� podobie�stwa nie zawiod�y ci� za daleko. - Podobie�stwa ju� si� sko�czy�y - czarodziej nie spu�ci� wzroku. - Ja bowiem nie poradzi�em sobie z uczuciem, jakie �ywi�em do owej kobiety. Jej uczucia z kolei nie poj��em, a ona nie stara�a si� mi w tym pom�c. Po-, rzuci�em j�. Bo by�a promiskuityczna, arogancka, z�o�liwa, nieczu�a i zimna. Bo nie mo�na by�o jej zdominowa�, a jej dominacja by�a upokarzaj�ca. Porzuci�em j�, bo wiedzia�em, �e interesowa�a si� mn� tylko dlatego, �e moja inteligencja, osobowo�� i fascynuj�ca tajemniczo�� zaciera�y fakt, �e nie by�em czarodziejem, a wy��cznie czarodziej�w zwyk�a by�a zaszczyca� wi�cej ni� jedn� noc�. Porzuci�em j�, bo... Bo by�a jak moja matka. Nagle zrozumia�em, �e to, co do niej czuj�, to wcale nie mi�o��, lecz uczucie znacznie bardziej skomplikowane, silne, lecz trudne do sklasyfikowania: mieszanina strachu, �alu, w�ciek�o�ci, wyrzut�w sumienia i potrzeby ekspiacji, poczucia winy, straty i krzywdy, perwersyjnej potrzeby cierpienia i pokuty. To, co czu�em do tej kobiety, to by�a nienawi��. Geralt milcza�. Vilgefortz patrzy� w bok. - Porzuci�em j� - podj�� po chwili. - I nie mog�em �y� z pustk�, jaka mnie ogarn�a. I nagle zrozumia�em, �e to nie brak kobiety powoduje t� pustk�, lecz brak tego, co wtedy czu�em. Paradoks, prawda? Ko�czy� chyba nie musz�, domy�lasz si� dalszego ci�gu. Zosta�em czarodziejem. Z nienawi�ci. I dopiero w�wczas zrozumia�em, jaki by�em g�upi. Myli�em niebo z gwiazdami odbitymi noc� na powierzchni stawu. - Jak s�usznie zauwa�y�e�, paralele mi�dzy nami nie do ko�ca by�y paralelne - mrukn�� Geralt. - Wbrew pozorom ma�o mamy wsp�lnego, Vilgefortz. Czego chcia�e� dowie��, opowiadaj�c mi tw� histori�? Tego, �e droga do czarodziejskiego mistrzostwa, cho� kr�ta i trudna, dost�pna jest dla wszystkich? Nawet dla, przepraszam za paralele, b�kart�w i podrzutk�w, w��cz�g�w lub wied�min�w... - Nie - przerwa� czarodziej. - Nie zamierza�em dowodzi�, �e ta droga jest dost�pna dla wszystkich, bo to oczywiste i dawno dowiedzione. Nie wymaga� te� udowadniania fakt, �e dla pewnych ludzi innej drogi po prostu nie ma. - A wi�c - u�miechn�� si� wied�min - nie mam wyj�cia? Musz� zawrze� z tob� �w maj�cy sta� si� tematem obrazu pakt i zosta� czarodziejem? Tylko ze wzgl�du na genetyk�? Ej�e. Znam troch� teori� dziedziczno�ci. M�j ojciec, do czego doszed�em z niema�ym trudem, by� w��cz�g�, prostakiem, awanturnikiem i r�baj��. Mog� mie� przewag� gen�w po mieczu, nie po k�dzieli. Fakt, �e te� nie�le r�bi�, zdaje si� to potwierdza�. - W samej rzeczy � czarodziej u�miechn�� si� drwi�co. - Klepsydra bez ma�a przesypa�a si�, a ja, Vilgefortz z Roggeveen, mistrz magii, cz�onek Kapitu�y, wci�� rozprawiam, nie bez przyjemno�ci, z prostakiem i r�baj��, synem prostaka, r�baj�y i w��cz�gi. M�wimy o rzeczach i sprawach, kt�re, jak powszechnie wiadomo, s� zwyk�ym tematem debat przy ogniskach prostackich r�baj��w. Takich jak genetyka, przyk�adowo. Sk�d ty w og�le znasz to s�owo, m�j ty r�baj�o? Ze �wi�tynnej szk�ki w Ellander, w kt�rej ucz� sylabizowa� i pisa� dwadzie�cia cztery runy? Co ci� sk�oni�o do czytania ksi�g, w kt�rych to i podobne s�owa mo�na znale��? Gdzie cyzelowa�e� retoryk� i elokwencj�? I po co to robi�e�? By konwersowa� z wampirami? M�j ty genetyczny w��cz�go, do kt�rego u�miecha si� Tissaia de Vries. M�j ty wied�minie, r�baj�o, kt�ry fascynujesz Filipp� Eilhart tak, �e a� jej r�ce dr��. Na wspomnienie o kt�rym Triss Merigold oblewa si� p�sem. O Yennefer z Yengerbergu nie wspomn�. - Mo�e i dobrze, �e nie wspomnisz. W klepsydrze faktycznie zosta�o ju� tak ma�o piasku, �e niemal mo�na policzy� ziarenka. Nie maluj wi�cej obraz�w, Vilgefortz. M�w, o co chodzi. Powiedz mi to w prostych s�owach. Wyobra� sobie, �e siedzimy przy ognisku, dwaj w��cz�dzy, pieczemy prosi�, kt�re dopiero co ukradli�my, i bezskutecznie usi�ujemy upi� si� brzozowym sokiem. Pada proste pytanie. Odpowiedz. Jak w��cz�ga w��cz�dze. - Jak brzmi to proste pytanie? - Jaki� to pakt mi proponujesz? Jaka� to ugod� mamy zawrze�? Dlaczego chcesz mie� mnie w swoim garnku, Vilgefortz? W kotle, w kt�rym, jak mi si� zdaje, zaczyna wrze�? Co tu, opr�cz kandelabr�w, wisi w powietrzu? - Hmm - czarodziej zastanowi� si� lub uda�, �e to czyni. - Pytanie nie jest proste, ale spr�buj� odpowiedzie�. Ale nie jak w��cz�ga w��cz�dze. Odpowiem... jak jeden najemny r�baj�o drugiemu, podobnemu sobie. - Mo�e by�. - S�uchaj tedy, kamracie r�baj�o. Kroi si� niez�a hara-tanina. Ostra rze�ba na �mier� i �ycie, pardonu dawa� si� nie b�dzie. Jedni zwyci꿹, drugich rozdziobi� krucy. Rzekn� ci, kamracie, przy��cz si� wi�c do tych, kt�rzy maj� wi�ksze szans�. Do nas. Tamtych innych porzu� i plu� na nich g�st� �lin�, bo oni �adnych szans nie maj�, po choler� masz gin�� wraz z nimi. Nie, nie, kamracie, nie pokazuj mi tu krzywego pyska, wiem, co chcesz powiedzie�. Chcesz powiedzie�, �e jeste� neutralny. �e w rzyci masz i jednych, i drugich, �e po prostu przeczekasz haratanin� w g�rach, w Kaer Morhen. To z�y pomys�, kamracie. Z nami b�dzie wszystko, co kochasz. Je�li si� do nas nie przy��czysz, stracisz to wszystko. A wtedy poch�onie ci� pustka, nico�� i nienawi��. Zniszczy ci� czas pogardy, kt�ry nadchodzi. B�d� wi�c rozs�dny i sta� po w�a�ciwej stronie, gdy przyjdzie wybiera�. A wybiera� przyjdzie. Mo�esz mi wierzy�. - Niesamowite - u�miechn�� si� paskudnie wied�min - do jakiego stopnia bulwersuje wszystkich moja neutralno��. Do jakiego stopnia czyni mnie ona obiektem propozycji pakt�w i um�w, ofert wsp�pracy, poucze� o konieczno�ci dokonania wyboru i stawania po w�a�ciwej stronie. Ko�czmy t� rozmow�, Vilgefortz. Tracisz czas. W tej grze nie jestem dla ciebie r�wnym partnerem. Nie widz� mo�liwo�ci, by�my znale�li si� obaj na jednym obrazie w Galerii Chwa�y. Zw�aszcza na batalistycznym. Czarodziej milcza�. - Rozstawiaj - podj�� Geralt - na twej szachownicy kr�le, damy, s�onie i rochy, nie przejmuj si� mn�, bo ja na tej szachownicy znacz� tyle, co kurz, kt�ry j� pokrywa. To nie moja gra. Twierdzisz, �e b�d� musia� wybiera�? O�wiadczam ci, �e si� mylisz. Nie b�d� wybiera�. Dopasuj� si� do wydarze�. Dopasuj� si� do tego, co wybior� inni. Zawsze tak robi�em. - Jeste� fatalist�. - Jestem. Cho� to jeszcze jedno s�owo, kt�rego nie powinienem zna�. Powtarzam, to nie moja gra. - Czy�by? - Vilgefortz przechyli� si� przez st�. - W tej grze, wied�minie, na szachownicy stoi ju� czarny ko�, na dobre i z�e z��czony z tob� wi�zami przeznaczenia. Wiesz, o kim m�wi�, prawda? Nie chcesz chyba jej straci�? Wiedz, �e jest tylko jeden spos�b na to, by jej nie utraci�. Oczy wied�mina zw�zi�y si�. - Czego wy chcecie od tego dziecka? - Jest tylko jeden spos�b na to, by� m�g� si� tego dowiedzie�. - Ostrzegam. Nie pozwol� jej skrzywdzi�... - Jest tylko jeden spos�b, by� m�g� tego dokona�. Zaproponowa�em ci ten spos�b, Geralcie z Rivii. Przemy�l moj� propozycj�. Masz na to ca�� noc. My�l, patrz�c na niebo. Na gwiazdy. I nie pomyl ich z tymi, kt�re odbijaj� si� na powierzchni stawu. Klepsydra przesypa�a si�. - Boj� si� o Ciri, Yen. - Niepotrzebnie. - Ale... - Zaufaj mi - obj�a go. - Zaufaj mi, prosz�. Nie przejmuj si� Vilgefortzem. To gracz. Chcia� ci� podej��, sprowokowa�. I cz�ciowo uda�o mu si� to. Ale to nie ma znaczenia. Ciri jest pod moj� opiek�, a w Aretuzie b�dzie bezpieczna, b�dzie mog�a rozwin�� tu swe zdolno�ci i nikt jej w tym nie przeszkodzi. Nikt. O tym, by zosta�a wied�mink�, zapomnij jednak. Ona ma inne talenty. I do innych dzie� jest przeznaczona. Mo�esz mi wierzy�. - Wierz� ci. - To znaczny post�p. A Vilgefortzem si� nie przejmuj. Jutrzejszy dzie� wyja�ni wiele spraw i rozwi��e wiele problem�w. Jutrzejszy dzie�, pomy�la�. Ona ukrywa co� przede mn�. A ja boj� si� pyta�. Codringher mia� racj�. Zapl�ta�em si� w paskudn� kaba��. Ale teraz nie mam wyj�cia. Musz� zaczeka� na to, co przyniesie ten jutrzejszy dzie�, maj�cy jakoby wyja�ni� wszystko. Musz� jej zaufa�. Wiem, �e co� si� stanie. Zaczekam. I dopasuj� si� do sytuacji. Spojrza� na sekretarzyk. - Yen? - Jestem tu. - Gdy ty uczy�a� si� w Aretuzie... Gdy sypia�a� w komnatce takiej jak ta... Czy mia�a� laleczk�, bez kt�rej nie potrafi�a� zasn��? Kt�r� w dzie� sadza�a� na sekretarzyku? - Nie - Yennefer poruszy�a si� gwa�townie. - Ja nie mia�am nawet laleczki. Nie pytaj mnie o tamto, Geralt. Prosz� ci�, nie pytaj. - Aretuza - szepn��, rozgl�daj�c si�. - Aretuza na wyspie Thanedd. Jej dom. Na tak wiele lat... Gdy st�d wyjdzie, b�dzie dojrza�� kobiet�... - Przesta�. Nie my�l o tym i nie m�w o tym. Zamiast tego... - Co, Yen? - Kochaj mnie. Obj�� j�. Dotkn��. Odnalaz�. Yennefer, w niewiarygodny spos�b mi�kka i twarda zarazem, westchn�a g�o�no. S�owa, kt�re wypowiadali, rwa�y si�, gin�y w�r�d westchnie� i przyspieszonych oddech�w, przestawa�y mie� znaczenie, rozprasza�y. Zamilkli wi�c, skupili na poszukiwaniu siebie, na poszukiwaniu prawdy. Szukali d�ugo, pieczo�owicie i bardzo dok�adnie, l�kaj�c si� �wi�tokradczego po�piechu, lekkomy�lno�ci i nonszalancji. Szukali mocno, intensywnie i zapami�tale, l�kaj�c si� �wi�tokradczego zw�tpienia i niezdecydowania. Szukali ostro�nie, l�kaj�c si� �wi�tokradczej niedelikatno�ci. Odnale�li siebie, pokonali l�k, a w chwil� potem znale�li prawd�, kt�ra eksplodowa�a im pod powiekami przera�liw�, o�lepiaj�c� oczywisto�ci�, rozdar�a j�kiem zaci�ni�te w determinacji usta. I wtedy czas drgn�� spazmatycznie i zamar�, wszystko znik�o, a jedynym funkcjonuj�cym zmys�em sta� si� dotyk. Min�a wieczno��, powr�ci�a rzeczywisto��, a czas po raz wt�ry drgn�� i znowu ruszy� z miejsca, powoli, oci�ale, jak wielki, wy�adowany w�z. Geralt spojrza� w okno. Ksi�yc nadal wisia� na niebie, cho� to, co sta�o si� przed momentem, w zasadzie powinno str�ci� go na ziemi�. - Jejku, jej - powiedzia�a po d�ugiej chwili Yennefer, wolnym ruchem �cieraj�c �z� z policzka. Le�eli nieruchomo w�r�d rozburzonej po�cieli, w�r�d dreszczu, w�r�d paruj�cego ciep�a i wygasaj�cego szcz�cia, w�r�d milczenia, a dooko�a k��bi�a si� niewyra�na ciemno��, przesycona zapachem nocy i g�osami cykad. Geralt wiedzia�, �e w takich momentach telepatyczne zdolno�ci czarodziejki by�y wyczulone i bardzo silne, my�la� wi�c intensywnie o sprawach i rzeczach pi�knych. O rzeczach, kt�re mia�y sprawi� jej rado��. O wybuchaj�cej jasno�ci wschodu s�o�ca. O mgle wisz�cej o �wicie nad g�rskim jeziorem. O kryszta�owych wodospadach, przez kt�re skacz� �ososie, tak l�ni�ce, jak gdyby by�y z litego srebra. O ciep�ych kroplach deszczu uderzaj�cych w ci�kie od rosy li�cie �opianu. My�la� dla niej. Yennefer u�miecha�a si�, s�uchaj�c jego my�li. U�miech drga� na jej policzku ksi�ycowym cieniem rz�s. *** - Dom? - spyta�a nagle Yennefer. - Jaki dom? Ty masz dom? Chcesz zbudowa� dom? Ach... Przepraszam ci�. Nie powinnam... Milcza�. By� z�y na siebie. My�l�c dla niej, niechc�cy pozwoli� jej odczyta� my�l o niej. - �adne marzenie - Yennefer lekko pog�adzi�a go po ramieniu. - Dom. W�asnor�cznie zbudowany dom, w tym domu ty i ja. Ty hodowa�by� konie i owce, ja uprawia�abym ogr�dek, warzy�a straw� i gr�plowa�a we�n�, kt�r� woziliby�my na targ. Za grosz uzyskany ze sprzeda�y we�ny i r�nych ziemiop�od�w kupowaliby�my to, co nam niezb�dne, dajmy na to, miedziane sagany i �elazne grabie. Co jaki� czas odwiedza�aby nas Ciri z m�em i tr�jk� dzieci, czasami zajrza�aby Triss Merigold, by poby� kilka dni. Starzeliby�my si� pi�knie i z godno�ci�. A gdybym si� nudzi�a, przygrywa�by� mi wieczorami na w�asnor�cznie zmajstrowanych dudach. Gra na dudach, jak powszechnie wiadomo, jest najlepszym remedium na chandr�. Wied�min milcza�. Czarodziejka chrz�kn�a cicho. - Przepraszam ci� - powiedzia�a po chwili. Uni�s� si� na �okciu, pochyli�, poca�owa� j�. Poruszy�a si� gwa�townie, obj�a go. W milczeniu. - Powiedz co�. - Nie chcia�bym ci� straci�, Yen. - Przecie� mnie masz. - Ta noc si� sko�czy. - Wszystko si� ko�czy. Nie, pomy�la�. Nie chc�, by tak by�o. Jestem zm�czony. Zbyt zm�czony, by akceptowa� perspektyw� ko�c�w, kt�re s� pocz�tkami, od kt�rych trzeba wszystko zaczyna� od nowa. Ja chcia�bym... - Nie m�w - szybkim ruchem po�o�y�a mu palce na wargach. - Nie m�w mi, czego chcia�by� i czego pragniesz. Bo mo�e okaza� si�, �e nie b�d� mog�a spe�ni� twych pragnie�, a to sprawi mi b�l. - A czego ty pragniesz, Yen? O czym marzysz? - Tylko o rzeczach osi�galnych. - A ja? - Ciebie ju� mam. Milcza� d�ugo. I doczeka� chwili, gdy ona przerwa�a milczenie. - Geralt? - Mhm? - Kochaj mnie, prosz�. Pocz�tkowo, nasyceni sob�, oboje pe�ni byli fantazji i inwencji, pomys�owi, odkrywczy i spragnieni nowego. Jak zwykle, rych�o okaza�o si�, �e to zarazem za du�o i za ma�o. Zrozumieli to jednocze�nie i ponownie okazali sobie mi�o��. Gdy Geralt oprzytomnia�, ksi�yc nadal by� na swoim miejscu. Cykady gra�y zajadle, jak gdyby i one chcia�y szale�stwem i zapami�taniem zwalczy� niepok�j i strach. Z pobliskiego okna w lewym skrzydle Aretuzy kto� spragniony snu wrzeszcza� i pomstowa� srodze, domagaj�c si� ciszy. Z okna z drugiej strony kto� inny, o bardziej wida� artystycznej duszy, entuzjastycznie bi� brawo i gratulowa�. - Och, Yen... - szepn�� wied�min z wyrzutem. - Mia�am pow�d... - poca�owa�a go, a potem wtuli�a policzek w poduszk�. - Mia�am pow�d, �eby krzycze�. Wi�c krzycza�am. Tego nie powinno si� t�umi�, to niezdrowe i nienaturalne. Obejmij mnie, je�li mo�esz. Teleport Lary, zwany r�wnie� od imienia jego odkrywcy Portalem Benaventa. Znajduje si� na wyspie Thanedd, na ostatniej kondygnacji Wie�y Mewy. Sta�y, okresowo aktywny. Zasady funkcjonowania: nie znane. Destynacja: nie znana, prawdopodobnie wypaczona w wyniku samoistnego rozpadu, niewykluczone liczne rozwidlenia a. rozrzuty. Uwaga: teleport chaotyczny i �miertelnie niebezpieczny. Eksperymenty kategorycznie zabronione. Nie zezwala si� na u�ywanie magii w Wie�y Mewy i w najbli�szej okolicy, w szczeg�lno�ci magii teleportacyjnej. Kapitu�a wyj�tkowo rozpatruje podania o zezwolenie na wst�p do Tor Lara i ogl�dziny teleportu. Podanie nale�y umotywowa� rozpocz�tymi pracami badawczymi i specjalizacj� w przedmiotowym zakresie. Bibliografia: Geoffrey Monck, �Magia Starszego Ludu"; Immanuel Benavent, �Portal z Tor Lara"; Nina Fioravanti, �Teoria i praktyka teleportacji"; Ransant Alvaro, �Bramy tajemnicy". Prohibita (spis zakazanych artefakt�w), Ars Magica, Ed. LVIII Rozdzia� czwarty Na pocz�tku by� tylko pulsuj�cy, migotliwy chaos i kaskada obraz�w, wirowanie, pe�na d�wi�k�w i g�os�w otch�a�. Ciri widzia�a si�gaj�c� nieba wie��, na dachu kt�rej ta�czy�y b�yskawice. S�ysza�a krzyk drapie�nego ptaka i by�a tym ptakiem. Lecia�a z ogromn� pr�dko�ci�, a pod ni� by�o wzburzone morze. Widzia�a ma�� laleczk� z ga�gank�w i nagle by�a t� laleczk�, a dooko�a k��bi�a si� ciemno�� t�tni�ca g�osami cykad. Widzia�a wielkiego czarno-bia�ego kota i nagle by�a tym kotem, a dooko�a by� mroczny dom, pociemnia�e boazerie, zapach �wiec i starych ksi�g. S�ysza�a, jak kto� kilkakrotnie wypowiada jej imi�, przyzywa j�. Widzia�a srebrne �ososie przeskakuj�ce wodospady, s�ysza�a szum deszczu uderzaj�cego o li�cie. A potem us�ysza�a dziwny, przeci�g�y krzyk Yennefer. I to ten krzyk zbudzi� j�, wyrwa� z otch�ani bezczasu i bez�adu. Teraz, bezskutecznie pr�buj�c przypomnie� sobie sen, s�ysza�a ju� tylko ciche d�wi�ki lutni i fletu, pobrz�kiwanie tamburynka, �piew i �miech. Jaskier i grupa przygodnie poznanych wagant�w bawili si� nadal w najlepsze w komnacie na ko�cu korytarza. Przez okno wpada�a smuga ksi�ycowego �wiat�a, rozja�niaj�c nieco mrok i nadaj�c komnacie Loxii wygl�d miejsca ze snu. Ciri odrzuci�a prze�cierad�a. By�a spocona, w�osy lepi�y si� jej do czo�a. Wieczorem d�ugo nie mog�a zasn��, brakowa�o jej tchu, cho� okno by�o otwarte na o�cie�. Wiedzia�a, co by�o powodem. Zanim wysz�a z Geraltem, Yennefer ob�o�y�a komnat� czarami ochronnymi. Jakoby dlatego, by uniemo�liwi� komukolwiek wej�cie, ale Ciri podejrzewa�a, �e chodzi�o raczej o uniemo�liwienie wyj�cia. By�a po prostu uwi�ziona. Yennefer, cho� w wyra�ny spos�b zadowolona ze spotkania z Geraltem, nie zapomnia�a i nie wybaczy�a jej jeszcze samowolnej i wariackiej ucieczki do Hirundum, dzi�ki kt�rej do tego spotkania dosz�o. J� sam� spotkanie z Geraltem nape�ni�o smutkiem i rozczarowaniem. Wied�min by� ma�om�wny, spi�ty, niespokojny i wyra�nie nieszczery. Ich rozmowy rwa�y si� i utyka�y, wi�z�y w nie doko�czonych, przerwanych w p� s�owa zdaniach i pytaniach. Oczy i my�li wied�mina ucieka�y przed ni� i bieg�y w dal. Ciri wiedzia�a, dok�d bieg�y. Z komnatki w ko�cu korytarza dociera� samotny i cichy �piew Jaskra, muzyka strun lutni, szemrz�ca jak strumyk na kamieniach. Pozna�a melodi�, kt�r� bard uk�ada� od kilku dni. Ballada - Jaskier kilkakrotnie si� tym pochwali� - nosi�a tytu� �Nieuchwytna" i mia�a przynie�� poecie triumf na dorocznym turnieju bard�w odbywaj�cym si� p�n� jesieni� na zamku Vartburg. Ciri ws�ucha�a si� w s�owa. Nad dachami mokrymi fruniesz Mi�dzy ��ty nurkujesz gr��el Ale ja ci� i tak zrozumiem Oczywi�cie, je�eli zd���... Dudni�y kopyta, je�d�cy galopowali w noc, na horyzoncie niebo kwit�o �unami po�ar�w. Drapie�ny ptak zaskrzecza� i rozpostar� skrzyd�a, zrywaj�c si� do lotu. Ciri znowu pogr��y�a si� w sen, s�ysz�c, jak kto� kilkakrotnie wypowiada jej imi�. Raz by� to Geralt, raz Yennefer, raz Triss Merigold, wreszcie - i to kilka razy - nie znana jej, szczup�a, jasnow�osa i smutna dziewczyna, spogl�daj�ca z oprawnej w r�g i mosi�dz miniatury. Potem zobaczy�a czarno-bia�ego kota, a po chwili by�a tym kotem, patrzy�a jego oczami. Doko�a by� obcy, mroczny dom. Widzia�a wielkie rega�y pe�ne ksi�g, o�wietlony kilkoma �wiecznikami pulpit, przy nim dw�ch schylonych nad zwojami m�czyzn. Jeden z tych m�czyzn kas�a� i ociera� wargi chustk�. Drugi, karze� z ogromn� g�ow�, siedzia� na fotelu na k�kach. Nie mia� obu n�g. *** - Niebywa�e... - westchn�� Fenn, przebiegaj�c wzrokiem po zetla�ym pergaminie. - Wierzy� si� nie chce... Sk�d masz te dokumenty? - Nie uwierzy�by�, gdybym ci powiedzia� - zakas�a� Codringher. - Czy teraz poj��e� ju�, kim jest naprawd� Cirilla, ksi�niczka Cintry? Dzieci Starszej Krwi... Ostatnia odro�l tego cholernego drzewa nienawi�ci! Ostatnia ga���, a na niej ostatnie zatrute jab�uszko... - Starsza Krew... Tak daleko wstecz... Pavetta, Calanthe, Adalia, Elen, Fiona... - I Falka. - Na bog�w, to niemo�liwe! Po pierwsze, Falka nie mia�a dzieci! Po drugie, Fiona by�a legaln� c�rk�... - Po pierwsze, o m�odo�ci Falki nie wiemy nic. Po drugie, nie roz�mieszaj mnie, Fenn. Wiesz wszak�e, �e na d�wi�k s�owa �legalny" chwytaj� mnie spazmy weso�o�ci. Ja wierz� w ten dokument, bo moim zdaniem jest autentyczny i m�wi prawd�. Fiona, praprababka Pavetty, by�a c�rk� Falki, tego potwora w ludzkiej sk�rze. Do diab�a, nie wierz� w te wszystkie wariackie wieszczby, proroctwa i inne bzdury, ale gdy przypomn� sobie teraz przepowiedni� Itliny... - Skalana krew? - Skalana, ska�ona, przekl�ta, to mo�na r�nie rozumie�. A wed�ug legendy, je�li pami�tasz, w�a�nie Falka by�a przekl�ta, bo Lara Dorren aep Shiadhal rzuci�a kl�tw� na jej matk�... - To s� bajki, Codringher. - Masz racj�, to s� bajki. Ale czy wiesz, kiedy bajki przestaj� by� bajkami? W momencie, gdy kto� zaczyna w nie wierzy�. A w bajk� o Starszej Krwi kto� wierzy. Zw�aszcza we fragment m�wi�cy o tym, �e z krwi Falki narodzi si� m�ciciel, kt�ry zniszczy stary �wiat, a na jego gruzach zbuduje nowy. - I tym m�cicielem mia�aby by� Cirilla? - Nie. Nie Cirilla. Jej syn. - A Cirilli poszukuje... - Emhyr var Emreis, cesarz Nilfgaardu - doko�czy� ch�odno Codringher. - Teraz rozumiesz? Cirilla, niezale�nie od jej woli, ma zosta� matk� nast�pcy tronu. Arcyksi�cia, kt�ry ma sta� si� Arcyksi�ciem Ciemno�ci, potomkiem i m�cicielem tej diablicy Falki. Zag�ada, a p�niej odbudowa �wiata ma, jak mi si� zdaje, przebiec w spos�b sterowany i kontrolowany. Kaleka milcza� d�ugo. - Nie uwa�asz - spyta� wreszcie - �e nale�a�oby o tym powiadomi� Geralta? - Geralt? - Codringher wykrzywi� wargi. - A kto to taki? Czy to przypadkiem nie ten naiwniak, kt�ry niedawno wmawia� mi, �e nie dzia�a dla zysku? O, ja wierz�, on nie dzia�a dla w�asnego zysku. Dzia�a dla cudzego. Bezwiednie zreszt�. Tropi Rience'a, kt�ry jest na smyczy, nie czuj�c obro�y na w�asnej szyi. Ja mia�bym go informowa�? Pomaga� tym, kt�rzy chc� sami zaw�adn�� t� znosz�c� z�ote jaja kurk�, by szanta�owa� Emhyra albo wkra�� si� w jego �aski? Nie, Ferm. A� tak g�upi nie jestem. - Wied�min dzia�a ze smyczy? Czyjej? - Pomy�l. - Cholera! - Precyzyjnie dobrane s�owo. Jedyna osoba, kt�ra ma na niego wp�yw. Kt�rej on ufa. Ale ja jej nie ufam. I nigdy nie ufa�em. Sam w��cz� si� do tej gry. - To niebezpieczna gra, Codringher. - Nie ma bezpiecznych gier. S� tylko gry warte i niewarte �wieczki. Fenn, bracie, czy nie rozumiesz, co wpad�o nam w r�ce? Z�ota kura, kt�ra nam, nie komu� innemu, zniesie ogromne jajo, ca�e z ��ciutkiego z�ota... Codringher zani�s� si� kaszlem. Gdy odj�� chustk� od ust, by�y na niej �lady krwi. - Z�oto tego nie wyleczy - powiedzia� Fenn, patrz�c na chustk� w r�ku wsp�lnika. - A mnie nie odda n�g... - Kto wie? Do drzwi kto� zako�ata�. Fenn niespokojnie za wierci� si� w fotelu na k�kach. - Czekasz na kogo�, Codringher? - Owszem. Na ludzi, kt�rych posy�am na Thanedd. Po z�ot� kur�. *** Nie otwieraj, krzykn�a Ciri. Nie otwieraj tych drzwi! Za nimi jest �mier�! Nie otwieraj tych drzwi! *** - Ju� otwieram, ju� otwieram - zawo�a� Codringher, odsuwaj�c rygle, po czym odwr�ci� si� do miaucz�cego kota. - A b�dziesz ty cicho, bestio zatracona... Urwa�. W drzwiach nie stali ci, kt�rych oczekiwa�. W drzwiach stali trzej osobnicy, kt�rych nie zna�. - Im� pan Codringher? - Jegomo�� wyjechali w interesach - adwokat przybra� min� przyg�upa i zmieni� g�os na lekko piskliwy. - Jam jest kamerdynerem jegomo�ci, zw� si� Glomb, Mikael Glomb. Czym mog� s�u�y� wielmo�nym panom? - Niczym - powiedzia� jeden z osobnik�w, wysoki p�elf. - Skoro jegomo�ci nie ma, zostawimy tylko list i wiadomo��. Oto list. - Przeka�� niezawodnie - Codringher, pi�knie wczuwaj�c si� w rol� nierozgarni�tego lokaja, sk�oni� si� uni�enie, wyci�gn�� r�k� po przewi�zany czerwonym sznurem zw�j pergaminu. - A wiadomo��? Opasuj�cy rulon sznur rozwin�� si� jak atakuj�cy w��, smagn�� i ciasno opl�t� mu nadgarstek. Wysoki targn�� mocno. Codringher straci� r�wnowag�, polecia� do przodu, by nie run�� na p�elfa, odruchowo wpar� lew� d�o� w jego pier�. W tej pozycji nie by� w stanie unikn�� sztyletu, kt�rym pchni�to go w brzuch. Krzykn�� g�ucho i szarpn�� si� w ty�, ale owini�ty dooko�a przegubu magiczny sznur nie pu�ci�. P�elf ponownie przywl�k� go ku sobie i d�gn�� jeszcze raz. Tym razem Codringher zawis� na klindze. - Oto wiadomo�� i pozdrowienia od Rience'a - zasycza� wysoki p�elf, silnie rw�c sztylet ku g�rze i patrosz�c adwokata jak ryb�. - Id� do piek�a, Codringher. Pro�ciutko do piek�a. Codringher zacharcza�. Czu�, jak ostrze pugina�u zgrzyta i chrupie na �ebrach i mostku. Osun�� si� na ziemi�, zwijaj�c w k��bek. Chcia� krzycze�, by ostrzec Fen-na, ale zdo�a� jedynie zaskrzecze�, a skrzek natychmiast zd�awi�a fala krwi. Wysoki p�elf przest�pi� nad cia�em, w �lad za nim do �rodka wesz�o dw�ch pozosta�ych. Ci byli lud�mi. Fenn nie da� si� zaskoczy�. Szcz�kn�a ci�ciwa, jeden ze zbir�w run�� na wznak, trafiony stalow� kul� w �rodek czo�a. Fenn odjecha� z fotelem od pulpitu, nadaremnie pr�buj�c zarepetowa� arbalet dr��cymi r�koma. Wysoki doskoczy� do niego, silnym kopni�ciem przewr�ci� fotel. Karze� potoczy� si� mi�dzy porozrzucane na pod�odze papiery. Bezsilnie przebieraj�c ma�ymi r�czkami i kikutami n�g, przypomina� okaleczonego paj�ka. P�elf kopn�� arbalet, usuwaj�c go z zasi�gu Fenna. Nie zwracaj�c uwagi na usi�uj�cego pe�za� kalek�, szybko przegl�da� le��ce na pulpicie dokumenty. Jego uwag� przyku�a niewielka, oprawiona w r�g i mosi�dz miniatura przedstawiaj�ca jasnow�os� dziewczyn�. Podni�s� j� wraz z przytwierdzonym do niej karteluszem. Drugi zbir porzuci� trafionego kul� z arbaletu, zbli�y� si�. P�elf pytaj�co uni�s� brwi. Zbir pokr�ci� g�ow�. P�elf schowa� za pazuch� miniatur� i kuka zabranych z pulpitu dokument�w. Potem wyj�� z ka�amarza p�k pi�r i zapali� je od �wiecznika. Obracaj�c pozwoli�, by kwacz dobrze si� zaj��, po czym rzuci� go na pulpit, mi�dzy zwoje, kt�re momentalnie stan�y w ogniu. Fenn wrzasn��. Wysoki p�elf zdj�� z gorej�cego ju� sto�u butl� z p�ynem do wywabiania inkaustu, stan�� nad miotaj�cym si� kar�em i wyla� na� ca�� zawarto��. Fenu zawy� przeci�gle. Drugi zbir �ci�gn�� z rega�u nar�cze zwoj�w i przywali� nimi kalek�. Ogie� z pulpitu buchn�� a� pod powa��. Druga, mniejsza butla wywabiacza eksplodowa�a z hukiem, p�omienie lizn�y rega�y. Zwoje, rulony i teki zacz�y czernie�, zwija� si� i o�ywa� ogniem. Fenn wy�. Wysoki cofn�� si� od p�on�cego pulpitu, skr�ci� z papieru drugi kwacz i zapali� go. Drugi zbir narzuci� na kalek� jeszcze jedno nar�cze welinowych zwoj�w. Fenn wy�. P�elf stan�� nad nim, trzymaj�c w r�ku p�on�cy kwacz. Czarno-bia�y kocur Codringhera przysiad� na pobliskim murku. W jego ��tych oczach igra� odblask po�aru zmieniaj�cego przyjazn� noc w straszliw� parodi� dnia. Okolica rozbrzmiewa�a krzykiem. Gore! Gore! Wody! Ludzie biegli w kierunku domu. Kocur zamar�, patrz�c na nich ze zdziwieniem i pogard�. Ci g�upcy najwyra�niej zmierzali tam, w stron� tej ognistej czelu�ci, z kt�rej jemu ledwo uda�o si� wydosta�. Odwr�ciwszy si� oboj�tnie, kot Codringhera wznowi� wylizywanie �apki unurzanej we krwi. *** Ciri obudzi�a si� zlana potem, z d�o�mi do b�lu zaci�ni�tymi na prze�cieradle. Dooko�a by�a cisza i mi�kki mrok przeszyty jak sztyletem smug� ksi�ycowego �wiat�a. Po�ar. Ogie�. Krew. Koszmar... Nie pami�tam, niczego nie pami�tam... Odetchn�a g��boko rze�kim nocnym powietrzem. Wra�enie duszno�ci znik�o. Wiedzia�a dlaczego. Ochronne zakl�cia nie dzia�a�y. Co� si� sta�o, pomy�la�a Ciri. Wyskoczy�a z ��ka i ubra�a si� szybko. Przypasa�a kordzik. Miecza nie mia�a, Yennefer odebra�a go jej i odda�a pod opiek� Jaskra. Poeta spa� ju� zapewne, w Loxii panowa�a cisza. Ciri zastanawia�a si� ju�, czy nie p�j�� i nie zbudzi� go, gdy nagle poczu�a w uszach silne pulsowanie i szum krwi. Wpadaj�ca oknem smuga ksi�ycowego blasku sta�a si� drog�. Na ko�cu drogi, bardzo daleko, by�y drzwi. Drzwi otwar�y si�, stan�a w nich Yennefer. Chod�. Za plecami czarodziejki otwiera�y si� nast�pne drzwi. Jedne po drugich. Niesko�czenie wiele. W mroku niejasno rysowa�y si� czarne kszta�ty kolumn. A mo�e pos�g�w... Ja �ni�, pomy�la�a Ciri, sama w to nie wierz�c. Ja �ni�. To nie jest �adna droga, to jest �wiat�o, smuga �wiat�a. Po tym nie mo�na i��... Chod�. Us�ucha�a. *** Gdyby nie g�upie skrupu�y wied�mina, gdyby nie jego nie�yciowe zasady, wiele p�niejszych wypadk�w mia�oby zupe�nie inny przebieg. Wiele wypadk�w prawdopodobnie w og�le nie mia�oby miejsca. A w�wczas historia �wiata potoczy�aby si� inaczej. Ale historia �wiata potoczy�a si� tak, jak si� potoczy�a, a wy��czn� tego przyczyn� by� fakt, �e wied�min mia� skrupu�y. Gdy obudzi� si� nad ranem i poczu� potrzeb�, nie uczyni� tego, co uczyni�by ka�dy - nie wyszed� na balkonik i nie wysika� si� do doniczki z nasturcjami. Mia� skrupu�y. Ubra� si� cichutko, nie budz�c Yennefer, �pi�cej twardo, bez ruchu i niemal bez oddechu. Wyszed� z komnatki i poszed� do ogrodu. Bankiet trwa� jeszcze, ale, jak wskazywa�y odg�osy, w szcz�tkowej postaci. Okna sali balowej wci�� pa�a�y �wiat�em zalewaj�cym atrium i klomby piwonii. Wied�min uda� si� wi�c nieco dalej, w co g�stsze krzaki, tam zapatrzy� si� w ja�niej�ce niebo, od horyzontu pal�ce si� ju� purpurow� pr�g� �witu. Gdy powoli wraca�, rozmy�laj�c o sprawach wa�nych, jego medalion zadrga� silnie. Przytrzyma� go d�oni�, czuj�c przenikaj�c� ca�e cia�o wibracj�. Nie by�o w�tpliwo�ci - w Aretuzie kto� rzuca� zakl�cia. Geralt nadstawi� uszu i us�ysza� zduszone krzyki, rumor i �omot dobiegaj�ce z kru�ganka w lewym skrzydle pa�acu. Ka�dy inny bez zw�oki odwr�ci�by si� i pr�dkim krokiem poszed� w swoj� stron�, udaj�c, �e niczego nie s�ysza�. I w�wczas historia �wiata te� mo�e potoczy�aby si� inaczej. Ale wied�min mia� skrupu�y i zwyk� by� post�powa� wed�ug niem�drych, nie�yciowych zasad. Gdy wbieg� na kru�ganek i w korytarz, trwa�a tam walka. Kilku zbir�w w szarych kubrakach obezw�adnia�o obalonego na ziemi� niewysokiego czarodzieja. Obezw�adnianiem kierowa� Dijkstra, szef wywiadu Vizimira, kr�la Redanii. Zanim Geralt zdo�a� cokolwiek przedsi�wzi��, sam zosta� obezw�adniony - dw�ch innych szarych zbir�w przypar�o go do �ciany, a trzeci przystawi� mu do piersi tr�jz�bne �ele�ce korseki. Wszystkie zbiry mia�y na piersiach ryngrafy z reda�skim or�em. - To si� nazywa �wpa�� w g�wno" - wyja�ni� cicho Dijkstra, zbli�ywszy si�. - A ty, wied�minie, masz chyba wrodzony talent do takiego wpadania. St�j spokojnie i staraj si� nie zwr�ci� niczyjej uwagi. Reda�czycy obezw�adnili wreszcie niewysokiego czarodzieja i podnie�li go, trzymaj�c za r�ce. By� to Artaud Terranova, cz�onek Kapitu�y. �wiat�o, kt�re pozwala�o widzie� szczeg�y, bi�o z kuli wisz�cej nad g�ow� Keiry Metz, czarodziejki, z kt�r� Geralt wieczorem gaw�dzi� na bankiecie. Ledwie j� pozna� - zmieni�a zwiewne tiule na surowy m�ski ubi�r, a u boku mia�a sztylet. - Zakujcie go - zakomenderowa�a kr�tko. W jej d�oni zadzwoni�y kajdanki wykonane z niebieskawego metalu. - Nie wa� si� zak�ada� mi tego! - wrzasn�� Terranova. - Nie wa� si�, Metz! Jestem cz�onkiem Kapitu�y! - By�e�. Teraz jeste� zwyk�ym zdrajc�. I b�dziesz potraktowany jak zdrajca. - A ty jeste� parszyw� dziwk�, kt�r�... Keira cofn�a si� o krok, lekko zako�ysa�a w biodrach i z ca�ej si�y trzasn�a go pi�ci� w twarz. G�owa czarodzieja odskoczy�a do ty�u tak, �e przez moment Geralt mia� wra�enie, �e oderwie si� od tu�owia. Terranova obwis� w r�kach trzymaj�cych go ludzi, sp�ywaj�c krwi� z nosa i warg. Czarodziejka nie zada�a drugiego ciosu, cho� r�k� mia�a uniesion�. Wied�min dostrzeg� mosi�ny b�ysk kastetu na jej palcach. Nie zdziwi� si�. Keira by�a mikrej postury, takie uderzenie nie mog�o by� zadane go�� pi�ci�. Nie poruszy� si�. Zbiry trzyma�y go mocno, a kolec korseki k�u� w pier�. Geralt nie by� pewien, czy poruszy�by si�, gdyby by� wolny. Czy wiedzia�by, co zrobi�. Reda�czycy zatrzasn�li okowy na wykr�conych do ty�u r�kach czarodzieja. Terranova zakrzycza�, zatarga� si�, zgi��, zacharcza� w wymiotnym odruchu. Geralt wiedzia� ju�, z czego zrobiono kajdany. By� to stop �elaza i dwimerytu, rzadkiego minera�u, kt�rego w�a�ciwo�ci polega�y na d�awieniu zdolno�ci magicznych. D�awieniu takiemu towarzyszy�y do�� przykre dla magik�w skutki uboczne. Keira Metz podnios�a g�ow�, odgarniaj�c w�osy z czo�a. I wtedy go zobaczy�a. - Co on tu robi, do jasnej cholery? Sk�d on si� tu wzi��? - Wpad� - odrzek� beznami�tnie Dijkstra. - On ma talent do wpadania. Co mam z nim zrobi�? Keira pomrocznia�a, kilkakrotnie tupn�a obcasem wysokiego buta. - Pilnuj go. Nie mam teraz czasu. Odesz�a szybko, za ni� poszli Reda�czycy, wlok�c Terranov�. �wiec�ca kula pofrun�a za czarodziejk�, ale ju� by� �wit, ja�nia�o szybko. Na dany przez Dijkstr� znak zbiry pu�ci�y Geralta. Szpieg zbli�y� si� i popatrzy� wied�minowi w oczy. - Zachowaj bezwzgl�dny spok�j. - Co si� tu dzieje? Co to... - I bezwzgl�dne milczenie. Keira Metz wr�ci�a po kr�tkiej chwili, nie sama. Towarzyszy� jej p�owow�osy czarodziej, kt�rego wczoraj przedstawiono Geraltowi jako Detmolda z Ba� Ard. Ten na widok wied�mina zakl�� i uderzy� pi�ci� o d�o�. - Psiakrew! Czy to ten, kt�rego upodoba�a sobie Yennefer? - Ten - potwierdzi�a Keira. - Geralt z Rivii. Problem polega na tym, �e ja nie wiem, jak to jest z Yennefer... - Ja te� tego nie wiem - wzruszy� ramionami Detmold. - W ka�dym razie on ju� jest wmieszany. Za du�o widzia�. Zabierzcie go do Filippy, ona zadecyduje. Skujcie go. - Nie ma takiej potrzeby - rzek� pozornie ospale Dijkstra. - Odpowiadam za niego. Doprowadz� go, dok�d nale�y. - �wietnie si� sk�ada - kiwn�� g�ow� Detmold. - Bo my nie mamy czasu. Chod�, Keira, tam na g�rze sprawy si� komplikuj�... - Ale� zdenerwowani - mrukn�� reda�ski szpieg, patrz�c za odchodz�cymi. - Brak wprawy, nic innego. A zamachy stanu i pucze s� jak ch�odnik z botwinki. Nale�y je spo�ywa� na zimno. Idziemy, Geralt. I pami�taj: spokojnie, godnie, bez awantur. Nie ka� mi �a�owa�, �e nie kaza�em ci� zakuwa� ani p�ta�. - Co tu si� dzieje, Dijkstra? - Jeszcze si� nie domy�li�e�? - szpieg szed� obok niego, trzej Reda�czycy trzymali si� z ty�u. - Powiedz no szczerze, wied�minie, jak to si� sta�o, �e� tu si� zjawi�? - Ba�em si�, �e nasturcja uschnie. - Geralt - Dijkstra spojrza� na niego krzywo. - Wpad�e� w g�wno z g�ow�. Wynurkowa�e� i trzymasz usta nad powierzchni�, ale nogami wci�� nie si�gasz dna szamba. Kto� podaje ci pomocn� d�o�, ryzykuj�c, �e sam si� powala i osmrodzi. Poniechaj tedy g�upawych �art�w. To Yennefer kaza�a ci tu przyj��, tak? - Nie. Yennefer �pi w cieplutkim ��ku. Czy to ci� uspokoi�o? Olbrzymi szpieg odwr�ci� si� gwa�townie, chwyci�, wied�mina za ramiona i przypar� go do �ciany korytarza. - Nie, nie uspokoi�o mnie to, ty cholerny durniu - za-sycza�. - Czy ty jeszcze nie poj��e�, palancie, �e przyzwoici, wierni kr�lom czarodzieje nie �pi� dzisiejszej nocy? �e w og�le nie k�adli si� do ��ek? W cieplutkich ��kach �pi� przekupieni przez Nilfgaard zdrajcy. Sprzedawczycy, kt�rzy sami szykowali pucz, ale na p�niej. Nie wiedzieli, �e przejrzano ich plany i uprzedzono zamiary. I oto w�a�nie wyci�ga si� ich z ciep�ych bet�w, wali kastetem w z�by, nak�ada na �apy obr�czki z dwimerytu. Zdrajcy s� sko�czeni, pojmujesz? Je�eli nie chcesz p�j�� na dno razem z nimi, przesta� udawa� idiot�! Czy wczoraj wieczorem Vilgefortz skaptowa� ci�? Czy mo�e ju� wcze�niej skaptowa�a ci� Yennefer? Gadaj! Szybko, bo g�wno zaczyna zalewa� ci usta! - Ch�odnik z botwinki, Dijkstra - przypomnia� Geralt. - Prowad� mnie do Filippy. Spokojnie, godnie i bez awantur. Szpieg pu�ci� go, cofn�� si� o krok. - Idziemy - powiedzia� zimno. - Tymi schodami, w g�r�. Ale rozmow� doko�czymy. Obiecuj� ci to. *** Tam, gdzie ��czy�y si� cztery korytarze, pod podtrzymuj�c� sklepienie kolumn�, by�o jasno od latarni i magicznych ku�. T�oczyli si� tu Reda�czycy i czarodzieje. W�r�d tych ostatnich byli cz�onkowie Rady - Radcliffe i Sabrina Glevissig. Sabrina, podobnie jak Keira Metz, by�a w szarym m�skim stroju. Geralt zrozumia�, �e w przeprowadzanym na jego oczach puczu mo�na rozr�nia� stronnictwa po uniformach. Na posadzce kl�cza�a Triss Merigold, schylona nad cia�em le��cym w ka�u�y krwi. Geralt pozna� Lydi� van Bredevoort. Pozna� j� po w�osach i po jedwabnej sukni. Z twarzy nie rozpozna�by jej, bo to ju� nie by�a twarz. By�a to ohydna, makabryczna trupia maska, b�yszcz�ca ods�oni�tymi a� do po�owy policzk�w z�bami i zniekszta�con�, zapadni�t�, �le pozrastan� ko�ci� �uchwy. - Zakryjcie j� - powiedzia�a g�ucho Sabrina Glevissig. - Gdy skona�a, rozwia�a si� iluzja... Cholera, zakryjcie j� czym�! - Jak to si� sta�o, Radcliffe? - spyta�a Triss, cofaj�c r�k� od poz�acanej r�koje�ci sztyletu tkwi�cego poni�ej mostka Lydii. - Jak to si� mog�o sta�? Mia�o oby� si� bez trup�w! - Zaatakowa�a nas - mrukn�� czarodziej, opuszczaj�c g�ow�. - Gdy wyprowadzano Vilgefortza, rzuci�a si� na nas. Powsta�o zamieszanie... Sam nie wiem, w jaki spos�b... To jej w�asny sztylet. - Zakryjcie jej twarz! - Sabrina odwr�ci�a si� gwa�townie. Zobaczy�a Geralta, jej drapie�ne oczy zal�ni�y jak antracyty. - Sk�d ten si� tu wzi��? Triss poderwa�a si� b�yskawicznie, przypad�a do wied�mina. Geralt ujrza� tu� przed twarz� jej d�o�. Potem zobaczy� b�ysk i �agodnie pogr��y� si� w ciemno�ci. Poczu� r�k� na ko�nierzu i gwa�towne szarpni�cie. - Trzymajcie go, bo upadnie - g�os Triss by� nienaturalny, brzmia� w nim udawany gniew. Szarpn�a nim ponownie, tak by na moment znalaz� si� tu� przy niej. - Wybacz - us�ysza� jej pr�dki szept. - Musia�am. Ludzie Dijkstry przytrzymali go. Poruszy� g�ow�. Przestawia� si� na inne zmys�y. W korytarzach panowa� ruch, powietrze falowa�o, nios�o zapachy. I g�osy. Sabrina Glevissig kl�a, Triss mitygowa�a j�. �mierdz�cy koszarami Reda�czycy wlekli po pod�odze bezw�adne cia�o szepcz�ce jedwabiem sukni. Krew. Zapach krwi. I zapach ozonu. Zapach magii. Podniesione g�osy. Kroki, nerwowy stukot obcas�w. - Pospieszcie si�! To wszystko zbyt d�ugo si� ci�gnie! Powinni�my ju� by� w Garstangu! Filippa Eilhart. Zdenerwowana. - Sabrina, znajd� pr�dko Marti Sodergren. Je�li b�dzie trzeba, wyci�gnij j� z ��ka. Z Gedymdeithem jest �le. To chyba zawa�. Niech Marti si� nim zajmie. Ale nie m�w niczego, ani jej, ani temu, z kt�rym �pi. Triss, odszukaj i sprowad� do Garstangu Dorreggraya, Drithelma i Carduina. - Po co? - Reprezentuj� kr�l�w. Niech Ethain i Esterad b�d� poinformowani o naszej akcji i o jej skutkach. Zaprowadzisz ich... Triss, masz na r�ku krew! Kto? - Lydia. - Jasna cholera. Kiedy? Jak? - Czy to wa�ne jak? - zimny, spokojny g�os. Tissaia de Vries. Szelest sukni. Tissaia by�a w sukni balowej. Nie w rebelianckim uniformie. Geralt nadstawi� uszu, ale nie s�ysza� dzwonienia kajdan z dwimerytu. - Udajesz przej�t�? - Powt�rzy�a Tissaia. - Zmartwiona? Gdy organizuje si� rewolty, gdy sprowadza si� noc� uzbrojonych zbir�w, trzeba Uczy� si� z ofiarami. Lydia nie �yje, Hen Gedymdeith umiera. Widzia�am przed chwil� Artauda ze zmasakrowan� twarz�. Ile jeszcze b�dzie ofiar, Filippo Eilhart? - Nie wiem - odpowiedzia�a twardo Filippa. - Ale nie cofn� si�. - Oczywi�cie. Ty nie cofasz si� przed niczym. Powietrze drgn�o, obcasy stukn�y o posadzk� w znajomym rytmie. Filippa sz�a ku niemu. Zapami�ta� nerwowy rytm jej krok�w, gdy wczoraj razem szli przez sal� Aretuzy, by uraczy� si� kawiorem. Zapami�ta� zapach cynamonu i nardu. Teraz ten zapach miesza� si� z zapachem sody. Geralt wyklucza� sw�j udzia� w jakimkolwiek przewrocie czy puczu, ale zastanowi� si�, czy uczestnicz�c pomy�la�by o uprzednim wyczyszczeniu z�b�w. - On ci� nie widzi, Fil - powiedzia� pozornie ospale Dijkstra. - Niczego nie widzi i niczego nie widzia�. Ta z pi�knymi w�osami o�lepi�a go. S�ysza� oddech Filippy i czu� ka�dy jej ruch, ale niezdarnie poruszy� g�ow�, udaj�c bezradno��. Czarodziejka nie da�a si� nabra�. - Nie udawaj, Geralt. Triss za�mi�a ci oczy, ale wszak�e nie odebra�a rozumu. Jakim cudem si� tu znalaz�e�? - Wpad�em. Gdzie jest Yennefer? - B�ogos�awieni ci, kt�rzy nie wiedz� - w g�osie Filippy nie by�o drwiny. - Albowiem d�u�ej po�yj�. B�d� wdzi�czny Triss. To by�o mi�kkie zakl�cie, za�ma wkr�tce minie. A ty nie widzia�e� tego, czego nie wolno ci by�o zobaczy�. Pilnuj go, Dijkstra. Zaraz wr�c�. Znowu poruszenie. G�osy. D�wi�czny sopran Keiry Metz, nosowy bas Radcliffe'a. Stuk reda�skich bucior�w. I podniesiony g�os Tissai de Vries. - Pu��cie j�! Jak mogli�cie? Jak mogli�cie jej to zrobi�? - To zdrajczyni! - nosowo, Radcliffe. - Nigdy w to nie uwierz�! - Krew nie woda - zimno, Filippa Eilhart. - A cesarz Emhyr obieca� elfom wolno��. I w�asne, niezale�ne pa�stwo. Tu, na tych ziemiach. Oczywi�cie, po wyr�ni�ciu ludzi. I to wystarczy�o, by natychmiast nas zdradzi�a. - Odpowiedz! - Tissaia de Vries, z emocj�. - Odpowiedz jej, Enid! - Odpowiedz, Francesca. Brz�k kajdan z dwimerytu. I �piewny elfi akcent Franceski Findabair, Stokrotki z Dolin, najpi�kniejszej kobiety �wiata. - Va vort a me, Dh'oine. N'aen te a dice'n. - Czy to ci wystarczy, Tissaia? - g�os Filippy, jak szczekni�cie. - Czy teraz mi wierzysz? Ty, ja, my wszyscy jeste�my i zawsze byli�my dla niej Dh'oine, lud�mi, kt�rym ona, Aen Seidhe, nie ma nic do powiedzenia. A ty, Fercart? Co tobie przyrzekli Vilgefortz i Emhyr, �e zdecydowa�e� si� zdradzi�? - Id� do diab�a, zboczona gamratko. Geralt wstrzyma� oddech, ale nie dobieg� go odg�os kastetu zderzaj�cego si� ze szcz�k�. Filippa by�a bardziej opanowana od Keiry. Albo nie mia�a kastetu. - Radcliffe, zabierz zdrajc�w do Garstangu! Detmold, podaj rami� arcymistrzyni de Vries. Id�cie. Ja zaraz do��cz�. Kroki. Zapach cynamonu i nardu. - Dijkstra. - Jestem, Fil. - Twoi podkomendni nie s� tu ju� potrzebni. Niech wracaj� do Loxii. - Czy aby na pewno... - Do Loxii, Dijkstra! - Rozkaz, mi�o�ciwa pani - w g�osie szpiega zabrzmia�o szyderstwo. - Pacho�kowie odejd�, zrobili, co do nich nale�a�o. Teraz to jest ju� wy��cznie sprawa czarodziej�w. A zatem i ja nie mieszkaj�c schodz� z pi�knych oczu waszej wysoko�ci. Podzi�kowa� za pomoc i wsp�udzia� w puczu nie oczekiwa�em, ale pewien jestem, �e wasza wysoko�� zachowa mnie we wdzi�cznej pami�ci. - Wybacz, Sigismund. Dzi�kuj� ci za pomoc. - Nie ma za co, ca�a przyjemno�� po mojej stronie. Hej, Voymir, zbierz ludzi. Pi�ciu zostaje ze mn�. Reszt� sprowad� na d� i zaokr�tuj na �Spad�". Tylko cichcem, na paluszkach, bez szumu, bez sensacji. Bocznymi korytarzami. W Loxii i w porcie ani pary z g�by! Wykona�! - Nic nie widzia�e�, Geralt - powiedzia�a szeptem Filippa Eilhart, wion�c na wied�mina cynamonem, nardem i sod�. - Niczego nie s�ysza�e�. Z Vilgefortzem nigdy nie rozmawia�e�. Dijkstra zabierze ci� teraz do Loxii. Postaram si� odnale�� ci� tam, gdy... Gdy wszystko si� sko�czy. Obieca�am ci co� wczoraj i dotrzymam s�owa. - Co z Yennefer? - On chyba ma obsesj� - Dijkstra wr�ci�, szuraj�c nogami. - Yennefer, Yennefer... Do znudzenia. Nie przejmuj si� nim, Fil. S� wa�niejsze sprawy. Czy przy Vilgefortzu znaleziono to, co spodziewano si� znale��? - Owszem. Prosz�, to dla ciebie. - Oho! - szelest rozwijanego papieru. - Oho! Oho, oho! Pi�knie! Diuk Nitert. Wybornie! Baron... - Dyskretniej, bez nazwisk. I bardzo ci� prosz�, po powrocie do Tretogoru nie zaczynaj od razu od egzekucji. Nie wywo�uj przedwcze�nie skandalu. - Nie obawiaj si�. Ch�optysie z tej listy, tak �ase na nilfgaardzkie z�oto, s� bezpieczni. Na razie. To b�d� moje kochane marioneteczki do poci�gania za sznureczki. A p�niej na�o�y si� im sznureczki na szyjeczki... Ciekawo��, byty i inne listy? Zdrajcy z Kaedwen, z Temerii, z Aedirn? Rad bym rzuci� na nie okiem. Cho�by k�tem oka... - Wiem, �e rad by�. Ale to nie twoja sprawa. Tamte listy dostali Radcliffe i Sabrina Glevissig, ju� oni b�d� wiedzieli, jak si� nimi pos�u�y�. A teraz �egnaj. Spiesz� si�. - Fil. - S�ucham. - Przywr�� wied�minowi wzrok. Niech si� nie potyka na schodach. *** W sali balowej Aretuzy bankiet trwa� nadal, ale zmieni� form� na bardziej tradycyjn� i swojsk�. Sto�y poprze-suwano, czarodzieje i czarodziejki poznosili do sali zdobyte gdzie� fotele, krzes�a i zydle, porozsiadali si� na nich i po�wi�cili rozmaitym rozrywkom. Wi�kszo�� tych rozrywek by�a nietaktowna. Liczna grupa, obsiad�szy dooko�a wielki anta� siwuchy, pi�a, gaw�dz�c i od czasu do czasu wybuchaj�c gromkim �miechem. Ci, kt�rzy jeszcze niedawno delikatnie k�uli wyszukane zak�ski srebrnymi widelczykami, teraz bez �enady ogryzali trzymane obur�cz baranie �ebra. Kilku r�n�o w karty, lekcewa��c otoczenie. Kilku spa�o. W k�cie jaka� para ca�owa�a si� zapami�tale, a zapa�, z jakim to czynili, wskazywa�, �e nie poprzestan� na ca�owaniu. - Popatrz tylko na nich, wied�minie - Dijkstra przechyli� si� przez balustrad� kru�ganka, przygl�daj�c si� czarodziejom z wysoko�ci. - Jak si� rado�nie bawi�, pomy�la�by�, pachol�ta. A tymczasem ich Rada w�a�nie przydupi�a bez ma�a ca�� ich Kapitu�� i s�dzi j� za zdrad�, za kumanie si� z Nilfgaardem. Sp�jrz na t� park�. Zaraz poszukaj� sobie ustronnego k�cika, a zanim sko�cz� si� gzi�, Vilgefortz b�dzie wisia�. Ach, dziwny jest ten �wiat... - Zamknij si�, Dijkstra. *** Droga wiod�ca ku Loxii wgryza�a si� zygzakiem schod�w w zbocze g�ry. Schody ��czy�y tarasy, udekorowane zaniedbanymi �ywop�otami, klombami i przysuszonymi agawami w donicach. Na jednym z mijanych taras�w Dijkstra zatrzyma� si�, podszed� do muru, do rz�du kamiennych �b�w chimer, z paszcz kt�rych ciurka�a woda. Szpieg pochyli� si�, pi� d�ugo. Wied�min przybli�y� si� do balustrady. Morze pob�yskiwa�o z�otem, niebo mia�o kolor jeszcze bardziej kiczowaty ni� na obrazach w Galerii Chwa�y. W dole widzia� oddzia�ek odes�anych z Aretuzy Reda�czyk�w, w karnym szyku zmierzaj�cy do portu. Przechodzili w�a�nie przez mostek spinaj�cy brzegi skalnej rozpadliny. Tym, co nagle zwr�ci�o jego uwag�, by�a samotna kolorowa posta�. Posta� rzuca�a si� w oczy, bo porusza�a si� szybko. I w przeciwnym kierunku ni� Reda�czycy. W g�r�, do Aretuzy. - No - Dijkstra ponagli� go chrz�kni�ciem. - Komu w drog�, temu czas. - Je�li ci tak spieszno, id� sam. - No pewnie - wykrzywi� si� szpieg. - A ty wr�cisz na g�r� ratowa� twoj� Yennefer. I narozrabiasz jak pijany gnom. Idziemy do Loxii, wied�minie. Czy ty z�udzenia masz, czy co� w tym rodzaju? My�lisz, �e wyci�gn��em ci� z Aretuzy z d�ugo tajonej mi�o�ci? Ot� nie. Wyci�gn��em ci� stamt�d, bo jeste� mi potrzebny. - Do czego? - Udajesz? W Aretuzie studiuje dwana�cie panienek z pierwszych rod�w Redanii. Nie mog� ryzykowa� konfliktu z szanown� rektork�, Margarit� Laux-Antille. Rektorka nie wyda mi Cirilli, ksi�niczki Cintry, kt�r� Yennefer przywioz�a na Thanedd. Natomiast tobie j� wyda. Gdy j� o to poprosisz. - Sk�d �mieszne przypuszczenie, �e poprosz�? - Ze �miesznego za�o�enia, �e zechcesz zapewni� Cirilli bezpiecze�stwo. Pod moj� opiek�, pod opiek� kr�la Vizimira, b�dzie bezpieczna. W Tretogorze. Na Thanedd bezpieczna nie jest. Powstrzymaj si� od z�o�liwych' komentarzy. Tak, wiem, �e pocz�tkowo kr�lowie nie mieli wobec dziewczyny najpi�kniejszych plan�w. Ale to si� zmieni�o. Teraz sta�o si� oczywiste, �e �ywa, zdrowa i bezpieczna Cirilla mo�e by� w nadci�gaj�cej wojnie warta wi�cej ni� dziesi�� hufc�w ci�kiej jazdy. Martwa nie jest warta funta k�ak�w. - Filippa Eilhart wie, co zamierzasz? - Nie wie. Nie wie nawet tego, �e ja wiem, �e dziewczyna jest w Loxii. Moja niegdy� ukochana Fil wysoko zadziera g�ow�, ale kr�lem Redanii wci�� jest Vizimir. Ja wykonuj� rozkazy Vizimira, knowania czarodziej�w g�wno mnie obchodz�. Cirilla wsi�dzie na �Spad�" i po�egluje do Novigradu, stamt�d pojedzie do Tretogoru. I b�dzie bezpieczna. Wierzysz mi? Wied�min pochyli� si� ku jednej z g��w chimer, popi� wody ciurkaj�cej z monstrualnej paszczy. - Wierzysz mi? - powt�rzy� Dijkstra, staj�c nad nim. Geralt wyprostowa� si�, otar� wargi i z ca�ych si� waln�� go w szcz�k�. Szpieg zatoczy� si�, ale nie upad�. Najbli�szy z Reda�czyk�w przyskoczy� i chcia� chwyci� wied�mina, ale chwyci� powietrze, a zaraz potem usiad�, wypluwaj�c krew i z�b. Wtedy rzucili si� na niego wszyscy. Powsta� �cisk, nie�ad, zamieszanie i kr�twa, a o to w�a�nie wied�minowi chodzi�o. Jeden Reda�czyk z trzaskiem wyr�n�� twarz� w kamienny �eb chimery, ciurkaj�ca z paszczy woda natychmiast zabarwi�a si� na czerwono. Drugi dosta� nasad� pi�ci w tchawic�, zgi�� si�, jakby wyrywano mu genitalia. Trzeci, walni�ty �okciem w oko, odskoczy� z j�kiem. Dijkstra chwyci� wied�mina w nied�wiedzi u�cisk, a Geralt z moc� uderzy� go obcasem w �r�dstopie. Szpieg zawy� i przekomicznie zapl�sa� na jednej nodze. Kolejny zbir chcia� r�bn�� wied�mina kordem, ale r�bn�� powietrze. Geralt chwyci� go jedn� r�k� za �okie�, drug� za nadgarstek, zakr�ci�, zwalaj�c na ziemi� dw�ch innych, pr�buj�cych wsta�. Trzymany zbir by� silny, ani my�la� wypu�ci� korda. Geralt wzmocni� chwyt i z trzaskiem z�ama� mu r�k�. Dijkstra, nadal kicaj�c na jednej nodze, podni�s� z ziemi korsek� i zamierza� przybi� wied�mina do muru tr�j-z�bnym ostrzem. Geralt uchyli� si�, chwyci� drzewce obur�cz i zastosowa� znan� uczonym zasad� d�wigni. Szpieg, widz�c rosn�ce w oczach ceg�y i fugi muru, pu�ci� korsek�, ale i tak zbyt p�no, by unikn�� zderzenia si� kroczem z ciurkaj�cym wod� �bem chimery. Geralt wykorzysta� korsek� do zwalenia z n�g kolejnego zbira, potem opar� drzewce o posadzk� i uderzeniem buta z�ama� je, skracaj�c do d�ugo�ci miecza. Wypr�bowa� pa�k�, najpierw wal�c w kark Dijkstr� siedz�cego okrakiem na chimerze, a zaraz po tym uciszaj�c wycie draba ze z�aman� r�k�. Szwy dubletu ju� dawno pu�ci�y pod obiema pachami i wied�min czu� si� znacznie lepiej. Ostatni trzymaj�cy si� na nogach drab te� zaatakowa� korsek�, s�dz�c, �e jej d�ugo�� daje mu przewag�. Geralt uderzy� go w nasad� nosa, drab z impetem usiad� na donicy z agaw�. Inny Reda�czyk, nadzwyczaj uparty, wczepi� si� w udo wied�mina i ugryz� go bole�nie. Wied�min zrobi� si� z�y i silnym kopniakiem pozbawi� gryzonia mo�liwo�ci gryzienia. Na schody wbieg� zdyszany Jaskier, zobaczy�, co si� dzieje, i zblad� jak papier. - Geralt! - wrzasn�� po chwili. - Ciri znikn�a! Nie ma jej! - Spodziewa�em si� tego - wied�min zdzieli� kijem kolejnego Reda�czyka nie chc�cego le�e� spokojnie. - Ale� dajesz na siebie czeka�, Jaskier. M�wi�em ci wczoraj, gdyby co� si� sta�o, masz w dyrdy lecie� do Aretuzy! Przynios�e� m�j miecz? - Obydwa! - Ten drugi to miecz Ciri, idioto - Geralt grzmotn�� draba usi�uj�cego wsta� z agawy. - Nie znam si� na mieczach - wysapa� poeta. - Na bog�w, przesta� ich t�uc! Nie widzisz reda�skich or��w? To ludzie kr�la Vizimira! To oznacza zdrad� i bunt, za to mo�na trafi� do lochu... - Na szafot - zabe�kota� Dijkstra, dobywaj�c sztyletu i zbli�aj�c si� chwiejnym krokiem. - Obaj p�jdziecie na szafot... Wi�cej powiedzie� nie zd��y�, bo upad� na czworaki, palni�ty w bok g�owy u�omkiem drzewca korseki. - �amanie ko�em - oceni� ponuro Jaskier. - Poprzedzone szarpaniem gor�cymi kleszczami... Wied�min kopn�� szpiega w �ebra. Dijkstra przewr�ci� si� na bok jak ubity �o�. - �wiartowanie - oceni� poeta. - Przesta�, Jaskier. Dawaj oba miecze. I zje�d�aj st�d, ale szybko. Uciekaj z wyspy. Uciekaj jak najdalej! - A ty? - Wracam na g�r�. Musz� ratowa� Ciri... I Yennefer. Dijkstra, le� grzecznie i zostaw w spokoju sztylet! - Nie ujdzie ci to p�azem - wydysza� szpieg. - Sprowadz� moich... P�jd� za tob�... - Nie p�jdziesz. - P�jd�. Mam na pok�adzie �Spady" pi��dziesi�ciu ludzi... - A jest w�r�d nich cyrulik? - H�? Geralt zaszed� szpiega od ty�u, schyli� si�, chwyci� go za stop�, szarpn��, skr�ci� raptownie i bardzo mocno. Chrupn�o. Dijkstra zawy� i zemdla�. Jaskier wrzasn��, jak gdyby to by� jego w�asny staw. - To, co zrobi� mi po �wiartowaniu - mrukn�� wied�min - to ju� mnie ma�o obchodzi. *** W Aretuzie panowa�a cisza. Na sali balowej pozosta�y ju� wy��cznie niedobitki, nie maj�ce si�, by ha�asowa�. Geralt omin�� sal�, nie chc�c, by go zauwa�ono. Nie bez trudu odnalaz� komnatk�, w kt�rej nocowa� z Yennefer. Korytarze pa�acu by�y istnym labiryntem i wszystkie wygl�da�y tak samo. Szmaciana laleczka patrzy�a na niego oczami z guzik�w. Usiad� na ��ku, mocno obejmuj�c g�ow� d�o�mi. Na pod�odze komnatki nie by�o krwi. Ale na oparciu krzes�a wisia�a czarna suknia. Yennefer przebra�a si�. W m�ski str�j, uniform spiskowc�w? Albo wywleczono j� w bieli�nie. W kajdanach z dwimerytu. *** We wn�ce okna siedzia�a Marti Sodergren, uzdrowicielka. Podnios�a g�ow�, s�ysz�c jego kroki. Policzki mia�a mokre od �ez. - Hen Gedymdeith nie �yje - powiedzia�a �ami�cym si� g�osem. - Serce. Niczego nie mog�am zrobi�... Dlaczego wezwali mnie tak p�no? Sabrina uderzy�a mnie. Uderzy�a mnie w twarz. Dlaczego? Co tu si� sta�o? - Czy widzia�a� Yennefer? - Nie, nie widzia�am. Zostaw mnie. Chc� by� sama. - Wska� mi najkr�tsz� drog� do Garstangu. Prosz�. *** Powy�ej Aretuzy by�y trzy zakrzaczone tarasy, dalej zbocze g�ry robi�o si� urwiste i niedost�pne. Nad urwiskiem wznosi� si� Garstang. U podstawy pa�ac by� ciemnym, jednolicie g�adkim, przylepionym do ska� blokiem kamienia. Dopiero wy�sza kondygnacja pob�yskiwa�a marmurem i witra�ami okien, z�oci�a si� w s�o�cu blach� kopu�. Brukowana droga wiod�ca do Garstangu i dalej, na szczyt, wi�a si� dooko�a g�ry jak w��. By�a jednak jeszcze jedna droga, kr�tsza - schody ��cz�ce tarasy, tu� pod Garstangiem znikaj�ce w czarnej paszcz�ce tunelu. Te w�a�nie schody wskaza�a wied�minowi Marti Sodergren. Zaraz za tunelem by� most spinaj�cy kraw�dzie przepa�ci. Za mostem schody pi�y si� ostro w g�r� i skr�ca�y, gin�y za za�omem. Wied�min przyspieszy� kroku. Balustrada schod�w udekorowana by�a pos��kami faun�w i nimf. Pos��ki sprawia�y wra�enie �ywych. Porusza�y si�. Medalion wied�mina zacz�� silnie drga�. Przetar� oczy. Pozorny ruch pos��k�w polega� na tym, �e zmienia�y posta�. G�adki kamie� zamienia� si� w porowat�, bezkszta�tn� mas�, z�art� przez wichry i s�l. I zaraz po tym odnawia� si� znowu. Wiedzia�, co to znaczy. Maskuj�ca Thanedd iluzja chwia�a si�, zanika�a. Mostek te� by� cz�ciowo iluzoryczny. Przez dziurawy jak rzeszoto kamufla� przeziera�a przepa�� i hucz�cy na jej dnie wodospad. Nie by�o ciemnych p�yt wskazuj�cych bezpieczn� drog�. Przeszed� przez mostek powoli, bacz�c na ka�dy krok, przeklinaj�c w duchu strat� czasu. Gdy znalaz� si� po drugiej stronie przepa�ci, us�ysza� kroki biegn�cego cz�owieka. Pozna� go od razu. Z g�ry, ze schod�w, zbiega� Dorregaray, czarodziej b�d�cy w s�u�bie kr�la Ethaina z Cidaris. Pami�ta� s�owa Filippy Eilhart. Czarodziej�w, kt�rzy reprezentowali neutralnych kr�l�w, zaproszono do Garstangu jako obserwator�w. Ale Dorregaray gna� po schodach w tempie, kt�re sugerowa�o, �e zaproszenie nagle odwo�ano. - Dorregaray! - Geralt? - sapn�� czarodziej. - Co ty tu robisz? Nie st�j, uciekaj! Szybko w d�, do Aretuzy! - Co si� sta�o? - Zdrada! - Co? Dorregaray nagle drgn�� i kaszln�� dziwnie, a zaraz po tym pochyli� si� i upad� prosto na wied�mina. Zanim Geralt chwyci� go, zd��y� dostrzec brzechw� szaropi�rej strza�y stercz�cej mu z plec�w. Zachwia� si� z czarodziejem w obj�ciach i to uratowa�o mu �ycie, bo druga identyczna strza�a, zamiast przebi� mu gard�o, �upn�a w oble�nie u�miechni�t� facjat� kamiennego fauna, utr�caj�c mu nos i cz�� policzka. Wied�min pu�ci� Dorregaraya i zanurkowa� za balustrad� schod�w. Czarodziej zwali� si� na niego. Strzelc�w by�o dw�ch i obaj mieli u czapek wiewi�rcze ogony. Jeden zosta� na szczycie schod�w, napinaj�c �uk, drugi wyci�gn�� miecz z pochwy i pop�dzi� w d�, sadz�c po kilka stopni. Geralt str�ci� z siebie Dorregaraya, zerwa� si� dobywaj�c miecza. Strza�a za�piewa�a, wied�min przerwa� �piew, odbijaj�c grot szybkim uderzeniem klingi. Drugi elf by� ju� blisko, ale na widok odbijanej strza�y zawaha� si� na moment. Ale tylko na moment. Rzuci� si� na wied�mina, zawijaj�c mieczem do ci�cia. Geralt sparowa� kr�tko, uko�nie, tak by klinga elfa ze�lizn�a si� po jego ostrzu. Elf straci� r�wnowag�, wied�min obr�ci� si� p�ynnie i cia� go w bok szyi, pod ucho. Tylko raz. Wystarczy�o. Strzelec na szczycie schod�w znowu napina� �uk, ale nie zd��y� spu�ci� ci�ciwy. Geralt zobaczy� b�ysk, elf krzykn��, roz�o�y� r�ce i run�� w d�, turlaj�c si� po stopniach. Kubrak na jego plecach p�on��. Ze schod�w zbiega� nast�pny czarodziej. Na widok wied�mina zatrzyma� si�, uni�s� r�k�. Geralt nie traci� czasu na wyja�nienia, pad� p�asko na ziemi�, a ognista b�yskawica z sykiem przelecia�a nad nim, w drobny py� rozbijaj�c statu� fauna. - Przesta�! - wrzasn��. - To ja, wied�min! - Psiakrew - wydysza� czarodziej, podbiegaj�c. Geralt nie przypomina� go sobie z bankietu. - Wzi��em ci� za jednego z tych elfich bandyt�w... Co z Dorregarayem? �yje? - Chyba tak... - Pr�dko, na drug� stron� mostu! Przeci�gn�li Dorregaraya, szcz�liwie, bo w po�piechu nie zwracali uwagi na chwiej�c� si� i zanikaj�c� iluzj�. Nikt ich nie �ciga�, mimo to czarodziej wyci�gn�� r�k�, wyskandowa� zakl�cie i kolejn� b�yskawic� rozwali� most. Kamienie zahucza�y po �cianach przepa�ci. - To ich powinno zatrzyma� - powiedzia�. Wied�min otar� krew p�yn�c� z ust Dorregaraya. - On ma przebite p�uco. Mo�esz mu pom�c? - Ja mog� � powiedzia�a Marti Sodergren, z wysi�kiem wspinaj�c si� po schodach od strony Aretuzy, od tunelu. -Co tu si� dzieje, Carduin? Kto go postrzeli�? - Scoia'tael - czarodziej wytar� czo�o r�kawem. - W Garstangu trwa walka. Przekl�ta banda, jedni lepsi od drugich! Filippa noc� zakuwa Vilgefortza w kajdany, a Vilgefortz i Francesca Findabair sprowadzaj� na wysp� Wiewi�rki! A Tissaia de Vries... Jasna cholera, ta narobi�a zamieszania! - M�w�e sk�adniej, Carduin! - Nie b�d� traci� czasu na gadanie! Uciekam do Loxii, stamt�d natychmiast teleportuj� si� do Koviru. A ci tam, w Garstangu, niech si� wyr�n� nawzajem! To ju� nie ma �adnego znaczenia! Jest wojna! Ca�a ta draka by�a uknuta przez Filipp�, by umo�liwi� kr�lom wszcz�cie wojny z Nilfgaardem! Meve z Lyrii i Demawend z Aedirn sprowokowali Nilfgaard! Rozumiecie to? - Nie - powiedzia� Geralt. - I wcale nie chcemy rozumie�. Gdzie jest Yennefer? - Przesta�cie! - wrzasn�a Marti Sodergren, schylona nad Dorregarayem. - Pom�cie mi! Przytrzymajcie go! Nie mog� wyci�gn�� strza�y! Pomogli jej. Dorregaray j�cza� i dygota�, schody te� dr�a�y. Geralt pocz�tkowo s�dzi�, �e to magia lecz�cych zakl�� Marti. Ale to by� Garstang. Nagle eksplodowa�y witra�e, w oknach pa�acu zamigota� ogie�, zak��bi� si� dym. - Jeszcze si� bij� - zgrzytn�� z�bami Carduin. - Tam idzie ostro, zakl�cie na zakl�cie... - Zakl�cia? W Garstangu? Tam jest przecie� aura antymagiczna! - To sprawka Tissai. Nagle zdecydowa�a si�, po czyjej stronie stan��. Zdj�a blokad�, zlikwidowa�a aur� i zneutralizowa�a dwimeryt. Wtedy wszyscy skoczyli sobie do garde�! Vilgefortz i Terranova z jednej, Filippa i Sabrina z drugiej strony... P�k�y kolumny i sklepienie si� zawali�o... A Francesca otworzy�a wej�cie do podziemi, stamt�d nagle wyskoczy�y te elfie diab�y... Krzyczeli�my, �e jeste�my neutralni, ale Vilgefortz tylko si� za�mia�. Zanim zd��yli�my zbudowa� os�on�, Drithelm dosta� strza�� w oko, Rejeana nadziali jak je�a... Na dalszy rozw�j wypadk�w nie czeka�em. Marti, d�ugo jeszcze? Musimy st�d wia�! - Dorregaray nie b�dzie m�g� i�� - uzdrowicielka wytar�a zakrwawione r�ce w bia�� balow� sukni�. - Teleportuj nas, Carduin. - St�d? Oszala�a� chyba. Za blisko Tor Lara. Portal Lary emanuje i wykrzywi ka�dy teleport. St�d nie mo�na si� teleportowa�! - On nie mo�e chodzi�! Musz� przy nim zosta�... - To zosta�! � Carduin wsta�. � I baw si� dobrze! Mnie �ycie mi�e! Wracam do Koviru! Kovir jest neutralny! - Pi�knie - wied�min splun��, patrz�c za nikn�cym w tunelu czarodziejem. - Kole�e�stwo i solidarno��! Ale i ja nie mog� z tob� zosta�, Marti. Musz� i�� do Garstangu. Tw�j neutralny konfrater rozpieprzy� most. Jest inna droga? Marti Sodergren poci�gn�a nosem. Potem podnios�a g�ow� i pokiwa�a twierdz�co. *** By� ju� pod murem Garstangu, gdy na g�ow� spad�a mu Keira Metz. Wskazana przez uzdrowicielk� droga wiod�a przez wisz�ce ogrody po��czone serpentyn� schodk�w. Schodki g�sto poro�ni�te by�y bluszczem i kaprifolium, zielsko utrudnia�o wspinaczk�, ale dawa�o ukrycie. Uda�o mu si� niepostrze�enie dosta� pod sam mur pa�acu. Gdy szuka� wej�cia, spad�a na niego Keira, obydwoje zwalili si� w krzaki tarniny. - Wybi�am sobie z�b - stwierdzi�a ponuro czarodziejka, sepleni�c lekko. By�a rozczochrana, brudna, pokryta tynkiem i sadz�, na policzku mia�a wielki krwiak. - I chyba z�ama�am nog� - doda�a, pluj�c krwi�. - To ty, wied�minie? Spad�am na ciebie? Jakim cudem? - Te� si� zastanawiam. - Terranova wyrzuci� mnie oknem. - Mo�esz wsta�? - Nie, nie mog�. - Chc� dosta� si� do �rodka. Nie zauwa�ony. Kt�r�dy? - Czy wszyscy wied�mini - Keira splun�a ponownie, j�kn�a, pr�buj�c unie�� si� na �okciu - s� wariatami? W Garstangu trwa walka! Tam gotuje si� tak, �e a� sztukateria p�ynie ze �cian! Szukasz guza? - Nie. Szukani Yennefer. - Ha! - Keira zaprzesta�a wysi�k�w, po�o�y�a si� na wznak. - Chcia�abym, �eby i mnie kto� tak kocha�. We� mnie na r�ce. - Mo�e innym razem. Troch� si� spiesz�. - We� mnie na r�ce, m�wi�! Wska�� ci drog� do Garstangu. Musz� dosta� tego skurwysyna Terranov�. No, na co czekasz? Sam nie odnajdziesz wej�cia, a je�li nawet, to wyko�cz� ci� skurwysy�skie elfy... Ja nie mog� chodzi�, ale jestem jeszcze zdolna do rzucenia paru zakl��. Je�li kto� stanie nam na drodze, po�a�uje. Wrzasn�a, gdy j� podnosi�. - Przepraszam. - Nie szkodzi - otoczy�a mu szyj� ramionami, - To ta noga. Ci�gle pachniesz jej perfumami, wiesz? Nie, nie t�dy. Zawr�� i id� pod g�r�. Jest drugie wej�cie, od strony Tor Lara. Mo�e tam nie ma elf�w... Auuu! Ostro�niej, cholera! - Przepraszam. Sk�d wzi�li si� tu Scoia'tael? - Byli w podziemiach. Thanedd jest pusta jak �upina, tam jest wielka kawerna, mo�na wp�yn�� statkiem, je�li si� wie kt�r�dy. Kto� im zdradzi� kt�r�dy... Auuuu! Uwa�aj! Nie trz� mn�! - Przepraszam. A wi�c Wiewi�rki przyp�yn�y morzem? Kiedy? - Cholera wie kiedy. Mo�e wczoraj, mo�e tydzie� temu? My�my szykowali si� na Vilgefortza, a Vilgefortz na nas. Vilgefortz, Francesca, Terranova i Fercart... Nie�le nas wyrolowali. Filippa my�la�a, �e im chodzi�o o powolne przej�cie w�adzy w Kapitule, o wywieranie wp�ywu na kr�l�w... A oni mieli zamiar wyko�czy� nas w trakcie zjazdu... Geralt, ja tego nie wytrzymam... Noga... Po�� mnie na chwil�. Auuuuu! - Keira, to otwarte z�amanie. Krew cieknie przez nogawk�. - Zamknij si� i s�uchaj. Bo tu chodzi o twoj� Yennefer. Weszli�my do Garstangu, do sali obrad. Tam jest blokada antymagiczna, ale to nie dzia�a na dwimeryt, czuli�my si� bezpieczni. Zacz�a si� k��tnia. Tissaia i ci neutralni wrzeszczeli na nas, my�my wrzeszczeli na nich. A Vilgefortz milcza� i u�miecha� si�... *** - Powtarzam, Vilgefortz jest zdrajc�! Skuma� si� z Emhyrem z Nilfgaardu, wci�gn�� do spisku innych! Z�ama� Prawo, sprzeniewierzy� si� nam i kr�lom... - Powoli, Filippa. Ja wiem, �e �aski, kt�rymi otacza ci� Vizimir, znacz� dla ciebie wi�cej ni� solidarno�� Bractwa. To samo dotyczy ciebie, Sabrina, bo identyczn� rol� odgrywasz w Kaedwen. Keira Metz i Triss Merigold reprezentuj� interesy Foltesta z Temerii, Radcliffe jest narz�dziem Demawenda z Aedirn... - Co to ma do rzeczy, Tissaia? - Interesy kr�l�w nie musz� pokrywa� si� z naszymi. Ja doskonale wiem, o co chodzi. Kr�lowie rozpocz�li eksterminacj� elf�w i innych nieludzi. Mo�e ty, Filippa, uwa�asz to za s�uszne. Mo�e ty, Radcliffe, uwa�asz za w�a�ciwe wspomaga� wojska Demawenda w ob�awach na Scoia'tael. Ale ja jestem temu przeciwna. I nie dziwi� si� Enid Findabair, �e jest temu przeciwna. Ale to jeszcze nie oznacza zdrady. Nie przerywaj mi! Ja doskonale wiem, co zamierzyli wasi kr�lowie, wiem, �e chc� rozp�ta� wojn�. Dzia�ania, kt�re mia�yby tej wojnie zapobiec, s� mo�e zdrad� w oczach twojego Vizimira, ale w moich nie. Je�eli chcesz s�dzi� Vilgefortza i Francesk�, s�d� r�wnie� mnie! - O jakiej wojnie m�wi si� tutaj? M�j kr�l, Esterad z Koviru, nie poprze �adnych agresywnych dzia�a� wobec cesarstwa Nilfgaardu! Kovir jest i pozostanie neutralny! - Jeste� cz�onkiem Rady, Carduin! A nie ambasadorem twego kr�la! - I kto to m�wi, Sabrina? - Do��! - Filippa waln�a pi�ci� w st�. - Zaspokoj� twoj� ciekawo��, Carduin. Pytasz, kto przygotowuje wojn�? Przygotowuje j� Nilfgaard, kt�ry zamierza nas zaatakowa� i zniszczy�. Ale Emhyr var Emreis pami�ta Wzg�rze Sodden i tym razem postanowi� zabezpieczy� si�, wy��czy� czarodziej�w z gry. W tym celu nawi�za� kontakt z Vilgefortzem z Roggeveen. Kupi� go, obiecuj�c w�adz� i zaszczyty. Tak, Tissaia. Vilgefortz, bohater spod Sodden, ma oto zosta� namiestnikiem i w�adc� wszystkich zdobytych kraj�w P�nocy. To Vilgefortz, wspomagany przez Terranov� i Fercarta, ma rz�dzi� prowincjami, kt�re powstan� w miejscu podbitych kr�lestw, to on ma wymachiwa� nilfgaardzkim batogiem nad zamieszkuj�cymi te kraje niewolnikami trudz�cymi si� dla Cesarstwa. A Francesca Finabair, Enid an Gleanna, ma zosta� kr�low� pa�stwa Wolnych Elf�w. B�dzie to oczywi�cie nilfgaardzki protektorat, ale elfom to wystarczy, je�li tylko cesarz Emhyr da im woln� r�k� w mordowaniu ludzi. A elfy niczego bardziej nie pragn�, jak mordowa� Dh'oine. - To ci�kie oskar�enie. Dlatego te� dowody b�d� musia�y by� r�wnie wa�kie. Ale nim rzucisz owe dowody na szal�, Filippo Eilhart, b�d� �wiadoma mego stanowiska. Dowody mo�na fabrykowa�, dzia�ania i ich motywy mo�na interpretowa�. Ale zaistnia�ych fakt�w nic nie zmieni. Z�ama�a� jedno�� i solidarno�� Bractwa, Filippo Eilhart. Zaku�a� cz�onk�w Kapitu�y w kajdany jak bandyt�w. Nie �miej wi�c proponowa� mi obj�cia stanowiska w nowej Kapitule, kt�r� zamierza utworzy� twoja zaprzedana kr�lom szajka puczyst�w. Mi�dzy nami jest �mier� i krew. �mier� Hena Gedymdeitha. I krew Lydii van Bredevoort. T� krew rozla�a� z pogard�. By�a� moj� najlepsz� uczennic�, Filippo Eilhart. By�am zawsze z ciebie dumna. Ale teraz mam dla ciebie wy��cznie pogard�. *** Keira Metz by�a blada jak pergamin. - Od jakiego� czasu - szepn�a - w Garstangu jest jakby ciszej. Ko�czy si�... Goni� si� po pa�acu. Tam jest pi�� kondygnacji, siedemdziesi�t sze�� komnat i sal. Jest gdzie si� goni�... - Mia�a� m�wi� o Yennefer. Spiesz si�. Boj� si�, �e zemdlejesz. - O Yennefer? Ach, tak... Wszystko sz�o po naszej my�li, kiedy nagle pojawi�a si� Yennefer. I wprowadzi�a na sal� to medium... - Kogo? - Dziewczyn�, mo�e czternastoletni�. Szare w�osy, wielkie zielone oczy... Zanim zd��yli�my si� dobrze przyjrze�, dziewczyna zacz�ta wieszczy�. Powiedzia�a o wydarzeniach w Dol Angra. Nikt nie mia� w�tpliwo�ci, �e m�wi prawd�. By�a w transie, a w transie si� nie k�amie. *** - Wczoraj w nocy - powiedzia�o medium - wojska ze znakami Lyrii i sztandarami Aedirn dokona�y agresji na cesarstwo Nilfgaardu. Zaatakowano Glevitzingen, pograniczny fort w Dol Angra. Heroldowie w imieniu kr�la Demawenda otr�bili po okolicznych wsiach, �e od dzi� Aedirn przejmuje w�adz� nad ca�ym krajem. Wezwano ludno�� do zbrojnego powstania przeciw Nilfgaardowi... - To niemo�liwe! To ohydna prowokacja! - G�adko przechodzi ci przez usta to s�owo, Filippo Eilhart - powiedzia�a spokojnie Tissaia de Vries. - Ale nie �ud� si�, twoje wrzaski nie przerw� transu. M�w dalej, dziecko. - Cesarz Emhyr var Emreis wyda� rozkaz, by odpowiedzie� ciosem na cios. Wojska nilfgaardzkie dzi� o �wicie wkroczy�y do Lyrii i Aedirn. - Tak tedy - u�miechn�a si� Tissaia - nasi kr�lowie pokazali, jacy to z nich rozumni, �wiatli i mi�uj�cy pok�j w�adcy. A niekt�rzy z czarodziej�w udowodnili, czyjej sprawie naprawd� s�u��. Tych, kt�rzy mogliby zapobiec zaborczej wojnie, przezornie zakuto w kajdany z dwimerytu i postawiono im bzdurne zarzuty... - To wszystko wierutne k�amstwo! - Do dupy z wami wszystkimi! - wrzasn�a nagle Sa-brina Glevissig. - Filippa! Co to wszystko znaczy? Co ma znaczy� ta draka w Dol A�gra? Czy nie ustalili�my, �eby nie zaczyna� za wcze�nie? Dlaczego ten pieprzony Dema-wend nie wstrzyma� si�? Dlaczego ta zdzira Meve... - Zamilcz, Sabrina! - Ale� nie, niech m�wi - Tissaia de Vries unios�a g�ow�. - Niech powie o skoncentrowanej na granicy armii Henselta z Kaedwen. Niech powie o wojskach Foltesta z Temerii, kt�re ju� pewnie spuszczaj� na wod� �odzie, do tej pory ukrywane w zaro�lach nad Jarug�. Niech powie o korpusie ekspedycyjnym pod dow�dztwem Vizimira z Redanii, stoj�cym nad Pontarem. Czy ty s�dzi�a�, Filippa, �e my jeste�my �lepi i g�usi? - To jest jedna wielka cholerna prowokacja! Kr�l Vizimir... - Kr�l Vizimir - przerwa�o beznami�tnym g�osem szarow�ose medium - zosta� wczoraj w nocy zamordowany. Zasztyletowany przez zamachowca. Redania nie ma ju� kr�la. - Redania ju� od dawna nie mia�a kr�la - Tissaia de Vries wsta�a. - W Redanii panowa�a ja�nie wielmo�na Filippa Eilhart, godna nast�pczyni Raffarda Bia�ego. Gotowa dla w�adzy absolutnej po�wi�ci� dziesi�tki tysi�cy istnie�. - Nie s�uchajcie jej! - wrzasn�a Filippa. - Nie s�uchajcie tego medium! To narz�dzie, bezrozumne narz�dzie... Komu ty s�u�ysz, Yennefer? Kto rozkaza� ci przyprowadzi� tu tego potwora? - Ja - powiedzia�a Tissaia de Vries. *** - Co by�o dalej? Co sta�o si� z dziewczyn�? Z Yennefer? - Nie wiem - Keira zamkn�a oczy. - Tissaia nagle znios�a blokad�. Jednym zakl�ciem. W �yciu nie widzia�am czego� podobnego... Oszo�omi�a nas i przyblokowa�a, potem uwolni�a Vilgefortza i innych... A Francesca otworzy�a wej�cia do podziemi i w Garstangu nagle zaroi�o si� od Scoia'tael. Dowodzi� nimi cudak w zbroi i skrzydlatym, nilfgaardzkim he�mie. Pomaga� mu typ ze znamieniem na twarzy. Ten umia� rzuca� zakl�cia. I zas�ania� si� magi�... - Rience. - Mo�e, nie wiem. By�o gor�co... Run�� strop. Zakl�cia i strza�y... Masakra... W�r�d nich zabity Fercart, w�r�d nas zabity Drithelm, zabity Radcliffe> zabici Mar�uard, Rejean i Bianca d'Este... Kontuzjowana Triss Merigold, ranna Sabrina... Gdy Tissaia zobaczy�a trupy, zrozumia�a sw�j b��d, pr�bowa�a nas chroni�, pr�bowa�a mitygowa� Vilgefortza i Terranov�... Vilgefortz wy�mia� j� i wykpi�. Wtedy straci�a g�ow� i uciek�a. Och, Tissaia... Tyle trup�w... - Co z dziewczyn� i Yennefer? - Nie wiem - czarodziejka zanios�a si� kaszlem, splun�a krwi�. Oddycha�a bardzo p�ytko i z wyra�nym trudem. - Po kt�rej� z rz�du eksplozji na moment straci�am przytomno��. Ten z blizn� i jego elfy obezw�adnili mnie. Terranova najpierw mnie skopa�, a potem wyrzuci� oknem. - To nie tylko noga, Keira. Masz po�amane �ebra. - Nie zostawiaj mnie. - Musz�. Wr�c� po ciebie. - Akurat. *** Na pocz�tku by� tylko migotliwy chaos, pulsowanie cieni, kot�owisko mroku i jasno�ci, ch�r be�kotliwych, dobiegaj�cych z otch�ani g�os�w. Nagle g�osy przybra�y na sile, dooko�a eksplodowa� wrzask i huk. Jasno�� w�r�d mroku sta�a si� ogniem po�eraj�cym arrasy i gobeliny, snopami iskier zdaj�cymi si� tryska� ze �cian, z balustrad i z kolumn podtrzymuj�cych sklepienie. Ciri zakrztusi�a si� dymem i zrozumia�a, �e to ju� nie sen. Spr�bowa�a wsta�, wspieraj�c si� na r�kach. Natrafi�a d�oni� na wilgo�, spojrza�a w d�. Kl�cza�a w ka�u�y krwi. Tu� obok le�a�o nieruchome cia�o. Cia�o elfa. Pozna�a to od razu. - Wsta�. Yennefer sta�a obok. W d�oni mia�a sztylet. - Pani Yennefer... Gdzie my jeste�my? Niczego nie pami�tam... Czarodziejka szybko chwyci�a j� za r�k�. - Jestem przy tobie, Ciri. - Gdzie my jeste�my? Dlaczego wszystko si� pali? Kim jest ten... Ten tutaj? - Powiedzia�am ci kiedy�, wieki temu, �e Chaos wyci�ga po ciebie r�k�. Pami�tasz? Nie, pewnie nie pami�tasz. Ten elf wyci�gn�� po ciebie r�k�. Musia�am zabi� go no�em, bo jego mocodawcy tylko czekaj�, by kt�ra� z nas ujawni�a si�, u�ywaj�c magii. I doczekaj� si�, ale jeszcze nie teraz... Jeste� ju� ca�kowicie przytomna? - Ci czarodzieje... - szepn�a Ciri. - Ci w du�ej sali... Co ja do nich m�wi�am? I dlaczego to m�wi�am? Ja wcale nie chcia�am... Ale musia�am m�wi�! Dlaczego? Dlaczego, pani Yennefer? - Cicho, brzydulko. Pope�ni�am b��d. Nikt nie jest doskona�y. Z do�u rozleg� si� huk i przera�liwy krzyk. - Chod�. Pr�dko. Nie mamy czasu. Pobieg�y korytarzem. Dym by� coraz g�stszy, dusi�, d�awi�, o�lepia�. Mury dygota�y od eksplozji. - Ciri - Yennefer zatrzyma�a si� na skrzy�owaniu korytarzy, mocno �cisn�a d�o� dziewczynki. - Pos�uchaj mnie teraz, pos�uchaj uwa�nie. Ja musz� tu zosta�. Widzisz te schody? Zejdziesz nimi... - Nie! Nie zostawiaj mnie samej! - Musz�. Powtarzam, zejdziesz tymi schodami. Na sam d�. Tam b�d� drzwi, za nimi d�ugi korytarz. Na ko�cu korytarza jest stajnia, w niej stoi jeden osiod�any ko�. Tylko jeden. Wyprowadzisz go i dosi�dziesz. To wy�wiczony ko�, s�u�y go�com je�d��cym do Loxii. Zna drog�, wystarczy go pop�dzi�. Gdy b�dziesz w Loxii, odszukasz Margarit� i oddasz si� pod jej opiek�. Nie odst�puj jej nawet na krok... - Pani Yennefer! Nie! Nie chc� by� sama! - Ciri - powiedzia�a cicho czarodziejka. - Kiedy� ju� powiedzia�am ci, �e wszystko, co robi�, robi� dla twojego dobra. Zaufaj mi. Prosz� ci�, zaufaj mi. Biegnij. Ciri by�a ju� na schodach, gdy jeszcze raz us�ysza�a g�os Yennefer. Czarodziejka sta�a przy kolumnie, opieraj�c o ni� czo�o. - Kocham ci�, c�reczko - powiedzia�a niewyra�nie. - Biegnij. *** Osaczyli j� w po�owie schod�w. Z do�u dw�ch elf�w z wiewi�rczymi ogonami u czapek, z g�ry cz�owiek w czarnym stroju. Ciri bez namys�u przeskoczy�a przez balustrad� i uciek�a w boczny korytarz. Pobiegli za ni�. By�a szybsza i umkn�aby im bez trudu, gdyby nie to, �e korytarz ko�czy� si� otworem okiennym. Wyjrza�a. Wzd�u� muru bieg� kamienny wyst�p, szeroki mo�e na dwie pi�dzi. Ciri prze�o�y�a nogi przez parapet i wysz�a. Odsun�a si� od okna, przywar�a plecami do �ciany. W oddali l�ni�o morze. Z okna wychyli� si� elf. Mia� ja�niutkie w�osy i zielone oczy, na szyi jedwabn� chustk�. Ciri odsun�a si� pr�dko, posuwaj�c ku drugiemu oknu. Ale przez to drugie wyjrza� cz�owiek w czarnym stroju. Ten mia� oczy ciemne i paskudne, na policzku czerwonaw� plam�. - Mamy ci�, dziewko! Spojrza�a w d�. Pod sob�, bardzo daleko, widzia�a dziedziniec. A nad dziedzi�cem, jakie� dziesi�� st�p poni�ej wyst�pu, na kt�rym sta�a, by� mostek ��cz�cy dwa kru�ganki. Tyle �e to nie by� mostek. To by�y szcz�tki mostku. W�ska kamienna k�adka z resztkami pogruchotanej balustrady. - Na co czekacie? - krzykn�� ten z blizn�. - Wy�a�cie i �apcie j�! Jasnow�osy elf ostro�nie wyszed� na wyst�p, przycisn�� si� plecami do �ciany. Wyci�gn�� r�k�. By� blisko. Ciri prze�kn�a �lin�. Kamienna k�adka, pozosta�o�� mostu, nie by�a w�sza ni� hu�tawka w Kaer Morhen, a ona dziesi�tki razy skaka�a na hu�tawk�, umia�a amortyzowa� skok i utrzymywa� r�wnowag�. Ale wied�mi�sk� hu�tawk� dzieli�y od ziemi cztery stopy, a pod kamienn� k�adk� zia�a przepa�� tak g��boka, �e p�yty podw�rca wydawa�y si� mniejsze od d�oni. Skoczy�a, wyl�dowa�a, zachwia�a si�, utrzyma�a r�wnowag�, chwytaj�c si� pot�uczonej balustrady. Pewnymi kro- karni osi�gn�a kru�ganek. Nie mog�a si� powstrzyma� -odwr�ci�a si� i pokaza�a prze�ladowcom zgi�ty �okie�, gest, kt�rego nauczy� j� krasnolud Yarpen Zigrin. Cz�owiek z blizn� zakl�� g�o�no. - Skacz! - krzykn�� do jasnow�osego elfa stoj�cego na wyst�pie. - Skacz za ni�! - Chyba zwariowa�e�, Rience - powiedzia� zimno elf. - Skacz sam, je�li wola. *** Szcz�cie, jak to zwykle bywa, nie dopisa�o, nie towarzyszy�o jej d�ugo. Gdy zbieg�a z kru�ganka i wymkn�a si� za mur, w krzaki tarniny, schwytano j�. Schwyta� j� i unieruchomi� w niesamowicie silnym u�cisku niski, lekko oty�y m�czyzna z opuchni�tym nosem i rozci�t� warg�. - Tu� mi - zasycza�. - Tu� mi, laleczko! Ciii szarpn�a si� i zawy�a, bo zaci�ni�te na jej ramionach d�onie porazi�y j� nagle paroksyzmem obezw�adniaj�cego b�lu. M�czyzna zarechota�. - Nie trzepocz, szary ptaszku, bo przypal� ci pi�rka. Pozw�l, niech ci si� przyjrz�. Niech no popatrz� na piskl�tko, kt�re a� tyle warte jest dla Emhyra var Emreisa, imperatora Nilfgaardu. I dla Vilgefortza. Ciri przesta�a si� wyrywa�. Niski m�czyzna obliza� pokaleczon� warg�. - Ciekawe - zasycza� znowu, pochylaj�c si� ku niej. -Taka� niby cenna, a ja, uwa�asz, nie da�bym za ciebie nawet z�amanego szel�ga. Jak te� te pozory myl�. Ha! Skarbie m�j! A gdyby Emhyrowi da� ci� w prezencie nie Vilgefortz, nie Rience, nie ten galant w pierzastym he�mie, ale stary Terranova? Czy Emhyr by�by �askaw dla starego Terranovy? Co na to powiesz, wieszczko? Wszak�e umiesz wieszczy�! Jego oddech �mierdzia� nie do wytrzymania. Ciri odwr�ci�a g�ow�, krzywi�c si�. �le zrozumia�. - Nie k�ap na mnie dziobkiem, ptaszku! Ja nie l�kam si� ptaszk�w. A mo�e powinienem? Co, fa�szywa wr�bitko? Podstawiona wyrocznio? Czy powinienem l�ka� si� ptaszk�w? - Powiniene� - szepn�a Ciri, czuj�c zawr�t g�owy i ogarniaj�ce j� nagle zimno. Terranova za�mia� si�, odrzucaj�c g�ow� do ty�u. �miech zmieni� si� w ryk b�lu. Wielka szara sowa bezszelestnie sfrun�a z g�ry i wpi�a mu si� szponami w oczy. Czarodziej pu�ci� Ciri, gwa�townym ruchem str�ci� z siebie sow�, a zaraz po tym run�� na kolana i chwyci� si� za twarz. Spomi�dzy palc�w zat�tni�a krew. Ciri wrzasn�a, cofn�a si�. Terranova odj�� od twarzy zakrwawione i pokryte �luzem r�ce, dzikim, rw�cym si� g�osem zacz�� skandowa� zakl�cie. Nie zd��y�. Za jego plecami pojawi� si� niewyra�ny kszta�t, wied�mi�ska klinga zawy�a w powietrzu i przeci�a mu kark tu� pod potylic�. *** - Geralt! - Ciri. - Nie czas na czu�o�ci - powiedzia�a ze szczytu muru sowa, zamieniaj�c si� w ciemnow�os� kobiet�. - Uciekajcie! Biegn� tu Wiewi�rki! Ciri wyzwoli�a si� z ramion Geralta, spojrza�a ze zdumieniem. Siedz�ca na szczycie muru kobieta-sowa wygl�da�a okropnie. By�a osmalona, obszarpana, umazana popio�em i krwi�. - Ty ma�y potworze - powiedzia�a kobieta-sowa, patrz�c na ni� z g�ry. - Za t� twoj� niewczesn� wieszczb� powinnam ci�... Ale obieca�am, co� twojemu wied�minowi, a ja zawsze dotrzymuj� s�owa. Nie mog�am da� ci Rience'a, Geralt. W zamian daj� ci j�. �yw�. Uciekajcie! *** Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach by� w�ciek�y. Dziewczyn�, kt�r� rozkazano mu schwyta�, widzia� tylko przez chwil�, ale zanim zdo�a� cokolwiek przedsi�wzi��, zatraceni czarownicy rozp�tali w Garstangu piek�o uniemo�liwiaj�ce przedsi�branie czegokolwiek. Cahir straci� orientacj� w�r�d dymu i po�aru, na o�lep kr��y� korytarzami, biega� po schodach i kru�gankach, przeklinaj�c Vilgefortza, Rience'a, siebie i ca�y �wiat. Od spotkanego elfa dowiedzia� si�, �e dostrze�ono dziewczyn� poza pa�acem, uciekaj�c� drog� ku Aretuzie. I wtedy szcz�cie u�miechn�o si� do Cahira. Scoia'tael znale�li w stajni osiod�anego konia. **** - Biegnij przodem, Ciri. S� blisko. Ja ich zatrzymam, a ty biegnij. Biegnij, ile si�! Jak na Mordowni! - Ty te� chcesz mnie zostawi� sam�? - B�d� tu� za tob�. Ale nie ogl�daj si�! - Daj mi m�j miecz, Geralt. Spojrza� na ni�. Ciri odruchowo cofn�a si�. Takich oczu nie widzia�a u niego jeszcze nigdy. - Maj�c miecz, b�dziesz mo�e musia�a zabija�. Potrafisz? - Nie wiem. Daj mi miecz. - Biegnij. I nie ogl�daj si� za siebie. *** Na drodze za�omota�y kopyta. Ciri obejrza�a si�. I zamar�a sparali�owana strachem. �ciga� j� czarny rycerz w he�mie ozdobionym skrzyd�ami drapie�nego ptaka. Skrzyd�a szumia�y, powiewa� czarny p�aszcz. Podkowy krzesa�y iskry na bruku drogi. Nie by�a w stanie si� poruszy�. Czarny ko� przedar� si� przez przydro�ne krzaki, rycerz krzykn�� g�o�no. W krzyku tym by�a Cintra. By�y w nim noc, mord, krew i po�oga. Ciri pokona�a obezw�adniaj�cy strach i rzuci�a si� do ucieczki. Z rozp�du przesadzi�a �ywop�ot, wpadaj�c na male�ki dziedziniec z basenikiem i fontann�. Z dziedzi�ca nie by�o wyj�cia, dooko�a by�y mury, wysokie i g�adkie. Ko� zachrapa� tu� za jej plecami. Cofn�a si�, potkn�a i wzdrygn�a, trafiaj�c plecami na tward�, nieust�pliw� �cian�. By�a w pu�apce. Drapie�ny ptak za�opota� skrzyd�ami, zrywaj�c si� do lotu. Czarny rycerz poderwa� konia, przeskoczy� �ywop�ot odgradzaj�cy go od dziedzi�ca. Kopyta zadudni�y na p�ytach posadzki, ko� po�lizn�� si�, pojecha�, przysiadaj�c na zadzie. Rycerz zachwia� si� w siodle, przechyli�. Ko� zerwa� si�, a rycerz spad�, �oskocz�c zbroj� o kamie�. Podni�s� si� jednak natychmiast, szybko osaczaj�c Ciri wci�ni�t� w r�g. - Nie dotkniesz mnie! - krzykn�a, dobywaj�c miecza. - Nigdy mnie ju� nie dotkniesz! Rycerz zbli�a� si� powoli, rosn�c nad ni� jak ogromna czarna wie�a. Skrzyd�a na jego he�mie chwia�y si� i szele�ci�y. - Nie uciekniesz mi ju�, Lwi�tko z Cintry - w szparze he�mu p�on�y bezlitosne oczy. - Nie tym razem. Tym razem nie masz ju� dok�d ucieka�, szalona panno. - Nie dotkniesz mnie - powt�rzy�a g�osem zduszonym zgroz�, przyparta plecami do kamiennej �ciany. - Musz�. Wykonuj� rozkazy. Gdy wyci�gn�� ku niej r�k�, strach ust�pi� nagle, jego miejsce zaj�a dzika w�ciek�o��. Spi�te, zastyg�e w przera�eniu mi�nie zadzia�a�y jak spr�yny, wszystkie wyuczone w Kaer Morhen ruchy wykona�y si� same, g�adko i p�ynnie. Ciri skoczy�a, rycerz rzuci� si� na ni�, ale nie by� przygotowany na piruet, kt�rym bez wysi�ku wywin�a si� z za si�gu jego r�k. Miecz zawy� i uk�si�, niechybnie trafiaj�c mi�dzy blachy pancerza. Rycerz zachwia� si�, upad� na jedno kolano, spod naramiennika trysn�a jasnoczerwona struga krwi. Wrzeszcz�c w�ciekle, Ciri znowu otoczy�a go piruetem, znowu uderzy�a, tym razem prosto w dzwon he�mu, obalaj�c rycerza na drugie kolano. W�ciek�o�� i sza� za�lepi�y j� zupe�nie, nie widzia�a nic opr�cz nienawistnych skrzyde�. Posypa�y si� czarne pi�ra, jedno skrzyd�o odpad�o, drugie zwis�o na zakrwawiony naramiennik. Rycerz, wci�� nadaremnie usi�uj�c podnie�� si� z kolan, spr�bowa� zatrzyma� kling� miecza chwytem pancernej r�kawicy, st�kn�� bole�nie, gdy wied�mi�skie ostrze rozchlasta�o kolcz� siatk� i d�o�. Pod kolejnym uderzeniem spad� he�m, Ciri odskoczy�a, by nabra� impetu do ostatniego, morderczego ciosu. Nie uderzy�a. Nie by�o czarnego he�mu, nie by�o skrzyde� drapie�nego ptaka, kt�rych szum prze�ladowa� j� w koszmarach sennych. Nie by�o ju� czarnego rycerza z Cintry. By� kl�cz�cy w ka�u�y krwi blady, ciemnow�osy m�odzieniec o oszo�omionych b��kitnych oczach i ustach wykrzywionych w grymasie strachu. Czarny rycerz z Cintry pad� od cios�w jej miecza, przesta� istnie�, z budz�cych groz� skrzyde� pozosta�y por�bane pi�ra. Przera�ony, skulony, brocz�cy krwi� m�odzik by� nikim. Nie zna�a go, nigdy go nie widzia�a. Nie obchodzi� jej. Nie ba�a si� go, nie nienawidzi�a. I nie chcia�a zabija�. Rzuci�a miecz na posadzk�. Odwr�ci�a si�, s�ysz�c krzyki Scoia'tael nadbiegaj�cych od strony Garstangu. Zrozumia�a, �e za moment osacz� j� na dziedzi�cu. Zrozumia�a, �e dop�dz� j� na drodze. Musia�a by� od nich szybsza. Podbieg�a do karego konia stukaj�cego podkowami po p�ytach posadzki, krzykiem pop�dzi�a go do galopu, w biegu wskakuj�c na siod�o. *** - Zostawcie mnie... - st�kn�� Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach, odpychaj�c zdrow� r�k� podnosz�cych go elf�w. - Nic mi nie jest! To lekka rana... �cigajcie j�. �cigajcie dziewczyn�... Jeden z elf�w krzykn��, na twarz Cahira trysn�a krew. Drugi Scoia'tael zatoczy� si� i zwali� na kolana, obu r�koma wpijaj�c si� w rozchlastany brzuch. Pozostali odskoczyli, rozprysn�li si� po dziedzi�cu, b�yskaj�c mieczami. Zaatakowa� ich bia�ow�osy potw�r. Skoczy� na nich z muru. Z wysoko�ci, z kt�rej niepodobna by�o skoczy�, nie �ami�c n�g. Niepodobna by�o wyl�dowa� mi�kko, zawirowa� w umykaj�cym oczom piruecie i w u�amku sekundy zabi�. Ale bia�ow�osy potw�r dokona� tego. I zacz�� zabija�. Scoia'tael walczyli za�arcie. Mieli przewag�. Ale nie mieli �adnych szans. Na rozwartych ze zgrozy oczach Cahira dokonywa�a si� masakra. Szarow�osa dziewczyna, kt�ra przed chwil� go porani�a, by�a szybka, by�a niewiarygodnie zwinna, by�a jak kocica broni�ca koci�t. Ale bia�ow�osy potw�r, kt�ry wpad� mi�dzy Scoia'tael, by� jak zerrika�ski tygrys. Szarow�osa panna z Cintry, kt�ra z niewiadomych powod�w nie zabi�a go, sprawia�a wra�enie szalonej. Bia�ow�osy potw�r nie by� szalony. By� spokojny i zimny. Mordowa� spokojnie i zimno. Scoia'tael nie mieli �adnych szans. Ich trupy jeden po drugim wali�y si� na p�yty dziedzi�ca. Ale nie ust�powali. Nawet wtedy, gdy zosta�o tylko dw�ch, nie uciekli, jeszcze raz zaatakowali bia�ow�osego potwora. Na oczach Cahira potw�r odr�ba� jednemu r�k� powy�ej �okcia, drugiego uderzy� pozornie lekkim, niedba�ym ciosem, kt�ry jednak rzuci� elfem do ty�u. przewa�y� go przez cembrowin� fontanny i wwali� do wody. Woda przela�a si� przez brzeg basenu karminow� fal�. Elf z odr�ban� r�k� kl�cza� przy fontannie, b��dnym wzrokiem patrz�c na buchaj�cy krwi� kikut. Bia�ow�osy potw�r chwyci� go za w�osy i szybkim poci�gni�ciem miecza poder�n�� mu gard�o. Gdy Cahir otworzy� oczy, potw�r by� tu� przy nim. - Nie zabijaj... - szepn��, zaprzestaj�c pr�b podniesienia si� ze �liskiej od krwi posadzki. Rozsieczona przez szarow�os� dziewczyn� d�o� przesta�a bole�, zmartwia�a. - Wiem, kim jeste�, Nilfgaardczyku - bia�ow�osy potw�r kopn�� he�m z por�banymi skrzyd�ami. - �ciga�e� j� uparcie i d�ugo. Ale ju� nigdy nie zdo�asz jej skrzywdzi�. - Nie zabijaj... - Podaj mi jeden pow�d. Cho� jeden. Spiesz si�. - To ja... - wyszepta� Cahir. - To ja wywioz�em j� wtedy z Cintry. Z po�aru... Ocali�em j�. Uratowa�em jej �ycie... Gdy otworzy� oczy, potwora ju� nie by�o, by� na dziedzi�cu sam na sam z trupami elf�w. Woda w fontannie szumia�a, przelewa�a si� przez brzeg cembrowiny, rozmywa�a krew na posadzce. Cahir zemdla�. *** U st�p wie�y sta� budynek b�d�cy jedn� wielka sal�, czy mo�e raczej rodzajem perystylu. Dach nad perystylem, zapewne iluzoryczny, �wieci� dziurami. Wsparty by� na kolumnach i pilastrach wyrze�bionych w kszta�ty sk�po odzianych kariatyd o imponuj�cych biustach. Takie same kariatydy podtrzymywa�y �uk portalu, w kt�rym znik�a Ciri. Za portalem Geralt dostrzeg� schody wiod�ce w g�r�. Do wie�y. Zakl�� pod nosem. Nie rozumia�, dlaczego tam pobieg�a. P�dz�c za ni� szczytami mur�w widzia�, jak pad� jej ko�. Widzia�, jak zerwa�a si� zr�cznie, ale zamiast biec dalej wij�c� si� dooko�a szczytu serpentyn� drogi, nagle pogna�a pod g�r�, w stron� samotnej wie�y. Dopiero p�niej dostrzeg� na drodze elf�w. Elfy nie widzia�y Ciri ani jego, zaj�te ostrzeliwaniem z �uk�w biegn�cych pod g�r� ludzi. Z Aretuzy nadci�ga�a odsiecz. Zamierza� p�j�� schodami �ladem Ciri, gdy us�ysza� szmer. Z g�ry. Odwr�ci� si� szybko. To nie by� ptak. Vilgefortz, szumi�c szerokimi r�kawami, wlecia� przez dziur� w dachu, wolno opu�ci� si� na posadzk�. Geralt stan�� przed wej�ciem do wie�y, doby� miecza i westchn��. Mia� szczer� nadziej�, �e dramatyczna, fina�owa walka rozegra si� pomi�dzy Vilgefortzem a Filipp� Eilhart. On sam na taki dramatyzm nie mia� najmniejszej ochoty. Vilgefortz otrzepa� wams, poprawi� mankiety, spojrza� na wied�mina i odczyta� jego my�li. - Cholerny dramatyzm - westchn��. Geralt nie skomentowa�. - Wesz�a do wie�y? Nie odpowiedzia�. Czarodziej pokiwa� g�ow�. - Oto mamy wi�c epilog - powiedzia� zimno. - Koniec wie�cz�cy dzie�o. A mo�e to przeznaczenie? Wiesz, dok�d prowadz� te schody? Do Tor Lara. Do Wie�y Mewy. Stamt�d nie ma wyj�cia. Wszystko si� sko�czy�o. Geralt cofn�� si� tak, by jego flanki chroni�y wspieraj�ce portal kariatydy. - A jak�e - wycedzi�, obserwuj�c r�ce czarodzieja. - Wszystko si� sko�czy�o. Po�owa twoich wsp�lnik�w nie �yje. Trupy �ci�gni�tych na Thanedd elf�w le�� pokotem st�d a� do Garstangu. Reszta uciek�a. Z Aretuzy nadci�gaj� czarodzieje i ludzie Dijkstry. Nilfgaardczyk, kt�ry mia� zabra� Ciri, pewnie si� ju� wykrwawi�. A Ciri jest tam, w wie�y. Stamt�d nie ma wyj�cia? Rad jestem to s�ysze�. To znaczy, �e prowadzi tam tylko jedno wej�cie. To, kt�re zagradzam. Vilgefortz �achn�� si�. - Jeste� niepoprawny. Nadal nie potrafisz prawid�owo oceni� sytuacji. Kapitu�a i Rada przesta�y istnie�. Wojska cesarza Emhyra id� na p�noc; pozbawieni czarodziejskiej rady i pomocy kr�lowie s� bezradni jak dzieci. Pod naporem Nilfgaardu ich kr�lestwa run� jak zamki z piasku. Proponowa�em ci to wczoraj, a dzisiaj powtarzam: przy��cz si� do zwyci�zc�w. Na przegranych plu� g�st� �lin�. - To ty jeste� przegrany. Dla Emhyra by�e� tylko narz�dziem. Jemu zale�a�o na Ciri, dlatego przys�a� tu tego typa ze skrzyd�ami na he�mie. Ciekawym, co Emhyr zrobi z tob�, gdy zameldujesz mu o fiasku misji. - Strzelasz na o�lep, wied�minie. I nie trafiasz, rzecz jasna. A gdybym ci powiedzia�, �e to Emhyr jest moim narz�dziem? - Nie uwierzy�bym. - Geralt, b�d� rozs�dny. Czy naprawd� chcesz bawi� si� w teatr, w banaln� fina�ow� watk� Dobra i Z�a? Ponawiam wczorajsz� propozycj�. Wcale jeszcze nie jest za p�no. Wci�� jeszcze mo�esz dokona� wyboru, mo�esz stan�� po w�a�ciwej stronie... - Po stronie, kt�r� dzisiaj nieco przerzedzi�em? - Nie u�miechaj si�, twoje demoniczne u�miechy nie robi� na mnie wra�enia. Tych kilku usieczonych elf�w? Artaud Terranova? Drobiazgi, fakty bez znaczenia. Mo�na przej�� nad nimi do porz�dku dziennego. - Ale� oczywi�cie. Znam tw�j �wiatopogl�d. �mier� si� nie Uczy, prawda? Zw�aszcza cudza? - Nie b�d� banalny. �al mi Artauda, ale c�, trudno. Nazwijmy to... wyr�wnaniem rachunk�w. Ostatecznie, ja dwukrotnie pr�bowa�em ci� zabi�. Emhyr si� niecierpliwi�, wi�c kaza�em nas�a� na ciebie morderc�w. Za ka�dym razem robi�em to z prawdziw� niech�ci�. Ja, widzisz, nadal jeszcze mam nadziej� na to, �e wymaluj� nas kiedy� na jednym obrazie. - Porzu� t� nadziej�, Vilgefortz. - Schowaj miecz. Wejdziemy razem do Tor Lara. Uspokoimy Dziecko Starszej Krwi, kt�re gdzie� tam na g�rze kona pewnie ze strachu. I odejdziemy st�d. Razem. B�dziesz przy niej. B�dziesz patrzy�, jak spe�nia si� jej przeznaczenie. A cesarz Emhyr? Cesarz Emhyr dostanie, czego chcia�. Bo zapomnia�em ci powiedzie�, �e cho� Codringher i Fenn umarli, ich dzie�o i koncepcja �yj� nadal i maj� si� dobrze. - ��esz. Odejd� st�d. Zanim plun� na ciebie g�st� �lin�. - Naprawd� nie mam ochoty ci� zabija�. Ja niech�tnie zabijam. - Doprawdy? A Lydia van Bredevoort? Czarodziej skrzywi� usta. - Nie wymawiaj tego imienia, wied�minie. Geralt mocniej �cisn�� r�koje�� w gar�ci, u�miechn�� si� drwi�co. - Dlaczego Lydia musia�a umrze�, Vilgefortz? Dlaczego rozkaza�e� jej umrze�? Mia�a odwr�ci� od ciebie uwag�, prawda? Mia�a da� ci czas na uodpornienie si� na dwimeryt, na wys�anie telepatycznego sygna�u do Rience'a? Biedna Lydia, artystka ze skrzywdzon� twarz�. Wszyscy wiedzieli, �e jest osob� bez znaczenia. Wszyscy. Opr�cz niej. - Milcz. - Zamordowa�e� Lydi�, czarowniku. Wykorzysta�e� j�. A teraz chcesz wykorzysta� Ciri? Z moj� pomoc�? Nie. Nie wejdziesz do Tor Lara. Czarodziej cofn�� si� o krok. Geralt spr�y� si�, got�w do skoku i ciosu. Ale Vilgefortz nie uni�s� r�ki, wyci�gn�� j� tylko nieco w bok. W jego d�oni zmaterializowa� si� nagle gruby, sze�ciostopowy kij. - Wiem - powiedzia� - co ci przeszkadza w rozs�dnym ocenianiu sytuacji. Wiem, co komplikuje i utrudnia ci w�a�ciwe przewidywanie przysz�o�ci. To twoja arogancja, Geralt. Oducz� ci� arogancji. Oducz� ci� jej za pomoc� tej oto r�d�ki. Wied�min zmru�y� oczy, unosz�c lekko kling�. - Dr�� z niecierpliwo�ci. Kilka tygodni p�niej, ju� wyleczony staraniem driad i wod� Brokilonu, Geralt zastanawia� si�, jaki b��d pope�ni� w czasie walki. I doszed� do wniosku, �e podczas walki nie pope�ni� �adnego. Jedyny b��d pope�ni� przed walk�. Nale�a�o uciec, zanim walka si� zacz�a. Czarodziej by� szybki, kij miga� w jego r�kach jak b�yskawica. Tym wi�ksze by�o zdziwienie Geralta, gdy przy paradzie dr�g i miecz zadzwoni�y metalicznie. Ale brakowa�o czasu na dziwienie si�. Vilgefortz atakowa�, wied�min musia� zwija� si� w unikach i piruetach. Ba� si� parowa� mieczem. Cholerny dr�g by� �elazny, a do tego magiczny. Czterokrotnie znalaz� si� w pozycji do kontrataku i ciosu. Czterokrotnie uderzy�. W skro�, w szyj�, pod pach�, w udo. Ka�dy z tych cios�w by�by �miertelny. Ale ka�dy zosta� sparowany. �aden niecz�owiek nie zdo�a�by sparowa� takich ci��. Geralt powoli zacz�� rozumie�. Ale ju� by�o za p�no. Ciosu, kt�rym czarodziej go dosi�gn�!, nie widzia�. Uderzenie cisn�o nim o �cian�. Odbi� si� plecami, nie zd��y� odskoczy�, wykona� zwodu, cios pozbawi� go oddechu. Dosta� drugi raz, w bark, znowu polecia� do ty�u, wal�c potylic� o pilaster, o wystaj�ce piersi kariatydy. Vilgefortz przyskoczy� zr�cznie, zawin�� dr�giem i waln�� go w brzuch, pod �ebra. Mocno. Geralt zgi�� si� wp� i wtedy dosta� w bok g�owy. Kolana zmi�k�y mu nagle, upad� na nie. I to by� koniec walki. W zasadzie. Niemrawo pr�bowa� zas�oni� si� mieczem. Klinga, wklinowana mi�dzy �cian� a pilaster, p�k�a pod uderzeniem ze szklanym, wibruj�cym j�kiem. Zas�oni� g�ow� lew� r�k�, dr�g spad� z impetem i z�ama� ko�� przedramienia. B�l o�lepi� go zupe�nie. - M�g�bym wyt�uc ci m�zg przez uszy - powiedzia� z bardzo daleka Vilgefortz. - Ale to przecie� mia�a by� lekcja. Pomyli�e� si�, wied�minie. Pomyli�e� niebo z gwiazdami odbitymi noc� na powierzchni stawu. Aha, wymiotujesz? Dobrze. Wstrz�s m�zgu. Krew z nosa? �wietnie. No, to do zobaczenia. Kiedy�. Mo�e. Nie widzia� ju� nic i niczego nie s�ysza�. Ton��, pogr��a� si� w czym� ciep�ym. S�dzi�, �e Vilgefortz odszed�. Zdziwi� si� wi�c, gdy na jego nog� z impetem zwali� si� cios �elaznego dr�ga, druzgoc�c trzon ko�ci udowej. Dalszych ci�g�w, nawet je�li nast�pi�y, nie pami�ta�. *** - Wytrzymaj, Geralt, nie poddawaj si� - powtarza�a bez ustanku Triss Merigold. - Wytrzymaj. Nie umieraj... Prosz� ci�, nie umieraj... - Ciii... - Nie m�w. Zaraz ci� st�d wyci�gn�. Wytrzymaj... Bogowie, nie mam si�... - Yennefer... Ja musz�... - Niczego nie musisz! Niczego nie mo�esz! Wytrzymaj, nie poddawaj si�... Nie mdlej... Nie umieraj, prosz�... Wlok�a go po posadzce zas�anej trupami. Widzia� swoj� pier� i brzuch, ca�e we krwi, kt�ra p�yn�a mu z nosa. Widzia� nog�. By�a wykrzywiona pod dziwnym k�tem i wydawa�a si� znacznie kr�tsza od tej zdrowej. Nie czu� b�lu. Czu� zimno, ca�e cia�o by�o zimne, zdr�twia�e i obce. Chcia�o mu si� rzyga�. - Wytrzymaj, Geralt. Z Aretuzy nadci�ga pomoc. Ju� nied�ugo... - Dijkstra... Je�eli Dijkstra mnie dopadnie... to ju� po mnie... Triss zakl�a. Rozpaczliwie. Wlok�a go po schodach. Z�amana noga i r�ka podskoczy�y na stopniach. B�l o�y�, wgryz� si� w trzewia, w skronie, zapromieniowa� a� do oczu, do uszu, do czubka g�owy. Nie krzycza�. Wiedzia�, �e krzyk mu ul�y, ale nie krzycza�. Otwiera� tylko usta, to te� przynosi�o ulg�. Us�ysza� huk. Na szczycie schod�w sta�a Tissaia de Vries. W�osy mia�a w nie�adzie, twarz pokryt� kurzem. Unios�a obie r�ce, jej d�onie zap�on�y. Wykrzycza�a zakl�cie, a ta�cz�cy na jej palcach ogie� run�� w d� w formie o�lepiaj�cej i hucz�cej �arem kuli. Wied�min us�ysza� z do�u �oskot wal�cych si� mur�w i przera�liwe wrzaski poparzonych. - Tissaia, nie! - krzykn�a rozpaczliwie Triss. - Nie r�b tego! - Nie wejd� tu - powiedzia�a arcymistrzyni, nie odwracaj�c g�owy. - Tu jest Garstang na wyspie Thanedd. Nikt tu nie zaprasza� kr�lewskich pacho�k�w wykonuj�cych rozkazy ich kr�tkowzrocznych w�adc�w! - Zabijasz ich! - Milcz, Triss Merigold! Zamach na jedno�� Bractwa nie uda� si�, wysp� wci�� w�ada Kapitu�a! Wara kr�lom od spraw Kapitu�y! To nasz konflikt i my sami go rozwi��emy! Rozwi��emy nasze sprawy, a potem po�o�ymy kres tej idiotycznej wojnie! Bo to my, czarodzieje, ponosimy odpowiedzialno�� za losy �wiata! Z jej d�oni wystrzeli� kolejny kulisty piorun, zwielokrotnione echo eksplozji przetoczy�o si� w�r�d kolumn i kamiennych �cian. - Precz! - krzykn�a znowu. - Nie wejdziecie tu! Precz! Wrzaski z do�u cich�y. Geralt zrozumia�, �e oblegaj�cy cofn�li si� od schod�w, zrejterowali. Sylwetka Tissai rozmaza�a si� w jego oczach. To nie by�a magia. To on traci� przytomno��. - Uciekaj st�d, Triss Merigold - us�ysza� s�owa czarodziejki dobiegaj�ce z daleka, jak zza �ciany. - Filippa Eilhart ju� uciek�a, ulecia�a na sowich skrzyd�ach. By�a� jej wsp�lniczk� w tym niecnym spisku, powinnam ci� ukara�. Ale do�� ju� krwi, �mierci, nieszcz�cia! Precz st�d! Id� do Aretuzy, do twoich sprzymierze�c�w! Teleportuj si�. Portal Wie�y Mewy ju� nie istnieje. Zawali� si� razem z wie��. Mo�esz teleportowa� si� bez l�ku. Dok�d zechcesz. Cho�by do twego kr�la Foltesta, dla kt�rego zdradzi�a� Bractwo! - Nie zostawi� Geralta... - j�kn�a Triss. - On nie mo�e wpa�� w r�ce Reda�czyk�w... Jest ci�ko ranny... Krwawi wewn�trznie... A ja nie mam ju� si�! Nie mam si�, by otworzy� teleport! Tissaia! Pom� mi, prosz�! Ciemno��. Przenikliwe zimno. Z daleka, zza kamiennej �ciany, g�os Tissai de Vries: - Pomog� ci. Evertaen Peter, *1234, zausznik cesarza Emhyra Deithwena i jeden z faktycznych tw�rc�w pot�gi Cesarstwa. G��wny komornik armii w czasie Wojen P�nocnych (ob.), od roku 1290 wielki podskarbi koronny. W ko�cowym okresie panowania Emhyra podniesiony do godno�ci koadiutora Cesarstwa. Za panowania cesarza Morvrana Voorhisa fa�szywie oskar�ony o nadu�ycia, skazany, wi�ziony, � 1301 w zamku Winneburg. Zrehabilitowany po�miertnie przez cesarza Jana Calveita w roku 1328. Effenberg i Talbot, Encyclopaedia Maxima Mundi, tom V Drzyjcie, albowiem oto nadchodzi Niszczyciel Narod�w. Stratuj� wasz� ziemi� i sznurem j� podziel�. Miasta wasze zostan� zburzone i pozbawione mieszka�c�w. Nietoperz, puchacz i kruk w domach waszych zamieszkaj�, w�� si� w nich zagnie�dzi. Aen Ithlinnespeath Rozdzia� pi�ty Dow�dca oddzia�ku zatrzyma� wierzchowca, zdj�� he�m, przeczesa� palcami rzadkie, zlepione potem w�osy. - Koniec jazdy - powt�rzy�, widz�c pytaj�ce spojrzenie trubadura. - H�? Jak to? - zdziwi� si� Jaskier. - Dlaczego? - Dalej nie p�jdziemy. Widzicie? Rzeczka, co tam b�yska w dole, to Wst��ka. Do Wst��ki jeno mieli�my was eskortowa�. Znaczy, czas si� rozsta�. Reszta oddzia�ku zatrzyma�a si� za nimi, ale �aden z �o�nierzy nie zsiad� z konia. Wszyscy niespokojnie rozgl�dali si� na boki. Jaskier przys�oni� oczy d�oni�, stan�� w strzemionach. - Gdzie ty t� rzek� widzisz? - Rzek�em, w dole. Zjed�cie jarem, w mig traficie. - Odprowad�cie mnie chocia� do brzegu - zaprotestowa� Jaskier. - Wska�cie br�d... - Ale, ju�ci jest co wskazywa�. Od maja nic, jeno spiekota, to i opad�a woda, wyp�yci�a si� Wst��ka. Koniem w ka�dym miejscu przejedzie... - Pokazywa�em waszemu komendantowi list od kr�la Venzlava - powiedzia� trubadur i nad�� si�. - Komendant zapozna� si� z listem i sam s�ysza�em, jak rozkazywa� wam odprowadzi� mnie a� do samego Brokilonu. A wy chcecie mnie porzuci� tu, w tej g�stwinie? Co b�dzie, jak zab��dz�? - Nie zab��dzicie - burkn�� ponuro drugi �o�nierz, kt�ry zbli�y� si� do nich, ale do tej pory milcza�. - Nie zd��ycie zab��dzi�. Pierwej was dziwo�oni grot odnajdzie. - Ale� z was zestrachane dudki - zakpi� Jaskier. - Ale� wy si� tych driad boicie. Przecie� Brokilon jest dopiero na tamtym brzegu Wst��ki. Wst��ka to granica. Jeszcze jej nie przekroczyli�my! - Ich granica - wyja�ni� dow�dca, rozgl�daj�c si� -si�ga tak daleko, jak ich strza�y. Strza�a puszczona z tamtego brzegu dziarsko doleci a� do skraju lasu, a b�dzie mia�a do�� p�du, by kolczug� przeb��. Wy�cie si� uparli, by tam i��, wasza sprawa, wasza sk�ra. Ale mnie �ycie mi�e. Ja dalej nie pojad�. Wolej by mi �eb w gniazdo szerszeni wetka�! - T�umaczy�em wam - Jaskier odsun�� kapelusik na ty� g�owy i wyprostowa� si� w siodle - �e jad� do Brokilonu w misji. Jestem, mo�na powiedzie�, ambasadorem. Driad si� nie l�kam. Ale prosz� was, by�cie zechcieli eskortowa� mnie a� do brzegu Wst��ki. Co b�dzie, jak mnie w tych chaszczach jacy� zb�jcy obskocz�? Ten drugi, ponury, za�mia� si� wymuszenie. - Zb�jcy? Tu? Za dnia? Panie, dniem tu �ywego ducha nie spotkacie. Ostatnimi czasy dziwo�ony szyj� z �uk�w do ka�dego, kto si� na brzegu Wst��ki poka�e, a potrafi� si� nieraz i daleko na nasz� stron� zapu�ci�. Nie, zb�jc�w to wy si� nie l�kajcie. - Prawda to - potwierdzi� dow�dca. - Wielce g�upi musia�by by� zb�j, by si� za dnia nad Wst��k� wyprawi�. Dlatego i my nie durni. Wy samojeden jedziecie, bez zbroi ni or�a, a na wojaka to, wybaczcie, ca�kiem nie patrzycie, na mil� to wida�. Tb i mo�e si� wam poszcz�ci. Ale gdy nas zocz� dziwo�ony, konnych i zbrojnych, nie ujrze� nam s�onka zza lec�cych strza�. - Ha. c�. trudna rada - Jaskier poklepa� konia po szyi, spojrza� w d�, do w�wozu. - Jad� tedy sam. Bywajcie, �o�nierze. Dzi�kuj� za eskort�. - Nie spieszcie si� tak - ponury �o�dak spojrza� w niebo. - Wiecz�r blisko. Gdy si� opar ze strugi podniesie, wtedy jed�cie. Bo to, wiecie... - Co? - We mgle strza� mniej pewny. Jak wam dola b�dzie �askawa, chybi dziwo�ona. Ale one, panie, rzadko chybiaj�... - M�wi�em wam... - Ano, m�wi� m�wili�cie, miarkowa�em. �e to niby z misyj� do nich jedziecie. Ale ja wam co inszego rzekn�: z misyj� li czy z procesyj�, im to z�jedno. Puszcz� w was szyp, i tyle. - Uwzi�li�cie si�, �eby mnie straszy�? - nada� si� znowu poeta. - Za kogo wy mnie macie, za grodzkiego gryzipi�rka? Ja, panowie �o�nierze, widzia�em wi�cej p�l bitewnych ni� wy wszyscy razem wzi�ci. I o driadach te� wi�cej wiem ni� wy. Cho�by to, �e nigdy nie strzelaj� bez ostrze�enia. - Onegdaj tak by�o, prawi�cie - rzek� cicho dow�dca oddzia�ku. - Onegdaj ostrzega�y. Pu�ci�y strza�� w pie� albo na �cie�k�, znaczy, tu, gdzie �w szyp, jest rubie�, dalej ani kroku. Je�li cz�ek bystro zawr�ci�, m�g� uj�� ca�o. Ale nynie jest inaczej. Nynie od razu szyj� tak, by zabi�. - Sk�d ta zawzi�to��? - Ano - mrukn�� �o�nierz - widzicie, to jest tak. Gdy kr�lowie rozejm z Nilfgaardem zawarli, wzi�li si� ostro za elfie bandy. Mocno je wida� wsz�dy przycisn�li, bo nie ma nocy, by niedobitki nie umyka�y przez Brugge, w Brokilo-nie szukaj�c schronienia. A gdy nasi elf�w �cigaj�, to zdarzy si� te� czasem rozprawa z dziwo�onami, kt�re im zza Wst��ki na odsiecz id�. A by�o, �e i nasze wojsko rozp�dzi�o si� nieco w po�cigu... Rozumiecie? - Rozumiem - Jaskier spojrza� na �o�nierza bacznie, pokiwa� g�ow�. - �cigaj�c Scoia'tael, przekraczali�cie Wst��k�. Zabijali�cie driady. I teraz driady rewan�uj� si� tym samym. Wojna. - Tak jest, panie, z ust �e�cie mi wyj�li. Wojna. Zawsze to by�a na �mier� walka, nigdy na �ycie, ale teraz to ju� bardzo �le jest. Wielka jest mi�dzy nimi a nami nienawi��. Jeszcze raz wam powiadam, je�li nie macie musu, nie jed�cie tam�j. Jaskier prze�kn�� �lin�. - Rzecz w tym - wyprostowa� si� w siodle, z wielkim wysi�kiem przybieraj�c marsow� min� i dziarsk� postaw� - �e mam mus. I jad�. Zaraz. Wiecz�r nie wiecz�r, mg�a nie mg�a, trzeba rusza�, gdy obowi�zek wzywa. Lata �wicze� robi�y swoje. G�os trubadura brzmia� pi�knie i gro�nie, surowo i zimno, d�wi�cza� �elazem i m�stwem. �o�nierze spojrzeli na niego z niek�amanym podziwem. - Nim wyruszycie - dow�dca odtroczy� od kulbaki p�ask� drewnian� manierk� - golnijcie sobie gorza�ki, panie �piewak. Golnijcie sobie t�go... - Lekcej wam b�dzie umiera� - doda� ponuro ten drugi, ma�om�wny. Poeta �ykn�� z manierki. - Tch�rz - o�wiadczy� z godno�ci�, gdy tylko przesta� kas�a� i z�apa� oddech - umiera po stokro�. Cz�ek m�ny umiera tylko raz. Ale Pani Fortuna sprzyja �mia�ym, tch�rz�w w pogardzie maj�c. �o�nierze popatrzyli z jeszcze wi�kszym podziwem. Nie wiedzieli i nie mogli wiedzie�, �e Jaskier cytuje s�owa bohaterskiego eposu. W dodatku napisanego przez kogo� innego. - Tym za� - poeta wyci�gn�� zza pazuchy sk�rzany pobrz�kuj�cy woreczek - niech�e si� wam odwdzi�cz� za eskort�. Nim do fortu wr�cicie, nim was znowu surowa s�u�ba-matka przytuli, zawad�cie o szynk, wypijcie moje zdrowie. - Dzi�ki, panie - dow�dca poczerwienia� lekko. - Hojni�cie, a przecie my... Wybaczcie, �e was samego ostawiamy, ale... - Nic to. Bywajcie. Bard zawadiacko przesun�� kapelusik na lewe ucho, szturchn�� konia pi�t� i ruszy� w d� jarem, pogwizduj�c melodi� �Wesela w Bullerlyn", s�ynnej i wyj�tkowo nieprzyzwoitej kawaleryjskiej piosenki. - A m�wi� w forcie kornet - us�ysza� jeszcze s�owa tego ponurego - �e to darmozjad, tch�rz i dupek. A to wojenny i chrobry pan, cho� wierszokleta. - I�cie, prawda - odpowiedzia� dow�dca. - Boj�cy to on nie jest, nie mo�na rzec. Nawet mu powieka nie mrug�a, miarkowa�em. I jeszcze se gwizda, s�yszysz? Ho, ho... Baczy�e�, co m�wi�? �e ambarasem jest. Nie b�j si�, byle kogo ambarasem nie mianuj�. Trza mie� �eb na karku, by ambarasem zosta�... Jaskier pojecha� szybciej, chc�c jak najpr�dzej si� oddali�. Nie chcia� sobie psu� opinii, na kt�r� dopiero co zapracowa�. A wiedzia�, �e na d�u�sze gwizdanie nie wystarczy mu ju� wilgoci na schn�cych z przera�enia wargach. Jar by� mroczny i wilgotny, mokra glina i zalegaj�cy j� dywan przegni�ych li�ci t�umi�y stuk kopyt skarogniadego wa�acha, ochrzczonego przez poet� Pegazem. Pegaz kroczy� powoli, zwiesiwszy �eb. By� to jeden z tych nielicznych koni, kt�rym zawsze jest wszystko jedno. Las si� sko�czy�, ale od koryta rzeki, wytyczonego pasem olch, dzieli�a Jaskra jeszcze szeroka zatrzciniona ��ka. Poeta zatrzyma� konia. Rozejrza� si� uwa�nie, ale niczego nie dostrzeg�. Wyt�y� s�uch, ale s�ysza� jedynie granie �ab. - No, koniku - odchrz�kn��. - Raz kozie �mier�. Naprz�d. Pegaz uni�s� nieco �eb i pytaj�co postawi� obwis�e zwykle uszy. - Dobrze s�ysza�e�. Naprz�d. Wa�ach z oci�ganiem ruszy�, pod kopytami zamlaska�o bagno. �aby d�ugimi susami umyka�y spod n�g konia. Kilka krok�w przed nimi poderwa�a si� z furkotem i kwakiem kaczka, sprawiaj�c, �e serce trubadura na moment wstrzyma�o prac�, po czym za� zacz�o pracowa� bardzo szybko i intensywnie. Pegaz nie przej�� si� kaczk� w og�le. - Jecha� bohater... - wymamrota� Jaskier, wycieraj�c zlany zimnym potem kark wyci�gni�t� zza pazuchy chustk�. - Nieustraszenie jecha� przez uroczysko, nie bacz�c na skacz�ce p�azy i lataj�ce smoki... Jecha� i jecha�... A� dotar� nad niezmierzony przestw�r w�d... Pegaz parskn�� i zatrzyma� si�. Byli nad rzek�, w�r�d trzcin i oczeret�w si�gaj�cych powy�ej strzemion. Jaskier otar� spocone powieki, zawi�za� chustk� na szyi. D�ugo, a� do za�zawienia oczu wpatrywa� si� w g�stw� olszyn na przeciwleg�ym brzegu. Niczego i nikogo nie dostrzeg�. Powierzchni� wody marszczy�y poruszane pr�dem wodorosty, tu� nad nimi �miga�y turkusowo-oran�owe zimorodki. Powietrze migota�o od r�jki owad�w. Ryby po�yka�y j�tki, zostawiaj�c na wodzie wielkie ko�a. Wsz�dzie, jak okiem si�gn��, wida� by�o bobrze �eremia, kupy naci�tych ga��zi, zwalone i poogryzane pnie, omywane leniwym nurtem. Ale� tu jest bobr�w, pomy�la� poeta, niewiarygodne bogactwo. I nie dziwota. Nikt nie niepokoi cholernych drzewogryz�w. Nie zapuszczaj� si� tu zb�jcy, �owcy ani bartnicy, nawet wsz�dobylscy traperzy nie zastawiaj� tu side�. Ci, kt�rzy pr�bowali, dostali strza�� w gard�o, raki oszczypa�y ich w przybrze�nym mule. A ja, idiota, pcham si� tu z nieprzymuszonej woli, tu, nad Wst��k�, nad rzek�, nad kt�r� unosi si� trupi smr�d, kt�rego nie zabija nawet zapach tataraku i mi�ty... Westchn�� ci�ko. Pegaz powoli wst�pi� w wod� przednimi nogami, opu�ci� pysk ku powierzchni, pi� d�ugo, potem odwr�ci� �eb i popatrzy� na Jaskra. Woda ciek�a mu z pyska i nozdrzy. Poeta pokiwa� g�ow�, westchn�� ponownie, g�o�no poci�gn�� nosem. - Spojrza� bohater na wzburzony odm�t - wydeklamowa� z cicha, staraj�c si� nie szcz�ka� z�bami. - Spojrza� i ruszy� naprz�d, albowiem serce jego nie zna�o trwogi. Pegaz zwiesi� �eb i uszy. - Nie zna�o trwogi, m�wi�. Pegaz potrz�sn�� �bem, dzwoni�c k�kami wodzy i munsztuka. Jaskier szturchn�� go pi�t� w bok. Wa�ach wkroczy� w wod� z patetyczn� rezygnacj�. Wst��ka by�a p�ytka, ale bardzo zaro�ni�ta. Nim dotarli do �rodka nurtu, za nogami Pegaza wlok�y si� ju� d�ugie warkocze zielska. Ko� st�pa� powoli i z wysi�kiem, przy ka�dym kroku usi�uj�c strz�sa� kr�puj�ce go wodorosty. Szuwary i olszyny prawego brzegu by�y ju� niedaleko. Tak niedaleko, �e Jaskier poczu�, jak �o��dek opuszcza mu si� nisko, bardzo nisko, a� do samego siod�a. Mia� �wiadomo��, �e na �rodku rzeki, uwi�ni�ty w zielsku, stanowi wy�mienity, niemo�liwy do spud�owania cel. Oczyma wyobra�ni widzia� ju� wyginaj�ce si� ob��ki �uk�w, napinaj�ce si� ci�ciwy i ostre groty wymierzonych w siebie strza�. �cisn�� boki konia �ydkami, ale Pegaz mia� to gdzie�. Zamiast przyspieszy�, zatrzyma� si� i zadar� ogon. Jab�ka nawozu chlupn�y w wod�. Jaskier j�kn�� przeci�gle. - Bohater - wymamrota�, przymykaj�c oczy - nie zdo�a� sforsowa� hucz�cych poroh�w. Zgin�� �mierci� walecznych, przeszyty mnogimi pociskami. Na wieki skry�a go modra to�, utuli�y go w obj�ciach glony, zielone jak nefryty. Przepad� po nim �lad wszelki, osta�o jeno ko�skie g�wno, niesione nurtem ku dalekiemu morzu... Pegaz, kt�remu wida� ul�y�o, bez zach�ty ruszy� ra�niej ku brzegowi, a na przybrze�nej, wolnej od wodorost�w bystrzynie pozwoli� sobie nawet na brykni�cie, kt�rym dokumentnie zmoczy� Jaskrowi buty i spodnie. Poeta nawet tego nie zauwa�y� - wizja wycelowanych w jego brzuch strza� nie opuszcza�a go ani na moment, a przera�enie pe�za�o po plecach i karku jak wielka, zimna i �liska pijawka. Bo za olszynami, mniej ni� sto krok�w za soczy�cie zielonym pasem nadrzecznych traw, wyrasta�a z wrzosowisk pionowa, czarna, gro�na �ciana lasu. Brokilon. Na brzegu, kilka krok�w z biegiem rzeki, biela� ko�ski szkielet. Pokrzywy i oczerety przebija�y si� przez klatk� �eber. Le�a�o tam te� troch� innych, mniejszych ko�ci, nie wygl�daj�cych na ko�skie. Jaskier zadygota� i odwr�ci� wzrok. Pop�dzony wa�ach z mlaskiem i chlupem wydar� si� z przybrze�nego bagna, mu� za�mierdzia� nie�adnie. �aby na moment przesta�y koncertowa�. Zrobi�o si� bardzo cicho. Jaskier zamkn�� oczy. Nie deklamowa� ju�, nie improwizowa�. Natchnienie i fantazja ulecia�y gdzie� w nieznan� dal. Pozosta� tylko zimny, obrzydliwy strach, doznanie silne, ale zupe�nie wyprane z impuls�w tw�rczych. Pegaz zastrzyg� obwis�ymi uszami i beznami�tnie pocz�apa� w stron� Lasu Driad. Przez wielu nazywanego Lasem �mierci. Przekroczy�em granic�, pomy�la� poeta. Teraz wszystko si� rozstrzygnie. Dop�ki by�em nad rzek� i w wodzie, mog�y by� wspania�omy�lne. Ale teraz ju� nie. Teraz jestem intruzem. Tak jak tamten... Po mnie te� mo�e zosta� tylko szkielet... Ostrze�enie dla nast�pnych... Je�li driady tu s�... Je�li mnie obserwuj�... Przypomnia� sobie ogl�dane zawody �ucznicze, jarmarczne konkursy i popisy strzeleckie, s�omiane tarcze i manekiny, szpikowane i darte grotami strza�. Co czuje trafiony strza�� cz�owiek? Uderzenie? B�l? A mo�e... nic? Driad nie by�o w okolicy albo nie zdecydowa�y jeszcze, co przedsi�wzi�� wzgl�dem samotnego je�d�ca, bo poeta podjecha� pod las zmartwia�y ze strachu, ale �ywy, ca�y i zdrowy. Dost�pu do drzew broni�a zakrzaczona, naje�ona korzeniami i ga��ziami matnia wiatro�omu, ale Jaskier i tak nie mia� najmniejszego zamiaru doje�d�a� do samego skraju ani tym bardziej zag��bia� si� w las. M�g� zmusi� si� do ryzyka - ale nie do samob�jstwa. Zsiad� bardzo wolno, przymocowa� wodze do stercz�cego w g�r� korzenia. Zazwyczaj tego nie robi� - Pegaz nie zwyk� oddala� si� od w�a�ciciela. Jaskier nie by� jednak pewien, jak ko� zareaguje na �wist i furkot strza�. Do tej pory ani siebie, ani Pegaza raczej nie nara�a� na takie odg�osy. Zdj�� z ��ku siod�a lutni�, unikalny, wysokiej klasy instrument o smuk�ym gryfie. Prezent od elfki, pomy�la�, g�adz�c intarsjowane drewno. Mo�e si� zdarzy�, �e wr�ci do Starszego Ludu... Chyba �e driady zostawi� j� przy moim trupie... Niedaleko le�a�o leciwe, zwalone przez wicher drzewo. Poeta usiad� na pniu, opar� lutni� o kolano, obliza� wargi, wytar� spocone d�onie o spodnie. S�o�ce chyli�o si� ku zachodowi. Z Wst��ki wstawa� opar, szarobia�ym ca�unem zasnuwaj�c ��ki. Zrobi�o si� ch�odniej. Klangor �urawi rozbrzmia� i przebrzmia�, zosta�o tylko granie �ab. Jaskier uderzy� w struny. Raz, potem drugi, potem trzeci raz. Podkr�ci� ko�ki, dostroi� instrument i zacz�� gra�. A po chwili �piewa�. Yviss, m'evelienn vente cdelm en tell Elaine Ettariel Aep c�r me lode deith ess'viell Yn blath que me darienn Aen minne vain tegen a me Yn toin av muirednn que dis eveigh e aep llea... S�o�ce znikn�o za lasem. W cieniu ogromnych drzew Brokilonu natychmiast zrobi�o si� mroczno. Ueassan Lamm feainne renn, ess'ell, Elaine Ettariel, Aep cor... Nie us�ysza�. Poczu� obecno��. - N'te mir� daetre. Sh'aente vort. - Nie strzelaj... - wyszepta�, pos�usznie nie ogl�daj�c si�. - N'aen aespar a me... Przybywam w pokoju... - N'ess a tearth. Sh'aente. Us�ucha�, cho� palce zi�b�y mu i dr�twia�y na strunach, a �piew z trudem dobywa� si� z krtani. Ale w g�osie driady nie by�o wrogo�ci, a on, do cholery, by� zawodowcem. Ueassan Lamm feainne renn, ess'ell, Elaine Ettariel, Aep cor aen tedd teviel e gwen Yn blath que me darienn Ess yn e evellien a me Que shaent te caelm a'vean minne me striscea... Tym razem pozwoli� sobie na rzut oka przez rami�. To, co przycupn�o obok pnia, bardzo blisko, przypomina�o omotany bluszczem krzak. Ale to nie by� krzak. Krzaki nie miewa�y wielkich b�yszcz�cych oczu. Pegaz prychn�� cicho, a Jaskier wiedzia�, �e za nim, w ciemno�ciach, kto� g�aszcze jego konia po chrapach. - Sh'aente vort - poprosi�a ponownie przycupni�ta za jego plecami driada. Jej g�os przypomina� szum li�ci uderzanych deszczem. - Ja... - zacz��. - Ja jestem... Jestem druhem wied�mina Geralta... Wiem, �e Geralt... �e Gwynbleidd jest w�r�d was w Brokilonie. Przybywam... - N'te dice'en. Sh'aente, va. - Sh'aent - �agodnie poprosi�a zza jego plec�w druga driada, nieledwie ch�rem z trzeci�. I chyba czwart�. Nie by� pewien. - Yea, sh'aente, taedh - powiedzia�o srebrzystym dziewcz�cym g�osem to, co jeszcze przed chwil� wydawa�o si� poecie brz�zk� rosn�c� kilka krok�w przed nim. - Ess'laine... Taedh... Ty �piewaj... Jeszcze o Ettariel... Tak? Us�ucha�. Mi�owa� ciebie, to jest �ycia mego cel Nadobna Ettariel Zachowa� tedy pozw�l wspomnie� skarb I czarodziejski kwiat Mi�o�ci zak�ad twej i znak Kroplami rosy niby �zami posrebrzony... Tym razem us�ysza� kroki. - Jaskier. - Geralt! - Tak, to ja. Mo�esz ju� przesta� ha�asowa�. *** - W jaki spos�b mnie odnalaz�e�? Sk�d wiedzia�e�, �e jestem w Brokilonie? - Od Triss Merigold... Cholera... - Jaskier potkn�� si� ponownie i by�by wywali�, ale id�ca przy nim driada podtrzyma�a go zr�cznym chwytem, zadziwiaj�co silnym przy jej niewielkiej posturze. - Gar'ean, taedh - ostrzeg�a srebrzy�cie. - Va c�elm. - Dzi�kuj�. Strasznie tu ciemno... Geralt? Gdzie jeste�? - Tu. Nie zostawaj w tyle. Jaskier przyspieszy� kroku, potkn�� si� znowu i niemal wpad� na wied�mina, kt�ry zatrzyma� si� w mroku przed nim. Driady min�y ich bezszelestnie. - Ale� piekielne mroki... Daleko jeszcze? - Niedaleko. Zaraz b�dziemy w obozie. Kto opr�cz Triss wie, �e si� tu ukrywam? Wygada�e� komu�? - Kr�lowi Venzlavowi musia�em powiedzie�. Potrzebowa�em glejtu na podr� przez Brugge. Czasy teraz takie, �e szkoda gada�... Musia�em te� mie� zgod� na wypraw� do Brokilonu. Ale Venzlav przecie� ci� zna i lubi... Mianowa� mnie, wystaw sobie, pos�em. Jestem pewien, �e dochowa tajemnicy, prosi�em go o to. Nie w�ciekaj si�, Ge-ralt... Wied�min podszed� bli�ej. Jaskier nie widzia� wyrazu jego twarzy, widzia� tylko bia�e w�osy i zauwa�aln� nawet w ciemno�ci bia�� szczecin� wielodniowego zarostu. - Nie w�ciekam si� - poczu� d�o� na ramieniu i wyda�o mu si�, �e ch�odny do tej chwili g�os zmieni� si� nieco. - Ciesz� si�, �e przyjecha�e�, sukinsynu. *** - Zimno tu - wzdrygn�� si� Jaskier, trzeszcz�c ga��ziami, na kt�rych siedzieli. - Mo�e by tak rozpali�... - Nawet nie my�l o tym - mrukn�� wied�min. - Zapomnia�e�, gdzie jeste�? - One do tego stopnia... - trubadur rozejrza� si� p�ochliwie. - �adnego ognia, tak? - Drzewa nienawidz� ognia. One te�. - Psiakrew. B�dziemy siedzie� w ch�odzie? I w tych cholernych ciemno�ciach? Gdy wyci�gn� r�k�, nie widz� w�asnych palc�w... - To nie wyci�gaj. Jaskier westchn��, zgarbi� si�, roztar� �okcie. S�ysza�, jak siedz�cy obok wied�min �amie w palcach cienkie patyczki. W mroku rozjarzy�o si� nagle zielone �wiate�ko, z pocz�tku md�e i niewyra�ne, ale ja�niej�ce szybko. Po pierwszym zab�ys�y nast�pne, w wielu miejscach, poruszaj�c si� i ta�cz�c jak �wietliki lub b��dne ogniki na bagnie. Las o�y� nagle migotanin� cieni, Jaskier zacz�� widzie� sylwetki otaczaj�cych ich driad. Jedna zbli�y�a si�, postawi�a przy nich co�, co wygl�da�o jak roz�arzony k��b ro�lin. Poeta ostro�nie wyci�gn�� r�k�, zbli�y� d�o�. Zielony �ar by� zupe�nie zimny. - Co to jest, Geralt? - Pr�chno i rodzaj mchu. To ro�nie tylko tutaj, w Brokilonie. I tylko one wiedz�, jak to wszystko razem sple��, by �wieci�o. Dzi�kuj� ci, Fauve. Driada nie odpowiedzia�a, ale i nie odesz�a. Przykucn�a obok. Jej czo�o przepasywa� wianek, d�ugie w�osy spada�y na ramiona. W �wietle w�osy wygl�da�y na zielone, a mo�e i naprawd� takie by�y. Jaskier wiedzia�, �e w�osy driad miewa�y najdziwaczniejsze barwy. - Taedh - powiedzia�a melodyjnie, unosz�c na trubadura oczy b�yszcz�ce w drobnej twarzy przeci�tej sko�nie dwoma r�wnoleg�ymi ciemnymi pasami maskuj�cego malunku. - Ess've vort shaente aen Ettariel? Shaente a'vean vort? - Nie... Mo�e p�niej - odpowiedzia� grzecznie, starannie dobieraj�c s�owa Starszej Mowy. Driada westchn�a, pochyli�a si�, delikatnie pog�adzi�a gryf le��cej obok lutni, wsta�a spr�y�cie. Jaskier patrzy� za ni�, gdy odchodzi�a w las, ku innym, kt�rych cienie chwiejnie majaczy�y w niewyra�nym blasku zielonych latarenek. - Chyba jej nie obrazi�em, co? - spyta� cicho. - One m�wi� w�asnym dialektem, nie znam grzeczno�ciowych form... - Sprawd�, czy masz n� w brzuchu - w g�osie wied�mina nie by�o ani drwiny, ani humoru. - Driady reaguj� na obraz� wbiciem no�a w brzuch. Nie b�j si�, Jaskier. Zdaje si�, �e s� sk�onne wybaczy� ci znacznie wi�cej ni� j�zykowe potkni�cia. Koncert, kt�ry da�e� pod lasem, najwyra�niej przypad� im do gustu. Teraz jeste� ard t�edh, wielki bard. Czekaj� na dalszy ci�g �Kwiatu Ettariel". Znasz dalszy ci�g? Bo to przecie� nie twoja ballada. - Przek�ad jest m�j. Wzbogaci�em te� nieco elfi� muzyk�, nie zauwa�y�e�? - Nie. - Tak przypuszcza�em. Na szcz�cie driady lepiej znaj� si� na sztuce. Gdzie� czyta�em, �e s� niezwykle muzykalne. Dlatego u�o�y�em m�j sprytny plan, za kt�ry, nawiasem m�wi�c, jeszcze mnie nie pochwali�e�. - Pochwalam - powiedzia� wied�min po chwili milczenia. - To by�o rzeczywi�cie sprytne. A szcz�cie te� ci dopisa�o, jak zwykle. Ich �uki bij� celnie na dwie�cie krok�w. Zwykle nie czekaj� do chwili, gdy kto� przejedzie na ich brzeg rzeki i zacznie �piewa�. S� bardzo wra�liwe na nieprzyjemne zapachy. A gdy trupa uniesie nurt Wst��ki, to im nie cuchnie pod lasem. - A, co tam - poeta odchrz�kn��, prze�kn�� �lin�. -Najwa�niejsze, �e mi si� uda�o i �e ci� odnalaz�em. Geralt, jak ty tu... - Brzytw� masz? - H�? No pewnie, �e mam. - Po�yczysz mi rano. Ta broda doprowadza mnie do sza�u. - A driady nie mia�y... Hmmm... No tak, prawda, im brzytwy s� w zasadzie zb�dne. Po�ycz� ci, oczywi�cie. Geralt? - Co? - Nie mam ze sob� niczego do �arcia. Czy ard taedh, wielki bard, mo�e w go�cinie u driad mie� nadziej� na kolacj�? - One nie jadaj� kolacji. Nigdy. A stra�niczki na granicy Brokilonu nie jadaj� i �niada�. Przyjdzie ci pocierpie� do po�udnia. Ja si� ju� przyzwyczai�em. - Ale gdy dotrzemy do ich stolicy, do tego s�ynnego, skrytego w sercu puszczy Duen Canell... - Nigdy tam nie dotrzemy, Jaskier. - Jak to? My�la�em, �e... Przecie� ty... Przecie� udzieli�y ci azylu. Przecie�... ci� toleruj�... - U�y�e� w�a�ciwego s�owa. Milczeli d�ugo. - Wojna - powiedzia� wreszcie poeta. - Wojna, nienawi�� i pogarda. Wsz�dzie. We wszystkich sercach. - Poetyzujesz. - Ale tak przecie� jest. - Dok�adnie tak. No, m�w, z czym przybywasz. Opowiadaj, co sta�o si� ze �wiatem w czasie, gdy mnie tutaj leczono. - Najpierw - Jaskier chrz�kn�� cicho - ty opowiedz mi o tym, co naprawd� wydarzy�o si� w Garstangu. - Triss nie opowiedzia�a ci? - Opowiedzia�a. Ale chcia�bym pozna� twoj� wersj�. - Je�li znasz wersj� Triss, znasz wersj� dok�adniejsz� i zapewne wierniejsz�. Opowiedz mi o tym, co sta�o si� p�niej, gdy ja ju� by�em w Brokilonie. - Geralt - szepn�� Jaskier. - Ja naprawd� nie wiem, co sta�o si� z Yennefer i z Ciri... Nikt tego nie wie. Triss te�... Wied�min poruszy� si� gwa�townie, ga��zie zatrzeszcza�y. - Czy ja ci� pytam o Ciri lub o Yennefer? - powiedzia� zmienionym g�osem. - Opowiedz mi o wojnie. - Nic nie wiesz? �adne wie�ci ci� tu nie dosz�y? - Dosz�y. Ale chc� wszystko us�ysze� od ciebie. M�w, prosz�. - Nilfgaardczycy - zacz�� bard po chwili milczenia - zaatakowali Lyri� i Aedirn. Bez wypowiedzenia wojny. Powodem by� jakoby napad wojsk Demawenda na jaki� pograniczny fort w Dol Angra, dokonany w czasie zjazdu czarodziej�w na Thanedd. Niekt�rzy m�wi�, �e to by�a prowokacja. �e to byli Nilfgaardczycy przebrani za �o�nierzy Demawenda. Jak by�o rzeczywi�cie, chyba nigdy si� nie dowiemy. W ka�dym razie odwet Nilfgaardu by� b�yskawiczny i zmasowany: granic� przekroczy�a pot�na armia, kt�ra musia�a by� koncentrowana w Dol Angra od tygodni, je�li nie miesi�cy. Spalla i Scala, obie lyrijskie twierdze graniczne, zosta�y zdobyte z marszu, w ci�gu zaledwie trzech dni. Rivia by�a przygotowana do wielomiesi�cznego obl�enia, a skapitulowa�a po dw�ch dniach pod naciskiem cech�w i kupiectwa, kt�rym obiecano, �e je�li miasto otworzy bramy i z�o�y okup, to nie b�dzie ograbione... - Dotrzymano przyrzeczenia? - Tak. - Ciekawe - g�os wied�mina znowu zmieni� si� nieco. - Dotrzymywanie obietnic w dzisiejszych czasach? Nie m�wi� o tym, �e dawniej nawet nie my�lano o sk�adaniu takich obietnic, bo nikt ich nie oczekiwa�. Rzemie�lnicy i kupcy nie otwierali bram twierdz, lecz bronili ich, ka�dy cech w�asnej baszty lub machiku�y. - Pieni�dz nie ma ojczyzny, Geralt. Kupcom wszystko jedno, pod czyimi rz�dami robi� pieni�dze. A nilfgaardzkiemu palatynowi wszystko jedno, od kogo b�dzie �ci�ga� podatki. Martwi kupcy nie robi� pieni�dzy i nie p�ac� podatk�w. - M�w dalej. - Po kapitulacji Rivii armia Nilfgaardu w niebywa�ym tempie posz�a na p�noc, prawie nie napotykaj�c oporu. Wojska Demawenda i Meve wycofywa�y si�, nie mog�c zewrze� frontu do decyduj�cej bitwy. Nilfgaardczycy doszli do Aldersbergu. By nie dopu�ci� do blokady twierdzy, Demawend i Meve zdecydowali si� przyj�� bitw�. Pozycja ich armii nie by�a najlepsza... Psiakrew, gdyby by�o wi�cej �wiat�a, nakre�li�bym ci... - Nie kre�l. I streszczaj si�. Kto zwyci�y�? *** - S�yszeli�cie, panie? - jeden z regestrant�w, zdyszany i spocony, przedar� si� przez grup� otaczaj�c� st�. - Przyby� goniec z pola! Zwyci�yli�my! Bitwa wygrana! Wiktoria! Nasz, nasz jest dzie�! Pobili�my wroga, pobili�my na g�ow�! - Ciszej - skrzywi� si� Evertsen. - G�owa p�ka od tych waszych wrzask�w. Tak, s�ysza�em, s�ysza�em. Pobili�my wroga. Nasz jest dzie�, nasze jest pole i wiktoria te� jest nasza. Wielka mi sensacja. Komornicy i regestranci uciszyli si�, patrzyli na prze�o�onego ze zdziwieniem. - Nie radujecie si�, panie komorzy? - Raduj�. Ale umiem czyni� to w ciszy. Regestranci milczeli, popatruj�c po sobie. Szczeniaki, pomy�la� Evertsen. Podnieceni g�wniarze. Im zreszt� nie dziwi� si�, ale prosz�, tam, na wzg�rzu, nawet Menno Coehoorn i Elan Trahe, ba, nawet siwobrody genera� Braibant, wrzeszcz�, podskakuj� z uciechy i gratulacyjnie ok�adaj� si� po plecach. Wiktoria! Nasz jest dzie�! A czyj mia� by�? Kr�lestwa Aedirn i Lyrii zdo�a�y zmobilizowa� ��cznie trzy tysi�ce jazdy i dziesi�� tysi�cy pieszego �o�nierza, z czego jedna pi�ta ju� w pierwszych dniach inwazji zosta�a zablokowana, odci�ta w fortach i twierdzach. Cz�� pozosta�ej armii musieli wycofa� do ochrony skrzyde�, zagro�onych przez dalekie rajdy lekkiej jazdy i dywersyjne uderzenia oddzia��w Scoia'tael. Pozosta�e pi�� lub sze�� tysi�cy - w tym nie wi�cej ni� tysi�c dwustu rycerzy - przyj�o bitw� na polach pod Aldersbergiem. Coehoorn rzuci� na nich trzynastotysi�czn� armi�, w tym dziesi�� chor�gwi pancernych, kwiat nilfgaardzkiego rycerstwa. A teraz cieszy si�, ryczy, wali buzdyganem o udo i wo�a o piwo... Wiktoria! Wielka mi sensacja. Gwa�townym ruchem zgarn�� i zebra� do kupy zalegaj�ce st� mapy i notatki, podni�s� g�ow�, rozejrza� si�. - Nadstawcie uszu - powiedzia� opryskliwie do regestrant�w. - B�d� wydawa� polecenia. Jego podw�adni zastygli w oczekiwaniu. - Ka�dy z was - zacz�� - przys�uchiwa� si� wczorajszej przemowie wyg�oszonej przez pana marsza�ka polnego Coehoorna do chor��ych i oficer�w. Zwracam tedy uwag� waszmo�ci�w, �e to, co marsza�ek m�wi� do wojskowych, was nie dotyczy. Wy macie do wykonania inne zadania i rozkazy. Moje rozkazy. Evertsen zamy�li� si�, potar� czo�o. Wojna zamkom, pok�j chatom, powiedzia� wczoraj dow�dcom Coehoorn. Znacie tak� zasad�, doda� zaraz, uczyli was jej w akademii wojskowej. Zasada ta obowi�zywa�a do dzisiaj, od jutra macie o niej zapomnie�. Od jutra obowi�zuje inna zasada, kt�ra teraz b�dzie has�em prowadzonej przez nas wojny. Has�o to i m�j rozkaz brzmi�: wojna wszystkiemu, co �yje. Wojna wszystkiemu, czego ima si� ogie�. Macie zostawia� za sob� spalon� ziemi�. Od jutra niesiemy wojn� poza lini�, za kt�r� wycofamy si� po podpisaniu traktatu. My si� wycofamy, ale tam, za lini�, ma zosta� spalona ziemia. Kr�lestwa Rivii i Aedirm maj� by� obr�cone w popi�! Przypomnicie sobie Sodden! Dzisiaj nadszed� czas odwetu! Evertsen chrz�kn�� g�o�no. - Zanim wojacy zostawi� za sob� spalon� ziemi� - powiedzia� do milcz�cych regestrant�w - waszym zadaniem jest wyci�gn�� z tej ziemi i tego kraju wszystko, co si� da, wszystko, co mo�e pomno�y� bogactwo naszej ojczyzny. Ty, Audegast, zajmiesz si� za�adunkiem i wywozem ju� zebranych i zmagazynowanych p�od�w rolnych. To, co jeszcze jest na polach, a czego nie zniszcz� waleczni rycerze Coehoorna, nale�y zebra�. - Ludzi mam ma�o, panie komorzy... - B�dzie do�� niewolnik�w. Zagonicie ich do pracy. Marder i ty... Zapomnia�em twego miana... - Helvet. Evan Helvet, panie komorzy. - Zajmiecie si� �ywym inwentarzem. Pogrupowa� w stada, zegna� do wyznaczonych punkt�w na kwarantann�. Uwa�a� na pryszczyc� i inne zarazy. Sztuki chore lub podejrzane ubi�, padlin� spali�. Reszt� p�dzi� na po�udnie wyznaczonymi trasami. - Rozkaz. Teraz zadania specjalne, pomy�la� Evertsen, przypatruj�c si� podkomendnym. Komu je przydzieli�? Wszystko m�odziki, mleko pod nosem, ma�o jeszcze widzieli, niczego nie do�wiadczyli... Ech, brak mi tamtych starych, bywa�ych komornik�w... Wojny, wojny, ci�g�e wojny... Wojacy gin� licznie i cz�sto, ale komornicy, uwzgl�dniwszy proporcje, niewiele rzadziej. Ale w�r�d wojak�w nie dostrze�esz uszczerbku, bo wci�� przychodz� nowi, bo ka�dy chce by� wojakiem. A kto chce by� komornikiem albo regestrantem? Kto, pytany przez syn�w po powrocie, jakich to czyn�w dokona� na wojnie, chce opowiada�, jak to mierzy� korcem ziarno, liczy� �mierdz�ce sk�ry i wa�y� wosk, jak prowadzi� przez wyboiste, pokryte wolim g�wnem drogi konw�j wy�adowanych �upem woz�w, pogania� rycz�ce i becz�ce stada, �ykaj�c kurz, smr�d i muchy... Zadania specjalne. Huta w Gulecie, z wielkimi piecami. Fryszarki, huta galmanu i wielka ku�nica �elaza w Eysenlaan, pi��set centnar�w rocznej produkcji. Konwi-sarnie i manufaktury we�niane w Aldersbergu. M�yny s�odowe, gorzelnie, tkalnie i farbiarnie w Yengerbergu.,. Zdemontowa� i wywie��. Tak rozkaza� cesarz Emhyr, Bia�y P�omie� Ta�cz�cy na Kurhanach Wrog�w. W dw�ch s�owach. Zdemontowa� i wywie��, Eyertsen. Rozkaz to rozkaz. Musi by� wykonany. Pozostaje najwa�niejsze. Kopalnie kruszc�w i ich urobek. Moneta. Kosztowno�ci. Dzie�a sztuki. Ale tym zajm� si� sam. Osobi�cie. Obok widocznych na horyzoncie czarnych s�up�w dymu wyros�y nast�pne. I nast�pne. Armia wprowadza�a w �ycie rozkazy Coehoorna. Kr�lestwo Aedirn stawa�o si� krain� po�ar�w. Drog�, hurkoc�c i wzbijaj�c tumany kurzu, ci�gn�a d�uga kolumna maszyn obl�niczych. Na wci�� broni�cy si� Aldersberg. I na Yengerberg, stolic� kr�la Demawen-da. Peter Evertsen patrzy� i liczy�. Kalkulowa�. Przelicza�. Peter Evertsen by� wielkim komorzym Cesarstwa, w czasie wojny pierwszym komornikiem armii. Pe�ni� ten urz�d od dwudziestu pi�ciu lat. Liczby i kalkulacja, to by�o ca�e jego �ycie. Mangonela kosztuje pi��set floren�w, trebuszeta dwie�cie, petraria minimum sto pi��dziesi�t, najprostsza bali-sta osiemdziesi�t. Wyszkolona obs�uga pobiera dziewi�� i p� florena miesi�cznego �o�du. Kolumna, kt�ra ci�gnie na Yengerberg, jest, wliczywszy konie, wo�y i drobny sprz�t, warta minimum trzysta grzywien. Z grzywny, inaczej marki czystego kruszcu wa��cej p� funta, bije si� sze��dziesi�t floren�w. Roczny urobek du�ej kopalni to pi��, sze�� tysi�cy grzywien... Kolumn� obl�nicz� wyprzedzi�a lekka jazda. Po znakach na proporcach Evertsen rozpozna� taktyczn� chor�giew ksi�cia Winneburga, jedn� z tych przerzuconych z Cintry. Tak, pomy�la�, ci maj� si� z czego cieszy�. Bitwa wygrana, armia z Aedirn w rozsypce. Oddzia�y odwodowe nie b�d� rzucone do ci�kiej walki z regularnym wojskiem. B�d� �ciga� wycofuj�cych si�, znosi� rozproszone, pozbawione dow�dc�w grupy, b�d� mordowa�, grabi� i pali�. Ciesz� si�, bo zapowiada si� przyjemna, weso�a wojenka. Wojenka, kt�ra nie utrudzi. I nie zabije. Evertsen kalkulowa�. Chor�giew taktyczna ��czy dziesi�� zwyk�ych chor�gwi i liczy dwa tysi�ce konnych. Cho� Winneburczycy nie wejd� ju� zapewne do �adnej du�ej bitwy, w potyczkach polegnie nie mniej ni� jedna sz�sta stanu. Potem b�d� obozy i biwaki, zepsute �arcie, brud, wszy, komary, ska�ona woda. Przyjdzie to, co zawsze, co nieuniknione: tyfus, dyzenteria i malaria, kt�re zabij� nie mniej ni� jedn� czwart�. Do tego doliczy� trzeba rycza�t - wypadki nieprzewidziane, zwykle oko�o jednej pi�tej stanu. Do domu wr�ci o�miuset. Nie wi�cej. A zapewne mniej. Go�ci�cem przesz�y nast�pne chor�gwie, za jazd� pojawi�y si� korpusy piechoty. Maszerowali �ucznicy w ��tych kabatach i okr�g�ych he�mach, kusznicy w p�askich kapa-linach, paw�nicy i pikinierzy. Za nimi szli tarczownicy, opancerzeni jak raki weterani z Vicovaro i Etolii, dalej kolorowa zbieranina - zaci�ni knechci z Metinny, naje-, mnicy z Thurn, Maecht, Geso i Ebbing... Pomimo upa�u oddzia�y maszerowa�y dziarsko, wzbijany �o�nierskimi buciorami py� k��bi� si� nad drog�. �omota�y b�bny, powiewa�y proporce, chwia�y si� i b�yszcza�y �ele�ca pik, oszczep�w, halabard i gizarm. Wojacy maszerowali ra�nie i weso�o. To sz�a armia zwyci�ska. Armia niezwyci�ona. Dalej, ch�opy, naprz�d, do boju! Na Vengerberg! Wyko�czy� wroga, zem�ci� si� za Sodden! U�y� weso�ej wojaczki, napcha� sakwy �upem i do domu, do domu! Evertsen patrzy�. I liczy�. *** - Vengerberg pad� po tygodniu obl�enia - doko�czy� Jaskier. - Zdziwi ci�, ale tam cechy dzielnie i do ko�ca broni�y baszt i wyznaczonych odcink�w muru. Wyr�ni�to wi�c ca�� za�og� i ludno�� miasta, co� oko�o sze�ciu tysi�cy ludzi. Na wie�� o tym zacz�a si� wielka ucieczka. Rozbite pu�ki i ludno�� cywilna zacz�y masowo uchodzi� do Temerii i Redanii. T�umy uciekinier�w ci�gn�y Dolin� Pontaru i prze��czami Mahakamu. Ale nie wszystkim uda�o si� uciec. Konne zagony Nilfgaardczyk�w posz�y za nimi, odcina�y drog� ucieczki... Wiesz, o co chodzi�o? - Nie wiem. Nie znam si� na... Nie znam si� na wojnie, Jaskier. - Chodzi�o o je�c�w. O niewolnik�w. Chcieli zagarn�� w niewol� jak najwi�cej ludzi. To dla Nilfgaardu najta�sza si�a robocza. Dlatego tak zawzi�cie prze�ladowali uciekinier�w. Tb by�o wielkie polowanie na ludzi, Geralt. �atwe polowanie. Bo wojsko uciek�o, a uchodz�cych ludzi nikt nie broni�. - Nikt? - Prawie nikt. *** - Nie zd��ymy... - wycharcza� Villis, ogl�daj�c si�. - Nie zdo�amy uj��... Psiakrew, granica ju� tak blisko... Tak blisko... Rayla stan�a w strzemionach, spojrza�a na go�ciniec wij�cy si� w�r�d pokrytych borem wzg�rz. Droga, jak okiem si�gn��, usiana by�a porzuconym dobytkiem, trupami koni, zepchni�tymi na pobocza wozami i w�zkami. Za nimi, zza las�w, bi�y w niebo czarne s�upy dym�w. S�ycha� by�o coraz bli�szy wrzask, narastaj�ce odg�osy walki. - Wyka�czaj� tyln� stra�... - Villis otar� twarz z sadzy i potu. - S�yszysz, Rayla? Dogonili tyln� stra� i wycinaj� ich w pie�! Nie zd��ymy! - Teraz my jeste�my tyln� stra�� - powiedzia�a sucho najemniczka. - Teraz nasza kolej. Villis poblad�, kt�ry� z przys�uchuj�cych si� �o�nierzy westchn�� g�o�no. Rayla szarpn�a wodze, obr�ci�a chrapi�cego ci�ko, z trudem unosz�cego �eb wierzchowca. - I tak nie zdo�amy uj�� - powiedzia�a spokojnie. - Konie za chwil� padn�. Zanim dojdziemy do prze��czy, dop�dz� nas i zar�bi�. - Rzu�my wszystko i zapadnijmy w lasy - powiedzia� Villis, nie patrz�c na ni�. - Pojedynczo, ka�dy za siebie. Mo�e si� uda... prze�y�. Rayla nie odpowiedzia�a, wzrokiem i ruchem g�owy wskaza�a na prze��cz, na szlak, na ostatnie szeregi d�ugiej kolumny uciekinier�w ci�gn�cych ku granicy. Villis zrozumia�. Zakl�� wstr�tnie, zeskoczy� z siod�a, zachwia� si�, opar� na mieczu. - Z koni! - krzykn�� chrapliwie do �o�nierzy. - Tarasowa� go�ciniec czym si� da! Czego si� gapicie? Raz matka rodzi�a i zdycha si� ino raz! Jeste�my wojsko! Jeste�my stra� tylna! Musimy zatrzyma� po�cig, op�ni�... Zamilk�. - Je�li op�nimy po�cig, ludzie zdo�aj� przej�� do Temerii, na tamt� stron� g�r - doko�czy�a Rayla, te� zsiadaj�c z konia. - Tam s� kobiety i dzieci. Co tak wytrzeszczacie ga�y? To nasze rzemios�o. Za to nam p�ac�, zapomnieli�cie? �o�nierze popatrzyli po sobie. Przez moment Rayla s�dzi�a, �e jednak umkn�, �e poderw� mokre i wycie�czone konie do ostatniego, niemo�liwego wysi�ku, �e pognaj� za kolumn� uchodz�cych, ku zbawczej prze��czy. Myli�a si�. �le ich ocenia�a. Przewr�cili na go�ciniec w�z. Szybko zbudowali barykad�. Prowizoryczn�. Nisk�. Absolutnie niewystarczaj�c�. Nie czekali d�ugo. Do w�wozu wpad�y dwa konie, chrapi�ce, potykaj�ce si�, sypi�ce p�atami piany. Tylko jeden ni�s� je�d�ca. - Blaise! - Gotujcie si�... - najemnik zsun�� si� z siod�a w ramiona �o�nierzy. - Gotujcie si�, psiama�... S� tu� za mn�... Ko� zachrapa�, tanecznie post�pi� bokiem kilka krok�w, upad� na zad, ci�ko run�� na bok, wierzgn��, wyci�gn�� szyj�, zar�a� przeci�gle. - Rayla... - wycharcza� Blaise, odwracaj�c wzrok. -Dajcie... Dajcie mi co�. Straci�em miecz... Wojowniczka, patrz�c na bij�ce w niebo dymy po�ar�w, wskaza�a ruchem g�owy top�r oparty o przewr�cony w�z. Blaise chwyci� bro�, zatoczy� si�. Lew� nogawk� mia� przesi�kni�t� krwi�. - Co z innymi, Blaise? - Wyr�n�li ich - st�kna� najemnik. - Wszystkich. Ca�y oddzia�... Rayla, to nie Nilfgaard... To Wiewi�rki... To elfy nas dogna�y. Scoia'tael id� przodem, przed Nilfgaardczykami. Jeden z �o�nierzy j�kn�� rozdzieraj�co, drugi ci�ko usiad� na ziemi, zas�aniaj�c twarz d�o�mi. Villis zakl��, doci�gaj�c rzemienie p�pancerza. - Na miejsca! - wrzasn�a Rayla. - Za zapor�! Nie wezm� nas �ywych! Obiecuj� wam! Villis splun��, po czym szybko zerwa� z naramiennika tr�jkolorow�, czarnoz�oto- czerwon� kokard� wojsk specjalnych kr�la Demawenda, cisn�� j� w zaro�la. Rayla, wyg�adzaj�c i czyszcz�c w�asn� odznak�, u�miechn�a si� krzywo. - Nie wiem, czy ci to pomo�e, Villis. Nie wiem. - Obieca�a�, Rayla. - Obieca�am. I dotrzymam obietnicy. Na miejsca, ch�opaki! Kusze i �uki w gar��! Nie czekali d�ugo. Gdy odparli pierwsz� fal�, zosta�o ich tylko sze�cioro. Walka by�a kr�tka, ale za�arta. Zmobilizowani �o�nierze z Yengerbergu bili si� jak szatani, zaciek�o�ci� nie ust�powali najemnikom. �aden nie chcia� wpa�� �ywy w r�ce Scoia'tael. Woleli umrze� w boju. I umierali przeszywani strza�ami, umierali od pchni�� oszczep�w i cios�w mieczy. Blaise umar� le��c, zad�gany sztyletami przez dw�ch elf�w, kt�rzy zwalili si� na niego, �ci�gn�wszy z zapory. �aden z tych elf�w nie wsta�. Blaise te� mia� sztylet. Scoia'tael nie dali im odpocz��. Run�o na nich drugie komando. Villis, po raz trzeci pchni�ty oszczepem, upad�. - Rayla! - krzykn�� niewyra�nie. - Obieca�a�! Najemniczka, k�ad�c trupem kolejnego elfa, odwr�ci�a si� szybko. - Bywaj, Villis - opar�a le��cemu sztych miecza poni�ej mostka i pchn�a silnie. - Do zobaczenia w piekle! Po chwili by�a sama. Scoia'tael otaczali j� ze wszystkich stron. Wojowniczka, umazana krwi� od st�p do g�owy, unios�a miecz, zawirowa�a, potrz�sn�a czarnym warkoczem. Sta�a w�r�d trup�w, straszna, wykrzywiona jak demon. Elfy cofn�y si�. - Chod�cie! - krzykn�a dziko. - Na co czekacie? Nie we�miecie mnie �ywej! Jestem Czarna Rayla! - Glaeddyv vort, beanna - powiedzia� spokojnie jasnow�osy pi�kny elf o twarzy cherubina i wielkich chabrowych oczach dziecka. Wy�oni� si� zza otaczaj�cych j�, wci�� wahaj�cych si� Scoia'tael. Jego bia�y jak �nieg ko� chrapa�, mocno macha� g�ow� w d� i w g�r�, energicznie grzeba� kopytem przesi�kni�ty krwi� piasek go�ci�ca. - Glaeddyv vort, beanna - powt�rzy� je�dziec. - Rzu� miecz, niewiasto. Najemniczka za�mia�a si� makabrycznie, otar�a twarz mankietem r�kawicy, .rozmazuj�c pot zmieszany z kurzem i krwi�. - M�j miecz zbyt wiele kosztowa�, by nim rzuca�, elfie! - krzykn�a. - �eby go wzi��, b�dziesz musia� �ama� mi palce! Jestem Czarna Rayla! No, chod�cie! Nie czeka�a d�ugo. *** - Nikt nie przyszed� Aedirn z odsiecz�? - spyta� wied�min po d�u�szej chwili. - Istnia�y przecie� podobno sojusze. Uk�ady o wzajemnej pomocy... Traktaty... - Redania - odchrz�kn�� Jaskier - jest w chaosie po �mierci Vizimira. Wiesz o tym, �e kr�l Vizimir zosta� zamordowany? - Wiem. - Rz�dy obj�a kr�lowa Hedwig, ale w kraju zapanowa�o bezho�owie. I terror. Polowanie na Scoia'tael i nilfgaardzkich szpieg�w. Dijkstra szala� po ca�ym kraju, szafoty sp�yn�y krwi�. Dijkstra nadal nie mo�e chodzi�. Nosz� go w lektyce. - Domy�lam si�. �ciga� ci�? - Nie. M�g�, ale nie �ciga�. Ach, niewa�ne. W ka�dym razie pogr��ona w chaosie Redania nie by�a w stanie wystawi� armii mog�cej wesprze� Aedirn. - A Temeria? Dlaczego kr�l Foltest z Temerii nie wspom�g� Demawenda? - Gdy tylko zacz�a si� agresja w Dol Angra - powiedzia� cicho Jaskier - Emhyr var Emreis wys�a� poselstwo do Wyzimy... *** - Do diab�a - sykn�� Bronibor, patrz�c na zamkni�te drzwi. - Nad czym oni tak d�ugo debatuj�? Dlaczego Foltest w og�le zni�y� si� do negocjacji, dlaczego udzieli� audiencji temu nilfgaardzkiemu psu? Nale�a�o go �ci�� i odes�a� Emhyrowi g�ow�! W worku! - Na bog�w, wojewodo - zach�ysn�� si� kap�an Wille-mer. - To� to pose�! Osoba pos�a jest �wi�ta i nietykalna! Nie godzi si�... - Nie godzi? Powiem wam, co si� nie godzi! Nie godzi si� sta� bezczynnie i przygl�da� si�, jak naje�d�ca pustoszy kraje, z kt�rymi jeste�my w przymierzu! Lyria ju� pad�a, a Aedirn pada! Demawend samotnie nie zatrzyma Nilfgaardu! Nale�y natychmiast wys�a� do Aedirn korpus ekspedycyjny, trzeba odci��y� Demawenda uderzeniem na lewy brzeg Jarugi! Tam jest ma�o wojska, wi�kszo�� chor�gwi przerzucili do Dol Angra! A my tutaj obradujemy! Zamiast si� bi�, gadamy! A do tego go�cimy nilfgaardzkiego pos�a! - Milczcie, wojewodo - ksi��� Hereward z Ellander skarci� starego wojaka zimnym spojrzeniem. - To jest polityka. Trzeba umie� spojrze� nieco dalej ni� koniec ko�skiego �ba i lancy. Trzeba wys�ucha� pos�a. Cesarz Emhyr nie wys�a� go do nas bez przyczyny. - Pewnie, �e nie bez przyczyny - warkn�� Bronibor. -Emhyr rozgramia w�a�nie Aedirn i wie, �e je�li wkroczymy, a z nami Redania i Kaedwen, to pobijemy go, wyrzucimy za Dol Angra, do Ebbing. Wie, �e je�li uderzymy na Cintr�, ugodzimy go w mi�kki brzuch, zmusimy do walki na dwa fronty! Tego si� boi! Usi�uje wi�c zastraszy� nas, by�my nie interweniowali. Z takim, nie innym zadaniem przyjecha� tu nilfgaardzki pose�! - Nale�y wi�c wys�ucha� pos�a - powt�rzy� ksi���. - I podj�� decyzj� zgodn� z interesami naszego kr�lestwa. Demawend nierozs�dnie sprowokowa� Nilfgaard i teraz ponosi konsekwencje. A mnie wcale niespieszne umiera� za Vengerberg. To, co dzieje si� w Aedirn, to nie nasza sprawa. - Nie nasza? Co wy, u kro�set diab��w, pleciecie? To, �e Nilfgaardczycy s� w Aedirn i Lyrii, na prawym brzegu Jarugi, to, �e oddziela nas od nich wy��cznie Mahakam, uwa�acie za cudz� spraw�? Trzeba nie mie� krztyny rozumu... - Dosy� tych spor�w - ostrzeg� Willemer. - Ani s�owa wi�cej. Kr�l idzie. Drzwi sali otwar�y si�. Cz�onkowie rady kr�lewskiej wstali, szuraj�c krzes�ami. Wiele krzese� by�o pustych. Hetman koronny i wi�kszo�� dow�dc�w by�o przy oddzia�ach, w Dolinie Pontaru, w Mahakamie i nad Jarug�. Puste by�y te� krzes�a zajmowane zwykle przez czarodziej�w. Czarodzieje... Tak, pomy�la� kap�an Willemer, miejsca zajmowane przez czarodziej�w tu, na kr�lewskim dworze w Wyzimie, pozostan� puste bardzo d�ugo. Kto wie, czy nie na zawsze. Kr�l Foltest szybko przemierzy� sal�, stan�� przy tronie, ale nie usiad�, pochyli� si� tylko, opieraj�c pi�ci o st�. By� bardzo blady. - Vengerberg jest obl�ony - powiedzia� cicho kr�l Temerii - i b�dzie wzi�ty lada godzina. Nilfgaard niepowstrzymanie prze na p�noc. Okr��one oddzia�y jeszcze walcz�, ale to ju� niczego nie zmieni. Aedirn jest stracone. Kr�l Demawend zbieg� do Redanii. Los kr�lowej Meve jest nieznany. Rada milcza�a. - Nasz� wschodni� granic�, to znaczy wylot Doliny Pontaru, Nilfgaardczycy osi�gn� za kilka dni - ci�gn�� Foltest, nadal bardzo cicho. - Hagge, ostatnia forteca Aedirn, nie utrzyma si� d�ugo, a Hagge to ju� nasza wschodnia granica. A na naszej granicy po�udniowej... sta�a si� rzecz bardzo z�a. Kr�l Ervyll z Verden z�o�y� ho�d lenny imperatorowi Emhyrowi. Podda� i otworzy� twierdze u uj�cia Jarugi. W Nastrogu, Rozrogu i Bodrogu, kt�re mia�y strzec naszego skrzyd�a, stoj� ju� nilfgaardzkie za�ogi. Rada milcza�a. - Dzi�ki temu - ci�gn�� Foltest - Ervyll zachowa� tytu� kr�lewski, ale jego suzerenem jest Emhyr. Verden jest wi�c jeszcze formalnie kr�lestwem, ale w praktyce ju� nilfgaardzk� prowincj�. Czy rozumiecie, co to oznacza? Sytuacja si� odwr�ci�a. Verde�skie twierdze i uj�cie Jarugi s� w r�kach Nilfgaardu. Nie mog� przyst�pi� do forsowania rzeki. I nie mog� os�abi� stoj�cej tam armii, formuj�c korpus, kt�ry mia�by wkroczy� do Aedirn i wesprze� wojska Demawenda. Nie mog� tego uczyni�. Ci��y na mnie odpowiedzialno�� za m�j kraj i za mych poddanych. Rada milcza�a. - Cesarz Emhyr var Emreis, imperator Nilfgaardu - podj�� kr�l - z�o�y� mi propozycj�... uk�adu. Przyj��em t� propozycj�. Zaraz wy�o�� wam, na czym ten uk�ad polega. A wy, gdy mnie wys�uchacie, zrozumiecie... Przyznacie, �e... Powiecie... Rada milcza�a. - Powiecie... - doko�czy� Foltest. - Powiecie, �e przynosz� wam pok�j. *** - Tak wi�c Foltest schowa� ogon pod siebie - mrukn�� wied�min, �ami�c w palcach kolejny patyczek. - Dogada� si� z Nilfgaardem. Zostawi� Aedirn na �asce losu... - Tak - potwierdzi� poeta. - Wprowadzi� jednak wojska do Doliny Pontaru, zaj�� i obsadzi� twierdz� Hagge. A Nilfgaardczycy nie weszli na prze��cze Mahakamu i nie przekroczyli Jarugi w Sodden, nie zaatakowali Brugge, kt�re po kapitulacji i ho�dzie Ervylla maj� w kleszczach. To by�a bez w�tpienia cena neutralno�ci Temerii. - Ciri mia�a racj� - szepn�� wied�min. - Neutralno��... Neutralno�� zwykle bywa pod�a. - Co? - Nic. A co z Kaedwen, Jaskier? Dlaczego Henselt z Kaedwen nie wspom�g� Demawenda i Meve? Przecie� mieli pakt, ��czy�o ich przymierze. A je�li nawet Henselt, wzorem Foltesta, szcza na podpisy i piecz�cie na dokumentach i za nic ma kr�lewskie s�owo, to chyba nie jest g�upi? Czy nie rozumie, �e po upadku Aedim i uk�adzie z Temeri� kolej na niego, �e jest nast�pny na nilfgaardzkiej li�cie? Kaedwen winno wesprze� Demawenda z rozs�dku. Nie ma ju� na �wiecie wiary ani prawdy, ale chyba istnieje na �wiecie rozs�dek? Co, Jaskier? Jest jeszcze na �wiecie rozs�dek? Czy ju� zosta�y na nim tylko skurwysy�stwo i pogarda? Jaskier odwr�ci� g�ow�. Zielone latarenki by�y blisko, otacza�y ich zwartym pier�cieniem. Nie zauwa�y� tego wcze�niej, ale teraz zrozumia�. Wszystkie driady przys�uchiwa�y si� jego opowie�ci. - Milczysz - powiedzia� Geralt. - A to znaczy, �e Ciri mia�a racj�. �e Codringher mia� racj�. Wszyscy mieli racj�. Tylko ja, naiwny, anachroniczny i g�upi wied�min, nie mia�em racji. *** Setnik Digod, znany pod przezwiskiem P�garniec, odchyli� p�acht� namiotu, wszed�, sapi�c ci�ko i warcz�c gniewnie. Dziesi�tnicy zerwali si� z miejsc, przybieraj�c wojskowe postawy i miny. Zyvik zr�cznie narzuci� ko�uch na stoj�c� w�r�d siode� bary�eczk� w�dki, zanim wzrok setnika zd��y� przyzwyczai� si� do p�mroku. Nie chodzi�o o to, by Digod by� akurat zagorza�ym przeciwnikiem picia na s�u�bie i w obozie, ale raczej o to, by ocali� bary�k�. Przezwisko setnika nie bra�o si� znik�d - wie�� g�osi�a, �e w sprzyjaj�cych warunkach zdolen by� dziarsko i w imponuj�cym czasie wy��opa� p� garnca przepalanki. Kazionny �o�nierski kubek o pojemno�ci kwarty setnik wychyla� jak p�kwaterk�, od jednego machu, i rzadko kiedy moczy� sobie przy tym uszy. - No i jak, panie setnik? - spyta� Bod�, dziesi�tnik strzelc�w. - Co tam uradzili wielmo�ni komendanci? Jakie rozkazy? Przekraczamy granic�? M�wcie�! - Zaraz - st�kn�� P�garniec. - Ale� upa�, a�eby to cholera... Zaraz wszystko wam wy�o��. Ale wpierw dajcie si� czego� napi�, bo mi gardziel wysch�a na wi�r. A nie gadajcie aby, �e nie macie, bo gorza�k� niesie od namiotu na wiorst�. I wiem, sk�d niesie. O, spod tamtego ko�ucha. Zyvik, mamrocz�c kl�twy, wydoby� bary�k�. Dziesi�tnicy zbili si� w ciasn� grupk�, zabrz�cza�y czarki � cynowe kubki. - Aaaach - setnik otar� w�sy i oczy. - Uuuuuch, ale� �wi�stwo niedobre. Lej jeszcze, Zyvik. - Nu�e, gadajcie wraz - niecierpliwi� si� Bod�. - Jakie rozkazy? Idziemy na Nilfgaardczyk�w czy dalej sterczymy na rubie�y niczym ku�ki na weselu? - Ckni si� wam do bitki? - P�garniec zacharcza� przeci�gle, splun��, przysiad� ci�ko na kulbace. - Tak wam pilno za rubie�, do Aedirn? Spiera was, h�? Zajad�e z was wilczki, nic, jeno k�ami b�yskacie. - A tak - powiedzia� zimno ma�y Stahler, przest�puj�c z nogi na nog�. Obie, jako stary kawalerzysta, mia� krzywe jak pa��ki. - A tak, panie setnik. Pi�t� noc w butach �pimy, w gotowo�ci. To i chcemy wiedzie�, co ma by�. Albo bitka, albo nazad do fortu. - Idziemy za rubie� - oznajmi� kr�tko P�garniec. -Jutro o �witaniu. Pi�� chor�gwi, Bura przodem. A nynie baczno��, bo nynie powiem, co nam, setnikom i chor��ym, nakazali wojewoda i wielmo�ny pan margraf Mansfeld z Ard Carraigh, kt�ren wprost od kr�la przyby�. Naszpicujcie uszy, bo dwa razy gada� nie b�d�. A niezwyczajne to rozkazy. W namiocie zrobi�o si� cicho. - Nilfgaardczycy przeszli przez Dol Angra - powiedzia� setnik. - St�amsili Lyri�, we cztery dni doszli do Aldersbergu, tam w walnej bitwie rozbili w puch armi� Demawenda. Z marszu, po ledwie sze�ciu dniach obl�enia, wzi�li zdrad� Vengerberg. Nynie chy�o id� na pomoc, spychaj� wojska z Aedirn ku dolinie Pontaru i ku Dol Blathanna. Id� ku nam, ku Kaedwen. Tedy rozkaz dla Burej Chor�gwi jest taki: przej�� rubie� i i�� forsownie na po�udnie, prosto ku Dolinie Kwiat�w. We trzy dni mus nam stan�� nad rzeczk� Dyfne. Powtarzam, we trzy dni, znaczy si�, rysi� b�dziemy szli. Za rzeczk� Dyfne ani kroku. Ani kroku, powtarzam. Wnet na tamtym brzegu poka�� si� Nilfgaardczycy. Z tymi, baczno�� teraz i uwaga, walki nie podejmowa�. �adn� miar�, zrozumiano? Nawet je�liby gdzie pr�bowali przej�� rzeczk�, to tylko si� im pokaza�, znaki im pokaza�, �eby wiedzieli, �e to my, kaedwe�skie wojsko. W namiocie zrobi�o si� jeszcze ciszej, chocia� wydawa�o si�, �e ciszej by� nie mo�e. - Jak�e to? - b�kn�� wreszcie Bod�. - Nilfgaardczyk�w nie bi�? Na wojn� idziem czy nie? Jak�e to, panie setnik? - Rozkaz taki. Nie idziemy na wojn�, jeno... - P�garniec podrapa� si� w szyj�. - Jeno z bratni� pomoc�. Przekraczamy rubie�, by da� ochron� ludziom z G�rnego Aedirn... Wr��, co ja gadam... Nie z Aedirn, jeno z Dolnej Marchii. Tak rzek� wielmo�ny margraf Mansfeld. Tak i tak, prawi�, Demawend poni�s� kl�sk�, wykopyrtn�� si� i le�y, jak d�ugi, bo �le rz�dzi� i polityk� mia� do rzyci. I tak z nim ju� koniec i z ca�ym Aedirn. Nasz kr�l Demawendowi mnogo po�yczy� grosza, bo mu pomocy udziela�, nie Iza takiemu bogactwu przepada�, nynie czas ten pieni�dz odzyszczy� z procentem. Nie mo�emy te� pozwoli�, by nasi ziomkowie i bracia z Dolnej Marchii poszli w nilfgaardzk� niewol�. Musimy ich, ten tego, wyzwoli�. Bo nasze to odwieczne ziemie, Dolna Marchia, kiedy� pod ber�em Kaedwen te ziemie by�y i nynie pod to ber�o wr�c�. A� po rzeczk� Dyfne. Taki to uk�ad zawar� nasz mi�o�ciwy kr�l Henselt z Emhyrem z Nilfgaardu. Ale uk�ad uk�adem, a Bura Chor�giew ma nad rzek� sta�. Zrozumieli�cie? Nikt nie odpowiedzia�. P�garniec skrzywi� si�, machn�� r�k�. - A, pies was ch�do�y�, g�wno�cie zrozumieli, widz�. Ale nie frasujcie si�, bo i ja niewiele. Ale od rozumienia to jest jegomo�� kr�l, grabiowie, wojewodowie i panowie szlachta. A my�my s� wojsko! Nam s�ucha� rozkazu: doj�� do rzeczki Dyfne we trzy dni, tam stan�� i sta� jak mur. I tyle. Nalej, Zyvik. - Panie setnik... - zaj�kn�� si� Zyvik. - A co b�dzie... Co b�dzie, je�li wojsko z Aedirn op�r stawi? Szlak zagrodzi? Przecie zbrojnie przez ich kraj idziem. Co wtedy? - A je�li nasi ziomkowie i bracia - podchwyci� zjadliwie Stahler - ci, co to ich niby mamy wyzwoli�... Gdyby zacz�li z �uk�w szy�, kamieniami ciska�? H�? - Mamy we trzy dni stan�� nad Dyfne - rzek� z naciskiem P�garniec. - Nie p�niej. Kto by nas chcia� op�nia� albo zatrzymywa�, widno nieprzyjaciel. A nieprzyjaciela na mieczach roznie�� trzeba. Ale uwaga i baczno��! S�ucha� rozkazu! Si� ni cha�up nie pali�, ludziom dobytku nie bra�, nie rabowa�, bab nie gwa�ci�! Zakarbowa� w pami�ci sobie i �o�nierzom, bo kto ten rozkaz z�amie, p�jdzie na stryk. Wojewoda z dziesi�� razy to powtarza�: nie idziem, kurwa, z najazdem, ale z bratersk� pomoc�! Czego z�by szczerzysz, Stahler? To rozkaz, psiama�! A teraz biegiem do dziesi�tek, postawi� mi wszystkich na nogi, konie i rynsztunek maj� l�ni� jak miesi�c w pe�ni! Na przedwieczerzu wszystkie chor�gwie do musztrunku stan�, sam wojewoda b�dzie musztrowa� z chor��ymi. Je�li si� przez kt�r� dziesi�tk� wstydu najem, popami�ta mnie dziesi�tnik, oj, popami�ta! Wykona�! Zyvik wyszed� z namiotu jako ostatni. Mru��c pora�one s�o�cem oczy, obserwowa� panuj�cy w obozie rozgardiasz. Dziesi�tnicy spieszyli do oddzia��w, setnicy biegali i kl�li, szlachta, korneci i paziowie pl�tali si� pod nogami. Pancerni z Ba� Ard k�usowali po polu, wzbijaj�c tumany py�u. Upa� by� straszliwy. Zyvik przyspieszy� kroku. Min�� czterech przyby�ych wczorajszego dnia skald�w z Ard Carraigh, siedz�cych w cieniu rzucanym przez bogato zdobiony namiot margrafa. Skaldowie w�a�nie uk�adali ballad� o zwyci�skiej operacji wojskowej, o geniuszu kr�la, roztropno�ci dow�dc�w i m�stwie prostego �o�nierza. Jak zwykle, robili to przed operacj�, by nie traci� czasu. - Witali nas nasi bracia, witali chleeebem, sol�... - za�piewa� dla pr�by jeden ze skald�w. - Zbawc�w i wyswobodzicieli swych witali, witali chleeebem, sol�... Hej, Hrafhir, podrzu� jaki� niebanalny rym do �sol�"! Drugi skald podrzuci� rym. Zyvik nie dos�ysza� jaki. Obozuj�ca w�r�d wierzb nad stawem dziesi�tka poderwa�a si� na jego widok. - Gotowa� si�! - wrzasn�� Zyvik, staj�c na tyle daleko, by jego chuch nie wp�yn�� na morale podkomendnych. - Nim si� s�oneczko na cztery palce podniesie, wszyscy do przegl�du! Wszystko ma si� b�yszcze� jak to s�oneczko w�a�nie, bro�, rynsztunek, rz�d, ko� zar�wno! B�dzie musztrunek, je�li si� przez kt�rego przed setnikiem wstydu najem, nogi powyrywam takiemu synowi! �ywo! - Idziem w b�j - domy�li� si� jezdny Kraska, szybko wpychaj�c koszul� do spodni. - Idziem w b�j, panie dziesi�tnik? - A co�e� my�la�? �e na ta�ce, na Za�ynek? Przechodzimy rubie�. Jutro o �witaniu rusza ca�a Bura Chor�giew. Setnik nie rzek�, w jakim szyku, ale przecie nasza dziesi�tka przodem p�jdzie jako zwykle. No, �wawiej, ruszcie dupy! Zaraz, wr��. Powiem od razu, bo potem czasu nie stanie pewnikiem. To nie b�dzie zwyk�a wojaczka, ch�opy. Jak�� durnote nowoczesn� wymy�lili wielmo�ni. Jakie� wyzwalanie, czy co� takiego. Nie idziem wroga bi�, ale na te, no, nasze odwieczne ziemie, z t�, jak jej tam, bratersk� pomoc�. Tedy baczno��, co powiem: ludzisk�w z Aedirn nie rusza�, nie grabi�... - Jak�e to? - rozdziawi� g�b� Kraska. - Jak�e to: nie grabi�? A czym�e konie karmi� b�dziem, panie dziesi�tnik? - Pasz� dla koni grabi�, wi�cej nic. Ale ludzi nie siec, cha�up nie pali�, upraw nie niszczy�... Zawrzyj g�b�, Kraska! To nie wiec gromadzki, to wojsko, taka wasza ma�! Rozkazu s�ucha�, bo inaczej na stryk! Rzek�em, nie mordowa�, nie pali�, bab... Zyvik przerwa�, zamy�li� si�. - Baby - doko�czy� po chwili - gwa�ci� po cichu i tak, coby nikt nie widzia�. *** - Na mo�cie na rzece Dyfne - doko�czy� Jaskier -u�cisn�li sobie d�onie. Margrabia Mansfeld z Ard Carraigh i Menno Coehoorn, g��wnodowodz�cy nilfgaardzki-mi wojskami z Dol Angra. U�cisn�li sobie d�onie, nad krwawi�cym, dogorywaj�cym kr�lestwem Aedirn, piecz�tuj�c bandycki podzia� �up�w. Najobrzydliwszy z gest�w, jaki zna�a historia. Geralt milcza�. - Je�li ju� jeste�my przy obrzydliwo�ciach - powiedzia� po chwili nieoczekiwanie spokojnie - to co z czarodziejami, Jaskier? My�l� o tych z Kapitu�y i Rady. - Przy Demawendzie nie pozosta� �aden - zacz�� po chwili poeta. - A Foltest wszystkich, kt�rzy mu s�u�yli, wyp�dzi� z Temerii. Filippa jest w Tretogorze, pomaga kr�lowej Hedwig w opanowaniu chaosu, jaki wci�� panuje w Redanii. Jest z ni� Triss i jeszcze trzech, imion nie pami�tam. Kilku jest w Kaedwen. Wielu uciek�o do Kovi-ru i Hengfors. Wybrali neutralno��, bo Esterad Thyssen i Niedamir, jak wiesz, byli i s� neutralni. - Wiem. A Vilgefortz? I ci, kt�rzy z nim trzymali? - Vilgefortz znikn��. Spodziewano si�, �e wyp�ynie w zdobytym Aedirn, jako namiestnik Emhyra... Ale �lad po nim zagina�. Po nim i po wszystkich jego wsp�lnikach. Opr�cz... - M�w, Jaskier. - Opr�cz jednej czarodziejki, kt�ra zosta�a kr�low�. *** Filavandrel aep Fidhail w milczeniu czeka� na odpowied�. Kr�lowa te� milcza�a wpatrzona w okno. Okno wychodzi�o na ogrody, jeszcze do niedawna b�d�ce dum� i chlub� poprzedniego w�adcy Dol Blathanna, namiestnika tyrana z Yengerbergu. Uciekaj�c przed Wolnymi Elfami, id�cymi w awangardzie wojsk cesarza Emhyra, ludzki namiestnik zd��y� wywie�� z pradawnego elfiego pa�acu wi�kszo�� cennych rzeczy, nawet cz�� mebli. Ale ogrod�w zabra� nie m�g�. Zniszczy� je. - Nie, Filavandrel - powiedzia�a wreszcie kr�lowa. -Na to jeszcze za wcze�nie, o wiele za wcze�nie. Nie my�lmy o rozszerzaniu naszych granic, bo na razie nie jeste�my nawet pewni dok�adnego ich przebiegu. Henselt z Kaedwen ani my�li przestrzega� uk�adu i wycofa� si� znad Dyfne. Szpiedzy donosz�, �e wcale nie porzuci� my�li o agresji. Mo�e uderzy� na nas lada dzie�. - A wi�c nie osi�gn�li�my niczego. Kr�lowa wolno wyci�gn�a r�k�. Motyl niepylak, kt�ry wlecia� przez okno, usiad� na jej koronkowym mankiecie, z�o�y� i roz�o�y� czubato zako�czone skrzyde�ka. - Osi�gn�li�my wi�cej - powiedzia�a kr�lowa, cicho, by nie sp�oszy� motyla - ni� mogli�my si� spodziewa�. Po stu latach odzyskali�my wreszcie nasz� Dolin� Kwiat�w... - Nie nazywa�bym jej tak - u�miechn�� si� smutno Filavandrel. - Teraz, po przej�ciu wojsk, jest to raczej Dolina Popio��w. - Mamy znowu nasz w�asny kraj - doko�czy�a kr�lowa, przygl�daj�c si� motylowi. - Znowu jeste�my Ludem, nie wygna�cami. A popi� u�y�nia. Wiosn� Dolina zakwitnie znowu. - To za ma�o, Stokrotko. Ci�gle za ma�o. Spu�cili�my z tonu. Jeszcze niedawno chwalili�my si�, �e zepchniemy ludzi do morza, zza kt�rego przybyli. A teraz zacie�nili�my nasze granice i ambicje do Dol Blathanna... - Emhyr Deithwen da� nam Dol Blathanna w podarunku. Czego ode mnie oczekujesz, Filavandrel? Mam ��da� wi�cej? Nie zapominaj, �e nawet w przyjmowaniu dar�w nale�y zachowa� umiar. Zw�aszcza je�eli chodzi o dary Emhyra, bo Emhyr niczego nie daje za darmo. Ziemie, kt�re nam darowa�, musimy utrzyma�. A si�y, kt�rymi dysponujemy, z ledwo�ci� wystarcz� na utrzymanie Dol Blathanna. - Wycofajmy komanda z Tfemerii, Redanii i Kaedwen -zaproponowa� bia�ow�osy elf. - Wycofajmy wszystkich walcz�cych z lud�mi Scoia'tael. Jeste� teraz kr�low�, Enid, oni pos�uchaj� twego rozkazu. Teraz, gdy mamy ju� nasz w�asny sp�achetek ziemi, ich walka nie ma sensu. Ich obowi�zkiem jest teraz wr�ci� tu i broni� Doliny Kwiat�w. Niech walcz� jako wolny lud w obronie w�asnych granic. A teraz gin� jak rozb�jnicy po lasach! Elfka opu�ci�a g�ow�. - Emhyr nie wyra�a na to zgody - szepn�a. - Komanda maj� walczy� nadal. - Dlaczego? W jakim celu? - Filavandrel aep Fidhail wyprostowa� si� gwa�townie. - Powiem ci wi�cej. Nie wolno nam ich wspiera� i pomaga� im. To by� warunek Foltesta i Henselta. Temeria i Kaedwen b�d� respektowa� nasz� w�adz� nad Dol Blathanna, ale tylko w�wczas, gdy oficjalnie pot�pimy walk� Wiewi�rek i odetniemy si� od nich. - Te dzieci umieraj�, Stokrotko. Umieraj� co dnia, gin� w nier�wnej walce. Po tajnych uk�adach z Emhyrem ludzie rzuc� si� na komanda i zgniot� je. To s� nasze dzieci, nasza przysz�o��! Nasza krew! A ty mi oznajmiasz, �e mamy si� od nich odci��? Que'ss aen me dicette, Enid? Vorsaeke'llan? Aen vaine? Motyl wzbi� si� do lotu, zatrzepota� skrzyde�kami, polecia� ku oknu, zawirowa� porwany pr�dami upalnego powietrza. Francesca Findabair, zwana Enid an Gleanna, niegdy� czarodziejka, obecnie kr�lowa Aen Seidhe, Wolnych Elf�w, unios�a g�ow�. W jej pi�knych b��kitnych oczach b�yszcza�y �zy. - Komanda - powt�rzy�a g�ucho - musz� nadal prowadzi� walk�. Musz� dezorganizowa� ludzkie kr�lestwa, utrudnia� przygotowania wojenne. Taki by� rozkaz Emhy-ra, a ja nie mog� przeciwstawi� si� Emhyrowi. Wybacz mi, Filavandrel. Filavandrel aep Fidhail spojrza� na ni�, uk�oni� si� g��boko. - Wybaczam, Enid. Ale nie wiem, czy oni wybacz�. *** - Ani jeden czarodziej nie przemy�la� sprawy ponownie? Nawet wtedy, gdy Nilfgaard mordowa� i pali� w Aedirn, �aden z nich nie porzuci� Vilgefortza, nie przy��czy� do Filippy? - �aden. Geralt milcza� d�ugo. - Nie wierz� - powiedzia� wreszcie, bardzo cicho. -Nie wierz�, by �aden nie odszed� od Vilgefortza, gdy prawdziwe przyczyny i skutki jego zdrady wysz�y na jaw. Jestem, jak ju� powszechnie wiadomo, naiwnym, bezrozumnym i anachronicznym wied�minem. Ale nadal nie wierz�, by w �adnym czarodzieju nie obudzi�o si� sumienie. *** Tissaia de Vries po�o�y�a sw�j wypracowany, ozdobny podpis pod ostatnim zdaniem listu. Po d�ugim namy�le doda�a jeszcze obok ideogram oznaczaj�cy jej prawdziwe imi�. Imi�, kt�rego nikt nie zna�. Imi�, kt�rego nie u�ywa�a od bardzo dawna. Od czasu, gdy zosta�a czarodziejk�. Skowronek. Od�o�y�a pi�ro. Bardzo starannie, r�wno, dok�adnie w poprzek zapisanego arkusza pergaminu. Przez d�ug� chwil� siedzia�a nieruchomo, wpatrzona w czerwon� kul� zachodz�cego s�o�ca. Potem wsta�a. Podesz�a do okna. Przez jaki� czas patrzy�a na dachy dom�w. Dom�w, w kt�rych k�adli si� w�a�nie do snu zwykli ludzie, zm�czeni swym zwyk�ym, ludzkim �yciem i trudem, pe�ni zwyk�ego ludzkiego niepokoju o los, o jutro. Czarodziejka spojrza�a na le��cy na stole list. List adresowany do zwyk�ych ludzi. To, �e wi�kszo�� zwyk�ych ludzi nie umia�a czyta�, by�o bez znaczenia. Stan�a przed zwierciad�em. Poprawi�a w�osy. Poprawi�a sukni�. Strzepn�a z bufiastego r�kawa nie istniej�cy py�ek. Wyr�wna�a na dekolcie naszyjnik ze spineli. Lichtarze pod zwierciad�em sta�y nier�wno. S�u��ca musia�a poruszy� i poprzesuwa� je podczas sprz�tania. S�u��ca. Zwyk�a kobieta. Zwyk�y cz�owiek o oczach pe�nych strachu przed tym, co nadchodzi�o. Zwyk�y cz�owiek zagubiony w czasach pogardy. Zwyk�y cz�owiek szukaj�cy nadziei i pewno�ci jutra u niej, u czarodziejki... Zwyk�y cz�owiek, kt�rego zaufanie zawiod�a. Z ulicy dobieg� odg�os krok�w, stuk ci�kich �o�nierskich but�w. Tissaia de Vries nie drgn�a nawet, nie odwr�ci�a g�owy ku oknu. By�o jej oboj�tne, czyje to kroki. �o�nierze kr�lewscy? Prewot z nakazem aresztowania zdrajczyni? Najemni mordercy? Siepacze Vilgefortza? Nie obchodzi�o j� to. Kroki ucich�y w oddali. Lichtarze pod zwierciad�em sta�y nier�wno. Czarodziejka wyr�wna�a je, skorygowa�a u�o�enie serwetki, tak by jej r�g wypada� dok�adnie po�rodku i by� symetryczny do czworok�tnych podstawek �wiecznik�w. Odpi�a z przegub�w z�ote bransoletki i r�wniutko u�o�y�a je na wyg�adzonej serwetce. Spojrza�a krytycznie, ale nie znalaz�a najmniejszego b��du. Wszystko le�a�o r�wno, porz�dnie. Tak jak powinno le�e�. Otworzy�a szuflad� kom�dki, wyj�a z niej kr�tki n� z ko�cian� r�koje�ci�. Twarz mia�a dumn� i nieruchom�. Martw�. W domu by�o cicho. Tak cicho, �e s�ycha� by�o, jak na blat sto�u pada p�atek wi�dn�cego tulipana. S�o�ce, czerwone jak krew, wolno osun�o si� za dachy dom�w. Tissaia de Vries usiad�a w fotelu przy stole, zdmuchn�a �wiec�, jeszcze raz poprawi�a le��ce w poprzek listu pi�ro i przeci�a sobie �y�y na przegubach obu r�k. *** Zm�czenie ca�odzienn� podr� i wra�eniami da�o o sobie zna�. Jaskier obudzi� si� i poj��, �e zasn�� prawdopodobnie w trakcie opowie�ci, �e zachrapa� w p� s�owa. Poruszy� si� i niemal stoczy� z kupy ga��zi - Geralt nie le�a� ju� obok niego i nie r�wnowa�y� bar�ogu. - Na czym... - odkaszln��, usiad�. - Na czym to ja stan��em? Aha, na czarodziejach... Geralt? Gdzie jeste�? - Tu - powiedzia� wied�min, ledwie widoczny w mroku. - Kontynuuj, prosz�. Wa�nie mia�e� mi powiedzie� o Yennefer. - Pos�uchaj - poeta doskonale wiedzia�, �e o wymienionej osobie nie mia� najmniejszego zamiaru nawet napomyka�. - Ja naprawd� nic... - Nie ��yj. Znam ci�. - Je�li mnie tak dobrze znasz - zdenerwowa� si� trubadur - to po jak� choler� domagasz si�, bym m�wi�? Znaj�c mnie jak z�y szel�g, powiniene� wiedzie�, dlaczego przemilczam, dlaczego nie powtarzam zas�yszanych plotek! Powiniene� te� domy�li� si�, jakie to plotki i dlaczego chc� ci ich oszcz�dzi�! - Que suecc's? - jedna ze �pi�cych obok driad poderwa�a si� zbudzona jego podniesionym g�osem. - Przepraszam - powiedzia� cicho wied�min. - Ciebie te�. Zielone latarenki Brokilonu pogas�y ju�, tylko niekt�re jeszcze tli�y si� s�abo. - Geralt - przerwa� milczenie Jaskier. - Zawsze twierdzi�e�, �e stoisz z boku, �e jest ci wszystko jedno... Ona mog�a w to uwierzy�. Wierzy�a w to, gdy razem z Vilgefortzem zacz�a t� gr�... - Dosy� - powiedzia� Geralt. - Ani s�owa wi�cej. Gdy s�ysz� s�owo �gra", mam ochot� kogo� zabi�. Ach, dawaj t� brzytw�. Chc� si� nareszcie ogoli�. - Teraz? Jeszcze ciemno... - Dla mnie nigdy nie jest ciemno. Jestem dziwol�giem. Gdy wied�min wyrwa� mu z r�ki sakiewk� z przyborami toaletowymi i odszed� w kierunku strumienia, Jaskier stwierdzi�, �e senno�� opu�ci�a go zupe�nie. Niebo ja�nia�o ju� zapowiedzi� brzasku. Wsta�, wszed� w las, ostro�nie mijaj�c �pi�ce, przytulone do siebie driady. - Czy nale�a�e� do tych, kt�rzy si� do tego przyczynili? Odwr�ci� si� gwa�townie. Oparta o sosn� driada mia�a w�osy w kolorze srebra, by�o to widoczne nawet w p�mroku �witu. - Wielce paskudny widok - powiedzia�a, krzy�uj�c r�ce na piersi. - Kto�, kto wszystko straci�. Wiesz, �piewaku, to ciekawe. Swego czasu wydawa�o mi si�, �e wszystkiego nie mo�na straci�, �e zawsze co� zostaje. Zawsze. Nawet w czasach pogardy, w kt�rych naiwno�� potrafi zem�ci� si� w najokrutniejszy spos�b, nie mo�na utraci� wszystkiego. A on... On straci� kilka kwaterek krwi, mo�liwo�� sprawnego chodzenia, cz�ciow� w�adz� w lewej r�ce, wied�mi�ski miecz, ukochan� kobiet�, zyskan� cudem c�rk�, wiar�... No, pomy�la�am, ale co�, co� przecie� musia�o mu zosta�? Myli�am si�. On nie ma ju� nic. Nawet brzytwy. Jaskier milcza�. Driada nie poruszy�a si�. - Pyta�am, czy przyczyni�e� si� do tego - podj�a po chwili. - Ale chyba pyta�am niepotrzebnie. To oczywiste, �e si� przyczyni�e�. To oczywiste, �e jeste� jego przyjacielem. A je�li ma si� przyjaci�, a mimo to wszystko si� traci, jest oczywiste, �e przyjaciele ponosz� win�. Za to, co uczynili, wzgl�dnie za to, czego nie uczynili. Za to, �e nie wiedzieli, co nale�y uczyni�. - A co ja mog�em? - szepn��. - Co ja mog�em uczyni�? - Nie wiem - odpowiedzia�a driada. - Nie powiedzia�em mu wszystkiego... - To wiem. - Nie jestem niczemu winien. - Jeste�. - Nie! Nie jestem... Poderwa� si�, trzeszcz�c ga��ziami legowiska. Geralt siedzia� obok, tr�c twarz. Pachnia� myd�em. - Nie jeste�? - spyta� ch�odno. - Ciekawo��, co te� ci si� przy�ni�o. �e jeste� �ab�? Uspok�j si�. Nie jeste�. �e jeste� cymba�em? A, w takim razie to m�g� by� sen proroczy. Jaskier rozejrza� si�. Byli na polanie zupe�nie sami. - Gdzie ona... Gdzie one s�? - Na skraju lasu. Zbieraj si�, czas na ciebie. - Geralt, ja przed chwil� rozmawia�em z driad�. M�wi�a wsp�lnym bez akcentu i powiedzia�a mi... - �adna z tego oddzia�u nie m�wi wsp�lnym bez akcentu. Przy�ni�o ci si�, Jaskier. To jest Brokilon. Tu niejedno mo�e si� przy�ni�. *** Na skraju lasu czeka�a na nich samotna driada. Jaskier pozna� j� od razu - to by�a ta o zielonkawych w�osach, kt�ra noc� przynios�a im �wiat�o i chcia�a go nak�oni� do dalszego �piewania. Driada unios�a d�o�, nakazuj�c im zatrzyma� si�. W drugiej r�ce mia�a �uk ze strza�� na ci�ciwie. Wied�min po�o�y� d�o� na ramieniu trubadura i �cisn�� mocno. - Czy co� si� dzieje? - szepn�� Jaskier. - Owszem. B�d� cicho i nie ruszaj si�. G�sta mg�a zalegaj�ca w dolinie Wst��ki t�umi�a g�osy i d�wi�ki, ale nie na tyle, by Jaskier nie zdo�a� us�ysze� plusku wody i pochrapywania koni. Rzek� przekraczali je�d�cy. - Elfy - domy�li� si�. - Scoia'tael? Uciekaj� do Brokilonu, prawda? Ca�e komando... - Nie - odmrukna� Geralt wpatrzony w mg��. Poeta wiedzia�, �e wzrok i s�uch wied�mina s� niebywale bystre i czu�e, ale nie by� w stanie odgadn��, czy ocenia wzrokiem, czy s�uchem. - Tb nie komando. To jest to, co zosta�o z komanda. Pi�ciu lub sze�ciu konnych, trzy luzaki. Zosta� tu, Jaskier. Id� tam. - Gar'ean - powiedzia�a ostrzegawczo zielonow�osa driada, unosz�c �uk. - Nfe va, Gwynbleidd! Ki'rin! - Thaess aep, Fauve - odrzek� niespodziewanie ostro wied�min. - M'aespar que va'en, elFea? Prosz�, strzelaj. Je�li nie, zamknij si� i nie pr�buj mnie straszy�, bo mnie nie mo�na ju� niczym przestraszy�. Musz� porozmawia� z Milv� Barring i zrobi� to, czy ci si� to podoba, czy nie. Zosta�, Jaskier. Driada opu�ci�a g�ow�. �uk te�. Z oparu wy�oni�o si� dziewi�� koni i Jaskier zobaczy�, �e rzeczywi�cie tylko sze�� nios�o je�d�c�w. Dostrzeg� sylwetki driad wy�aniaj�cych si� z zaro�li i id�cych na spotkanie. Zauwa�y�, �e trzem konnym trzeba by�o pom�c zsi��� z wierzchowc�w i �e trzeba by�o ich podtrzymywa�, by byli w stanie i�� w stron� zbawczych drzew Brokilonu. Inne driady jak duchy przemkn�y przez wiatro�om i stok, znikn�y we mgle nad Wst��k�. Z przeciwleg�ego brzegu rozleg� si� krzyk, r�enie koni, plusk wody. Poecie wyda�o si� te�, �e s�yszy �wist strza�. Ale nie by� pewien. - �cigali ich... - mrukn��. Fauve odwr�ci�a si�, zaciskaj�c d�o� na ��czysku. - Ty �piewaj tak� pie��, taedh - warkn�a. - N'te shaent a'minne, nie o Ettariel. Kochanie, nie. Nie czas. Teraz czas zabija�, tak. Taka pie��, tak! - Ja - b�kn�� - nie jestem winien temu, co si� dzieje... Driada milcza�a przez chwil�, patrz�c w bok. - Ja te� nie - powiedzia�a i szybko odesz�a w g�szcz. Wied�min wr�ci�, nim min�a godzina. Prowadzi� dwa osiod�ane konie - Pegaza i gniad� klacz. Czaprak klaczy nosi� �lady krwi. - To ko� elf�w, prawda? Tych, kt�rzy przeszli rzek�? - Tak - odrzek� Geralt. Twarz i g�os mia� zmienione i obce. - To klacz elf�w. Chwilowo jednak pos�u�y mnie. A gdy b�d� mia� okazj�, wymieni� j� na konia, kt�ry umie nie�� rannego, a gdy ranny spadnie, zostaje przy nim. Tej klaczy tego najwyra�niej nie nauczono. - Odje�d�amy st�d? - Ty odje�d�asz - wied�min rzuci� poecie wodze Pegaza. - Bywaj, Jaskier. Driady odprowadz� ci� ze dwie mile w g�r� rzeki, �eby� nie wpad� na �o�dak�w z Brugge, kt�rzy pewnie wci�� kr�c� si� na tamtym brzegu. - A ty? Zostajesz tu? - Nie. Nie zostaj�. - Dowiedzia�e� si� czego�. Od Wiewi�rek. Dowiedzia�e� si� o Ciri, tak? - Bywaj, Jaskier. - Geralt... Pos�uchaj mnie... - Czego mam s�ucha�? - krzykn�� wied�min i zaj�kn�� si� nagle. - Ja jej przecie�.... Nie mog� jej przecie� zostawi� na pastw� losu. Ona jest zupe�nie sama... Ona nie mo�e by� sama, Jaskier. Nie zrozumiesz tego. Nikt tego nie zrozumie, ale ja to wiem. Je�li ona b�dzie samotna, stanie si� z ni� to samo co kiedy�... To, co kiedy� sta�o si� ze mn�... Nie zrozumiesz tego... - Rozumiem. I dlatego jad� z tob�. - Zwariowa�e�. Czy wiesz, dok�d si� wybieram? - Wiem. Geralt, ja... Ja nie powiedzia�em ci wszystkiego. Jestem... Czuj� si� winny. Nie uczyni�em niczego, nie wiedzia�em, co nale�y uczyni�... Ale teraz wiem. Chc� jecha� z tob�. Chc� ci towarzyszy�. Nie powiedzia�em ci... o Ciri, o plotkach, kt�re kr���. Spotka�em znajomych z Koviru, a ci z kolei s�yszeli relacj� pos��w, kt�rzy wr�cili z Nilfgaardu... Domy�lam si�, �e te plotki mog�y dotrze� nawet do Wiewi�rek. �e ju� wszystko wiesz od tych elf�w, kt�rzy przeszli Wst��k�. Ale pozw�l... bym to ja... Bym to ja ci opowiedzia�... Wied�min milcza� d�ugo, bezbronnie opu�ciwszy r�ce. - Wskakuj na siod�o - powiedzia� wreszcie zmienionym g�osem. - Opowiesz mi w drodze. *** Tego ranka w pa�acu Loc Grim, letniej rezydencji imperatora, panowa�o niezwyk�e poruszenie. Tym bardziej niezwyk�e, �e wszelkie poruszenia, wzruszenia i o�ywienia absolutnie nie le�a�y w zwyczaju nilfgaardzkiej szlachty, a okazywanie niepokoju lub podniecenia uwa�ano za objaw niedojrza�o�ci. Podobne zachowanie traktowane by�o w�r�d nilfgaardzkich wielmo��w tak nagannie i pogardliwie, �e okazywania o�ywienia czy podniecenia wstydzi�a si� nawet niedojrza�a m�odzie�, od kt�rej wszak�e ma�o kto oczekiwa� przyzwoitego zachowania. Tego ranka w Loc Grim nie by�o jednak m�odzie�y. W Loc Grim m�odzie� nie mia�a czego szuka�. Olbrzymi� sal� tronow� pa�acu zape�niali powa�ni i surowi arystokraci, rycerze i dworacy, wszyscy jak jeden m�� odziani w ceremonialn� dworsk� czer�, o�ywion� jedynie biel� kryz i mankiet�w. M�czyznom towarzyszy�y nieliczne, lecz r�wnie powa�ne i surowe damy, kt�rym zwyczaj zezwala� rozja�ni� czer� stroju odrobin� skromnej bi�uterii. Wszyscy udawali, �e s� dostojni, powa�ni i surowi. A byli niesamowicie podnieceni. - Powiadaj�, �e jest brzydka. Chuda i brzydka. - Ale to podobno kr�lewska krew. - Z nieprawego �o�a? - Nic podobnego. Legalna. - Zasi�dzie wi�c na tronie? - Je�li imperator tak postanowi... - Do pioruna, sp�jrzcie tylko na Ardala aep Dahy i na ksi�cia de Wett... Ale� maj� miny... Jakby si� octu napili... - Ciszej, hrabio... Dziwisz si� ich minom? Je�li plotki si� potwierdz�, Emhyr wymierzy policzek starym rodom. Upokorzy je... - Plotki si� nie potwierdz�. Imperator nie po�lubi tej znajdy! Nie mo�e tego uczyni�... - Emhyr wszystko mo�e. Baczcie na s�owa, baronie. Uwa�ajcie, co m�wicie. Byli ju� tacy, kt�rzy twierdzili, �e Emhyr nie mo�e tego czy tamtego. Sko�czyli na szafocie. - Powiadaj�, �e ju� podpisa� dekret o nadaniach dla niej. Trzysta grzywien renty, wyobra�acie sobie? - I tytu� princessy. Czy kt�ry� z was ju� j� widzia�? - Natychmiast po przybyciu oddano j� pod opiek� hrabiny Liddertal, a dom otoczono gwardi�. - Powierzono j� hrabinie, by ta wpoi�a smarkuli troch� poj�cia o manierach. M�wi�, �e ta wasza princessa zachowuje si� jak dziewka z obory... - Co w tym dziwnego? Pochodzi z P�nocy, z barbarzy�skiej Cintry... - Tym mniej prawdopodobne s� plotki o o�enku Emhyra. Nie, nie, to absolutnie niemo�liwe. Imperator pojmie za �on� najm�odsz� c�rk� de Wetta, tak jak planowano. Nie po�lubi tej uzurpatorki! - Najwy�szy czas, by wreszcie kogo� po�lubi�. Ze wzgl�du na dynasti�... Najwy�szy czas, by�my mieli ma�ego arcyksi�cia... - Niech si� wi�c �eni, ale nie z t� przyb��d�! - Ciszej, bez egzaltacji. Zar�czam wam, szlachetni panowie, �e do tego zwi�zku nie dojdzie. Jaki cel mia�by przy�wieca� takiemu maria�owi? - To polityka, hrabino. Toczymy wojn�. Ten zwi�zek mia�by znaczenie polityczne i strategiczne... Dynastia, z kt�rej pochodzi princessa, ma legalne tytu�y i potwierdzone prawa lenne do ziem nad Doln� Yarr�. Gdyby zosta�a ma��onk� imperatora... Ha, to by�oby doskona�e posuni�cie. Popatrzcie tylko tam, na pos��w kr�la Esterada, jak szepcz�... - Popieracie tedy t� dziwaczn� parantel�, mo�ci ksi���? A mo�e wr�cz doradzali�cie to Emhyrowi, co? - To moja rzecz, margrabio, co popieram, a czego nie. A decyzji imperatora nie radzi�bym wam kwestionowa�. - A zatem podj�� ju� decyzj�? - Nie s�dz�. - Jeste�cie wi�c w b��dzie, nie s�dz�c, - Co chcesz przez to powiedzie�, pani? - Emhyr odprawi� z dworu baronow� Tarnhann. Nakaza�, by powr�ci�a do m�a. - Zerwa� z Dervl� Tryffin Broinne? Nie mo�e to by�! Dervla by�a jego faworyt� od trzech lat... - Powtarzam, odprawi� j� z dworu. - To prawda. Powiadaj�, �e Z�otow�osa Dervla straszliwie si� awanturowa�a. Czterech gwardzist�w przemoc� wsadza�o j� do karety... - Jej m�� si� uraduje... - W�tpi�. - Na Wielkie S�o�ce! Emhyr zerwa� z Dervl�? Zerwa� z ni� dla tej znajdy? Dla tej dzikuski z P�nocy? - Ciszej... Ciszej, do diaska... - Kto to popiera? Kt�re stronnictwo to popiera? - Ciszej, prosi�am. Patrz� na nas... - Ta dziewka... Chcia�em powiedzie�, princessa... Podobno jest brzydka... Gdy imperator j� zobaczy... - Chcecie powiedzie�, �e jeszcze jej nie widzia�? - Nie mia� czasu. Przyby� z Dar� Ruach przed godzin�. - Emhyr nigdy nie gustowa� w brzydkich. Aine Dermott... Clara aep Gwydolyn G�r... A Dervla Tryffin Broinne to przecie� prawdziwa pi�kno��... - Mo�e ta zn�jdka z czasem wy�adnieje... - Gdy si� j� domyje? Ksi�niczki z P�nocy podobno myj� si� rzadko... - Baczcie na s�owa. M�wicie, by� mo�e, o ma��once imperatora... - To jeszcze dziecko. Ma nie wi�cej ni� czterna�cie lat. - Powtarzam, to by�by zwi�zek polityczny... Czysto formalny... - Gdyby tak by�o, Z�otow�osa Dervla pozosta�aby na dworze. Zn�jdka z Cintry politycznie i formalnie zasiada�aby na tronie obok Emhyra... Ale wieczorem Emhyr dawa�by jej do zabawy tiar� i klejnoty koronne, a sam szed�by do sypialni Dervli... Przynajmniej do czasu, gdy smarkula osi�gn�aby wiek, w kt�rym bezpiecznie si� rodzi. - Hmmm... Tak... Co� w tym jest. Jak ma na imi� ta... princessa? - Xerella, czy jako� tak. - Sk�d�e, nieprawda. Zwie si�... Zirilla. Tak, chyba Zirilla. - Barbarzy�skie imi�. - Ciszej, u kaduka... - I wi�cej powagi. Zachowujecie si� jak smarkacze! - Baczcie na s�owa! Baczcie, bym ich nie uzna� za zniewag�! - Je�li ��dacie satysfakcji, wiecie, gdzie mnie szuka�, margrabio! - Ciszej! Spok�j! Imperator... Herold nie musia� si� specjalnie wysila�. Wystarczy�o jednego uderzenia lask� o posadzk�, by udekorowane czarnymi beretami g�owy arystokrat�w i rycerzy schyli�y si� niby k�osy pod uderzeniem wichru. W sali tronowej zapanowa�a cisza, taka �e g�osu herold r�wnie� nie musia� nadmiernie wyt�a�. - Emhyr var Emreis, Deithwen Addan yn Carn aep Monrudd! Bia�y P�omie� Ta�cz�cy na Kurhanach Wrog�w wszed� na sal�. Przemaszerowa� szpalerem szlachty swym zwyk�ym szparkim krokiem, energicznie machaj�c praw� r�k�. Jego czarny str�j niczym nie r�ni� si� od stroju dworak�w, je�li nie liczy� braku kryzy. Ciemne w�osy imperatora, jak zwykle nie ufryzowane, utrzymywa�a we wzgl�dnym �adzie w�ska z�ota obr�cz, na szyi po�yskiwa� cesarski alszband. Emhyr do�� niedbale zasiad� na tronie na podwy�szeniu, opar� �okie� na por�czy, a podbr�dek na d�oni. Nie zarzuci� nogi na drug� por�cz tronu, co znaczy�o, �e ceremonia� obowi�zuje nadal. �adna z pochylonych g��w nie unios�a si� nawet na cal. Imperator chrz�kn�� g�o�no, nie zmieniaj�c pozycji. Dworacy odetchn�li i wyprostowali si�. Herold ponownie uderzy� lask� o posadzk�. - Cirilla Fiona Elen Riannon, kr�lowa Cintry, ksi�na Brugge i diuszesa na Sodden, dziedziczka Inis Ard Skellig i Inis An Skellig, suzerenka Attre i Abb Yarra! Wszystkie oczy zwr�ci�y si� ku drzwiom, w kt�rych stan�a wysoka i dostojna Stella Congreve, hrabina Lid-dertal. Za� u boku hrabiny sz�a w�a�cicielka wszystkich wymienionych przed momentem imponuj�cych tytu��w. Szczup�a, jasnow�osa, niezwykle blada, lekko zgarbiona, w d�ugiej b��kitnej sukience. W sukience, w kt�rej najwyra�niej czu�a si� nieswojo i �le. Emhyr Deithwen wyprostowa� si� na tronie, a dworacy natychmiast zgi�li si� w uk�onach. Stella Congreve niezauwa�alnie popchn�a jasnow�os� dziewczyn�, obie defilowa�y wzd�u� szpaleru k�aniaj�cych si� arystokrat�w, przedstawicieli pierwszych rod�w Nilfgaardu. Dziewczyna kroczy�a sztywno i niepewnie. Potknie si�, pomy�la�a hrabina. Cirilla Fiona Elen Riannon potkn�a si�. Nie�adna i chuderlawa, pomy�la�a hrabina, zbli�aj�c si� do tronu. Niezgrabna, a do tego wszystkiego ma�o rozgarni�ta. Ale zrobi� z niej pi�kno��. Zrobi� z niej kr�low�, Emhyr, tak jak rozkaza�e�. Bia�y P�omie� Nilfgaardu przygl�da� si� im z wysoko�ci swego tronu. Jak zwykle, oczy mia� lekko zmru�one, na wargach ta�czy� mu cie� drwi�cego u�mieszku. Kr�lowa Cintry potkn�a si� po raz wt�ry. Imperator opar� �okie� na por�czy tronu, dotkn�� d�oni� policzka. U�miecha� si�. Stella Congreve by�a ju� na tyle blisko, by rozpozna� ten u�miech. Zmartwia�a z przera�enia. Co� jest nie tak, pomy�la�a ze zgroz�, co� jest nie tak. Polec� g�owy. Na Wielkie S�o�ce, polec� g�owy... Odzyska�a przytomno�� umys�u, uk�oni�a si�, zmuszaj�c do dygni�cia r�wnie� dziewczyn�. Emhyr var Emreis nie wsta� z tronu. Ale sk�oni� lekko g�ow�. Dworacy wstrzymali oddech. - Kr�lowo - przem�wi� Emhyr. Dziewczyna skurczy�a si�. Imperator nie patrzy� na ni�. Patrzy� na zgromadzon� na sali szlacht�. - Kr�lowo - powt�rzy�. - Szcz�liwy jestem, mog�c powita� ci� w moim pa�acu i w moim pa�stwie. R�cz� ci cesarskim s�owem, �e bliski jest dzie�, w kt�rym wszystkie nale�ne tytu�y powr�c� do ciebie wraz z ziemiami, kt�re s� twym prawnym dziedzictwem, kt�re legalnie i niezaprzeczalnie ci przynale��. Uzurpatorzy, kt�rzy panosz� si� w twych w�o�ciach, wszcz�li ze mn� wojn�. Zaatakowali mnie, g�osz�c przy tym, �e broni� twoich praw i sprawiedliwych racji. Niech tedy ca�y �wiat dowie si�, �e to do mnie, nie do nich, zwracasz si� o pomoc. Niech ca�y �wiat dowie si�, �e tu, w moim pa�stwie, za�ywasz przys�uguj�cej suzerence czci i kr�lewskiego imienia, podczas gdy w�r�d mych wrog�w by�a� jedynie wygna�cem. Niech ca�y �wiat wie, �e w moim pa�stwie jeste� bezpieczna, podczas gdy moi wrogowie nie tylko odmawiali ci korony, ale i usi�owali nastawa� na twe �ycie. Wzrok cesarza Nilfgaardu zatrzyma� si� na pos�ach Esterada Thyssena, w�adcy Koviru, i na ambasadorze Niedamira, kr�la Ligi z Hengfors. - Niech ca�y �wiat pozna prawd�, a w tej liczbie i kr�lowie, kt�rzy zdawali si� nie wiedzie�, po czyjej stronie jest s�uszno�� i sprawiedliwo��. I niech ca�y �wiat dowie si�, �e pomoc b�dzie ci dana. Twoi i moi wrogowie zostan� pokonani. W Cintrze, w Sodden i Brugge, w Attre, na Wyspach Skellige i u uj�cia Yarry zn�w zapanuje pok�j, a ty zasi�dziesz na tronie ku rado�ci twych ziomk�w i wszystkich mi�uj�cych sprawiedliwo�� ludzi. Dziewczyna w b��kitnej sukience opu�ci�a g�ow� jeszcze ni�ej. - Zanim to si� stanie - podj�� Emhyr - b�dziesz w mym pa�stwie traktowana z nale�nym ci szacunkiem, przeze mnie i przez wszystkich moich poddanych. A poniewa� w twoim kr�lestwie wci�� jeszcze gorzeje p�omie� wojny, w dow�d czci, szacunku i przyja�ni Nilfgaardu nadaj� ci tytu� princessy Rowan i Ymlac, pani na zamku Dar� Ro-wan, dok�d udasz si� teraz, by oczekiwa� nadej�cia spokojniejszych, szcz�liwszych czas�w. Stella Congreve opanowa�a si�, nie pozwoli�a, by na jej twarzy zago�ci� cho�by �lad zdziwienia. Nie zatrzyma jej przy sobie, pomy�la�a, wysy�a j� do Dar� Rowan, na koniec �wiata, tam gdzie sam nigdy nie bywa. Najwyra�niej nie ma zamiaru zaleca� si� do tej dziewczyny, nie my�li o szybkim o�enku. Najwyra�niej nie chce jej nawet widywa�. Dlaczego wi�c pozby� si� Dervli? O co tutaj chodzi? Otrz�sn�a si�, szybko chwyci�a princess� za r�k�. Audiencja by�a sko�czona. Gdy wychodzi�y z sali, cesarz nie patrzy� na nie. Dworacy k�aniali si�. Gdy wysz�y, Emhyr var Emreis zarzuci� nog� na oparcie tronu. - Ceallach - powiedzia�. - Do mnie. Seneszal zatrzyma� si� w nakazanej ceremonia�em odleg�o�ci od w�adcy, zgi�� si� w uk�onie. - Bli�ej - powiedzia� Emhyr. - Podejd� bli�ej, Ceallach. B�d� m�wi� cicho. A to, co powiem, przeznaczone jest wy��cznie dla twoich uszu. - Wasza wysoko��... - Co jeszcze przewiduje si� na dzisiaj? - Przyj�cie list�w uwierzytelniaj�cych i udzielenie formalnego exequatur pos�owi kr�la Esterada z Koviru -wyrecytowa� szybko seneszal. - Mianowanie namiestnik�w, prefekt�w i palatyn�w w nowych Prowincjach i Palatynatach. Zatwierdzenie tytu�u hrabiowskiego i apana-�y dla... - Pos�owi udzielimy exequatur i przyjmiemy go na prywatnej audiencji. Pozosta�e sprawy na jutro. - Tak jest, wasza wysoko��. - Zawiadom wicehrabiego Eiddon i Skellena, �e natychmiast po audiencji ambasadora maj� si� stawi� w bibliotece. Sekretnie. Ty tak�e si� tam stawisz. I przyprowadzisz tego waszego g�o�nego maga, tego wr�bit�... Jak mu tam? - Karthisius, wasza wysoko��. Mieszka w wie�y za miastem... - Nie interesuje mnie jego mieszkanie. Po�lesz po niego ludzi, maj� go dostarczy� do moich komnat. Po cichu, bez rozg�osu, sekretnie. - Wasza wysoko��... Czy to rozs�dne, aby ten astrolog... - Wyda�em rozkaz, Ceallach. - Tak jest. Nim min�y trzy godziny, wszyscy wezwani spotkali si� w cesarskiej bibliotece. Wezwanie nie zdziwi�o Yattiera de Rideaux, wicehrabiego Eiddon. Yattier by� szefem wywiadu wojskowego. Emhyr wzywa� Yattiera bardzo cz�sto -w ko�cu trwa�a wojna. Wezwanie nie zdziwi�o te� Stefana Skellena, zwanego Puszczykiem, pe�ni�cego przy imperatorze funkcj� koronera, specjalisty od s�u�b i zada� specjalnych. Puszczyka nigdy nic nie dziwi�o. Trzecia wezwana osoba by�a natomiast niezmiernie zdziwiona wezwaniem. Tym bardziej �e to do niej cesarz zwr�ci� si� najpierw. - Mistrzu Xarthisius. - Wasza cesarska mo��... - Musz� ustali� miejsce pobytu pewnej osoby. Osoby, kt�ra zagin�a lub jest ukrywana. Mo�e uwi�ziona. Czarodzieje, kt�rym to ju� kiedy� zleca�em, zawiedli. Podejmiesz si�? - W jakiej odleg�o�ci znajduje si�... mo�e si� znajdowa� ta osoba? - Gdybym wiedzia�, nie potrzebowa�bym twoich guse�. - Prosz� o wybaczenie, wasza cesarska wysoko��... - zaj�kn�� si� astrolog. - Rzecz w tym, �e du�a odleg�o�� utrudnia astromancj�, praktycznie wyklucza... Hem, hem... A je�li ta osoba znajduje si� pod magiczn� protekcj�... Mog� spr�bowa�, ale... - Kr�cej, mistrzu. - Potrzebuj� czasu... I komponent�w do zakl��... Je�li koniunkcja gwiazd b�dzie pomy�lna, to... Hem, hem... Wasza cesarska wysoko��, to, o co prosicie, to rzecz nie�atwa... Potrzebuj� czasu... Jeszcze chwila, a Emhyr ka�e go wbi� na pal, pomy�la� Puszczyk. Je�li czarownik nie przestanie be�kota�... - Mistrzu Karthisius - przerwa� imperator niespodziewanie grzecznie, wr�cz �agodnie. - B�dziesz mia� do dyspozycji wszystko, czego ci potrzeba. R�wnie� czas. W granicach rozs�dku. - Zrobi�, co w mej mocy - o�wiadczy� astrolog. - Ale b�d� m�g� ustali� jedynie przybli�on� lokalizacj�... To znaczy rejon lub radius... - Co? - Astromancja... - zaj�kn�� si� Xarthisius. - Przy du�ych odleg�o�ciach astromancja pozwala tylko na lokalizowanie przybli�one... Bardzo przybli�one, z du�� tolerancj�... Z bardzo du�� tolerancj�. Doprawdy, nie wiem, czy zdo�am... - Zdo�asz, mistrzu - wycedzi� imperator, a jego ciemne oczy zab�ys�y z�owr�bnie. - Jestem pe�en wiary w twoje zdolno�ci. A co do tolerancji, to im twoja b�dzie mniejsza, tym moja b�dzie wi�ksza. Xarthisius skurczy� si�. - Musz� zna� dok�adn� dat� urodzenia tej osoby - wy-b�ka�. - W miar� mo�liwo�ci, co do godziny... Cenny by�by te� jaki� przedmiot, kt�ry do tej osoby nale�a�... - W�osy - powiedzia� cicho Emhyr. - Czy w�osy mog� by�? - Oooo! - powesela� astrolog. - W�osy! To znacznie u�atwi... Ach, gdybym jeszcze m�g� mie� ka� albo mocz... Oczy Emhyra zw�zi�y si� niebezpiecznie, a mag skurczy� si� i zgi�� w niskim uk�onie. - Uni�enie przepraszam wasz� cesarsk� mo��... - zast�ka�. - Prosz� wybaczenia... Rozumiem... Tak, w�osy wystarcz�... W zupe�no�ci wystarcz�... Kiedy b�d� m�g� je otrzyma�? - Jeszcze dzi� b�d� ci dostarczone razem z dat� i godzin� urodzenia. Mistrzu, nie zatrzymuj� ci� d�u�ej. Wracaj do twej wie�y i zacznij �ledzi� konstelacje. - Niech Wielkie S�o�ce ma w opiece wasz� cesarsk�... - Dobrze, dobrze. Mo�esz odej��. Teraz my, pomy�la� Puszczyk. Ciekawe, co nas czeka. - Ka�dego - powiedzia� powoli imperator - kto pi�nie s�owo o tym, co b�dzie tu za chwil� powiedziane, czeka �wiartowanie. Vattier! - S�ucham, wasza wysoko��. - Jak� drog� dotar�a tu... ta princessa? Kto by� w to zaanga�owany? - Od twierdzy Nastrog - zmarszczy� czo�o szef wywiadu - konwojowali jej wysoko�� gwardzi�ci dowodzeni przez... - Nie o to pytam, do diab�a! Sk�d dziewczyna wzi�a si� w Nastrogu, w Verden? Kto dostarczy� j� do twierdzy? Kto jest tam obecnie komendantem? Czy to ten, od kt�rego pochodzi� meldunek? Godyvron jaki� tam? - Godyyron Pitcairn - powiedzia� szybko Vattier de Rideaux. - By� oczywi�cie poinformowany o misji Rience'a i grafa Cahira aep Ceallach. Trzy dni po wydarzeniach na wyspie Thanedd zjawi�o si� w Nastrogu dw�ch ludzi. Dok�adniej: jeden cz�owiek i jeden p�krwi elf. To oni, powo�uj�c si� na polecenia Rience'a i grafa Cahira, przekazali Godyyronowi princess�. - Aha - imperator u�miechn�� si�, a Puszczyk poczu� zimno na plecach. - Vilgefortz zar�cza�, �e schwyta Cirill� na Thanedd. Rience gwarantowa� mi to samo. Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach otrzyma� w tej sprawie wyra�ne rozkazy. I oto do Nastrogu nad rzek� Yarr�, trzy dni po aferze na wyspie, Cirill� przywo�� nie Vilgefortz, nie Rience, nie Cahir, ale cz�owiek i p�elf. Godyyron, oczywista rzecz, nie pomy�la� o tym, aby obu aresztowa�? - Nie. Ukara� go za to, wasza wysoko��? - Nie. Puszczyk prze�kn�� �lin�. Emhyr milcza�, tr�c czo�o, ogromny brylant w jego pier�cieniu b�yszcza� jak gwiazda. Po chwili cesarz podni�s� g�ow�. - Vattier. - Wasza wysoko��? - Postawisz na nogi wszystkich swoich podkomendnych. Rozkazuj� uj�� Rience'a i grafa Cahira. Domniemywam, �e obaj przebywaj� na terenach jeszcze nie zaj�tych przez nasze wojska. Wykorzystasz w tym celu Scoia'tael lub elfy kr�lowej Enid. Obu aresztowanych dostarczy� do Dar� Ruach i podda� torturom. - O co pyta�, wasza wysoko��? - zmru�y� oczy Vattier de Rideaux, udaj�c, �e nie widzi blado�ci, jaka pokry�a twarz seneszala Ceallacha. - O nic. P�niej, gdy ju� troch� zmi�kn�, wypytam ich osobi�cie. Skellen! - S�ucham. - Zaraz po tym, gdy ten piernik Xarthisius... Je�eli ten be�koc�cy kopromanta zdo�a ustali� to, co rozkaza�em mu ustali�... Wtedy zorganizujesz na wskazanym przez niego terenie poszukiwania pewnej osoby. Rysopis otrzymasz. Nie wykluczam, �e astrolog wska�e terytorium, nad kt�rym mamy w�adz�, w�wczas postawisz na nogi wszystkich, kt�rzy za to terytorium odpowiadaj�. Ca�y aparat cywilny i wojskowy. To sprawa o najwy�szym priorytecie. Zrozumia�e�? - Tak jest. Czy mog�... - Nie, nie mo�esz. Siadaj i s�uchaj, Puszczyku. Xarthisius najprawdopodobniej nie ustali niczego. Osoba, kt�rej kaza�em mu szuka�, znajduje si� zapewne na obcym terytorium i pod magiczn� protekcj�. G�ow� daj�, �e poszukiwana osoba znajduje si� w tym samym miejscu, co nasz tajemniczo zaginiony przyjaciel, czarodziej Vilgefortz z Roggeveen. Dlatego te�, Skellen, sformujesz i przygotujesz specjalny oddzia�, kt�rym b�dziesz dowodzi� osobi�cie. Dobierzesz ludzi spomi�dzy najlepszych. Maj� by� gotowi na wszystko... i nieprzes�dni. To znaczy nie l�kaj�cy si� magii. Puszczyk uni�s� brwi. - Tw�j oddzia� - doko�czy� Emhyr - b�dzie mia� za zadanie zaatakowa� i opanowa� ow� nie znan� mi chwilowo, acz zapewne nie�le zamaskowan� i dobrze bronion� kryj�wk� Vilgefortza. Naszego by�ego przyjaciela i sprzymierze�ca. - Zrozumia�em - powiedzia� beznami�tnie Puszczyk. -Poszukiwanej osobie, kt�r� tam zapewne zastan�, nie mo�e, jak si� domy�lam, spa�� w�os z g�owy? - Dobrze si� domy�lasz. - A Vilgefortz? - Jemu mo�e - cesarz u�miechn�� si� okrutnie. - Jemu nawet powinien spa��, raz na zawsze. Razem z g�ow�. Innych czarodziej�w, kt�rych zastaniesz w jego kryj�wce, r�wnie� to dotyczy. Bez wyj�tk�w. - Zrozumia�em. Kto zajmie si� odnalezieniem kryj�wki Vilgefortza? - Ty, Puszczyku. Stefan Skellen i Vattier de Rideaux wymienili spojrzenia. Emhyr odchyli� si� na oparcie fotela. - Wszystko jasne? A zatem... O co chodzi, Ceallach? - Wasza wysoko��... - j�kn�� seneszal, na kt�rego nikt do tej pory zdawa� si� nie zwraca� uwagi. - Dopraszam si� �aski... - Nie ma �aski dla zdrajc�w. Nie ma lito�ci dla tych, kt�rzy przeciwstawi� si� mojej woli. - Cahir... M�j syn... - Tw�j syn... - Emhyr zmru�y� oczy. - Nie wiem jeszcze, czym zawini� tw�j syn. Chcia�bym wierzy�, �e jego wina polega�a tylko na g�upocie i nieudolno�ci, nie na zdradzie. Je�li tak jest, b�dzie �ci�ty, nie �amany ko�em. - Wasza wysoko��! Cahir nie jest zdrajc�... Cahir nie m�g�... - Do��, Ceallach, ani s�owa wi�cej. Winni b�d� ukarani. Pr�bowali mnie oszuka�, a tego im nie wybacz�. Vattier, Skellen, za godzin� stawicie si� po odbi�r podpisanych instrukcji, rozkaz�w i pe�nomocnictw, po czym natychmiast przyst�picie do wykonywania zada�. I jeszcze jedno: nie musz� chyba dodawa�, �e dziewczynina, kt�r� niedawno widzieli�cie w sali tronowej, ma dla wszystkich pozosta� Cirill�, kr�low� Cintry i princess� Rowan. Dla wszystkich. Rozkazuj�, by traktowa� to jako tajemnic� stanu i spraw� najwy�szej wagi pa�stwowej. Zebrani spojrzeli na imperatora ze zdziwieniem. Deithwen Addan yn Carn aep Morvudd u�miechn�� si� lekko. - Czy�by�cie nie zrozumieli? Zamiast prawdziwej Cirilli z Cintry podes�ali mi jak�� niedojd�. Ci zdrajcy zapewne �udzili si�, �e nie rozpoznam jej. Aleja rozpoznam prawdziw� Ciri. Rozpoznam j� na ko�cu �wiata i w ciemno�ciach piekie�. Wielce zagadkow� jest spraw�, �e jednoro�ec, cho� niebywale p�ochliwy i ludzi si� boj�cy, je�li takow� pann� napotka, kt�ra jeszcze z m�em ciele�nie nie obcowa�a, wnet przybie�y do niej, ukl�knie i bez nijakiego l�ku g�ow� jej na podo�ku pok�adzie. Pono� w minionych a zamierzch�ych czasach by�y takie panny, kt�re istny proceder z tego sobie, uczyni�y. W bez�e�stwie i wstrzemi�liwo�ci trwa�y lata d�ugie po to, aby �owcom jako wabiki na jednoro�ce s�u�y� mog�y. Wnet si� jednak wyjawi�o, �e jednoro�ec jeno ku m�odzieniutkim dziewicom idzie, starsze za nic sobie maj�c. M�drym zwierz�ciem b�d�c, jednoro�ec rozumie niechybnie, �e ponad miar� w dziewictwie trwa� podejrzan� i przeciwn� naturze jest rzecz�. Physiologus Rozdzia� sz�sty Obudzi�o j� gor�co. Oprzytomni� j� �ar pal�cy sk�r� jak katowskie �elazo. Nie mog�a poruszy� g�ow�, co� j� trzyma�o. Szarpn�a si� i zawy�a z b�lu, czuj�c, jak rwie si� i p�ka sk�ra na skroni. Otworzy�a oczy. Kamie�, na kt�rym opiera�a g�ow�, by� brunatny od zakrzep�ej i wyschni�tej krwi. Obmaca�a skro�, wyczu�a pod palcami twardy, sp�kany strup. Strup by� przylepiony do kamienia, oderwa� si� od niego przy ruchu g�owy, teraz ocieka� krwi� i osoczem. Ciri odkaszln�a, charkn�a, wyplu�a piasek wraz z g�st�, lepk� �lin�. Unios�a si� na �okciach, potem usiad�a, rozejrza�a dooko�a. Zewsz�d otacza�a j� kamienista, szaroczerwona, poci�ta jarami i uskokami r�wnina, gdzieniegdzie wypi�trzaj�ca si� kopcami kamieni lub ogromnymi g�azami o dziwacznych kszta�tach. Nad r�wnin�, wysoko, wisia�o wielkie, z�ote, rozpalone s�o�ce, ��c�ce ca�e niebo, zniekszta�caj�ce widoczno�� o�lepiaj�cym blaskiem i drganiem powietrza. Gdzie ja jestem? Dotkn�a ostro�nie rozbitej, napuchni�tej skroni. Bola�o. Bardzo bola�o. Musia�am wyci�� niez�ego koz�a, domy�li�a si�, musia�am zdrowo poszorowa� po ziemi. Nagle zauwa�y�a poszarpan�, porozdzieran� odzie� i odkry�a nowe ogniska b�lu - w krzy�u, w plecach, w ramieniu, na biodrach. Przy upadku py�, ostry piasek i �wir dosta�y si� wsz�dzie - we w�osy, do uszu, do ust, jak r�wnie� do oczu, kt�re piek�y i �zawi�y. Pali�y d�onie i �okcie, po�cie-rane do �ywego mi�sa. Delikatnie i powoli rozprostowa�a nogi i j�kn�a znowu, bo lewe kolano odpowiedzia�o na ruch dojmuj�cym, t�pym b�lem. Obmaca�a je przez nie uszkodzon� sk�r� spodni, ale nie wyczu�a opuchlizny. Przy wdechach czu�a z�owr�bne k�ucie w boku, a pr�ba pochylania tu�owia sprawi�a, �e o ma�o nie krzykn�a, przeszyta ostrym spazmem, kt�ry odezwa� si� w dole plec�w. Ale si� pot�uk�am, pomy�la�a. Ale chyba niczego sobie nie po�ama�am. Gdybym po�ama�a ko�ci, bola�oby bardziej. Jestem ca�a, tylko troch� poobijana. B�d� mog�a wsta�. I wstan�. Powolutku, oszcz�dnymi ruchami przybra�a pozycj�, niezgrabnie ukl�k�a, pr�buj�c chroni� rozbite kolano. Potem stan�a na czworakach, st�kaj�c, poj�kuj�c i posykuj�c. Wreszcie, po czasie, kt�ry wyda� si� jej wieczno�ci�, wsta�a. Po to tylko, by natychmiast zwali� si� ci�ko na kamienie, bo mrocz�cy oczy zawr�t g�owy momentalnie podci�� jej nogi. Czuj�c gwa�town� fal� md�o�ci, po�o�y�a si� na boku. Rozpalone g�azy piek�y jak roz�arzone w�gle. - Nie wstan�... - za�ka�a. - Nie mog�... Spal� si� na tym s�o�cu... W g�owie t�tni� t�py, wredny, nieust�pliwy b�l. Ka�de poruszenie sprawia�o, �e b�l si� wzmaga�, wi�c Ciri przesta�a si� porusza�. Zas�oni�a g�ow� ramieniem, ale �ar rych�o sta� si� nie do wytrzymania. Zrozumia�a, �e jednak musi przed nim uciec. Pokonuj�c obezw�adniaj�cy op�r obola�ego cia�a, mru��c oczy od rw�cego b�lu w skroniach, na czworakach pope�z�a w stron� wi�kszego g�azu, wysieczonego przez wichry w kszta�t dziwacznego grzyba, kt�rego nieforemny kapelusz dawa� u podstawy odrobin� cienia. Zwin�a si� w k��bek, kaszl�c i poci�gaj�c nosem. Le�a�a d�ugo, dop�ty, dop�ki w�druj�ce po niebie s�o�ce nie dopad�o jej znowu lej�cym si� z g�ry ogniem. Przesun�a si� na drug� stron� g�azu, po to tylko, by stwierdzi�, �e to na nic. S�o�ce sta�o w zenicie, kamienny grzyb praktycznie nie dawa� ju� cienia. Przycisn�a d�onie do p�kaj�cych z b�lu skroni. Obudzi�y j� dreszcze wstrz�saj�ce ca�ym cia�em. Ognista kula s�o�ca straci�a o�lepiaj�c� z�ocisto��. Teraz, b�d�c ju� ni�ej, wisz�c nad poszarpanymi, z�batymi ska�ami, by�a pomara�czowa. Upa� zel�a� nieco. Ciri usiad�a z trudem, rozejrza�a si� dooko�a. B�l g�owy �cich�, przesta� o�lepia�. Obmaca�a g�ow� i stwierdzi�a, �e gor�co spali�o i wysuszy�o strup na skroni, zmieniaj�c go w tward�, �lisk� skorup�. Wci�� jednak bola�o j� ca�e cia�o, wydawa�o si�, �e nie ma na nim jednego zdrowego miejsca. Odchrz�kn�a, zgrzytn�a piaskiem w z�bach, spr�bowa�a splun��. Bezskutecznie. Opar�a si� plecami o grzybokszta�tny g�az, wci�� jeszcze gor�cy od s�o�ca. Wreszcie przesta�o pra�y�, pomy�la�a. Teraz, gdy s�o�ce chyli si� ku zachodowi, jest ju� do wytrzymania, a nied�ugo... Nied�ugo zapadnie noc. Wzdrygn�a si�. Gdzie ja, u diab�a starego, jestem? Jak mam st�d wyj��? I kt�r�dy? Dok�d mam i��? A mo�e nie rusza� si� z miejsca, mo�e czeka�, a� mnie odnajd�? Przecie� b�d� mnie szuka�. Geralt. Yennefer. Przecie� nie zostawi� mnie samej... Znowu spr�bowa�a splun�� i znowu nie wysz�o. I wtedy zrozumia�a. Pragnienie. Pami�ta�a. Ju� wtedy, podczas ucieczki, m�czy�o j� pragnienie. Przy ��ku siod�a karego konia, kt�rego dosiad�a, uciekaj�c do Wie�y Mewy, by�a drewniana manierka, przypomina�a to sobie dok�adnie. Ale nie mog�a jej wtedy ani odtroczy�, ani unie��, nie mia�a czasu. A teraz manierki nie by�o. Teraz niczego nie by�o. Niczego pr�cz ostrych rozpalonych kamieni, pr�cz �ci�gaj�cego sk�r� strupa na skroni, pr�cz b�lu cia�a i skurczonego gard�a, kt�remu nie mo�na by�o ul�y� nawet prze�kni�ciem �liny. Nie mog� tu zosta�. Musz� i�� i odnale�� wod�. Je�li nie odnajd� wody, zgin�. Spr�bowa�a wsta�, rani�c palce o kamienny grzyb. Wsta�a. Zrobi�a krok. I ze skowytem zwali�a si� na czworaki, wypr�y�a w suchym, wymiotnym spazmie. Chwyci�y j� kurcze i zawr�t g�owy, tak mocne, �e ponownie musia�a przybra� pozycj� le��c�. Jestem bezsilna. I sama. Znowu. Wszyscy mnie zdradzili, porzucili, zostawili sam�. Tak jak kiedy�... Ciri poczu�a, jak gard�o �ciskaj� jej niewidzialne kleszcze, jak do b�lu kurcz� si� mi�nie na szcz�kach, jak zaczynaj� dr�e� sp�kane usta. Nie ma paskudniejszego widoku ni� p�acz�ca czarodziejka, przypomnia�a sobie s�owa Yennefer. Ale przecie�... Przecie� nikt mnie tutaj nie zobaczy... Nikt... Zwini�ta w k��bek pod kamiennym grzybem, Ciri zaszlocha�a, zanios�a si� suchym, strasznym p�aczem. Bez �ez. Kiedy unios�a opuchni�te, stawiaj�ce op�r powieki, stwierdzi�a, �e �ar jeszcze bardziej z�agodnia�, a ��te jeszcze niedawno niebo przybra�o w�a�ciw� mu kobaltow� barw�, o dziwo, przetykan� nawet cienkimi bia�ymi pasemkami chmur. S�oneczna tarcza sczerwienia�a, opu�ci�a si� ni�ej, ale nadal stacza�a na pustyni� faluj�ce, t�tni�ce gor�co. A mo�e gor�co bi�o z nagrzanych kamieni? Usiad�a, konstatuj�c, �e b�l w czaszce i pot�uczonym ciele przesta� dokucza�. Ze obecnie by� niczym w por�wnaniu ze ss�cym cierpieniem rosn�cym w �o��dku i z okrutnym, zmuszaj�cym do kaszlu drapaniem w wyschni�tym gardle. Nie poddawa� si�, pomy�la�a. Nie wolno si� poddawa�. Tak jak w Kaer Morhen, trzeba wsta�, trzeba pokona�, zwalczy�, zdusi� w sobie b�l i s�abo��. Trzeba wsta� i i��. Teraz przynajmniej znam kierunek. Tam gdzie teraz jest s�o�ce, jest zach�d. Musz� i��, musz� znale�� wod� i co� do jedzenia. Musz�. Inaczej zgin�. To jest pustynia. Zalecia�am na pustyni�. To, w co wesz�am w Wie�y Mewy, to by� magiczny portal, czarodziejskie urz�dzenie, za pomoc� kt�rego mo�na si� przenosi� na du�e odleg�o�ci... Portal w Tor Lara by� dziwnym portalem. Gdy wbieg�a na ostatni� kondygnacj�, nie by�o tam nic, nawet okien, tylko go�e i pokryte grzybem �ciany. I na jednej ze �cian zap�on�� nieregularny owal wype�niony opalizuj�c� po�wiat�. Zawaha�a si�, ale portal przyci�ga�, przyzywa� j�, wr�cz prosi�. A innego wyj�cia nie by�o, tylko ten �wiec�cy owal. Zamkn�a oczy i wesz�a we�. A potem by�a o�lepiaj�ca jasno�� i w�ciek�y wir, podmuch pozbawiaj�cy oddechu i mia�d��cy �ebra. Pami�ta�a lot w�r�d ciszy, zimna i pustki, potem znowu b�ysk i zach�y�ni�cie si� powietrzem. W g�rze by� b��kit, w dole zamazana szaro��... Wyrzuci� j� w locie, tak jak orlik wypuszcza zbyt ci�k� dla niego ryb�. Gdy waln�a na kamienie, straci�a przytomno��. Nie wiedzia�a na jak d�ugi czas. Czyta�am w �wi�tyni o portalach, przypomnia�a sobie, wytrz�saj�c piasek z w�os�w. W ksi�gach by�y wzmianki o teleportach spaczonych albo chaotycznych, kt�re nios� nie wiadomo dok�d i wyrzucaj� nie wiadomo gdzie. Portal w Wie�y Mewy by� pewnie w�a�nie taki. Wyrzuci� mnie gdzie� na ko�cu �wiata. Nikt nie wie gdzie. Nikt mnie tutaj nie b�dzie szuka� i nikt nie znajdzie. Je�li tu zostan�, umr�. Wsta�a. Mobilizuj�c wszystkie si�y, przytrzymuj�c si� g�azu, zrobi�a pierwszy krok. Potem drugi. I trzeci. Te pierwsze kroki u�wiadomi�y jej, �e sprz�czki prawego buta s� zerwane, a opadaj�ca cholewka uniemo�liwia marsz. Usiad�a, tym razem w celowy, niewymuszony spos�b, dokona�a przegl�du ubrania i wyposa�enia. Koncentruj�c si� na tej czynno�ci, zapomnia�a o zm�czeniu i b�lu. Pierwsz� rzecz�, kt�r� odkry�a, by� kordzik. Zapomnia�a o nim, pochwa przesun�a si� do ty�u. Obok kordzika, jak zwykle, na pasku by�a ma�a sakiewka. Prezent od Yennefer. Zawieraj�ca to, co �dama zawsze winna mie� przy sobie". Ciri rozwi�za�a mieszek. Niestety, standardowy ekwipunek damy nie uwzgl�dnia� sytuacji, w kt�rej si� znalaz�a. Sakiewka zawiera�a szylkretowy grzebyk, uniwersalny no�ykpilnik do paznokci, opakowany, wyja�owiony tampon z lnianej tkaniny i jadeitowe pude�eczko ma�ci do r�k. Ciri natychmiast natar�a ma�ci� spieczon� twarz i usta, natychmiast te� chciwie zliza�a smarowide�ko z warg. Nie zastanawiaj�c si� d�ugo wyliza�a ca�e pude�eczko rozkoszuj�c si� t�usto�ci� i odrobin� koj�cej wilgoci. U�yte do aromatyzowania ma�ci rumianek, ambra i kamfora smakowa�y obrzydliwie, ale podzia�a�y stymuluj�co. Zwi�za�a opadaj�c� cholewk� wywleczonym z r�kawa rzemykiem, wsta�a, tupn�a kilka razy, dla pr�by. Rozpakowa�a i rozwin�a tampon, zrobi�a z niego szerok� opask� chroni�c� rozbit� skro� i przypieczone s�o�cem czo�o. Wsta�a, poprawi�a pas, przesun�a kordzik bli�ej lewego biodra, odruchowo wyj�a go z pochwy, sprawdzi�a kling� kciukiem. By�a ostra. Wiedzia�a o tym. Mam bro�, pomy�la�a. Jestem wied�mink�. Nie, nie zgin� tu. Co tam g��d, wytrzymam, w �wi�tyni Melitele czasem trzeba by�o po�ci� nawet i dwa dni. A woda... Wod� musz� znale��. B�d� sz�a tak d�ugo, a� znajd�. Ta przekl�ta pustynia musi si� gdzie� ko�czy�. Gdyby to by�a wielka pustynia, wiedzia�abym co� o niej, zauwa�y�abym j� na mapach, kt�re ogl�da�am razem z Jarre. Jarre... Ciekawe, co on teraz robi... Ruszam, zadecydowa�a. Id� na zach�d, widz�, gdzie zachodzi s�o�ce, to jedyny pewny kierunek. Przecie� ja nigdy nie b��dz�, zawsze wiem, w kt�r� stron� nale�y i��. Je�li b�dzie trzeba, b�d� sz�a ca�� noc. Jestem wied�mink�. Gdy tylko wr�c� mi si�y, b�d� biec jak na Szlaku. Wtedy dotr� szybko do kra�ca tego pustkowia. Wytrzymam. Musz� wytrzyma�... Ha, Geralt pewnie nieraz bywa� na pustyniach takich jak ta, kto wie, czy nie bywa� na jeszcze gorszych... Id�. Krajobraz nie zmieni� si� po pierwszej godzinie marszu. Dooko�a nadal nie by�o nic, tylko kamienie, szaro-czerwone, ostre, osuwaj�ce si� spod n�g, zmuszaj�ce do ostro�no�ci. Rzadkie krzaki, suche i kolczaste, wyci�ga�y ku niej z rozpadlin poskr�cane p�dy. Przy pierwszym napotkanym krzaku Ciri zatrzyma�a si�, licz�c, �e trafi na li�cie lub m�ode ga��zki, kt�re mo�na b�dzie wyssa� i z�u�. Ale krzak mia� tylko kalecz�ce palce ciernie. Nie nadawa� si� nawet do tego, by wy�ama� z niego kij. Drugi i trzeci krzak by�y takie same, nast�pne zlekcewa�y�a, min�a nie zatrzymuj�c si�. Zmierzcha�o szybko. S�o�ce opu�ci�o si� nad z�baty, poszarpany horyzont, niebo rozb�ys�o czerwieni� i purpur�. Wraz ze zmrokiem nadchodzi� ch��d. Pocz�tkowo powita�a go z rado�ci�, zimno koi�o spieczon� sk�r�. Wkr�tce jednak zrobi�o si� jeszcze zimniej, a Ciri zacz�a szcz�ka� z�bami. Przyspieszy�a kroku, licz�c na to, �e rozgrzeje j� ostry marsz, ale wysi�ek znowu obudzi� b�l w boku i w kolanie. Zacz�a utyka�. Na domiar z�ego s�o�ce ca�kiem skry�o si� za horyzontem i momentalnie zapanowa�a ciemno��. Ksi�yc by� w nowiu, a gwiazdy, od kt�rych skrzy�o si� niebo, nie pomaga�y. Ciri wkr�tce przesta�a widzie� drog� przed sob�. Kilkakrotnie przewr�ci�a si�, bole�nie zdzieraj�c sk�r� z nadgarstk�w. Dwukrotnie natrafi�a stop� na rozpadlin� mi�dzy kamieniami, przed z�amaniem lub skr�ceniem nogi uratowa� j� wy��cznie wyuczony wied�mi�ski unik w upadku. Zrozumia�a, �e nic z tego. Marsz w�r�d ciemno�ci by� niemo�liwy. Usiad�a na p�askim bloku bazaltu, czuj�c obezw�adniaj�c� rozpacz. Nie mia�a poj�cia, czy id�c utrzyma�a kierunek, dawno ju� zgubi�a miejsce, w kt�rym s�o�ce znik�o za horyzontem, zupe�nie straci�a z oczu po�wiat�, kt�r� kierowa�a si� w czasie pierwszych godzin po zachodzie. Dooko�a by�a ju� tylko aksamitna, nieprzejrzana czer�. I dojmuj�ce zimno. Zimno, kt�re parali�owa�o, k�sa�o stawy, zmusza�o do garbienia si� i wci�gania g�owy w obola�e od przykurczu ramiona. Ciri zacz�a t�skni� za s�o�cem, cho� wiedzia�a, �e wraz z jego powrotem zwali si� na ska�y �ar, kt�rego nie b�dzie w stanie znie��. W kt�rym nie b�dzie w stanie kontynuowa� marszu. Znowu poczu�a, jak gard�o �ciska jej ch�� p�aczu, jak ogarnia j� fala rozpaczy i beznadziei. Ale tym razem rozpacz i beznadzieja zamieni�y si� we w�ciek�o��. - Nie b�d� p�aka�! - krzykn�a w mrok. - Jestem wied�mink�! Jestem... Czarodziejk�. Ciri unios�a r�ce, przycisn�a d�onie do skroni. Moc jest wsz�dzie. Jest w wodzie, powietrzu, w ziemi... Wsta�a szybko, wyci�gn�a r�ce, wolno, niepewnie post�pi�a kilka krok�w, gor�czkowo szukaj�c �r�d�a. Mia�a szcz�cie. Prawie natychmiast poczu�a w uszach znajomy szum i pulsowanie, poczu�a energi� bij�c� z wodnej �y�y skrytej w g��binach ziemi. Zaczerpn�a Mocy razem z ostro�nym, powstrzymywanym wdechem, wiedzia�a, �e jest os�abiona, a w takim stanie raptowne odtlenienie m�zgu mog�o momentalnie pozbawi� j� przytomno�ci, zniweczy� ca�y wysi�ek. Energia powoli wype�nia�a j�, przynosi�a znajom�, chwilow� eufori�. P�uca zacz�y pracowa� silniej i szybciej. Ciri opanowa�a przyspieszony oddech -zbyt intensywne dotlenianie te� mog�o mie� fatalne skutki. Uda�o si�. Najpierw zm�czenie, pomy�la�a, najpierw ten parali�uj�cy b�l w ramionach i udach. Potem zimno. Musz� podwy�szy� temperatur� cia�a... Stopniowo przypomina�a sobie gesty i zakl�cia. Niekt�re wykonywa�a i wypowiada�a zbyt pospiesznie - nagle chwyci�y j� kurcze i drgawki, gwa�towny spazm i zawr�t g�owy podci�� jej kolana. Usiad�a na bazaltowej p�ycie, uspokoi�a roztrz�sione r�ce, opanowa�a rw�cy si�, arytmiczny oddech. Powt�rzy�a formu�y, wymuszaj�c na sobie spok�j i precyzj�, skupienie i pe�n� koncentracj� woli. I tym razem skutek by� natychmiastowy. Roztarta na udach i karku ogarniaj�ce j� ciep�o. Wsta�a, czuj�c, jak zm�czenie znika, a obola�e mi�nie odpr�aj� si�. - Jestem czarodziejk�! - krzykn�a triumfalnie, wysoko unosz�c r�k�. - Przyb�d�, nie�miertelne �wiat�o! Wzywam ci�! Aen'drean va, eveigh Aine! Niewielka ciep�a kula �wiat�a wyfrun�a z jej d�oni jak motyl, ciskaj�c na kamienie ruchliwe mozaiki cienia. Wolno poruszaj�c r�k�, ustabilizowa�a kul�, ustawi�a j� tak, by wisia�a przed ni�. To nie by� najszcz�liwszy pomys� - �wiat�o o�lepia�o j�. Spr�bowa�a umie�ci� kul� za plecami, ale i to da�o kiepski efekt - jej w�asny cie� k�ad� si� na drog�, pogarsza� widoczno��. Ciri powolutku przesun�a �wietlist� sfer� w bok, zawiesi�a j� nieco powy�ej prawego ramienia. Cho� kula w oczywisty spos�b nie umywa�a si� do prawdziwej magicznej Aine, dziewczynka by�a nies�ychanie dumna ze swego wyczynu. - Ha! - powiedzia�a napuszona. - Szkoda, �e Yennefer tego nie widzi! Ra�no i energicznie podj�a marsz, krocz�c szybko i pewnie, wybieraj�c drog� w migotliwym i niepewnym chiaroscuro, rzucanym przez kul�. Id�c, stara�a si� przypomnie� sobie inne zakl�cia, ale �adne nie wydawa�o si� jej w�a�ciwe, przydatne w tej sytuacji, ponadto niekt�re by�y bardzo wyczerpuj�ce, ba�a si� ich troch�, nie chcia�a u�ywa� bez wyra�nej konieczno�ci. Niestety, nie zna�a �adnego, kt�re zdolne by�oby stworzy� wod� lub jedzenie. Wiedzia�a, �e takowe istnia�y, ale �adnego z nich nie umia�a zastosowa�. W �wietle magicznej sfery martwa dotychczas pustynia nagle nabra�a �ycia. Spod n�g Ciri ucieka�y niezgrabne po�yskliwe �uki i kosmate paj�ki. Niewielki rudo��ty skorpion, wlok�cy za sob� segmentowany ogon, chy�o przebieg� jej drog�, zemkn�� w szczelin� mi�dzy kamieniami. Zielona d�ugoogoniasta jaszczurka prysn�a w mrok, szeleszcz�c po �wirze. Zmyka�y przed ni� podobne do wielkich myszy gryzonie, zwinnie i wysoko podskakuj�ce na tylnych nogach. Kilkakrotnie dojrza�a w ciemno�ciach odblask oczu, a raz us�ysza�a mro��cy krew w �y�ach syk, dobiegaj�cy ze skalnego rumowiska. Je�eli z pocz�tku nosi�a si� z zamiarem upolowania czego� nadaj�cego si� do jedzenia, syk ca�kowicie zniech�ci� j� do myszkowania w�r�d kamieni. Zacz�a uwa�niej patrze� pod nogi, a przed oczami stan�y jej ryciny z ksi�g, kt�re ogl�da�a w Kaer Morhen. Gigantyczny skorpion. Scarletia. Przera�a. Wicht. �ami�. Krabop�j�k. Potwory �yj�ce na pustyniach. Sz�a, rozgl�daj�c si� p�ochliwie i czujnie nadstawiaj�c uszu, �ciskaj�c w spotnia�ej d�oni r�koje�� kordzika. Po kilku godzinach �wietlista kula zm�tnia�a, rzucany przez ni� kr�g �wiat�a zmala�, zmrocznia�, rozmaza� si�. Ciri, koncentruj�c si� z trudem, ponownie wypowiedzia�a zakl�cie. Kula na kilka sekund zat�tni�a ja�niejszym blaskiem, ale natychmiast sczerwienia�a i przygas�a znowu. Wysi�ek zachwia� ni�, zatoczy�a si�, przed oczami zata�czy�y jej czarne i czerwone plamy. Usiad�a ci�ko, zgrzytaj�c �wirem i lu�nymi kamieniami. Kula zgas�a zupe�nie. Ciri nie pr�bowa�a ju� zakl��, wyczerpanie, pustka i brak energii, kt�re czu�a w sobie, z g�ry przekre�la�y szans� na sukces. Przed ni�, daleko na horyzoncie, wstawa�a niejasna po�wiata. Zmyli�am drog�, skonstatowa�a z przera�eniem. Wszystko pokr�ci�am... Z pocz�tku sz�am na zach�d, a teraz s�o�ce wzejdzie wprost przede mn�, a to znaczy... Poczu�a obezw�adniaj�ce zm�czenie i senno��, kt�rej nie p�oszy� nawet trz�s�cy ni� ch��d. Nie zasn�, postanowi�a. Nie wolno mi zasn��... Nie wolno mi... Obudzi�o j� przenikliwe zimno i rosn�ca jasno��, oprzytomni� skr�caj�cy wn�trzno�ci b�l brzucha, suche i dokuczliwe pieczenie w gardle. Spr�bowa�a wsta�. Nie mog�a. Obola�e i zesztywnia�e cz�onki odmawia�y pos�usze�stwa. Macaj�c dooko�a d�o�mi, poczu�a pod palcami wilgo�. - Woda... - wychrypia�a. - Woda! Trz�s�c si� ca�a, unios�a si� na czworaki, przypad�a ustami do bazaltowych p�yt, gor�czkowo zbieraj�c j�zykiem osadzone na g�adkiej powierzchni kropelki, wysysaj�c wilgo� z zag��bie� na nier�wnej powierzchni g�azu. W jednym zebra�a si� bez ma�a p�gar�� rosy - wych�epta�a j� razem z piaskiem i �wirem, nie odwa�aj�c si� plu�. Rozejrza�a si�. Ostro�nie, by nie uroni� ani odrobinki, zebra�a j�zykiem b�yszcz�ce krople wisz�ce na cierniach kar�owatego krzaka, kt�ry zagadkowym sposobem zdo�a� wyrosn�� spomi�dzy kamieni. Na ziemi le�a� jej kordzik. Nie pami�ta�a, kiedy wyj�a go z pochwy. Klinga by�a m�tna od warstewki rosy. Skrupulatnie i dok�adnie wyliza�a ch�odny metal. Pokonuj�c usztywniaj�cy cia�o b�l, ruszy�a na czworakach przed siebie, tropi�c wilgo� na dalszych kamieniach. Ale z�ota tarcza s�o�ca wytrysn�a ju� ponad kamienisty horyzont, zala�a pustyni� o�lepiaj�c� ��t� jasno�ci�, b�yskawicznie wysuszy�a g�azy. Ciri z rado�ci� przyj�a rosn�ce ciep�o, by�a jednak �wiadoma faktu, �e ju� nied�ugo, niemi�osiernie pra�ona, zat�skni do ch�odu nocy. Odwr�ci�a si� plecami do jaskrawej kuli. Tam gdzie �wieci�a, by� wsch�d. A ona musia�a i�� na zach�d. Musia�a. �ar r�s�, wzmaga� si� szybko, wkr�tce sta� si� nie do wytrzymania. W po�udnie wycie�czy� j� tak, �e rada nie rada musia�a zmieni� kierunek marszu, by szuka� cienia. Znalaz�a wreszcie os�on�: du�y, podobny do grzyba g�az. Wpe�z�a pod niego. I wtedy zobaczy�a przedmiot le��cy pomi�dzy kamieniami. By�o to jadeitowe, wylizane do czysta pude�eczko po ma�ci do r�k. Nie znalaz�a w sobie do�� si�, by p�aka�. *** G��d i pragnienie przemog�y wyczerpanie i rezygnacj�. Zataczaj�c si� podj�a marsz. S�o�ce pali�o. Daleko, na horyzoncie, za faluj�c� zas�on� upa�u, zobaczy�a co�, co mog�o by� tylko �a�cuchem g�rskim. Bardzo dalekim �a�cuchem g�rskim. Gdy zapad�a noc, z olbrzymim trudem zaczerpn�a Mocy, ale wyczarowanie magicznej kuli uda�o si� jej dopiero po kilku pr�bach i wycie�czy�o tak, �e nie mog�a i�� dalej. Straci�a ca�� energi�, zakl�cia rozgrzewaj�ce i relaksuj�ce nie uda�y si� jej mimo wielu pr�b. Wyczarowane �wiat�o dodawa�o odwagi i podnosi�o na duchu, ale ch��d wyniszcza�. Dojmuj�ce, przenikliwe zimno trz�s�o ni� a� do �witu. Dygota�a, niecierpliwie oczekuj�c wschodu s�o�ca. Wyj�a kordzik z pochwy, u�o�y�a go przezornie na kamieniu, by metal pokry� si� ros�. By�a potwornie wyczerpana, ale g��d i pragnienie p�oszy�y sen. Dotrwa�a do �witu. By�o jeszcze ciemno, gdy ju� zacz�a chciwie zlizywa� ros� z klingi. Gdy si� rozwidni�o, natychmiast rzuci�a si� na czworaki, by szuka� wilgoci w zag��bieniach i szczelinach. Us�ysza�a syk. Du�a kolorowa jaszczurka siedz�ca na pobliskim bloku skalnym rozwiera�a na ni� bezz�bn� paszcz�, stroszy�a imponuj�cy grzebie�, nadyma�a si� i siek�a kamie� ogonem. Przed jaszczurk� widnia�a malutka, wype�niona wod� szczelinka. Ciri pocz�tkowo cofn�a si� przestraszona, ale natychmiast ogarn�a j� rozpacz i dzika w�ciek�o��. Macaj�c dooko�a rozdygotanymi d�o�mi, ucapi�a kanciasty z�omek ska�y. - To moja woda! - zawy�a. - Moja! Cisn�a kamieniem. Chybi�a. Jaszczurka podskoczy�a na d�ugoszponiastych �apach, umkn�a zwinnie w skalisty labirynt. Ciri przypad�a do kamienia, wyssa�a resztk� wody z rozpadliny. I wtedy zobaczy�a. Za kamieniem, w okr�g�ej niecce, le�a�o siedem jaj wystaj�cych cz�ciowo z czerwonawego piasku. Dziewczynka nie zastanawia�a si� ani chwili. Na kolanach dopad�a gniazda, chwyci�a jedno z jaj i wpi�a w nie z�by. Sk�rzasta skorupa p�k�a i oklap�a jej w d�oni, lepka ma� sp�yn�a do r�kawa. Ciri wyssa�a jajo, obliza�a r�k�. Prze�yka�a z trudem i w og�le nie czu�a smaku. Wyssa�a wszystkie jaja i zosta�a na czworakach, lepka, brudna, zapiaszczona, ze zwisaj�cym z z�b�w glutem, gor�czkowo grzebi�c w piasku i wydaj�c nieludzkie, �kaj�ce odg�osy. Zamar�a. (Wyprostuj si�, ksi�niczko! Nie opieraj �okci o st�. Uwa�aj, jak si�gasz do p�miska, powalasz koronki na r�kawkach! Obetrzyj usta serwetk� i przesta� mlaska�! Bogowie, czy nikt nie nauczy� tego dziecka, jak zachowywa� si� przy stole? Cirillo!) Ciri rozp�aka�a si�, opieraj�c g�ow� o kolana. *** Wytrzyma�a w marszu do po�udnia, potem upa� zm�g� j� i zmusi� do odpoczynku. Drzema�a d�ugo, skryta w cieniu pod kamiennym uskokiem. Cie� nie dawa� ch�odu, ale by� lepszy ni� pal�ce s�o�ce. Pragnienie i g��d p�oszy�y sen. Daleki �a�cuch g�rski, jak si� jej zdawa�o, pali� si� i b�yszcza� w s�onecznych promieniach. Na szczytach tych g�r, pomy�la�a, mo�e le�e� �nieg, mo�e tam by� l�d, mog� tam by� strumienie. Musz� tam dotrze�, musz� tam dotrze� szybko. Sz�a prawie ca�� noc. Postanowi�a kierowa� si� gwiazdami. Ca�e niebo by�o w gwiazdach. Ciri �a�owa�a, �e nie uwa�a�a na lekcjach i �e nie chcia�o jej si� studiowa� atlas�w nieba, kt�re by�y w �wi�tynnej bibliotece. Zna�a, rzecz jasna, najwa�niejsze gwiazdozbiory - Siedem K�z, Dzban, Sierp, Smoka i Zimow� Pann�, ale te akurat le�a�y wysoko na niebosk�onie i trudno by�o si� nimi kierowa� w marszu. Uda�o si� jej wreszcie wybra� z migocz�cego mrowia jedn� do�� jasn� gwiazd�, wskazuj�c�, w jej mniemaniu, w�a�ciwy kierunek. Nie wiedzia�a, co to za gwiazda, wi�c sama nada�a jej nazw�. Nazwa�a j� Okiem. *** Sz�a. �a�cuch g�rski, ku kt�remu zmierza�a, nie zbli�y� si� ani troch� - wci�� by� tak samo daleko jak poprzedniego dnia. Ale wskazywa� drog�. Id�c, rozgl�da�a si� bacznie. Znalaz�a jeszcze jedno jaszczurcze gniazdo, by�y w nim cztery jaja. Wypatrzy�a zielon� ro�link�, nie d�u�sz� od ma�ego palca, kt�ra jakim� cudem zdo�a�a wyrosn�� mi�dzy g�azami. Wytropi�a du�ego brunatnego chrz�szcza. I cienkonogiego paj�ka. Zjad�a wszystko. *** W po�udnie zwymiotowa�a to, co zjad�a, po czym zemdla�a. Gdy oprzytomia�a, poszuka�a odrobiny cienia, le�a�a, zwini�ta w k��bek, uciskaj�c d�o�mi bol�cy brzuch. O zachodzie s�o�ca podj�a marsz. Sztywno, jak automat. Kilkakrotnie pada�a, wstawa�a, sz�a dalej. Sz�a. Musia�a i��. *** Wiecz�r. Odpoczynek. Noc. Oko wskazuje drog�. Marsz a� do zupe�nego wyczerpania, kt�re przysz�o na d�ugo przed wschodem s�o�ca. Odpoczynek. P�ochy sen. G��d. Zimno. Brak magicznej energii, fiasko przy wyczarowywaniu �wiat�a i ciep�a. Pragnienie tylko wzmagane ros� zlizywan� nad ranem z klingi kordzika i kamieni. Gdy s�o�ce wzesz�o, zasn�a w rosn�cym cieple. Obudzi� j� piek�cy �ar. Wsta�a, by i�� dalej. Zemdla�a po nieca�ej godzinie marszu. Gdy oprzytomnia�a, s�o�ce sta�o w zenicie, pra�y�o. Nie mia�a si�, by szuka� cienia. Nie mia�a si�, by wsta�. Ale wsta�a. Sz�a. Nie poddawa�a si�. Przez prawie ca�y nast�pny dzie�. I cz�� nocy. *** Najwi�kszy upa� znowu przespa�a zwini�ta w k��bek pod pochylonym, zarytym w piasku g�azem. Sen by� p�ochy i m�cz�cy - �ni�a si� jej woda, woda, kt�r� mo�na by�o pi�. Wielkie, bia�e, otoczone mgie�k� i t�cz� wodospady. �piewaj�ce strumienie. Ma�e le�ne �r�de�ka ocienione zanurzonymi w wodzie paprociami. Pachn�ce mokrym marmurem pa�acowe fontanny. Omsza�e studnie i przelewaj�ce si� cebry... Krople �ciekaj�ce z topniej�cych sopli lodu... Woda. Zimna o�ywcza woda k�uj�ca b�lem z�by, ale o tak cudownym, niepowtarzalnym smaku... Obudzi�a si�, zerwa�a na r�wne nogi i zacz�a i�� w kierunku, z kt�rego przysz�a. Wraca�a, zataczaj�c si� i padaj�c. Musia�a wr�ci�! Id�c min�a wod�! Min�a, nie zatrzymuj�c si�, szumi�cy w�r�d kamieni strumie�! Jak mog�a by� taka nierozs�dna! Oprzytomnia�a. Upa� zel�a�, zbli�a� si� wiecz�r. S�o�ce wskazywa�o zach�d. G�ry. S�o�ce nie mog�o, nie mia�o prawa by� za jej plecami. Ciri odp�dzi�a zwidy, powstrzyma�a p�acz. Odwr�ci�a si� i podj�a marsz. *** Sz�a ca�� noc, ale bardzo wolno. Nie usz�a daleko. Przysypia�a w marszu, �ni�c o wodzie. Wschodz�ce s�o�ce zasta�o j� siedz�c� na kamiennym bloku, zapatrzon� w kling� kordzika i obna�one przedrami�. Krew jest przecie� p�ynna. Mo�na j� pi�. Odp�dzi�a zwidy i koszmary. Obliza�a pokryty ros� kordzik i podj�a marsz. *** Zemdla�a. Oprzytomnia�a, palona s�o�cem i rozgrzanymi kamieniami. Przed sob�, za rozedrgan� od gor�ca kurtyn�, widzia�a poszarpany, z�baty �a�cuch g�r. Bli�ej. Znacznie bli�ej. Ale nie mia�a ju� si�. Usiad�a. Kordzik w jej d�oni odbija� s�o�ce, p�on��. By� ostry. Wiedzia�a o tym. Po co si� m�czysz, zapyta� kordzik powa�nym, spokojnym g�osem pedantycznej czarodziejki, nazywanej Tissai� de Vries. Dlaczego skazujesz si� na cierpienie? Sko�cz z tym nareszcie! Nie. Nie poddam si�. Nie wytrzymasz tego. Czy wiesz, jak umiera si� z pragnienia? Lada chwila oszalejesz, a wtedy ju� b�dzie za p�no. Wtedy nie b�dziesz ju� umia�a z tym sko�czy�. Nie. Nie poddam si�. Wytrzymam. Schowa�a kordzik do pochwy. Wsta�a, zatoczy�a si�, upad�a. Wsta�a, zatoczy�a si�, podj�a marsz. Nad sob�, wysoko na ��tym niebie, zobaczy�a s�pa. *** Gdy oprzytomnia�a ponownie, nie pami�ta�a, kiedy upad�a. Nie pami�ta�a, jak d�ugo le�a�a. Spojrza�a w g�r�. Do kr���cego nad ni� s�pa do��czy�y dalsze dwa. Nie mia�a do�� si�, by wsta�. Zrozumia�a, �e to ju� koniec. Przyj�a to spokojnie. Wr�cz z ulg�. *** Co� j� dotkn�o. Co� lekko i ostro�nie szturchn�o j� w rami�. Po d�ugim okresie samotno�ci, gdy otacza�y j� wy��cznie martwe i nieruchome kamienie, dotkni�cie sprawi�o, �e mimo wycie�czenia poderwa�a si� gwa�townie - a przynajmniej spr�bowa�a poderwa�. Ib, co j� dotkn�o, zaprycha�o i odskoczy�o, tupi�c g�o�no. Ciri usiad�a z trudem, przecieraj�c knykciami zaropia�e k�ciki oczu. Oszala�am, pomy�la�a. Kilka krok�w przed ni� sta� ko�. Zamruga�a. To nie by�o z�udzenie. To by� naprawd� ko�. Konik. M�ody konik, prawie �rebak. Oprzytomnia�a. Obliza�a sp�kane usta i bezwiednie chrz�kn�a. Konik podskoczy� i odbieg�, zgrzytaj�c kopytami po �wirze. Porusza� si� bardzo dziwnie i ma�� te� mia� nietypow� - ni to bu�an�, ni to szar�. Ale mo�e tylko wydawa� si� taki, bo sta� na tle s�o�ca. Konik prvchn�� i post�pi� kilka kroczk�w. Teraz widzia�a go lepiej. Na tyle, by opr�cz faktycznie nietypowej ma�ci natychmiast zauwa�y� dziwne nieprawid�owo�ci budowy - ma�� g�ow�, niezwyk�� smuk�o�� szyi, cieniutkie p�ciny, d�ugi, obfity ogon. Konik zatrzyma� si� i spojrza� na ni�, odwracaj�c �eb profilem. Ciri westchn�a bezg�o�nie. Z wysklepionego czo�a konika stercza� r�g, d�ugi na co najmniej dwie pi�dzi. Niemo�liwa niemo�liwo��, pomy�la�a Ciri, przytomniej�c, zbieraj�c my�li. Przecie� jednoro�c�w ju� nie ma na �wiecie, przecie� wymar�y. Nawet w wied�mi�skiej ksi�dze w Kaer Morhen nie by�o jednoro�ca! Czyta�am o nich tylko w Ksi�dze mit�w w �wi�tyni... Aha, a w Physiologusie, kt�ry przegl�da�am w banku pana Giancardiego, by�a ilustracja przedstawiaj�ca jednoro�ca... Ale jednoro�ec z ryciny bardziej przypomina� koz�a ni� konia, mia� kosmate p�ciny i kozi� brod�, a jego r�g by� d�ugi chyba na dwa �okcie... Dziwi�o j�, �e tak dobrze wszystko pami�ta, zdarzenia, kt�re mia�y miejsce setki lat temu. W g�owie zawirowa�o jej nagle, wn�trzno�ci skr�ci� b�l. J�kn�a i zwin�a si� w k��bek. Jednoro�ec prychn�� i post�pi� ku niej krok, zatrzyma� si�, uni�s� wysoko g�ow�. Ciri nagle przypomnia�a sobie, co ksi�gi m�wi�y o jednoro�cach. - Mo�esz �mia�o podej��... - wychrypia�a, pr�buj�c usi���. - Mo�esz, bo ja jestem... Jednoro�ec prychn��, odskoczy� i odgalopowa�, zamaszy�cie wywijaj�c ogonem. Ale po chwili zatrzyma� si�, miotn�� g�ow�, grzebn�� kopytem i zar�a� g�o�no. - Nieprawda! - zaj�cza�a rozpaczliwie. - Jarre tylko raz mnie poca�owa�, a to si� nie liczy! Wr��! Wysi�ek zmroczy� jej oczy, bezw�adnie opad�a na kamienie. Kiedy wreszcie zdo�a�a unie�� g�ow�, jednoro�ec by� znowu blisko. Patrz�c na ni� badawczo, pochyli� g�ow� i prychn�� cicho. - Nie b�j si� mnie... - szepn�a. - Nie musisz, bo... Bo ja przecie� umieram... Jednoro�ec zar�a�, potrz�saj�c �bem. Ciri zemdla�a. *** Gdy si� ockn�a, by�a sama. Obola�a, zesztywnia�a, spragniona, g�odna i sama jak palec. Jednoro�ec by� mira�em, z�ud�, snem. I znikn�� tak, jak znika sen. Rozumia�a to, akceptowa�a, a jednak czu�a �al i rozpacz, jak gdyby stworzenie faktycznie istnia�o, by�o przy niej i porzuci�o j�. Tak jak wszyscy j� porzucili. Chcia�a wsta�, ale nie mog�a. Opar�a twarz na kamieniach. Powolutku si�gn�a do boku, namaca�a r�koje�� kordzika. Krew jest p�ynna. Musz� si� napi�. Us�ysza�a stuk kopyt, prychni�cie. - Wr�ci�e�... - szepn�a, unosz�c g�ow�. - Naprawd� wr�ci�e�? Jednoro�ec zaparska� g�o�no. Zobaczy�a jego kopyta, blisko, tu� przy niej. Kopyta by�y mokre. Wr�cz ocieka�y wod�. *** Nadzieja doda�a jej mocy, przepe�ni�a eufori�. Jednoro�ec prowadzi�, Ciri sz�a za nim, wci�� nie maj�c pewno�ci, �e to nie sen. Gdy wyczerpanie jednak j� zmog�o, sz�a na czworakach. Potem pe�z�a. Jednoro�ec wwi�d� j� mi�dzy ska�y, do p�ytkiego jaru, kt�rego dno wys�ane by�o piaskiem. Ciri pe�z�a ostatkiem si�. Ale pe�z�a. Bo piasek by� mokry. Jednoro�ec zatrzyma� si� nad widocznym w piasku zag��bieniem, zar�a�, silnie grzebn�� kopytem, raz, drugi, trzeci. Zrozumia�a. Podpe�z�a bli�ej, pomog�a mu. Ry�a, �ami�c paznokcie, kopa�a, odgarnia�a. Chyba szlocha�a przy tym, ale nie by�a pewna. Gdy na dnie zag��bienia pojawi�a si� b�otnista ciecz, natychmiast przypad�a do niej ustami, ch�epta�a m�tn� wod� razem z piaskiem, tak �apczywie, �e ciecz znik�a. Ciri z ogromnym wysi�kiem opanowa�a si�, pog��bi�a d�, pomagaj�c sobie kordzikiem, potem usiad�a i czeka�a. Zgrzyta�a piaskiem w z�bach i dygota�a z niecierpliwo�ci, ale czeka�a, a� zag��bienie znowu wype�ni si� wod�. A potem pi�a. D�ugo. Za trzecim razem pozwoli�a wodzie usta� si� nieco, wypi�a ze cztery �yki bez piasku, z samym tylko mu�em. I wtedy przypomnia�a sobie o iednoro�cu. - Te� pewnie jeste� spragniony, Koniku - powiedzia�a. - A przecie� nie b�dziesz pi� b�ota. �aden konik nie pije b�ota. Jednoro�ec zar�a�. Ciii pog��bi�a do�ek, umacniaj�c jego brzegi kamieniami. - Zaczekaj, Koniku. Niech si� troch� ustoi... �Konik" prychn��, tupn��, odwr�ci� g�ow�. - Nie bocz si�. Pij. Jednoro�ec ostro�nie zbli�y� chrapy do wody. - Pij, Koniku. To nie sen. To jest prawdziwa woda. *** Ciri pocz�tkowo oci�ga�a si�, nie chcia�a odej�� od �r�de�ka. W�a�nie wymy�li�a nowy spos�b picia polegaj�cy na wyciskaniu do ust moczonej w pog��bionym do�ku chustki, co pozwala�o w znacznym stopniu odcedza� piasek i mu�. Ale jednoro�ec nalega�, r�a�, tupa�, odbiega�, wraca� znowu. Nawo�ywa� do marszu i wskazywa� drog�. Ciri po g��bszym zastanowieniu us�ucha�a - zwierz� mia�o racj�, nale�a�o i��, i�� w stron� g�r, wyj�� z pustyni. Ruszy�a za jednoro�cem, ogl�daj�c si� i dok�adnie notuj�c w pami�ci po�o�enie �r�d�a. Nie chcia�a b��dzi�, gdyby musia�a tu wr�ci�. Szli razem ca�y dzie�. Jednoro�ec, kt�rego nazywa�a Konikiem, prowadzi�. By� to dziwny konik. Gryz� i �u� badyle, kt�rych nie ruszy�by nie tylko ko�, ale i wyg�odnia�a koza. A gdy przydyba� w�druj�c� w�r�d kamieni kolumn� wielkich mr�wek, te� zacz�� je je��. Ciri pocz�tkowo przygl�da�a si� temu ze zdumieniem, potem przy��czy�a si� do uczty. By�a g�odna. Mr�wki by�y strasznie kwa�ne, ale mo�e dzi�ki temu odechciewa�o si� wymiotowa�. Poza tym mr�wek by�o du�o i mo�na by�o troch� popracowa� zesztywnia�ymi szcz�kami. Jednoro�ec zjada� ca�e owady, ona zadowala�a si� odw�okami, wypluwaj�c twarde fragmenty chitynowych pancerzy. Poszli dalej. Jednoro�ec wypatrzy� kilka k�p po��k�ych ost�w i zjad� je ze smakiem. Tym razem Ciri nie przy��czy�a si�. Ale gdy Konik znalaz� w piachu jaszczurcze jaja, ona jad�a, a on si� przygl�da�. Poszli dalej. Ciri wypatrzy�a k�pk� ostu, wskaza�a j� Konikowi. Po jakim� czasie Konik zwr�ci� jej uwag� na ogromnego czarnego skorpiona z ogonem d�ugim chyba na p�torej pi�dzi. Ciri zadepta�a paskud�. Widz�c, �e nie kwapi si� je�� skorpiona, jednoro�ec zjad� go sam, a kr�tko po tym wskaza� jej nast�pne gniazdo jaszczurki. To by�a, jak si� okazywa�o, ca�kiem zno�na wsp�praca. *** Szli. �a�cuch g�rski by� coraz bli�ej. Gdy zapada�a g��boka noc, jednoro�ec zatrzymywa� si�. Spa� na stoj�co. Ciri, obeznana z ko�mi, pr�bowa�a pocz�tkowo sk�ania� go, by si� po�o�y� - mog�a spr�bowa� spa� na nim i korzysta� z jego ciep�a. Nic z tego nie wysz�o. Konik boczy� si� i odchodzi�, wci�� zachowuj�c dystans. W og�le nie chcia� zachowa� si� w spos�b klasyczny, opisany w uczonych ksi�gach - najwyra�niej nie mia� najmniejszego zamiaru sk�ada� g�owy na jej podo�ku. Ciri by�a pe�na w�tpliwo�ci. Nie wyklucza�a, �e ksi�gi �ga�y w kwestii jednoro�c�w i dziewic, ale by�a te� i inna mo�liwo��. Jednoro�ec by� w oczywisty spos�b jednoro�cem �rebakiem, jako zwierz�tko m�ode m�g� guzik si� zna� na dziewicach. Mo�liwo��, by Konik by� w stanie wyczuwa� i traktowa� powa�nie te kilka dziwnych sn�w, jakie jej si� kiedy� przy�ni�y, odrzuci�a. Kt� by traktowa� powa�nie sny? *** Troch� j� rozczarowa�. W�drowali dwa dni i dwie noce, a on nie znalaz� wody, cho� szuka�. Kilkakrotnie zatrzymywa� si�, kr�ci� g�ow�, wodzi� rogiem, potem k�usowa�, penetrowa� skalne rozpadliny, grzeba� kopytami w piachu. Znalaz� mr�wki, znalaz� mr�wcze jaja i larwy. Znalaz� jaszczurcze gniazdo. Znalaz� kolorowego w�a, kt�rego zr�cznie zatratowa�. Ale wody nie znalaz�. Ciri zauwa�y�a, �e jednoro�ec kluczy, nie trzyma si� prostej linii marszu. Nabra�a uzasadnionych podejrze�, �e stworzenie wcale nie mieszka�o na pustyni. �e po prostu na niej zab��dzi�o. Tak samo jak ona. *** Mr�wki, kt�re zacz�li znajdowa� w obfito�ci, zawiera�y w sobie kwa�n� wilgo�, ale Ciri coraz powa�niej zacz�a si� zastanawia� nad powrotem do �r�de�ka. Gdyby poszli jeszcze dalej i nie znale�li wody, na powr�t mog�oby nie wystarczy� si�. Upa� by� wci�� straszliwy, marsz wycie�cza�. Ju� mia�a zamiar zacz�� t�umaczy� to Konikowi, gdy ten nagle zar�a� przeci�gle, machn�� ogonem i pobieg� galopem w d�, mi�dzy z�bate ska�y. Ciri pod��y�a za nim, w marszu zjadaj�c mr�wcze odw�oki. Wielk� przestrze� mi�dzy ska�ami wype�nia�a szeroka piaszczysta �acha, a w jej �rodku widnia�o wyra�ne zag��bienie. - Ha! - ucieszy�a si� Ciri. - M�dry z ciebie konik, Koniku. Znowu odnalaz�e� �r�de�ko. W tym dole musi by� woda! Jednoro�ec prycha� przeci�gle, okr��aj�c zag��bienie lekkim k�usem. Ciri zbli�y�a si�. Zag��bienie by�o du�e, mia�o co najmniej dwadzie�cia st�p �rednicy. By�o precyzyjnie i r�wniutko koliste, przypomina�o lejek, tak regularny, jak gdyby kto� odcisn�� w piasku gigantyczne jajo. Ciri zrozumia�a nagle, �e tak regularny kszta�t nie m�g� powsta� samorzutnie. Ale ju� by�o za p�no. Na dnie leja co� poruszy�o si�, a w twarz Ciri uderzy� gwa�towny grad piasku i �wiru. Odskoczy�a, upad�a i spostrzeg�a, �e jedzie w d�. Strzelaj�ce fontanny �wiru bi�y nie tylko w ni� - bi�y w kraw�d� leja, a kraw�d� osypywa�a si� falami i wlok�a ku dnu. Wrzasn�a, jak p�ywak m��c�c r�kami, bezskutecznie pr�buj�c znale�� oparcie dla n�g. Natychmiast zorientowa�a si�, �e gwa�towne ruchy tylko pogarszaj� spraw�, wzmagaj� osypywanie si� piasku. Przekr�ci�a si� na wznak, zapar�a obcasami i szeroko rozrzuci�a r�ce. Piasek na dnie do�u poruszy� si� i zafalowa�, dostrzeg�a wychylaj�ce si� spod niego br�zowe, zako�czone hakami kleszcze, d�ugie na dobre p� s��nia. Wrzasn�a znowu, tym razem znacznie g�o�niej. Grad �wiru przesta� nagle sypa� si� na ni�, uderzy� w przeciwleg�� kraw�d� leja. Jednoro�ec stan�� d�ba, r��c op�ta�czo, kraw�d� za�ama�a si� pod nim. Pr�bowa� wyrwa� si� z grz�skiego piachu, ale nadaremnie - grz�z� w nim coraz bardziej i coraz szybciej osuwa� si� w kierunku dna. Straszliwe kleszcze zak�apa�y gwa�townie. Jednoro�ec zar�a� rozpaczliwie, targn�� si�, bezsilnie bij�c przednimi kopytami osypuj�cy si� piasek. Tylne nogi mia� zupe�nie uwi�ni�te. Gdy osun�� si� na samo dno leja, capn�y go okropne szczypce ukrytego w piachu stwora. S�ysz�c dziki wizg b�lu, Ciri wrzasn�a w�ciekle i rzuci�a si� w d�, wyszarpuj�c kordzik z pochwy. Gdy tylko znalaz�a si� na dnie, zrozumia�a, �e pope�ni�a b��d. Potw�r kry� si� g��boko, d�gni�cia kordzika nie dosi�ga�y go poprzez warstw� piasku. Na domiar z�ego trzymany w potwornych kleszczach i wci�gany w piaszczyst� pu�apk� jednoro�ec szala� z b�lu, kwicza�, na o�lep t�uk� przednimi kopytami, gro��c jej pogruchotaniem ko�ci. Wied�mi�skie ta�ce i sztuczki by�y tu na nic. Ale istnia�o jedno do�� proste zakl�cie. Ciri przywo�a�a Moc i uderzy�a telekinez�. W g�r� frun�a chmura piachu, ods�aniaj�c ukrytego potwora uczepionego uda kwicz�cego jednoro�ca. Ciri wrzasn�a z przera�enia. Czego� tak obrzydliwego nie widzia�a jeszcze nigdy w �yciu, na �adnej ilustracji, w �adnej z wied�mi�skich ksi�g. Czego� tak szkaradnego nie by�a sobie nawet w stanie wyobrazi�. Potw�r by� brudnoszary, ob�y i p�katy jak opita krwi� pluskwa, w�skie segmenty bary�owatego korpusu pokrywa�a rzadka szczecina. N�g zdawa� si� w og�le nie mie�, natomiast kleszcze mia� prawie tak d�ugie jak on sam. Pozbawiony piaszczystej os�ony stw�r natychmiast pu�ci� jednoro�ca i zacz�� si� zakopywa� szybkimi, gwa�townymi podrygami p�katego cielska. Sz�o mu to wyj�tkowo sprawnie, a wydzieraj�cy si� z leja jednoro�ec jeszcze mu pomaga�, spychaj�c w d� zwa�y piachu. Ciri ogarn�� sza� i ��dza zemsty. Rzuci�a si� na ledwie ju� widoczn� spod piachu szkarad� i wrazi�a kordzik w wysklepiony grzbiet. Zaatakowa�a od ty�u, przezornie trzymaj�c si� z daleka od k�api�cych kleszczy, kt�rymi potw�r, jak si� okaza�o, potrafi� si�gn�� do�� daleko do ty�u. D�gn�a znowu, a stw�r zakopywa� si� w niesamowitym tempie. Ale nie zakopywa� si� w piachu, by uciec. Robi� to po to, by zaatakowa�. Na to, by skry� si� zupe�nie, wystarczy�y mu jeszcze dwa podrygi. Ukryty, gwa�townie pchn�� fal� �wiru, zagrzebuj�c Ciri do po�owy ud. Wyrwa�a si� i rzuci�a w ty�, ale nie by�o dok�d ucieka� - to ci�gle by� lej w sypkim piasku, ka�de poruszenie ci�gn�o na dno. A piasek na dnie wybrzuszy� si� sun�c� ku niej fal�, z fali wy�oni�y si� szcz�kaj�ce, zako�czone ostrymi hakami kleszcze. Uratowa� j� Konik. Osun�wszy si� na dno leja, pot�nie uderzy� kopytami w wybrzuszenie piachu zdradzaj�ce p�ytko ukrytego potwora. Pod dzikimi kopni�ciami ods�oni� si� szary grzbiet. Jednoro�ec schyli� �eb i przygwo�dzi� straszyd�o rogiem, celnie, w miejscu, gdzie uzbrojona kleszczami g�owa ��czy�a si� z p�katym tu�owiem. Widz�c, �e szczypce przyt�oczonego do ziemi monstrum bezsilnie orz� piach, Ciri doskoczy�a, z rozmachem wbi�a kordzik w podryguj�ce cielsko. Wyszarpn�a ostrze, uderzy�a jeszcze raz. I jeszcze raz. Jednoro�ec wyrwa� r�g i z impetem spu�ci� na beczkowaty korpus przednie kopyta. Tratowane monstrum nie pr�bowa�o si� ju� zakopywa�. Nie porusza�o si� w og�le. Piasek wok� niego zawilgotnia� od zielonkawej cieczy. Nie bez trudno�ci wydostali si� z leja. Odbieg�szy kilka krok�w, Ciri bezw�adnie zwali�a si� na piasek, dysz�c ci�ko i dygocz�c pod falami atakuj�cej krta� i skronie adrenaliny. Jednoro�ec obszed� j� dooko�a. St�pa� niezgrabnie, z rany na udzie ciek�a mu krew, sp�ywaj�c po nodze na p�cin�, znacz�c kroki czerwonym �ladem. Ciri podnios�a si� na czworaki i zwymiotowa�a gwa�townie. Po chwili wsta�a, zatoczy�a si�, podesz�a do jednoro�ca, ale Konik nie pozwoli� si� dotkn��. Odbieg�, po czym przewr�ci� si� na piach i wytarza�. A potem wyczy�ci� r�g, kilkakrotnie d�gaj�c nim w piasek. Ciii te� oczy�ci�a i wytar�a kling� kordzika, co i rusz niespokojnie zerkaj�c w stron� niedalekiego leja. Jednoro�ec wsta�, zar�a�, podszed� do niej st�pa. - Chcia�abym obejrze� twoj� ran�, Koniku. Konik zar�a� i potrz�sn�� rogatym �bem. - Je�li nie, to nie. Je�li mo�esz i��, idziemy. Lepiej nie zostawajmy tu. *** Nied�ugo potem pojawi�a si� na ich drodze kolejna rozleg�a �awica piachu, ca�a a� do kraw�dzi otaczaj�cych j� ska� upstrzona wygrzebanymi w piasku lejami. Ciri przygl�da�a si� z przera�eniem - niekt�re leje by�y co najmniej dwukrotnie wi�ksze od tego, w kt�rym niedawno walczyli o �ycie. Nie odwa�yli si� przeci�� �awicy, lawiruj�c pomi�dzy lejami. Ciri by�a przekonana, �e leje by�y pu�apkami na nieostro�ne ofiary, a siedz�ce w nich monstra z d�ugimi kleszczami by�y gro�ne tylko dla ofiar, kt�re do lej�w wpada�y. Zachowuj�c ostro�no�� i trzymaj�c si� z daleka od do��w, mo�na by�o pokona� piaszczysty teren na prze�aj, nie l�kaj�c si�, �e kt�ry� z potwor�w wylezie z leja i zacznie ich goni�. By�a pewna, �e nie ma ryzyka - ale wola�a nie sprawdza�. Jednoro�ec by� najwyra�niej podobnego zdania - parska�, prycha� i odbiega�, odci�ga� j� od �awicy piasku. Nad�o�yli drogi, szerokim �ukiem omijaj�c niebezpieczny teren, trzymaj�c si� ska� i twardego kamienistego gruntu, przez kt�ry �adna z bestii nie by�aby w stanie si� przekopa�. Id�c, Ciri nie spuszcza�a z lej�w oka. Kilkakrotnie widzia�a, jak z morderczych pu�apek strzela�y w g�r� fontanny piachu - potwory pog��bia�y i odnawia�y swoje siedziby. Niekt�re leje by�y tak blisko siebie, �e wyrzucany przez jedno monstrum �wir trafia� do innych do�k�w, alarmuj�c ukryte na dnie stwory, a wtedy rozpoczyna�a si� straszliwa kanonada, przez kilka chwil piasek �wiszcza� i pra� dooko�a jak grad. Ciri zastanawia�a si�, na co piaskowe potwory poluj� na bezwodnym i martwym pustkowiu. Odpowied� przysz�a sama - z jednego z bli�szych do��w szerokim �ukiem wyfrun�� ciemny przedmiot, z trzaskiem padaj�c niedaleko nich. Po kr�tkiej chwili wahania zbieg�a ze ska� na piasek. Tym, co wylecia�o z leja, by� trupek gryzonia przypominaj�cego kr�lika. Przynajmniej z futerka. Trupek by� bowiem skurczony, twardy i suchy jak wi�r, lekki i pusty jak p�cherz. Nie by�o w nim ani kropli krwi. Ciri wzdrygn�a si� - wiedzia�a ju�, na co szkarady poluj� i jak si� od�ywiaj�. Jednoro�ec zar�a� ostrzegawczo. Ciri unios�a g�ow�. W najbli�szej okolicy nie by�o �adnego leja, piasek by� r�wny i g�adki. I na jej oczach ten r�wny i g�adki piasek wybrzuszy� si� nagle, a wybrzuszenie szybko zacz�o sun�� w jej stron�. Rzuci�a wyssane truche�ko i p�dem umkn�a na ska�y. Decyzja, by omin�� piaszczyst� �awic�, okaza�a si� bardzo s�uszna. Poszli dalej, omijaj�c najmniejsze nawet po�acie piasku, st�paj�c wy��cznie po twardym gruncie. Jednoro�ec szed� wolno, utyka�. Z jego skaleczonego uda wci�� ciek�a krew. Ale nadal nie pozwala� jej podej�� i obejrze� rany. *** Piaszczysta �awica zw�zi�a si� znacznie i zacz�a wi�. Drobny i sypki piasek ust�pi� miejsca grubemu �wirowi, potem otoczakom. Lej�w nie widzieli ju� od d�u�szego czasu, postanowili wi�c i�� wytyczonym przez �awic� szlakiem. Ciri, cho� znowu m�czona pragnieniem i g�odem, zacz�a porusza� si� szybciej. By�a nadzieja. Kamienista �awica nie by�a �adn� �awic�. By�a dnem rzeki p�yn�cej od strony g�r. W rzece nie by�o wody, ale rzeka prowadzi�a do �r�de� - zbyt s�abych i zbyt ma�o wydajnych, by wype�ni� wod� koryto, ale pewnie wystarczaj�cych, by si� napi�. Sz�a szybciej, ale musia�a zwolni�. Bo jednoro�ec zwolni�. Szed� z wyra�nym trudem, utyka�, pow��czy� nog�, bokiem stawia� kopyto. Gdy przyszed� wiecz�r, po�o�y� si�. Nie wsta�, gdy podesz�a. Pozwoli�, by obejrza�a ran�. By�y dwie rany, po obu stronach silnie napuchni�tego, rozpalonego uda. Obie rany by�y zaognione, obie wci�� krwawi�y, wraz z krwi� z obydwu ciek�a lepka, brzydko pachn�ca ropa. Potw�r by� jadowity. *** Nast�pnego dnia by�o jeszcze gorzej. Jednoro�ec ledwie szed�. Wieczorem po�o�y� si� na kamieniach i nie chcia� wsta�. Gdy przy nim ukl�k�a, si�gn�� do zranionego uda chrapami i rogiem, zar�a�. W tym r�eniu by� b�l. Ropa ciek�a coraz silniej, zapach by� wstr�tny. Ciri wydoby�a kordzik. Jednoro�ec zawiz�a� cienko, spr�bowa� wsta�, zwali� si� zadem na kamienie. - Nie wiem, co mam robi�... - za�ka�a, patrz�c na kling�. - Naprawd� nie wiem... Ran� trzeba pewnie przeci��, wycisn�� rop� i jad... Ale ja nie umiem! Mog� skrzywdzi� ci� jeszcze bardziej! Jednoro�ec spr�bowa� unie�� �eb, zar�a�. Ciri usiad�a na kamieniach, obejmuj�c g�ow� d�o�mi. - Nie nauczyli mnie leczy� - powiedzia�a gorzko. -Nauczyli mnie zabija�, t�umacz�c, �e w ten spos�b b�d� mog�a ratowa�. To by�o wielkie k�amstwo, Koniku. Ok�amali mnie. Zapada�a noc, ciemnia�o szybko. Jednoro�ec le�a�, Ciri my�la�a gor�czkowo. Nazbiera�a ost�w i badyli rosn�cych w obfito�ci na brzegach wysch�ej rzeki, ale Konik nie chcia� ich je��. G�ow� z�o�y� bezw�adnie na kamieniach, nie pr�bowa� ju� jej unosi�. Mruga� tylko okiem. W jego pysku pojawi�a si� piana. - Nie mog� ci pom�c, Koniku - powiedzia�a zduszonym g�osem. - Nie mam niczego... Opr�cz magii. Jestem czarodziejk�. Wsta�a, wyci�gn�a r�ce. I nic. Potrzebowa�a du�o magicznej energii, a nie by�o ani �ladu. Nie spodziewa�a si� tego, by�a zaskoczona. Przecie� �y�y wodne s� wsz�dzie! Zrobi�a kilka krok�w w jedn�, potem kilka w drug� stron�. Zacz�a i�� ko�em. Cofn�a si�. Nic. - Ty przekl�ta pustynio! - krzykn�a, potrz�saj�c pi�ciami. - W tobie nie ma nic! Ani wody, ani magii! A magia mia�a by� wsz�dzie! To te� by�o k�amstwo! Wszyscy mnie ok�amali, wszyscy! Jednoro�ec zar�a�. Magia jest wsz�dzie. Jest w wodzie, w ziemi, w powietrzu... I w ogniu. Ciri ze z�o�ci� paln�a si� pi�ci� w czo�o. Nie przysz�o jej to wcze�niej do g�owy, mo�e dlatego, �e tam, w�r�d go�ych kamieni, nie by�o nawet czego pali�. A teraz mia�a pod r�k� suche osty i badyle, a do wytworzenia malusie�kiej iskierki powinno jej wystarczy� tej odrobiny energii, kt�r� jeszcze w sobie czu�a... Nazbiera�a wi�cej patyk�w, u�o�y�a je w stosik, ob�o�y�a suchym ostem. Ostro�nie wsun�a r�k�. - Aenye! Stosik zaja�nia�, p�omie� zamigota�, rozb�ysn��, chwyci� li�cie, po�ar� je, strzeli� w g�r�. Ciri dorzuci�a badyli. Co teraz, pomy�la�a, patrz�c w o�ywaj�ce p�omienie. Czerpa�? Jak? Yennefer zabrania�a mi dotyka� energii ognia... Ale ja nie mam wyboru! Ani czasu! Musz� dzia�a�! Patyki i li�cie spal� si� szybko... Ogie� zga�nie... Ogie�... Jaki on jest pi�kny, jaki ciep�y... Nie wiedzia�a, kiedy i jak to si� sta�o. Zapatrzy�a si� w p�omie� i nagle poczu�a �omotanie w skroniach. Chwyci�a si� za piersi, mia�a wra�enie, �e p�kaj� jej �ebra. W podbrzuszu, kroczu i sutkach zat�tni� b�l, kt�ry momentalnie zamieni� si� w przera�aj�c� rozkosz. Wsta�a. Nie, nie wsta�a. Wzlecia�a. Moc wype�ni�a j� jak roztopiony o��w. Gwiazdy na niebosk�onie zata�czy�y jak odbite na powierzchni stawu. P�on�ce na zachodzie Oko eksplodowa�o jasno�ci�. Wzi�a t� jasno��, a wraz z ni� Moc. - Hael, Aenye! Jednoro�ec zar�a� dziko i spr�bowa� si� poderwa�, opieraj�c na przednich nogach. R�ka Ciri unios�a si� sama, d�o� sama z�o�y�a si� do gestu, usta same wykrzycza�y zakl�cie. Z palc�w wyp�yn�a �wietlista, faluj�ca jasno��. Ogie� zahucza� p�omieniami. Bij�ce z jej r�ki fale �wiat�a dotkn�y zranionego uda jednoro�ca, skupi�y si�, wnikn�y. - Chc�, by� by� zdrowy! Chc� tego! Vess'hael, Aenye! Moc eksplodowa�a w niej, przepe�ni�a dzik� eufori�. Ogie� wystrzeli� w g�r�, doko�a poja�nia�o. Jednoro�ec uni�s� g�ow�, zar�a�, potem nagle szybko poderwa� si� z ziemi, niezgrabnie post�pi� kilka krok�w. Wygi�� szyj�, si�gn�� pyskiem uda, poruszy� chrapami, zaparska� - jakby z niedowierzaniem. Zar�a� g�o�no i przeci�gle, wierzgn��, machn�� ogonem i galopem obieg� ognisko. - Uleczy�am ci�! - krzykn�a Ciri z dum�. - Uleczy�am! Jestem czarodziejk�! Uda�o mi si� wyci�gn�� moc z ognia! I mam t� moc! Mog� wszystko! Odwr�ci�a si�. Rozpalone ognisko hucza�o, sypa�o iskrami. - Nie musimy ju� szuka� �r�de�! Nie b�dziemy ju� pi� rozgrzebanego b�ota! Ja teraz mam moc! Czuj� moc, kt�ra jest w tym ogniu! Sprawi�, �e na tej przekl�tej pustyni spadnie deszcz! �e woda try�nie ze ska�! �e wyrosn� tu kwiaty! Trawa! Kalarepa! Ja teraz mog� wszystko! Wszystko! Gwa�townie unios�a obie r�ce, wykrzykuj�c zakl�cia i skanduj�c inwokacje. Nie rozumia�a ich, nie pami�ta�a, kiedy si� ich uczy�a i czy kiedykolwiek si� ich uczy�a. To nie mia�o znaczenia. Czu�a moc, czu�a si��, p�on�a ogniem. By�a ogniem. Dygota�a od przenikaj�cej j� pot�gi. Nocne niebo przeora�a nagle wst�ga b�yskawicy, w�r�d ska� i ost�w zawy� wicher. Jednoro�ec zar�a� przenikliwie i stan�� d�ba. Ogie� buchn�� w g�r�, eksplodowa�. Nazbierane patyki i �odygi dawno ju� zw�gli�y si�, teraz p�on�a sama ska�a. Ale Ciri nie zwr�ci�a na to uwagi. Czu�a moc. Widzia�a tylko ogie�. S�ysza�a tylko ogie�. Mo�esz wszystko, szenta�y p�omienie, posiad�a� nasz� moc, mo�esz wszystko. �wiat jest u twoich st�p. Jeste� wielka. Jeste� pot�na. W�r�d p�omieni posta�. Wysoka m�oda kobieta o d�ugich, prostych kruczoczarnych w�osach. Kobieta �mieje si�, dziko, okrutnie, ogie� szaleje doko�a niej. Jeste� pot�na! Ci, kt�rzy ci� skrzywdzili, nie wiedzieli, z kim zadzieraj�! Zem�cij si�! Odp�a� im! Odp�a� im wszystkim! Niech dr�� ze strachu u twoich st�p, niech szcz�kaj� z�bami, nie �miej�c spojrze� w g�r�, na twoj� twarz! Niech skaml� o lito��! Ale ty nie znaj lito�ci! Odp�a� im! Odp�a� wszystkim i za wszystko! Zemsta! Za plecami czarnow�osej ogie� i dym, w dymie rz�dy szubienic, szeregi pali, szafoty i rusztowania, g�ry trup�w. To trupy Nilfgaardczyk�w, tych, kt�rzy zdobyli i pl�drowali Cintr�, kt�rzy zabili kr�la Eista i jej babk� Calanthe, ci, kt�rzy mordowali ludzi na ulicach miasta. Na szubienicy ko�ysze si� rycerz w czarnej zbroi, stryczek skrzypi, dooko�a wisielca k��bi� si� wrony pr�buj�ce wy-dzioba� mu oczy przez szpary skrzydlatego he�mu. Dalsze szubienice ci�gn� si� a� po horyzont, wisz� na nich Scoia'tael, ci, kt�rzy zabili Paulie Dahlberga w Kaedwen, i ci, kt�rzy �cigali j� na wyspie Thanedd. Na wysokim palu podryguje czarodziej Vilgefortz, jego pi�kna, oszuka�czo szlachetna twarz jest skurczona i sinoczarna od m�ki, ostry i zakrwawiony koniec pala wyziera mu z obojczyka... Inni czarodzieje z Thanedd kl�cz� na ziemi, r�ce maj� skr�powane na plecach, a zaostrzone pale ju� czekaj�... S�upy ob�o�one wi�zkami chrustu wznosz� si� a� po gorej�cy, poznaczony wst�gami dymu horyzont. Przy najbli�szym s�upie, przykr�powana �a�cuchami, stoi Triss Merigold... Dalej Margarita Laux-Antille... Matka Nenneke... Jarre... Fabio Sachs... Nie. Nie. Nie. Tak, krzyczy czarnow�osa, �mier� wszystkim, odp�a� im wszystkim, pogardzaj nimi! Oni wszyscy skrzywdzili ci� albo chcieli ci� skrzywdzi�! Mog� kiedy� zechcie� ci� skrzywdzi�! Pogardzaj nimi, bo nadszed� nareszcie czas pogardy! Pogarda, zemsta i �mier�! �mier� ca�emu �wiatu! �mier�, zag�ada i krew! Krew na twoim r�ku, krew na twej sukience... Zdradzili ci�! Oszukali! Skrzywdzili! Teraz masz moc, m�cij si�! Usta Yennefer s� poci�te i rozbite, brocz� krwi�, na jej r�kach i nogach okowy, ci�kie �a�cuchy przymocowane do mokrych i brudnych �cian lochu. Zgromadzony dooko�a szafotu t�um wrzeszczy, poeta Jaskier k�adzie g�ow� na pniu, b�yska w g�rze ostrze katowskiego topora. Zgromadzeni pod szafotem ulicznicy rozwijaj� chust�, by z�apa� na ni� krew... Wrzask t�umu g�uszy uderzenie, od kt�rego trz�sie si� rusztowanie... Zdradzili ci�! Ok�amali i oszukali! Wszyscy! By�a� dla nich marionetk�, by�a� kukie�k� na patyku! Wykorzystali ci�! Skazali na g��d, na pal�ce s�o�ce, na pragnienie, na poniewierk�, na samotno��! Nadszed� czas pogardy i zemsty! Masz moc! Jeste� pot�na! Niech ca�y �wiat zadr�y przed tob�! Niech ca�y �wiat zadr�y przed Starsz� Krwi�! Na szafot wprowadzaj� wied�min�w - Yesemira, Eskela, Coena, Lamberta. I Geralta... Geralt s�ania si� na nogach, jest ca�y we krwi... - Nie!!! Dooko�a niej ogie�, za �cian� p�omieni dzikie r�enie, jednoro�ce staj� d�ba, potrz�saj� g�owami, bij� kopytami. Ich grzywy s� jak postrz�pione bojowe sztandary, ich rogi s� d�ugie i ostre jak miecze. Jednoro�ce s� wielkie, wielkie jak rycerskie konie, znacznie wi�ksze od jej Konika. Sk�d si� tu wzi�y? Sk�d wzi�o si� ich tu a� tyle? P�omie� z rykiem strzela w g�r�. Czarnow�osa kobieta unosi r�ce, na jej r�kach jest krew. Jej w�osy rozwiewa �ar. P�o�, p�o�, Falka! - Precz! Odejd�! Nie chc� ciebie! Nie chc� twojej mocy! P�o�, Falka! - Nie chc�! Chcesz! Pragniesz! Pragnienie i ��dza wr� w tobie jak p�omie�, rozkosz zniewala ci�! Tb jest pot�ga, to jest moc, to jest w�adza! To najrozkoszniejsza z rozkoszy �wiata! B�yskawica. Grom. Wiatr. �omot kopyt i r�enie szalej�cych dooko�a ognia jednoro�c�w. - Nie chc� tej mocy! Nie chc�! Wyrzekam si� jej! Nie wiedzia�a, czy to ogie� przygas�, czy to jej pociemnia�o w oczach. Upad�a, czuj�c na twarzy pierwsze krople deszczu. *** Istocie nale�y odebra� istnienie. Nie mo�na pozwoli�, by istnia�a. Istota jest gro�na. Potwierdzenie. Przeczenie. Istota nie przywo�a�a Mocy dla siebie. Uczyni�a to, by ratowa� Ihuarraquax. Istota wsp�czuje. To dzi�ki Istocie Ihuarraquax jest znowu w�r�d nas. Ale Istota ma Moc. Je�li zechce j� wykorzysta�... Nie b�dzie mog�a jej wykorzysta�. Nigdy. Wyrzek�a si� jej. Wyrzek�a si� Mocy. Ca�kowicie. Moc odesz�a. To bardzo dziwne... Nigdy nie zrozumiemy Istot. I nie trzeba ich rozumie�! Odbierzmy Istocie istnienie. Zanim b�dzie za p�no. Potwierdzenie. Przeczenie. Odejd�my st�d. Zostawmy Istot�. Pozostawmy j� jej przeznaczeniu. *** Nie wiedzia�a, jak d�ugo le�a�a na kamieniach, wstrz�sana dreszczem, zapatrzona w niebo zmieniaj�ce kolory. By�o na przemian ciemno i jasno, zimno i gor�co, a ona le�a�a, bezsilna, wysuszona i pusta jak tamto truche�ko, tamten trupek gryzonia, wyssany i wyrzucony z leja. Nie my�la�a o niczym. By�a samotna, by�a pusta. Nie mia�a ju� nic i nie czu�a w sobie niczego. Nie by�o pragnienia, g�odu, zm�czenia, strachu. Zgin�o wszystko, nawet wola przetrwania. By�a tylko wielka, zimna, przera�liwa pustka. Czu�a t� pustk� ca�ym jestestwem, ka�d� kom�rk� organizmu. Czu�a krew na wewn�trznej strome ud. By�o jej to oboj�tne. By�a pusta. Straci�a wszystko. Niebo zmienia�o kolory. Nie porusza�a si�. Czy w pustce poruszanie si� mia�o jakikolwiek sens? Nie poruszy�a si�, gdy doko�a niej za�omota�y kopyta, zadzwoni�y podkowy. Nie zareagowa�a na g�o�ne okrzyki i nawo�ywania, na podniecone g�osy, na parskanie koni. Nie poruszy�a si�, gdy chwyci�y j� twarde, silne r�ce. Podniesiona, obwis�a bezw�adnie. Nie zareagowa�a na szarpania i potrz�sania, na ostre, gwa�towne pytania. Nie rozumia�a ich i nie chcia�a rozumie�. By�a pusta i oboj�tna. Oboj�tnie przyj�a wod�, tryskaj�c� jej na twarz. Gdy przystawiono jej manierk� do ust, nie zakrztusi�a si�. Pi�a. Oboj�tnie. P�niej te� by�a oboj�tna. Wci�gni�to j� na ��k. Krocze by�o tkliwe i bola�o. Dygota�a, wi�c okr�cono j� derk�. By�a bezw�adna i mi�kka, lecia�a przez r�ce, wi�c przywi�zano j� pasem do siedz�cego za ni� je�d�ca. Je�dziec �mierdzia� potem i uryn�. By�o jej to oboj�tne. Doko�a byli konni. Wielu konnych. Ciri patrzy�a na nich oboj�tnie. By�a pusta, straci�a wszystko. Nic ju� nie mia�o znaczenia. Nic. Nawet to, �e komenderuj�cy konnymi rycerz mia� na he�mie skrzyd�a drapie�nego ptaka. Gdy pod�o�ono ogie� pod stos zbrodniarki i gdy ogarn�y j� p�omienie, l�y� owa pocz�a zebranych na placu rycerzy, baron�w, czarodziej�w i pan�w rajc�w s�owy tak okropnemi, �e groza wszystkich przej�a. Cho� wprz�d wilgotnemi jeno polany stos ob�o�ono, by diablica nie sczez�a za pr�dko i snadniej katuszy ognia zazna�a, teraz czem pr�dzej rozkazano suszu dorzuci� i ka�� zako�czy�. Ale i�cie demon siedzia� w onej przekl�tnicy, bo cho� ju� skwiercza�a grzecznie, okrzyku bole�ci nie wyda�a, jeno straszliwsze jeszcze kl�twy miota� j�a. �Zrodzi si� m�ciciel z mojej krwi - zakrzykn�a w g�os. - Zrodzi si� ze skalanej Starszej Krwi niszczyciel narod�w i �wiat�w! On pom�ci m�k� moj�! �mier�, �mier� i pomsta wam wszystkim i pokoleniom waszym!" Tyle jeno zdo�a�a wykrzycze�, nim zgorza�a. Tak zgin�a Falka, tak� kar� ponios�a za przelan� krew niewinn�. Roderick de Novembre, Historia �wiata, tom II Rozdzia� si�dmy - Popatrzcie na ni�. Spalona s�o�cem, pokaleczona, wykurzona. Wci�� pije, by g�bka, a wyg�odnia�a, �e strach. Powiadam wam, ona ze wschodu przysz�a. Przesz�a przez Korath. Przez Patelni�. - Bajesz! Na Patelni nikt nie prze�yje. Z zachodu sz�a, od g�r, korytem Suchaka. Ledwo o skraj Korathu zawadzi�a, a i tego by�o do��. Gdy�my j� znale�li, pad�a ju�, bez ducha le�a�a. - Na zachodzie tako� pustkowie milami si� ci�gnie. Sk�d tedy sz�a? - Nie sz�a, ino jecha�a. Kto wie, z jak daleka. �lady kopyt by�y podle niej. Musia� j� ko� w Suchaku zwali�, dlatego pobita, posiniaczona. - Czemu ona taka dla Nilfgaardu wa�na, ciekawym? Gdy nas prefekt na poszukiwanie pos�a�, duma�em, jakasi wa�na szlachcianka zagin�a. A ta? Zwyk�y kopciuch, obdarte pomiot�o, do tego ko�owata niemowa. I�cie nie wiem, Skomlik, czy�my t� co trza naszli... - Ona to. Zwyk�a za si� nie jest. Zwyk�� by�my nie�yw� znale�li. - Niewiele brakowa�o. Deszcz j� ani chybi uratowa�. Zaraza, najstarsze dziady deszczu na Patelni nie pami�taj�. Chmury zawsze omijaj� Korath... Nawet gdy w dolinach pada, tam jedna kropla nie spadnie! - Po�rzyjcie na ni�, jak to �pa. Jakby tydzie� w g�bie nic nie mia�a... Ej, ty, po�piego! Smaczna li s�onina? Chlebek suchy? - Po elfiemu pytaj. Albo po nilfgaardzku. Ona po ludzku nie rozumie. To elfi pomiot jaki�... - To przyg�up, niedojda. Gdy j� rano na konia wsadza�em, jakbym kuk�� z drewna wsadza�. - Ocz�w nie macie - b�ysn�� z�bami ten nazywany Skomlikiem, pot�ny i �ysawy. - Co z was za �apacze, je�li�cie si� jeszcze na niej nie poznali! Ani ona g�upia, ani nierozumna. Udaje jeno. To dziwna i chytra ptaszka. - A czemu taka dla Nilfgaardu wa�na? Nagrod� obiecali, wsz�dy patrole pogna�y... Czemu? - Tego nie wiem. Ale jakby j� dobrze zapyta�... Fletni� po grzbiecie zapyta�... Ha! Miarkowali�cie, jak na mnie spojrza�a? Wszystko pojmuje, s�ucha bacznie. Hej, dziewko! Jam jest Skomlik, tropiciel, �apaczem zwany. A to, pojrzyj no tu, to jest nahajka, batem zwana! Mi�a ci na plecach sk�ra? To gadaj wraz... - Dosy�! Milcze�! G�o�ny, ostry, nie toleruj�cy sprzeciwu rozkaz pad� od drugiego ogniska, przy kt�rym siedzia� rycerz wraz ze swym giermkiem. - Nudzicie si�, �apacze? - spyta� gro�nie rycerz. - Tedy jazda do roboty! Konie oporz�dzi�! Zbroj� moj� i or� wyczy�ci�! Do lasu po drwa! A dziewczyny nie tyka�! Zrozumieli�cie, chamy? - I�cie, szlachetny panie Sweers - b�kn�� Skomlik. Jego kamraci pospuszczali g�owy. - Do roboty! Wykona� rozkazy! �apacze zakrz�tali si�. - Dola nas pokara�a tym zasra�cem - zamamrota� jeden. - �e te� prefekt jego akurat nad nami postawi�, rycerza ch�do�onego... - Wa�ny - b�kn�� z cicha drugi, ogl�daj�c si� chy�kiem. - A w�dy to my, �apacze, dziewk� odnale�lim... Nasz to niuch sprawi�, �e�my w koryto Suchaka pojechali. - Ano. Zas�uga nasza, a wielmo�ny nagrod� we�mie, nam leda jaki grosz skapnie... Florena pod nogi rzuc�, masz, pry, �apaczu, podzi�kuj za pa�sk� �ask�... - Zamknijcie g�by - sykn�� Skomlik - bo jeszcze us�yszy... Ciri zosta�a przy ognisku sama. Rycerz i giermek patrzyli na ni� badawczo, ale nie odzywali si�. Rycerz by� starszym, ale krzepkim m�czyzn� o surowej, poznaczonej bliznami twarzy. W czasie jazdy zawsze mia� na g�owie he�m z ptasimi skrzyd�ami, ale nie by�y to te skrzyd�a, kt�re Ciri widywa�a w sennych koszmarach, a potem na wyspie Thanedd. Tb nie by� Czarny Rycerz z Cintry. Ale by� to rycerz nilfgaardzki. Gdy wydawa� rozkazy, m�wi� wsp�lnym p�ynnie, ale z wyra�nym akcentem, podobnym do akcentu elf�w. Ze swym giermkiem, ch�opakiem niewiele starszym od Ciri, rozmawia� natomiast j�zykiem zbli�onym do Starszej Mowy, ale mniej �piewnym, twardszym. Musia� to by� j�zyk nilfgaardzki. Ciri, dobrze znaj�ca Starsz� Mow�, rozumia�a wi�kszo�� s��w. Ale nie zdradza�a si� z tym. Na pierwszym postoju, na skraju pustyni, kt�r� nazywano Patelni� lub Korathem, nilfgaardzki rycerz i jego giermek zasypali j� pytaniami. Wtedy nie odpowiada�a, bo by�a oboj�tna i oszo�omiona, p�przytomna. Po kilku dniach jazdy, gdy wyjechali ze skalistych w�woz�w i zjechali w d�, w zielone doliny, Ciri oprzytomnia�a, zacz�a wreszcie dostrzega� �wiat wok� siebie i ospale reagowa�. Ale nadal nie odpowiada�a na pytania, wi�c rycerz w og�le przesta� si� do niej odzywa�. Zdawa�o si�, �e nie zwraca na ni� uwagi. Zajmowali si� ni� tylko drabi ka��cy nazywa� si� �apaczami. Ci te� pr�bowali j� wypytywa�. Byli agresywni. Ale Nilfgaardczyk w skrzydlatym he�mie pr�dko przywo�a� ich do porz�dku. By�o jasne i oczywiste, kto tu jest panem, a kto s�ug�. Ciri udawa�a niem�dr� niemow�, ale pilnie nadstawia�a uszu. Powoli zaczyna�a rozumie� swoj� sytuacj�. Wpad�a w �apy Nilfgaardu. Nilfgaard jej szuka� i znalaz�, niew�tpliwie wy�ledziwszy tras�, kt�r� pos�a� j� chaotyczny .teleport z Ibr Lara. To, co nie uda�o si� Yennefer, nie uda�o si� Geraltowi, uda�o si� skrzydlatemu rycerzowi i tropicielom �apaczom. Co sta�o si� na Thanedd z Yennefer i Geraltem? Gdzie by�a? Mia�a najgorsze podejrzenia. �apacze i ich herszt, Skomlik, m�wili prostack�, niechlujn� wersj� wsp�lnego, ale bez nilfgaardzkiego akcentu. �apacze byli zwyk�ymi lud�mi, ale s�u�yli rycerzowi z Nilfgaardu. �apacze cieszyli si� na my�l o nagrodzie, jak� za odnalezienie Ciri wyp�aci im prefekt. We florenach. Jedynymi krajami, gdzie obiegow� monet� by� floren, a ludzie s�u�yli Nilfgaardczykom, by�y zarz�dzane przez prefekt�w cesarskie Prowincje na dalekim Po�udniu. *** Nast�pnego dnia, na popasie nad brzegiem strumienia, Ciri zacz�a zastanawia� si� nad mo�liwo�ci� ucieczki. Magia mog�a jej dopom�c. Ostro�nie spr�bowa�a najprostszego zakl�cia, delikatnej telekinezy. Ale jej obawy potwierdzi�y si�. Nie mia�a w sobie nawet krzty czarodziejskiej energii. Po nierozs�dnej zabawie z ogniem zdolno�ci magiczne opu�ci�y j� ca�kowicie. Zoboj�tnia�a znowu. Na wszystko. Zamkn�a si� w sobie i pogr��y�a w apatii. Na d�ugo. Do dnia, w kt�rym drog� przez wrzosowiska zajecha� im B��kitny Rycerz. *** - Aj, aj - mrukn�� Skomlik, patrz�c na zagradzaj�cych im drog� konnych. - Bieda b�dzie. To Varnhageny z fortu Sarda... Konni zbli�yli si�. Na czele, na pot�nym siwku, jecha� olbrzym w szmelcowanej, b��kitno po�yskuj�cej zbroi. Tu� za nim trzyma� si� drugi pancerny, z ty�u pod��a�o dw�ch je�d�c�w w prostych burych strojach, niew�tpliwie pacho�k�w. Nilfgardczyk w skrzydlatym he�mie wyjecha� na spotkanie, wstrzymuj�c gniadosza w tanecznym k�usie. Jego giermek pomaca� r�koje�� miecza, odwr�ci� si� na kulbace. - Sta� z ty�u i pilnowa� dziewczyny - warkn�� do Skomlika i jego �apaczy. - Nie miesza� si�! - Nieg�upim - rzek� cicho Skomlik, gdy tylko giermek si� oddali�. - Nieg�upim, by miesza� si� do wa�ni pan�w z Nilfgaardu... - B�dzie bitka, Skomlik? - Niechybnie. Mi�dzy Sweersami a Varnhagenami rodowa wr�da i krwawa zemsta. Z koni. Strze�cie dziewki, bo w niej nasz sp�r i zysk. Je�li si� poszcz�ci, ca�� nagrod� za ni� we�miemy. - Yarnhageny pewnikiem te� dziewki szukaj�. Gdyby przewa�yli, odbior� nam j�... Nas ino czterech... - Pi�ciu - b�ysn�� z�bami Skomlik. - Jeden z ciur�w z Sardy to zda si� m�j swojak. Uwidzicie, z tej draki dla nas b�dzie sp�r, nie dla pan�w rycerz�w... Rycerz w b��kitnej zbroi �ci�gn�� wodze siwka. Skrzydlaty stan�� naprzeciw. Towarzysz B��kitnego podk�usowa�, zatrzyma� si� z ty�u. Jego dziwaczny szyszak ozdobiony by� dwoma pasami sk�ry zwisaj�cymi z zas�ony i wygl�daj�cymi jak dwa wielkie w�sy lub morsie k�y. W poprzek siod�a Dwa K�y trzyma� gro�nie wygl�daj�c� bro�, przypominaj�c� nieco szponton noszony przez gwardzist�w z Cintry, ale maj�cy znacznie kr�tsze drzewce i d�u�sze �ele�ce. B��kitny i Skrzydlaty wymienili kilka s��w. Ciri nie dos�ysza�a jakich, ale ton obu rycerzy nie pozostawia� w�tpliwo�ci. Nie by�y to s�owa przyjazne. B��kitny nagle uni�s� si� na kulbace, wskaza� gwa�townie na Ciri, powiedzia� co� g�o�no i gniewnie. Skrzydlaty w odpowiedzi krzykn�� r�wnie gniewnie, machn�� r�k� w pancernej r�kawicy, najwyra�niej ka��c B��kitnemu i�� precz. I wtedy si� zacz�o. B��kitny waln�� siwka ostrogami i run�� do przodu, wyszarpuj�c top�r z uchwytu przy siodle. Skrzydlaty spi�� gniadosza, wyrywaj�c miecz z pochwy. Zanim jednak pancerni zd��yli zewrze� si� w boju, zaatakowa� Dwa K�y, pop�dzaj�c konia do galopu drzewcem szpontona. Giermek Skrzydlatego skoczy� na niego, dobywaj�c miecza, ale Dwa K�y uni�s� si� na kulbace i cisn�� mu szponton prosto w pier�. D�ugie �ele�ce z trzaskiem przebi�o kaplerz i kolczug�, giermek j�kn�� rozdzieraj�co i run�� z konia na ziemi�, obur�cz trzymaj�c drzewce wbite a� po krzy�yk. B��kitny i Skrzydlaty zderzyli si� z hukiem i �omotem. Top�r by� gro�niejszy, ale miecz szybszy. B��kitny dosta� w bark, fragment szmelcowanego nar�czaka polecia� w bok, wiruj�c i powiewaj�c rzemieniem, je�dziec zachwia� si� w siodle, na b��kitnej zbroi zal�ni�y karminowe smugi. Galop rozdzieli� walcz�cych. Skrzydlaty Nilfgaardczyk zawr�ci� gniadosza, ale wtedy wpad� na niego Dwa K�y, obur�cz wznosz�c miecz do ciosu. Skrzydlaty szarpn�� wodze, Dwa K�y, kieruj�cy koniem tylko nogami, przecwa�owa� obok. Skrzydlaty zd��y� jednak r�bn�� go w przelocie. Na oczach Ciri blacha naramiennika wgi�a si�, spod blachy buchn�a krew. Ju� wraca� B��kitny, wywijaj�c toporem i wrzeszcz�c. Obaj pancerni w p�dzie wymienili hucz�ce ciosy, rozdzielili si�. Na Skrzydlatego znowu wpad� Dwa K�y, konie zderzy�y si�, zadzwoni�y miecze. Dwa K�y ci�� Skrzydlatego, rozwalaj�c opach� i tarczk�, Skrzydlaty wyprostowa� si� i uderzy� od prawej pot�nym ciosem w bok napier�nika. Dwa K�y zako�ysa� si� w siodle. Skrzydlaty stan�� w strzemionach i z rozmachem cia� jeszcze raz, mi�dzy rozr�bany, wgi�ty ju� naramiennik a szyszak. Ostrze szerokiego miecza z hukiem wci�o si� w blachy, uwi�z�o. Dwa K�y wypr�y� si� i zadygota�. Konie zwar�y si�, tupi�c i zgrzytaj�c z�bami na w�dzid�ach. Skrzydlaty zapar� si� o ��k, wyrwa� miecz. Dwa K�y zwis� z siod�a i run�� pod kopyta. Podkowy zahucza�y o rozgniatywany pancerz. B��kitny zawr�ci� siwka, atakowa�, unosz�c top�r. Z trudem powodowa� koniem zranion� r�k�. Skrzydlaty dostrzeg� to, zr�cznie zaszed� go od prawej, uni�s� si� w strzemionach do straszliwego ci�cia. B��kitny z�apa� cios na top�r i wybi� miecz z d�oni Skrzydlatego. Konie znowu zderzy�y si�. B��kitny by� istnym si�aczem, ci�ka siekiera w jego d�oni wznios�a si� i opad�a jak trzcinka. Na pancerz Skrzydlatego zwali� si� z �omotem cios, od kt�rego gniadosz a� przysiad� na zadzie. Skrzydlaty zako�ysa� si�, ale utrzyma� w siodle. Nim top�r zd��y� spa�� po raz drugi, pu�ci� wodze i zakr�ci� lew� r�k�, chwytaj�c zawieszony na rzemiennym temblaku ci�ki graniasty buzdygan, na odlew zdzieli� B��kitnego po he�mie. He�m zahucza� jak dzwon, teraz B��kitny zachwia� si� w kulbace. Konie kwicza�y, pr�bowa�y si� k�sa� i nie chcia�y rozdzieli�. B��kitny, wyra�nie oszo�omiony ciosem buzdyganu, zdo�a� jednak uderzy� toporem, z hukiem trafiaj�c przeciwnika w napier�nik. To, �e obaj utrzymywali si� jeszcze w siod�ach, wydawa�o si� istnym cudem, ale by�o po prostu zas�ug� wysokich wspieraj�cych ��k�w. Po bokach obu wierzchowc�w ciek�a krew, szczeg�lnie dobrze widoczna na jasnej ma�ci siwka. Ciri patrzy�a ze zgroz�. W Kaer Morhen nauczono j� walczy�, ale nie wyobra�a�a sobie, w jaki spos�b mog�aby stawi� czo�o kt�remu� z takich si�aczy. I sparowa� cho�by jeden z tak pot�nych cios�w. B��kitny obur�cz chwyci� stylisko topora, g��boko wbitego w napier�nik Skrzydlatego, zgarbi� si� i zapar�, pr�buj�c zepchn�� przeciwnika z siod�a. Skrzydlaty z rozmachem zdzieli� go buzdyganem, raz, drugi, trzeci. Krew trysn�a spod okapu he�mu, bryzn�a na b��kitn� zbroj� i szyj� siwka. Skrzydlaty uderzy� gniadosza ostrogami, skok konia wydar� ostrze siekiery z jego napier�nika; chwiej�cy si� w siodle B��kitny wypu�ci� z d�oni stylisko. Skrzydlaty prze�o�y� buzdygan do prawej r�ki, nalecia�, straszliwym ciosem przygi�� g�ow� B��kitnego do ko�skiej szyi. Chwyciwszy wodze siwka woln� r�k�, Nilfgaardczyk wali� buzdyganem, b��kitna zbroja dzwoni�a jak �elazny garnek, krew sika�a spod powyginanego he�mu. Jeszcze jedno uderzenie i B��kitny g�ow� do przodu run�� pod kopyta siwka. Siwek odk�usowa�, ale gniadosz Skrzydlatego, najwidoczniej wy�wiczony, z gruchotem stratowa� powalonego. B��kitny �y� jeszcze, o czym za�wiadczy� rozpaczliwy ryk b�lu. Gniadosz tratowa� go nadal - z takim impetem, �e ranny Skrzydlaty nie utrzyma� si� w siodle i z hukiem zwali� si� obok. - Pozabijali si�, psiekrwie - st�kn�� �apacz, kt�ry trzyma� Ciri. - Panowie rycerze, m�r na nich a zaraza - splun�� drugi. Pacho�kowie B��kitnego przygl�dali si� z oddalenia. Jeden zawr�ci� konia. - St�j, Remiz! - wrzasn�� Skomlik. - Dok�d to? Do Sardy? Pilno ci na stryk? Pacho�kowie zatrzymali si�, jeden spojrza�, przys�aniaj�c oczy d�oni�. - To ty, Skomlik? - Ja! Podjed�, Remiz, nie boj�j si�! Rycerskie wa�nie to nie nasza sprawa! Ciri nagle mia�a do�� oboj�tno�ci. Zwinnie wyszarpn�a si� trzymaj�cemu j� �apaczowi, pu�ci�a si� biegiem, dopad�a siwka B��kitnego, jednym skokiem znalaz�a si� na kulbace z wysokim ��kiem. Uda�oby si� jej mo�e, gdyby nie to, �e pacho�kowie z Sardy byli w siod�ach i na wypocz�tych koniach. Dopadli j� bez trudu, wyrwali wodze. Zeskoczy�a i pogna�a w stron� lasu, ale konni znowu j� dogonili. Jeden w p�dzie chwyci� j� za w�osy, poci�gn��, powl�k�. Ciri wrzasn�a, uwiesi�a si� jego r�ki. Konny rzuci� j� wprost pod nogi Skomlika. �wisn�a nahajka, Ciri zawy�a i zwin�a si� w k��bek, zas�aniaj�c g�ow� r�koma. Nahajka �wisn�a znowu i ci�a j� po r�kach. Odturla�a si�, ale Skomlik doskoczy�, kopn�� j�, potem przydepta� butem krzy�e. - Ucieka� chcia�a�, �mijo? Nahajka �wisn�a. Ciri zawy�a. Skomlik kopn�� j� znowu i smagn�� pletni�. - Nie bij mnie! -. wrzasn�a, kul�c si�. - Przem�wi�a�, zarazo! Rozsznurowa�a si� g�busia? Ja ci� zaraz... - Opami�taj�e si�, Skomlik! - krzykn�� kt�ry� z �apaczy. - �ycie chcesz z niej wyt�uc, czy co? Ona za wiele warta, by j� zmarnowa�! - Jasny piorun - powiedzia� Remiz, zsiadaj�c z konia. - By�aby� to ta, kt�rej Nilfgaard szuka od tygodnia? - Ona. - Ha! Wszystkie garnizony jej szukaj�. To jaka� wa�na dla Nilfgaardu persona! Pono jaki� mo�ny mag wy-wr�y�, �e musi by� gdzie� w tych okolicach. Tak m�wili w Sardzie. Gdzie�cie j� naszli? - Na Patelni. - Nie mo�e by�! - Mo�e, mo�e - powiedzia� gniewnie Skomlik, wykrzywiaj�c si�. - Mamy j�, a nagroda nasza! Co stoicie niby ko�y? Sp�ta� mi t� ptaszk� i na kulbak� z ni�! Wynosimy si� st�d, ch�opy! �ywo! - Wielmo�ny Sweers - powiedzia� jeden z �apaczy -chyba dycha jeszcze... - D�ugo nie podycha. Pies go tr�ca�! Jedziemy wprost do Amarillo, ch�opy. Do prefekta. Odstawimy mu dziewk� � zgarniemy nagrod�. - Do Amarillo? - Remiz podrapa� si� w potylic�, spojrza� na pole niedawnej walki. - Tam ju� nam kat za�wieci! Co prefektowi powiesz? Rycerze pobite, a wy cali? Gdy si� ca�a rzecz ujawni, prefekt ka�e was powiesi�, a nas ciupasem ode�le do Sardy... A wtenczas Varnhageny sk�r� z nas z�upi�. Warn mo�e i do Amarillo droga, ale mnie lepiej w lasy zapa��... - Ty� m�j szurzy, Remiz - powiedzia� Skomlik. - A chocia�e� psi syn, bo� siostr� moj� bija�, zawsze� swak. Tedy ci sk�r� ocal�. Jedziemy do Amarillo, powiadam. Prefekt wie, �e mi�dzy Sweersami a Yarnhagenami wr�da. Spotkali si�, pobili jedni drugich, zwyk�a u nich rzecz. Co my moglim? A dziewk�, baczcie na moje s�owa, znale�li�my p�niej. My, �apacze. Ty� te� od nynie �apacz, Remiz. Prefekt �ajno wie, ilu nas ze Sweersem pojecha�o. Nie doliczy si�... - Nie zaby�e� aby o czym, Skomlik? - spyta� przeci�gle Remiz, patrz�c na drugiego pacho�ka z Sardy. Skomlik odwr�ci� si� wolno, po czym b�yskawicznie wydoby� n� i z rozmachem wbi� go pacho�kowi w gard�o. Pacho�ek zarz�zi� i zwali� si� na ziemi�. - Ja o niczym nie zapominam - powiedzia� zimno �apacz. - No, to tera my ju� sami swoi. �wiadk�w nie ma, a i g��w do podzia�u nagrody nie za du�o. Na ko�, ch�opy, do Amarillo! Szmat drogi jeszcze mi�dzy nami a nagrod�, zwleka� nie ma co! *** Gdy wyjechali z ciemnej i mokrej bukowiny, zobaczyli u podn�a g�ry wie�, kilkana�cie strzech wewn�trz pier�cienia niskiego cz�stoko�u ogradzaj�cego zakole niewielkiej rzeczki. Wiatr przyni�s� zapach dymu. Ciri poruszy�a zdr�twia�ymi palcami r�k, przywi�zanych rzemieniem do ��ku siod�a. Ca�a by�a zdr�twia�a, po�ladki bola�y niezno�nie, dokucza� pe�ny p�cherz. By�a w siodle od wschodu s�o�ca. W nocy nie wypocz�a, bo kazano jej spa� z r�koma przywi�zanymi do przegub�w le��cych z obu stron �apaczy. Na ka�de jej poruszenie �apacze reagowali kl�twami i gro�bami bicia. - Osada - powiedzia� jeden. - Widz� - odrzek� Skomlik. Zjechali z g�ry, kopyta koni zachrz�ci�y w�r�d wysokich, spalonych s�o�cem traw. Wkr�tce znale�li si� na wyboistej drodze wiod�cej wprost do wsi, ku drewnianemu mostkowi i bramie w palisadzie. Skomlik wstrzyma� konia, stan�� w strzemionach. - Co to za wie�? Nigdym tu nie popasa�. Remiz, znasz te okolice? - Dawniej - powiedzia� Remiz - zwali t� wie� Bia�a Rzeczka. Ale jak si� zacz�a ruchawka, paru tutejszych przysta�o do rebeliant�w, tedy Varnhageny z Sardy kura tu pu�cili, ludzi wysiekli albo pognali w niewol�. Teraz same nilfgaardzkie osadniki tu mieszkaj�, nowoposiedle�cy. A wiosk� przechrzcili na Glyswen. Te osadniki to niedobre, zawzi�te ludzie. Rzekn� wam: nie popasajmy tu. Jed�my dalej. - Koniom trza da� wypocz�� - zaprotestowa� jeden z �apaczy - i zaobroczy� je. A i mnie we flakach gra, jakoby kapela r�n�a. Co nam tam nowoposiedle�cy, mierzwa jedna, chmyzy. Machniem im przed nosem rozkazem prefekta, w�dy prefekt Nilfgaardczyk jako i oni. Zobaczycie, w pas si� nam pok�oni�. - Ju�ci - burkn�� Skomlik - widzia� kto Nilfgaardczyka, kt�ry w pas si� k�ania. Remiz, a karczma jaka jest w onym Glyswen? - Jest. Karczmy Varnhageny nie spalili. Skomlik obr�ci� si� na kulbace, spojrza� na Ciri. - Trza j� rozwi�za� - powiedzia�. - Nie Iza, by kto pozna�... Dajcie jej opo�cz�. I kaptur na �eb... Hola! Dok�d, kopciuchu? - W krzaki musz�... - Ja ci dam krzaki, wyw�oko! Kucaj wedle drogi! I pomnij: we wsi ani pary z g�by. Nie my�l, �e� chytra! Pi�niesz tylko, to gard�o ci poder�n�. Je�li ja za ciebie floren�w nie dostan�, nikt nie dostanie. Podjechali st�pa, kopyta koni za�omota�y na mostku. Zza ostroko�u natychmiast wy�oni�y si� postacie osadnik�w uzbrojonych w oszczepy. - Przy bramie str�uj� - mrukn�� Remiz. - Ciekawym czemu. - Ja te� - odmrukna� Skomlik, unosz�c si� w strzemionach. - Bramy pilnuj�, a od strony m�yna cz�stok� rozwalony, wozem mo�na wjecha�... Podjechali bli�ej, zatrzymali konie. - Witajcie, gospodarze! - zawo�a� jowialnie, cho� nieco nienaturalnie Skomlik. - W dobry czas! - Kto�cie? - spyta� kr�tko najwy�szy z osadnik�w. - My�my, kumie, s� wojsko - ze�ga� Skomlik rozparty na kulbace. - W s�u�bie jego wielgomo�no�ci pana prefekta z Amarillo. Osadnik przesun�� d�oni� po drzewcu oszczepu, popatrzy� na Skomlika spode �ba. Niew�tpliwie nie przypomina� sobie, na jakich to chrzcinach �apacz zosta� jego kumem. - Przys�a� nas tu ja�nie pan prefekt - �ga� dalej Skomlik - by�my uznali, jak si� wiedzie jego rodakom, dobrym ludziom z Glyswen. Przesy�a jego wielgomo�no�� pozdrowienia i pyta, nie trza li ludziom z Glyswen jakiej pomocy? - Jako� sobie radzimy - powiedzia� osadnik. Ciri stwierdzi�a, �e m�wi� wsp�lnym podobnie jak Skrzydlaty, z takim samym akcentem, cho� stylem m�wienia stara� si� na�ladowa� �argon Skomlika. - Przywykli�my sami sobie radzi�. - Rad b�dzie pan prefekt, gdy mu to powt�rzym. Karczma otwarta? W gard�ach nam zasch�o... - Otwarta - rzek� ponuro osadnik. - P�ki co, otwarta. - P�ki co? - P�ki co. Bo my t� karczm� wkr�tce rozbierzemy, krokwie i deski na spichlerz przydadz� si�. Z karczmy po�ytek �aden. My pracujemy w pocie czo�a i do karczmy nie chodzimy. Karczma tylko przejezdnych ci�gnie, wi�kszo�ci� takich, kt�rym nie jeste�my radzi. Teraz te� tam tacy popasaj�. - Kto? - Remiz zblad� lekko. - Nie z fortu Sarda wypadkiem? Nie wielmo�ni panowie Varnhagenowie? Osadnik skrzywi� si�, poruszy� wargami, jakby mia� , ochot� splun��. - Nie, niestety. To milicja pan�w baron�w. Nissirowie. - Nissirowie? - zmarszczy� si� Skomlik. - A sk�d oni? Pod czyj� komend�? - Starszy nad nimi wysoki, czarny, w�saty jak sum. - H�! - Skomlik odwr�ci� si� do towarzyszy. - Dobra nasza. Jednego tylko takiego znamy, nie? To ani chybi b�dzie nasz stary druh Vercta �Wierzaj mi", pami�tacie go? A c� tu u was, kumie, Nissirowie porabiaj�? - Panowie Nissirowie - wyja�ni� ponuro osadnik - do Tyffi zmierzaj�. Zaszczycili nas sw� wizyt�. Wioz� je�ca. Jednego z bandy Szczur�w wzi�li w pie�. - A ju�ci - parskn�� Remiz. - A cysarza Nilfgaardu nie wzi�li? Osadnik zmarszczy� si�, zacisn�� d�onie na drzewcu oszczepu. Jego towarzysze zaszemrali g�ucho. - Jed�cie do karczmy, panowie wojacy - mi�nie na �uchwach osadnika zagra�y ostro. - I pogadajcie z panami Nissirami, waszymi druhami. Jeste�cie pono w s�u�bie u prefekta. Zapytajcie tedy pan�w Nissir�w, czemu bandyt� do Tyffi wioz�, miast tu, na miejscu, wnet na pal go wo�ami nawlec, jak prefekt nakaza�. I przypomnijcie panom Nissirom, waszym druhom, �e tu w�adz� jest prefekt, nie baron z Tyffi. My mamy ju� i wo�y w jarzmie, i palik naostrzony. Je�li panowie Nissirowie nie zechc�, to my uczynimy co trzeba. Rzeknijcie im to. - Rzekn�, musowo - Skomlik znacz�co �ypn�� na kamrat�w. - Bywajcie, ludziska. Ruszyli st�pa mi�dzy cha�upy. Wie� wydawa�a si� wymar�a, nie widzieli ni �ywej duszy. Pod jednym z p�ot�w ry�a wychudzona �winia, w b�ocie tapla�y si� brudne kaczki. Drog� je�d�c�w przeci�� wielki czarny kocur. - Tfu, tfu, kocia morda - Remiz pochyli� si� w siodle, splun��, z�o�y� palce w znak chroni�cy od z�ego uroku. -Drog� przebie�a�, kurwi syn! - �eby mu tak mysz� w gardle stan�a! - Czego? - odwr�ci� si� Skomlik. - Kot. Jako ta smo�a czarny. Drog� przebie�a�, tfu, tfu. - Licho z nim - Skomlik rozejrza� si� dooko�a. - Patrzcie ino jaka pustota. Alem widzia� zza b�on, �e ludziska w chatach siedz�, uwa�aj�. A zza tamtych wr�t, baczy�em, sulica b�yskn�a. - Bab pilnuj� - za�mia� si� ten, kt�ry �yczy� kotu k�opot�w z mysz�. - Nissirowie we wsi! S�yszeli�cie, co �w kmiot gada�? Widno by�o, �e Nissir�w nie mi�uje. - I nie dziwota. �Wierzaj mi" i jego kompania �adnej kiecce nie przepuszcz�. Eh, doigraj� si� oni jeszcze, ci panowie Nissirowie. Baronowie �Str�ami porz�dku" ich zw�, za to im p�ac�, by �adu strzegli, dr�g pilnowali. A krzyknij ch�opu nad uchem: �Nissir!", uwidzisz, pi�ty sobie posra ze strachu. Ale to do czasu, do czasu. Jeszcze jednego cielaka zar�n�, jeszcze jedn� dziewk� wymam�aj�, a roznios� ich ch�opkowie na wid�ach, obaczycie. Baczyli�cie tych u wr�t, jakie g�by mieli zawzi�te? To nilfgaardzkie osadniki. Z nimi szutk�w nie ma... Ha, oto i karczma... Pop�dzili konie. Karczma mia�a lekko zapadni�t�, t�go omsza�� strzech�. Sta�a w pewnym oddaleniu od cha�up i zbudowa� gospodarskich, wyznaczaj�c jednak �rodek, punkt centralny ca�ego ogrodzonego porozwalanym cz�stoko�em terenu, miejsce przeci�cia si� dw�ch przechodz�cych przez wie� dr�g. W cieniu rzucanym przez jedyne w okolicy wielkie drzewo by� ok�lnik, zagroda dla byd�a i oddzielna dla koni. W tej ostatniej sta�o pi�� lub sze�� nie rozkulbaczonych wierzchowc�w. Przed drzwiami, na schodkach, siedzia�o dw�ch typ�w w sk�rzanych kurtach i spiczastych futrzanych czapkach. Obaj ho�ubili przy piersi gliniane kufle, a mi�dzy nimi sta�a miska pe�na ogryzionych ko�ci. - Co�cie za jedni? - wrzasn�� jeden z typ�w na widok Skomlika i jego zsiadaj�cej z koni kompanii. - Czego tu szukacie? Poszli precz! Zaj�ta karczma w imieniu prawa! - Nie krzykaj, Nissirze, nie krzykaj - powiedzia� Skomlik, �ci�gaj�c Ciri z siod�a. - A drzwi rozewrzyj szerzej, bo chcemy do �rodka. Tw�j komendant, Yercta, to nasz znajomek. - Nie znam was! - Bo� go�ow�s! A ja i �Wierzaj mi" s�u�yli�my razem jeszcze za dawnych czas�w, nim tu Nilfgaard nasta�. - No, je�li tak... - zawaha� si� typ, puszczaj�c r�koje�� miecza. - Wchod�cie. Mnie tam zajedno... Skomlik szturchn�� Ciri, drugi �apacz chwyci� j� za ko�nierz. Weszli do �rodka. Wewn�trz by�o mrocznie i duszno, pachnia�o dymem i pieczenia. Karczma by�a prawie pusta - zaj�ty by� tylko jeden ze sto��w, stoj�cy w smudze �wiat�a wpadaj�cego przez okienko z rybich b�on. Siedzia�o przy nim kilku m�czyzn. W g��bi, przy palenisku, krz�ta� si� karczmarz, pobrz�kuj�c garnkami. - Czo�em panom Nissirom! - zagrzmia� Skomlik. - My nie czo�em z byle wo�em - warkn�� jeden z siedz�cej przy okienku kompanii, pluj�c na pod�og�. Drugi powstrzyma� go gestem. - Wolnego - powiedzia�. - To swoje ch�opy, nie poznajesz? Skomlik i jego �apacze. Powita�, powita�! Skomlik rozpromieni� si� i ruszy� w kierunku sto�u, ale zatrzyma� si�, widz�c kamrat�w zapatrzonych na s�up podtrzymuj�cy siestrzan stropu. Pod s�upem siedzia� na zydelku szczup�y, jasnow�osy kilkunastoletni ch�opak, dziwnie wypr�ony i wyci�gni�ty. Ciri zobaczy�a, �e nienaturalna pozycja wynika z faktu, �e r�ce ch�opaka s� wykr�cone do ty�u i skr�powane, a szyj� przytwierdza do s�upa rzemienny pas. - A niech mnie krosta obsypie - westchn�� g�o�no jeden z �apaczy, ten, kt�ry trzyma� Ciri za ko�nierz. -Sp�jrz jeno, Skomlik! To� to Kayleigh! - Kayleigh? - Skomlik przekrzywi� g�ow�. - Szczur Kayleigh? Nie mo�e by�! Jeden z siedz�cych za sto�em Nissir�w, grubas z w�osami wystrzy�onymi w malowniczy czub, roze�mia� si� gard�owo. - Mo�e by� - powiedzia�, oblizuj�c �y�k�. - To Kayleigh, we w�asnej parszywej osobie. Op�aci�o si� o �witaniu wstawa�. Dostaniem za niego pewnie z p� kopy floren�w dobr� cesarsk� monet�. - Capn�li�cie Kayleigha, no, no - zmarszczy� si� Skomlik. - Znaczy si�, prawd� gada� nilfgaardzki kmiotek... - Trzydzie�ci floren�w, psiama� - westchn�� Remiz. -Nielichy grosz... P�aci baron Lutz z Tyffi? - Tak jest - potwierdzi� drugi Nissir, czarnow�osy i czarnow�sy. - Wielmo�ny baron Lutz z Tyffi, nasz pan i dobrodziej. Szczury ograbili mu rz�dc� na go�ci�cu, to w z�o�ci si� zapiek� i wyznaczy� nagrod�. I to my, Skomlik, t� nagrod� we�miemy, wierzaj mi. Ha, sp�jrzcie tylko, ch�opy, jakiego to puchacza nad��! Nie w smak mu, �e to my, nie on Szczura capn��, cho� i jemu prefekt band� tropi� nakaza�! - �apacz Skomlik - grubas z czubem wskaza� na Ciri �y�k� - tako� co� z�apa�. Widzisz, Vercta? Dziewuszka jaka�. - Widz� - czarnow�sy b�ysn�� z�bami. - C� to, Skomlik, tak ci� bieda przydusi�a, �e dzieci porywasz dla okupu? Co to za kocmo�uch? - Do tego ci nic! - Co� taki srogi - za�mia� si� ten z czubem. - Upewni� si� chcemy ino, czy to nie c�ra twoja. - Jego c�ra? - za�mia� si� Vercta, ten z czarnym w�sem. � A ju�ci. �eby c�ry m�c p�odzi�, trza jajca mie�. Nissirowie rykn�li �miechem. - A r�yjcie, �by baranie! - wrzasn�� Skomlik i nad�� si�. - A tobie, Vercta, tyle rzekn�: nim niedziela minie, zadziwisz si�, o kim g�o�niej b�dzie, o was i o waszym Szczurze czy o mnie i o tym, czegom ja dokona�. I obaczym, kto hojniejszy: wasz baron czy cesarski prefekt z Amarillo! - Mo�esz mnie w rzy� poca�owa� - o�wiadczy� pogardliwie Vercta i wr�ci� do siorbania polewki - razem z twoim prefektem, twoim cesarzem i ca�ym Nilfgaardem, wierzaj mi. I nie nadymaj si�. Wiem ci ja, �e Nilfgaard od tygodnia za jak�� dziewk� goni, a� kurz si� po drogach wznosi. Wiem, �e nagroda za ni� jest. Ale mnie to �ajno obchodzi. Ja si� ju� prefektowi i Nilfgaardczykom wys�ugiwa� nie my�l� i plugawi� na nich. Ja teraz u barona Lutza s�u��, jeno jemu podlegam, nikomu bolej. - Tw�j baron - charkn�� Skomlik - miast ciebie nilfgaardzk� r�k� bo�ka, nilfgaardzkie buty li�e. Tedy ty nie musisz, to i gada� ci �atwo. - Nie pusz si� - powiedzia� pojednawczo Nissir. - Nie przeciw tobie m�wi�em, wierzaj mi. �e� dziewk�, kt�rej Nilfgaard szuka, znalaz�, dobrze to, rad widz�, �e ty nagrod� we�miesz, a nie te zasrane Nilfgaardczyki. A �e prefektowi s�u�ysz? Nikt nie wybiera sobie pan�w, to oni wybieraj�, no nie? Nu�e, siednijcie z nami, wypijemy, jak si� trafi�o spotkanie. - Ano, czemu nie - zgodzi� si� Skomlik. - Dajcie jeno wprz�d kawa�ek powroza. Przywi��� dziewk� do s�upa wedle waszego Szczura, dobra? Nissirowie rykn�li �miechem. - Widzita go, postrach pogranicza! - zarechota� grubas z czubem. - Zbrojne rami� Nilfgaardu! Zwi�� j�, Skomlik, zwi��, a t�go. Ale we�mij �elazny �a�cuch, bo powrozy got�w ten tw�j wa�ny jeniec poszarpa� i mord� ci obi�, nim ucieknie. Wygl�da gro�nie, a�e ciarki przechodz�! Nawet towarzysze Skomlika parskn�li t�umionym �miechem. �apacz poczerwienia�, przekr�ci� pas, podszed� do sto�u. - Ja aby ku pewno�ci, by nie zemkn�a... - Nie zawracaj rzyci - przerwa� Vercta, �ami�c chleb. - Chcesz pogada�, to siadaj, postaw kolejk� jak si� nale�y. A t� dziewk�, je�li wola, powie� za nogi u powa�y. Tyle mnie to obchodzi, co �wi�skie �ajno. Tylko �e to okropnie �mieszne, Skomlik. Dla ciebie i dla twego prefekta to mo�e i wa�ny jeniec, ale dla mnie to zabiedzony i zestrachany dzieciak. Wi�za� j� chcesz? Ona, wierzaj mi, ledwie si� na nogach trzyma, gdzie jej tam do uciekania. Czego si� l�kasz? - Wraz wam powiem, czego si� l�kam - Skomlik zaci�� wargi. - To nilfgaardzka osada. Nas tu chlebem i sol� osadniki nie witali, a dla waszego Szczura, rzekli, pal ju� maj� zastrugany. I w prawie s�, bo ukaz prefekt da�, by z�apanych zb�j�w na miejscu sprawia�. Je�li im je�ca nie wydacie, gotowi i dla was paliki zastruga�. - O wa - powiedzia� grubas z czubem. - Kawki im straszy�, chacharom. Nam niech lepiej nie staj�, bo im krwi upu�cim. - Szczura im nie wydamy - doda� Yercta. - Nasz jest i do Tyffi pojedzie. A baron z Lutz ju� ca�� spraw� z prefektem u�adzi. A, co gada� po pr�nicy. Siadajcie. �apacze, obracaj�c pasy z mieczami, ochotnie przysiedli si� do sto�u Nissir�w, wrzeszcz�c na karczmarza i zgodnie wskazuj�c Skomlika jako fundatora. Skomlik kopniakiem podsun�� zydel do s�upa, szarpn�� Ciri za rami�, pchn�� tak, �e upad�a, uderzaj�c ramieniem o kolana zwi�zanego ch�opaka. - Sied� tu - warkn��. - I ani mi si� rusz, bo o�wicz� jak suk�. - Ty gnido - zawarcza� m�odzik, patrz�c na niego zmru�onymi oczyma. - Ty psi... Ciri nie zna�a wi�kszo�ci s��w, kt�re wylecia�y ze z�ych, skrzywionych ust ch�opaka, ale ze zmian zachodz�cych na obliczu Skomlika wywnioskowa�a, �e musia�y by� to s�owa niebywale plugawe i obra�liwe. �apacz poblad� z w�ciek�o�ci, zamachn�� si�, trzasn�� zwi�zanego w twarz, chwyci� za d�ugie jasne w�osy, szarpn��, t�uk�c potylic� ch�opaka o s�up. - Ej�e! - zawo�a� Yercta, unosz�c si� zza sto�u. - Co si� tam dzieje? - K�y mu powybijani, parszywemu Szczurowi! � rykn�� Skomlik. - Nogi z rzyci wyrw�, obiedwie! - Chod� tu i przesta� drze� mord� - Nissir usiad�, wypi� duszkiem kubek piwa, otar� w�sy. - Twoim je�cem pomiataj, co si� zmie�ci, ale od naszego wara. A ty, Kayleigh, nie graj zucha. Sied� cicho i zacznij rozmy�liwa� o szafocie, co go baron Lutz kaza� ju� ustawi� w miasteczku. Lista rzeczy, jakie ci na tym szafocie uczyni ma�odobry, jest ju� spisana i, wierzaj mi, ma trzy �okcie d�ugo�ci. P� miasteczka ju� robi zak�ady, do kt�rego punktu wytrzymasz. Oszcz�dzaj tedy si�y, Szczurze. Sam postawi� ma�� sumk� i licz�, �e nie zrobisz mi zawodu i zdzier�ysz przynajmniej do kastrowania. Kayleigh splun��, odwracaj�c g�ow�, na ile pozwala� zaci�ni�ty na szyi rzemie�. Skomlik podci�gn�� pas, zmierzy� z�owrogim spojrzeniem przycupni�t� na zydlu Ciri, po czym do��czy� do kompanii za sto�em, kln�c, albowiem w przyniesionym przez karczmarza dzbanie zosta�y ju� wy��cznie nik�e �lady piany. - Jake�cie wzi�li Kayleigha? - spyta�, sygnalizuj�c ober�y�cie ch�� rozszerzenia zam�wienia. - I to �ywego? Bo temu, �e�cie pozosta�ych Szczur�w wysiekli, wiary nie dam. - Po prawdzie - odrzek� Vercta, krytycznie przygl�daj�c si� temu, co w�a�nie wyd�uba� by� z nosa - to szcz�cie mieli�my, i tyle. Samojeden by�. Od szajki si� od��- czy� i do Nowej Ku�nicy do dziewuchy przyskaka� na nock�. So�tysina wiedzia�, �e niedaleko stoimy, da� zna�. Zd��yli�my przed �witaniem, zgarn�li�my go na sianku, ani kwikn��. - A z dziewk� jego zabawilim si� pospo�u - zarechota� grubas z czubem. - Je�li jej Kayleigh nock� nie wygodzi�, nie by�o jej krzywdy. My�my jej rankiem tak wygodzili, �e p�niej ni r�k�, ni nog� ruszy� nie mog�a! - To z was, powiadam, pierdo�y s� i durnie - oznajmi� Skomlik gromko i drwi�co. - Przech�do�yli�cie �adny pieni�dz, g�uptaki wy. Miast czas na dziewk� traci�, by�o �elazo rozgrza� i Szczura wypyta�, gdzie banda nocuje. Mogli�cie wszystkich mie�, Giselhera i Reefa... Za Giselhera Varnhageny z Sardy dwadzie�cia floren�w dawali ju� rok temu. A za ow� gamratk�, jak jej tam... Mistel chyba... Za ni� prefekt jeszcze wi�cej by da� po tym, co jego bratankowi uczyni�a pod Druigh, wtedy gdy Szczury konw�j oskubali. - Ty�, Skomlik - skrzywi� si� Vercta - albo z przyrodzenia g�upi, albo ci �ycie ci�kie rozum ze �ba wyjad�o. Jest nas sze�ciu. Mia�em samosz�st na ca�� szajk� uderzy�, czy jak? A nagrodzie nas i tak nie min��. Baron Lutz w loszku Kayleighowi pi�t przygrzeje, czasu nie posk�pi, wierzaj mi. Kayleigh wszystko wy�piewa, wyda ich schowki i kwatery, tedy si�� i kup� p�jdziemy, osaczymy band�, wybierzemy jako raki ze saka. - A ju�ci. B�d� to czeka�. Dowiedz� si�, �e Kayleigha wzi�li�cie i utaj� w inszych schowkach i komyszach. Nie, Vercta, trza ci zagl�dn�� prawdzie w oczy: spaskudzili�cie. Zamienili�cie nagrod� na babi kiep. Tacy�cie s�, znaj� was... jeno kiep wam na my�li. - Same� kiep! - Vercta zerwa� si� zza sto�u. - Tak ci pilno, to sam si� za Szczurami pu�� razem z twoimi bohaterami! Ale bacz, bo na Szczur�w i��, mo�ci nilfgaardzki pacho�ku, to nie to, co niedoros�e dziewuszki �apa�! Nissirowie i �apacze zacz�li wrzeszcze� i obrzuca� si� nawzajem wyzwiskami. Ober�ysta pr�dko poda� piwo, wyrywaj�c pusty dzban z r�k grubasa z czubem, zamierzaj�cego si� ju� naczyniem na Skomlika. Piwo szybko z�agodzi�o sp�r, sch�odzi�o gard�a i uspokoi�o temperamenty. - Je�� dawaj! - wrzasn�� grubas do karczmarza. - Jajecznicy z kie�bas�, fasoli, chleba i sera! - I piwa! - Co tak ga�y wyba�uszasz, Skomlik? My dzi� przy groszu s�! Obralim Kayleigha z konia, sakiewki, b�yskotek, miecza, siod�a i ko�ucha, wszystko sprzedalim krasnoludom! - Dziewki jego buciki czerwone tako� sprzedalim. I korale! - Ho, ho, tedy jest za co wypi�, w rzeczy samej! Radem! - A czemu� to tak rad? My mamy za co wypi�, nie ty. Ty ze swego wa�nego je�ca jeno smarki spod nosa mo�esz zdj�� albo ze wsz�w go wyiska�! Jaki jeniec, taki �up, ha, ha! - Wy psie syny! - Ha, ha, siadaj, �artowalim, zawrzyj g�b�! - Wypijmy na zgod�! My ugaszczamy! - Gdzie ta jajecznica, karczmarzu, �eby ci� d�uma z�ar�a! Skorzej! - I piwo dawaj! Skulona na zydelku Ciri unios�a g�ow�, napotykaj�c wpatrzone w ni� w�ciekle zielone oczy Kayleigha, widoczne spod zmierzwionej grzywy jasnych w�os�w. Przeszy� j� dreszcz. Twarz Kayleigha, cho� niebrzydka, by�a z�a, bardzo z�a. Ciri natychmiast zrozumia�a, �e ten niewiele starszy od niej ch�opak zdolny jest do wszystkiego. - Chyba mi ci� bogowie zes�ali - szepn�� Szczur, �widruj�c j� zielonym spojrzeniem. - Pomy�le� tylko, nie wierz� w nich, a zes�ali. Nie ogl�daj si�, ma�a idiotko. Musisz mi pom�c... Nadstaw uszu, zaraza... Ciri skuli�a si� jeszcze bardziej, opu�ci�a g�ow�. - S�uchaj - zasycza� Kayleigh, i�cie po szczurzemu b�yskaj�c z�bami. - Za chwil�, gdy b�dzie t�dy przechodzi� ober�ysta, zawo�asz... S�uchaj mnie, u czarta... - Nie - szepn�a. - Zbij� mnie... Usta Kayleigha skrzywi�y si�, a Ciri natychmiast zrozumia�a, �e pobicie przez Skomlika wcale nie jest najgorszym, co mo�e j� spotka�. Chocia� Skomlik by� wielki, a Kayleigh chudy i w dodatku zwi�zany, instynktownie czu�a, kogo nale�y bardziej si� ba�. - Je�li mi pomo�esz - szepn�� Szczur - to ja pomog� tobie. Ja nie jestem sam. Ja mam druh�w takich, kt�rzy nie zostawiaj� w biedzie... Rozumiesz? Ale gdy moi druhowie nadci�gn�, gdy si� zacznie, nie mog� tkwi� przy tym s�upie, bo mnie te �otry usiek�... Nadstaw uszu, psiakrew. Powiem ci, co masz zrobi�... Ciri opu�ci�a g�ow� jeszcze ni�ej. Usta jej dr�a�y. �apacze i Nissirowie �arli jajecznic�, ciamkaj�c jak dziki. Karczmarz przemiesza� w saganie i doni�s� na st� nast�pny dzbanek piwa i bochen pytlowego chleba. - G�odna jestem! - zapiszcza�a pos�usznie, bledn�c lekko. Ober�ysta zatrzyma� si�, spojrza� na ni� przyja�nie, potem obejrza� si� ku ucztuj�cym. - Mo�na jej da�, panie? - Won! - wrzasn�� niewyra�nie Skomlik, czerwieniej�c i pluj�c jajecznic�. - Wara od niej, kr�ciro�nie zasrany, bo ci giry poprzetr�cam! Nie wolno! A ty sied� cicho, powsinogo, bo ci�... - Ej�e, Skomlik, c�e� to, obindasi�, czy jak? - wtr�ci� si� Vercta, z wysi�kiem prze�ykaj�c ob�o�ony cebul� chleb. - Patrzcie go, ch�opaki, wolichwosta jednego, sam �re za cudze pieni�dze, a dziewuszce �a�uje. Daj jej misk�, gospodarzu. Ja p�ac� i ja m�wi�, komu da�, a komu nie. A komu to si� nie podoba, to mo�e zaraz dosta� w szczeciniaty ryj. Skomlik poczerwienia� jeszcze bardziej, ale nic nie powiedzia�. - Co� mi si� jeszcze przypomnia�o - doda� Vercta. - Mus Szczura nakarmi�, �eby nie skapia� w drodze, boby nas baron ze sk�ry ob�upi�, wierzaj mi. Dziewka go nakarmi. Hej, gospodarzu! Narychtuj jad�a jakiego dla nich! A ty, Skomlik, co tam burczysz? Co ci nie w smak? - Baczenie trza na ni� mie� - �apacz wskaza� Ciri ruchem g�owy - bo to jaka� dziwna ptaszka. Gdyby to by�a zwyk�a dziewka, toby si� Nilfgaard za ni� nie ugania�, prefekt nagrody by nie obiecywa�... - Czy ona zwyk�a, czy niezwyk�a - zarechota� grubas z czubem - to si� zaraz pokaza� mo�e, wystarczy jej mi�dzy nogi zajrze�! Co wy na to, ch�opy? We�miem j� do stod�ki na chwilk�? - Ani mi si� jej wa� tkn��! - warkn�� Skomlik. - Nie pozwol�! - O wa! Pyta� ciebie b�dziem! - Sp�r m�j i g�owa moja w tym, by j� ca�o dowie��! Prefekt z Amarillo... - Sramy na prefekta twego. Za nasze pieni�dze pi�e�, a nam poch�d�ki �a�ujesz? Ej�e, Skomlik, nie b�d��e sknera! A g�owa ci nie spadnie, nie bojaj si�, ani sp�r ci� nie minie! Ca�� dowieziesz. Dziewka nie p�cherz rybi, od �ciskania nie puknie! Nissirowie wybuchn�li r��cym �miechem. Towarzysze Skomlika zawt�rowali. Ciri zatrz�s�a si�, zblad�a, unios�a g�ow�. Kayleigh u�miechn�� si� drwi�co. - Ju� zrozumia�a�? - zasycza� zza lekko u�miechni�tych warg. - Gdy si� popij�, wezm� si� za ciebie. Zmaltretuj�. Jedziemy na jednym w�zku. R�b, co kaza�em. Uda si� mnie, uda si� i tobie.... - Jad�o gotowe! - zawo�a� ober�ysta. Nie mia� nilfgaardzkiego akcentu. - Podejd�, panieneczko! - N� - szepn�a Ciri, odbieraj�c od niego misk�. - Co? - N�. Pr�dko. - Je�li ma�o, na�ci wi�cej! - zawo�a� nienaturalnie karczmarz, zezuj�c w kierunku ucztuj�cych i dok�adaj�c kaszy do miski. - Odejd�, prosz� ci�. - N�. - Odejd�, bo ich zawo�am... Nie mog�... Spal� karczm�. - N�. - Nie. �al mi ci�, c�rko, ale nie mog�. Nie mog�, pojmij to. Odejd�... - Z tej karczmy - wyrecytowa�a dr��cym g�osem s�owa Kayleigha - nikt nie wyjdzie �ywy. N�. Pr�dko. A jak si� zacznie, uciekaj. - Trzymaj misk�, niezgu�o! - krzykn�� ober�ysta, obracaj�c si� tak, by zas�oni� sob� Ciri. By� blady i lekko szcz�ka� z�bami. - Bli�ej patelni! Poczu�a zimne dotkni�cie kuchennego no�a, kt�ry wsun�� jej za pasek, zas�aniaj�c trzonek kubraczkiem. - Bardzo dobrze - sycza� Kayleigh. - Usi�d� tak, by mnie zas�oni�. Postaw mi misk� na kolanach. W lew� r�k� bierz �y�k�, w praw� n�. I pi�uj powr�z. Nie tu, g�upia. Pod �okciem, na s�upie. Uwa�aj, patrz�. Ciri poczu�a sucho�� w gardle. Pochyli�a g�ow� prawie do miski. - Karm mnie i jedz sama - zielone oczy wpatrywa�y si� w ni� spod p�przymkni�tych powiek, hipnotyzowa�y. - I pi�uj, pi�uj. Odwa�nie, ma�a. Je�li uda si� mnie, uda si� i tobie... Prawda, pomy�la�a Ciri, tn�c powr�z. N� �mierdzia� �elazem i cebul�, ostrze mia� wg��bione od wielokrotnego ostrzenia. On ma racj�. Czy ja wiem, dok�d wioz� mnie te �otry? Czy ja wiem, czego chce ode mnie ten nilfgaardzki prefekt? Mo�e i na mnie czeka w tym ca�ym Amarillo mistrz ma�odobry, mo�e czeka ko�o, �widry i kleszcze, czerwone �elazo... Nie dam si� zawie�� jak owca do szlachtuza. Ju� lepiej zaryzykowa�... Z hukiem wylecia�o okno, razem z ram� i ci�ni�tym z zewn�trz pie�kiem do r�bania drewna, wszystko wyl�dowa�o na stole, czyni�c spustoszenie w�r�d misek i kufli. W �lad za pie�kiem na st� wskoczy�a jasnow�osa, kr�tko ostrzy�ona dziewczyna w czerwonym kubraczku i wysokich l�ni�cych butach si�gaj�cych powy�ej kolan. Kl�cz�c na stole, zawin�a mieczem. Jeden 'z Nissir�w, najwolniejszy, kt�ry nie zd��y� zerwa� si� i odskoczy�, run�� do ty�u wraz z �aw�, buchaj�c krwi� z rozp�atanego gard�a. Dziewczyna zwinnie sturla�a si� ze sto�u, robi�c miejsce dla wskakuj�cego oknem ch�opaka w kr�tkim haftowanym p�ko�uszku. - Szczuuuryyyyy!! - wrzasn�� Vercta, szamocz�c si� z mieczem zapl�tanym w pas. Grubas z czubem doby� broni, skoczy� w stron� kl�cz�cej na pod�odze dziewczyny, zamachn�� si�, ale dziewczyna, cho� na kolanach, zwinnie sparowa�a cios, odtoczy�a si�, a ten w p�ko�uszku, kt�ry wskoczy� za ni�, zamaszy�cie ci�� Nissira w skro�. Grubas pad� na pod�og�, mi�kn�c nagle jak przewracany siennik. Drzwi karczmy otwar�y si� pod kopniakiem, do izby wpad�y dwa nast�pne Szczury. Pierwszy by� wysoki i czarniawy, nosi� nabijany guzami kaftan i szkar�atn� przepask� na czole. Ten dwoma szybkimi ciosami miecza pos�a� dw�ch �apaczy w przeciwleg�e k�ty, �ci�� si� z Verct�. Drugi, barczysty i jasnow�osy, szerokim uderzeniem rozp�ata� Remiza, szwagra Skomlika. Pozostali rzucili si� do ucieczki, zmierzaj�c do drzwi kuchennych. Ale Szczury ju� wdziera�y si� i tamt�dy - z zaplecza wyskoczy�a nagle ciemnow�osa dziewczyna w bajecznie kolorowym stroju. Szybkim sztychem przebi�a jednego z �apaczy, m�y�cem odp�dzi�a drugiego, a zaraz potem zar�ba�a karczmarza, nim ten zd��y� krzykn��, kim jest. Izb� nape�ni� wrzask i szcz�k mieczy. Ciri ukry�a si� za s�upem. - Mistle! - Kayleigh, zerwawszy nadci�te powrozy, mocowa� si� rzemieniem, wci�� wi���cym mu szyj� do s�upa. - Giselher! Reef. Do mnie! Szczury by�y jednak zaj�te walk� - krzyk Kayleigha us�ysza� tylko Skomlik. �apacz odwr�ci� si� i zamierzy� do pchni�cia, chc�c przygwo�dzi� Szczura do s�upa. Ciri zareagowa�a b�yskawicznie i odruchowo - podobnie jak podczas walki z wiwern� w Gors Velen, podobnie jak na Thanedd, wszystkie wyuczone w Kaer Morhen ruchy wykona�y si� nagle same, prawie bez jej udzia�u. Wyskoczy�a zza s�upa, zawirowa�a w piruecie, wpad�a na Skomlika i silnie uderzy�a go biodrem. By�a za ma�a i za drobna, by odrzuci� wielkiego �apacza, ale uda�o si� jej zak��ci� rytm jego ruchu. I zwr�ci� na siebie jego uwag�. - Ty wyw�oko! Skomlik zamachn�� si�, miecz zawy� w powietrzu. Cia�o Ciri ponownie samo wykona�o oszcz�dny unik, a �apacz o ma�o si� nie przewr�ci�, lec�c za rozp�dzon� kling�. Kln�c plugawi�, cia� jeszcze raz, wk�adaj�c w cios ca�� si��. Ciri uskoczy�a zwinnie, pewnie l�duj�c na lew� stop�, zawirowa�a w odwrotnym piruecie. Skomlik cia� jeszcze raz, ale i tym razem nie by� w stanie jej dosi�gn��. Mi�dzy nich zwali� si� nagle Vercta, obryzguj�c obydwoje krwi�. �apacz cofn�� si�, rozejrza�. Otacza�y go wy��cznie trupy. I Szczury zbli�aj�ce si� ze wszystkich stron z nastawionymi mieczami. - St�jcie - powiedzia� zimno czarniawy w szkar�atnej przepasce, uwalniaj�c wreszcie Kayleigha. - Wygl�da na to, �e on bardzo chce zar�ba� t� dziewczyn�. Nie wiem dlaczego. Nie wiem te�, jakim cudem nie uda�o mu si� to do tej pory. Ale dajmy mu szans�, skoro tak bardzo chce. - Dajmy i jej szans�, Giselher - powiedzia� ten barczysty. - Niech to b�dzie uczciwa walka. Daj jej jakie� �elazo, Iskra. Ciri poczu�a w d�oni r�koje�� miecza. Nieco zbyt ci�kiego. Skomlik sapn�� w�ciekle, rzuci� si� na ni�, wywijaj�c brzeszczotem w rozmigotanym m�y�cu. By� powolny - Ciri unika�a ci�� w szybkich zwodach i p�obrotach, nawet nie pr�buj�c parowa� sypi�cych si� na ni� uderze�. Miecz s�u�y� jej tylko jako przeciwwaga u�atwiaj�ca uniki. - Niesamowite - za�mia�a si� kr�tko ostrzy�ona. - To akrobatka! - Szybka jest - powiedzia�a ta wielobarwna, kt�ra da�a jej miecz. - Szybka jak elfka. Hej, ty, gruby! Mo�e jednak wola�by� kogo� z nas? Z ni� ci nie wychodzi! Skomlik cofn�� si�, rozejrza�, nagle niespodziewanie skoczy�, godz�c w Ciri sztychem, wyci�gni�ty niby czapla z wystawionym dziobem. Ciri unikn�a pchni�cia kr�tkim zwodem, zawirowa�a. Przez sekund� widzia�a nabrzmia��, pulsuj�c� �y�� na szyi Skomlika. Wiedzia�a, �e w pozycji, w jakiej si� znalaz�, nie jest w stanie unikn�� ciosu ani sparowa�. Wiedzia�a, gdzie i jak nale�y uderzy�. Nie uderzy�a. - Do�� tego - poczu�a na ramieniu r�k�. Dziewczyna w wielobarwnym stroju odepchn�a j�, jednocze�nie dwa inne Szczury - ten w p�ko�uszku i ta kr�tko ostrzy�ona, zepchn�y Skomlika w k�t izby, szachuj�c go mieczami. - Do�� tej zabawy - powt�rzy�a kolorowa, odwracaj�c Ciri ku sobie. - To troch� za d�ugo trwa. I to z twojej winy, pannico. Mo�esz zabi�, a nie zabijasz. Co� mi si� zdaje, �e nie po�yjesz d�ugo. Ciri wzdrygn�a si�, patrz�c w wielkie ciemne oczy o kszta�cie migda��w, widz�c ods�oni�te w u�miechu z�by, tak drobne, �e u�miech ten wygl�da� upiornie. To nie by�y ludzkie oczy ani ludzkie z�by. Wielobarwna dziewczyna by�a elfk�. - Czas wia� - powiedzia� ostro Giselher, ten ze szkar�atn� przepask�, najwyra�niej przyw�dca. - To rzeczywi�cie za d�ugo trwa! Mistle, wyko�cz drania. Kr�tko ostrzy�ona zbli�y�a si�, unosz�c miecz. - Lito�ci! - wrzasn�� Skomlik, padaj�c na kolana. - Darujcie �yciem! Ja dzieci ma�e mam... Malutkie... Dziewczyna ci�a ostro, skr�caj�c si� w biodrach. Krew sikn�a na bielon� �cian� szerok�, nieregularn� smug� karminowych punkcik�w. - Nie cierpi� malutkich dzieci - powiedzia�a ostrzy�ona, szybkim ruchem zrzucaj�c palcami krew ze zbrocz�. - Nie st�j, Mistle - ponagli� j� ten ze szkar�atn� przepask�. - Do koni! Trzeba wia�! To nilfgaardzka osada, nie mamy tu przyjaci�! Szczury b�yskawicznie wybieg�y z karczmy. Ciri nie wiedzia�a, co robi�, ale nie mia�a czasu si� zastanawia�. Mistle, ta kr�tko ostrzy�ona, popchn�a j� w kierunku drzwi. Przed karczm�, w�r�d skorup kufli i ogryzionych ko�ci, le�a�y trupy Nissir�w pilnuj�cych wej�cia. Od strony wsi nadbiegali uzbrojeni w oszczepy osadnicy, ale na widok wypadaj�cych na podw�rze Szczur�w natychmiast znikli mi�dzy cha�upami. - Konno je�dzisz? - krzykn�a Mistle do Ciri. - Tak... - To jazda, chwytaj kt�rego� i w skok! Jest nagroda za nasze g�owy, a to jest nilfgaardzka wie�! Wszyscy ju� �api� za �uki i rohatyny! W skok, za Giselherem! �rodkiem uliczki! Trzymaj si� z daleka od cha�up! Ciri przefrun�a nad nisk� barierk�, chwyci�a wodze jednego z koni �apaczy, wskoczy�a na siod�o, trzasn�a konia po zadzie p�azem miecza, kt�rego nie wypu�ci�a z gar�ci. Posz�a w ostry galop, wyprzedzaj�c Kayleigha i wielobarwn� elfk�, kt�r� nazywano Iskr�. Pogna�a za Szczurami w kierunku m�yna. Zobaczy�a, jak zza w�g�a jednej z chat wyskakuje cz�owiek z kusz�, mierz�c w plecy Giselhera. - R�b go! - us�ysza�a z ty�u. - R�b go, dziewczyno! Ciri odchyli�a si� w siodle, szarpni�ciem wodzy i naciskiem stopy zmuszaj�c galopuj�cego konia do zmiany kierunku, zawin�a mieczem. Cz�owiek z kusz� odwr�ci� si� w ostatniej chwili, zobaczy�a jego wykrzywion� z przera�enia twarz. Wzniesiona do ci�cia r�ka zawaha�a si� na moment, co wystarczy�o, by galop przeni�s� j� obok. Us�ysza�a szcz�k zwalnianej ci�ciwy, ko� zakwicza�, miotn�� zadem i stan�� d�ba. Ciri skoczy�a, wyrywaj�c nogi ze strzemion, zwinnie wyl�dowa�a, padaj�c w przykl�k. Nadje�d�aj�ca Iskra zwis�a z siod�a w ostrym zamachu, ci�a kusznika w potylic�. Kusznik run�� na kolana, przechyli� si� do przodu i plusn�� czo�em w ka�u��, rozbryzguj�c b�oto. Zraniony ko� r�a� i ciska� si� obok, wreszcie pogna� mi�dzy cha�upy, wierzgaj�c silnie. - Ty idiotko! - wrzasn�a elfka, w p�dzie mijaj�c Ciri. - Ty cholerna idiotko! - Wskakuj! - krzykn�� Kayleigh, podje�d�aj�c do niej. Ciri podbieg�a, chwyci�a wyci�gni�t� r�k�. P�d poderwa� j�, staw w barku a� zatrzeszcza�, ale zdo�a�a wskoczy� na konia, przywieraj�c do plec�w jasnow�osego Szczura. Poszli w cwa�, mijaj�c Iskr�. Elfka zawr�ci�a, �cigaj�c jeszcze jednego kusznika, kt�ry rzuci� bro� i zmyka� w kierunku wr�t stodo�y. Iskra dogna�a go bez trudu. Ciri odwr�ci�a g�ow�. Us�ysza�a jak ci�ty kusznik zawy�, kr�tko, dziko, jak zwierz�. Dogoni�a ich Mistle ci�gn�ca osiod�anego luzaka. Krzykn�a co�, Ciri nie zrozumia�a s��w, ale poj�a w lot. Pu�ci�a plecy Kayleigha, zeskoczy�a na ziemi� w pe�nym p�dzie, podbieg�a do luzaka, niebezpiecznie zbli�aj�c si� do zabudowa�. Mistle rzuci�a jej wodze, obejrza�a si� i krzykn�a ostrzegawczo. Ciri odwr�ci�a si� w sam� por�, by zwinnym p�obrotem unikn�� zdradzieckiego pchni�cia w��czni� zadanego przez kr�pego osadnika, kt�ry wy�oni� si� z chlewa. To, co sta�o si� p�niej, przez d�ugi czas prze�ladowa�o j� w snach. Pami�ta�a wszystko, ka�dy ruch. P�obr�t, kt�ry ocali� j� przed grotem w��czni, ustawi� j� w idealnej pozycji. W��cznik natomiast, mocno wychylony do przodu, nie by� w stanie ani odskoczy�, ani zas�oni� si� trzymanym obur�cz drzewcem. Ciri ci�a p�asko, wykr�caj�c si� w odwrotny p�piruet. Przez moment widzia�a otwieraj�ce si� do krzyku usta w twarzy poro�ni�tej szczecin� kilkudniowego zarostu. Widzia�a przed�u�one �ysin� czo�o, jasne powy�ej linii, nad kt�r� czapka lub kapelusz chroni�y przed opalenizn�. A potem wszystko, co widzia�a, przes�oni�a fontanna krwi. Wci�� trzyma�a konia za wodze, a ko� sp�oszy� si� makabrycznym wyciem, targn��, zwalaj�c j� na kolana. Ciri nie wypu�ci�a wodzy. Ranny wy� i charcza�, konwulsyjnie rzuca� si� w�r�d s�omy i gnoju, a krew sika�a z niego jak z wieprza. Poczu�a, jak �o��dek podje�d�a jej do gard�a. Tu� obok wry�a konia Iskra. Chwytaj�c wodze tupi�cego luzaka, szarpn�a, stawiaj�c na nogi wci�� uczepion� rzemienia Ciri. - Na siod�o! - wrzasn�a. - I rysi�! Ciri powstrzyma�a md�o�ci, wskoczy�a na kulbak�. Na mieczu, kt�ry wci�� trzyma�a w d�oni, by�a krew. Z trudem opanowa�a ch��, by odrzuci� �elazo jak najdalej od siebie. Spomi�dzy cha�up wypad�a Mistle, �cigaj�c dw�ch ludzi. Jeden zdo�a� zemkn��, przeskakuj�c p�ot, drugi, ci�ty kr�tko, upad� na kolana, obur�cz chwyci� si� za g�ow�. Obie z elfk� zerwa�y si� do galopu, ale po chwili wry�y konie, zapieraj�c si� w strzemionach, bo od strony m�yna wraca� Giselher z innymi Szczurami. Za nimi, dodaj�c sobie odwagi wrzaskiem, p�dzi�a gromada uzbrojonych osadnik�w. - Za nami! - wrzasn�� w p�dzie Giselher. - Za nami, Mistle! Do rzeczki! Mistle, przechylona w bok, �ci�gn�a wodze, zawr�ci�a konia i pocwa�owa�a za nim, przesadzaj�c niskie op�otki. Ciri przywar�a twarz� do grzywy i pu�ci�a si� za ni�. Tu� obok przegalopowa�a Iskra. P�d rozwiewa� jej pi�kne ciemne w�osy, ods�aniaj�c ma�e, szpiczaste zako�czone ucho ozdobione filigranowym kolczykiem. Raniony przez Mistle wci�� kl�cza� po�rodku drogi, ko�ysz�c si� i obur�cz trzymaj�c za zakrwawion� g�ow�. Iskra zatoczy�a koniem, podcwa�owa�a do niego, z g�ry r�bn�a mieczem, mocno, z ca�ej si�y. Ranny zawy�. Ciri zobaczy�a, jak odci�te palce prysn�y na boki niby szczapki z roz�upywanego polana, pad�y na ziemi� jak t�uste bia�e robaki. Z najwy�szym trudem powstrzyma�a wymioty. Przy dziurze w palisadzie czekali na nich Mistle i Kayleigh, reszta Szczur�w by�a ju� daleko. Ca�� czw�rk� poszli w ostry, wyci�gni�ty cwa�, przegalopowali przez rzeczk�, rozbryzguj�c wod�, tryskaj�c� powy�ej ko�skich �b�w. Pochyleni, przytuleni policzkami do grzyw wdarli si� na piaszczyst� skarp�, pognali przez fioletow� od �ubinu ��k�. Iskra, maj�ca najlepszego konia, wysforowa�a si� do przodu. Wpadli w las, w mokry cie�, mi�dzy pnie buk�w. Dogonili Giselhera i pozosta�ych, ale zwolnili tylko na moment. Gdy przemierzyli las i wjechali na wrzosowiska, poszli znowu w cwa�. Wkr�tce Ciri i Kayleigh zacz�li zostawa� w tyle, konie �apaczy nie by�y w stanie dotrzyma� kroku pi�knym, rasowym wierzchowcom Szczur�w. Ciri mia�a dodatkowy k�opot - na wielkim koniu ledwo si�ga�a stopami strzemion, a w cwale nie by�a w stanie dopasowa� pu�lisk. Umia�a je�dzi� bez strzemion nie gorzej ni� w strzemionach, ale wiedzia�a, �e w tej pozycji d�ugo nie wytrzyma galopu. Szcz�ciem, po kilku minutach Giselher zwolni� tempo i powstrzyma� czo��wk�, pozwalaj�c, by ona i Kayleigh do��czyli. Ciri przesz�a w k�us. Skr�ci� pu�lisk nadal nie mog�a, w rzemieniu brakowa�o dziurek. Nie zwalniaj�c prze�o�y�a praw� nog� nad ��kiem i usiad�a po damsku. Mistle, widz�c je�dzieck� pozycj� dziewczynki, wybuchn�a �miechem. - Widzisz, Giselher? Nie tylko akrobatka, ale i wolty�erka! Ech, Kayleigh, sk�d wytrzasn��e� t� diablic�? Iskra, powstrzymuj�c sw� pi�kn� kasztank�, wci�� such� i rw�c� si� do dalszego galopu, podjecha�a bli�ej, napieraj�c na hreczkowatego siwka Ciri. Ko� zachrapa� i cofn�� si�, podrzucaj�c �eb. Ciri napi�a wodze, odchylaj�c si� w siodle. - Czy wiesz, dlaczego jeszcze �yjesz, kretynko? - warkn�a elfka, odgarniaj�c w�osy z czo�a. - Ch�opek, kt�rego mi�osiernie oszcz�dzi�a�, przedwcze�nie zwolni� cyngiel, trafi� konia, miast ciebie. Inaczej mia�aby� be�t w plecach po lotki! Po co ty ten miecz nosisz? - Zostaw j�, Iskra - powiedzia�a Mistle, obmacuj�c mokr� od potu szyj� swego wierzchowca. - Giselher, musimy zwolni�, bo zar�niemy konie! Przecie� nikt nas nie �ciga. - Chc� jak najszybciej przej�� Veld� - powiedzia� Giselher. - Za rzek� odpoczniemy. Kayleigh, jak tw�j ko�? - Wytrzyma. To nie dzianet, w wy�cigi nie p�jdzie, ale mocna bestia. - No, to jazda. - Zaraz - powiedzia�a Iskra. - A ta smarkula? Giselher obejrza� si�, poprawi� szkar�atn� przepask� na czole, zatrzyma� wzrok na Ciri. Jego twarz, jej wyraz, przypomina�y troch� Kayleigha - taki sam z�y grymas ust, takie same zmru�one oczy, chude, wystaj�ce �uchwy. By� jednak starszy od jasnow�osego Szczura - sinawy cie� na policzkach �wiadczy� o tym, �e goli� si� ju� regularnie. - No w�a�nie - powiedzia� szorstko. - Co z tob�, dzierlatko? Ciri spu�ci�a g�ow�. - Pomog�a mi - odezwa� si� Kayleigh. - Gdyby nie ona, ten parszywy �apacz przybi�by mnie do s�upa... - We wsi - doda�a Mistle - widzieli, jak ucieka�a z nami. Jednego chlasn�a, w�tpi�, �eby to prze�y�. To osadnicy z Nilfgaardu. Gdy dziewczyna wpadnie im w �apy, zat�uk� j�. Nie mo�emy jej zostawi�. Iskra parskn�a gniewnie, ale Giselher machn�� r�k�. - Do Veldy - zadecydowa� - niech jedzie z nami. Potem si� zobaczy. Dosi�d� no konia jak si� nale�y, dziewko. Je�li odstaniesz, nie b�dziemy si� ogl�da�. Pojmujesz? Ciri skwapliwie pokiwa�a g�ow�. *** - Gadaj, dziewczyno. Co� ty za jedna? Sk�d jeste�? Jak si� nazywasz? Dlaczego jecha�a� pod eskort�? Ciri pochyli�a g�ow�. W czasie jazdy mia�a do�� czasu, by spr�bowa� wymy�li� jak�� historyjk�. Wymy�li�a kilka. Ale herszt Szczur�w nie wygl�da� na takiego, kt�ry uwierzy�by w kt�r�kolwiek. - No - ponagli� Giselher. - Jecha�a� z nami kilka godzin. Popasasz z nami, a ja jeszcze nie mia�em okazji pozna� brzmienia twego g�osu. Jeste� niemow�? Ogie� wystrzeli� w g�r� p�omieniem i snopem iskier, zalewaj�c ruiny pasterskiej chaty fal� z�otego blasku. Jak gdyby pos�uszny rozkazowi Giselhera, ogie� o�wietli� twarz przes�uchiwanej, by tym �acniej mo�na by�o wykry� na niej k�amstwo i fa�sz. Przecie� nie mog� powiedzie� im prawdy, pomy�la�a Ciri z rozpacz�. To zb�jcy. Bryganci. Je�li dowiedz� si� o Nilfgaardczykach, o tym, �e �apacze schwytali mnie dla nagrody, sami mog� zechcie� t� nagrod� zdoby�. Poza tym prawda jest zbyt nieprawdopodobna, by mi uwierzyli. - Wywie�li�my ci� z osady - ci�gn�� wolno herszt bandy. - Zabrali�my ci� tu, do jednej z naszych kryj�wek. Dosta�a� je��. Siedzisz przy naszym ogniu. Gadaj wi�c, kim jeste�! - Daj jej spok�j - odezwa�a si� nagle Mistle. - Gdy patrz� na ciebie, Giselher, widz� nagle Nissira, �apacza albo jednego z tych nilfgaardzkich skurwysyn�w. I czuj� si� jak na �ledztwie, przywi�zana w lochu do katowskiej �awy! - Mistle ma racj� - rzek� ten jasnow�osy, nosz�cy p�ko�uszek. Ciri drgn�a, s�ysz�c jego akcent. - Dziewczyna najwyra�niej nie chce m�wi�, kim jest, i ma do tego prawo. Ja, gdy do was do��czy�em, te� by�em ma�om�wny. Nie chcia�em zdradza�, �e by�em jednym z nilfgaardzkich skurwysyn�w... - Nie ple�, Reef - machn�� r�k� Giselher. - Z tob� by�o co innego. A ty, Mistle, te� przesadzasz. To nie jest �adne �ledztwo. Chc�, by powiedzia�a, kim jest i sk�d jest. Gdy si� dowiem, wska�� jej drog� do domu, i tyle. Jak mam to zrobi�, gdy nie wiem... - Nic nie wiesz - Mistle odwr�ci�a oczy. - Nawet tego, czy ona w og�le ma dom. A ja s�dz�, �e nie ma. �apacze zgarn�li j� z go�ci�ca, bo by�a sama. To podobne do tych tch�rz�w. Je�li ka�esz jej i��, gdzie j� oczy ponios�, samotna nie prze�yje w g�rach. Rozedr� j� wilki albo skona z g�odu. - Co wi�c mamy z ni� uczyni�? - powiedzia� m�odzie�czym basem ten barczysty, d�gaj�c kijem p�on�ce g�ownie w ognisku. - Odstawi� w pobli�e jakiej� wsi? - �wietny pomys�, Asse - zadrwi�a Mistle. - Ch�opk�w nie znasz? Im brakuje teraz r�k do pracy. Zagoni� dziewczyn� do pasania byd�a, przetr�ciwszy wprz�d nog�, by nie mog�a uciec. Nocami b�dzie traktowana jak niczyja, a wi�c wsp�lna w�asno��. B�dzie p�aci� za wikt i dach nad g�ow�, wiesz jak� monet�. A na wiosn� dostanie gor�czki po�ogowej, rodz�c czyjego� bachora w brudnym chlewie. - Je�li zostawimy jej konia i miecz - wycedzi� wolno Giselher, wci�� patrz�c na Ciri - to nie chcia�bym znale�� si� w sk�rze ch�opa, kt�ry chcia�by przetr�ci� jej nog�. Albo zrobi� bachora. Widzieli�cie pl�s, kt�ry odta�czy�a w karczmie z tym �apaczem, kt�rego p�niej zar�ba�a Mistle? On powietrze sieka�; a ona ta�czy�a jakby nigdy nic... Ha, w samej rzeczy niewiele obchodz� mnie jej imi� i r�d, ale tego, gdzie nauczy�a si� tych sztuczek, rad bym si� dowiedzie�... - Sztuczki jej nie uratuj� - odezwa�a si� nagle Iskra, do tej pory zaj�ta ostrzeniem miecza. - Ona umie tylko ta�czy�. �eby przetrwa�, trzeba umie� zabija�, a tego ona nie potrafi. - Chyba potrafi - wyszczerzy� z�by Kayleigh. - Gdy we wsi ci�a po szyi tego ch�opin�, jucha polecia�a na p� s��nia w g�r�... - A ona na ten widok o ma�o nie zemdla�a - parskn�a elfka. - Bo to jeszcze dzieciak - wtr�ci�a Mistle. - Ja domy�lam si�, kim ona jest i gdzie nauczy�a si� sztuczek. Widywa�am ju� takie jak ona. To tancerka lub akrobatka z jakiej� w�drownej trupy. - A od kiedy to - parskn�a znowu Iskra - obchodz� nas tancerki i akrobatki? Psiakrew, p�noc si� zbli�a, senno�� mnie ogarnia. Sko�czmy wreszcie z t� pust� gadanin�. Trzeba si� wyspa� i odpocz��, by jutro o zmierzchu m�c by� w Ku�nicy. Tamtejszy so�tys, nie zapomnieli�cie chyba o tym, wyda� Kayleigha Nissirom. Ca�a wioska powinna wi�c zobaczy�, jak noc przybiera czerwone oblicze. A dziewczyna? Ma konia, ma miecz. Jedno i drugie uczciwie zdoby�a. Dajmy jej troch� �arcia i grosza. Za to, �e uratowa�a Kayleigha. I niech jedzie, dok�d zechce, niech si� sama troszczy o siebie... - Dobrze - powiedzia�a Ciri, zaciskaj�c usta i wstaj�c. Zapad�a cisza, przerywana tylko potrzaskiwaniem ognia. Szczury patrzy�y na ni� ciekawie, czeka�y. - Dobrze - powt�rzy�a, dziwi�c si� obcemu brzmieniu swego g�osu. - Nie potrzebuj� was, nie prosi�am si�... I wcale nie chc� z wami by�! Odjad� zaraz... - A wi�c jednak nie jeste� niemow� - stwierdzi� pos�pnie Giselher. - Potrafisz m�wi� i to nawet zuchwale. - Sp�jrzcie na jej oczy - parskn�a Iskra. - Sp�jrzcie, jak trzyma g�ow�. Drapie�ny ptaszek! M�oda sokolica! - Chcesz odjecha� - powiedzia� Kayleigh. - A dok�d, je�li mo�na wiedzie�? - Co was to obchodzi? - krzykn�a Ciri, a oczy zap�on�y jej zielonym blaskiem. - Czy ja was pytam, dok�d wy jedziecie? Nie obchodzi mnie to! I wy mnie te� nie obchodzicie! Nie jeste�cie mi do niczego potrzebni! Potrafi�... Dam sobie rad�! Sama! - Sama? - powt�rzy�a Mistle, u�miechaj�c si� dziwnie. Ciri zamilk�a, opu�ci�a g�ow�. Szczury milcza�y r�wnie�. - Jest noc - powiedzia� wreszcie Giselher. - Noc� si� nie je�dzi. Nie je�dzi si� samotnie, dziewczyno. Ten, kto jest sam, musi zgin��. Tam, ko�o koni, le�� derki i futra. Wybierz sobie co�. Noce w g�rach s� ch�odne. Co tak na mnie wytrzeszczasz te twoje zielone latarenki? Szykuj sobie legowisko i �pij. Musisz wypocz��. Po chwili zastanowienia us�ucha�a. Gdy wr�ci�a, d�wigaj�c koc i futrzany b�am, Szczury nie siedzia�y ju� dooko�a ogniska. Sta�y p�kolem, a czerwony odblask p�omienia odbija� si� w ich oczach. - Jeste�my Szczurami Pogranicza - powiedzia� z dum� Giselher. - Na mil� wyw�szymy �up. Nie boimy si� pu�apek. I nie ma takiej rzeczy, kt�rej by�my nie przegry�li. Jeste�my Szczury. Podejd� tu, dziewczyno. Us�ucha�a. - Ty nie masz nic - doda� Giselher, wr�czaj�c jej nabijany srebrem pas. - We� wi�c cho� to. - Nie masz niczego i nikogo - powiedzia�a Mistle, z u�miechem narzucaj�c jej na ramiona zielony, at�asowy kabacik i wciskaj�c do r�k mere�kowan� bluzk�. - Nie masz nic - powiedzia� Kayleigh, a prezentem od niego by� sztylecik w pochwie skrz�cej si� od drogich kamieni. - Jeste� sama. - Nie masz nikogo - powt�rzy� za nim Asse. Ciri przyj�a ozdobny pendent. - Nie masz bliskich - powiedzia� z 'nilfgaardzkim akcentem Reef, wr�czaj�c jej par� r�kawiczek z mi�ciutkiej sk�rki. - Nie masz �adnych bliskich i... - Wsz�dzie b�dziesz obca - doko�czy�a pozornie niedbale Iskra, szybkim i do�� bezceremonialnym ruchem wk�adaj�c na g�ow� Ciri berecik z ba�ancimi pi�rami. - Wsz�dzie obca i zawsze inna. Jak mamy ci� nazywa�, ma�a sokoliczko? Ciri spojrza�a jej w oczy. - Gvalch'ca. Elfka za�mia�a si�. - Kiedy ju� zaczniesz m�wi�, m�wisz w wielu j�zykach, Ma�a Sokoliczko! Dobrze wi�c. B�dziesz nosi� imi� Starszego Ludu, imi�, kt�re sama dla siebie wybra�a�. B�dziesz Falk�. *** Falka. Nie mog�a zasn��. Konie tupa�y i chrapa�y w ciemno�ciach, wiatr szumia� w koronach jode�. Niebo skrzy�o si� od gwiazd. Jasno �wieci�o Oko, przez tak wiele dni jej wierny przewodnik na skalistej pustyni. Oko wskazywa�o zach�d. Ale Ciri nie by�a ju� pewna, czy to w�a�ciwy kierunek. Niczego nie by�a ju� pewna. Nie mog�a zasn��, cho� po raz pierwszy od wielu dni czu�a si� bezpieczna. Nie by�a ju� sama. Legowisko z ga��zi wymo�ci�a sobie na uboczu, daleko od Szczur�w, kt�rzy spali na ogrzanej ogniem glinianej polepie zrujnowanego sza�asu. By�a daleko od nich, ale czu�a ich blisko�� i obecno��. Nie by�a sama. Us�ysza�a ciche kroki. - Nie b�j si�. Kayleigh. - Nie powiem im - szepn�� jasnow�osy Szczur, kl�kaj�c i pochylaj�c si� nad ni� - o tym, �e szuka ci� Nilfgaard. Nie powiem o nagrodzie, jak� przyrzek� za ciebie prefekt z Amarillo. Tam, w karczmie, uratowa�a� mi �ycie. Odwdzi�cz� ci si�. Czym� mi�ym. Zaraz. Po�o�y� si� obok niej, powoli i ostro�nie. Ciri usi�owa�a zerwa� si�, ale Kayleigh przycisn�� j� do pos�ania, ruchem nie gwa�townym, ale silnym i stanowczym. Delikatnie po�o�y� jej palce na ustach. Niepotrzebnie. Ciri by�a sparali�owana strachem, a ze �ci�ni�tego, bole�nie suchego gard�a nie doby�aby krzyku, nawet gdyby chcia�a go dobywa�. Ale nie chcia�a. Cisza i mrok by�y lepsze. Bezpieczniejsze. Swojskie, Kry�y jej przera�enie i wstyd. J�kn�a. - B�d� cicho, ma�a - szepn�� Kayleigh, powoli rozsznurowuj�c jej koszul�. Wolno, �agodnymi ruchami zsun�� jej tkanin� z ramion, a d� koszuli podci�gn�� powy�ej bioder. - I nie b�j si�. Zobaczysz, jakie to przyjemne. Ciri zatrz�s�a si� pod dotykiem suchej, twardej i szorstkiej d�oni. Le�a�a nieruchomo, wypr�ona i spi�ta, przepe�niona obezw�adniaj�cym, pozbawiaj�cym woli strachem i dojmuj�cym wstr�tem, atakuj�cymi skronie i policzki falami gor�ca. Kayleigh wsun�� jej lewe rami� pod g�ow�, przyci�gn�� j� bli�ej do siebie, staraj�c si� odsun�� r�k�, kt�r� kurczowo zaciska�a na podo�ku koszuli, nadaremnie usi�uj�c �ci�gn�� go w d�. Zacz�a dygota�. W otaczaj�cej ciemno�ci wyczu�a nag�e poruszenie, odebra�a wstrz�s, us�ysza�a odg�os kopni�cia. - Zwariowa�a�, Mistle? - warkn�� Kayleigh, unosz�c si� lekko. - Zostaw j�, ty �winio. - Odwal si�. Id� spa�. - Zostaw jaw spokoju, powiedzia�am. - A czy ja j� niepokoj�, czy co? Czy ona krzyczy albo si� wyrywa? Chc� j� tylko utuli� do snu. Nie przeszkadzaj. - Wyno� si� st�d, bo ci� dziabn�. Ciri us�ysza�a zgrzyt sztyletu w metalowej pochwie. - Ja nie �artuj� - powt�rzy�a Mistle, niewyra�nie majacz�c w mroku nad nimi. - Wyno� si� do ch�opak�w. Ale ju�. Kayleigh usiad�, zakl�� pod nosem. Wsta� bez s�owa i odszed� szybko. Ciri poczu�a �zy tocz�ce si� po policzkach, szybko, coraz szybciej, wpe�zaj�ce jak ruchliwe robaczki we w�osy przy uszach. Mistle po�o�y�a si� obok niej, troskliwie okry�a futrem. Ale nie poprawi�a zadartej koszuli. Zostawi�a j� tak, jak by�a. Ciri znowu zacz�a dygota�. - Cicho, Falka. Ju� dobrze. Mistle by�a ciep�a, pachnia�a �ywic� i dymem. Jej d�o� by�a mniejsza od d�oni Kayleigha, delikatniejsza, mi�ksza. Przyjemniejsza. Ale dotyk wypr�y� Ciri ponownie, ponownie skr�powa� ca�e cia�o l�kiem i wstr�tem, zwar� szcz�ki i zdusi� gard�o. Mistle przywar�a do niej, przytulaj�c opieku�czo i szepcz�c uspokajaj�co, ale w tym samym czasie jej drobna d�o� nieustaj�co pe�z�a jak ciep�y �limaczek, spokojny, pewny, zdecydowany, �wiadom drogi i celu. Ciri poczu�a, jak �elazne c�gi wstr�tu i strachu rozwieraj� si�, zwalniaj� chwyt, poczu�a, jak wymyka si� z ich u�cisku i opada w d�, w d�, g��boko, coraz g��biej, w cieplutkie i mokre bajoro rezygnacji i bezsilnej uleg�o�ci. Obrzydliwie i upokarzaj�co przyjemnej uleg�o�ci. J�kn�a g�ucho, rozpaczliwie. Oddech Mistle parzy� szyj�, aksamitne i wilgotne wargi po�askota�y rami�, obojczyk, wolniutko przesun�y si� ni�ej. Ciri zaj�cza�a znowu. - Cicho, Sokoliczko - szepn�a Mistle, ostro�nie wsuwaj�c jej rami� pod g�ow�. - Ju� nie b�dziesz sama. Ju� nie. *** Rano Ciri wsta�a o �wicie. Wy�lizn�a si� spod futer wolno i ostro�nie, nie budz�c Mistle, �pi�cej z rozchylonymi ustami i przedramieniem na oczach. Przedrami� pokrywa�a g�sia sk�rka. Ciri troskliwie okry�a dziewczyn�. Po chwili wahania pochyli�a si�, delikatnie poca�owa�a j� w ostrzy�one, stercz�ce jak szczotka w�osy. Mistle zamrucza�a przez sen. Ciri otar�a �z� z policzka. Ju� nie by�a sama. Reszta Szczur�w te� spa�a, kt�ry� chrapa� dono�nie, kt�ry� r�wnie dono�nie pu�ci� b�ka. Iskra le�a�a z r�k� w poprzek piersi Giselhera, jej bujne w�osy by�y rozsypane w nie�adzie. Konie parska�y i potupywa�y, dzi�cio� pra� w pie� sosny kr�tkimi seriami uderze�. Ciri zbieg�a nad strumie�. My�a si� d�ugo, dygoc�c od ch�odu. My�a si� gwa�townymi ruchami roztrz�sionych r�k, staraj�c si� zmy� z siebie to, czego nie mo�na ju� by�o zmy�. Po jej policzkach toczy�y si� �zy. Falka. Woda pieni�a si� i szumia�a na kamieniach, odp�ywa�a w dal, w mg��. Wszystko odp�ywa�o w dal. W mg��. Wszystko. *** Byli wyrzutkami. Byli dziwn� zbieranin� stworzon� przez wojn�, nieszcz�cie i pogard�. Wojna, nieszcz�cie i pogarda po��czy�y ich i wyrzuci�y na jeden brzeg, tak jak wezbrana rzeka wyrzuca i osadza na pla�ach dryfuj�ce, czarne, wyg�adzone o kamienie kawa�ki drewna. Kayleigh ockn�� si� w�r�d dymu, po�ogi i krwi, w spl�drowanym kasztelu, le��c mi�dzy trupami przybranych rodzic�w i rodze�stwa. Wlok�c si� przez zas�any zw�okami dziedziniec, natkn�� si� na Reefa. Reef by� �o�nierzem z karnej ekspedycji, kt�r� cesarz Emhyr var Emreis wys�a� do st�umienia rebelii w Ebbing. By� jednym z tych, kt�rzy zdobyli i spl�drowali kasztel po dwudniowym obl�eniu. Zdobywszy kasztel, towarzysze porzucili Reefa, chocia� Reef �y�. Ale troszczenie si� o rannych nie le�a�o w zwyczaju rezun�w z nilfgaardzkich oddzia��w specjalnych. Pocz�tkowo Kayleigh chcia� dobi� Reefa. Ale Kayleigh nie chcia� by� sam. A Reef, tak jak i Kayleigh, mia� szesna�cie lat. Razem lizali si� z ran. Razem zabili i ograbili poborc� podatk�w, razem raczyli si� piwem w ober�y, a p�niej, jad�c przez wie� na zdobycznych koniach, rozrzucali dooko�a reszt� zrabowanych pieni�dzy, za�miewaj�c si� przy tym do rozpuku. Razem uciekali przed pogoni� Nissir�w i nilfgaardzkich patroli. Giselher zdezerterowa� z armii. Prawdopodobnie by�a to armia w�adyki z Geso, kt�ry sprzymierzy� si� z powsta�cami z Ebbing. Prawdopodobnie. Giselher nie bardzo wiedzia�, dok�d zawlekli go werbownicy. By� w�wczas pijany w sztok. Gdy wytrze�wia� i na musztrze dosta� pierwsze wciry od sier�anta, zwia�. Z pocz�tku tu�a� si� samotnie, ale gdy Nilfgaardczycy rozgromili powsta�cz� konfederacj�, w lasach zaroi�o si� od innych dezerter�w i zbieg�w. Zbiegowie szybko po��czyli si� w bandy. Giselher przysta� do jednej z nich. Banda �upi�a i pali�a wsie, napada�a na konwoje i transporty, topnia�a w dzikich ucieczkach przed szwadronami nilfgaardzkiej jazdy. W czasie jednej z ucieczek szajka nadzia�a si� w kniei na Le�ne Elfy i znalaz�a zag�ad�, znalaz�a niewidzialn� �mier� sycz�c� szarymi pi�rami strza� lec�cych ze wszystkich stron. Jedna ze strza� przebi�a na wylot bark Giselhera i przyszpili�a go do drzewa. T�, kt�ra nad ranem wyci�gn�a strza�� i opatrzy�a ran�, by�a Aenyeweddien. Giselher nigdy nie dowiedzia� si�, dlaczego elfy skaza�y Aenyeweddien na banicj�, za jakie przewiny skaza�y j� na �mier� - bo dla wolnej elfki wyrokiem �mierci by�a samotno�� w w�skim pasie ziemi niczyjej, dziel�cym Wolny Starszy Lud od ludzi. Samotna elfka musi zgin��. Je�li nie znajdzie towarzysza. Aenyeweddien znalaz�a towarzysza. Jej imi�, znacz�ce w wolnym przek�adzie �Dzieci� ognia", by�o dla Giselhera za skomplikowane i za poetyczne. Nazywa� j� Iskr�. Mistle pochodzi�a z bogatej szlacheckiej rodziny z grodu Thurn w P�nocnym Maecht. Jej ojciec, wasal ksi�cia Rudigera, wst�pi� do powsta�czej armii, da� si� pobi� i zagin�} bez wie�ci. Kiedy ludno�� Thurn ucieka�a z miasta na wie�� o nadci�gaj�cej ekspedycji karnej, o os�awionych Pacyfikatorach z Gemmery, rodzina Mistle uciek�a r�wnie�, a Mistle zagubi�a si� w ogarni�tym panik� t�umie. Wystrojona i delikatna panieneczka, kt�r� od najm�odszych lat noszono w lektyce, nie by�a w stanie dotrzyma� kroku uciekinierom. Po trzech dniach samotnej tu�aczki wpad�a w �apy ci�gn�cych za Nilfgaardczykami �owc�w ludzi. Dziewcz�ta poni�ej siedemnastu lat by�y w cenie. Je�eli by�y nie tkni�te. �owcy nie tkn�li Mistle, sprawdziwszy wcze�niej, czy jest nie tkni�ta. Po tym sprawdzaniu Mistle przeszlocha�a ca�� noc. W dolinie rzeki Veldy karawana �owc�w zosta�a rozgromiona i wybita do nogi przez band� nilfgaardzkich maruder�w. Zabito wszystkich �owc�w i niewolnik�w p�ci m�skiej. Oszcz�dzono tylko dziewcz�ta. Dziewcz�ta nie wiedzia�y, dlaczego je oszcz�dzono. Nie�wiadomo�� ta nie trwa�a d�ugo. Mistle by�a jedyn�, kt�ra prze�y�a. Z rowu, do kt�rego j� wrzucono, nag�, pokryt� siniakami, plugastwem, b�otem i zeskorupia�� krwi�, wyci�gn�� j� Asse, syn wiejskiego kowala, tropi�cy Nilfgaardczyk�w od trzech dni, oszala�y z ch�ci zemsty za to, co maruderzy zrobili z jego ojcem, matk� i siostrami, a na co on musia� patrze� ukryty w konopiach. Spotkali si� wszyscy jednego dnia na obchodach Lammas, �wi�ta �niw, w jednej z wiosek w Geso. Wojna i n�dza pod�wczas jeszcze nie zawadzi�y zanadto o kraj nad g�rn� Veld� - wie�niacy tradycyjnie, huczn� zabaw� i ta�cem, �wi�towali pocz�tek Miesi�ca Sierpu. Nie szukali si� d�ugo w rozbawionym t�umie. Zbyt wiele ich wyr�nia�o. Zbyt wiele mieli ze sob� wsp�lnego. ��czy�o ich zami�owanie do krzykliwego, kolorowego, fantazyjnego stroju, do zrabowanych b�yskotek, pi�knych koni, mieczy, kt�rych nie odpinali nawet do ta�ca. Wyr�nia�a ich arogancja i buta, pewno�� siebie, drwi�ca zadzierzysto�� i gwa�towno��. I pogarda. Byli dzie�mi czasu pogardy. I tylko pogard� mieli dla innych. Liczy�a si� dla nich tylko si�a. Sprawno�� we w�adaniu broni�, kt�rej pr�dko nabyli na go�ci�cach. Zdecydowanie. Szybki ko� i ostry miecz. I towarzysze. Kumple. Druhowie. Bo ten, kto jest sam, musi zgin�� - z g�odu, od miecza, od strza�y, od ch�opskich k�onic, od stryczka, w po�arze. Kto jest sam, ten ginie - zad�gany, zat�uczony, skopany, splugawiony, jak zabawka przekazywany z r�k do r�k. Spotkali si� na �wi�cie �niw. Ponury, czarny, tykowaty Giselher. Chudy, d�ugow�osy Kayleigh ze z�ymi oczami i ustami u�o�onymi w paskudny grymas. Reef wci�� m�wi�cy z nilfgaardzkim akcentem. Wysoka, d�ugonoga Mistle z ostrzy�onymi, stercz�cymi jak szczotka w�osami koloru s�omy. Wielkooka i kolorowa Iskra, wiotka i zwiewna w ta�cu, szybka i mordercza w walce, o w�skich wargach i drobnych elfich z�bkach. Barczysty Asse z jasnym, kr�c�cym si� puchem na brodzie. Hersztem zosta� Giselher. A przezwali si� Szczurami. Kto� ich kiedy� tak nazwa�, a im si� to spodoba�o. Rabowali i mordowali, a ich okrucie�stwo sta�o si� przys�owiowe. Pocz�tkowo nilfgaardzcy prefekci lekcewa�yli ich. Pewni byli, �e wzorem innych band rych�o padn� ofiar� skoncentrowanego dzia�ania rozw�cieczonego ch�opstwa, �e wyniszcz� i wyr�n� si� sami, gdy ilo�� zgromadzonego �upu zmusi chciwo�� do triumfu nad bandyck� solidarno�ci�. Prefekci mieli s�uszno�� w stosunku do innych szajek, ale mylili si� co do Szczur�w. Bo Szczury, dzieci pogardy, gardzi�y �upem. Napada�y, rabowa�y i zabija�y dla rozrywki, a zagrabione z wojskowych transport�w konie, byd�o, ziarno, pasz�, s�l, dziegie� i sukno rozdawa�y po wsiach. Gar�ciami z�ota i srebra p�aci�y krawcom i rzemie�lnikom za to, co kocha�y ponad wszystko - bro�, str�j i ozdoby. Obdarowywani karmili ich, poili, go�cili i ukrywali, i nawet smagani do krwi przez Nilfgaardczyk�w i Nissir�w, nie zdradzali Szczurzych kryj�wek i szlak�w. Prefekci wyznaczyli wysok� nagrod� - i pocz�tkowo znale�li si� tacy, kt�rzy po�aszczyli si� na nilfgaardzkie z�oto. Ale nocami cha�upy donosicieli stawa�y w p�omieniach, a uciekaj�cy z po�aru marli od rozmigotanych kling kr���cych w�r�d dymu widmowych je�d�c�w. Szczury atakowa�y po szczurzemu. Cicho, zdradziecko, okrutnie. Szczury uwielbia�y zabija�. Prefekci si�gn�li po wypr�bowane przeciw innym bandom sposoby - kilkakrotnie pr�bowali wkr�ci� mi�dzy Szczury zdrajc�. Nie powiod�o si�. Szczury nie akceptowa�y nikogo. Zwarta i zbratana sz�stka stworzona przez czas pogardy nie chcia�a obcych. Pogardza�a nimi. Do dnia, w kt�rym zjawi�a si� zwinna jak akrobatka, szarow�osa ma�om�wna dziewczyna, o kt�rej Szczury nie wiedzia�y niczego. Opr�cz tego, �e by�a taka, jak oni niegdy�, jak ka�de z nich. Samotna i pe�na �alu, �alu za tym, co zabra� jej czas pogardy. A w czasach pogardy ten, kto jest sam, musi zgin��. Giselher, Kayleigh, Reef, Iskra, Mistle, Asse i Falka. Prefekt z Amarillo zdziwi� si� niepomiernie, gdy doniesiono mu, �e Szczury grasuj� w si�demk�. *** - Siedmioro? - zdziwi� si� prefekt z Amarillo, patrz�c na �o�nierza z niedowierzaniem. - Siedmioro ich by�o, nie sze�cioro? Pewien jeste�? - �ebym tak zdr�w by� - powiedzia� niewyra�nie jedyny ocala�y z masakry �o�nierz. �yczenie by�o jak najbardziej na miejscu - g�ow� i po�ow� twarzy wojaka spowija�y brudne, przesi�kni�te krwi� banda�e. Prefekt, kt�ry by� w niejednej bitwie, wiedzia�, �e �o�nierz dosta� mieczem z g�ry - samym ko�cem brzeszczotu, ciosem od lewej, ciosem celnym, precyzyjnym, wymagaj�cym wprawy i szybko�ci, wymierzonym w prawe ucho i policzek, w miejsca nie chronione ani szyszakiem, ani �elaznym ko�nierzem. - Opowiadaj. - Szli�my brzegiem Veldy w stron� Thurn - zacz�� �o�nierz. - By� rozkaz, by konwojowa� jeden z transport�w pana Evertsena ci�gn�cy na po�udnie. Napadli na nas przy zwalonym mo�cie, gdy�my si� przez rzek� przeprawiali. Jeden w�z ugrz�z�, tedy wyprz�gli�my konie z drugiego, by go wyci�gn��. Reszta konwoju pojecha�a, jam zosta� z pi�cioma i z komornikiem. I wtedy nas obskoczy-li. Komornik, nim go ubili, zd��y� krzykn��, �e to Szczury, a potem ju� siedli naszym na kark... I wysiekli ich do nogi. Gdym to zobaczy�... - Gdy� to zobaczy� - skrzywi� si� prefekt - da�e� koniowi ostrog�. Ale za p�no, by uratowa� sk�r�. - Dopad�a mnie - spu�ci� g�ow� �o�nierz - w�a�nie ta si�dma, com jej z pocz�tku nie widzia�. Dziewuszka. Prawie dzieciak. My�la�em, zostawili j� Szczury z ty�u, bo m�oda i niedo�wiadczona... Go�� prefekta wysun�� si� z cienia, w kt�rym siedzia�. - To by�a dziewczyna? - spyta�. - Jak wygl�da�a? - Jak oni wszyscy. Wymalowana i wyszminkowana niby elfka, barwna jak papuga, wystrojona w b�yskotki, w aksamit i brokaty, w czapeczce z pi�rkami... - Jasnow�osa? - Chyba, panie. Gdym j� zobaczy�, nalecia�em koniem, my�l�c, cho� j� jedn� usiek� za towarzysz�w, krwi� za krew odp�ac�... Od prawej j� zaszed�em, by snadniej ci��... Jak to uczyni�a* nie wiem. Alem chybi� jej. Jakbym widmo albo zjaw� cia�... Nie wiem, jak ta diablica to uczyni�a... Chocia�em si� zastawi�, dosta�a mnie zza zastawy. Prosto w g�b�... Panie, ja pod Sodden by�em, pod Aldersbergiem by�em. A nynie od dziewki wypindrzonej pami�tka na g�bie na ca�e �ycie... - Ciesz si�, �e �yjesz - burkn�� prefekt, patrz�c na swego go�cia. - I ciesz si�, �e ci� posieczonego na przeprawie znaleziono. B�dziesz teraz za bohatera robi�. Gdyby� bez walki zwia�, gdyby� bez pami�tki na g�bie meldowa� mi o stracie �adunku i koni, wnet by� na stryczku pi�t� o pi�t� stuka�! No, odmaszerowa�. Do lazaretu. �o�nierz wyszed�. Prefekt odwr�ci� si� w stron� go�cia. - Sami widzicie, wielmo�ny panie koroner, �e nielekka tutaj s�u�ba, �e nie ma spokoju, �e pe�ne r�ce roboty. Wy tam, w stolicy, my�licie, �e w Prowincjach b�ki si� zbija, piwo ��opie, dziewki maca i �ap�wki bierze. O tym, �eby ludzi albo grosza wi�cej podes�a�, nikt nie pomy�li, tylko rozkazy si� �le: daj, zr�b, znajd�, wszystkich na nogi postaw, od jutrzni do zmroku lataj... A tu �eb p�ka od w�asnych k�opot�w. Takich band jak Szczury grasuje tu z pi�� albo sze��. Prawda, Szczury najgorsze, ale nie ma dnia... - Dosy�, dosy� - wyd�� wargi Stefan Skellen. - Wiem, czemu ma s�u�y� to wasze biadolenie, panie prefekcie. Ale darmo biadolicie. Z danych rozkaz�w nikt was nie zwolni, nie liczcie na to. Szczury nie Szczury, bandy nie bandy, macie nadal prowadzi� poszukiwania. Wszystkimi dost�pnymi �rodkami, a� do odwo�ania. To rozkaz cesarza. - Szukamy od trzech tygodni - skrzywi� si� prefekt. - Nie bardzo zreszt� wiedz�c, kogo czy czego szukamy, zjawy, ducha czy ig�y w stogu siana. A skutek jaki? Tylko mi paru ludzi przepad�o bez wie�ci, ani chybi przez buntownik�w lub brygant�w ubitych. Powiadam wam raz jeszcze, panie koroner, je�li do tej pory nie znale�li�my tej waszej dziewczyny, to ju� nie znajdziemy. Je�li nawet taka tu by�a, w co w�tpi�. Chyba �e... Prefekt urwa�, zastanowi� si�, patrz�c na koronera spode �ba. - Ta dziewka... Ta si�dma, kt�ra ze Szczurami je�dzi... Puszczyk lekcewa��co machn�� r�k�, staraj�c si�, by jego gest i mina wypad�y przekonywaj�co. - Nie, panie prefekcie. Nie wypatrujcie zbyt �atwych rozwi�za�. Wysztafirowana p�elfka czy inna bandytka w brokatach to z pewno�ci� nie ta dziewczyna, o kt�r� nam chodzi. To z pewno�ci� nie ona. Kontynuujcie poszukiwania. To rozkaz. Prefekt naburmuszy� si�, spojrza� w okno. - A z t� band� - doda� pozornie oboj�tnym g�osem koroner cesarza Emhyra, Stefan Skellen zwany Puszczykiem - z tymi Szczurami, czy jak im tam... Zr�bcie z nimi porz�dek, panie prefekcie. W Prowincji powinien zapanowa� �ad. We�cie si� do roboty. Wy�apa� i powiesi�, bez korowod�w i ceregieli. Wszystkich. - �atwo powiedzie� - mrukn�� prefekt. - Ale zrobi�, co w mej mocy, zapewnijcie cesarza. Wszelako my�l�, �e t� si�dm� dziewczyn� od Szczur�w warto by jednak dla pewno�ci �yw�... - Nie - przerwa� Puszczyk, uwa�aj�c, by g�os go nie zdradzi�. - �adnych wyj�tk�w, powiesi� wszystkich. Ca�� si�demk�. Nie chcemy wi�cej o nich s�ysze�. Nie chcemy ju� o nich s�ysze� ani s�owa. KONIEC TOMU DRUGIEGO661940