All language subtitles for A.to.Zeppelin.The.Led.Zeppelin.Story.(2004).DVDRip.x264.AC3.tur

Onlar gelmiş geçmiş en güçlü
hard rock gruplarından biriydi;

vahşi bir hazcılığı heavy metal
yıldırımlarıyla tutuşturdular.

Ve şimdi, ortaya çıkışlarının ardından

tam 35 yıl geçtikten sonra
bile sesleri duyuluyor.

Hem de bütün gürültüsüyle..

O zamanlar yani 60'lı yıllarda, yepyeni
bir müziğin filizlendiği iki bölge vardı;

Birincisi İngiltere'nin kuzeyinde
Liverpool, Beatles'ı çıkardı.

İkincisi ise güneyde
Rolling Stones, Alexis Corner

ve Yardbirds'ün doğduğu yerler.

Ama bana öyle görünüyor ki
güneyden çıkan müzik grupları,

Rolling Stones ve biz gibi, daha çok

Amerikan Siyah Blues
sanatçılarının etkisi altındaydık.

İşte Yardbirds gibi güneyli grupların
yapmaya çalıştığı müzik buydu.

Bir müzik grubu olarak
ilk günlerimizde bu sound'u

taklit etmeye çalıştık,
muhtemelen de kötü bir şekilde.

Özellikle Josh White ve Lead Belly
gibilerini ithal etmeye başladık.

Yani bu tür ülke dışı
müziklere özeniyorduk.

Ve Muddy Waters ve Howlin' Wolf gibi
kentli müzisyenleri...

Bunlar bir tür underground müzikti;

ama söyleyecek sözleri olan müzikler.

Bizim alışıldık pop müzik sözlerinden
aldığımız mesajlardan çok farklı,

çok daha doğrudan mesajları vardı.

İngiltere oldukça uzun bir
zamandır zor günler geçiriyordu.

Biliyorsunuz Avrupa
savaşından henüz çıkmıştık.

Amerikalılar bunu anlamayabilir ama
biz 50'li yılların sonlarında bile

hala karneyle ekmek
almaya devam ediyorduk.

Öyle her istediğinizi alamıyordunuz,
lüks maddeler son derece kıttı.

Üstelik dönemin müziği, 60'lı
yıllardaki patlamanın hemen öncesinde

çok zayıf ve düzeysizdi.

Britanya hükümeti Sanat Okulu
Deneyimi projesini başlattı.

Sonuçta ben, Clapton ve Pete
Townsend gibi bir çok insan

kendimizi birden bire
kusursuz, gülünç derecede

özgür bir ortamın içinde bulduk.

Siyahi Amerikan müziğini de
ilk kez o zaman duyduk.

Bir plakçıda çalışıyordum.
Surrey isminde bir başka kasabada

aynı işi yapan bir herifle
aramızda müthiş bir rekabet vardı.

O Amerika'dan plak
getirebiliyordu, hem de çok hızlı.

Hepsi de blues plakları;
Ritm and Bules

ve Amerika'da yeni çıkmış rock
plakları. Bu yüzden rakiptik.

Şurası kesin bir gerçek, bütün bu,
dönem boyunca İngiliz müzisyenler

Çok ciddi bir biçimde ABD'den
gelen bu plaklardan etkilenmiştir.

- Sizin isimleriniz ne?
- James Page ve Eddie Hanson

- Ve gitar çalmayı yeni öğrendiniz,
öyle mi? -Evet

Bir hocadan ders aldınız mı? Skiffle
dışında bir şey çalabiliyor musunuz?

- Evet İspanyol ve dans müziği.
- H mm, iyi.

Gerçekten de radyoya
yapışmak, özellikle de

deniz aşırı radyoları
dinlemek zorundaydınız.

Bende gitar çalma isteği
uyandıran şarkı ise;

Elvis Presley'den "Baby,
let's play house" idi.

O plağı dinlediğimde,
bir parçası olmak istedim.

Bir şeyler döndüğünü biliyordum.
Akustik gitar dinledim,

bas gitar ve elektronik
gitar; bu üç enstrüman ve ses.

Sanki büyük bir enerji yayıyorlardı.

O zamanlar hepimiz birer
yeniyetmeydik henüz.

Page, Plant, Lennon,
McCartney ve diğerleri.

20 yaşına geldiğimizde çalmaya başlamıştık
ve kendi stillerimiz oluşmuştu.

O yaştaki gençler arasında
bu tümüyle yeni bir şeydi.

Amerikan müzik fırtınası
hepimizi etkilemişti.

Yani zaten Amerikalı olan bir müziği
tekrar Amerika'ya ihraç ediyorduk.

Sonra fark ettim ki, hepsi de
aynı tür müzikle başlamışlardı.

İngilizce olarak, Keith Richard
Satisfaction'u yapıyordu.

Farklı bir tonu vardı. Jeff
Beck, Jimmy Page ve Eric Clapton

gibi heriflerin çaldığı gitar, sanki
bu dünyanın dışından bir şeyler taşır

ve özellikle de Amerikan
Blues müziğinin etkilerini.

Giderek artan ölçülerde blues
müzik üzerine yoğunlaşıyordum.

Perşembe geceleri gidip
'jam'lerde çalardım.

Sonra bir gün birisi gelip 'bir plak
doldurmak ister misin?' diye sordu.

Ben de evet dedim, neden olmasın.

O günden sonra birden bütün
bu stüdyo çalışmaları başladı.

Jimmy Page'i tanıyorduk ama

o zamanlar Londra'daki
blues'cularla takılırdı.

Jimmy de John Paul Jones
gibiydi. O zamanlar gerçekten

çok genç olmasına rağmen o
da o eski okuldan çıkmaydı.

Blues'cularla takılmaya
başladığında Joe Cocker'ın

"A Little Help From My Friends"ini
çalardı. Blues gitaristiydi yani.

20 yaşlarındayken bir
blues müzisyeniydi.

Jimmy Page gibi sürekli
olarak blues çalan

yalnızca bir gitarist daha
vardı; Big Jim Sullivan

Ben Jimmy'den daha iyi
bir country gitaristiydim.

Biraz değiştirilmiş country parçalarını
ondan daha iyi çalabiliyordum.

O ise rock ve blues'u iyi çalardı.

Böylece stüdyoda çok
keyifli bir ortam yakaladık.

Çünkü ne zaman bir country
bölümü olsa ben çalardım.

Ve ne zaman bir rock
bölümü varsa, o çalardı.

Şayet blues session'larıyla
uğraşacak ve bunu deneyiminizin

bir parçası haline getirecekseniz
yapımcıları görmeniz lazım.

Bütün o kargaşaya girmeniz,
aranjörler tanımanız,

bir parçanın nasıl aranje
edildiğini bilmeniz gerekir.

Ayrıca müzikteki akış
duygusunu da edinmelisiniz.

Ben iflah olmaz bir John
Paul hayranıydım çünkü

Londra'da benim de yer aldığım
bir çok session'da o bas çaldı.

60'lı yılların ortalarından
başlayarak ritim parçalar ortaya çıktı.

Davulda Bobby Graham. Bas'ta
John Paul Jones, Jimmy ve ben.

Bu gümbürdeyen rock numarasının
sonunda içimizden biri

ya da diğeri fantastik bir solo
atardı. Gerçekten çok zor ve

müthiş olurdu ama camın
arkasından hep aynı ses gelirdi;

"Beyler neredeyse olacak bir
kez daha baştan alabilir miyiz?"

39. prova. İşte 39 kez denemek budur.

Yani bütün yüreğinizle
çalarsınız, başarırsınız

ve ancak o zaman
'tamam' cevabı gelir.

Sizde nasıl bir izlenim
bıraktı bu tür insanlar?

Başlangıçta keyifliydi ama biraz 'ne
isterseniz yaparım' havasında geçiyordu.

Ama o zamanlar benim
zamanımın %80-90'ında

hangi session'da olduğumu bilmezdim.
Bir gün Musak session'a katıldım.

Korkunçtu; yalnızca
okuyorsunuz, asla durmuyorlar.

Sanki ürkütücü bir asansörün
içinde dinliyorsunuz gibi,

siz sadece kendi bölümünüze
yoğunlaşıp çalıyorsunuz.

Ben bittim dedim. Artık
yokum! O zamanlar zaten

Jeff'le takılmaya başlamıştım,
Yardbirds konserlerine gidiyorduk.

Sonra basçıları gruptan
ayrılmaya karar verdi ve

onlara sadece bir kaç konserde
yardım etmek için gruba katıldım.

Sonra iş gitara döndü.

Yardbirds grubu İngiltere'nin en otantik

ve öncü blues grubu
olarak öne çıkmıştı.

Bir session gitaristi olarak
yaratıcılığından kuşku duymayan Jimmy Page,

insanın karşısına hayatı
boyunca bir kez çıkan

bu fırsattan yararlanmaya karar verdi.

Paul Samwell-Smith bu yoldan
ayrılıp yapımcılık üzerinde

yoğunlaşmaya karar verdi.
Jimmy ise şaşırtıcı bir biçimde

bir süreliğine basçı
olarak bize katıldı.

Jimmy kadar iyi bas çalan birisi bile
gruba katılmak için çok hevesliydi.

Gerçekten, gerçekten çok katılmak
istiyordu. Küçük bir çocuk gibiydi.

Biliyorsunuz ben de bas çalıyordum,

ya da isterseniz tef,
her ne olursa işte.

Sonra San Fransisco'daki
Carousel'de çaldık.

O günlerden birinde Jeff hastalandı.
Bir anons yaparak dediler ki

"Jeff Beck bu akşamki konsere çıkamayacak
ama basçınız gitar çalacak."

Tabii ki herkes şaşırdı.
Basçı da Jimmy Page'di,

bence oldukça doyurucu
bir performanstı.

Buraya turneye gelmişlerdi,
sanıyorum ikinci kez,

herkesin beklentileri büyüktü.
Ama sanırım Beck dökülüyordu.

Zaten turnenin yarısında kız
arkadaşıyla birlikte kaçtı.

Ve bence grup büyük itibar kaybetti.

Kötü durumdaydım, bir
çöküntü halindeydim ve

delireceğimi sandım.
Sonra çıkıp gittim.

Yardbirds bensiz devam etti.

Ben ortadan kayboldum
ve yerimi Jimmy aldı.

Grubun lider gitaristliğini
üstlenen Jimmy Page,

altı tellide gösterdiği ustalıkla
grup arkadaşlarını da etkilemişti.

Gruba akor ve rif teknikleri
konusundaki yeteneklerini kattı

ve daha sert bir ton kazandırdı.
Ayrıca çok disiplinliydi,

son derece profesyonel, hırslı
ve dinçti. Yani bütün bu enerjiyi,

son 18 ay boyunca gruba taşıdı.

Sonuç olarak şunu diyebiliriz,
Jimmy Page daha o zamandan

Led Zeppelin ruhunun çok
sert bir müjdesi gibiydi.

Jimmy'nin Yardbirds
macerası kısa ömürlü oldu.

Ama onu köşe başında çok daha
büyük bir fırsat bekliyordu.

Bu kadar uzun bir süre çalışıp
para kazanılamayınca, bilirsiniz,

o tanıdık yönetim
çekişmeleri başlar ve...

Jimmy devam etmeyi ne
kadar çok isterse istesin,

sonunda yapabileceği başka
şeyler de olduğuna karar verdi.

Zaten bence onların
farklı müzikal anlayışları

herhangi bir başkasıyla
da devam edebilirdi.

O da biz de biliyorduk ki bu
Yardbirds'ün son turnesi olacaktı.

Jimmy ayrıca bir isim
yapacağını da biliyordu.

Müzisyenlikte şu vardır, artık grupta
onunla birlikte çalacak herkesin

aynı çapta usta olması gerekir ki bu
da büyük bir virtüözite demektir.

John Paul Jones hiç kuşkusuz Jimmy'yi o
eski session günlerinden beri tanıyordu.

Ve deki ki Jimmy'ye, "Dinle,
senin bir grup kurduğunu duydum.

Yollara düşmenin de benim için
bir sakıncası yok, ne olacak ki?"

Ve böylece bir araya geldiler.

Evde sıkıntı içinde
oturuyordum o günlerde ve

sevgilim bana boş boş oturmaya
bir son vermemi istedi.

Gidip bir gruba filan
katılmamı istiyordu.

Jimmy Page'in bir
grup kurduğunu söyledi,

o sıralarda Yardbirds'ten
yeni ayrılmıştı.

Niye onunla bir
konuşmuyorsun diye sordu bana.

Kardeşim beni aradı ve dedi ki

"İşte bunlar, Jimmy Page ve John
Paul Jones, biraraya geliyorlar."

Sonra ben de kalkıp gittim.
Bu ikisi mi grup kuracak?

John Paul bir uzman gibidir.
Tam bir müzik hastası.

Yani arka planda bir
müzik hastasına sahiplerdi.

Aynı zamanda iyi bir klavyeci, iyi
bir basçı. Yani parlak bir müzisyen.

Bu iki şarkıcının 68 yılında underground
isimlerle de görüşmesi oldu;

Joe Cocker ve Terry Reid.

Benden kurduğu bu yeni gruba
solist olarak katılmamı istedi

ve bu da beni çok etkiledi.
Sırf bu düşünceniz nedeniyle

sizi kovmak isterdim. Eğer şimdi
içinde değilseniz, dışındasınız.

Terry Reid bunu yapamadı ve
Hampton ya da çevresinde yaşayan

Robert Plant isimli büyük
bir şarkıcı tanıyorum dedi.

Böylece Jimmy ve Peter,

her nerdeyse Robert Plant'ın
performansını görmeye gitti.

Jimmy, Robert Plant'ın şarkıcılığından
o kadar etkilenmişti ki,

bu çaylak vokalisti Thames nehri
üzerindeki bot evine davet etti.

Burada ikili, blues müziğe olan
ortak hayranlıklarını keşfettiler.

Robert artık gruptaydı. Parçalar
yavaş yavaş yerini buluyordu.

Robert büyüleyicidir. Birmingham'lı
bir çocuk aslında bilirsiniz;

ama çok güçlü, çok sağlam
bir görüntüsü vardır.

Bilmiyorum Robert odaya girdiğinde
zor fark edersiniz aslında.

Robert Plant hemen
çalışmaya başladı ve

davulcu John Bonham'ın da gruba
alınması için arkadaşlarını ikna etti.

Bonzo gruba katılmak
istemiyordu, uzun süre direndi.

Yerel bir dans grubuyla iyi
para kazanıyordu, sanırım.

Bunu tehlikeye atmak
istemedi. Ayrılmak istemedi.

Eski dostu Robert Plant'in coşkusundan
cesaret alan John Bonham,

sonunda Page'in önerisini kabul
etti ve gruba katılmaya karar verdi.

İlk karşılaşmamız cadde
üzerindeki küçük bir odada oldu.

Yalnızca birbirimize katlanıp
katlanamayacağımızı görmek istiyorduk.

Sonra bir araya geldiğimizde,
konuştuk, ne çalacaktık?

Sonra Jimmy, The Train
isimli bir numara vardır,

onun hakkındaki fikirlerimizi sordu.

Train Kepta Rollin.
Hayır, ben gidiyorum.

Kolaydır. Bir tür oyun.
İşte böyle, biliyor musunuz.

Oda yıkıldı sanki. Ve
sonra birbirimize baktık ve

tamam işte bu dedik.
İşler iyi gidiyordu.

Dördü arasındaki ilişkinin kimyası,
görünümleri, sound'ları, müzik bilgileri.

Bonham'ın davul konusundaki
sağlam deneyimi. Page'in 'rif'leri.

O zamanlar 'jam' denilen şeyin
ne olduğunu biliyorlardı ve

bunu hiç yitirmediler. Uygun zamana
nasıl döneceklerini biliyorlardı.

Led Zeppelin'e Blues havasını
getiren Robert Plant'dı;

bilirsiniz o gerçek bir blues'cuydu.

Oldukça iyi bir Arp'çı ve
mükemmel bir vitrin adamı.

Tam öyle görünmez ama gerçek
bir blues sanatçısıdır.

Bonzo ise tam buna uygun
bir davulcuydu.

Yani kusursuz bir ekip olmuşlardı.

Başlangıçta NewYardbirds
ismiyle çıktık çünkü hiç kimse

başka bir isim altında gelip de
bizi dinlemezdi. İşler fena gitmedi,

Yaklaşık üç hafta içinde
provalar, bir albüm ve bir turne.

Kalkışa geçmiştik.

Yardbirds ismiyle konser
sözleşmeleri imzalamışlardı.

Yani Zeppelin'in ilk altı, sekiz konseri
NewYardbirds ismiyle gerçekleşmiştir.

Bir gün Jimmy'den bir
telefon aldım, ve ardından

kendisi de çıkıp geldi ofise,
önceden haber vermeden filan aslında.

Öylesine dolaşırken gelmiş. Seneler önce çaldığı
bir grupla ilgili yazdıklarımı beğenmiş.

Bu Chris denen adama gidip yeni
grubumu anlatırım diye düşünmüş.

Ben de dedim ki, grubunuzun
ismi ne? Led Zeppelin, dedi.

Not defterime bu ismi kaydettim ama
yanlışlıkla L-E-A-D diye yazmışım.

Yo, yo, dedi, L-E-D. Böylece bu
şaşırtıcı yeni grupla ilgili haberi

ilk ben yazmış oldum.
Aslında Led Zeppelin ismini

The Who grubu sayesinde
bulmuşlardı. Çünkü o zamanlar

Keith Moon ve John Entwhistle'ın

Who grubundan ayrılmayı
düşündüğü söyleniyordu.

Süper bir grup kurmayı planlıyorlardı.

Sanırım Jimmy Page de
bu projenin içindeydi.

Her zamanki gibi sarhoştuk.
Gelip haberi verdiler,

biz Who'dan ayrılmak istiyoruz
ve yeni bir grup kuracağız.

O zamanlar grup ismi üzerine
de yeni yeni sohbet ediyorlardı.

Ama Led Zeppelin ismini bulan kişi

aslında John Entwhistle'dı,
Keith Moon değil.

Nerden çıktığına gelince,
İngiltere'de eski bir deyiş vardır,

Bilirsiniz, bir kurşun Zeplin gibi
düşecek derler. Yani bir bomba gibi.

NewYardbirds ismiyle önceden
biletleri satılmış bütün konserleri

bitirdikten sonra grup Led Zeppelin
olarak ilk resmi performansını

İngiltere'deki Surrey Üniversitesinde,
25 Ekim 1968'de gerçekleştirdi.

Aslına bakılırsa grubun temelleri ve
'sound'u Yardbirds'ünkiyle aynıydı.

Jimmy'nin ilk albümlerini bana
dinlettiği günü hatırlıyorum,

Dazed and Confused diye
bir şarkı vardı albümde,

zaten çalardık bu parçayı.

Kendi versiyonlarını yaratmışlardı
ama çok da farklı değildi.

Yine büyük benzerlikler gösteren
bir iki şarkıları daha vardı.

Bir tür atlama tahtası gibiydi
yani, bizim soundumuz onlar için

bir tür atlama tahtası oldu ve
daha ileri sıçramalarını sağladı.

Bu soundu daha o zamandan bir
heavy metal'e dönüştürdüler aslında.

Bu gerçek bir 'jam session' gibiydi.
Özellikle 'How Many More Times'

Ve Led Zeppelin I albümünün
kalitesine asla ulaşılamaz.

Kıyaslanamaz, benzersizdir.

Led Zeppelin'i ilk dinlediğim gün, plağı
koydum, dinledim ve "işte bu" dedim.

Bu adamların kim
olduğunu bile bilmiyordum,

bir tek Jimmy Page'i tanıyordum. Kim
olduklarını bilmiyordum o zamanlar.

Plaktaki Sound tek kelimeyle
etkileyiciydi. Hala da öyledir,

bugün bile benzerlerinden
açıkça üstün bir albümdür..

Onlardan dinlediğim ilk şarkı
'Good Times Bad Times'dı.

Bu şarkıdaki davul
beni derhal çarpmıştı;

daha önce hiç böyle
bir şey dinlememiştim.

Communication Breakdown,
bildiğiniz gibi ilk dinleyişte

'aman tanrım' dedirtir ve hemen
çalmayı denersiniz. Ama çok hızlıydı.

Bu nedenle de plağı hafif
tırmalayıp yavaşlatmak

ve ters çalmak gerekiyordu.
Benim bütün plaklarımda bu şekilde

gitar çalmayı öğrenmek için
yaptığım iğne izleri vardır.

Bizden kendilerini de
turneye götürmemizi istediler,

açılış grubu olarak çalmak istiyorlardı.

Şimdi düşündüğümde çok
gülünç geliyor tabii.

Bense sadece etkilenmiştim.

Turne sözleşmesi yapıldı,
Jimmy Page.

Peter Grant ve John Paul
Jones altına imzayı attılar.

Diğer ikisi, Bonham ve
Plant maaşlı çalışıyordu.

Vanilla Fudge ile birlikte
yapılacak beş konseri kapsıyordu.

Ama aslında en önemlisi
Oregon'dakiydi ve ben ilk kez

orada davul soloyu fark ettim.
Orada Jones'la birlikte duruyorduk

ve ben ona 'Tanrım' dedim,
'nereden buldun bu herifi? '

Bence oraya sadece bizi görmek ve
neye benzediğimizi anlamak için değil,

çaldıklarımızı dinlemek için
geliyorlardı. Demek istediğim,

bir kaç yıl öncesini hatırlıyorum. İlk
kez Beatles'ı görmeye gittiğim günü.

Daha önce bir kaç kez
onlardan söz ettiğimiz için

daha çok onları görmeye
gitmiştik. Biliyorsunuz aslında

merak ettiğiniz şey,
dinledikleriniz değildi o zamanlar.

Bugünse kim olduğunuz
değil, ne çaldığınız önemli.

Bonzo gelmiş geçmiş en
iyi hard rock davulcusuydu.

Yani bence kimse onun
yanına bile yaklaşamaz.

Müthiş bir temposu vardı, korkusuzdu.

Bunu nasıl yapıyor
dedirtirdi. En iyisiydi.

Bir baterist olarak grupta ilk
dikkatimi çeken John Bonham olmuştu;

özellikle 'Good Times Bad
Times' daki ayak performansı.

O zamanlar bir benzeri daha
yoktu bunun. Öyle sanmıştım.

Onunla tanıştıktan sonra bana
dedi ki, bunu senden aldım.

Bense hayır dedim, ben
öyle bir şey yapmam.

Bana Vanilla Fudge albümünü
işaret etti ve o albümde

gerçekten de bu tekniği
bir kez kullanmıştım.

O bunu almış ve en uç
noktasına kadar götürmüş.

Seyirci gördüklerine ve duyduklarına
inanmakta zorluk çekiyordu.

Bu daha önce duyduklarından
tümüyle farklı,

çok daha güçlü ve kesintisizdi. Ama
olay şuydu, o kadar güçlülerdi ki,

onlardan sonra sahneyi
alacak olanlar, bu arada biz,

çıkmakta tereddüt ettik neredeyse.

Evet, hiç kuşkusuz bizi sahnede
sönük bırakan ilk grup onlardı,

Led Zeppelin.

Grup ortaya çıktı ve
'underground' denilen işi yaptı.

Biliyorsunuz o kulüpler ve benzerleri.

Whiskey isimli şarkılarını
çaldılar, şaşırtıcı bir gösteriydi.

Gülünç bile denebilir.

O grubu küçücük bir kulüpte
çalarken düşünebiliyor musunuz?

En fazla 300 kişilik
bir yer. Tam bir kaostu.

Çıldırmış gibiydiler, eller
yukarda sıçrayıp duruyorlardı,

gerçekten büyük bir
gösteri, müthiş bir müzikti.

Boston Tea Party diye
bir yerde çalıyorlardı

ve burası Fillmore'un
Boston versiyonuydu.

Yani ilk gecelerini 200, olsa olsa
250 kişi izledi. Hepimizi uçurdular.

Ertesi gün radyo programımda
bu grubu

mutlaka izlemelisiniz
demekten alamadım kendimi.

Gösteri başladığında
gerçekten kimse inanamadı.

Başlangıçta bir araya gelmiş
dört müzisyen gibiydiler.

Ama başladıklarında gerçekten,
gerçekten büyüleyiciydiler.

New York'taki son
konserlerini de verdiklerinde

bütün ülkede bir fırtına
estirmiş durumdaydılar.

Öyle ki, hiç bir grup onların
önünde çalmak istemiyordu.

Bir kaç sene önce yaptıklarını
geliştirmişlerdi ki bu yaklaşık

iki-üç saatlik kesintisiz
performans anlamına geliyordu.

ABD'de gerçekleştirdikleri ilk
turneden baş döndürücü bir başarıyla

dönmüş olmanın keyfiyle Led
Zepperlin İngiltere'ye döndü.

Ancak Britanya medyası
onları göz ardı etti.

Bu ilgisizlik kolay
yutulur bir lokma değildi.

Grup bir buçuk ay sonra
tekrar ABD'ye döndü.

Bir kez daha kıymet bilir hayran
kalabalıklarının önüne çıkan Led Zeppelin,

burada kendini evinde gibi hissetti.

İkinci turneleri 1969 yazında
gerçekleşti ve ben ancak o zaman

John'ın bateri setinin benimkiyle
tamamen aynı olduğunu fark ettim.

İki tane 26 inçlik bas
davul ve ortada büyük bir tom.

Tabii iki adet yerden davul,
bir tane de gonglu trampet.

Bir çok davulcuda bütün bu sahne
donanımı bulunur ama kullanmazlar.

Bilirsiniz her şarkı da bir kez vurup
geçerler. O ise hepsini kullanırdı.

Aslında kabaca aynı yerde çalıyorduk.

Fillmores Boston Tea Parti mesela.

Daha ikinci kez sahne alışlarında
bir beklenti yarattıklarını,

seyircinin onların çıkması ve performanslarını
beklediklerini görebilirdiniz.

Sonra zaten hep böyle gitti.

Artık grup, turnede bile,
yakaladığı her küçük fırsatta

stüdyoya girip ikinci
albümlerine çalışmaktadır.

Bu işleri bizim için Atlantic
Records yaptı. Stüdyo kiraladı;

grup oraya gitti biraz çalıştı
ve elinde kasetlerle çıktı.

Sonra bir başka kentte,
bir başka gösteri,

gece geç saatlere kadar konserler
ve yine stüdyo. Plakları böyle çıktı.

Zeppelin'in popülaritesi giderek
artarken, banka hesapları da çoğalıyordu.

Connecticut New Haven'daki
Yale Bowl'da çalmaları için

tam 250 bin dolar önerildi.
Ancak grup bunun yerine

Blues ve Progressive Müzik Festivali'nde
çalmak için İngiltereye döndü.

Grubun herkes tarafından ilk kez
tanınması da burada gerçekleşti.

Bence İngiliz eleştirmenler
bir işe yaramaz.

Amerika'da keşfedilen her şeye karşı

mesafeli yaklaşmak gibi bir huyları var.

Kendi vatanlarındaki bir
festivalde çalmanın prestiji,

onlara paranın satın alamayacağı
bir şeyler kazandırmıştı;

saygı ve benimsenme. Led
Zeppelin çok kısa bir süre içinde

dünyanın bir numaralı rock
and roll grubu haline gelmişti.

Bizim konumumuz farklıydı,
yıllarımız yollarda geçti;

küçük kilise salonlarında
adeta dayak yiyerek,

kamyon pencerelerinden fırlatılan
tuğlalar altında geçti konserlerimiz.

Sonunda para kazanmak
ise benim için sadece,

kalabalıklar tarafından
benimsenmenin bir başka göstergesidir.

Yani bütün çabalarımızın hedefi.

Led Zeppelin II albümü
sonunda tamamlandı ve

22 Ekim 1969'da piyasaya çıktı.
Albüm bir kasırga gibi esti.

Özellikle Whole Lot of
Love ve Heartbreaker gibi

bütün zamanların klasiği
şarkılar hit oldu. Bu albümün,

Beatles'ın Abbey Road
albümünü listelerin zirvesinden

indirmesi de fazla zaman almayacaktı.

Albümün tam 5 dakika 33 saniyelik
hit şarkısı Whole Lot of Love

o zamanlar Uzun Dalga radyolarda
çalınamayacak kadar uzundu.

Bu nedenle Atlantic Records
şarkının daha kısa bir versiyonunu

single olarak çıkardı. Ama
Grup bundan hoşlanmamıştı.

Single çıkarmaktan hoşlanmıyorlardı.

Ama bence, onlar istediği
için de olmuş olabilir bu.

Başlangıçta, sergilemek
istedikleri şeylerden biri de

albümün bütün bir üretim süreciydi.

Şayet bir albümün bir şarkısını
çıkarır, geri kalanından ayırırsanız;

bu yalnızca albümün bir
parçasıdır ve öyle kalır.

Ama geçmişte Atlantic Records
sayesinde, onlar hep bizden

hadi bir single yapalım, bir
single'ımız olsun dememizi bekledi.

Radyolarda En iyi 40 Şarkı
programları ve muhtemelen

bir şarkısını dinlemeden albüm
almayacak bir sürü genç vardı.

Kişisel olarak ben buna karşıyım.

Whole Lot of Love, onların single
şarkısıydı; özellikle bongoların...

ve Bonham'ın müthiş gümbürtüsü
arasında.

Sonra gitarıyla Page.

Müthiş, mükemmel bir şarkıdır.

Grup üyeleri son derece özenliydi;
sadece müzikle ilgili olarak değil

ama aynı zamanda sahnedeki
giyim kuşamları konusunda da.

Özellikle de Jimmy.

Kadife, saten, ipek ve
nakışlı elbiseler giyerdi.

İncik boncuk elbiseler
ve şifonlu kadınsı şeyler.

Çarpıcı deri ayakkabılar, onun
gibi şeyler. Bu adamlar uniseksti.

Bu, bir anlamda güven duygusu verir.

Yani, adeta benliğinizin diğer yarısıyla
bağlantı kurmuş gibi hissedersiniz.

Bayanlar için de çok
ilginç bir seçimdir bu.

Bence Jimmy Page aslında muhteşem
bir rock gitaristi imajı yarattı.

Jimmy Page'in 20. yüzyıl başlarında
büyü ve şeytan bilimle ilgili

çalışmalarıyla tanınan
Aleister Crowley'e ilgi duyması,

grup üzerinde zaten
dolaşan mistisizm bulutunun

yoğunlaşmasına neden olmuştu.

Page'ın Crowley'e duyduğu
hayranlık, çoğu kişi için

bizzat kara büyüyle
ilgilendiğinin kanıtıydı.

Bence kesin olarak ondan ve
irade biliminden çok etkilenmişti.

Bir çok el yazması metin ve
'lnverness Castle'ı satın aldıki

o da Crowley'inindi. Bu kitapla birlikte
bir yığın da el yazması satın almıştı.

Bir ara iş öyle noktaya geldi ki,

İngiltere'de gizem kitapları
satan bir kitapçı bile açtı.

Konu onu çok büyülemiş gibiydi.

Bu samimi bir etkilenmeydi
ve ondan çok şey aldı bence.

Çok derin bir ilgiydi ve bana göre
kaçınılmaz olarak müziğine de yansıdı.

Onun müziğindeki gizemli
yanları herkes bilir.

Bu tür şeylere olan ilgisi çok fazlaydı.
Yani öteki dünyayla ilgili konular.

Bilirsiniz, ruhunu şeytana
satmakla ilgili bir yığın saçmalık.

Hepsi saçmalık. Hepsi.

Bu ruhunu şeytana satmakla
ilgili bütün zırva dedikodular,

elini kesmeler, anlaşma
imzalamalar, vaatler,

bunlar tümüyle birer
zırvaydı, adi birer dedikodu.

Defolun buradan, hepsi adi birer yalan,

neden bahsediyorsunuz,
yok böyle şeyler.

Artık oluk oluk akmaya
başlayan yığınla paraya rağmen

Led Zeppelin ne zaman
Los Angeles'a gitse,

daha mütevazı bir konfor sunan

Continental Hyatt House'da
kalmayı tercih ederdi.

Kuşkusuz artık istediğimiz yerde
kalmaya yetecek kadar paramız vardı,

ama biz bu oteli tercih ettik...

Her zaman Hyatt House'un üst
katını kompe kapatırlardı.

Çünkü yüzme havuzu en
üst katta, çatıdaydı.

Böylece istedikleri zaman
havuzu kullanabiliyorlardı.

Ancak bir keresinde açık
asansör kapısından baktığımda,

halının üzerinde yaklaşık
bu kadar köpük,

bir biri arkasından
süzülerek geçen çıplak kızlar ve

hemen onların ardından John
Paul Jones ile John Bonham'ı gördüm.

Ekip, yani prodüksiyon
ekibi şehre gittiğinde,

Sunset Side'deki odalarımızda
aradığımız her şeyi buluyorduk.

Yan tarafı yol ekibine verirdik.
Biz de onların odasına girer,

televizyonları dışarı çıkarır ve
pencereden öbür tarafa atardık.

Böylece, insanlar yukarı
çıktığında bakarlar

ve televizyonların halen
orada olduğunu görürler,

ama onları odadan çıkarıp
oraya attığımızı anlayamazlardı.

Her katta bir parti
olur, baktığınız her yerde

sarhoş sarhoş gezinen
insanlar görürdünüz.

Herkes oraya 'Riot House '
derdi. Evet Hyatt oteli,

çünkü orası her defasında
bir parti evi olurdu.

Menajer, Peter ve ben orada
durur, yanımıza nakit alır

ve faturanın çıkmasını beklerdik.
Bize tek tek anlatırlar, şunlar

bunlar var, bu odalarda kaldınız
şunları camdan fırlatıp attınız filan..

Biz de tamam derdik, kes, hepsini
biliyoruz, hesabı çıkar yeter!

Ne kadar istiyorsunuz?
Peki, işte paranız.

Adam hala tuhaf tuhaf yüzüme
bakınca, işte hiç değilse ödedik,

daha ne istiyorsunuz diye
sorardım. O da anlatırdı.

Sizi daha fazla nasıl
memnun edebilirim ki,

bu lanet otelde çalışıyorum ve
bir odayı mahvetmeyi çok isterdim.

Sonra Peter, hepsi bu mu diye sordu.

Pekala, al şu odalardan
birini ve mahvet.

15 dakika içinde ayrılıyoruz
ve bana hesabı getir.

Bunun adı Rock and Roll'du,
tümüyle dekadansla ilgili bir şeydi.

Limuzinlerden jetlerden ve
kadınlardan nasıl hoşlanmazsınız ki?

Beatles'la bütün bir gece
birliktesiniz, Stevie Wonder

ve diğerleriyle de.
Şampanyayla. Keyifliydi.

Bence çok fazla şey vardı;
endüstri standartlarını belirlemek,

çıtayı yükseltmek. Aslında bütün bunlar
yalnızca onlara olan ilgiyi artırdı.

Çünkü onlar hakkında düşünmeye
bir son verecek olursanız,

yani tamamen müzikal anlamda,
Led Zeppelin yalnızca bir

gösteri türüdür, bir
ışık ve ses bombardımanı.

Ve şimdi bu grubun tümüyle
yeni bir boyutu var.

Bu da tehlike ve aşırılığı davet eder.

Sonuç bir anlamda inanılmaz
derecede zengin bir 'beyaz dizi'dir.

Grup, yollarda geçen aylardan sonra
bitkin bir biçimde ülkesine döndü.

Robert ve Jimmy Galler"de
gözlerden uzak bir yere taşındı.

Burası izole, muhteşem bir kır
eviydi ve bir sonraki albümü,

yani Led Zeppelin III'ü oluşturan
akustik malzemenin derlenip

kağıda dökülmesi için
kusursuz bir imkan sağladı.

Grup ve ekibi daha sonra
Headley Grange'a taşınacaktır.

Burası eski bir çiftlik,
bir tür konaktı. Dört katlı.

Bu nedenle sanki bir otel
lobisinde gezer gibiydiniz.

18. yüzyılda inşa edildi ve
yaklaşık on yatak odası vardı.

Oldukça ürkütücü bir yerdi,
özellikle sisli sabahlar ve

bir hafta önce ölen bu
siyah köpekle birlikte.

Zeppelin'in iz bıraktığı yer. Odalardan
birinde ölen bir de köpek vardı.

Ve baronyal tarzda
büyük bir ziyafet salonu,

dev şömineler, uzunlamasına
kocaman bir zemin katı.

Esas mesele beraber olabilmeleriydi.

O zaman vaktinizi boş yere
harcamazsınız; dört adamınız,

bir mühendis ve bir yapımcınız yoktu,

hayır yapımcı yoktu, yapımcı Jimmy'di.

Farklı yerlerden gelen bir
mühendis stüdyoda bulunur

ve belli bir saatte çalışmayı başlatır.

Onlar oradadır ve ne zaman
isterlerse o zaman başlarlar.

Böyle bir kayıt yapma
işinin cazibesi şu ki,

asla kırmızı ışığın altına girmezsiniz.

Yer sizindir, istediğiniz
zaman girer çıkarsınız.

Ne zaman isterseniz, saat ikide kalkıp

kayıt yapmak mı
istiyorsunuz, yapabilirsiniz.

Yani zaman sıkışması
diye bir şey yoktur.

Son derece rahat bir iş.

Gruplar radyoda parlıyorlardı.
Bilirsiniz Carly Simon,

James Taylor, toprak rengi
elbiseler giyen insanlar.

Dolayısıyla onlar da az
çok parlamaya başladı.

Düşündüğünüzde şarkılarının büyük
bir bölümü folk şarkılarıdır.

Sadece 12 telli ve akustik gitarlar.
Ama ister inanın ister inanmayın,

Zeppelin'de çok fazla
folk öğesi vardır.

Belki de bugüne kadarki en folk grup.

Aynı yerde şarkı yazıp
ardından kaydederek

oldukça keyifli bir hale getirdikleri
iş, tüm hızıyla ilerliyordu.

Led Zeppelin III albümü
Ekim 1970'de çıktı.

Ve önceki iki albümleri
gibi bu da eleştirmenlerin

acımasız yorumlarına hedef oldu.
Albümün akustik formatını,

yeni ortaya çıkan popüler grup
Crosy, Stills & Nash'in başarısından

pay kapma girişimi olarak
ağır biçimde suçladılar.

Buna biraz kırıldıklarını düşünüyorum.

Yani herkesten çok fazla satmışlar,

herkesten daha fazla şov yapmışlardı.
Herkesten çok kazanmışlardı.

Ve buna rağmen, bütün bu
başarıları hiç bir gerekçe

gösterilmeksizin basın
tarafından görmezden geliniyordu.

Oysa Medyanın söyledikleriyle
istatistikler hiç uyuşmuyordu.

Hakkında yazılanlar nedeniyle son
derece hassaslaştığını biliyorum.

Gerçekten de onu alt üst etmişti.

Çünkü o bütün zamanların en
iyi gitaristlerinden biriydi.

Onu yargılama cesaretini
nereden buluyorlar ki?

Led Zeppelin ise önemli olanın ne
olduğunu anlamış durumdaydı. Hayranları.

Son albümleri Led Zeppelin
ll kadar satmasa da

sağladığı olağanüstü başarı,
kendilerine olan ilginin

hiç azalmadığını gösterdi.

Üçüncü albümleri tam dört hafta
arka arkaya liste başı oldu.

Kısa bir süre sonra, Page ve
Plant kendilerini yine Galler'deki

Brawn Mar"da dördüncü albümün
yeni şarkılarını yazarken buldu.

Londra'daki kısa bir kayıt
seansından sonra, grup bir kez daha

Headly Grange'ın yolunu tuttu.

Prova ve kayıtlara orada devam ettiler.

Eğitimli ve ilhamla dolu insanlardı.
Girmek için bir an bekledim.

Onların farkı da buydu. Hiç bir
şey gerçek anlamda planlı değildi.

Her şey kafalarında ve yüreklerindeydi.

Özellikle Jimmy Page ve John
Paul Jones olağanüstü bilgiliydi.

Percy Plant de kesinlikle
aynı doğuştan yeteneğe sahipti.

Bonzo ise gerçek bir fenomendi;
o zamanlar kimse öyle çalamazdı.

Sonuçta bu dört adamı
bir araya getirince,

hiç telaşlanmanıza gerek kalmıyor.
Yani iyi bir iş çıkacağını bilirdiniz.

Daha önce hiç olmamış bir şeyi
yakalamaya henüz hazır olmayan

gizemli bir şifrenin karşısındaymış
gibi hisseder ve şaşırırsınız.

Bunu nasıl yakalayacağım, bunun
düşmesini nasıl engelleyeceğim,

bununla nasıl başa çıkacağım, gibi.

Çok büyük bir olaydı.
Ürkütücü ve harika.

Kısa bir süre sonra büyük bir azimle

unutulmaz bir balad üzerinde
çalışmaya başladılar.

Tartışmasız bir biçimde onların
simgesi haline gelen ve süreç içinde

rock radyolarının en fazla
çalacağı şarkı; Stairway to Heaven.

Altıncı dizede bütün grup
devreye girer.

Bu esasen bir folk
şarkısıdır. Bir La Minör.

Çok sevimli bir akor sekansı ve
arkada küçük bir mellotron ve flüt,

bilirsiniz, Bonzo
devreye girinceye kadar,

Steroit olarak Peter,
Paul ve Mary olabilirdi.

Headly'deki kendi
stüdyomuzda kaydedildi.

Mühendisliğini de Andy Johns yapmıştı.

Böyle bir şarkının kaydı bir yığın
insanla bile iki üç gün alır aslında.

Onlarınsa iki saatini aldı. Sonra
bitti. Tabii siz bunu biliyorsunuz,

çünkü onlarla daha
önce de çalışmışsınız.

Bu aslında çok özel
bir şeylerin temelidir.

Şayet Stairway to Heaven'ı
düşünecek olursanız,

eski enstrümanlar, iyi
davullar ve bas vardı.

Bir de akustik gitar, Gibson
marka. İki tane 12 telli,

Üstüne Percy'nin vokali ve kayıt
cihazları, hepsi bu kadar dostum.

Evet, iyi olduğunu biliyordum.
Yani, bu şarkının

bir simge haline geleceğini
bilmiyordum tabii.

Ama albümün en değerli mücevheri
olduğunu biliyordum, kesinlikle.

Peter aradı ve dedi ki;

"JJ, senden henüz bitirdiğimiz
bir kaydı dinlemeni istiyorum."

Sonra, beni istasyondan alması
için Richard Cole'u gönderdi,

o da beni doğrudan stüdyoya götürdü.

Bu şarkıyla ilgili hissettiklerimi
duymak istiyorlardı.

Anlarsınız ya, şarkıyı koydular,
onlara sadece şunu söyledim;

"Aman Tanrım, bu şu ana dek
yaptığınız en iyi şarkı. Harika olacak."

Led Zepplin IV, 1971'in
Kasım ayında çıktı.

Ve hızla müzik listelerinde
ikinci sıraya oturdu.

"Stairway To Heaven"
albümün en çekici parçasıydı.

Ama 7 dakika 55 saniye,
radyolar için çok uzundu.

Atlantic onları daha kısa bir
versiyon için sıkıştırıyordu.

"Stairway" devasa bir kayıt olacaktı.

Yani ben bunu Atlantic'e
çok net anlattım.

Hiç kimse bu kez bizimle
dalga geçmeyecekti.

Bu bir single olmayacaktı.
Onlar da biliyorlardı ki,

eğer insanlar Stairway To
Heaven'ı dinlemek istiyorlarsa,

bütün albümü satın almak
zorundaydılar.

Müzik, Led Zepplin'le, Peter
Grant'in ürün satışını single'dan

albüme değiştirdiğinde gerçekten
bir endüstri haline gelmişti.

Ve bu, bir yenilik getirdi ki
onlar üç saat boyunca çalıp,

bununla birlikte albüm satabiliyorlardı.

Led Zeppelin'in ismi
kötüye çıkmış menajeri,

Peter Grant konser tanıtımcılarıyla
gücünü hissettiriyordu.

Grupların karın %50,
%60'ını kazandığı yerde,

Peter kuralların artık
değiştiğini öne sürdü.

Bundan böyle, beğenseler de
beğenmeseler de

kazancın %90'ı
Led Zepplin'e kalacaktı.

Gelirin büyük kısmını
alanların tanıtımcılardan çok

sanatçılar olduğu yolda,
Peter Grant ile Amerika'daki

başlıca düzen yapısının
değişmesine öncülük ettiler.

Gruplar ve sanatçılar plak
şirketlerinden tanıtımcılara kadar

herkes tarafından türlü kazık
yiyor, her açıdan kazıklanıyorlardı

ve Peter Grant bunu yapmıyordu.

Bu adama hayrandım.
Ve o hiçbir zaman,

önemli ya da önemsiz
olsun, kimseyi unutmadı.

Grup için iyi olan bir
şey kendisi için de iyiydi.

Anlarsınız ya, %100 sizinle birlikteydi.

O adama çok şey borçluyuz. O,
müzisyenlerden tanıtımcılara,

kayıt şirketlerine dengeleri
değiştirdi. Yani, tek bir adam.

Yaratıcıydı ve vizyonu şaşırtıcıydı.

Kendini Led Zepplin'e adamıştı ve
aralarında çok güçlü bir bağ vardı.

Yine de onu öfkelendirmeyin.
Onu öfkelendirmeyin.

İstediği zaman gerçekten
zalim olabiliyordu.

Ben dışında herkese karşı. Anlarsınız
ya, o öyle büyük bir adam ki

ve öyle müthiş bir görüntüsü var ki.

Öyle ki eğer onu öfkeliyken görmüş
olsaydınız dehşete kapılırdınız.

Tanıtımcıların Grant'in taleplerine
boyun eğmekten başka seçenekleri yoktu.

Led Zepplin, Amerika'daki sekizinci
turneleri için gemiyle açılmıştı.

Her zamankinden fazla para
kazanıyordu.

Sonra en sevdikleri uğrak
yerlerine, Los Angeles'a döndüler,

The Riot House, The Whiskey
ve The Rainbow Bar & Grill.

O sırada, "bebe grup" akını vardı.
Yani, 13, 14 yaşındaki bebeler.

Ben de 21'inde bir ihtiyardım. Ama Tanrım,
erkekler bu bebeleri istiyorlardı.

Bu herifler için bir
sonraki adım oldu bu.

Jimmy, Lori adında küçük
bir kızla ilişki kurdu.

Ben Led Zepplin'i ilk
kez 1973'te dinledim

ve tabii ki dinlediğim
Stairway To Heaven'dı.

Anında hayranı oldum ve
ilk günden gruba aşık oldum.

Ve asla Jimmy ile tanışmak gibi
bir amacım ya da isteğim yoktu.

Ben özellikle o sırada,
modellik yapıyordum.

Ve aslında Jimmy ile
böyle tanıştık çünkü

o benim fotoğraflarımı görmüş
ve benimle tanışmak istemişti.

Olan şuydu, sanırım Led
Zeppelin kasabaya gelmiş ve

tüm bu fotoğrafları gördükten
sonra Jimmy bir arama yapmış

ve Lori Maddox'la tanışmak istiyorum
demişti. Sonra bir de baktık ki,

grupla tanışmak için Hyatt
House'un yolunu tutmuşuz.

Ben şaşkına dönmüştüm çünkü
her şeyden önce hala bakireydim.

Yani hala bir bebektim, yani hala bir
- ve bu da Led Zeppelin.

Olsa olsa 14'ündeydi.
Ve onunki gizli bir ilişkiydi.

Anlarsınız ya, bizim ilişkimiz
onun kafasında hala devam ediyordu.

Ama benimkinde değil elbette.

İşte bir gün kasabadaydık, birbirimize
bağlandık, bir araya geldik.

Ben onunla Whiskey'deydim.
Ve o bu kızla oradan ayrıldı.

Onun gerçekten muhteşem,
anlarsınız ya dingin bir hali vardı.

Çok gizemli, her zaman
nazik ve sevimliydi.

Onu nasıl anlatacağımı bilemiyorum.
Bu onunla tanıştığınızda ve

onu tanımaya başladığınızda,
hiç vakit kaybetmeden

ona aşık olursunuz
çünkü o çok tatlıdır.

Ben sahnenin bir kenarında dikilir
mest olmuş bir şekilde onu izlerdim.

Neden ben? O forum'da 30.000
kişinin önünde çalarken,

ben orada duruyordum. Ve
anlarsınız ya, o çalıyordu.

Yaşadığım en güzel şeydi.

1973'ün başında Zeppelin'in
çok beklenen 5. albümü çıktı.

"Houses Of The Holy" Bu gerçek bir
ismi olan ilk Led Zeppelin albümüydü.

1970'te Beatles'ın dağılmasından
sonra, Led Zeppelin onların tacını

ellerinden aldı ve böylece en
başarılı rock grubu oldular.

O zamanlardan beri popülariteleri
öyle fazlaydı ve sınırsızdı ki,

Fab Four üyelerinden biri kopan
yaygaranın ne olduğunu görmeye bile geldi.

George gösteriye gelmişti,
beni aradı ve dedi ki,

"Bak, ben ne zaman geleyim?"

"Ne demek ne zaman geleyim,
en başında geleceksin."

"Ama ne zaman?" dedi.
"Sizde ara yok mu?"

Ben de "20;30'da çıkar,
22;30'da bitirirler" dedim.

"Şaka mı yapıyorsun?" dedi.
"Hayır" dedim.

Biz 20 dakika için anlaşır, 15.
Dakikada sahneden inmiş olurduk.

Turne sırasında Led
Zeppelin, NewYork'taki

Madison Square Garden'da kendisi
için orada bulunan kalabalığa çaldı.

Ama asıl hikaye sahneden
inmelerinin ardından

Drake Hotel'in yakınlarında gerçekleşti.

Jimmy beni aradı; benden 600$ ya da yeni
bir gitar alacak kadar para istiyordu.

Ben kendimi garantiye aldım, 600$
çektim ve geri kalanını kilitledim.

Ona parasını verdim ve Madison
Square Garden'a gitmek için

oradan ayrıldığımızda film
ekibi için o parayı çekmem,

jetin ücretini ya da ıvır
zıvırı ödemem gerekti.

Dedi ki, "hepsini al, tüm parayı getir".

Oraya baktığımda gördüğüm
tek şey 4 adet pasaport oldu '

Beni yıllardır tanıyorlardı ve
benim çalmadığımı biliyorlardı.

Yani bence, bana değil, o paranın
oradan yürütülmüş olmasına kızgınlardı.

FBI bir soruşturma yürüttü ama
suçlu hiçbir zaman bulunamadı;

203,000 dolar da öyle.
Grup evlerine döndü ve

yılın geri kalanını
aileleriyle birlikte geçirdi.

1973'ün sonu da Led
Zeppelin'in Atlantic Records'la

sözleşmesinin sonu anlamına geliyordu.

Müthiş popülaritesi nedeniyle
sözleşmeyi yenilemek için

verdikleri fiyat çok yüksekti.
Bu fiyatın bir kısmı da grubun

kendi şirketini kurması için
gerekliydi; Swan Song Records.

Biz neredeyse onların
anlaştığı ilk gruptuk.

Ve öyle oldu ki onlar o ay
içinde Swan Song'u kurdular.

İşte biz, protégée'ler olarak,
Los Angeles ve New York'taki

Swan Song açılış partilerine
gitmek zorundaydık.

Bonzo ile ilk tanıştığımızda,
bize nasıl davranmamız gerektiği

konusunda söylev çekiyordu.
Bonzo odamıza girdi ve dedi ki

"Bu bizim için büyük bir gün."

Ve anlarsınız ya, İngiliz
bayrağını dalgalandırın ve

doğru dürüst davranın
ve çok fazla içmeyin.

10 Mayıs 1974'te, Led Zeppelin
yeni şirketlerinin açılışı için

Los Angeles'ta oldukça
görkemli bir parti verdi.

Tanrım, yani daha önce hiç Groucho
Marx gibi ünlüleri görmemiştim.

Ve Groucho iki kolunun
altında iki sarışınla gelmişti.

Olan bitenin durmasına neden oldu.

Groucho onları etkilemiş
olabilir ama Led Zeppelin,

müzikal kahramanları Elvis
Presley'nin Los Angeles Forum'da

çaldığını öğrenince, Kralla
bir görüşme ayarladılar.

Konser tanıtımcısı Tom Muellet de Led
Zeppelin'i ve gösterilerini tanıtıyordu.

Ve onlar da o sırada bizim çıktığımız
yerde, Los Angeles'taydılar.

Ve Elvis'le tanışmak
istediler. Ve Tom biliyordu,

Elvis'e, kendisini görmeleri
için Led Zeppelin'i de

yanında getirip getiremeyeceğini
sordu. Ve, o da olur dedi.

Ve onlar geldiler, anlarsınız ya,
nefesleri kesilmişti.

Onlar her zaman Elvis'i idol
bilmişlerdi ve anlarsınız ya,

onlar ve diğer gruplardan biri
dedi ki, eğer Elvis olmasaydı,

bizler müzisyen olmazdık. Ve,
bu onlar için heyecan vericiydi.

Elvis de heyecanlanmıştı,
bunlar iyi çocuklardı.

Bütünüyle çok eğlenceli bir akşamdı.
Ama bence, onlar da gittiler,

herkes Elvis'ten çekiniyordu
çünkü bu Elvis'ti ve eminim ki

bu İngiltere Kraliçesi'yle
tanışmak ya da onun gibi bir şeydi.

Ya da asla asla
yakınlaşamayacağınız ve birlikte

herhangi bir şey yapmayı
hayal bile edemeyeceğiniz biri.

24 Şubat 1975' te Led
Zeppelin'in altıncı albümü çıktı.

Ve Swan Song'un da
ilk albümüydü bu.

Duble albüm "Physical Graffiti" hızla
listelerde bir numaraya yükseldi.

Grup bir sonraki albümün
şarkılarını yazmak ve dinlenmek için,

Los Angeles'taki özel oyun alanlarına
yakın olan Malibu'ya yerleşti.

Sonra, 1975'in Kasım
ayında, Led Zeppelin,

18 günlük bir fırtına içinde
yazdıkları "Presence" albümü için

Almanya, Münih'teki
Musicland Studios'a girdi.

Hızlıydılar, yani "Presence" neredeyse
3 hafta içinde yapılmıştı.

Bazı şeyleri düşünmek
için hiç zamanım yoktu.

İyi kötü hepsini ilk şarkıda
kullanıp, ikincide düzenleyecektim.

Onda gerçekten hızlı çalışmıştık.
"Presence"ın üzerindeki

gitar kayıtları bir gecede yapılmıştı.

Yani, ben bir gece içinde
yapabileceğimi sanmıyordum.

Her bir bölüm için üç ayrı gece
gibi bir süre alacağını düşünüyordum.

Ama şarkı kristalize
oldu ve anlarsınız ya,

her şey kendiliğinden
ortaya dökülüyordu.

Tüm albümü çalıyor olmaktan
gerçekten mutluydum.

Anlarsınız ya, çalabildiğimiz sürece...

Provasını yaptılar ve
Malibu'da yazdılar gitti.

Münih'e uçtular, yani, Page'in
nefret ettiğim küçük bir fikri vardı.

Her zaman sefil yerlerde soğuk
havalarda kayıt yapıyordu.

İşten başka yapacak bir şey
olmadığından bunu bilerek mi

yapıyordu bilmiyorum. Ve böylelikle
oradan derhal ayrılmaları gerekiyordu.

Eğer Barbados'ta yapmış olsalardı,
hiçbir şeyi tamamlayamazlardı.

1976'nın Ekim ayında,
Peter ve grubun yıllar önce,

akıllarından geçen bir
fikir en sonunda gerçekleşti.

Led Zeppelin'in yolculukları üzerine

bir film yapması için
Joe Massot'u tuttular.

Sonuçta nihayet "The Song
Remains The Same" piyasaya çıktı.

Her şey Boston'da,
Sheraton Hotel'de başladı.

Ve, herkes oturmuş, bizim bir
süredir üzerinde konuştuğumuz

bir film hakkında konuşuyordu.
Şey, grup bu konuda konuşmuştu.

Ve biri, "Neden bir film
yapmıyoruz, G?" dedi.

Ve ben de, "Bu bayağı
iyi bir fikir" dedim.

Madison Square Garden'da
bir konseri anlatıyordu ama

bizim sahne dışında nasıl
görünmek istediğimizin de

bir temsili olarak kabul edildi.

Evet, bence önemli olan bunun bir konser
filmi olmadığı gerçeğini kavramaktı.

Yani, bunun gibi pek çok şey
yapılmıştı, belki o kadar çok değil.

Sahnede verilen konserlerle
ilgili bir kaç tane film vardı.

Ve biz bunun ötesine
geçmek istiyorduk.

Evet, kendimize karşı
hoşgörülü olacaksak,

hoşgörü sınırlarımızı biraz daha
genişletebilirdik, anlarsınız ya?

Tamamen buna yoğunlaşmışlardı.
Kafalarında görmek istedikleri

şeyin bir resmi vardı
ve bu kafalarında olanı

yönetmene çektirmekle ilgili bir şeydi.

Bence, şimdiki filmle ilgili tepemi
attıran bazı şeyler var ama yine de,

devam ettiği sürece, yani çekilmiş
olmasına gerçekten memnunum.

O, her şeyden çok bir belgesel.

Konserde ve konser sonrasında
Led Zeppelin.

Bence Led Zeppelin, bir dizi trajik olay
sonucu neşesini yitirdi

ve bu aslında herkesi şok etti.

Zeppelin kamyon yüküyle albüm
satarak en başarılı dönemi yaşıyordu.

Herkes onları görmek istiyordu,
gösterileri kapalı gişe yapılıyordu.

Zeppelin'e herkes saygı duyuyordu.

Ve sonra aniden, her şey sarpa sardı.

26 Temmuz 1977'de
İngiltere'den gelen haberlerle,

Robert Plant'in 5
yaşındaki oğlu Karac'ın

bir mide enfeksiyonu nedeniyle
öldüğü haberi ilk darbe oldu.

Robert yıkılmıştı.

Robert Plant'in
İngiltere'deki oğlu Karac'ın

öldüğüne dair berbat
bir haber yayılıyordu.

Böylece, turneyi iptal
etmek zorunda kaldılar

ve herkes geri dönmek zorundaydı.

Bana kalırsa, Robert Plant
söz konusu olduğu için,

Zeppelin'in neşesi bu dönemde kaçtı.

Kimse onu bir şeye zorlamadı.
Peter ve grup arkalarına yaslanıp,

bak, anlarsın ya, ne
zaman hazır olursan,

ne yapmak istediğini bize söyle,
eğer bir şey yapmak istersen.

Ve gerçekten de hepsi buydu.

Er geç Robert, 9. albümlerinin
kaydını yapmak için

yeniden grupla bir araya geldi.
1979'un sonunda çıkan

"In Through The Out Door", 5
milyondan fazla kopya sattı.

"Head Games" albümümüzün çıkışı,

"In Through The Out Door"un
çıkışıyla aynı zamana rastlamıştı.

Birisi alelacele bana
albümü getirdi ve dinledim.

Ve Aman Tanrım, diye düşündüm.

"In Through The Out
Door"'un başarısına karşın,

Led Zeppelin'in gergin
havalı organizasyonlarında

gözle görülür çatlaklar
da oluşmaya başlıyordu.

Bonzo'nun kendini
bıraktığına tanık olmuştum.

Onun kesinlikle bölünmüş
bir kişiliği vardı.

İçtiği ve içmediği zaman
farklıydı, uslu bir çocuktu.

Hiç de öyle dağıtan
tiplerden biri değildi.

Evine ve çocuklarına dönmek istedi.

Çok iyi bir babaydı,
karısını ve çocukları,

Zoe ve Jason'ı gerçekten seviyordu.

Sanırım, John'un tek
sorunu içki sorunuydu.

Onun kişiliği bütünüyle,
sarhoş olduğu zamanlardan

daha dengeli bir kişiydi.
Ve sarhoş olduğu zaman,

gürültücü, taşkın ve farklı biri olurdu.

Ama dengeli olduğu zaman bir
kuzu kadar yumuşak huyluydu.

Bonzo ile olmak, 12 saatlik ömrü kalmış
bir denizciyle dışarı çıkmak gibiydi.

Çünkü o her şeyi içine sığdırırdı.
O, o sevimli bir herifti.

Bir turnenin sonunda ona güle güle
demeye gittim, kapısına vurdum.

İçeri girdim ve oradaydı, o,
titizlikle valizini topluyordu.

John, tüm giysileri itinayla
ve düzenle asılmıştı.

Ama, küçük kızı Zoe için değişik
ülkelerden ve kentlerden topladığı

Japon oyuncaklarına benzeyen
oyuncakları bir şeye sarıyordu.

Ve onları birer birer paketliyordu,
"onu çok göremiyorum diyerek..."

Ve hepsi valizin içinde
dizilmiş duruyordu.

Ben de vay canına diye düşündüm.

İnsanlar onların evden
uzakta ne kadar zaman

geçirdiklerinin farkında değiller.
Bu yüzden gerçekten sarhoş olur

ve sonra bütünüyle başka
bir insan haline gelirdi.

Gerçekten öfkeli bir herif.

İşe gitmesi gerektiğinde
karışık duygulara kapılırdı.

Ve özellikle işe gitmek istiyor
değildi. Karısıyla evinde olmak,

bebekleri falan olmasını ya da
ona benzer şeyler istiyordu.

Eylül ayıyla birlikte, Led
Zeppelin sıradaki beklenen

Amerika turnesi için
provalar yapmaya başladı.

Ama bu provalar sırasında grup

hiç akıllarına gelmeyen
bir fırtınaya tutuldu.

Bonzo, sarhoşken... onunla
zıtlaşmak istemezdiniz.

Birden inanılmaz derecede kabalaşırdı.

Son derece kızgın olurdu.
İçki, onu öldüren içkiydi.

John Bonham alkolü seven
bir insan olarak bilinirdi.

24 Eylül 1980'de Bray Stüdyolarındaki
prova için otelinden aldılar onu.

Yolda votka portakaldan
oluşan her zamanki diyetinin

dört katını içtikten sonra
stüdyoda da içmeye devam etti.

Gece geç saatlerde
provaya ara verildi ve grup

Jimmy Page'in Windsor'daki
evine yatmaya gitti.

Gece yarısından sonra Bonham
sızdı ve yatağına taşındı.

O gece uykusunda öldü.
Henüz 32 yaşındaydı.

Şoke oldum, tam anlamıyla şoktu.

O anda kimse bilmiyordu ne,
nasıl öldü.

Provada olduklarından haberdardık,
ama provada nasıl ölebilirdi ki?

Mesele şuydu, o anda
sarhoş olduğunu fark etmedik,

yatağa taşıdılar ve gerisini
bilirsiniz, klasik bir rockçı ölümü.

Kendi kusmuğunda boğulma olayı.

Öyle ki, bir araba
kazası filan yaptı sandım;

uyuşturucu konusunda
ise hiç bir fikrim yoktu.

Tek bildiğim korkunç
bir şeylerin olduğu ve giderek

bir facia haline geleceğiydi.
Çünkü birbirlerine çok

sıkı bağlı bir gruptu bu.
Birisi gitse, her şey biterdi.

Kendi aralarında eşit bireylerdi,
yani sahneye çıktıklarında.

Demek istediğim, içlerinden birisinin
belli bir bölümde diğerlerinden

daha fazla parlaması tabii ki mümkündü

ama birlikte tek bir vücut gibiydiler.

Bence dağılmalarının da nedeni budur,

çünkü Bonham birleştirici parçaydı.

Ama Led Zeppelin buydu,
bu dört adamdı.

O öldüğü zaman grup
adeta buharlaşıp uçtu.

Sanıyorum bu adamlar
Bonham'ın bıraktığı boşluğu

başka birisiyle
dolduramayacaklarının farkındaydı.

Bonham'ın yaptığı grubu çalıştırmaktı.

Bana göre muhtemelen herkes Led
Zeppelin'in devam etmesini istiyordu.

Zaten Led Zeppelin'in davulcusu olmak
için yarışan bir çok da aday vardı.

Cozy Powell, Carmine Appice, yani bunu
yapabilecek adamlar, çalabilecek kişiler.

Ama aynısı olmayacaktı çünkü
Bonham grup için çok özel birisiydi

ve çok güçlü bir şahsiyetti.
Ve hiç kuşku yok ki,

daha önce de belirttiğim gibi onlar
bir takımdı, yakın arkadaştılar.

Bu durumda onun yerini
dolduramazdınız.

Bu yüzden geriye baktığımda
yapılacak en iyi şeyin

bu olduğunu düşünüyorum.

Benim karizmam kısmen
diğer üçü sayesindedir;

ve bu durum diğer üçü
için de böyleydi.

Yani biz birlikte çalmak için yola
çıkmıştık, işin bütün sırrı buradaydı.

Benim çıkıp başkalarıyla çalmam
olanaksızdı neredeyse çünkü

çalmak istediğimde Bonzo'dan
başka kime ihtiyaç duyabilirdim ki?

Tabii, Jimmy ve Jonasy
için de geçerli bu.

Yapabileceğimi
sanmıyordum, doğru olmazdı.

Bonzo, çok eskiden beri Robert'ın
en iyi arkadaşlarından biriydi.

Dolayısıyla Robert neredeyse
ölümcül bir yara aldı.

Sonsuza kadar iyileşmeyecek bir yara.

Robert için ağır bir bedeldi. Ve
bana göre diğer ikisi için de öyleydi.

Led Zeppelin, ne söyleyebilirsiniz ki?

Bence herkes üzerinde dev, inanılmaz
derecede derin bir etki bıraktılar.

Bu gelmiş geçmiş en büyüleyici şeydi.

Bir daha böyle bir rock and
roll grubu asla göremeyeceksiniz.

Böylesi hiç olmamıştı; gelmiş
geçmiş en fantastik rock grubuydular.

Hiç bir grup onlarla kıyaslanamaz, bu
kadar fantastik bir müzik grubu olmadı.

Bütün bu işleri başka
kim çıkarabilir ki?

Zeppelin her zaman
bir numara olacak.

Onlar dört büyüleyici adamdı.

Müthiş görünürler, müthiş çalarlardı.

Belki de ilk maceracı
hard rock grubuydular.

Bu nedenle de her
zaman en iyi kalacaklar.