All language subtitles for Dreams (Sex Love)[Drømmer] (2024) En 1080p X265 HEVC 10 bit-pl

Moje życie jest w chmurze.

No cóż, nie wszystko.

Moje ciało takie nie jest.

Ale wszystko inne.
Co widzę, myślę i czuję.

To jest w chmurze.
I to jest takie dziwne,

że ciało i dusza są oddzielone.
I też sprawia wrażenie kruchego.

Jakby moje życie się rozpadało.

Czy uważasz, że to dziwne?

Po prostu to biorę
wszystko dosłownie.

Wyobrażam sobie to.
Prawdziwa chmura. Chmura cumulusowa.

Jest dość solidny, więc łatwy
sobie wyobrazić, że zawiera coś.

Ale czasami wyobrażam sobie chmury cirrus.

Albo gorzej
tylko przezroczysta zasłona chmur.

A potem martwię się, że tak jest
nie ma tam nic, co mogłoby utrzymać wszystko na swoim miejscu.

I że wszystko ja
am, wpadnę

ulicę i dostać
zmyty przez deszcz.

SEKS / MARZENIA / MIŁOŚĆ

MARZENIA / MIŁOŚĆ

MARZENIA

- Aplikujesz do Akademii, prawda?
- Do tańca?

- Nie.
- Dlaczego nie? Jesteś taki utalentowany.

Tańczyłeś
balet klasyczny też, prawda?

Tak, ale to
po prostu czułem się upokarzający.

Czytałem gdzieś ten balet klasyczny
opiera się na przestarzałych postawach związanych z płcią.

Że należy go znieść.

- Nie każdy taniec przypomina balet klasyczny.
- Tak, w pewnym stopniu.

Chcę studiować socjologię.

- Dużo czytasz, co?
- Dużo.

Nie czytasz?

Trochę.
Ale głównie wtedy, gdy ludzie dają mi książki.

Uwielbiam to.

Pochlebia mi, że ludzie o mnie myślą
jak ktoś, kto czyta książki.

Ale nie wszystko
w książkach to prawda.

Jasne, ale nie dlatego czytam.
Aby dowiedzieć się, co jest prawdą.

Czytam, żeby mieć dokąd pójść.

I dojść do siebie.

Wszystko zaczęło się od książki.

Wszystko zaczęło się od książki
co ostatecznie doprowadziło mnie do napisania książki.

To nie była nawet słynna książka
tylko taki, który znalazłem w domku mojej babci

i przeczytaj, kiedy tam byliśmy,
ostatnia Wielkanoc.

Byłem tam z Jenny, przyjaciółką.

Jej rodzina nie ma domku.

I mówiła dalej
jakie mieliśmy szczęście, że mieliśmy kabinę.

Fajnie byłoby mieć kabinę
gdzie mogliśmy grać w karty i...

I moja mama, która nie chce widzieć
jak bardzo jesteśmy uprzywilejowani,

pogorszył sprawę, mówiąc
nie musisz być bogaty, żeby mieć domek.

Ona chce to powiedzieć, jeśli jest to twoja rodzina
bogaty, nie potrzebujesz pieniędzy...

- Mamo! Przestań.
- Możesz żyć z spadku.

Znalazłeś swój stanik?

Skręciłem kostkę i musiałem odpocząć.

A kiedy mama, Nan i Jenny poszły
spacer, wyciągnąłem książkę z półki.

Naprawdę przez czysty przypadek.

Nazywa się „L'esprit de famille”

i jest podobny do Małych kobietek
które być może znasz.

Ten także opowiada o czterech siostrach.

To córki lekarza
mieszkający na obrzeżach Paryża.

Główna bohaterka, Pauline, ma szesnaście lat.

Książka zaczyna się od niej
rozpoczynając naukę w nowej szkole w Paryżu.

Tam spotyka dziewczynę o imieniu Bea
którego wujek jest artystą.

Pewnego dnia odwiedzają jego studio.

Jest inny niż wszyscy, których kiedykolwiek spotkała.

Patrzy jej w oczy
i rozmawia z nią, jakby była dorosła.

Mimo że jest znacznie starszy
i ma dziesięcioletnią córkę,

ona się w nim zakochuje.

Ona nikomu nie mówi
po prostu odwiedza go z Beą.

Aż do pewnego dnia, kiedy Bea zachorowała.

Wtedy zbiera się na odwagę
i odwiedza go sam.

A kiedy otwiera drzwi
i widzi, że jest sama,

zdaje sobie sprawę, że on czuje to samo
że czekał na jej przyjście.

A potem uprawiają seks.

I cóż...

Kiedy to przeczytałem, pomyślałem
Rozpoznałem coś w sobie.

Rodzaj tęsknoty.

Takie, które czułem już wcześniej, od dzieciństwa
ale nigdy nie rozumiałem.

I próbował trzymać się na dystans.

Ale teraz to poczułem
w całym moim ciele, na mojej skórze.

Potężne, mrowiące uczucie pragnienia
być zupełnie nagim obok kogoś.

I była jedna rzecz
w książce, która naprawdę mi się podobała.

Pauline miała długi, dzianinowy szal.

I ilekroć ona opuszczała jego dom, on to robił
owiń szalik trzy razy wokół szyi.

Zawsze trzy razy.

I zrobił to z taką... czułością
że się popłakałam czytając to.

Przeważnie dlatego, że było tak pięknie.

Ale także dlatego, że tak tęskniłem
przez jeden dzień, kiedy mi się to przydarzyło.

Minęło kilka miesięcy i chociaż tak się stało
pomyśl o tym tej wiosny i lata,

nie było już tak intensywne.

A kiedy po raz pierwszy poczułem powrót tęsknoty,
było już w połowie semestru jesiennego.

Jego intensywność
całkowicie zbiło mnie z tropu.

Może tak właśnie jest -
rzeczy dzieją się, kiedy najmniej się tego spodziewasz.

Cześć, mam na imię Johanna. Będę Twój
W tym roku nauczyciel języka francuskiego i norweskiego.

Trochę o mnie:

Nazywam się Johanna... tak jak już powiedziałem.

Studiowałem sztukę tkaniny na Akademii
sztuki, a także pracuję jako nauczyciel.

Spędziłem rok w USA, na Środkowym Zachodzie

gdzie pracowałem
na ekologicznej farmie orzeszków ziemnych przez sześć miesięcy.

To było dość nudne, więc się przeprowadziłem
do Nowego Jorku i dostał pracę w kawiarni.

Przez rok studiowałam też modę w Paryżu.

W porządku? Po prostu zapytaj
jeśli masz jakieś pytania.

Proszę podać swoje imię
i jeden zabawny fakt o sobie.

- Jak masz na imię?
- Aniu. Lubię farbować włosy.

- Ładny kolor. A ty?
- Nazywam się...

Nazywam się Josef i uwielbiam ćwiczyć.

Nazywam się Helene
a ja nie lubię czekolady.

- A ty? Jak masz na imię?
- Mam na imię Johanne i lubię... łososia.

Zapamiętam to.
To zupełnie jak mój, z literą E na końcu.

Jak masz na imię?

Nazywam się Johannes
i jestem nielegalny w 69 krajach.

Na początku nie mogłem tego pojąć.

To było takie przytłaczające.
Całkowicie dziwne.

Jakbym czuł jej obecność
w całym moim ciele.

Zacząłem jej szukać.

Dzień wydawał się kompletną stratą
gdybym jej nie widział.

I nie zajęło to dużo. Mały rzut oka
wystarczyło, żeby wprowadzić mnie w świetny nastrój.

- Cześć!
- Cześć.

Była bardzo miła i słodka
każdemu.

Ale nadal miałem wrażenie, że ona
poświęcił mi szczególną uwagę.

I od francuskiego
to jeden z moich najlepszych tematów,

nadawaliśmy na tych samych falach.

A nawet jeśli jej zajęcia
przeszło wszystkim przez głowy,

naprawdę się tym interesowała
Francuscy prezydenci np.

Udało mi się dotrzymać kroku
i podobało jej się to.

Nazwała mnie Jeanne
Francuski dla Johanne.

Réduire les trop grandes
inégalités de revenu

et twórcy edukacji i kultury?

Nie mówiła tak do nikogo innego.

Może dlatego zacząłem fantazjować
że lubiła mnie bardziej niż innych,

i że łączy nas szczególna więź.

Naprawdę tak się czułem.

Coraz częściej o niej myślałem.
Nie tylko w szkole, ale także w domu.

Było tak jak zawsze
z tyłu głowy.

Bez względu na kontekst
pojawiła się.

Ona była pierwszą rzeczą, o której pomyślałem
kiedy się obudziłem.

Wszystko podczas śniadania
Przyszło mi do głowy, co ona przeżywała.

Wyobrażałem sobie
że będzie jadła rogaliki.

Myślałem o niej, kiedy się ubierałem
również. Zastanawiałam się, co mogłaby założyć.

Próbowałem wybrać stroje
Myślałam, że chciałaby, a przynajmniej zauważyła.

Ponieważ zauważyłem
jej stroje, wiesz?

Miała piękny, niepowtarzalny styl.

Nosiła głównie wełniane swetry.

Zafascynowało mnie to, że potrafi nosić
wełna na jej skórze.

Zawsze to znajdowałem
tak niewygodne.

Ale widzieć, jak ją nosi
coś mi zrobił.

A kiedy podwinęła rękawy...

Ten punkt, w którym
rękaw zetknął się z jej skórą...

Widok tego
wywołał dreszcze na całym moim ciele.

Nie mogłem się doczekać, żeby tego dotknąć.
Zobacz, jakie to uczucie.

Ale chociaż czułem
wpływ, jaki to na mnie wywarło,

Nadal nie rozumiałem, co to było.

Czy to nie dziwne?

Chyba nie zdawałem sobie z tego sprawy
dopóki nie obudziłem się ze snu o niej.

Byliśmy w domku.

Byli inni, ale byli na zewnątrz.
W domku byliśmy tylko ja i Johanna.

Drzemałem się
sofę, ale mnie nie było

śpię, bo ja
czuł jej obecność.

Położyła się blisko mnie.

Czułem jej kolano między moimi.
Objęła mnie ramieniem.

I otworzyłem oczy
i odwrócił się do niej twarzą.

I nagle
było tak, jakbyśmy byli nadzy.

Potem się obudziłem.

Moje ciało było ciepłe i dziwne
prawie tak, jakbym miał gorączkę.

I poczułem się okropnie.

Jakbym zrobił coś strasznego.

Coś prawie zabronionego.

Utrzymywał się w moim ciele następnego dnia.

I martwiłem się, że ludzie to zauważą.

Że każdy mógł zobaczyć
o czym marzyłem.

Na szczęście pierwsze zajęcia nie były jej.
Mieliśmy choreografię.

Wykonywaliśmy małe codzienne czynności
związane z różnymi częściami naszej szkoły.

I pomimo tego, że czułem się nieswojo, tak było
tak zabawne, że na chwilę o tym zapomniałem.

Osiem, jeden i dwa
trzy i cztery.

Pięć, sześć, siedem, osiem
raz, dwa, trzy, cztery.

Pięć, sześć, siedem, osiem
raz, dwa, trzy, cztery,

pięć, sześć, siedem, osiem.

Ale później tego samego dnia, na jej zajęciach
Poczułem napływający wstyd.

Kiedy weszła
wydawało mi się, że patrzy prosto na mnie.

Jakby wiedziała wszystko.

Nie mogłem na nią patrzeć, po prostu próbowałem
dowiedzieć się, jak jej unikać.

Mimo że...
Nie tego chciałem, prawda?

Chciałem czegoś zupełnie odwrotnego.

Wtedy wydawało mi się, że wszystko
upadł.

Bez względu na to, jak na to patrzyłem
wszystko wydawało się niemożliwe.

I nawet nie udało mi się tego ukryć.

Muszę zapytać.
Anine i ja rozmawialiśmy o tym wcześniej.

Ostatnio wydawałeś się trochę nieobecny.

Dlaczego miałbyś o tym mówić?

Martwiliśmy się
zmagałeś się z czymś.

No cóż, nie ma nic.

- Znalazłem tę stronę internetową.
- Aniu, przestań.

Posłuchaj: istnieje wiele anonimowych linii pomocy
dla młodych ludzi w Norwegii

gdzie możesz z kimś porozmawiać.

Możesz także wypróbować aplikacje samopomocy, które to umożliwiają
pomóc Ci wyjść z trudnych sytuacji.

- Nie potrzebuję tego.
- Maia próbowała.

Tak? Dlaczego?

Jej matka brała udział w programie o metamorfozie domu
i nie mogła sobie z tym poradzić.

- Możesz spróbować.
- Na nią zadziałało.

Nie muszę ani nie chcę tego próbować.
Nic mi nie jest.

Wolisz, żebyśmy nie pytali?

Nie, to tylko...
Mam problemy ze snem, to wszystko.

- Mogą też pomóc w zasypianiu.
- Podobnie jak aplikacje do spania.

Nie mogłem im powiedzieć. Co bym powiedział?

Że się zakochałem?

I wtedy przeszło mi to słowo
umysł, że dotarło do mnie, co to było.

Po prostu oszalałem
zakochany w Joannie.

To było okropne i cudowne
w tym samym czasie.

To wydawało się nie do pomyślenia.
Bo jest dorosła.

Ale taki był także artysta przedstawiony w książce.

I nie przeszkadzało mi to, kiedy to czytałem.

Im więcej o tym myślałem, tym więcej
Pozwoliłem sobie o tym fantazjować.

Czy rozumiesz
co próbuję powiedzieć?

Kiedy o czymś myślisz
wystarczająco długo,

to stopniowo
wydaje się mniej nierealne.

Te myśli chodzą mi po głowie
Bardzo chciałam komuś o tym powiedzieć.

Tak to jest być zakochanym.
Chcesz, żeby wszyscy wiedzieli.

Ponieważ to takie cudowne uczucie.

A przede wszystkim
Chciałem powiedzieć Johannie.

Leżę i myślę o
jak by zareagowała, gdybym jej powiedziała.

Najgorsze byłoby
gdyby nie rozumiała, co mówię.

Albo jeszcze gorzej;
żeby się roześmiała protekcjonalnie.

Sposób, w jaki śmieją się dorośli
kiedy dziecko powie coś uroczego.

Słyszeliśmy, że dzisiaj są Twoje urodziny
więc zrobiliśmy to dla Ciebie.

Dla mnie?

- Czy mogę to teraz otworzyć?
- Oczywiście!

- Sami to zrobiliśmy na drutach.
- To takie ekscytujące!

Nie zdawałem sobie sprawy, że to jej urodziny.

I robienie na drutach – widziałem ją
rozmawiam na ten temat z niektórymi uczniami.

Ponieważ jest artystką tekstylną
i robienie na drutach stało się modą.

Ale nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby...
bo nie interesowałam się robieniem na drutach.

Ale powinienem był się domyślić, że tak można
były sposobem na zbliżenie się do niej.

Nagle poczułem się jak wszyscy
był bliżej niej niż ja.

Czułem się całkowicie zagubiony.

Obwiniałem siebie
za to, że o tym nie pomyślałeś.

Ale ja nawet nie umiałam robić na drutach.

Musiałem się tego nauczyć
ale jak długo by to trwało?

Mama?

- Widzę, dokąd zmierzają...
- Mamo.

Jesteś na Zoomie, tak dla twojej wiadomości.
To nie jest dobry czas.

Mam tylko krótkie pytanie.
Czy możesz nauczyć mnie robić na drutach?

Przepraszam. Zapytaj swoją babcię.
Nie wiem, czy w ogóle mamy igły.

Musimy mieć druty!

Zdecydowanie nie mamy żadnej włóczki.
Możemy kupić trochę w przyszłym tygodniu.

W przyszłym tygodniu? Muszę się teraz uczyć!

Od lat nic nie robiłam na drutach.
Nie jestem odpowiednią osobą, żeby o to pytać.

- Nic nie wiesz!
- Porozmawiamy o tym później.

W ten weekend byłem w ciemnym miejscu.

Wyobrażałem sobie wszystkie rodzaje
strasznych scenariuszy.

Podobnie jak inni odwiedzający ją uczniowie
i wszyscy razem robili na drutach.

I że jako jedyny nie zostałem zaproszony.

Bardzo chore myśli.

Jak wiadomo pandemia
dotknęło nas przez cały ubiegły rok.

W następny poniedziałek
Byłem całkowicie wyczerpany.

Moja mama chciała, żebym został w domu
ale nie mogłem. Musiałem ją zobaczyć.

Nie mogłem znieść tej myśli
innych, którzy ją widzą, a nie ja.

Nie miałem żadnych jej zajęć
co również było okropne.

Nawet nie wiedziałem, czy była w szkole.

Czy masz jakieś przemyślenia
o tym, jak pandemia na nas wpłynęła?

Nie.

Potem zobaczyłem ją wchodzącą późnym wieczorem.
To było prawie antyklimatyczne, bolesne,

widzieć ją całą szczęśliwą i zadowoloną.

Na co się patrzysz?

Byłem zagubiony.
Miałem wrażenie, że tracę rozum.

Podczas ostatniej przerwy
Nie mogłem już tego znieść.

Poszedłem do pokoju nauczycielskiego.
Musiałem z nią porozmawiać.

Musiałem jej wszystko powiedzieć
Planowałem jej powiedzieć.

- Czy widziałeś dzisiaj Johannę?
- Tak, ale ona jest teraz na spotkaniu.

OK.

Więc to brzmi
będziesz zastępcą.

Ale kiedy tam stałem, ja…

Kiedy leżysz w łóżku
wyobrażanie sobie rzeczy,

zapominasz
że rzeczywistość często jest zupełnie inna.

Szukasz kogoś?

Że światła są inne.
Że inni ludzie są obecni.

To słowa, które zaplanowałeś
nie da się wyrazić

w środku popołudnia
w zwykłej szkole w Oslo.

W rzeczywistości nie ma na to miejsca.

W tym tygodniu nie poszłam do szkoły.
Moja mama myślała, że jestem chora.

I w pewnym sensie tak.
Prawie nie mogłem jeść ani spać.

Właśnie leżałem w łóżku i myślałem o niej.

Wpatrywałbym się w zdjęcie
Potajemnie zabrałem ją na zajęcia.

W jednej chwili wyobraziłem sobie ją odwiedzającą mnie
płacze i mówi, że za mną tęskniła.

I przyciągnąłbym ją do siebie
i pociesz ją.

I wyobraziłem nas sobie jako parę.

Zakupy, trzymanie się za ręce
wakacje w Hiszpanii.

Ale za następną minutę
wszystko wydawało się beznadziejne.

A ja po prostu tam leżałam i płakałam.

W tym momencie
Postanowiłem z nią porozmawiać.

Znalazłem jej adres w Internecie
ale nigdy nie byłem w tej części miasta.

I długo błąkał się po ulicach
zanim znalazł jej budynek.

Czułem się, jakbym rzucił się z urwiska.

Albo zostałbym ocalony,
i wszystko byłoby w porządku.

Albo całe moje życie by się skończyło.

Od tego czasu minął rok
i w pewnym sensie to w porządku, że to już koniec.

Teraz rzadko o niej myślę.
A kiedy to robię, są to szczęśliwe myśli.

Bo było tak miło.
Bardzo bolesne, ale przede wszystkim cudowne.

Dlatego to zapisałem.
Aby zachować to przy mnie.

Wiem, że nigdy tego nie zapomnę
ale wspomnienia się zmieniają, wiesz.

Tak myślałem, jeśli znajdę właściwe słowa
opisać dokładnie tak, jak było,

Mógłbym to uchwycić i utrwalić.

Coś, co mogę potrzymać
na zawsze w mojej dłoni.

Dlatego nie chciałem
do przechowywania go w chmurze.

Chciałem mieć to przy sobie
blisko mojego ciała.

Na początku trzymałem to na komputerze Mac.

Wtedy wpadłem na pomysł, żeby to zapisać
pendrive, który Jenny dała mi na Boże Narodzenie.

Co jest teraz moim najcenniejszym
posiadanie na świecie.

Nadal.

Bo nadal tak jest.

Pomimo moich obaw, czułbym się inaczej
kiedyś pozwolę komuś innemu to przeczytać.

Nie powiedziałem tego żywej duszy, prawda.

Z czego byłem zadowolony.

Ale potem, kiedy bolało najbardziej,
czułam się bardzo samotna, trzymając to dla siebie.

Więc zdecydowałem się pokazać
Nan, co napisałem.

Jest bardziej otwarta niż mama.

A jednak żałowałem
jak tylko ją zapytałem.

A kiedy poszedłem z nią porozmawiać
Byłam na siebie zła,

przekonany, że wszystko zrujnowałem.

Uwielbiam te kolory.
Czy robiliście sami podobny szalik?

Nie, nie.
Mam tylko ten, który mi kupiłeś.

Nie ma nic złego w posiadaniu dwóch.

Nigdy tego nie noszę.
Dla mnie jest o wiele za ciepło.

- To nie są moje kolory.
- Rozumiem.

Ale to jest piękne.
Naprawdę.

Czy to właśnie napisałem?

- Wydrukowałeś to?
- Tak...?

- Czy mogę otrzymać wydruk później?
- Tak, oczywiście.

- Nie wydrukowałeś więcej kopii?
- Nie.

Nie chcę, żeby ktokolwiek inny to czytał.

A pendrive, masz go?

Oto jest.

Nie powiesz czegoś?
Czytałeś to?

Przeczytałem to.

Zastanawiam się, jak się teraz masz?
To było takie smutne.

Nic mi nie jest.

Masz już dość? Nie jesteś już zakochany?

Nadal nie masz z nią kontaktu?

Nie widziałem jej od wieków.

- Ona już nie uczy w mojej szkole.
- Rozumiem.

Tylko pytam.

Co o tym myślisz?

- O tym, co napisałeś?
- Tak, o całej sprawie.

- Nic nie mówisz.
- Nie wiem co powiedzieć.

Napisałeś to dla siebie, prawda?
Jako sposób przetwarzania?

Tak... napisałem to, ponieważ
Nie chciałam, żeby to zniknęło.

Chciałem to zatrzymać.

Aby móc zachować to przy sobie na zawsze.

To znaczy, to było...

To najpiękniejsza rzecz
kiedykolwiek doświadczę.

Mimo to część mnie chciała
ktoś inny może o tym wiedzieć.

Ponieważ nie miałem nikogo
podzielić się tym z kimś.

I to było dość samotne.

Kiedy dzieje się coś naprawdę okropnego
albo dzieje się coś cudownego,

chcesz się tym z kimś podzielić.

Rozumiem całkowicie.

Cieszę się, że zaufałeś mi i przeczytam to.

Ale myślę, że...
Znasz mnie, jestem poetą.

Czy rozważasz taką możliwość
przekształcenia tego w książkę?

Czy dlatego mnie chciałeś
przeczytać to? Aby ci pomóc?

Nie. Zapytałem cię, ponieważ
Nie miałem nikogo innego, kogo mógłbym zapytać.

I myślałem, że możesz być tym jedynym
który nie zareagowałby na to źle.

Bądź naprawdę zszokowany lub zły.

Nie, wcale nie, kochanie.

Nie zszokowało Cię to?

Nie... Zszokowany?

No, może trochę.

To była dość szokująca lektura.

- Ale nie jesteś mną rozczarowany?
- Nie, ani trochę.

Ale...

Johanne, musisz
pokaż to swojej mamie.

Nie, nie mogę.
Co sprawia, że tak mówisz?

Musisz.

- Jeśli tego nie zrobisz, ja będę musiał.
- Nie. Nie możesz tego zrobić!

- Ona się wścieknie!
- Słuchaj, kochanie.

Być może porozmawiam z Kristin
jeden, dwa, pięć, dziesięć razy w tygodniu.

Trzymaj to przed nią
czułoby się dla mnie bardzo niekomfortowo.

W końcu to twoja matka. Zrobiłbym to
czuję się, jakbym działał za jej plecami.

Nie tak to robimy
w naszej małej rodzinie.

Czy chcesz, żebym z nią porozmawiał?
Mogę ją poprosić, żeby to przeczytała.

Więc musisz obiecać
nie dawać jej kopii.

- Może to przeczytać tutaj.
- I oddaj mi to później.

- I usuń wszystkie kopie ze swojego komputera.
- Obiecuję.

To wszystko było pomyłką.

No cóż, nie do końca. To było ogromne
ulgę, że w końcu mogę to z siebie wyrzucić.

I zdaję sobie sprawę
że muszę pozwolić mamie to przeczytać.

Ale wciąż o tym myślę
jako początek końca.

Jeśli można tak powiedzieć.
No właśnie, koniec czego?

Myśli i sny mogą być cudowne.

Mogą zawierać
wyglądać i być, jak chcesz.

Pod warunkiem, że zachowasz je dla siebie.

W chwili, gdy wpuścisz innych,
wszystko się rozpada i zmienia.

I tak się stało.

Po tym, jak mama to przeczyta
wszystko przyjęło inny obrót.

- Co o tym myślisz?
- Jest mi smutno.

Ona nigdy nie powiedziała ani słowa.
Nie wiem, czy mam się złościć, czy co.

- Potrzebuję wody.
- Jogurt?

Nie, dziękuję. Może kawa.

Czy przeczytałeś całość?

Ja tylko...

Nie mogę uwierzyć, że tego nie zrobiłem...

widzisz to lub zauważyłeś cokolwiek.

- Nie miałeś pojęcia, prawda?
- Nie przed przeczytaniem tego.

- Wiedziałem, że coś jest na rzeczy, po prostu...
- Nie spodziewałeś się tego.

Naprawdę tego nie zrobiłem.

- Czy możesz ściszyć muzykę?
- Zrób to sam!

Tak często...

Kiedy myślę o Johanne, często...

wyobraź sobie ją, gdy była mała.

Ale ona nie jest już dzieckiem
to pewne.

Ale kiedy to przeczytałem,
z tymi wszystkimi intymnymi opisami...

Wyobrażając sobie jednocześnie dziecko...

To bardzo zagmatwane.

- Dość pikantnie.
- Można tak powiedzieć.

O czym myślisz?

Nie wiem.

Muszę zadzwonić do szkoły.

Lub zgłoś szkołę policji.

Może zgłosić nauczyciela?
Jak myślisz?

Najpierw muszę porozmawiać z Johanne
i dowiedzieć się, co naprawdę się wydarzyło.

- Wszystko tam jest.
- Czy jednak tak jest?

Ile jest prawdy
a ile jest właśnie wymyślone?

Można to zinterpretować
jak coś sobie wyobrażałem.

Ale trudno mi w to uwierzyć
kiedy jest tak napisane...

Jak możesz pisać coś takiego
chyba że tego doświadczyłeś?

To takie szczegółowe.

Jej opisy ciała nauczyciela...

Musiała... widzieć ją nago.

Też tak myślałem.
Ale może to być także narzędzie literackie.

Wiesz, ta dwuznaczność.

Opuszczanie czytelnika
zastanawiać się, czy tak się stało,

lub czy to wszystko jest po prostu
w głowie głównego bohatera.

Dlatego jest to dla mnie tak intrygujące.

Mam na myśli, że jestem czytelnikiem.
To bardzo wciągające.

Niektóre z tych fragmentów
są nie z tego świata, prawda?

To jest bardzo dobrze napisane.

Czasami prawie o tym zapominałem
że chodzi o Johanne.

- Naprawdę?
- Tak.

Wcale tego tak nie czytałem.

Jeśli to prawda,
jeśli coś takiego rzeczywiście miało miejsce,

wtedy było to nielegalne
a Johanne jest ofiarą napaści.

Atak? Nie, nie mogę w to uwierzyć.

Ale nie możesz tego wiedzieć.

Jeśli możesz o tym pisać
coś w tym stylu,

z taką dojrzałością
i posługiwanie się takimi urządzeniami literackimi,

czy to nie oznacza, że jesteś
zdrowy na umyśle i panujący nad sytuacją?

Nic nie wskazuje na to, że tak jest
przeżył coś bolesnego.

Poza złamanym sercem
co może boleć jak cholera.

Napisała piękne
niezwykła historia miłosna.

I...

Tego tekstu nie napisała ofiara napaści.

Ma siedemnaście lat
nie jest w stanie ocenić...

Mam na myśli...
Mogła zostać zmanipulowana!

Uświadomienie sobie tego może zająć lata.
Trzeba to przetworzyć.

Napisała 95-stronicową historię

szczegółową analizę
własnego życia emocjonalnego.

Jeśli to nie powoduje przetwarzania,
Nie wiem, co jest.

Mówisz, że to niejednoznaczne.
Z czym się zgadzam.

Ale tę dwuznaczność można interpretować jako
próba ochrony zaangażowanych osób.

Johanne mogła chronić swojego napastnika.

Przestań. Odszedłeś
zupełnie zwariowałem, Kristin.

Być może słuchałeś
za dużo podcastów.

Napisała to dla siebie.
Po co kogokolwiek chronić?

Poprosiła nas o przeczytanie.
To może być wołanie o pomoc.

Daj spokój.
Chciała, żebyśmy to przeczytali jakiś czas później.

Powiedziała mi, że to napisała
aby zachować go takim, jaki był.

„Jak Dziewica Maryja” – powiedziała
„która zachowała tajemnicę w swoim sercu”.

Ale w przeciwieństwie do Dziewicy Maryi
chciała to napisać.

Aby mieć o tym materialne rozliczenie.

Jak... Jak rzecz.

- Coś ci się podoba?
- Tak.

Chcę to przeczytać jeszcze raz.

Bądź ostrożny. Powiedziała mi, że tak
najpiękniejszą rzeczą, jakiej doświadczyła.

Głupcy się spieszą
gdzie aniołowie boją się stąpać.

Czy mimo wszystko nie chciałeś kawy?

Jest już za późno.
Chcę wrócić do domu i przeczytać to jeszcze raz.

- Obiecałem, że ci tego nie dam.
- Upewnię się, że się nie dowie.

Powinienem był wiedzieć.
Myślenie o tym doprowadza mnie do wściekłości.

Gdybym to jednak był ja,
gdybym był na miejscu mamy,

Nalegałbym również, aby zabrać go ze sobą.
Dla niej to nie było czyjeś życie.

To był tylko plik papieru
z informacjami o jej córce.

Może nie powinienem tego pisać
na pierwszym miejscu?

Dlaczego musimy rozmawiać o fotografii
lub napiszesz o naszych doświadczeniach?

Czy to nie wystarczy
po prostu zatrzymać to przy sobie, jako pamiątkę?

Wspomnienie, które zapamiętasz
w dowolny sposób.

Ponieważ to co innego.

Wiedząc, że to przeczytali
Nagle przejęło mnie, co myślą.

Niezależnie od tego, czy uważali, że jest dobrze napisany
i co myślą o treści.

Pisałem różne rzeczy o sobie
o czym nie wiedzieli.

Nie wspominając
spora ilość treści seksualnych.

Są dość otwarci, ale nie
przyzwyczajony do słuchania ode mnie takich rzeczy.

Były też inne żenujące rzeczy.
Ponieważ sporo kłamałem.

Do mamy, mówiąc, że idę na zajęcia taneczne
kiedy faktycznie odwiedzałem Johannę.

Ale także Johannie.
Pierwszy raz tam poszłam,

Skłamałem.

Planowałem jej powiedzieć
byłem zakochany.

Ale kiedy tam dotarłem,
nie wydawało mi się to konieczne.

Ponieważ nigdy nie zapytała...
Tego właśnie się obawiałem.

Żeby się zastanawiała
co tam robiłem.

Ale ona po prostu mnie objęła i przyjęła.
Jakby się mnie spodziewała.

Lubię to
„Oczywiście, że powinieneś być tu ze mną”.

„Tutaj jest Twoje miejsce.”

I dokładnie tak się czułem.

Jej mieszkanie było takie ładne.

Chcesz filiżankę herbaty?

Czułem się, jakbym stał się kimś innym
kiedy tam wszedłem.

Albo... wydawało mi się, że się stałam
osobą, którą zawsze chciałam być.

Kolejna rzecz, która mnie powstrzymuje
od powiedzenia jej, co planuję,

w ten sposób do mnie mówiła.

Widziała, jaki jestem zdenerwowany
i założyłem, że chodzi o szkołę.

Więc w pewnym sensie się zgodziłem.

Powiedziałem jej różne rzeczy
to nie była do końca prawda,

ale nie były to zwykłe kłamstwa.

To były rzeczy, z którymi się zmagałem
w naszej grupie przyjaciół i tak dalej.

Po prostu czuję, że tak jest
tak duża konkurencja.

Że w końcu będziemy odgrywać te role
od którego nie potrafimy się uwolnić.

Czujesz, że to już koniec
w takiej roli...

I chociaż teraz widzę
że użyłem tego jako wymówki,

rozmawiam o tym z Johanną
nadal czułem się naprawdę dobrze.

Nie żebym się przechwalał, ale czuję, że odzwierciedlam
dużo więcej niż inni w mojej klasie.

- Że widzę cały obraz.
- Jasne.

A kiedy wyrażam swoje zdanie, czuję, że...

Że nie traktują mnie poważnie
albo popatrz na mnie, jakbym był głupi.

- I wtedy czuję się głupio.
- Hej, teraz...

Wcale nie jesteś głupi.

Hej...

Słuchaj, myślę, że to bardzo dobre
żebyś potraktował to poważnie.

Naprawdę musisz.

Jeśli nie traktujesz siebie poważnie,
inni też nie.

Nie...

I tylko dlatego
czasem poruszasz poważne sprawy,

Nadal możesz się wygłupiać, prawda?
Nie musisz wybierać ani jednego, ani drugiego.

Możesz być tym wszystkim.

Musiałem zostać przez trzy godziny.

Nie chciałem wyjeżdżać
ale robiło się późno.

A kiedy się żegnaliśmy,
Pochwaliłem jej sweter.

Powiedziałem jej, jak bardzo mi się to podoba
i że żałuję, że nie umiem robić na drutach.

A potem powiedziała, że może mnie uczyć.
I tak po prostu zgodziliśmy się.

Że wracam
i że nauczy mnie robić na drutach.

To było niesamowite.

Ale nie tak niesamowite
jak to, co wydarzyło się później.

Ponieważ wtedy... Cóż...

Złapała mój szalik
i owinąłem go wokół szyi.

To wydarzyło się tak szybko. Byłem bardzo zaskoczony
że ledwo mogłem to zrozumieć.

A potem się przytuliliśmy.
Ale to nie było zwykłe uściski.

To znaczy... Była tak blisko mnie.

I czułem
nasze uda się stykają i...

Nie trwało to długo, ale myślę...

Jestem prawie pewien, że tak było
więcej niż zwykły uścisk dla niej.

Potem zacząłem tam chodzić.

Byłem w każdy poniedziałek
Opuściłbym zajęcia taneczne, żeby ją odwiedzić.

Czułem się trochę, jakbym się skradał.

Odkąd pomyślała moja mama
Byłam na zajęciach tanecznych,

Poszedłem objazdem obok studia tańca
na wszelki wypadek.

To dziwne, jak ta część miasta
przechodzi z jednego bloku do drugiego.

Z Ogrodu Botanicznego, gdzie Nan
spotyka się z przyjaciółmi na spacery i kawę,

do ulicy Motzfeldt
co jest jak wejście do innego społeczeństwa

gdzie ludzie lubią różne rzeczy
i mają wspólnotę w swojej wspólnej wierze.

W przeciwieństwie do nas.

Raz zapytałem mamę i babcię
dlaczego w nic nie wierzymy.

A mama powiedziała, że wierzy w miłość
demokracja i wolność słowa.

To zasmuciło Nan, ponieważ ona
wierzy w Boga i znajduje w nim pocieszenie.

„Wolność słowa nie będzie trzymać Cię za rękę
na łożu śmierci” – powiedziała.

Na końcu ulicy Motzfeldt
przechodzisz przez kwadrat.

W takim razie jesteś o rzut kamieniem
z dala od mieszkania Johanny.

Tutaj znajdziesz różnych ludzi.

Ludzie, którzy nigdy nie postawią stopy w
Ogród Botaniczny lub ulica Motzfeldt.

To takie dziwne.

Przechodzisz przez kładkę do twierdzy
kapitalizmu, jak powiedziałaby Nan.

Gdzie wyglądają ludzie
żyją i oddychają pieniędzmi.

Nie wiem, dlaczego Johanna tam mieszkała.

Była taka inna
od innych, którzy tu mieszkają.

To nie było jej mieszkanie.

Należał do kobiety, którą znała
która większość czasu spędziła za granicą.

Kiedy zapytałem, kim ona jest,
Johanna uspokoiła się.

W sumie byłem u Johanny dziewięć razy.

I za każdym razem miałem takie wrażenie
Znałem drogę trochę lepiej.

Tak jakbym za każdym razem posiadał go trochę więcej.

Cokolwiek to było,
czułem, że rosnę.

Jakbym zmieniał się w kogoś innego.

Zacząłem myśleć o innych słowach.
Łupek. Wełna. Woda.

Wszystko, co kojarzę z Johanną

to otworzyło mój świat
i uczyniłem moje życie większym.

Dobrze było tam być.

Po prostu przebywanie w tym samym pokoju
robiąc swoje.

Miałem wrażenie, że tak właśnie jest
być parą.

I naprawdę nauczyłam się robić na drutach.

Znałem podstawy.
Ale nic takiego.

Jak powiedziała Johanna:
To sztuka sama w sobie.

I opanować to
musisz to poćwiczyć.

To musi stać się pamięcią mięśniową.

Wrażliwość nabyta poprzez doświadczenie
co na początku prawie boli.

Ponieważ jest to niezręczne i niezdarne
ale wtedy...

kiedy to otrzymasz
masz to na całe życie.

Często myślałem o tym, jak bezpiecznie się czułem
będąc tam.

Nie potrafię czytać w jej myślach, ale myślę
ona też lubiła mnie tam mieć.

To znaczy, musiała.

Ponieważ czasami miałem takie wrażenie
nie chciała, żebym odchodził.

Siedziała naprawdę blisko mnie.

I wydawało mi się, że
właśnie mieliśmy się... cóż... pocałować.

Im więcej ćwiczysz,
tym lepszy się staniesz.

Ale potem się odsunęła
jakby nic się nie stało.

Ale widziałem, że mnie lubiła.
Tyle mi powiedziała.

Że uważała, że jestem wspaniały.

Co mnie dość zdenerwowało.

Innym razem miałem wrażenie, że
bawiła się ze mną.

Ale to w pewnym sensie czyniło go bardziej wyjątkowym.

Nie dokuczałbyś
ktoś, kogo nie lubiłeś, prawda?

Ona nie jest tak stara jak mama.
Ale jednak dorosły.

Przypomina mi jednego z moich kuzynów
kto ma dwadzieścia lat. Mają tę samą skórę.

Niezwykle miękki.

Więc... to się po prostu wydawało
całkowicie przytłaczający.

Po prostu na nią patrzę
doprowadziłoby mnie do szału.

Jedyna rzecz, której chciałem
było jej dotknąć.

Za każdym razem doprowadzało mnie to do szału
Wyszedłem, nie robiąc tego.

Znam ją i ją
znajomi testowali porno.

Rozmawiałeś z nią?

Nie. Czytałem to ponownie wczoraj,
i ona jest dzisiaj w szkole.

Kiedy wczoraj przeczytałem to ponownie,
Byłem taki...

Zacząłem myśleć
o innych rzeczach, takich jak ja.

To takie dobre!
Nie miałam pojęcia, że potrafi tak pisać.

Bardzo mnie poniosło
że zapomniałem, że czytałem o Johanne.

- Dokładnie to powiedziałem wczoraj.
- Zrobiłeś?

Naprawdę mogę utożsamić się z tym, jak to było,
będąc tak zakochanym,

i czułość, którą czułam
dla kogoś innego. Bardzo mi tego brakuje.

myślałem o
wszyscy ludzie, z którymi spałem...

Te wszystkie cudowne, ciepłe ciała
które nie są już częścią mojego życia.

- Spałeś z tak wieloma?
- Tak.

Myślę, że bardziej niż ty.

Jezu, zadebiutowałem
w wieku czternastu lat.

Mam na myśli seksualność.
I jako pisarz, kiedy miałem trzydzieści jeden lat.

Być może ten pierwszy był trochę za wcześnie.
To drugie zdecydowanie za późno.

Muszę przyznać, że trochę popłakałam...

po przeczytaniu. To było po prostu...

- Poczułem się trochę staro.
- Jezu, nie jesteś stary.

Gdybyś był stary,
Już dawno byłbym martwy.

– zapytałem Johannę
gdyby chciała, żebym to przeczytał

żeby poznać moją profesjonalną opinię na ten temat.

- Z zamiarem opublikowania go?
- To była moja pierwsza myśl.

Ale co...

Myślisz, że to może być książka?

Byłem gotowy zadzwonić do mojego wydawcy
i poproś ją, żeby na to spojrzała.

Nie mogli odmówić
coś tak fantastycznego.

- Ale to się nie dzieje.
- Dlaczego nie?

To nie było pisane do publikacji,
sama to napisała. To jej życie.

To nie byłoby mniej jej życie
gdyby to opublikowała.

Nie byłoby!

Po prostu głośno myślę.

Wczoraj powiedziałeś, że była ofiarą
nadużyć, a teraz chcesz to opublikować?

Zareagowałem instynktownie. Teraz to widzę
jako mały feministyczny klejnot tekstu.

Pojechałeś szybko
od ataku do feminizmu.

Musisz mi pomóc się tu dostać.

Czy jest walka wewnętrzna
dzieje się w Twojej głowie?

Nie możesz tego zrozumieć, bo...
Och, czy to siostry Brontë?

Czy polujesz na grzyby?
Jakieś szczęście?

Jest trochę późno w tym roku.
Znaleźliśmy trochę.

Kurki lejkowe, już zamrożone!

- Zaczynamy!
- Czy nie robi się trochę ciemno?

Tak jest, ale będziemy szukać trochę dłużej.

- Nie będziemy cię zatrzymywać.
- Miłej zabawy!

Jesteś wobec mnie bardzo uprzedzony.

A co jeśli po prostu pomyślę
powinniśmy wykorzystać nasze zasoby?

Nawet fakt, że używasz
słowo „zasoby” sprawia, że...

Wtedy równie dobrze mógłbym milczeć,
jeśli sprzeciwiasz się słowom, których używam!

Wiesz, pamiętam to bardzo wyraźnie.

Czy pamiętasz?
kiedy widzieliśmy Flashdance wieki temu?

To pierwszy raz
Pamiętam, że czułem się głupio.

Bo miałem inne zdanie niż Ty.
Uwielbiałem ten film. Miałem dziesięć lat.

A ty to rozerwałeś, jakby było najgorsze
film, jaki kiedykolwiek powstał, zbrodnia przeciw ludzkości.

Cóż, to był okropny film.
Kristin, proszę, posłuchaj mnie.

Pochodzę z pokolenia, które było obecne
barykady sprzed okresu dojrzewania,

walcząc o równe prawa.

Więc kiedy chciałeś
żeby obejrzeć Flashdance, pomyślałem:

Fantastycznie!
Wreszcie film o spawarce.

Otaczali ją mężczyźni,
ale ona jest zupełnie niewzruszona.

Niech żyje równość!

Ale nie o tym był ten film.

Chodziło o nią
chcąc być seksowną tancerką.

Miała jedynie służyć jako wzmocnienie

seksistowski stereotyp kobiety
z którym tak ciężko walczyliśmy!

Czy nie widzisz, że ten film był
gigantyczne rozczarowanie i reakcja

za wszystko, na co tak długo pracowałem!

Powtarzałeś to wielokrotnie!
Ale bardzo mi się to podobało. Miałem dziesięć lat!

Chciałem tylko tańczyć.
Mogłeś pozwolić mi zaznać tej radości!

Szczerze mówiąc! Nie dostałem ci ścieżki dźwiękowej?

Ale nie mogłem się tym cieszyć!

Okradłeś mnie z tej radości
dając mi poczucie, że niesłusznie to lubiłem.

Może to była dobra rzecz
Okradłem cię z tej radości.

To nie w porządku
cieszyć się czymś tak złym!

To prawie jak te masowe wiece

zorganizowali się naziści
kiedyś w Norymberdze.

Jestem pewien, że było bardzo zabawnie.
Jestem pewien, że ludzie je pokochali.

- To takie głupie.
- Ale muszę mieć prawo to krytykować!

- Dobra, weź Flashdance.
- Dlaczego nie mogę tego krytykować?

Możesz to zinterpretować
jako opowieść o mobilności społecznej, prawda?

Już się sprawdziła
w pracy zdominowanej przez mężczyzn, a teraz...

Nie mogę przestać myśleć
straciliśmy coś z waszym pokoleniem.

Jesteś strasznie krótkowzroczny.

Powinienem mieć możliwość powiedzenia
że uważam, że to wspaniała książka.

- Naciśnij to. Czy światło jest włączone?
- Nie.

- Podnieś to.
- Łatwiej powiedzieć, niż zrobić.

- Czy ktoś tam jest?
- Czy jest włączone?

Tam! Cześć!

- To siostry Brontë.
- Czy wiesz, gdzie jest ścieżka?

Stoimy na tym.

- Czy możemy iść z tobą na parking?
- Oczywiście.

Czy ktoś boi się ciemności?

Trochę. Czytam sobie na głos wiersze.
To daje mi siłę.

„Nie ma innej siły
niż wewnętrzna siła.”

– I to pochodzi z zewnątrz.
To od Ekelöfa.

„I jak magiczne imię
dali ci rodzice

aby chronić Cię przed ciemnością
i brak siebie,

aby Cię wyróżnić
z tysiąca prawie identycznych jak ty.

A jednak jesteś równie bezimienny
jak noc i ciemność.

„Tak naprawdę jesteś nikim”.

„Tak naprawdę jesteś nikim”.

Czy byłeś?
przez cały czas na zajęciach tanecznych?

Tak.

Czy to moje?

Tak.

Miałeś to tam przeczytać.

- Czy to jedyny egzemplarz?
- Tak.

To jest moje.

Jak się trzymasz?

Przepraszam za...

okłamuję cię.

Cały czas byłem u Johanny

i powiedziałem ci, że jestem
z Jenny lub na zajęciach tanecznych.

To w porządku.

Chodź tutaj.

Jest w porządku.

- Nie jesteś zły?
- Nie, nie jestem zły.

Dlaczego miałbym być zły?

To takie cudowne, Johanne.

To takie cudowne, co napisałeś.

Wszystko przez co przeszedłeś
o którym nic nie wiedziałem...

Ale muszę zapytać.
Wszystko co napisałeś:

Czy to prawda?

Chodzi o mnie. Chodzi o moje życie.

- Ale czy to prawda?
- Co masz na myśli?

Czy wydarzyło się coś, czego nie chciałeś?

Tak!

Ona mnie nie chciała!

Spodziewałeś się, że skończymy razem?

Tak!

Drugi i ostatni raz, kiedy tu widziałem,
byliśmy tak blisko.

I jestem pewien, że tego chciała
tak samo źle jak ja.

Siedzieliśmy tam
rozmawiać i robić na drutach od wieków.

W domu Johanny zawsze było bardzo ciepło
jakby wszystkie grzejniki były włączone.

Podobało mi się
bo w domu zawsze jest trochę zimno.

Ale...
Upał również sprawił, że poczułem się senny.

I zamiast sugerować, żebym poszedł do domu,

Johanna powiedziała, że mogę
zdrzemnąć się na sofie.

Podczas gdy ona robiła herbatę.

Więc po prostu tam leżałem
i podążałem za nią wzrokiem.

Kiedy ona chodziła po mieszkaniu.

I to było takie cudowne.

Ponieważ w tym właśnie momencie
czułem, że tam należę.

I byłem przekonany
że ona też była we mnie zakochana.

Czujesz to, prawda?
W twoim ciele?

Kiedy ktoś nie chce, żebyś odszedł.

To nie ulega wątpliwości.

Czujesz to...

na Twojej skórze i w Twoim ciele.

Jak wszystko drży
i rozpada się.

I widziałem, że ona czuła to samo.

To był pierwszy raz
byliśmy całkowicie...

W pewnym sensie stopiliśmy się razem.

Ale...

O co chodzi?

To nic.

Czy coś się stało?

Jest tak wiele rzeczy w życiu, których pragniesz
podzielić się z kimś, ale nie możesz.

Możesz mi powiedzieć.

Jesteś taki słodki.

W pewnym sensie to uczucie
znasz mnie lepiej niż...

ludzie, których znam od lat.

Ale pewnych rzeczy po prostu trzeba...

Z którymi musisz sobie poradzić sam.

Myślę, że najlepiej będzie, jeśli wyjdziesz teraz.

- Jesteś pewien?
- Tak, jestem.

Potrzebuję trochę czasu dla siebie.

Nie wiedziałem, co robić.
Nie chciałem wyjeżdżać.

Chciałem tylko...

Chciałem ją tylko potrzymać.

Była bardzo zrozpaczona.
I byłem tak samo zrozpaczony.

Obydwa, bo widziałem
jak bardzo cierpiała,

ale także dlatego
Nie byłem w stanie jej pomóc.

To było okropne.

Wysłałem jej wiadomość zaraz po wyjściu

mówiąc, że o niej myślę
z mnóstwem serc.

Powiedziała, że może do mnie zadzwonić w każdej chwili i tyle
była moją ulubioną osobą na świecie.

To było takie okropne, ponieważ...

Kiedy tam byłem,
czuliśmy się, jakbyśmy byli parą.

Potem, niespodziewanie, wszystko się skończyło.

Nigdy czegoś takiego nie czułem, mamo.

Ale potem odpowiedziała na moje SMS-y.

Powiedziała, że bardzo by jej się podobało, gdybym tam był
i chciał, żebym wrócił następnego dnia.

Jednak następnego dnia odwołała spotkanie.

Powiedziała, że coś wypadło.

A następnego dnia tego nie zrobiła
pojawiła się w szkole, więc zadzwoniłem do niej.

To było naprawdę miłe.
Cieszyła się, że zadzwoniłem.

Przyszłaby
z dolegliwościami żołądkowymi i potrzebował odpoczynku.

A ona też miała okres,
więc była trochę...

Trochę poniżej pogody.

W międzyczasie dużo wysyłaliśmy wiadomości.

Słowa zachęty i takie tam.

Napisałem: „Wyzdrowiej, kochanie”.

Ale pamiętam też, że pisałem,

– Zależy mi na tobie.

Od razu tego pożałowałem.

Ale ona od razu odpowiedziała:

mówiąc, że jej też na mnie zależy,
towarzyszy mnóstwo serc,

powiedział, że czuje się dobrze
wiedzieć, że się nią opiekuję.

A ja odpowiedziałem, że mogę do niej przyjechać
gdyby w czymkolwiek potrzebowała pomocy.

Albo gdyby chciała, żebym dla niej gotował.

Ale tego nie zrobiła.

To było tuż przed Wielkanocą.

I pojechaliśmy do domku na Wielkanoc.

A potem też zachorowałem.
Byłem zdruzgotany.

Nie mogłem zrozumieć
dlaczego mi nie odpisała.

No cóż, odpowiedziała
ale mówił bardzo krótko.

Powiedziałem jej, że jestem w domku
i zapytała, jak się czuje.

Powiedziałem jej, że też jestem chory.

Na co odpowiedziała
„Biedactwo, wyzdrowiej wkrótce”.

I odpisałem
„Wy biedaczki, my, biedaki”.

Wyobrażałem sobie, że razem chorujemy.

Mimo że byliśmy osobno.

Wysłałem jej zdjęcie pewnego słonecznego dnia.

A potem odesłała mi zdjęcie.

To było ona i dziewczyna.

Byli na spacerze po mieście.

Nie powiedziała, że jest lepsza
więc byłem po prostu zaskoczony.

Zacząłem ją sobie wyobrażać

robić różne rzeczy i spotykać się z ludźmi,
beze mnie.

Miałem wrażenie, że się od siebie oddalamy.

Więc wysłałem jej wiadomość
mówiąc, że tak się czułem.

A ona tak odpowiedziała
Nie powinienem się tym martwić.

Potem wysłałem jej zdjęcie
mojego dziergania.

Zapytałem ją, czy może mi w tym pomóc.
Na co ona odpowiedziała: „Oczywiście”.

Napisała: „Oczywiście!”,
z wykrzyknikiem i uśmiechami.

Tak planowaliśmy
że odwiedzę ją w następny wtorek.

To była wielka ulga widzieć ją ponownie.

Tak dobrze cię widzieć!

Na początku wydawało mi się, że
nic się nie zmieniło

od kiedy ostatni raz się widzieliśmy.

Jakbyśmy rozpoczęli tam, gdzie skończyliśmy.

Ale przecież to nie było to samo.

Była inna. Była bardziej...

niespokojny i głupi.

Tutaj jest tak inaczej.
Czy coś zmieniłeś?

Nie, właśnie pozbyłem się wszystkich śmieci.

I zachowała
opowiadając dowcipy, których nie zrozumiałem.

Może sobie ze mnie żartowała
wysyłając jej tyle SMS-ów na Wielkanoc.

No cóż, wcale mnie nie drażniła
ale wrażenie pozostało

że uważała, że przesadziłem.

Ale najdziwniejsze było to, że ona...

była bardzo zajęta sprzątaniem
że na mnie nie spojrzała.

Dużo mówiła
po prostu na mnie nie spojrzała.

Jej mowa też wydawała się niespokojna
trochę ciepły i ożywiony.

Może trochę.

Jak to czasem bywa.

Kiedy coś jest nie tak lub Cię niepokoi,
i próbujesz udawać, że wszystko jest w porządku.

Niezupełnie tam jesteś.
I ona też nie była.

Nie powiedziałeś?
twoja babcia też robi na drutach?

Potem zadzwonił dzwonek do drzwi
i pospieszyła do drzwi.

I to była inna kobieta.

Na początku myślałem, że to kobieta
ze zdjęcia, które wysłała mi na Wielkanoc.

Ale tak nie było.

I widziałem
że Johanna wiedziała, że nadchodzi.

Że została zaproszona.

Ona też się tak zachowywała.

Sposób, w jaki weszła do mieszkania.

Jakby jej wcześniej tam nie było.

Jakby została zaproszona
na kolację czy coś.

Ubrany i z makijażem.
Wyraźnie została zaproszona.

- Zapomniałem, że mieszkasz w atelier.
- Zawsze tak robię.

To jest Johanna.
To jedna z moich uczennic.

Joanna i Joanna. To urocze.

To jest Frøydis.

Nie jestem pewien, jak cię nazwać.

Czyż nie jestem też swego rodzaju studentem?

Frøydis studiuje na Akademii.
Ten sam kurs, który zrobiłem.

Dajesz jej prywatne lekcje?

Nie, po prostu pomagam jej w robieniu na drutach.

Ale Johanne właśnie wychodziła.
Założę coś innego.

- Masz ochotę na lampkę wina?
- Chętnie jeden.

Johanna jest naprawdę dobra w robieniu na drutach.

Ma mnóstwo cudownych swetrów.

- Masz tyle cudownych swetrów!
- Dzięki!

Czy ty... Jesteś w szkole średniej, prawda?

Uch... tak.

Mówiłem ci, że była w mojej klasie.

O tak, zgadza się.

Johanna była także moją nauczycielką.

Jest nas więcej.

Kocham twoje włosy.

Chciałabym mieć takie włosy jak Twoje.

- Potrzebujesz pomocy w czymś?
- Nie.

Poczułem się tak głupio. Jak dziecko.

Sposób, w jaki dotknęła moich włosów.

Była taka podła
taki protekcjonalny.

Ja tylko...

Właśnie wyszedłem bez słowa.

Poczułem, że właśnie wtedy umarła część mnie.

Czy kiedykolwiek się tak czułeś?
Poczułeś się zupełnie bez życia?

Ale musisz dalej żyć?

Na co wygląda
tyle samo niemożliwe, co bezsensowne.

Bo bez niej nic się nie liczy.

Zdaję sobie sprawę, że to było bolesne, ale...

Wszystko będzie w porządku.

Znajdziesz kogoś innego.

Chcę jednej miłości.

Nie inny.

To była właściwie ulga.

Nie musisz już tego ukrywać przed mamą.

Ale to oznaczało
to, co napisałem, nie było już tajemnicą.

Co mnie stworzyło
mniej boi się przekazać to dalej.

Kiedy mama i babcia zasugerowały
pokazując to redaktorowi Nan,

bez zobowiązań,
to było tylko ekscytujące.

- Kiedy to było?
- To było jesienią ubiegłego roku.

My, publiczność,
stali na ścieżce,

i te kroki
były pełne tancerzy,

i był ten złoty blask.

Co dało mi do myślenia, wiesz,

Drabina Jakuba z Biblii.

Jakub śnił, że widział
gigantyczna drabina prowadząca do nieba.

Była ta wewnętrzna tęsknota.

– Tęsknota za Bogiem.
- Tak, być może!

Jakikolwiek Bóg może być.

Co ludzie sobie wyobrażają
i długo jest bardzo zróżnicowane,

ale to było naprawdę seksowne.

A jednocześnie
było to dziwnie podnoszące na duchu.

Myślę, że było to spowodowane
całkowity brak próżności tancerzy.

Oni... po prostu wyglądali jak normalni ludzie.

Myślę, że wszyscy na widowni...

Myślę, że poczuli się pocieszeni.

I to...
Zwróć uwagę na to przejście...

To było to samo uczucie, które miałem
kiedy czytałem książkę twojej wnuczki.

Uszczęśliwiło mnie to.

Moje życie nagle wydało mi się takie proste.

Poczułam potrzebę wyjścia na zewnątrz,
być bardziej obecnym w świecie.

To wspaniale.
Niewiele książek wywiera na nas taki wpływ.

- Przynajmniej żaden z moich.
- Ale nigdy tak nie pisałeś.

Taka bezbronna i brutalnie szczera.
Bo pisząc w ten sposób,

tak szczery, taki prosty, bez żadnego
rezerwacje? To niesamowicie trudne.

To też dodaje mu... patosu.
Bo na pewno to ma.

Ale nigdy nie sprawia wrażenia lepkiego.

To po prostu miłe uczucie.

Zwroty zdań takie jak...

„Sekretna skóra”.
Jak ona na to wpadła?

Myślę, że ma to po mnie.
No cóż, nie ode mnie, ale od Larsa.

Gyllenstena. Od czasu do czasu go cytuję.

„Skóra ud, skóra brzucha,
skóra ramion, sekretna skóra..."

skóra piersi, skóra ramion, skóra ud...

Skóra brzucha na tle... jej skóry,
skóra na skórze, sekret po sekrecie...

„Dziury”.

Czasem to recytuję.
Więc myślę, że usłyszała to ode mnie.

Co z tobą?

Czy piszesz obecnie?

Być może mam w sobie jeszcze jedną książkę.

Ostatnio byłem...
Rzadko o tym myślałem...

Ale ostatnio stało się
tę paraliżującą myśl.

Kogo interesuje to co piszę?
Sam jestem ledwo zainteresowany.

Więc kiedy mówisz o tej szczerości,
piszesz tak o sobie...

Paraliżuje mnie ta myśl
że tak naprawdę nie przeżyłem zbyt wiele.

Po prostu żyję zastępczo
poprzez bohaterów moich wierszy.

Szkoda, że nie żyłem dłużej.

Zakochałem się bardziej. Spałam z większą liczbą mężczyzn.
Spałem z dużą ilością, dużą ilością...

Ale teraz jest już trochę za późno na żale.

Nan często opowiadała o tym wszystkim
wolałaby, żeby postąpiła inaczej.

Może pocieszeniem będzie to, że mogę
aby wyrazić swoje tęsknoty, swoje marzenia.

Bo jeśli to prawda, to co masz na sobie
umysł pojawia się w twoich snach,

Myślę, że Nan głównie śniła
o książkach, których nigdy nie napisała.

Jak również seks. I Bóg.

Jak sobie wyobrażasz, jak wygląda Bóg?

Nie wiem. Coś... bezpiecznego.

Myślę, że musiałby być Szwedem.

Blond, przyjacielska, naga Szwedka
siedzący na szczycie drabiny.

Nogi rozłożone, obnoszące się ze swoimi rzeczami
dla każdego zainteresowanego.

Hojnie się ofiarowuje.
To byłoby fantastyczne.

Potem napisz o tym. Jeszcze nie jest za późno.

Ale jeśli chodzi o Johanne,
dlaczego jej nie powiesz, powiedziałem

Chętnie usiądę i z nią porozmawiam.

Czy mogłoby to być coś, co byś opublikowała?

Absolutnie.

Proszę bardzo.

Czy myślisz, że spodobało się to Twojemu redaktorowi?

Nie wiem, naprawdę. Powiedziała coś miłego
rzeczy, ale czy to było...

- Na tyle, żeby chcieć to opublikować?
- Trudno powiedzieć.

Naprawdę nie
tyle o tym mówić.

Uważaj, jest strasznie gorąco.
Może powinnam dolać zimnej wody.

Myślę, że będzie dobrze.

Gdzie byłem? Och, tak.

Mogę ci dać jej numer,
i możesz do niej zadzwonić.

Jeśli chcesz zostać pisarzem.

„Pisarz”.

Cóż, jeśli chcesz zamienić to w książkę.

- Myślałam, że to książka?
- Jesteś przeciwny.

Nie jestem ani za, ani przeciw.

Ani, naprawdę.

Na początku nie chciałaś
kogokolwiek, kto to przeczyta. Nawet ja.

Mówiłeś, że to napisałeś
żeby zachować to dla siebie.

Prawie wpadłeś w histerię
kiedy wydrukowałem to do przeczytania.

- Co sprawiło, że zmieniłeś zdanie?
- Mówiłeś mi, jakie to było dobre.

Że zapomniałeś, że chodziło o mnie.
Że zwaliło Cię z nóg.

Czy ja to powiedziałem? Nie, naprawdę?

Zrobiłeś to! Ty też, mamo.

Powiedziałeś to.
Na pewno mi to powiedziałeś.

- Nigdy tego nie mówiłem!
- Zostaw mnie w tym miejscu.

Jedyne co powiedziałem...

było to, że piszesz naprawdę dobrze.
Gdybyś chciał, mógłbyś zostać pisarzem.

Ale Johanne, jeśli to zostanie opublikowane,
wiele osób to przeczyta.

Będą mieli swoje zdanie,
a otrzymasz krytykę i recenzje.

A recenzje mogą być ostre,
więc po prostu myślę...

- Martwię się, że się zagubisz.
- Nie martwiłbym się tym.

Myślę, że jest to historia, którą można powiązać
i myślę, że mogłoby się to całkiem nieźle sprawdzić.

Proszę, praktycznie widzę
znaki funta w twoich oczach.

- Co?
- Tak.

Myślisz tylko o zyskach.
Pierwszą rzeczą, o której pomyślałeś, były „pieniądze”.

- Nie myślę o pieniądzach!
- „Czy możemy to sprzedać?”

Myślę, że Johanne napisała dobrą książkę,
i powinniśmy potraktować to poważnie.

Stworzyła coś, co lubimy i my
trzeba pomyśleć co z tym zrobić.

Słuchajcie, to debiutancka powieść!

Być może nie sprzeda się w milionach egzemplarzy.

- Oczywiście, że nie.
- Dokładnie.

O mój Boże, jesteś taki uprzedzony.

Mówię tylko, że myślę, że to...

mogłaby stać się całkiem niezłą książką,

i taki, który może mieć szeroki oddźwięk.

Ale jeśli tak, to dlatego, że jest aktualny!

I dlatego, że jest to historia, z którą można się utożsamić.

To opowieść o przebudzeniu queer.
Osoby queerowe mogą być ważne.

- Dziwne przebudzenie?
- Właśnie o to chodzi.

Czy jestem queer tylko dlatego
Zakochałem się w Johannie?

Z pewnością tak to wygląda.
Ale powinieneś być dumny!

Dumny?

Właśnie dlatego ta książka jest tak ważna.

To istotny aspekt,
jeśli mnie zapytasz.

Ta książka może pomóc
młodzi ludzie, bo...

Prawda jest taka
każdy z nas...

Każdy z nas ma swoją historię.
Każdy ma swoją historię.

W tym sensie
nasze życie to potencjalne interesy,

ponieważ historie są tym, czego ludzie pragną,
lub czego potrzebują.

Musimy powiedzieć i usłyszeć
swoje historie.

Historie, które dodają nam odwagi,
komfort, podekscytowanie i radość,

które odzwierciedlają nasze życie.
Ludzie nie są aż tak różni.

Zmagamy się z wieloma tymi samymi rzeczami.

W ten sposób historie mogą nam pomóc
przepracuj sprawy i idź dalej.

Nie sądzisz, że to trochę oczywiste?

Tak! I to jest dobra rzecz.

Nauka opisywania seksu i seksualności
bez żadnych zastrzeżeń do czystości,

to coś, czego potrzebujemy.
Moim zdaniem.

Jezus.

Nagle to ja pcham
abyś wydał swoją książkę i to...

Nie próbuję...
To zależy całkowicie od ciebie, Johanne.

Trzeba to przemyśleć raz, dwa,
trzy i dziesięć razy, jak lubi mawiać Nan.

Ponieważ może to przerodzić się w wyboistą jazdę.

My też musimy się zdecydować
czy jest gotowa...

I musisz porozmawiać z Johanną.

- Musisz pozwolić jej to przeczytać.
- NIE!

- Tak, musisz.
- NIE!

Nie ma mowy!

Żaden wydawca tego nie dotknie
chyba że ona to przeczytała.

Ona i tak będzie mogła to przeczytać.
Nie masz wyboru.

Nie, to...

- Nie mogę.
- W takim razie ustalone.

Naprawdę uważam, że powinniśmy poczekać.
Masz dopiero siedemnaście lat.

Udowodniłeś, że umiesz pisać.
Teraz możesz napisać coś innego.

Albo możesz napisać o tym jeszcze raz,
gdy już będziesz miał trochę dystansu.

„Odległość”, nie chciałem odległości.

Naprawdę chciałem Johanny.
Nawet teraz.

Czułam to, kiedy mama wypowiedziała jej imię.

Tęsknota w żołądku.

Tego wieczoru jeszcze raz przeczytałem mój tekst.

Głównie z tego powodu.

I poczułem, że znów się rozpala
jak czytałem.

Miałem ochotę przeżyć to jeszcze raz.

I pomyślałem...

Może Johanna powinna
w końcu to przeczytam.

Aby wiedziała dokładnie, co czuję.

Pomyślałem, że może będzie pod wrażeniem.

Może zobaczy mnie w nowym świetle.

Napisałem o niej w miły sposób.

To był list miłosny
mniej więcej.

Może zrobiłoby to wrażenie.

I może za kilka lat, kiedy byłem
ponad dwadzieścia lat i publikowany pisarz...

Może gdybyśmy spotkali się ponownie...

zrozumie
że mieliśmy być.

Oto twoja książka.

- Jest bardzo dobrze.
- Dziękuję.

Po prostu nie mogłem stawić jej czoła.

Więc mama skontaktowała się w moim imieniu.

Zadzwoniła do Johanny i powiedziała, jak jest
i wysłał jej scenariusz.

I po tym, jak to przeczytała
umówili się na spotkanie.

- Nie poszłaś na bułkę cynamonową?
- Nie mogę tego zjeść sam.

- Oczywiście, że możesz!
- Och, trochę się rozlało. Przepraszam.

- W porządku.
- Zdarza się.

Cóż...
nie wiem...

Muszę przyznać,
Bałem się tego spotkania.

Masz? Dlaczego tak jest?

Nie wiem o czym myślisz.
Zamierzasz wnieść oskarżenie?

Opłaty prasowe? Nie, to...

- Albo wnieść oskarżenie przeciwko szkole?
- To było gorące.

Cóż, już widzę jak to może wyglądać.

Jakbym posunął się za daleko.

Nie powinieneś
bratać się ze studentami.

Ale na swoją obronę powiem, że nie jestem nauczycielem.

- Nie jesteś nauczycielem?
- Nie mam wykształcenia pedagogicznego.

Poszedłem do akademii artystycznej.
Właściwie jestem artystą wizualnym.

Co oczywiście nie jest usprawiedliwieniem.
Tylko słabe wyjaśnienie.

Muszę powiedzieć, że nie widziałem niczego złego
pozwalając Johanne mnie odwiedzić.

Ale po przeczytaniu...
Cóż, teraz...

Nie musisz się martwić
o tym, że wnosimy oskarżenia.

Rozmawiałem z nią.
Wiem, że nic się nie stało.

OK...
OK, to...

To wielka ulga to usłyszeć.

nie mam dzieci,
ale mogę sobie tylko wyobrazić

co bym zrobił, gdyby moja córka
napisał coś takiego.

Ale to bardzo... dojrzałe z twojej strony,
żeby to tak odebrać.

Tak, cóż...

Muszę przyznać, że dziwnie się to czytało,
bo nie miałam pojęcia, że Johanne tak się czuje.

Na pewno musisz mieć?

- Nie.
- Ale, mam na myśli...

Kiedy to przeczytasz,
to bardzo... Wiesz...

Musiałeś zdać sobie sprawę
była w tobie zakochana.

Absolutnie nie! Nie na początku.

Potem, w końcu, może trochę...

Chciała nauczyć się robić na drutach,
co było miłe.

Ale że była zakochana?

Kiedy tak reaguję,
to głównie w imieniu Johanne.

Z pewnością byłeś
też jesteś nią trochę zafascynowany?

NIE?

Nie.

Kiedy to przeczytałem,
Bardzo trudno mi w to uwierzyć...

Może źle to powiedzieć
W ogóle się tym nie przejąłem.

Johanne jest bardzo kontaktową dziewczyną.

Ale w bardziej dziecinny, przyjazny sposób.

Tak to zinterpretowałem.
Myślę, że to ważne rozróżnienie.

Wiesz, co mam na myśli, prawda?
Intymność nieseksualna między dziewczynami.

I rozumiesz, że nie mogę tu siedzieć
i powiedzieć, że mnie zafascynowała.

- Ale byłeś?
- Gdybym był?

Może trochę pod koniec.

Kiedy jesteś obdarowywany
z taką uwagą...

Ale potem to przerwałem. Jak tylko
gdy zdałem sobie sprawę, co się dzieje.

- Ale wtedy zdałeś sobie z tego sprawę?
- No cóż, jest tak, jak napisała.

Tak jak jest napisane w tekście.

A ja właśnie poznałam kogoś...

Chcę tylko, żebyś wiedział
że nic się nie stało.

Nikt nie przekroczył tej granicy,
nawet jeśli może tak to wyglądać.

Jest kilka...
bardzo intymne przedstawienia.

Tak... Tak.

Bardzo seksualny.

Co mnie zastanowiło.

Przedstawienia mojego ciała
były bardzo graficzne.

„To musi pochodzić
Wyobraźnia Johanne.”

Ponieważ pisze fragmentami
o swoich marzeniach i tęsknotach.

Ale to powiedziało,
czytając to, czułem się trochę jak bycie molestowanym.

- Wykorzystywany?
- Tak.

Wszystkie opisy tego, co czuła
siedząc obok mnie i głaszcząc mnie po ramieniu...

Dostałem potu.
– Czy ona mnie molestowała?

Nadużycie to za duże słowo,
biorąc pod uwagę okoliczności.

Tak, i nie jestem na żadnym stanowisku
postawić jej zarzuty.

Ale myślę, że to możliwe
być molestowanym, nie zdając sobie z tego sprawy.

Ale gdybyś nie wiedział, że tak jest
zauroczony, jak to może być nadużyciem?

To całkiem oczywiste
że mnie wykorzystała.

Cóż, była zakochana.

Ale to jej nie daje
prawo robić co jej się podoba.

Wiem, że jestem stronniczy, ale podbiłem
Johanne, aby miała szacunek do innych.

- I rzeczywiście to ma.
- Tak, ale myślę, że...

Nie, jestem pewien, że masz rację.

Szczerze mówiąc,
Właściwie to mogę trochę powiązać.

To piękna rzecz do odkrycia
te uczucia w sobie.

Są też części, za którymi tęsknię,
rzeczy, które pominęła.

Ale z drugiej strony zauroczenie karmi się
na swoim egocentryzmie, prawda?

Masz większą obsesję na punkcie własnych uczuć
niż z obiektem pożądania.

Mam taką rzecz, o której mówię
Modlitwę Pańską, kiedy jestem zdenerwowany.

Albo przerażony, albo podekscytowany.

I pamiętam, że kiedy to zrobiłem
Johanne usiadła obok mnie i gładziła moje ramię.

Ale ona to pominęła.
I wydaje mi się to dziwne.

Ponieważ... to sprawia wrażenie...

Jakbym istniał tylko dzięki jej oczom.

I nie w sobie.

Ale Johanna, to po prostu nieprawda.

Usłyszałem twoją modlitwę.

Poruszyło mnie głęboko, że odważyłeś się podzielić tym wpisem
coś tak prywatnego i intymnego ze mną.

Pomińmy to
był wyrazem mojego szacunku dla ciebie.

To byłoby poczucie zdrady zaufania.

Pominąłem też wiele innych rzeczy.
I bądź za to wdzięczny!

Wielu czytelników może pomyśleć
to napisało dziecko

kto nie rozumie
czym jest seks.

Ten, kto myśli, że seks to mieszanka gumy balonowej
pluszowe zabawki i miękka skóra boysbandu.

No cóż, niech tak myślą.
To wszystko na lepsze.

Ale wiesz, że nigdy nie widziałem tego w ten sposób.
Wiedziałem, czym jest seks.

I to, co zrobiłem tobie i ty mnie.

- Skończyliśmy tutaj?
- Tak, skończyliśmy.

Chciałem się upewnić
nie masz nic przeciwko publikacji.

O tak, jak najbardziej.

Przekaż Johanne, że powiedziałem „cześć” i życzę powodzenia.

Może dobrze by jej to zrobiło
usłyszeć, że ona nie jest w moim typie?

Oczywiście bardzo ją lubiłem.
I napisała, cóż...

Powiedzmy
lepiej pisze niż robi na drutach.

Moje robótki nie są takie złe.

Po prostu nie podobało mi się to.

I ta część dotycząca
nie jestem w twoim typie?

Jakby to było usprawiedliwieniem
wszystko, na co pozwoliłeś, żeby się wydarzyło?

Nie wierzę ci.

Myślę, że czułeś, że cię pragnę.

I temu nie mogłeś się oprzeć.

Czy nie o tym każdy marzy?
Ktoś, kto cię pragnie.

Ponieważ kim jesteś
jeśli nikt cię nie chce? Jesteś nikim.

Jesteś nikim.

A kiedy myślę o mamie,

szperanie w Internecie, gdzie wszyscy są
zapatrzony w siebie i pobłażliwy.

Wiem, że ona się spotyka.

Ale kiedy wraca do domu, widzę to
prawie nie sprawiało, że czuła się niezastąpiona.

Nan nawet nie próbuje się z nikim spotkać.

Ona po prostu próbuje znaleźć pocieszenie w słowach.

Ale nieważne, jak dobrze
ona penetruje język,

te słowa nigdy jej nie obejdą.
Jak ona to ujęła.

Ona już nie śni
bycia dla kogoś niezastąpionym.

Chce tylko ostatniego uścisku
od innego człowieka.

Z ciała.

Myślę, że ciągle o tym marzy.

Szczerze mówiąc, też o tym marzę.

Książka została opublikowana jakiś czas temu
a Johanna wyszła za mąż i przeprowadziła się.

Ona ma partnera, a ja mam tę książkę.
To chyba wszystko.

Zostało całkiem dobrze przyjęte.

Cóż, przynajmniej jedna pochlebna recenzja.

I kilka mniej korzystnych.

Ale myślę, że to się sprzedaje.

Nie w dużych ilościach, ale...

To dopiero debiutancka powieść,
jak Nan lubi mówić.

Ona i mama są bardzo dumne.

Czy ty też nie jesteś trochę dumny?

Nie jesteś trochę dumny z książki?

Dumny?

Nie jestem pewien. Dumny...

Napisałem książkę,
ale z drugiej strony, podobnie jak wielu innych.

Chyba spodziewałem się trochę więcej.

A kiedy teraz patrzę na książkę...
nie wiem.

Nie mam wrażenia, że ma tego dużo
ze mną, jak się okazało.

Dlaczego przyszedłeś do mnie?

Mama śledzi Cię na Twitterze.

Twoja mama?

Uwielbia twoje tweety na temat zdrowia psychicznego.

Nie rozumiem, jak udaje Ci się to wyrazić
jesteś tak pełen niuansów w tak niewielu słowach.

Musiałem napisać całą powieść.

Dezaktywowałem swoje konto na Twitterze.
Dawno temu.

Widzę. Cóż, mama i babcia
pomyślałem, że to dobry pomysł.

Że z kimś rozmawiam,
po tym wszystkim, przez co przeszedłem.

Wszystko przez co przeszedłeś?
Zakochałeś się i wydałeś książkę.

Tak?

Kiedy tak to ujmujesz,
sprawiasz, że brzmi to niesamowicie przyziemnie.

Cóż, tak jest.

Przynajmniej się zakochać.
To coś, czego każdy doświadcza.

To część życia.

Więc nie myślisz
Powinienem tu przyjść?

Nie mówię tego, ale myślę, że tak
aby dowiedzieć się, w czym potrzebujesz pomocy.

Tak.

- Chyba czuję się trochę... pusty.
- Pusty?

I mam to już od jakiegoś czasu.

Czy możesz mi powiedzieć coś więcej na ten temat?

Cóż, zastanawiam się...

Zastanawiam się, dokąd mam się stąd udać?

Teraz, kiedy to się skończyło.

Wcześniej, kiedy był tylko mój,
kiedy to był tylko pendrive...

Swoją drogą nadal go mam.

Wtedy w pewnym sensie podtrzymywałem te uczucia przy życiu.

Chociaż wiedziałem
nigdy nie moglibyśmy być razem.

Bolało jak cholera,
ale też było miło.

Czując coś tak mocno.

Teraz, gdy książka została opublikowana,
to tylko książka. A ja ciągle myślę...

Jeśli znów się zakocham,
to będzie to samo.

To będzie nieodwzajemnione.

Czy o tym też napiszę książkę?

Myślisz
że nigdy nie będzie to wzajemne?

Nie.
I właściwie mam teraz chłopaka.

To wystarczająco miłe.

Lubi się rozbierać
i połóż się na brzuchu.

Chce, żebym popatrzył na jego tyłek.

Myślę, że to całkiem miłe.

Robi sobie
tak bardzo nagi i bezbronny.

Chociaż jestem pewna, że tego chce
być seksowna, a nie bezbronna.

Może byłoby seksownie
do kogoś innego.

Ponieważ ja... nie wiem.

I uwielbia nam robić zdjęcia.

To zawsze ta sama poza. Jest za mną
z ramieniem obejmującym moją talię.

Poza Titanica, jak to nazywa.

Myślę, że to jego pomysł
tego, jak powinna wyglądać miłość.

A co myślisz
miłość wygląda?

- Nie mam ustalonego obrazu.
- NIE?

Wiem, jak smakuje miłość,
ale nie tak jak wygląda.

To mnie naprawdę nie interesuje.

Czy chciałbyś
wrócić na kolejną sesję?

- Och, skończyliśmy już?
- Już?

Jesteś tu od dziewięćdziesięciu minut.
To trochę czasu.

Czy kiedykolwiek miałeś ochotę
każesz ludziom się wziąć w garść?

Nie.

- Chcesz kolejne spotkanie?
- Nie jestem pewien.

To takie drogie.

- Dlaczego to jest takie drogie?
- Dobre pytanie.

Pójście na terapię jest wymagające, prawda?

Musisz się przyczynić
i ciężko pracować, żeby było lepiej.

Cóż, niektórzy by się spierali
że ludzie pracują ciężej, jeśli kosztuje to więcej.

Że wysoki koszt jest czynnikiem motywującym.

Ale Ty też musisz mieć coś do zaoferowania?

Jesteś miłym facetem i w ogóle, to nie to.

Ale sposób w jaki mówisz...

To tak, jakbyś próbował
umieścić wszystko w systemie.

Sprawiasz, że moje życie jest takie malutkie. Kurczy się
kiedy mówię o tym tak jak ty.

Nie taki jest zamysł.

Intencja jest dokładnie odwrotna.

I ty decydujesz
o czym chcesz porozmawiać.

Zazwyczaj ludzie poddają się terapii
aby uzyskać pomoc w ustaleniu siebie.

Ale „rozmyślam”…

To znaczy, to się ciągle zmienia.

Czy będę musiał tu przyjechać
do końca życia?

Nie, nie.

Raczej przez całe życie.

- Cześć!
- Cześć.

- Przepraszam, że tak późno.
- Bez obaw. Jak to było?

To było w porządku.

- Może pójdziemy spotkać się z resztą?
- Tak.

Gówno. Zostawiłem coś.

Muszę po to iść.
Idź przodem, a ja cię dogonię.

Dobra. Nie trwaj zbyt długo.

Cześć.

Czy ty...
Czy nie spotkaliśmy się u Johanny?

- To ty miałeś ładne włosy.
- O tak.

Jak się masz?
Albo... głupie pytanie, tak myślę.

- Masz sesję?
- Teraz? Nie.

Na tym korytarzu są tylko psychiatrzy.

Właśnie skończyłem sesję.

Ja też. Zaledwie minutę temu.

- To trochę męczące.
- Tak.

I nie jestem pewien, na ile to pomaga.

Przynajmniej nie dla mnie.

Ale ile w takim razie zrobiły ptaki wiedeńskie
skorzystać z praktyki Freuda?

- Co?
- To tylko coś, co mówi moja babcia.

Myślę, że to z wiersza.

Przyszło mi to do głowy podczas oglądania
mój psychiatra próbuje znaleźć odpowiednie słowa.

Wyglądasz trochę starzej.

Wyglądasz młodziej.

Naprawdę miło było na ciebie wpaść.

To znaczy, to było...

trochę męczące.

Czy masz kontakt z Johanną?
Czy ona nadal jest twoją nauczycielką?

Nie. Nie, nie ma...

Nie.

Chcesz napić się kawy?

- Teraz?
- Tak.

Tak. Chciałbym tego.

Dobra.

Czy byłeś...?
Wyglądało na to, że wchodziłeś.

Ja tylko... To nie ma znaczenia.

To było nic.

chodźmy.