All language subtitles for Damy i huzary (1973)

KONIEC

No to czasem... Nie śmiałbym przecież
wodzić pana majora. Niech zaraz zginę,

jeśli na własne oczy nie widział kozła i
dwie sarny.

Wszystko troje wyszło na ciemną dolinę,
do bydła, jak ten kąt, ta struga. Aż tu

naraz kundys jeden i drugi.

Ej, panie, jak nie pójdą sarny moje?

Strach, aż się ziemia trzęsła. Przez
garb, wielką banią, ponad Bartkowy

sarny dotychczas na drugim końcu świata.
Zlękły się fur idących gośnicem i

hajrze łąkami.

Nam więc drogą od kopców zastąpić
wypada. A ja z dębniaków cicho psy

a każda na strzelbę jak na rożyn
wpadnie.

Ale leć, panowie.

I na urlopie nie dam wam próżnować. Ale
zaraz, zaraz. Ja dogonię.

Załóż, Grzesio.

Wygram, jak wierzę, cofnę.

Wątpię.

Załóż się.

Dobrze, dobrze.

Nikt nam tu nie ruszy. Za powrotem
przekona mi. Talara schowam.

Tyle marazm się mój Grzesiu już o to
prosił, abyś kładł wszystko na swoim

miejscu. Czemu tu na mapach lulkę
zostawiasz? Tam w szafce ma swój numer.

Nienawidzę nieporządku.

Otóż... Otóż nie mówiłem plama.

I ta basta.

A propos, a klucznica?

Kuszę wywieziono.

Chwała Bogu.

Ostatnia zatem giałogłowa usunięta z
naszego domu.

Będzie wreszcie cicho i spokojnie.

Okrutnie gazała.

Bo stara, bo stara. O, o, o.

Panie poruczniku, wiem, co ważność
chcesz powiedzieć, ale nic tego.

I pokażę, że jej żołnierz potrafi domem
rządzić bez kobiety. Piękny żołnierz.

Dobry, dobry.

Śmienity. Zawsze się go panowie
wyśmienitym znajdowali?

Zawsze przykłem było kobiece
świegotanie?

Chodźmy na połowanie.

Goście jadą.

Dla Bogara Lambara.

I koć.

Rika.

Damy.

Damy?

Jedna, dwie, trzy.

Trzy, cztery, pięć.

Pięć? Pięć.

Jeszcze jedna.

Trzy, cztery, pięć. Jeszcze jedna.

Siedem, siedem, siedem.

Co widzę?

Co za gmachy, co za graty. O, to siostry
moje.

O, przepraszam.

A nie masz za co, znam ja je dobrze.

Siostry, siostry.

Damy, przyjąć je wypada.

Grzesiu, mój mundur, mój mundur,
Grzesiu.

Grzesiu, mój mundur, mój mundur,
Grzesiu. Rad im być muszę.

Grzesiu, mój mundur.

Mój mundur, Rysiu, no cieszyć się
trzeba, czy diabli na realie. Panie

siedź.

Jak się masz, panie bracie? Witam,
witam.

Uważaj, gawranie, nie upłyśczeniam.
Witam, witam. Jakże się mnie błagasz.

Czemu trzymasz kołusz?

Czemuś nie na stole, uskucz to za głupie
dziewczę.

Dzieci już braci!

... ...

...

... ... ...

Witam, witam, panie siostry w domu moim.

Bardzo przepraszam kota. Za
niegościnność piszki niecnoty zagraja.

Patrz, panie bracie, moja córka.

Owa Zosiunia mała.

Wyrosła.

Wyładniała. Nieprawda?

Za jej wychowanie nie postydzę się
także.

W pierwszej stolicy świata mogłaby
bezpiecznie rozmawiać i to...

nie jednym językiem. Nie jednym?
Okropnie.

Miała i gubernantkę, madam, znakowitą i
na wyższych naukach w mieście pół roku

strawiła. Palenka, gdy rozwinie. Ależ
Anielko Luba, co też wygadujesz? Już się

rozwinęła. Czy licznie śpiewa całego
Rosiniego tak, że wszyscy słuchać muszą?

Czy licznie tańcuje tak, że nigdy taktu
nie chybi?

Czyliż nie tak maluje, że i kwiatek
wszystkich zwodzi, że pan sędzia, chcąc

powąchać nosem, go zamazał?

Któż są ci panowie?

Rotmistrz Sławomir.

W szkołach jeszcze przyjaźń nas
włączyła, razem wzięliśmy mundur, razem

nosili, razem może w jednej złożym go
mogile.

Nasz poczciwy kapelan.

Także dawny towarzysz, wielki przyjaciel
ludzi, wiele robi, mało mówi,

naśladować go należy.

To mój Edmund.

Już wam po części znany z mojego listu.

W jednej nieszczęsnej utarczce osłonił
mnie własnymi piersiami. Tamto mnie

broniąc odebrał tę krysę przez skronie,
która więcej warta niż dziesięć wieńców.

Ach, to pięknie być odważnym.

Dobrze, dość tego.

Teraz do interesu. Chcę pomówić z tobą,
panie bracie. Zatem pozwolą panowie.

W jednym zwięzłym słowie wszystko ci
opowiem. Nie lubię niepotrzebnej

bo kto ma rozum, łatwo po imię zrozumie,
gdy mu jasno rzecz przełożę. Zatem bez

przemowy, lepiej w krótkości powiedzieć,
o co chodzi, a potem dać przyczyny i

dowody.

Przystępując więc do rzeczy powiem.

Powziąwszy wiadomość, że na ulotie i że
na przyczerbie... Kiedy chcecie kogo

przekonać, to nie zawsze najkrótsza mowa
najlepszą mową bywa.

Najpierw trzeba dać przyczyny, co do
czego nas nakłania. Potem całą rzecz

a na koniec dać dowody. Ty iduszko moja,
napisz dzieło. O tym adres podbólnik

najprościejszą drogą zbliży się do tego.

Gadajcie, gadajcie, jeśli tak bardzo
gadać nie umiecie. Bardzo proszę, ja nic

nie powiem. Ja nic nie wiem, ja nic nie
umiem.

Gadajcie, łaskę mi zrobicie. Owszem,
owszem, ja będę milczała. Niechaj

siostrynia rozprawia, kiedy jej tak
przykrą chwila milczenia. Albo niech ją

wyręcy lub anielka. Gdyżbym ja się nie
śmiała porównać w wymowie z kochanymi

siostrzyczkami. Ale proszę mówić, bardzo
proszę.

Bez ceremonii, bardzo proszę. Mówcie,
mówcie, bardzo proszę.

Nie przeszkadza.

Ja to od razu, ja to od razu.

Proszę, mówcie bardzo proszę. Bardzo
proszę, bardzo proszę. Proszę, mówcie

bardzo proszę.

tam słychać?

Zaprzęgać. Nie każą.

Jakimś rozkazem zaszczyciły nas damy?

Rozumiecie? Ktoś tu to zrozumie. Ja nic
nie zrozumiałem.

Obusza mi tylko dzwoni. Nic nie wiem.
Nic u kata.

Znaczy się dowiemy, czy nie.

Wypada przyjęcie godnie.

Nieszczęście tylko, że nikogo nie mamy
takiego w domu, co by umiał damę

przyjmować. Aha, źle.

Kobiet nie ma.

Wiesz, Jurembo, zaraz wszystko będzie.

Jak Kutasiński na łystego wsiędzie i
dalej w pogoń za klucznicą rusza, jak on

dojdzie, niech baba nie trzepie, nie
rozprawi, tylko na łystego wsiada.

No nie uchodź, nie uchodź. Ale czyż nie
pustują nasze marketanki? Zresztą jak

zescy nie zrobi, byle by mi na jedenastą
klucznicę przystawił. To to fratka, ale

obiad, obiad. Tym samym nie ujdźmy się
umiejętnością naszego kurdesza.

Słynie on wprawdzie jako najlepszy
kucharz w obozie, ale tak między nami

to co on umie dobrze zrobić?

Pieczę chuzarską i chuzarską pieczę.

Nie uchodzi, nie uchodzi.

Nadam innych przysmaków, potrzeba innych
łakoci.

Trzeba by jakieś ozdoby dostał, czegoś
pięknego, coś lekkiego.

Wiem, wiem, wszystko to Grześ zrobił.

Berwał po różnych miastach, po różnych
borach, widział różne kuchnie. Grześ.

Grzyś zrobi ciasta, ale zrobi ciasta.
Ale ja, panie majorze, daribów nie

Zrobisz jaka, że i basta.

Jest między drugim.

Trzeba by jakiejś rozrywki dał mu przy
stole. Muzyczki? Co mówicie?

Coś by trzeba, ale skąd?

Skąd?

Grzyś! Jurembo, trąbią doskonale. A więc
nic nie uchodzi.

Daj, że pokój kapelanie. Wszystko nie
uchodzi. Zituj się, majorze. Wszystkie

jednej wypraszysz z własnego domu. Czemu
diabła? Nie trąbią żywalca doskonale?

Niech im tylko kapelan w takt głową
piwnie, a trąbią gładko.

Ale co za myśl nagle mi przychodzi
wybornie.

Przedziwnie.

Ty, ty, rodmistrzu, musisz się tym
zająć, Kasz.

Pod okny ma jadalnego pokoju postawić.
Wiesz co?

Zgadnij.

Mojzieżyk nabity.

Jak przykrywiła tam rym z mojzieżyk. Ale
nie uchodzi na honor.

Nie uchodzi. Wasz przecież, a to
kobiety. Jest i kaznodzieja. Brawo,

kobiety. Nie wiedziałem.

Jam całe życie nie rąbał, jam się
bawiał. Z damami zawsze dogodził,

Gadaj, nie gadaj. Ja z Moździerza
wystrzelę. Można bezpiecznie, bo chociaż

przelęknął, to zapewne złych skutków
przez strachu nie będzie.

Tak jest, złych skutków nie będzie.

A zabawić trzeba.

Zabawić trzeba.

Moździerz pod oknem postawić. Marsz.

Moj Grzesiu, jak będziesz trąbił, nie
dmij też tak mocno, zwłaszcza w drugiej

części, na tej odbitej nucie zawsze ci
tam w trąbie wrzaśniesz, a słuchać nie

było lekko.

Moja pani się kłania i prosi pana do
siebie.

Kogo, porucznika?

Nie, pana majora. Czemuż na niego
patrzysz, kiedy mówisz do mnie? Idź i

twojej pani, że wieczór jej służyć będę.
Teraz nie mam czasu.

Cześć, czy później to cię czeka? O, mój
kochany, dobrze i dzień cały.

Ale taką rzeczą odjazd, nie prędko
nastąpi.

Moja pani teraz nie wieczór chce mówić z
panem i zaraz to będzie.

Chodźmy się przejść albo jeźdźmy konno.
Nie zostawiajcie się mnie samego.

Idźcie do ogrodu, bądźcie w odwodzie.

Jesteśmy sami? Tak, jesteśmy sami. W
czterech słowach rzecz skończy. Tego nie

trzeba. Sama mówić będę?

Tak, sama jedna.

Usiądźmy.

W początku zaczynają. A od końca nie
można by zacząć?

Cóż to za myśl, dzika? Bardzo roztropna,
bo pamiętam, co by się dowiedział z

przeszłej rozmowy, jeśli teraz podobnie.
No to by się, braciszku, z wiekiem

gadułą zrobiłeś. Milczę. Do słowa
przyjść nie mogę. Słucham.

Ponieważ chcesz służbę porzucić... Ale
ja nie chcę służby porzucić. Mówię

szczerze. Na co ty chcesz... A nie
myślę.

Wyczekaj się ze mną, bo nigdy nie
skończę.

Słucham. Bardzo robisz rozsąd. Ale...

Ale trzeba... Trzeba... Trzeba krótko
mówiąc,

abyś się ożenił.

Przeżywać pani szalona?

Grzecznie, nie ma co mówić. Chciałem
powiedzieć, że byłbym szalony.

Dlaczego? Spójrz, i na mnie masz
odpowiedź. Mnie w tym wieku brać młodą

za myśl, co za myśl.

Nigdy małżeństwa nie byłem przyjacielem,
a to bardziej teraz.

W obozie posiedziały szabla i koń, to
były moje kochanki.

A jeśli czasem pokocham, to... Po
chudarsku, póki dobrze, póki miłość.

Ja się mam teraz dwa mory wdawać, bubum
szalony, a jeszcze szalejsza ta, co by

się za mnie wybrała.

Nie wiesz, kogo ci za żonę przeznaczę.
Nie się gadam.

Moję Zosię.

To dziecię? Ma lat ośmnaście. A ja
pięćdziesiąt sześć, cztery lata starszy

wadźpani. A nawet podobno wadźpani
pięćdziesiąty trzeci.

Same wiceobelgi odnoszę za moje dobre
chęci. Do dobrej chęci dziękuję, ale

układu nie przyjmuję.

To nie było posłagu, chwilę, w której
byłeś powolnym moim zamiarom. Nie gadaj.

Proszę cię, szczęściem, które ci chcę
dać. Ale szczęściem nie bardzo, ale

szczęścia nie widzę. Zatruć tyją z
młodość dolegliwościami wieku starego i

wystawić się na poświętisko całego pułku
huzarów. A zatruć. A niech to się trafi

tylko któremukolwiek z tego całego pułku
huzarów. Ładna, młoda, dobra

dziewczyna. A zobaczysz, że co innego
drugiemu radzić, a co innego samemu

działać. Nam się.

Nie się żenić. Mnie brać młodą żonę.
Powiem im.

Chodźcie no, koledzy.

Siadajcie.

Dowiedziałem się nareszcie, o co chodzi.

Fraszka, chcą mnie ożenić.

Ożenić? Tylko go ożenić.

Z kim?

Z Zosią, z moją siostrzenicą. Nie
uchodź.

To nie uchodzi.

Co słyszę?

A major? No i możesz się pytać? Nie chcę
oczywiście.

No chyba bym oszalał.

No i brawo, brawo.

Ale miarkuję, że moje panie siostry nie
tak łatwo odstąpią zamiaru.

No, przymusić się nie przymuszą.
Zapewne, ale chciałbym jak najmniej o

słyszeć. A co Zofia na to?

Jeszcze nie wiem.

Moje jest zdanie.

Cóż to?

Rada wojenna?

To być nie może.

Niech katelan powie, co myśli. Nie
uchodź, nie uchodź. Niech major powie.

Powiem, że nie chcę.

Uradziliśmy! Pewnie nic dobrego.

Panowie pozwolą.

No, majorze, teraz możesz zdążyć. Ale
moja pani siostra.

Zostawiam was tam na tam.

Trzeba skończyć. Ale słuchaj, czekaj.

Kres losa.

Ale wrócisz.

Wrócę, wrócę.

Proszę sobie wypić z głowy wszelkie
romanse, jakich kiedykolwiek słyszała.

Albo może przypadkiem i czytała.

Dla losu, nie dla miłości idzie się za
mąż.

Zresztą twój wuj jest człowiek uczciwy.

Ma dobrą wieś, która pewnie w inne
wpadnie ręce, jeśli się z tobą nie

Ależ, kochana matko, mam nadto dobre o
nim mniemanie, bym mogła myśleć, że mnie

zechce mimo mojej woli.

Jak to mimo woli? Alboż masz mać panna
inną, jak wolą matki? Wypełnić ją mogę,

ale mieć tam samą trudno sercu
rozkazywać. Tylko nie o sercu.

Nareszcie może on nie zechce dla siebie
samego?

Zechce, zechce, jak ty zechcesz.

Znam go dobrze.

Nieraz mi już ustąpił tylko dlatego,
żeby się nie sprzeczać. Dlaczegoż,

matko, koniecznie pragniesz tego
małżeństwa? Dla twojego szczęścia. A

będzie moim nieszczęściem? A na coś
jeszcze młoda byś to nadal stanowić

Matka za córkę stanowić powinna.

Jestem jednak w stanie poznać, że jego
wiek z moim wcale nie stosowny.

Patrzcie, jak to się ząbki przecierają.
Kto by się spodziewał? Wiek niestusowny.

Młodzik, jaki trzpiot.

Byłbywać pan niedogodniejszy. Ten, co by
mi się podobał, byłby najdogodniejszy.

Dość tego więcej ani słowa. Nie
wyjdziesz za majora, to wiesz, co cię

Oj, Zosiu, ja cię kocham. Szczerze,
twojego szczęścia pragnę. Nie bądź więc

dzieckiem. I pamiętaj, żona rozumna, co
sobie raz ułoży,

nigdy odstąpić nie powinna i zawsze
jedną drogą, powoli, powoli, krok po

ale niechybnie dojdzie do celu. A tym
jest być panią domu.

I pana uznawać.

Bądź rozsądna, bądź posłuszna, a dobrze
wiedzisz.

Myślę, myślę i pewnie nic dobrego nie
wymyślę.

Ach, Edmundzie, Edmundzie, nikt nie
będzie z naszej miłości.

Skądże ta smutna wróżba?

Nie wiesz, że jest wola mojej matki,
abym wyszła za Majora? Matka chce cię

za Majora, a ja właśnie z jego
świadczeniem przychodzę, że bardzo cię

I właśnie dlatego, że kocha, że nic się
z tobą nie myśli i niech. To jeszcze nie

koniec. Ach, droga Zofia, miejmy
nadzieję, chciejmy ją mieć.

Od chwili, jak się tu ujrzałem, jakieś
niewymowne przeczucie szczęścia duszę

moją napełnia.

Wszystkie i mego ojca były starania, ale
nie mógł się nawet dowiedzieć, którego

pułku byli żołnierze, na których czele
wyrwałeś go śmierci, a mnie

najokropniejszemu nieszczęściu. W
ostatniej życia godzinie wspomniał cię z

wdzięcznością i mnie ją przekazał w
jedynej spuści.

Więcej niż wdzięczność.

Zyskałem miłość.

Najszczerszą i najświętszą, bo uświęconą
ostatnią wolą ojca.

Innych praw nie rosz. Ale Edmundzie,
moja matka nic nie wie o tym.

Nieszczęściem rodzice nie żyli do tobą
od lat dziesięciu i dość było

że to było wolą męża, aby ją nie
przebłagano na zawsze uczynić.

Nic więc jej jeszcze o tym nie mówmy.

Wysyjnie jego pomocy. Mógłbym ufać
majorowi, gdyby tylko nie w tej mierze.

nieprzezwyciężony nieprzyjaciel
małżeństwa i choćby mi nie przeszkadzał,

straciłbym pewnie jego przyjaźń, może i
szacunek.

Szczęsne uprzedzenie.

Ale wiedz jeszcze o tym, że jeżeli nie
wyjdę za majora, Smentosz, obrzydły

licharz, moją rękę ma otrzymać.

Czy podobna?

Aby matka...

Podłog niej majątek szczęścia.

A do tego mówiąc, między nami jest
trochę...

uparta. Co robić?

Przykra rzecz udawać. Zwłaszcza z
przyjaciółmi.

Ale ich uprzedzenia, często nierozsądne,
uprawniają poniekąd niewinne

oszukań.

Trzeba więc, abyś oświadczyła majorowi,
że chcesz pójść za niego.

Tego się nie lękaj, ja ręczę. Twoja
matka, widząc cię przychylną swojemu

zamiarowi, odpowiedz Mentoszowi, a
major, coraz bardziej ponaglany,

ostrożnie podsuniętą myśl mną, wyręczy
ciebie.

Ach, to by dobrze było.

Staraj mu się tylko podobać, bo zakochać
się nie zakocha, a dobrze będzie, jak

pojmie, dlaczego ja kocham. Mam więc.

Być matce powolną i majorowi przyjazną.

Ty jednak pewny, że nie zechce?

Tak pewny jak ty mojej, a ja twojej
miłości.

Trzeba było stawić pod samym oknem.

Wystrzał był za mocny.

Za mocny? Któż nabijał?

Zaj!

Pewnie dałeś więcej trochu.

Troszeczkę, troszeczkę tylko, panie
majorze. Troszeczkę? U niego to nic nie

znaczy. Troszeczkę.

Patrz, co to twoje troszeczkę narobi.
Nie byłbym się tak polękły.

Tak.

To przynajmniej może by jedna zęblała.

Jedna? No niech by dwie.

Dwie, ale trzy.

Trzy od razu? Trzy od razu, panie. Chyba
ty po doktora krew im puszczysz. Ale im

przyjedzie. Ale lepiej niech im grześ.
Ale nie uchodzi, no nie uchodzi.

Panie majorze, podejmuję się.

Przecież nasze damy przyszły do siebie.
Pani Orgonowa ma tylko spazmatyczne

ziewanie, pani Dyndalska lekką kolkę, a
panna Aniela cokolwiek dreści, ale

wszystko ustanie po chwili spoczynku.

Chwała Bogu.

Wracajmy do obiadu.

Moja pani prosi, abyś pan kazał, żeby
konie mniej hałasowały w stajni.

tupają i kichają, a to szkodzi nerwom
mojej pani.

Nerwom szkodzi.

Koniom kazać, żeby nie hałasowały.

Grzesiu!

Konie zostanie wyprowadzić.

Dokąd? Dokąd chcesz. Niech go czują.

Moja pani prosi pana, abyś pan kazał
powynosić wszystkie armaty, skuzie i

pałasze, bo się lęka nowego przypadku i
spać nie może.

Armaty!

Powynosić! Pałasze.

Grzesiu!

Brać zabroć i na strych wyjść!

Moja pani prosi, abyś pan kazał zakadzić
pod oknami, bo proch bardzo śmierdzi, z

czego drzt się powięca.

Grzesiu!

Czegoż chcesz?

Kazesz zakazić.

Na dworze?

Bądźcie zdrowi.

Dokąd? Jadę.

Odstępujesz nas?

Nie wytrzymam.

Ja pojadę z tobą.

Chcesz i mnie?

Moi panowie, jak się to chcecie same
damy zostawić?

One sobie tutaj dadzą radę. Ale one was
nie puszczą. Cicho!

Cicho, trzeba w sekrecie wyjechać.
Trzeba uciec. W sekrecie. Uciekajmy.

Kulbaczcie konie. Majorze, lotnictwu tak
nie można.

Zbierzmy się.

Ach, Zofia, źle się dzieje.

Major, rosnicy i kapelan ułożyli
ucieczkę.

Jak to chcą odbiegać? Tak jest tajemnie.
Idź, powiedz to matce, tylko nie mów,

że wiesz ode mnie. Ja także muszę z nimi
się wybierać. Cóż, pomoże moja matka?

Już pan o tobie poradzi. Tylko i
powiedz.

Chcą uciekać.

Uciekać?

Nie puszczać.

Biegaj, wędalszu.

Skocz, no a nie wdygać.

Czekajcie. Niech.

Proszę.

Zaraz.

Major, niech tu przyjdzie.

Nie odtępujcie go ani kroku.

Wybierajcie!

Rzecz niesłychana. Nie do uwierzenia.
Sprawka panów doradców. Inaczej sam by

śmiał. Panu rotmistrzowi wszystko nie na
rękę. kapelanowi. Albo i porucznikowi.

To nic nie znaczy. No, nie wiesz, temu
się strudnić. Uwiedź ręce. Ona nie

pomoże, nie zaszkodzi, ale ci starsi.

Ci starsi. Jak zaczną ruszać mąciskami,
to by pogin w lat jeden na drugi. My tu

gadamy, gadamy, a pan kolega kiwnie
głową i już po wszystkiemu.

Rok mączy.

Najstrożniejszy. Kiedy tak, poświęcę się
waszemu dobru i pójdę za niego.

Ale on ma rozum, kochany aniołku.

A, dowdziębać, panie. Niech mu się stara
podobać.

Albo go podbiję, albo go wystraszę,
zatem zawsze dobrze. Chcę wam służyć

waszych urągań i zobaczycie, że z tego
dokaże.

Majora rozczuleć.

Nie daj mu odetchnąć ani momentu. Jak go
zmęczymy, to na szybko przystanie. Już

ja go znam dobrze.

A kapelana z obydwoma poruszyć.

Otóż i major.

Witamy z podróży.

A gdzie się to pan brat wybierał?

Chciałem konia przejechać.

Konia przejechać?

Konia przejechać.

Tak.

Mały spacer zrobić.

Mały spacer zrobić.

I wrócić?

I wrócić.

Prędko? Tak.

To jest... Nie, bo to...

Na co to udawać? Lepiej prawdy.

Masz rację, bać pani, nie umie mnie
jeszcze udawać.

Chciałeś nas więc odjechać. Chciałem.

Chcemy to stawić. Chcemy to stawić.

Chcemy mnie?

Bez podziwiania.

Do tego stopnia potmować nie
przeszedłeś? Mężczyźnie, pani, to nie

niegrzeczność. Dobrzejność.

Nie inaczej. Nowym celestwem o tobie.
Gości w domu odjeżdżają. Myślałem, że

beze mnie lepiej będzie. Nie umiem,
przyznam się, wam przyjmować. Nie wiem,

czego wam trzeba, a czego nie trzeba.

Wszystko byś wiedział, gdybyś był
kontent naszego przyjazdu.

Ale niestety.

Siostry kochają, chcecie?

Przez tyle dawno nie widzę Cię.

Udęsknione brata uściska.

Mimo wszelkich trudności wybierają się
do Ciebie. W najniegodziwszą drogę.

Ugrzęzłyśmy dwa razy.

Którzy wyciągną na moją biedę.

Taka wdzięczność. To boli. Moja pani
siostro.

Wdzięczność i od brata. Moja pani
siostro. Odpływa serce. Moja

pannu siostro.

Stryga, dajcie, róbcie co chcecie, tylko
nie mdlejcie, bo to wszyscy jabłek.

Chwili, to za brzydkie słowo. Nie znać,
panie, że nie dam przyjmować, a nie

umiem z nimi rozmawiać.

Jednak co każecie, to zrobię.

Oprócz jednego ożenienia się, tym służyć
nie mogę.

Kto waćpana do ożenienia zmusić może.

Kto waćpana ciągnie do ołtarza.

Staraj się tylko poznać, losi. Ale na co
to wszystko się przyda?

Dlaczegoż tak niemiłosiernie gardzisz
tym biednym dziecięcym?

Płacu biedaczka utulić nie może.

Znowu płacz? Eee, to wszyscy!

Otóż ja mam...

Miej wzgląd na jej mózg.

Sprawa.

Zapewne, bez wątpienia, oczywiście,
wiesz

to, ten to jest zamiar twojej matki
względem...

Wiem. Cóż ty na to?

Ja nic.

Mów szczerze.

Szczerze mówię.

Więc nic?

Nic.

Jednak cię to trochę martwi. Wynajmniej.

Wzroczu! Nie możesz się bać, pan
dobrodziejny. Mylę się.

Rzecz dziwna.

Jak to tej biedaczce powiedzieć?

Ja ciebie nie chcę.

Diablina dalej, moja panienko.

Chciałbym, żebyśmy się mogli zrozumieć.
Ja tego jedynie pragnę. Dla dobra nas

obojga. Powiedz mi więc, chcesz iść za
mąż? Tak jest.

To niedobrze.

Dlaczego? Dlaczego?

Dlaczego niedobrze?

Myślę, że weź panna możesz tu łatwo
zmiarkować. Wcale nie. Przynajmniej

nic nie widzisz.

I owszem.

Rzecz dziwna.

Miarku jednak życie to trochę martwi i
nie byłabyś szczęśliwą.

Od niego to zależeć będzie.

Nie tylko od mojej woli zależeć będzie,
ale od wielu, wielu okoliczności. Ale

jest jak trudno przewidzieć. Po części,
moja panienko, po części.

Ja nigdy nie zgłębiałem, co stanowi
istotę części w małżeństwie, ale wydaje

się, że dwie osoby powinny się dobierać
jak para koli. Równy chod, równy zwrot,

równy ogień. Wtedy się dobrze jedzie, a
mniej morduje. Ale kiedy jeden bystry,

długi, leniwy, ten miękki, tamten
twardousty, ten ciągły, tamten schacze,

diabła warto, prawda, paninko?

A gdybyśmy się tak...

pobrali, do której pary koni można by
nas porównać do pierwszej czy do

Podobność do drugiej. Wadź panna by się
biegła, ja się już potykam, wadź panna

by skakała, ja już pokastruję. No
śmiesznie, najlepiej się śmiać niż

zrobić. Nie myśl, ale porównanie
nadśmieszyło mnie trochę.

Więc bez porównania.

Wadź panna młoda.

Lubisz się bawić.

Dobrze, że lubisz.

bo to na to pora. A ja nie do tego. W
dzień służbą zajęty,

w wieczór sajkę palę, w nocy chrapia się
okna często.

Czyliż tylko uciech i rozrywek w
małżeństwie upatrywać trzeba.

Jest, że młodość wieczna, abyśmy
zapominali o późniejszym wieku.

Bardzo rozsądnie.

Bardzo, bardzo rozsądnie.

Rzecz dziwna. Dziewczyna młoda, ładna,
rozsądna.

Rzecz dziwna.

Ale Moja panienko, nie mówiąc do ciebie,
wiele bardzo wychodzi za mąż dla

zyskania wolności.

Wolności. Rozumiesz, panie, jak ja to
rozumiem? Jeśli na męża nie stworzony,

tym bardziej na takiego, co wycierpiał
pewne winy.

Bytecznej wolności, wolności bez granic
nieprawdy.

Bardzo chcę.

I co to jest za mnie?

Rzecz dziwna.

Z tym wszystkim ja myślę, że...

Potrzeba by... Wyraźnie, wyraźnie,
kochany wujo. Bardzo rozsądna.

Nie chcę pójść za mną, żal mi ją
zmartwić, bo widzisz, moja Zosiu, że...

przyczyn szukać? Nie znasz mi wać, pan
Dobrodziej, to dosyć, ale mnie poznać

możesz. W ostatni wiek czasowi, a mam
nadzieję zyskać na tym.

Nie trudno ci to będzie.

Moja Zosiu.

Czy tak?

Z tymi oczkami. O nie! o tym mowa. Z tą
buzią. Proszę.

Z tym kształtem. Mam się dziwię.

Wszystkiego się spodziewam.

Jeszcze mało.

Że mi teraz uszło.

Odmłodniałem.

Odmłodniałem.

Czuję, że odmłodniałem.

I nie dziwię, dziewczyna młoda, ładna,
rozsądna.

A w drugim się tak ożenił. Niech się
dzieje, co chce.

Nie, nie. Niech się nie dzieje, co chce.

Tylko, że... po tej nowej, pełnej
strony... Ja

myślę... Ja byłem tam źle. Co robić?

No co, panie bracie?

Jakże stoją interety.

Różnie, różnie.

Zosia pomiesana, wać pan zamyślony,
dobry pan.

Znak niezły, to prawda.

Jakże ci się podoba.

Ładna dziewczyna, nie ma co mówić. Miła,
dobra, rozsądna. A nie

mówiła? Bardzo rozsądna. Wszyscy wiedzą.

Gwałtem chce iść za mnie.

Gwałtem, gwałtem. To nieźle. Bardzo
dobrze, bardzo dobrze.

Ale z drugiej strony... Nie ma z drugiej
strony. Podobała ci się?

Podoba ci się, podobała. To śledzenie.
Zdaje się, łatwo mówić. A co ci

przeszkadza? Co przeszkadza? Na
przykład. Na przykład. Lat pięćdziesiąt

Fraski. Ale nie lat ośmnaście. Fraski.
No zresztą fraski, a diabła tam fraski.

Kobiety szybko się starzeją.

No, to prawda.

Zosia ma lat osiemnaście?

Osiemnaście. A za dziesięć lat będzie
miała dwadzieścia osiem. To prawda.

A za 15 będzie miała 33.

Prawda? Już po młodości.

I co prawda?

Jakaż to wielka między wami różnica?

A już... Bardzo mała, bardzo mała.

A potem, weź pan wcale nie ma 56.

Mam, mam. Przecież muszę wiedzieć.

Mam metrykę.

Nic nie znaczy. Bo tak.

Aniela ma rok 40.

Ja... czterdziesty drugi skończy, a pani
Orgonowa zacznie

czterdziesty szósty. A waćpan jest od
niej, od niej, od cztery lata starszy,

tak? Czyli, że waćpan ma rok
pięćdziesiąty, rzecz jasna.

Chyba myłka w metryce. No,

pięćdziesiąt to co innego.

A potem powiedz, waćpan.

Czy nigdy ci się nie trafiało widzieć
szczęśliwe małżeństwo, a nie równego

wieku? I owszem.

Niedawno pan prezes Radosław ożenił się
z młodą osobą. I konter. Konter.

Szczęśliwy. Szczęśliwy. Tylko mówią, że
jego własny sekretarz... A sekretarz,

sekretarz, bo pan nie ma sekretarza. I
to prawda.

A, a, pan prezes Połtaziński od trzech
lat młodziutką osobą. I żyją

Szczęśliwie. A diabeła tam zapomniałem.
Rok temu musiał się rozwijać, czy za

rozwój zapłacić.

Nie, nie, bo też bać pan wyszukuje
przykład.

O, co tu daleko szukać?

Wiesz, bać pan, w jakim wieku był
nieboszczyk Dędalski? Kiedy mszała dla

A Bóg widzi, że nie miał przyczyny
skarżyć się nam.

No i to prawda.

Ale to nieboszczyk był zawsze jak
nieboszczyk, lecz pani robiła i coś

A jak bać pan, że chcesz?

zależy. I to prawda.

Wszystko od układu zależy.

Czekaj no.

Niech to zostanie naprzód między nami.
Muszę w przód. Z koleżkami się naradźmy.

Oczywiście.

Proszę.

No dobrze więc, ale nie tracimy czasu.

Jak mi ktoś coś do rozumu powie, to ja
umiem ustąpić. Nie jestem uparty. Nie

utrzymuję złego dlatego, żeby nie
przyznać, że się dotąd błądziło.

Otóż ja o niej trochę natrętnie, prawda,
mówiąc.

Chcą mnie gwałtem ożenić, ale to
powiadam wam gwałtem. Od rysiu, że

swego, z którym zrobią, co chcą.

Którego za noc będą wodzić, co chodnicie
spodoba.

My sobie daremnie głowy nie ławią. Ale
zabawić z kruzami mogą.

Mam lat pięćdziesiąt.

Koniecznie chcę iść za mnie.

Nie dowodzi dużego rozsądku.

Mam lat pięćdziesiąt.

Kto wie, co ją zmusza. Może rozkaz
matki. Może chęć stania się jej pomocką.

Gwałt chce iść za mnie.

Ale pewno nie uchodzi, nie uchodzi.

To każdy wie.

Bardzo rozsądne.

Rozsądne, rozsądne.

Czy by to tylko rozsądek chodził?

No, prawdę mówiąc, rozsądek rzecz nie
mała.

Chcesz się tym dzienić? A tego jeszcze
nie mówię.

Jestel czatem?

Tylko należy rozważyć wszystko od
układu.

Zależy. Mam lat pięćdziesiąt.

Co za odmiana, to uchleje, to być może.

Nie żartuj sobie z nas, majorze.

Rotnisz zapala się na mnie, ja gardło
moje stawię, że nigdy nie zrobisz

szaleństwa. A co to szaleństwa?
Szaleństwa? Proszę być grzeczniejszym,

poruczniku. Szaleństwa. Ale porucznik ma
rację, mój majorze, mój majorze. A mój

kapelanie, mój kapelanie, gadaj prędzej
albo nie gadaj wcale.

Żal się więc.

Żal się czy nie, ale szaleństwem mojej
czynności nikt nie ma prawa nazwać. I

kwita. Ale nie uchlej. Uchodzi, nie
uchodzi.

Ale kto mnie ma uczyć, co uchodzi, a co
nie uchodzi?

Ale rób, co chcesz. Nie mam potrzeby
sprawiać się przed nikim.

Chleń, to szleń, tak, do rady. Nie masz
się w tego wgiewać.

Chciałeś rady, to bierz taką, jaką dają.
Co innego rada, co innego nagala. Z tym

dotychczas miał fałszywe wyobrażenie o
małżeństwie, nie myślę zachować go do

śmierci.

Piękna to rzecz, stan wojskowy, aż
przykryć się czasem może.

Wolność, wolność głosi, ma zawsześmy pod
rozkazami. W końcu staremu, choremu nie

ma komu i poduszki pod głowę podłożyć.

Co to tak strasznego mieć zawsze koło
siebie miłą, lubą, dobrą, młodą osobę,

zawsze o nas pamięta, co na głaszce
cacka pięści. Co to tak strasznego?

Dlatego, że nieuparty mam być szalonym.

Szalony. Szalony, kto myśli inaczej.

Nieprawda?

Nieprawda.

Nieprawda? Nieprawda.

Bądź w drów!

Uniżony!

Przyjechało ich trzy, jak jedna, ze
swoimi mopcami, kotami, srokami,

jak dla sobie... Z rozsądnego człowieka,
głupiec.

Jemu się żenić.

I to żenić z dzieckiem.

Jakbyś tak zachciał koniecznie, to niech
byś sobie był znalazł co dojrzalszego.

Tylko, że...

Dobrze, że tu zostaję, mać pana.

Jak też możesz być pan tak spokojny?

Będąc przyjacielem Majora.

Jak możesz wyzwalać na jego ożenienie?

Nie zezwalam.

Ale nie starasz się odwieźć od tego
szalonego zamiaru.

Zawronić nie mogę.

Potrzeba jemu odmiany losu?

Zapewne, że nie.

Cóż przyjemniejszego nad stan woliskowy?

Zapewne. Używa obecności, a przyszłość
się nie troszczy.

Zapewne. Podległy tylko temu
obowiązkowi.

Za sługa jawna, ta za mnie mówi, że nic
jej łaski nie potrzebuje.

Nigdy sam, nigdy opuszczony.

Zawsze w towarzystwie? Przyjaciół,
doświadczony.

Bo gdzież lepiej poznać człowieka, jak w
trudach, biedzie, niebezpieczeństwie?

To prawda.

Tam nie popłacają, wykształca mu
słuchka. Ha, ha, ha!

Tam działać potrzeba. Tak na męża
przystało. I na dobrego żołnierza. Źle

dobrze, ale zawsze tak.

Prostą drogą i śmiało.

Nigdy się nie bać. Nawet samego diabła.

Szczęśliwy.

Szczęśliwy. Kto ten stan obrał.

Gdybym nie była kobietą, byłabym
żołnierzem całe

moje życie.

Proszę.

Raz nawet myśl taką miałam, ale to
dawniej,

żeby ukryć płeć moją,

przywdziać się mundur i stanąć w szeregu
huzałów.

Szeregu huzaru i ukryć.

Rzadka kubica. Ale tylko w kawalerii
służyć bym chciała.

W kawalerii?

Tak konie lubię.

Konie pani lubię?

Szalenie.

Rozum udowodni.

Sama nawet konno jeżdżę.

Konno. Widzisz?

Co za kobica.

Cóż to do ucieka.

Dobrego do się ścierunaka.

A jeszcze młodego.

Trochę dzikiego.

Uczyć go prawie chodzić. Powoli.

Cierpliwie, jak z dzieckiem. Potem
żwali.

Ostrożnie.

Kłusować. Niech się wyciąga.

Galopować. O, lewo, prawo. Dziądzio,
rogoł.

A czas, czas.

Na co?

No tak, ale... Masz uparty, ale i to...
Tak, tak, masz uparty i to...

Ostrożnie. O, ostrożnie.

Można znarobić. Bo można.

Nie siedziałabym w stajni.

To tego.

To tamtego.

To znowu tego.

Kazałabym przejeżdżać. No, sama
przejeżdżała.

Cóż to zaraz.

No, honor.

Rzadka. A potem wieczór fajeczkę
zapalić.

Tego smaku to już trudno damom pojąć.
Jak to?

Alboż to jedna? Ja pierwsza tytuń lubię.

Lubisz pani?

Sama palę.

Sama tytuń pali.

Co to za kobieta? Co to za kobieta? Tak
miałam odrębne gusta od

całej płci mojej.

żem dotąd zamóż wyjść nie chciała.

Ci miejscy panicze to pragną, żeby żona
się stroiła,

bawiła, kręciła, trzpiotała.

Oni nie mogą pojąć kobietę, co by lubiła
życie obozowe. Szalone głowy!

Marsze, koczobania, ruch, prateł.

Czemuż to pani wojskowego rączką swą nie
zaszczyciła?

Sama płocha młodzież trafiała mi się
tylko.

Sama płocha młodzież?

Nikt w wieku rozsądnym.

Nikt w wieku rozsądnym.

To wycenił mój sposób myślenia. Być nie
może.

Serca żołnierzy z kamienia.

Nie zawsze.

Niewzruszany.

Twardy. Lud twardy, a przecież się w
słoicu topił. O, fi,

radmistrzu. Nic złego.

Tak mi gorąco.

Co to za kobita?

Chodźmy do gradu, tam chłodniej.

Może do stajni? Potem, później.

Majewskę.

Później, później.

Idę, gdzie karze.

Co to za kobita?

Co to za kobita?

I cóż ty, Józiu, na to? Na co? Na tych
naszych panów.

Jakieśmy przyjechały, jak to się
patrzyło, jak to się srożyło. Nie

się, jak spotkam którego, a zwłaszcza
majora.

Mnie się zdaje, że jakbym była
najdzielniejszym żołnierzem, to bym...

jakbym go dowatnęła.

Te wąsitka dla Boga. A lotnik?

Jeszcze straszniejszy z tymi swoimi
miotłami. A to jedna idzie do góry, to

ta druga na dół. Bo to znowu ta do góra,
ta na dół.

Mnie to aż w dresz przechodzi.

Tak, między tymi wąsiskami to człowiek
jak w lecie.

Obrzydłe huzarki.

Najpłodniej, Koziu.

Porucznik.

Porucznik.

Porucznik.

To mój kochanek. To ja go mam, muszę
odebrać.

Czemu pan Grzegorz tak smutny?

Gdy? Tak niech je kocha.

Szczęśliwa, ta co się podobać umiała.

Która tu ładniejsza?

Kochasz się więc, wać pan?

Kocham. Dali Bóg kocham. Czemu się więc,
wać pan, nie żeni?

Myślę. Dali Bóg myślę. A to jeszcze to
wszystko?

Nie wiem, czy mnie zechcą. Ja bym nie
tkwiała.

Tylko, że dla pana to wielki tkwiot być
musi.

Nie, nie.

Wiesz mnie, mać panna, że nie.

To tyle płocha. Nie ma i wątpienia.

Nie rozumiem.

Jakież by to był los biednej żony. A
dlaczego biedny? Los mojej żony byłby

najprzyjemniejszy. Najprzyjemniejszy?

Zaraz po ślubie, wróciwszy do półku,
kupiłbym jej...

Pięknego konika. Konika.

Tak. Potem porządną, mocną baryleczkę.

Baryleczkę. No i piękny, z przykrywką
zamykany koszyk. Koszyk. Koszyk. To

pięknie.

Miałaby trunki i żywność. Tak. A że
jestem znanym u panów oficerów, moja

im tylko, tylko by im rozdawała.

Rozdawała.

Ja żałuję, że nie jestem Turkiem.
Papurek!

Papurek! Papurek! Ja wiem, że tak, ale
tą radą byłoby mi dobrze, bo mogłyby się

z Wami w temach, z Wami w temach naraz,
że nie?

Ach, Panna Fruniu, kochasz mnie, Wadź
Panna?

Jakże mam kochać, kiedy Wadź Pan jeszcze
między nami nie wybrał? A no Ciebie

wybieram, sroczko moje.

Zapewne. Dziś kieło żenie, jeżeli
zechce. Nie, na to jeszcze dość trzeba.

ale moja niecierpliwość. Tak mnie bardzo
pan kocha.

Więcej niż własnego mego konia.

Jednak może ci wyznać, że mci twój
przyszły los ze mną tylko z pięknej

wystawił. Bo są niektóre... Idę, idę! No
i coś będzie.

Wszystko dobre.

Ach, Froziu. O, Grześciu.

No mam którą zechce. Najlepiej zawsze z
miejsca nacieraj.

Co tu myśleć? Nikt jeszcze myśleniem
samym nic nie zrobił.

I Józia ładna, i Zuzia ładna, i Fruzia.

Najładniejsza. No ta będzie moja.

Luba dziewczyna.

Pan radny się widział?

Widział, widział. Prawda, panie
rotmistrzu, że jak sarneczka.

Jak sarneczka?

Tego nie znajduję.

No ciągle skacze.

Skacze, no to... Tego nie widziałem.

Nigdy z tępią, zawsze kłusem. Kłusem?
Ale grzeczny powiedzieć, że kłusem konno

jeździ.

Konno jeździ? A jeździ.

A do diabła! Co w to mi graje?

Za pozwoleniem.

To się każdemu podoba. Prawda, panie
Rotmistrzu?

Na rozum.

Z taką się żeni.

Ty pohebnisz?

Dzikie jesteś w nieułożenie.

Ty? Ja.

Ty, ty, ty?

Już się żeni pan Rotmistrz.

A co ty gadasz?

No ja, ja, ja.

Z kim ty śmiesz się żenić?

To z panną Fruzią za pozwoleniem.

Z Fruzią, stara gaduła. Idź precz!

Poszalał. Jak mu się rzelić w jego
wieku?

Co on sobie dobrego obiecywać może?

Panna, nie daj się spóźniać.

Może gdzieś w ogrodzie.

Mówiłeś z Majorem?

Wiem, ale... Kto by się był spodziewał?

Rozsądny człowiek mój kochany
wszystkiego się spodziewa.

Żadnej więc nadziei, aby zamysłu
odstąpił? Żadnej zapewne, żadnej. Wiem,

jeszcze się pytam.

Wprawdzie nie mogę mu radić.

Ale i odradzać nie mogę.

Najlepiej.

Będzie z nią szczęśliwy? Będzie, będzie.

Ja odjeżdżam, ale sprzód wymagam od
twojej przyjaźni jednej usługi.

mnie. Przeszłej wojny.

Ach, Sofia.

Edmundzie.

Co żeśmy uczynili?

Żadnej, że już nie ma nadziei?

Żadnej.

Rozłączyć się musimy.

Na zawsze.

Odkryj mu miłość naszą. Nie mogę, co za
cel.

Major zgodziłby się pewnie.

Ale będziesz przez to moją.

Może matka? Nie zdwodźmy się, nigdy nie
zezwoi.

W końcu nie majora, to z kmentosza
zostaniesz żonę. Okropny.

Odjeżdżam. Kiedy?

Tej godziny.

Już? Już tak prędko? Mam, że być
świadkiem. Nie koniecznie.

Nie koniecznie. Uchodź od wątki.

Nasza tajemnica.

Wierz mi, nią dla majora pozostać
powinna. Kapelan wie tylko i ten. Jedzie

ze mną. Ten uczciwy człowiek wsparł mój
chwiejący się zamiar.

i ustalił w drodze, której honor trzymać
się każe. Ach, to musicie coraz więcej

kochać już.

Terta nasze razem zostaną.

No dobrze.

Sofio, zapomnij o mnie.

Nigdy. Bądź szczęśliwa.

Bez ciebie?

Dla mnie.

Raz więc ostatni.

To będzie raz ostatni.

Rzecz straszna.

O co idzie?

Rzecz okropna.

Dobrajże.

Niespodziewana. Cóż takiego?

Co?

Co? Co?

Porucznik. Cóż porucznik?

Porucznik kocha się w Zofii.

Zbytnia przenikliwość.

Skoro przenikliwość, skoro ha, ha, ha,
nie powiem, co bym widziała.

Na własne oczy.

żeś widziała.

To tylko przeciekliwość.

To powiedz, aniołeczku.

Ty taka dobra, że się nigdy nie
wniewasz, to mój aniołeczku. Prędzej!

Więc słuchajcie.

Słuchamy, słuchamy.

Porucznik? No mów, że prędzej.

Porucznik za chwilę w rękę całował.

W rękę całował?

W rękę całował. W rękę? To jeszcze nic.
Cóż takiego?

Porucznik jest porucznik. No mów.

Porucznik klęczał przed nią.

Klęczał przed nią?

Klęczał tu, w tym miejscu.

To jeszcze nic.

Dla Boga, tuż jeszcze.

Porucznik... Porucznik trzymał ją w
objęciu.

A Zosia? Co Zosia?

Zosia, Zosia. A, Dosia, no, no.

Dosia była w jego objęciu.

Rzecz straszna.

Niesłychana.

Kocha się? Kocha.

Rękę całował? Całował.

Klęczał przed nią? Klęczał.

Trzymał ją w objęciu?

Trzymał.

To porucznik.

Otóż teraz się pokazało, kto gadać musi.

Teraz nikt mnie przekona. Zawsze,
zawsze, zawsze gadać będę.

Panie wrocy!

Panie wrocy! Dla mowa, choć prędzej nie
wiesz, co się dzieje, tylko odpoczywa na

naszych głowach. Jeszcze się pyta!

No kiedy nie wiem, muszę się pytać.

O, wytmukły porucznik. O, przyjaciel. O,
towarzysz. O, nie wiem jeszcze co. O,

cóż zrobił?

Pytaj się, anielki.

Cóż widziała?

Że ją kocha, że klęcał przed nią, że
trzyma ją w objęciu.

To być nie może, aniela, źle widziała.

Żebyś sam widział, może byś także nie
wierzył. To człowiek na męża. Jak?

Kiedy? Jak?

Tak jak wszyscy.

Gdzie? Tu, w tym miejscu. Kiedy?

Przed kwadrantem.

To być nie może.

I Zosia także go kocha? Zosia? Gdyby
kochałaś, by z nim o kilka mil była.

Edmund.

Edmund. Mnie zwodzić!

Wszystko sprawdza księdza kapelana.
Gwałtem stara się przeszkodzić twojemu

zamiaru. Starał się nas o różnych
rzeczach przekonać i wcale nieładnie

się względem ciebie. Kapelan?

Jeśli na mnie wierzysz, pytaj się
rotmistrza. To gorzy człowiek. Tak. I

zawsze będzie jednego zdania z nami.
Bardzo wątpię.

Nie masz co wątpić.

Kocha się w Anielce.

Nieprawda! O, grzecznie.

Aż chciałem powiedzieć, że to być nie
może.

Ślub nasz przekonał. A chce się żenić ze
mną? Tak, ze mną.

Roztalał, stary!

Tak jak i wachwan.

Edmund, Edmund.

Zostawcie mnie, proszę!

przyszedł do mnie i powiedział, majorze,
działajmy przeciwko sobie, ale

działajmy otwarcie, jak ludzie honoru,
ale nie jak

węże, doskupali, jak węże.

Tak bym go kochał, majątkiem chciałem
się podzielić,

życiem bym się podzielił. O, to boli,
boli.

Z przyjaźni, paniczu.

Witanie tamta nie trzeba.

Dobrze, że i wadź pan przyszedłeś.
Szukałem cię także.

Co żeś tu wadź pan przed kobietami na
mnie nagadał?

Myślałem się co, ale to po twarz.

I co tobie ktoś mieszać?

No, lamowy z porcznikiem, spiski,
wykradzenie.

Powiedziałeś dwa tysiące razy, nie
uchodzi, nie uchodzi, zrobiłeś swoją

powinność, albo nam uchodzi, uchodzi i
zrobi, co mi się dobrym zdawać będzie.

Ale tajemnie wdawać się z kobietami,
plotki na mnie robić, tego się

odmawiać, panu niespodziewam. Ale
majorze, mój majorze, co ty gadasz? Co

gadasz? O siebie się spytaj, co ja
gadał, co ja gadał. Na mowy z

piskiem, wykradzeniem.

Stoisz na ten, panu wadź pana.

Czołg, ty cicho!

Gdybym nie...

Dawny towarzysz powiedział to, co ja
teraz mówię dlać panu, to bym się na

pierwszym drzewie obwiesił.

Obwiesiłbym się do stu paraliży.

Ale co się dzieje?

Co się dzieje?

Co się dzieje?

Co się dzieje? Co się dzieje? Nie kładź
palca między drzwi, palca nie przy

skrzyniu.

Pająk szuka jadu, ale pszczoła miodu,
rozumiesz, wadźka?

Milczenia rzadko kto żałował, a mowności
często.

Proszę to pamiętać, sługa uniżona.

Ale ja mam mowności żałować?

Co się dzieje, no co się... Jednego razu
bawiłam w domu mojej

przyjaciółki. Dawałam jej rady. Rady,
prawdę mówiąc, więcej moje niż jej dobro

miały na...

celu, poznała się w końcu na tym,
powiedziała mi, że rad nie potrzebuje i

jej staję natrętną. Na to świadczenie,
wiesz, bać pan, co mi zrobiła?

Kazałam zaprząt i wyjechałam.

I wyjechałam.

Ale, ale, jakie rady?

Co ja takiego zrobiłem? Co się dzieje?
Co się... Uj, cóż. To mości, panie.

Takież to jego postępki.

Toż to wać pana upoważnił do mieszania
się w nieswoje sprawy.

Taki to jest wać pana przyjaciel, taki
doradca, to zamiast do zgody nakłaniać

wać pan kłucic, brata z siostrą, siostrę
z siostrą, córkę z matką, przyjaciela z

przyjacielem.

Wać pan zdradyknuje, wać pan namawia do
bujek, do klęk, do mordów.

Ja?

Ja?

Mój ty Boże, ja mam namawiać do klęk?

do bujek, do mordów, co ja przewiniłem.

Co ja przewiniłem.

Gdzie major?

Nie wiem.

Szalonym mnie nazywasz. Szalonym,
dlatego, że się kradłeś.

I ty tak? Ale nie o tym teraz mowa!

Major mi uchybił, boleśnie obraził przed
panną Anielą, nazwał mnie starym,

szalonym. Ale od przyjaciela?

Uraza nie zna przyjaciół.

Gdzie major?

Nie. A wiem, że wiesz. Nie chcę
powiedzieć.

Ale dalej Bóg wie.

Wszystko cudzkowi. Nasze szczęście są w
oku.

Piękne szczęście. Wiem, wiem. Mówiła mi
Panna Aniela. Przed nią nagadała. Nie

dbam o to.

Rady nie potrzebuję. I na złość się
ożenię.

Rozumiesz mnie, wasz Pan?

Ożenię się.

Ale posłuchaj tylko.

Nic słuchać nie potrzebuję. Ale sam się
żenić nie możesz. To chcesz, żeby

małżeństwa nigdzie nie było.

Ale broni Boże. Ale Twój wiek.

Proszę Panie.

Moich lat mi nie rachuj.

Ja wiem to dosyć. Nie rachuj. To ci
powiadam. To szczupia ludu!

Co się dzieje? Co się dzieje? Mnie się
zdaje, że oni wszyscy

poszaleli.

upraszałbym jednej łaski. Cóż tam mój
pocciwy Grzegorzu? Niech się pan za mną

wstawi. Do kogo?

Do pana majora. I owszem, względem
czego?

Chcę się żenić.

Z pokojówką pani Orgonowej. Co i ty
także?

Ładna dziewczyna.

Kocham mnie, tego uprosiłbym więc.
Chcesz się żenić?

No chodź mi dzisiaj.

No tego to już nadto.

Niech was...

Bóg ma w swojej opiece, co się dzieje,
co się dzieje.

Nie w swoim humorze.

No, odłożone, nie stracone. Kilka dni tu
zabawią, mam dość czasu. A to się

koledzy zadziwią, nie wiedzą, co ich
czeka.

Winsuję!

Winszuję, panie Grzegorzu. A czego?

A, niby nie wiesz.

A czegoż miałbym winszować, jak
nieładnej oblubienicy?

To prawda, dziękuję.

A, jak się ożenisz, będę ci winszował
imieniem całego pułku.

A no dobrze gadasz. Widać, żeś syn
organisty.

Wszyscy się cieszyć będą.

To dobrze.

To to przyjaciół będzie miał pan
Grzegorz. Nie, tyle co i teraz.

Wszyscy go kochać będą.

Do prawdy?

Za to ręczę. A nie Grzegorza, to
Grzegorzową.

Tego to wcale nie chcę.

Chcesz, czy nie chcesz, to tak będzie.

Dajże mi spokój. Ja nie lubię takich
żartów. Przyzwyczajaj się. Idź do

Rzej się jak chcesz, ale potem nie
gniewaj się, jak cię palcem wytykać

Nikt mnie wytykać nie będzie.

Nikt? Ja pierwszy.

Kto mnie wytykać będzie, temu przytnę
wąsa.

Chcąc przyciąć, trzeba swego nadstawić.
No chodź nadstawię bezpiecznym od

ciebie. Ciszej, bo ci pokażę, że nie
jest bezpieczny. Pokażesz? Pokażę, no

Jednak, no... Co, boisz się?

Co, ja się boję?

Chodź, chodź, weźmiemy pałacze. Chodź,
chodź, chodź.

Teraz powtarzam, to wszystko przyjmę od
ciebie, ale między swoimi, którzy

wiedzą, jak sobie życzymy.

Ale nie przed panną Anielą. Tego nie
wniosek. I trzeba, żebyś mnie przed nią

przeprosił. Tu cię przepraszam, ale nie
przy niej. Nie warto.

Majorze.

Więcej poszanowania.

Moja siostra.

Ale tobie lepiej życzę i powiadam, że
ten stary gracz do niczego.

Majorze.

Bostuk! Chodź, chodź, do obrony. Ja ci
pokażę. Co ty znasz?

Dalej zaraz, co to znaczy?

Tak wiem, jeśli pan major każe, to
powiem, jak się rzecz matała.

Oto Grzegorz, tak imię jak go tutaj
widzimy, zakochał się w fruzie.

W takim wieku zakochać się, to proszę
pana majora, trzeba być głupim.

No, no, cóż dalej?

No i chce się żenić.

W takim wieku żenić się, to proszę pana
majora, trzeba być szalonym.

No, no, cóż dalej?

Chciałem mu wystawić, panie majorze,
jakiego kłopotu nabędzie, bo to panie,

proszę pana majora, co młode, to młode,
a co stare, to stare. Ogień pali, woda

gasi. Bo on, proszę pana majora, myśli,
że dla niego inna kobieta urodziła się

na żonę i on inaczej starzy niż wszyscy
ludzie, co długo żyją. I to przyszło do

kłótni. No i nie mogłem tego znieść, jak
mi powiedział, że mnie koledzy palcem

wytykać będą, jak moja żona.

Rozumiem. A ja wiem, że w równym wieku z
panem majorem... Cieszę się!

Kurwa!

Otóż uradzisz ten wał ten, kiedy on
twojej rady nie potrzebuje.

Bo mi go żal.

Panie rotmistrzu, na honor żal mi go.

Dotychczas był to dobry żołnierz.

Spokojny człowiek, każdy go lubił. A
mnie jest przykro raz, że to mój

przyjaciel, a po drugie, a po drugie to,
panie rotmistrzu, co mam tać w szeregu

obok jelenia.

Ciszej!

Niech mu pan major także powie z łaski
twoje, że kto za młodu się nie ożenił,

niech się na starość nie żeni, a jeżeli
się żeni, to niech sobie każe głowę

ogolić.

Chodź!

Dość tego! Zola! Marsz!

Niech go

Bóg kocha.

Jak nam ostro prawdy wypowiedział.

Po huzarsku.

Dawno się tak nie czerwienił.

Pot ciekł ze mnie.

Jeleń.

W szeregu.

I jeszcze przed frontem.

Co ci kobiety z nami nie zrobiły?

Chcieliśmy się żenić.

Marzu, po co?

Kłóciliśmy się z sobą.

Ale nie na długo.

Nadal by tego nie dokonały.

Ale z Ciebie czuć chrząwinę mówię. A
Ciebie?

Piszmem. To Pana Aniela tak mnie
udarowała. A mnie dędalka pokropiła.

Moi panowie.

Nie wiem, co tu się dzieje. Nie chcę
wiedzieć. Nie chcę dłużej tu bawić.

Szczęścia życzę.

Bardzo życzę. Kochany Józefie,
przepraszam.

Zapomnij.

Zostań.

Zostań. Wszystko już do porządku
wróciło. Stary, na mnie tych nie masz.

żadnego. Na żadnego. Przyszliśmy do
rozumu. Brawo, brawo. Kochaliśmy cię.

Chcieliśmy cię życzyć.

Ale nie uchodzi, no nie uchodzi. Teraz
nie kochamy się, nie żyjmy. I mądrze,

mądrze. Ale wiecie, panowie, nie to mnie
boli, że zbłądził, bo ktoś

czasem nie potknie się, ale czynność
Edmunda tam na sercu jak kamień. Jaka

czynność? Wiedział, że mi się Zosia
podoba, chciałbym ją pałamudzić,

ją wygrać. A ktoś ci o tym powiedział?
Moje siostry. I tyś uwierzył.

Edmund i Zofia kochali się od dawna.

Zofia pewna, że jej ręki nie przyjmiesz,
ulegając na pozór woli matki, chciała

oddalić pewnego znienawidzonego
zalotnika.

Ale jak sprawy inny obrót wzięły, Edmund
postanowił wyjechać, wyrzeć się

miłości. Aby ci nie było na sercu,
wszystko ci to ukrywać. Poświęcił ci

poświęcił ci więcej niż życie.

Jak Edmund myślał?

Edmundzie! Kochany Edmundzie!

Nie! Nie!

Coś to zabibaty.

Obchodzimy powrót rozumu.

Włać pan tu jeszcze?

No, a tu jeszcze.

Rotmistrzu!

Rotmistrzu, płochy, czekałam na ciebie.

Prawdziwie bardzo żałuję, ale
rozważywszy wszystko, widzę, że jednak

pomimo... Zosiu!

Zosiu! Zosiu!

Mój zastępca, twój mąż. Cóż to jest?

Cóż to znaczy? Panie bracie!

Lecz z majątkiem, którym już od dawna
przeznaczyłem, zastąpi mnie przy Zofii.

Kapelanie, uchodzi!

Uchodzi, uchodzi.

I pobłogosławię.

A nie mówiłem Ci, Zosio, że jako ojca
kochać go będziesz musiała?

Przyjemny obowiązek, tak zgodny z tym.
Miło mi dostać dziennicę, który już

zyskał mój szacunek.

Bądźcie szczęśliwi.

I pamiętajcie o ciotkach.

Jakże będzie?

Trudno, aby coś było.

Przyrzekłeś?

Służyć nie mogę.

Zdrajca! Cicho, cicho!

Niech wam dość będzie, żeście huzarów
zwyciężyły, że musieli kapitolować i

oddać wam jednego w niewolę. I to
przyznacie najlepszego.

Wiwat, damy!