All language subtitles for Blisko coraz blizej - odc 2 Przyjade na slub Rok 1870

Jest rok 1870.

Mija już 6 lat od klęski powstania
styczniowego.

W Europie trwa umatnianie potęgi państwa
pruskiego kierowanego przez Bismarcka.

Rozbudowuje on armię opartą na żelaznej
dyscyplinie.

Rodzina Pasterników w ciągu tych 6
lat...

niezmiennie trwała przy polskości pod
przewodem kowala Franciszka.

Jego żona Agnieszka dba o dom i
gospodarstwo.

Synowie Paweł, Jan i

Antoni Pasternikowie są już po wojsku.

W kuźni po ojcu najlepszy jest Paweł.

Teodor chodzi ostatni rok do szkoły
ludowej.

Stanik, najmłodszy z synów, ma już
siedem lat.

Anna pomimo starań wielu konkurentów nie
wyszła jeszcze za mąż.

Jadwisia ma już kawalera i nie może
doczekać się wesela.

Najmłodsza Marysia na razie czeka na
zaludnienie.

Dziadek wciąż weśki i wesoły służy tym
doświadczeniem.

Kazimierz Borucki, który przyprowadził
do domu rodzinnego rannego Tadeusza,

został w Wielowice.

Po klęsce powstania styczniowego nie
mógł wrócić na teren zaboru rosyjskiego.

Podjął pracę w dworskiej kuźni.

W tej samej kuźni pracuje Jerzy Porwol.

Jest rodem z Wielowic, ale już poddaje
się presji wynarodowieniu.

Jerzy, ten trzeci wóz coś rzuca kołem.
Pewnie ma coś z ośką. Zobacz, co tam

jest.

Jerzy, słyszałeś?

Po pierwsze, nie nazywam się Jerzy.

I New York.

York, Forwold. Dobra, dobra, idź,
zobacz.

Po drugie, najpierw muszę skończyć jedna
robota.

Potem się mogę wziąć za drugo.

Tak jest u nas.

Może u was było inaczej.

Ale my są tutaj.

Ani tam.

Odłóż to i do wozu.

Ja je kowol.

A do wozu to czas cel macha. Dobry kowol
musi umieć wszystko.

Ja mam papiury.

A ty?

Papiurem to ty możesz wiesz co zrobić.

A na robocie trzeba się znać. Ty mnie
będziesz uczył? Ty?

Borucki! Ktoś miał zobaczyć co jest z
tym błotem.

Jerzy zaraz idzie.

Panie sztanie majestere, co to jest,
żeby ten pieruński poniewierat urządził?

Tak, ty będziesz umiał tyle, co on.

Ty to będziesz rozpracował w tej kuźni.

Jak on mi się kiedy nawinie pod rękę, to
on mnie jeszcze popamięta. Jowie, on

taki na niego cięty.

Wybierz się na wozu.

Jak się mają, panie majste?

Żebyś mi udowodnił?

Już się robi, panie majste.

No to jadmy.

Daj mi spokój.

To nic ciężkiego.

Ty, Paweł, niech Polsie, no, pójdź sam,
wyjmij wrota od to doły, jakiesz taki

mocny. Andrzej, rób swoje, nie wtykaj
się.

Ja wiem, że robi się gryfna dziełka.

Wszystkie dziełka od kowala są gryfne.

A chłopcy jeszcze gryfniejsi. Nie
widzisz?

Jutro odpływ w moszczykach.

I zabawa.

I dymy.

Anna też idzie.

Nie się pytasz?

Zawsze chodzi z tobą.

No bo by jej ojciec nie puścił, ale i
tak tańcuje z kimś innym.

Wiem, ale ją moją jeszcze odbija.

Jorgóź, Jorgóź jakiś ty głupi. No pójść
się boga, siostro, na kawalera z

grabiami?

A bo taki nieuczekany.

Jorgóź przyszedł cię prosić na zabawę.

Do tego to trzeba umieć tańcować.

Pytka to, co ona jest.

Wygodana.

Jesteśmy Polakami, a mamy się stać
Niemcami.

Nad germanizacją pracuje rząd od stu
lat.

Dla Boga, co by się Niemcy bronili,
gdyby ich spolszczyć chciano.

Szkoły, Przy znaglonym dążeniu za
Niemczyzną zaniedbały język

polski. A zaniedbanie języka
przyrodzonego jest

hamulcem postępu oświaty górnośląskiej.
Tak pisze Karol Miarka.

A wiecie, co oni chcą zrobić?

Po feriach dzieci mają się uczyć po
polsku jedną przez jeden rok.

W pierwszej klasie.

A potem durć po niemiecku?

A katechizmus też po niemiecku? Przecież
dzieci tego nie zrozumią. Trzeba iść do

księdza. Po co?

Przecież wiecie, co on powie, że trzeba
dzieci posyłać do szkoły, że nie wolno

się przeciwiać zwierzchności. No to mam
taką radę.

Ja widzę jedno.

Nie posyłamy dzieci do szkoły.

Nie pleć, Francega, że nie pleć. A co,
chcecie ustąpić?

Nigdy.

Trzeba się bić o swoje.

To oni muszą ustąpić.

Dzieci mają się uczyć po polsku przez
trzy lata.

Dopiero potem po niemiecku. Taka jest
ustawa.

Jak nie poślesz dziecka do szkoły, to
cię zawrą.

Jak się postawimy, to nie zawrą.

Dzień dobry, panie Majce.

Dzień dobry.

Zakurzycie dobra cygara?

Do kurzenia cygary to trzeba mieć czas.

Tak bezkwiotnie gadacie, żeby chcę
poszedł.

A ja tu do was przyszedł z dobrą
wyżarką.

A jak z dobrą, to idźmy do dziadka. On
pije jedno dobrą.

Uraduję się. Ale ja mam do was sprawa.

Ty do mnie?

Wyjdźcie, Kowol.

Jo, Kowol.

Dajcie mi wasz Anna.

No, dać to ja ci mogę.

Ale co inkszłego?

Na nią jest czas.

Chcecie, żeby starą franą została?

Do kogo ją trzymać w domach?

Do tego Polaczka.

I no patrzeć.

Jak go z dworu wyciepią.

Z torbami pójdzie.

A ja w ręku mam fach.

No to se go trzymaj.

Dziękuję za dobrorada.

Pieniądze też mam.

Ta kuźnia, to byśmy mogli rozbudować.

Synku, idź ty do domu i wypij se ta
twoja gorzołka sum. Ty już i tak głupszy

będziesz.

Tato, mogę iść na zabawę?

Nie pasuje wchodzić na zabawę.

Ale ja mam dla ciebie kawałek. Nie chcę.

A jeszcze nie wiesz, kto to.

Jorguś cię bardzo chce.

Syncieluch.

No, przynajmniej rozmyślisz tak, jak ja.
Mogę iść?

No to idź, idź, idź.

Ale co prawda, to prawda. Odciepujesz
jednego po drugim. Jak tak będziesz

to się nie wyda.

Wydam cię.

Wydam.

Tym czy błęda dostanie pokój.

Od kogo?

Ode mnie.

Polekuśku, Jorguś.

Polekuśku.

Jest tu moja siostra. Nie zapomnij o
tym.

Ty jesteś za nim.

Brata mi uratował, do domu go przybił.
Tadek i tak umarł.

Bo go nie mógł uratować przed moim
ojcem.

Widzisz to czarno?

Muszę się zrozumieć, że w tej chwili
żaden nic nie ma.

Boltoniowi trzeba nakopać to życie.

To lubię mu.

Ja za Anna.

Zrobi się.

Chodźmy już.

Dopiero się zaczęło.

Coś nie moim przyjęci do tańcowania.

A dokąd pójdziemy?

Do domu.

Po waszemu do domu.

Dlaczego nie chciałaś zostać?

Nie chciałam.

To nieładnie.

Nieładnie. Czemu nie powiesz niepiknie?

Bo co innego ładnie, a co innego
pięknie.

Ładna może być na przykład pogoda, a
piękna dziewczyna.

Polki są piękne?

Bardzo.

Szczególnie jedna.

To dlaczego nie idziesz do niej?

Jestem przy niej.

Kocham cię, Aniu.

Wiele dziołcham już i z dogodą.

Jednej przed chwilą nie słyszałaś?

To takie ładne.

Czas się bierzeć nie chce.

Jak to żyto obok nas.

Zostanie cięte.

Ale nigdy nie przestanie być żytem.

Tak jak ty zawsze będziesz moją
dziewczyną.

Czemu nie pełniłeś siostra? Nie ma jej
tu.

Jak ich tu nie ma, to może języka
indziej. Ale chaj!

Może poszli na nie spory.

Ją jeszcze dostala.

To już siedem lat.

Nigdy nie miałem śmiałości.

Nie miałem prawa.

Jestem przecież wygnańcem.

Jeszcze czasem tak myślę, że to Tadek mi
Ciebie podarował.

Tak pięknie gadasz.

Tak bym chciała gadać po waszemu.

Nauczę cię.

Jak będziemy razem tak jak teraz, to
będziemy gadać po waszemu.

Ale ino wtedy.

Czego się tak grzebiesz, cedyk?

Na wodach ze słonych szczeciń nie
zarobisz, jak ci tak wyjeżdżą na tył.

Co się stało?

Poli się.

Nie widać.

Na nią pański jeszcze zawczas.

A co, że zawczas?

Inaczej dzwonią na anioł pański, inaczej
na pogrzeba, jeszcze inaczej na ogień,

bo jak ministrantem to wie.

Bismarck się powiesił.

Bez to tak głupio dzwonią.

Słyszeliście?

Słyszeliśmy, słyszeliśmy. Wolna!

Ale dostaną.

Co ty, śpiku jeden?

Nie wydaje się wtedy.

Kto on ci będzie gadał, śpiku?

Niech postawi tyle kopek, co ty, to
pogodą my.

Ale zostaną gadać w szkole, że jakby co
to Francuzia dostaną w Marii.

O Boże, Boże, co to być?

Być powiedz, co?

Kiedy indziej to rady nie ma tyle masz
do gadania.

Mamo, ja się chcę.

Francuzy to nie są wojoki.

One będą dziołchy w głowie.

Głupi się.

A za Napoleona to jak było?

Ulm?

Austerlitz?

Co, nie uczyłeś się?

Za Napoleona to się wszyscy byli.

To była jedna wielkozbieranina.

I dziadek, pamięta ci Napoleona?

Czego bych nie miał pamiętać?

Kurdupel, bo kurdupel, ale goła miał.

Francuz to ani do roboty, ani do bitki.

A, i no do dzieł, tak?

I mo prawie.

Wojok, co się nie ogląda za dziełchami,
to co to jest za wojok?

Francuz jak to Francuz, ale za pologami
stoi.

I to jest najważniejsze.

Widzisz? Nic mi tam nie goda jej tym.

Powinien tylko winkopić karty, grać z
dziołchami tajcować.

A muzyczka tyli tyli.

Idźcie do niego wszyscy trzech.

Od śmierci tatka nie chodzi do kościoła.
Może teraz pójdzie.

do kościoła.

Muszę za wszystkich, co idą na wojnę.

Może... Może byście poszli z nami?

Wszyscy idą.

Mama, dziadek, dziołchy, moglibyście też
iść.

Wiem, że trzeba by mi iść.

Ale wiem też, że jakby Stanik i Teodor
byli już po wojsku, to by ich też

wzięli na tę wojnę.

Od innych bierą z gospodarstwa po
jednym, po dwóch.

Pastorników wzięli trzech, wszystkich
dorosłych.

To wszystko przeze mnie.

Jakbych był Inkszy, posząłby jeden.

Możecie mi to mieć za zło, ale ja o
Inkszy nie wydam.

Możecie mi wierzyć, że wolałbym iść za
wóz na ta wojna, żebyście wy mogli tu

zostać.

Życzę wam jak najlepiej wszystkim.

Przychodźcie na zot z tej przeklętej
wojny.

Wierzę, że przyjdziecie.

Nie dajcie się zabić, chłopcy.

Święty mocny, święty, a nie

śmiertelny.

Ciebie, Boga, prosimy,

wysłuchaj nas,

Panie.

Sama? I z mamą.

On nie przyszedł?

On nie idzie na wojnę.

Chciałem mu dać popytku.

Przez coś innych namawiasz do tego.

Ej, Anna, Anna.

Ty nic nie wiesz.

Co mi powiesz na pożegnanie?

Życzę ci jak najlepiej.

Wolałbym, żebyś mi obiecała.

Żebyś na mnie czekała.

Na wszystkich wód będziemy czekać.

Na każdego.

Tego pieroń, tego Polaczka nie wzięli.
My idziemy na wojnę, a on tu zostanie.

Takie porządki na stałe.

Ale jak ino wlejemy tym Francuzom, to
się wyznamy za tych haharów. Co on ci

takiego zrobił, że się tak na niego
zawziął?

Ciebie mi wziął.

Idź z Bogiem i wracaj na Zot.

Będzie stykała.

Już ci powiedziała.

Noście je zawsze przy sobie.

Ochronią was.

Bóg zapłac, mamo.

Już idą.

Przyszedłem pożegnać się z pasternikami.
Można?

Przywitać się i pożegnać? Tego w tym
domu jeszcze żadnemu nie zabroniono.

We Francji jest dobre wino.

Może wam się przydadzą takie wkładane
noże z korkociągiem.

Świetnie ci dziękuję, Hedżit.

Jak będę się pić, to się nie będziemy
bić. Bić to wy się biedziecie, ale nie o

swoim.

Mam za sobą dwie wojny, jedna z Danią,
druga w Austrią.

Wiem, co to wojna, nie?

Za swoją sprawę.

I wy się dowiecie.

Już tu są!

Chłopcy!

Nie no, nie strzelajcie do Francuzów.

Strzelajcie w powietrze.

No to idziemy.

Z Bogiem!

Jakbyś się chciała wydać, jak noc nie
będzie, to choćby w francuskiej niewoli

przyjada na twoje betele.

Mam dla pana wezwanie do zapłacenia
kary.

Za co?

Dziecka pan nie posyła do szkoły.

Nie zapłacę.

To się może dla pana źle skończyć.

Nie szkodzi. Nie zapłacę. Niech pan nie
będzie uparty. Dziecko musi chodzić do

szkoły. Taki przepis. Ale jest też inny
przepis. Przez pierwsze trzy lata po

polsku, potem po niemiecku.

Panie, nie widzi pan, co się dzieje?

Cesarz francuski w niewoli. Tylko
patrzeć, jak cała Francja padnie.

Francja, co miała cesarza. A pan się
upomina o nauce języka polskiego.

A gdzie jest ta Polska?

Panie jej tu nie widzi? Nie słyszy?

Coraz rzadziej.

Wszyscy już ustąpili. Podsyłają dzieci
do szkoły.

Ale ja nie pośle. Jak będzie trzeba, do
samego Bismarcka napiszę.

Pan myśli, że on ma teraz czas czytać
pańskie listy? On dźwiga Niemcy ponad

wszystko. Zapłaci pan? Nie.

Trudno.

Zrobiłem, co do mnie należało.

Dźwi go nale wszystko, żeby się Piarun
nie oberwał.

Panie, jesteś tego pewna?

Bardzo się cieszę.

Nie bój się.

Porozmawiam z ojcem.

Mamo, kiedy pójdę do szkoły? Inne dzieci
uschodzą.

Nie wszystkie.

Teda chodzi.

Jest starszy.

Jak my krowy patrzymy, to chłopaki
gadają, że mnie już ze szkoły wyciepli.

Powiedz im, że są głuptaki. Ze szkoły
się nikogo nie wyciepuje.

Jest świętony.

Nie wiem.

Ale ja wiem.

Pamięta pan tę dziewczynę na pogrzebie?

Ja bym mu ją wybił z głowy.

Może by pan tyle odpiągnął, że Tadek
leżałby w innym miejscu.

Znaliście się przed tym?

Mnie się zdawało, że się... żeście się
znali.

Wiesz, że to ja byłem jego złym duchem?

Tak?

I ja go nauczyłem myśleć po polsku.

I on go nauczył. No i co z tego?

Chcesz powiedzieć, że bez otylerzy?

Nie, ale nie musiał umrzeć.

Chciałbym z panem porozmawiać.

Mój dochyć czasu po drodze.

Wolałbym tutaj.

Właśnie tutaj, przy tatku, przy moim
przyjacielu.

Wyszedłem tutaj z nim.

Zostałem przy nim.

Potem, kiedy on odszedł, ja zostałem.

On mnie przyprowadził do Anny.

My z Anną... Co?

Co wy z Anną?

W obyczaju nie zaniadbam. Przyjdę z
wódką, ale teraz... A teraz?

Co to za wódka?

Anna i ja chcemy się pobrać.

Chcecie? No to spróbujcie.

To jest.

Wermist.

Jan jest wermist.

Rozerwało go na szczępy. O Jezu.

O Matko Jedyna.

Dziu, dziu, dziu, dziu. A ty nie plecz!

U noworodów też takie pismo dostali.
Stary noworod powiedział, że jak to jest

wermist, to go rozerwało.

Fermist jest wtedy, kiedy nie wiedzą, co
się z nim stało.

Żaden nie widział, że go wzięli do
niewoli.

Nie znogli jego ciała.

Znaczka.

Nic. No to wtedy piszmy, że jest
fermist.

Na wieki.

Przestań tragać!

Nie rzesz namierki.

Nie wróć.

Bo karo bosko za ciebie.

Jednego zniszczył.

Teraz drugiego.

Na Pana Boga się obraziłeś.

Jak na wojnę jechali, ktoś się poszedł z
ziemi do kościoła. Ty,

ojciec, polski król.

Dzień dobry.

Cóż tak we troje?

Chcielimy, żeby mama też była z nami.

Chcieli?

Chcieliście?

Kto taki?

Między innymi ja.

Cóż ty tu masz do gadania?

Przyszedłem tutaj prosić pięknie was
oboje, rodziców Anny, o jej rękę.

Myślę, że o tym nie będziemy już gadać.

Tak, ale pan jeszcze nie wie o jednym.

Anna spodziewa się mojego dziecka.

Będzie matką mojego dziecka.

Kto na nią podniesie rękę, pożałuje.

O Jezu.

Zowitki. My się doczekali.

Zowitki.

Tato.

Nie chcę cię tu widzieć.

Chodź, Kaziu.

To nie jest już mój dom rodzinny.

Francek. Na litość boską.

Jakęś ty ją chowała.

Teraz płaczesz.

Zowitka ci rosła w chałupie. A ty co?

Tadiucha. No prawie.

To nie jest dom.

Szczęść Boże!

Nie powiem panu dzień dobry, bo to nie
jest dobry dzień dla pana.

Co się stało?

Mam nakaz aresztowania pana.

Ale myślę, że to coś z frontu.

Zastawianie oporu grozi dodatkowa kara.

Bez obawy. Nie będę panu utrudniał
pracy.

Żeby zawsze pan był taki rozsądny.

Niech się pan przebierze. Muszę pana
odstawić do powiatu.

Nie wiedz, jak nęść.

Idź wygacić, kuźnia.

Dobrze się tu gospodarz.

Niech cię ręka bosko broni, jak mi
stanika do szkoły poślesz.

Proszę, panie wachmajster.

Za kogo mnie pan bierze?

Za przedstawiciela pruskiej władzy.

Przecież macie żalobę. Nie możecie
poczekać?

Nie wiemy, czy brata zabili.

Napisali, że jest fermist.

To wszystko jedno.

Ludzie wezmą was na języki. Nie robimy
wesela. Chcemy tylko wziąć ślub.

Musicie?

Anno, idź na chwilę do kościoła.

Pomódl się.

No, więc jak to jest?

Spodziewa się dziecka.

Kowal wie?

Tak.

Ucieszył się, co?

Do kościoła nie chodzi, to prawda.

Ale chciałbym, żeby wszyscy ludzie żyli
tak po Bożemu jak on.

Zgadza się na ten ślub?

Nie.

I mam wam udzielić sakramentu małżeństwa
bez jego

woli?

To tak, jakbym się chciał mścić za to,
że nie chodzi do kościoła.

A ja go szanuję.

Tacy jak on pomagają nam, kaplanom,
zachować to, co

ludziom najdroższe.

Mowę ojczystą.

Ja jestem już stary.

Ten, kto tu po mnie przyjdzie, na pewno
będzie Niemcem.

Tak przynajmniej się dzieje w innych
parafiach.

To wtedy tacy jak Kowal staną się
pasterzami.

Ja mam stanąć przeciwko niemu?

Przeciwko mojemu pomocnikowi. Nie, nie
przeciwko swojemu pomocnikowi. Tylko

zawziętemu uparciuchowi.

Jego upór już raz sprowadził
nieszczęście.

Nie naszą sprawą jest sądzić go za to.

On teraz siedzi w więzieniu.

A my tu stajemy przeciwko niemu.

Księże proboszczu, ten ślub jest nam
również potrzebny dlatego, żeby ludzie

gadali, że ten polski przybłędarz jest
kobietą bez ślubu.

No cóż, ogłoszę tę zapowiedź.

Dziękuję.

No.

No to za kontrę.

Czy

to

prawda, że Anna Odkowala i ten Polaczek
dali na zapowiedzi?

Zapowiedzi ogłaszam z ambony.

Kościele trzeba słuchać, a nie drzemać.

Tego ślubu nie należy dawać.

Wiem, że ksiądz bardziej kocha te białe
polskie owieczki niż te czarne.

Pan się myli.

Dla mnie jest tylko jedna owczarnia.

I staram się o to, żeby te białe nie
były krzywdzone tylko dlatego, że są

że się takie urodziły.

Proszę księdza, kowal nie posyła swego
najmłodszego do szkoły.

Puszczy dziecko buntu.

Jeżeli ten Polaczek zapuści to korzenie
i wejdzie do rodziny, to

bunt przeciwko prawowitej władzy się
rozszerzy.

A przecież władza pochodzi od Boga.

Pan chce mnie pouczać?

Przepraszam.

Ksiądz i ja mamy tu do spełnienia jedno
zadanie, ale wydaje mi się, że robimy co

innego.

Dobrze się panu wydaje.

Pan chce narzucać coś, co temu ludowi
nie jest przyrodzone.

Nawracanie pogan to też narzucanie
czegoś nowego, lepszego.

Niech ksiądz porozmawia z żoną kowala.

Ten chłopak powinien chodzić do szkoły.
Nie powinien dawać złego przykładu.

Siedemnaście.

Osiemnaście.

27. Proszę, gramy.

Dzieci. Jedne na cmentarzu.

Drugie wyciepnięte w chałupę. O kogo ci
się rozchodzi?

Co ci jest?

A co mi ma być?

Pawła zabili.

Wermit? Nie.

Kim? Jakaś był w hereście.

Przesłali jego rzeczy.

Medalik.

Różaniec.

List, co mu Anna napisała.

Ksiądz posłał po mnie, jak się
dowiedział.

Powiedział, żeby ich dziecko posłała do
szkoły, żeby

ich nie kusiła Pana Boga. Posłuchać!

Francek, idź się wyspowiadaj.

Może jeszcze coś uratujemy.

Sierżant Rolf w czasie wykonywania
obowiązków służbowych. Spocznij. Co

Rolf? Tylko krótko i węzłowato. Nie mam
czasu.

Wszystko w porządku, panie poruszniku.
Tylko strzelec Antoni Pasternik zgłosił

się do raportu.

O co chodzi?

Siostra wychodzi za mąż.

Prosi go na świadka.

Jest urzędowe potwierdzenie.

To ten Polaczek.

Zasłużył sobie na urlop? Jest wojna,
Rolf.

Wróciliśmy z frontu, panie poruczniku.
Mógłbym jechać, zanim uzupełnimy straty.

To się wojna skończy.

Francja walczy resztkami sił.

Francja, która zawsze czuła Polaków
przeciwko nam.

Czy wiesz, jak wyglądałyby dzisiaj
Prusy, gdyby Napoleon nie utworzył

księstwa warszawskiego w podzięce za
nałożnicę?

Nie wiesz, Rolf, boś jest tylko głupim
sierżantem. Tak jest, panie poruczniku.

Ale ja wiem.

Nie ma mowy o urlopie. To dobry
żołnierz. Będzie jeszcze lepszy, jeśli

się w truskiej dyscyplinie.

Coś jeszcze?

To wszystko, panie poruczniku.

Nic z tego nie będzie, pasternik. Nie
będziemy jeść weselnego kołacza.

A ja tak lubię wasze śląskie kołacze.

Urlopu nie będzie.

Panie sierżancie, proszę mnie zgłosić do
raportu batalionowego.

Porucznik Ringler nie będzie zadowolony.

Trzech nas poszło na wojnę.

Jeden zginął bez wieści, drugi nie żyje.

Należy mi się urlop.

Daj spokój, pasternik.

No dobra, zgłoszę porucznikowi.

Odmaszerować.

Co to jest?

Jadro napomyje?

Wyczyścisz mnaczkę, ale już.

Na majówkę się wybieracie.

To ma być wyczyszczona menaszka?

Mam wam pokazać jak się czyści menaszkę?

Co to jest?

Jednego klejtucha cała drużyna nie
potrafi nauczyć porządku?

W czasie wolnym odzajęć wszyscy w pełnym
oporządzeniu na placu afelowym zbiórka.

Spocznij!

Co ty sobie myślisz, ty? Zostaw go.

To są u Was trzy minuty.

Zostawcie go. Na froncie byliśmy razem.

A teraz co?

Do czego się stawia? Przez niego mamy
zbierać ścięgi?

Idziemy spać.

Przepraszam cię za wszystkich.

To jest innego zdania. Niech tu
podejdzie.

W porządku, kolego.

Ciasno tu będzie, nie?

Zmieścimy się.

Wiecznie w tej wynajętej izbie nie
będziemy siedzieć.

Pobudujemy się.

Na wszystko przyjdzie czas, moja droga.

Antek jeszcze nie doznać.

Kto nam będzie za świadka, jak nie
przyjedzie?

Poprosimy kogoś innego.

Masz tu przecież kuzyna.

Nie pójdzie.

Z powodu mnie?

Nie.

Przeze mnie.

Żaden nie będzie świadczył zowitce.

No, poprosimy kogoś w dworu.

Sami parobcy będą nam świadczyć.

Córka Kowola wydaje się jak ostatnia
dziaduwa.

Wyjedźmy stąd.

Dokąd?

No nie, na dworze nie jest najgorzej.

Najomnie już szanują.

Ty masz tu krewnych.

Bez nich ciężko żyć.

A to, że ci świadczyć nie chcą, to nic.

W biedzie pomogą.

Pomogą ci.

Tak jak ojciec.

Co ja mu zrobiła, że on taki?

Dla niego też przyjdzie czas.

Zapomnij.

Przebacz.

Nie ma mi nic do przeboczenia.

Nic.

Pasternik zgłosił się do raportu
baterionowego? Nie, panie poroczniku. No

widzisz, Rolf, wszyscy są zadowoleni.

Jak mi jutro, kto pójdzie na ten ślub,
to może już

Dudą nie wracać.

Ty, no przestań wyciepować stąd i daj se
pozór, żeby ciebie nie wyciepli.

Tyś się tu przyżenił.

Tyś tu przyszedł z dziadowizny.

Dwa morgi pola dostałeś w Odymie i to
jest wszystko, coś tu przyniósł.

Reszta należy do Jagdnyski. Jak chcesz,
możesz wyciepować z twoich dwóch morgów,

ale nie stąd.

Nie musieliście mu tak godać.

On to gospodarstwo postawił na nogi.

Kuźnia wyrychtował.

Wybacz, nie chciałem źle, ale już nie
mogę tego słuchać, jak wszystkich

wyciepuję.

On taki no godo.

Ale ten ślub.

Pójdę choćby, nie wiem co.

Ja też pójdę.

Joni, na bezrok mam się wydować.

Nie chcę mieć takiego ślubu jak Anna.

Ja idę.

Niech mnie wyciepną z chałupy.

Do dworu pójdę zasłużąco, ale nasz Anci
tego nie zrobi, żebym nie poszła.

Antek!

Dzień dobry, ojciec.

Dzień dobry.

Nie ma tybu?

Nie wiem.

Co wy?

No co się tak głupio pytasz?

Więc na to nie idziemy na wesele.

Na pogrzeb tatka nie.

Na ślub Anny nie.

Ojciec!

Co was tak opętało?

Ja, Kazimierz, biorę sobie ciebie, Annę,
za

małżonkę i ślubuję ci miłość, wiarę i
uczciwość

małżeńską oraz to, że cię nie opuszczę

aż do śmierci. Tak mi dopomóż, Panie
Boże

Wszechmogący, w Trójcy Jedyny.

i wszyscy święci.

Ja, Anna, biorę sobie Ciebie,
Kazimierza,

za małżonka i ślubuję Ci miłość,

wiarę i uczciwość małżeńską oraz to,

że Cię nie opuszczasz do śmierci. Tak mi
dopomóż.

Małżeństwo, któreście między sobą
zawarli, ja pobogą Kościoła

katolickiego potwierdzam i błogosławię i
Ojca, Syna i Ducha

Świętego. Amen.

Czy tu mieszka Franciszek Pasternik? To
ja.

Pan się orientuje, po co wszyscy śliśmy?

Nie mam pojęcia.

Gdzie jest Antoni Pasternik?

Nie wiem.

Pański syn zdezerterował.

Wie pan o tym? Nie.

Widział się pan z nim?

Rano, ale nic mi nie mówił.

Co go za to czeka?

Nie był pan w wojsku?

Byłem i dlatego nie mogę w to uwierzyć.

To pan wie, co dają za to.

Twierdzę.

Twierdzę się nie wychodzi.

Tamtąd człowieka wynoszą prosto na
cmentarz.

Niech mu pan powie, że na mnie ucieknie.

Leci powiedz Nankowi, że przyszli po
niego.

Przyszli, pantka.

Kto?

Kaj są?

Poszli, nie wiem kaj.

Uwinęły się hachary.

O Jezus Maria.

Nie płaczcie.

Nie dostaną mnie.

Chodź, dam ci cywilne ubranie.

Ino se nie zapomni.

Nazywo się Surowiec.

Wołają go Hopa Siupa.

Końmi handluje.

Powiesz, że cię posłał do niego Bury, a
tyś jego wnuk.

Wytro czwartek pojedzie z końmi do
Modrzejowa na torg. Weźmie cię z sobą.

A jak już będziesz po tamtej stronie
granicy, to cię wszystkie żandarmy mogą

pocałować kajś.

Idź już, synek.

Bo dopiero nie zarósł, a mogą być.

No? Uciekł.

Dobry wieczór.

Pięknie witamy dzielnych wojoków, co to
chycili francuskiego cesarza.

Ale panowie, przyszliście za nie skoro.

Wszystko wypite, zjedzone.

Proszę mówić po niemiecku. Tak jest,
panie generale. Ale widzicie panowie, ja

tak bardzo szanuję ten język, że tylko w
niedzielę mówię po niemiecku. Prawda,

dzisiaj też mamy święto.

Panowie, moja wnuczka wyszła za mąż.

A więc porozmawiamy ze sobą tak, jak
rozmawia Bismarck ze swoją żoną.

Proszę. Gdzie jest Antoni Pasternik?
Nasz starosta?

Już pojechał.

Nie chcieli mu dać urlopu, to sobie sam
wziął.

Zrobił, co miał zrobić.

Stanął swojej siostrze za świadka i
pojechał z powrotem do koszar.

Idziemy. Ale dokąd?

Dokąd, panowie? Na ten pociąg, w którym
pojechał Antoni, już nie zdążycie.

On i tak wcześniej przed wami będzie w
koszarach.

Teraz trzeba coś zjeść.

gardło przepłukać.

No no, przynieście tutaj panom
żołnierzom coś na stół.

Antoniemu to oni pewnie za to medalu nie
dadzą, ale chłop się bił pod szadanem.

Może to on złapał tego francuskiego
cesarza.

Może będą dla niego łaskami.

Ech, podobacie mi się, kamraci.

Napijmy się.

Ale na

wojnie to musicie tak jak ja.

Jak mnie Francuzi zobaczyli na froncie,
takich starych nie biorą.

Ale nie teraz.

Za Napoleona, tego największego.

Co to wtedy było?

Na całym froncie mówili, uwaga,
pasternik na pierwszej linii.

Eee, tam.

Jak tu stoję, tak było.

Napijmy się.

Raz to wziąłem do niewoli sześciu.

Niemożliwe.

Tak się zlękli, że mnie potem z tego
strachu puścić nie chcieli.

Byli tam ci dwa.

Coś, że byli.

Naprali się i śpią.

Wyjdą spać do rana.

Antek będzie już daleko.

Kaj.

Tak się pytasz, jakby cię to obchodziło.

Kaj są twoje dzieci.

No to nigdy mnie to nie obchodziło, ani
nie obchodzi.

Wszystko co...

Tu zrobił to dla mnie.

Tego nie powiedział.

Powiedzieliście więcej.

A ja cię, Francek, nie rozumiem.

Ludziom czytujesz rostomajtę takie, że
Śląsk, że Polska.

A jak się dziełka wydaje za Poloka, to
łogień na dachu.

Zbawrała mnie.

Na pośmiewisko wystawiła.

Patrzcie. O Polsce mą czyto.

Przewodzić mą chce, a w doma nie umie
zrobić porządku.

A wy mi tu godocie ocie nie rozumia.

Co tak wentujecie po nocy?

A iść, iść. Powiedz mu, że nie jest
pośmiewiskiem.

Co zaś?

Takiemu jak sumienie pęknie, to już się
nie zrośnie.

Idź, idź, pomóż mu.

Oj, Boże, Boże.

Poszmujemy teraz prawdziwego cesarza.

Wilhelm I się nazywa.

No Cysosz to jest Cysosz, nie ma co. No
to znaczy jak?

Gdzie to rozlepi?

No Cysosza to my się nie musimy boć, ale
kanclerz Bismarck, jedną jeszcze

pokorzę, z czego się grabie robią.

Tata, naszej Anusi urodziło się dziecko,
takie małe.

Dziewuszka? Nie, tynek.

Pójdź sam.

Możesz kupić się bombonów.