All language subtitles for Rzeka kłamstwa - odc 2

Będzie mi tu byle łachmyta rozkazywał.

Janę przegnałeś, ale ja sama pójdę. Ja
tu się do poro psaków nie godziła.

Teraz tu będzie tak, jak ja mówię.

Teraz ja tu gospodarz.

Gospodarz!

Gospodarz! Kożuszek po cerescynie, a
buty po macieszy.

No, zostańcie!

A Fidelicowa jak chce odejść, bardzo
proszę, nie wstrzymuje.

Bronek zaprzegnie.

Powinien.

Co one temu winne?

Króżyny. Jasiu, weź dzieci do swego
pokoju.

One rzeczywiście niczemu nie winne.

Wszyscy nas opuszczą.

Wszyscy! Aleksander, odszedł, odszedł!

I teraz u siebie jest na swoim i do
niego nam lewe jadą. Do Zagajów!

Ja stąd i stworzym panna Krystyna. A ty
dobrze wiesz, że mogła żyć i

dzieciątkiem się cieszyć.

Zostańcie sami, bez Boga i ludzi.

Sam! Dzięki.

A ty się, Bronek, lepiej koło siebie
zakrzątnij. Ja wiem, ty tej rudej nie

opuścisz. Ale pamiętaj, tam złe krąży.

No, przyjechała.

No widzisz? To jest twoja mamusia.

Moje.

Moje maleńsko.

Moje, moje. A co to? Już na dobre?

Na dobre.

A co to ja na mamkę się godziłam, a nie
na zwurzącą?

Niech sobie firmanty teraz sam koło
dzieci chodzi.

A pewnie, pewnie z butelki je będzie
karmił. Wleczcie od wściekłej krowy.

A dacie wiarę, że firmanty już pierwszej
nocy nie chciał z nią iść do łóżka,

póki mu klucze od schowka nie wydała, w
którym trzyma swoje drogocenne rzeczy.

Swoje własne, ale i dziewcząt po
macieszy. Co, nie wierzycie?

A przyszłoby wam do głowy?

że ona dom to podobno jeszcze przed
ślubem na niego przepisała u rejenta. No

nie, chyba taka głupia by nie była.

Każda głupieje, jak taka rzecz na nią
przyjdzie.

Moje mdruszynki, chacie to.

Znajdziemy mojej śliczności.

Lub mnie choć trochę.

Ja ciebie tylko lubię.

Jestem dla mnie wszystkim.

Tylko tobą żyję.

Podaj mi frapkę.

Idziesz. Znowu idziesz.

Zostajesz?

Zagotuję krupniku. Jest jeszcze miód i
są korzenie.

Gdzie jest zakiewka?

Przeszukamy wszystkie kieszenie. Nie ma.

Schowałaś ją.

Bronek, tam ludzie mówią.

Ludzie?

A no jak to ludzie?

Ale my dzisiaj już za drugi kwartał.

Co tam o tym?

Jak chcesz.

Ale... Ale?

Potem i tego mogę nie mieć.

Tak nie można.

Już i ludzie powiadają, że firmanty...
Aha, więc jednak ludzie powiadają, tak?

To nieprawda.

To nieprawda, że firmanty.

Że mój mąż przegrywa w karty.

Gałek, wszyscy, ale żeby tracił majątek,
nieprawda.

Co tam karty?

A i to drugie też nieprawda.

Ta burmistrzanka bydałkowa żona sucha
jak miotła ogryziona przez żydowską

A ja...

Jak myślisz, która to może być godzina?

Już chyba pójdę do koni.

Już mi chyba czas.

Nie, dlaczego poziadł jeszcze?

Wiesz, zgotuję kropniku.

Jest jeszcze miód, korzenie są... Nie,
nie.

Nie jestem niepijący.

Odprzysięgłem się od wódki w kościele.

Ale klusek to bym jeszcze zjadł.

Są w ręce na kominie, weź sobie.

Coś huknęło wedle stajni.

Nie będę się przysłyszał.

Może zobaczę.

Oś firma!

Konie! Konie dzielić!

Wyprowadzili oba.

Biegnę po ludzi.

Biegnij po firmantego! Do osiowej kępy!

Niezbyt dalek koni pożyczy!

Trzeba gonić!

Czemu bym nie dał do siebie dostać?

Co? Mnie się to wszystko przysięgiło.

Jak to?

No to, że konia ukradli.

Widziałam ojca we śnie.

Stał w drzwiach.

Miał na głowie barankową czapkę, a na
nogach kozłowe buty.

Stał tak i mówił.

Wy siedzicie.

A tam koni wyprowadzają zostajni.

To do niego podobne.

On jeden zawsze dbał o gospodarkę.

Biedny trener.

No i nie ma.

Obleciliśmy wszystko, od Olszowej Kępy
do Przysuchy. Kamień i wodę.

Żeby to ochotę siwego wzięli.

Łukasz, stanę.

Dlaczego siwego?

Bo na kasztana był wczoraj kupiec.

Dawał już dziewięćdziesiąt rubli.

Ile?

Dziewięćdziesiąt.

Bronek.

Pójdziesz natychmiast do przesłuchy po
policji.

Nigdzie nie pójdę.

A to dlaczego?

Nie warto chodzić, bo i tak się niczego
nie znajdzie.

A tylko koszt będzie.

I ambaras.

Jak chcesz, tak się zrobi.

Jak chcesz.

Ale od dziś, od tej chwili masz walować
tutaj na tobie!

Co tobie?

Co się tobie stało?

Buty ojca.

Buty mojego ojca.

No to co?

Że buty twojego ojca?

Nie, no bo ja... Ty!

Mała, fałszywa suczko.

Ty jesteś taka sama jak twoja siostra!
Ona murem spaliła, teraz wszystkich tu

zwalisz, ty stółko mała!

No dobrze.

Ale niech mnie ta mała sierotka unika.

Niech ja osiadacie do siebie spać.

Ja tu posiedzę.

To bliźniaków przypilnuję.

A ty gdzie?

Pożegnać się chce.

Nie ma koni, nie ma roboty.

Przegnał. Go podasz.

Dobry był kundys.

Tak.

Ze śmierci tego stworzenia jeszcze się
będzie firmanty tłumaczył. Przed kim?

Przed sądem wiekuistym.

Sprawiedliwości na ziemi nie ma i nie
będzie.

Chcesz powiedzieć, że to firmanty zabił
trezora?

A kto?

Dałby to trezor podejść komu innemu? Nie
szczeknąłby?

Ale po co?

Bo konie wyprowadzał.

Żeby póki myśleli, że to złodzieje.

A on je już dawno z karty przegrał.

Już ja go widziałem wtedy w nocy, jak on
ich szukał.

Boję się.

Nie wiem.

Nikt ci nie zrobi.

Ale chodź mi z oczu.

Czas na mnie.

Zostań z Bogiem, Josiu.

Idę, już idę.

Patrz, co znalazłam.

Ty lubisz łuszczaki.

Weź je sobie, a nie gryź zębami.

Pamiętasz wuja Xawerego?

Nie pamiętam.

Tego, co ci raz kupił na sukienkę.

Nie pamiętam.

Wuj Xawery chce cię wziąć do siebie.

Nie pamiętam żadnego wuja Xawerego.

Wujostwo chcą cię wziąć za własną.

Nie mają dzieci.

Mieli syna, ale chłopiec umarł, jak już
był w szkołach.

Więc twoja wujenka... Nie pamiętam
wujenki. Daj ze mi dość do słowa.

Twoja wujenka będzie się tobą opiekować
jak córką.

Wujostwo mieszka ją w Palikijach, trzy
mile za przysłuchą.

Pójdziesz tam jutro.

Zebrałam twoje rzeczy.

Całe twoje bogatko.

Niedużo tego.

Ale życie przed tobą.

Joasiu, wstawaj.

Wstawaj prędziutko.

Podjeżdż sobie w drodze.

Jak chcesz, możesz wziąć trochę mleka.

Ale będzie ci za ciężko, to lepiej wstąp
gdzie do ludzi, poproś, tak ci się

dadzą napić.

No, kończ prędko, kończ prędko, bo kawał
drugi przed tobą.

Moje malutkie, kochane moje.

Co?

Idziesz przecież na koniec świata.

I nie do ludzi, tylko do swoich.

Do rodziny.

A zresztą, jeśli leci tam, będzie to
wrócisz.

Cóż to nie przezegnasz się nawet na
drogę?

Pod Twoją obronę ucieka mi się święta
Boże Rodzicielko.

Naszymi prośbami nie racz gardzić.

Ale od wszelakich złych przygód racz nas
zawsze wybawiać. O pani nasza, o

rędowniczko, pośredniczko nasza.

Zaraz się słońce podniesie, to się
ociepli.

A teraz ci jeszcze raz powiem, jak masz
liście.

Do Przesuchy drogę znasz, trafisz.

Tylko tam na rynku, przy chlamach, się
nie zatrzymuj.

Nie te czasy, bo nie zdążysz przed nocą.

Z rynku na Rogatkę, a potem już dalej
prosto drogą.

Przejdziesz przez most, dojdziesz do
Lipowego Wzgórza, a zaraz za wzgórzem

już palikije.

Tam się zapytasz kogo, o pana rządcego,
to ci każdy pokaże, gdzie wuj mieszka.

No idź już, nie baruj się.

Spotkasz jaką furmantkę, to proszę
ludzi, niech cię podwiozą.

Jakby zabłądziła, nie budź.

Tylko spytaj ludzi o drogę.

A dotąd to się idzie. Do buja.

Sawary Gołębiowski wiesz, gdzie mieszka?
Tam, tam, gdzie się świeci.

No i jak, Natka? Dobra ta kasza?

Paniucha, broń.

A nie zapomnieliście dać czosnku do tej
ciubasy?

A czegoś tam?

Ja do wuja.

Jestem Joasia Macieszanka z Podgaju. Od
pani Wincenty.

Macocha przesyła mnie tu.

Kłania się wujostwu i pozdrawia. A, to
ty jesteś.

Pana rządcego nie ma. Jest albo u
pisarza, albo w gorzelni.

Przyjdzie. Tam usiądź i poczekaj.

A wujenka?

Pani rządcy nie śpi?

Masz koszty.

Bardzo smaczne, tylko trochę pieprznie.
Ale panu rządcemu to do smaku.

Wstań, wujenka.

To jest, proszę pani, ta Joanna z
Podgaju.

Od macochy.

Czy ta Wincenta zupełnie zwariowała?

Dlaczego ty jesteś taka brudna i
potargana?

Nie mam pojęcia, co my z tobą zrobimy.

Dosyć własnych kłopotów.

Najpierw się Annę umyje, potem się ona
karmi, położy się ją spać.

Tego podgaju do nas będzie ze trzy mile.
Nie mówiłam do ciebie.

Nie masz tu nic do gadania.

Rząd to idą.

Aryna, dawaj jeść, bo mam głodny.

Chabroń mi tu kiełbasa narobił, jak na
wesele.

Staram się.

Pokażemy się wujowi.

To jest ta Joanna, co przyszła.

Joanna, powiadasz?

Ach, to ty jesteś.

Patrzcie państwo.

No i przyszłaś. No siadaj, czego stoisz?

No, pokaż się do światła.

Panica już ciebie.

No, czegoś nie mówisz? Boisz się mnie?

Nie zjem ciebie. Możeś głodna.

Dajesz jeść, czy nie dajesz?

Z wujemką.

Witawaś się.

Jutciu, to Jasia po frani.

Jolcio!

Siadaj jedz.

Siadaj.

Co tam was w Podgaju, hm?

Gwyncenta zdrowa?

A firmanty pije?

Znaczy sobie pościelę dla małej.

Kto to jest?

Co ona tu robi?

Zaczyna się.

Niechże też pani nie udaje.

Dobrze pani wie, kto to jest i po co tu
przyszła.

No co, Jasiu, najadłaś się?

Położymy się spać, bo już późno.

Będziesz spała tutaj, na sowce.

Pomogę ci.

Wstań.

Chodź tutaj.

I siedź prosto.

Nie kręć włosów. Noże te są ostrzem,
możesz się skaleczyć.

Czy to było już koniecznie, tak, Seba?
Tak.

Jeszcze niech jej Maryna potmaruje głowę
naftą.

Nie chcę mieć tu jakiegoś robactwa.

Przynieś miotły i zmieć to.

Wujenka kazała zmieścić. Jakby zmieścić
i wyrzucić na dwór.

Połapał by pczaki na gniazda.

Pokręciłoby cię wtedy, jak te włosy w
gnieździe.

Ale nie bój się, teraz mnie patrzy.

Nie rycz.

Masz.

Odrosną ci nowe.

Niepokoi mnie twoja przyszłość, Joanno.

Jesteś uboga i bezwdzięku. Za wczasu
powinnaś nauczyć się pracować.

Może myślisz, że zrobisz karierę i
bogato wyjdziesz za mąż?

Przyznaj się, że tak myślisz.

Podtanowiłam, że nauczysz się szycia i
wykwintnego kroju. Nie musisz mi

dziękować. Na razie masz tu bawełnę.

I szklankę.

Będziesz cerować skarpety.

Szklanki nie tłucz, a dziur nie ściągaj
nitką na okrętkę.

Mnie nie oszukasz.

No co to to?

Pamiętasz ty franię?

Matkę swoją czy pamiętasz?

Nie, nie pamiętam.

Śliczna była dziewczyna.

I w ojca się wdawać.

Chociaż... oczy...

Tak.

O, trzeba się pofralić.

Dobrze, patrz.

... ... ... ...

...

Przechodźcie!

Hej, Ano.

Pójdziesz do tych makusków.

Baba.

Podobno po dziecku choruje, a stary z
chłopakami ziemniaki z kopców polskich

kradną.

Żarcia nie mają.

Maryna. Niech ci.

Ląki i sadła.

Lopałkę uszytuje dla nich.

Dźwigniesz? To daleko.

Jasiu, co ty?

Kto tam?

To ja.

Od pana rządzącego.

Tak mi już pod piersiami się i w krzyżu
mi miętko, co?

Teraz, zaraz? Nie, jak wstanie pani
rządczyni.

Zabieraj się stąd.

I to natychmiast.

Wyrzucili.

Ona?

Ona.

I ty zaś tak sobie dałaś?

Dałaś tak sobie?

Nie dam, nie dam, nie dam, nie dam,
takie prawo dziewczyny, jak twoje

ukradla, co?

Zabiła go!

Nie ma jej.

Nie ma

jej.

Nie ma jej.

Nie ma jej.

Nie ma jej.

Dzięki za oglądanie!

Gęsi i świnie oporządzić umie?

Jakżeby.

Uprzątnąć izby?

Obacyć się.

Gotować potrafi?

Potrafi.

No to na dzisiaj.

Czarna polewka ze śliwkami, pieczona
gęsia szyja, nadziewana kaszą jaglaną.

Proszę cię, jedz.

Nie będę jadł, ale poletkę gnojem czuć.

Co ty?

Ona przez półtora roku gotowała we
dworze w Brzezinach dla drugiego stołu,

a przedtem u proboszcza w Żabnie.

Mierzi mnie ta dziwka, słyszysz?

Zrozumiałaś?

Zrozumiałaś nareszcie?

Joanno? Tak, słucham.

Powiedz tej dziewusze, żeby do wieczora
się wyniosła.

No, daj to.

A czego stoisz?

Jak masz na imię?

Hipolita.

Obiad! Już, już!

Jak wasze imię?

Genowefa.

Jak masz na imię?

Juzia.

Imię?

Michalina.

Jak wasze imię?

Balbina.

Dobrze. Nie chciałeś.

Dobrze.

Ale jeśli jeszcze liczysz na tamto...
Nie!

Tego i tak się nie doczekasz, dopóki ja
tu jestem.

Joanno, od dzisiaj będziesz spała w
kuchni.

Jesteś dość duża, aby mi pomóc.

Dobrze, proszę, Bujenki.

Dawaj. Już czar.

Dawaj.

Mokre drzewo kładziesz. To pewnie
osinia. Osinia zawsze mokra. Brzoza.

Ty źle układasz.

Za duże szczapy.

Nie, gdzie tam? Drobno rąbane.

No to...

Może ciągu nie ma, chluśnij okowitą. Już
chlusnęłam, ale to na nic. Ten ogień

taki niezadomowiony.

Jaki? Od ludzi trzeba przynieść, od
dobrych ludzi.

A w garnku żadnych kwasów.

Ani po chlebie, ani po ogórkach być nie
może.

Co ty tu mi na cieść buzła?

Jasiu, to ty?

Aleksander, co ty tu robisz?

Bo jest.

Jest. Zaraz przyjdę. Tylko wody kraculi
za miastem.

Nikt Joanny do niczego nie zmusza.

Jeśli coś robi, to sama tak chce.

Bo jest to samowolna i uparta
dziewczyna.

Zresztą widać, że nie jednego się w
życiu napatrzyła.

Taka przyszła stamtąd ze młyna.

Nie, nic do tego, jaki sposób chowania
dziewcząt jest dobry czy niedobry.

Ja przecież nie widzę jednej rodziny z
tą dziewczyną.

Ani z jej powinowatymi.

Chwała Bogu.

Przyszłaś w jednej sukience?

Tak.

Miała dwie koszule i to nie najnowsze.

Nie dostałaś ode mnie fartucha?

Ale ona nie dba, żeby zasłonić sukienkę
przy kominie.

Ścierkami się opacuje.

Dwie już spaliła.

Wypaliła taką dziurę na brzuchu jak
dłoń. Do tego się już nie da załatać.

Nie powinna w ogóle przy kuchni.

Nie. Nie powinna.

Właśnie mówię, nie powinna.

Ale jemu z tym dobrze.

Właśnie jemu z tym dobrze.

Może nie?

Mnie już ludzie nawet mówili, że wujo
teraz na złość nikogo nie chce trzymać.

Że wszystkie wujo odprawia.

Nie wierzyłem, ale teraz widzę.

Jak Aleksander nie wie, niech Aleksander
nie mówi.

Aleksandrowi powiem tylko jedno.

Co się u mnie w domu dzieje, ludziom do
tego zasięg.

Ja przecież od siebie nic nie mówię.

Tyle tylko, że chciałem Joannę zabrać z
powrotem.

To Wincenta cię tu przysłała?

Wincenta? Skądże Wincenta?

Na co teraz Wincentiu Joanna?

A może do tych bliźniaków po Celestynie?

No jakich tam bliźniaków?

Przecież u Wincenty był krup.

Będzie już jakieś dwa miesiące temu.

Teoś.

Michaś.

Dokąd idziesz?

Zaczekaj! Pytam się ciebie, czy
pójdziesz ze mną do Zagajów, no?

Joanna, wróć się!

Joanna!

Nikt cię nie będzie zmuszał. Po co to
gadanie, skoro Aleksander uważa, że u

jej krzywda?

Przestańże, Julciu.

Może Joanna chce wrócić.

Rzeczywiście nie ma o czym mówić. Joanna
wróci.

Jasiu, zabiorę cię zaraz ze sobą do
Zagajów.

Tylko oporządzisz się trochę.

Andzia, moja żona nie może cię... Takie
zobaczyć.

Nie bój się.

Nie będziesz miała u nas żadnej roboty.
Będziesz jak we własnym domu.

Andzia nauczy cię rok butek.

Tylko do dziecka musisz być cierpliwa.

No już tego Andzia wymaga.

Chłopak jest nieczarwny i ciągle trzeba
z nim jak z jajkiem.

Tego nie, tamtego nie.

Znowu to, a owo.

Chociaż ja powiadam, że Andzia
przesadza, no ale jak to kobieta.

Pierwsze dziecko.

No i że syn.

Więc macie syna?

Wy macie syna.

Nie. Nie.

Co nie?

Nie pojadę z tobą do Zagajów.

Co znaczy nie pojedziesz?

Tak sobie.

Zostanę tutaj.

Dobrze.

Powiem Andrzej, że nie chciałaś.

Teraz sama sobie będziesz winna.

Dobrze, zostań.

Niech cię ty już całkiem przyzjedzą.
Aleksander, znowu?

Dajże spokój. Do czego to podobne? Nie
będę się przecież z tobą szarpał.

Zrozum zresztą, że on to dla twojego
dobra.

Nieprawda. Nianci do Bachora chcieli.

Teusie.

Michaś.

Ach, wujenko, to było straszne. Biegłam
i biegłam, a on był raz za mną, raz

przede mną. To był Celestyn. Taki sam
jak na pogrzebie.

Strasznie się bałam.

I choć wiedziałam, że to sen, nie mogłam
się obudzić. Tylko strasznie

krzyczałam. Aleś ty głupia, Joasiu.

Jeżeli wiedziałaś, że to sen, to czegoś
się bała.

Co może znaczyć taki sen?

Sen mara, Bóg wiara. Nie, nic nie znaczy
taki sen.

Może tylko, że się rośnie we śnie, jak
tak się biega.

Nie, nic ważnego taki sen nie zapowiada.

Chyba, żeby ci się śniły jajka, to
plotki.

Albo woda czysta i płytka, to dobrze
znaczy.

A woda głęboka i mętna, to choroba w
rodzinie.

Coś białe kwiaty to śmierć.

A właśnie, że nie zawsze tak. Bo jeżeli
pachnące i wąchać je, to wyjście za mąż

wróży. A kto ci to mówił? Nic podobnego.

Na zamęście to śni się wąż w kółko
dlinięty.

Albo patek ze srebrną klamrą.

Albo obręcz tocząca się po stole.

Nie, nie, to tylko wtedy tak, gdy jest
już po zrękowinach. A wtedy to i tak

wiadomo. Nie mądrzyj się.

Starsych będziesz uczyła?

Jest tak w senniku.

W senniku? Co ty czytasz w senniku?

No naturalnie. Czego by cię tam innego
nauczyli w młynie u tej Wincenty? Mam

jeszcze dwadzieścia cztery obrazki. Jest
tam o czerwcu, Rokiczanie, którą król

Kazimierz wygnał i o tym, jak się snowie
Kazimierza Jagielloncieka w wodzie z

lodem myli. Dobrze.

Ale ty masz już tyle lat.

Zygmuś, kiedy miał twoje lata?

To chodził już do szkół.

Kształcił się na lekarza.

Taki był mądry.

Znał łacinę lepiej niż ksiądz.

Tak, tak, Joanno.

Zygmunt w twoim wieku. A ja w to nie
wierzę wcale.

Możesz nie wierzyć, ale tak było.

Zapinaj.

Straż nie stara jest ta sznurówka.

Moja wyprawna. Nie nosiłam jej, jak
Zygmunta zaczęłam nosić.

To po co wujenkę ją dzisiaj kładzie?

A wiesz to, jakie mamy dzisiaj wielkie
święto?

Wiem, w niebowzięcie.

Widzisz, że nie wiesz.

Chrzciny Zygmusia.

I Xawery obiecał ślubować w kościele, że
budki i dziewczyn poniecha.

Tak, Joanno.

Przybierz się.

Chyba też pójdziesz do kościoła.

Joanna... Joanna... Macocha?

Strasznie się cieszę, macocha,
strasznie.

Cieszę się.

Więc się cieszę.

Tak.

Tylko nie wiem, skąd się macocha tutaj
wzięła.

Bo może macocha do bujostwa idzie, nie
ma ich w domu.

Nie, nie idę do wujostwa.

Ja idę do domu.

Przecież to nie w tę stronę.

I owszem.

Nie, ja dobrze pamiętam. Młyn jest tam.

Cóż tego?

Co się stało z Dniakami Mleczochą?

Nie wiesz tego?

Oddała mnie w opiekę matce anielskiej.

Oba.

Jestem teraz o nie zupełnie spokojna.

A fiormanty?

Fiormanty.

Celestyn.

Kacper.

Michael Brosz.

Aleksander Bronek.

Oto ich masz.

Widzisz?

Dźwigam każdego z nich.

I w dzień, i w noc, i w południe.

Boże, bądź miłości w mnie grzesznej.

Chryste, usłysz.

Chryste, wysłuchaj.

Chryste, zmiłuj się.

Od Matki Boskiej Kidelskiej wracam.

Po drodze wstępowałam do Matki Boskiej
Skęckiej.

Ale teraz już do domu mego idę.

Do mojej Matki Najświętszej wracam.

Chodź ze mną.

Danym jest od Boga spotkanych po drodze
zabierać ze sobą.

Do domu matki mojej wprowadzać.

Na jasną górę.

Na zamieszkanie pobieg wieku wietny.

Myślisz pewno, że zwariowałam?

Nic w tym by było dziwnego, gdybym
zwariowała.

Cóż ty myślisz?

Rozum ludzki bardzo łatwo może się
zepsuć.

Jeśli przyjdzie za dużo do dźwigania.

Na chwilę jednego człowieka.

A może to ty jesteś ta wariatka?

Nie bój się.

Ja o tym nie rzekę nikomu.

Że ty nie mając jeszcze lat kochałaś się
w Celestynie jak dojrzała dziewczyna.

I że on także kochał się w tobie.

Nie! Nie!

Nie drżyj.

Oto twój celestyn.

To jak odźwiga mnie ty, ja za ciebie.

Chodź.

Usiądźmy.

Co ci powiem, Joanno?

Słucham.

Chodź ze mną na jasną górę.

Nie byłeś tam nigdy.

Cóż ty tu masz do roboty?

Krowy słyszę, obrządzasz, świnią jej
stajesz.

Wszycie gryzą, pacierze nie mówisz.

Chodź.

Za dwa tygodnie będziemy tam na miejscu.

Na wieżę uderzą we wszystkie dzwony.

Kiedy przestąpimy przez próg.

Żeby opaść krzyżem przed cudownym
obrazem.

I już tam zostaniemy pod tą jasną górą?

To się rozumie, że zostaniemy.

To gdzie będziemy mieszkać?

Tam się mieszka na wozie poputnym.

A gdzie ja będę spała?

Na płachcie, na ziemi, pod gwiazdami.

To w czym ja tam będę chodziła ubrana?

W janku rozmarynowym na rozpuszczonych
włosach.

W błękitnej pszczęce na białej sukience.

Ze spuszczonym, przejrzystym balonem.

A to co ja tam będę robiła?

To co wszystkie w twoim wieku.

Będziesz nosiła białą lilię w ręce.

Chodź.

Chodź, pieszno mi.

W kaplicu cudownego obrazu beznogim dają
nogi.

Bez ręki mręce, ślepym zwracają oczy,
głuchym otwierają uszy.

Chodź prędko, bo się spóźnię.

Joanno, ludzie wracają z kościoła.

Będziemy ich prosić o jałmużnę.

Odchodzę, macocho.

Nie pójdę z tobą.

Daj grosz, Joanno.

Jeśli nie możesz dać mi nic więcej.

Daj mi choć grosz, jeśli nic nie chcesz
wziąć ode mnie.

Okrywasz śmiesznością siebie i mnie.

Jeśli tak dalej będzie, stracę i to
miejsce także przez ciebie.

Śmieszność?

To prawda, że jak co roku stałam w
bocznej kaplicy przy chrzcielnicy,

powiedzieli ci.

Skąd o tym wiesz?

Mój drogi, tu nie ma żadnej śmieszności.

Jest zwykła ludzka ułomność.

Tę ja ci wybaczę.

Kobieto.

Z nią można oszaleć.

Zastanów się tylko, co mówisz.

Zastanów się, co ty robisz.

A ty?

Zastanowiłeś się nad tym, co ty
zrobiłeś?

Ja?

Coś ty zrobił ze mną.

Tobą.

Domem.

Naszym domem.

Ja...

Niech będzie pochwalony. Na wieki
wieków.

Syn.

Syn?

No to... Więc syn.

Dorobiłaś się syna.

Dziecko widzę.

Zdrowe.

No cóż.

No to tego.

No to zostaniesz.

O, Jasiu.

Weź no powieść tę pieluchę koło pieca.

Niech przeschnie trochę.

Śmiejesz się.

To ja już chyba zostanę, proszę pani.

Syn.

Popatrz.

Śmiejesz się, Jóciu.

Nie się już śmiać.

A Pery?

Że jego buzi.

Daj mu to.

Dajże mu to, no.

Połóż to na moim sekretarzyku.

Będzie przejeżdżał w czwartek jutka, to
może naprawi.

No a co do tego, Julciu, no to...

Sama wiesz najlepiej, że Joanna dłużej
nie da sobie sama rady w gospodarstwie.

A i ty nie będziesz musiała się tak
męczyć jak teraz.

Maryna wszystko zrobi.

Bądź rozsądna, Julciu.

Tak.

No, no, no...

Ja się wiesz co...

Przynieś z komodu od wujenki takie
tekturowe pudełko przewiązane niebieską

wstążką, dobrze?

Ja to odniosę. Ale po co?

Co ona z tego marza tyle lat w komodzie
trzyma?

Z dziecka na dziecko.

Zobaczysz, jak mu w tym będzie ładnie.

Nie bój się.

Ona i tak nieporna.

Postawcie tu.

Jasiu, skończ.

Jasiu! Idź do bujanki, pokluczę odmydła.

Wujenko Maryna prosi klucz od mydła.

Wujenka pozwoli.

Nie no, mokre, mokre.

Mokre jak gnój, niech mama spojrzy.

Mówiłam mamie, żeby przedtem wysłużyć na
piecu.

Aj, zbydli się zmyli.

Joasiu, zblecz pościel ze wszystkich
łóżek. Wszystko się dzisiaj będzie

Wszystko. Już to zrobiłam. To dobrze.

Dosyć, dosyć tychartki ja się.

Tak.

Tak.

Tak. Tak.

Że nie chcę mleka.

A co z praną?

Zaraz będziemy wieszać.

Weź to mleko. Nie chcę teraz.

Wezmę sobie tą.

W kuchni jest gorąco. Zaraz podejdzie
serwatką.

To zamknij do szafki.

Idź, idź.

Nie chcę wam przeszkadzać, skoro macie
wieszek.

Pośpieszaj, bo co to będzie za wieszanie
po nocy?

Dobra.

Josiu, chodź, pomożesz.

Chodź, chodź.

Nie, no tych sznurów jest chyba za mało.

Matka, toż to połowa tej bilizny tu się
nie pomieści.

Jasiu, skocz tu na dół jeszcze rozkowkę
i przynieś nowe sznury.

Dziecko! Dziś bierzemy drogę!

Ja no, przynieś nowe.

Ja no!

Wujenko, czy Wujenka śpi?

Wujenko, czy Wujenka czego nie
potrzebuje?

Może Wujence co dać?

Posiedzę tu przy Wujence.

Wujenko, niech się Wujenka odezwie.

Wujencio kochane?

To ty, Joasiu.

Nie płacz.

Jeszcze ci będzie trzeba łez w życiu.

Wujenko, to nieprawda, że wujenka
zwariowała.

Wujenki nie odwiozą do szpitala.

Nigdy nikogo nie kochaj, Joasiu.

KONIEC!