All language subtitles for Xander de Rycke - 2023 - dit terzijde NL

Downloaded from
YTS.MX

Official YIFY movies site:
YTS.MX

Hier is Xander De Rycke,
dames en heren.

Dank je wel, iedereen.
Ja, ik weet het.

In juli had ik gezegd: Ik stop ermee.
Ik kom nooit meer terug.

Je kunt mijn kloten kussen.

En hier zitten we weer.

Mijn management is zo klaar met mij.

Ik ben de kat van het bureau
die buiten wou als het regende.

Je wilt zo weer binnen, hè.
Ik blijf hier niet staan.

'Nee, nee, nee.'

15 minuten later...

'Ik heb een grote fout gemaakt.'

Hier zitten we dan weer.

In mijn gerecycleerde decor
van Bekend & bescheiden.

O... Iedereen vraagt het:
Xander, waarom ben je herbegonnen

na vijf maanden met comedy?
Wat is de reden?

Goh, wat kan ik zeggen?

Ik vond dat er nood was aan iemand
die iets over woke deed.

En...

Hahaha. Nee, zot.

Sommigen waren al een beetje
in paniek.

Zo 'haha'...

Er is toch nood
aan een witte man van 35

die zalen uitverkoopt
aan 20 euro per kaart

en bijklust bij de openbare omroep,

zonder dat hij vijf jaar
heeft gestudeerd.

Los daarvan, ze pakken ons dingen af.
Het gaat niet goed voor ons.

Nee, het is niet dat ik niet
geprobeerd heb om me bezig te houden.

Ik heb van alles gedaan
en ben uit mijn comfortzone gekomen.

Ik heb negen weken gepresenteerd
bij Studio Brussel.

Ik heb daar een nieuwe ambitie
in mij gevonden.

En dat is ooit meer verdienen
dan Siska Schoeters.

En ik kan eigenlijk niks negatiefs
over Studio Brussel zeggen,

behalve het Brussel-gedeelte.
Dat vind ik jammer.

Studio top, Brussel minder.
Dat was mijn grote probleem,

dat dat spel daar ligt. Mocht dat
dichter liggen, ik werkte er vast.

Negen weken naar Brussel
met het openbaar vervoer...

Ik heb een rijbewijs,
maar ik rij niet naar Brussel.

Goed voor jullie ook.

Als ik met de auto naar Brussel rij,
zijn jullie dood. Dood.

Ik pak jullie mee het graf in.

Negen weken per trein naar Brussel.
Ik heb dingen over mezelf geleerd.

Ik heb ontdekt dat porno me
meer beschadigd heeft dan ik dacht.

Dat is een overgang, trouwens.

Ik weet nog hoe bruggetjes werken,
ik ben onderweg naar iets.

We hebben toch dat ding gelezen
over porno ooit?

Als je te veel porno kijkt,
beschadigt dat je.

Je beeld van wat gezonde seks is,
wat seks hoort te zijn,

wat een normaal lichaam is,
van jou en je partner.

Dat knoeit met je brein.
Dan heb je rare verwachtingen.

Ik dacht altijd van mezelf:
geen last van.

Ik ben een vrij normale mens,
ik heb daar geen last van.

Daarmee zeg ik niet dat ik
te veel porno kijk, maar ik geef toe:

ik heb al wat porno gezien,
want ik heb internet sinds mijn 15de.

Wat denk je nu? Dat ik altijd
Bubble Bobble zat te spelen?

Nee, hoor. En ik heb nog
van dat 2003-internet gehad.

Ik heb nog dingen gedownload
in mijn leven.

Nu ben je verwend met sites
waarvan je allemaal de naam weet,

ook al ben je er nooit geweest.

Met categorieën en foto's.
'Ah, dat is dat.'

Ik heb mijn porno nog gedownload
via Kazaa Lite en Limewire.

Ik heb jpegs binnengehaald waarvan
ik niet wist wat het zou worden.

Een soort van pornoroulette.

Soms had je een blote madam,
soms een gast die een Digimon poept.

Ik ben op wat lijsten
terechtgekomen, hoor.

Maar alweer ça va, nooit overdreven.
Nooit gedacht dat ik heb overdreven.

Tot ik op de trein zat en mijn
conducteur naar mij zag komen.

En dat was echt
een belachelijk knappe vrouw.

En mijn hersenen konden dat niet aan.

Dat kon niet een knappe vrouw zijn,

dat is een knappe vrouw
verkleed als conducteur.

Ik zat automatisch in een pornofilm.

Ik zeg niet
dat conducteurs lelijk zijn,

maar ik heb nog nooit
bij een conducteur gedacht: miauwkes.

Het is tof blauw, maar je lijkt
een postbode uit Suske & Wiske.

Maar dan is daar ineens
een model verkleed als conducteur.

Je brein bevriest gewoon.

De muziek begon te spelen
in mijn hoofd. Ik was daar al.

Ik had een scenario: een stieftante
die vastzit in een droogtrommel.

Ze had ook keihard door dat ik
ongepast te lang naar haar staarde.

Ze komt bij mij:
Heb je een geldig vervoersbewijs?

Hoe ga je mij straffen
als ik er geen heb?

Het tweede ding dat ik ontdekt heb
door negen weken de trein te nemen...

Dat is misschien mijn eerste grote
politieke statement ooit in een show.

Je kent mij, ik doe dat niet.
I don't give a shit.

Ik ga het toch doen,
want collega's zeggen:

Je hebt een publiek en een stem,
gebruik dat

om dingen teweeg te brengen
in de wereld.

Geef je mening aan de mensen, Xander,
misschien gaan ze akkoord.

Vanavond alleen, en die mening is:

Panos moet dood.

Voilà. We zijn vertrokken.
Ik voel al wat applaus.

Ja, kom.
Naar buiten, we fikken ze af.

Mijn eerste partijpunt is er al.
Panos moet dood. Het zal wel zijn.

Fuck Panos... Wat is Panos?
Dat is een goeie vraag.

Wat is Panos? Waarom bestaat het?
Wat is het verdienmodel?

Ooit zei een genie: We pakken de
meest deprimerende plekken op aarde.

Vooral een Vlaams station.

We steken daar
een trieste broodjeszaak in,

gerund door klinisch
verveelde mensen.

Dat is Panos. Ik weet niet wat het
motto van Panos is, maar ik denk:

Panos, er was niks anders.

Want zo kom je daar terecht. Je staat
in een station en je bent kwaad.

Waarom? Je staat in een station.
En je hebt honger.

Je kijkt naar de Panos
en je kijkt naar die automaat

die niet meer bijgevuld is
sinds de begrafenis van Boudewijn.

En je denkt:
geen pluizige Snickers voor mij.

Ik ga een mottig broodje halen.

Dan ga je naar binnen, om beledigd
te worden door een jobstudent.

Vroeger kon je kiezen
tussen twee broodjes.

Een wit en een grof.

In de Panos hebben ze
een slap en een hard.

Ze hebben een doorgesneden tochtrol
met doorzichtige americain.

En een stoepsteen met een figuurzaag.

Als je een broodje eet,
is je gehemelte weg.

Mensen komen je tegen op straat,
bloedend uit je muil.

'Heb jij ebola?'

'Nee, een broodje
van de Panos gegeten.'

Dan maak je oogcontact
met de doffe ogen van zo'n student.

Ze reageren altijd alsof je
bij hen thuis een broodje bestelt.

Huh?

Wat doe jij hier? Allee dan.

Ze verkopen er ook brol.
Absolute brol.

We weten dat dat brol is,
maar we doen alsof.

Het worstenbroodje.

Je moet nu niet zeveren.

Dat is een frikandel
in een croissant geduwd.

We doen alsof dat dat ontbijt is,
maar dat blijft een frikandel.

En een frikandel
is geen ochtendsnack.

Wanneer wel?
Als je nog niet gaan slapen bent.

Dan is de cirkel rond
en is dat weer een avondsnack.

Maar er zijn mensen zot genoeg
die om vijf over zeven 's ochtends

met een bloeddoorlopen oog
naar de vertraging kijken en denken:

curryworst eten.

Wees eens rustig en laat
de Overpoort een paar uur los.

En ik ben geen moeilijke klant.
Echt niet. Ik vraag altijd hetzelfde,

behalve: geen tomaat.

Ik wil geen rauwe tomaat
op mijn broodje. Dat is smerig.

Het broodje is perfect op zich en dan
steken ze er een vochtig schijfje in.

Dan is dat een roze doorweekt ding
en ik vind dat smerig.

Dus ik vraag
een broodje zonder tomaat:

Voor mij een broodje krabsla
zonder tomaat.

Hij kijkt echt naar mij...

En hij zegt: Ja, maar...

er liggen er nog.

En hij wijst
naar de vitrine van tristesse,

met de voorgeprepareerde broodjes.

'Er liggen er nog.'

Ik kijk ernaar en zeg:
Ja, maar daar zit al tomaat in.

En ik wil een broodje zonder tomaat.

Waarop hij zei:
Ja, je kunt ze er toch uit halen.

En ik heb dat gedaan.

Maar dat kan toch niet?
Zo werken dingen toch niet?

Dus je levert een dienst,
ik wandel binnen:

Ik wil gebruikmaken van je dienst.
En hij zegt: Doe het zelf.

'Ah ja, hier is 4,50 euro.'

Ik ben weer verhuisd.

Dat is niet...

Dat is niet normaal
dat mijn publiek daarmee lacht.

Ik word echt een parodie van mezelf.

Ik ben weer verhuisd,
al zeven keer op tien jaar tijd.

Ik word het een beetje beu.

Het is echt waar. Mensen worden ook
kwaad op mij in mijn plaats.

'Waar woon jij nu eigenlijk?
Niet in Denderhoutem?'

Nee, dat is drie zaalshows terug.

Wel opletten, hè.

De laatste update die klopte, was:
ik woonde in Gent.

Ik huurde een huis en ik heb
mijn coronajaren in Gent gewoond.

Daar zat een plan achter.

Ik speel niet gewoon vogelpik op
de kaart en zie waar het mij bevalt.

Het plan was:
mijn huidige lief werkte in Gent.

Goeie uitvalsbasis,
mijn management zit in Gent

en veel vrienden wonen in Gent.
Dan gaan er twee jaar voorbij

en krijgen al die maten kinderen
en verhuizen ze.

Mijn management is verhuisd
naar een weiland in Merelbeke.

En ik en mijn lief waren uit elkaar.
Wie zat er nog in Gent? Deze hier.

Alleen, vast in Gent. Ik kon dat
niet aan, dus ik ben verhuisd.

En waarom ben ik verhuisd? Gent.

Niks persoonlijks. Mensen zeggen dan:
Ik ben geboren en getogen in Gent.

Rustig, ik ben ook geboren in Gent.
Ik ben er niet graag.

Ik ben alleen in Gent geboren.

Ze hebben mij in een rieten mandje
gelegd op het kanaal Gent-Terneuzen

en ik ben naar Zelzate gedreven.

Of rieten mandje... Gent kennende
was het een hennepmandje.

Maar ik word hier zot.
Alles maakt me hier kwaad.

Ik heb zo'n korte lont
met iedereen die hier woont.

Neem dat niet persoonlijk, maar deze
stad is in een permanente menopauze.

Jullie zijn te patchoeli.
Ik heb het geprobeerd,

maar alles wat jullie doen,
maakt me kwaad.

Bij mensen van mijn leeftijd
weet ik niet of ze 35 of 55 zijn.

Alle vrouwen van mijn leeftijd zijn
hier een alternatieve tante geworden.

Ze zijn altijd bezig op hun Instagram
met zelf allerlei drankjes te maken.

Een foto van hun vuile bruine fles
met een halve aardpeer erin.

'Kijk, ik heb kombucha gemaakt.'

Nee, je hebt gegoocheld,
aan tovenarij gedaan.

Jij moet naar de Efteling.
Jij bent niet normaal.

Bij iedere stap zie ik iets
wat mij kwaad maakt.

Een gast van wie ik de didgeridoo
in zijn keel wil duwen.

Ik ga wandelen
voor een beetje frisse lucht,

de gedachten eens vrijmaken.

Ik zet twee stappen,
ik zie een groot gebouw

met een grote glazen voorkant
en daarachter was er

een workshop lepelsnijden.
Ik kan dat niet aan.

Wat doe jij nu weer?
Er zijn toch lepels?

Er zijn keiveel lepels.

Wil je een lepel?
Bel mij, ik zal je een lepel geven.

De meesten kopen een pot lepels
in IKEA en je hebt er genoeg.

Anderen zeggen: De lepels zijn op,

ik haal een houten blok
en tien scherpe messen.

Dat kan ik niet aan, hoor. Een mens
wil een gezonde wandeling doen,

ineens sta je oog in oog te kijken

naar een lesbienne
met een totebag van 'De volksjury'.

Die een lepel snijdt alsof het
de fluit van Jeff Hoeyberghs is.

De tweede reden waarom ik weg ben:
het huis probeerde mij op te eten.

Echt, dat was een kuthuis.
Dat gebeurt ook.

Hoe huur je nu een kuthuis?
Ja, dat gebeurt.

Je hebt dat nooit door. Ik ben daar
drie keer geweest, ik was tevreden.

Maar soms ontdek je onvolmaaktheden
door er actief in te wonen.

Dat heb ik meegemaakt
met dat kuthuis.

Je zet een handtekening, je pakt
de klink en hebt ze in je hand.

Je denkt: heb ik dat nu gedaan
of moest dat nu gebeuren?

Dat huis had structurele problemen,
er zaten scheuren in,

vochtproblemen, de buren waren kut.

Er kwam sigarettenrook door de muur.
Het had EPC-waarde B,

maar je kon dat niet verwarmen,
tenzij je het in de fik stak.

Dus ik wou daar zo rap mogelijk weg.

Mijn huidige vriendin zei tegen mij:
Jij krijgt je waarborg nooit terug.

Ik zeg: Huh? Ik heb niks verkeerd
gedaan. Dat huis eet zichzelf op.

'Dat kun je niemand wijsmaken
dat dat huis dat zelf gedaan heeft.'

Ik geloofde nog
in het goede van de mens.

Ze geven mijn waarborg wel terug.
Mijn lief zei:

Laat mij de woninginspectie bellen.
Ik zeg: Zot.

Denk je dat je CSI Gent bent?
Wees eens rustig.

Ik ben geen kraker die hier met
een fikkende ton ingebroken heeft.

Rustig, rustig. Woninginspectie...

Ik stuur een mail naar die vrouw
van de immo. Die snapt dat wel.

Ik weet niet of hier mensen zijn
die in de immo werken?

Ik scheer niet iedereen
over dezelfde kam,

maar je gaat naar de hel.

Je gaat naar de hel.

Want je hebt geen ziel.
Dat weet jij ook, je hebt geen ziel.

Want je bent, wat we noemen,
een leugenaar.

Een dikke leugenaar.
Dat was het woord voor immo bestond.

Dat doe je, liegen tegen de mensen.

Je komt in een huis
met een groot gat in de muur

en je ziet een dakloze
op een bankje heroïne spuiten.

En jij zegt:
Het is met zicht op het park.

Je vindt dingen uit,
je vindt termen uit.

Je noemt het charmant,
maar het is lelijk.

Vanbinnen en vanbuiten. Lelijk.

'Het is een opknapper.'
Wij noemen dat stuk.

Het is stuk.

Iemand van de immo was tussenpersoon
tussen mij en mijn huisbaas.

Hoe kan ik haar beschrijven?
Ze was charmant.

Na één mail had ik al door:
ik krijg mijn waarborg niet terug.

Ik zeg tegen mijn lief:
Bel de woninginspectie.

Die is geweest en ze hebben mijn huis
ongeschikt voor woonst verklaard.

Ik dacht: hohoho.

Ik denk dat ik
mijn waarborg terugkrijg.

Want we hebben een jokerkaart.

Bij de sleuteloverdracht ga ik
met dat immo-mens door het huis,

zodat zij kan oplijsten
wat fout kan zijn en veranderd is

tegenover toen ik het
in mijn poten kreeg.

Mijn lief wilde
met dat ding flapperen.

'Ongeschikt, steek het in je hol.'

Ik zeg: Rustig. Je moet dat sparen
voor als het echt nodig is.

Dat is de jokerkaart.

We zijn een halve kamer ver geraakt
tot ik het zelf in haar bakkes duwde.

Het is niet gelogen. Op een bepaald
moment stond ze beneden

naast een schap en zei ze: Dit schap
is duidelijk niet stofvrij gemaakt.

Naast een muur
waar open bedrading uitstak.

Ik zeg: Ik heb een cadeau voor jou.
Flapperdeflap.

Ze pakt dat af, kijkt ernaar
en dit zei ze:

Ja, Xander, jij hebt
een ongeschikte woning gehuurd.

Wat? Wat voor victim-blaming-bullshit
is dat in godsnaam?

Ik hoop dat je in de zoo
in de put bij de neushoorns valt

en gepoept wordt door een neushoorn.

Dan kan ik komen zeggen: Je hebt wel
een kaartje voor de zoo gekocht.

Niet alleen
kreeg ik mijn waarborg niet terug,

mijn vorige huisbazen hebben me
aangeklaagd voor 8500 euro.

Ja. Ik ga de clou niet verstoppen,
ik heb gewonnen.

Het zal nog niet fucking zijn.

Want als je iemand beschuldigt
voor 8500 euro schade,

moet je iets hebben...
Bewijzen.

Ik ben niet de Mötley Crüe
van de comedy.

Er waren zo weinig bewijzen,
na een tijd hielp ik met het onderzoek.

Ik verzon bewijzen,
zodat het rap voorbij was voor hen.

Ik mailde naar de rechter en dacht:
wat kan ik verkeerd hebben gedaan?

Ik heb met mijn fiets tegen de gang
gezeten en die is wat afgeschilferd.

Echt oprecht.
Sommige dingen waren echt waar.

Dat is een gênant overzicht,
dat geef ik toe.

Ik had de microgolf niet uitgekuist.
Dat is dom van mij,

maar die microgolf is
geen 8500 euro waard.

De koepel van de keuken
moest gereinigd worden.

Die zag een beetje groen,
maar ik dacht: we zijn in Gent.

Ze vinden dat hier plezant,
een beetje groen.

Maar het zit dus zo: ik ben niet blij
vertrokken uit Gent.

Mijn mening over Gent is niet kapot.
Ik ben blij hier te zijn.

Ik treed hier heel graag op.
Ik ken nog mensen.

Maar wonen... Van mijn leven niet.

Dat is beter voor jullie
dat ik hier niet loop te sakkeren.

En de bank heeft nu
een huis voor mij gekocht.

In Zwijndrecht.
Ik woon nu in Zwijndrecht.

Dat is het perfecte
van twee werelden.

Je wilt altijd alles. Niet in
de stad, want de stad is te druk,

maar ook niet ver van de stad. Iets
dorpachtigs, maar niet te dorpachtig.

Die bullshit.
Je krijgt nooit de perfectie.

Ik heb het min of meer gevonden.
Dicht genoeg bij een stad, Antwerpen.

Maar het is ook rustig, dorpachtig.

Daar wen ik nog wat aan,
want ik heb lang in een stad gewoond,

waar alles binnen handbereik was.

En Zwijndrecht is wel heel erg
dorpachtig, een gemeente.

Dat heeft dorpswinkels,
een slager, een bakker...

Die sluiten tussen twaalf en twee.

Ik wen daar nooit aan. Ik sta altijd
om 12.15 uur bij die slager.

Oogcontact met die vent
door zijn raam.

Hij probeert zijn broodje te eten.

Ik sta daar: Ik heb ook honger.

Verkoop mij hesp.

Dat is enkel in een dorp, dat bij
de lunch heel het gebouw afgesloten is.

Dat zou lachen zijn op de spoed.

'Ik heb hier een schotwonde.'
'En ik eet mijn boterhammen op.'

Als je Zwijndrecht zegt,
denken mensen aan één woord.

Dat woord is pfos.

Dat is waar, wij zijn
de pfos-parel aan de Schelde.

Ons bekendste exportproduct is pfos.

Zeker Antwerpenaars doen daar
heel pretentieus over.

'Zwijndrecht, met de pfos'.

Ze zijn overtuigd dat de pfos
stopt bij de ring. Heel grappig.

Ze zien pfos als een vampier
die hun kerk niet binnen kan.

Niemand in Zwijndrecht ligt echt wakker
van pfos. They don't give a shit.

In het begin dacht ik ook: oei, oei.
Iedereen in mijn straat: Bwa...

Daar moet je niet van wakker liggen.
We krijgen elke week de pfos-brief.

'We zijn ermee bezig.'
Dan denk je: goed voor jou.

En ze hebben een plan voor de pfos.
Het lijkt nergens op.

Het is niet goed,
het is het eerste plan.

Ze hadden beter nog een plan gezocht.
Weet je wat het plan is?

Op lange termijn gaan ze elke tuin
twee meter diep afgraven.

Dat gebeurt nooit.
Ik maak dat niet meer mee, hoor.

Dat is het bewijs dat er
in de gemeenteraad van Zwijndrecht

een 12-jarige werkt. Ze zijn meteen
met hem akkoord gegaan.

'Wat zou jij doen?'

'Vieze grond wegdoen,
nieuwe grond in steken.'

Pfos, ik lig er echt niet wakker van.

Wat is pfos? Een chemisch bindmiddel
dat voornamelijk voorkomt

in antikleeflagen.
Tefal, pizzadozen, zulke brol.

En dat zit in mijn hof.

Daarom mag ik geen kippeneieren

of groenten en fruit
uit mijn tuin eten.

De ironie is heel grappig.

Ik mag niks uit mijn hof eten,
maar kan het wel bakken op de vloer.

De vorige hittegolf heb ik
twee steaks op mijn gazon gebakken.

Ze kwamen heel makkelijk los.

Ik ben niet bang voor pfos.
Iedereen vraagt dat, maar nee.

Het is ook in mijn hof,
ik moet daar niet zijn.

De kat loopt daar rond
als experiment.

Het beest heeft drie poten,
misschien komt hij binnen met vier.

Met wat geluk niet op zijn voorhoofd.

Maar ik lieg,
ik kom wel vaak in de tuin.

De tuin is mijn territorium.
We hebben een huis met een tuin.

Ik heb een tuin, ik ben de man met
de tuin, dus ik ben ook de tuinman.

Mijn lief doet de rest.
Dat is een goeie deal.

En ik doe de tuin.
Ik ben in control van de tuin.

Dat is een gazon met een boom op.

Ik rij het gras af en er zijn
genoeg redenen om dat niet te doen.

Ze verzinnen genoeg shit.

Het is Maai Mei Niet.
Het zal nog niet zijn.

Pro natuur,
als ik geen kloten moet doen.

Ik heb een knotwilg.

Dat is vooral veel knot
en een paar maanden per jaar wilg.

Ineens was dat wilg
en hij had keilange takken

en er hing een dikke, lange tak
over het hek bij mijn buren.

Ik zeg: Ik ga ingrijpen, ik ga al
niet direct een buurvrouw vermoorden.

In de Brico een zaag gaan kopen
en mijn tak afgezaagd.

Dan zat ik daar met mijn tak.
Dan zit je daar weer mee.

Een dikke, lange tak.
Waar moet ik daar mee naartoe?

Hij paste niet in die groene bak.

Ik rij niet naar het containerpark
voor een tak.

Met zo'n tak
naar het containerpark rijden

om daar boel te maken
met de sheriffs die daar werken.

'Er zijn twee soorten takken.'
Zeg...

Jij woont hier,
maar ik wil naar huis.

Dus wat heb ik gedaan? Niet ver
van ons huis is een klein stukje bos.

Ik heb mijn tak erin gesmeten.

Ik weet dat dat sluikstorten is.
Dat is sluikstorten.

Maar dat voelt niet zo.

Een tak terug naar het bos dragen?

Je voelt je geen sluikstorter.

Je voelt je wel
als een omgekeerde labrador.

Ik heb dat ook niet behandeld
als sluikstorten.

Dat doe je 's nachts,
met je auto naar een snelweg

en iets in de gracht gooien.

Dit is opzichtig, om twee uur 's middags
met die tak achter mij door de straat.

Net een holbewoner
die terugkomt van de jacht.

Kei-opzichtig.

In die straat woont een vrouw
die op een stoel voor haar deur zit.

Ze had het gezien, hoor.

Ze ziet mij vertrekken met een tak
en terugkomen zonder tak.

Ze was daar: Ik heb het gezien, hoor.

Ik zeg:
Moeilijk om naast te kijken, hè.

'Pas op, hè.
De volgende keer bel ik de flikken.'

Ik dacht:
dat wil ik wel zien gebeuren.

Je wilt toch de agent zijn
die daarvoor moet komen.

Met de combi naar Zwijndrecht,
met mij naar dat bos.

'Welke tak is het?'

Ik zal maar niet zeggen dat ik hier
ook een zak gras heb gesmeten?

Ik ben buiten en mijn lief doet
binnen. Dat is haar territorium.

Ze doet dat keigoed.
Ze is vooruitziend.

Ze is voor zonnepanelen gegaan
nog voor de crisis echt crisis was.

Ik was totaal niet mee.
Zonnepanelen? Niet nodig.

Heel blij dat ik zonnepanelen heb.
Zonnepanelen en een batterij...

Voor die zonnepanelen
heb ik een app op mijn telefoon.

Ik zie hoeveel ik binnenhaal
en hoeveel ik uitspaar.

Dat is opwindende shit, hoor.

Ik heb nog nooit zoiets geils gezien.

Er zijn mannen met een Pornhub-app,
maar mijn app wil je.

Dat is geile shit.

Ik zit mezelf 's nachts aan te raken
als ik kijk hoeveel ik bespaard heb.

O, de zon heeft
zo hard geschenen vandaag.

We hebben ook nog een oude meter,
nog geen digitale.

Die draait nog terug.
Dat is helemaal goed, hè.

Mijn lief snapt niet waarom we willen
poepen in de garage, maar ik...

Doe je kop weg,
ik wil de teller zien.

Raar applaus, maar ik aanvaard het.

Straf, ik had niet gedacht
dat ik dat nog zou meemaken.

Het is echt een jaar geweest
met twee grote dingen:

energiecrisis en oorlog.
Die twee domineren dit jaar.

Die dingen had ik oprecht
niet meer verwacht,

want dat heeft me gedwongen
naar een plek waar ik niet wil zijn.

Een van die mensen
die zeurt over boomers.

Ik wou dat internetcliché
niet worden.

Die gast die zo zegt:
Fucking boomers.

Maar ze zijn wel tegen mijn kar
aan het rijden, maat.

Sinds die energiecrisis en de oorlog,
de praat die daaruit komt online...

Als ik nog één 50-jarige Rita
op Facebook zie roepen als commentaar

dat deze generatie nergens tegen kan
en dat we geen ruggengraat hebben.

Hé, hé, hé.

Een beetje rustig, Rita.
Met je gezaag.

Ik heb vertrouwen in mijn generatie
op het vlak van de energiecrisis.

Het is waar, de meesten onder ons
zijn opgegroeid, hoop en denk ik,

met de kennis dat elektriciteit
en gas in je huis geen luxe zijn.

De meesten onder ons zijn
daarmee opgegroeid. Je leert:

in die twee gaten in de muur
steek je je vinger niet.

Daar komt elektriciteit uit.
Dat is er gewoon.

De meeste mensen leren dat,
dat er elektriciteit is.

En alsof we niet
tegen een crisis kunnen,

een situatie
waar we geen stroom of gas hebben,

of we het niet kunnen betalen,
dat we dat niet gaan overleven...

Dat vind ik ruim gezegd.
Wij kunnen dat aan.

We hebben allemaal een black-out
gehad of de plomb die uitvalt.

Je gaat dan toch ook geen fakkels
aansteken of tv's stelen.

Dat is altijd zo...
En dan: We hebben nog 4G.

Jongens...

We hebben nog 4G, het komt in orde.

Dan ga je op zoek naar de kaarsen.

Dan kijk je in de kast en haal je
je puzzel of Cluedo boven.

Je hebt een diep gesprek
met je partner.

Je kruipt nog eens in je bed
voor elf uur.

's Ochtends sta je uitgerust op
en je zegt: Godverdikke,

ik ben een overlever.

Dat is als de elektriciteit uitvalt.

Weet je wanneer wij panikeren? Als
de batterij van je telefoon plat is.

Want dat is een crisis.

Dan heb je rap door
hoe dat gewoon een dode baksteen is.

Je hebt je nog nooit zo alleen
gevoeld, afgesloten van de planeet.

'Ik kan niks meer.'

Ik heb het gezien, deze zomer heeft
mijn lief haar telefoon laten vallen.

Al haar apps en logingegevens weg
en ze was verloren.

'Wat nu?'
Ze kan daar niks aan doen,

we leven in een tijd
waar je geconditioneerd bent

om een smartphone te hebben,
of je kunt niet alles meer.

Mijn huis dwingt dat af.
Dat heeft een thermostaat.

Die thermostaat heeft een app.

Ik heb een airco,
die airco heeft een app.

Onze wasmachine en droogkast
hebben allebei een app.

Die zijn van hetzelfde merk
als mijn tv.

Als mijn wasmachine klaar is,
krijg ik een melding op mijn tv.

Weet je hoe kwaad dat mij maakt?

Je kijkt op je gemak tv en ineens:
Zeg, je was is gereed.

Wil je eens je muil houden?

Ik dacht dat wij vrienden waren, tv.

Dan zit mijn lief daar
met haar dode baksteen.

'Het is hier zo koud.'
Wandel naar de muur.

'Wanneer is de droogkast nu klaar?'
Ga een verdieping naar beneden.

Daar zijn we niet klaar voor.

Daarom twijfel ik
aan het oorlogsgedeelte.

Dat is ook dat, wat als er oorlog is?

Een paar maanden geleden had iemand
ergens iets gezegd in de zin van:

Misschien moet
de dienstplicht terugkomen.

En het internet was te klein.

Er werd geroepen en getierd
en de kranten schreven opiniestukken.

Heel het internet:
De dienstplicht moet terugkomen,

zodat deze generatie
een ruggengraat groeit

en weet wat discipline
en respect zijn.

Dan denk ik altijd: op basis waarvan?
Op basis van de dienstplicht?

Ten eerste: de meesten onder ons
leren wat respect en discipline zijn

van onze ouders.
Die hebben hun dienstplicht gedaan.

Als je het van hen niet leert,
is het bij hen fout gegaan.

Ten tweede: wat een arrogantie
van die mensen om te denken

dat zij nu militair zijn omdat ze
hun dienstplicht gedaan hebben.

Ik heb te veel respect
voor echte militairen

om te doen alsof mensen
na hun dienstplicht daarbij horen.

Je hebt enkel je dienstplicht gedaan.

Je hebt een halfjaar
in Holland gezeten

en schoenen gekuist
en vroeg moeten opstaan.

Maar je bent geen militair
en niet klaar voor de oorlog.

Als jij je een militair vindt
na je dienstplicht,

denk je dat je een bakker bent omdat je
bij de Panos werkt. Niet hetzelfde.

Maar ik geef wel eerlijk toe: ons
moet je niet naar het front sturen.

Misschien spreek ik voor mezelf,
maar mij wil je daar niet hebben.

Deze generatie naar het front...

Het is misschien wel de eerste
wereldoorlog met scherpe foto's.

Hashtag trenchlife.

Maar...

Ga maar niet met mij naar de oorlog.
Ik ben een veel te moeilijke mens.

Ik heb ambitie,
maar ik ben vaak ook lui.

In Oekraïne zou het
rap afgelopen zijn met mij.

Naar Oekraïne?
Wat voor weer is het daar?

Wat eten die mensen? Vis?
Ik moet geen vis hebben.

Veel vis en kool, denk ik.

Nee, ik heb ambitie, maar beperkt.
Ik kijk graag naar dieren,

dus ik ga het liefst naar de zoo.

De zoo is niet oké. Maar als ik
een leeuw wil zien, ga ik naar daar.

Ik ga niet naar Afrika om een leeuw
te zien. Ik ga naar de zoo.

De zoo is niet oké,
de zoo is afschuwelijk.

Beesten in gevangenschap,
dat is niet normaal.

Wij vinden dat normaal, een jaguar
in een kot van vier op vier

die dit doet...

Je kijkt ernaar met je suikerspin:
Ah, de natuur.

Dat is niet normaal.

Maar ja, als je een leeuw
wilt zien, ga je naar de zoo.

Ik ben dit jaar naar Florida geweest.

Ik ben naar SeaWorld geweest.

Ik weet het, ik ben een monster.

Ik heb die documentaire Blackfish
ook gezien.

Achteraf zeg ik dan:
Ik wil naar SeaWorld.

Ik wou een orka zien.
Ik vind een orka een graaf beest.

Ik ga niet naar Antarctica
twaalf uur op een boot zitten

met een hoop schurftigaards
om met wat geluk een vin te zien.

Dat boeit me niet,
ik ga wel naar SeaWorld.

Een hotdog fretten en een triestige
orka zien zwemmen met een slappe vin.

Die al drie maanden luistert
naar Last Christmas van Wham.

Met wat geluk zie je hem een trainer
pletten. Dan ben ik heel gelukkig.

Ik heb rare dingen gedaan dit jaar.

Ik heb gezwommen met zeekoeien.

Ja, dat is echt waar. Ik ben naar...

Er is een plek in Florida
en die heet Homosassa Springs.

Zij kunnen het uitspreken
zonder giechelen, wij dus niet.

Homosassa Springs is de
'sea manatee capital of the world'.

Ze zijn heel fier op hun zeekoeien.
Alle zeekoeien komen naar daar.

Ze hebben het beste water
en alle zeekoeien zitten daar.

En zeekoeien zijn ook met uitsterven
bedreigd, vooral door lompigheid.

Heel braaf,
maar het zijn passieve nijlpaarden.

Dat dobbert wat en wat gebeurt er?
Mensen varen er met hun boot tegen.

En zo gaan ze dood.
En ik heb gezwommen met zeekoeien.

Dat kon ook met dolfijnen,

maar als ik mijn T-shirt uitdoe,
mag dat beest er niet beter uitzien.

Ik meen het,
ik ben uit mijn comfortzone gekomen.

Ik heb dingen gedaan
die ik lang niet meer gedaan heb.

Ik ben naar collega-comedians
gaan kijken.

Dat was lang geleden, echt.

Ik doe dat niet
omdat ik niet collegiaal ben of zo.

Ik ben geïnteresseerd in comedy
en mijn collega's.

Maar als ik zelf aan het schrijven
ben, ben ik zo beïnvloedbaar.

Dat is beroepsmisvorming.
Ik kan niet genieten van die show.

Ik ontleed dat, ik probeer hem of haar
voor te zijn, waar die show naartoe gaat,

wat de mop gaat worden,
en ik geniet daar niet van.

Soms wandel ik een zaal uit
met zelf een halfuur aan materiaal,

omdat er een interessant onderwerp
is geweest en dan schrijf ik moppen.

Dat is een beetje vervelend.

In mijn allereerste zaalshow zit
een stuk over het medisch onderzoek.

Dat is volledig gebaseerd op de show
van Adriaan Van den Hoof.

Elke mop die hij niet maakte,
heb ik geschreven.

Wat kun je daaruit leren? Doe nooit
wat Adriaan Van den Hoof doet.

Ik heb nu mijn schade wat ingehaald
en een paar mensen gezien.

Ik ben naar Van Peel gaan kijken.
Zijn er fans?

Ja? Absoluut, ik ben grote fan van
Van Peel, een van de beste comedians.

Van Peel is heel erg into privacy
en de schending van privacy.

Hij is heel erg tegen die dingen.

De vingerafdruk op
de identiteitskaart boeit hem enorm.

Mij boeit dat minder.
Ik ben er gewoon niet mee bezig.

Ik volg dat niet echt op.
Andere mensen duidelijk wel.

Ik heb deze zomer
een voederbak gekocht voor de kat.

Een automatische voederbak.

Je kiepert daar kattenbrokken in
en om het halfuur doet dat zo...

Dan vallen er kattenbrokken uit.

Hij heeft wel drie weken honger gehad
toen mijn lief haar gsm kapot was.

Ja...

Maar ja, dat heeft ook een app om
de tijd en hoeveelheid in te stellen.

Je moet dat connecteren met de wifi.

Ik download die app
en ik zie een eensterrenrecensie.

Van een kwade mens, die roept:
Opgepast, phishing.

Dit is een Koreaanse app
die je wifi-paswoord wil.

Want wat is daar het plan achter
in godsnaam?

Een ondergrondse golf van Korea
om de wereld over te nemen

met voederbakken voor katten?

We sturen dat de wereld in via Amazon
en als de mensen niet thuis zijn,

zetten we hen op smallband.

Je komt thuis, zit op smallband: Wie
heeft 200 gig aan K-pop gedownload?

Altijd goed, mensen die vanop een
iPhone roepen: O nee, mijn privacy.

Wie heb ik nog gezien?
Ik heb de show van Scheire gezien.

Lieven Scheire, de DNA-show.
Iemand gezien?

I love Scheire, natuurlijk.

Ik heb ook geen vrees
om materiaal over te nemen, want...

Daar ben ik te dom voor,
dat geef ik toe.

Scheire zaagt daar twee uur over DNA.
Ik denk...

Dat vind ik straf.

Dat is humor putten
uit iets wat mij te boven gaat.

Het leuke vond ik wel
aan Scheire zijn show:

dat is interactief. Hij gooit
veel ethische kwesties het publiek in

en je krijgt bij aanvang
een groen en een rood kaartje.

Ga je akkoord, flapper je met groen,
anders flapper je met rood.

Ik heb heel de avond
groen opgestoken.

Ik wist dat hij me had gezien
en het verwarde hem enorm.

Heel de zaal zat met rood omhoog
en ik nog altijd: flapperdeflap.

Je mag doen met mijn DNA wat je wilt,
I don't give a shit.

Achteraf zegt hij: Onnozelaar.
Jij zou hen alles laten doen met je DNA?

Ik zeg: Het zal wel zijn. Wat boeit
mij dat? Ik ben het origineel.

Doe wat je wilt, maak 20 klonen
van mij en duw ze van een klif.

Ik ben hen niet,
ik ben het origineel.

Misschien ben ik er niet meer.
En hij: Bullshit, Xander.

Dan gaf hij ethische kwesties
om te zien wanneer ik zou kraken.

'Xander, in de verre toekomst gaan ze
gewoon met een swab van je kaak

200 klonen van je kunnen maken
en hen tewerkstellen in een fabriek.'

Die ondernemer wil je ook ontmoeten.

Die mij ziet zitten en denkt:

daar gaan we er eens 200 van maken.

Dat zal de productiviteit
in mijn fabriek doen stijgen.

Dat is niks,
een fabriek met 200 Xander De Ryckes.

Dat is 's werelds meest sarcastische
Schindler's list.

Een fabriek met 200
van die lelijkaards als ik.

Allemaal voorovergebogen,
200 van die schoolverlaters

met een hoogfunctionerende depressie.
'De wifi suckt hier.

Waarom staat dat hier altijd
op Qmusic?

Wie of wat is een Metejoor?

En waarom spreekt die 'jij' uit
als 'jij-j'?

De laatste j is stil, Metejoor.'

Ik ben nog niet
naar Alex zijn show geweest.

Ik ga wel kijken als ik tijd heb.
Die gast speelt toch 500 keer.

Ik heb alleen nog maar gesponsorde
berichten gezien op Facebook.

De eerste regel tekst is altijd:

Dit gebeurt er als je een comedian
twee jaar opsluit in z'n eigen hoofd.

Ik lees dat en denk: fuck,
ik ben vijf maanden ver geraakt.

O, nee. Ik ben labieler dan Agnew
aan het worden.

Goh, ja...

Goed, mijn dode moeder.

Sorry, ik heb die show
tien keer gespeeld,

ik heb altijd een andere overgang
gezocht, het werkt nooit.

Er is geen deftige manier
om naar dat onderwerp te gaan.

De vorige show stopte ik bij die
dode zeekoeien en dat was ook raar.

Ik heb maar één vraag voor jullie
en dat is: Lach, alsjeblieft.

Ik weet het, maar ik heb geen zin
in nog een halfuur de zaal

die zit te sissen en te zuchten alsof
ik voor 250 koffiezetten optreed.

Daar heb ik echt geen zin in.
Ik weet dat je dat niet expres doet

en dat je niet echt gechoqueerd bent,

maar je projecteert je situatie
op mij.

Je wilt je in mijn plaats stellen
en zo werkt het niet.

Mijn situatie is niet die van jou.

Jij hebt misschien een betere band
met je moeder, ik had geen band.

Wij kwamen niet zo goed overeen.

Het is heel vervelend
om dat te moeten blijven uitleggen.

Zeker nu ze overleden is,
moet ik dat meer dan ooit doen.

Het zinnetje
'ja, maar, het is toch je moeder...'

Dat heb ik zo vaak gehoord. Hoeveel
dingen moet ik nog naar je kop gooien

tot je daarmee ophoudt?

Tot je leert dat iemand die dood is
geen heilige wordt?

'Maar het is toch je moeder.'

Ze wilde me ooit de kop inslaan
met een fles.

'Ja, maar het is toch je moeder.'

Ze haalde een gast in huis
die seksuele opmerkingen maakte

over mijn vriendin van 15.
'Ja, maar het is toch je moeder.'

Ze heeft het spaargeld van mijn
grootouders voor mij geplunderd.

'Ja, maar het is toch je moeder.'
Ze kakte in een emmer in de keuken.

'Het is toch je moeder.'

Wat is er gebeurd?

Op mijn 18de heb ik het huis verlaten
en mijn moeder niet meer gezien.

Vijf jaar geleden
kreeg ze een hersenbloeding.

Mijn moeder werd geboren
met een verharde cluster van weefsel

in haar hersenen.
Die zou ooit barsten.

Op haar 5de, 12de, 30ste, 70ste...

Het is gebeurd op haar 60ste.

Ze hebben toen tegen haar gezegd:

Dit gaat blijven gebeuren.

Je zult waarschijnlijk
geen 70 worden.

Het is blijven gebeuren,
ze heeft in de vier jaar daarna

elk jaar een hersenbloeding gekregen.

Telkens hebben ze
aan haar moeten werken

en telkens was ze iets meer kwijt.

Een beetje meer motoriek
in de handen, de benen, het spreken.

In het geheugen.
Altijd was ze een beetje meer kwijt.

Haar vierde of vijfde operatie
kwam eraan

en ze had al gezegd tegen de artsen:

Dit is de laatste keer. Als het
nog eens gebeurt, laat mij gaan.

Ik wil niet meer aan mij laten prutsen.
Ik ben het beu.

Ze hebben voor de laatste keer
aan haar geprutst en hebben ontdekt

dat ze slokdarmkanker had.

Uitgezaaid naar longen,
lymfeklieren en lever.

Dat, lieve mensen, is een shitshow.

Dat is serieus kut. Kanker krijgen
boven op je vier hersenbloedingen,

is kut bovenop kut.

Kanker krijgen
bovenop vier hersenbloedingen

is als Bazart die Monza covert.

Je dacht: het kan niet erger worden.

En dan gooit het leven je
een kwinkslag.

Gelukkig heeft ze niet lang genoeg
geleefd om dat nog te horen.

Op 24 juli speelde ik mijn laatste
show van Bekend & bescheiden

en ik was heel blij
om te stoppen met comedy.

Ik keek uit naar het rijk
van de vrijheid, want het naderde.

De dag erna belde mijn nonkel:
Heb je het gehoord van je moeder?

Nee? Ze is terminaal verklaard.

Ik zeg: Wel, daar gaat
het rijk van de vrijheid.

Nu denken mensen altijd:
ocharme, het gaat over jou.

Het gaat niet per se over mij.

Mijn moeder heeft
een moeilijkere zomer gehad.

Ze is overleden aan kanker.
Maar de mijne was ook niet top.

Of ik het nu wil of niet
en haar graag zag of niet,

wat mijn mening ook is...

Als je moet leven met de kennis
dat je moeder gaat sterven,

ben je niet gelukkig.
Het was kut, maar goed.

Ik krijg telefoon van de assistente
van mijn moeder. Die heeft ze zo te zien.

Ik heb niet eens een assistente,
mijn moeder wel.

Ze zegt: Xander, je moeder heeft
nog maar een maand te leven.

Ik zeg tegen dat mens:
Wil ze mij zien? Wil ze mij zien?

Ze zegt: Ja, ze wil je graag zien
en je nonkel ook.

Ik had haar al vier jaar niet meer
gezien, mijn nonkel 17 jaar.

Ik heb hem echt uit zijn kot
naar daar moeten sleuren.

Na drie minuten op haar kamer
hadden we door: we zijn gesjareld.

Ze was niet blij om ons te zien,
ze was weer in een kuthumeur.

Ze lachte ons uit in ons gezicht
en heeft bijna niks gezegd.

Mijn nonkel is na drie minuten
vertrokken met de woorden:

Goed, ik ga mijn café opendoen.

Meetjeslandse poëzie,
zoals we die kennen.

Ik heb het nog een halfuur langer
volgehouden, omdat ik vragen had.

Niet meer de grote ethische vragen,
daar kreeg ik toch geen antwoord op.

Maar de praktische vragen,
de kutvragen.

Wat wil je dat ik doe
voor je begrafenis, met je spullen?

Zeg me hoe ik je shit
moet afhandelen.

Haar antwoord was altijd:
Het interesseert me niet.

Ik trek het me niet meer aan.

Ik zeg: Topgesprek. Tot de kerst,
maar dat zal niet waar zijn.

Daarna heb ik haar
niet meer gesproken of levend gezien.

Mijn hele zomer was een waas,
maar het was kut.

Wat heb ik de hele zomer gedaan?
Gefret.

Als ik ongelukkig ben, eet ik.
Ik ben een emo-vreter.

Voel ik me niet goed,
fret ik van alles.

Als ik mij ongelukkig voel,
of Houdt het voor bekeken schrijf.

Als ik schijt-tv kijk, wil ik iets
in mijn muil duwen en iets voelen.

Ik heb alles in mijn kast opgefret.

Op één maand
ben ik zeven kilo bijgekomen.

Ik voel me schijt.
Dat is echt zeven kilo te veel.

Ik raak er niet van af.

Het is moeilijker op mijn 35ste
dan op mijn 25ste.

Ik voel me belabberd,
ik heb nu een heel slecht zelfbeeld.

Mijn fitnessgoals zijn
op een heel rare plek terechtgekomen.

Vroeger dacht ik:
ik ga dit jaar vijf kilo afvallen.

En dan ben ik vijf kilo bijgekomen.

Weet je dat mijn fitnessgoal ooit was
om een sixpack te hebben?

Wat? Ik heb dat ooit luidop gezegd.

'Als die Chris Pratt dat kan,
kan ik dat ook.'

Allee, die dikke van Parks and rec.

Ik ben toch wat dezelfde?
Totaal niet.

Een sixpack is een lang vervlogen
droom van Xander De Rycke.

Mijn fitnessgoal
voor volgend jaar is:

ik zou graag nog eens
een Instagram Story maken

zonder mezelf te horen ademen.

Ik zou graag 12 seconden
een video kunnen maken zonder...

erover.

Weet je hoeveel video's ik heb
die ongepast klinken?

Ik wou bij mijn zus een video maken
van mijn petekind.

Het kind is twee jaar oud.

Ze loopt in de tuin
peutershit te doen.

Weet ik veel, een stuk croissant
aan een vlinder aan het geven.

Ik ga een video maken voor mijn lief.
Ik film dat en wat krijgt zij?

Twaalf seconden van een peuter
en ik erover...

Mooi, hè?

Intussen kreeg ik updates
van de gezondheid van mijn moeder.

Iedere vier dagen kreeg ik een sms:
Het is zover. Het is 5 voor 12.

Het is 3 na 12,
ik weet niet waarom ze nog leeft.

Ik wist voor het eerst hoe het was
om het WK te volgen.

Mijn moeder is uiteindelijk overleden
midden september.

Ik moest de begrafenis regelen
en dat was moeilijk.

Want ik wist niks.
Ik gunde het haar wel nog.

Ik wou echt niet
haar begrafenis fiksen

alsof ik haar gewoon uitveeg.
Dat kun je ook doen, hè. Weg.

Maar ik wou echt nog iets doen,
ik wou haar dat nog gunnen.

Ook al verdiende ze het niet.

Maar ze had mij ook niks gegeven.
Ik vroeg: Wat wil je voor je begrafenis?

Ze heeft alleen ooit gezegd:

Ik wil niet uitgestrooid worden
in Zelzate.

Merci, ma,
nog 580 gemeentes te gaan nu.

Hoe kwaad kun je zijn op een stad?

Dat je niet je as daar wilt dumpen.

Dat zou ik net wel doen
als ik kwaad was op een stad.

Ik zou zelfs gewoon
mijn lijk daar smijten.

Gewoon in mijn blote fluit: hupla.

De mensen op de Markt in Brussel:
Wie is die mens?

Xander De Rycke.

Ah ja.

Drie dagen later ligt er kak op mij.

Kak op een lijk.

Ja.

Wie nodig je uit op een begrafenis?

In mijn hoofd nodig je uit
wie normaal naar je verjaardag komt.

De guestlist is toch
ongeveer hetzelfde.

In mijn moeder haar geval schrijnend,
want alle bruggen verbrand,

de wereld tegen haar gekeerd.

Ik kon moeilijk volk vinden
voor haar begrafenis.

Dat is echt gênant
en fucking schrijnend.

De helft van mijn familie
is niet komen opdagen.

Ocharme die begrafenisondernemer.
Hij probeerde te helpen,

ik zeg: Het is de moeite niet.
'Onze kleinste aula is voor 30 man.'

Ik zeg: Je gaat er niet raken.

Je gaat er niet raken.

De kleinste oplage doodsbrieven
om te laten drukken, is vijftig.

Ik heb er nog 34 over.

Ik heb iedereen gestuurd
die ze kende.

Ik heb iedere randdebiel
in haar telefoon ge-sms't.

Wel met mijn telefoon.

'Hallo, ik ben dood.'

Ik spreek u van onder de grond.

Nee, ik heb iedereen
die ze nog ge-sms't heeft,

drie weken voor haar dood,
een berichtje gestuurd.

Die mensen vielen uit de lucht.
Ze wisten niet dat ze zou sterven.

Ze heeft dat nooit gezegd.

Mensen hadden haar bezocht
in het ziekenhuis

zonder te weten dat ze stervende was.

Zo te zien gaf de palliatieve dienst
het niet weg.

Die wandelen daar binnen en zeggen:
Veel lege bedden hier.

En rustig. Rustig.

Er zat één debiel tussen...

Ik heb dezelfde sms gestuurd:
Hallo, ik ben Xander De Rycke,

ik ben de zoon van Chantal De Rycke.
Chantal is overleden

aan de gevolgen van kanker, maar
u mag zeker bij de uitvaart zijn.

Daar antwoordt iemand op:
Dat is afschuwelijk om te horen.

Waar exact vindt het plaats?
Ik antwoord met het adres.

Hij stuurt terug: Ah ja.

En wie precies is Chantal De Rycke?

Waarom is dat je tweede vraag?
Hoelang zou je daarmee wachten?

Tussen de uitstrooiing
en de koffietafel?

Dan sta je daar met je pistolet:
Ik moet nu toch iets vragen.

16 man.

16 man op de begrafenis
van mijn ma.

16. Ik heb het onderste
uit de kan gehaald.

16.

Zes waren er voor mij,
om mij te steunen.

Ik had geen vrienden uitgenodigd,
want het zou triestig worden.

'Kom niet, het is de moeite niet.
Je hoeft niet naar Lochristi te rijden.'

Ze zijn toch gekomen.
Een paar mensen van mijn management.

Mijn maat Fokke, Alex Agnew was er.
Dat was niet nodig.

Het is lief dat ze er waren.

Een deel van de familie was kwaad
omdat ik bespaard had op haar dienst.

Ik zeg: Ik heb gewoon niet uitgegeven
wat niet nodig was.

En trouwens, bespaard...
Hoeveel mensen kunnen zeggen

dat Xander De Rycke en Alex Agnew
op hun begrafenis waren?

Ik zeg...

Ja, maar...

Dat kun jij niet betalen
met je Chiro.

Ze waren lastig omdat ik niet
gespeecht heb. Dat kost ook geld.

Ik moet dat try-outen,
mijn lichtman moet vrij zijn.

Ik moet Sabam aanvragen.
Dat is een heel proces.

Ik had trouwens wel
een speech geschreven.

Ik heb hem gewoon daar niet gebracht.
Er was geen tijd voor.

Want het klinkt cru,
maar crematies zijn bandwerk.

Dat is een tijdslot
van een kwartier, 20 minuten.

Daarna moet je weg zijn,
want de volgende familie staat klaar.

Dat is zo. Dat duurde een kwartier,
er zijn twee bloemstukken gelegd.

Die mens heeft
mijn moeder uitgestrooid in dat veld

en de assistente heeft gesproken.
Er was tijd voor één speech.

Ik vond dat zij dat mocht doen,
zij had mijn moeder het vaakst gezien.

Dat was een goeie speech.
Dat was oprecht en eerlijk.

Ze heeft letterlijk gezegd
dat mijn moeder een moeilijk mens is.

Het is straf dat je zo
de waarheid durft te zeggen.

Ik had wel iets voorbereid, maar
ik heb het dan op Instagram gezet.

Niet voor de aandacht, maar meer van:
dan weet je het.

Als je fan bent van mij en je
beluistert podcasts of bekijkt shows,

dat ik niet terloops laat vallen:
Ah ja, mijn moeder is dood.

Want dat is... ja, serieus
wat informatie om te verwerken.

Dus ik heb een mooie foto
in zwart-wit gezet,

mijn tekstje eronder gezet en het
een beetje van me afgeschreven.

En dat was lonend genoeg voor mij.

Wat heb ik toen ontdekt?
Dat ik een soort nieuw BV-schap heb.

Want twee uur later
stond mijn moeder in de gazet.

Gazetten doen soms het journalistieke
equivalent van een retweet.

En plots staat mijn moeder met foto
in de gazet, met mijn tekst.

Maar alle moppen eruit gehaald
en de vorm helemaal weg.

En dat maakte mij kwaad.

Omdat mijn dode moeder werd gebruikt
voor clicks.

Maar één iemand mag op haar dode rug
verdienen en dat ben ik.

Ik was echt kwaad. Ik zeg:
Bah, fucking walgelijke parasieten.

Vrienden zeiden:
Xander, bekijk dat anders.

Je bent interessant genoeg
om over te schrijven.

En je moeder was interessant genoeg
om een halve pagina aan te wijden.

Ik dacht: dat is eigenlijk wel mooi.
Tot drie dagen erna.

Toen stierf
de hond van Gert Verhulst...

en die kreeg twee bladzijden.

Ik dacht: ma, nu weet je
waar je stond op de planeet.

Net onder de hond van Gert Verhulst.

Het zotste was de dag erna, met
het artikel gebaseerd op het artikel.

Ik sla de gazet open
en wat staat daar?

'Na de afscheidsbrief
van Xander De Rycke:

hoe afscheid nemen van een ouder met
wie je een moeilijke relatie had.

We vroegen het aan een expert.'

Ik dacht: what the fuck is dat?
Drie minuten later: toch eens lezen.

Dingen bijgeleerd.

Mocht ik zo'n AAA-klasse-BV zijn
als Niels Destadsbader,

ik zou dat voor alles misbruiken.

Wetende dat ze van iedere
digitale scheet een artikel maken.

Met een expert, vijf pagina's in
Dag Allemaal. Ik zou dat gebruiken.

Niels Destadsbader tweeten:

Ik ben gaan zwemmen
en heb een rare uitslag in mijn dij.

Vijf dagen later, vijf experts:
Je moet die zalf gebruiken.

Dan kun je wat uitsparen, hoor.

Duur.

Een begrafenis.

Uiteindelijk nog altijd duur.
Een kwartier lang, uitstrooimoment,

twee boeketten, een speech.

2400 euro.

2400 euro. Doodgaan is duur.

Ik schrok wel van de prijs,
omdat het zo weinig was.

Allee, het event zelf was zo klein.
Maar de prijs: holy shit.

En dan komt de Vlaming in mij
naar boven, half betwisten:

Wat is dat hier?

Je krijgt dat papier
met de uiteenzetting

waar al je geld naartoe gaat.

En daar zitten dingen tussen
die ik in twijfel trek.

Dan komt de flamingant in mij
naar boven.

600 euro voor een kist.

600 euro voor een kist
die uiteindelijk verbrand is.

600 euro voor een kist.
Ik trek dat in twijfel.

Was er zelfs een kist?

Voor hetzelfde geld heeft dat mens
een frigo gekocht van 600 euro

en mijn moeder in de doos gestopt.

Dat zou goed zijn, dat er
een factuur van Coolblue tussen zit.

Wat is... Wat is dat?

Nu snap ik het nut
van een begrafenisondernemer.

Respect, dat is een nobele job.

Wat heb ik geleerd? Iedereen kan
wat een begrafenisondernemer kan.

Maar niet iedereen mag
wat een begrafenisondernemer kan.

En god zij fucking dank daarvoor,
want we zouden de kantjes eraf lopen.

Zeker die prijs
trek je allemaal in twijfel.

Stel je voor dat
de begrafenisondernemer een optie is.

Dat je een offerte kunt aanvragen
en dingen eruit gooit die je zelf doet.

600 euro voor een kist?

Ik heb nog wat transpalletten liggen.

Zelfs die crematie zelf...

Laat het maar weer over aan mijn ma
om te sterven in een energiecrisis.

Ik lieg niet, crematies zijn duurder
door de stijgende gasprijzen.

Ook die van mijn moeder.
Je zou dat in twijfel trekken.

Ik zou niet de eerste zijn
die bij die prijs denkt: wablief?

Zeg...

Doen we dat niet zelf?
We hebben een vast tarief.

Of we kennen iemand
met een vast tarief.

Ik denk echt dat mensen
dat al geprobeerd hebben.

Twee dagen na de dood van mijn moeder
moet ik een overlijdensattest hebben.

Hoe krijg je dat? Door haar
identiteitskaart af te geven

bij het gemeentehuis.
Dan maken ze dat op.

Probleem: haar identiteitskaart ligt
nog in het ziekenhuis.

Dus ik bel en zeg:
Ik ben Xander De Rycke,

de zoon van Chantal De Rycke.
Ik heb haar identiteitskaart nodig.

Dit zit bij haar spullen.
Kan ik die komen halen?

Die verpleegster schrikt half en ze
reageert: Ja, dat is geen probleem.

Maar je moeder
kunnen we nog niet meegeven.

Dat heb ik niet gevraagd.

Heeft iemand dat al gevraagd?

Wat is de reden?
Als de pas niet goed genoeg is?

Dat ze bij de gemeente zeggen:
U kunt zeggen wat u wilt, meneer.

En jij: Kom maar mee naar de parking.

Ik zal de koffer eens opendoen.

Dat is er te veel aan.
Dat je bij een overlijden

door die zee van bureaucratie
en ambtenaren moet zwemmen.

Dat is altijd een nest,
alle paperassen en dat bellen

en dat afsluiten en dat regelen.

Ik dacht vroeger altijd:
het gemeenste om te zeggen is

iemands ouders iets toewensen.

'Ik hoop dat je ma sterft
en je pa verongelukt.'

Dat zijn gemene dingen om te zeggen.
Maar nu is dat niet het gemeenste.

Ik heb het gevonden.
Het ergste wat je kunt zeggen, is:

Ik hoop dat je moeder overlijdt en
dat jij haar stroom moet afsluiten.

Hier is het tweede statement
van de avond: Eneco moet dood.

Ja, hoor. Volledig Eneco dood.

Ik wil Eneco dood en ik wil
dat alle werknemers doodgaan

en dat ze bij Eneco zaten en de
nabestaanden Eneco moeten afsluiten.

Fuck Eneco. Ze hebben dus geen plan.

Mensen die doodgaan, is nieuw,
dat is nog maar recent.

Ze hebben daar geen plan voor.
Dat is toch ongelooflijk?

Ze hebben nog nooit
een dode klant gehad.

Ze vallen uit de lucht.

Weet je hoe vaak je aan de telefoon
zou moeten zeggen dat iemand dood is?

Eén keer. Eén keer.

Ik heb vier keer tegen dezelfde mens
moeten zeggen: Gaat niet, ze is dood.

Dat is een paar keer te veel.
Ze hebben een resetknop in hun hoofd,

zodat ze na elke zin
een andere vraag stellen.

Ze gaan gewoon een lijst af.

Ik bel die mens met alles.
Overlijdensattest, abonneenummer,

meterstanden... Ik ben voorbereid.
'Ik ben Xander De Rycke,

zoon van Chantal De Rycke, ze was klant,
ze is overleden. Afsluiten, graag.'

Die mens zegt: Ah ja.
Kan ze eens inloggen op de website?

Nee, want nog altijd dood.

Dat heb ik uren aan een stuk gedaan,
de ene debiel na de andere.

Roepen tegen die mensen:
Dood, nog altijd dood.

Boel maken met een mens
die geen Nederlands spreekt.

Ik ben niet zo'n flamingante lul.

'In mijn Vlaanderenland moet men
over het Nederlands beschikken.'

Maar als ze aan de telefoon vragen
welke taal ik wil

en ik 'Nederlands' zeg,
dan verwacht ik Nederlands.

Maar dat gebeurt niet.
Ik kies Nederlands en krijg:

'Hoe ik u kan help?'
Ja, jij niet, hè.

Ik wou de helpdesk van Eneco en krijg
de kersttoespraak van de koning.

Ze hebben een plan voor alles.

Als je op hun site naar de
'frequently asked questions' gaat,

hebben ze een plan voor ieder ding
dat er maar kan gebeuren.

Maar daar hebben ze geen plan voor.

Je kunt bellen naar Eneco en zeggen:
Goeiendag. Zeg, ik heb hier wat voor.

Ik kom thuis en er zit een wasbeer
in mijn elektriciteitskast.

Ik wilde hem eruit koteren
met een bezem

en hij heeft mijn bezem
doormidden gebeten.

Mijn vraag is nu:
Wat gaan jullie daaraan doen?

Bij Eneco zeggen ze:
Hebt u de speciale bezemverzekering?

En ze zijn vertrokken.

Voor een dode mens
hebben ze geen plan.

Als je naar de site gaat,
overlijden van een klant,

word je geforward naar 'verhuizen'.

Klopt een beetje, maar niet helemaal.
Doodgaan, het nieuwe verhuizen.

Ik moet toch geen verhuisformulier
invullen voor een dode?

Dus ik bel naar Eneco
en die mens zegt: Dat klopt.

Ik zeg: Wablief?
'Ja, dat moet u ook invullen.'

Beeld je in dat je dat moet doen.
Ik heb dat gedaan. Beeld je in

dat je je grootste liefde
verloren bent

en je bent oprecht in rouw,
niet zoals ik.

Dan moet je een blad invullen
en dan begin je. Kant A.

Naam van de persoon, adres,
meterstanden, leverancier.

Kriebelkrabbel.

Andere kant, kant B.

Volgende woonplaats.

Crematorium Westlede.

Strooiweide A.

Volgend verbruik.

Nog een klein beetje gas.

Na 20 mails, 4 uur telefoon
en 20 man te horen bij Eneco

zegt eindelijk iemand tegen mij:
Het is afgerond.

Ik heb het afgesloten.

De laatste factuur van uw moeder
is eind november.

Ik zeg: Top, merci. Dan zegt hij:
Misschien bellen we u de week ervoor

mocht u van gedachten veranderen.

Nee, want waarschijnlijk
nog altijd dood.

Wat verwacht hij? Dat ik opneem:
Het is goed dat je belt.

Je raadt nooit wie aan de deur stond.

En kwaad dat ze was.

We gaan op vakantie.

We zijn terug,
wat ligt er in mijn bus?

Een nieuw contract van Eneco.

Ze hadden voor mijn moeder
een nieuw contract opgestart.

Dat is zeker niet illegaal,
een nieuw contract voor een dode.

Ik heb genoeg gedreigd
op het internet.

Dan begin ik gewoon te tweeten
naar 80.000 man: Eneco is klote.

Dan mailen ze je: Is alles goed?

Nee, het is niet goed.

Wat een zever.
Wat een werk als iemand sterft.

Dat zeggen ze er nooit bij.

Op je rauwste moment dat je nog aan
het prutsen bent en het stopt niet.

Ik heb mijn moeder
haar huis moeten leegmaken.

Dat viel mee, mijn moeder woonde al
twee jaar in een sociale woning.

Ik heb haar daar niet gestopt,
ze heeft daar zelf voor gekozen.

Is iemand al in contact gekomen
met een sociale woning?

Dat is eigenlijk een soort
minder marginale Center Parcs.

Ik weet niet wat de vereisten zijn om
in een sociale woning te mogen wonen.

Ik denk dat je vier uur per dag
binnen moet roken.

En zeker drie namiddagen in de week
zo achter je gordijn zitten.

Daar woonde mijn moeder,
de meest paranoïde vrouw ooit.

In zo'n sociale wijk.

Al haar brol gaan uitkuisen.

Een mens verzamelt toch wat rommel.

Dat huis heeft dan
twee kamers in totaal

en je zeult daar
een camion brol buiten.

Dat is wel schrijnend,
dat je je realiseert van... ja...

Ik ben met heel het leven van mijn
moeder naar het stort gereden.

Dat is wel schrijnend,
want dat is confronterend.

Daar ontdek je dat iedere keuze
die je ooit maakt...

'Ik wil dat paar schoenen,
ik wil die jas, ik wil die zetel.'

Alles eindigt op een stort
of in de neus van een zeeschildpad.

Dat is het ding dat je gebroken heeft
dit halfuur?

Een fucking dode zeeschildpad?

Fucking empathische wanker,
waar kom jij nu nog mee af?

Een dode moeder tot daar,
maar een zeeschildpad ging te ver.

Arme denkbeeldige zeeschildpad.

Zulke shit gebeurt alleen maar
als ze filmen.

'Waarom ben je weggegaan uit Gent?'
Daarom.

Die gaat buiten en zegt: Ik vond dat
stuk over die zeeschildpad pakkend.

Hij praat over echte problematiek.

Ik heb het ook
niet allemaal weggegooid.

Ik heb geen plezier gehad
in het weggooien van haar brol,

maar veel ervan was gewoon brol.

Een paar dingen hebben
een tweede leven gekregen

en daar ben ik blij om.
Ik meen dat echt.

Ik heb haar tv, dvd-speler en dvd's
van Harry Potter en Platvoet

aan mijn neefjes en nichtjes gegeven.
Dat maakt mij blij,

dat er iets terechtgekomen is.
Het beste was:

mijn schoonbroer heeft geholpen
met al die brol.

Mijn moeder had zo'n lange tang.

Je weet wel, om dingen te grijpen.
Zo'n grijptang met een lange stok.

Omdat ze niet goed ter been was.

Mijn schoonbroer ziet dat en zegt:
Mijn kleine zaagt al een jaar

om zo'n knijptang.

Dat ventje is vier
en vindt dat de max.

Ik geef hem die knijptang,
beste speelgoed van het jaar.

Hij moest voor de rest niks hebben,
hij had zijn knijptang.

Dat is fucking schattig
en maakt mij blij.

Hij loopt rond met zijn knijptang,
het beste ding ooit.

Hij doet er grappige dingen mee.

Hij pakt een vuile sok of onderbroek
en duwt die in zijn zus haar gezicht.

Dat vind ik heel grappig.

Ik zou een grappige video tonen,
maar mijn gehijg zit erover.

Ja, pak hem maar eens goed beet.

Duw het maar in haar gezicht.

Als je dat huis leegmaakt,
komt er een mens langs van het OCMW,

om een eerste controle te doen,
of er niet te veel schade is.

Ik denk dat ze wel
wat dingen zien daar.

Dat mens kijkt rond en zegt:
Het ziet er goed uit.

Je hebt precies niet veel bijgebouwd.

Ik zeg: Wordt er dan vaak bijgebouwd
in zo'n sociale wijk?

Je hebt geluk, we hebben de zentuin
en het solarium al dichtgegooid.

En ze was dood voor ze
aan haar fitness kon beginnen.

Leeggemaakt,
we kwamen terug van vakantie

en we moesten de sleutel overdragen,
want dat loopt die maand af.

Dan komen ze langs
voor nog één controle.

We moesten niet veel meer doen,
enkel wat oud papier buitenzetten.

Mijn moeder had vier dozen
met Nest-magazines.

Ze zou de eerste sociale woning
met een koivijver worden.

Die brol buitengesmeten.
En nog wat stofzuigen.

We zijn terug van vakantie,
met een jetlag.

Mijn lief is om te rotten,
vroeg naar Zelzate voor een sleutel.

Ze zegt: Mag ik in de auto gaan
zitten? Ik ben echt naar de kloten.

Wil je de rest alleen doen?
Dan kun je misschien nog inpakken

en afscheid nemen op je eigen manier.
Ik zeg: Dat is een goed idee.

Ga maar even in de auto zitten.

Ik wandel naar buiten met die
Nest-magazines door de achterdeur.

Naar de papiercontainer,
ik werp dat erin.

Ik kom binnen in die sociale woning
en ik observeer.

Het ruikt daar naar kak.

Want wat was er gebeurd?

Bij het naar buiten gaan
had ik getrapt in een kak.

Ik zou een betere comedian kunnen
zijn en 'hondendrol' kunnen zeggen,

maar op die exacte locatie
vind ik dat een te specifieke gok.

Ik heb daar getrapt in 'nen' kak.

En hij was fucking vuil.

Ik had het totaal niet door.
Ik was al een halfuur...

Met mijn grote 48-poten.

Overal een dunkende Michael Jordan
in kak achterlaten.

Overal uitgesmeerd.
Dat stonk echt afschuwelijk.

Ik wilde het opkuisen,
maar moest kotsen.

Ik had al drie jaar niet gekotst
en nu zat ik daar te schrobben...

Schrob, schrob, schrob...
Met mijn kop in een emmer.

Mijn lief komt na een kwartier binnen
en ziet dat huis bezaaid in de kak.

Ik met mijn hoofd in een emmer.

Ze staat daar: Je hebt duidelijk
afscheid genomen op jouw manier.

Goed.

Dit terzijde...

De vraag was: Waarom ben ik weer
begonnen met comedy na vijf maanden?

Ik heb nog niet geantwoord.

Awel, de beslissing kwam

een paar weken
na de begrafenis van mijn moeder.

Ik zat thuis
door haar paperassen te gaan.

Dat mens had een stapel papier.

En ja, je bent altijd op zoek
naar papieren van de verzekering.

En duidelijk heeft mijn moeder ooit
de opdracht gekregen van een arts

om wat dingen bij te houden,
een gedachtegang.

Niet per se een dagboek,
maar meer gewoon een agenda

waar ze noteert wat ze gedaan heeft,
omdat haar geheugen achteruitging.

Dan kon ze kijken:
Ah ja, die dag is dat gebeurd.

Wat gebeurt er als je dat vraagt
aan de meest paranoïde vrouw ooit?

Na drie maanden
had ze vijf boeken gevuld.

Er stond alleen maar zever in.
Dat is niet funny of grappig, hoor.

'20u47:
buurman doet rolluik naar omhoog.'

Ik heb daar genoeg gevonden voor
vijf seizoenen De Buurtpolitie.

Die boeken zijn een nest.

Als ik ze echt grondig lees,

vind ik de Zodiacmoordenaar
en De Bende van Nijvel nog.

Het meeste heb ik gewoon
moeten wegsmijten.

Mijn moeder heeft meer genoteerd
het afgelopen jaar dan ooit ervoor.

Zeker omdat ze vaak niet goed
kon spreken met die slokdarmkanker.

Dan communiceerde ze
via een stukje papier.

Als ze te moe was, stelde ze vragen
of antwoordde ze op papier.

Ik zit daar door dat papier te graven
en ik doe daar een boekje open.

En er valt een stuk papier
op mijn schoot.

Dit.

Dit stuk papier.

Dat is niks speciaals.

Dat is een stuk papier
van een notitieblok.

Van kankerinfo.be.

En dat staat vol met cijfers.

Ik weet niet wat de betekenis is.

Ze heeft ook doorkrast, dus het zal
niet belangrijk geweest zijn.

Maar dat is de clou niet
van dit stuk papier.

Het was de achterkant.

En daar staat op:
Word ik dan nooit meer beter?

En...

Dat is het meest hartbrekende
dat ik ooit gezien heb.

Want je weet wat dit is. Dit is...

Doomsday.

Dit is in een kabinet zitten
bij de oncoloog,

die je het nieuws geeft
dat de klok is afgelopen.

En...

Ze heeft dat alleen gedaan,
op zichzelf.

Echt, dat is zo ongelooflijk
fucking triest als je dat ziet.

Ik wens het niemand toe.
Niet mijn ergste vijand, niet mijn ma.

Maar het is misschien onvermijdelijk
dat een van ons of ik

daar ook zal zijn.

En dat is wat mij gefuckt heeft.

Ik was klaar met comedy in juli,
ik was zo klaar met alles errond

en ik juichte het toe
en ik zag niks in het vooruitzicht

dat ook maar op comedy leek.
Ik was er klaar mee.

En corona heeft me wat beschadigd.
Ik geef dat toe.

Het was voor iedereen kut,
ik ben niet beter of slechter dan jullie.

Maar ik ben er niet helemaal juist
uit gekomen.

Dat heeft mij schade toegebracht.
Ik heb te veel slaappillen gepakt.

Ik heb te veel slechte dingen gedacht
op een bepaald moment.

Ik heb paniekaanvallen nu,
ik heb angstaanvallen.

Ik heb anxiety,
ik durf niet meer auto te rijden.

Voor corona reed ik constant
en nu durf ik niet,

omdat ik bang ben dat ik verkramp
en mezelf in de prak rij.

En dan die comedy er nog bij
en ik was er zo hard klaar mee.

En dan valt dat op mijn schoot.
Dat is het engste stuk papier ooit.

Dit ding verandert mijn ruggengraat
in glas.

En ik draag dat nu overal mee.

Want het zet het in perspectief.

Want ik ga dat niet worden.

Ik ga dit niet alleen doen
als dat me overkomt.

Er gaan geen 16 man
op mijn begrafenis staan,

want het is het niet waard.

Ik heb dingen proberen te fiksen.
Ik heb relaties met vrienden gefikst,

die ik naar de kloten heb gedaan.
Waar ik spijt van had,

maar niks aan gedaan had.
Ik heb ze gefikst.

Ik heb vrienden en collega's gezien
en ik heb familiebanden versterkt.

En dan was er nog comedy.

Want ik ging het jaar afsluiten

met de kennis dat ik het vak
dat ik het liefst doe, haat.

En dat ging niet zo zijn. Dus ik
heb gezegd tegen mijn management:

Ik wil mijn laatste dagen van dit
jaar spenderen met mijn publiek

en mijn liefde voor dit vak
herwinnen.

Want het is grappig. 'Xander kan
precies maar niet stoppen.'

Nee, hij was even te goed bezig
met stoppen in alles.

Ik raak niet aan een comeback
volgend jaar zonder even dit te doen.

Want onze tijd is eindig, duidelijk.

Alles is eindig.

Behalve een contract bij Eneco.

Ja, die blijven doorlopen
tot de zon ooit opbrandt.

Je tijd is kostbaar, lieve mensen,
en ik ben enorm dankbaar

dat je weer een stukje van je tijd
met mij gespendeerd hebt.

Tot volgend jaar.