All language subtitles for BBC.Classic.Albums.2018.Amy.Winehouse.Back.to.Black.720p.HDTV.x264.AAC.MVGroup.org_Subtitles01.ENG-nl

Dit programma bevat
sterke taal

Weet je, ik heb een album geschreven
waar ik heel trots op ben over a

slechte situatie waar ik doorheen ben gekomen,
en dat is ongeveer waar het

begint en eindigt voor mij.

Het nieuwe album heet Back To
Zwart omdat het gaat over wanneer

een relatie is voorbij en hoe jij
ga terug naar waar je eerder was, of

wat jij het beste weet.

Amy, ik ga gewoon even...

VOICEOVER: Dit album niet
plotseling beginnen

zijn leven in een opnamesessie in
New York. We vinden wel ergens een plek.

Amy leefde en ervoer
deze nummers voor heel wat

tijd ervoor.

Ik zou zeggen de grootste draad ertussen
Amy op album één, Frank,

en Amy op album twee was
haar passie voor muziek.

Weet je, ze was 19.

Haar idee van succes

ging over de
eerste plaat die wordt gehoord en

haar record wordt verwelkomd
en gerespecteerd.

Mijn manier om Amy in het begin te managen
dagen was dat ze dat nodig had

gestimuleerd worden, dat was heel veel
een deel van haar persoonlijkheid,

ze was zo helder. En dan humor.

Ik wist hoe ik haar aan het lachen moest maken,
ze wist hoe ze me aan het lachen moest maken.

Ik heb altijd geprobeerd het leuk te maken en
zou het beste in haar naar boven halen.

Het was een geweldige periode van haar
leven, ik weet dat ze echt,

echt blij rond die periode.

Ze wilde rolserveerster worden
op rolschaatsen,

ze wilde journalist worden,
ze wilde katten redden.

Maar muziek, weet je, ze ging nooit
"O, ik wil beroemd worden,

"Ik wil een ster zijn."
Muziek was slechts een deel van wie ze is.

Ze was gewoon Amy, wat luid was,
grappig.

Ze zal je hebben

zonder zelfs maar op de grond lachen
als je het weet, dat is het grappige,

ze had deze kleine bedacht
uitspraken en je zou zeggen:

"Waar heb je het over?"

MET AMERIKAANS ACCENT: Weet je wat,
gisteren leek dit

de beste salade ter wereld.
Vandaag? Niet zo zeker.

Ik was me ervan bewust dat ze het zou krijgen

melancholisch en soms depressief.

En ik was me zo bewust als jij maar kon zijn
op die leeftijd, je weet wel, begin twintig.

Er was een heel duidelijk verdriet
aan het einde van,

echt aan het einde van het toeren
voor Frank.

Amy heeft veel dingen voor mij verborgen.

Ze wilde er nooit zwak uitzien in mijn ogen
ogen dus, bijvoorbeeld toen ik zag

haar schreeuw voor de eerste keer,
het was een schok voor mij.

En ik denk, weet je,

romantiek en liefde en mislukt
relaties en dergelijke

zou, als je erover praat,
klinkt nogal klein,

waren enorm voor Amy.

Er was een periode daarvoor
Back To Black waar Amy niet was

muziek maken.

Mijn haar is plat geworden!

Ik herinner me dat ze naar Amerika ging
maak Terug naar zwart.

Het ging erom naar de beste te gaan
mensen in de beste omgeving.

En ze moest in het vliegtuig springen en
ga naar Amerika en ga op de

grond in Miami, in New York,
het maken van dat record.

TAXI-HOREN TOOT

Ze kwam naar New York, ik ontmoette haar.

En ze had een paar van deze liedjes,

ze schreef Back To Black en Rehab
binnen de drie dagen dat we er waren

bij mij thuis in Mercer Street.

Het is waarschijnlijk de snelste uit
van welke plaat dan ook die ik ooit heb gemaakt

werkte aan.

We hebben vijf nummers gemaakt
over ongeveer vier dagen.

Ik dacht dat we de tracking deden
binnen twee dagen.

Ik herinner me dat het allemaal zo was
heel snel. Ja.

Het was veel sneller dan normaal
verslagen maken. Vijf nummers.

Drie dagen dus. ik denk dat het ... was
twee dagen. Echt? Wauw.

Back To Black was dat eigenlijk wel

het eerste nummer waarmee ik heb opgenomen
de band.

Weet je, het meest simpele
je kunt tegen een artiest zeggen wanneer

je ontmoet ze voor het eerst
De tijd is: "Wat voor soort

"Wilt u een record maken?"

En, eh, ze speelde dit allemaal met mij

Dingen voor meidengroepen uit de jaren 60 en, zoals,
jukebox-popmuziek en dergelijke

De Shangri-Las en de kristallen,

en ze verkochten liefdesverdriet

op dit soort gigantische schaal.

‘De wereld vergaat als ik
Mijn vriend neemt me niet terug."

Ik ben behoorlijk beïnvloed
door waar ik ook naar luister.

Zoals, veel doo-wop, veel
van de soul uit de jaren 60, Motown, meidengroepen.

Toen ik een tijdje vrij had,
het enige wat ik deed was gaan poolen

de hele dag in de kroeg, ik denk waar
het is allemaal jukebox, jukeboxmuziek.

Ik werd gewoon door haar geïnspireerd,
de muziek die ze voor me speelde, wat ze

wilde doen, dus bedacht ik
het piano-idee voor Back To Black.

En toen ging ik naar de drums,
en ik ben er eigenlijk niet zo'n voorstander van

drummer, maar ik deed gewoon de
bom-bom-bom-tss, bom-bom,

stop er een hele bos tamboerijn in,
galm op de tamboerijn

Omdat ik dacht dat dat zou klinken als de
soort dingen die ze leuk vond.

Ik speelde haar de volgende dag,
toen ze om twaalf uur 's middags naar de studio kwam.

En ze had meteen zoiets van:
"Oh, cool, ik vind het geweldig,"

zoals: "Laat me iets gaan schrijven
eraan."

Ik heb de vraag niet echt gesteld
teksten,

het enige wat ik als producent heb,
je bent gebouwd om te denken dat,

zoals, alles zou moeten rijmen
want dat is een soort popstructuur.

Ik weet nog dat ze het liedje voor me zong
refrein van Back To Black, ze had,

"We namen alleen afscheid met woorden,
Ik stierf duizend doden..."

Ik dacht: 'Denk je dat dat zo is?
raar, moet je dat veranderen?"

Ze keek me een beetje aan
meer als verbijsterd,

zoals: "Waarom zou ik,
hoe, waarom zou ik het veranderen?

"Dat is wat eruit kwam."

Dit is eerlijkheid op een vel papier.

Als ik ga zitten om een liedje te schrijven,
Ik denk niet...

"Dit zal goed zijn", denk ik niet,
‘Dit klinkt een beetje zo.

‘Ik zou dat moeten verwerken en maken
zo klinken. Ik denk niet dat ik

"moet dat hebben...
bepaalde regel erin", zoals,

Ik ga gewoon zitten en laat het gewoon komen
uit, begrijp je wat ik bedoel?

En toen ging ze en ze lag gewoon
het naar beneden, de stem.

Mark, weet je,

hij was net zo enthousiast over het doen van dingen
en net zo enthousiast als ik.

We konden het heel goed met elkaar vinden.
Persoonlijk ook.

Weet je, we zijn als broer
en zus.

Ik veronderstel dat je dichtbij moet zijn
genoeg voor iemand om ze te vertrouwen.

Maar niet zo dichtbij dat dat niet kan
wees als,

"Donder op,
dat is een heel slecht idee."

Ik denk dat we een vergelijkbare achtergrond hadden.

Ik had een groot deel van mijn leven in New York gewoond
leven, maar we waren allebei Engels.

Wij waren allebei joods. En dan
er was ook iets met humor.

Ze was gewoon vlijmscherp,

alsof ik nergens in de buurt was
haar niveau van leveren

oneliners en zo, maar voor zover
elkaar aan het lachen maken en hebben

hetzelfde gevoel voor humor, dat was het
zeker iets soortgelijks daar.

Nee, terug in je refreinbeat
je speelde vroeger,

voordat het naar de solo-beat ging.

Daar hoeft u nu niet bij stil te staan.

Het is geweldig om met Mark samen te werken,
omdat hij bekend staat als DJ.

DJ's bevinden zich in een...een interessante situatie
positie wat betreft het produceren

records omdat ze dat gewend zijn
kijkend naar de menigte en dergelijke,

zoiets als weten wat er komt
mensen uit hun stoel,

wat mensen in beweging brengt en
wat hen niet op gang brengt.

En Mark had het briljante idee van
met behulp van de Dap-Kings, en dat doen ze gewoon

gaf urgentie en leven

en beweging en branie

en diepte en textuur.

De Dap-Kings op de plaat zetten
maakte er een wereldklopper van.

Ze vond het geweldig hoe dit voelde
onder haar stem.

En toen we hier kwamen en
iedereen heeft het daadwerkelijk gespeeld,

het kwam duizendvoudig tot leven.

De grote dingen bij het definiëren van het geluid
van deze plaat was Tom Elmhirst.

En de mixen.

En ik denk omdat ik dat was
zo verliefd op de Daptone

geluid Ik vond het erg leuk klinken
vind het legitiem leuk

kwam gewoon rechtstreeks uit 1963.

En zo hadden wij het
totdat het naar Tom ging om het te mixen.

Ik heb de stem niet zoveel veranderd.

Er waren er enkele die behoorlijk zwaar waren
frequenties in haar stem

die ik min of meer moest beheren.

En we hebben ook een galmtrack afgedrukt
van haar.

Dus alleen haar zang, droog, op zichzelf.

En dan nog wat smaak toevoegen...

Dus dat geeft meteen een soort van
het is voor mij een nostalgisch soort

geluid dat je meer zou hebben gehoord
in de jaren '60 en '50, enzovoort.

En ik herinner me dat ik naar de studio ging
en besefte dat hij het had gevonden

nog eens 30, 40%, in termen
van, eh, het laten klinken van de plaat

afgewerkt en diepte gegeven
en perspectief

en Amy's zang.

MARK RONSON: In het begin
Ik haatte het.

En toen besefte ik het
wat hij had gedaan was nogal verbazingwekkend,

hij had echt iets meegenomen
dat had zomaar kunnen klinken,

misschien een beetje zoals een ansichtkaart uit 1964
en liet het grondig klinken

modern en stoer.

Ik schrijf liedjes omdat ik, zoals,
verpest in het hoofd,

en ik moet het op papier zetten en
schrijf dan een lied om het te zingen

om je er beter bij te voelen en te hebben
iets goeds uit iets slechts.

Mark zou dat zeggen

de liedjes schreven zichzelf gewoon,
dat deden ze echt.

Als je gaat maken
een geweldige plaat...

..ga naar de plaats
waar de geweldige mensen zijn.

Stuur het meisje uit Camden,
je stuurt haar naar New York,

Je stuurt haar naar Miami.

Laat haar omgaan met geweldige mensen.

Mark, zo dicht als hij bij Amy was,
Salaam was haar go-to,

haar vaderfiguur.

Salaam's liedjes waren de andere helft
van Terug naar zwart.

In 2005,
Ik had dit huis net gekocht.

Het was vrijwel een lege ruimte
en de eerste keer dat ik Amy zag,

ze loopt de kamer binnen voor de
allereerste keer en ze loopt

door de drempel
en ze staat op en zegt:

"Ahh-ahh-ahh-hoe."

Ze is als,
"Kan ik mijn zang hier opnemen?"

Dit is het dus ongeveer geworden.
We hebben deze microfoon meegenomen,

heb het hier geplaatst,

en dit was de opname
van Back To Black in deze kamer,

haar zang is hier,
Toen kocht ik een piano en zette de

piano in de kamer, ik kocht een drum
kit, zet het drumstel in de kamer,

duwde de versterkers die ik had in de
kamer en ik heb er bewust gebruik van gemaakt

de kamer als instrument
tijdens het opnameproces.

Ik hou van oude platen,
Ik ben een hiphopproducent, maar ik ook

leerde de technische aspecten
om instrumenten te krijgen die klinken

een bepaalde manier
en hoe je ze kunt vastleggen.

Baa-da-da, da-da, da-da.

En de manier waarop ik de
piano en bas,

het hield de groove een beetje gaande
en de leuke dingen, maar weet je,

gewoon experimenteren met instrumenten
dat klinkt als breakbeats

en oude muziek, manieren om erachter te komen
manieren van spelen om het vast te leggen,

omdat we nog steeds gebruikten
niet eens een volledige studio met apparatuur.

Enkele eenvoudige trucjes voor thuis.

Weet je, er is iets grappigs
verhaal waarin we opnemen

Ik, meneer Jones en Amy waren thee aan het zetten
in de keuken in de volgende kamer

en de ketel

ging halverwege het nummer uit
maar dat deden we niet noodzakelijkerwijs

hoor het, en dan terwijl het lied gaat
we horen het gewoon wegrennen en

Wat gebeurde er dan?

Dus toen ik terugluisterde naar de
vocaal, halverwege het nummer,

de theeketel start en hij is er
in het verslag, maar je nooit echt

hoor het maar het is zo
een hoge frequentie.

KETELFLUITEN
Thee ketel...

HET FLUITEN GAAT DOOR

Weet je, het is heel Engels van Amy

thee aan het zetten zijn
en toch de vocale take behouden.

Ze heeft eten voor ons klaargemaakt, toch?
Altijd.

Zoals de hele tijd dat ze hier was.
Ja. Zoals gigantische gehaktballen.

Ik herinner me zeker de gehaktballetjes.

Ik voel mijn betrokkenheid
op dit Back To Black-album staat

eigenlijk een voortzetting van aanvankelijk

wat we aan het doen waren op de

eerste album, Frank.

Wat de relatie betreft,
we hadden plezier met Amy, het is als een

de hele tijd in gesprek,
meer dan de productie.

Ze zorgde ervoor dat iedereen zich welkom voelde,
Vince en Bruce en zo.

Ze ontmoette ze en het was net als
ze kende ze al jaren.

Ze was er zeker één van
deze mensen,

zij had dat soort geest.

Ik denk elke keer dat ik erbij was
Amy of dat we Amy en wij hebben gezien

bij Salaam was, was ze altijd
blij om bij ons in de buurt te zijn.

Ze zou komen
in haar ballerinapantoffels. Rechts!

En gewoon een beetje zoals rondhangen en
Ik denk dat ze het gewoon leuk vond om hier te zijn.

Of rond Salaam, dat hadden ze
echt een geweldige relatie.

Ik weet dat ik iets goeds op het spoor ben
met Salaam.

Salaam en ik zijn erg geïsoleerd,

we werken heel nauw en samen,
wij praten met niemand anders.

Veel producenten zijn zo van:
"Hoe kunnen we dat doen,"

of: "Dat is nog nooit eerder gedaan."

Maar ze zeggen gewoon: "Cool,
laten we dit doen, laten we dat doen."

En ik hielp haar creativiteit te stimuleren
eruit, het was als: "Oké,

"Je duwt me. Mag ik dit zeggen?"
"Ja, dat kun je zeggen."

"Ik kan zweren?" "Ja, je kunt zweren."

Weet je, ze was opgewonden
over al die dingen.

Dus Me and Mr Jones begon zo ongeveer
als een liedje Fuckery,

dat, weet je, tussen albums door
Amy ging door in de studio.

Ze heeft een nummer opgenomen, Fuckery,

en mensen in het label en
management waren als,

"We zullen nooit op de radio komen,
ze vloekt weer!"

Weet je, het enige wat ze konden concentreren
op was Fuckery.

Dus tijdens de sessies
Ik dacht: "Ik vind het leuk",

haar soort beïnvloeding
ook door de West-Indische cultuur,

Ik hoorde hen zeggen: "O, dit is het
Fuckery, gwa'an," en dit en dat.

Ze pakte het op en maakte een liedje
over het.

De meeste nummers zijn een opgraving
bij een vroegere minnaar.

Dit hele lied was haar schelden
een ex-vriend.

Zeg dat ik naar de show moet
volgende week in Brixton,

en het is of je gaat het laten
ik erin of niet.

Maar middenin, weet je,
het einde van het tweede couplet,

‘Wat voor soort klootzak zijn wij, toch?
nu bedoel je geen lul meer tegen mij."

Zeer komisch.

Ik en meneer Jones gaan over,
Ik ging vroeger met deze kerel mee,

we waren op en af met een goede zes
of zeven jaar, weet je,

we waren echt goede vrienden.

En omdat hij voor een record werkte
bedrijf, welke optredens ik ook heb

Ik kon er niet in komen, ik zou zeggen:
"Ja, G, laten we gaan."

Ik herinner me dat Slick Rick speelde
de Jazz en ik hadden zoiets van,

Ik belde hem op: "Slick Rick, kom
aan", en hij heeft nooit meer contact met mij opgenomen.

JAZZ SPEELT

SESSIEMUZIEK: Oké, in huis.

Veel van de liedjes die Salaam schreef
bij Amy eindigde dat

op Back To Black klonk niet
hoe Back To Black eindigde.

De liedjes van Salaam waren erg mid-tempo,

en heel jazzy
en heel graag Frank.

Met deze eerste regeling
we zaten nog steeds in de Frank-mentaliteit,

we wisten niet waar we heen gingen
met het nieuwe record.

Was niet het record
voor Back To Black destijds,

omdat het nog in ontwikkeling was.

De bas heeft een beetje een Latin-gevoel,
maar dat was ik ook weer

horen waar de akkoorden vandaan komen,
de akkoorden voelden ook zo aan

een beetje Braziliaanse bossa nova-achtig
naar mij

tegelijkertijd,
dus het heeft een jazz, latin,

je weet wel, Cal Tjader-sfeer.

En dus de transformatie die
Salaam moest zijn liedjes doornemen

en dat ze daadwerkelijk blijven plakken en
deel van voelen

de andere helft van Back To Black was dat wel
slechts een paar stapstenen.

Tussen Mark en Salaam,
ze hebben fantastisch werk geleverd.

SIRENES GELUIL

Als ik aan haar denk en hoe zij
presenteerde deze liedjes aan mij, ik

Stel je voor dat ze in mijn oude zit
studio aan Mercer Street met

een nylonsnarige gitaar en zo
deze liedjes zingen en zij

kon nauwelijks iets,
ze zou nauwelijks haar lippen openen en

zoals, dit...dit geluid was
zo zwaar en vol,

dit grommen of raspen of hoe dan ook
ze zong dat bepaalde lied.

Ik had het ritmearrangement
als een soort van

Latijn, zoals...

de rest van de ritmetracks hebben we besloten
waren zo spannend dat ik het gewoon wist

dat dat niet zou lukken
meer.

En ik zei: "Kan iemand nadenken?
van wat dan ook?"

Volgens mij zijn er nog geen 10 seconden verstreken
door, en jullie hadden zoiets van

"Wat dacht je van...
doe-chu-do-chu-do-chu...?"

Waarom kom je niet binnen,

Waarom kom je niet binnen als je speelt?
je eerste twee maten?

Met die eerste slag,

en dan als de bas binnenkomt...

Ik maakte kennis met de Dap-Kings'
muziek en ik was zo weggeblazen

door de manier waarop zij daartoe in staat waren
om dit geluid opnieuw te creëren,

zoals 1964 op deze manier was dat
Ik heb niet eens gedroomd dat je

zou dat in 2006 kunnen benaderen,
toen we deze plaat maakten.

Het inzicht dat Mark werkelijk had was
om de waarde echt te begrijpen

van wat we al deden en
bedenken hoe je dat kunt integreren

met een popartiest en zeker
popgeluiden, weet je.

Zet die dingen eens op een rijtje.

Ik denk dat er veel mensen binnenkomen
hier, inclusief Mark, en dat doen ze ook

kijk eens rond naar de apparatuur
of de versnelling.

Weet je, sommige mensen hebben de neiging daartoe
dingen fetisjeren.

Dat heb ik Mark Ronson ooit horen zeggen
dat hadden we, denk ik, tegen mij, vertelde hij

mij dat we magisch linoleum hadden
in de achterkamer.

En ik zei tegen hem: "Man, dat is er
Er is hier niets magisch, er is gewoon

"muzikanten met een goed geluid
en weten hoe je samen moet spelen."

Wanneer u platen maakt die u
wil dat mensen er zin in hebben

van hoe muziek werkelijk klonk
terug toen het was

echt zo gemaakt...

..en analoog,
zoals mensen je zullen vertellen,

draait alles om de warmte van de tape
en de organische aard,

en het doornemen van de instrumenten
het bureau en, eh...

..weet je, analoog is textuur...
en knetteren... en knallen.

Toen belde ik Amy aan het einde
van de dag - ze was in Londen -

om het af te spelen, wacht even
de telefoon, en ik denk...

Weet je nog, ik denk dat ik dat had gedaan
maakte haar wakker, ze zei: 'Ugh'

Ik zei: "Luister hiernaar,
het is zo verdomd goed."

En ik speelde de demo van What You
jongens hadden net gevolgd, 30 seconden,

Ik dacht: "Wat denk je ervan?"
Het was als...

HIJ IMITEERT DE TOON VAN HET EINDE VAN HET GESPREK

Wat Mark en Salaam moesten doen
om die plaat uit haar te krijgen,

of het nu schrijven was of zo
het zorgde ervoor dat ze

was blij met de opnamestijl,

en met het type artiest dat
Amy was, die heel openhartig was,

heel wreed, zou gemakkelijk kunnen
een situatie demotiveren,

Back To Black kwam samen
vrij gemakkelijk.

Als ik ga zitten en ik heb veel
van gevoelens waar ik niet mee om kan gaan,

dan schrijf ik een liedje.

Weet je, ik heb altijd liedjes geschreven
op punten in mijn leven waar

Ik weet niet wat ik moet doen,
behalve een liedje schrijven, weet je?

Dus ik denk dat ze daarom naar buiten komen
soort getraumatiseerd.

Ik denk dat je er wel voor moet lijden
Jouw kunst, weet je? Ik weet dat ik dat heb gedaan.

En ik weet waarom het mij kostte
drie jaar om te schrijven...

..niet om het te schrijven, maar om dat te krijgen
groot deel van mijn leven dat ik kon

ga dan terug en schrijf over -
de reden dat het zo lang duurde

is omdat ik, weet je, dat moest doen
enkele pieken en dalen, zeker.

Haar schrijven was heel veel
een pagina in haar dagboek,

heel erg dat ze eerlijk is
over hoe ze zich op dat moment voelde.

Ik denk dat de keerzijde daarvan dat is
je kunt TE gevoelig worden,

en alles kan worden
luid en pijnlijk.

De pijn zit overal in de plaat.

Amy schrijft vanuit ervaringen,

en ze schrijft over verhalen
van gebroken...van het gebroken hart,

of de intensiteit van de liefde,

en dat was haar relatie
met Blake in Back To Black.

We hebben zojuist elkaars hart gebroken
herhaaldelijk.

En ik denk dat we erg...
we hebben onze eigen relatie gesaboteerd

door onszelf te proberen te bewijzen
waar we niet verliefd op waren

elkaar, omdat we te jong waren
om zo verliefd te zijn,

het was als...
Ze zucht

Het was verschrikkelijk. En jij weet,
Ik heb er een heel album over geschreven.

En vanaf het moment dat ik begon te schrijven
over Blake,

de nummers schreven zichzelf gewoon.

En Amy leeft onze ervaringen
en schrijft er vervolgens over.

Dus toen je het hoorde
Liefde is een verloren zaak,

je wist ongeveer waar
haar hoofdruimte was.

Dit was een hoofdstuk van haar
leven dat een soort van gesloten was en

ze was voorbijgegaan,

dus ze kon er mee omgaan
met dit soort dingen verwijderd,

zoals: "Oh, deze kerel Blake, dat was het
geweldig, je had ons moeten zien,

"Vroeger kwamen we in deze gevechten terecht
de keuken en ik zou...' da-da-da,

Maar het was zo, zoals

ze was er zo voorbij gegaan en dat was ze ook
op zo'n goede plek toen we elkaar ontmoetten.

Maar er was één ding dat ze was
echt onvermurwbaar, dat is ze zeker

wilde er geen touw aan vastknopen
het record, vanwege haar,

iemand heeft snaren op haar plaat gezet
voor

en dat vond ze echt niet leuk,

en het was, alsof... het dit was
Hammy, schlocky ding voor haar.

Ze zei: "Het is gewoon een verspilling van
tijd, geen verplichtingen,"

en ik dacht: "Wat als we het doen?
en dan vind je het niet leuk,

‘Dan betaal ik ervoor,
zodat je niet eens geld verliest.

Ze zei: 'Het is onzin, ik niet
wil verdomde snaren,

"Laat het met rust."
En dat deed ik dus een beetje...

Achteraf heb ik het niet echt gedaan
haar rug, dacht ik,

"Laat mij wat snaren doen...
achter haar rug!

'Omdat ze het misschien leuk zal vinden.'

We hebben Love Is A Losing Game gemixt.

Als er ooit één was die zij was
ga het horen...

..de alarmbellen gingen
om weg te gaan, was het waarschijnlijk dat.

We waren alleen maar bezorgd of dat wel zo was
de snaren gingen naar

maak je zorgen Amy, want ze heeft het niet gezegd
snaren op de plaat willen,

dus ik lijk mij te herinneren
en Mark is behoorlijk gestrest

dat ze het hoorde.

Ze luisterde naar de mix
Voor de eerste keer,

ze was een beetje zoals met haar hoofd
zo op het bureau liggen,

het hele nummer, dus ik kon het niet
Lees echt haar reactie.

En toen draaide ze zich gewoon om
en ze was, weet je,

zoals: "Ik vind het geweldig."

Ik schrijf graag over dynamiek
tussen twee mensen,

of ze een vriend zijn
en vriendin of, weet je,

een man en zijn hond, je moeder en
je vader, alleen de dynamiek tussen,

Weet je, gewoon relaties.

Dit meisje had iets dat de
groten hebben dat wel,

en dat is het vermogen om, weet je,
om naar donkere en grimmige kerkers te gaan,

om die liedjes te schrijven die klinken
het zijn liefdesrecords

of...

..maar zijn eigenlijk opbeurend
momenten, en weet je,

daar is een genie voor nodig.

Mark creëerde het geluid,

die ik toen kon soort
om Salaam te bellen en te zeggen:

‘Jij hebt de richting,
ze hebben de stijl genageld,

‘Je moet het uitzoeken
hoe je liedjes op de plaat passen."

En hij zei: "Dus, hoe gaat het met je?
Ik ga de liedjes maken die we hebben

"pas je daar al bij?" En ik was
zoals: "Maak je geen zorgen, ik heb het."

Dat is uiteindelijk waar we terecht zijn gekomen
meer van het record overnemen

meer in de jaren 60-ruimte dan de
jazzruimte van de vorige plaat.

De Ronettes hadden het allemaal,
ze hadden de sfeer en uitstraling.

Ze zijn mijn favoriete meidengroep
van alle tijden.

Ze was anders, weet je,
zoals de Ronettes in de jaren '60 waren,

wij waren anders,
en dat is wat mensen naar ons toe trok,

omdat we geen hitrecord hadden,

we kwamen daar met vertrouwen naar buiten
en stoute meiden en zo.

Ze bracht het naar een heel ander niveau.

Ik hou gewoon van het gevoel daarvan
tijd, wanneer je verliefd bent...

Weet je, er is zoveel muziek tegenwoordig
zoals: "Je kent mij niet,

"Ik heb je niet nodig", en zo
muziek was toen zoiets als:

"Het maakt me niet uit als je niet van me houdt,
Ik ga op de weg liggen,

"Trek mijn hart eruit en laat het zien
voor jou." Weet je wat ik bedoel?

Ik denk niet dat we Motown hebben gekocht
records, maar we wisten wat ze waren
waren in verschillende stukken

en dat soort beïnvloed
het geluid waar ik voor ging

in de drums, het geluid,

waar ik voorheen alleen maar dingen deed
die zich in de jazzruimte bevonden, maar nu

Ik probeerde het geluid ervan vast te leggen
die platen uit de jaren vijftig en zestig.

Tears Dry was zo ongeveer geschreven
hier bij haar thuis

buiten in de achtertuin zitten,

soms helemaal naar buiten
in het veld, met haar gitaar.

En zelfs de tekst van de hook,
"Hij loopt weg, de zon gaat onder,

"in deze koele schaduw" zat ze
onder de schaduw in de

achterkant van het huis.

Tears Dry On Their Own gaat over...

Ik was met iemand die ik niet kon
echt bij zijn...

..en, eh, ik wist dat het niet lang zou duren.

Maar ik denk omdat ik het wist
het kon niet blijven duren, het was zo

zoals zeggen: 'Ik ben van streek, maar ik weet het
Ik kom er wel overheen", denk ik.

En toen ze weg was
voor de dag,

Ik zou bij de sporen gaan zitten
en echt regelen en vinden

verschillende manieren om te regelen
en ga zo door.

En Amy vertrouwde mij dat toe,
en dat was het beste deel van ons

relatie, dat wist ze
dat ze gewoon de woorden kon schrijven,

'Oké, ik zal het zingen, en jij gaat
om een manier te vinden om het naar huis te brengen."

Salaam en Amy waren dichtbij,
en muzikaal waren ze synchroon.

Ze konden uren zitten en praten
over wat dan ook, en, weet je,

dat kwam door in de muziek.

Hij was in staat om te interpreteren wat zij
zei met de instrumenten

en andere dingen, en het was geweldig.

Terwijl ze Tears Dry On aan het schrijven was
Hun eigen, ik heb het toevallig meegemaakt

de originele bestanden tegenkomen
van Is not No Mountain hoog genoeg.

Terwijl ik luisterde naar het instrumentale nummer van
Is geen berg hoog genoeg,

Ik hoorde net...

HIJ ZINGT DE HAAK

Dus ik hoorde overeenkomsten
in de beweging van het lied,

maar opnieuw was haar lied
geschreven...ander tempo,

andere ruimte, ik hoorde het net
zeggen: "Wacht even,

"Dit speelt zo,
dat kan zo spelen."

En Amy kon het vanwege de... niet horen
leven van haar!

Ze was dus boos op mij.

‘Weet je wat, ik ga het proberen
Omdat jij het bent, maar in het echt?

‘Dit gaat niet gebeuren,
dit is bijvoorbeeld veel te snel.

"Hoe kan ik zo snel zingen?"

Er was dus veel...

..boos op de wereld. Gaan als,
"Zing het zelf!"

En opnieuw,
we beginnen vanaf het begin.

BANDKLIKKEN
Dit gebeurt niet,

dit waren voor Amy zeldzaamheden
moet een stem doen...

AMY ZINGT WILLEKEURIG

HIJ kreunt

Fuck dit.

Het was vooral frustratie,
Voor de eerste keer,

en alleen tijd,
in ons creatieve proces

was er frustratie
met het doen van de zang.

Maar toen het eindelijk goed ging,

het maakte het verschil
in de wereld.

We zijn echt tot het uiterste gegaan,

Mijn jongens gingen naar het koper
en op de hoorns.

RIFF SPEELT

Het was leuk om echt naar binnen te gaan
die Motown-tracks. Zeker.

En dan echt begrijpen
wat ze aan het doen waren,

niet alleen aan de oppervlakte,
maar precies binnen. Rechts.

En wat ze er vervolgens op schreef...

Omdat zelfs de term
"tranen drogen vanzelf".

Ja, als een kwetsbaarheid, maar
gepaard met onbevreesdheid. Je weet wel?

Ze ging regelrecht het vuur in.

Haar vertrouwen in het kunnen
om een lied te schrijven zoals zij het voelde

en niet gedwongen worden om te gebruiken
er was een soort formule,

dus of het nu kort of lang was,
was het goed.

Salaam was een van de weinige mensen
dat zou met Amy kunnen praten en

communiceer met haar,
en haar luisteren.

Hij was heel goed in het overhalen van dingen
uit haar als ze het had

een writer's block of als ze dat niet was
het krijgen.

En ook al stond Mark centraal
Back To Black komt samen, dus

was Salaam, en ik denk van niet

je had kunnen hebben
de één zonder de ander.

Als ik een liedje schrijf, denk ik niet:
"Vers, refrein, couplet, refrein,"

het is belangrijk voor mij om een geheel te krijgen
doordacht, een volledige gedachte.

En daarom push ik mezelf
op de akkoorden,

Ik duw mezelf op de melodie,
en de tekst is waarschijnlijk de

de moeilijkste dingen, weet je...
Je moet jezelf uitdagen.

Ik moet mezelf uitdagen.

Ik zou nooit een tekst kunnen zingen
waar ik niet helemaal zeker van was.

Knoeien met een getrouwde man.

Ik begon de ziel echt te voelen
waar ze hiermee heen ging,

en dat ze aan het graven was
omdat ze gewond was,

en het was als: "Het schuldgevoel zal dat wel doen
vermoord je als ze het niet eerst doet."

Je weet wel,
'Ik zal nooit zoveel van je houden als zij.'

Kortom: "Je vrouw is echt wie
je zou bij moeten zijn,

‘Dus waar gaan we hiermee heen?

‘Daar hebben we niet eens de tijd voor
laat dit werken,

‘Wanneer krijgen we daar de tijd voor?
gewoon vrienden zijn?" En dat is waar

de titel Just Friends nam het over
uit "Ik heb gedronken".

Want het lijkt bijna op de dronken waarheid
kwam uit.

Elk nummer op dat album,
met de producers die ze had,

ze hebben haar geluid vastgelegd,
ze hebben haar blik in één keer vastgelegd,

en dat was zo geweldig
tegen mij over Amy.

Ze had een eigen stijl, een stem
van haar eigen, het was zo soulvol.

Voor een blank Joods meisje in Groot-Brittannië
het was als: "Wat ?!"

Ik was verbaasd toen ik haar voor het eerst zag
op televisie,

en ik zag de bijenkorf
en de oogmake-up.

Ik dacht: "Wauw."

Ik kende die kleine verloren-meisje-look,
en ik zag het, maar niemand anders

zou het waarschijnlijk wel kunnen zien,
omdat ik er zelf doorheen ben gegaan.

Ik ben nogal een onzeker persoon, dat ben ik
erg onzeker over hoe ik eruit zie,

Dus ik bedoel, ik ben een muzikant,
Ik ben geen model.

Dus ik herinner me gewoon dat ik opdook
bij de BBC of dergelijke plaatsen,

en hoe onzekerder ik me voelde,
hoe meer ik zou drinken en...

En Tracey Trash, die mijn haar doet,
Ik zou zeggen: "Groter, groter!"

En hoe onzekerder ik me voel,
hoe groter mijn haar moet zijn...

..Ik veronderstel.

Iets over elk nummer in haar
album Terug naar zwart

inclusief een beetje Motown hoorde ik
daarbinnen, van de hoorns daarbinnen,

die producenten waren geweldig.

Mijn platen op Back To Black vergeleken
naar de liedjes die Mark deed

zijn van een ander type
van rondhangen,

het is een beetje louche,
het is een andere buurt,

maar het is nog steeds dezelfde energie,
en ik heb het gevoel dat het hele album,

het staat op,
maar dat maakte het -

het is gemaakt omdat het een album was,

het was niet alleen
een verzameling singles.

Salaam hoorde wat Mark was
vanaf het begin doen,

dus hij kon het heel goed
ren langszij en zorg ervoor dat

wat hij deed was synchroon
met wat Mark deed.

En ego's hadden er gemakkelijk in kunnen komen
de weg.

Ego's hadden er gemakkelijk in kunnen komen
manier,

maar Salaam is niet egoïstisch,
en Mark ook niet.

Amy wel.

Wanneer iemand zou kijken
volgens de archieven zouden ze gaan,

‘Hoe gaat dit allemaal gebeuren
samen?"

Het is Amy. Amy is de groep.

Dit is alles van haar.
Dit zijn al haar gedachten.

Ze schreef 95% van dat album
zelf op gitaar,

zij is de belangrijkste schrijver van het geheel
album, en mensen luisterden ernaar

en denk dat ze alleen maar de stem is -
nee, zij was de schepper.

Ik was in New York en liep langs de
straat met mijn vriend, Mark Ronson,

die de helft van het album produceerde, en...

..Ik zei, als grap,
puur als grap zong ik de hook,

en hij lachte,
en hij gaat naar mij toe,

"Wie is dat?" Hij is als,
"Wie IS dat? Dat is grappig."

En ik dacht: "Ik heb het net verzonnen,
het is niets, het is stom."

Ze vertelde een verhaal, zoals:
'O man, ik was vroeger gek'

Weet je, ze vertelde me:

alleen met deze periode van kijken
terug, als een gesloten hoofdstuk, zoals,

‘Ik was vroeger een beetje gek,
Ik herinner me een keer

"Mijn familie kwam langs."
Ik dacht: "Wat is er gebeurd?"

‘Mijn vader probeerde mij over te halen om te gaan
om te revalideren of zoiets.

"En ik dacht: 'Nee, nee, nee.'"

En ik kon het gewoon niet laten om na te denken
dat dat geweldig klonk

haak voor een liedje, weet je?

En dus dacht ik: 'Wil je dat?
ga terug naar de studio

"En aan zoiets werken?"

Het is een nieuwigheidsliedje, dat ben ik gewend
liedjes schrijven waar ik een jaar over doe

om over verschrikkelijk te schrijven, weet je...
over het laten stempelen van je hart.

Omdat het zo'n dom liedje is,
Ik was zo van,

‘We kunnen het in vijf minuten doen,
kom op."

Ze komt net terug met een akoestisch geluid
gitaar en hij zit op haar knie,

en ze is gewoon... het was aardig
van een beetje meer als een 12-bar blues,

als een langzame...

Je weet wel, een beetje zoals de producer
in mij, een beetje nadenkend

beetje in pop-zin, zoals,
"Dat is cool,

‘Maar hoe zit het als we er een beetje van doen?
een tel erachter, versnelde het, "

en ze was echt dol op, zoals,
dat popgedoe van de meidengroep,

dus kwamen we op het idee om te gaan als...

Het leek mij vrij duidelijk.

Deze stem, dit was de eerste
dat ze ooit zong,

dit is de demoversie,
dus sommige woorden zijn anders.

En dat was het, en toen kwam ik en
schreef het Dap-Kings-arrangement van

het lied,
en het bracht het een beetje tot leven.

Dat verhaal is echt gebeurd,
en ik herinner me dat het gebeurde,

en ik herinner me dat ze terugkwam
vakantie en ik herinner me haar managers

brengt haar naar het midden van nergens
en haar dat vertellen

ze moet naar een afkickkliniek,
en ik herinner me dat allemaal,

en ik weet nog dat ik binnenkwam
New York en Mark spelen me dat,

en dacht: "O God, dat deed ze niet
schrijf daar gewoon een liedje over!"

Bepaalde nummers springen er zeker uit
meer dan anderen,

en op deze, deze plaat,
Je weet dat ik niet goed ben

en Rehab, en Back To Black was
soort meer...

Ze hebben een traditioneel lied
structuur, als je wilt,

en de haak is echt sterk
enzovoort.

Maar dat was niet vanzelfsprekend
dit zou allemaal op de radio komen.

En ik raakte in paniek omdat ik het wist
het was geweldig en ik gewoon

wilde de boot niet missen.

De manier waarop ze het vertelde was...geniaal.

Iets dat een donkere kleur heeft
onderbuik,

ze liet mensen echt lachen.

Soms ging ik zelfs naar haar shows
en ik vond het een beetje

gekmakend omdat ik dacht:

‘We hebben zo hard gewerkt en dit is zo
de liedjes en mensen willen

"hoor het zo", maar alles
is enigszins improviserend.

Ze zou nooit een melodie zingen
twee keer op dezelfde manier omdat het zo is

Bijna zoiets als: ‘Waarom zou je dat doen?
Zo heb ik het al gedaan.”

Ik vind sommige echt geweldig
zangers, je ziet ze live,

ze zullen het nooit op dezelfde manier zingen
ze doen het op de plaat omdat,

het is bijna alsof ze dat zijn
te slim om dat te doen,

het is alsof ze dat voortdurend moeten zijn
uitdagen en maken

interessant voor zichzelf
shows kunnen spelen.

Heel snel ontplofte dat lied,

en het werd overal gespeeld,

maar Amy moest echt gaan
om te revalideren, en misschien als ze dat deed,

dat lied is misschien nooit tot stand gekomen,
en wie weet,

Het lot had heel anders kunnen zijn.

Ze vertelde me dat een paar van de liedjes
ging over deze relatie

ze had met deze kerel Blake,

en uiteraard met haar praten
daarover dieper ingaan,

toen ik haar leerde kennen, gaf mij
een venster op die tijd

dat wist ik uiteraard niet
zoveel over.

Het is soms gemakkelijk om te vergeten, zoals:
hoe diep een plaats van verdriet

en het lijden en het uiteenvallen ervan
was, en wetende hoe intens hun

relatie was, denk ik
dat de breuk krankzinnig was.

Ik hoor alleen het nummer Wake Up Alone,
Ik was zo van,

"Oh, geweldig. Het spijt me dat was...

"..waarschijnlijk behoorlijk zwaar,
maar je hebt dit ding eruit gehaald."

Dit is Wake Up Alone.

Deze duurde slechts een paar opnames
want het was echt vrij eenvoudig.

Ik bedoel, dat zijn maar drie nummers,
dat is zo ongeveer het hele liedje.

Je zou nooit iets horen
zoals vandaag op de radio.

Mensen zouden gewoon denken dat je dat bent
gek om zoiets te doen.

De arrangementen in haar melodieën
is echt een soort geworden

Trojaans paard dat er allemaal in gleed
het verdriet erdoor, maar jij

merk het eigenlijk niet zo.

Ik denk dat het gewoon de kleine dingen zijn, zoals
deze zinswendingen

die rits mee, zoals: "Ik blijf wakker,
het huis schoonmaken,

‘Ik drink tenminste niet.

‘Ren rond, zodat ik dat niet hoef te doen
denk na over het denken, "

zoiets hadden ze gewoon
een goede meter voor hen.

Ik heb tijden meegemaakt waarin ik dat wel heb gedaan
zo verzot op situaties

dat ik gewoon moest schrijven
alles naar beneden,

zelfs gevoelens die ik niet wil
bevestigen,

vooral gevoelens die ik niet heb
wil erkennen,

en dingen waarvan ik wenste dat ze waren
niet waar, terwijl ze dat wel zijn.

Gewoon goed, omdat iemand anders dat misschien wel doet
hoor dat en zeg:

‘Ik ben geen idioot omdat ik ze voel
dingen, anders ben ik niet zwak in gevoel

"Die dingen, anders ben ik geen mok voor
Ik voel die dingen over deze man."

En echt de artiesten die het meest zijn
mensen verbinden zich met de

het einde van de dag zijn degenen
zoals Amy en Kurt Cobain -

de mensen die bijna deze worden
martelaarachtige figuren -

komt eigenlijk meer door de pijn
dat zij tot uitdrukking brachten, helpt daarbij

veel mensen krijgen pijn.

APPLAUS EN GEjuich

De emoties die veel inspireerden
Amy's liedjes in Back To Black

was over een vrij lange periode geëvolueerd
tijd, misschien een paar jaar.

Dit was eerder
ze was echt op een slechte plek,

maar er waren tekenen dat er dingen waren
zagen er niet geweldig uit.

De radio stond aan en het was op de
tijd dat er veel was

gaande in Afghanistan.

NIEUWSVERSLAG:
..Taliban- en Al-Qaeda-eenheden.

Eén van de soort modewoorden

dat werd bijna rondgegooid
was een ‘heilige oorlog’.

Ze was slim,

ze draaide om wat er gebeurde
de tijd in haar conflict, haar oorlog.

Ben nog steeds de tekst aan het uitzoeken.

Dat liedje resoneert echt,
er is iets aan de hand,

Het is een beetje donker, maar dat is zo
iets erover dat gewoon

houdt je een beetje vast in het moment
als je ernaar luistert.

Ik denk ook heel metaforisch. Veel
van metafoor. Veel metaforen.

Triple Entenders - meer dan dubbel.

Ja, ze zou iets zeggen
en het was niet flagrant,

maar het was heel duidelijk.

Ik heb nooit het idee gekregen zoals zij
Ik kijk ernaar uit om ooit een hit te hebben

of iets dergelijks -

ze probeerde het alleen maar uit te drukken
zichzelf en vertelt haar verhaal.

Er was een missie waar ze mee bezig was,

met deze muziek.

Ja.

Weet je: "Als mijn man aan het vechten was
een onheilige oorlog,

'Ik zou vlak naast hem staan.'

Dit is een Blake-plaat, dit is
kijken hoe een man iets doormaakt

en niet wetend hoe, weet je,

echt bedenken wat je moet doen
om hem te redden.

Er is iets spookachtigs aan.

Ik hou van de hoorns, en ik was...
HOORNEN BLAST

Ze klonken bijna als
grappige bugels,

ze klonken gewoon
een droevige bugeltrompet,

zoals: "We marcheren nergens heen,
we zijn deze oorlog eigenlijk aan het verliezen.”

Het bracht nog iets anders met zich mee.

Zelfs de...

Het is als een fanfare
dat gaat de verkeerde kant op,

dus het lijkt echt op de plaat
vangt iets op.

Als ik zeg dat ik Back To Black heb geschreven,
Ik ging terug naar tunnels en

teveel gedronken en gewoon...

..je weet wel,
gewoon enorm depressief zijn.

Je moet door mensen heen kijken
en door de wereld heen kijken,

en je moet jezelf leuk vinden en
tijd aan jezelf kunnen besteden,

wees je eigen beste vriend
evenals je eigen ergste vijand.

De langzamere versie van het nummer,
in wat ze zei,

het raakte haar emotioneel.

Dus vaak, als Amy dit uitvoerde,
ze zou de langzame versie uitvoeren

beginnen,
en ga dan verder met het uptempo.

Toen ik haar zag op een van haar shows,

Ik wist dat ze aan het uitglijden was
omdat ik het uit mijn eigen leven kende,

Ik wist dat ze verslaafd was
de drugs en de alcohol.

En ik kon het zien, ik zei:
"Alsjeblieft niet, ik ging er bijna naartoe,

"Ga daar niet heen."

Het was de aandacht die
die plaat bracht haar dat

was ongelooflijk ongezond voor haar.

Amy! Amy! Amy!

Maar ik denk dat het het record is
heeft haar volledig afgewend

een gerespecteerd kunstenaar zijn

een internationale wereldwijde verkoop
superster.

Het mooie ervan is dat het bereikt is
uit naar zoveel mensen.

Helaas met zoveel mensen
komt...een heel circus van waanzin.

MELODISCHE ZANG

SCHREEUWEN

Fans die niet weten wat er is
gaat achterop,

ga naar de shows en ga,
"Ik werd vanavond weggeblazen door Amy,"

maar waar ik kan lezen tussen de
lijnen en ik zit dan in spanning,

dat ik nooit kon ontspannen.

Zelfs toen ze optrad op de
Pyramid-podium in Glastonbury,

en het was een van de grootste
publiek ooit,

Ik denk dat ze al bezig was
de gladde helling.

Roem was dat op dat moment niet
iets geweldigs voor haar.

Maar Amy werd genomineerd
voor...vijf Grammy's.

Maar op dat moment was ze dat duidelijk wel
diep in de drugs,

en Amerika nam een zeer harde houding aan

en wilde haar niet toestaan
het land in.

Toen moesten we het uitzoeken
wat we gingen doen.

En het was de eerste keer
de Grammy's ooit hadden gehad

een satellietprestatie straalde naar binnen.

Zo belangrijk was Amy
en wat ze op dat moment deed.

APPLAUS EN GEjuich

..om de Grammy te presenteren
voor Record van het Jaar.

En de Grammy gaat naar
Amy Winehouse!

Ik heb een album geschreven waar ik trots op ben

maar eerlijk gezegd denk je dat niet
dat als je een paar liedjes schrijft

je over een slechte situatie heen helpen
dat zoiets,

zoals prijzen en dat soort dingen,

je denkt niet dat dat naar buiten komt
ervan, ooit.

Dus het is, het is...

..het is een leuke verrassing, maar dat is het niet,
je weet wel, iets wat je verwacht.

Het was echter heerlijk.