All language subtitles for Who.Killed.Little.Gregory.S01E05

Babcia Christine Villemin wszczęła alarm.

Matka Grégory’ego
przedawkowała środki uspokajające

przepisywane jej od kilku miesięcy
ze względu na jej stan.

Tydzień temu na wieść o tym, że czeka ją
proces w sprawie morderstwa syna,

zażyła zbyt dużo środków uspokajających,
lecz nic jej już nie zagraża.

Zażywa najpierw część leków.

Następnie bierze na ręce Juliena.

ADWOKAT VILLEMINÓW

Potem odkłada go do łóżeczka

i zażywa resztę lekarstw.

Można pomyśleć,
że czyn Christine Villemin ma związek

z decyzją o wszczęciu procesu

podjętą w zeszły wtorek
przez Wydział Kryminalny w Nancy.

Czy to oznaka prawdziwego lęku Christine,

czy kolejna strategia obrony

wymyślona przez najsłynniejszą
oskarżoną we Francji?

„KOBIETA ROKU” STAWIA CZOŁA SWOJEMU LOSOWI

NETFLIX – ORYGINALNY SERIAL DOKUMENTALNY

KILKA MIESIĘCY PÓŹNIEJ

Zwolniona warunkowo Christine Villemin
przyjeżdża trzy razy w tygodniu

do więzienia w Saverne,
by odwiedzić Jeana-Marie.

Jak samopoczucie Jeana-Marie?

Nie odpowie mi pani?

Czy jego rozprawa sądowa
posuwa się naprzód?

Ma pani nadzieję, pani Villemin?

Nie mam nic do powiedzenia.
Proszę rozmawiać z moimi adwokatami.

Sprawa Grégory’ego.

Przesłuchanie Christine Villemin
odbędzie się w Dijon, w Côte-d’Or,

w tamtejszym sądzie karnym.
Tak postanowił dziś Sąd Kasacyjny.

Jeszcze jeden odcinek tej mrocznej sprawy.

NOWE ODROCZENIE DLA MATKI GRÉGORY’EGO

Sąd Kasacyjny uznał,
że na tamtym etapie sprawa

nie nadawała się do sądu karnego.

Zdali sobie sprawę,
że wszystko było szopką,

że sprawę spartaczono

i że w tych warunkach wytoczenie
procesu pani Villemin byłoby haniebne.

SPRAWA VILLEMINÓW:
ZNÓW ZACZYNAMY OD POCZĄTKU

Spośród 3500 stron akt śledztwa sędziego
Lamberta, 450 trzeba zbadać ponownie.

To dla niego policzek.

Na szczęście w 1987 roku
sędziego Lamberta...

REPORTER PARIS MATCH

...wyrzucono.

SĘDZIA LAMBERT RELAKSUJE SIĘ

Lamberta odsunięto...

DZIENNIKARZ LIBÉRATION

Muszę przyznać, że pomyślałem wtedy:

„Dzięki Bogu,
nie wyrządzi już więcej szkód”.

Wziął rok wolnego.

Wyjechał z plecakiem i maszyną do pisania.

Podróżował autostopem
i napisał książkę pt. Mały sędzia.

MAŁY SĘDZIA

„Miała dziwny, trudny do opisania czar.

Urzekała i fascynowała wszystkich wokoło”.

Oto jak sędzia Lambert,
znany ze sprawy Grégory’ego,

opisuje Christine Villemin
w swojej książce Mały sędzia.

Dziełu brakuje liryzmu,

za to pełne jest ujmującej naiwności.

Niemniej pomogło ono autorowi

uzyskać zaproszenie
do programu Pivota Apostrophes.

MAŁY SĘDZIA SUPERSTAR

Dlaczego napisał pan tę książkę?

Dlatego że został pan gwiazdą
w sprawie Villeminów?

Innymi słowy, gdyby nie był pan sędzią,

który zasłynął dzięki tej sprawie,

czy napisałby pan książkę
o życiu codziennym sędziego śledczego?

Myślę, że tak.

Lecz oczywiście efekt
nie byłby taki sam, bo...

prowincjonalny sędzia nie miałby szansy...

- stać się sławnym.
- Tak.

Pisze pan tak:

„Rok później uczestniczyłem w autopsji
4,5-letniego chłopca, Grégory’ego,

którego morderstwo może wyjaśnić
jedynie jakaś forma szaleństwa,

kimkolwiek jest sprawca.

Zbrodni tej nie dotyczy
ludzki wymiar sprawiedliwości”.

Zaskoczyło mnie to, bo pańską rolą jest
wymierzanie ludzkiej sprawiedliwości,

a nagle wskazuje pan
na odpowiedzialność boską...

Nie, to był rodzaj szaleństwa.

Ale pisze pan, że zbrodni tej
nie dotyczy ludzka sprawiedliwość.

- Każdą zbrodnię może osądzić człowiek.
- Skoro pan tak uważa.

- To było...
- W porządku. Ma pan całkowitą rację.

Całkowitą.

Mimo to musimy
wziąć pod uwagę pewne niuanse.

Być może tej zbrodni...

nie dotyczy ludzka sprawiedliwość.

Ale jak...

To zdanie brzmi dość zaskakująco
w ustach sędziego...

- Co to znaczy?
- Dosyć. Nie, ja...

- Nie mogę nic dodać.
- Philippie Labro, pańska reakcja?

Mam kłopot z tą książką.

Zastanawiam się,
czy powinien pan ją pisać. To po pierwsze.

Ciekawi mnie też, czemu nie wspomniał pan
o Bernardzie Laroche’u.

A trzecia sprawa to taka,

że mam wrażenie,
iż zbyt często obwinia pan innych.

- Zatem...
- Ale prawdziwa kwestia to taka, czy...

pan Lambert ma niezbędne warunki
do wykonywania tego zawodu.

Jaka jest odpowiedź? Ma pan takie warunki?

- W moim odczuciu tak.
- Czy uważa pan,

że ta sprawa pojawiła się
w pana karierze za wcześnie?

Możliwe.

CZY „SĘDZIA” LAMBERT POWINIEN ODEJŚĆ?

Sędzia Lambert zostaje wysłany
do sądu w Bourg-en-Bresse,

by zajmować się mniej ważnymi sprawami.

Mówiliśmy sobie, że doświadczony sędzia
może rozpocząć pracę na nowo.

Wiedzieliśmy, że to będzie wymagało
czasu i spokoju.

PO „MAŁYM SĘDZIM” LAMBERCIE
WIELKI SĘDZIA: MAURICE SIMON

Wysoki, szczupły, siwowłosy,
w okularach, statecznym stroju,

o opinii osoby serdecznej,
uśmiechniętej i czarującej.

Groźny według tych,
którzy mieli z nim do czynienia.

Groźny, nieprzenikniony
i przywiązujący wagę do szczegółów.

Przeciwieństwo sędziego Lamberta.

Czy wiedział pan,
że został jednogłośnie zaaprobowany?

Ludzie mówią: „Co za wspaniały sędzia!”.

To dlatego, że jestem wyższy
od pana Lamberta. Nic więcej.

Jak widać, płacę za miejsce postojowe.

Pan Simon ma opinię osoby...

opanowanej, dyskretnej,

przyzwoitej

i obdarzonej uczciwością intelektualną.

My, sędziowie, mamy od dawna...

Wiedziałem o panu Simonie to,
że jego kariera...

ADWOKAT BERNARDA LAROCHE’A

...przebiega znakomicie
i ma on opinię świetnego sędziego.

NAJLEPSZY SĘDZIA WE FRANCJI

Sprawę powierzono nowemu sędziemu.
Czy będzie miał ciężkie zadanie?

Bardzo. Wierzę, że postara się zakończyć
sukcesem to, co nie udało się innym.

Jakie są szanse na sukces
po trzech latach?

Po trzech i pół latach
ludzie przywykli do kłamstw, strachu

oraz przekłamanych wspomnień.

Moim zdaniem małe są szanse
znalezienia mordercy Grégory’ego.

Sędzia Simon nauczył mnie,
że trzeba walczyć do końca.

URZĘDNICZKA SĄDOWA

Wypełniać swoją rolę.

Czasem z pokorą,
a czasem z towarzyszeniem ducha walki.

Ale zawsze trzeba...

Nie wolno się zniechęcać.

Poznałam pana Simona na zaawansowanym
szkoleniu dla urzędników sądów karnych.

Ale nigdy nie przypuszczałam,
że będę z nim kiedyś pracować.

Pan Simon nalegał, żebym była u jego boku,

abyśmy mogli pracować nieprzerwanie.

Pojawił się między nami
rodzaj porozumienia,

bo ta sprawa fascynowała nas oboje.

Pracowaliśmy w niewielkim biurze
z wąskim, niedużym oknem.

Ale nie zauważaliśmy, kiedy mija czas.

SĄD CYWILNY

Pan Simon postanowił zacząć
od samego początku.

To znaczyło, że zadanie będzie trudne.

Niekiedy słyszałam,
jak inni sędziowie mówili:

„Na miejscu Simona...
W dodatku zaraz przed emeryturą,

zbadałbym kilka dowodów, a potem...

wysłałbym Christine Villemin do sądu,
przed ławę przysięgłych”.

Tak mówili.

Nowe przesłuchanie Christine Villemin.

Wczoraj wraz z czterema
adwokatami przybyła

na pierwsze wezwanie
Prezesa Sądu Apelacyjnego w Dijon.

Na początek wiele razy
dokładnie przesłuchał Christine Villemin.

Bo początkowo nie był przekonany
o jej niewinności.

Szukał odpowiedzi.

Zaskoczyło mnie, że...

w czasie odpowiedzi zawsze patrzyła
na pana Simona, nigdy na adwokatów.

Odpowiadała spontanicznie.

Energicznie i spontanicznie.

Później dowiedziałam się,
że zadawał jej podchwytliwe pytania.

Ale powiedział mi, że odpowiadała

prosto z serca. To wszystko.

Na przesłuchanie Jeana-Marie Villemina
przyprowadzono bladego mężczyznę.

Bladego i wychudzonego.

Zaczął mówić.

Widać było, że w środku
jest bardzo wzburzony.

Był jak rzeka.

I w pewnym momencie tama pękła.

Zaczął mówić. O swoim życiu z żoną...

o ich wzajemnej miłości
i miłości do ich dziecka.

W pewnej chwili, pod koniec
przesłuchania, powiedział:

„Po raz pierwszy mogłem mówić do kogoś,

kto mnie słucha”.

LÉPANGES POWRACA DO DNIA ZBRODNI

Maurice Simon postara się ustalić,
o której Christine Villemin opuściła dom.

W końcu dowiemy się,

czy pani Villemin miała dość czasu,
by dotrzeć nad rzekę Vologne.

Nigdy nie widziałam
takiej rekonstrukcji zdarzeń.

Byli tam wszyscy.

Jeanowi-Michelowi Lambertowi
zajęło to trzy godziny.

Pan Simon potrzebował trzech dni.

Proszę się cofnąć. Do tyłu.

Przeanalizowaliśmy wszystko.

Obliczyliśmy czas,
nakręciliśmy materiał filmowy.

Śledztwo Maurice’a Simona
było niezwykle drobiazgowe.

Christine i Jean-Marie
są oczywiście wdzięczni

za taką dbałość w dochodzeniu do prawdy.

Czują się bezpieczni
i w pełni się angażują.

Myśli pani, że ta rekonstrukcja
rzuci nowe światło na sprawę?

Ja już nic nie myślę.
Nie mam pojęcia. Dziękuję.

To nie wróci mu życia.

Jest godzina 15.30. Cmentarz w Lépanges,
na którym leży Grégory.

Nagle pojawia się jego ojciec Jean-Marie.

Od dwóch i pół roku, odkąd przebywa
w więzieniu, nie był na grobie syna.

Sędzia Simon wyjątkowo zezwolił
na tę nieoczekiwaną wizytę,

w trzecią rocznicę śmierci dziecka.

Jedno rzucało się w oczy
w czasie trzydniowej rekonstrukcji,

coś, czego nikt nie spodziewał się ujrzeć

w trakcie surowych działań sądowych:

wzajemna miłość
Christine i Jeana-Marie Villeminów.

Uśmiechali się do siebie
i trzymali się za ręce

wśród żandarmów
w kamizelkach kuloodpornych.

Pan Simon wyczuł, że tych dwoje łączy

niezniszczalna miłość.

Mimo wszystkich trudów

i ataków na żonę,
w której niewinność nigdy nie wątpił.

Czego się pan spodziewa
po tej rekonstrukcji?

- Sedna.
- To znaczy?

Zobaczymy. Nie można oceniać przed czasem.

Celem rekonstrukcji zbrodni było
ustalenie, co Christine Villemin robiła

przed śmiercią syna, minuta po minucie.

Twierdzi ona kategorycznie,

że odebrała Grégory’ego od opiekunki
i pojechała prosto do domu.

Podczas gdy była zajęta prasowaniem,

Grégory został porwany z ogrodu
i zamordowany.

Ale sędzia zbada też drugą hipotezę.

Możliwe, że zamiast skręcić w prawo,
skręciła w lewo, w stronę rzeki.

Sędzia Simon zmierzy
z największą możliwą dokładnością,

ile czasu zajęłoby tej młodej kobiecie
popełnienie zbrodni.

Zmierzyliśmy to bardzo dokładnie,
ale czas się nie zgadzał.

To było niemożliwe, absolutnie wykluczone,

żeby miała dość czasu, by to zrobić.

Drogi są kręte,
jadą nimi inne auta i tak dalej.

To było fizycznie niemożliwe,
żeby ktoś zdążył

dotrzeć nad rzekę, utopić dziecko,

wrócić do auta i udać się do domu,
jakby nigdy nic.

To czyste szaleństwo.
Trzeba by umiejętności kierowcy rajdowego

i nerwów ze stali.

To niewyobrażalne
pojechać nad rzekę, zabić dziecko

i spokojnie wrócić do domu,
jakby nigdy nic. Całkowity obłęd.

Prezes Simon przeprowadził
testy z manekinami

o tej samej konsystencji i wadze,
co ciało Grégory’ego,

by sprawdzić, w którym miejscu
dziecko musiało być wrzucone do wody,

aby dopłynąć do miejsca,
gdzie zostało znalezione.

Czas i miejsce.
Oto co chciał ustalić sędzia Simon,

sprawdzając wczoraj dwie hipotezy
nad brzegiem rzeki Vologne.

Po pierwsze miejsce typowane
przez policję z Nancy i sędziego Lamberta

w scenariuszu, który doprowadził
do oskarżenia Christine Villemin.

Blisko przejazdu kolejowego odnaleziono

niewidoczne z drogi
ślady opon i damskich kozaków.

W to miejsce matka
byłaby w stanie dotrzeć.

Pytanie brzmi, czy ciało mogłoby
przemieścić się 400 metrów

i minąć zaporę wodną,
nie ulegając uszkodzeniu.

Po znalezieniu Grégory nie miał siniaków

ani zadrapań i wyglądał na spokojnego.

Wiemy, że rzeka Vologne jest rwąca.

Można więc łatwo zakwestionować,

czy to możliwe, by dziecko
dryfowało przez dłuższy czas

bez żadnych śladów na ciele.

Druga hipoteza wiąże się
z remizą strażacką w centrum Docelles.

To miejsce typowane przez żandarmów
od samego początku.

Trudno sobie jednak wyobrazić
mordercę działającego w biały dzień,

w miejscu, gdzie łatwo mógł go
dostrzec przechodzień

lub osoba wyglądająca przez okno.

O 17.30 ciała nie było w wodzie.

To nie było możliwe.

RAPORT PROFESORA MARINA
CAŁKOWICIE ZMIENIA DANE

„GRÉGORY ZOSTAŁ WRZUCONY DO WODY
BLISKO MIEJSCA, GDZIE GO ZNALEZIONO,

O WIELE PÓŹNIEJ NIŻ O 17.15”.

Ponadto profesor Marin,
który został powołany

na stanowisko eksperta przez pana Simona,

stwierdził, powołując się na dane naukowe,

że ciało nie mogło przebywać
w wodzie przez cztery godziny.

To oznacza, że dziecko ktoś przejął.

Kobieta lub mężczyzna.

HIPOTEZA DOTYCZĄCA
TRZECIEGO PODEJRZANEGO

Pan Simon doszedł do wniosku,

że Grégory Villemin został porwany

i najprawdopodobniej
zobojętniony insuliną.

Możliwe, że zapadł w śpiączkę.

ŚMIERĆ W WYNIKU PODANIA INSULINY?

DLACZEGO TWARZ DZIECKA BYŁA TAKA SPOKOJNA?

Trzecia osoba mogła wrzucić
dziecko do wody

o wiele później niż początkowo wskazano.

Oczywiście wziął pod uwagę możliwość,
że je po prostu wrzucono.

Ale to było niemożliwe,
bo wtedy by się broniło.

Na ciele byłyby ślady sznurka.

Dla Maurice’a Simona
to był niezwykle ważny element.

Bo to mogło znaczyć,

że tylko tak ta zbrodnia
mogła zostać przeprowadzona.

Dziecko zostało odurzone,
gdy tylko wsiadło do auta.

Zasnęło i zostało przekazane innej osobie.

Wyciągnął sprawę insuliny.

To był mój trop.

DZIENNIKARZ NIEZALEŻNY

Gdy zobaczyłem, dokąd sędzia zmierza,

pomyślałem sobie: „Dobra robota, Sylvain”.

BYŁO KILKU ZABÓJCÓW

Naturalnie Maurice Simon chce
zbadać jedyny istniejący trop,

skoro Christine Villemin jest niewinna,

czyli trop Bernarda Laroche’a
i jego siostrzenicy Murielle Bolle.

„DLACZEGO MURIELLE OSKARŻYŁA LAROCHE’A?”
OTO CO CHCE WIEDZIEĆ SĘDZIA SIMON

Pan Simon przygotował wszystko
na przesłuchanie Murielle.

Łącznie z zapewnieniem obecności
żandarmów z Dijon.

Powiedział im:

„Przygotujcie się,
bo jeśli Murielle zacznie mówić,

od razu przystąpimy do rekonstrukcji”.

NAZWISKO: MURIELLE BOLLE
WIEK: 20 LAT

ZAWÓD: BEZROBOTNA

Gdy weszła Murielle,

pan Simon zaproponował jej krzesło
i podał jej rękę.

Bardzo grzecznie, jak to on.

Zależało mu, by czuła się swobodnie.

Ja siedziałam z boku,

a ona przed jego biurkiem.
Nie mógł więc widzieć

tego, co ja,
czyli co Murielle robi z rękami.

Podczas rozmowy cały czas
wykonywała taki ruch.

Drapała swoje ręce.

- PAMIĘTA PANI, CZY JECHAŁA AUTOBUSEM?
- NIE, NIE PAMIĘTAM.

Niekiedy zamiast się wypowiedzieć,
nie mówiła nic.

NIE PAMIĘTAM,
CHOĆBYM NIE WIEM JAK SIĘ STARAŁA.

21 czerwca 1989 roku.

NOTATNIK SĘDZIEGO SIMONA

To była pięciogodzinna bitwa,
w trakcie której wykorzystałem

wszelkie zasoby intelektualne,
jakie posiadam,

by przerwać zawzięty opór młodej Murielle.

Kilka razy prawie już ją miałem,

ale zawsze w ostatniej chwili
się wstrzymywała.

Najwyraźniej bardzo się boi,
że rodzina obarczy ją odpowiedzialnością.

W pewnej chwili jej oczy...

na krótko...

na bardzo krótką chwilę
skierowały się ku mnie, jakby mówiąc:

„Nie rozumie pan, że nie mogę mówić?
Próbowałam wszystkiego i przegrałam”.

Murielle nigdy nie popełniła błędu
w odpowiedziach.

Nie daje się zastraszyć,

zwłaszcza gdy ktoś
stara się ją zbić z tropu.

Jest zuchwała, odważna

i inteligentna, co okazuje
w sposobie radzenia sobie

z pytaniami
i zastawianymi na nią pułapkami.

Co jest właściwie łatwe, bo mówi prawdę,

ponieważ nie ma absolutnie nic wspólnego

z tym, co się stało
16 października 1984 roku nad Vologne.

Rzecz jasna, wciąż jest wstrząśnięta tym,
co się stało.

Faktem, że pośrednio odegrała rolę
w morderstwie Bernarda Laroche’a.

Zrozumiałe, że Marie-Ange

nadal może być na nią zła.

Czuje pani urazę czy już jej wybaczyła?

Jeszcze jej nie wybaczyłam.

Rozmawiacie ze sobą?

Nie.

A gdy ona jest w domu?

- Jest jak zwykle.
- Jak to?

Ona rozmawia z mamą,
a ja po prostu siedzę.

- Nie odzywa się do pani?
- Nie.

Pani chce z nią rozmawiać?

Z pewnością przesłuchuje
w tej sprawie wiele osób.

- Ogromną liczbę.
- Tak.

Stara się poruszyć niebo i ziemię.

Bada każdy element akt,

nawet to, co wydaje się błahe.

Weryfikuje dosłownie wszystko.

To tytaniczna praca... wręcz kolosalna.

On korzysta z wszelkich
dostępnych mu środków.

Chce odkryć prawdę.

Przesłuchaliśmy
wszystkich członków rodziny.

Także Michela.
Bo to on przypuszczalnie,

z naciskiem na „przypuszczalnie”,
odebrał ostatni telefon.

Dnia 16 października 1984 roku,
o godzinie 17.30,

brat Jeana-Marie, Michel Villemin,
odebrał telefon.

Wiadomość od kruka była jasna:

„Zemściłem się,
wrzuciłem dziecko szefa do Vologne.

Jego mama go szuka”.

Gdy rekonstruowaliśmy
przebieg tej rozmowy,

miałam wrażenie, że Michel,
ale to tylko moja opinia,

Michel wcześniej sprawdzał,
skąd da się usłyszeć telefon.

Nie wiem. Był bardzo zdenerwowany.

Wahał się, opisał zdarzenia
w najdrobniejszym szczególe.

Miałam dziwne odczucie.

Cały czas zastanawiam się,
czy odebrał telefon,

czy kazano mu tak mówić.

Był bardzo zdenerwowany.

BRAKUJĄCY KWADRANS MICHELA VILLEMINA

Wydaje mi się nawet,
że w kuchni wpadł we wściekłość.

Dość słabo to pamiętam.

Wyczuł...

że jego zeznania się nie trzymają.

Pan Simon był nieco zakłopotany.
Ja o wiele bardziej.

Był naprawdę bardzo zestresowany.

Michel zeznawał dość długo.

Mówił o wielu rzeczach
nie mających związku ze sprawą...

- Dzień dobry!
- Dzień dobry.

Ale tu ruch!

Pisał wczoraj dyktando?

Tak.

To nie martwi ani jego, ani nas.

Mogą mu kazać pisać sto razy, jeśli chcą.

- Nasze sumienie jest czyste.
- To nas uwalnia. To dla nas za wiele.

Czemu tu wszyscy przyszliście?

Myślicie, że znajdziecie mordercę?

Tu nie ma żadnego mordercy.

- Nie.
- Jesteście w złym miejscu.

Albert i Monique zostali przesłuchani
wspólnie w biurze pana Simona.

Siedzieli obok siebie.

Ja siedziałam z boku

i widziałam, jak Monique szturcha męża.

Jakby były jakieś tematy,
o których nie pozwalała mu mówić.

Po przesłuchaniu powiedziałam o tym
panu Simonowi i ich rozdzieliliśmy.

W czasie przesłuchania Alberta

nie wiem, co przyszło
panu Simonowi do głowy,

ale wstał i otworzył drzwi.

Monique była przyciśnięta do drzwi
i podsłuchiwała.

„5 września 1988 roku.

Wbrew pozorom czuję,
że moje dni są policzone.

NOTATNIK SĘDZIEGO SIMONA

Dlatego rozmyślam i się przygotowuję.

Mam przeczucie, że tak czy inaczej
coś się wydarzy. Jestem tego pewien”.

Ta sprawa go... prześladowała.

Murielle nie chciała mówić. Michel także.

Podobnie Albert.

Jak skłonić kogoś do mówienia?

Dlatego powiedział sobie:
„Muszę coś znaleźć”.

Pan Simon, sędzia śledczy
w sprawie Grégory’ego,

postanawia przerwać milczenie
prawie pięć lat po znalezieniu

ciała chłopca w rzece Vologne.

Pracuje pan nad tą sprawą od kilku lat.

Czy wie pan, kto jest mordercą?

Nie mogę odpowiedzieć.

Czy możliwe jest wykrycie mordercy?

Taka jest moja rola.

Nie wiedziałam.

Nie miałam pojęcia.

Ale kiedy zobaczyłam
ten wywiad, pomyślałam,

że sędzia rzuca granatem ręcznym.

Czy są osoby, które kłamią w tej sprawie?

- To prawdopodobne.
- Tak.

Ale to dziecko, Grégory,
nieszczęsna ofiara w tej sprawie...

po dwóch latach śledztwa

czy jest pan w stanie powiedzieć,
jak i kiedy umarł?

Tego też nie wiemy, prawda?

Nie mogę odpowiedzieć.

Czy kiedyś poznamy prawdę o tej sprawie?

Sądzę, że tak.

Zatem tajemnica Grégory’ego
zostanie pewnego dnia rozwiązana?

Wierzę w to.

Nastąpi jakiś nieoczekiwany zwrot

czy też sprawa zostanie wkrótce zamknięta?

Z pewnością nastąpi zwrot.

Rozumiem.

Uderza mnie ta długa rozmowa,
zasadniczo składająca się z milczenia.

Najwyraźniej tajemnica śledztwa
musi być utrzymana.

Ale nie rozumiem sensu
przeprowadzenia tego wywiadu,

w którym sędzia właściwie nic
lub prawie nic nie mówi...

poza wyrażeniem przekonania
o rychłym sukcesie...

osiągniętym nieznanymi nam środkami,
w warunkach, o jakich nie może mówić.

Wszystko wskazuje
na jeden motyw i jedną osobę.

Jeden motyw. Jedna lub więcej osób.

Czemu „jedna lub więcej”?
Mogło być kilka osób?

- Możliwe.
- Jest taka możliwość.

Aha.

To prawda, kiedy ogląda się ten wywiad,
z jego tajemniczą aurą,

sędzia niewiele mówi.

Może myślał, że ktoś z rodziny
wpadnie w panikę i zareaguje.

Może dlatego udzielił tego wywiadu,

bo to było bardzo dziwne.

Kiedy sprawa znów zostanie zamknięta,
wróci pan do niej?

Prawdopodobnie tak.

Po co?

Będzie pan wtedy pewien, że odkrył prawdę?

Taką mam nadzieję.

Jestem coś komuś winien.

Tak.

Chłopcu.

„Noszę Grégory’ego w sercu i w duszy.

Widzę wszystko poprzez myśli
w moim sercu i w duszy.

Jestem owładnięty smutkiem,

nawiedzany przez małego Grégory’ego,
którego pokochałem i dla którego walczę”.

Wszyscy zaangażowani:
śledczy, sędziowie, dziennikarze,

prawnicy, którzy zajmowali się tą sprawą,

czasem przybierali postawę:
„Rozwiążę tę sprawę”...

z grzeszną dumą twierdzili:

„Ja ją rozwiążę”,

psuli wszystko.

To przypadek sędziego Simona.

Przedstawiono go jako ideał.

Jako dyskretnego sędziego
nie rozmawiającego z mediami.

To duży błąd.

Zadaniem sędziego jest
prowadzić śledztwo i być cicho.

WYWIAD NA WYŁĄCZNOŚĆ

Dwa i pół roku po sędzi Lambercie

Maurice Simon też trafia
na pierwsze strony gazet.

Po występie w TV udzielił
wywiadu Le Nouveau Détective,

w którym obwinia Laroche’ów
i dziadków Grégory’go.

Sędzia Simon był człowiekiem lojalnym,

skrupulatnym i tajemniczym,

więc zastawiono na niego pułapkę.

Nazywam to pułapką na sędziego.

To był fikcyjny wywiad.

Jean-Paul Pradier,
reporter Nouveau Détective,

zastawił pułapkę na sędziego Simona.

W czasie spotkania z nim
ukrywał magnetofon.

Też tak robiłem. Tak.

To nie był oficjalny wywiad.

W rozmowie z Nouveau Détective

sędzia powiedział, że możliwe,
iż to Bernard Laroche porwał Grégory’ego.

OFIARA ŚLEPEJ NIENAWIŚCI

Porwanie i morderstwo dziecka
to niezwykle poważne przestępstwo.

Mówiąc tak, oskarżył kogoś,
kto nie może się już bronić,

bo kiedy Simon przejął sprawę,
osoba ta już nie żyła.

Procesów przeciwko zmarłym
zaniechano zaraz po średniowieczu.

W średniowieczu wykopywano zwłoki,
by je osądzić.

Ale te czasy już minęły.

Adwokaci przeciwnej strony

wystosowali przeciwko niemu pozew.

PRECZ Z SĘDZIĄ SIMONEM!

Na pytanie zadane dziś wieczór
przy drzwiach sądu w Dijon,

sędzia Simon powiedział,
że złożono zażalenie.

Złożono przeciwko mnie zażalenie.
Sędzia mnie przesłucha.

Czy odpiera pan zarzuty?
Odpiera pan czy nie?

- Podtrzymuje pan zdanie?
- Nic nie powiem.

To panem wstrząsnęło?
Czegoś pan nie powiedział?

Tak? Dobrze.

Ta sprawa już wcześniej była udręką
dla wielu policjantów i sędziów.

- Doprowadzała do szaleństwa.
- Jest jak filmy klasy B.

„Przekleństwo rzeki Vologne”,
przed którym nikt nie ucieknie.

Ale poważne jest to,
że mamy poczucie porażki.

Porażki pięcioletniego śledztwa,

w którym wszyscy aktorzy,
jeden po drugim, się rozpadli.

Automatycznie odsunięto go od sprawy.

Nie wolno zostawiać sprawy
w rękach sędziego,

kiedy pojawiają się skargi
o pogwałcenie poufności.

Strażnik sądowy przekazał
nakaz stawiennictwa.

Oczywiście pan Simon go przeczytał.

Szybko odłożył go do biurka.

Zrobił się bardzo blady.

Śmiertelnie blady.

I rzekł: „Jestem skończony”.

W niedzielę rano
Maurice Simon miał atak serca...

30 STYCZNIA 1990 ROKU

...w czasie wizyty u córki w Savoie.

Został przewieziony
do szpitala koło Annecy.

Cały czas znajduje się w śpiączce.

SĘDZIA SIMON OFIARĄ
„PRZEKLEŃSTWA SPRAWY VILLEMINÓW”

Kiedy się obudził,

powiedziano mi, że stracił pamięć.

Ale kiedy poszłam go odwiedzić,
rozpoznał mnie.

Powiedział: „Witaj, Edith”.

Gdy próbowałam z nim rozmawiać o sprawie,

o Christine, Jeanie-Marie i Grégorym,

mówił: „Nie wiem. Nie pamiętam.

Christine, Jean-Marie? Nie znam ich”.

Nie pamiętał nic. Nic.

Sędzia Simon odsunął się, ile mógł.

Tak daleko, jak mógł.

Ale diabeł znów dał o sobie znać.

W przerażającej dolinie

Czekaliśmy wiele lat

Na sprawiedliwość, która uzna
Sprawę za zakończoną

By dowiedzieć się, jak było

Czy to matka utopiła

Biedne dziecko w niebieskiej czapeczce

Sprawa zakończona!

Minęło prawie dziesięć lat

Zgromadzono bardzo wiele akt

A Paris Match i VSD

Ubarwiły je

DNIA 3 LUTEGO 1993 ROKU,
PO OŚMIU LATACH,

SĄD APELACYJNY W DIJON
WYDAŁ WRESZCIE WYROK

UNIEWINNIAJĄCY CHRISTINE VILLEMIN.

Przed chwilą obrońcy Christine Villemin
w obecności dziennikarzy

nie kryli radości, entuzjazmu i ulgi,

słuchając 93-stronicowego wyroku

wydanego dziś rano
przez sąd karny w Dijon.

„Sąd oświadcza i wyrokuje,

że na Christine Blaise Villemin
nie ciążą już zarzuty

zamordowania swego dziecka,
Grégory’ego Gilberta Villemina”.

CHRISTINE VILLEMIN NIEWINNA

To wyrok, który całkowicie oczyszcza
imię pani Villemin.

Ten wyrok wykazuje wieloletnie uchybienia

w procesie sądowym.

Na szczęście dzisiaj
zostały one naprawione.

Całkowite i ostateczne
oczyszczenie Christine z zarzutów

jest w dużej mierze
wynikiem długiej i mozolnej pracy

wykonanej przez Maurice’a Simona,
nim zaczął mieć problemy zdrowotne.

CHRISTINE VILLEMIN NIEWINNA

Nie tylko oddalono wszelkie zarzuty.

Nie zabiła swego syna Grégory’ego
i nigdy nie powinna była być podejrzewana.

Zakończenie sprawy Christine Villemin
było bezprecedensowe.

W historii francuskiego prawa
nigdy nie wydarzyło się nic podobnego.

Orzeczono, że nie istnieją żadne zarzuty
wobec pani Christine Villemin.

Innymi słowy,

sąd usunął słowo „wystarczające”

i orzekł całkowity brak zarzutów.

Uznano ją za niewinną
i całkowicie oczyszczono

na mocy decyzji na miarę historyczną.

KONIEC GEHENNY

Usłyszałem o tym, będąc w Paris Match.
Każdy chciał uścisnąć mi rękę.

Mówili do mnie: „Miałeś rację,
matka jest niewinna”.

A ja: „Aż tyle im zajęło, by to odkryć?

Badałem to, znałem prawdę”.

DOWIEDZIONA NIEWINNOŚĆ

Po oczyszczeniu z zarzutów
matki Grégory’ego

Sąd Apelacyjny wskazał jako potencjalnego
winnego Bernarda Laroche’a.

Jean-Marie Villemin
wkrótce pojawi się w sądzie

w sprawie zabójstwa Laroche’a.

W trakcie tego procesu

sprawa możliwej winy
nieżyjącego już mężczyzny

z pewnością zostanie poruszona.

To wejście dzikich bestii.

3 LISTOPADA 1993 ROKU

Spokojnie. Nie pchać się.

W listopadzie 1993 roku
Jean-Michel Villemin staje przed sądem

w sprawie o zabójstwo Bernarda Laroche’a.

Nikt nie jest naiwny.

Wiadomo, że proces będzie dotyczył
także sprawy znad Vologne.

Bo żeby osądzić Jeana-Michela Villemina,

trzeba cofnąć się do śmierci Grégory’ego.

Wokół sądu zgromadziła się stara gwardia
w oczekiwaniu na ostatnią kampanię.

Dwustu dziennikarzy znów wyszło
z notatnikami.

Drżą na widok otwieranego bagażnika,

jak gdyby w środku, obok koła zapasowego,
kryło się zeznanie o morderstwie.

Nad nimi sąsiedzi w otwartych oknach
filmują przedstawienie.

Dzieci nie poszły do szkoły,
by zobaczyć ten spektakl.

Te dwa miesiące były
bardzo mocnym przeżyciem,

bo znów pojawili się tam
wszyscy uczestnicy tego spektaklu.

Dziś rano nikt nie chce przegapić
przybycia sędziego Lamberta.

Do sądu można się dostać
kilkoma wejściami.

Dziennikarze usłyszeli właśnie,
że „Mały Sędzia”

postanowił nie wchodzić głównymi drzwiami.

Ostrożnie.

- Jest pan świadkiem? Proszę za mną.
- Tak.

Proszę zaczekać, dobrze?

Możemy przejść?

Proszę za mną.

Dość już tego!

Postarajcie się.

Zakuty w kajdanki Jean-Marie Villemin
przybył do sądu w Dijon o godzinie 8.00.

Pojawił się za szybą na ławie oskarżonych.

Jak w czasie procesów terrorystów
na sali sądowej umieszczono przegrodę.

Według sądu w Dijon
ma ona chronić oskarżonego.

Ani jednego spojrzenia w stronę
oskarżycieli na ławce naprzeciwko.

Marie-Ange Laroche, Murielle Bolle
i dwóch innych członków rodziny.

O godzinie 11.30 zamknęły się drzwi
i rozpoczęto przesłuchanie,

przenosząc nas dziewięć lat wstecz.

Siedziałem z przodu, na miejscu dla prasy.

Robiłem notatki.

Pytanie do Jeana-Marie Villemina.

„Żałuję tego, co zrobiłem.
W tamtym czasie byłem...

owładnięty rozpaczą.

Ale nie każcie mi prosić
Marie-Ange Laroche o wybaczenie”.

Jean-Marie Villemin,
któremu przerywał jedynie własny szloch,

zwierzał się przez godzinę
ze swego ojcowskiego bólu.

„Grégory był wspaniałym,
pełnym życia, figlarnym dzieckiem.

Po raz ostatni widziałem go
machającego do mnie w lusterku wstecznym”.

To trwało całą godzinę,

rozpacz pulsowała mu w żyłach.

Na sali panowała zupełna cisza.

Nikt nie wypowiedział słowa.

CHWYTAJĄCY ZA SERCE
MONOLOG VILLEMINA

Jego szczere wyznanie
wstrząsnęło salą sądową

i poruszyło nawet Marie-Ange,
wdowę po Bernardzie Laroche’u.

Wstała i rzekła dławiącym się głosem:

„Rozumiem ból Jeana-Marie Villemina,

ale pamiętajcie o moim czteroletnim synu,
który stracił ojca”.

„Jeanie-Marie Villemin,
czy dziś ma pan wątpliwości

co do winy Laroche’a?” – spytał sędzia.

„Nie wątpię w nią” – odparł Villemin
bez wahania.

Jean-Marie Villemin był ofiarą,
jeśli chodzi o Grégory’ego.

I mordercą,
jeśli chodzi o Bernarda Laroche’a.

W mojej mowie powiedziałem mu,
że nie dopuszcza do siebie wątpliwości.

Jest owładnięty tą ideą.

Widzi w Laroche’u wyłącznie mordercę syna.

Ale możliwe, że się myli.
Kiedy Laroche mówi:

„Nie rób nic głupiego,
nie zabiłem Grégory’ego”,

być może mówi prawdę. Teraz tak myślę.

Proszę o spokój. Spokojnie.

Jest pani świadoma,
że jej zeznania mogą być kluczowe?

Tak, jestem świadoma.

Pierwszego dnia procesu
Jean-Marie powiedział tylko jedno:

„Czekam, aż Murielle powie prawdę
na temat śmierci mojego syna”.

Murielle nie ma nic do powiedzenia.
Nic nie wie.

W sprawie Grégory’ego
wie nie więcej niż wy albo ja.

Właściwie wie pewnie mniej.

Na pewno wie nie więcej
niż przeciętny człowiek.

Jej nazwisko się przewija,

jak gdyby była
centralną postacią tej sprawy,

a ona jest osobą całkowicie postronną.

Murielle jest stanowcza:

jej szwagier Bernard Laroche
nie przyjechał po nią tamtego dnia.

Sędzia spytał,
czemu żandarmom powiedziała coś innego.

„Bo źle mnie traktowali” – odparła.

„Grozili mi nawet poprawczakiem”.

Mówili: „Spałaś z Laroche’em...”.

Ale nie dyktowali zeznania, prawda?

Podyktowali!

- To były ich słowa?
- Tak.

Pełen wątpliwości sędzia zauważył,
że jak na podyktowane zeznanie

było w nim wiele szczegółów,
których żandarmi nie mogli znać.

Sędzia przestaje czytać.

„Skąd śledczy mogli znać
pani przezwisko »Bouboule«?”

Znali je.

Jean-Marie Villemin zaatakował,
próbując wyprowadzić świadka z równowagi:

„Masz dwoje dzieci,
jedno ma cztery lata, tyle co Grégory.

Będziesz musiała spojrzeć im w oczy”.

Murielle pozostała nieugięta:
„Nie mam tajemnic.

To ty zabiłeś Bernarda,
a on był niewinny”.

Ale jest jeszcze jeden drań.

I chyba tylko ja wiem, kto to.

GŁOS KRUKA WYPEŁNIA SALĘ SĄDOWĄ

Tak? Kto to? Powiedz mi.

Twoja matka też wie kto.

- Kto?
- Ale ona boi się prawdy.

Pewnego szczególnego dnia

sędzia pozwolił przybyłym wysłuchać

głosu kruka po raz pierwszy.

Tego dnia wszyscy usłyszeliśmy

głos kruka, a jednocześnie mordercy.

Dzwonię po raz ostatni.

- Kto mówi?
- Przestanę. Oto dlaczego.

- Nękałem was przez dwa lata.
- Tak.

Nie ma powodu,
dlaczego duży ma zawsze płacić.

Zawsze jest odsuwany na bok.

Chcę zapytać...

To było przerażające.

GŁOS KRUKA:
RODZINA ZJEDNOCZONA I SPARALIŻOWANA

Wszyscy byliśmy przerażeni.

A członkowie rodziny najbardziej.

Sąd na pewno uważał, że ktoś z nich,
a może kilka osób, wiedziało...

Między Michelem Villeminem
a jego byłą żoną Ginette

cisza i szepty.

Jean-Marie jest przekonany,
że kilku członków rodziny zna prawdę.

Jednak wszyscy zostali wywołani na podium.

Kruk wiedział wszystko o wszystkim.

Był świetnie poinformowany.

Jean-Marie Villemin wstał
i zwrócił się do ojca:

„Tato, chcę, żebyś mi powiedział,

kto mógł cię obserwować
z tak bliska. Kto?”.

Albert Villemin zawahał się i wyjąkał:

„Może Michel, twój brat.
To prawda, że mieszka w sąsiedztwie”.

Wszystkie oczy zwróciły się na Michela.

Bo jeśli przeanalizować grę kruka,
pojawia się pytanie:

„Skąd miałby znać
te wszystkie szczegóły?”.

Pojawiła się teoria, że Michel
nieświadomie ujawniał pewne rzeczy

Bernardowi Laroche’owi lub komuś innemu.

Próbują przerzucić winę na mnie.
Ale ja nie zrobiłem nic złego.

- Podobno był pan blisko...
- Oczywiście.

- Był pan blisko Bernarda Laroche’a.
- Tak, ale Laroche nie był krukiem.

- A pan nim był?
- Ja też nie.

Czy chce pan coś powiedzieć bratu?

Nie chcę z nim rozmawiać.

- Wcale?
- Wcale.

- Czemu?
- Za bardzo zranił naszą rodzinę.

Ale on stracił syna.

- Tak. Niech szuka prawdy. Tak jak my.
- Jak Jean-Marie skrzywdził rodzinę?

Obwiniając wszystkich.

Po nim zeznawała Monique Villemin.

Sędzia Ruyssen i jej syn
zasypali ją pytaniami,

ale ona była twarda.

„Nikogo nie chronię.

Nie wiem, kim jest kruk.
Niczego nie ukrywam”.

Jej syn jej wyraźnie w to nie uwierzył.

Dwukrotnie stwierdził,
że jego matka coś wie.

RODZICE – MONIQUE ŁKAŁA,
ALE NIE DAŁA SIĘ ZŁAMAĆ

W czasie tego procesu była nadzieja,
że coś się przypadkiem okaże.

Komuś puszczą emocje,
coś się wymsknie lub ktoś się rozklei.

Wszyscy zgromadzili się w jednej sali

i nieustannie się nawzajem atakowali.

Ale nic takiego się nie stało.

PRAWDA NIE DO PRZYJĘCIA

Po siedmiu wyczerpujących tygodniach
sędziowie ogłosili werdykt:

pięć lat więzienia
zawieszone po czterech latach.

Symboliczny wyrok.
Sąd pragnął potępić mordercę,

jednocześnie nie wydając surowego wyroku.

CZTERY LATA WIĘZIENIA

Sąd karny wydał łagodny wyrok,

który karcił Jeana-Michela Villemina
za to, co zrobił,

a równocześnie gwarantował,
iż wyrok pokrywa się

z ilością czasu,
który już spędził w areszcie.

JEAN-MICHEL VILLEMIN UZNANY WINNYM,
ALE JUŻ PRAWIE ODSIEDZIAŁ WYROK

Jean-Marie Villemin
ma dziś opuścić areszt w Dijon.

Niektóre źródła podają,
że w tajemnicy już został zwolniony,

lecz nie jest to potwierdzone...

To prawdopodobnie w tym samochodzie
dostawczym mijającym dziennikarzy

z tyłu pod pudłami ukryty był Jean-Marie.

Ze względów bezpieczeństwa
pan Villemin wolał,

by jego zwolnienie odbyło się
w całkowitej tajemnicy.

Po raz pierwszy w tej sprawie
tajemnica została utrzymana.

Jean-Marie opuścił areszt w sekrecie
i dołączył do swojej żony.

Sekretny wyjazd wyznaczył koniec prawnej
i medialnej bitwie trwającej dziewięć lat.

27 KWIETNIA 1994 ROKU
CHRISTINE I JEAN-MARIE VILLEMINOWIE

ZDECYDOWALI SIĘ WYSTĄPIĆ
W MEDIACH PO RAZ OSTATNI.

Dobry wieczór, panie i panowie.

Nasi dzisiejsi goście to
państwo Villeminowie.

Pan Villemin ma 35 lat.
Pani wybaczy, że zdradzę ma 33 lata.

Bernard Laroche został zwolniony
z aresztu 4 lutego 1985 roku,

a niecałe dwa miesiące później, 29 marca,

zastrzelił go pan, panie Villemin.

Nie zasługuję na litość
z powodu tego, co zrobiłem.

Wiem o tym.
Żałuję tego, ale nie oczekuję litości.

Chcę tylko wyjaśnić,
co wydarzyło się w Épinal.

Zabrakło tam sprawiedliwości.

Pilnował jej pan Lambert.

Kilka lat później okazało się,
że działał bardzo nieudolnie.

Wracając do tego, co zrobiłem,

oczywiście, że żałuję.
Przykro mi, że zginął człowiek.

To będzie mi ciążyć na sumieniu
przez całe życie.

Czy są inne powody, prócz wymienionych,
wyjaśniające, dlaczego chcieli państwo...

znów znaleźć się w centrum uwagi,

wydając książkę złożoną
z korespondencji w areszcie

oraz występując w tym programie,

który to występ ma być państwa ostatnim?

Dlaczego zdecydowali się państwo na to?

Znów są państwo w świetle reflektorów
i ryzykują powtórne zranienie.

Tak, ale...
przez ostatnie osiem albo dziewięć lat...

ludzie słyszeli o nas wiele rzeczy.

Mają jakiś obraz pana i pani Villemin,
mój obraz,

któremu chcieliśmy położyć kres.

Czy jest pani jeszcze w stanie
patrzeć na swoje zdjęcia?

Na pewno nie znoszę poznawać nowych ludzi.

Zawsze czuję, że mi się przyglądają
i się zastanawiają.

„To ta, która była oskarżona...”
To znaczy...

Christine Villemin wykreowana
przez wymiar sprawiedliwości i media

to nie ja. To znaczy...

Skończyłam z całym tym błotem
ciskanym mi w twarz przez lata...

Dłużej już tej twarzy nie zniosę.
Kiedy patrzę na siebie,

widzę tamten obraz
i wszystko, co się wydarzyło.

Wymiar sprawiedliwości i prasa
są ważnymi filarami demokracji.

Zgadzają się państwo?

Ja tak, ale pod warunkiem,
że ją szanują. Nie mówię o prawie...

Niewiele par przetrwałoby taki kataklizm.

To oczywiste. Większość by się rozeszła.

Ale nie oni.

Bo ich związek cementowała miłość,

która pomogła im
przetrwać najtrudniejsze chwile

i pozostać razem,
ramię w ramię, ręka w rękę...

do końca życia.

Sportretowałabym ich tak, jak zawsze
ich widziano, trzymających się za ręce.

Kilka lat temu skontaktowałam się
z Christine i Jeanem-Marie Villeminami.

Gdy przyjechałam
do ich domu w Essonne, zrozumiałam,

że tak naprawdę...

ich życie nadal upływa w rytmie
wyznaczanym przez tę sprawę

i przez to, co w końcu, jak liczą,
wyjdzie na jaw.

Jean-Marie Villemin nigdy
nie przestał pracować nad aktami.

Zna na pamięć każde zeznanie.

Godzinami na nowo czyta każdy dokument.

Ciągle poszukuje nowych zeznań,

choć ludzie zamieszani w sprawę
umierają jeden po drugim.

To przejmujące widzieć,
jak walczy z czasem.

Orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Dijon
jest pierwszym takim w historii prawa.

W roku 2000 Villeminowie poprosili
o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Dowiedzieli się o badaniach DNA.

Prawda o sprawie Grégory’ego
może się ukrywać za tym znaczkiem,

w DNA śliny użytej do jego przyklejenia.

Ogromnie pragnął dowiedzieć się,
co się stało

i jak wyglądały
ostatnie chwile Grégory’ego.

Sprawa Grégory’ego pozostaje tajemnicą.

Dowiedzieliśmy się dziś,
że DNA z listu kruka jest bezużyteczne.

Rodzice wiązali duże nadzieje...

Czy kiedykolwiek poznamy prawdę
o sprawie Grégory’ego?

„Syndrom Vologne”.

Wymyśliłem to wyrażenie
dwadzieścia lat temu.

Niestety ono ciągle jest prawdziwe.
Co oznacza?

Odmowę przyznania i pogodzenia się z tym,

że nie wiemy, kto jest odpowiedzialny
za śmierć Grégory’ego Villemina.

Syndrom Vologne to wszystkie błędy,

które doprowadziły do kolejnych ofiar,
poza pierwszą, Grégorym Villeminem.

Ponad ćwierć wieku po...

Dokładnie 25 lat temu
czteroletni Grégory...

Trzydzieści trzy lata...

Sprawa Grégory’ego powróciła...

Dziś sprawa Grégory’ego,
która miała początek w ubiegłym wieku...

Do sprawy powrócono w 2017 roku.
Oskarżono wtedy trzy osoby

podejrzane o porwanie Grégory’ego.

Akty oskarżenia anulowano
kilka miesięcy później

z powodu błędów proceduralnych.

Minęły 32 lata,
a my nadal nie znamy mordercy Grégory’ego.

Jednak wszyscy się zgodzą,

że winę za to prawne fiasko
ponosi „Mały Sędzia”.

Dziś wieczór sędzia Lambert został
znaleziony martwy w swoim domu w Le Mans.

Byłego sędziego znaleziono w jego biurze

z reklamówką na głowie
uszczelnioną szalikiem.

Zostawił list, w którym wyjaśnił,

że nie ma siły na dalszą walkę.

„BĘDĄ SZUKAĆ KOZŁA OFIARNEGO,
BY ZACHOWAĆ TWARZ.

JA JUŻ NIE CHCĘ GRAĆ TEJ ROLI”.
JEAN-MICHEL LAMBERT

Oczywiście dużo o tym myślę.

Czytam gazety, słucham radia i oglądam TV.

Odgrywam to w myślach,
miewam o tym koszmary lub zwykłe sny.

Próbuję złożyć to w całość.

Z niektórymi osobami
nawet nie rozmawiałem.

Winię siebie za to.
Powinienem był ich wypytać.

Pozostał brakujący element tej układanki,

mianowicie komu chłopiec
został przekazany.

Kto tam był? Kto go widział?

Kto go związał i tak dalej.

Zastanawiałem się nad tym wiele razy.

Ta sprawa odcisnęła na mnie piętno.
Będzie mnie nękać aż do śmierci.

Villeminowie przeprowadzili się
na przedmieścia Paryża,

z dala od blasku jupiterów.

Mają troje dzieci.

Nadal liczą,
że zabójca Grégory’ego zostanie wykryty.

Dochodzenie przeciw Bernardowi Laroche’owi
przerwano w związku z jego śmiercią.

Marie-Ange i jej prawnicy
nadal twierdzą, że jest niewinny.

Marie-Ange nigdy nie opuściła Wogezów.

Murielle Bolle wciąż mieszka
w dolinie rzeki Vologne.

W 2018 roku Rada Konstytucyjna orzekła,

że jej areszt w 1984 roku
był niezgodny z Konstytucją.

Sprawę wytoczoną kapitanowi Sesmatowi
przez adwokatów Laroche’a

o manipulację świadkiem Murielle Bolle

umorzono w 1988 roku.

Emerytowany kapitan Sesmat
mieszka na południu Francji.

Jacques Corazzi wygrał proces

w sprawie sznurków znalezionych
w domu Villeminów,

który wytoczył dwóm gazetom
zarzucającym mu sfałszowanie dowodu.

Jest emerytem
i mieszka na wschodzie Francji.

W 2002 roku państwu francuskiemu
nakazano wypłatę

60 980 euro rodzinie Laroche’ów
i 17 532 euro rodzinie Bolle’ów.

W 2004 roku 70 000 euro
za rażące pomyłki sądowe

otrzymali Christine
i Jean-Marie Villeminowie.

Do dziś nikt nie został uznany za winnego
morderstwa Grégory’ego Villemina.

Napisy: Dorota Nowakówna