All language subtitles for Who.Killed.Little.Gregory.S01E03

Dziś, około godziny 15.15,

Christine Villemin, matka Grégory’ego,
przybyła wraz z mężem do sądu w Épinal

na przesłuchanie
przez Jeana-Michela Lamberta.

Sędzia wezwał także
cztery inne młode kobiety

na konfrontację w celu zweryfikowania
alibi matki Grégory’ego

w dzień morderstwa.

Christine Villemin,
czuje się pani podejrzana o udział,

bezpośredni lub pośredni,
w porwaniu i morderstwie Grégory’ego?

Tak.

Co pani sądzi o tych podejrzeniach?

Po czwartkowej konfrontacji

sędzia sprawia wrażenie,
jakby nie wierzył moim zeznaniom.

Po zeznaniach czterech świadków
chyba myśli, że kłamię.

Ale ja powiedziałam prawdę.

Byłam na poczcie nie we wtorek,
a w poniedziałek.

- Oskarżył panią o kłamstwa?
- Powiedział: „Pani kłamie”.

Jak się pani czuje jako podejrzana?

Niezbyt dobrze, to oczywiste.

Mój synek został porwany.

- Jest pani ofiarą.
- No tak.

Ma pani wrażenie,
że ktoś chce namieszać w śledztwie?

Tak, bo dziecka już nie ma,
nic mi nie zostało.

Nie wiem, co miałabym tym zyskać.

Czy zauważył pan zmianę
w nastawieniu sędziego

- od początku śledztwa?
- Tak.

Myślę, że adwokaci
naciskają na te kobiety.

Najpierw nie były pewne,
a tydzień później już tak. Bez sensu.

Wyszły roześmiane.
Nie powinno się ich traktować poważnie.

Czy może pani powiedzieć,
co robiła we wtorek

- od chwili opuszczenia...
- Tak.

O której wyszła pani z pracy?

Kończymy pracę
kilka minut przed pełną godziną.

Wyszłam chyba trzy minuty
przed pełną godziną.

Pojechałam autem na osiedle socjalne.

Nie byłam tam długo, synek już czekał.
Pojechaliśmy do domu.

DOM VILLEMINÓW

Bawił się na zewnątrz,
przyniosłam mu tylko czapkę.

Był wiatr, a on chorował,
więc mu ją założyłam.

Zamknęłam drzwi,
włączyłam radio i prasowałam.

Zdjęłam wierzchnie ubranie.

Chwilę prasowałam
i postanowiłam sprawdzić, co z dzieckiem.

Spojrzałam na zegarek i pomyślałam,

że czas, by wrócił do domu.
Ale jego tam nie było. Szukałam go.

DOM VILLEMINÓW

Pojechałam do opiekunki, myśląc,
że chciał zobaczyć kolegę.

DOM OPIEKUNKI

Nie było go tam. Zaczęłam się martwić.

Pojechałam do wsi,
bo tam mieszka inny kolega.

Wróciłam drogą przez osiedle mieszkaniowe
i gdy zobaczyłam, że dalej go nie ma,

postanowiłam zawiadomić męża.

Zadzwoniła do mnie teściowa

i powiedziała, że człowiek,
który dręczył nas telefonami,

porwał Grégory’ego
i wrzucił go do rzeki Vologne.

Potwierdza to opiekunka, pani Jacquot.

Nie jest tylko pewna co do godziny.

Natomiast cztery znajome Christine

twierdzą, że nie pojechała ona
prosto do opiekunki,

lecz w przeciwną stronę, na pocztę.

Co wtorek odwiedzam siostrę Laurence,
która mieszka obok poczty.

Tego dnia widziałam Christine
wsiadającą do auta.

Gdy podeszłam do poczty,

widziałam, jak Christine
zawraca przed budynkiem.

Kobiety zeznały,
że widziały, jak 16 października

po wyjściu z fabryki
nie udała się do domu,

tylko na pocztę, żeby wysłać list.

Dlatego przesłuchaliśmy
Christine Villemin oraz te kobiety.

KAPITAN ŻANDARMERII

Stanowisko Christine Villemin było
w tej sprawie jednoznaczne.

„Mylą się, byłam tam dzień wcześniej
i wysłałam list po wyjściu z pracy”.

Prócz tego myliły się co do jej stroju.

Zeznała, że wysyłała
zamówienie z katalogu.

Znaleźliśmy fakturę

pozwalającą nam myśleć,
że kobiety się pomyliły.

Dla niektórych osób
wysłanie listu po pracy,

czyli krótko przed 17.00,
na długo przed zniknięciem Grégory’ego,

oznaczało, że musiał to być list
z przyznaniem się do morderstwa.

OBYŚ UMARŁ Z ŻALU, SZEFIE.

PIENIĄDZE NIE ZWRÓCĄ CI SYNA.

TO MOJA ZEMSTA.

To oznacza, że zanim nabrała pewności,
iż uda jej się

bez przeszkód porwać i zabić syna,

przyznała się do swojego czynu.

To było absurdalne.

GRÉGORY, NIEWIARYGODNE OSKARŻENIE
WOBEC MATKI

- Co mówią twoi koledzy dziennikarze?
- Dziennikarze byli nieco...

powiedzmy, że byli nieco zdziwieni,

bo oczywiście
wielu dziennikarzy jej współczuje.

To wszystko zmierza
w niewytłumaczalnym kierunku.

Nie wiem. Zastanawiam się,
jak to się skończy.

Jedno jest pewne, koniec nie będzie dobry.

Nie godzę się na to. Jeśli sprawiedliwość
zawiedzie, ja się tym zajmę.

Gdy zaczęto oskarżać żonę Jeana-Marie...

FOTOREPORTER PARIS MATCH

...zaczął tracić rozum.

Cierpiał z powodu śmierci syna,
bo go uwielbiał.

Od tej chwili zaczął cierpieć
z powodu syna i żony.

Zostać oskarżoną o takie morderstwo...

Nie mogła spać, pić,
przestała cokolwiek robić, odpuściła.

To było okropne.

NETFLIX – ORYGINALNY SERIAL DOKUMENTALNY

TRZY MIESIĄCE WCZEŚNIEJ
POGRZEB GRÉGORY’EGO

Co za cyrk!

DZIENNIKARKA

Grégory, moje dziecko!

Grégory, wróć!

To pogrzeb Grégory’ego. Ale...

to po prostu pogrzeb.

O czym tu mówić?

Widziałem pogrzeb,
na którym płakał jedynie sprawca.

Nie mówię, że tu jest tak samo, ale...

KOMISARZ POLICJI

W dniu śmierci Grégory’ego,
16 października 1984 roku,

zadzwonił do mnie Jean-Michel Bezzina,
korespondent RTL ze wschodniej Francji.

Powiedział, że w departamencie Wogezy
został zamordowany mały chłopiec

i że powinienem zająć się tą sprawą.

W tamtym czasie sędzia śledczy
miał wybór między dwiema formacjami:

policją kryminalną i żandarmerią.

Wybrał żandarmerię, a nie policję.

Istniał wówczas rodzaj wojny
między tymi dwiema służbami.

Jedni i drudzy chcieli otrzymywać

zlecenia nadzorowania ciekawych spraw.

To była rywalizacja jak w biznesie.

Każdy miał coś do zaoferowania.
To wszystko.

Szefem żandarmerii był kapitan Sesmat.

Nie wyobrażałem go sobie
zajętego sprawą kryminalną,

bo w mundurze wyglądał strasznie sztywno.

My mieliśmy w zwyczaju
ubierać się niedbale,

w dżinsy i skórzane kurtki.

On był bardzo...

Pasował na salony lub do urzędu,
a nie do pracy w terenie.

Od tej chwili naszym celem
było przejęcie sprawy,

bo była ona naprawdę wyjątkowa.

Staraliśmy się być na bieżąco.

Szczerze mówiąc, informowała nas prasa.

W szczególności Jean-Michel Bezzina,
który wiedział wszystko o wszystkim.

Był wybitnym dziennikarzem śledczym.

To on zabrał mnie do Lépanges
i pokazał mi te miejsca.

Powiedział, że wybiera się tam
ze swoją żoną Marie-France

i że mnie oprowadzi.

Jacques Corazzi, szef wydziału
do walki z przestępczością,

nie był zaangażowany w sprawę.

DZIENNIKARKA

Jean-Michel spytał Jacques’a Corazziego,

co sądzi o tej okolicy i co się mówi.

To wszystko.
Interesowała go opinia policjanta.

Pojechaliśmy na wzgórza Lépanges.

Pogoda była okropna.
Pamiętam dobrze, że wiało.

Staliśmy przed domem i mówiliśmy sobie:
„To nie mogło zdarzyć się tutaj”.

Jest zimno.

Stoimy przed domem Villeminów.

On mówi: „Dziecko było tutaj”.

Patrzymy na siebie.

Było jak w filmie.

Nigdy tego nie zapomnę.

Oboje wiedzieliśmy,
że coś tu jest nie tak.

Otwarta przestrzeń. Żadnych drzew, nic.

Dziecko bawiące się na kupie żwiru.

To dziwne. Pytam Jeana-Michela:

„A gdzie była matka?”.
On na to: „Prasowała w środku”.

Pytam: „Nie pilnowała czterolatka?”.

Powiedziałam do Jeana-Michela,

że to mi wygląda na kobiecą zbrodnię.

Dość często się zdarza,
że dziecko jest zabijane przez kobietę.

Niestety muszę powiedzieć „dość często”,

ale takie są statystyki.

GRÉGORY: SZUKAJCIE KOBIETY...

GRÉGORY: NA TROPIE KOBIETY KRUKA

...KOBIETA BRAŁA UDZIAŁ
W PORWANIU I MORDERSTWIE

Bezzina obsesyjnie pracuje.

Wstaje wcześnie, robi rysunki,
potem pisze artykuły i zgarnia kasę.

Nie mam poczucia,
że uprawiam ten sam zawód co on.

Nie miał za grosz przyzwoitości.

Liczyło się tylko zdobycie nagrania,

bycie pierwszym, najlepszym.
Nie cofał się przed niczym.

Nie chcę rozmawiać, tylko go zobaczyć!

Zostawcie mnie!

Jean-Michel i jego żona Marie-France
kontrolują osiem ośrodków informacyjnych.

To znaczy, że każdy ich materiał
pojawia się w ośmiu mediach.

We France Soir, w Journal du Dimanche,
w RTL i dwóch agencjach prasowych.

Także w Parisien.

Wszędzie pod innym pseudonimem.

W Figaro jako Eulry.

We France-Soir jako Jeandon.

W Quotidien jako Lefevre.

W Journal du Dimanche
jako Arnaud Laurence.

Kiedy był zajęty, pisałam ja.

Gdy on był dyspozycyjny,
a ja nie miałam czasu, pisał za mnie.

Pisaliśmy po trzy artykuły
na ten sam temat.

Jeden materiał ukazuje się wszędzie.

Ludzie o tym nie wiedzą,
bo my dostajemy wszystko,

ale pamiętam ten moment,

kiedy ukazały się
pierwsze artykuły Bezziny o matce.

Pisał o plotkach i tym podobnych.

I zaczął ją coraz mocniej okładać.

Stojąc przed budynkiem sądu,
powiedział do mnie:

„Czy nie byłoby cudownie,
gdyby to matka zabiła?

Artykuł byłby o wiele lepszy”.

Tak powiedział do mnie Bezzina. To chore.

Zapytałem: „Odbiło ci?”.

„Wyobraź sobie, że Christine zabiła syna.

Dla czytelników to byłoby
o wiele ciekawsze”. Tak powiedział.

Kilka dni później nadał temu bieg
i się zaczęło!

KOBIETA

KOBIETA

KOBIETA

Dziś, czytając to i znając tę historię,

ma się świadomość,
że wszystko ustalono przy kolacji

trzy dni po oskarżeniu Laroche’a.

Spotkanie z Welzerem odbywa się
na początku listopada.

Nie znam dokładnej daty.

Nie znałem Welzera wcześniej.

Jean-Michel proponuje, żebyśmy się
z nim spotkali, i tak też się dzieje.

Spotykają się we trójkę,

ale nie wiedzą,
co przyniesie następny dzień.

To spotkanie kolegów, nic więcej.

Pan Welzer czeka przed domem, w śniegu,
ubrany w kożuch z owczej skóry.

Zabiera nas do kawalerki.

Mówi, że należy do niego,
ale nie wydaje się, że tam mieszka.

Trzeba sobie jednak wyobrazić kontekst.

Ja, policjant kryminalny,

zostaję przyprowadzony
przez dziennikarza do adwokata.

Jeśli wycieknie, że spotkałem się
z adwokatem Laroche’a

w obecności dziennikarza,

skandal gwarantowany.

Wyrzucą mnie z Policji w Nancy.

W trakcie tego wieczoru,
przed lub po kolacji,

która była szybka i prosta,

pan Welzer powiedział nam,
że ma ze sobą akta sprawy.

To ciekawe, bo będziemy wszystko wiedzieć.

Jean-Michel musiał mu powiedzieć:
„Lepiej mieć gliniarza po swojej stronie.

Jeśli dostaniesz akta, zorganizujemy
spotkanie, wszystko wyjaśnimy

i się z nami zgodzi”.

Ja przyszedłem tam po informacje

i żeby wyrobić sobie pojęcie o sprawie,

w razie gdybyśmy
któregoś dnia ją przejęli.

Zatem tego wieczoru
nasze interesy były zbieżne.

Welzer przyniósł akta sprawy.

Najwyraźniej miał do nich wgląd.

Ale żeby mógł je wynosić?

To niezbyt...

etyczne, mówiąc szczerze.

Co więcej, był z nami dziennikarz.

Nie mogłem spotkać Jacques’a Corazziego
w listopadzie 1984 roku.

ADWOKAT BERNARDA LAROCHE’A

To niemożliwe.

Nie znałem go.

Bernard Laroche
został oskarżony 6 listopada.

Miałem więc dużo pracy.

Codziennie widywałem się z policjantami
i miałem z nimi dobre relacje.

Rezultatem tego sojuszu
dziennikarza, policjanta i adwokata

była całkowita zmiana stanowiska
Jeana-Michela Lamberta.

My, dziennikarze, byliśmy naiwni.
Będąc na miejscu,

niczego nie podejrzewaliśmy.
Żandarmi także nie.

Żandarmów zaczęła frustrować
postawa Lamberta.

Czuło się napięcie.
Sprawy nie toczyły się gładko.

Sędzia Lambert był bardzo zarozumiały.

REPORTERKA TV

Był podekscytowany
swoją nowo odkrytą sławą.

Brakowało mu zarówno dyskrecji,
jak i koniecznej wytrwałości.

Pewnego dnia
zadziwił mnie stwierdzeniem:

„Ta sprawa to moja życiowa szansa”.

Chciał wykorzystać tę sprawę,

wyjść poza anonimowość
swego stanowiska w Épinal,

poznawać dziennikarzy,
pojawiać się w gazetach.

To nie była odpowiednia osoba
do prowadzenia tego śledztwa.

- Halo?
- Pan Lambert?

- Tak.
- Tu Jean Ker.

- Witam.
- Jak się pan ma?

- Dobrze.
- Dobrze?

A pan?

- Chciałbym zrobić panu zdjęcia.
- Tak.

Takie inteligentne. Przepraszam,
że proponuję to telefonicznie.

Musimy się spotkać
i zorganizować coś ciekawego.

Najlepiej będzie udawać,
że nie wiem, że jestem fotografowany.

Na przykład gdy wychodzę z sądu.

- Nie, to zbyt konwencjonalne.
- Tak.

Może na targu.

Coś w tym stylu.
Czegoś takiego nam trzeba.

Możemy spotkać się w sądzie,
a potem ja wyjdę...

- Właśnie.
- ...bardzo naturalnie.

Pójdę na targ, a reszta należy do pana.

Zatrzymał się i mnie zobaczył.

Wszedłem między stragany
i zrobiłem zdjęcia. Był...

Gdy ludzie go rozpoznawali,
zatrzymywał się, by z nimi porozmawiać,

jak prezydent Francji
albo ktoś bardzo ważny.

Wszystkie plotki w okolicy,
kobiety i nie tylko...

tłoczyły się wokół niego.
Był w siódmym niebie.

Sędzia Lambert
popełnia błędy proceduralne.

19 grudnia 1984 roku analizy grafologów
unieważniono ze względów formalnych.

Te, które dotyczą Bernarda Laroche’a,
zostają usunięte z akt.

EKSPERCI ODRZUCENI

SPRAWA GRÉGORY’EGO:
14 DOKUMENTÓW UNIEWAŻNIONYCH

Nie.

Unieważnienie raportów ekspertów oznacza,

że być może Bernard Laroche
został oskarżony zbyt szybko.

Sędzia Lambert będzie musiał
ponownie przeprowadzić ekspertyzy.

Jean, tak między nami,
Laroche jest albo winny...

albo nie. Jeśli tak,
napiszemy niezły tekst, gdy wyjdzie.

Widział pan go w areszcie.
Jak się ma Bernard?

Proszę mi powiedzieć w kilku słowach.

- Ma dość.
- Ma dość?

Nadal twierdzi, że jest niewinny?

Oczywiście.

Nie mam czasu.

A jeśli to nie Bernard Laroche?

To on.

- Jesteście pewni?
- Tak.

Stali się całkowicie nieufni.

Myślę, że Jean-Marie ma już wtedy
zupełną obsesję na punkcie śledztwa.

Zaczyna robić dogłębne badania.

Pytał mnie: „Jean, wiesz coś nowego
na temat analiz grafologicznych?

Widziałeś się z sędzią?
Widziałeś to czy tamto?

Sprawdzałeś Laroche’a?”.

Zadawał mi wiele pytań.

W OBLICZU POWOLNYCH OSKARŻEŃ I PLOTEK

VILLEMINOWIE WYRAŻAJĄ GŁOŚNY SPRZECIW.

Byłem ich specjalnym łącznikiem.
Z nikim innym nie rozmawiali.

AUTOR: JEAN KER

Wiele z nimi przeszedłem.

Wpuścili mnie do swojego życia.
Byłem z nimi blisko.

Te dzieciaki przeżyły
tyle smutku i nieszczęścia.

PODEJRZEWANIE MNIE JEST OBRZYDLIWE

Jean-Marie nigdy nie zwątpił w swoją żonę.

Nigdy. Zawsze był przy niej.

Byli ze sobą bardzo blisko.

Jak mówiłem adwokatom:
„Bardzo się kochają.

Wystarczy spojrzeć. Trzymają się za ręce”.

Zawsze to czułem, to była prawda.
Od pierwszego dnia.

NA SPRZEDAŻ

Sprzedajecie dom, w którym mieszkaliście.

Jak wyobrażacie sobie przyszłość?

Niedobrze. Ludzie mówią, że jesteśmy
młodzi i musimy zacząć od nowa.

To trudne.

Ale spróbujemy.

Na razie pożyjemy, zobaczymy.

W Wogezach, w Lépanges-sur-Vologne,

rodzice zabitego przed dwoma miesiącami
Grégory’ego mają już dość plotek.

Dziś rano zdesperowani
wysłali telegram do prezydenta Francji.

Christine, matka Grégory’ego, odczytała
jego treść Jacques’owi Expertowi.

Jesteśmy rodzicami Grégory’ego.
Wzywamy do zakończenia pomówień.

Prosimy o pozwolenie na podanie nam
serum prawdy, jak w USA.

Z poważaniem, Villeminowie.

„Pan Garaud poradził nam:
»Jesteście młodzi. Możecie mieć dziecko.

Będzie wam się chciało żyć«.

Oboje zaczęliśmy płakać.
Julien został poczęty we łzach.

Julien nas ocalił.
Gdy pomyśleć o tym, co nadeszło później,

bez niego nie bylibyśmy tu, gdzie teraz”.

FRAGMENT KSIĄŻKI
CHRISTINE I JEANA-MARIE VILLEMINÓW

29 STYCZNIA 1985 ROKU

Dziś nie będzie oświadczeń.

Po unieważnieniu raportów grafologów

w aktach sprawy sędziego śledczego
zostało tylko zeznanie Murielle.

Pozbawienie wolności Bernarda Laroche’a
opiera się wyłącznie na tym zeznaniu.

Stąd ogromne znaczenie
dzisiejszej konfrontacji

jego młodej szwagierki z żandarmami

przesłuchującymi ją
w dniach 2 i 3 listopada,

kiedy to zeznała,
że towarzyszyła Bernadowi Laroche’owi

w dniu zbrodni.

GRÉGORY: MURIELLE KONTRA ŻANDARMI

Nieważne, co ludzie myślą.

Ważna jest weryfikacja
wiarygodności jej zeznania.

Co ma znaczenie?

By wiedzieć, czy Murielle Bolle
wieczorem 5 listopada 1984 roku

została zrugana przez rodzinę?

Bo oskarżyła... Bernarda Laroche’a?

To ma znaczenie?

Myślę, że tamtego wieczoru
nie była witana z uśmiechem.

Oczywiście, ale co naprawdę jest ważne?

Profesjonalizm.

A więc nie wykłócanie się 30 lat później,

czy Murielle wydawała się
szczera, czy nie.

Kogo to obchodzi?

Ważne, by wiedzieć,

czy jej obciążające zeznanie
z 2 i 3 listopada 1984 roku

pokrywa się z faktami w aktach.

Prowadzeni przez pułkownika
żandarmi pojawili się pierwsi.

Na polecenie sędziego Lamberta
mają się skonfrontować

z tą piętnastolatką o rudych włosach,

młodą dziewczyną,
która nie wycofała zeznań,

uparcie twierdząc, że nie było jej
z Bernardem Laroche’em

16 października w drodze na miejsce
zbrodni w dolinie rzeki Vologne.

Murielle swoimi słowami potwierdziła

niewinność Bernarda Laroche’a,
jaką deklaruje on od trzech miesięcy.

Ponadto jeden
z przesłuchiwanych dziś żandarmów

przyznał się do autorstwa
jednego ze szkiców,

które rzekomo zostały
zrobione przez Murielle.

Tę piętnastoletnią dziewczynę,
uczęszczającą na kursy wyrównawcze,

przesłuchano bez zachowania
psychologicznych środków ostrożności.

Nie dręczyli jej.

Nie używali przemocy.

Ale jej pomogli. Narysowali obrazek.

Na miejscu nie rozpoznała żadnej drogi.

Powiedziała to,
co żandarmi chcieli usłyszeć.

DOM GRÉGORY’EGO

Jeśli chodzi o przejazd samochodem,

pomógł jej żandarm Bardot.

ŻANDARM

Pamiętam, że zrobił szkic,
ale nie zdradził, co to za okolica.

Nie mówił, że to Lépanges.

Narysował wioskę Lépanges.

Ona sama narysowała trasę

wokół kościoła i aż do miejsca,
gdzie zaparkowane było auto.

Musimy wprowadzić rozróżnienie
między narysowanymi mapami

a punktami, które sama nazwała.

Z pewnością błąd polegał
na niepodaniu okoliczności,

w jakich te szkice zostały wykonane.

Pod koniec stycznia 1985 roku

ponownie złożyłem wniosek
o zwolnienie Laroche’a,

ponieważ nie pozostał już
przeciw niemu ani jeden zarzut.

4 LUTEGO 1985 ROKU
WIADOMOŚCI

Najnowszy raport
w sprawie morderstwa Grégory’ego.

Godzinę temu dowiedzieliśmy się,
że Bernard Laroche

został zwolniony przez sędziego Lamberta.

W ciągu trzech miesięcy
śledztwo zrobiło ogromne postępy.

W obecnym stanie rzeczy

nie mamy już wystarczających dowodów
przeciwko Laroche’owi.

PO TRZECH MIESIĄCACH NIEJASNOŚCI

ŚLEDZTWO ROZPOCZYNA SIĘ OD NOWA

LAROCHE WYPUSZCZONY

Jak się pan ma, Bernard?

Trochę lepiej.

Kolor nieba jest przyjemniejszy
niż areszt.

- Tak.
- To zmiana.

Skuli pana z przodu czy z tyłu?

- Z przodu.
- Z przodu.

Tatusiu?

Wróciłeś?

Jak się pan ma?
Miło się spotkać już nie za kratami.

Jasne.

Chwileczkę, nie rozmawiajcie tak blisko.
Dziękuję.

Bernard Laroche, jakie ma pan wrażenia
po 24 godzinach na wolności?

Cieszę się, że jestem wolny.

Może pan mówić głośniej?

Może pan powtórzyć?

Cieszę się, że jestem wolny.

Wie pan, że są ludzie
wrogo do pana nastawieni?

Pewnie tak.

- Niektórzy nawet grożą panu śmiercią.
- Tak.

Co im pan powie?

Że to nie ja.

Jeśli mnie zabiją,
to nie zwróci im Grégory’ego.

Nie pomoże w schwytaniu tego,
kto to zrobił.

- Jest pan niewinny.
- Tak, jestem niewinny.

To kolacja z Bezziną.

Świętowanie zwycięstwa.

Zdołali skłonić sędziego Lamberta
do zmiany zdania.

Zorganizowali ją we własnym gronie,
ze swoimi dziennikarzami.

Ich zdaniem to idealne pociągnięcie.

Można sobie wyobrazić,

jak to podziałało na Christine
i Jeana-Marie Villeminów.

To okropne, jak musieli się czuć.
Koszmar nadal trwał.

Lionel Raux, L’Est Républicain,

Philippe Jéchoux, Liberté de l’Est.

Wszyscy obecni na zdjęciu,
których rozpoznaję,

kibicowali Laroche’owi.

Przecież nie zamierzał
otaczać się wrogami.

Bezzina był przywódcą.

Przywódcą gangu!

Nie brałem w tym udziału.

Trzymali mnie na dystans.
Wiedzieli, że jestem za Villeminami.

Wywiad RTL.

Bernard Laroche rozmawia
z Jeanem-Michelem Bezziną

po zwolnieniu z aresztu.

Jak pan teraz widzi tę sprawę?

Nie rozumiem jej.

W areszcie Bernard Laroche

słuchał radia.

Jean-Michel Bezzina
publikujący w wielu gazetach...

nigdy nie pisał bzdur
o Bernardzie Laroche’u.

PO 90 DNIACH OTWIERA OKNO NA WOLNOŚĆ

Byliśmy zaskoczeni.

Widzieliśmy się z sędzią we wtorek.
Jesteśmy na bieżąco. Współpracujemy.

Ale jedno wciąż mnie niepokoi.

Chciałbym, by zeznanie Murielle
było bardziej klarowne.

Ono jest niejasne.
Chciałbym poznać więcej szczegółów.

Nie mogą całą winą obarczać żandarmów.

Uważał pan, że Bernard jest winny?

Tak uważałem
po wysłuchaniu zeznania Murielle.

Na początku trudno było w to uwierzyć,
ale jej zeznanie go obciąża.

Według niej on to zrobił.

OSTATNIE DYKTANDO LAROCHE’A

SPRZĄTNĘ WAS WSZYSTKICH, VILLEMINOWIE

Moi klienci nie mogą tego dłużej znosić.

Nie dają już rady.

Od 16 października ich syn Grégory...

Bo kluczowy element tej sprawy jest tutaj.

Nie wiem, czy uda się to dobrze pokazać.

To Grégory, mały niewinny chłopiec,

który został wrzucony do rzeki Vologne.

Uważam, że w kraju takim jak Francja,

gdzie mamy policję i żandarmerię,

które uważamy za skuteczne,

musimy rozwiązać tę sprawę.
Ona nie może pozostać tajemnicą.

ZATEM KTO?

W ogniu krytyki sędzia Lambert
odbiera żandarmom sprawę.

Dnia 18 lutego 1985 roku
powierza ją policji kryminalnej z Nancy.

Wczoraj sędzia Lambert
podjął ważną decyzję,

powierzając śledztwo w sprawie
morderstwa Grégory’ego Villemina

policji kryminalnej.

Żandarmi są rozgoryczeni.

Ale cztery miesiące po zdarzeniu
ta decyzja wydawała się nieunikniona.

Dla mnie to było oczywiste.

Zważywszy, że pan Welzer i inni adwokaci,
poprzez swojego klienta,

złożyli przeciwko nam skargę
mającą nas zdyskredytować.

Skarga została przyjęta.

Spodziewałem się tego.

Miałem nadzieję,
że policja zajmie się sprawą

z dużą dozą bezstronności

i znajomością sytuacji.

Próbowałem się z nimi skontaktować.

Członek mojej rodziny pracował
w policji kryminalnej w Nancy.

Ale następnego dnia zadzwonił, mówiąc:

„Étienne, to niemożliwe.
Nie spotkają się z tobą.

Uważaj, zjedzą cię żywcem”.

Tak brzmiały jego słowa.

To oznaczało, że dadzą z siebie wszystko,

by jeszcze bardziej nas zdyskredytować.

Chcieliśmy spisać się lepiej
niż nasi poprzednicy.

To oczywiste, po to nas wezwano.

Dlatego szukaliśmy czegoś lepszego.

Zasadniczą konsekwencją
zmiany śledczych jest to,

że zmieniają się też hipotezy.

Była więc podstawa,
żeby martwić się o Christine Villemin,

bo sępy zaczęły już wokół niej krążyć.

To było dość oczywiste.

Jedyne, co mógł zrobić sędzia,
to zwrot o 180 stopni.

Na przełomie lutego i marca
pogoda była paskudna.

Wraz z Jeanem-Pierre’em Pessonem
pojechaliśmy odwiedzić rodziców.

Przy pierwszym kontakcie miałem
wobec nich mieszane uczucia.

Zobaczyłem, że...

Jean-Marie Villemin
jest całkowicie załamany.

Co mogę powiedzieć...
Byliśmy z nim całym sercem.

Z drugiej strony

z nią nie mamy zbyt dobrego porozumienia.

Nie wiem dlaczego.

Jest oczywiście ubrana na czarno.

Ale jej strój jest dosyć ponętny.

Ma na sobie bardzo obcisły sweter.

W innych okolicznościach
można by to uznać za kokieteryjne.

Pomyślałem, że jest mniej...

że nawet przyjemnie na nią popatrzeć.

Może się podobać mężczyznom.

Spodziewałem się ujrzeć
kogoś pogrążonego w żalu,

włosy i ubranie w nieładzie.
Ale tak nie było.

To oczywiście nie znaczyło, że jest winna.

Ale pojawiły się wątpliwości
i chcieliśmy je wyjaśnić.

Spytaliśmy, jak to dokładnie było.

Bo nie zapominajmy,

że to ona jako ostatnia
widziała Grégory’ego.

PONOWNE DYKTANDO
I KONTRATAK BERNARDA LAROCHE’A

NOWE DYKTANDA I NOWI EKSPERCI

LAROCHE NIE JEST „KRUKIEM”

Cztery lub pięć osób bliskich Villeminom
pozostaje w kręgu podejrzanych.

Zwolniony parę dni temu,
ale nadal oskarżony,

Bernard Laroche wczoraj wrócił do pracy.

Powrócił do normalnego życia.

Wiedziałem, że Jean-Marie nie pozwoli,
by tak to się skończyło.

To zrozumiałe.

Ale nigdy mu nie mówiłem,
by zabił Laroche’a, tylko:

„Gdyby ktoś zamordował mojego syna,
zabiłbym mordercę”.

Tylko że trzeba by mieć pewność,
że Laroche to morderca.

- Tak?
- Jean Ker?

- Tak?
- Tu Gérard Welzer.

Kiedy możemy się spotkać?

Pomogę panu, jak tylko będę mógł.

- Do widzenia.
- Do widzenia.

Welzer był miły.
Powiedział: „Posłuchaj, Jean,

nie powinienem, ale wpuszczę cię
do biura na godzinę w czasie lunchu”.

Zostawił mi zeznania,

a ja je przeczytałem na głos
i się nagrałem.

To były zeznania Marie-Ange,
Bernarda Laroche’a i Murielle.

Czułem, że źle postąpiłem
wobec Jeana-Marie i Christine...

Ponieważ sobie ufaliśmy,
chciałem ich uspokoić.

Żałowałem swojego gadania.
Nie powinienem był im tego mówić.

Powiedziałem im,
że nagrałem zeznania kilku osób.

I wtedy nie odpuścili.

Jean-Marie prawie we łzach mówił:

„Jean, nie opuszczaj nas.
Mamy tylko ciebie, pomóż nam”.

I w końcu się poddałem.

Całe życie będę pamiętał
dni 26 i 27 lutego 1985 roku.

Jean Ker nagrywa się rankiem 27 lutego.

Nagrywam to w samochodzie,
bo ciągle mam to świeżo w pamięci.

Oto co się wydarzyło.

Przeżyłem ogromny strach.

Po południu miałem się spotkać
z Jeanem-Marie i Christine Villeminami,

by mogli posłuchać pewnych danych
dotyczących śledztwa, które nagrałem.

Siedzieliśmy we trójkę przy stole...
Jean-Marie powiedział...

To trwało ponad półtorej godziny.

Przesłuchali kilka kaset, które nagrałem.

A potem Jean-Marie powiedział:

„Zostań na kolację”.

Jean-Marie wstał i powiedział do mnie:

„Tak czy siak zastrzelę Laroche’a”.

Ja: „Zaczekaj, musisz mieć pewność”.

On: „Byliśmy pewni na 80%,
teraz jesteśmy na 99%.

Po tych wszystkich szczegółach z akt...”.

Powiedział, że coś mi pokaże.
Zaprowadził mnie do małego pokoju.

Wstał i poszedł do sypialni.

Powiedział: „Oto co się wydarzy. Łap!”.

Rzucił coś do mnie. Złapałem to.

Zobaczyłem broń. Spytałem, co to jest.
Odparł: „Tym zastrzelę Laroche’a.

Kupiłem karabin półautomatyczny.

Laroche skończy z taką dziurą w głowie.

To naboje na dziki.

Wypróbowałem je na deskach.

Głowa eksploduje mu jak dynia”.

Ja na to: „Zaczekaj, co ty mówisz?”.

Każde z nich miało małą reklamówkę
wypełnioną ubraniami.

„Zobacz, spakowaliśmy się,

mamy kosmetyki, jesteśmy gotowi.

Gdy go zabijemy,
zgłosimy się na policję”.

Spojrzałem na niego, na reklamówki
i przeraziłem się.

Pomyślałem: „To straszne.
Nie mogę na niego donieść”.

Spróbowałem go przekonać:
„Zaczekaj, musisz się zastanowić...”.

W pewnej chwili powiedział:
„Pojedziemy jutro rano.

Zaczyna o 5.00, a my będziemy tam o 4.15.

Zastrzelimy go, gdy wysiądzie z auta”.

Ja na to: „Nie rób tego, Jean-Marie.

Nie zabijaj Laroche’a.
Nigdy nie dowiesz się prawdy”.

Pożegnałem się, mówiąc,
by tam nie jechali.

„Nie bój się, nie pojedziemy”.

Jean-Marie odprowadził mnie
do samochodu...

i tam rozpłakał mi się na ramieniu.
Mówił: „Mamy tylko ciebie.

Liczymy na ciebie. Nie zostawiaj nas,
gdy będziemy w więzieniu”.

Zachciało mi się płakać.
On płakał na moim ramieniu.

Powiedziałem mu: „Nie jedźcie.
Przysięgniesz, że nie pojedziecie?”.

Jean-Marie odparł: „Masz moje słowo.
Bądź spokojny. Nie zabijemy Laroche’a”.

Wsiadłem do auta i odjechałem.

Ale gdy wróciłem do hotelu Cadet Roussel,

powiedziałem nocnemu stróżowi,

żeby mnie obudził o 4.00.

Obudziłem się o 3.00.

Byłem oszołomiony, bolała mnie głowa,
zażyłem aspirynę. Przygotowałem się.

Przygotowałem torbę
z lampą, aparatem i filmem.

Pojechałem do Aumontzey.

Gdy tam dotarłem, przeżyłem ogromny szok.

Zobaczyłem Christine
w samochodzie Jeana-Marie

z włączonym silnikiem i światłami.

Spojrzałem w lewo.

Przy posągu zobaczyłem leżącego
Jeana-Marie z przygotowaną bronią.

Klęczał, o tak.

Skierował karabin w stronę drogi,
gotów strzelić w Laroche’a.

Podszedłem i mówię: „Oszalałeś?

Dość tego. Przestań”.

Odparł: „Chrzań się!”.

A Christine po raz pierwszy
zwróciła się do mnie po imieniu.

Powiedziała: „Jean Ker, ty draniu.

Najpierw nasz denerwujesz,

a teraz mówisz, żeby nie zabijać
Laroche’a! Spadaj, draniu!”.

Nagle zobaczyłem
światła nadjeżdżającego Laroche’a.

Byłem gotów trąbić i pędzić do niego,
żeby go ochronić,

ale nagle światła się wyłączyły,
a jego auto stanęło na drodze.

Zaczął zawracać.

Wyłączyłem silnik.

Powiedziałem do nich:
„Nie sądzicie, że to zaszło za daleko?

Przerwijcie to natychmiast”.

Jean-Marie spytał,
czy znam jakiegoś płatnego zabójcę.

„O nie, dość tego. Co ty wygadujesz?”

Wtedy usłyszeliśmy auto
nadjeżdżające z dużą prędkością.

Laroche przemknął obok nas.

Jean-Marie spojrzał na mnie i powiedział:

„Ocaliłeś mu życie”.

Spytałem: „Masz się już lepiej?

Odłóż tę broń, idziemy”. Tak zrobił.

Odwróciłem się, a on poszedł za mną.

Pojechaliśmy do mojego hotelu.

Poprosiłem nocnego strażnika,

żeby przyniósł śniadanie i kawę.

Christine chciała herbatę.

Przynieśli tacę...

Ciężko o tym mówić...

Ciężko... Zaraz...

To wzbudza duże emocje.

Przynieśli tacę.

Christine leżała na moim łóżku.

Rozmawiałem z Jeanem-Marie
przez półtorej godziny.

Okropne.

Nie mogę...

Rozmawialiśmy przez półtorej godziny,
ale nie pamiętam, co mówił.

Po chwili... Christine spała...

A Jean-Marie powiedział: „Idziemy.

Możesz wracać do Paryża”.

Jak spałeś?

Czuję się lepiej.

- Lepiej? Ja też.
- Tak.

Dzień dobry, tak w ogóle.

Dzień dobry.

To dziwne. Obudziłem się z głębokiego snu
o 5.10. Spałem twardym snem.

Otworzyłem oczy i sprawdziłem godzinę.
Była 5.10.

Byłeś gotów, by wsiąść do auta?

Tak. Zastanawiałem się,
co się zdarzy tym razem.

To dopiero strach!

No nie?

Pamiętam, że powiedziałam Jeanowi-Marie:

„Nie rób nic głupiego.

To ostatnie, co powinieneś zrobić”.

Próbowałam ostrzec sędziego, ale przestał
już rozmawiać z „naszą kliką”.

Jeszcze trudniej było porozmawiać
z policją kryminalną,

by ich ostrzec, że Bernard Laroche
może być w niebezpieczeństwie.

Na dodatek żandarmi uznali,

że ochrona Bernarda Laroche’a
to nie ich zadanie,

gdyż odebrano im tę sprawę.

To otworzyło drogę do tego,

by emocje i wydarzenia
wymknęły się spod kontroli.

Bernard, zdjęcie, proszę!

Jakieś dwa tygodnie
po tamtej koszmarnej nocy

zadzwoniłem do sędziego Lamberta.
Zgodził się ze mną porozmawiać.

Ostrzegłem go. Powiedziałem,
że jestem w kontakcie z Jeanem-Marie

i on jest gotów działać.
Chce zastrzelić Laroche’a.

Zrobiłem taki gest
i powiedziałem „pif-paf”.

Spojrzał na mnie i powiedział:

„Jeśli coś mu się stanie,
to nie moja wina,

tylko jego własna.
Chciał wrócić do domu, do rodziny

i do pracy”.

Tak powiedział sędzia.

Oby rodzice się nie załamali.

Oby nikt nie zginął,
oby nie było ofiar śmiertelnych.

- Tak, miejmy taką nadzieję.
- Oby.

Musimy uspokoić ludzi i czekać.

I czekać. Tak.

CHRISTINE VILLEMIN:
„SPODZIEWAM SIĘ DZIECKA.

URODZI SIĘ ROK PO ŚMIERCI
MOJEGO MAŁEGO GRÉGORY’EGO.

JEŚLI TO CHŁOPIEC, NAZWIEMY GO JONATHAN...
GRÉGORY CHCIAŁ MŁODSZEGO BRACISZKA”.

Prasa pisała:
„Szokujące! Już jest w ciąży.

Zastępuje Grégory’ego trochę za szybko”.

Ludzie gadali w barach i restauracjach.

Niektórzy pytali:
„Już w ciąży? Nie traci czasu.

Tak szybko zastępuje Grégory’ego?
Co to ma znaczyć?”.

To było...

Plotki były bardzo niezdrowe.

Ludzie byli strasznie krytyczni.
Krytykowali wszystko.

Garaud chwalił się,
że zachęcił Villeminów, by mieli dziecko.

To powszechnie wiadomo.

Poradził Christine
i Jeanowi-Marie Villeminom,

by zrobili to dla Francji.

Garaud powiedział jej: „Miej dziecko!”.

Garaud był cwanym lisem.

Wiedział, że ciężarnej kobiety
nie zamkną w więzieniu.

Instynktownie pomyśleliśmy: „Chroni się”.

Co jeszcze pani powie sędziemu?

Nie mam mu już nic więcej do powiedzenia.

Raczej nie będzie do tego wracał.

Chodzi o podpisanie raportów ekspertów.

Spotykamy się w tej sprawie jutro.

Jean-Marie,
jakie są pana odczucia obecnie?

Jeśli raporty wskażą...

trzy lub cztery osoby, w tym moją żonę,
to są bezużyteczne.

Christine weszła do domu o 17.03.

Wyszła z niego o 17.20.
Przez te 20 minut prasowała.

Szukali kochanka. To byłoby przydatne.

- Byłoby dobre alibi.
- Miałaby alibi.

Czuje się pani oczerniona?

Tak, nawet bardzo.

Ośmielili się mówić,
że ciąża miała nas chronić.

Nic podobnego. Rozmawialiśmy
bez adwokatów. Nie mamy nic do ukrycia.

Policja Kryminalna z Nancy poprosiła

Christine i Jeana-Marie, by przyszli
na przesłuchanie bez adwokata.

ADWOKAT VILLEMINÓW

Pamiętam, że Henri Garaud
był tym zdenerwowany.

„Czy zdecydują się pójść tam

z adwokatem czy bez?”.
Tak brzmiało pytanie.

Ich stanowisko było takie:
„Nie mamy nic do ukrycia.

Zgodzimy się, zobaczą,
że nie można nam nic zarzucić”.

Przesłuchaliśmy ich osobno.

Razem z Jeanem-Pierre’em Pessonem
przesłuchiwaliśmy Christine Villemin.

Pytaliśmy ją nie o jej życie intymne,
ale o życie prywatne.

Czy miała kochanka?
Czy były epizody zazdrości?

Trzeba zadawać takie pytania.

Chcieli znaleźć kochanka.
Tylko że ona go nie miała.

Rany, ale oni szukali!

Próbowali go wyciągnąć spod ziemi.
Bez skutku.

Pojawiły się spekulacje,
czy Jean-Marie był ojcem Grégory’ego.

Takie pytana zadawano.

To wystarczyło,
by ją porządnie zdenerwować.

Sędzia zadał jej te same pytania.

Nie musiała grać...

przestraszonego dziewczęcia.

To tylko część rozmowy,
jaka musiała się odbyć.

I to o wiele mniej poważna
niż śmierć czterolatka.

NAPIĘCIE ROŚNIE

GRÉGORY: „KRUKIEM” JEST KOBIETA,
A SĘDZIA WIE, KIM ONA JEST

MATKA GRÉGORY’EGO GNIEWNIE ZAPEWNIA:
„NIE UGNĘ SIĘ”

CZTERDZIEŚCI OSIEM GODZIN
DO ZDEMASKOWANIA KRUKA

W tym tygodniu prasa oznajmiła,
że krukiem jest kobieta,

i zamieściła zdjęcia trzech kobiet,

wśród nich Christine Villemin,
matki Grégory’ego.

Sprawa wróciła na pierwsze strony,

choć analizy grafologiczne nie zostały
jeszcze wysłane do adwokatów.

To krążyło w prasie od dłuższego czasu.

Napisałam artykuły,
w pewnym sensie hipokrytyczne,

w których twierdziłam,
że podejrzane są trzy kobiety,

jednocześnie wykluczając dwie z nich
i pozostawiając Christine Villemin.

JEDNA Z NICH WIE...

Jutro decydujący dzień
dla sprawy małego Grégory’ego.

W sądzie w Épinal sędzia ogłosi

wnioski ekspertów grafologów
dotyczące listów kruka.

Jean-Michel Bezzina.

Jutro, około 14.00,

Jean-Michel Lambert powiadomi
najpierw rodziców Grégory’ego,

potem Bernarda Laroche’a,

nadal oskarżonego o morderstwo chłopca,

o wnioskach dwóch ekspertów grafologów.

Ale, jak już wiemy, zdaniem ekspertów

to najprawdopodobniej
Christine Villemin napisała list,

w którym bierze odpowiedzialność
za porwanie i morderstwo.

Była w samochodzie
ze swoim mężem Jeanem-Marie,

gdy usłyszała w RTL
wiadomość z ostatniej chwili,

z której wynikało, że krukiem jest matka.

Usłyszała tę informację przez radio.

Sądzi się, że to kobieta
napisała te cztery listy,

w tym ten wysłany w dniu zbrodni,
w którym przyznaje się do morderstwa.

Była w ciąży, a to tak ją poruszyło,

że kilka godzin później dostała krwotok

i musiała zostać hospitalizowana.

Rano dowiedzieliśmy się,
że Christine Villemin

została w nocy pilnie przewieziona
do szpitala w Épinal.

Dziś Christine Villemin została wezwana
przez sędziego Lamberta

w celu przedstawienia jej raportów
z analizy listów kruka.

Ale zdrowie Christine Villemin nie pozwala
jej obecnie na żadną aktywność.

W ośrodku, gdzie leżała Christine,

myśleliśmy, że sędzia

będzie miał na tyle przyzwoitości,
że nie będzie jej tam niepokoił.

Ale zjawił się z ekspertami.

O godzinie 15.00
popłoch w klinice Roseraie.

Sędzia, prokurator, urzędnik sądowy

i dwóch grafologów,
pan Buquet i pani De Ricci,

przybyli do Christine z nowym dyktandem.

Dwóch ekspertów podeszło do jej łóżka,

by oficjalnie ogłosić, że mają
80% pewności, iż to ona jest krukiem.

Dziennikarze zajęli pozycje
przed szpitalem,

by obserwować, czy ktoś idzie
ją odwiedzić lub od niej wychodzi.

Próbowałem nawet tam wejść.

Jak wiadomo,
moja klientka jest hospitalizowana.

Morderca na pewno się cieszy,

widząc, jaki zgotował jej ból

i jakie tortury moralne
przeżywa ona przez ostatnie tygodnie.

Świetny rezultat.

Powie nam pan, co u Christine?

Pamiętam, że wsiadłem
do auta Jeana-Marie...

Chciałem z nim jechać.
Spytał: „Co robisz?”.

Odparłem: „Przecież jesteśmy kumplami.
Co zamierzasz teraz zrobić?”.

On na to: „Przestań.
Wysiadaj z mojego auta”.

I dodał:

„Lubię człowieka, ale nie dziennikarza”.

Jean-Marie był w bardzo trudnej sytuacji.

Christine była w szpitalu.

Nie było jej przy nim.

Więc co zrobił?

Poszedł na cmentarz.

Nikt mu nie został.

Czuł się opuszczony.

Po pierwsze przez przedstawicieli prawa.

Bo jeśli uważali, że to Christine,
to sprawa była skończona.

Czuł się opuszczony,
więc poszedł na cmentarz.

Cmentarz w Lépanges.

I rozmawiał z Grégorym.

Usłyszał, że Grégory do niego mówi.

Miał halucynacje, słyszał głosy.

Słyszał Grégory’ego.

Kiedy słyszysz, że mówi do ciebie umarły,
to znaczy, że nie jest z tobą dobrze.

W takim stanie był wówczas Jean-Marie.

Na nieszczęście wziął wtedy
sprawy w swoje ręce.

Tego właśnie dnia.

W dniu 29 marca
usłyszałem wiadomość w radiu.

Miałem wtedy przez cały czas
włączone radio RTL.

W wiadomościach specjalnych podano:

„Wiadomości specjalne...

Villemin zastrzelił swojego kuzyna
Bernarda Laroche’a”.

OD ZAMORDOWANIA GRÉGORY’EGO
16 PAŹDZIERNIKA 1984 ROKU

KILKA OSÓB PODEJRZEWANO
LUB POSTAWIONO W STAN OSKARŻENIA.

KILKA STAŁO SIĘ OFIARAMI PLOTEK.

DO DZIŚ NIKT NIE ZOSTAŁ SKAZANY.

Napisy: Dorota Nowakówna