All language subtitles for Who.Killed.Little.Gregory.S01E02

Jest wyłączona.

Nie włączamy.

24 PAŹDZIERNIKA 1984 ROKU

Nagrywajcie.

- Jest wyłączona.
- Mieliście dać jej spokój.

Dzień dobry.

Witam. Porozmawiamy w środku,
ale bez tego.

Możemy porozmawiać?

Zabierzcie to.

Nie jest włączona.
Nie świeci się czerwone.

Nie. Zabierzcie to. Nagrywacie.

Nie mogę nagrywać bez...

Niech pan to odłoży.

Mówi pan nieprawdę.

Sądzi pan, że pomógł żandarmom?
Podobno zna pan nazwisko mordercy.

Tego nie powiedziałem. Miałem podejrzenia.

Podałem nazwisko żandarmom.

Klan Villeminów nie istnieje?

Nie istnieje.
Ludzie tak to zinterpretowali,

a prasa to zwietrzyła.

Ludzie zadają sobie pytania,

myślą, że to jakiś spisek...

i że to ustawiliśmy. Mój syn nie żyje.

Odszedł... To...

Czego pan teraz oczekuje?

Chcę tylko sprawiedliwości, to wszystko.

Jak na razie ufam żandarmerii.
Minęło osiem dni.

Oby nie musiało minąć kolejnych osiem,

bo to...

nie do zniesienia.

To wszystko.

NETFLIX – ORYGINALNY SERIAL DOKUMENTALNY

NASZEMU SYNOWI

SPOCZYWAJ W POKOJU

Śledztwo w sprawie śmierci Grégory’ego
nie posunęło się do przodu.

Jednak rodzice dziecka,
które znaleziono martwe w rzece Vologne,

wszczęli postępowanie cywilne
i wynajęli adwokata, pana Garaud,

pracującego dla stowarzyszenia
„Légitime Défense”.

Nie możemy przejść. Posuńcie się.
Proszę, pani Villemin.

Wiem, że reprezentujecie
ogromną siłę, siłę informacji.

- Ale pomyślcie o matce...
- Możemy zadać kilka pytań?

Matka nie chce wydać oświadczenia?

Myślę, że tak ohydna zbrodnia,

która poruszyła całą Francję,
nie może ujść bezkarnie.

To dla pana ważna sprawa?

Jest ogromnie ważna. Niezwykle ważna.

Chodźmy. Proszę chociaż
postarać się zrozumieć!

Nie mają państwo dzieci?

Proszę sobie wyobrazić,
że zabito wasze dziecko,

na pewno nie chcielibyście
być tak napastowani.

Wiedzieliśmy, że skontaktowała się z nim
paryska agencja prasowa

i zasugerowała, by zaoferował
swe usługi małżeństwu Villemin.

REPORTERKA TV

Sądzili, że za jego pośrednictwem
będą otrzymywać informacje o sprawie.

Dlaczego podjął się pan
prowadzenia tej sprawy?

Czy adwokaci nie są po to,
by bronić wdów, sierot i cierpiących?

To dziennikarski podstęp.

Znaleźć adwokata, którego się zna,
żeby mieć bezpośredni dostęp do sprawy.

FOTOREPORTER PARIS MATCH

Tak to jest.

- Wraca pan dziś do Paryża, panie Garaud?
- Zobaczymy.

Idę do sądu z całą watahą.

Czekam, aż wyjdzie Garaud.

On mówi: „Jedź ze mną”. Ja: „Dobrze”.

„Jadę do domu Jeana-Marie i Christine”.

Na coś takiego nie liczyłem.

Wspaniale. To się nazywa okazja!

Jadę za nimi autem.

Mam przygotowany aparat i lampę błyskową.

Parkuję, Jean-Marie otwiera drzwi i...

mówię do Garauda: „Spytaj,
czy możemy zobaczyć pokój dziecka”.

A on: „Możemy zobaczyć
pokój Grégory’ego?”.

Jean-Marie się zgadza.

I zdejmuje klucz z haczyka.

Ciągle mam w głowie ten widok w zbliżeniu.

Jak na zdjęciu.

Widzę dłoń Jeana-Marie otwierającą drzwi.

Jean-Marie mówi: „To jego pokój”.
I otwiera drzwi.

Widzę portret Grégory’ego.

Pytam: „Mogę zrobić zdjęcie?”.

Robię jedno, o tak.

Trzy zdjęcia. Jedno, o tak.

Nagle on łapie mnie za nadgarstek
i mówi: „Dość!”.

Ojciec, Jean-Marie,
trzyma mnie za nadgarstek.

Myślę: „Dobrze się zaczyna!
Ciekawe, co będzie dalej”.

Problem w tym, że ludzie są ostrożni,
gdy cię nie znają.

Milkną.

Po jakimś czasie uchylasz drzwi.

Potem szerzej. A gdy znajdziesz się
w środku, dostajesz, co chcesz.

Mówię do Garaud:
„Zapytaj, czy mają album ze zdjęciami”.

Oboje idą po zdjęcia. Przynoszą około 30.

Wygrałem los na loterii.
Jak to mówią dziennikarze.

Zgarnąłem je jednym ruchem
i włożyłem od razu do kieszeni.

OSTATNI UŚMIECH GRÉGORY’EGO

PEŁNE SZCZĘŚCIA ZDJĘCIA SYNA I MATKI,
KTÓRYCH DOPADŁA NIENAWIŚĆ

REPORTAŻ JEANA KERA

NAGRANIE ARCHIWALNE – ZIMA 1984
JEAN KER I CHRISTINE VILLEMIN

Lepiej nie pokazywać nikomu
dużego portretu, Christine.

- Dużego zdjęcia Grégory’ego.
- Bez obaw.

Nie dajcie się z nim sfotografować.

Inaczej to zrobione wczoraj
będzie bezużyteczne.

Dobrze. W porządku.

Jedno z czasopism zamieszcza cotygodniowy
raport o tej sprawie. To Paris Match.

PRZEKLĘTA SPRAWA

W Paris Match dość szybko się orientują,
że to dobry materiał.

DZIENNIKARZ LIBÉRATION

Jean Ker to trochę od nas starszy

doświadczony reporter.

Przygotowywał
najważniejsze materiały Paris Match

i był mistrzem sensacji.

Nigdy się nie spotkałem
z takim stylem pracy.

Ja byłem raczej powściągliwy.
Trudno mi było wejść do czyjegoś domu.

Więc często przemykałem się za innymi.

Kiedy inni wchodzili, ja też.

Ale nigdy nie naruszyłbym
czyjejś prywatności.

Dziesięć dni po morderstwie
Grégory’ego Villemina

śledczy uznają, że dziecka nie wrzucono
do rzeki w odległym miejscu,

lecz w centrum wsi.

Na początku śledztwa

zdobyliśmy zeznanie osoby...

KAPITAN ŻANDARMERII

...która powiedziała nam,
że 16 października widziała

świeże ślady opon samochodowych
przy wjeździe do wsi, w Docelles.

Ślady ciągnęły się od ścieżki
prowadzącej do rzeki Vologne.

Zbadaliśmy to miejsce. Pojechaliśmy tam.

Wzięliśmy manekina
ważącego tyle samo co Grégory.

Wrzuciliśmy go do wody
przy wjeździe do wsi

i okazało się, że nie dotarł on
do miejsca odnalezienia ciała.

Kilka razy został zatrzymany
przez gałęzie,

co spowolniłoby przemieszczanie ciała
lub podarłoby ubranie.

A ubranie Grégory’ego było nietknięte.

To pokazało,
że nie wrzucono go do Vologne.

Najprawdopodobniej wrzucono go
do potoku Barba,

który dopływa w tym miejscu.

CIAŁO GRÉGORY’EGO

Znajdują się tam budynki straży pożarnej.

To wzmocniło naszą hipotezę,

że dziecko wrzucono do rzeki
zaraz po porwaniu.

Ten łańcuch zdarzeń
miał miejsce w krótkim czasie.

Przekonani, że morderca
lub mordercy Grégory’ego

to członkowie rodziny lub przyjaciele,

śledczy poddają rodzinę ogromnej presji

poprzez swoją ciągłą obecność.

Wczoraj uczestniczyli w spotkaniu,

gromadząc wokół dziadków, Alberta
i Monique, całą rodzinę Villeminów.

Żandarmi poprosili ich,
by postarali sobie przypomnieć,

dlaczego przez ostatnie sześć lat
byli dręczeni przez kruka,

i spróbowali wyjaśnić,
dlaczego syn Jeana-Marie stał się celem.

W ciągu tych lat członkowie rodziny,

wszyscy, którzy otrzymywali
anonimowe telefony,

mieli przekonanie
że dzwoni do nich mężczyzna.

Dodatkowo odkryliśmy,

że inne osoby mówiły o kobiecym głosie

w telefonach do osób
spoza rodzinnego kręgu.

KOBIECY GŁOS

W TELEFONIE SŁYSZAŁY KOBIECY GŁOS

KOBIETA OSTRZEGŁA ICH

Dzień dobry.

- Tak?
- To nie pani do mnie dzwoniła?

- Nie.
- Nie pani? Dzwoniła do mnie kobieta.

Na pewno? Co to była za kobieta?
Co powiedziała?

W 1983 roku zadzwoniła kobieta.

Pewnej nocy odebrałem
anonimowy telefon od kobiety.

PIELĘGNIARZ

Powiedziała, żebym przyszedł
do Alberta, bo umiera.

Poszedłem więc. Był późny wieczór.

Albert otworzył drzwi i okazało się,
że nic mu nie jest.

Zaaranżował to kobiecy głos.

To bardzo dziwne,
bo to nie pasuje do profilu kruka.

Były więc co najmniej dwie osoby.

To możliwe, a nawet prawdopodobne,

że ten ohydny akt został popełniony
przez kilka osób.

Nie rozumiem, dlaczego jeden ze sprawców

nie zgłosi się,
by uwolnić swe sumienie od ciężaru,

i nie podzieli się swym ponurym sekretem.

Czego się dowiedzieliście?

Coś ważnego?

Okaże się wieczorem.

Czy to było spotkanie z Claude’em?

Dnia 25 października

przesłuchaliśmy mężczyznę,

który jak wszyscy napisał dyktando.

Dwa dni później, 27 października,
zadzwonił ekspert grafolog i powiedział:

„Zaciekawiła mnie próbka pisma
Bernarda Laroche’a.

To on napisał anonimowy list.
On jest krukiem.

...INACZEJ SPEŁNIĘ GROŹBY

SZEF TO DRAŃ

WYBIERAJ. ŻYCIE ALBO ŚMIERĆ.

To ja przesłuchiwałem Bernarda Laroche’a.

Pamiętam to przesłuchanie.

ŻANDARM

Miał trudności nie tyle z wyrażaniem się,

co z opisem pewnych rzeczy,
musiał się długo zastanawiać.

Podał kilka rzeczy, które robił tego dnia.

POSZEDŁEM KUPIĆ WINO

WRÓCIŁEM DO CIOTKI LOUISETTE

Podał ich dość sporo.

Opisał cały dzień,

prócz 30-45 minut,
z których nie potrafił się wytłumaczyć.

Więc staraliśmy się
wydobyć więcej szczegółów.

Bernard Laroche
to kuzyn Jeana-Marie Villemina.

Jego matka była siostrą matki Jeana-Marie.

Mieszka w Aumontzey,
to jedna z cech charakteryzujących kruka.

Utrzymuje więzi rodzinne

dzięki relacji z Michelem Villeminem,

z którym często spędza czas.

26-letni pracownik przędzalni
w Grange-sur-Vologne,

Bernard Laroche, został aresztowany
w swoim domu w Aumontzey około godziny 16

po rewizji policji.

Jego żonę, Marie-Ange, także przewieziono
do Épinal w charakterze świadka.

Młoda blondynka z własnej woli przybyła

w zeszłym tygodniu na posterunek policji
i obciążyła dwie pary.

W trakcie przesłuchania

funkcjonariusze zauważyli, że zachowanie
Bernarda Laroche’a jest bardzo dziwne.

Był jakby nieobecny.

Wyglądał, jakby nie zdawał
sobie sprawy z tego,

że jest otoczony śledczymi,

którzy szukają mordercy dziecka.

Bernard Laroche jest osobą,
którą spotkałem

23 października u jego ciotki Louisette.

Było w nim coś dziwnego.

Dlatego uważałem,
że to ja go spotkałem wcześniej...

więc mogę o nim mówić i go sprawdzać.

W wieku kilkunastu lat
Villeminowie i Laroche’owie

stali się sobie bliscy,
niczym rodzina nastolatków.

Jean-Marie, Bernard Laroche

i Michel, brat Jeana-Marie.

To była ich młodość.

Jeździli razem pod namioty i tym podobne.

Świetnie się dogadywali.

Bernard Laroche ożenił się w 1976 roku.

Jean-Marie i Christine także się pobrali.

I wtedy coś się zepsuło.

Zaczęli pracować. Pojawiła się zazdrość.

Tamci uważali,
że Christine jest arogancka.

To wpłynęło na relację kuzynów.
Pojawiło się między nimi napięcie.

Wiedział pan o Laroche’u? Ostrzegano pana?

- Nie.
- Nic a nic?

Jak pan wczoraj zareagował?

Wcale, czekam... na ostateczne wyniki.

To naprawdę całkowita niespodzianka?

Tak. Co do reszty...

Uważa pan, że to dobry trop?
Wydaje się ważny.

Na podstawie ustaleń tak.

Powiedziałem Jeanowi-Marie,
że poznałem Bernarda Laroche’a.

Spytałem, czy wie, że nocował u Louisette,
w domu dziadków.

Jean-Marie odparł:

„Powiem ci dlaczego.

Teraz mnie znasz. Wiesz, jaki jestem.

Nie spałem kilka nocy.
W końcu poszedłem do rodziców.

Była tam cała rodzina.

Bernard Laroche i Marie-Ange Laroche
opierali się o ścianę.

Powiedziałem wszystkim:

„Jeśli znajdę mordercę mojego syna,

zastrzelę go w jego własnym domu,
w środku nocy”.

I spytał: „Teraz rozumiesz?

Gdy spotkałeś Laroche’a...

dzień wcześniej powiedziałem,

że zastrzelę mordercę w środku nocy.

Dlatego nocował u Louisette”.

Trzy zeznania przyczyniły się
do postępu śledztwa.

Państwo Laroche’owie,
małżeństwo aresztowane

w środę i zwolnione wczoraj,

zgodziło się na rozmowę
z Isabelle Baechler.

Żandarmi mnie podejrzewali,
bo moje pismo przypominało pismo kruka.

Powiedziałem im, że to nie ja.
Mam czyste sumienie.

Nie byli w stanie dowieść, że to ja.

Według najświeższych informacji

wydaje się, że żandarmi i sąd
są nadal co do tego przekonani.

Co pan na to?

- Co powiedzieć?
- Jesteśmy niewinni.

- To nie ja. Wiem, co robię.
- Nie mamy z tym nic wspólnego.

Szwagierka widziała mnie,
kiedy wróciła ze szkoły.

To moje jedyne alibi.

Opisując swój dzień, Bernard Laroche

wspomniał o Murielle, swojej szwagierce.

Podobno była w domu,

gdy przyszedł do ciotki Louisette.

MUSIAŁA BYĆ 17.30.

GDY WSZEDŁEM, ZOBACZYŁEM

MOJĄ SZWAGIERKĘ MURIELLE BOLLE

Bernard wspomina
o szwagierce Murielle Bolle,

którą spotyka, gdy przychodzi
do domu ciotki Louisette.

Problem w tym, że gdy wkrótce potem
rozmawiam z Murielle Bolle,

ona mówi coś odwrotnego:

„Kiedy przyszłam po szkole
do ciotki Louisette,

Bernard Laroche już tam był”.

Oboje sobie przeczą.

Murielle ma wtedy 15 lat.

Jest szwagierką Bernarda Laroche’a,
siostrą jego żony.

Murielle mówi, że ze szkoły w Bruyères

wróciła autobusem o godzinie 17.00.

Opisała tego kierowcę,

który codziennie
woził ją do szkoły i z powrotem.

Ale tego popołudnia to był inny kierowca.

Jako że nie przemyślała tego,

po prostu podała opis nie tego kierowcy.

W trakcie przesłuchania

weryfikowaliśmy jej zeznania
i zdobyliśmy relacje świadków.

Kierowcy autobusu,

który zeznał, że tego dnia
nie jechała autobusem,

oraz jej szkolnych kolegów,

którzy zeznali, że po szkole
nie wsiadła do autobusu,

tylko do auta.

GIMNAZJUM

Jechałaś autobusem z...

Murielle Bolle?

Nie było jej w autobusie o 17.00
w dzień morderstwa.

Skąd wiesz?

Pamiętam, że myślałam o tym
następnego ranka.

Czytałam o morderstwie w gazecie
i przypomniałam sobie, że to jej rodzina.

Nie było jej w autobusie.

Inne osoby też tak zeznały?
Ktoś jeszcze to zauważył?

Kierowca... Sandrine Perrin chyba też.

Frédéric Dietch też mówił,
że Murielle nie było w autobusie.

Z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ MURIELLE NIE BYŁO
W DZIEŃ MORDERSTWA

Przyłapana na niezgodnych zeznaniach

powiedziała: „Tak, kłamałam.
Nie jechałam tego dnia autobusem.

Przyjechał po mnie
mój szwagier Bernard Laroche.

Pojechaliśmy samochodem”.

I opowiedziała o porwaniu
i zniknięciu Grégory’ego.

A potem powoli, ale pewnie
odpowiedziała na moje pytania.

Opisała szczegóły zdarzenia.

Bernard zaparkował przed szkołą.

Zwracał się do niej
przezwiskiem „Bouboule”.

Krzyknął: „Bouboule, tu jestem”.

Wsiadła z nim do auta.

W środku był syn Bernarda.

Murielle opowiedziała to tak:
„Pojechaliśmy do wioski, której nie znam.

Pamiętam, że mijaliśmy roboty drogowe.

Potem wjechaliśmy na wzniesienie
i tam się zatrzymaliśmy

na parkingu.

Bernard wysiadł.

Z mojego miejsca

widziałam dom z białymi ścianami
i czerwonym dachem”.

Została w aucie z Sébastienem.

Bernard wysiadł z auta

i po chwili wrócił z dzieckiem.

„Stamtąd pojechaliśmy do innej wioski.

Zatrzymaliśmy się na jakimś placu.

Bernard wysiadł z dzieckiem
i za chwilę wrócił sam”.

Dobrze pamiętam,
że powiedziałem Murielle:

„To bardzo poważne oświadczenie.

Oskarżasz swojego szwagra
o popełnienie zbrodni.

Pójdzie do więzienia na dziesięć, 20,
może 30 lat. To poważna sprawa”.

Przedstawiłem jej trzy możliwości.

Pierwsza: wymyśliła tę bzdurę, by zwrócić
na siebie uwagę lub wystąpić w TV.

Ale to zwykłe wymysły.

Jeśli tak, nadal możemy
wyrzucić zeznanie do śmieci.

Druga: to częściowo prawda,
a częściowo kłamstwo.

W tym przypadku musi dokładnie
przeczytać zeznanie

i powiedzieć, co jest prawdą, a co nie.

Wtedy usuniemy kłamstwa.

Trzecia: przeczyta zeznanie

i jeśli nic nie trzeba zmieniać,
bo wszystko jest prawdą,

to napisze kilka słów
podtrzymujących zeznanie.

Powoli przeczytała zeznanie

i powiedziała: „To wszystko prawda”.

ŻANDARMERIA

Następnego ranka zadzwoniliśmy
do sędziego Lamberta.

Powiedziałem mu,
że Murielle potwierdziła swoje zeznanie,

a sędzia odparł,
że nie ma czasu z nią rozmawiać,

bo właśnie wyjeżdża na weekend
i zajmie się tym w poniedziałek.

Jak na sędziego śledczego,
Jean-Michel Lambert był raczej nietypowy.

Nie był człowiekiem niemiłym,

ale pod względem zawodowym
uważany był za...

niezbyt wiarygodnego.

Kazał nam zawieźć Murielle do domu

i zakazać jej opowiadania
o tym, co zeznała

w czasie przesłuchania, oraz kontaktu
z Bernardem Laroche’em, jej szwagrem.

Byłem zdumiony taką beztroską.

Ważny świadek zeznaje,
że uczestniczył w porwaniu dziecka.

A sędzia mówi nam,

że ma inne sprawy i wyjeżdża na weekend.

Około południa zawożę Murielle do domu.

Wychodząc, spotykam Laroche’a z żoną.
Akurat przyjechali.

Myślę: „O Boże, co to będzie?”.

To jakaś nienormalna sytuacja.

Mamy podejrzanych, a wszyscy chodzą wolno.

To jakiś wyłom prawny.
Całkowicie niezrozumiała sytuacja.

W poniedziałek rano rozmawiamy
wreszcie z sędzią Lambertem

i podejmujemy decyzję,
że przywieziemy do niego Murielle Bolle.

Czuję ulgę na wieść o tym,
że przed sędzią,

bez naszej obecności, Murielle potwierdza

wszystko, co powiedziała nam
w piątek i sobotę.

Sędzia Lambert ma
wystarczającą ilość powodów,

by kazać nam aresztować

Bernarda Laroche’a i go przesłuchać.

5 LISTOPADA 1984 ROKU

Świetnie pamiętam tę chwilę,

kiedy się pojawił.

Myślałem wtedy,
że jesteśmy już prawie u celu.

Z drogi, proszę. Przejście. Przepraszam.

To było straszne.
Stałem blisko i myślałem: „Oto morderca”.

Zatrzymaj się tutaj. Do przodu.

Żandarmi, przekonani o winie
Bernarda Laroche’a,

mieli nieodpartą potrzebę
pokazania nam rezultatów swojej pracy.

A ekipy telewizyjne były zachwycone.

Z drogi, cholera!

...bez lamp. Dobrze! Nie ruszaj się!

Ty draniu!

Wtedy myśleliśmy,
że wykonali kawał dobrej roboty.

Minęło niewiele czasu od morderstwa...

a najwyraźniej mamy sprawcę.

KUZYN OSKARŻONY
O MORDERSTWO GRÉGORY’EGO

Dla nas sprawa Grégory’ego
zamknęła się wieczorem 5 listopada.

Ale następnie odbyła się
konferencja prasowa sędziego Lamberta.

Kto chce zadać pytanie?

Czy Bernard Laroche jest oskarżony?

Tak, jest oskarżony o morderstwo.

Co umożliwiło oskarżenie?

Bardzo ważne zeznanie
i częściowo raport eksperta.

- Zeznanie...
- Wyniki...

Chodzi o zeznanie Murielle?

Zgadza się.

Co dokładnie powiedziała?

Nie mogę powiedzieć. To poufne.

Murielle była z Bernardem Laroche’em
na miejscu zbrodni.

- Była w aucie?
- Tak.

Czy motywy są znane?

Nie.

- Może zazdrość?
- Zazdrość... tak.

Jak wytłumaczyć fakt,
że wcześniej zapewniała Laroche’owi alibi?

Pewnie strach...

Mówił pan, że jest częściowo świadkiem.
Co to znaczy?

Nie mogę powiedzieć nic więcej.

- To znaczy, że była w aucie?
- Tak.

- Jak daleko?
- W czasie podróży...

- Do Lépanges?
- ...do Lépanges.

Improwizowana konferencja prasowa
Jeana-Michela Lamberta rodzi problemy,

bo sędzia zdecydowanie przekracza granicę.

Nie powinien podawać nazwiska Murielle.

Co czeka tę biedną dziewczynę?
Sędzia odsyła ją z powrotem do rodziny.

Zostawia ją samą...

na łaskę klanu.

Główny świadek spędzi noc w więzieniu.

Bernard Laroche, kuzyn ojca ofiary,

jest oskarżony o morderstwo,
ale wszystkiemu zaprzecza.

- Czemu pan to zrobił?
- Nic nie zrobiłem.

- Jest pan niewinny?
- Tak. Jestem niewinny!

Pani zdaniem Murielle to zmyśliła?

- Grozili jej.
- Nie mam zdania.

Czekam na dalsze wyniki śledztwa.

Była z nim tego dnia w aucie?
Pojechali nad rzekę Vologne?

Nie. To tylko gadanie. Wszystko nieprawda.

Może odkryliśmy inną twarz Bernarda?

Nie, on nie ma innej twarzy. To nieprawda.

Mamy syna w tym samym wieku.

Gdy widzę, jak się do niego odnosi...
Kocha go, uwielbia go...

To nieprawda. Nie zabiłby nawet królika.

Nigdy nie skrzywdziłby
nikogo w ten sposób.

Jeśli to naprawdę on,
to jest jak doktor Jekyll i Mr Hyde.

Ma dwie twarze, na zewnątrz dobry,
a wewnątrz całkiem zepsuty.

Jean-Marie Villemin, słyszał pan
o aresztowaniu Bernarda Laroche’a.

Jaka była pańska reakcja?

Jak wszyscy, byłem zdumiony.

Jeśli to on, to nikomu nie można już ufać.

Zawsze nam pomagał.

Ale niech sprawiedliwości
stanie się zadość.

Nadal pan myśli, że to on? Ma pan...

Są zeznania, które to potwierdzają na 95%.

Teraz jestem pewien.
Tylko ktoś taki jak on mógł to zrobić.

Jeśli to on, oby dostał karę śmierci.

Tacy ludzie nie powinni żyć.
To wszystko.

Po aresztowaniu Laroche’a
pojechałem do Aumontzey,

gdzie mieszkali Albert i Monique.

Było dość późno, zaparkowałem samochód

i zobaczyłem przed domem auta
dziennikarzy z prasy, radia i TV.

Pierwszy raz widziałem całą prasę naraz.

Minąłem dziennikarzy
i usłyszałem, jak mówią:

„Ker nie zagrzeje tam pięciu sekund.

Myśli, że go wpuszczą?
Nie chcą nikogo widzieć”.

Za chwilę pojawia się Jean-Marie

i mówi: „Nie ma sprawy,
Jean Ker, proszę wejść”.

Zobaczyłem całą rodzinę.
Zacząłem z nimi rozmawiać.

Mówię: „Musimy zrobić mocne zdjęcie.

Jeśli pozwolicie, pójdę po aparaty”.

Spytałem, jak się czują z tym,

że to Bernard Laroche
jest porywaczem i mordercą.

Odpowiedzieli, że nigdy
nie przyszłoby im to do głowy.

Że Bernard często odwiedzał ich i Michela.

Bernard Laroche był sierotą.

Nie znał swojej matki.

Lata, kiedy kształtuje się osobowość,
spędził u Villeminów.

Był blisko z Michelem,
starszym bratem Jeana-Marie.

Zagadnąłem Michela:

„To do pana zadzwonił kruk,
może pan o tym opowiedzieć?”.

Wyciągnąłem magnetofon,
a on się wzdrygnął.

To nie była broń, tylko magnetofon.

Poprosiłem, żeby opowiedział,
jak to było.

Żeby zrelacjonował
tę rozmowę telefoniczną.

Zrobił się biały jak ściana.
Pomyślałem: „Jest winny czy co?”.

Miałem co do niego złe przeczucia.

Dzień później zadzwoniłem do Jeana-Marie.

Spytałem, co działo się po moim wyjściu.

Powiedział: „Nie uwierzy pan,
co się wydarzyło.

Kwadrans później wywiązała się
dyskusja z moimi rodzicami.

Pokłóciliśmy się o Michela.

Rodzice chcieli go chronić.

Doszło do ogromnej rodzinnej kłótni
i wyszliśmy bez pożegnania.

Nie będziemy ich odwiedzać.

Zrywamy kontakty”. Tak powiedział.

Upór Jeana-Marie,

jego buńczuczna natura

i ogromna dociekliwość sprawiły,

że matka, Monique Villemin,

miała już dość jego ciągłego
wypytywania starszego brata.

Wiemy, że Bernard Laroche

odwiedził Michela Villemina w dniu,

w którym zniknął Grégory.

PRZESŁUCHANIE BERNARDA LAROCHE’A

OKOŁO 16.00 POSZEDŁEM ODWIEDZIĆ MICHELA.

Cieszymy się, że śledztwo
posuwa się do przodu.

Przygotowujemy się do powrotu do Paryża.

Postanawiamy zrobić
przejażdżkę po wioskach,

żeby sprawdzić, czy jest coś nowego
w Granges, Aumontzey, Laveline...

I wtedy kontaktują się z nami
bracia Murielle.

Mówią, że mają nam coś do opowiedzenia.

Te same osoby, które kilka dni wcześniej
witały nas z wiatrówką.

Więc to dość zaskakujące...

Zaczęliśmy się zastanawiać.

Dzień dobry.

Naszą informacją dnia
jeszcze przed dwiema godzinami

było triumfalne zwycięstwo Ronalda Reagana
w wyborach prezydenckich w USA.

Zaraz do tego wrócimy.

Ale przedtem

kolejny zwrot w tragicznej sprawie
morderstwa Grégory’ego,

która, jak sądziliśmy,
została rozwiązana dwa dni temu.

Nie było mnie w aucie Bernarda.

Nigdy nie byłam w Lépanges
ani w miejscu, gdzie utopiono to dziecko.

Nie znam Lépanges ani Docelles.

Czy coś stało się
na posterunku żandarmerii,

co cię wystraszyło i sprawiło,
że podałaś inną wersję?

Jeden z żandarmów na mnie krzyczał.
Byłam przestraszona.

Mówili, że Bernard Laroche to zrobił,
więc to powtórzyłam.

Pokazali mi trasę do Lépanges i Docelles,

którą jechał Bernard,
więc też ją pokazałam.

Dlaczego bałaś się,
że uznają cię za współwinną?

Nie wiem.

Powiedzieli, że wyślą mnie do poprawczaka.

Że jeśli tego nie powiem sędziemu,
wyślą mnie do poprawczaka.

Nie było cię w aucie Bernarda?

Nie, nie było mnie tam.

Pewnie rozumiesz, jaką wagę ma to,
że wracasz teraz do swojego zeznania.

Sędzia pewnie cię pouczył,

- jakie to ważne.
- Tak.

Powiedzieli, że jeśli coś zmienię,
oskarżą mnie o współudział.

A teraz mówisz, że Bernard jest niewinny.

Nie było mnie z nim,
nie pojechaliśmy do Lépanges.

Bernard jest niewinny.
Mój szwagier jest niewinny.

Nie jechałam z moim szwagrem.

Nie jechałam z moim szwagrem.

Co za koszmar!

Po prostu zgroza.

NIEWIARYGODNA WOLTA MURIELLE

MURIELLE ODWOŁUJE ZEZNANIE
„ZMUSILI MNIE DO MÓWIENIA”

Należało pozwolić jej mówić.
I chętnie oddawaliśmy jej głos.

Ale to, jak ściągnęła nas rodzina,
było podejrzane.

Mieliśmy wysłuchać,
co ma do powiedzenia rodzina,

a nie Murielle.

- Będzie musiała mówić.
- Ja się nie odzywam.

No to się nie odzywaj,

- ale chwilę z nią pogadaj...
- Niech się do mnie zbliża.

- Powiedzą, że na nią wpływam.
- Ty chodź tu, ona tam.

Wejdźcie do środka.

Nie ma mowy.

- Już to pani mówiła, a potem...
- Co mówiłam?

Murielle odwołała zeznanie,

ale to nie stało się pod wpływem rodziny.

Wiele osób myśli, że jej kazaliśmy.

To bzdura. Murielle wie, co mówi.

Rodzina nie ma na to wpływu. Tak nie jest.

Widocznie była bita i się nad nią znęcano.

Podobno zamknęli ją w stodole

stojącej między domem Bolle’ów

a domem stolarza, który mieszkał obok.

CZY BYŁA BITA PO PIERWSZYM ZEZNANIU?

MURIELLE PRZYSIĘGA, ŻE NIE.
JEDNAK STOLARZ Z SĄSIEDZTWA...

Murielle, odwołałaś pierwsze zeznanie,

w którym zapewniałaś alibi Bernardowi.

Czy rodzina miała na to wpływ?

Nie, nie miała.

Dlaczego wycofałaś zeznanie?

Bo mój szwagier jest niewinny.

Żandarmi mnie zmusili.

Tyle mogę powiedzieć.

Czy żandarmi cię straszyli?

Tak, straszyli mnie.

Ostrzegam, nie chcę was tu więcej widzieć!

- Witam.
- Dzień dobry.

Chcemy zadać kilka pytań w sprawie
wycofania zeznań przez Murielle.

Spodziewałem się tego.

Nie jestem zaskoczony.
Wcale mnie to nie porusza.

Ale to znacznie osłabia
zgromadzone dowody.

Nie, bo istnieją inne dane,
które sprawiają, że...

odwołanie tych zeznań nie jest zbyt ważne.

Czy nastąpi konfrontacja
Murielle i Bernarda Laroche’a?

Oczywiście.

- Możemy wiedzieć kiedy?
- Nie.

Sędzia Lambert zarządził
dziś w swoim biurze

konfrontację Laroche’a
i jego szwagierki Murielle,

której zeznania
zmieniają się od kilku dni,

od oskarżenia
do oczyszczenia go z zarzutów.

- Pozwę Paris Match!
- Proszę bardzo.

Czekam i widzę,
jak idzie z jednym z braci,

z matką i z Louisette.

Całą gromadą, jak w jakimś komiksie.

Wszyscy zaczynają robić zdjęcia.

By mnie powstrzymać,
pani Bolle uderza mnie w twarz torebką.

To znalazło się w telewizji.

Zostaw mnie, do cholery!

- Zostaw ją!
- Zostaw ją w spokoju!

Widzieliście to.

A ja do tyłu i do przodu.

Mam nawet zdjęcie
z torebką przed moją twarzą.

Wykonujemy naszą pracę.

Zostawcie mnie! Mało wam?

Mimo że jej nie wzywano,

Marie-Ange również stawiła się w sądzie,

w nadziei ujrzenia męża.

Przyszła pani do Bernarda?

Chciałabym go zobaczyć.

- Choćby z daleka, w aucie...
- Co powiedzieli?

Że nie wolno.

Nie wiem, którędy wejdą.

O godzinie 14.15 Bernarda Laroche’a
przywożą z aresztu w Nancy.

Wchodzi małymi drzwiami
prowadzącymi bezpośrednio do sądu.

Nie mogę go zobaczyć?

Proszę spytać kapitana.

Kiedy czegoś potrzeba,
nie wiadomo, dokąd iść.

Co chce mu pani powiedzieć?

Nie chcę z nim rozmawiać,
tylko go zobaczyć. Zostawcie mnie!

Odejdźcie, na miłość boską!

Dość! Wynoście się stąd.

Raus!

Pani Laroche...

jest adwokat.

- Słucham.
- Chcę go widzieć!

Chaillant spyta sędziego.

Obrona niewinnego człowieka
to niezwykle trudne zadanie.

ADWOKAT BERNARDA LAROCHE’A

Dnia 9 listopada 1984 roku w sali sądowej
w Épinal odbyło się przesłuchanie

wszystkich świadków
wymienionych w zeznaniu Laroche’a.

A także Murielle.

Informacja o tym przesłuchaniu
się rozniosła.

Setki ludzi zebrały się na zewnątrz.

Był rok 1984.
Dopiero co zniesiono karę śmierci,

co nadal było
przedmiotem publicznej debaty.

Broniliśmy człowieka
przedstawianego jako potwora.

Ludzie krzyczeli: „Zabić go!”.

Rozpoczyna się
przesłuchanie w biurze sędziego.

Potrwa kilka godzin.

Ojciec Grégory’ego, Jean-Marie Villemin,
przybył ze swoim bratem Gilbertem.

Zdecydowali się czekać w aucie,

gdzie dołączył do nich kapitan Sesmat,
by ich wesprzeć.

Nie poszedłem ich wspierać.

Jean-Marie siedział
w samochodzie obok sądu.

Podszedł do mnie dziennikarz i powiedział:

„Jean-Marie jest ze swoim bratem
w aucie. Ma broń.

Chce rozprawić się
z Bernardem Laroche’em”.

Więc podszedłem do Jeana-Marie.

Sprawdziłem auto i nie znalazłem broni.

Poprosiłem, by zachował spokój,

nic nie robił i zostawił to
wymiarowi sprawiedliwości.

Uspokoił mnie, więc odszedłem.

Od 14.35 brat i szwagierka odpowiadają
na pytania mające wyjaśnić, kto kłamał:

Murielle, Laroche czy inni świadkowie.

W wielkim, oświetlonym neonami
pomieszczeniu

znajdują się prawnicy
Gérard Welzer i Paul Prompt

oraz śledczy.

W korytarzu pięciu świadków
czeka na swoją kolej.

Wszyscy świadkowie,
jeden po drugim, potwierdzili

wersję Bernarda Laroche’a.

SĄD

- Konfrontacja zakończona.
- Sprawiedliwości stało się zadość.

Jest pan optymistą?

- Co z alibi?
- Nie chodzi o optymizm.

Alibi naszego klienta
zostało zweryfikowane.

Pewne jest, że 9 listopada 1984 roku,

wieczorem...

czuliśmy się upewnieni. Ja się tak czułem.

PROTOKÓŁ PRZESŁUCHANIA

Bernard Laroche szczegółowo zrelacjonował
dzień 16 października 1984 roku,

zwłaszcza okres między 15.00 a 18.00.

Wszystko, co zeznał,
zostało potwierdzone przez świadków.

MURIELLE JUŻ TAM BYŁA.

Murielle potwierdziła,
że 16 października była w szkole.

Przyznała, że nieprawdą
było jej poprzednie zeznanie,

iż Bernard Laroche odebrał ją ze szkoły.

WRÓCIŁAM ZE SZKOŁY SAMA
AUTOBUSEM O 17.00

Dnia 9 października
Bernard Laroche był spokojny.

Był przekonany,
że wieczorem zostanie wypuszczony.

„Na prośbę obrony

alibi Bernarda Laroche’a
zostało szczegółowo zweryfikowane

przez wielu świadków.

Biorąc pod uwagę ich zeznania, wnioskujemy
o wypuszczenie Bernarda Laroche’a”.

Czy Murielle wycofała zeznania?

Ograniczymy się do oświadczenia,
które właśnie odczytałem.

MINISTERSTWO SPRAWIEDLIWOŚCI
ARESZT

Sędzia śledczy wciąż ma kilka godzin

na rozpatrzenie wniosku o uwolnienie.

W tym czasie wszyscy zastanawiają się,

czy sędzia Lambert rzeczywiście jest
tak niezdecydowany, jak twierdzi obrona,

przekonując o słabości śledztwa.

Nie wiem.

Wczesnym czy późnym popołudniem?
Mniej więcej.

Nie wiem. Okaże się.

Jeszcze nie zdecydowałem.

Przed północą.

Welzer chce wyciągnąć
swojego klienta z aresztu,

a po wycofaniu zeznań przez Murielle

zostają podjęte wysiłki...

zwłaszcza ze strony Gérarda Welzera,
by wpłynąć na Jeana-Michela Lamberta.

Przez wiele tygodni próbuje on
wpłynąć na jego sposób myślenia.

Co nie jest niewykonalne.

Lambert jest chwiejny i podatny na wpływy.

A Gérard Welzer wywraca
jego rozumowanie do góry nogami.

Obserwowałem to.
Widziałem, jak rozmawiają,

jak Gérard Welzer umiejętnie przekonuje

Lamberta do zmiany zdania.

Przez te 34 lata pojawiło się
wiele wymysłów.

Istniała teoria spiskowa:

„Welzer był przyjacielem
sędziego Lamberta”.

Znałem sędziego Lamberta
tak jak innych sędziów.

Szanowałem go.

Mieliśmy serdeczne stosunki.

Ani mniej, ani więcej.

Funkcjonariusze, którzy codziennie
przychodzili do sądu,

mówili mi, że adwokaci stale przesiadywali
w biurze sędziego Lamberta

i wyraźnie działo się tam coś dziwnego.

W czasie pobytu w areszcie
Bernard Laroche jest ignorowany.

Nie ma żadnych weryfikacji.

Żadnych szczegółowych przesłuchań.

Sędzia Lambert zarządził
jedno przesłuchanie.

Zeznania Laroche’a zajmują jedną stronę.
Zadano mu tylko trzy pytania.

To bardzo niezręczna sytuacja.

Całkowicie niezrozumiała.

Podczas gdy oficjalnie ciągle
prowadzimy śledztwo,

na polecenie sędziego,

zakazuje on nam przeprowadzenia
weryfikacji i podjęcia działań.

Na przykład w listopadzie

pewien świadek przyniósł nam
pudełko ze strzykawką z insuliną.

Pudełko zostało znalezione
niedaleko budynku straży pożarnej

i miejsca, gdzie według naszych
przypuszczeń ciało wrzucono do rzeki.

Zastanawialiśmy się wtedy,
czy zastrzyk z insuliny

mógł mieć wpływ na dziecko.

Być może tak dałoby się wyjaśnić

pozorną obojętność dziecka

i to, że nie broniło się przed działaniami
prowadzącymi do jego śmierci.

Ale kiedy Lambert
dowiedział się o tym tropie,

zakazał nam badać go dokładniej.

Nie chciał słyszeć

o żadnych danych wskazujących
na winę Bernarda Laroche’a.

Welzer pracował przeciwko żandarmom.

Podważył ustalenia żandarmerii i uznał,
że teraz będą tańczyć, jak on im zagra.

Tak to było z Welzerem.

NAGRANIE ARCHIWALNE – LISTOPAD 1984 ROKU
JEAN KER I GÉRARD WELZER

Chcę panu powiedzieć, panie Ker,

że dziś po południu może
zdarzyć się coś bardzo ważnego.

- Jest pan sam?
- Tak. Słucham.

Sędzia powiedział mi, że zamierza...

To jest w prasie...
Dziś po południu matka Grégory’ego...

Istnieją zeznania, które ją obciążają.

Sędzia widział w aktach procesowych...

Widziałem dokumenty, a sędzia potwierdził,

iż świadkowie twierdzą,
że widzieli, jak wysyła list...

Mówi, że o 17.03 była w domu,
a jej dziecko porwano.

Widziano ją, jak wysyłała list o 17.00,

a wiemy, że o tej porze list wysłał kruk.

To poważny trop.

Nie rozgłaszaliśmy tego,
bo to nie rola obrony.

Jeśli Laroche jest mordercą,
nie możemy powiedzieć:

„Widzicie?”. Ale sędzia wydaje się...

Będzie ją przesłuchiwał po południu
w obecności czterech świadków,

którzy ją widzieli.

Oto co się wydarzy.

Scenariusz pierwszy: dużo hałasu o nic.

- Bardzo możliwe.
- Tak.

Drugi: wulkan wybucha,
matka idzie za kratki.

No i proszę.

POCZTA

Co wtorek odwiedzam moją siostrę Laurence
niedaleko poczty.

Tego popołudnia widziałam Christine
wsiadającą do auta.

Gdy podeszłam do poczty,

widziałam, jak Christine
zawraca przed budynkiem.

Cztery osoby

twierdzą, że 16 października 1984 roku

widziały matkę dziecka
przed budynkiem poczty.

To nie był mój problem.

Dla mnie ważne było, że nikt
nie widział tam Bernarda Laroche’a.

To znaczyło, że list kruka
został wysłany przez Christine.

To było straszne.
Niewiarygodne oskarżenie.

GRÉGORY: NIEWIARYGODNE OSKARŻENIE

W 2018 roku Rada Konstytucyjna
uznała ustawę

pozwalającą w 1984 roku
na aresztowanie nieletniej Murielle Bolle

za niezgodną z Konstytucją Francji.

Ustawa z 1945 roku nie gwarantowała
podejrzanemu prawa do obecności adwokata

ani do zachowania milczenia.

Od zamordowania Grégory’ego
16 października 1984 roku

kilka osób podejrzewano
lub postawiono w stan oskarżenia.

Kilka stało się ofiarami plotek.

Do dziś nikt nie został skazany.

Napisy: Dorota Nowakówna