All language subtitles for The Curious Case of Natalia Grace.S01E01

Gdybym miał odnaleźć
jedno słowo, które opisuje Natalię,

byłaby to Enigma.

Nie mówiła prawdy o tym, kim jest.
Żyliśmy z oszustką, socjopatką.

Ta historia trafia dziś
na pierwsze strony gazet na całym świecie.

To dziecko, czy dorosła kobieta?

Barnettowie od początku uważali,
że adopcja była oszustwem.

Uważają, że zostali
zmuszeni do adopcji osoby dorosłej.

Jest diabłem.

Zaręczam wam,
że w ciągu pięciu lat ktoś umrze.

- Co czytasz?
- Biblię.

- Dlaczego?
- Żeby pozbyć się złych myśli.

Groziła, że zadźga moich synów,
wywlecze ich ciała i zakopie za domem.

Próbowała otruć i zabić moją żonę.

Pa, pa!

Powiedziała: "Zaatakowałam
rodziców nożem, wielka mi rzecz!".

Jak seryjny morderca.

Chodzi o to, jak swobodnie
mówi o usiłowaniu zabójstwa.

Zamierzała wszystkich zabić.

Adoptowałeś dziecko, które
próbuje cię zabić. Brzmi jak z horroru.

Oglądałeś "Sierotę"?
To brzmi jak z tego filmu.

Chciałaś ich skrzywdzić?
Wszystko i tak wyjdzie na jaw.

Była dorosła i to było widać.

DOROSŁA ZABÓJCZYNI?

OPUSZCZONE,
NIEPEŁNOSPRAWNE DZIECKO?

Natalia była ofiarą.
Barnettowie to drapieżcy.

Dosłownie zostawili ją na pożarcie.

Nie wiem, czy jest tu w 100% jeden winny.

Kristine stwierdziła,
że Natalia zniszczyła im życie.

Mamy poważne kłopoty.

Niezależnie od wieku, czuła się
opuszczona, zaniedbana i samotna.

Natalia była dzieckiem.
Wiem to, bo sama jestem niska.

Myślę, że Kristine Barnett
to żałosna namiastka matki.

Natalio, wciąż musisz stać pod ścianą.

Gdy dowiedziałam się co jej
się stało, to złamało mi serce.

W tym domu skrywano wiele sekretów.

Jego minimalny wyrok
to trzy do szesnastu lat.

Coś mi tu śmierdzi. Coś tu jest nie tak.

KTO KŁAMIE?

MOŻE WSZYSCY?

Czy odróżniasz prawdę od kłamstwa?

Wtedy nie odróżniałam.

Słuchałam tego,
co Kristine kazała mi mówić.

Nie znasz prawdziwych Barnettów.

Była tam przemoc domowa.

Zrobią wszystko, by dostać, czego chcą.

To układanka,
której nie mogliśmy poskładać.

- Kłamiesz, bo ci kazała?
- Tak.

Michael i Kristine
kłamali nie tylko, żeby ją zdobyć,

ale kłamali też, by się jej pozbyć.

To jeden z najbardziej
zawiłych przypadków w historii.

Nie jest typem człowieka,
który poradziłby sobie w więzieniu.

Masz pasy, zapnij je!

Nie wiem
czy kiedykolwiek poznamy całą prawdę.

Wiele pozostaje tajemnicą.

Wciąż nie znam odpowiedzi.

Ktoś nie mówi prawdy.

To sieć kłamstw.

Nie wiem, czy można tu ufać komukolwiek.

Zostaliśmy wykorzystani, wszyscy!

To się nigdy nie skończy!

Dziecko czy oszustka:

PRZYPADEK NATALII GRACE

WESTFIELD, INDIANA

Mam nadzieję, że w niczym
nie przesadzę i nie będzie to wyglądało,

jak amerykańskie życie,
w stylu Normana Rockwella,

ale mieliśmy naprawdę wspaniałe życie.

Było lato 2010 roku.

Żyło się nam świetnie.

Byliśmy małżeństwem od 15 lat.

Mieliśmy trzech synów:
Jacoba, Wesleya i Ethana.

Powodziło się nam finansowo.

Kupiliśmy własną rezydencję,

o powierzchni półtora tysiąca
metrów w prestiżowej dzielnicy.

Podjazd był pełen aut.

Miałem tam nawet lamborghini.

Miałem trzynaście
telewizorów, czternaście kanap,

a na koncie setki tysięcy dolarów.

I byliśmy bardzo zżytą rodziną.

Wiedliśmy wspaniałe życie.

Michael bardzo kochał Kristine.

Co roku wysyłał
jej kwiaty w rocznicę ślubu.

Po tuzinie róż za każdy rok.

Więc na dziesiątą rocznicę
było to dziesięć tuzinów.

Razem z Kristine
mogliśmy osiągnąć wszystko.

A kiedy zdaliśmy sobie sprawę,

że nasz najstarszy syn Jacob
ma zespół Aspergera, walczyliśmy.

Razem potrafiliśmy przenosić góry.

Nazywam się Jacob Barnett i przedstawiam
wprowadzenie do dziennika naukowego.

Pomyślałem, że skoro
uczę tego moich dwóch braci,

Wesleya i Ethana, mogę
także publikować to na YouTube.

Zakończę tę integralną część, D przez DX.

Ich najstarszy syn to geniusz.

Kończył szkołę szybciej,
niż ja wkładam buty.

Nie przyszedłem tu, by
straszyć was mechaniką kwantową.

Jeszcze nie.

Dostawaliśmy wiadomości
od Michaela: "Widziałaś gazetę?

Jake jest na pierwszej stronie",
a Kristine pisała książkę.

Wydawca sam ją wybrał.

Dostał pełne stypendium
na Uniwersytecie Indiana Purdue.

Jake bawił się, recytując z pamięci

nieskończony ciąg liczb, znanej jako Pi.

Jacob to jeden
z najmądrzejszych ludzi, jakich znałem.

Podróżował po całym świecie.

Gdy Jacob miał 15 lat,
otrzymał nagrodę Watykanu.

Tu mieszkali Barnettowie.

W garażu Kristine miała

świetlicę
dla wszystkich dzieci specjalnej troski.

Barnetowie założyli fundację.

Stworzyli miejsce, w którym rodzice

i dzieci z autyzmem mogli spędzać
wspólnie czas i dobrze się czuć.

Byliśmy z nich dumni
i wydawali się razem szczęśliwi.

Barnettowie mieli idealne życie.

W 2010 roku wiodło nam się wspaniale.

Ale już w roku 2015
miałem 37 centów w portfelu.

Nie miałem żony, dzieci, domu, ani pracy.

Moim dobytkiem był samochód
i plecak z ubraniami.

Gdyby Natalia nie pojawiła się w naszym
życiu, nigdy bym się nie rozwiódł.

Wszystko, co dotyczy Natalii,
zrujnowało nasze małżeństwo.

Trzy razy przesłuchiwał mnie
detektyw w kamizelce kuloodpornej.

- Co? Zmierzają cię oskarżyć?
- To nie była policja Westfield.

Wyglądało, jakbym popełniła
przestępstwo i chcieli mnie zamknąć.

- Kristine...
- Mówię ci to, chroniłam cię przed tym.

- Chroniłam!
- Kristine, posłuchaj mojego głosu...

Byłoby dobrze, gdybyś przestał gadać.

Mamy poważne kłopoty.

Nie mieliśmy pojęcia, z czym mamy do
czynienia, a napięcie było wysokie.

To był bardzo trudny czas,
zwłaszcza dla dzieci.

Jestem Jake Barnett.

Chyba się trochę wycofałem
od czasu ostatnich występów.

Jestem w piwnicy taty, w Indianie.

Zazwyczaj mówię, że Natalia
jest moją adoptowaną siostrą.

Więc mogę się nazwać
jej adoptowanym bratem.

Choć to nie znaczy wiele,

bo nie widziałem jej od dekady.

Uważam, że sytuacja jest zagmatwana.

To tak, jakbym chciał
wiedzieć, co się stało i poznać prawdę

i motywy wszystkich.

A jednocześnie nie chcę o tym pamiętać.

Nie chcę też wracać

do traumatycznych wydarzeń z dzieciństwa.

Trudno jest mi poskładać w całość to,
co stało się wraz z adopcją Natalii.

Przed Natalią byliśmy
małżeństwem przez około 15 lat.

To bez wątpienia najlepszy
czas w naszym małżeństwie.

Żyliśmy dobrze i wygodnie,
więc zaczęliśmy myśleć o tym,

że jest tu miejsce dla kogoś jeszcze.

Zamierzaliśmy adoptować małą
dziewczynkę z Haiti o imieniu Gilberta.

Tuż przed kwietniem Haiti
nawiedziło trzęsienie ziemi

i nagle nasze nadzieje zostały rozwiane,

ponieważ Haiti zamknęło
wszystkie adopcje z kraju.

Byliśmy więc gotowi do tego,
ale przegapiliśmy naszą szansę.

I wtedy otrzymaliśmy ten telefon, znikąd.

Od agencji adopcyjnej na Florydzie,
zwanej Adoption by Shepherd Care

Powiedzieli,
że znają nas i naszą fundację,

że od dekady prowadzę organizację
dla dzieci specjalnej troski

i uważają, że będziemy dobrą
rodziną dla tej małej dziewczynki.

Ona jest niska, bo cierpi na karłowatość.

Dali nam 24 godziny na podjęcie decyzji.

A jeśli nie przyjechalibyśmy
po nią w poniedziałek,

trafi bezpośrednio do rodziny zastępczej.

Kristine i ja prawie
odebraliśmy to jako znak z góry.

Wskoczyliśmy do samolotu
i polecieliśmy na Florydę.

To było ekscytujące.

Kiedy dowiedziałam się, że będę miał
siostrę byłem bardzo podekscytowany.

Mieliśmy białe koszulki,
na których namalowaliśmy napis:

"Witaj w domu Natalio".

Zatrzymaliśmy się w mieście i przyznam,

że byłem nieco zaskoczony
lokalizacją agencji adopcyjnej.

Znajdowała się
w zaniedbanym pasażu handlowym.

Jakby po złej stronie torów.

Mały domek, przerobiony na biura,

nie wyglądał jak agencja adopcyjna.

Powiedziałem do żony:

"Sprawdź adres, to nie wygląda dobrze.

Mamy tu adoptować dziecko?

Weszliśmy,
a oni umieścili nas w małym pokoju

i kazali poczekać na przyjście Natalii.

Musicie wiedzieć,
to była zamknięta adopcja,

a agencja nie chciała dzielić się
z nami żadnymi szczegółami

na jej temat przed przyjazdem.

Dali nam dwa zdjęcia dziecka
i ukraińskojęzyczny akt urodzenia.

Mówił on, że ma sześć lat.

Był z czwartego września 2003 roku.

Wszyscy byliśmy tym podekscytowani.

Mój najmłodszy syn miał sześć lat,
też urodził się latem 2003 roku.

Myśleliśmy, że to będzie sytuacja,
w której razem będą rosnąć,

rozwijać się jak rodzeństwo.

Siedzieliśmy tam sami przez około godzinę.

Szybko podpisaliśmy
papiery w kilku miejscach.

Usłyszeliśmy, jak otwierają się
frontowe drzwi, to musiała być ona.

Zaczęliśmy
zaglądać przez dziurkę od klucza.

Była tam mała dziurka
przez którą podglądaliśmy.

Chciałem ją zobaczyć, byłem podekscytowany
tym, że wróci z nami do domu.

Minęło około 20, 30 minut i zobaczyliśmy,

jak drzwi się otwierają
i wychodzi jakaś rodzina.

Ponieważ była adoptowana wcześniej,
to byli poprzedni rodzice.

Przylecieli, zostawili ją tam i odlecieli.

Nigdy z nimi nie rozmawialiśmy,

zastanawialiśmy się,
jak śmieli tak postąpić?

Przez kilka dni martwiliśmy się,

że nasza córka nas nie polubi.

A następną rzeczą, jaką pamiętam są
otwarte drzwi i Natalia, która wbiega.

Miała szeroki uśmiech
na twarzy, była szczęśliwa.

Wołała: "Mamusiu, tatusiu".

Ogarnęła nas radość i wzruszenie.

Ten dzień sam w sobie, bez kontekstu,

jest jednym z pięciu
najwspanialszych dni w moim życiu.

Była bardzo mała.

Miała długie, kręcone, brązowe włosy.

Miała brązowe oczy i wydatne policzki,
które wyróżniały się, gdy się uśmiechała.

Pamiętam, że trzymała dłonie

w nietypowy sposób, nie tak, jak my.

Z powodu jej karłowatości.

Jej palce były jakby trochę wygięte.

Ale byłem bardzo szczęśliwy
w dniu, w którym ją poznałem.

Najweselsze chwile z Natalią
przeżyłem podczas pierwszego tygodnia,

gdy byliśmy na Florydzie.

Pojechaliśmy do Disney World.

Wszyscy byliśmy podekscytowani,
że mamy ją w rodzinie.

A Natalia wydawała się szczęśliwa,
że do niej dołączyła.

Rozmawiałem z nią i resztą rodziny

jakby nic się nie działo.

Pamiętam, że przestałem być zgorzkniały.

Cieszyłem się, że jest z nami.

Gdybym była małą dziewczynką

i nagle przyszłaby po mnie taka rodzina,

cieszyłabym się.

Pamiętam, że byliśmy w hotelu,

Kristine poszła ją wykąpać

i nagle usłyszeliśmy krzyk z łazienki.

Wołała, żebym natychmiast przyszedł.

Pobiegłem do niej,

ona cała blada.

Prawie jakby zobaczyła ducha.
Była przerażona.

Nie wiedziała co widzi, co się dzieje.

Mówi, żebym spojrzał w dół.

Wtedy zobaczyłem jej owłosienie łonowe.

I nie wiedziałem, co myśleć.

Czy to w ogóle możliwe?

Kim do cholery jest ta osoba?

Czy sześciolatka może
mieć pełne owłosienie? Nie wiem.

W Google było powiedziane, że
najwcześniejszy możliwy wiek to osiem lat.

Więc po prostu
skupiliśmy się na naszej misji.

Zamierzaliśmy dać miłość komuś,
kto nigdy wcześniej jej nie doznał.

To nie robiło różnicy.

Nazywam się Kathy Barnett.

Jestem matką Michaela.

Gdy dowiedziałam się,
że Natalia przyjedzie,

byłam taka podekscytowana

i przekonana,
że będę traktować to dziecko wyjątkowo.

Kiedy przywieźli ją do domu, zorganizowali
bardzo duże przyjęcie na jej powitanie.

Była ubrana w sukienkę.

Miała piękne, kręcone, ciemne włosy.
Michael był tego dnia w euforii.

Była prawie taka sama,
jak w dniu, w którym urodził się Jacob

i Michael wyszedł z sali porodowej.

Był szczęśliwym człowiekiem.

Chcesz to? Proszę bardzo.

Weź i idź.

Nazywam się Kimberly Franklin.

Jestem młodszą siostrą Michaela.

Kiedy poznałam Natalię,
byłam na to przygotowana.

Wiedziałem, że jest małą osóbką.

Uderzyło mnie to,
że wyglądała prawie jak jedna z nas.

Miała ciemne włosy.

I naprawdę wyglądała tak,
że mogła uchodzić za córkę mojego brata.

Mam na imię Rachel

i mieszkam dwa domy dalej od Barnettów.

Jestem wścibską sąsiadką.

Lubię wiedzieć, co się dzieje w okolicy.

Przyjaźniliśmy się z Michaelem i Kristine.

Nasze dzieci bawiły się razem.

Wszyscy wiedzieli, kim jest Natalia.

Mam gęsią skórkę
na samą myśl o jej przyjeździe.

To było wspaniałe.

Podnosiło mnie na duchu,

że ta mała dziewczynka potrzebowała
domu, a oni otworzyli go dla niej.

Cześć, Natalio.

Kristine uśmiechała się od ucha do ucha.

Byli tacy podekscytowani.
Mieli trzech synów i mają dziewczynkę.

Chciałem zobaczyć jej reakcję na park,
który był po drugiej stronie ulicy.

To ich rocznik.

Tu jest Ethan i jest Grace.

Natalia często przychodziła do naszego
domu, aby bawić się z moją córką, Grace.

Ponieważ obie miały po sześć lat.

Pierwsza klasa, oto Natalia.

Niezwykłe,
jest taka słodka na tym zdjęciu,

wygląda jak śliczna, mała dziewczynka.

Gdy wróciliśmy do Indiany,

pogodziliśmy się ze sprawą

owłosienia łonowego Natalii.

Liczyło się tylko to,
że jest małą dziewczynką,

która potrzebuje miłości i domu.

Ale w ciągu pierwszych kilku miesięcy,
gdy była z nami, doszło do eskalacji.

Pewnego dnia wróciłem do domu z pracy,

Kristine trzymała bieliznę Natalii

i poprosiła Natalię,
żeby powiedziała mi, co się dzieje.

Natalio, powiedz tacie, co się stało.

Dobrze.

Pamiętam jej postawę.

Miała ręce wyciągnięte
przed siebie w ten sposób.

Powiedziała: "Mam okres

i ukrywałam to".

Nie wiedziałem, co się dzieje.

Kristine, to niemożliwe.

Kris znalazła skarpetki,

które wkładała sobie
do majtek i wyrzuciła je przez okno.

Kris była przerażona.

Powiedziała: "To nie jest normalne,
w co ja się wpakowałam?".

Więc powiedziałam:
"Musimy dowiedzieć się, ile ona ma lat".

Słyszałam, że miała włosy łonowe,
kiedy po raz pierwszy ją zobaczyli

i że znaleźli w pokoju
ukrytą bieliznę menstruacyjną.

Więc nawet jako laik, a nie lekarz,

powiedziałabym,
że to zdecydowanie nie jest sześciolatka.

Wyobrażam sobie, że jako
rodzice, adoptujący sześciolatkę,

możecie być przerażeni,

widząc, że to nie jest dziecko,
o którym myśleliście.

Więc

dodając dwa do jednego,

po prostu zaczynasz rozumieć,
że to w ogóle nie jest dziecko.

I co dalej?

Wstań.

Dwa miesiące po adopcji,

ponieważ Natalia wymagała operacji
stóp, zaczęliśmy zabierać ją do lekarzy.

Miała ona rzadką formę karłowatości,
dysplazję kręgosłupa.

Na świecie jest około 3400 takich osób.
Wyjaśnili nam to lekarze.

Tak się złożyło,

że lekarz znał inną sześcioletnią
dziewczynkę z dysplazją kręgosłupa,

mieszkającą w Indianie.

Byliśmy oszołomieni.

Będziemy mieli okazję poznać
i nawiązać kontakt z kimś takim jak ona.

Jakie to wspaniałe!

Poznaliśmy tę dziewczynkę

i nie mam lepszego określenia,

niż to, że Natalia była,
w porównaniu z nią, gigantyczna.

THERESE - NATALIA

Miały inną strukturę czaszki.

Natalia miała pełne czoło dorosłego,
kości policzkowe jak dorosły.

Druga dziewczynka
miała nierozwiniętą głowę.

Nie ma możliwości, by ktokolwiek,
kto spojrzy na to zdjęcie powiedział,

że są w tym samym wieku.

Kiedy Natalia ją zobaczyła,
wiedziała, że powinna być jak jej odbicie.

I zdała sobie sprawę, że też to widzimy,

nagle wypełniła policzki powietrzem,

nadmuchała je,
aby jej kości policzkowe się zmiękczyły.

Robiła to.

Dosłownie widzieliśmy,
jak zmienia się jej głowa.

Jak złapana na gorącym uczynku.

Nazywam się Elva Reyes.

Moja córka ma na imię Therese.

Ma dysplazję diastroficzną,
taką samą jak Natalia.

Miałam nadzieję na ich długą przyjaźń,

na to, że będą mogły
dorastać razem i że będzie miała kogoś,

z kim będzie mogła
o wszystkim porozmawiać.

Żeby nie czuła się jedyną osobą

na świecie z taką chorobą.

Powiedz coś więcej o ich zabawach.
Jak to było dorastać z Natalią?

Kiedy spotkaliśmy się, od razu
Natalia wyglądała na swój wiek fizyczny,

była naprawdę dobrze rozwinięta.

Moje pierwsze wrażenie: twoja
twarz nie wygląda jak u małego dziecka.

Nie mogę powiedzieć, że była dorosła,

ale wyglądała
przynajmniej, jak nastolatka.

Mówiła bardzo wyraźnie.

Potrafiła bardzo dobrze prowadzić rozmowę.

Nie miała żadnych problemów.

Byłam pod wrażeniem,
jak posługuje się językiem.

Była mądra, jak na sześciolatkę. Nie wiem.

Nigdy nie byłam w sierocińcu,
nie byłam adoptowana.

Może tam uczą dzieci języka.

Jakie odniosłaś wrażenie,
poznając Natalię?

Mówiła dużo o księżniczkach,

które zasługują na lepsze traktowanie.

Ciągle o nie pytała,

wymieniała swoje ulubione...

Pomyślałam, Therese,
nie musisz ciągle o tym słuchać.

Nie było między nimi więzi.
Nie była życzliwym dzieckiem.

Nie liczyłam na długą przyjaźń.

Jestem Therese i mam czternaście lat.

Miałam sześć lat, gdy poznałam Natalię.

Rzadko mam okazję spotkać
kogoś niepełnosprawnego, takiego jak ja.

Chciałam się z nią zaprzyjaźnić.

Mam wasze zdjęcie,
chciałbym ci je pokazać.

Powiedz, co o nim myślisz.

Zdecydowanie nie wyglądamy jak równolatki.

Ja miałam ten dziecięcy wyraz twarzy,

a ona wyglądała

w pewnym sensie, jak starsza.

Patrząc na to, czy uważasz,

że Natalia wygląda
na tyle lat ile masz teraz?

Myślę, że wygląda
na co najmniej 18, 20 lat.

Zdecydowanie dziwnie jest myśleć,
że bawiłam się z osobą dorosłą,

a nie dzieckiem w swoim wieku,
z którym czułabym się dobrze.

Dziwne jest też to,
że przyjaźniłam się z kimś,

kto udaje swój wiek i że w ogóle to robi.

Ona nie miała sześciu lat.

Nie mieliśmy pojęcia,
z czym mamy do czynienia.

Dla tamtych rodziców wyglądało to tak,

jakby przyprowadzili swoją małą
dziewczynkę na spotkanie z dorosłym.

I nigdy więcej się nie odezwali.

Natalia opowiedziała nam
niewiele o dorastaniu na Ukrainie,

o sierocińcu.

Nie przypominam sobie,
żeby miała jakieś rzeczy z sierocińca,

na przykład ukraińskie zabawki.

Nie wydawało się,
że wie cokolwiek o Ukrainie.

W pewnym momencie
zapytaliśmy ją, jak tam jest?

A ona powiedziała,
że tam zawsze jest lato. To mnie zdziwiło.

Natalio, chcesz nam coś powiedzieć?

Nie pamiętam
fragmentu, którego nie znacie.

- Zapomniałaś ten fragment?
- Tak.

To nic, w porządku.

Adoptowaliśmy Natalię, ponieważ
chcieliśmy pomóc komuś, komu...

brakowało miłości.

Ale za każdym razem, gdy prosiliśmy ją,
żeby opowiedziała o sierocińcu,

o ludziach, których znała, nie mówiła nic.

Zapytaliśmy ją o język ukraiński.

W centrum rekreacyjnym, gdzie mieliśmy
naszą ligę sportową dla dzieci z autyzmem,

jeden z człowiek znał kogoś,
kto urodził się i wychował na Ukrainie.

Pomyśleliśmy, że wspaniale byłoby,

gdyby mogła usłyszeć swój ojczysty
język po raz pierwszy od kilku lat.

Weszła kobieta z Ukrainy.

I zaczęła mówić po ukraińsku.

Przysięgam na wszystkie świętości,

Natalia nigdy w życiu
nie słyszała słowa po ukraińsku.

A była tam prawie pięć lat.

Do nas trafiła, mając sześć.

Było kilka rzeczy, które się nie zgadzały.

Wstaliśmy wcześnie rano...

Natalia nie miała akcentu.

Zbliżamy się do...

Nie znała cyrylicy.
Nie znała ukraińskiego.

Ukrainka zaczęła mówić
do Natalii w swoim języku.

Ani słowa!

Myślę, że wiedziała, że jeśli się odezwie,

zauważymy, że nie zna języka.

Milczała przez cztery dni.

To prawie tak,
jakby wszystko się skończyło,

mała, figlarna twarz dziecka
zniknęła, a teraz mieliśmy złość...

Nie wiedzieliśmy, kim jest,
skąd naprawdę pochodzi.

Z tego co teraz wiem, mieszkała na
Ukrainie od 20 lat

i znalazła drogę ucieczki.

Z tego co wiem,
jest obywatelką amerykańską,

której w jakiś sposób się udało.

Naprawdę nie wiem.

Powiedziałeś mi kilka rzeczy,

- które nie są prawdą.
- Tak.

Relacja między Natalią,
a rodziną szybko się zmieniła.

Brakowało zaufania.

I to narastało.

Więc nas okłamałaś.

Za to będziesz miała kłopoty. Nie kłam.

Natalia miała problemy behawioralne,

co z pewnością musiało
wynikać z traumy adopcyjnej.

Mam na myśli problemy z porzuceniem,

a Natalia została porzucona wiele razy.

Problem dotyczył innej rodziny
w Ameryce, zanim trafiła do nas.

Natalia była z nami od czterech miesięcy.

Wtedy zaczęliśmy
dostrzegać jej ciemną stronę.

Mieliśmy Jeepa Commandera z 2007 roku.
Miał trzy rzędy siedzeń.

Ale Natalia zawsze próbowała
usiąść obok mojego najmłodszego,

sześcioletniego Ethana.

Robiła wszystko, żeby go denerwować.

Celowo czekała,
aż znajdzie się obok niego w aucie,

a potem robiła wszystko,
by oddać na niego mocz.

Wypróżniała się w samochodzie,
wkładała rękę w mocz

i próbowała posmarować nim Ethana.

Natalia często
brudziła różne powierzchnie,

których nie powinna była brudzić.

Dlaczego przeszkadzałaś Ethanowi?

Puszczałam bąki.

Robiłaś to, gdy byłaś z nim w aucie?

Tak wyglądało życie mojego syna.

Wsiadanie do auta było jak wejście
do nawiedzonego domu.

Jeśli jechaliśmy
w jakieś miejsce publiczne,

a ona nawiązała z kimś kontakt
wzrokowy wsiadała do samochodu,

siadała na swoim miejscu, zamykała drzwi.

Gdy tylko ja wsiadałem i wrzucałem bieg,

otwierała drzwi
i wyskakiwała, żeby l inni to widzieli.

Jakby mówiła:
"Jestem bezbronną, małą dziewczynką".

Próbowała robić z siebie ofiarę.

Robiła wszystko, co możliwe,

aby zranić całą rodzinę.

Wtedy była już z nami od pięciu
lub sześciu miesięcy.

Chłopcy mieli wtedy po sześć,
dziewięć i jedenaście lat.

Natalia znajdowała ważne
dla chłopców rzeczy, jak samochodzik.

Ukrywała je, czekała, aż przejdą
przez ulicę, wyrzucała je na ulicę

i upewniała się, że chłopcy to widzą.

Wabiła, żeby wbiegały na jezdnię,
żeby ktoś je przejechał.

Nie potrafię opisać słowami
codziennego horroru,

przez który musieliśmy przechodzić
i z którym musieliśmy żyć.

Na pewno było dużo strachu.

Baliśmy się, że Natalia
faktycznie skrzywdzi jednego z nas.

Kilka tygodni później wróciłem z pracy.

Natalia zabrała noże z kuchni

i schowała je w swoim pokoju pod łóżkiem.

Poszedłem na górę.
Kristine miała duży nóż rzeźniczy.

Natalia chowała je w pokoju.
Chciała nas zaatakować.

Zapytałem ją, czy miała to pod łóżkiem.

Powiedziała: "Tak!"

Pytając, co chciała z tym zrobić,
usłyszałem, że planuje zabić mnie we śnie.

Początkowo Michael i Kristine
nie mówili tego, co wyprawia Natalia,

dopóki ich to nie przerosło.

Wtedy Kristine przyszła,

usiadła na ganku z Wesleyem i Ethanem

i podzieliła się tym,
co się dzieje, płakała.

Była bardzo zdenerwowana,

mówiąc, że Natalia
nie była tym, za kogo ją uważali.

Zapytałam, co ma na myśli?

A ona powiedziała mi o nożach.

Chłopcy to potwierdzili.

Powiedzieli, ze Natalia naprawdę to robi.

W tym momencie odsunęłam się od nich.

Byłam zszokowana, słysząc tę historię.

Poszłam do Grace i powiedziałem, że musimy
znaleźć nowych przyjaciół do zabawy,

bo nie chciałam mieć
nic wspólnego z tą dziewczynką.

Nie chciałam jej więcej widzieć.
Nie była mile widziana w naszym domu.

Nie chciałam,
żeby próbowała zabić moją córkę lub mnie.

Michael powiedział mi tylko,

że bał się,
gdy przechodzili przez to wszystko.

Nieważne,
czy chodziło o to, że bał się tego,

co ona zrobi lub może zrobić,
ale wiedziałam, że się bał.

Oczywiście,
skontaktowaliśmy się z agencją adopcyjną,

gdy pojawiły się te wszystkie problemy.

Nie byli pomocni.

Byłem zagubiony.
Nikt i nigdzie mi nie pomógł.

Przeszliśmy więc przez kilku terapeutów,

próbując znaleźć wskazówki, próbując
postawić właściwą diagnozę.

Wejdź do środka.

To była naprawdę trzecia lub
czwarta terapeutka, do której dotarliśmy,

wydawała się rozumieć, co mówimy.

I wydawało się, że trafia do Natalii.

Odciągnęła Kristine
i mnie na bok i powiedziała,

że wszyscy jesteśmy
w skrajnym niebezpieczeństwie.

W tamtym momencie już to wiedzieliśmy.
Żyliśmy tym.

Nie byliśmy oszołomieni
niebezpieczeństwem, ale samą diagnozą.

Spodziewaliśmy się
poważnych zaburzeń psychicznych,

które były poza jej kontrolą.
Spodziewaliśmy się schizofrenii.

Spodziewaliśmy się,
że powie, że słyszy głosy.

Słyszy rozkazy,
które każą jej robić te rzeczy.

A ona powiedziała nam, że jest socjopatką.

Robi rzeczy, które my uznalibyśmy
za szalone, ale czyni to świadomie.

Wie, co robi. Ma nad tym kontrolę.

To nie jest diagnoza,
która daje nadzieję na jakąś pomoc.

Ona jest socjopatką.

To było pierwsze, co usłyszeliśmy
od lekarza, że jej nie można pomóc.

Miałem 12 lat i wiedziałem,
że na końcu korytarza mieszka ktoś,

kto chce cię skrzywdzić.
To przerażające uczucie.

Zdecydowanie nie czułem się
bezpiecznie w pobliżu Natalii.

Po prostu się bałem.

Pewnej nocy, około drugiej
nad ranem usłyszeliśmy hałas.

Kristine mnie obudziła.

Podskoczyłem i zacząłem się
zastanawiać, skąd dochodzi.

Nie wiedziałem, z którego miejsca.
Poszedłem do pokoju Natalii.

Było ciemno.

Ona stała na środku
pokoju z pustym wyrazem twarzy.

Gdy zapytałem co robi,

powiedziała, że czeka...

- Po co?
- Aż pójdę spać.

To szokujące, usłyszeć,

że adoptowane

dziecko zagrażało
życiu rodzeństwa i rodziców.

To było naprawdę przerażające.

Pewnej nocy spałem spokojnie,
wszystko było w porządku.

Usłyszałem hałas, otworzyłem oczy,

a u stóp łóżka
stała Natalia z nożem w ręku.

Co się dzieje?

Naprawdę coś nam grozi?

Czy mogę umrzeć, czy Kristine może umrzeć?

Czy moim dzieciom grozi śmierć?

Nie miałem pojęcia
co się dzieje w jej głowie.

Zamarłem.

- Zapytałem co tu robi.
- Nic.

Zapytałem dlaczego tu jest,
powiedziała, że nie wie.

I miała to puste spojrzenie.

Nie było w nim żadnych emocji,
żadnych uczuć, po prostu pustka.

Mówiła, że nie wie co tu robi.

Kazałem odłożyć nóż. Tak zrobiła.

Kazałem iść do pokoju. I poszła.

Oczywiście siedziałem przed jej
drzwiami przez resztę nocy,

aby upewnić się, że nie wyjdzie,
i że coś się nie wydarzy.

Gdybym się obudziła
i zobaczyła nad sobą kogoś z nożem,

pewnie bym się przeraziła.

Bałabym się zamknąć oczy, by zasnąć.

Świadomość, że ktoś taki, jak Natalia,

kto próbował zabić rodzinę,

mieszka dwa domy dalej,

była po prostu oszałamiająca.

Myślisz, że znasz wszystkich.
Mieszkasz tu od dawna.

Nie jest tak.
Nie znasz nikogo. Nic nie wiesz.

To przerażające.

Przeszliśmy przez wiele terapii.

Był taki ciężki,

że nie mogłam go podnieść.

Przechodziliśmy przez fazę zaprzeczenia,

próbowaliśmy przekonać siebie,
że nie chciała nas skrzywdzić.

To może wydawać się dziwne,

ale nigdy nie chcieliśmy
oddać jej z powrotem.

Myśleliśmy, że możemy pomóc,
że możemy coś naprawić.

Pewnego ranka otworzyłem oczy,
a Natalia była znów szczęśliwa,

znów chciała być częścią rodziny.

Zapytała w czym może pomoc,
czy może zmyć naczynia.

Kristine się to spodobało,
zaprosiła ją do zmywania.

Natalia weszła na stołek i zaczęła zmywać.

Kristine poszła do pokoju
i zostawiła swój kubek z kawą.

Kiedy wróciła, spróbowała się napić,
ale nagle zaczęła krzyczeć.

Zbiegłem na dół,

zobaczyłem kawę,
którą Kristine próbowała wypić.

Od razu poczuła smak detergentu...

W kawie.

Kristine zapytała dlaczego to zrobiła,

a Natalia odpowiedziała,

że próbowała ją zabić, chciała ją otruć.

Pozostał we mnie ten i strach.

Nie mogę dzielić się z kimś drinkiem,

muszę wciąż mieć go na oku.

Mam zakorzeniony strach

przed otruciem.

Myślę, że tak naprawdę
nie znalazłem sposobu, aby z tym żyć.

Jeśli mam być szczery. Wciąż się staram.

Chyba potrzebuję chwili. Przepraszam.

2012

- Natalio, co robisz?
- Czytam.

Co?

Biblię.

Dlaczego?

Żeby pozbyć się złych myśli.

Jakich myśli?

Żeby krzywdzić ludzi.

Co się dzieje, gdy przychodzą?

Sprawiają, że chcę to robić.

Tekst: Joanna Kessler