All language subtitles for 1968 Człowiek z M3

Nasza opowieść, jest w zasadzie
przeznaczona dla panów.

A licząc się jednak
z faktem, że na sali

znajduje się
również płeć piękna,

autorzy zastrzegają się z góry,
że żadna z was szanowne panie,

nie posłużyła im za model,

który tutaj w pięciu wariantach
będzie demonstrowany.

Są wśród was matki Polki,
Polki sfrustrowane,

Polki zazdrosne
i Polki wierne.

Opowieść jednak
nie was osobiście dotyczy,

ponieważ żadna z was przecież nie
zna bohatera niniejszej przygody.

Oto i on sam.

Chciałoby się powiedzieć
w całej okazałości.

Gdyby poszczególne jej fragmenty
nie były akurat przysłonięte kołdrą,

o takich zwykliśmy mówić,
że całe życie przed nimi,

lecz nie przed
naszym bohaterem.

Przed nim tylko dwie minuty.

Dwie minuty do rozpoczęcia dnia,

który pozornie rozpoczął się
jak wszystkie inne.

A jednak miał być najszczęśliwszym
dniem dla każdego Polaka.

Tego dnia...

O, właśnie się rozpoczął.

Gimnastykowanie,
bez którego jak wiadomo

żaden Polak
obejść się nie może.

Tomek, Tomek.

Mamam, co się stało?

Jak to, co?
Szósta.

Tenis.

Nie dość, że codziennie się
gimnastykuję i jeszcze muszę grać.

Nie narzekaj,
nie narzekaj, synku.

Sport to zdrowie.

Ale salto też zrobię.

Boże! Mleko.

Twój ojciec grał w tenisa, ja gram.
Nie rozumiem, skąd u ciebie te opory.

W porządku, mamo.

I tak wdzięczny wam jestem, żeście
nie uprawiali podnoszenia ciężarów,

albo żeście nie byli grotołazami,

bo bym musiał całe rano
chodzić pod meblami.

Tomek, ona jest strasznie mała.

Kto, mamo?

Ledwie ci do ramienia sięga.

Zobaczy mama, że sobie
kiedyś sprawię czerwoną koszulę,

żeby mamie utrudniać te śledztwa.

Dziś włóż sweterek.

Dobrze, mamo.

Zaraz, zaraz.

A jeżeli mama szuka miodu,
to jest w łazience.

Tomek, a rakieta?

A, dziękuję.

A pamiętaj nie podcinaj bekhendu.

Dzień dobry.

Dzień dobry.
I jeszcze "Stolicę".

Proszę.

Cześć.

Ty grasz, czy jak zwykle?

Nie, jak zwykle.

Serwus.

Cześć.

Pszczółki cię oblazły jakbyś
się miodem wysmarował.

Żebyś wiedział.

Aaa.

A choroba,

skleroza.

Wszystko z tenisa i z margaryny.

Co? Z jakiej margaryny?

A i tak zapomnisz.

Panie doktorze Piechocki.

Do pana telefon.

Pan Starski proszony
do sekretariatu klubu.

Tak. Słucham?

A, mama jak sobie radzi?

Normalka.
Jak zwykle. Tak.

Co? Z kim?

Chwileczkę.

Z Milewskim. Tak.

Nie ja do niego. Tak.

Nie, nie podcinam z bekhendu.

Dziś ani jednej.
Słowo honoru.

Tak. Co?

Nie, nikt mnie nie uderzył.
Osa.

No, co się stało?
Co za pośpiech?

- A miało się coś stać?
- Właśnie się pytam.

- No nic się nie stało. Wsiadaj.
- A co tak wcześnie?

Odwiozę cię do szpitala i wracam.

Z powrotem na tenisa?
Zwariowałeś?

Nie, mam o 9 swoją
sprawę rozwodową.

A, to świetnie.

O przepraszam cię, stary.

A gdzie tu się pchasz.
No zapal, zapal.

A, zapal.

Czuje pani te palce?

Tak.

Czy ja jeszcze długo
będę miała to na twarzy?

A nie wiem, to już nie moja
specjalność. Przyślę pani koleżankę.

Mnie interesują tylko nogi.

Tutaj boli?

Jak pan doktor nie naciska, to nie.

A dlaczego, pani nosi
te ciemne okulary?

Bo mnie strasznie światło razi.

Barbara Lasoń. Jak to się stało,
że pani też ten nos złamała?

A, wkładałam kapelusz.

Był za duży i spadł pani na nos.

Nie, ja go nie wkładałam na głowę.
Ja go wkładałam na półkę.

Półka spadła?

Nie. Ja.

Z półki?

Nie. Z drabiny.

Z drabiny.

No i ma pani teraz nauczkę. Po co
było tak wysoko trzymać kapelusz.

Ale widzi pan,
niektóre leżą na dole,

a niektóre
aż pod samym sufitem.

Prawda.

To pani ma tyle kapeluszy.

Nie, skąd. Ja w ogóle nie uznaję
kapeluszy. To państwowe.

Co?

To państwowe.

Zaraz, zaraz. Czy poza tymi
kapeluszami pani się dobrze czuje?

Tak.

Tylko się martwię,
co w sklepie.

W jakim znów sklepie?

No tam, z kapeluszami,
tam gdzie pracuję.

Spółdzielnia Mieszkaniowa?

Proszę pana, tu przyszło
od państwa zawiadomienie,

że Tomasz Piechocki
otrzymuje mieszkanie.

To jakieś nieporozumienie.

No tak, nazwisko się zgadza.
Owszem.

No dobrze, ale syn miał dostać
mieszkanie dopiero za 2 lata.

To jest jakieś niedopatrzenie,
proszę pana. Ja to jeszcze sprawdzę.

Jak to, dlaczego się denerwuję?

Wszędzie się czyta,
że budownictwo kuleje

a u was nagle
wszystko odwrotnie.

A, Joasiu.

Tak.

Mam do ciebie prośbę. Zajrzyj
łaskawie do tej z nosem.

Lasoń.
Wybierałam się do niej.

Wciąż czeka, że usłyszy
od ciebie wreszcie co innego.

A...

Stary,

jesteś moim przyjacielem?

Sam mam tylko 200 zet.

Nie, nie o to chodzi.

Chciałbym klucz. Wiesz?

Znowu?

A co, nie możesz?

Klucz, klucz. Przecież ta ostatnia
miała swoje mieszkanie.

Ale ją należy traktować,
jako przedostatnią.

Znaczy się ostatnia
bez mieszkania.

Nie, ma mieszkanie,
ale w Falenicy.

Wejść!

Moje uszanowanie.

A, pan Łukaszczyk.

Jak się czujemy?

Dziękuję. Możliwie.

A to proszę. Jak zwykle
zamiast kwiatków.

Dziękuję panu.

Proszę.
A dziękuję, ja już dostałem.

Proszę.

A teraz proszę to łaskawie
doręczyć pani doktor Joannie.

Dziękuję i dodam, że to specjalnie
od Urzędu Stanu Cywilnego.

No to co? Zobaczymy
jak wygląda kolanko.

Proszę bardzo.

Ale utrafił pan z tym kluczem
w gust doktora.

Naprawdę?

Ot, taka sobie
dłubanina wieczorami.

Da pan nóżkę.

Halo. A witam
panią, witam.

Tomasz jest, tylko jest
w tej chwili zajęty, z pacjentem.

Rozluźnić.

Co pani mówi?

Kiedy?

Tomasz, masz mieszkanie.

O dziękuję ci stary, wiedziałem,
że jesteś fajny kolega.

Luźno.

Oczywiście, że przekażę.

Może tak, o.

Do widzenia pani.

Spółdzielni podziękuj,
nie mnie.

Twoje mieszkanie jest gotowe.

Twoje własne. Rozumiesz?
Mama dzwoniła. Masz mieszkanie.

Mam mieszkanie!

Co ci jest?
Nic. Dostałem mieszkanie.

A i cieszysz się.

No to w porządku.

Uuu, tu jest czekanie
na dwie godziny. Wracamy.

No dobrze. To niech
mama idzie, a ja zaczekam.

Dobrze.

No, ale po, co mama ma czekać?

Kto ci powiedział,
że ja będę czekać.

No jak, wszystko w porządku?

No tak.

Czy ta pani stała przed panem?

Nie wiem proszę pani.

Czy jest tu jakiś
lekarz w poczekalni?

Ja jestem.
Może pan pozwoli.

Właśnie mówiłam panu, że
twój ojciec i pan prezes Spółdzielni

byli razem
w powstaniu na Mokotowie.

Na Żoliborzu.

Tak, tak, to znaczy
najpierw na Żoliborzu,

potem przedarli się na Mokotów.

Pan inżynier ma
mieszkanie numer 62.

Doktór.

Czyli dwa pokoje z kuchnią?

Tak. Dwa pokoje z kuchnią.
A zatem pan inżynier...

Doktór.

Pan doktór ma M-3.

W tym M-3 będzie mieszkał pan doktór
Piechocki Tomasz i kto jeszcze?

Ja, ja będę mieszkał.

Pan doktór sam nie wystarcza.

W jakim sensie?

To znaczy, na ile
ja sam wystarczam?

Na M-1, słowem na kawalerkę.

Trudno, biorę M-1.

To rzeczywiście trudno, bo
nie posiadamy w tym bloku kawalerek.

- Trzeba by trochę zaczekać.
- No widzisz, poczekasz.

Jak długo?

No, ze 3 - 4 lata.

A nie, to wykluczone.
Biorę to M-3.

A niestety, M-3 może zająć
co najmniej dwie osoby.

A może szanowna pani
zechciałaby zamieszkać.

Nie, nie, nie.
Mama ma doskonałe mieszkanie,

to w ogóle nie wchodzi w rachubę.

Uprzedzaliśmy wszystkich.
Przepraszam.

Tomek.

Gdzie to się podziało?
Gdzie to się podziało.

Ale niech pan doktór
nie popada w rozpacz.

Ma pan przed sobą
cały miesiąc czasu.

Jak to miesiąc? Na co?

Cały miesiąc, ażeby znaleźć drugą
osobę w ogóle, wpadło do głowy tak.

Co mi do głowy wpadło.

Przepraszam.

Żeby pan doktór wstąpił w związek
małżeński, to byłoby najprostsze.

Ale najgorsze.
To nie wchodzi w rachubę.

Po co pan sugeruje
synowi takie rozwiązanie.

Ale to są idiotyczne pomysły.

Już ja to inaczej załatwię.
Zadzwonię do prezesa

i prezes na pewno
zrobi dla mnie wyjątek.

Obawiam się, że prezes
pani nic nie pomoże.

Są to rygorystycznie przestrzegane
warunki przez kwaterunek.

Zupełnie od nas niezależne.

Żenię się.

Ale, po co Tomeczku?

Ja chcę mieć to M-3.

Dzwoniła do mnie
pańska matka, kolego.

Mówiła mi o pańskich zamiarach.

No cóż, bardzo je pochwalam.

Może nie w tak szalonym
tempie jak sugeruje pańska matka.

Ale to właśnie o to tempo
chodzi, panie profesorze.

Może nie w ciągu miesiąca.

Może w ciągu najbliższego półrocza.

Trzeba się porozumieć
z drugą stroną.

To, to już jakoś załatwię,
panie profesorze.

A zgoda ministerstwa?

Jak to zgoda ministerstwa?

A cóż pan sobie wyobraża? Siądzie
pan w pociąg i pojedzie do Moskwy?

Do Mo-Moskwy?

Powiedziałem pana mamie,
że profesor Kolanow

i jego doświadczenia w schorzeniach
poreumatycznych tkanki kostnej,

bardzo by pańskiej pracy
doktorskiej pomogły.

Ale, czy pan będzie mógł wyjechać
natychmiast, jak mama sądzi,

to druga sprawa.

Pańska matka twierdzi,
że wszystko załatwi.

Boje się, że jej się to nie uda.

A ja się boję, że się jej właśnie uda.

Na razie proszę,
trochę sobie przeczytać.

Nie, nie ten ostatni
numer "Lancetu".

Profesor Kolanow opublikował tam
pracę o reakcji szpiku kostnego

pod wpływem substancji rtęciowych.
Powinien pan się z tym zapoznać.

Tak jest, przeczytam.

- A, ma pan ten numer.
- Nie.

Więc po co pan głupio
odpowiada, że pan przeczyta?

Niech pan wpadnie do mnie później,
do domu, to dam panu ten numer.

Uważam pana za dobrego lekarza

i chcę żeby napisał pan
tę prace doktorską.

Będę się starał.

Lekarz, który chce wstąpić
na drogę naukową

nie może sobie niczym
innym głowy zawracać.

- Tak jest.
- A zwłaszcza kobietami.

Ja wszystko widzę i wiem,
że Joanna nie daje wam spokoju.

Już ja jej to sam wyklaruję.

Dzieci, kawiarnie, brydże,

towarzyskie spotkania,

wszystko to pochłania
niepotrzebnie czas.

Domem lekarza powinien być szpital.

16 lat mieszkałem w szpitalu

i dopiero, kiedy dostałem katedrę
ożeniłem się dla świętego spokoju.

Lekarz wtedy nie myśli o chorym,

tylko skąd wytrzasnąć
100 złotych na kosmetyczkę.

Tak, tak.

Wszystko to razem odrywa
człowieka od literatury fachowej,

której jest mnóstwo.
Zgadza się pan ze mną?

Tak jest, panie profesorze.

Potrzebuję lekarzy,
a nie żywicieli rodzin.

16 lat mieszkałem w szpitalu.

A tak, to już mówiłem.

Sądzę, że zrozumieliśmy się,
kolego Piechocki.

Tak jest, panie profesorze.

O widzi mama, już się
wszyscy sprowadzają.

Co to był w ogóle za pomysł
z tym Kolanowym.

Jak mama mogła w takiej chwili
wysyłać mnie do Moskwy?

Mama po prostu nie chce, zdaje
się, żebym dostał to mieszkanie?

Ja nie chcę? No wiesz.
A kto załatwiał sprawy z prezesem?

A że nie wyszło.

Te dwa okna na dziewiątym
widzi mama. To moje.

Przepraszam pana bardzo,
czy pan jest tutaj dozorcą?

Tomek!

Panie kolego, potrzymaj
no pan na chwileczkę.

Dzieciak zamknął się
w łazience, muszę go wypuścić.

Ostrożnie panie z ta lampą. Panie
uważaj pan, bo to lampa teściowej.

No wyżej, wyżej.

Dziękuję bardzo panu gospodarzowi
domu, że był pan tak uprzejmy

i zgodził się pokazać
mi to mieszkanie.

Mój syn jest lekarzem.

Gdyby pan kiedyś
zachorował to...

A...

Miejsce na szafę.

Co to wywaliło?

Pchaj się pan z tym do góry.

No, co jest z tym tapczanem?

To nie jest mój tapczan.

To po, co pan go trzyma?

Mogę nie trzymać.

Weź no pan dzieciaka na chwileczkę.

I to wszystko działa?

Dlaczego trzyma pan to dziecko?

To nie jest moje dziecko.

Właśnie, bo to moje.

Mamo!

Tomek!

Mamo!

Tomek, gdzie jesteś!

Tu jestem.

Tomek. Dziecko moje.

Aut set i mecz.

- Jaki aut, proszę pani...
- Powiedziałam.

Ale skasowana piłka. Nie.

No jak tak można.
Mamo to było metr przed linią.

Cicho, nie wtrącaj się.

To jest ten dyrektor od mieszkań.

Za ten jeden metr
ty dostaniesz swoje 40.

Zaraz, zaraz,
nie przesuwaj tak nerwowo.

- Może ta, co?
- A kto to?

- No co, nie poznajesz?
- A, Mika.

Mówiłeś swego czasu,
że taka śmieszna.

Tak, ale małżeństwo
to nic śmiesznego.

Słuchaj, stary, czy ty naprawdę
musisz się ożenić?

Niestety muszę.

Rozmawiała mama z tym
dyrektorem, nie ma innego wyjścia.

Jak tak się nagle zakochać?

Chwileczkę.
Zakochać się, czy ożenić?

Najpierw zakochać, a potem ożenić.
Nie chcę być całkiem cyniczny.

Obawiam się, że będziesz musiał
najpierw ożenić, a potem zakochać.

Czasu jest cholernie mało.

Na miesiąc wcześniej
trzeba zgłosić ślub.

Słuchaj, stary. Pogadaj ty
z tym naszym Łukaszczykiem,

z Urzędu Stanu Cywilnego,
niech ci zarezerwuje termin.

Może.

Co, zdjęcia przeglądamy?

Ano przeglądamy.

Czy to Barbara Lasoń?

Barbara, tak.

Ciekawy przypadek.

Był pan wczoraj u mnie
po ten numer "Lancetu"?

Nie, jeszcze nie.

To czym się pan wobec tego zajmuje?

Właśnie tym.

Więc niech pan przyjdzie
dzisiaj. Dam go panu.

Podyskutujemy po przeczytaniu.

Tak jest, panie profesorze.

Podyskutujemy po przeczytaniu.

Łatwo powiedzieć po przeczytaniu,
gdybym ja chociaż znał angielski.

Już mnie pan sobie obejrzał?

Czy zastałem pana profesora?

Nie.

Ja miałem dzisiaj przyjść.

Skoro miał pan przyjść to, proszę.

Proszę.

Zechce pan tu spocząć.

Słucham?

Tak, owszem.

Jest właśnie.

Dobrze, powiem mu.

No dobrze.
Dobrze, dobrze. Pa.

Ojciec przeprasza, nie będzie mógł
przyjść, wyjeżdża właśnie do Krakowa.

Prosił żebym panu dała...

Zapomniałam już, co.

To chodzi o taki numer
pisma "Lancet".

To niech pan sobie znajdzie.

Dlaczego pan nie odbiera
tego telefonu?

Halo.

Znalazł pan już to pismo?

Nie, nie, nie.
Ciągle jeszcze szukam.

Tak, ale jak znajdę to zadzwonię
do pani, albo wyślę depeszę.

Co się stało?
Dlaczego pan tak zamilkł?

Bo właśnie widzę, że
bez pani nie dam sobie rady.

Wiedziałam, że tak się skończy.
Już idę.

Co to ma być?

A, to marcowy numer "Lancetu".

Nie przypuszczałem,
że profesor ma córkę.

On sam tego dobrze nie wie.

Widzi pan,
porozumiewamy się telefonicznie.

Po pierwsze,
w ogóle nie chciał mieć dzieci,

bo to mu przeszkadza
w pracy naukowej.

Po drugie, jak się już urodziłam
okazało się, że nie jestem chłopcem.

A po trzecie, nie jestem lekarzem.

O, to jest chyba pana numer.

A tak, rzeczywiście.

Dziękuję pani.

Już?

Już, już.

A jednak ma pan ochotę
ze mną porozmawiać.

No, owszem.

To dlaczego, pan nie jest
szczery? Po co te pozory?

Napije się pan czegoś?

Napiję się.

Czy ja tam mogę przyjść?

- Zapraszałam przecież pana.
- To idę.

Naturalnie to biała farba?

Najprawdziwsze mleko.

Nie lubi pan mleka?
A może woli pan kawę?

Oj tak.

Proszę bardzo.

Proszę.

Chodź...

na prawdziwą kawę.

Tylko się przebiorę.

Proszę się nie krępować.
Przecież pan jest lekarzem.

Kobiety rozbierają się przy panu.

Jeżeli się pan wstydzi,
to niech się pan odwróci.

O czym pan myśli?

Proszę?

No teraz to ja już nie bardzo wiem,
czy my wychodzimy, czy zostajemy.

Jak to, przecież pan mnie
sam zaprosił na kawę.

A wie pan, chociaż jak mam na imię?

Nie, nie wiem.

Agnieszka.
Podoba się panu?

Co?

Imię.

A imię.

Piękne.

Boże, dlaczego pan nie jest szczery?

Pan się boi mojego ojca.

Pan chce zrobić karierę,

a pan wie, że on na pewnym
punkcie jest zwariowany.

Wszyscy są jednakowi.

Jak na moich obrazach.

Dlatego tak maluję.

W tym jest filozofia mojej rozpaczy
nad ludźmi, którzy są jednakowi.

Zgadza się pan ze mną?

Nie, ani trochę.

Znów pan nie jest szczery.

Nie, nie, nie!
Niech pani tego nie robi.

Co z panem?
Kapelusza mi nie wolno włożyć?

Dawno już do tego doszłam.

Ludzie biegają we wszystkich
kierunkach jak mrówki.

Niby tacy różni,
a w gruncie rzeczy tacy sami.

Niech pan spojrzy.

Jak na moich obrazach.

Skąd to się bierze?

No właśnie.

Czego oni szukają?

Chyba tylko słów, żeby
oszukiwać siebie i innych.

Cały świat kłamie.

Nikt panu nie powie prawdy.

Co, myśli pani? Zaraz pani powiem.
Przepraszam bardzo.

Strasznie panią przepraszam.

Co pan kupił?

Dostałem nowe
mieszkanie, melduję się.

- Można?
- Nie, nie, to taki drobiazg.

- Ale ja chcę zobaczyć.
- Kiedy naprawdę nie ma sensu.

- Ale ja chcę zobaczyć.
- Ale to się nie nadaje.

Bardzo ładny.

Niechżesz pani da spokój.

Właściwie, dlaczego się pan wstydzi?

Nabył pan rzecz
estetyczną, pożyteczną.

Czy nigdy nie
pozbędziemy się obłudy?

Ładne pan ma mieszkanie?

M-3.

No to chodźmy.
Zainstalujemy ten nabytek.

Chodźmy.
No chodźmy.

Gdzie?

No do pana.
Do mieszkania.

Do mnie?

Kiedy się pan właściwie urodził?

Czy nie w tamtym
stuleciu przypadkiem.

Harcerzyk.

Właściwie to ja nie mam
żadnego mieszkania.

A, bardzo oryginalne.

Kupuje pan urządzenia sanitarne.

Teraz będzie pan dookoła
obudowywał mieszkanie.

A ja myślałam, że się pan
krępuje mnie zaprosić do siebie.

Że jest
pan taki romantyczny.

Może.

- Romantyk?
- Właśnie.

Jeżeli jeszcze pan powie żebyśmy
poszli na spacer do Łazienek,

to ja się natychmiast
w panu zakocham.

Zaryzykuję.

No i co teraz?

Pewnie pan powie,
że mamy ładną pogodę.

Nie. Dlaczego?

Więc, że nareszcie sami?

Nie.

W takim razie,
że jestem inna niż wszystkie.

Nie.

No coś pan przecież
musi powiedzieć.

Ciągle ta obłuda?

Nigdy pan nie będzie szczery?

Dobrze, będę.

W takim razie na
co pan ma ochotę.

Mam ochotę wziąć
panią w ramiona.

To już lepiej.
A na co jeszcze?

Jak dziecko.
Jak nieznośne dziecko.

Za udawanie.
Za filozofie. Za tatusia.

No.

Przepraszam.

To ja przepraszam.

Gdzie państwo to dostali?

- A to tam naprzeciwko Metropolii.
- Dziękuję.

To z importu.

No patrz na nich.

Proszę niech pan zaczeka.

No to pa.

Pa.

No to cześć.

To do jutra.

Do jutra.

A pismo?

Pismo?

A, pismo.

- Guzik.
- O, jaki śliczny.

Ale trzeba przyszyć.

A, to w tamtym pokoju,
pod lustrem znajdziesz igłę i nitkę.

Agusiu, już nie trzeba spać.
Trzeba guziczek przyszyć.

Guziczek.

Dobrze, przyszyj sobie.

Ojciec zwariuje,
jak się dowie o tym,

ale będzie szczęśliwy,
bo się mnie pozbędzie z domu.

O jejku.

A może ty jesteś głodny?

Oj tak.

A, to idź i zrób nam jajecznicę.

Mama?

No nareszcie Tomek.

Jak się robi jajecznicę?

I tylko tyle masz
matce do powiedzenia?

A skąd ty właściwie dzwonisz?

Od profesora.
Jak się robi jajecznicę?

Cały czas siedziałeś u profesora?

Niezupełnie siedziałem.

Jak się robi jajecznicę?

Ty mi wczoraj syneczku
obiecałeś ćwiczyć bekhend.

Będziesz ćwiczyć bekhend?

Będę.

Bekhend.

Tomek, co ty tam wyprawiasz?
Demolujesz kuchnię?

Tomeczku, kochasz mnie?

Owszem.

Bekhend.

Tomek, co to znaczy M-3?
Że będziemy mieli 3 pokoje?

Nie, nie, raczej nie.

Tomek, ty wychodzisz?

Szczoteczka, zapomniałem
szczoteczki do zębów.

Nie mogę tak
śniadania bez szczoteczki.

Słucham?

Panowie nie podejmowaliby
tak pochopnej decyzji.

Proszę wejść w położenie doktora.

Człowiek szukający wyjścia
przed zbyt troskliwą opieką

nie może uznać za ratunek,
opieki tej brak całkowity.

Poza tym za szybko to poszło.

Wszak on też kiedyś
może wyjechać do Krakowa.

Czy ma później
przyglądać się własnej patelni,

czy aby nikt inny
nie smażył na niej jajecznicy?

A więc dlaczego się waha?
A, zapomniał pan krawata.

Spiszmy i to na straty skoro
stracony został cały dzień

i zostało ich tylko 28.

Szefie, pan czegoś nie zapomniał?

Tak, krawata.

A to?

O.

A to pan.

Do szpitala.

Tak, trzeba jeszcze ćwiczyć.

Odstawimy już antybiotyki, siostro.

Ile dni będę jeszcze
w tym gipsie panie doktorze?

Ile dni?

Ile dni, ile dni?

28 dni.

Przepraszam panie doktorze,
zaraz guzik się panu oderwie.

Nie oderwie.

No jak się pani w ogóle czuje?

Dziękuję dobrze.
A pan?

O, ja fatalnie.

To może ja wstanę,
a pan się położy.

Powiem pani w tajemnicy.

Nie mam zaufania
do tutejszych lekarzy.

Panie profesorze.

Kolego Piechocki,
pan był wczoraj u mnie?

Tak jest, panie profesorze.

No i jak poszło?

Interesujący materiał.

Mam nadzieję, że pan wyciągnął
z tego dla siebie odpowiednie wnioski.

Oj tak, tak, panie profesorze.

Aha. Niech pan poradzi Mietkowi,
żeby się z tym zapoznał.

Z całego serca poradzę.

Idziemy.

O właśnie wchodzi.

Telefon do ciebie.
Mama dzwoni.

Mieciu, stary prosi, żebyś poszedł
do niego jakiś artykuł przeczytać.

Co za a artykuł?

Profesora Kolanowa
w piśmie "Lancet".

- Halo słucham. Mama?
- Synuś przynieś mi elenium.

Po tej jajecznicy
jestem cała w nerwach.

A kiedy? Co robisz po szpitalu?

Znowu oglądać mieszkanie?

No dobrze. Więc właśnie naprzeciw
tego domu masz tę aptekę.

Proszę?
Elenium pro...

Recepta.

Receptę proszę.

To nie dla mnie,
dla mamusi.

Widzę, że przez
głupi przypadek

dostałem się na medycynę,
a nie na farmację.

Ja odwrotnie.

Sześć złotych.

Słowem rozminęliśmy się.

A może to jeszcze
da się naprawić?

Jak?

Kiedy pani magister
kończy nocny dyżur?

Jutro.

Więc jutro będę czekał.

Musiał by pan bardzo długo czekać.

Przecież pracownicy służby zdrowia
obsługiwani są poza kolejnością.

Tak, jeśli potrzebują lekarstw,
a nie farmaceutów.

Dobranoc, doktorze.

Nieczęsto zdarzają nam się odkrycia,

że w aptece prócz aspiryny
można dostać żonę.

Nie dziwmy się więc bohaterowi,
że dokonawszy tego spostrzeżenia

natychmiast przystąpił do działania.

Natychmiast, bo zostało
mu już tylko 26 dni.

Pani Kasiu, tego cinkum sulfurikum
ma być 5, czy 1,5?

Może pani przyjdzie zobaczyć,
bo nie mogę odczytać.

To pańska recepta?

Tak, tak, to tego pana.

Panie magistrze,
dostałem receptę.

Facet...

Ale to powinno być karalne.

Karalne, karalne.

Plama.

Opowieść nasza nie służy obserwacji
metod podrywania pięknych dziewcząt,

lecz jedynie głębokiej analizie,

która mianowicie z tych
dziewcząt nadaje się na żonę.

Nie będziemy się, więc
zajmować stanem wstępnym

lecz okresem w którym
zwykle padają już rozstrzygnięcia.

A czas najwyższy.
Jako, że upłynęło dni 10,

do objęcia mieszkania
pozostało ich li tylko 19.

- O, co za spotkanie.
- Cześć.

Świetnie wyglądasz.

Ty również.

Nasz Tomcio ogromnie się zmienił.
Taki elegancki. Parasol, wąsik.

Jak szczoteczka do zębów.

No jak tam twoje M-3?

Właśnie już jest.

- Cześć.
- O, gdzieś to załatwił?

W aptece.

O Jagienko

ty jedyna

Ty dziewczyno

moja.

Dobrze niech się spełni noc

Czy śmierć przedwczesna
na mnie czeka

Czy minie mnie

śmiertelny strzał

Bo miłość dozgonną

Nadzieją płonną

dziś zwodzi cię.

Dziś zwodzi cię.

Dawniej nie znosiłeś oper.

Do wszystkiego się
można przyzwyczaić.

Wygodnie ci tak, pić z wąsami?

Kasia lubi wąsy.

Ciekawa jestem, co profesor na to,
że masz zamiar się ożenić?

Nie wiem, ale muszę
mieć to mieszkanie.

Ależ załatwię ci
to mieszkanie i bez tego.

Będę miała już niedługo
numer tego telefonu.

Wiesz, wczoraj grałam w tenisa
z pewnym wpływowym panem.

On jeszcze jeździł
z twoim ojcem na zające.

Nie będę szedł mamo
do mieszkania po trupach.

Po jakich znów trupach?

Tych zajęcy,
które ojciec strzelał.

Dziękuję.

Proszę cię, daj mi elenium
niech się uspokoję.

Nie mam w domu.
Muszę Kasię poprosić.

Mówię ci, że ona cię
jeszcze kiedy otruje.

Ma każdą truciznę pod ręką.

Ciekawa jestem bardzo co się
stało z jej pierwszym mężem?

Żyje, żyje. Pa.

Guziczki - trzy?

Trzy.

Jak zwykle.

A dlaczego te kieszenie
takie skośne?

A bo to pani Szarlotta
takie lubi.

A ja bym wolał proste.

Proszę?

Proste.

Proszę?

Kieszenie proste.

Pan szanowny strasznie
cicho mówi.

O co ci chodzi, Tomaszu?

Kieszenie będą skośne.
Nie podoba ci się?

A tak, skośne.

Edziu, pan Budelski dzwoni,
pyta kiedy ma miarę.

Przepraszam.

Może podejdziesz do telefonu?

Coś mi obiecałeś.

A, że będę palił fajkę.

No, ale ty także mi coś obiecałaś.

Tak, ale ty jeszcze nie jesteś
taki jak sobie wymarzyłam.

Jak to nie jestem?

A parasol, a fajka, te wąsy,
a jeszcze teraz te skośne kieszenie.

Mucha.

Gdzie?

Koniecznie musi być mucha.

Mucha?

No dobrze.

A wtedy?

Zobaczymy.

Za tydzień proszę do przymiarki.

Więc kiedy?

No słyszałeś przecież,
że za tydzień.

Dopiero?

No widocznie pan Zocha
wcześniej nie może.

A co ma do tego pan Zocha?

A, mówi pan za tydzień.

Mamo, mama nie wie
przypadkiem gdzie jest fajka ojca?

Fajka? A po co ci?

Do palenia. Będę palił fajkę,
bo lubię. Mam ochotę.

Oj mamo, mama mi znowu dała
swoją bluzkę zamiast koszuli.

Wiesz, rozmawiałam z tym
dyrektorem departamentu.

Rzeczywiście
te przepisy mieszkaniowe

- są bardzo rygorystyczne.
- Widzi mama?

Nie, nic się nie martw,
znalazłam dojście do tego pana.

- Mamo.
- Jak tylko, będę miała

numer jego telefonu,
wszystko będzie w porządku.

Mamo, proszę mnie
jutro zbudzić o siódmej.

Idziesz na tenis?

Czy mój ciemny garnitur
jest wyprasowany?

A po co ci ciemny garnitur?

No przecież na ślub muszę
iść w ciemnym garniturze.

Pa.

Można składać życzenia.

No...

Z całego serca.

Tomek.

Szkoda. Dobry chirurg
się z ciebie zapowiadal.

Kasiu.

Pójdę złożyć im kondolencje.

Kasiu.

Błagam, niech go
pan ratuje, profesorze.

Czy to ta?

No jak?

Co?

Nie taka.
Miała być w grochy.

Tak.

Dobrze. Już ja się tym zajmę.

Kto pani składał tę kostkę?

Chyba pani nie zaprzeczy,
że miała złamaną nogę?

Rzeczywiście.
W Zakopanym na nartach.

A jak się pan profesor
poznał na tej nodze?

Na ładnej nodze każdy się pozna.

Niech pani wpadnie
do mnie do szpitala.

Obejrzymy sobie
dokładnie tę nogę.

Chodź.

Słucham?

Dobry wieczór.
Pani magister sama na dyżurze?

Nie ma jakiegoś mężczyzny?

Jak to mężczyzny?

No, bo chciałem, chciałem.
A zresztą dam sobie radę. Dobranoc.

Chodź,

coś ci pokażę.

Widzisz?

Tam w górze te dwa okna na
9 piętrze, to nasze

już niedługo.

Cóż jednak mówić o objęciu
przyszłego mieszkania,

kiedy nie można
objąć przyszłej żony.

Nie bądźmy jednak niecierpliwi.

Pomni, że nie tak dawno nie
odpowiadało nam zbyt szybkie tempo.

Trzeba być konsekwentnym.

Nie garb się tak,
bo ci fajka wypadnie.

Nie wypadnie.

O w tym miejscu moglibyśmy
właśćiwie wycofać się dyskretnie,

gdyż wszystko wskazuje na to,

że rano nasz bohater
mógłby już smażyć jajecznicę.

Jeżeli oczywiście coś takiego
jak patelnia znajduje się w aptece.

Gdyby...

Tomaszu,
na oknie stoi moja torebka.

Wyjmij grzebień
i podaj go proszę.

I dziewczyno ma.

Wiesz dobrze niech się spełni noc.

Nadziejo płonną

dziś zwodzisz mnie.

Katarzyno!

Słucham.

Ten pan na zdjęciach w torebce,
to może twój mąż?

Tak, albo co?

Oho, coś nam się zdaje, że
nasz bohater wygrzebał z torebki

właściwy sens
zamierzeń pani magister,

która chciała w nim widzieć
wciąż tylko tego pana z fotografii.

A czy aż takiej
ceny jest warte M-3.

Co ty tam robisz, Tomaszu?

Szczoteczka, zapomniałem
szczoteczki do zębów.

Śmieszne, ale nie mogę potem
rano bez szczoteczki.

Co takiego?

No wreszcie jest mężczyzna.
Proszę pana, ja chciałem kupić...

Ja już tu nie pracuję.

Tomek, co to rzuciłeś fajkę?

No widzisz, jaki ja jestem niestały.

A jak twoje M-3?

No, niestety bez zmian.

Duża to powierzchnia?

36 metrów.

A Sobieski spod trójki ma 39.

Własnościowe?

Pourazowe.
Nieprzytomny, człowieku.

Tomek, jeśli trzeba,
to chętnie ci pomogę.

Dziękuję, Joasiu.

Dzień dobry.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.

Pan wie, że to jeszcze 13 dni?

Tak.

Tak, tylko 13 dni.

13 dni.

Co, noga już nie boli?

Owszem, boli.

Boli?

- Dobrze.
- Nie ta.

Ta, na której pan siedzi.

A ta. Przepraszam.

Panie doktorze, mogę coś powiedzieć?

Tak.

Bez wąsów jednak lepiej.

Pa, mamo.

Tomeczku rakieta.

A rakieta, byłbym zapomniał.

- A co mama też dziś gra?
- Tak.

A normalnie mama gra po południu.
Dlaczego dziś tak wcześnie?

Przez to twoje M-3.

Ten dyrektor od metrażu
grywa tylko rano.

Dzień dobry.

- Co pan?
- Nie, nie, nie, dzisiaj nie.

A dziś nie.
Przepraszam.

Co to znaczy, dziś nie.

Że dzisiaj nie biorę "Szpilek".

Ale o rakietę mi chodzi.
W nosie mam "Szpilki".

Ciszej, jeszcze ktoś usłyszy.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.

No jak tam ,panie Henryku,
Tomasz robi postępy?

No niebywale. Zwłaszcza dzisiaj.
Rakietę przyniósł.

W torbie. Normalnie.

Tomku, rusz się,
jesteś przecież lekarzem.

Tak boli?

Trochę.

Co, chrupnęło coś?

Jakby chrupnęło,
to by było słychać.

Panią boli tu.
Rozumiesz.

A tu, boli?

Przecież to Marta
skręciła nogę, nie ja.

Ano, właśnie dlatego badam
tę zdrową, żeby uniknąć bólu.

Czy pan czasami nie przesadza?

Mój syn jest ortopedą.

A, a może by...

Lepiej żeby pan Henryk
panią zbadał.

- Bardzo chętnie.
- Nie, nie, nie.

No, zdaje się, że znalazłem.

- Proszę objąć mnie za szyję.
- Co, przemieszczenie?

- Tak. Coś w tym rodzaju.
- Ał.

Delikatnie.

No, mamy tylko 12 dni.

Znaczy, niegrania w tenisa.

No i widzi pan. Ja już nie mam siły.
Teraz wszystko zacznie się od nowa.

I rzeczywiście.

Ale my naturalnie
nie zgadzamy się z panią Piechocką,

bo pamiętamy, że bohaterowi
naszemu pozostało tylko dni 12.

Dotąd wszystkie
jego starania kulały.

To prawda, że kuleje
i nowa kandydatka.

Lecz od czegoż nasz bohater
posiada specjalność ortopedii.

Zastosował zatem terapię,
być może z punktu widzenia medycyny

nieco przyśpieszoną
lecz z punktu widzenia

spółdzielczości mieszkaniowej
absolutnie konieczną.

Tomek, gdzie byłeś
dzisiaj w nocy?

A miałem nocny dyżur.

A kto to była ta kobieta,
która odbierała telefon?

Pewnie salowa.

Salowe są stare,
a to był młody głos.

Może jakaś pielęgniarka.

A, to teraz się okazuje,
że to pielęgniarka. Tak?

Nic się nie okazuje.
Tak przypuszczam.

Ładna?

Dzień dobry.

Kto to?

Znajoma.

Wszystkim swoim dziewczynom
dajesz te same prezenty?

Nie rozumiem,
co masz na myśli.

Wisiorki.

No więc jak, ładna?

Kto, ta znajoma?
Przecież sama widziałaś.

Nie o tą pytam. O pielęgniarkę.
O jaką znowu pielęgniarkę?

Ta, która odbierała telefon.

Ja nawet nie wiem,
która mogła odbierać.

Nie wiesz? Dobrze wiesz.
Ładna?

Ładna.

A może bardzo ładna?

Bardzo ładna.

Marta, no.

To już druga.

A skąd.
Żona mojego przyjaciela.

Poproszę kawę.

Czyli mężatki też podrywasz.

Nie wtedy jeszcze była panną.

Kiedy?

Nim została żoną
mojego przyjaciela.

Potem to już była mężatką.

Przestań się na nią gapić,
bo natychmiast stąd wyjdę.

Ja się na nikogo nie gapię.
Rozglądam się za kelnerką.

Podoba ci się?

Nie, nie podoba mi się,
bo mi nie daje kawy.

Kiedy będziesz miał
następny dyżur?

Zaraz sprawdzę.

Pojutrze.

Pokaż mi swój kalendarzyk.

Jeszcze nigdy nie pokazywałeś
mi swojego kalendarzyka.

A kto to jest Ela?

To jest moja kuzynka.

Kuzynka...

A to, co za numer?

No szybko.
Jakie teraz kłamstwo wymyślisz?

No przecież
to jest twój numer, Marto.

Mój?
A jak. Eż ty.

No w porządku.

Ale dlaczego nie ma
przy nim imienia?

Proszę cię zapisz.

Nawiasem mówiąc, pytałem
kiedyś o twój numer w informacji

i powiedzieli mi,
że jest zastrzeżony.

Możliwe.

Myślałem, że to jest numer twojego
byłego męża czy przyjaciela?

Tylko proszę cię nie rób mi scen
zazdrości. To obrzydliwa cecha.

Proszę?

Proszę cię oddaj to tej pani
skoro ci się tak podoba.

Jakiej nowej pani?
Nawet jej nie znam.

Nie znasz?
Nikogo nie znasz.

Nie ukłonisz się?

Marto, to nie jest
breloczek ode mnie.

Ja ci daję na to słowo honoru.

- Nie znasz tej pani?
- Nie.

Powiedzmy, że ci wierzę.

Tomek, nie
poznajesz znajomych?

A cześć.

Zazdrość jest cechą
niską, twierdzą moraliści.

Lecz lud, który
nie gorzej zna się na życiu

twierdzi zazdrosna
to znaczy kocha.

I dlatego nasz bohater decyduje się
na realizację innego przysłowia.

Jak sobie pościelesz,
no i tak dalej.

Tomek! Znów przyszło pismo
ze Spółdzielni Mieszkaniowej.

"W związku
z przydzieleniem mieszkania

inżynierowi T. Piechockiemu..."
Co oni z tym inżynierem?

Niech mama to wyrzuci.
A dokąd ty to wynosisz?

- Nic. Obiecałem pożyczyć.
- A Zosi?

Z tego widać, że z Martą już koniec.

Nie mamo, przeciwnie,
dopiero początek.

Jakiej znów Zosi?

A telefonowała tu jakaś Zocha
i mówiła, że masz być jutro o 16.

A, chyba telefonował.

Nie będziesz we mnie chyba
wmawiać, że Zocha, to mężczyzna.

Nie. Krawiec mamo.

Nie wiem, ale cały
czas mówiła szeptem,

jakby chodziło
o jakąś tajemnicę.

Co ty sobie właściwie szyjesz?

Nic. Garnitur wieczorowy.

Daj sobie z tym spokój.
No nie myśl o żadnym ślubie.

Mówię ci niedługo będę już
miała ten numer telefonu.

Patrz, będziemy mieli
własną aptekę.

No, to za nasze własne,
nowe mieszkanie.

Nie, jeszcze troszkę zostało.

Właściwie to jesteśmy
tu jeszcze nielegalnie.

Teraz to już tylko kwestia
kilku papierków.

Tak, to już tylko
kilka papierków.

Tych różnych
kwestionariuszy, formularzy.

Dozorca?

Nie, nie, chyba nie. Obiecałem
oddać klucz przed jedenastą.

Agent,
PZU.

Ubezpieczamy nowych lokatorów.

I ciemno tu jakoś, proszę pana.
Może przejdziemy do drugiego pokoju.

PZU.

- Pan jest głównym lokatorem.
- No pewnym sensie.

Ubezpieczenie dobrowolne dotyczy
ruchomości domowych,

od kradzieży z włamaniem, rabunku,
ognia, szkód wodociągowych itd.

Na jaką sumę mamy pisać polisę?

Rabunek jak pan widzi
nam na razie nie grozi.

- A może się pan napije.
- Najuprzejmiej. Dziękuję.

Wie pan. W zasadzie my tu
jeszcze nie bardzo mieszkamy.

PZU nie wnika, czy
ubezpieczający się korzysta stale,

czy wyrywkowo z zajmowanego
przez siebie lokalu.

Dostatecznym dla nas dowodem są
jedynie drzwi zaopatrzone w zamek.

- Nie przesadzaj z tym szampanem.
- Czego u państwa nie widzę.

Mianowicie a:
zatrzaskowy typu "Ale".

B:
Zdrowie państwa.

Oto moja kartka.
Prospekt. Proszę.

Dokładny adres, telefony,
prywatny i służbowy.

Uszanowanie. Kłaniam się.
Wszystkiego najlepszego.

O żesz.

- Co to jest?
- Tabliczka pana inżyniera.

Ja nie zamawiałem żadnej tabliczki.

Robimy dla wszystkich według
listy ze Spółdzielni.

Ale tu jest błąd.
Ja nie jestem żaden inżynier.

Przerobi się.

Nie potrzebuję tabliczki.

Tomek, zamów tę tabliczkę.

Psia kość.

To jak ma być?

Doktor T. Piechocki.

Jak mówisz?

T. i M. Piechoccy.

Dwie dychy zadatku.

PZU wypiło.

Czy nie można by się jakoś
ubezpieczyć od PZU.

Wszystko przez to światło.
Widać z ulicy.

To zgaś.

To zdrowie M. i T. Piechockich.

Kto tam?

Sąsiadka z góry. Proszę pana,
to jest nowe budownictwo.

Wszystko słychać.
Dziecko mi pan obudzi,

jakieś strzały,
nie wiadomo co, proszę pana.

Co to jest? No.

- Nie całuj mnie z taką złością.
- Co?

Prz- prz- przestań mnie
całować z taką złością.

- Widzisz, to przez ciebie.
- Tak.

Jeszcze sobie nie poszła
,a ty tak wrzeszczysz.

Och.

Przepraszam bardzo,
już nie będziemy.

Przepraszam bardzo,
że niepokoję,

ale dozorca wspomniał,
że jest pan lekarzem.

Jesteśmy sąsiadami z dołu.
Mój mąż dostał gorączki.

Wie pan te nowe mieszkania.
Brak telefonu.

Nie niepokoiłabym
pana w innej sytuacji.

Tak, ale może troszeczkę później.

- Ale przyjdzie pan na pewno?
- Tak, tak.

Dziękuję bardzo.

Nigdzie nie pójdziesz.

Będę musiał wyjść.

Nie, nigdzie nie pójdziesz.

Ale zrozum, Martuniu, to jest mój
obowiązek. Tam człowiek jest chory.

Nikt tam nie jest chory.
Ty po prostu wpadłeś jej w oko.

Tak.

Nie.

- Może powiesz, że ci się nie podoba?
- Marta...

Tomasz, jeżeli tam pójdziesz,
więcej mnie nie zobaczysz.

Dobrze, Martuniu, nigdzie
nie idę na razie. Nigdzie.

Panie doktorze!

Przepraszam.

Przyszłam po pana, bo myślałam,
że pan nie może do nas trafić.

Tak. Już idę.

Dobrze. Sam
dokonałeś wyboru.

Proszę. Spokój.

Właściwie to nie jest moja
specjalność. Ja jestem ortopedą.

Proszę bardzo.

Gdzie chory?

Tutaj.

Dobry wieczór panu.

Cześć.

Zobaczymy.

A, psia kość.

Co panu dolega?

Mnie? Nic.

A jaka temperatura?

37,2.

No, kochana, przecież to
nie jest żadna temperatura.

- Ale pan go nie zna.
- No przecież nie można...

No i co pan na to?

Ja? Na zdrowie.

44.

No.

44.

Nic panu nie jest.
Ma pan normalny katar.

To może pan łaskawie
zabierze to cielę.

On się słucha tylko mojej żony.

Proszę pani.

Poszła po ciasteczka.

A ja muszę przejść.

No pieseczek, śliczna
malutka wiewióreczka.

Niech pan zabierze to bydlę.

Piesku, proszę zrobić
przejście. Słyszysz?

Do budy!
Bo cię ugryzę.

Będę prostował te drzwi
bez względu na konsekwencje.

Marta!

Zawracamy.

Pojedziemy za tym panem
w szarym garniturze.

Który?

Ten, który podnosi rękę.

Poznaję.

A, to pan. Może pan
w kierunku Kredytowej?

Wsiadaj pan.

Dziękuję.

Ale spotkanie, co?

Tak. Znowu mi pan każe
całą noc czekać, tak?

Zupełnie mi wtedy
z głowy wyleciało.

Wie pan. Chłop
żywemu nie przepuści.

A, nigdy nie wiadomo, co
przed panem, co za panem.

Dziewczyna, rozumie pan.

Całą noc przez pana
nawet oka nie zmrużyłem.

Pan myśli, że ja zmrużyłem.

Ech te kobietki, kobietki.

O, tutaj mnie pan może
pan wysadzi. Dobra?

Dziękuję bardzo.
Do widzenia.

Dziękuję.

Dzień dobry.
Mąż w domu?

- Gdzie on jest?
- O kogo pani chodzi?

Proszę, co za tempo.

- Marta.
- Ledwo tu wpadłeś i już. Tak?

- Ale skąd ty o tym wiesz?
- Męża nie ma, ale ja jestem.

Już ja ją urządzę,
rozumiesz?

Marta, zostaw,
kategorycznie zabraniam.

Jeszcze jeden taki cios i koniec.
Definitywny koniec.

Koniec.

Dziękuję.

A co pan tu właściwie robi?

A co się tu właściwie stało?

Tu nie ma żadnych tajemnic.
Może pan mówić głośno.

A kto to jest ta pani?

- Moja żona.
- A, żona.

A, proszę widzisz.

Świetnie, ładnie, pięknie.

Na szczęście, że
nie jesteś moim mężem.

Zabraniam kategorycznie takiego
dewastowania mojej garderoby!

Kto to właściwie był?

Nie mam zielonego pojęcia.

Poproszę jakieś spodnie.
Czuję się tak skrępowany wobec pani.

Spodnie, moje spodnie.

Moje nowiutkie spodnie.

Spodnie, moje nowiutkie spodnie!

Edziu, ty mówisz.

Panie doktorze,
on odzyskał głos.

Poproszę spodnie,
jakiekolwiek spodnie.

O Boże. Teraz to przeszło
na pana doktora.

Co ci jest, Tomeczku?

A nic.

Co, zerwałeś z nią?

Wielkie nieporozumienie.

Widzisz, mówiłam.
Trzeba było mnie słuchać.

Skąd w ogóle
wytrzasnąłeś tę Agnieszkę?

Kto ci wynalazł Kasię?
I kto cię pchnął do tej Marty?

Kto? Mama.

Ja, no wiesz...

A kto miał pomysł z tym Kolanowem?

Kto mi kazał iść
do apteki po elenium?

Kto mi kazał badać
nogę Marcie, co?

No dobrze, co innego noga,
co innego cała Marta.

A nie ma to już żadnego
znaczenia. Zostały tylko 3 dni.

Nie martw się, syneczku.
Ja mam dla ciebie niespodziankę.

Wyobraź sobie, że nareszcie
zdobyłam ten numer.

Oczywiście okazało się, że
to numer prywatny i do tego...

- To jest rachunek z pralni.
- Co?

...i do tego zastrzeżony. O jest.

I teraz trzeba tylko
znaleźć jakieś dojście.

O nie będzie to łatwe,
ale znasz mnie przecież.

- Skąd mama ma ten telefon?
- To długa hist...

Co to za spodnie?

Ale czyj to telefon, mamo?

- Samego?
- Nie, z żoną.

Zdaje się, że mogłem tam zadzwonić.

- Tomeczku, masz jakieś dojście?
- Miałem.

No, brawo.

Świetnie.

Już za trzy dni
będzie po wszystkim.

Niestety, za trzy dni
będzie po wszystkim.

A skąd pani wie?

Sam pan mi
przecież obiecał.

Ja? A no tak.
Oczywiście.

Za trzy dni
będzie po wszystkim.

- Panie doktorze, pan profesor prosi.
- Przepraszam.

Paznakomtis. Eto koliega
o kotorym gawarili.

Ma pan szczęście,
kolego Piechocki,

profesor Kolanow, w drodze
z Kongresu Genewskiego

zatrzymał się w Warszawie.

- Mówiłem mu o pańskich projektach.
- Piechocki.

Oczeń rad. Prijezrzajtie
k nam po rabotu w miestie.

Andrej Stanisławowicz gawarił
szto wy sczytali maju stratiu.

Czytał. Czytał.

No i kak?
Wy samyj sagłasnyj.

Tak. Znaczy się da.

Da.

Ale.

Ale. Znaczit wy nie
wa wsiom sagłasnyj.

Ja ze wsiom, ale. Zaraz ja nie
wiem jak to powiedzieć po rosyjsku.

A co pan chciał powiedzieć?

Profesorze, parasol?

Parasol? Zontik.

Zontik. Nie panimajet.

A pri czom dzieś Zontek.

Wy możet być nie maju
stać czitali a sinoptika.

Wy czitacie pa ruski?

Nie. Niet.

Nie?

Kakim obrazom
wy praczitali maju statiu?

Pa anglijskij.
W żurnale "Lancet".

And how do you like it?

Da, da.

Teraz pójdziemy na obiad.

Jutro lecimy do Krakowa,

a w poniedziałek pokażę panu
parę interesujących przypadków.

Może tę Barbarę Lasoń...

- Pójdziemy.
- A eta?

A, oczeń interesnyj słuczaj.

Dziękuję.

- Chodim.
- Spasiba.

Kraków oczeń wam panrawitsa.

No tak. Tylko ja
zostałem na lodzie.

Ale czy to musiała
być prawdziwa żona?

Co to znaczy czy prawdziwa?

To należało ożenić się
z kimś tylko chwilowo.

Każdy żeni się
tylko chwilowo.

Ale można było po prostu
zawrzeć umowę.

Żenimy się, ja dostaję
mieszkanie, potem się rozchodzimy.

Mieszkanie zostaje,
żona odchodzi,

jesteśmy w zgodzie z przepisami
i z własnym sumieniem.

Do tego potrzebna jest
tzw. równa babka.

Można by porozmawiać.

Ostrożnie, ona kogoś jeszcze ma.

Ale ja się w niej nie kocham.

Dajcie spokój.

- Nie zawracaj głowy.
- Ale nie. Dajcie spokój.

- Proszę.
- Nie wygłupiaj się.

To twoja ostatnia szansa,
mamy tylko 3 dni.

Joanno, chciałem
cię o coś zapytać.

Kiedy ty jedziesz do tej Bułgarii?

Pojutrze.

Mamy do ciebie
koleżeńską prośbę.

Oj mamo, to jest zwyczajna
koleżeńska przysługa.

Tak.

Umówiliśmy się.
Biorę rozwód, bierzemy ślub

i jak tylko dostanę to mieszkanie
to występujemy o rozwód.

To może ja się od razu
porozumiem z adwokatem?

Zadzwoniłabym
do mecenasa Trzcińskiego.

On z twoim ojcem
był razem w oflagu.

- No dobrze.
- Co?

- Zadzwonić?
- Niech mama zadzwoni.

Nie, nie, niech mam się
wstrzyma, chociaż pół godziny.

Nie można w końcu przed
ślubem występować o rozwód.

No pa.

Ten alarmowy, to pan dozorca.

Wyłączył, bo ciągle
dzwoniłem dla draki.

Halo!

Halo! Halo!

Na dziś szkołę mam już
z głowy. Ja tę windę znam.

Halo!

Tomku!

To moja mama!

Tomeczku, to ty!

Mamo, mama niech
natychmiast idzie do dozorcy,

albo zadzwoni po konserwatora.

Mama mnie słyszy?

Słyszę, słyszę syneczku.
Już to załatwiam.

Trzynastego,
każda strata jest prosta.

Która godzina?

Akurat matma się skończyła.

Chyba ją zaraz naprawią!

Byleby nie przed przyrodą.

Gra pan w bitwę morską?

Bardzo mi przykro, panie doktorze,
ale nie mogę dłużej czekać.

Mamy już ponad godzinę spóźnienia.

Kolega tak nie postępuje.
Nie mówiąc już o narzeczonej.

No, no, różnie bywa.

No dobrze.
Poczekamy jeszcze 10 minut.

C4, C5, C6.

Paf, paf, paf!

Krążownik.

Zatopiony.

D4, D5, D6.

Tomeczku.

Paf, paf, paf!

A, ha, ha, ha, ha.

No tak. W dniu,
w którym zawiodła winda,

zawiodła również
i ostatnia szansa.

Co tu ukrywać.
Stan beznadziejny.

Pan doktor mimo
najszczerszych wysiłków

zmarnował cały miesiąc
ofiarowany mu przez USC.

Miesiąc, który wraz z nadziejami
na M-3 upływa już jutro.

Proszę.

Można?

Dobry wieczór.
Przyniosłam kwiaty.

Tak, proszę bardzo
niech pani tam położy.

- Komu mam oddać jutro?
- Ale kwiaty są dla pana.

Od kogo?

Ode mnie.

Chciałam panu bardzo
podziękować za opiekę.

Proszę bardzo.

Ale ja pani nie znam.

Ja leżałam u pana.

Przepraszam, ale ja chyba
pani nigdy nie widziałem.

Widział mnie pan
codziennie przez miesiąc.

Proszę mi pokazać nogę.

Lasoń.

Barbara.

No, to jutro wypisujemy
panią. Tak?

Narzeczony się
pewnie ucieszy.

Nie ucieszy się,
bo już z nim zerwałam.

- To cała pana kolacja?
- No.

Może ja panu coś zrobię?
Może jajecznicę.

Nie, ale niech się pani nie...

A pani umie robić
jajecznicę?

No, właściwie,
co z tym narzeczonym?

Och nie mam do niego siły.

Ciągle mi robi
awantury o byle co.

Bo stale miał jakieś pretensje.

O to, że nie jestem tajemnicza,
albo o to, że nie mam kompleksów.

A czy wszyscy muszą mieć
kompleksy? Nie rozumiem.

A sam jest nudny.

Ciągle tylko do opery i do opery.
I mnie ze sobą ciągnie.

Istnieją przecież jakieś
inne rozrywki poza operą.

O Boże, ile tego jest.
Kto to wszystko ma zjeść?

Może pani mi
teraz trochę pomoże?

Dobrze.

Smacznego.

Tak, słucham.
Tak, to ja.

Słucham?
Nie. Tak. Jem pyszną kolację.

Nie, nie kładę się spać,
bo jestem na nocnym dyżurze.

Muszę zajmować się pacjentką.
Pacjentami.

No dobra.
Pa. Całuję.

Żona?

A pani bywa zazdrosna?

Nie. Chyba nie.

Doktorze Piechocki,
tylko bez wahań.

Pani Basiu.

Przed panem ostatnia
okazja zdobycia M-3.

Pani Basiu, czy pani kiedyś
obcięła komuś krawat?

Po co tak niszczyć krawat?

- Basiu. Pani Basiu.
- Co pan robi?

Badam tętno.

W obu rękach na raz?

Tak, to najnowsza metoda.

Bada się w obu rękach, a potem
szybko dzieli się przez dwa.

Czy mogę pani
podziękować za te kwiatki?

Można?

Można.

Dziękuję.

Poproszę świadków.

Gratuluję.

A, pan doktor usłuchał
mojej rady.

Winszuję, winszuję,
dużo szczęścia.

A winszuje przede wszystkim
pięknego mieszkania,

bo to w małżeństwie
najważniejsze.

Proszę.

Czy możemy prosić o klucz?

Klucz? Do czego klucz?
Do czego?

Do mojego, do naszego M-3.
Numer 62.

Czy pan doktór nie dostał
zawiadomienia o pomyłce?

Wysłaliśmy przecież
do pana doktora list.

To jest mieszkanie inżyniera
Tadeusza Piechockiego.

Inżyniera?

Pan inżynier już się
tam wprowadził.

Tadeusza.

Tadeusza, Piechockiego.
Omyłka.

Do widzenia.

Do widzenia panu.

W takim razie ja zaraz zadzwonię
do tego mecenasa.

Nie, nie, nie, niech mama nie
dzwoni. Ja nie chcę rozwodu.

Nie rozumiem.

Synuś, no palnąłeś to głupstwo,
bo chodziło o M-3.

No, ale teraz nie rozumiem.

- Nie chodzi tylko o M-3.
- A o co?

Niech mama zgadnie.

Tak. Teraz, kiedy mi głowa
pęka on mi zagadki zadaje.

Hej!

Więc to tutaj?

No. Za dwa lata
tutaj będzie nasze M-3.

Za dwa lata?
Już tak prędko?

Ej, panowie!
Co jest?

Nam się spieszy,
a panowie piwko?

Wariat, czy zakochany?

A ty jak myślisz,
co to jest?

Rakieta.
Wracam z tenisa.

Nie podoba ci się?

Zarówno w rakiecie
tenisowej, jak i w życiu

nie należy przeciągać struny.

Sami państwo widzą bohater nasz
pod wpływem tej ostatniej wiadomości

zupełnie znieruchomiał i być może
pomyślał, że to już koniec.

I rzeczywiście.

Napisy dla Telewizji Polsat:
DUBBFILM

Redakcja: Rafał Kwietniewski
Poprawki: Johnny