All language subtitles for Savage Man Savage Beast (1975) DUTCH

Mijn naam is Matteo, en ik ben hier in
Patagonië geboren. Net zoals deze herten.

Ik ben een jager, en jaag op herten.
Ik dood ze om te kunnen leven.

Nee, ik wil de natuur niet uit balans
brengen. Ik wil het milieu niet vernietigen.

Ik wil enkel deze doden.

"De laatste kreten van de Savanne"

Moet ik me nu verontschuldigen?
Waarom? Het hert is dood, dat is alles.

Er is een gezegde dat zegt:
"Iets is altijd stervende,

en iets wordt altijd geboren".

Kijk, de dag wordt geboren.

Een ballon werd in de lucht gelaten, en voert
een boodschap van vrede mee met de wind.

Het is zonsondergang op
een lentedag in Cape Cod.

Jonge mensen komen van overal voor deze
actie ter verdediging van natuur en dier.

In de zonsondergang,
naakt en gewikkeld in plastiek of papier.

De jeugd van Cape Cod
zijn een laatste uitdrukking

van een neo-romantische
terugkeer naar natuur.

Maar de natuur is
gewelddadig; hij trekt niet alleen

geweld aan, maar verspreid het ook,
om te kunnen overleven.

Maar deze jongeren mensen willen niet
langer doden, maar eerder beschermen.

Ze willen liefhebben,
zonder dominant te zijn.

Meer dieren,
geen wapens.

Ja, in de natuur is geweld verplicht,

en zij die beslissen om in leven te
blijven zonder te doden of te domineren,

zijn verplicht om te leven in de
beschermende schaduw van het bos.

Een Orang-oetang bijvoorbeeld is verlegen,
en toont zich niet al te graag in het licht.

Het luipaard daarentegen is zelfzeker,
en er is geen ontkomen aan voor de aap.

Het luipaard is nog jong,
en houdt van spelen.

Maar dit is een doodstrijd,
en het gevolg ervan is onvermijdbaar.

De handleiding zegt dat de anaconda
zich graag voedt met kleine aapjes.

Maar een geschreven blad is één ding,
de realiteit iets anders.

We zijn in Reo-Muini in de Amazone,
en deze aap is niet bepaald klein.

Maar de anaconda is
gigantisch; bijna 6 meter lang.

Wat we hier zien gebeurt
elke dag bij honderden

aapjes,
maar deze wil zijn lot niet aanvaarden.

Zijn handjes grijpen wanhopig naar de
vaste grond op aarde, waar er leven is.

Onder hun lage wenkbrauwen,
hebben de Australische aboriginals

dezelfde blik in hun ogen als
Matteo; de hertenjager uit Patagonië.

Het is de blik van alle jagers. De mens
die oog in oog komt te staan met de dood.

Overal ter wereld is het dezelfde
blik. De ogen die erop uit zijn te doden.

Om te overleven, voor de sport,
of om een andere reden.

Een kangoeroe neerhalen met een speer,
is een buitengewone opdracht,

maar een vleermuis neerhalen met
een boemerang, lijkt haast onmogelijk.

Deze reuzenvleermuis heeft een
vleugellengte van ongeveer 1 meter.

Hun oren hebben een supersonische kracht,

dat het geluid van een
object dat in hun buurt komt,

kan ontwijken in enkele
honderdsten van seconden.

En zelfs een doelwit met zulke
reactie snelheid, is niet onsterfelijk.

De Aboriginals van Queensland,
gebruiken een boemerang;

een wapen waarvan de
slaag kansen onvoorspelbaar zijn.

Op deze manier jagen is zeer ecologisch,
daar er geen kogels zijn om te verspillen.

En het witte vlees van de vleermuis smaakt
zelfs heerlijker dan dat van een konijn.

De grantgazelle en de Australische
buffel zijn veel sneller dan de mens.

Maar deze dieren kunnen
hun lot niet ontlopen

wanneer ze in de buurt
komen van een speer.

Het grote voordeel van de mens tegenover
het dier, is dat hij sociaal jaagt in groep.

Hier gaan ze zo ver tot de
weerstand van het dier verzwakt,

wanneer het in volle angst
zijn noodlot tegemoet ziet.

De mens bezorgt de dieren angst,
en vaak gaan

ze eerder dood door de shock,
dan door de speer.

Dit kan gebeuren met
de koedoe's in Ethiopië.

Evenals met de elanden met hun gigantische
hoorns, en de reuze olifanten in de Congo.

Maar weet de mens dat ze de dieren
angst bezorgt? Misschien zelfs niet.

Want vreemd genoeg dat
wanneer de mens dieren doodt,

droomt hij ook over
geliefd te worden door hen.

Zoals in de oude mythe van Eden.

Mensen zijn niet enkel
tevreden door dingen te doen,

ze willen ook dat hun
acties een betekenis hebben.

Ze nemen geen genoegen
met enkel bloed te zuigen van

een antilope,
ze willen dat het een religieus recht is.

Hoe kunnen ze zich anders
verschillend voelen tegenover

andere dieren,
als het enkel op instinct belust?

Hier wordt bijvoorbeeld religie gebruikt,
om de jacht te rechtvaardigen.

Het koken ervan, moet een hoogwaardige
religieuze betekenis hebben voor hen.

De jager die zijn prooi onder ogen ziet,
is ook religieus.

Deze Australische aboriginals
geloven dat de zielen

van de doden,
gereïncarneerd worden in dieren.

En om de ziel klaar te
stomen voor een tweede dood,

bestrooien ze de karkassen met zand,
om de her-begrafenis in te lijven.

De jacht is heilig, en het betekent
meer dan enkel het doen ervan.

In de symboliek hiervan ligt de
menselijke illusie van de superioriteit.

Dieren jagen enkel
om hun honger te stillen.

Dit zijn de overblijfselen
van een mens. Zijn

vlees verscheurd en
opgegeten door andere mensen.

De datum is 25 januari 1975.
Het is het regenseizoen in Burundi.

Drie lijken. Twee nog vers,
en één rot, zijn ontdekt in Ghamo.

De trieste overblijfselen
van een kannibalen-ritueel.

Er werd een hakmes gebruikt om hun
kop en vlees van hun lichaam te hakken.

Het mes was doordrenkt met bloed.

Dit waren mannen van de Niami-stam. Ze
stierven natuurlijk, en werden dan opgegeten.

Vraag hen van welke stam ze zijn.

De chef van het district
ondervraagt deze twee

gearresteerden. Het zijn
broers: Kano en Naru Kabila.

De overledenen waren hun
familieleden. Één ervan was hun vader.

Waarom deden ze het?
Omdat de traditie dat eist.

Om de jacht-skills van de doden te eren,
moeten hun relatieven hen opeten.

Hier in Burundi is ritueel
kannibalisme zodanig verspreid,

dat dit jaar de regering
genoodzaakt was om de

straf te verstrengen van
gevangenis naar doodstraf.

De grond is bezaaid
met menselijke resten van

rituelen die doorheen
de tijd uitgevoerd werden.

Kano en Naru zullen opgehangen worden,
en ze zullen nooit begrijpen waarom.

Volgens de traditie deden ze
tenslotte enkel maar hun plicht.

Jammer genoeg wisten ze
niets af van de nieuwe wet,

en die straft diegenen
die de oude wet nastreven.

Elk jaar in het begin van
het grote jachtseizoen,

vieren de Kuru-krijgers een mythisch
ritueel rond vruchtbaarheid en hernieuwing.

De wind blaast onophoudelijk
over deze heuvels,

en de jagers die
getrouwd en ouder dan 26

moeten zijn,
boren in de aarde met hun speren.

Iedereen boort een gat in de grasplek,

en ze gaan tot onder het mos,
om de stenen eronder te kunnen bereiken.

Dat voor hen het hart
van de aarde betekent.

De Kuru's geloven dat ze de aarde vruchtbaar
maken door er hun sperma in te lossen.

Eens de grond zwanger is, zal de aarde
hen dieren schenken waarop ze kunnen jagen.

Diegene die ze aanbidden
noemen ze "Mayama".

Zij is de dochter van de aarde en de mens,
en moet

voordat ze gedood wordt,
eerst bevrucht worden.

Bij het zwanger maken van de aarde,
hoort uiterste concentratie.

Op het moment van het orgasme,
moeten deze mannen

denken aan het dier
waarop ze zullen jagen.

We mogen nooit vergeten dat jagen
heilig is en dat deze mensen ervoor leven.

Het zou vreemd zijn als
dat niet zo was. Wetende

dat de mens alles waarvan
hij houdt als heilig ziet.

Rambouillet in Frankrijk.

Elk jaar vindt hier een jacht plaats,
die al zo lang

bestaat sinds de eerste mensen
in het land kwamen wonen.

Om die reden lijkt de ceremonie meer op een
Heidens ritueel, dan op een sport gebeuren.

Ze offeren een deel van
hun oogst aan de Goden,

zodat zij hen gedurende
het jaar zouden bijstaan.

Maar hun oogst heeft ook het
excuus dat hun leven ervanaf hangt.

We eren Sint Hubertus, onze beschermheer.

Het is ook gebruikelijk
dat ze voor de jacht eerst

verzamelen in de kapel,
zodat de Goden hen kunnen bijstaan.

We loven de honden, de paarden,
en alle andere dieren die eraan deelnemen.

We erkennen de zegening.

Iedereen jaagt mee achter de herten. Honden,
katten, aristocratische dames en heren...

Zelfs de patroonheilige. Het hert heeft
nog een kans om zichzelf te redden.

Omdat hij volgens de traditie
enkel kan gedood worden bij daglicht.

Als hij zich in leven kan houden
tot zonsondergang, is hij veilig.

Er is een soort competitie tussen de jager,
het hert, en de tijdsduur van de zon.

Mijn God... en dit noemen ze eerlijk... ?

Deze vreemde toeschouwers, zijn
leden van de "Wilde Vossen Vereniging".

Je kan ze vergelijken met de
Scarlet Pimpernel's van de bossen.

Ze vechten ervoor om vossen
een mooiere toekomst te bieden.

Ze hebben ons vandaag
op 22 april 1975 beloofd om

een voorbeeld te tonen van hun methoden.

De eerste methode is één
van psychische betekenis.

Ze helpen de serveerders op traditionele
wijze de drankjes rond te dragen.

Er werd ons gezegd dat deze
drankjes een laxeermiddel bevatten.

Dat zelfs zou werken bij een
paard van middelbare grootte.

Geleid door professor
Ladislaw Volkisch; een

Poolse professor uit de
Regenboogschool in Londen.

Deze vossenliefhebbers
hebben zich verspreid

op het traject,
dat ze op voorhand goed kennen.

De volgende stap, is gebruik maken van
de honden hun ruikvermogen en hormonen.

Deze combinatie is onweerstaanbaar,
en werd

uitgevonden door de
verleidelijke Samantha :

Een Afghaanse trut, die enorm
zelfzeker en opgewonden is op dit moment.

In plaats van de sporen van de vossen te
volgen, spreken de honden de vrouwen meer aan.

Bij de start van de jacht,
troepen de jagers

samen en wachten op
het geluid van de hoorn.

Die zal het signaal geven
dat de vos in zicht is.

Terwijl de jagers zich niet kunnen verbergen
van de wantrouwige ogen van de bewoners,

gaat de jachtleider voorop,
op zoek naar de prooi.

Kom, we gaan je tenuetje afdoen.

Ziezo, braaf zijn kleine meid.

De vos daarentegen is in zijn normale doen,
in andere woorden: hij loopt weg.

Het kan hem niet veel schelen.

De honden zullen hem ontwijken,
en achter Samantha lopen.

De chemische en fysiologische
methode werd laatst

gebruikt in 1971,
omdat er een lokale boer gewond werd.

Desondanks lieten de
boer en vele nobele vrouwen

zich toch vaak genoeg
zien op het terrein.

Ze voerden actie tegen de
"Wilde Vossen Vereniging".

Deze heer is de anderen kwijtgeraakt.
Misschien is hij wat verward?

De meeste jagers komen terecht
in het midden van een snelweg.

De dag eindigde met
een ongeluk tussen een

paard en een auto,
gelukkig zonder slachtoffers.

De "Wilde Vossen Vereniging"
heeft weer toegeslagen.

Ze praten stil en half in het donker,
net zoals in de kerk.

En zoals in een kerk,
zijn hier op de vloer en muur

opgezette dieren te zien,
verworven uit de jacht.

Dit is een jachtclub in Peru.

De vossen-verdedigers hebben
gelijk dat ze zich blijven verzetten.

De voorbije 20 jaar zijn honderden
dieren met uitsterven bedreigd.

Maar het is verkeerd om alle
schuld bij de jagers te leggen.

Overbevolking en
industrialisering zijn

grotendeels verantwoordelijk
voor deze apocalypse.

Échte jagers spreken meer en meer
over populatiebeheer, dan over doden.

Ze hebben het uiterste
respect voor hun jachtverleden,

en doen dit omdat de dieren
anders eeuwig verloren zijn.

Uitgestorven.

Uitgestorven.

Uitgestorven.

Overleefd!

Hier is hij: de condor.
Maar ook hij is met uitsterven bedreigd.

Hij is familie van de gier,
maar zijn soort is aan het verdwijnen.

Deze dieren zijn zoals antiek. Hoe
zeldzamer ze zijn, hoe hoger hun waarde.

Hier in Argentinië vangen
professionele condor jagers hen levend,

om ze te verkopen aan een dierentuin,
om hen te vrijwaren van uitsterving.

Zo is het, senior.

Hier vangen we jou, en overhandigen
je aan agenten in een dierentuin.

Daar heeft hij een goed leven.
Het leven van een koning.

Kijk. Zie je het!

Dat is schapenvlees.

Het is zo zout dat hij
meer en meer dorst krijgt.

Hoe meer hij eet, hoe meer hij drinkt.

Tot hij zo vol zit met vlees en water,

dat hij bijna niet meer vooruit kan.

Maar kijk nou...

"Armadillo", het equivalent van het Spaanse
woord "Armado", wat "beschermd" betekent.

Deze werkwijze past de
familie Dasi Podida toe.

Loop niet weg! Wij zullen
je redden! Je bent in gevaar!

Loop niet weg! We gaan je redden!

We zullen voor hem gaan lopen.

Waarom loop je weg, stommerd?

We brengen je naar een leuke dierentuin.
Stop en luister naar ons! Wacht!

Wacht!

We geven je een nieuwe thuis.

Pak hem!

Laat hem niet ontglippen! Pak hem!

Deze kinderen hadden later spijt van
wat ze deden, maar toen was het al te laat.

Ze proberen de dieren te redden,
die ze vroeger koelbloedig afmaakten.

Met dezelfde ideologie die ze
vroeger gebruikten bij hun jachtpartijen,

dragen ze nu bij aan
wetenschappelijke jachttochten

om de bewoners van de
Savanne veilig te stellen.

Ze proberen iets te manipuleren wat
hoogstwaarschijnlijk niet vermeden dan worden.

Ze proberen zeer zeldzame
dieren te laten voortplanten.

Zoals de beer uit Alaska,
of de witte neushoorn uit Oost-Afrika.

De olifant uit de Appabolta.
Een ellendige wanhoopspoging.

Proberen de zeeolifant; de "Meronga
Leonina" te redden, is al even ellendig.

Ook andere dieren worden gevangen
en getransporteerd naar jachtgebieden.

Zoals het nu zo goed als
onbestaande Argentijnse hert.

De laatste vaststellingen rapporteren
maar 18 mannetjes en 32 vrouwtjes.

Ze worden rond touwen gespannen, zodat ze
constant in de gaten kunnen gehouden worden.

Anderen worden beschoten
met morfine-kogels.

Eens ze in slaap zijn,
is het makkelijk om ze te vervoeren.

Het gebruik van een onschadelijk
sedatief in plaats van een dodelijke kogel,

toont aan dat het zelfs vandaag
onmogelijk is om een relatie

op te bouwen met dieren,
louter gebaseerd op vertrouwen.

Hoogstwaarschijnlijk heeft
zulke relatie zelfs nooit bestaan.

Sommigen van deze dieren die onder
druk gered worden, zijn ook gechipt.

Kleine chips zijn onder hun huid ingeplant,
zodat de bewakers hen kunnen volgen.

Daar bovenop worden ze vaak
gelabeld met tags ter identificatie.

Kijk nou eens hoe schattig.

Neem de foto!

Dus alles is in orde nu.
Het aard's paradijs is net zoals vroeger.

Beter in feite, omdat de verwende,
verzorgde dieren,

zich nu niet meer agressief
gedragen zoals voorheen.

Zogezegd gecreëerd door de
dierengod uit het oude testament.

De mens en zijn onstilbare
drang naar een wereld

zonder gevaren,
kan ook spontaan verstoord worden.

En toch denkt hij zijn
doel bereikt te hebben.

WAARSCHUWING! : De
beelden die u nu gaat zien zijn

écht,
en worden als uiterst schokkend ervaren!

Ze werden opgenomen op 18 februari 1975
tegen de grens van Angola.

Dit bewijsmateriaal komt uit een
rechtzaak die onderzocht wordt,

door een verzekeringsmaatschappij,
ter verdediging van het slachtoffer.

Dit gebeurt door zijn ondoordachtheid.

Pit Dernitz werd aan
flarden gescheurd om 9u25,

vlak voor de ogen van zijn vrouw Carol,
zijn 9 jaar

oude dochter Kim,
en zijn 2 jaar oude zoon Graham.

Het incident duurde net
iets meer dan 2 minuten.

Door de ruwheid van het terrein,
konden ze geen gebruik maken van de auto's.

De dieren vluchtten pas weg nadat
er een jachtopziener ter plaatse kwam.

De leeuw heeft zelfs de camera
van het slachtoffer afgepakt.

De camera werd doordrenkt met bloed
teruggevonden, nadat het dier geschoten was.

Hij bevatte de allerlaatste scène die
gefilmd werd door Pit Dernitz. Deze :

Hoe haalde Pit Dernitz het in
zijn hoofd om zijn auto te verlaten?

Was hij stoer aan het doen, of stomweg
het gevaar aan het onderschatten?

Misschien wou hij gewoon aan
zichzelf bewijzen dat hij niet bang was.

Ook al was hij enkel
gewapend met een camera.

Voor Hemingway was de
jacht de ultieme test voor moed.

Maar zoals alle poëten sprak
Hemingway over het verleden.

Deze 2 jonge paardrijders rijden
een onbekende toekomst tegemoet.

Zoals Hemingway en alle poëten,
kijken ze terug in het verleden.

Van de Camargue in Frankrijk tot de
Isle of Wight aan de Engelse zuidkust.

Een communie van jonge
mensen. Maar wat hebben

deze meisjes en jongens
met jagen te maken?

Het gaat over het praktiseren
van alles wat niet gewelddadig is.

Hun keuze voor deze manier van leven,
lijkt een

keerpunt te zijn van het
leven in de moderne wereld.

Niet sociaal gezien, maar antropologisch.

De oude manier om met de natuur om te gaan.

De balans en voeling met de omliggende
wereld zijn aan hun einde gekomen.

Vandaag gaan we nieuwe problemen tegemoet,
vaak onplezierige.

Klanten veranderen,
maar herinneringen aan vroeger blijven.

Het contrast tussen hetgene wat we waren,
en

wat we zijn,
veroorzaakt onrust en neuroses.

En de constante drang om
weg te vluchten uit de realiteit.

De eerste menselijke verenigingen,
waren kleine jachtcommunies.

En deze bedachten wetten om samen te kunnen
leven. Zowel alleen, als in groepsverband.

Het proper houden van de kampeerplaatsen,
en het gescheiden houden van de sekse.

Seksuele onthouding
van leeftijd of tijdsgeest.

Gedragsregels voor jongeren.

Zorgen voor privacy
tijdens de seksbeleving

en andere intieme,
lichamelijke activiteiten.

Al deze zaken zijn ook terug te
vinden in de oudste jachtverenigingen.

Als dat waar is,
en dat is het schijnbaar wel,

verklaart dat aan het einde van de jacht,
vele soortgelijke regels volbracht werden.

Ja, de dagen dat mensen jaagden
om te overleven, zijn voorbij.

Maar om deze jonge tegenstanders
van de jacht op de Isle of Wight te voeden,

worden elke dag 900 koeien gedood,

2100 varkens, 6000 schapen, 38000 kippen.

Elke seconde worden overal ter
wereld miljoenen dieren afgeslacht.

Het verschil is dat dag
van vandaag niemand de

werkelijke slachting
'wat hen afschrikt' ziet.

De onbewuste jager uit de grote stad,
geeft zijn

slachtoffer niet eens
de kans om te vluchten.

Ze door de hitte van
de zon laten sterven...

Hij voedt dieren op om
ze dan te kunnen doden.

Dat is een basis tegengestelde.

En zou ons moeten doen inzien dat
de mens qua nature niet veranderd.

Pinguïns, alleen pinguïns.

In Matuan op het Zuidelijk halfrond,
pinguïns zo ver als het oog kan reiken.

Niet alleen op het eiland,
maar ook in het water.

Deze vogels leven door vissen te vangen,
maar doordat het water vervuild is,

is ook de stroming veranderd,
waardoor er geen

plankton meer is,
en bijgevolg ook geen vissen meer.

Zodus nu is de mens verplicht om hen zelf
van het eten te voorzien dat ze nodig hebben.

Ooit leefden ze om te vissen,
en vistten ze om te leven.

Nu moeten ze het enkel met die lege
gedachte stellen van hun voormalige leven.

Ze sprokkelen naar de zee
zoals opgewonden speelgoedjes.

Natuurkenners hebben
vastgesteld dat ze eerst een

bepaalde snelheid moeten halen,
om energie op te wekken.

Pinguïns zijn uiteindelijk vogels die
niet langer weten hoe ze moeten vliegen.

De pinguïns van Matuan weten
niet eens meer hoe ze moeten leven.

De eskimo's in Pontbaru in Alaska weten
ook niet wat ze met hun leven aanmoeten.

Ze waren tot gisteren nog een jagersvolk,
totdat de ontdekking van olie kwam,

en de fragiele structuur van
hun gemeenschap wegveegde,

die altijd gebaseerd
was op jacht en visvangst.

Ze kwamen terecht in
een chronische staat van

melancholie,
en sterven door neurose en alcoholisme.

Hoe kunnen ze gered worden?
Simpel: laat ze opnieuw jagen.

Dat is toch de mening van
bepaalde Amerikaanse psychiaters.

Zijn ze depressief? Laat ze enkele
rondjes schieten voor het avondmaal.

Lijden ze aan verveling? Laat ze
wat kogels lossen na elke maaltijd.

Jagen werkt voor hen therapeutisch.
Dieren doden herstelt hun mentale welzijn.

Helaas zijn de resultaten van deze
behandeling, net zoals bij medicijnen,

niet zo bevredigend voor hen, als
voor diegenen die het hen voorschrijven.

Op dit eiland wachten de eskimo's geduldig
op de komst van een zwerm wilde eenden.

Ze wachten onopvallend tot ze eraan komen,
en dan schieten en doden de mannen hen.

Maar hun depressie is blijvend.

1.600.000 cartouchen per uur.
Een jachtgeweer elke 4 seconden.

Zo lang als ons bekend is,
is de mens altijd een

jager geweest,
en heeft daarom dus een wapen nodig.

Zijn wapen... in staat om zijn
agressiviteit te meervoudigen met miljoenen.

Een "300" heeft een impact van 2 ton.

Een "400" 5 ton, en een "500" zelfs 7 ton.

"Kom maar en koop een geweer, man."

"Zijn omhulsel is zijdezacht,
cool, en vooral heerlijk".

"Kom maar en koop een geweer, man."
"Zo wordt je een MAN."

Elk jaar worden naar schatting
6000 olifanten gedood in Afrika.

1.400.000 zebra's,
1.600.000 buffels.

6.500.000 antilope's enzovoort...

Het zwarte continent wordt een kerkhof.

Maar de "Lobi", beter bekend als de "skeletmannen"
door hun rituele lichaamstekeningen,

geloven dat ze een remedie
gevonden hebben tegen

de oversterfte van de dieren,
waarvan ze leven.

Bij de seizoensveranderingen, gaan deze
jagers in het water van de "Zwarte Volta".

Daar vieren ze de "Banguila";
de ceremonie van het leven.

Nadat de dans hen ingelijfd heeft, stopt
elke krijger zijn penis in een magische box.

Het symboliseert de diersoorten waarvan
hij gelooft hen nieuw leven te schenken.

Op het einde van het ritueel,
doen ze hun door

masturbatie verworven
sperma in de rivier.

De dieren langs de
oevers van de "Appabolta"

zullen het water drinken,
en zich vermenigvuldigen.

Maar als ze op een dag
merken dat de dieren zich niet

vermenigvuldigen door hun ceremonie,
zal dit verboden worden.

De magische wereld, is een praktische wereld,
net zoals in de technologische wereld.

Dit zou een surrealistische foto
kunnen zijn. Een tekening van Magritte.

Ik realiteit zijn deze grote ballonnen
die over de Peruviaanse Savanne rollen,

elektronische sondes die
uit de lucht werden geworpen.

Ze worden gebruikt om een
specifieke wind te kunnen

sturen, die gebruikt wordt
bij het vissen in deze regio's.

De paardrijders van de "Pempers",
doen alle moeite

om de gouden ballonnen
te pakken te krijgen.

De waarnemingen van
de ballonnen worden hier

gedaan,
in 's werelds meest afgelegen labo.

Het is toegewijd aan de studie van
een bepaald soort wind: "El Ninjo".

Deze wind komt naar het dal
vanuit de bergen, en rond december,

stuwt het zichzelf tot aan de oceaan
door de warmtevloed van de kustlijn.

Het stuwt de koude onderstroom naar
de oppervlakte, die rijk is aan plankton.

Door plankton worden tonnen vissen gelokt,
die de

visindustrie over de hele
wereld moeten bevoorraden.

Dit is het mirakel van "El Ninjo",
genaamd "Jezus's

wind",
omdat hij komt rond de kerstperiode.

De sondes kunnen vertellen
wanneer de "El Ninjo"

wind zal blazen,
maar waar is een mysterie.

Dat kunnen enkel de aalscholvers te weten
komen, in het tweede deel van de operatie.

Deze aalscholvers dragen een
kleine zender onder hun linker vleugel.

Vanaf het moment dat de
vogels starten met vissen, laten ze

het laboratorium weten waar
de scholen vissen plaatsvinden.

Deze informatie wordt dan doorgegeven
aan de visvloten, die paraat staan.

Als "El Ninjo" er niet
in slaagt om de juiste

wind te blazen,
zou dat een ramp betekenen.

De Peruviaanse visindustrie en
de producenten van dierenvoer

zouden over de hele wereld
bedreigd worden met bankroet.

Het gebeurde in 1965,
wanneer Amerikaanse

voederbedrijven hun productie
moesten verlagen met 30%.

Van de 20 miljoen vogels,
stierven er 16 miljoen van honger.

De graanoogst daalde zelfs met 80 procent.

En tot op dag van vandaag,
leven we nog steeds van jacht en visvangst.

Zoals de wateren in Peru elk
jaar krioelen van de ansjovis,

maken de rivieren van Alaska elk
jaar het fenomeen van de zalm mee.

We weten dat ze opwaarts zwemmen in rivieren,
maar niemand weet waarheen of waarom.

De mysteries van de natuur
maken niets uit voor de Kodiak beer.

Hun instinct vertelt hen dat de zalmen gaan
komen. Meer hoeven ze ook niet te weten.

Feit is dat de zalm enkel kan
paren op hun geboorteplek.

Ze vechten tegen de
opwaartse stroming van de

rivieren,
om de hinderlaag van de beren te ontwijken.

Het is de natuur... meedogenloos,
en soms onevenwichtig.

Het vereist deze ingewikkelde
vorm van paringsgedrag.

De zalm dat tot het einde door vecht,
zal net na het paren sterven.

De beer lijkt plezier te
beleven in het spektakel.

Ook al is deze gebeurtenis
gruwelijk; we blijven lachen.

Omdat films zoals deze
ons geconditioneerd hebben

om op een bepaalde manier
naar de natuur te kijken.

En gebeurtenissen zoals
deze zijn typisch voor klassieke

documentaires over
dieren die de regels volgen.

Een opsomming van de regels zou zijn: accentueer
de romantische aspecten van de natuur,

wees menselijk met dieren,
breng ze geen schade toe en hou van hen.

Plaats ze in een consumptiemaatschappij,
zonder bloedvergieten uiteraard.

En wat met die arme vis?

Wat het kind zegt is
ongemaskerde hypocrisie.

Hij vergelijkt het met een verhaaltje
van Hans Christian Andersen.

Vissen hebben uiteraard
ook het recht om te

leven,
maar daarover zijn geen regels geschreven.

Dit is een ander effect waarop
geconditioneerd wordt in films.

Raciale discriminatie
onder diersoorten.

Sommige dieren,
vissen bijvoorbeeld, kunnen

gemarteld en gedood
worden. De anderen niet.

Er bestaan bepaalde dieren die de mens
dienen, en vijandig zijn tegen andere dieren.

Tegen honden bijvoorbeeld.
Deze roofvogels staan

al sinds het prille begin
aan de kant van de jager.

Het gebruik van valken voor de jacht,
gaat al terug tot in de Middeleeuwen.

Vandaag maken de eigenaars van
het grondgebied, en die hen trainen,

een ontmoeting met hun valken in
een dorpje in het noorden van Europa.

Hier is deze gewelddadige sport ontstaan.

De vogel kan uit de lucht neervliegen
aan een snelheid van 200 kilometer per uur.

Er bestaan verhalen
van valken die tijdens hun

vlucht hun prooi letterlijk
tegen de grond ketsen.

Maar omdat de valk de
mens ziet als opdrachtgever,

is hij dus niet de
leidingnemende in dit avontuur.

De mens blijft altijd de jager.

De valk is net een wapen zoals
een raket of een boemerang.

Wat als de valk een fout maakt?

Wat als deze ijdele vogel verslagen
wordt door een afstammeling van kippen?

Het is een fout in de evolutie. De eenzame
dieren winnen het tegenover de machtige.

Voor de oude monniken wordt het
steeds moeilijker om dit te accepteren.

De koning van de Savanne,
koningin in dit geval,

is het meest krachtige
roofdier ter wereld.

Bijna 400 kilo spieren.

Tanden van ijzer, klauwen van staal.

Oh wee als ze je in de gaten krijgt.

Zoals deze gnoe, die haar niet in de
gaten heeft terwijl hij aan het grazen is.

Net zoals honden en valken,
is ook de cheeta een

dier dat samenwerkt met
mensen tijdens het jagen.

Een cheeta is zeer snel. In de
Savanne kan hij zelfs een auto inhalen.

Hij kan schakelen van 0 tot 60 km/u
in 2,16 seconden.

Zelfs de "Konbi"; een speciaal
uitgeruste auto om te kunnen

filmen in dit terrein,
heeft moeite hem bij te houden.

Vandaag krijgen we
zodus 2 groepen die jagen...

De 3 cheeta's met hun snelheid,
en wij met onze camera's.

Ons doelwit: unieke filmbeelden schieten
van 's werelds snelste dier in actie.

Om de cheeta's aan te moedigen
om hun maximale capaciteit te laten zien,

hebben we ervoor gezorgd
dat hij het 2e snelste

dier van Afrika kan
uitdagen: de struisvogel.

Snel,
licht en onfeilbaar volgen de honden het

spoor van het grote,
wilde everzwijn in Patagonië.

Er is nu geen ontkomen aan voor het dier.

De jager die geleid wordt door de
blaffende honden gaat de competitie winnen.

Mensen en honden; een onafscheidelijk paar
zo oud als de jacht zelf.

Het everzwijn heeft zichzelf beschermd,
en één van de honden toegetakeld.

Volgens de jachtfilosofie
mag de hond zijn meester

niet beschuldigen voor zijn wonden,
maar het everzwijn.

Zijn brutaliteit ten spijt, houdt het
everzwijn nog steeds voet bij stuk.

Maar de poema uit de Andes is een
dodelijke vijand. Honden haten hem.

Deze overgroeide kat valt hen aan,
en durft zelfs hun meester aanvallen.

In zijn woede vergeet de dogo;
een Peruviaanse windhond,

dat hij niet gemaakt is
om in bomen te klimmen.

In minder dan 10 minuten doodde deze
poema 6 schapen, en verwondde hun herder.

De "Campesinios" uit
de Andes geloven niet dat

de poema moet gedood
worden door een geweerschot.

Zijn ziel zou gereïncarneerd
worden in een nieuw

lichaam,
en hij zou terug komen om wraak te nemen.

Dus het gekozen wapen is het mes,
dat gebaad

heeft in het bloed van
één van zijn slachtoffers.

De dood moet in één keer gebeuren,
met een steek in het hart.

Al deze metaforische voorzorgen
om een poema te doden.

Een van de honden werd gedood,
en een andere

werd opengereten door
de klauwen van de poema.

Misschien zal hij blijven leven,
misschien ook niet.

Zijn meester verzorgt hem zo goed hij kan,
zoals hij met een andere jager zou doen.

Er is een wederzijds
pact tussen mens en hond,

maar de hond geeft
meer dan hij terugkrijgt.

In steden wordt het pact tussen mens en
hond geheel gedomineerd door de mens.

Maar de hond beseft dat niet, hij denkt
dat de jacht nog steeds aan de gang is.

Dat is zo,
maar in dit geval is de hond bang geworden.

De "Guarnaki" indio's in
Amazonië maken hun honden stil,

wanneer ze op jacht gaan naar de
"Adlace"; een aap met wit gezicht.

Ze zeggen dat de hond
zo trouw is aan de mens,

dat hij de "Adlace"
zou verwarren met zijn

meester,
en hem zou waarschuwen voor dat gevaar.

Voor het eerste slachtoffer, is het
wapen een vergiftigde pijl met "curare".

Een paar druppels
zijn genoeg om zijn hele

motoriek stil te leggen.
Een afschuwelijke dood.

Maar waarom medelijden
hebben met een aap? "Wat

is een hersenloos schepsel?"
zeggen de Guarnaki.

Buiten een dier met een vacht en een staart
en een toevallige gelijkenis met de mens.

"En wat is een Indio?" zeggen de kannibalen,
buiten een aap zonder vacht of staart.

Omdat er ook op Indio's zelf gejaagd wordt.

Er worden ongeveer 7500
van hen ieder jaar gedood.

Dit zijn de statistieken
van een genocide die

door de Verenigde
Naties aangeklaagd wordt.

De curare pijlen doden boomplanters,
techniekers, zelfs missionarissen.

Dus de inboorlingen zijn uitgemergeld,
en worden afgeslacht als weergaloze dieren.

Dat is ook jagen,
of op zijn minst een uitbreiding

van jachtmethoden toegepast
op menselijke relaties.

Deze uitbreiding noemt
men gewoonlijk "oorlog".

Let op! Deze inboorling heeft
nog maar enkele seconden te leven.

Één van de mannen probeert het
filmen van de executie te voorkomen.

Dat klinkt vrij verrassend voor ons.

Voilà, het is gebeurd.

We waren verrast zoals we zeiden,

omdat de slachter een
overeenkomst had gemaakt met

de fotograaf om hem
te filmen terwijl hij doodt.

Dit is het 16mm beeldmateriaal
van Ramon Ordoñez, dat later zal

gereconstrueerd worden tot
cinematografisch document van 24 foto's.

Deze mannen die op Indio's jagen zijn
georganiseerd als pseudo-militaire groeperingen.

Normaal zijn ze stropers of gebiedverkenners
die praktisch werkloos zijn.

Maar wanneer de gelegenheid zich aanbied,
schrijven ze zich in als huurlingen.

Deze keer werden ze ingehuurd
door een aannemersbedrijf

dat een luchthaven
wil bouwen in de jungle.

De werknemers van het
bedrijf hebben enkele Indio's

ontdekt wanneer ze met de
bulldozers aan het werken waren.

Nadat ze hen omsingeld hadden,
probeerden ze hen uiteen

te drijven door het bos in
brand te steken met benzine.

18 dagen geleden werd één
van de werkmannen gedood met

een vergiftigde pijl. Dit is
hun straf voor die moord.

Nu kan je zien hoe mensen
hun medemensen doden.

Een medemens
vermoorden is ook menselijk.

Hem folteren, kreupel slaan,
uiteenrukken, is ook menselijk.

Hem uitlachen en blij zijn met zijn
folteringen... allemaal zeer menselijk.

In dit geval, en bovenal,
is er ook profijt mee gemoeid.

Voor elke scalp of hoofd wordt
een overeengekomen prijs betaald.

Gescalpt of onthoofd worden hoort erbij.

Zelfs als het gedaan wordt met
overwegend sadistisch plezier.

Zo maken we dus het
onderscheid tussen jacht en oorlog.

Mensen kunnen hun medemensen
nu eenmaal niet doden zonder gevoel.

Ellende of vreugde,
het maakt hier niet veel verschil.

De orang-oetan is één van de
dieren dat nog steeds onder ons is.

Nog niet naar de hemel heengegaan,
en toch niet écht op aarde.

Hij leeft in de krochten der
ingewanden van het bos.

Deze kleine vegetariër
leeft van dag tot dag.

Hij houdt zich enkel bezig met eten,
en niet zelf opgegeten worden.

En alles zou min of meer goed met hen gaan,
als er geen dierentuinen waren,

die maar al te graag uitpakken met
dat hun ras met uitsterven bedreigd is.

Daarom zijn er in Maleisië van tijd
tot tijd expedities om hem te vangen.

Natuurlijkerwijze maakt het vangen van een
orang-oetan ook deel uit van een ritueel.

Genaamd: "Oetan Leka".

Dit ritueel gaat erom de bomen
om te hakken dat het dier beschutten.

Het is zoals een
allegorie van een geboorte.

De orang-oetan wordt
weggehaald uit het bos, zoals

een kind wordt weggehaald
uit de buik van de moeder.

Maar eens weggehaald,
wacht er een kooi op hem.

Poëten spraken over de
gevangenis van deze wereld,

maar hun lichamen waren vrij, zelfs al
dachten ze dat hun ziel gevangen was.

Omdat dit wilde dier de
vrijheid van de jungle gewoon is,

zijn de wanden van zijn kooi materieel
en écht voor de rest van zijn leven.

Sinds het begin der tijden worden
dieren gebruikt voor show-doeleinden.

We zullen ons verzetten tegen
deze stelling door simpelweg

te zeggen dat we de
orang-oetans heel graag hebben.

En we het liefst zouden willen
dat hij in zijn bos zou blijven.

Kijk! Zijn gezicht alleen
al ziet er grappig uit.

Oorspronkelijk zagen wij er ook zo uit.

Niet waar.

Ja, toch wel, in het verleden.

Hoe weet jij dat?

Omdat ik het weet.

Misschien is er nooit een vredevol
samenleven geweest tussen mensen en dieren?

Het feit is dat mensen de wil hebben
om met dieren te leven. Huiselijk of niet.

Waarom?

Omdat het dier gezelschap is.

Het tegendeel lijkt weinig waarschijnlijk.
Het betekent alles.

Zijn naam is Eric Zemond.

Hij behoort tot een kleine groep
natuuronderzoekers, ecologen,

of ordinaire mensen die proberen
te redden wat er te redden valt.

Zemond heeft wolven gekozen als de
verstekelingen die hij zal beschermen.

Hij heeft de manier geleerd
hoe ze zichzelf uitdrukken.

Hij kwam in hun territorium
en kreeg toestemming

van de Beierse regering
om met hen samen te leven.

Om van hun gezelschap te genieten.

Misschien is de filosofie van
Sint Franciscus om met dieren

samen te leven een beetje té
optimistisch dag van vandaag.

Nu heeft de mens meer het dier nodig,
dan het dier de mens.

Vertaling & ondertiteling: Berto86