All language subtitles for Slow Horses (2022) S2 E2

Co…

Kim jesteś?

Przyszedłem w sprawie pieniędzy.

Jamala czy Demetria?

Demetria.

Niech ta chciwa gnida się jebie.

Pierwszy dzień miesiąca,
tak się umawialiśmy.

Dobra.

Chociaż może nie przekażę
tego kawałka o jebaniu się. Co?

Wiesz, jaki jest wrażliwy.

CERTYFIKAT JĘZYKOWY

Ktoś się nabiera
na ten klimat szkoły językowej?

Czyli teraz rozmawiamy, tak?

Muszę posiedzieć
tu tyle, by przekonać Demetria,

że omówiliśmy szczegóły
twoich zobowiązań finansowych.

Jest na zewnątrz?

Tak, w samochodzie.

Nie było cię na dzisiejszej liście.

Po prostu przejeżdżaliśmy.

Jest całkiem spory ruch. W szkole.

Mamy wiele zapytań.
Zdziwiłbyś się.

Zdziwiłbyś się, jak mało mnie to dziwi.

Demetrio pewnie się zastanawia,
gdzie jesteś.

Nie. Czyta gazetę i drapie się po jajach.

Znasz Demetria.

Nie tak dobrze jak ty.

Pewnie nie.

To dziwne, co?

Bo przed chwilą go wymyśliłem.

Jeśli skończyłeś ze swoimi gierkami,
czy mógłbyś

albo się odpierdolić, albo powiedzieć,
czego chcesz, Jacksonie Lambie?

SERIAL OPARTY NA POWIEŚCI MARTWE LWY
MICKA HERRONA

Kulawe konie

Czego ode mnie chcesz?

Chcę pogadać o dawnych czasach, Nikky.

Wszystko, co wiedziałem,
przekazałem po powrocie z Moskwy.

Och, tak. Pamiętam.

Tak, widziałem taśmę
z twoim przesłuchaniem.

Nie zamykała ci się gęba.

Czy coś w tym mieszka?

Byłem kurewsko zdenerwowany, okej?
Przybywałem jako zbieg.

Wiedziałem, że jeśli nie dam wam dość,
wyrzucicie mnie z powrotem.

Jak sądzisz, co moja strona
zrobiłaby ze zdrajcą?

Poddałaby największej torturze
i kazałaby ci słuchać samego siebie.

Czy ty… Sypiasz tutaj?

Ależ ponure.

Co tu robisz?

O czym chcesz ze mną rozmawiać?

O Cykadach.

Warto zamykać to miejsce na klucz?
Włamanie mogłoby je podrasować.

Skąd mnie znasz?
Nigdy nie poznałem cię w terenie.

Pamiętałbym twoje perfumy.

Pośród moich towarzyszy zesłania

twoje nazwisko pojawiało się
niejednokrotnie.

Pochlebiasz mi.

Kiedy następnym razem zobaczysz
dawnych kumpli z KGB,

przekaż, że nigdy o nich nie myślę.

Ani razu.

Hej, udało ci się ustalić,

dokąd poszedł łysy,
kiedy wysiadł z pociągu?

Nie jestem twoim asystentem.

Nie proszę o croissanta.

Proszę o informacje.

Po co ci one?

Jestem w Cotswolds.

Lamb kazał mi iść za tropem,
póki był ciepły.

Przydałyby się nowe informacje.

- Czyli jestem twoim asystentem?
- Raczej irytującą gnidą.

Nie ma nic nowego.
Powiedziałam ci wszystko, co wiemy.

Łysy idzie do taksówek
z paroma innymi pasażerami.

Część odjeżdża, ale jest za ciemno,
żeby określić, czy w którejś był.

Dziękuję, Shirley.

Mówię to po to, żebyście przestali
kłócić się jak dwa kutasy.

Ja się nie kłócę.
Uprawiam słowne judo.

Bez obaw. Barbek pomoże ci z torbami.

Tak, do pociągu. Powiem mu.
Wszystko zapisałam.

Dobrze.

Dokąd, kochanie?

Dzień dobry. Nie potrzebuję taksówki.

Pewnie są małe szanse,

ale próbuję namierzyć wujka.

Jest nieobliczalny od śmierci cioci.

Wiecznie gdzieś znika.
To dość niepokojące.

Wiemy tylko, że dwa dni temu,
wsiadł do pociągu na Oxford Parkway.

Od tego czasu się nie odzywał.

Zastanawiam się, czy nie wysiadł tu

i nie zamawiał przypadkiem taksówki.

Jest dość charakterystyczny.

Kompletnie łysy, duży facet,
po pięćdziesiątce.

Pamiętam.

- Tak?
- Tak, spokojna noc.

Parę dni temu, to był ostatni kurs.

Dzięki Bogu.

Pamięta pani, dokąd pojechał?

Tak. Wrócił prosto na Oxford Parkway.

Naprawdę? No tak…

Czy mogę porozmawiać z taksówkarzem

i ustalić, gdzie dokładnie go wysadził?

Kenny ma teraz kurs,

ale po nim będzie jadł śniadanie
w kawiarni za rogiem.

- Kenny. Jasne.
- Tak.

- Bardzo dziękuję.
- Nie ma sprawy.

Z kim się spotykamy?

Powinieneś pamiętać.

Pamiętam. Po prostu… sprawdzam cię.

Z Newskim.

Z przedstawicielem Newskiego,
którego nazwisko brzmi… rosyjsko?

Do kurwy nędzy, Min.

Wybacz. Po prostu…

Minęło trochę czasu, odkąd musiałem
zapamiętać coś ważnego.

Tak. Paszkin. Arkadij Paszkin.
To z nim się spotykamy.

To przedstawiciel Newskiego?

Tak, ale dziś spotykamy się
z ochroniarzami Paszkina.

- Oni też tu są?
- O Boże.

Okej.

- Piotr.
- Jasne.

- Kirył. Pracują dla Paszkina…
- Okej. Już wiem, tak.

- …który pracuje dla Newskiego. Jasne?
- Tak.

- Zrobić ci karteczki?
- Nie, dzięki.

- Dokąd idziesz?
- Jadę rowerem.

O nie. Chodź,
Min, nie ma czasu.

Przemknę się przez korki.
Szybko dojadę.

Okej. Tylko się nie spóźnij.

Nie spóźnię się na starego
Lenina i Rasputina. Bez obaw.

Mam wszystko w głowie.

Sally mówiła, że wiozłeś

mojego wujka z powrotem
na Oxford Parkway dwa dni temu.

Dwa dni temu wiozłem tam wielu ludzi.

Mam wrażenie,
że chcesz wyłudzić ode mnie pieniądze.

To niezbyt prospołeczna postawa,
biorąc pod uwagę, że wujek jest chory.

Wujek chyba nie chce, żebyś go znalazł.

Więc jednak wiozłeś go na Oxford Parkway.

Nie sądzę, by to był twój wujek.

No tak.

Nie zawiozłem go na Oxford Parkway.

To dokąd go zawiozłeś, Kenny?

Masz tam coś więcej?

- Ile to będzie kosztowało?
- Właśnie.

Twój wujek, czy kimkolwiek on jest,
podaje mi w taksówce nowy cel.

Ale płaci mi za kurs na Oxford Parkway
i trochę dokłada.

W razie, gdyby ktoś go szukał,

mam powiedzieć, że zawiozłem go
na Oxford Parkway.

Czułbym się tak, jakbym łamał umowę.

- Chyba że…
- Zapłacę tyle, co on.

Szybko łapiesz.

A ile zapłacił?

Dwieście.

Dwie…

Bankomat jest tam.

Przyjmijmy 240, dobra?

Podwójna szkocka i czerwone wino.

Domowe? Mam merlota, caberneta albo…

Nie, nie. Najpodlejsze. Dzięki.

Jeszcze jedną.

Cykady.

Czemu wspomniałeś o nich w raporcie?

Uważałem, że to mój as w rękawie.
Ale nikogo to nie obchodziło.

Chcę wiedzieć, co byś powiedział,
gdyby nie stracili zainteresowania.

Powiedziałbym… Słyszałem
o planach Popowa związanych z Cykadami

od niego samego.

Nie wierzysz mi?

Mów dalej.

To był zwykły dzień pracy.

Niedługo przed upadkiem muru.

Byłem w kabinie.

Usłyszałem przypadkiem
rozmowę dwóch mężczyzn.

Pierwszy powiedział: „Nie chcę,
by porzucono moje Cykady.

Finansowanie i wsparcie muszą trwać”.

A drugi powiedział: „To będzie trudne”.

Na co pierwszy oznajmił:
„Przekaż im, że to wiadomość od Popowa”.

- I to wszystko?
- Tak.

Weszli, wymienili parę zdań i wyszli.

Jak on wyglądał?
Popow i jego człowiek.

Mówiłem już.
Byłem w kabinie.

- Nie odwróciłeś się?
- Byłem w kabinie w toalecie.

Podsłuchałeś to wszystko, kiedy srałeś?

Pewnie tak.

To nie była godna zapamiętania
część tego doświadczenia.

Rozpoznałeś te głosy?

Nie ten, który należał do Popowa.

Drugi brzmiał chyba znajomo.

Ale nie mam pewności.

Nazwisko?

Andriej Czernicki.

A on? Jak wyglądał?

Jak zabójca.

Gdybyś widział, jego oczy… Nawet z daleka.

Wielki byk. Wielki łysy byk.

Hej.

- Miło, że się pojawiłeś.
- Wyrabiam kilometry.

- Mówiłam, że się spóźnisz.
- Daj spokój.

- Jestem o czasie.
- „O czasie” to 20 minut wcześniej.

Wiesz o tym.

Musiałam sama zrobić cały rekonesans.

Przepraszam.

To chyba oni. Piotr i Kirył.

To kim oni są?

To nie jest śmieszne.

Okej.

Niech przyjdą do nas.

Pan Paszkin przylatuje jutro, prawda?

Jest teraz w Nowym Jorku.

Będziemy współpracować z wami
przy zabezpieczeniu spotkania.

Sprawdzicie podsłuchy?

Zrobimy go dzień wcześniej.

Sprawdzimy podsłuchy, wyłączymy kamery
i zapieczętujemy salę.

Pojedziemy z wami.

To nie będzie konieczne.

To konieczne.

Nie ufacie nam?

Proszę posłuchać, panie…

- Przepraszam…
- Harper. Min Harper.

Mówi pan to jak: „Bond.
James Bond”.

Wszyscy agenci tak tu mówią?

Jesteśmy z Departamentu Energii.

Oczywiście.

Może przestaniecie machać fiutami?

- Dobra, odkładamy fiuty.
- Świetnie.

A skoro o tym mowa, broń też.

Broń?

Taka jak ta, którą macie przy sobie.

Nie mamy broni.

Możecie być na kontroli podsłuchów.
Bez broni.

A po niej zdacie raport panu Paszkinowi
w jego hotelu.

Który to hotel?

Ambassador.

Też się tam zatrzymaliście?

Po przyjeździe pana Paszkina
dołączymy do niego w Ambassadorze, tak.

A na razie?

Excelsior, Excalibur, coś takiego.

Przepraszam. Nie mam pamięci do nazw.

Miłego objeżdżania
wszystkich londyńskich hoteli na „E”.

Lubię cię. Jesteś zabawna.

Dajcie znać, w którym hotelu…

Jasne. Da się złapać tu taksówkę?

Tak. Jest postój tam na rogu.

Miło było was poznać.

- Nie ufam im.
- Nie musisz.

To część tej gry.

Mamy wykonać swoje zadanie.

- Co robisz?
- Wykonuję swoje zadanie.

Przepraszam!

Widziałam cię.

Dotarłeś pierwszy,
a potem sobie poszedłeś, żebym czekała.

Wiedziałem, że mnie obserwujesz i czekasz,

żeby dotrzeć tu po mnie.

Niezła z nas parka.
Jesteśmy dla siebie stworzeni.

Jeśli pobrudzę sobie płaszcz,
prześlę ci rachunek z pralni.

To można prać płaszcze?

Tak.

Można prać płaszcze,
leczyć zęby, myć włosy.

Wiem, że to dla ciebie nowość.

Byłem ostatnio zajęty.

Mogłem się trochę zapuścić.

Czego chcesz od Mikołaja Katinskiego?

Poskarżył się mamusi?

Nic mu nie zrobiłem.

Choć wątpię, czy gorzała,
którą mu postawiłem, dobrze mu zrobiła.

I ty to mówisz?

Chciałem omówić
parę punktów z jego raportu.

To było prawie 20 lat temu.

Katinski nie był grubą rybą.

Podane przez niego informacje
mieliśmy już z innych, pewnych źródeł.

Trzymaliśmy go tylko z myślą o wymianach.

Dickie Bow zmarł kilka dni temu.

Wiem.

Wewnętrzny to sprawdzał.
Nie ma tu niczego podejrzanego.

Stary pijaczyna umiera.
Ku przestrodze.

Zostawił notatkę w telefonie. „Cykada”.

Jezu.

Jedynym byłym oficerem KGB,
który wspomniał o Cykadach, był Katinski.

Cykady to była brednia.

Katinski słyszał w Moskwie,
jak ktoś rozmawiał o Cykadach.

O utrzymaniu ich
po upadku muru berlińskiego.

Tym kimś był Popow.

Popow to też brednia.

Człowiek, który rozmawiał z Popowem,

odpowiada opisowi osoby,
która według mnie zabiła Dickiego Bowa.

Co?

Myślałem, że jesteś Ważniakiem
i namierzasz przestępcę.

Co robisz przy bankomacie?
Lecisz do klubu ze striptizem?

Jak mnie znalazłeś?

Telefony służbowe można namierzać.

Po co mnie znalazłeś?

Nudziłem się.

Jest na poziomie siedmiolatka.

Płacę taksówkarzowi, bo coś wie.

Wie, jak przerobić frajera.

Ekstra. Na razie, Roddy.

Kontynuuj swoją cenną pracę polegającą
na obsrywaniu wszystkich z linii bocznej.

Co zamierzałeś powiedzieć?

Chciałem w niego uderzyć
serią ciętych ripost.

To drugie śniadanie?

Długo cię nie było.

Jasne. Gdzie go wysadziłeś?

Upshott.

Co to jest „Upshott”?

Kilkaset domów, kościół i pub.

- Gdzie wysiadł?
- Pod kościołem.

Spotkał się z kimś?

Nikogo nie widziałem.

Wsiadł do auta?
Wszedł do domu? Co zrobił?

Gdy zapłacił i wysiadł,
straciłem zainteresowanie.

Mogłeś coś zauważyć, odjeżdżając.

Nie zauważyłem.

Kim on jest?

Skąd wiedział, że będziesz go szukać?

To mój wujek.

Mam na głowie 100 000 ludzi,
którzy chcą zablokować miasto,

i ministra spraw wewnętrznych,
który liczy na zamieszki,

żeby móc zaprowadzić porządek.

Nie chcę, żebyś węszył wokół przeszłości.

To nie jest przeszłość, Diano.
Prawda? Dickie jest trupem.

- A co niby dla ciebie znaczył?
- Nic.

Nawet nie lubiłem tego skurwiela.

Ale nie o to chodzi.

Był agentem, a to coś znaczy.

Nie dla ciebie i sztywniaków z Parku.

Ale ja dorwę gnoja, który go zabił.

I jak zamierzasz to zrobić?

Slough House nie ma środków
ani budżetu na taką operację.

- Nie. Ale ty mi je zatwierdzisz.
- Czemu?

Po pierwsze
twój chłopak Spider podbiera mi ludzi,

a ja mam poczucie, że należy mi się za to
jakieś wynagrodzenie.

Ta dwójka jest gówno warta,

ale wiesz, o co chodzi.

Naprawdę myślisz,
że pozwolę ci na taką operację,

bo Webb wykorzystuje
jednego z twoich gównianych koni?

Potrzebuję przykrywki, Diano.

Mogę ją przygotować sam,

ale trwałoby to tydzień czy dwa,
a potrzebuję jej teraz.

Potrzebuję też budżetu operacyjnego.

Sam nie wiem.
Kilka tysięcy powinno wystarczyć.

Jesteś mi to winna.

Zrobię to i sprawa będzie zamknięta…

- Absolutnie.
- …prawda?

Czyste konto.

Możesz też przy okazji wyczyścić płaszcz.

Chyba usiadłaś na ptasim gównie.

Tu Kenny z taksówki.

Ktoś się pojawił. Powiedziałem o kościele,
tak jak pan mówił.

Proszę mi wysłać pieniądze.

Do kogo dzwoniłeś, Kenny?

Do kogo…

O kurwa.

Co do kur…

Nawet, kurwa, nie próbuj.

Okej, Kenny…

zaczynasz mnie wpieniać.

Nie przedłużajmy tego.

Albo przyduszę cię tak, że zemdlejesz,

albo sprawię, że zarzygasz
tę śliczną taksówkę.

Możesz też otworzyć usta.

Dobry wybór.

Chciwy z ciebie człowiek, Kenny.
Dwa śniadania i to.

To powiesz mi, gdzie go wysadziłeś?

Zawiozłem go na lotnisko.

Czy to prawda?

Tak.

Okej.

- W takim razie jedźmy tam.
- Kurwa.

Zamknij się. Wdech i wydech, to tyle.

Nic ci nie będzie. Jedźmy.

Pod tym numerem był facet,
którego odwiozłeś do Klubu Lotniczego?

Nie wiem. Zostawiłem wiadomość.

Gdyby ktoś się pojawił
i wypytywał o Oxford Parkway,

miałem mówić, że wysiadł pod kościołem.
Obiecał więcej kasy.

Jasne. Ile? I jak miał ci zapłacić?

Pięćset funtów. PayPalem.

Kur… to konto będzie powiązane
z fałszywą tożsamością.

Nie da się go namierzyć.

Kim ty jesteś?

Gliną?

Bez obaw. Jestem jednym z tych dobrych.

Nie skrzywdzę cię.

Za to co do tego łysola
nie byłbym taki pewny.

- Napije się pan czegoś?
- Nie napije się. Dziękuję.

Kulawe Konie.

Co pani słyszała?

Nic od ciebie.

- Łatwo się ich wyprzeć.
- Ciebie też.

Może i ciebie powinnam wysłać
do Slough House.

Przygotowuję coś.

Wykorzystałem kulawe konie,
żeby panią chronić.

Brzmi jak przyjęcie-niespodzianka.

Nie cierpię niespodzianek i przyjęć.

Sprawdzam możliwości spotkania

między panią a Ilią Newskim.

Jasne.

Newski jest niedostępny.
Powinieneś to wiedzieć.

Mamy umowę z Moskwą.

Nie kontaktujemy się z nim.
A oni go nie zabijają.

Zakładam, że masz powód,

by chcieć destabilizować
stosunki międzynarodowe.

Zabezpieczamy się.

Nie chcemy antagonizować obecnego reżimu,

przymilając się do jego krytyka.

Ale nie chcemy też, by prezydent Newski
objął kiedyś rządy

i żywił urazę wobec Wielkiej Brytanii,
bo mu nie pomogliśmy.

Nie pozwoliliśmy zamrozić mu aktywów.

- Powinien być wdzięczny.
- Docenia to.

Zastanawia się tylko, czy może coś zrobić,
by zapoczątkować zmiany.

Skąd o tym wiesz?

Zwrócił się do mnie łącznik,

który skontaktował mnie z prawą ręką
Newskiego, Arkadijem Paszkinem.

- Spotykamy się w sobotę.
- Kto o tym wie?

- Nikt.
- Harper? Guy?

Wiedzą tylko,
że odpowiadają za bezpieczeństwo.

Kontynuuj.

Chcę dostawać regularne raporty.
Wszystkie szczegóły. Dobre i złe.

Oczywiście.

A jeśli kulawe konie będą niegrzeczne,
odeślij je do Lamba.

A wtedy ty do nich dołączysz.

Tak jest.

Poza naszym przedziałem cenowym.

Chyba że sprzedamy parę nerek. Twoich.

- Jesteś takim…
- Co?

- Halo?
- No co?

Chodzi o to, że za nimi pojechałem?
Nie zauważyli mnie.

Ustaliłeś, dokąd pojechali?

Niezupełnie.

Więc mogłeś zginąć za nic.

Byłem na rowerze.

Spaliłem masę kalorii już przed południem.

- To nie jest zabawne.
- Nie twierdzę tak.

Tysiące ludzi jeżdżą po Londynie
na rowerze i nie giną.

To nie idioci w średnim wieku,
którzy chcą coś udowodnić.

Udowodniłem swoje:

wymamrotali nazwę hotelu,

bo zatrzymali się w noclegowni
przy Edgware Road.

Nie masz pewności.
Zgubiłeś ich.

Dobra… Ale w tamtej okolicy.

To kto tu mieszka?

Ilia Newski. Spójrz.

Szef typa, z którym spotka się Spider.

Gdy przechodziłeś kryzys wieku średniego,
ja postanowiłam popracować.

Udawajmy, że sprawdzamy mapę.

Tutaj, może tędy?

- To chyba tędy.
- Nie, raczej tędy.

Spider raczej by nas tu nie chciał.

Kazał nam zadbać o bezpieczeństwo.

Robię to. Chcę sprawdzić,
jak dużą ma paranoję.

Bardzo dużą.

Gdybyś miał hopla
na punkcie bezpieczeństwa,

i chciał urządzić tajne spotkanie,
zwracałbyś się do Webba?

To ma być nieoficjalne.
Nie używa standardowych kanałów.

Możesz tak więcej nie znikać?

Dobrze.

- Daleko jeszcze?
- Z kilometr.

Mówił coś jeszcze,
czy wydawał ci tylko polecenia?

Chodzi o small talk?

- Tak.
- Nie.

- Jaki miał akcent?
- Nie wiem!

- Może polski.
- Jasne. Konkretnie polski?

Dobra, to czeski.

Chryste… Jest różnica.

- Nie jestem ekspertem.
- No co ty?

I co, wsiadł do samolotu?

Nie wiem.

- Jak to nie wiesz?
- Wysiadł i wszedł do klubu.

- Spotkał się tam z kimś?
- Nie wiem.

Znów to twoje „nie wiem”.
To naprawdę irytujące.

Z kim się spotkał?

Stał tam zaparkowany samochód. Może jego.

Zapamiętałeś markę
albo tablicę rejestracyjną?

Nie zwróciłem uwagi.
Pisałem do żony,

że nazajutrz robię sobie wolne,
bo dostałem zastrzyk gotówki.

- Jak daleko jest stąd do Upshott?
- Ze trzy kilometry.

Okej.

Dobra.

Nie będziesz rozmawiał z moją żoną, co?

A co jeszcze zrobiłeś?

Zaniżyłem kwotę.

Przepuściłem parę stów na wyścigach.

Chociaż odkułem się na tobie.

Jasne.

Możesz tu poczekać,
a potem zawieźć na stację.

Za darmo.

Roddy. Możesz namierzyć
numer telefonu komórkowego?

No jasne.

Chyba mam numer zabójcy Dickiego.

Czekam.

Jasne. To: 0700-900-917.

Brakuje ci jednej cyfry.

Sprawdzisz, czy nie utknęła ci w tyłku?

Nie. Nie brakuje. Po prostu…

Rozmazała się.

Jest „07” a dalej może być
jedynka albo siódemka.

Więc sprawdź oba.

Dobra, kończymy. Odezwę się.

Mówił, czyj to numer?

- Przypomnij mi, kim jesteś.
- To dowcip Lamba. Kutasie.

Roddy, możemy przyspieszyć?

- Zgadnij, gdzie jest telefon.
- Estonia.

Hej.

- Jest w Estonii.
- Dobra.

Wiem, jak tam dotarł.
Jestem w Klubie Lotniczym w Upshott.

Czekaj. Oddzwonię.

Kenny…

Kurwa.

Tak, masz piękne mięśnie brzucha.

- Tak myślisz?
- Tak.

Dziękuję.

Co chcesz zamówić na kolację?

Cholera. Przepraszam…

Co?

Obiecałem Lucasowi,
że zabiorę go dziś na kolację.

Żartujesz?

Nie. Chyba mogę widywać się z synem?

Możesz widywać się z synem.
Nie rób tego.

Ale mieliśmy pracować.
Jutro szukamy podsłuchów.

Wiem. Ale jest w porządku.
Będzie dobrze.

- Mówiłem ci.
- Nie mówiłeś.

I nie chcę, żeby było dobrze.
Chcę, żeby było idealnie.

- Naprawdę ci mówiłem.
- To czemu nie pamiętam?

- Może zapomniałaś.
- Tak? Bo to ja wszystko zapominam?

Serio? Ta zabawa
w „zapominalskiego Mina” robi się nudna.

Wybacz, ale to się robi wkurwiające.

Od wieków nie szukałam podsłuchów,

ty pewnie tego nie robiłeś.
Musimy się przygotować.

Chyba już się przygotowaliśmy.

Spierdalaj. Celowo nie powiedziałeś mi,
dokąd idziesz,

żebym uprawiała z tobą seks.

Przypisujesz mi

zbyt wysoki poziom wyrachowania.

No jasne. Słuchasz instynktu.

Dlatego pomknąłeś na rowerze,

bo ochroniarz nie pamiętał
nazwy swojego hotelu.

- Zachowałem się profesjonalnie.
- Nie.

Zachowałeś się jak kutas
i mogliśmy stracić tę fuchę.

Nawet nie wiem, czy ją chcę.

Nie wiem, czy chcę pracować dla Spidera.

Wolisz siedzieć w Slough House
i pracować dla Lamba?

Cały ty.
Wybierasz najprostsze rozwiązanie.

- Slough House nie jest proste.
- Robisz, co chcesz.

Nie zakończę kariery w Slough House.

Mówiłem, że chcę zakończyć tam karierę?

Że wolisz tam zostać,
niż pracować dla Spidera.

Mówiłem, że nie wiem,
czy chcę pracować dla Spidera.

Nie wiem. Czemu się kłócimy?

Bo wychodzisz, kiedy powinniśmy pracować.

Zachowujesz się absurdalnie.
Nie spotykam się z inną kobietą.

- Widzę się z synem.
- Tak jakbyś miał szanse u innej kobiety.

Przepraszam. Nie chciałam.

- Nie chciałam.
- Dobra, słuchaj.

Mogę wrócić później i nad tym popracujemy.

Albo najlepiej będzie,
jeśli zostanę dziś u siebie.

- Okej. Jak uważasz.
- Jasne. Pa.

River mówił, że wyleciał z Upshott.

Sprawdziłem rejestry z radaru.
Nie leciał tego dnia i o tej porze.

Leciał zwykłymi liniami.

To musiał być poranny lot.
Heathrow jest najbliżej.

- Zajmij się swoimi sprawami, Standish.
- Słucham?

Namierzę go. Wyluzuj.
Rób swoje, a ja zrobię swoje.

A moje to dbanie o herbatę
i kosze na śmieci,

oraz rozdzielanie zadań,
których nie wykonałabym sama?

Nie chciałem tego mówić.

Ja pierdolę. Kto namierzył
zabójcę Dickiego Bowa na monitoringu?

Tym, który zhakowałem?

Nie umiałeś go odczytać,
bo to by wymagało czytania ludzi.

- Ona to zrobiła.
- Miała farta. To nie agentka.

Miała kontakt z masą agentów.
Wie, co mówi.

Pierwszy lot do Estonii

był dziewięć godzin po tym,
jak wysiadł w Upshott.

Znajdź monitoring ze wszystkich
stanowisk odprawy do Estonii.

POŁĄCZENIE PRZYCHODZĄCE

Hej, mały. Gdzie jesteś?

Mama ma rację.
Powinieneś skończyć.

W porządku.

Tak, jutro pogadamy.

Okej, kocham…

ŁĄCZENIE

MAPY

Nie spieszyłeś się.

Musiałem przejść osiem kilometrów.
Wielkie dzięki.

Przynajmniej skończyłeś jeść.

- Masz pecha.
- Świetnie.

To co masz?

Jakkolwiek się nazywa,

zabójca Dickiego Bowa przebywa w Estonii.

Przed wyjazdem
nawiązał z kimś kontakt w Upshott.

- Z kim?
- Jeszcze nie wiem,

ale to ktoś z Klubu Lotniczego.

A skąd to wszystko wiesz?

Zapłacił taksówkarzowi, żeby go krył,
ale zdołałem go złamać.

Mam numer, który mu podał.
Jest w Estonii.

Wiedział, że ktoś będzie go szukał.

I starał się zatrzeć ślady.

Albo chciał, żeby te ślady znaleziono.

Skąd ten wniosek?

Skoro tak szybko wpadłeś na trop,

nie mógł być zbyt dobrze ukryty.

Dzięki.

Więc zabija Dickiego…

w sposób, który nawet nie budzi podejrzeń
organów ścigania,

ale zwraca moją uwagę.

Ale potem wsiada do taksówki.

Mógł wynająć auto
pod fałszywym nazwiskiem,

albo, jeszcze lepiej, ukraść je.

Dość nieporadne.

Czemu sądzisz,
że chciał zwrócić twoją uwagę?

Nie wiem.

Czasem, żeby zrozumieć,
dlaczego zastawiono pułapkę,

musisz w nią wejść.

Mam nadzieję, że masz komplet szczepień.
Wysyłam cię w teren.

Do Estonii?

Nie lecisz do jebanej Estonii.

Wracasz do Upshott.

Ustal, z kim rozmawiał w Klubie Lotniczym.

Ustal, czy z Cykadą.

To twój samochód.
Czyste ubrania masz w bagażniku.

To twój lśniący dowód,
przykrywka, fundusze i akta.

Tylko tego, kurwa, nie zgub.

Musiałem poprzysiąc Darth Taverner
dozgonną lojalność.

Zabójca Dickiego nazywa się
Andriej Czernicki?

Już to wiedziałeś.

Tak, jasne, że wiedziałem.

To kim jest Mikołaj Katinski?

Były agent KGB.

Uciekł po upadku muru.

Wskazał Czernickiego.

Ma też tę szczególną cechę,
że jako jedyny człowiek,

oprócz nieżyjącego Dickiego Bowa,

twierdzi, że widział Aleksandra Popowa.

Wszystko tu znajdziesz.

PRAWO JAZDY

No co?

To ekscytujące.

Pozdrowienia z Upshott.

„Cykadami” nazywało się uśpionych agentów

po ciemnej stronie Muru.

Po naszej stronie nazywaliśmy ich
martwymi lwami.

Ale dlaczego teraz?

Tego nie rozumiem. Po co trwać w uśpieniu
przez tak długi czas?

Tak, Rosjanie lubią długie rozgrywki.

Mają niesamowitą zdolność
do cierpienia i poświęceń…

i chowania uraz.

Jebańcy nie odpuszczają.

Sprawdź ten Klub Lotniczy, dobra?

Tak, już to zrobiłem.

Właściciel to niejaki Duncan Tropper.

Nie ma krewnych poza dziadkami.

To typowy znak ostrzegawczy
wskazujący na przykrywkę.

Tak to dawniej wyglądało.

Im więcej dziur, tym więcej podejrzeń.

Sam nie wiem, może to wszystko
jest zbyt podejrzane.

- Co to właściwie znaczy?
- Może się ciebie spodziewa.

No dobra. Ruszajmy.

Nie chcę utknąć tu na cały jebany wieczór.

- Mam cię odwieźć do Londynu?
- Nie, dziękuję.

Nie spędzę z tobą w aucie dwóch godzin.

Możesz mnie podwieźć na stację.

Jasne.

Kurwa.

Panie Harper, chyba mnie pan śledzi.

Ja… Ja tylko…

Potrzebuje pan więcej czasu,
żeby coś wymyślić?

Czuje pan, co trzymam przy pańskiej szyi?

Mamy w Rosji takie powiedzenie…

„Człowiek, który wtyka nos tam,
gdzie nie powinien,

traci głowę”.