All language subtitles for The Banshees of Inisherin _2022

Colm?
Idziesz do pubu?

Już druga.

To jak, przyjdziesz później?

Przyjdź później.

Co robisz w domu?

Bracie!
Co robisz w domu?

Stukałem do okna Colma.
A on nic.

- Co robił?
- Nic. Palił.

- Może spał?
- Palił. Kto pali przez sen?

- Pokłóciliście się?
- Nie.

Tak myślę.

A może?

Dlaczego mi nie otworzył?

Może już cię nie lubi.

Daj piwo, Jonjo.

Colm nie przyszedł?
Zawsze przychodził.

- Wiem.
- Nie stukałeś?

Stukałem.

- Gdzie on jest?
- W domu.

- I co robi?
- Nic. Pali.

Pokłóciliście się?

- O ile wiem, nie.
- Na to wygląda.

Rzeczywiście.

- Zastukać znowu?
- Powinieneś.

Sierżancie Kearney...

Nigdy się nie wita.
Nigdy, kurka wodna.

Colm!

Drzwi były otwarte.

Gdzie ty leziesz?

- Wszyscy?
- Wypił sześć piw. Słowo daję.

A malutki był jak krasnoludek.
Naprawdę!

- Czołem.
- Czołem, Pádraic.

- Usiądź gdzie indziej.
- Co?

Tu stoi moje piwo.

Zgadza się,
zamówił wcześniej.

No to ja się przesiądę.

- Pokłóciliście się?
- Pierwsze słyszę.

- To widać.
- Colm wyniósł się na dwór.

To wygląda na kłótnię.

Pójdę z nim pogadać.
Dowiem się, o co, kurka wodna, chodzi.

Powinieneś.

Usiądę obok ciebie. Jeśli pójdziesz
do pubu albo do domu, pójdę za tobą.

Jeśli coś ci zrobiłem,
to powiedz co.

Jeśli coś ci nagadałem, to po pijaku
i nie pamiętam, chociaż nie sądzę.

Jeśli tak, to powiedz, o co chodzi,
a ja cię przeproszę.

Przeproszę z całego serca.

Tylko przestań uciekać
jak kapryśny dzieciak.

Nic mi nie nagadałeś.

Nic mi nie zrobiłeś.

Tak mi się zdawało.

Po prostu już cię nie lubię.

- Lubisz mnie.
- Nie.

- Wczoraj mnie lubiłeś.
- Tak?

Tak myślałem.

- Pádraic...
- Dominic...

- Co cię gryzie?
- Nic. Litości.

Patrz, co znalazłem. Kij z hakiem.
Do czego to komu?

Żeby zahaczać rzeczy,
które są na odległość kija?

- Gdzie idziesz?
- Tam.

- Pójdę z tobą. Masz fajki?
- Nie.

Zawsze masz fajki.

Colm rozdaje fajki w pubie.
Wszystkim.

- Serio?
- Nie.

Dziwnie się zachowujesz.

Co tu robisz?

- Pub był zamknięty?
- Był otwarty.

O czym piszą w gazecie?

Tylko o wojnie domowej.

Okropność.

Przyjdzie pani McCormick.
Nie mogłam jej ominąć.

- Na ogół nie ma cię o tej porze.
- Tak?

Dobrze wiesz, że tak.

Nie mam nic przeciwko.
To także twój dom.

To już sześć lat, jak umarli twoi rodzice.
A może siedem?

Zaraz będzie osiem lat.

Zaraz będzie osiem lat?
Jak ten czas leci...

Jak to na zabawie.

Idź do pubu.
Nie denerwuj nas.

Nie muszę tam łazić
co wieczór.

Pewnie wypłoszył go
ColmSonnyLarry.

Co pani o nim słyszała?

- Nie byliście najlepszymi kumplami?
- Nadal jesteśmy.

- Nie.
- Kto tak mówi?

- Ona.
- No wiesz, Siobhán!

Nic takiego nie mówiłam.

Idź do pubu, nie przeszkadzaj nam.
Pani McCormick rzadko nas odwiedza.

- Bo jej unikasz.
- Nieprawda.

Na jej widok
chowasz się za murkiem.

Nieprawda!
Nie chowam się za murkiem.

Powodzenia.

Choć nie wiem,
o co walczycie.

- Nie wiedziałem, że będą grali.
- Colm zdecydował w ostatniej chwili.

- Kobitki zawsze go kochały.
- Nieprawda.

- Dominic, masz zakaz wstępu!
- Do kwietnia.

- A co jest teraz?
- Kwiecień.

- Wystaw to za drzwi, nie drażnij kobitek.
- Tu są kobitki?

Faktycznie. Niezgorsze.

Gdybyśmy siedzieli obok Colma,
kobitki musiałyby do nas zagadać.

Mnie dobrze tutaj.

Naprawdę? Dobrze ci tu?

Mam dosyć tego zawodzenia.
Colm, zagraj coś do tańca.

Niech ona przestanie wyć.

Za mało mu podpadłem,
że jeszcze dokładasz?

- A podpadłeś mu?
- On już...

Nie chce się ze mną przyjaźnić.

Czy on ma dwanaście lat?

O co mu chodzi?

Tata nas zabije, jeśli go obudzimy
po trzepaniu kapucyna.

A nie zabije cię za zabranie bimbru?

Pewnie, że podpadnę, ale...
Mam to w dupie.

Dziś na lądzie była strzelanina,
widziałeś?

Wojna domowa.

No jasne.

Mam ją gdzieś. Jestem przeciwko
wojnom. I mydłu.

Jedno ci powiem.
My to mamy gadane.

Ty i ja.

A twoja siostra lubi pogadać?

Nie tak jak inne kobitki.
Woli czytać.

Czytać.

Kurka wodna. Czytać.

Widziałeś ją kiedyś bez ubrania?

- Nie.
- Poważnie? Jesteście rodzeństwem.

- Nawet w dzieciństwie?
- Nie lubię takich rozmów.

- Jakich?
- O rozebranych siostrach.

- Widziałeś mojego tatę bez ubrania.
- Będę tego żałował do śmierci.

Pewno.

Ma małego, brązowego ptaszka.

Co go ugryzło?

Może dostał złą wiadomość?

- Tata?
- Nie, ColmSonnyLarry.

Mówiłem, nie wkurzaj mnie
gadaniem o tym głupku!

Nic mu nie jest.
Wyglądał, jakby mu ulżyło.

- Tylko przechodzę z krowami.
- Co?

Tylko przechodzę z krowami.
Nie chciałem...

- Na ogół tędy nie przechodzisz.
- Cielak przestraszył się kury na rogu.

Wiesz...

Zobaczyłem, jaki mamy miesiąc.

Znów się zgrywasz?

Pierwszy kwietnia.

Wpaść po ciebie,
jak będę szedł do pubu?

Wpadnę.

Idę za tymi głuptasami,
bo uciekną.

Bo może one też mnie nie lubią.

Do zobaczenia o drugiej.

Może wpadniesz na kieliszek kseresu?
Szkoda siedzieć w domu.

Dobrze.

Jak książka?

- Smutna.
- Smutna?

Nie czytaj jej, bo cię zasmuci.

Nie czujesz się czasem samotny?

Jaki?

Samotny.

Czy nie czuję się samotny?

Co wszystkich ugryzło?

Jezusie...

Samotny, kurka...

Colm?

Daj piwo.

- Jaki ma humor?
- Chyba świetny. Jak dla mnie.

- Co robisz?
- Znów będziesz się wygłupiał?

Nie mogę spokojnie wypić piwa?

To nie proś, żebym po ciebie wpadał.
Mam lepsze zajęcia.

Nie prosiłem, żebyś wpadł.
I nie masz lepszych zajęć.

- Nie masz lepszych zajęć.
- Wiem, że nie mam lepszych zajęć,

ale znalazłbym lepsze zajęcie
niż bieganie do ciebie.

Jakie?

Co mógłbyś robić?

Czytać.

Czytać?

A ja dziś rano...

napisałem to.

Jutro napiszę drugą część,
a pojutrze trzecią.

A do środy powstanie nowa melodia,
której by nie było,

gdybym stracił tydzień
na słuchanie twoich głupot.

Wyjdziesz stąd czy ja mam wyjść?

Ja wyjdę, bo to gówniana melodia
i nie chcę jej słuchać.

Wczoraj byłem za ostry.

Wczoraj, powiada...
Nie tylko wczoraj, ale i dzisiaj.

Mam...

Mam mocne poczucie
upływającego czasu.

Powinienem spędzać czas
na myśleniu i komponowaniu.

A nie na słuchaniu twoich głupot...
Ale przykro mi, że tak jest.

Umierasz?

Nie umieram.

- No to masz mnóstwo czasu.
- Na gadanie?

- Bezcelowe gadanie?
- Nie bezcelowe. Normalne, zdrowe gadanie.

Będziemy tak gadali,
życia będzie nam ubywało,

a za dwanaście lat umrę
i nie dokonam niczego

poza gadaniem z ograniczonym facetem.

Powiedziałem: „Nie bezcelowe”...

„Normalne, zdrowe gadanie”.

Niedawno dwie godziny opowiadałeś o tym,
co znalazłeś w kupie swojego osła.

Mierzyłem czas.

To nie była kupa osła,
tylko kucyka. Nie słuchałeś.

To mi nic nie daje, rozumiesz?
Nic a nic.

Możemy gadać o czymś innym.

- Co ci jest?
- Nic.

- Idziemy na kseres?
- Nie mam ochoty.

Nie zamierzam tego znosić!

- Co się dzieje z tobą i moim bratem?
- Nie wpadaj, żeby na mnie krzyczeć.

- Nie możesz nagle zerwać przyjaźni.
- Dlaczego?

Bo to niemiłe.

- Nalać kseresu?
- Nie.

- Powiedział coś po pijanemu?
- Jest gorzej, gdy jest trzeźwy.

- Co ci przeszkadza?
- On jest głupi.

Że co?

On jest głupi.

Zawsze był głupi.
Co się zmieniło?

Ja. Nie mam już czasu na głupoty.

Mieszkasz na wyspie u wybrzeży Irlandii,
na co liczyłeś?

Na odrobinę spokoju w sercu.
Tylko tyle.

Chyba to rozumiesz. Prawda?

Prawda?

- Ty też myślisz, że jestem głupi?
- Nie jesteś głupi, tylko miły.

Właśnie. Jestem radosny.

Byłem, dopóki mój najlepszy kumpel
nie zgłupiał.

To jego problem.
Może ma depresję.

Też tak pomyślałem.

Ale mógłby tego nie pokazywać.
Chować to w sobie, jak my wszyscy.

Nie, Jenny, wynocha! Wynocha!

- Szuka towarzystwa.
- Miejsce zwierząt jest na dworze.

Ludzie się chyba ze mnie nie śmieją?

Niby dlaczego?

Nie uważają mnie za głupka?

Za głupka? Nie.

- Chyba nie jesteś zupełnie pewna.
- Jasne, że jestem.

To Dominic jest miejscowym głupkiem.

Pewnie, daleko mu do ciebie.

A kto jest najgłupszy zaraz po nim?

Nie lubię oceniać ludzi w ten sposób.

- Czyli?
- Kto jest głupszy.

- Ja też, ale spróbuj.
- Za dużo ludzi tutaj ocenia innych.

Nie jesteś głupkiem,
jesteś miły. Daj spokój.

- Jestem tak samo bystry jak ty.
- Głupi jesteś.

Co ci się stało?

- Tata odkrył, że świsnąłem bimber.
- Dominic, biedaku.

Czym cię lał?

Na końcu czajnikiem.
Nie było źle, tylko dziobek...

- Podwieźć cię do kościoła?
- Mam gdzieś tych zasrańców.

Ale czy mogę u was przenocować?
Tylko dzisiaj.

- Tylko dzisiaj.
- No to przyjdę na kolację.

Wybacz mi, ojcze, bo zgrzeszyłem.
Nie byłem u spowiedzi z 8 tygodni.

Mów, Colm.

Chyba to, co zwykle.
Alkohol i grzeszne myśli.

I odrobina pychy. Nigdy nie uważałem,
że pycha to grzech, ale jednak.

A rozpacz?

Ostatnio niewielka, dzięki Bogu.

Czemu nie rozmawiasz z Pádraikiem?

- To chyba nie grzech?
- Nie, ale nie jesteś miły.

Skąd ksiądz wie?

Na wyspie wszyscy wszystko wiedzą.

No i Pádraic prosił,
żebym się za nim wstawił.

Rozumiem.

To chyba nie jego
dotyczą twoje grzeszne myśli?

Ksiądz chyba żartuje, kurka wodna?

Zdarzają się takie myśli o mężczyznach.

Ksiądz je miewa?

Nie miewam.
Jak śmiesz tak mówić o księdzu?

Ksiądz sam zaczął.

Możesz wyjść z mojego konfesjonału.
Absolucję dostaniesz następnym razem.

Obym nie umarł w międzyczasie,
bo będę miał przesrane.

Będziesz miał przesrane.
Tak, przesrane!

Nalać piwa?

Przestań zawracać mi głowę,
nasyłać na mnie swoją siostrę i księdza.

Nie nasyłałem siostry,
ma własny rozum. Ale księdza nasłałem.

Podjąłem decyzję.
Mam w domu nożyce.

Ile razy zawrócisz mi głowę,
wezmę nożyce i utnę sobie palec.

I oddam ci go. Zacznę od lewej ręki,
którą trzymam skrzypce.

Następnym razem utnę kolejny palec,
i tak dalej, aż zrozumiesz.

Albo mnie zabraknie palców.
Teraz zrozumiałeś?

- Nie bardzo.
- Nie chcę cię urazić, naprawdę.

Ale zostały mi tylko
drastyczne metody.

Masz mnóstwo metod.
Czemu zaczynasz od palców?

Błagam, nie odzywaj się mnie.
Błagam.

Błagam. Milcz, Pádraic.

- Milcz.
- Milcz.

Dobrze.

Ale myślimy z siostrą,
że jesteś przygnębiony.

A ta historia z palcami to potwierdza.

Prawda, Colm?

Zaczynam od teraz.

- Niesłychane.
- Niesłychane. Naprawdę cię nie lubi.

- Palce.
- On nie żartuje.

To widać po oczach.

Tylko dlatego, że ma cię za głupka.

Skąd wiesz?

Podsłuchałem. Co miałem zrobić?
Ja cię nie mam za głupka.

Gdybym sobie coś ucinał, kiedy przychodzi
tu jakiś głupek, zostałaby mi tylko głowa.

- Ty też masz mnie za głupka?
- Nie.

Chociaż stanowiliście dziwną parę.

- Nieprawda.
- Prawda.

Prawda, skoro on woli się okaleczyć
niż gadać z tobą.

- Colm zawsze był myślicielem.
- To co? Ja też myślę.

Ty nie.

- Twoja siostra myśli.
- Siobhán...

- Ty jesteś... Kim on jest?
- Poczciwym facetem.

- Otóż to. Kiedy nie pijesz.
- Otóż to.

Myślałem,
że to dobrze być poczciwym.

A teraz to brzmi jak obelga.

- Nie obrażaj się.
- Otóż to. Jesteśmy za tobą.

Czego się cieszysz?

Co ten ponurak taki ponury?
To tylko gruby, rudy facet.

Okropne z was ponuraki.

Musisz to wytrzymać tylko dziś.
Jedz z zamkniętymi ustami.

- Co to, Francja czy co?
- Powiedz mu.

- Nie kłóć się, Dominic.
- O zamykaniu ust.

Colm Doherty i jego grube paluchy...
Nie przeciąłby nawet warstwy tłuszczu.

Niech utnie jeden,
bo może blefuje.

- Lepiej nie.
- Ja bym go podpuścił i zobaczył.

Zawsze może grać na skrzypcach
czterema palcami. Albo na bandżoli.

- Nie mów tak. Nie chcemy go znać.
- Ty nie, ale ten głupek tak.

- Fakt, jestem głupkiem.
- Nieprawda.

Przygnębiający dom.

Wolisz własny?
Podobno macie tam kupę śmiechu.

Trafiłaś.

W co?

W czuły punkt.
Taka przenośnia.

Siobhán, czemu nie wyszłaś za mąż?

- Nie twoja sprawa, kurka wodna.
- Jak to się stało?

- Jak to się stało?
- Nigdy nie szalałaś?

Czy nigdy nie szalałam?

Nie wiem, jak miałam szaleć?
Ze złości? Bo teraz jestem zła.

- Pytam, czy nie zaszalałaś.
- Nie mów tak więcej.

Mój brat chyba cię uprzedził,
żebyś nie gadał głupot?

- Żebym nie był niemiły.
- Zrobiłeś jedno i drugie.

Tak.

Idę spać, a on się wyniesie rano.

Żebyś nie wiem jak był przygnębiony.
Wolałabym gościć osła.

Znów pudło.

Ale niech żywi nie tracą nadziei.

Słuchaj...

Poradzicie sobie.

Na pewno?

Mleko jest za drzwiami.
Zalega pani za dwa tygodnie.

Nikt z tamtej strony wyspy
nie podzieli się plotką, ty też?

Niestety ja też.
Trochę się śpieszę.

Eileen Coughlan ani Vincent Shaughnessy
nie mieli żadnych nowin.

To był kiepski tydzień na nowiny.

- ColmSonnyLarry nie miał nowin.
- Nie?

On nic nie mówi.

- Mówi.
- W myślach.

Jest pani winna za dwa tygodnie.

Dzień dobry.

To Peadar,
on zawsze ma jakieś nowiny.

Co nowego, Peadar?

Jeden gość zabił się
niedaleko Rosmuck.

Wszedł do jeziora.
Zdrowy, 29 lat. Dureń.

- Boże, zmiłuj się!
- Nie ma zmiłuj. Dureń.

Inny gość, protestant oczywiście,

dźgnął swoją żonę w Letterkenny.
Sześć razy.

- Boże. I co, umarła?
- Jasne, że tak. Nie dźgał jej łyżką.

Mnóstwo nowin.
A on nigdy żadnych nie przynosi.

- Jak to głąb.
- Głąb. Zabawne.

Coś mi się przypomniało.

Ojciec Dominica Kearneya
pobił go w sobotę czajnikiem.

On teraz mieszka u nas.
I ojciec-policjant go nie bije.

Czy to nowina?

Dominic to okropny głupek.
To żadna nowina.

- Był w strasznym stanie.
- Sama bym go pobiła, gdybym była młodsza.

- Ale zawsze to jakaś nowina.
- Gówno, nie nowina.

Dziękuję, pani O'Riordan.
Do zobaczenia.

Mój zakichany syn
ma wrócić po południu

albo zbiję was obu
i jeszcze twoją siostrę.

Postawisz mi wreszcie to piwo,
które jesteś mi winien?

Nie jestem ci winien...

- Dobra.
- Brawo.

Stój...

Co mówisz, Jenny?

Pójdziemy do pubu sami?

Dobrze. Chodź.

Wypijesz piwo
i wracasz do domu.

Musisz mi wyprasować koszulę.

Dobrze, tato.

Rano płynę na ląd,
dlatego muszę mieć czystą koszulę.

„Po co płyniesz na ląd, Peadar?”...
„Dzięki, że pytasz, Colm”.

Potrzeba dodatkowych ludzi do egzekucji,
na wypadek zamieszek.

Dają sześć szylingów i obiad.
Pomógłbym i za darmo.

Zawsze chciałem zobaczyć egzekucję.
Chociaż wolałbym wieszanie.

Kogo rozstrzelają?

Wolne Państwo rozstrzela
ludzi z Armii Republikańskiej.

A może na odwrót.

Sam już nie wiem.

Łatwiej było się zorientować,
kiedy wszyscy razem biliśmy Anglików.

Nieważne, kto kogo rozstrzela?

Za sześć szylingów i obiad
pomógłbym w twojej egzekucji.

Popłyń ze mną.
Napiszesz jakąś smutną piosenkę.

Żartowałem.

Co to za jedni?

Studenci Akademii Muzycznej
z Lisdoonvarna.

Daj drugą whisky.

- Strasznie dużo dziś pijesz.
- A co ci do tego?

Pádraic, stój!

Leć po jego siostrę.

Czego chcesz, głupku?
Zlać cię znowu?

Mam prawo gadać z gliną.
Tylko z grubasami nie mogę gadać.

Ze mną też lepiej nie gadaj.

Wiesz, jakich trzech rzeczy
nie znoszę na tej wyspie?

- Nie wiem.
- Po pierwsze... policjantów.

Po drugie, tłustych skrzypków.

I po trzecie...

Miałem coś zabawnego.

Zacznę od nowa. Po pierwsze...
Policjantów. Po drugie...

- Tłustych skrzypków.
- Tłustych skrzypków.

- Co było trzecie?
- Wracaj do swoich. Poważnie.

Poważnie?

Do mnie ta mowa?

Siobhán...

Pádraic się schlał, a jest tam Colm.
Chodź!

- Colm, wiesz, jaki kiedyś byłeś?
- No jaki?

Miły.

Byłeś miły.

Co nie?

A teraz jesteś niemiły.

Czyli to jest ulotne.

- Ale powiem ci, co przetrwa.
- No co? Nie mów głupot, że muzyka.

- Muzyka przetrwa.
- Wiedziałem.

- Obrazy przetrwają, i poezja.
- Bycie miłym też.

Kogo z siedemnastego wieku
pamiętamy, bo był miły?

- Kogo?
- Zupełnie nikogo.

Ale wszyscy znają muzykę z tej epoki.
Każdy słyszał o Mozarcie.

Ja nie. Do bani ta teoria.

Rozmawiamy o byciu miłym,
a nie o tym, jak mu tam...

Moja mama była miła, pamiętam ją.

Tata też, pamiętam go.

Moja siostra jest miła.
I będę ją pamiętać do śmierci.

A kto poza tobą?

Kto będzie ją pamiętał?
Ją i innych miłych ludzi? Nikt.

Za 50 lat zaginie pamięć
o nas wszystkich.

- Jednakże muzyka sprzed dwustu lat...
- Gadasz jak Anglik.

Wracaj do domu...

Mam gdzieś Mozarta,

Borvovena i innych drani
o dziwnych nazwiskach.

Jestem Pádraic Súilleabháin
i jestem miły.

Chodź.

Wolisz się przyjaźnić z gościem,

który raz bije syna,
a raz się z nim zabawia.

Nie mówiłem mu tego.
Jest pijany.

Kiedyś byłeś miły.

A może nie?

Boże...

Może wcale nie.

Porozmawiam z nim.
Nie musisz się okaleczać, on da ci spokój.

Szkoda. Zrobił się interesujący.
Chyba znów go lubię.

A Mozart żył w osiemnastym wieku,
nie w siedemnastym.

- Siobhán Súilleabháin. No proszę.
- Wpadłam tylko po boczek. Nie mam czasu.

Jest list do ciebie.

- Sam się otworzył?
- Pewnie od upału.

Oferta pracy?

W bibliotece na lądzie?

Proszę boczek. Z 10 plastrów.

Nigdy mi nic nie mówisz.

- On nie przeżyje, jeśli wyjedziesz.
- Nikt tu nie wyjeżdża.

Nie wpadłem na pogawędkę. Chcę powiedzieć,
że to wszystko przez whisky.

- Jakie wszystko?
- To, co mówiłem.

Czyli?

Niewiele pamiętam,
ale znaczenie było niedobre.

To się czuje.

Chciałem cię przeprosić.
Możemy na tym skończyć?

Nie możesz dać mi spokoju?

Wszystko ci wytłumaczyłem.

- Ja tylko...
- Zostaw mnie w spokoju.

- Co robisz?
- Nie wiem.

Kurde...

- Jak nowa melodia?
- Co?

Na litość boską, znów to samo?

Nie zostawię jej na dworze,
kiedy mi smutno.

Wczoraj musiałam zbierać
jakieś ciągnące się kupy.

One się nie ciągną,
były w nich kawałki trawy.

Może to była trawa.

Przyniosę owsiankę.

Bardzo byłem okropny?

Skąd, byłeś uroczy.

- Wiem, że nie byłem uroczy.
- Byłeś, w stosunku do mnie.

No jasne, jakżeby inaczej.

- Co to było? Ptak?
- Co?

- Coś uderzyło w drzwi.
- Ptak?

- Nie ptak.
- No to co?

Co uderzyło w drzwi?
Powiedzieć?

Trudno mi skłamać.

To był...

Palec.

- Co?
- Palec.

Przestraszysz osiołka.

- Wyrzuć to.
- Nie mogę, bo się ubrudzi.

Gdzie go schowałeś?

Do pudełka na buty.

O Boże.

Colm nie żartował.

- Musimy na to patrzeć przy jedzeniu?
- Zjem i odniosę go.

Głupi jesteś?

Znaczy, głupi jesteś?

- Nie jestem głupi. Rozmawialiśmy o tym.
- Zostaw go w spokoju. Na zawsze.

- Tak myślisz?
- Czy tak myślę? Tak!

- Uciął sobie palec i rzucił nim w ciebie.
- Nie we mnie.

Co zrobimy?
Nie możemy trzymać w domu jego palca.

Jezusie, Colm! To bolało?

Z początku okropnie.
Myślałem, że zemdleję.

Zabawne, teraz nic nie czuję.

- Napijesz się herbaty?
- Nie. Przyszłam tylko oddać palec.

Tak?

Dzięki.

Przejaśniło się,
a nie wyglądało na to.

Co on ma zrobić,
żeby to się skończyło?

Musi zamilknąć.
Po prostu.

Świetnie, kolejny milczący typ na wyspie.
No to ucichnie.

Nie chodzi o całą wyspę,
tylko o męczącego nudziarza.

O jednego nudziarza?
Wszyscy jesteście nudni.

I ciągle narzekacie na głupoty.
Sami, kurka wodna, nudziarze!

- Dopilnuję, by się do ciebie nie odzywał.
- Zrób to.

Bo następnym razem
utnę sobie cztery palce.

Żartujesz.

To nie pomoże ci grać.

Wiem.
Wreszcie do czegoś dochodzimy.

Ty chyba jesteś chory.

Też się czasem martwię.
Ale zabawiam się, jak mogę,

odsuwając w czasie nieuniknione.

A ty nie?

Ja nie.

Właśnie że tak.

Declan.

- Czołem!
- Czołem!

- Podwieźć cię?
- Czemu nie.

Dzięki.

O nie. Chyba nie jesteś
tym studentem z Lisdoonvarna?

To ja. Jestem Declan.
A co?

Na poczcie prosili, żebym odszukał
Declana z Lisdoonvarna.

Przyszła depesza od twojej mamy.

Ona odeszła.

Przepraszam, błąd.
Powiedziałem „od mamy”? Od ciotki.

- Chodzi o twojego tatę.
- Co mu jest?

- Rozjechała go ciężarówka piekarza.
- Ciężarówka piekarza?

Wracaj do domu,
bo umrze samotnie.

- Umrze?
- Albo mu się pogorszy.

Niemożliwe.

Możliwe. Ciężarówki piekarzy
ciągle na kogoś wpadają.

Wiem. Tak zginęła moja mama.

Jeśli to ta sama ciężarówka,
to ich zabiję.

Dzięki.

- O czym gadałaś z przewoźnikiem?
- Nie twoja sprawa.

- Jasne, że moja, jestem policjantem.
- Cholerny fiut.

Przekaż tej płaksie, swojemu bratu,
że przyjdę i spuszczę mu manto.

To by było dobre, przestałby rozmyślać.

Dziwna jesteś.
To dlatego nie masz powodzenia.

Dzień dobry, pani McCormick.

Śmierć pojawi się na wyspie
przed końcem miesiąca.

- Śmierć?
- Może nawet dwa razy.

To by było smutne.

Będziemy się modlić, żeby nie zabrała
ani ciebie, ani biednej Siobhán.

Czy to miło tak mówić?

Nie chciałam być miła,
tylko dokładna.

Cholera.

- Co się stało?
- Nic.

Tata zabije cię w niedzielę,
bo rozgadałeś, że się ze mną zabawia.

Tak naprawdę zabije?
Czy tylko trochę stłucze?

Tylko trochę stłucze.
Chociaż kiedyś zabił człowieka.

Wybacz, że się wygadałem.
Źle zrobiłem.

Ogólnie byłeś dowcipny.

Czemu grubas cisnął w ciebie palcem?
Nie wyglądał na urażonego.

Wyglądał. Czy nie?

Powiedział, że zrobiłeś się interesujący.
I że znów cię lubi.

Fakt.

Może chciał cię nauczyć nowej taktyki,
żebyś zaczął się bronić.

- Tak myślisz?
- Żebyś nie był płaczliwą łajzą.

- Ostatnio nie byłem taką łajzą.
- Naprawdę?

Wczoraj spotkałem muzyka,
z którym Colm tak się polubił.

- I zrobiłem tak, żeby opuścił wyspę.
- Jak?

Powiedziałem, że ciężarówka piekarza
przejechała jego tatę.

Wyjątkowo podłe.

Było to trochę podłe, ale...

Jak wróci do domu i zobaczy ojca,
to mu przejdzie.

Kiedyś myślałem,
że jesteś najmilszy na wyspie...

- A jesteś taki sam jak inni.
- Jestem najmilszy.

- Dominic, czekaj...
- Boże!

Może nie jestem radosnym chłopakiem.

Może teraz jestem taki.

Może teraz jestem taki.

- Czołem!
- Jezusie!

Nie zachodź od tyłu.
Mało nie padłam na serce.

- Nie zaszedłem cię, tylko podszedłem.
- Jakby mało było tamtego upiora...

Ja też tak ją nazywam.
Mamy dużo wspólnego. My dwoje.

Nazywamy starych ludzi upiorami.

Piękne to jezioro, co?

Dobrze, że cię spotkałem,
bo chcę cię o coś zapytać.

Skoro tyle nas łączy,
tym bardziej chcę cię zapytać.

- Nic nas nie łączy.
- Czekaj...

Chciałem cię zapytać...

Mniej więcej...

Szkoda, że sobie tego nie zapisałem.
Chciałem zapytać...

Zapewne nie chciałabyś...

Zakochać się w takim jak ja?

Raczej nie, kochanie.

Tak myślałem. Ale może...

Nawet w przyszłości,
kiedy będę w twoim wieku?

Tak myślałem.

Ale musiałem zapytać,
bo niech żywi nie tracą nadziei.

Szlag trafił to marzenie.

No to idę i zrobię to,
co tam miałem zrobić.

Sammy, musisz tańczyć ze mną.

Jak się masz, grubasie?

Tańczysz z psem?
Bo pies nie ma nic do gadania.

Nie potrafisz zaproponować, żebym usiadł,
więc usiądę bez zaproszenia.

- Fajne powitanie?
- Oszalałeś?

Czy oszalałem?
Nie, nie oszalałem.

Nie tylko nie oszalałem, ale mam
na dowód tego 10 palców.

- A ile ty masz palców?
- Dziewięć.

A to niezbity dowód, że oszalałeś.

Niezbity.

Nie przyszedłem,
żeby pies mnie lizał.

- Wręcz przeciwnie.
- Co jest przeciwieństwem lizania?

- Po co przyszedłeś?
- Po nic. Wyważyć drzwi i ci nagadać.

- Zrobiłeś swoje, idź.
- To jeszcze nie koniec.

- Drzwi załatwione, ale nie gadanie.
- A już było tak dobrze...

Mnie nie było dobrze.

- Było mi okropnie.
- Ale mnie było dobrze.

- Nie możesz myśleć tylko o sobie.
- Mogę.

- Jest nas dwóch.
- Nieprawda.

- Do tanga trzeba dwojga.
- Nie tańczę tanga.

Ale tańczyłeś z psem.

Jak twoja nowa melodia?

Skończyłem ją dziś rano.

To wspaniale.

Dlatego tańczyłem z psem.
Na ogół tego nie robię.

Tańczenie z psem to nic złego.

Tańczyłbym ze swoją oślicą,
gdybym potrafił. I ona też.

Fajna ta melodia?

- Jaki ma tytuł?
- Może „Duchy Inisherin”.

- Na tej wyspie nie ma duchów.
- Ale to fajny tytuł.

A wyspa jest bardzo uduchowiona.

Może są na niej i duchy?

Tyle że nie zwiastują czyjejś śmierci.

Po prostu siedzą i patrzą rozbawione.

- Nie zwiastują?
- Właśnie.

Myślałem, że zagram to
na twoim pogrzebie.

Ale to nie byłoby w porządku
wobec nas obu.

Dobrze, że skończyłeś pisać.
To więcej niż dobrze.

To bardzo dobrze.

Może spotkamy się w pubie
i opijemy twoją melodię?

Tylko jeśli chcesz.
Mogę pobiec przodem i zamówić.

No to biegnij.

Mam pobiec?

I zamówić piwo?

Dobrze.

Może po drodze spotkam
twojego kolegę, tego studenta.

Powiedziałem mu, że jego tata umiera,
żeby wyjechał, ale już nie musi.

Może się napić z nami.

Czemu siedzisz tam?
Ja jestem tu.

Chcę posiedzieć sam
i poczekać na przyjaciela.

Kpisz sobie?
Na przyjaciela bez palca? Chyba kpisz?

Bynajmniej.
Musiałem tylko być stanowczy.

- Siobhán, chcesz kseresu?
- Nie.

Co robisz?

- Ja? - Tak, ty.
- Popijam sobie.

- A nie czekasz?
- Nie.

- Czeka. Na Colma Doherty'ego.
- Nie czekam.

- Mówił, że czeka.
- Pleciuga!

Chodź do domu.
Musimy porozmawiać.

Musimy porozmawiać?

To brzmi...

- Ja nie chcę.
- Musimy, bo ja wyjeżdżam.

Wyjeżdżasz?

Tak naprawdę?

Nie zostajesz?

Właśnie.

A co ze mną?

- Jak to?
- Zostanę bez przyjaciół.

- Masz Dominica.
- No wiesz!

On też mnie opuścił.
Tu nawet miejscowy głupek cię opuszcza.

- Kto mi będzie gotował?
- To twoje pierwsze pytanie?

To nie było pierwsze pytanie.
Najpierw zapytałem, co ze mną.

Pádraic!

Nie możesz teraz wyjechać.

Mogę.
Nie wytrzymam dłużej tego obłędu.

- Coś ty mu nagadał?
- Nic takiego.

Chwilę pogadaliśmy z Dominikiem.

O nowej taktyce,
którą powinienem wypróbować.

Boże!

Szło mi dobrze, póki Colm
nie uciął sobie wszystkich palców.

Nie miałam jak zapakować książek.
Będziesz o nie dbał?

Nie jedź.

Mam tylko te książki.

No i ciebie.

Ale wrócisz niedługo?

Pádraic!

Nie mów „Pádraic”, powiedz „tak”.

Jenny...

- Nie chcę rozmawiać.
- Tylko nie zabij mu dla odmiany psa.

Nie podsuwaj mi głupich pomysłów,
stara wariatko.

Wariatko?

Czemu miałbym cię skrzywdzić?

Jesteś jego jedyną zaletą.

Jak się masz?
Dobrze wyglądasz.

Pięknie graliście.

Nie musisz mnie przepraszać.
Mnie ulżyło.

Uznajmy, że na tym koniec,
i niech każdy idzie swoją drogą.

Twoje tłuste paluchy
zabiły moją oślicę.

To nie jest koniec.
To początek.

- Żartujesz.
- Nie żartuję.

Jutro, w niedzielę, w Boży dzień,
o drugiej

przyjdę podpalić twój dom,
i liczę, że będziesz w środku.

Ale nie będę sprawdzał.

Koniecznie wyprowadź psa.
Do niego nic nie mam.

Albo zrób, co potrafisz,
żeby mi przeszkodzić.

Będziemy się rachować do śmierci.
Przynajmniej jednego z nas.

Mamy do pomówienia, tępaku.
Czy ten mój mały zasraniec jest u ciebie?

Daj mu spokój, stracił oślicę.

Tak? Tę malutką?
Wiecie co, chłopaki...

O drugiej.

Zabiłem osiołka.

Niechcący, ale...

Żałuję tego.

Myślisz, że Boga
obchodzą osiołki?

Obawiam się, że nie.

Przez to wszystko się popsuło.

- Czy to wszystko?
- Jak to?

Nie zapomniałeś o czymś?

Chyba nie.

- A uderzenie policjanta to nie grzech?
- Tak...

Jeżeli uderzenie policjanta jest grzechem,
to możemy się nie wysilać.

Samookaleczenie jest jednym
z największych grzechów.

Tak? Tu mnie ksiądz ma.
Pięciokrotne samookaleczenie.

Jak twoja rozpacz?

Trochę wróciła.

Ale nic z tym nie robisz?

Nie mam zamiaru.

Drogi Pádraicu! Bezpiecznie ulokowałam się
na stałym lądzie. Jest tu uroczo.

Pisząc, patrzę na rzekę płynącą za oknem.
Ludzie są mniej zgorzkniali i szaleni.

Może dlatego, że większość
pochodzi z Hiszpanii.

Piszę, żebyś wiedział,
że jest tu łóżko dla ciebie.

Wojna się kończy.
Pewnie znalazłaby się i praca.

Bo nie masz co robić na wyspie.

Tam jest tylko beznadzieja,
wzajemne pretensje, samotność i kłótnie,

i powolne zabijanie czasu
aż do dnia śmierci.

A to można robić wszędzie.

A więc przyjedź do mnie.
Opuść wyspę.

Dominic zajmie się Jenny
i resztą zwierząt. Mogą zamieszkać w domu.

Przyjedź, błagam.

Póki czas.

Droga Siobhán...
Nie wiem, co znaczy „ulokować się”,

ale dziękuję za propozycję wiktu itede.
Obawiam się, że nie skorzystam.

Moje życie jest na Inisherin.
Mam tu przyjaciół i swoje zwierzęta.

Nawet teraz moja ośliczka Jenny
patrzy, jakby mówiła:

„Proszę, nie wyjeżdżaj, tęsknilibyśmy”.
I trąca mnie pyskiem, głuptaska.

Odejdź, Jenny!

Mam też smutną wiadomość.
Nie będę mógł o nic poprosić Dominica.

Bo dziś rano znaleźli go w jeziorze.

Pewnie poślizgnął się i wpadł.

Nie byłoby komu
zająć się zwierzętami.

Nie mam więcej wiadomości.

Tylko taką, że cię kocham
i za tobą tęsknię.

Mam nadzieję,
że się jeszcze zobaczymy.

Jeśli kiedyś tu wrócisz.

Wróć do domu, Siobhán...

Twój kochający brat...

Pádraic Súilleabháin.

Mój dom spłonął,
więc jesteśmy kwita.

Bylibyśmy kwita, gdybyś był w środku.
Ale nie byłeś, więc to nie koniec.

Przykro mi z powodu twojej oślicy.
Naprawdę.

Mam to w dupie.

Już dzień czy dwa nie było słychać
strzelaniny. Wojna się kończy.

Na pewno zaraz się zacznie od nowa.

Niektórych rzeczy nie da się zapomnieć.

I to chyba dobrze.

Pádraic...

Dzięki, że zająłeś się moim psem.

Nie ma za co.

Film dedykowany pamięci Jona Gregory'ego

DUCHY INISHERIN

Tekst - Magdalena Balcerek