All language subtitles for The.Confession.Killer.S01E04.720p.NF.WEBRip.x264-GalaxyTV

GEORGETOWN, TEKSAS

LISTOPAD 1978

Moja siostra Rita

była moją najlepszą przyjaciółką.

Rita pytała, czy już czas iść spać.
Miałyśmy wspólny pokój.

SIOSTRA RITY

Pytała, czy zaśpiewać mi coś przed snem

albo zagrać na flecie.

Rita była najlepszą flecistką
w liceum w Georgetown.

Tańczyła w zespole.

Rita i Kevin dopiero zaczęli się spotykać.

Pojechali do centrum handlowego w Austin,

żeby zobaczyć film Midnight Express.

W drodze powrotnej,

na drodze I-35, skończyło im się paliwo.

Mój ojciec powiedział później,
że widział, jak tamtędy szli,

ale nie wiedział, że to była jego córka.

Następnego ranka nie było jej w domu.

Wtedy rodzina zaczęła panikować.

W wtorek rano

moja matka odchodziła od zmysłów.

Sprzątała garderobę, żeby czymś się zająć,

kiedy nagle

moja starsza siostra usłyszała w radiu,

że w hrabstwie McLennan znaleziono ciało.

Siostra krzyknęła i powiedziała mamie:

„To Rita! Znaleźli Ritę!”.

A mama odparła:

„Wcale nie.

To nie jest moja córka, to nie Rita”.

Zadzwonili ze służb
i kazali nam przyjechać.

Zabrali nas do piwnicy

i pokazali nam ubrania Rity.

Wtedy powiedziano nam,
że Rita została zamordowana.

Kevin został zastrzelony w Georgetown.

Miał w głowie sześć kul.

Ciało Rity znaleziono w Waco.

Uciekała przez pole

i została zabita jak na egzekucji,

strzałem w tył głowy.

Kiedy zginęła, miałam 16 lat.

To wpływa na wszystko, co robię,
na każdy mój dzień.

Tęsknię za nią.

Nieważne, kto to był,

chciałam tylko sprawiedliwości.

1984
SZEŚĆ LAT PO MORDERSTWACH

Przygląda się jednemu z miejsc zbrodni.

Pokazuje, gdzie doszło do zabójstwa.

Zaprowadził nas
w miejsce kolejnego morderstwa.

To chłopak

z dziewczyną, których zabraliśmy
po drugiej stronie Georgetown.

Mieli problem z autem i zabraliśmy ich.

Chłopak wysiadł z samochodu,

stał z przodu,

kiedy Ottis strzelił.

Dziewczyna chciała wysiąść,
ale ją zatrzymaliśmy.

Ruszyliśmy...

w dalszą drogę.

To jakieś...

osiemdziesiąt pięć kilometrów stąd.

Tam ją zastrzeliliśmy.

Miała coś przy sobie?

Miała... sweter.

Chyba trzymała go w rękach.

I portfel albo torebkę, nie pamiętam.

Miała...

na pewno miała sweter.

Macie pewne informacje,

ponieważ znaleźliście tu ciało.

- Tak.
- Zgadzają się z tą wersją?

Z tego, co mi wiadomo,
potwierdził oba zabójstwa.

Dziewczyna...

Dziewczyna zginęła
90 kilometrów stąd, nie 85.

W chwili śmierci
miała w rękach sweter.

To była dla nas ulga,

że znaleźli mordercę Rity.

Chciałam, żeby poszedł do więzienia
i został w celi śmierci na zawsze.

Nie chciałam, żeby od razu umarł,
ale siedział tam i myślał o tym.

NETFLIX — ORYGINALNY SERIAL DOKUMENTALNY

Henry Lee Lucas przyznaje,
że przypisał sobie ponad 600 morderstw,

w tym to,
przez które trafił do celi śmierci.

Dlaczego się pan przyznawał?

Tak wyszło.

Jeśli Lucas dostanie śmiertelny zastrzyk
w grudniu,

może zabrać do grobu odpowiedzi
w sprawie kolejnych 100 zabójstw.

Jeden z najgroźniejszych
morderców w historii

ma umrzeć za kilka tygodni,

ale, tak jak Ted Bundy,

desperacko próbuje ocalić swoje życie.

Niech ludzie wiedzą,
że nie jestem seryjnym zabójcą.

Jeśli odrzucą moją apelację,

nie będę miał szansy na przeżycie.

To jest Teksas.

Cokolwiek się tu dzieje,

nieważne co,

zrobią, jak będą chcieli.

STANOWY ZAKŁAD KARNY W TEKSASIE
1998

CELA ŚMIERCI

Kiedy ostatni raz odwiedziłam go
w celi śmierci,

powiedział: „Myślę, że wykonają wyrok
za kilka dni”.

Odpowiedziałam,

że jeśli otworzy się na pomoc Pana,

to On mu pomoże.

Jeśli George Bush ani rada
ds. zwolnień warunkowych nic nie zrobią...

Nigdy nie skorzystali w Teksasie
z prawa łaski,

więc nie sądzę, że teraz to zrobią.

W naszym stanie wykonujemy karę śmierci.

Gubernator Bush w ponad setce innych spraw

nie wykazał się pobłażliwością.

Mieli go poddać karze śmierci
za zabójstwo Pomarańczowych Skarpetek.

Wiedziałem,

wtedy już wszyscy wiedzieli,
że tego nie zrobił.

Henry Lee Lucas
został skazany na karę śmierci

za gwałt i morderstwo kobiety
znanej jako Pomarańczowe Skarpetki

w 1979 roku.

Jedynym dowodem łączącym Lucasa
z tą zbrodnią są jego zeznania.

Lucas twierdzi,
że te zeznania były kłamstwem

i dlatego należy go oszczędzić.

Kłamałem.

Co z mordercami,
którzy wciąż są na wolności?

Byłem prawnikiem Lucasa
w sprawie Pomarańczowych Skarpetek.

ADWOKAT LUCASA

Teraz to brzmi nieprawdopodobnie.

Nie wiem, czy...

wiedziałam,
jak nieprawdopodobna była ta sprawa.

Kiedy tylko Jim Boutwell
dowiedział się o Lucasie,

był przekonany, że to człowiek,

który zabił nie tylko
Pomarańczowe Skarpetki,

ale i inne ofiary
na drogach międzystanowych.

Jim Boutwell stworzył wokół siebie
aurę nietykalności.

Zawsze w kapeluszu, białej koszuli,

butach i pasku z pieczęcią Teksasu.

Kiedy obmyślił historię
z Henrym Lee Lucasem,

wszyscy się z nim zgodzili.

Jego zdanie było ważne,

wszyscy bardzo go szanowaliśmy.

To było tam.

Nie mam wątpliwości,
że Henry Lee Lucas zabił tę dziewczynę.

Dlaczego?

Na przesłuchaniu wstępnym
ujawnił mi szczegóły,

które znałby tylko morderca.

Nie widział zdjęć ani raportów

przed tym przesłuchaniem.

Opowiesz nam, co się stało?

Boutwell przesłuchiwał Henry’ego
po mnie.

Mnie powiedział, że tego nie zrobił.

EMERYTOWANY STRAŻNIK

Dlatego nigdy nie czułem się komfortowo,
z tym,

że to jego wina.

- Czy to dziewczyna...
- Ta sama.

- ...którą zabrałeś?
- Tak.

Dobrze.

Spytałem więc Henry’ego:

„Okłamałeś mnie czy jego?
O co tu chodzi?”.

Odpowiedział:
„Szeryf chciał załatwić sprawę,

to się przyznałem”.

W tym więzieniu coś się stało

między Boutwellem a Lucasem.
Nawiązała się miedzy nimi relacja,

która sprawiła, że Henry robił wszystko,

o co szeryf go prosił.

Lubi go pan?

Nie podoba mi się to, co zrobił,
i on o tym wie.

Widuję go codziennie od ponad roku.

Dogadujemy się.

Dogadujemy się,
bo zawsze mówimy sobie prawdę.

Czyli jego rejestr jest bardzo dobry?

Bardzo dobry albo bardzo zły,
zależy, jak się patrzy.

- Ale mówi prawdę?
- Tak.

Szeryf Boutwell był znany jako ten,

który ma seryjnego mordercę.

Cały kraj mówił o Lucasie.

Jego ego i reputacja
były na tym zbudowane.

W biurze Boutwella

wisiała kartka, na której było napisane:

„Dla szeryfa Jima Boutwella,

absolwenta Szkoły Psychologii
Henry’ego Lee Lucasa”.

Szeryf Boutwell był ekspertem
od psychiki Lucasa.

Jako jedyny radził sobie z nim,

kiedy Lucas wpadał w szał.

Dzwoniliśmy wtedy do Boutwella,
żeby przyjechał

i się nim zajął.

Zaaranżowałem spotkanie
z Henrym i Boutwellem

w styczniu 1984, bo Henry

powiedział,
że nie może już dłużej się przyznawać,

a nie umie odmówić szeryfowi.

Henry znów mi powiedział,
że już nie chce zeznawać,

a czuje, że nie może odmówić.

Henry, doceniam to, co zrobiłeś.

Ale nie byłem szczery.

Nie mam nad sobą kontroli.

Musisz się zrelaksować.

Tak jak mówiliśmy wielokrotnie,
masz prawo zamilknąć.

Oczywiście

masz też prawo mówić, jeśli chcesz.

Przyznaję się do rzeczy,
których nie zrobiłem.

Wszystko, co robię, jest złe.

Może dla ciebie to tak nie wygląda...

Przyznaję się, ale tak nie było.

Nie mogę przestać.

Może musisz to z siebie wyrzucić.

Może jeśli to zrobisz,
będziesz czuł się spokojniejszy.

Pooglądaj sobie telewizję.

Jeśli nerwy będą ci dokuczać,

jeśli trzeba będzie zwiększyć dawki
leków albo je zmienić, daj nam znać.

Porozmawiamy z lekarzem.

Mamy tu człowieka

na skraju załamania.

I mamy też szeryfa...

który po raz kolejny nim manipuluje

tak...

aby osiągnąć swoje cele.

Żałuję, że wtedy nie widziałem...

co się dzieje
między szeryfem a Lucasem.

To z pewnością rezultat ich relacji...

A ten bardzo chory człowiek

był przez szeryfa zmanipulowany.

Jim Boutwell był przekonany,

że Henry był winny tych zbrodni.
Bez wątpienia.

Uważał, że to jego obowiązek,

aby przekonać Henry’ego,
żeby nie przestawał,

bo fakty były na wyciągnięcie ręki.

Boutwell z pewnością
do pewnego stopnia wierzył Henry’emu,

ale chciał też rozwiązać te sprawy.

SZCZERY, DOŚWIADCZONY, WYKWALIFIKOWANY

Stanowisko szeryfa nie jest dożywotnie.

Co cztery lata Boutwell
musiał ubiegać się o reelekcję.

Był bardzo lubianym szeryfem.

Był świadomy, że potrzebuje wyborców.

Myślę, że chciał rozwiązać wiele spraw,

żeby nikt nie mógł powiedzieć,
że pod jego rządami

jest dużo niewyjaśnionych morderstw.

W hrabstwie Williamson
Boutwell miał pięć spraw,

do których Lucas się przyznał.

Rita Salazar i jej rodzina
byli z Georgetown,

a tam Boutwell był szeryfem.

Chciał zamknąć sprawę
i być bohaterem dla tej rodziny.

Często widywałam Jima Boutwella,
przychodził do nas,

by porozmawiać z mamą.

Wierzyliśmy mu we wszystko.

Był szeryfem.

Miała coś ze sobą?

Miała... sweter.

Chyba trzymała go w rękach.

I portfel albo torebkę, nie pamiętam.

Łatwo było naprowadzić Henry’ego
na trop.

Dlaczego zostawiłeś jej
pomarańczowe skarpetki?

Często je zostawiałem, nie wiem dlaczego.

Myślę, że to była idealna mieszanka.

Skazaniec, który powie wszystko,

i ambitny szeryf,

który chce wzmocnić swoją reputację.

Teraz to dla mnie jasne,
że Boutwell bardzo polegał na Lucasie.

Jest 16.20.

Jesteśmy w biurze szeryfa w Georgetown.

Boutwell traktował nieścisłości
i błędy w zeznaniach Lucasa

jako część procesu zarządzania
swoim kluczowym podejrzanym.

Gdzie zabraliście tę parę?

W Shreveport w Luizjanie.

Shreveport w Luizjanie?

Para, o której mowa,
nie została zabrana w Luizjanie.

Tylko w naszej okolicy.

Być może...

coś ci się pomyliło.

Ale...

spójrz jeszcze raz

na zdjęcie chłopaka.

We wszystkich sprawach Boutwella

Henry znał fakty,
które tylko zabójca mógł znać.

Tak jak w sprawie Carolyn Cervenki.

W hrabstwie zaginęła dziewczyna,

która stwarzała dla Boutwella
sporo problemów.

Mówiłeś nam dzisiaj...

MORDERSTWO CAROLYN CERVENKI

że uprowadziłeś

młodą dziewczynę.

Boutwell nakłonił go do przyznania się

do zabicia zaginionej dziewczyny.

Rozebrałem ją i uprawiałem z nią seks
po tym, jak ją zabiłem.

Henry przyznał się, jak w innych sprawach,

i podał dokładne szczegóły

związane z Carolyn.

Mówiłeś nam wcześniej o jej biżuterii.

Tak, miała złoty naszyjnik

z małym zdobieniem z przodu.

Henry opisał jej naszyjnik.

Znam szczegóły, takie jak ten naszyjnik,

części samochodu i inne takie.

Nie umiem wyjaśnić, dlaczego je znam.

Znaleźli ją wiele miesięcy później.

Utonęła, miała atak epilepsji.

Wjechała samochodem do wody i utonęła.

Nikt nie zamordował Carolyn Cervenki.

Kiedy wyciągnięto ją z jeziora,

wciąż miała na sobie naszyjnik.

Henry nigdy jej nie widział.

Nigdy nie widział naszyjnika,
a mimo to dokładnie go opisał.

Jak to możliwe?

Przeczytam ci jeszcze raz twoje prawa.

Myślę, że Boutwell był przekonany...

Masz prawo zachować milczenie...

...że wykonywał powierzone mu zadanie,

że nie było wątpliwości
co do prawidłowości jego działań.

Szeryf Boutwell był jednym
z największych profesjonalistów,

z jakimi pracowałem.

Wymagał od swoich funkcjonariuszy
wiarygodności

i sam też był wiarygodny.

Jeśli popełniono wtedy jakieś błędy,

chciałbym, żeby mógł wyjaśnić,

co skłoniło go
do takiego rozwiązania spraw.

Ale...

nie miał na to szansy,
bo zmarł wiele lat temu.

ODSZEDŁ LEGENDARNY SZERYF

Moje informacje
pochodzą od szeryfa Boutwella.

Nie może tego potwierdzić, nie żyje...

Szeryf zwariował.

Chciał mieć wszystko, to mu to dałem.

Czyli to szeryf i strażnicy...

- ...są winni?
- Nie wiem, czy strażnicy

są winni,

czy szeryf jest winny,
czy ja jestem winny. Nie wiem.

Jak myślisz, co się teraz wydarzy?

Albo przeżyję, albo umrę.

Tak to działa.

W latach ’90,
kiedy wygrałem sprawę z Kanałem 8,

zostałem obrońcą Henry’ego.

Pomimo braku fizycznych dowodów,

świadków, czegokolwiek, co łączyłoby
Henry’ego z tymi zbrodniami,

poza jego własnymi słowami,

które mu podawano,
a on je tylko bezmyślnie powtarzał,

Henry zostanie prawdopodobnie poddany
karze śmierci za coś, czego nie zrobił.

Każda sprawa,
w której okazywał się niewinny,

rzucała cień na Pomarańczowe Skarpetki

i spowalniała tykający zegar egzekucyjny.

Henry bez wątpienia zabił swoją matkę.

Miałem wątpliwości co do Becky Powell.

Uważałem, że jej nie zabił.

Becky podróżowała z Henrym,
miała być jedną z pierwszych ofiar.

Henry ciągle mi mówił, że ona żyje.

Powiedział, że zatrzymali się,
a kiedy wyszedł z auta,

zobaczył, jak Becky wspina się
na ciężarówkę.

Uciekła z kierowcą ciężarówki

i nigdy nie wróciła.

Henry dostawał listy od kogoś,
kto podawał się za Becky.

Zostały wysłane w Missouri.

Wynająłem detektywa
i razem pojechaliśmy do Missouri.

Jechaliśmy za nią.

Obserwowaliśmy jej domniemany dom.

Nagrywamy.

Jak się pani nazywała w 1979?

Rita Lorraine Powell.

Becky Powell?

Tak.

Skąd się wzięło imię Becky?

To tylko ksywka,
wszyscy tak na mnie mówili.

Znała pani Henry’ego Lucasa?

Tak.

Jak go pani poznała?

Ottis go przyprowadził.

- Kim jest Ottis?
- Moim wujem.

Jaki jest pani pierwszy dom,
który pani pamięta?

Mieszkałam na 1st Street

w Jacksonville.

Potrafiła opisać dom,
w którym dorastała Becky.

Opisała ostatni raz,
kiedy widziała Henry’ego.

Uciekłam z kierowcą tira.

Zostawiłam Henry’ego.

Potem przedstawiła nam swojego męża.

Proszę powiedzieć, jak poznał pan żonę.

Wracałem z Wichita Falls,

jechałem do Forth Worth.

Zatrzymałam się na zajeździe
w Bowie w Teksasie.

Wracał pan, ale czym?

Ciężarówką.

Jaką?

Czerwono-srebrnym peterbiltem.

No więc...

zatrzymałem się tam
i zobaczyłem młodą dziewczyną.

Wyglądała...

jakby miała kłopoty.

Była wystraszona.

Tak wyglądała,
kiedy zabrał ją pan z tego zajazdu?

Tak.

Może trochę starsza?

Pomyślałem, że to będzie petarda.

Zabrałem ją do Austin.

Zatrudniłem dobrego specjalistę
od wariografu.

Becky, dlaczego opuściłaś Henry’ego?

Miałam dość biedy i głodu.

Czy jego zachowanie wobec ciebie

wskazywało na to,
że był seryjnym mordercą?

Nie.

Ucieszył się,

że znalazłem Becky.

Też byłem zadowolony.

Kiedy miałem raport
z badania wariografem, upubliczniłem to.

W końcu Henry’emu groziła kara śmierci.

Lucas powiedział śledczym,
że w tym miejscu zabił Becky Powell.

Wszyscy mu wierzyli. Aż do teraz.

Byliśmy tam, ale nie pociął mnie,

ani nie rozrzucił części mojego ciała.

Poznajcie Becky Powell.

Byłam w szoku,
kiedy dowiedziałam się, że nie żyję.

Twierdzi, że była z Lucasem

tej nocy, kiedy zamordowano kobietę
znaną jako Pomarańczowe Skarpetki.

Obrońcy wierzą,
że powstrzymają karę śmierci Lucasa.

Świętowaliśmy Halloween
z moim bratem Frankiem

w Jacksonville na Florydzie,
kiedy zabito Pomarańczowe Skarpetki.

Jaką ma pan pewność, że to Becky Powell?

Stuprocentową.

Kiedy będziemy mieć wyniki DNA

i one potwierdzą to na sto procent.

Jestem pewny, ale to nic dziwnego,
kiedy ma się w ręku dowód.

To jest Becky.

Dziennikarz śledczy Hugh Aynesworth
jest ekspertem w sprawie Lucasa.

Również potwierdza, że to Becky Powell.

Zna detale dotyczące rodziny,

domu, ulic,

sąsiadów, zdarzeń, dat.

Spędziłem z nią trochę czasu
i jestem pewny.

A poza tym, dlaczego ktoś chciałby
się pod nią podszywać?

Zadzwonił do mnie Vic Feazell
i powiedział, że znalazł Becky.

Chciał przeprowadzić badania DNA,

żeby udowodnić, że Becky żyje.

Oczywiście,

doskonale pamiętam,

że Henry przyznał się do jej zabicia,
opisał, jak ją zabił,

i wskazał miejsce,
gdzie zakopał jej szczątki.

Zbyt wiele zbieżności.

Musimy załatwić to jak najszybciej.

Zaproponowałem,
żeby zeznawała pod przysięgą

i zobaczymy, czy mówi prawdę.

Zapaliła mi się czerwona lampka.

Pod przysięgą?

Może chce ją oskarżyć o krzywoprzysięstwo.

Więc...

odbyłem z nią bardzo szczere spotkanie.

Rozmawialiśmy,

a w tym czasie moja żona
przeszukała jej bagaż.

Żona zadzwoniła do mnie godzinę później.

Powiedziała, że znalazła plik listów,

które ta kobieta wymieniała z Lucasem.

Henry opisywał jej,

jak wyglądał dom Becky,

jak się poznali,
jak wyglądały ich podróże i tak dalej.

Byłem w szoku.

Czułem się gorzej niż tego dnia,
kiedy mnie aresztowano.

Jestem oszustką.

Zapytałam Henry’ego, co by było,
gdybym powiedziała, że jestem Becky.

Powiedział, że to się nie uda.
Spytałam dlaczego.

A on na to:
„Pobierali ci kiedyś odciski palców?”.

Zaprzeczyłam.

Kocham Henry’ego.

Zrobiłabym dla niego wszystko.

Chciałam tylko,

żeby Henry wyszedł z więzienia.

Myślę, że wmówiłam sobie,

że jestem nią,
bo bardzo chciałam, żeby to się udało.

Chciałam do niego napisać
między innymi dlatego,

że zabił tylu ludzi.

Jak poznałeś kobietę,
która podawała się za Becky Powell?

Przyszła do mnie
i kiedy ją zobaczyłem, zapytałem:

„Czego chcesz? Jesteś Frieda?”.

Powiedziała, że tak.

- Uwierzyłeś jej?
- Tak.

Wciąż wierzysz?

To była moja pierwsza wizyta,

zakochałam się.

Był najmilszym mężczyzną,
jakiego spotkałam.

Henry podawał mi
te wszystkie informacje w listach,

ale w różnych ich częściach dla zmyłki.

Myśli pani, że Becky żyje?

Nie. Myślę, że nie.

Uważam, że Henry ją zabił.

Pański adwokat martwi się,
że był pan częścią tego kłamstwa.

Nie byłem.

Ta kobieta twierdzi, że odwiedzała też
Johna Wayne’a Gacy’ego i Charlesa Mansona.

Tego nie wiem.

Charles Manson...

Powiedziałam mu,

że już czas, żeby wyszedł z więzienia.

Odparł, że wcale nie chce,

„Wszyscy powariowaliście”.

Toczyłem tę bitwę

i tak bardzo tego chciałem, że uwierzyłem.

Myślałem, że poprawię swoją reputację,

a tylko ją nadszarpnąłem.

Byłem zły na Phyllis.

Byłem zły na Henry’ego.

Byłem zły na siebie.

Wtedy przestałem go reprezentować.

Pisywał do mnie potem smutne listy,

ale miałem tego dosyć.

Myśli pan, że ten przekręt
zmniejszy pana szanse...

Nie wiem, czy to przekręt.
To wy tak mówicie.

Wścieka się pan,
bo jest pan coraz bliżej egzekucji?

Wcale nie.

Nie obchodzi mnie,
czy mnie zabiją jutro, rozumiecie?

To dlaczego się pan denerwuje?

Dlaczego? Przez te cholerne kłamstwa.

Dlatego.

Henry był przyzwyczajony
do testów psychologicznych.

Trafił do więzienia już jako nastolatek.

Dysponujemy opiniami psychologów
od tamtego okresu do końca jego życia.

OPINIA PSYCHOLOGICZNA

DIAGNOZA: ZACHOWANIA SCHIZOFRENICZNE

Henry przeszedł między innymi
test na konfabulację.

Konfabulacja jest swego rodzaju
zaburzeniem pamięci.

Innymi słowy, człowiek ma luki w pamięci,

które automatycznie zapełnia
zmyślonymi informacjami.

W tym teście Henry był poza skalą.

Do faktów dodawał elementy fantazji.

Potem dodawał jeszcze to,
czego potrzebowała albo chciała osoba,

z którą rozmawiał.
I tak tworzył nową prawdę.

Ta prawda mogła się ciągle zmieniać.

Ile osób tak naprawdę zabiłeś?

Myślę, że łącznie ponad 360.

Grubo ponad 500.

Moją matkę w 1960 roku.

To jedyne morderstwo, jakie popełniłem.

Nawet tego nie jestem pewny.

Jesteś...

- patologicznym kłamcą?
- Tak.

A czy teraz mówisz prawdę?

Tak, mówię prawdę, bo mogę ją potwierdzić.

- Dlaczego mam ci wierzyć?
- Nie oczekuję tego.

Oczekuję, że dowiesz się prawdy.

Nigdy nie myślał długoterminowo.

Myślę, że to część
jego choroby psychicznej.

Był skupiony na przetrwaniu
w danym momencie,

mógł zrobić wszystko, co było potrzebne,

nie myśląc o konsekwencjach

dla siebie czy kogokolwiek innego.

Henry Lucas nie wiedział,
jaka była prawda.

Gubernator Teksasu George W. Bush

zastanawia się nad losem
mordercy Henry’ego Lucasa.

Jego egzekucja ma się odbyć
w następny wtorek.

Są pewne wątpliwości, czy Henry Lee Lucas

popełnił tę konkretną zbrodnię.

Nie ma wątpliwości, że popełnił inne.

Przeprowadzałem wywiad w gubernatorem

i powiedziałem:
„George, tak przy okazji...

skazujesz na śmierć gościa,

który jest niewinny”.

Wpadłem na gubernatora Busha na przyjęciu.

Powiedziałem,
że na jego biurku leży wyrok śmierci

mojego klienta

i że głęboko wierzę w jego niewinność.
Chodziło o Henry’ego Lee Lucasa.

W telewizji powiedzieli,

że to całkiem prawdopodobne.

Że uniknie kary śmierci.

Przyznał się do zabicia mojej matki.

W jego zeznaniach przeczytałam fragmenty,

które pasowały do mojej mamy.

Byłam pewna.

W sercu czuję,
że Henry Lee Lucas zabił moją siostrę.

Został skazany za jej morderstwo.

Myślę, że był bestią,

która chciała mieć swoje pięć minut.
Wielbił sam siebie.

Musiałam zobaczyć jego egzekucję.

Oczywiście, że chcieliśmy jego śmierci!

Chcieliśmy, żeby umarł.

Henry Lee Lucas zabił moją siostrę,
Laurę Jean Donez.

Henry Lee Lucas zabił moją matkę,
Joan Gilmore.

Henry Lee Lucas zabił moją siostrę,
Ritę Salazar.

Zorganizowałam grupę przeciwko tym,
którzy uważali, że Lucas był niewinny.

Nawet jeśli...

nie zabił tamtej kobiety, co z resztą?

Co z moja matką? Co z naszą rodziną?

Co z innymi ofiarami?

Nie może uniknąć śmierci. Nie może.

W każdej sprawie pierwsze pytanie,
jakie zadaję, brzmi:

„Czy są jakiekolwiek wątpliwości
co do winy lub niewinności oskarżonego?”.

To pierwsza sprawa,

odkąd jestem gubernatorem,
w której odpowiedź

na to pytanie jest twierdząca.

Henry Lee Lucas jest niewątpliwie winny

popełnienia innych nikczemnych zbrodni,
za które skazano go na dożywocie.

Uważam jednakże,

że w tym przypadku

zachodzą okoliczności,

które sprawiają, że Teksas nie powinien
zastosować kary ostatecznej,

jaką jest kara śmierci.

Trzymaj się, Henry.

Obrończyni Lucasa, Rita Radostitz,
jako pierwsza poinformowała Lucasa.

Nie miał nic do powiedzenia.
Był poruszony.

Płakał.

Mówił, że nie, ale wiadomo,
że nigdy nie można mu ufać.

Nasi widzowie

pewnie nie będą pewni, czy płaczesz
z powodu tych rodzin czy nad sobą.

Bóg wie.

Nie byłam zadowolona.

Byłam wściekła.

Rosanna Fuentes
chciała zobaczyć egzekucję Lucasa.

Został skazany za zabicie
jej młodszej siostry w 1983.

Głosowałam na niego.

Już tego nie zrobię.

Rodziny ofiar chcą spotkania
z gubernatorem.

Chcą ponownego otwarcia spraw,
za które Lucas nie był sądzony,

w nadziei na kolejną karę śmierci.

Panie Bush, a gdyby to była pańska krewna,

matka,

córka?

BUSH ZAWIESZA WYROK

Zaczęłam wysyłać faksy

do wszystkich gazet w kraju,

że gubernator Bush
stoi po stronie seryjnego mordercy.

Gubernator Bush kandydował na prezydenta

i nie chciał złej sławy.

Zadzwonili do mnie jego prawnicy
i zapytali, czego chcę.

Poprosiłam gubernatora o badania DNA.

Materiał DNA był na jej bieliźnie,
bo została zgwałcona.

Chcieliśmy udowodnić, że jest winny.

Chcieliśmy, żeby został w celi śmierci.

Chcieliśmy jego egzekucji.

Jestem gotowy.

12 MARCA 2001

Pamiętam, jak zadzwonili,
mówiąc, że Henry nie żyje.

Zostałem zaproszony na pogrzeb.

Ale nie zamierzałem jechać w zimny dzień

patrzeć, jak grzebią kogoś,
kto tak mnie okłamywał.

Zmarł z przyczyn naturalnych.

To, co wiedział...

zabrał ze sobą do grobu.

Na pogrzeb przyszło kilka osób.

Ksiądz i Clemmie.

Henry poprosił, żebym przeczytała list,

w którym prosi ludzi o wybaczenie
za swoje kłamstwa.

Potem zaśpiewaliśmy „Amazing Grace”.

Nagle usłyszałam miliony głosów,

miliony śpiewających aniołów.

To najpiękniejsze głosy,
jakie kiedykolwiek słyszałam.

HENRY LUCAS
12 MARCA 2001

Ile osób zabił Lucas?
Co najmniej trzy, może więcej.

Co z setkami, do których się przyznał?

Jeśli Lucas nie zabił tych ludzi,
kto to zrobił?

Być może nigdy nie dowiemy się prawdy.

GEORGETOWN, TEKSAS

Byłem detektywem
w biurze szeryfa w Williamson.

HRABSTWO WILLIAMSON
BIURO SZERYFA

Badania DNA właśnie stawały się
popularną techniką śledczą.

EMERYTOWANY DETEKTYW

Poproszono mnie
o zbadanie trzech różnych spraw.

Szeryf Boutwell zamknął je,

kiedy Henry Lee Lucas się przyznał.

Zaprowadził nas w miejsce
kolejnego morderstwa.

Ruszyliśmy w dalszą drogę.

Jakieś 85 kilometrów stąd.

Tam ją zastrzeliliśmy.

Wiedział, co do kilometra,

jak daleko...

było ciało Rity.

Niemożliwe, żeby to wiedział.

Ktoś musiał mu powiedzieć,

ponieważ wiemy już,
że to nie on to zrobił.

Moment, w którym szeryf
przestał być bohaterem,

był wtedy, gdy dowiedzieliśmy się,

że materiał DNA nie zgadza się
z materiałem Lucasa.

Wtedy wiedziałam,
że to wszystko było kłamstwem.

Z tego, co wiem, potwierdził obie sprawy.

Szeryf Boutwell
przekazywał Lucasowi informacje,

zamykał sprawy i okłamywał ludzi,

że wie, kto zabił ich bliskich.

Okłamywano nas przez 20 lat.

Wierzyliśmy przez 20 lat,
że Henry to zrobił.

A potem dowiedzieliśmy,
kto naprawdę był mordercą.

Napisy: Paulina Korzeniewska