All language subtitles for The.John.Wayne.Gacy.Tapes.S01E03

Ciekawscy zbierają się
pod domem Johna Gacy’ego

na wieść o ciałach wykopywanych
z przestrzeni pod podłogą.

Informacje o wielu morderstwach
ściągnęły całe tłumy.

Niektórzy poszukują swoich bliskich.

Brat mojej żony zaginął parę lat temu
po wybraniu się na koncert.

RODZINA RICKA JOHNSTONA

Gdy usłyszała o tym w telewizji,
chciała pomówić z policją,

bo możliwe, że go odnajdziemy.

Sprawa ta zmieniła życie moje
i wielu innych osób.

Rozwody. Podziały w rodzinach.

Zniszczone życie
pojedynczych ludzi i całych rodzin.

Rzadko widzimy takie skutki.

Myślę, że mój tata się zadręczał,
ponieważ każdy rodzic,

gdy dzieje się coś tak strasznego,
chce uzyskać odpowiedzi.

Pytał, dlaczego Mike umarł,
a on nadal żyje.

Strasznie go to dobiło.

Aż zaczął zastanawiać się
nad swoim miejscem w świecie,

co przeszło też na mnie.

Harold Piest, ojciec Roba Piesta.

Przyjechałem po niego,
bo miałem parę pytań.

Powiedziałem mu:

„Wiem, że zastanawia się pan,
dlaczego akurat padło na Roba”.

Też nad tym myślałem.

Sporo nad tym dumałem.

Nie dawało mi to spokoju.
Też miałem młodego syna.

LEKI

RECEPTY

Gacy pierwszy raz napotkał go
tamtego dnia.

Dzieciak w niczym mu nie zawinił.

Powiedziałem Haroldowi, że to tak,
jakby w Roba uderzył piorun.

Bo nic innego nie miało sensu.

Tak właśnie tworzą się koszmary.

Ale taki był John Gacy.

Postanowił, że to będzie kolejna ofiara.

I tak było.

Bardzo chciałem odnaleźć Roberta Piesta.

NETFLIX — SERIAL DOKUMENTALNY

W jego domu na przedmieściach Chicago
wykopano dziś kolejnych sześć ciał.

Łącznie znaleziono ich już 21.

SZÓSTY DZIEŃ WYKOPYWANIA CIAŁ
29 GRUDNIA 1978

Był to grudzień 1978 roku.

Nadal wykopywali ciała z jego domu.

Tak, od trzech do sześciu metrów.

Ciało numer 27 było najgorszą rzeczą,
której musiałem się podjąć w życiu.

- Zrób zbliżenie.
- Weź jakiś kij.

Nie mogliśmy wyrwać go z błota.

Klęczałem nad ciałem,
próbując złapać je pod plecami.

W końcu nie miałem o co się oprzeć.

Nie miałem pojęcia, co zrobić.

Dlatego wcisnąłem palce
między żebra ofiary,

przebijając ciało i ciągnąc zwłoki.

I w końcu się udało.

Wszyscy byliśmy spoceni i wyczerpani.

Nie zapomnę tego uczucia.

Tak skończył się piątek po świętach.

Mając tyle ciał, zdaliśmy sobie sprawę,

że zidentyfikowanie ich wszystkich
będzie niesamowicie trudne.

Identyfikacja przebiega powoli.

To jak z wykopaliskami archeologicznymi,
gdzie kataloguje się kości.

Bliscy zaginionych nastolatków
podsyłają dane dentystyczne,

bo w większości przypadków
tylko one pozwolą na identyfikację.

DNA zaczęło być wykorzystywane
w kryminalistyce dopiero od 1986 roku.

A w roku 1978 jednym z niewielu sposobów
na identyfikację danej osoby

w przypadku braku odcisków palców
było właśnie sprawdzenie uzębienia.

Jak idzie wam z zębami?

- Całkiem nieźle.
- Są dobrze zachowane.

- Jest całe uzębienie?
- Tak.

Spodziewali się zalewu telefonów,
ale tak się nie stało.

Na początku sprawa
miała podłoże seksualne.

PORUCZNIK, HRABSTWO COOK

Niektórzy nie chcieli myśleć,
że mogło to dotyczyć ich dzieci.

Bycie gejem w latach 70. XX wieku?
To był zupełnie inny świat.

Kim jest homoseksualista?

Czy to ktoś, to po prostu
wybrał inne życie seksualne?

A może chora psychicznie osoba,

która powinna być leczona
przez psychiatrów?

Debata ta wywołała niejako wojnę domową
w środowisku psychiatrów.

Przez całe lata 70.
takie osoby nie cieszyły się szacunkiem.

Nikt nie walczył o ich prawa.

I miało to odzwierciedlenie w tym,
jak traktowała ich policja.

Dokładna analiza raportów policyjnych
i innych oficjalnych dokumentów pokazuje,

że władze wielokrotnie
miały do czynienia z Johnem Gacym.

Miał być podejrzany o porwanie
czy napad i gwałt.

Brak zaufania
między społecznością gejów a policją

pewnie jeszcze bardziej zmniejszał
ilość zgłaszanych przestępstw.

I wiarę w takie zgłoszenia.

STYCZEŃ 1979

MARZEC 1978

Jeffrey Rignall był młodym gejem,
któremu Gacy zaproponował podwózkę.

Zaoferował mu trawkę.

OSKARŻONY: J. GACY
POWÓD: J. RIGNALL

Gacy wyjął szmatkę nasączoną chloroformem
i zarzucił na twarz Jeffreya Rignalla.

Ten w końcu zemdlał.

Gacy zabrał go do domu.

Umieścił go przy desce z otworami.

Całość przeplótł łańcuchem,
łącząc mu kostki i nadgarstki.

Wygiął mu ciało i penetrował je
bardzo dużym akcesorium seksualnym.

Trzymał go u siebie przez jakiś czas.

Obudziłem się jakoś przed szóstą
na schodach przy Lincoln Park.

Na wpół ubrany, z poparzoną twarzą.

Widać liczne poparzenia od chloroformu.

Jeffrey Rignall zeznał policjantom,
że został zgwałcony.

I tak należało to potraktować.

Ale uznano to za zajście
między dwoma gejami

i nie uznano tego za coś pilnego.

Policja nie podeszła do tego poważnie,
choć dla mnie było to coś strasznego.

Myślę, że wtedy policja
i inne organy ścigania

nie potrafiły zrozumieć,
że mężczyzna może zgwałcić mężczyznę.

Ciężko było pod kątem kulturowym pojąć,
że ofiarą gwałtu mógł być mężczyzna.

Opisał pokrótce Gacy’ego,

ale bez niczego,
co dałoby punkt zaczepienia.

I wstyd mi,
mówiąc tak o innych policjantach,

ale totalnie to skopali.

Rignall postanowił odnaleźć Gacy’ego
na własną rękę.

Gdy Gacy wiózł Rignalla do swojego domu,

zjechał z autostrady
przez Cumberland Avenue.

Jeffrey Rignall zobaczył ten znak,

jako że kilka razy się ocknął,
zanim znów podano mu chloroform.

Wynajął samochód
i zaparkował pod tym zjazdem.

I w końcu dostrzegł samochód Gacy’ego.

Spisał numery i adres.

Przekazał te informacje policji,
a Gacy został aresztowany.

21 MARCA 1978

Gacy był na zwolnieniu za kaucją
za ten zarzut,

gdy aresztowaliśmy go za morderstwa.

Cieszę się, że obudziłem się w parku,
zamiast skończyć pod jego domem.

To niepokojące, że przed schwytaniem
Gacy mógł zabić aż tylu ludzi.

To jeden z najbardziej
przerażających aspektów jego zbrodni.

Można się zastanawiać,
dlaczego nie schwytano go wcześniej.

Choć będą to ponure rozważania.

JEFFREY RIGNALL
21 MARCA 1978

TIMOTHY O’ROURKE
CZERWIEC 1978

FRANK LANDINGIN
4 LISTOPADA 1978

JAMES MAZZARA
LISTOPAD 1978

ROB PIEST
11 GRUDNIA 1978

22 GRUDNIA 1978

Parę dni po rozpoczęciu wykopywania ciał
Gacy był już na policji.

Mike chyba jako pierwszy powiedział:
„Powiedz nam, gdzie są zakopani”.

Gacy zaczął mówić: „Na północ od…”.

Przerwałem mu, mówiąc,
że nie orientuję się dobrze w terenie.

Odpowiedział: „Dajcie mi kawałek papieru.
Rozrysuję wam to”.

Narysował szkic okolicy.

Na górze wskazał północ.

Wskazał,
gdzie są betonowe wsporniki i grzejnik.

I powiedział:

„Tu są groby,
w których pochowałem paru ludzi”

Narysował prostokąty, cyfry i kreski.

Opisał wszystko
wokół przestrzeni pod domem.

Gdy skończył, oddał nam kartkę.

Wskazał na niej niemal 30 ciał.

Powiedział, że wiosną
lub wczesnym latem 1978 roku

zaczęło mu tam brakować miejsca.

Dlatego zaczął wrzucać ciała do rzeki.

NADAL BRAK CIAŁA PIESTA

Gdy rozmawiałem z Gacym po aresztowaniu,
pytałem go o ciało Roberta Piesta.

Mocno nad tym główkowaliśmy w jego domu.

„Co tu się stało?
Gdzie jest Robert Piest?”

To była spora zagwozdka.

Z Piestem było inaczej.

Robbie przerwał pewien
wzorzec postępowania Gacy’ego.

Podczas porwania Roba Piesta
tuż obok byli potencjalni świadkowie.

To zwróciło na niego uwagę.

Ależ to było głupie.

Wszyscy widzieli tam i mnie,
i tego dzieciaka.

Ja wyszedłem, a on zniknął.
Wnioski były oczywiste.

Pod koniec stał się niedbały,
ale na pewno nie chciał dać się złapać.

APTEKA NISSON

W grudniu 1978 roku

przesłuchiwaliśmy go
w sprawie Roba Piesta.

Mówił, że nie wie, o kim mowa.

Ale w końcu wszystko wyznał.

Dokładnie opisał,
co zrobił z Robem Piestem.

22 GRUDNIA 1978

11 GRUDNIA 1978

Podbiegł do mnie, gdy już odjeżdżałem.

Zapytał o pracę.

Słysząc, że nie mam czasu,
chciał zabrać się ze mną.

Był już po pracy.
Pojechałem z nim do mojego domu.

Zaatakował go.

Rob był roztrzęsiony.

Płakał. W końcu miał tylko 15 lat.

- Był skuty kajdankami?
- Tak.

Owinąłem mu linę wokół szyi,
pokazując, że jest luźna.

Przywiązałem ją do patyka
i chyba zawiązałem jeszcze raz.

Zadzwonił telefon.

Gacy twierdzi, że poszedł odebrać,

a gdy skończył rozmowę,
Rob Piest leżał martwy na podłodze.

To była straszna śmierć.
A Gacy się tym nie przejął.

Zabrałem go z łóżka i zaniosłem na strych,
żebym mógł już iść spać.

Tak jak zabiera się z łóżka rzeczy,
by móc się w nim położyć.

Nazajutrz zjawiła się tam policja.

Próbowali nakłonić Gacy’ego,
by przyjechał na posterunek.

Ciało Piesta nadal tam było,
ale nie mieli o tym pojęcia.

Gacy powiedział, że nie może jechać,
bo zmarł mu wujek

i musi zająć się sprawami rodzinnymi.

Myślałem sobie:
„Chujek nadal leży na strychu”.

Mogłem mieć przesrane.

Gdyby przeszukali dom, znaleźliby go.

DOM GACY’EGO

Wsadził ciało Piesta do bagażnika

i pojechał międzystanówką
nad rzekę Des Plaines.

Wyrzucił do niej ciało w miejscu,
którym robił to już wcześniej.

I ruszył w drogę powrotną.

Stracił panowanie.

Zjechał z autostrady i utknął w błocie.

W końcu przyjechała policja stanowa
i wezwała po niego lawetę.

Dlatego niedługo później
pojawił się na policji cały w błocie.

13 GRUDNIA 1978

1 STYCZNIA 1979

W domu Johna Gacy’ego w Des Plaines
odkryto 27 ciał.

Zastępcy szeryfa liczą,
że to koniec upiornych odkryć,

ale nie mają pewności.

Gacy twierdzi, że inne wrzucił do rzeki.

Nie udało się znaleźć ciała Piesta.

Żaden dowód nie wskazywał na to,
że Rob Piest był w rzece Des Plaines.

Brakuje jednego ciała z rzeki.

Roberta Piesta.
Możliwe, że sprawdzają złą rzekę.

Może być w jeziorze. Nie wiem.

To było koło 1 stycznia.

Napadało 25 centymetrów śniegu.

Było bardzo mroźno.

Dwie godziny dzielą nas
od nowego rekordu pogodowego.

Ten chłodny okres przejdzie do historii
jako „wielki mróz z 1979 roku”.

To była straszna zamieć.

Uziemiła wszystkich.

Temperatura był zbyt niska,
by śnieg mógł się roztopić.

A potem uderzyła kolejna zamieć.

Totalny paraliż.

2 STYCZNIA 1979

9 KWIETNIA 1979

Ciało Roberta Piesta
odnaleziono dopiero w kwietniu.

Dopiero wtedy wypłynęło.

W lodowatej wodzie ciało tonie
i zostaje na dnie do wiosennych ociepleń.

Ciało wytwarza wtedy gaz,
który wynosi je na powierzchnie.

Dlatego wypłynęło dopiero w kwietniu.

Zespół ekspertów z hrabstw Cook i Will

zidentyfikował ciało białego mężczyzny,
wyciągnięcie dziś z rzeki Illinois.

To Robert Piest,
zaginiony 15-latek z Des Plaines.

Na pogrzebie Roba były setki ludzi.

Sprawa dotknęła całą społeczność.

W tamtych czasach media
zaczynały wciskać się w prywatne życie.

Dlatego wtedy jako nastolatka myślałam,
że ich obecność na pogrzebie to chamstwo.

Rodzice próbowali zmierzyć się
z utratą syna,

natomiast mnie wydawało się,

że cała uwaga skupia się na mordercy,
a nie ofierze.

10 KWIETNIA 1979

Dach i ściany upadają,
a reporterzy i sąsiedzi patrzą,

jak odsłaniany jest masowy grób.

Na początku rozbiórka przebiegała powoli,

jako że technicy z niepowodzeniem
szukali kolejnych wskazówek.

Ale później
nakazano go zburzyć jak najszybciej.

Prowadziliśmy prace wykopowe
na całej posesji.

Gdy wszystko zostało zrównane z ziemią

i mieliśmy już pewność,
że nic więcej nie znajdziemy.

spojrzeliśmy na to,
co zrobiliśmy z jego domem.

Początkowo mieliśmy
przywrócić go do dawnego stanu.

Pojawili się urzędnicy z hrabstwa,
z działu zagospodarowania i tak dalej.

Powiedzieli, że nie ma mowy.
Lepiej byłoby wybudować nowy dom.

Z przestrzeni pod domem wydobyto 26 ciał.

Dodatkowo jedno było pod dobudówką,

kolejne obok podjazdu

i jeszcze jedno pod betonową podłogą

w pomieszczeniu,
które dobudował do garażu.

Czyli razem 29 ciał na jego posesji.

Nikt nie zidentyfikował
dziewięciu nastolatków.

Domy pogrzebowe
szykują trumny i ceremonie pogrzebowe

dla tej dziewiątki,
aby nie zostali pochowani jak biedota.

Prokurator stanowy Bernard Carey
wyznaczył mnie

do roli głównego oskarżyciela
w sprawie Johna Gacy’ego.

Bill Kunkle zebrał fantastyczny zespół.

Znalazły się w nim takie osoby
jak Bob Egan czy Terry Sullivan.

Przygotowania do procesu
zajęły nieco ponad rok.

Zostałem znienawidzony
przez Chicago i cały świat,

bo byłem adwokatem Johna Gacy’ego.

NA ŻYWO

Na audycję zaprasza Lee Phillip.

Sam Amirante opowie o pracy adwokata.

Uważa pan, że Gacy był niepoczytalny,
gdy zabijał tych ludzi?

Tak, naprawdę tak uważam.

Czy czuł się pan zagrożony
z racji bycia adwokatem Johna Gacy’ego?

Tak. Grożono mnie i mojej rodzinie.

Od początku tej sprawy
ciągle czujemy się zagrożeni.

Przykro mi. Bez komentarza.

Nie teraz.

Media rzuciły się na tę sprawę.
Wciskano mi w twarz mikrofony i kamery.

Działo się tak przez 15 miesięcy
przed rozpoczęciem procesu.

Był to ciężki okres dla mojej rodziny.
Dla moich synów i małżeństwa.

Ale każdego, kto pojawia się
na terytorium Stanów Zjednoczonych,

chroni konstytucja.

Nawet tacy jak John Gacy
mają prawo do adwokata

i do domniemania niewinności.

Ale oczywiście byłem wściekły,
bo mój klient ciągle kłamał.

Okłamywał mnie i próbował mną manipulować.

Pomyśl. Mówiłeś, że zabiłeś sporo osób.

No tak. Nie wiem, dlaczego ci to mówiłem.

Nawet nie wiem, czy ich zabiłem.
Chyba nie zabiłem żadnej z tych osób.

I nie zaprzeczam temu.
Znalazłem się w trudnej sytuacji.

Nie ma znaczenia, czy się przyznam.

- Nie rozumiesz?
- Nie.

Potrzebowałem pomocy,
bo tkwiłem w tym zupełnie sam.

Bob Motta z biura obrońców publicznych
notował dobre wyniki w procesach.

Zadzwoniłem do niego
i od razu zgodził mi się pomóc.

Gdy miałem poznać Johna Gacy’ego,
nie spodziewałem się,

że będzie chodził po ścianach,
śliniąc się i zachowując jak dzikus.

Z powodzeniem prowadził firmę.

Miałem go za osobę przebiegłą.

Manipulatora.

Inteligentnego kłamcę.

Od samego początku,
gdy z domu zaczęto wyciągać ciała,

oczywistym stało się, że jest winny

i że zostanie to potwierdzone w sądzie,

jeśli spróbuje jakiejkolwiek linii obrony
poza deklaracją niepoczytalności.

I taką linię obrony obrali.

Panie prezydencie!

Klasycznym przykładem takiej obrony
jest sprawa Johna Hinckleya.

Postrzelił prezydenta Raegana.

Stwierdzono nerwicę natręctw,
czyli zaburzenia psychiczne.

Nic nie mogło go powstrzymać.

To pokazało, że był niepoczytalny.

Gacy nie pasował
do tego klasycznego schematu.

Ukrywał ciała swoich ofiar.

Ale to była nasza jedyna obrona.
Nie było innej linii.

Tylko niepoczytalność.

Miał być chory psychicznie,

a przez to nie mógł otrzymać kary śmierci
ani trafić do więzienia.

Powinien trafić do końca życia
do zakładu psychiatrycznego.

Musiałoby to być dożywotnie,
bo nie powstrzymałby się, by znów zabić.

Na jego strychu znaleziono książkę
o prawie karnym i procedurach.

Była w niej zakładka przy rozdziale
o obronie na niepoczytalność.

Gacy był bardzo przebiegły.

Myślę, że to planował.

CIAŁA W ILLINOIS

Naszym zadaniem było pokazać,
że był na tyle drobiazgowy, przygotowany,

świadomy, przebiegły i zdecydowany,

że dokładnie wiedział, co robi.

I że nie cierpiał
na żadną chorobę psychiczną,

na którą może powołać się obrona

ani która podlegałaby
pod ekstremalny stres emocjonalny.

Wiele osób mówiło wtedy,

że będzie to
naprawdę łatwa sprawa do wygrania.

Ale nadal się bałem.

Bo zacząłem słyszeć od znajomych:
„Terry, to chyba naprawdę wariat, co?”.

Skoro oni tak myśleli,
to co mieli pomyśleć przysięgli?

Sędzia John White
zaakceptował wniosek obrony.

Prywatni i kliniczni psychiatrzy
będą mogli zbadać Gacy’ego.

PRZYSIĘGLI MOGĄ PRZYJĄĆ NIEPOCZYTALNOŚĆ

Wezwaliśmy znanych lekarzy,
w tym psychiatrów.

Jednym z nich był miejscowy lekarz,
Richard Rappaport.

Zostałem wyznaczony przez obronę
na głównego biegłego.

Miałem ocenić, czy John Wayne Gacy
cierpiał na chorobę psychiczną.

Zawsze analizowałem każdą osobę
od jej narodzin.

Cofnijmy się do czasów twojej młodości.
Jaki był John Gacy za dzieciaka?

Zawsze coś budowałem.

Zawsze chciałem tworzyć, a nie niszczyć.

Wiele dzieciaków lubi rzucać kamieniami,
wybijać szyby i tak dalej.

A mnie interesowało, jak rosną kwiaty.

Słuchałem suitę z Dziadka do orzechów,
V symfonię Beethovena

i utwory Czajkowskiego.

Najlepsze klasyki.

Gdy Gacy dorastał,
podawał w wątpliwość swoją męskość,

bo był niski i gruby.

Miał się za niewysportowanego.

Wydawało się, jakby jakaś choroba
dotykała każdego systemu w jego ciele.

Nie byłem zwykłym dzieciakiem, więc…

Nie miałem w sobie stylu macho.

Byłem chorobliwym molem książkowym.

Był hipochondrykiem.

Uważał, że ma odwrócone serce.
Nazwał to „butelkowym sercem”.

Ponoć tak powiedzieli mu lekarze.
Autentycznie w to wierzył.

Ojciec uważał mnie za tępaka.
Był przekonany, że nic nie osiągnę.

Nie mogłem go zadowolić.

Ojciec był brutalem.

Nawet jeśli Gacy chciał mu pomóc,
to i tak zawsze był krytykowany.

Jeśli po puszce spływała farba,
ojciec go za to strofował.

Ojciec był jak Jekyll i Hyde.

Gdy był trzeźwy,
był miłą i charyzmatyczną osobą.

Ale gdy pił, był agresywny i nieustępliwy.

Jeśli zrobiliśmy coś nie tak, obrywaliśmy.
Na słowach się nie kończyło.

Ojciec Johna często przebywał w piwnicy.

Pracował tam, pił i darł się.

Piwnica była dla niego świętym miejscem.
Takim swoistym azylem.

Na wszystkim zakładał kłódki.

Były nawet znaki typu „nie ruszać”
albo „wypierdalać z piwnicy”.

Gacy lubił delikatność i dystynkcję matki
w przeciwieństwie do natury ojca.

Bielizna była tego przykładem.

Nie był pewny swojej seksualności,
więc przymierzał bieliznę matki.

Podobało mu się to.

Jak zareagowała twoja matka,
widząc, że brałeś jej bieliznę?

Kazała mi ją ubrać.
W ten sposób mnie karała.

Powiedziała, że jeśli znów mnie przyłapie,
każde mi przejść tak ulicą.

To była kara.

Jego ojciec miał życie seksualne z matką,
a John pozostawał samotny.

Nie możesz uznać, że jesteś chory,
bo masz problemy fizyczne czy mentalne.

„Czy robiłem to częściowo umyślnie,

aby zaskarbić sobie współczucie innych?

Aby inni mnie zrozumieli lub dostrzegli?”

Nie byłem zdrowym dzieckiem,
ale nadal pragnąłem uwagi.

Według mnie raporty
psychiatryczne i psychologiczne pokazały,

że Gacy był neurotycznym psychopatą.

Grzebanie ciał było wynikiem
zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.

28 STYCZNIA 1980

W Rockford ruszył wybór przysięgłych

do procesu seryjnego mordercy,
który odbędzie się w Chicago.

Liczymy, że dzięki temu
i odizolowaniu przysięgłych

Gacy otrzyma sprawiedliwy proces.

Spędziłem w Rockford większość życia.

Odszedłem z marines,
zamieszkałem tam, wziąłem ślub.

Nagle wezwano mnie na przysięgłego.

Chcesz mieć
przyjaznych tobie przysięgłych.

W przypadku Gacy’ego
szukaliśmy współczujących osób,

które nie byłyby za karą śmierci.

Pamiętam jedno z ważniejszych pytań.

„Czy miałby pan opory
ze skazaniem kogoś na śmierć?”

Ja nie miałem z tym problemu.

- Boisz się?
- Nie.

- Bo to całkowicie normalne.
- Nie boję się.

Po prostu czuję,
że znowu jestem oszukiwany.

Powinieneś wiedzieć,
że popełniłeś przestępstwo,

zanim ruszy cały proces.

Ale skoro nie wiem, a proces ruszy…

i usłyszę o rzeczach,
których mogłem nie zrobić…

to jest mi z tym trudniej.

SĄD KARNY HRABSTWA COOK

Przed procesem
co noc miałem ten sam koszmar.

Śniło mi się, że wychodzę z sądu po pracy.

Idę na drugi poziom parkingu,
gdzie zawsze zostawiam samochód.

A Gacy stoi obok mojego samochodu
z założonymi rękoma,

oparty o przedni zderzak.

I budziłem się mokry od potu.

Śniło mi się to praktycznie co noc.

Miałem ostatnio szalony sen.

Doszło do pożaru hotelu Essex,
gdzie przebywali przysięgli.

Zginęło pięć osób.

Wtedy zostałoby ich 11,
czyli nie byłoby kompletu.

Podobno sny można interpretować.

Czyli próbuję sobie wmawiać,
że nie chcę, by się to skończyło?

Jest to możliwe.

Bo 11 nie mogłoby zdecydować, prawda?

Pierwszy raz śniło mi się coś takiego.

Nie śniłem wcześniej o procesie,
ofiarach czy mojej przeszłości.

PIERWSZY TYDZIEŃ PROCESU — 6 LUTEGO 1980

Proces Johna Gacy’ego rozpoczął się dziś
od oświadczeń obu stron.

Oskarżyciel Robert Egan
opisał okrutne mordy na 33 mężczyznach.

Byli młodzi, drobni, jasnowłosi.

Przysięgli słuchali w milczeniu
i praktycznie bez ruchu.

„Działał w sposób przemyślany, racjonalny,
umyślny i był przesiąknięty złem.

Niech Bóg nam dopomoże,
jeśli żyją wśród nas inni tacy jak on”.

Poradzę sobie z Eganem i Sullivanem.
Ale Kunkle’a nie mogę znieść.

Egoistyczny drań.

Kunkle to na bank biseksualista.

Skóra, motocykl. Ten typ.

Skąd o tym wiesz?

Bo widziałem go w barze
na rogu Illinois i Clark.

- A on cię zobaczył?
- Kurwa, niby jak?

Nie wiedział, kim jestem.
Ja też go nie znałem.

Miał skórzaną kurtkę i spodnie.
Od razu było widać, kim jest.

Raz powiedziałem w sądzie:
„Odsuńcie tego biseksualistę od sprawy”.

Szło to jakoś tak:
„Napalony gej z motocyklem i w skórze”.

Mam motocykl albo dwa,
ale reszta średnio się zgadza.

Bał się, że go pogrążę.

I słusznie.

Co najbardziej cię stresuje?

Za chuja nie wiem,
co mam robić na tej sali sądowej.

Nie powiedzieli mi.

Mam wstawać i walczyć o swoje,
czy od początku do końca morda w kubeł?

Patrzył przed siebie i nie okazał emocji
podczas zeznań rodziców ofiar.

MATKA JOHNA MOWERY’EGO

Pewnie najtrudniejsze było…

słuchanie rodziców i członków rodzin.

Prawie czuło się to samo, co czuli oni.

Sama ich obecność…

tworzy specyficzną atmosferę,
która potrafi przytłoczyć.

Chcę, by cierpiał tak samo jak mój syn.

Staraliśmy się
indywidualnie przedstawić każdą ofiarę.

Podkreślaliśmy,
kim byli i skąd pochodzili.

Jak doszło do ich śmierci.

Niektóre rodziny mocno się zaangażowały.

Niektóre nie ominęły ani dnia procesu.

Część z nich ciągle udzielała wywiadów,

a inni całkowicie tego unikali.

Matka poświęca się
i wychowuje swoich synów,

a potem ktoś ot tak odbiera im życie.

Wychodziłem któregoś dnia z sądu
i napotkałem panią Piest.

Pomyślałem sobie: „O nie”.

Powiedziała: „Panie Amirante,

chcę panu powiedzieć,
że nie mam niczego panu za złe.

Szanuję, że wykonuje pan swoją pracę”.

Nie zapomnę tego.

Rzadko kiedy
ktoś wykazał przy mnie taką klasę,

odkąd niemal 50 lat temu
zacząłem pracę w tej branży.

CZWARTY TYDZIEŃ PROCESU — 25 LUTEGO 1980

Byłem tam, gdy zeznawała matka Gacy’ego.

Była już staruszką.

Miała zaświadczyć,

że Gacy w młodości
był bity przez ojca w piwnicy,

do której schodził, by pić.

Bardzo jej współczułem,

bo zajęła miejsce dla świadka,
rozejrzała się i powiedziała:

„Jest i Johnny!”.

Wskazała na swojego syna,
który siedział obok swojego adwokata.

Pomyślałem sobie,
że to mogłaby być matka kogokolwiek.

MATKA GACY’EGO ZEZNAJE,
ŻE JEJ MĄŻ BYŁ OKRUTNYM PIJAKIEM

- Matka była dobrym świadkiem.
- To prawda.

Mówiła prosto z serca.

- Dobrze wypadła.
- Tak.

- Jutro przesłuchania lekarzy?
- Tak.

- Przedstawią wszystkie raporty i badania.
- Tak.

Sprawa była prosta.

Jest niepoczytalny czy zły?

PROSIMY O ZACHOWANIE CISZY

Rappaport ustawił tablicę na sali sądowej.

Narysowano na niej cebulę.

Powiedział: „Gacy jest jak cebula.

Trzeba obierać kolejne warstwy,
aby dotrzeć do tego, kim naprawdę jest.

Odpowiedziałem,
że według mnie był niepoczytalny.

GACY NIEPOCZYTALNY

Miał krótkie epizody psychotyczne.
I wtedy popełniał morderstwa.

Epizody niepoczytalności
zdarzały się w sytuacjach,

które odwzorowywały jego relację z ojcem.

Pomiędzy nimi był na tyle poczytalny,
aby ukrywać swoje zachowanie.

Jego ojciec znęcał się nad nim
w piwnicy ich rodzinnego domu.

A Gacy odtwarzał to wobec swoich ofiar.

Ofiary kończyły w jego piwnicy tak,

jak on kończył w piwnicy z ojcem.

Ojciec uważał go za tępaka,

a on przenosił to na swoje ofiary.

Myślał sobie, że zabijając je,
ciągle zabija siebie.

PIĄTY TYDZIEŃ PROCESU — 6 MARCA 1980

Gdy obrona przedstawia dowody na to,

że oskarżony zabijał
w stanie niepoczytalności,

to oskarżyciel musi udowodnić
że jednak był wtedy poczytalny.

ZŁY CZŁOWIEK

Przedstawiamy więc biegłych,
którzy uważają,

że uczynił wszystko z premedytacją.

Czyli Gacy nie był psychicznie chory.

Ich psychiatrą był Jim Cavanaugh.

I w kluczowym momencie powiedział,

że Gacy zostanie kiedyś zwolniony
z zakładu psychiatrycznego,

jeśli zostanie uznany za niepoczytalnego.

Ot tak z tym wypalił.

Nie miało to związku z żadnymi faktami.

Czy mogło tak być w przypadku Gacy’ego?
Nie ma mowy.

Byłoby to jak warunkowe zwolnienie
Specka albo Mansona.

Gacy nigdy by nie wyszedł na wolność.

Źle, że doszło to do ławy.

Sędzia nakazał przysięgłym
zignorować uwagi świadka i oskarżycieli,

ale co ty, kurwa, zrobiłeś?

Zasiał coś, czego chciałeś uniknąć.

ŁAWA MA ZIGNOROWAĆ CZĘŚĆ SŁÓW

Mieli nie usłyszeć, że wyjdzie na wolność,
jeśli uznają go za niepoczytalnego.

Gdy toczył się proces,
miałam 10 albo 11 lat.

Ale pamiętam,
że wszyscy skupiali się na Gacym.

Proces Johna Gacy’ego.

Zarzuty dla Johna Gacy’ego.

Zeznania w sprawie Gacy’ego są upiorne…

Częściej oglądaliśmy wtedy
wiadomości krajowe, a nie lokalne.

Pamiętam jego zdjęcia. Mam przebłyski.

Nie dało się od tego odciąć.

Gdy tak tam codziennie siedzę,
podoba mi się bycie w centrum uwagi.

- Ale chyba też na to zasłużyłem.
- W jaki sposób?

Nikt inny nie zrobił czegoś takiego,
a potem się wywinął.

Gdybym wygrał,
mógłbym się tam śmiać przez dobrą godzinę.

„Ty tępy gnoju. Znowu cię przechytrzyłem”.

SZÓSTY TYDZIEŃ PROCESU — 10 MARCA 1980

W TYM TYGODNIU OBRADY ŁAWY

Byliśmy po mowie końcowej.
Myśleliśmy, że mamy szansę.

Małą szansę.

Próbowałem przekonać przysięgłych,
by uniewinnili go przez niepoczytalność.

Aby można było go badać
i uniknąć kolejnych takich spraw.

Myślałem, że to dobry argument.
Wtedy przyszła kolej na Kunkle’a.

Pokazałem przysięgłym wejście
do przestrzeni pod domem.

Podszedłem do zdjęć ofiar.

Zrywałem je po kolei.

Kilka aż się rozdarło.

I mówię: „Jeśli chcecie
okazać litość temu mordercy,

okażcie mu tyle samo litości,
ile on okazał tym ludziom,

kiedy porywał ich,
zabijał i umieszczał w czymś takim”.

Wrzucałem zdjęcia do makiety.

Odbijały się od ścianek
i spadały na podłogę na oczach ławy.

Słyszałem, jak robią głośne wydechy,
a potem zapanowała cisza.

Gdy wrzucił tam te zdjęcia…

nasze ewentualne szanse przepadły.

Był to poruszający
i wręcz teatralny moment.

I skuteczna zagrywka.

Udaliśmy się baru niedaleko sądu.
Uznaliśmy, że trochę tam posiedzimy.

Zamówiliśmy pierwszą kolejkę
i dostaliśmy telefon.

Ława już wróciła.

„Tak szybko?”

Gdy dotarliśmy do pokoju,
w którym mieliśmy podjąć decyzję,

nikt w ogóle nie chciał omawiać
tej całej niepoczytalności.

John Wayne Gacy sam o wszystkim decydował.

Dlatego według mnie
był w pełni poczytalny.

GACY WINNY

Siedmiu mężczyzn i pięć kobiet
w niecałe dwie godziny zdecydowało,

że John Wayne Gacy
jest winny 33 morderstw.

Żaden inny skazany w USA morderca
nie zabił aż tylu osób.

Gdy odczytano decyzję,

spojrzałem na obecnego na sali
Johna Wayne’a Gacy’ego.

Nie widziałem żadnych emocji.
Nie dostrzegłem w nim niczego.

Jakby się tego spodziewał.

O czym pan myślał, słysząc decyzję?

OJCIEC ROBA PIESTA

Byłem zadowolony.

Od początku wiedzieliśmy o jego winie,
ale oczywiście były wątpliwości.

Trzeba było poczekać na decyzję ławy.
I odczuliśmy ulgę, że była właśnie taka.

Chyba po prostu pomyślałam sobie:
„To już koniec.

I bardzo nas to cieszy.

Myślałeś, że się wywiniesz,
ale nic z tego”.

A wszystko przez ten kawałek papieru,
który znaleziono w domu Gacy’ego.

Liczę, że dostanie krzesło.
Wszyscy na pewno poczują się lepiej.

A już na pewno inne matki.

John Wayne Gacy wróci dziś do sądu
wraz z ławą przysięgłych.

Sąd rozpocznie rozważanie kary.

Było to bardzo trudne.

Bo w końcu zaczynasz rozumieć,
że ktoś zostanie przez to zabity.

Na pewno bałem się,
że wymiar sprawiedliwości

w jakimś momencie wypuści go na wolność.

Nie mogłem na to pozwolić.

13 MARCA 1980

John Wayne Gacy został skazany na śmierć
za 33 morderstwa.

Wyrok śmierci mnie ucieszył.
Gacy zasługiwał na to.

Cieszę się w imieniu swoim
i mieszkańców Illinois.

Sprawiedliwości mogłoby się stać zadość
jedynie wtedy,

gdyby skończył martwy.

Koniec kropka.

Główny obrońca Gacy’ego
odmówił komentarza.

Byłem wraz z Mottą załamany.

Wiem, że dziwnie to brzmi, ale tak było.

Na nic zdały się nasze argumenty,
badania, krew, pot i łzy.

Załamaliśmy się.
To były emocjonujące chwile.

A Gacy nas pocieszał.

Powiedziałem mu:
„Sam, musisz coś zrozumieć.

To było wręcz niemożliwe zadanie.

Nie walczyliście z moimi oskarżycielami,
tylko z całym stanem Illinois”.

Gdy Gacy wrócił do celi,

chciał porozmawiać z Billem Kunklem.

Byliśmy tam sami.

Powiedział: „Myślę, że przysięgli
słusznie uznali mnie winnym.

ale nie powinienem dostać kary śmierci”.

Zapytałem dlaczego.

„Bo nie poznali całej historii”.

Odpowiedziałem: „Wiesz co, John?

Mam teraz trzy tygodnie urlopu
i nic do roboty.

Możesz mi wszystko opowiedzieć”.

Zaczął się śmiać, ja również.

Powiedziałem mu: „Tak myślałem, dupku.
Do zobaczenia na egzekucji”.

Skoro to już koniec,
to czujesz ulgę, John?

Jak można czuć ulgę,
gdy się tego nie rozumie?

Wszyscy zdają się uważać,
że niewłaściwie na to zareagowałem.

Może i mają rację.

- A jak powinieneś się czuć?
- Wiesz co…

Mam się czuć winny, bo tak mówią?
Nie czuję się tak. Nie mam wyrzutów.

W więzieniu zaczął chodzić
do biblioteki prawniczej.

Uważał, że był niedostatecznie broniony.

Twierdził, że nie zabił tych ludzi.

Skoro musicie mnie oskarżyć,

to oskarżcie mnie o współudział
w dwóch morderstwach.

- Tylko dwóch?
- O innych nic nie wiem.

Zaczął twierdzić, że nikogo nie zabił.

Utrzymywał, że tylko pomagał
w pozbyciu się dwóch ofiar.

Jedną z nich był Robert Piest,
który miał 15 lat, gdy trafił do Gacy’ego.

Ostatecznie stwierdził,
że nie zabił ani jednej osoby.

Zapamiętajcie to sobie.
Wyjdę na wolność i wyrównam rachunki.

Wyjdziesz na wolność?

Oczywiście.

JOLIET W STANIE ILLINOIS
MAJ 1994

Od 14 lat seryjny morderca John Wayne Gacy
żyje dzięki ciągłym apelacjom.

Przypominało to ostatni rozdział książki,
do którego czytelnik nie może dojść.

Dlatego czekaliśmy w nieskończoność,
aż faktycznie dojdzie do egzekucji.

Po 15 latach morderca w końcu
ma zostać stracony w przyszłym maju.

Sąd Najwyższy odrzucił w październiku
ostatnią możliwą apelację.

Ludzie skandowali dziś w Chicago:
„Śmierć Gacy’emu!”.

Dostanie to, na co zasłużył.

Dni seryjnego mordercy
Johna Wayne’a Gacy’ego są policzone.

- Niech z nim kończą.
- Czternaście lat to o wiele za długo.

Powinni zrobić to od razu.

Dla świata był potworem,
ale był też moim klientem.

Był istotą ludzką. A ja przegrałem proces.

Nie chciałem, by go stracono.

ZABIĆ GO?

Ja, Bob Egan i Greg Bedoe
byliśmy świadkami z ramienia oskarżenia.

10 MAJA 1994 ROKU

Nareszcie sprawiedliwość!

Władze więzienia
zorganizowały swoistą loterię.

Wzięło w niej udział 95 redakcji.

Wylosowano Waltera Jacobsona.

Otrzymałem informację,
że wylosowano moje nazwisko

i będę mógł obejrzeć egzekucję.

Miała się odbyć
w więzieniu stanowym w Joliet.

Wysłano po nas busa,
by zabrał nas do budynku,

w którym odbędzie się egzekucja.

Na dziedzińcu słychać było więźniów.

„Żegnaj, John”.

„O nic się nie martw, John”.

Gdy zjawiłem się przy sali egzekucyjnej,

poczułem wilgoć.

Miałem nadzieję,
że Gacy będzie w totalnej rozsypce.

Że będzie krzyczał i płakał.

Chciałem, by się bał.

Chciałem, by cierpiał.

Tak samo jak ofiary i ich rodziny.

Coś wam powiem. Zabiłem 33 razy.
Wy możecie zabić mnie tylko raz.

Gacy znów ich przechytrzył.

Jego ostatnimi słowami miało być:

„Pocałujcie mnie w dupę”.
Choć może to była ściema dla mediów.

Ja tego nie słyszałem.

Wziął głęboki oddech i tyle.

Zamknął oczy i odszedł.

Zmieniłbyś coś w swoim życiu,
gdybyś mógł znów je przeżyć?

Gdyby wyjaśniono to tak,
jak ja bym chciał…

ŻADNYCH ŁEZ DLA KLAUNA

Nie żywiłem wobec niego współczucia.
Ani żadnych innych uczuć.

Ani trochę.

Poczułem ulgę.

Czułem ją, wiedząc,

że John Wayne Gacy
nie zabije już kolejnych dzieciaków.

Uważam, że powinniśmy
nie tylko ujawnić same zbrodnie,

ale też ich przyczyny.

Ponieważ w tej chwili

na wolności może działać kolejna osoba,
która dopuszcza się takich rzeczy.

Ciągle myślę, że seryjnym mordercą
może być przecięty gość na ulicy.

Dlatego dziś z wami rozmawiam.

Ludzie muszą być świadomi i ostrożniejsi.

ZAMKNIĘCIE SPRAWY GACY’EGO

Gacy został aresztowany,
oskarżony, skazany i stracony.

Ale to tylko jedno
oblicze sprawiedliwości.

Drugim jest przywrócenie godności.

A częścią godności jest imię i nazwisko.

NIEZIDENTYFIKOWANY

Przeglądając akta około 2010 roku,

zauważyłem, że nie zidentyfikowano
ośmiu z 33 ofiar Gacy’ego.

Zastanawialiśmy się,
jak to zrobić dzięki DNA.

I to doprowadziło nas
do ponownego otwarcia sprawy.

Policja ekshumowała osiem szczątków.

Wysłano je na badania DNA do laboratorium
Uniwersytetu Północnego Teksasu.

Uznaliśmy, że żadna inna grupa ofiar

nie zasługuje na zidentyfikowanie
bardziej niż ci chłopcy.

Dzięki tej pracy…

SZERYF

…ofiara numer 19
nie będzie dłużej anonimowa.

Ofiarą numer 19 był William George Bundy.

Bill Bundy dopiero co skończył 19 lat.
Mieszkał w północnej części miasta.

Powiedział, że jedzie na imprezę i…

ślad po nim zaginął.

W 2017 roku zgłosiła się kolejna rodzina.

Jimmy Haakenson,
młody chłopak z Minnesoty,

powiedział matce,
że jedzie rozerwać się do Chicago.

Nigdy nie dawało to rodzinie spokoju.
„Czy nadal żyje?”

Zebraliśmy DNA.

Dzięki temu ofiarą numer 24
okazał się właśnie Jimmy Haakenson.

Pozostaje więc sześć
niezidentyfikowanych ofiar Johna Gacy’ego.

Mam nadzieję, że uda się to zmienić.

OSTATNIO WIDZIANY 18 LISTOPADA 1977

I że pozostałe rodziny
będą mogły zaznać spokoju.

OSTATNIO WIDZIANY 15 WRZEŚNIA 1977

OSTATNIO WIDZIANY W LUTYM 1978

Wszyscy byli ludźmi,
którzy zasługiwali na życie i szacunek.

Których ktoś kochał.

OSTATNIO WIDZIANY W STYCZNIU 1972

Żaden na to nie zasłużył.

OSTATNIO WIDZIANY 24 PAŹDZIERNIKA 1976

Każda jego ofiara

to także jej matka i ojciec.

Brat albo siostra.

Wszyscy ci ludzie już go nie zobaczą.

OSTATNIO WIDZIANY 31 LIPCA 1975

A ludzie, którzy grali z nim w baseball?

Jego najlepsi przyjaciele?

Wpłynęło to także na ich życie
i nadal wpływa.

OSTATNIO WIDZIANY 14 MAJA 1976

Ten efekt kuli śnieżnej
nigdy nie przeminie.

Myślę, że 40 lat później

nadal mówimy o tym właśnie tego,
że miało to tak ogromny wpływ.

Myślę też o całych dziesięcioleciach,
które nie były nam dane.

Zaprzyjaźniłam się z przyjaciółmi Mike’a.

Opowiedzieli mi wiele historii.
Nadal się spotykają i tęsknią za nim.

Wznoszą toasty.

Zawsze chciałam móc powiedzieć:
„Mike też tu był”.

OSTATNIO WIDZIANY 3 CZERWCA 1976

Chciałabym, aby to właśnie to
ludzie o nich wiedzieli.

Przepraszam.

Że też tu byli.

Inaczej pozostaną numerami.
Kolejnymi ofiarami.

OSTATNIO WIDZIANY 15 MARCA 1977

Niech ludzie o tym wiedzą.

OSTATNIO WIDZIANY 13 CZERWCA 1976

To prawdziwy dar.

Móc wiedzieć, jak bardzo był kochany.

OSTATNIO WIDZIANY 11 GRUDNIA 1976

Powinniśmy być pamiętani za to,
jak żyliśmy, a nie umarliśmy.

OSTATNIO WIDZIANY 20 STYCZNIA 1977

OSTATNIO WIDZIANY 4 LISTOPADA 1978

PAMIĘTAMY
12 CZERWCA 1981

W 2021 roku biuro szeryfa hrabstwa Cook
zidentyfikowało kolejną ofiarę Gacy’ego.

Był nią Wayne Alexander.

Był dwudziestokilkuletnim
mieszkańcem Chicago.

Jego rodzina ostatnio
miała z nim kontakt w 1976 roku.

Jeśli uważasz, że bliska ci osoba
mogła być ofiarą Johna Wayne’a Gacy’ego,

skontaktuj się
z biurem szeryfa hrabstwa Cook.

Napisy: Krzysiek Igielski