All language subtitles for Tatarak.2009

Downloaded from
YTS.MX

Official YIFY movies site:
YTS.MX

[cykanie świerszczy]

[muzyka]

[kobiecy śpiew]

[świergot ptaków]

[szum]

[rechot żab]

[świergot ptaków]

[odgłos przestrachu]

[westchnienie]

Ten film mieliśmy robić w tamtym roku.

Gdzieś w Polsce.

Gdzie rzeka, most, przystań.

Pamiętam, jak poszłam do Andrzeja
powiedzieć, że nie mogę.

Że muszę zostać w Warszawie.

Co prawda
wydawało mi się wtedy jeszcze, że...

udałoby się zrobić gdzieś niedaleko.

Nie wiedziałam, co nas czeka.

Pamiętam skurcz na twarzy Andrzeja,
gdy powiedziałam,

że Edward zaczął brać chemię.
Że nie mogę teraz od niego odjechać.

Że jest chory.

Powiedział, że dobrze,
że rozumie, że się dostosuje,

będą szukać plenerów gdzieś blisko.

Zastanawiam się teraz.
Przecież to w ogóle nie byłoby możliwe.

Nie zdawałam sobie sprawy...

jak intensywne czekają nas dni.

Nie wierzyłam, że będzie źle,
coraz gorzej.

Lekarze mówili:

"Proszę próbować żyć normalnie".

Nie miał siły.

Nie mógł chodzić.

Cały czas robiłam zdjęcia.

Tak na wszelki wypadek. Pozwalał.

Nawet był zadowolony.

Myślałam, jaki wpływ
na myślenie człowieka ma zawód.

Operator.

Wiedział, jaką wartość ma zatrzymanie...

wyrazu twarzy, obrazu.

Momentu.

Często fotografowałam go, jak spał.

Zawsze po jakimś czasie budził się
i uśmiechał się do mnie ironicznie.

Nie wiem, co wtedy czułam.

Nie miałam w sobie paniki.

Spokój.

[westchnienie]

Pojechałam z nim
na tomografię komputerową mózgu.

A w mózgu tylko takie...

trzy ziarenka piasku, nie więcej.

Nic więcej.

I one się nie zmieniają, nie powiększają.

Nic się nie zmienia.
Nie ma nowych przerzutów.

A może w ogóle to nie są przerzuty.

Dużo się śmialiśmy. Wymyśliłam remont.
Malowaliśmy pokoje.

Fotografowałam go w pustych pokojach.

Kiedy wiozłam go z chemii
do Milanówka, do domu,

siusiał około dziesięciu razy po drodze.
Śmialiśmy się.

Zatrzymywał się bądź gdzie i sikał.

Ja fotografowałam go
przez okna samochodu.

Teraz bez przerwy przeglądam te zdjęcia.

Zostało mi to jak skarb.

Nie zlikwidowałam
jego telefonu komórkowego.

Płacę abonament i go sobie mam.
Czasem do niego dzwonię.

Jest tam taki komunikat,
który nagrał sam.

Czasem się nagrywam.
Ja zawsze do niego dzwoniłam.

W każdej sprawie.

Z każdym kłopotem i zawsze umiał
mnie wyprowadzić z opresji.

Telefon jest, czeka...

można sobie zadzwonić.

[muzyka]

Czytam od początku.
To najważniejsze.

- To jest najpiękniejsze. Tak.
- Tatarskie ziele ma dwa zapachy.

Jeżeli się potrze w palcach
jego zieloną wstążkę,

miejscami przymarszczoną...

Przymarszczoną po tej stronie. Tak.

Poczuje się zapach, łagodną woń
wierzbami ocienionej wody,

jak mówi Słowacki.

Ale kiedy się
takie pasmo tataraku rozetrze,

kiedy się włoży nos w bruzdę,
wyłożoną jak gdyby watą...

czuje się obok kadzidlanej woni

zapach błotnistego iłu,
gnijących rybich łusek.

Błota.

Aromat śmierci.

Zapach ten na początku mojego życia

skojarzył się z obrazem
gwałtownej śmierci.

[melodia na klarnecie]

Pani Marta straciła w czasie okupacji
dwóch synów

i teraz jest zupełnie samotna.
Mąż potwornie zapracowany.

Oprócz szpitala ma olbrzymią praktykę
wśród... miasteczka.

Pani Marta odczuwa bardzo
swoje opuszczenie.

Trzeba zresztą dodać,
że pani Marta nigdy nie narzeka.

Nie daje wyrazu swoim uczuciom.
Pilnie zajmuje się domem.

Przyjmuje telefony, zapisuje pacjentów

i stara się, aby zziajany doktor,
przychodząc do domu, zastawał ład, spokój.

[kobieta] Tatarak jeden.

Siądź sobie.

- Masz te wyniki?
- Tak, przywiozłam.

[stukot]

[świergot ptaków]

[szeptem] Przepraszam cię.

Coś się stało?

Dlaczego? Nie, nic.

Jesteś blada.

Nie. Może źle spałam w nocy.

Będę cię musiał zbadać.

Tylko nie protestuj.

Coś cię boli?

Nie, nic mnie nie boli.

Tylko nie czuję się dobrze.

- Schudłaś?
- Tak.

- Ile?
- Sześć kilo.

- Od kiedy?
- Dwa miesiące.

Rentgen.

Dziękuję.

Dziękuję.

A to?

- Od dawna to masz?
- Dwa tygodnie, jak zauważyłam.

- Dlaczego nie powiedziałaś?
- Bo nie.

Sześć kilogramów schudłaś?

Może siedem.

Nabierz powietrza.

Nie oddychaj.

Dzień dobry.

To zwykłe przeziębienie.
Jesteś osłabiona.

Jestem zmęczona.

Boję się, że może nie przeżyć tego lata.

Powiesz jej?

Nie.

Idźcie już.

Dziękuję, że przyjechałaś.

[muzyka]

Panie doktorze?

[świergot ptaków]

Następny proszę.

Dlaczego przyjechałaś?

Postarzałam się, zmieniłam.
Przyjechałaś zobaczyć, jak żyje Marta?

Nie, no skąd... Marta...

Wszyscy się zmieniliśmy,
postarzeliśmy. Ty też.

Ale tyle czasu upłynęło. Złego czasu.

A odzywa się do ciebie ktoś
z naszych starych znajomych?

Nie, nikt. Zupełnie.

Jeszcze kiedyś ktoś dzwonił, pisał.
A teraz zupełnie.

I żadna z naszych dawnych przyjaciółek?

Słuchaj, czy to prawda, że Tesia
po ostatniej wizycie u nas

zaczęła rozpowiadać po Warszawie,

że u nas w domu
taka ibsenowska atmosfera?

Nic takiego nie słyszałam.

Zobacz.

To jedyne, co po wojnie odbudowali tutaj.
Tę przystań.

Tak jakby wiedzieli, że potrzebne jest
miejsce do zabawy,

że to teraz najważniejsze.

Ale ludzie muszą się bawić.
Chcą się bawić.

- Inaczej zwariowaliby po tym wszystkim.
- Nie powiesz mi, że chodzisz na tańce?

Nie. Na tańce nie.

[muzyka]

Tutaj przychodzi się bawić całe miasto.

Tu się przychodzi pokazać
i przyjrzeć się innym.

Ja też tu czasem przychodzę.

Inaczej cały świat to byłby mój mąż
i jego pacjenci.

I tu przychodzi szaleć nasza młodzież.
Zobacz, jacy...

jacy piękni.
[przyjaciółka potakuje]

I dorodni.

Co oni piją?

A to jest...

płynny owoc, miejscowa duma,
nasza specjalność.

- Chcesz spróbować?
- Proszę.

[gwar, okrzyki]

[tempo muzyki wzrasta]

Przepraszam.

Gdyby nie Alina, byłabym zupełnie sama.

Janusz w Ameryce.
Robert i Zbyszek w Londynie.

Robert nawet nie myśli przyjeżdżać.

Boi się.

Mówi, że przyjedzie,
jak się władza zmieni.

A władza nie zmieni się nigdy.
Więc nie przyjedzie nigdy.

Dobre. Sok.

- Po prostu sok.
- Tak.

A co myślałaś?

Napiliby się czegoś mocniejszego,
ale nie mają pieniędzy.

- Znasz tych ludzi?
- Tak.

To małe miasto.
Znamy się z widzenia.

To naprawdę małe miasto.

Zbyszek przyjedzie, ma żonę Angielkę.

Przyjedzie z nią, więc ma nadzieję,
że pozwolą mu wrócić.

Ma dwoje dzieci, dziewczynki.

Pracuje na lotnisku w Londynie.

To spokojna praca.
Jest oficerem naziemnym.

Janusza chyba pamiętasz najlepiej.
Pamiętasz, jak przyniósł sam choinkę

na Boże Narodzenie?
Pamiętasz to Boże Narodzenie przed wojną?

Ale było wesoło!
Ale zabawa, tyle dzieci.

Twoich dwóch, trzech moich.
Alina, no i...

Henryk jeszcze żył.

A u Aliny wszystko w porządku.
Ma męża komucha.

Ciekawe, czy pozwoli się spotkać z bratem.

Z dziewczynkami pewnie tak,
ale z bratową to już chyba nie.

[muzyka, gwar]

Mój Boże, co za czasy!

A rzeka płynie...

[świergot ptaków]

Chodźmy już.

[muzyka budująca napięcie]

Tak, przyjmie. Jak godność?

Dobrze. Proszę się nie martwić.
Tak, przyjmie na pewno.

Dziękuję.
[dzwonek telefonu]

Halo? Dom doktora.

Nie, niestety, ale ma dyżur w szpitalu.

Jeżeli to coś...

Jeżeli to coś poważnego,
to proszę jechać do szpitala.

[szybko] Tak, przyjmie na pewno,
ma dyżur. Przepraszam.

Co ty robisz?

- Proszę tam nie wchodzić.
- Przepraszam, chciałam posprzątać.

Mówiła pani,
żeby rano wycierać kurze.

Wycierać kurze i wszędzie sprzątać,
ale nie w tym pokoju.

Nie powiedziałam ci tego?

Jeżeli ci nie powiedziałam,
to teraz mówię, dobrze?

- Przepraszam.
- Tam nie wchodzimy.

Masz, przepraszam.

[świergot ptaków]

[muzyka fortepianowa]

[szum wiatru]

- No i na nas patrzą.
- Co ja ci na to poradzę?

- Zawsze kończy się tak samo.
- Tak jak wczoraj z chłopakami...

Spodziewam się, że przyjedziesz do mnie
do Warszawy 1 sierpnia.

Jak co roku na grób chłopców.

Tak. Planuję, jak co roku.

[warkot silnika]

Wybacz mi, Marta.

Nie masz sobie nic do wyrzucenia.
To nie twoja wina.

Ani moja, ani niczyja.
Pojechali do ciebie na kilka dni.

Nikt nie mógł przewidzieć,
że wybuchnie powstanie.

Nie masz sobie nic do zarzucenia.
Nikt tego nie mógł przewidzieć.

Ale nie mogłam ich zatrzymać.

Nikt by ich nie zatrzymał. Ja też nie.
Tak ich wychowaliśmy.

Ciągle mam ich przed oczami.

[nostalgiczna muzyka]

[pociąga nosem]

[Marta płacze]

Przepraszam.

- Jak dzień? Dobrze?
- W porządku.

Tego pacjenta przełożyłam
na poniedziałek.

- Dziękuję.
- Trzy razy dzwonił.

Pytał, czy na pewno.

- Proszę.
- Nie, dziękuję.

- Może konfitur zjesz?
- Nie, dziękuję.

Wiesz...

Wiesz, pójdę się położyć, dobrze?
Jestem zmęczona. Przepraszam.

- Dobranoc.
- Dobranoc.

- O której wychodzisz?
- Wcześnie.

Dobrej nocy.

[szczekanie psa w oddali]

[pies szczeka nieustannie]

[świergot ptaków]

A co to dzisiaj pan sam?

Niech pan siedzi. Ja też usiądę.

Dziękuję.

To prześliczne miejsce, prawda?

A dlaczego dzisiaj pan sam?

Halinka wyjechała.

A kto to jest Halinka?

To nieważne.

Ona jest studentką...

i strasznie się mądrzy.
A ja przecie jestem prosty chłopak.

- Ma pan rodziców?
- Nie mam.

Zginęli w czasie wojny.
Babcia mnie wychowała.

Wychowała chłopca na schwał.

Przepraszam, nie wiem, skąd mi przychodzą
do głowy takie głupie rzeczy.

- Gdzie się pan uczył?
- W Elblągu.

Na wodniaka.

A nie chciałby pan czegoś innego?

Zaczyna pani jak Halina.
Nic ze mnie innego nie będzie.

Rozumie pani? Nic.

Jestem urodzony na wodniaka.
Mierniczy wodny i już.

- A ona czego chce od pana?
- No chce, żebym czytał książki...

i chodził z nią nad rzekę
przy księżycu.

- A pan woli brydża?
- No pewnie.

Widziałam was wtedy na przystani.

No właśnie.

Ja też bym wolała, żeby się pan uczył
i czytał książki.

[muzyka]

Czasem czytam...

ale nie mam skąd brać. Kupować nie mogę.
Jeszcze babce muszę posyłać forsę.

Niech pan ode mnie bierze książki.

My mamy trochę książek.

Mój mąż kupuje, sprowadza,
a najczęściej nie ma czasu czytać.

Leżą nie rozcięte.

Dziękuję.

To kiedy pan przyjdzie?

Bo jej się zdaje Bóg wie co.

Ona będzie profesorem uniwersytetu

i powiada, że jej wstyd mieć
takiego nieuka.

Niech sobie będzie nieuk.
Mnie tam żadnej filozofii nie trzeba.

Mnie jest dobrze, jak jest.

Chce iść za mnie za mąż, to dobrze,
a nie chce, to drugie dobrze.

Ale pan jest za młody na małżeństwo.

Za młody...

Ona tak samo mówi.

A ja inny nie będę.

Niech pan przyjdzie jutro.

- Wie pan, gdzie mieszkamy?
- Wiem.

- Za Krakowską Bramą.
- Każdy wie, gdzie mieszka doktor.

- Pan pływa?
- Pływam.

Ja nie mam z kim pływać.

Może się spotkamy kiedyś nad rzeką?

Muszę już iść.

Tylko niech pan przyjdzie na pewno.

Ten jest z dębowym i ten też.

Ten jest z porzeczkowym

i powiedziała,
że jej się podnosi ciśnienie.

Popatrz, ten z wiśniowym.

Okropne, te kwaśne.

- Smakują tak samo.
- Co roku, jak robię ogórki,

przychodzi... po coś na ciśnienie.

[szczekanie psów w oddali]

Chodź, nie powinnaś tu siedzieć.

Czy tobie nie jest wstyd?

Nie wstydzisz się, że żyjesz?

Bo mnie jest wstyd
wobec wszystkich zmarłych,

wobec naszych synów.

Zobacz, jest tylu młodych teraz,
a ich nie ma.

No nie byliby już tacy młodzi.

Pewnie byliby żonaci. W naszym domu
mielibyśmy oprócz nich młode kobiety.

To okropne.

Nie cierpię młodych kobiet.

To takie pretensjonalne.

Chodźmy stąd.
Niepotrzebnie się tak denerwujesz.

Mnie zawsze ogarnia straszny wstyd,
kiedy widzę koło siebie takie młode życie.

Młodość jest bezwstydna.

Zapominasz o jednej rzeczy.

Życie łatwo przechodzi w śmierć.

Dobranoc.

Nie wierzyłam że umrze, a umarł.

Minęło siedem miesięcy,
a ja ciągle nie wierzę.

Powiedział mi, że ma coś w płucach...

na schodach, w naszym domu, po śniadaniu,

mijając mnie na schodach,
ot tak, mimochodem.

"Co?" - krzyknęłam.

"Skąd to wiesz?"

"Uspokój się, cicho".

"Nie krzycz. Dzieci usłyszą".

"Odebrałem prześwietlenie płuc.
Dzisiaj mam tomografię komputerową płuc".

"O której?"

- "Po południu".
- "Kiedy będzie wynik?"

[wahając się]
"Zaraz... Potem... albo wieczorem".

"Ale ja gram".

"Spokojnie, zadzwonię do ciebie".

Widzieliśmy się potem w ciągu dnia
w teatrze. Nie wiem...

Przywiózł jakieś kafelki,
pojechał po jakieś rurki.

Po południu zadzwoniłam do niego.
"Masz wynik?"

"Nie, będzie jutro. Nie było lekarza".

"Jutro nie będę mógł odebrać,
mam hydraulika".

Od dwóch lat budował teatr.

Zostawał na noc z robotnikami,
a ja jechałam do domu, do dzieci.

Teatr grał od jakiegoś czasu,
ale on go ciągle budował i pokasływał.

Mówił mi, że to uczulenie na pył.

10 czerwca zrobił badania.

Rozłączyłam się,
wsiadłam do samochodu...

Pojechałam do laboratorium.

Był tylko jakiś portier i jakiś laborant.
Powiedziałam:

"Błagam niech mi pan pomoże.
Niech mi pan pokaże wynik mojego męża".

"Nie, nie mogę.
Nawet żonie nie mogę".

"Ochrona danych osobowych. Nie mogę".

"Zresztą wszystkie badania są nieopisane,
nie było dziś lekarza".

"Ale niech mi pan pokaże".

"Przecież pan się na tym zna".

"Nie mogę".

"Nie mogę. Nawet żonie nie mogę".

"Czy to był taki pan z brodą,
po południu?"

"Tak. Edward Kłosiński".

Poszedł. Wrócił.

"Jest bardzo źle" - powiedział.

"Bardzo źle".

"Jutro opiszemy to badanie jako pierwsze.
Można z samego rana odebrać wynik".

"A o której?"

"Od ósmej, ale możecie państwo
być wcześniej".

Zadzwoniłam i powiedziałam:
"Edward, ja widziałam wydruk".

"Jutro odbierzemy to badanie razem,
można od siódmej".

"Nienawidzę tego. Ja ich podam do sądu!"

"Przychodzi jakaś baba,
pokazują jej, co chce".

"Mnie nawet nie chcieli nic powiedzieć!
To jest obrzydliwe. Nienawidzę tego!"

"Tobie pokazują, co chcesz".

"Tak, bo się nazywam Krystyna Janda.
Ja wiem. To okropne".

"Jutro odbierzemy ten wynik razem".

"Odbierz sobie sama".

"Ja nie mogę, mam hydraulika".

"Tobie wydadzą".

Pojechałam bardzo wcześnie,
jeszcze przed otwarciem.

Wynik czekał.

O nic mnie nie zapytali, o nic,
o nazwisko, o nic. Wydali mi go.

Trzymałam tę kopertę w ręku...

i szłam do samochodu,
jak zahipnotyzowana.

Wsiadłam do samochodu,
wyjechałam przez bramę na ulicę.

Na ulicy się zatrzymałam.
Znalazłam zatoczkę. Otworzyłam kopertę.

Guz: 8 na 10 centymetrów

w lewym płucu, w prawym pięć cieni.

Byłam w szoku.

Jakich cieni?

Zadzwoniłam do przyjaciółki lekarki,
do Niemiec.

Powiedziała tylko: "Czytaj".
I "Współczuję".

"Ale co to są cienie?"

"Przerzuty".

"Oba płuca są zajęte".

"Teraz się trzymaj."

Nie zadzwoniłam do niego.

Płakałam.

Krzyczałam.

Nie mogłam się uspokoić.

I to był ten jeden, jedyny raz,
kiedy tak płakałam. Potem już nigdy.

Po cichu, gdzieś jak byłam sama.
Przez nieuwagę.

I do dziś tak płaczę wtedy,
kiedy mi się to wymknie spod kontroli.

Spotkaliśmy się w teatrze.

On o nic nie pytał.
Wsiedliśmy do samochodu

i pojechaliśmy do szpitala na Płocką.

Był umówiony z lekarzem,
co to jak zwykle,

znajomy znajomego,
co to z nami na narty i tak dalej.

Po drodze...

nic, jechaliśmy w milczeniu.

Ja nic nie mówiłam. On nie pytał.
Wolał nie pytać, jak wynik.

Zadzwonił telefon, Andrzej Wajda. Tatarak.

Przez całą drogę do szpitala
rozmawiałam przez telefon.

"Że może jakiś asystent,
że wie lepiej niż mistrz".

"Że mnie reżyseruje na boku,
że zawsze jest na planie taki młody,

co to wie lepiej niż reżyser".

Andrzej miał wątpliwości. Edward milczał.

Na skrzyżowaniu, tuż przed skrętem
w Płocką, nagle powiedział:

"Trochę się boję".

Ja milczałam.

On wolał nie pytać.

Weszliśmy do pokoju lekarzy.

Pragmatyczny, spokojny lekarz,
taki, do jakich mamy zaufanie,

wziął kopertę do ręki.

Edward usiadł tyłem do ekranów,
w które wpinał klisze.

Ja siadłam do tego wszystkiego twarzą.

Jeden rzut oka wystarczył.
Spojrzał na mnie.

Zorientował się, że ja wiem wszystko.

Edward siedział tyłem.

Powiedział:

"Czy pan czytał ten opis?".

No bo co miał powiedzieć?

"Nie, żona odebrała przed chwilą".

I wtedy lekarz zaczął czytać ten opis.

Wolał przeczytać. Co miał powiedzieć?

Kiedy zapadła cisza,
Edward spokojnie zapytał:

"Co pan mi radzi?"

"Leczyć się trzeba" - powiedział.

Umarł 5 stycznia...

w sobotę, 15.10.

Między jedną łyżką zupy a drugą.
Karmiłam go.

Żyły miał porwane,
nie można było się wkłuć z kroplówką.

Lekarz powiedział tak:

"Jeżeli pani co minutę wleje mężowi
łyżeczkę wody do ust,

to go pani nawodni".

"Co minutę".

A był cierpliwy.

Siedziałam przy nim w centrum domu,
w salonie.

Specjalne łóżko, tlen.

Szum podawanego tlenu...

Właściwie od momentu, gdy go przywiozłam
ten ostatni raz ze szpitala do domu

w poniedziałek sylwestrowy,
nie wyszłam z tego pokoju.

Cały czas byłam przy nim.

Spałam obok na kanapie,
za krótkiej, niewygodnej. Mówiłam...

"To tylko na chwilę".

"Poprawi mu się i przeniesiemy go
na górę do sypialni".

"Jakoś się przemorduję".

Nigdy nie zapomnę tych pięciu nocy.

To były moje noce.

[muzyka]

[kliknięcie zamka]

- Co się stało?
- Nic.

Śpij.

[pukanie do drzwi]
Tak?

- Dzień dobry. Jakie ładne kwiaty.
- Dzień dobry.

Przyszedłem po coś do czytania,

tylko nie wiem co.
Może coś z polonistyki?

Z polonistyki...

Halinka studiuje polonistykę,
więc pomyślałem, że by się jej podobało,

jak czytam to, co ona.

Byłaby zadowolona.

Biblioteka jest tam, ale...

chodźmy tutaj. Może jakaś powieść?

[Boguś] Powieść...

Może być powieść,
ale taka, żeby dużo rozmawiali.

Nie lubię opisów.

Mi się wydaje, że wszystko
da się powiedzieć w rozmowie.

Jak widzę,
że w książce są same opisy...

to ją z miejsca odkładam.

Proszę. Proszę usiąść.

Chwileczkę.

[Marta śmieje się]

[świergot ptaków]

Ta będzie dobra?

Myśli pan, że w dialogu
wszystko da się opisać?

A krajobraz? A nasza rzeka?

Wygląda dobrze.

No a co tu mówić o rzece?

Rzeka to rzeka.

Tu nie ma nic do gadania. Woda...

Tatarak.

Widział pan nasz ogród, jaki piękny,
jak wszystko kwitnie?

Wie pani, ja to mam tak,
że nie znam się na nazwach roślin.

Wszystko jedno, kwitnie i pachnie.

- Ile pan ma lat?
- Już pani mówiłem.

20.

20.

20 lat.

To dziwne mieć 20 lat.

Co w tym dziwnego?

Każdy ma ileś tam lat.

Słyszał pan, czy to prawda,
że mają naprawiać wały po powodzi?

Tak, sam się też do tego zgłosiłem.

Ale chodzi pan tam?
Czy rzeczywiście woda rośnie?

- Grozi nam powódź?
- Humorów wody nie da się przewidzieć.

A tak to... nie chodzę.

Nie mam z kim.

Jak to pan nie ma z kim?

Chyba żeby pani chciała
ze mną iść na spacer.

Ja?

Dobrze, jutro.

Dobrze.

- W południe ma pan czas?
- Tak.

- O 12.00?
- Tak.

Umówimy się pod mostem nad rzeką.
Spróbujemy popływać.

Dobrze.

[westchnienia]

[odgłos nadjeżdżającego samochodu]

[świergot ptaków]

Uważaj!

- Ale ostrożnie!
- Proszę pani?

Jakiś chłopiec na rowerze
do pani przyjechał.

Powiedz mu, że już idę.

Dobrze.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.

Z Zarządu Wodnego.

"Szanowna Pani,
wczoraj byłem taki speszony,

że umówiłem się z Panią na południe,
ale ja przecież pracuję.

Wolny będę dopiero koło czwartej.

Czy Pani może być o tej godzinie
na plaży w umówionym miejscu?

Łączę wyrazy prawdziwego szacunku.
Bogusław K."

Kto mu to napisał?

Dobrze, powiedz mu, że będę. Dziękuję.

[muzyka fortepianowa]

Proszę pani!

Proszę pani!

Proszę pani!

Przepraszam, że się spóźniłem,
ale musiałem odprowadzić Halinkę.

- To ona nie wyjechała?
- Nie miała pieniędzy na bilet.

Musiałem jej oddać wszystko, co miałem
i zostałem bez grosza.

Ja ci dam pieniędzy.

Naprawdę?

[westchnienie]
Chodźmy...

Musimy narwać tataraku.
Jutro Zielone Święta, trzeba umaić dom.

A po co to majenie domów?

To koniec wiosny, święto lata,
początek życia.

Wszystko się budzi, pachnie.

Nie czujesz tego zapachu?

Jak to wszystko dyszy, paruje?

To święto życia.

- O czym myślisz?
- O niczym.

O Halinie?

O Halinie.

O, masz plecy całe w piasku.

- Otrzepię cię.
- Nie trzeba. Opłuczę się zaraz.

Co pani robi?

[głośny śmiech]

Co ty robisz?

Pani jest taka dobra.

Nigdy nie mów żadnej kobiecie,
że jest dobra.

- A co mam mówić?
- Nic.

[głośny śmiech]

Trzeba narwać tego zielska.

Niech pani trzyma. Ja jeszcze przyniosę.

Nie, już nie trzeba.

Nie, za mało. Potem będzie pani narzekać,
że jestem leniwy.

Zaraz, tylko przyniosę jeszcze
tego świństwa.

[jęk]

[stękanie]

Co mu jest?

Dlaczego on nurkuje?

[szum]

Marcin, no co jest? Co się dzieje?

Podpływajcie, panowie.

[mężczyzna]
Czy coś się stało?! Pani Krystyno?!

Coś się stało?!

Wysyłamy samochód na drugi brzeg!
Pani zaczeka.

[mężczyzna]
Pani Krystyno?!

[huk grzmotu]

[mężczyzna]
Tam koło pani leży płaszcz.

Dziękuję.

[szczękanie zębami]

- Czy pani to pani?
- Tak, to ja.

A autograf dostanę?

Gdzieś tu film kręcicie?

Od 12 czerwca wiedzieliśmy, że jest chory.
Był po drugiej chemii.

Znosił to nieźle.

Obudziłam się w nocy. Nie spał.

"Krysiu, a może byśmy jednak
pojechali do Włoch?"

"Nie miałaś wakacji".

Zrozumiałam, że nie chce,
żebym robiła film.

Że chce być cały czas ze mną.

Rozpłakałam się.

Spojrzał tylko na mnie i powiedział:
"Andrzej poczeka, nie martw się".

Nie potrafię myśleć o "Tataraku"
osobno od niego.

Śmierć krąży nad tym tekstem.
Między innymi dlatego, że jego nie ma.

[huk grzmotu]

I co? Nie ma jej?

Kocham go.

Kochałam go na śmierć i życie od momentu,
kiedy zrozumiałam, kim jest...

i jaki jest.

Zawsze było dobrze.

Wiedzieliśmy, że mamy siebie,
on ma mnie, a ja jego.

Cokolwiek by się stało,
cokolwiek by się zdarzyło.

Ja nie wiem...

jak mogłam zagrać tamtego dnia.

Wiedział, że po długiej przerwie
mam duży blok grania,

że wszystkie bilety są sprzedane.

Umarł tak, żebym zdążyła na spektakl.

Tak jak robił całe nasze wspólne życie.

W nocy z piątku na sobotę
nie mogłam spać. Siedziałam przy łóżku.

Płakałam. On obudził się koło drugiej.
Powiedział: "Nie śpisz? Jesteś".

Ja zapytałam go:
"Edward, powiedz, co mam robić?"

"Co ja mam robić?
Mam cię znowu wieźć do szpitala?"

On powiedział: "Nie, spokojnie.
Chcę być w domu".

Potem nagle...

powiedział...

"Czy ja już mogę się pożegnać
i sobie pójść?"

Uznałam, że to żart.

Zawsze się tak zachowywałam.

Jak nie chciałam, żeby coś istniało,
to udawałam, że tego nie ma.

Zbywałam to.

W sobotę siedziałam przy nim ucieszona,
że wszyscy sobie poszli.

Miedzy jedną łyżką a drugą
otworzył oczy.

Były niewidzące.

Potem westchnął.

[płaczliwym tonem] Jakby z ulgą.

Zamknął oczy.

Kasia, jego siostra, powiedziała:
"Krysiu, czy on umarł?".

Odpowiedziałam: "Nie wiem".

"Nie wiem".

Nic nie rozumiejąc.

Pocałowałam go i...

poczułam na wargach, że stygnie.

Jak ja mogłam zagrać tamtego wieczora?

Zupełnie tego nie rozumiem.

[szum]

Ratunku!

Boguś!

Boguś!

[szum]

Ra...

Ratunku!

Boguś!

Boguś się tam topi!

Tam. Ratunku...

- Nie ma go!
- Chodź tutaj!

[chłopak] Boguś!

[chłopak] Masz go?

[do siebie] Bardziej w prawo.

Bardziej w prawo.

Na środku.

Tu jest! Chodź! Masz?

- Boguś!
- Za rękę go weź. Szybciej, do brzegu!

- Do brzegu.
- Ciągnij go!

Boguś!

Bierz za ręce!

[szybkie oddechy]

[stękanie]

Polecę po chłopaków, trzeba go pobujać!

Czekaj! Ja z tobą.

[płacz]

[muzyka budująca napięcie]

[muzyka zagłusza krzyk]

[muzyka cichnie]