All language subtitles for 9531222

MAE SAI
TAJLANDIA

CZERWIEC 2018

Czwórka.

Bądźcie w pogotowiu.

Piątka, z dystryktu Mae Sai.

Potrzebujemy jeszcze jednego ochotnika.

Koleżanka poszła szukać syna,

znalazła tu jego rower.

Więc nasz syn też musi być w jaskini.

Potrzeba worków z piaskiem,

by zatrzymać wodę,
i agregatu prądotwórczego,

by ją wypompować.

I to szybko.

Jeśli poszli tędy, to pewnie już nie żyją.

Wiedzą, co robić, tak?

Ratownicy pracują już ponad 20 godzin,

ale wciąż nie znaleźli
13 zaginionych osób.

Chłopcy w wieku od 11 do 16 lat

należą do drużyny piłki nożnej.

UWIĘZIENI W JASKINI

Utknęli w ciemnych korytarzach
przez niespodziewaną ulewę,

bez drogi ucieczki.

W poszukiwaniach Dzikich Dzików
bierze udział wielu ratowników.

Z upływem czasu opady będą się nasilać,
cztery miesiące pory monsunowej.

Jaskinia znajdzie się pod wodą
i nie będą mieli szans,

jeśli szybko ich nie wydostaniemy.

To był sobotni poranek,
chłopcy mieli grać w piłkę.

Pojechali do jaskini rowerami.

To dzieci z terenów wiejskich,

jaskinia Tham Luang to ich plac zabaw.

W połowie lipca zamykamy ją
ze względu na wysoki poziom wody.

To wydarzyło się w czerwcu,
więc była wciąż otwarta.

Udali się do jaskini,

by świętować urodziny,
i właśnie podczas tej uroczystości

nagle zaczęło lać jak z cebra,

a poziom wody wewnątrz
zaczął się podnosić.

NA RATUNEK: MISJA W JASKINI

DZIEŃ 2

Góra Nang Non składa się z wapienia.

Ten typ skały pochłania wodę zewsząd.

GENERAŁ
KRÓLEWSKA ARMIA TAJLANDII

Przecieka ona przez wilgotną glebę.

Duże ilości dostają się do jaskini.

Dlatego jest to tak przerażające.

Co zrobimy?

Problem z wodą, więc wezwaliśmy
tajską marynarkę, SEALs.

MARYNARKA WOJENNA

Nasza pierwsza jednostka
składała się z 17 osób.

Około 4.30 rano

zespół kapitana Anana Surawana
wszedł do jaskini.

WICEADMIRAŁ

KRÓLEWSKA MARYNARKA WOJENNA
KOMANDOR PORUCZNIK

KAPITAN
KRÓLEWSKA MARYNARKA WOJENNA

Czułem wielką presję.

Wszyscy mają duże oczekiwania
wobec marynarki wojennej.

Ze wszystkich osób, które wezwano,
Vern znał jaskinię najlepiej.

Badał ją

i aktualizował jej mapy
dla parków narodowych.

OCHOTNICZKA / PARTNERKA VERNA

Byłem bardzo zaangażowany
w eksplorację jaskini,

dlatego tubylcy nazwali mnie…

DORADCA FINANSOWY / GROTOŁAZ

…szalonym jaskiniowcem z zagranicy.

Tu jest rozgałęzienie.

Kiedy zacząłem eksplorować
kompleks Tham Luang,

miał on zaledwie 6,5 km.

Z upływem lat wydłużyliśmy go do 10 km.

WEJŚCIE GŁÓWNE

Dziś to czwarta pod względem długości
jaskinia w kraju.

SALA 1

Tham Luang składa się
z trzech głównych korytarzy.

Pierwszy biegnie od wejścia do Sam Yaek,
rozgałęzienia znanego jako T- junction.

Woda wdarła się od prawej strony

i odcięła drogę wyjścia.

SKRZYŻOWANIE MNICHÓW

Chłopcy nie zaginęli,
oni zostali uwięzieni.

MJANMA
TAJLANDIA

10 000 METRÓW
6,2 MILI

Kiedy dotarłem do T- junction,

widok przypominał wannę wypełnioną wodą.

Daliśmy radę zanurzyć się tylko na 200 m,

ale chłopców tam nie było.

Musieliśmy zawrócić.

To ważne i pilne.

Navy SEALs, z całym szacunkiem,

to silna, zdyscyplinowana ekipa,

ale nurkowanie w jaskini wymaga
odpowiednich umiejętności

i odpowiedniego sprzętu.

Musieliśmy przyznać,

że nigdy nie braliśmy udziału
w tego typu akcji.

INFORMACJA TURYSTYCZNA

Zebraliśmy się w pokoju narad.

W swoim bezpardonowym stylu
powiedziałem do gubernatora Narongsaka:

„Ma pan jedną szansę
na powodzenie tej akcji”.

Zakomunikowałem, że trzeba wezwać
doświadczonych nurków jaskiniowych.

MINISTER SPORTU I TURYSTYKI

Pokazał tę listę
Ministrowi Spraw Wewnętrznych,

mówiąc, że to najlepsi
nurkowie jaskiniowi na świecie.

JEDEN Z NAJWYBITNIEJSZYCH
NURKÓW JASKINIOWYCH

ANGLIA

EMERYTOWANY STRAŻAK / NUREK JASKINIOWY

KONSULTANT IT / NUREK JASKINIOWY

Uśmiech proszę, panie Stanton.

Masz…

- Tak. Ile?
- Dwa poproszę,

dość masywny.

Idealny. Cztery funty.

JASKINIE WOOKEY HOLE
SOMERSET, WIELKA BRYTANIA

Widok ciemnej przestrzeni w jaskini
budzi we mnie ekscytację.

Zaczynam się zastanawiać,
co się w niej kryje.

Dla większości to obce środowisko.

Jest ciemno, czasem klaustrofobicznie.

Dla większości to jakiś koszmar,

ale mnie ten dziwny świat
dostarcza przyjemności.

Można spojrzeć na to na dwa sposoby.

Można uznać,

że setki metrów i tony kamieni
nad głową to zagrożenie

dla ludzkiego życia.

Albo że ten mały korytarz jest
czyimś światem i nie ma w tym nic złego.

To chytry fortel…

Dla nurków jaskiniowych mojego pokolenia

Rick i John są…

NUREK JASKINIOWY / 9 LAT DOŚWIADCZENIA

…liderami, to idole.

Pierwszy raz nurkowałem z Rickiem
w Nowej Zelandii

w Pearse Resurgence,

niezwykle przerażającej jaskini.

Jest bardzo głęboka, przeraźliwie zimna
i tak czarna, że wręcz wsysa światło.

Wcześniej słyszałem
o słynnym Ricku Stantonie.

NUREK JASKINIOWY / 35 LAT STAŻU

Miał skafander, który wyglądał na 50 lat,

i uprząż domowej roboty
z balastem z ołowiu

między łopatkami,
który przykleił jakimiś taśmami.

Do tego oddycharkę,
też stworzoną własnoręcznie.

Brzmi to zatrważająco.

Oddycharkę zbudowałem od podstaw,

bo nie było takiej na rynku.

Wszystkie elementy wykonałem sam
przy użyciu tokarki.

Rick wyposażony
w ten cały sprzęt domowej roboty

wskoczył do wody w jaskini i zszedł
tak głęboko, że ustanowił nowy rekord.

Każdy z nas pomyślał,

że nie mamy szans, by mu dorównać.

Wraz z Johnem nurkowaliśmy

w różnych niebezpiecznych jaskiniach,

gdzie o tragedię nietrudno.

Wizyty w tych miejscach…

One sprzyjają budowaniu więzi.

John jest człowiekiem wszechstronnym,

odnosi sukcesy we wszystkim,
czego się nie dotknie.

Zaczął od maratonów,
potem były ultramaratony.

Świetny z niego wspinacz.

Dobry kajakarz.

Czy te niebezpieczne zajęcia

utrudniają ci budowanie związków?

Nie powiedziałbym…

To, że dany sport uważany jest
za niebezpieczny,

nie oznacza, że uprawiasz go
w niebezpieczny sposób.

Ale odpowiadając na pytanie, pewnie tak.

Byłam w Anglii pierwszy raz.

Kolega przedstawił mnie Rickowi.

A on obiecał, że zabierze mnie na kajaki.

Świetna zabawa i fajne wspomnienia.

Gdy byłam z Rickiem w Coventry,
pokazał mi część swoich filmów.

PIELĘGNIARKA

Zapytałam, czy jest szaleńcem.

„Przeciskasz się przez ciasne jaskinie,
w których nic nie widać!”

„To ma być hobby?”

Ale on to kocha!

Jest nietypowym człowiekiem!

Spędziłam z Rickiem dwa tygodnie.

Dobrze się dogadywaliśmy.

Nie wiem, jak to wytłumaczyć.

Zakochaliście się w sobie?

Tak.

Rick poprosił, żebym została.

Ale musiałam wracać do Tajlandii.

Po naszym pożegnaniu wysłał mi SMS-a:

„Dziękuję, że pojawiłaś się w moim życiu”.

„Liczę, że jeszcze się spotkamy”.

Gdy wróciłam do Chiang Rai,
obejrzałam wiadomości.

Witam 24 czerwca, oto wieczorne wydanie
wiadomości Kanału 3.

Zaczynamy od wieści w sprawie
poszukiwań drużyny Dzikiego Dzika.

Amp zadzwoniła i powiedziała:

„Słyszałeś? Drużyna piłki nożnej
utknęła w jaskini”.

Nie wierzyłam, że to się dzieje
w moim rodzinnym mieście.

To zbyt wielki zbieg okoliczności.

Aż miałam gęsią skórkę!

Pomyślałem, że to zadanie dla nas.

Okazało się, że znamy kogoś,
kto był tam na miejscu.

Brytyjczyk, Vern Unsworth.
Bardzo dobrze znał tę jaskinię.

Vern przekazał listę nazwisk
tajskiemu Ministrowi Turystyki i Sportu.

Zadzwonił i powiedział:

„Lecicie dziś do Tajlandii,
samolot wylatuje o 21.30”.

Zarezerwowali nam bilety w klasie biznes,
co było fajnym doświadczeniem.

Podobało mi się.

To miłe, bo jesteśmy ochotnikami,
nie dostajemy wynagrodzenia.

Wylądowaliśmy na lotnisku w Chiang Rai.

Przywitano nas wielkim transparentem:
„Witamy najlepszych nurków na świecie”.

Musieliśmy przed nim stanąć
i pozować do zdjęć.

Czuliśmy się mocno zakłopotani.

DZIEŃ 5

W okolicy jaskini panował zupełny chaos.

Całe życie pracowałem jako strażak,

brałem udział w wielkich akcjach
i widziałem chaos, ale nie na taką skalę.

Chodziły za nami kamery,
wszędzie pełno było ratowników.

Gdzie są dowodzący akcją?

Jakoś udało nam się znaleźć Verna.

Powiedział, że woda w jaskini

od trzech dni stopniowo wzbiera.

Było jej za dużo. To był trudny czas.

Niektórzy zastanawiali się,

czy ich dzieci jeszcze żyją,
gdzie mogą być.

Zdecydowaliśmy się wejść do środka,
by zobaczyć, co się da,

nim wody będzie jeszcze więcej.

Gdy weszliśmy do sali wejściowej,
która była wielka,

zobaczyliśmy mnóstwo świateł,
węży, pomp i przewodów telefonicznych.

Mimo że gubernator kierował akcją,

sprawy związane z nurkowaniem
przekazał w ręce Navy SEALs,

którzy nie pozwolili nam wejść do wody.

Nasze specjalizacje
bardzo się od siebie różnią.

W tamtej chwili nie było
dobrych warunków do nurkowania.

SPECJALISTA OD NURKOWANIA / OCHOTNIK

Brytyjczycy wciąż nalegali.
Zrobiło się gorąco.

- Rozumiecie, że tam jest 13 dzieci.
- Nieważne, jasne?

Dyskusja trafiła na sam szczyt.

Brytyjczycy usłyszeli,

że w razie śmierci
nie będziemy szukać ich ciał.

Gdy do tajskiego komandosa Navy SEALs

zgłasza się dwóch niechlujów
w średnim wieku,

to może być niełatwy…

początek znajomości.

Gdy wyszliśmy, na zewnątrz lało.
Monsun na sterydach.

Zabrano nas do hotelu na pace pickupa.

Kuliliśmy się za kabiną,
by osłonić się przed deszczem.

Wraz z Johnem musieliśmy dzielić łóżko.

My…

Spaliśmy z głowami
po przeciwnych stronach.

Następnego ranka

wyruszyliśmy z Johnem z sali wejściowej

z całym naszym sprzętem
i butlami z tlenem.

Nikt nam nie towarzyszył.

Zaledwie 200 m od wejścia

natknęliśmy się na syfon.

Z sali wejściowej
w zasadzie aż do sal 2 i 3

płynęła rwąca rzeka.

Przypominało to spływ górski,
tylko że w jaskini.

Kiepska widoczność.

Woda była brązowa jak czekolada.

Do tego wiele zagrożeń
pozostawionych przez ludzi.

Przewody telefoniczne i kable.
Najróżniejsze rzeczy.

Wynurzyliśmy się w Sali 3.

Pomocy!

Pomocy! Jesteśmy tutaj!

Myśleliśmy, że znaleźliśmy
czterech chłopców.

Krzyknąłem, że ktoś jest pod wodą.

TAJSKIE WODY GRUNTOWE

Nagle ktoś się wynurzył. To obcokrajowcy!

Ci ludzie obsługiwali pompy.
Zasnęli na wale piasku,

przegapili ewakuację i utknęli w jaskini.

Nikt nie miał o tym pojęcia.

Nie wiedzieliśmy,
czy woda zaleje tę salę

w ciągu kilku godzin czy minut.

Musieliśmy zabrać ich stamtąd natychmiast.

Syn powiedział, że umrzemy.

„Mają tylko jedną butlę”.

Byli przerażeni, ale nie mieli wyboru.

Daliśmy im ustnik
połączony z jedną z butli

przytwierdzonych do nas.

Musieliśmy trzymać ich blisko siebie,

inaczej ustnik mógłby wypaść im z ust

i nie mogliby oddychać.

Ciężko podążać za kimś pod wodą,
praktycznie na ślepo.

Straszna męka.
Uderzali głowami o skały,

próbowaliśmy nimi kierować,
by przecisnęli się przez szczeliny.

Wszyscy, gdy wydawało im się,

że mają nad sobą przestrzeń z powietrzem,

bezmyślnie próbowali się wynurzyć.

Byłem już w połowie nieżywy.

Opiłem się dużo wody.

To było niczym zapasy pod wodą.

Po wydostaniu tych robotników

nie wróciliśmy z powrotem do jaskini,

było zbyt niebezpiecznie.

Tych czterech mężczyzn spędziło pod wodą

zaledwie 30-40 sekund,

a i tak dopadła ich panika,
mimo że byli dorośli.

A my mieliśmy uratować grupę dzieci.

Nurkowanie z nimi u boku
wydawało się czymś niemożliwym.

Nawet gdyby żyli, to niewykonalne.

Co my teraz zrobimy?

Tajlandczycy modlili się
za powodzenie akcji ratunkowej.

Wierzyli, że zakończy się ona sukcesem,
jeśli dostaną pozwolenie…

BRYTYJSKI KONSUL HONOROWY

…opiekunki góry.

Jak tylko tu dotarłem,
musiałem oddać cześć przy ołtarzu.

To nasza tradycja, by złożyć hołd górom.

W ofierze składamy słodkości i kwiaty.

Tubylcy wierzą,
że bogini Nang Non to święte bóstwo,

ona opiekuje się jaskinią.

Legenda głosi,
że Nang Non była księżniczką,

która zakochała się w stajennym.

Jej ojciec nie godził się na ten związek,

więc kochankowie uciekli.

Ale żołnierz króla ich wytropił.

Kiedy księżniczka znalazła
ciało swego ukochanego,

odebrała sobie życie
przy użyciu szpilki do włosów.

Z jej włosów narodziła się rzeka Mae Sai.

Góra Nang Non to symbol
jej brzemiennego ciała.

DZIEŃ 7

Minęło siedem dni,
odkąd drużyna 12 chłopców

i ich trener utknęli
w tej wielkiej jaskini.

MISJA: WYŚCIG Z CZASEM

Poziom wody w jaskini wzrasta

- z każdą godziną o 29 cm.
- Wysoki poziom wody

utrudnia poszukiwania,

nurkowie wykorzystują
ogromne pompy, by go obniżyć.

Akcja ratunkowa
trwała również poza jaskinią.

Można ją porównać do dłoni, której palce

muszą ściśle współpracować.

Oddział SEALs to jeden z tych palców.

Do tego 2000 żołnierzy Królewskiej Armii,

cywilów,

lekarzy

i ochotników.

Ochotnicy przyjeżdżają
na północ Tajlandii,

by pomóc w akcji ratunkowej.

Ta misja połączyła ludzi z całego świata.

Ochotnicy z Europy, Australii, Azji i USA.

Skończyliśmy ładować samolot.

BYŁY TAJSKI NAVY SEAL

Jesteśmy gotowi do wylotu do Chang Rai.

Sam chciał wziąć udział w tej akcji.

ŻONA SAMANA

Spotkał się z komandorem Apakornem.

Życzcie nam powodzenia
w sprowadzeniu chłopców do domu.

Sam był komandosem SEALs.

Choć odszedł z marynarki,

zgłosił chęć pomocy.

Dziś trenuję
w Parku Narodowym Khao Yai.

Był bardzo metodyczny w kwestii treningu.

Zapewnił mnie,
że nie mam się czym martwić.

Nie był sam.

Przynajmniej miał przy sobie
kolegów z jednostki.

- Potrzeba benzyny…
- Tysiąc…

Tego wieczoru poznaliśmy żołnierzy z USA,
którzy stacjonowali w Japonii.

Rick i John byli bardzo wyluzowani.

STARSZY SIERŻANT
SIŁY POWIETRZNE USA

Nie przypominają typowych żołnierzy.

Szorty, klapki, koszulki.

Ale gdy zaczęliśmy rozmawiać,

zrozumiałem, że doskonale
znają się na rzeczy.

Sam dwukrotnie nurkowałem w Sali 3,

więc przekonałem się na własnej skórze,
jakie to okropne.

John się ze mnie śmiał,
bo wiedział, że chciałem zapytać:

„Jak można to robić dla zabawy?”.

Nurkowanie jaskiniowe
to dla mnie forma relaksu.

Nikt nie mówi ci, co masz robić,
ten czas jest wyłącznie twój.

To bardzo wyzwalające.

Ale najczęściej polega to
na wskakiwaniu do dziury z błotem.

Taka jest prawda.

Nurkowanie jaskiniowe to eksploracja.

Niektóre wyprawy trwają po kilka godzin,

jesteśmy wtedy zdani
na sztuczne światło i ogrzewanie.

Czujesz się jak w kosmosie.

Przygoda w najczystszej postaci.

Nurkowie jaskiniowi to specyficzni ludzie.

Co sprawia, że ktoś chce to robić?

Wydaje mi się, że głównie chodzi o ego,
do tego ciekawość,

ale również…

brak pewności siebie
i chęć sprawdzenia się.

Może słabo mi szła
gra w nogę czy krykieta,

ale przynajmniej
niezły ze mnie nurek jaskiniowy.

Chyba nikt z nas nie był asem
w sportach zespołowych.

Żaden nie potrafił
dobrze obchodzić się z piłką.

Byłem ofiarą losu.

Nie nadaję się do gier zespołowych.

Idealnie pasuje do mnie opis:
„kiepsko odnajduje się w drużynie”.

Byłem cichy i nieśmiały,
nie lubiłem konfrontacji.

Nie byłem zbyt towarzyski.

Dokuczali mi, gdy byłem nastolatkiem,
bo trochę odstawałem.

Mam leniwe oko.

Lewa gałka była odchylona w złym kierunku.

METEOROLOG / NUREK JASKINIOWY

Z perspektywy czasu to dość zabawne,

bo wtedy bardzo się na tym skupiałem,

byłem dość…

Bardzo mnie to krępowało.

Dzieci są okrutne.

Bez wątpienia w młodości

byłem raczej zamknięty w sobie.

Nie byłem specjalnie towarzyski.

Trochę mi dokuczali w szkole,

tych najgorszych zbirów
usunąłem z pamięci.

Kiedy się zanurzam, to wszystko znika.

ELEKTRYK / NUREK JASKINIOWY

Nic nie widać… Tylko moje bąbelki.

Jestem odizolowany.

Tam czuję się swobodnie

i… bezpiecznie.

Cisza i spokój.

Ucieczka od wszystkiego
w normalnym społeczeństwie.

Do świata jaskiniowców.

Chodzi o umiejętność przesuwania granic
własnej strefy komfortu.

Dla niektórych to najgorszy koszmar.

Chodzi o kontrolę
nad własnymi emocjami i lękami…

bo panika w jaskini oznacza śmierć.

Należy zachować optymizm.

Zdaniem lekarzy można przeżyć…

AKCJA W TAJSKIEJ JASKINI

SŁABNĄCY DESZCZ UŁATWIA POSZUKIWANIA

…tyle dni bez jedzenia.
Ale podczas takiej akcji

liczy się każda godzina.
A z każdą godziną…

AKCJA RATOWNICZA W JASKINI

Woda przedostaje się do jaskini,
nawet gdy nie pada deszcz.

W górach trwają obecnie próby
ograniczenia tego zjawiska.

Trzeba iść w góry

i szukać miejsc…

SPECJALISTA OD WÓD GRUNTOWYCH
OCHOTNIK

…w których woda znika.

Gdy trafialiśmy na szczeliny,

rozkładaliśmy plastikowe worki
i przekierowywaliśmy strumień wody

przy pomocy worków z piaskiem i rur.

Tuż za nami znajduje się sprzęt ciężki,

który przywieziono,
by wypompować wodę z jaskini.

Howardzie, wczoraj rozmawialiśmy

o brytyjskich nurkach,
którzy są na miejscu.

Pytałem ich o najnowsze wieści,
ale tylko minęli mnie z grobowymi minami.

Raczej stronią od mediów.

Pracują w skupieniu

i robią swoje.

Następnego ranka chcieliśmy sprawdzić,
czy uda nam się dotrzeć dalej.

Na miejscu był inny nurek.
Belg, Ben Reymenants.

Spotkaliśmy go, gdy się wynurzał.

Staliśmy we trójkę w wodzie po szyję.

Powiedział, że nie da się popłynąć dalej.

Prąd był tak silny,

że gdybym odwrócił głowę,
zerwałby mi maskę.

NUREK JASKINIOWY

Rozbiłem zegarek o skały.

Mój skafander przeciekał.
Nie mogłem poprawnie oddychać.

„To samobójstwo. Co ja robię?”

Doszliśmy do wniosku,
że w tych warunkach nie da się nic zrobić.

Monsun uderzył za wcześnie

i nie odpuści przez wiele miesięcy.

DZIEŃ 8

Panowało silne przekonanie,
że chłopcy na pewno już nie żyją.

Wydawało się, że są bez szans.

Straciliśmy nadzieję.

Dziecko, czekam, by zabrać cię do domu.

Proszę, wyjdź. Wróćmy razem do domu.

Synku!

Wróć do domu!

Amerykanie też mieli poczucie,
że to przegrana sprawa.

W zasadzie czekaliśmy,
aż zaczną pojawiać się ciała.

Wczoraj liczyła się każda minuta.

Dziś liczy się każda sekunda.

…Belgia stawiła czoła
ostatniej drużynie z Azji,

która wciąż gra…

Ludzie mieli przy sobie komórki
i oglądali mistrzostwa świata.

Siedzieliśmy bezczynnie,
przybici i zniechęceni,

rozmyślając nad losem tych dzieci.

Zaczęliśmy się zastanawiać nad wyjazdem.

Skontaktowaliśmy się z konsulem
w sprawie biletów powrotnych.

To nie spotkało się z pozytywną reakcją.

Ci chłopcy to sportowcy, są silni.

Nie możemy się poddać.

Poziom wody rósł.

Ale my nie przestaliśmy działać.

Robimy, co w naszej mocy.

Nie przerwiemy poszukiwań,
póki ich nie znajdziemy.

Dziękuję.

Podczas poszukiwań
wydarzyło się kilka rzeczy,

które lokalni mieszkańcy
przypisywali siłom nadprzyrodzonym.

BURMISTRZ DYSTRYKTU MAE SAI

Wielu rodziców prosiło,
bym skontaktował się z Krubą Boonchumem.

To mnich z Mjanmy.

Cieszy się wielkim poważaniem
wśród mieszkańców na północy kraju.

Niektórzy wierzą, że Kruba
jest wcieleniem ojca księżniczki.

Księżniczka i król wciąż
nie okazali sobie przebaczenia.

Czekają, by móc się pojednać.

PUŁKOWNIK
ZASTĘPCA SZEFA SZTABU

Powiedział, żeby się nie martwić.
Że oni żyją.

Że wydostaną się z jaskini za kilka dni.

Ale ostrzegł,

że dwie osoby mogą stracić życie.

W okolicy jaskini lało każdego dnia.

W dniu jego przyjazdu

przestało padać.

DZIEŃ 9 I 10

Robią, co w ich mocy,

by zatamować wodę spływającą do jaskini.

Przekierowaliśmy wodę z wodospadu,
by nie spływała w szczeliny.

Cztery dni temu w tym miejscu
stałbym w wodzie po kolana.

To spory wyczyn inżynierii.

Gdy udało się przekierować spływ wody,

pomogło nurkom

ruszyć naprzód.

Rick i ja zwróciliśmy się do Amerykanów:

„Chcemy wrócić do gry. Pomożecie?”.

Wreszcie Tajlandczycy wpuścili nas
z powrotem do jaskini.

Tamtego niedzielnego poranka

Ben wykonał kawał świetnej roboty,
kontynuując rozciąganie liny z SEALs.

Muszę oddać szacunek Benowi
i marynarce za konsekwencję

gdy nam wydawało się,
że sprawa jest beznadziejna.

Jestem sobą niezwykle rozczarowany.

Tym, że wtedy się poddaliśmy.
Nie powinno było do tego dojść.

Rozciągnęliśmy linę w niedzielę.

Następnego dnia John i ja zabraliśmy
ze sobą kolejne dwie torby z liną.

Jedną ze złotych zasad
nurkowania jaskiniowego

jest lina, która łączy cię
z bezpieczeństwem.

Po dwóch czy trzech godzinach
dotarliśmy do rozgałęzienia…

które jest jakieś 800 m za salą 3.

Tham Luang to jedna
z najdłuższych jaskini w Tajlandii.

Znajduje się
pod pasmem górskim Doi Nang Non.

Sala 3 jest oddalona od wejścia o 800 m.

Było w niej wystarczająco dużo miejsca,
by SEALs mogli tam stacjonować.

SALA 3
800 METRÓW

Poza nią wszędzie było pełno wody.

Następnie mamy T-junction.

W tym miejscu łączą się
dwie podziemne rzeki

które następnie razem płyną ku wejściu.

1500 METRÓW

Zakładaliśmy, że dzieci mogły się schronić

w miejscu zwanym Pattaya Beach.

2035 METRÓW

Pattaya Beach to najprzyjaźniejszy obszar.

Najwyżej położony.

Kierowaliśmy się instynktem
i nawigacją zliczeniową.

Nie wiedzieliśmy, co znajdziemy.

Próbowałem wyczuć otoczenie
w tej ciemności.

Nie wiedzieliśmy,
czy natkniemy się na zwłoki.

Próbowaliśmy o tym nie myśleć.

Wiem, na co byłem przygotowany,

bo wyobrażałem to sobie bardzo dokładnie.

Bardzo wierzę w siłę wizualizacji.
Emocje próbuję odłożyć na bok.

Potrafię sobie wyobrazić półkę

na której stawiam pudełko
i tam je zostawiam.

I robię to, co trzeba.

Gdy tylko mogliśmy się wynurzyć,
ściągałem maskę i szukałem zapachów.

Jaskinie mają bardzo neutralny zapach.

Z łatwością da się wyczuć ludzi
przebywających tam dziesięć dni.

Defekujących, rozkładających się.

Uzgodniliśmy z Rickiem,

że popłyniemy z grubą liną
najdalej, jak się da.

Miałem 200 m cieńszej liny.

Mieliśmy ją wykorzystać,
by zwiększyć nasz zasięg w jaskini.

Wszyscy mieli nadzieję, że chłopcy są

w okolicy Pattaya Beach.

Z badań wiedzieliśmy,
że to jedyna część jaskini

położona na wschód.

Więc gdy nasz kompas
zaczął wskazywać ten kierunek…

byliśmy w tym mitycznym miejscu.

Wszystko było zalane wodą.

Kilka razy sprawdzaliśmy,
czy dotarliśmy w dobre miejsce.

Nie było tam miejsca,
w którym można by się schronić.

Chciałem już zawracać,

bo miałem strasznie mały zapas powietrza.

Zasada numer jeden:
zużyj 1/3 powietrza na drogę,

1/3 na powrót,
1/3 zostaw na wszelki wypadek.

Ale miałem silne poczucie…

że musimy kontynuować.

To był ten moment.

Więc płynęliśmy dalej…

próbując podążać z prądem.

To było natychmiastowe.

Gryzący zapach.

Cisza.

Obaj założyliśmy, że to zapach
rozkładających się ciał.

Jest tu coś nieprzyjemnego.

Po czym nagle zauważyłem błysk światła.

John natychmiast wyciągnął kamerę.

John, rozświetl, jak tylko możesz.

- Dziękuję.
- Witajcie. Dziękuję.

Ilu was jest?

- Trzynastu.
- Trzynastu?

- Tak.
- Świetnie.

Tak.

Uwierz. Uwierz.

Na nagraniu mówię: „uwierz”.

Próbowałem siebie przekonać,
że to dzieje się naprawdę.

To się dzieje naprawdę.

Możemy wyjść na zewnątrz?

Nie. Nie dziś.

- Proszę?
- Nie dziś.

Musimy nurkować.

Wrócimy. Będzie dobrze.

- Wszystko w porządku.
- Pomoc jest w drodze.

Dużo ludzi.

My dotarliśmy jako pierwsi.
Więcej ludzi przypłynie.

Jaki dzień?

Jutro.

Nie. Jaki dzień jest teraz?

W jaki dzień możemy wyjść?

- Nie wiem…
- Poniedziałek.

OK. Tydzień i poniedziałek.

Jesteście tu od dziesięciu dni.

Dziesięć dni.

Jesteście bardzo silni.

Bardzo silni.

Czy ktoś mówi po angielsku?
Potrzebuję tłumacza!

Ja nie znam.

OK, wróć. My przyjdziemy.

Jesteśmy głodni.

Wiem. Rozumiem.

Przyjdziemy. OK.

Powiedz im, że jesteśmy głodni.

Mówiłem już dwa razy.

Powiedzieli, że wiedzą.

Ściągnęliśmy nasz sprzęt
po drugiej stronie korytarza

i podpłynęliśmy do nich.

John ma syna. Ja nie mam dzieci.

Tak zorganizowałem swoje życie,
by unikać dzieci.

Ale John jest drużynowym,

wie, jak postępować z grupą dzieci.

Kciuki w górę. Powiedzcie: „Hej!”.

Zrobił z nimi ćwiczenie motywacyjne.

- Wszyscy mówią: „Tak!”
- Tak!

Wspaniale.
Powiedzcie: „Cześć, Amerykanie”.

Cześć, Amerykanie.

Cześć, Tajska Marynarko.

Cześć, Tajska Marynarko.

Cześć, Australijczycy.

Cześć, Australio.

Cześć, Chiny.

Dziękujemy wszystkim.

OK. Zobaczymy się wkrótce.

Zanim wyruszyliśmy,
każdy z nich nas przytulił.

Obiecałem im, że wrócę.

Cieszę się, że tu jesteś.

My też się cieszymy.

Tak. Bardzo dziękujemy.

- OK.
- Skąd jesteście?

Z Anglii.

Gdy szliśmy po sprzęt

nie zamieniliśmy żadnego słowa,
tylko spojrzenia mówiące,

że możemy być jedynymi,
którzy ich zobaczą.

Istniała taka możliwość.

Przez całą drogę powrotną
zastanawiałem się,

co my mamy dalej zrobić.

Wynurzyłem się jako pierwszy w Sali 3,
gdzie stacjonowali Navy SEALs.

Cała trzynastka żyje.

- Nic im nie jest.
- Tak.

Blisko.

Świetna robota!

Masz wiadomość. To…

Patrz! Napisali nam coś!

Dobra robota, stary.

Potrzebujemy jedzenia.

Piliśmy tylko wodę z jaskini.

To kamera.

SEALs od razu przekazali wiadomość dalej.

Zaraz po naszych wyjściu

nagranie obiegło cały świat.

Prosto z Tajlandii.

Ilu was jest?

Dramatyczne wieści z ostatniej chwili.

Jesteście bardzo silni.

Prawdziwy cud.

Ta chwila.

Odnaleziono wszystkich 13.

Modlitwy Tajlandii się opłaciły.

12 CHŁOPCÓW I TRENER ODNALEZIENI

- Dziękuję.
- Bardzo dziękuję.

Wasz oddział odwala kawał dobrej roboty.

Cóż za wspaniały zwrot akcji.

W dzień, w którym Night został uwięziony,

Mama z tatą kupili tort,

jako niespodziankę.

Jeśli wróci, będzie na niego czekała
niespodzianka.

Chciałabym podziękować wszystkim.

- Jesteśmy zespołem.
- Tak.

Tej nocy odbyło się spotkanie
z Tajską Marynarką w amerykańskim obozie.

To było spotkanie formalne
z admirałem Apakornem.

Rick i John powiedzieli Tajom,
że odnalezienie chłopców to pestka,

ale nie mieli pojęcia,
jak ich stamtąd wyciągnąć.

Admirał podziękował nam
za pomoc przy poszukiwaniach.

Powiedział, że SEALs przejmą dowodzenie,

my będziemy pełnić role doradców.

Rickowi ulżyło,

bo presja ciążyła teraz na oddziale SEALs.

Nagle zrobiło się tak,
jakby szykowano się na wojnę.

Kluczową sprawą jest głębokość wody.

Może być bardzo niebezpieczna.

Z tego miejsca

musimy zanurkować jakieś 20 m,
by przedostać się na drugą stronę.

Sam powiedział,
że prąd jest silny i zimny.

Martwił się,
ale starał się skupić na dzieciach.

Tajska Marynarka miała ze sobą
ogromne ilości sprzętu,

stosy butli z tlenem.

Zadanie było niezwykle
wymagające i kluczowe.

DZIEŃ 12

Na miejscu było dużo ludzi i dużo sprzętu.

Ale usłyszeliśmy,
że ich pierwszy zespół nurków

napotkał problemy.

Kolejnym krokiem miało być
zajęcie się dziećmi.

GENERAŁ
MINISTER SPRAW WEWNĘTRZNYCH

Wysłaliśmy do nich SEALs,

żeby poprawić nastroje.

Kapitan Anan posłał czterech komandosów.

Planowaliśmy, że dwójka z nich
zostanie z dziećmi.

Minęło dziesięć godzin. Nikt nie wrócił.

Więc wysłaliśmy kolejny zespół.

Oto dr Bhak.

Pierwszy zespół dostarczył batonów
i koce aluminiowe.

Pyszne?

Tak.

Masz?

Wy tam z tyłu, dostaliście jedzenie?

Ja nie.

Jeszcze nie? Dobrze.

Było siedmiu komandosów SEALs.

Ja miałem…

TAJSKA ARMIA KRÓLEWSKA /
NACZELNY LEKARZ

… zostać na miejscu
wraz z drugim medykiem.

Ale warunki do nurkowania były straszne,

a ja nigdy wcześniej
nie nurkowałem w jaskimi.

Zużyliśmy większość tlenu z naszych butli.

Wystarczyło tlenu tylko dla trójki osób.

Czwórka, która została,
była w zasadzie uwięziona

razem z dziećmi.

Gdyby coś poszło nie tak,

zostalibyśmy z chłopcami
do tragicznego końca.

W tym samym czasie

wiele zespołów próbowało znaleźć
inne sposoby ratunku.

Władze rozważają różne opcje,
ale żadna z nich nie jest łatwa.

RATOWNICY NIE WIEDZĄ
JAK UWOLNIĆ CHŁOPCÓW

Na tę chwilę najlepszą opcją
jest przetrzymanie ich tam, gdzie są.

To może potrwać kilka miesięcy.

WYŚCIG Z CZASEM

Wysyłanie zaopatrzenia
i czekanie na koniec

pory monsunowej
może potrwać do października.

Szukanie możliwości odbywa się też
w dżungli nad jaskinią.

Ratownicy szukają sposobów,
by dostać się do części jaskini,

które nie zostały zalane.

Rozważają wywiercenie
nowych wejść do jaskini,

by można było ich wyciągnąć.

Stworzenie wystarczająco dużego szybu
jest niezwykle skomplikowane

i może zająć dużo czasu.

Jedyną realistyczną alternatywą
jest wypompowanie wody.

Wypompowano około 1,6 miliona litrów wody,

a jej poziom obniżył się
zaledwie o centymetr.

Gwarantujemy,

że wydostaniemy chłopców
w sposób bezpieczny.

Istniała szansa jedna na miliard,

że któryś z tych sposobów
mógłby zadziałać.

Amerykanie zaczynali się martwić,

i pytali nas, czy jest coś,
co możemy zrobić.

Odparliśmy, że nurkowanie z dziećmi
będzie niemożliwe.

Doświadczenie z czterema mechanikami

pozwoliło nam stwierdzić,
że skoro było to tak trudne

przez 30 sekund,
2,5 godziny są niewykonalne.

Powiedzieliśmy, że to niemożliwe.

A jeśli jednak możliwe?

Co dokładnie jest niemożliwe?

Kiedy tamtej nocy wróciliśmy do ośrodka,
wciąż nad tym myśleliśmy.

Napisałem do starego znajomego,
dr Richarda Harrisa z Australii.

To był czwartek, piąty lipca,

gdy zaczęliśmy ze sobą korespondować.

Zapytałem, czy można dzieci znieczulić.

Moja natychmiastowa odpowiedź do Ricka…

ANESTEZJOLOG / NUREK JASKINIOWY

…brzmiała, że to niemożliwe.

NURKOWANIE NA
ŚRODKACH USPOKAJAJĄCYCH

Pewnego ranka po tym,
gdy telefon Harry'ego brzęczał całą noc,

zobaczyłam wiadomość od Ricka
z pytaniem,

czy można podać chłopcom środek
na uspokojenie, by zanurkowały?

INTERNISTKA / ŻONA HARRY'EGO

Zaśmiałam się.

Śmiałam się.
Bo to brzmiało niewiarygodnie.

Dziecko mogłoby
bardzo szybko umrzeć na 100 sposobów.

Aby drogi oddechowe były drożne,
należy trzymać brodę ku górze.

W każdej chwili podczas nurkowania
drogi oddechowe mogą się zatkać.

Mogą się udusić.
Ich zatoki mogą wypełnić się krwią.

Mogą udławić się śliną.

Serio, mogę przez godzinę wymieniać,

jak te dzieci mogłoby umrzeć.

Następnego ranka
porozmawialiśmy o tym przez telefon

i stwierdził, że jeszcze rozważy tę opcję.

Tymczasem doszło do nas,
że znaleźliśmy ich dwa dni temu,

a nie zjedli jeszcze niczego porządnego.

Wzięliśmy to na siebie i wyłudziliśmy
kilka racji żywnościowych od Amerykanów.

Gdy Rick i John przygotowywali się,
ktoś podszedł i spytał,

czy mogliby dać dzieciom bransoletki
poświęcone przez Krubę Boonchuma?

Rich powiedział:

„Gówno prawda”.

Odpowiedziałam, że nie ważą zbyt wiele
i poprosiłam, by je zabrał

Ale rzucił je na podłogę.

Nie zależało mu.

Byłam w szoku!

Poleganie na bransoletkach
wydawało mi się niedorzeczne.

Tłumaczyłem mu, że te dzieci
naprawdę w to wierzą.

To poprawi ich morale. To naprawdę ważne.

Wtedy się uspokoił. Powiedział:

„Dobra, zostaw. Zabiorę je do nich.”

BRYTYJSKI KONSUL HONOROWY

To był desperacji wysiłek.

Ciągnięcie dwóch wielkich
toreb z jedzeniem pod prąd.

Moje najtrudniejsze nurkowanie dotychczas.

Gdy dotarliśmy, dzieci były
podekscytowane na nasz widok.

Ich morale było wysokie.

Każdemu z nich wręczyliśmy bransoletkę.

Wiedziały, czym są,
wyciągając po nie ręce.

Dr Bhak zlecił dwóm chłopcom
posortowanie jedzenia

w schludny sposób, nie rzucili się na nie.

Serce rosło od patrzenia, jak jedzą.

Robili to z wielką pasją.

Byliśmy zaskoczeni.
Prowiant nie był zbyt smaczny.

Podczas gdy jedli,
John i ja poczuliśmy,

że powietrze zaczęło robić się
nieco stęchłe.

Chyba nagrywa.

Wysiłek wspinania się po zboczu,
towarzyszące temu dyszenie.

Rozpocznijmy odliczanie. Chwila.

Włączyłem miernik tlenu
i od razu zaczął alarmować…

pokazując 15%.

Jeśli chodzi o tlen,

wartość poniżej 18% nie nadaje się do
podtrzymywania życia na dłuższą metę.

Nie mogłem spojrzeć chłopcom w oczy.

Wiadomość z ostatniej chwili z Tajlandii.

Właśnie się dowiedzieliśmy, że komandos
Tajskiej Marynarki, biorący udział

w akcji ratunkowej w tej głębokiej,
ciemnej jaskini, zginął.

Zmarły był młodym, wysportowanym
człowiekiem i byłym członkiem Navy SEALs.

Władze podają, że 38-letni Saman Gunan,
który dołączył do SEALs

po to, by pomóc w poszukiwaniach,
zmarł z braku tlenu.

KOŃCZY SIĘ POWIETRZE?

Sam i jego kolega przynieśli kombinezony,

żeby SEALs mogli
nauczyć chłopców nurkowania.

Pakiet neoprenowych kombinezonów
był naprawdę wyporny.

Zabranie go byłoby ogromnym ciężarem.

W drodze powrotnej, całkiem blisko
trzeciej sali, zabrakło mu powietrza.

Saman nie odpowiadał.

Jego partner zaciągnął go do Sali 3

gdzie wykonaliśmy resuscytację,

ale było już za późno.

Wszystko zaczyna się od wielkoduszności.

ŻONA SAMANA

Bez niej nie można być ochotnikiem.

Jestem dumna

z bycia żoną bohatera.

Jesteśmy dumni.

Jesteśmy dumni z naszego brata.

Nasz brat poświęcił się dla tej misji.

Ona musi zakończyć się powodzeniem!

Nie pozwólcie,
by jego śmierć poszła na marne.

Niestety zginął Saman.
Wcześniej mógłby to być jeszcze ktoś inny.

Saman należy do SEALs.

Pracowali w środowisku,
do którego nie są przyzwyczajeni.

Żaden z nich nie nurkował w jaskiniach,

a sprzęt, którym dysponowali, w ogóle
się nie nadawał.

Byli niesamowicie dzielni.

Gdy Saman Gunan zmarł,
kontradmirał zdecydował,

że nie będziemy więcej
nurkować do chłopców.

Od tamtego momentu
nie było więcej nurkowań

wykonywanych przez SEALs poza Salę 3.

Tajscy komandosi Navy SEALs
dali z siebie wszystko.

Ryzykowali własnym życiem,
bardziej niż Brytyjczycy.

Brakowało im umiejętności
i nie wiedzieli,

dlaczego ci podstarzali faceci robią
to znacznie lepiej od nich.

Ale żadna jednostka specjalna na świecie
nie ma takich umiejętności.

Tylko ta grupa ludzi,
którzy traktują to jako weekendowe hobby.

Amp powiedziała, że zupełnie się
zmieniłem, gdy odnaleźliśmy chłopców.

Oficjalnie odpowiedzialność
nie spoczywała na mnie,

ale czułem moralną odpowiedzialność.

Wszystko było w naszych rękach.

Rano rozmawiałem z Harrym.
Powiedziałem mu prawdę.

Że uśpienie to jedyny sposób.

Powiedział, że przyjedzie nam pomóc,
ale nie znieczulić chłopców.

Być może brzmiałem, jakby to miała być
dobra zabawa,

albo ciekawa przygoda.

Bo Rick powiedział przez telefon…

Jeśli przylecisz,
zanurkujesz do tych dzieci

i nie podasz im środka uspokajającego,

zobaczysz dzieci skazane na śmierć.

Ten plan wciąż wydawał się niedorzeczny.

To nie może się udać.

I tam myśl o tym,
że wyciągniemy ciała tych dzieci.

była dla mnie nie do zniesienia.

Ile razy wyciągałeś ciała…

z jaskiń?

Wydaje mi się, że około dziewięciu.

W 1994 roku byłem w Meksyku

w bardzo głębokiej jaskini,
ponad 1000 metrów.

Mój najlepszy przyjaciel
brał udział w projekcie jako nurek,

uległ wypadkowi i zmarł.

To było traumatyczne,

bo to bliski przyjaciel
i ta śmierć była namacalna.

Zwłoki nie były zawinięte,
nie były na noszach.

Pomimo sceptycznego nastawienia
Harry'ego, nabierałem przekonania,

że to jedyna droga.
Więc następnego ranka

przedstawiłem pomysł Derekowi.

Powiedziałem mu, że to okropny pomysł.
Na co Rick odparł:

„A co, jeśli jedyny?”

Byłem bardzo sceptycznie nastawiony.

Ale wierzyłem w ich talent i umiejętności.

Rick powiedział, że potrzebuje

zespołu doświadczonych nurków
z całego świata.

Zapytałem: „Jeśli miałbyś zebrać
zespół najlepszych nurków świata,

„którzy mieliby się tego podjąć,
kto byś wskazał?”

Dostałem wiadomość od Johna, mówiącą,
że czas i leczenie…

KONSULTANT IT / NUREK JASKINIOWY

…nie wydostaną chłopców.
Potrzebują mnie i Jasona.

Wspinałem się po wewnętrznej
strukturze budynku, gdy odebrałem

wiadomość, że dziś wylatujemy.

BUDOWLANIEC / NUREK

ODLOTY

Do końca urlopu zostało mi kilka dni.

Schodziłem z góry we Włoszech.

METEOROLOG / NUREK JASKINIOWY

Dostałem wiadomość z pytaniem:
„Kiedy możesz być gotowy?”

Zadzwoniłem do szefa po urlop.

ELEKTRYK / NUREK JASKINIOWY

Miałem iść na wieczór kawalerski w sobotę.

MECHANIK / NUREK JASKINIOWY

Kiedy dowiedziałem się,
że lecę do Tajlandii,

poszedłem odwiedzić tatę w domu opieki.

Jego tata nie rozumiał, o co chodzi
z tym nurkowaniem w jaskiniach.

Na pewno mniej niż ja.
Mieli w tym temacie ulubiony żart.

On ciągle pytał,
kiedy skończę z nurkowaniem,

bo się martwił, rzecz jasna.
Ja zawsze odpowiadałem,

że to było moje ostatnie nurkowanie.
Skończyłem z tym.

On odpowiadał z ulgą, że się cieszy.

Po czym spoglądał na mnie
i wybuchał śmiechem.

Doszło do niego, że się nabijałem.

Mieliśmy dobrą rozmowę
i następnego dnia leciałem.

DZIEŃ 14

Kiedy dotarliśmy do jaskini,

wysiedliśmy z minivana
prosto do morza aparatów.

To było całkiem przerażające.

Znaleźliśmy Johna i Ricka,
którzy wyglądali na wykończonych.

Pierwsze, co powiedziałem, to:

„Zanurkuję w jaskini,
dopłynę do końca, zobaczę dzieciaki

„i przekonam się, że nie ma
innego sposobu na wydostanie ich”.

Mój partner, Craig, popłynął ze mną.

To była błotnista dziura.

WETERYNARZ / NUREK JASKINIOWY

Gdy się wynurzyłem,
zobaczyłem nieczystości na wodzie,

co oznaczało,
że dotarliśmy do sali z dziećmi.

Kiedy dotarło do mnie,
że zaraz zobaczę tych chłopców,

oczywiście pomyślałem
o moich dzieciach.

Byłem przerażony tym, jak byli wychudzeni.

Kilku z nich miało silny kaszel.

Wyglądali na mocno osłabionych,
ale to niesamowite,

że nie widziałem ani jednej drżącej wargi,
ani jednej łzy.

Żadnych oznak zmartwienia.

Trener Eak prowadził
z chłopcami medytację.

Nakazał im obserwować
swój oddech i uspokoić umysł.

Dzięki temu oszczędzali energię.

Przez cały powrót na powierzchnię,
zastanawiałem się, co zrobimy.

Właśnie wtedy zdecydowałem,

że będę musiał zgodzić się na ten plan.

Na tym etapie potrzebujemy ludzi.
Takich, którzy

będą w stanie odciążyć Johna i Ricka.

OFICER DS. TAKTYK SPECJALNYCH
AIR FORCE

Byliśmy zespołem,

który mieszkał już w Tajlandii.
Techniczni instruktorzy nurkowania.

NUREK JASKINIOWY, OCHOTNIK

Większość z nas pochodziła z Europy.

Natychmiast dołączyliśmy ich do zespołu.

Zespół był gotowy,
ale władze tajskie

nadal nie chciały dać zielonego światła.

Jeśli nie jesteśmy gotowi, albo wiąże się
z tym ryzyko, nie przeniesiemy ich.

Warunki się pogarszają,
ilość powietrza spada,

a dodatkowym zagrożeniem
jest zapowiadany deszcz.

Tykają teraz dwa zegary,
tlenowy i pogodowy.

…po południu mamy burze z piorunami,

co jest oznaką nadchodzącego monsunu.

Tajska Marynarka chce zero ryzyka.
To niewykonalne.

Punktem zwrotnym okazało się
pojawienie Josha Morrisa.

Po przybyciu powiedziałem,
że wspinam się i nurkuję

oraz mówię po tajsku.

Pracowałem z Thanetem.

Gdy trafiłem na Verna,
opowiedział mi,

że sytuacja nie wyglądała najlepiej.

KONSULTANT / WSPINACZ I GROTOŁAZ

Mam dostęp do…

- Nie posłuchają nas teraz.
- Wpadłem na niego rano

i chętnie będę się z nim komunikować.
Mam robić notatki?

John był wyraźnie zestresowany.
Mówił, że jeśli będzie padać

i woda się podniesie,
nikt nie wejdzie do jaskini.

Że panują tam straszne warunki.

Są owinięci kocami, uśmiechają się,

ale pomieszczenie śmierdzi
i nie mają jedzenia.

Mają rany, będą chorować.

Powiedziałem: „O czym ty mówisz?
Nic takiego nie słyszałem

„Ile mają jedzenia?”

Odpowiedział: „Jakieś 100 posiłków”.

Wiemy, jaki jest aktualny poziom tlenu?

Gdy mierzyliśmy, było 15.

Ale nie jesteśmy pewni, może 16%.

Bądźmy ostrożni.

A co myślicie o samym nurkowaniu?

Niesamowicie ryzykowne.
Ale nie ma innej metody.

Nie ma innego sposobu?

- Jeśli nie zanurkują…
- Nagrywasz to?

Wreszcie mieliśmy publiczność,
której potrzebowaliśmy.

Przyszedł Minister Spraw Wewnętrznych

i wszyscy wylądowaliśmy w jednym pokoju.

Tłumaczyłem rozmowę.

Przedstawiliśmy im plan krok po kroku.

Większość pytań, które zadawano,

wciąż dotyczyła ryzyka.

Powiedziałem im,
że ryzyko jest bardzo wysokie,

ale jeśli możemy oddać
choć jednego chłopca rodzicom,

to byłby dla mnie sukces.

Zadawali mnóstwo pytań.

Czemu wybrałem ten lek?
Czemu takie dawki?

Musiałem powtarzać, że tak oszacowałem
według mojej najlepszej wiedzy.

Nikt nie robił tego przede mną
i jestem otwarty na lepsze sugestie.

Czułem się
jak sprzedawca używanych samochodów,

który próbował wcisnąć gruchota
nic nie podejrzewającym klientom…

Czułem się jak oszust.

Ciągle pytali, czy można ich tam zostawić.

To pytanie wciąż powracało.

Powiedziałem, że kończy się tlen.

Poza tym musielibyśmy
dostarczyć 2000 posiłków.

A gdy znów zacznie padać,
nie będzie można płynąć w takim nurcie.

Thanet i ja wylądowaliśmy
na jeszcze jednym spotkaniu.

W pewnym momencie
powiedziałem do ministra:

„Jedyne, co mogę zagwarantować,
to że jeśli nie zanurkujemy, oni zginą.”

„Nie zazdroszczę panu,
opcje wydają się straszne,

ale jedna jest gorsza od drugiej.”

DZIEŃ 15

Następnego ranka wciąż nie było zgody,

ale opracowaliśmy plan logistyczny.

Szczegóły tego, jak to się odbędzie.

Jak przetransportujemy chłopców,
jak ich wyposażymy…

Butla miała być umieszczona
z przodu, nie z tyłu.

Tak, że podczas płynięcia twarzą w dół,
zbiornik działałby jak kil.

Ustaliliśmy, że potrzebne będą
maski nadciśnieniowe…

Ewentualny przeciek
wychodziłby na zewnątrz, nie do środka.

Amerykanie mieli cztery takie maski.

To oznaczało wykonanie akcji kilka razy.

Musieliśmy nurkować codziennie
przez trzy dni.

Przeprowadziliśmy demonstrację,
Amerykanie nazwali ją próbą skalną.

Duże ćwiczenia mające na celu
sprawdzenie koncepcji.

Była to symulacja wydobycia,
oddana w najwierniejszy sposób.

- Tu mamy 700 m. Tu 300 m.
- Długość trasy do przepłynięcia to 500 m.

Łącznie…

Jeśli woda się podniesie…

To było przydatne, ale bardziej dla osób,
które podejmowały decyzje.

Nagle do nich dotarło,
że w tym szaleństwie jest metoda.

I może się udać.

Jeden z facetów od spraw zagranicznych
z Australii podszedł do mnie i powiedział,

„Żeby wszystko było w pełni jasne,

„musisz wiedzieć,
że jeśli coś pójdzie nie tak

„podczas akcji, nie można wykluczyć,

„że wylądujecie przed tajskim sądem”.

Zapytałem: „Masz na myśli więzienie?”

Odpowiedział, że to najgorszy scenariusz.

I że panują tu surowe reguły.

Jeśli coś poszłoby nie tak,

opinia publiczna szybko
zwróciłaby się przeciwko nim.

Mieliśmy plan ewakuacji.

Wsiąść do furgonetki
i przejechać bocznymi drogami

do budynku ambasady.
To przypominało akcje Jamesa Bonda.

Zielony ekran blokujący rozkładany jest

przy wejściu do jaskini.

Może to oznaczać, że akcja ratunkowa
jest już bardzo blisko.

SYTUACJA JEST
„NAJLEPSZA DOTYCHCZAS”

Około drugiej w nocy
Minister Spraw Wewnętrznych powiedział,

żebyśmy przygotowali się na
przeprowadzenie akcji jutro

i że rano dadzą nam zielone światło.

Każdej nocy robiliśmy podsumowanie,

a w noc poprzedzającą akcję ratunkową,

która przypadała w dzień
naszej 28 rocznicy ślubu…

Rozmawialiśmy i wytłumaczył mi dokładnie,
co zamierzają zrobić.

To była straszna rozmowa, bo powiedział,

że to chyba nie zadziała.

I że prawdopodobnie utoną
pod znieczuleniem.

Tamtej nocy źle spałem.
Leżąc w łóżku, myślałem:

„Kim ja jestem, żeby podejmować
tak ryzykowną próbę wydobycia dzieci?”

Ale odejść i zostawić je tam?
To niemożliwe, tak nie można.

Osobą, która dodała mi odwagi,
bym to zrobił,

był mój tata.

Był lekarzem, chirurgiem naczyniowym.

Najcenniejszą rzeczą, której mnie nauczył,

to jak traktować innych.

Był człowiekiem o wielkim sercu.

Traktowanie ludzi w ten sam sposób
było dla mnie cenną lekcją.

DZIEŃ 16

Proszę opuścić teren.

Żadnych transmisji na żywo.

Proszę wszystko usunąć.

Reporterzy mówią,
że nakazano im się cofnąć.

W obozie krążą plotki,
że akcja ratunkowa

może rozpocząć się dziś.

Krewni mogą tylko patrzeć
i czekać z niepokojem.

…ostateczny ratunek.
Tajscy medycy przeprowadzają próby…

Zleciłem tajskim medykom przygotowanie

wszystkich leków i zastrzyków.

Musiałem nauczyć pozostałych nurków,

jak podać kolejną dawkę
środka uspokajającego.

Środki zostaną podane w ostatniej sali,

ale wydostanie chłopców zajmie
ponad dwie godziny.

Środki uspokajające
przestałyby działać.

Konieczne więc było
podanie drugiej dawki.

Zrobiliśmy kurs z podstaw anestezji.

Powiedziałem po prostu,
żeby wbili to w nogę

najlepiej po zewnętrznej stronie uda,
przez kombinezon.

Nieważne, czy trafiliby w kość.

To nie mogło się nie udać.

Kolejny raz kłamałem jak z nut.

Chciałem po prostu dodać im odwagi.

Wczoraj omawialiśmy

zadania dla każdego i protokoły.

Dziś porozmawiamy
o przygotowaniach do wejścia.

Mam dziesięciu nurków
gotowych do akcji za pół godziny.

Zespół linowy to sześciu Amerykanów,

pięciu Australijczyków, pięciu Chińczyków,

i sześciu cywili-specjalistów.

Sala 3, koordynować będzie
oficjalna ekipa tajska.

Odgrodziliśmy naszą sekcję w Sali 3,

zabraliśmy 15 worków na ciała,
na wypadek najgorszego.

Popłynąłem prosto na koniec jaskini
razem z Jasonem, Johnem i Harrym.

Wszyscy znamy swoje pozycje w jaskini
i płyniemy w takiej kolejności.

SALA 9

Z pomocą SEALs przygotowaliśmy
pierwszego chłopca.

Musieliśmy założyć kaptur
i kombinezon wypornościowy…

A także linki na butlę z tlenem.

Opracowałem prostą kombinację leków.

Xanax w tabletce.

Miał bardzo silne działanie
przeciwlękowe.

Dr Bhak podał tabletkę
pierwszemu z chłopców.

Chłopcy zdecydowali, że ci
mieszkający najdalej wyjdą pierwsi.

Żeby mogli przekazać wieści

rodzicom pozostałych chłopaków po drodze.

Wstrzyknąłem atropinę w jedną nogę.

Jej efektem ubocznym jest
zapobieganie wydzielaniu śliny.

Istniało bowiem ryzyko
zadławienia się śliną.

Zaraz po tym

wstrzyknąłem ketaminę w drugą nogę.

Jest to ogólny lek znieczulający.

Trzymałem strzykawkę przed ich oczami
i klepałem w nogę, by zasygnalizować,

że zaraz dostaną zastrzyk.

Dzieci czuły się swobodnie.

Czuły, jakby

ufały doktorowi Harrisowi,
jakby był członkiem ich rodziny.

Gdy byli nieprzytomni,

czułem, jakbym nakładał
maskę szmacianej lalce.

W żaden sposób nie czułem się dobrze
z tym, co musieliśmy zrobić.

Dwie rzeczy odbiły szczególne piętno.

Wepchnięcie czyjejś twarzy pod wodę.

Osoby nieprzytomnej.

I związane jej rąk za plecami.

Te czynności wydawały się
bardzo niewłaściwe.

Jakbym przeprowadzał eutanazję.

Podczas tej akcji Jason krzyknął do mnie:

„Harry, on słabo oddycha”.

Powiedziałem chłopakom,
że to podróż w jedną stronę.

Gdy rozpoczniemy, nie ma odwrotu.

Nie mogą do mnie wrócić,
bo ja nic nie zrobię.

Jeśli okaże się,
że wyprowadzasz z jaskini

zwłoki, to tak właśnie będzie.

W Sali 8 wydawało nam się,
że czekamy całą wieczność.

Nagle lina drgnęła.

I wyłonił się Jason z dzieckiem.

Chcący zaczerpnąć powietrza.

Mogę tylko powiedzieć, że czułem
ogromne napięcie w powietrzu.

Gdy okazało się, że chłopiec żyje,

czułem, jakby wielki ciężar
spał mi z serca.

Ale to było zaledwie 300 metrów.

Czekało ich koleje 1,5 km,
by wydostać się z jaskini.

Chłopiec zaczął drgać i poruszać palcami,

wyglądał jak zombie.

To było dosyć przerażające.

Daliśmy mu kolejny zastrzyk
i przenieśliśmy

przez suchą salę
do kolejnej zalanej sekcji.

John zabrał drugiego chłopca.

John spojrzał na mnie i zapytał:

„Jak ma na imię?”

„Nie wiem, John”.

Byłem zdenerwowany,
powiedziałbym nawet,

że prawie narobiłem w portki.

Gdy wyprowadzałem go pod wodą,
pamiętam uczucie,

pełnej odpowiedzialności i determinacji.

Że zrobię absolutnie wszystko,
by dziecko przeżyło.

Chris zabrał trzeciego chłopca.

Nie można było zobaczyć własnej ręki.

Od czasu do czasu można było
coś dostrzec w tym mroku.

Próbowałem się wić przez dziury,
przez które nie mogłem się przecisnąć.

Znajdowałem nieco więcej miejsca
i powtarzałem próbę.

Po pierwszej zalanej sekcji kontynuowałem
przepływ z przydzielonym chłopcem.

Wynurzyłem się w głębokim kanale,
gdzie nie było suchej powierzchni.

Chłopiec znów zaczynał drgać.

Wyciągnąłem więc fiolki z ketaminą.

Ręce mi się trzęsły, bo nigdy wcześniej
nie robiłem zastrzyku.

Wyciągnąłem jedną fiolkę,
strzykawka była osobno,

wyciągnąłem ją i ukłułem się w palec.

Miałem szczęście, że w środku
nie było jeszcze ketaminy,

inaczej na powierzchni
dryfowałyby dwa ciała.

Zrobiłem chłopcu zastrzyk.

Faktycznie przestał drgać.

John przypłynął do sali.

Wydawało się, że chłopiec
nie oddycha prawidłowo.

Musiałem wymienić jego butlę z tlenem.

Nie mogłem sprawić,
żeby oddychał z założoną maską.

Ściągnij maskę.

Ściągnęliśmy maskę i było lepiej,

po czym zakładaliśmy ją ponownie
i znów była mokra.

I tak w kółko parę razy.

John był naprawdę zmartwiony.

Chciałem szybko płynąć do wyjścia
i to zakończyć.

Maska w porządku.

To wydawało się czystym aktem woli,

bo każda cząstka mnie
chciała się wydostać.

Ale wiedziałem, że nie mogę tego zrobić,

bo wiedziałem, że wypłynąłbym
ze zwłokami dziecka.

Zanim John popłynął z chłopcem dalej,
udało nam się to naprawić.

W ostatniej zalanej sekcji

czekała na nas najgorsza szczelina.

Nie dało się przepłynąć z dzieckiem
po żadnej ze stron.

Trzeba było go najpierw przepchnąć
i popłynąć za nim.

Gdy zbliżaliśmy się do Sali 3,
można było usłyszeć buczenie pomp.

Wypłynąłem na powierzchnię z chłopcem.

Witały nas ręce gotowe do odbioru dziecka.

i położeniu go na noszach.

Trzydzieści kilo.

Chłopiec numer jeden żyje. Oddycha.

To był wielki zastrzyk optymizmu.

Raz, dwa, trzy.

Byliśmy odpowiedzialni za

doprowadzenie dzieci z trzeciej sali
do wejścia do jaskini.

Potrzebowaliśmy 200 osób.

Wynurzyłem się w Sali 3 ze swoim chłopcem.

Ulga.

Raz, dwa, trzy, ciągnij!

Ciągnij!

Mamy niepotwierdzony raport mówiący o tym,

że z jaskini wydostano dwóch chłopców.

Przed chwilą widzieliśmy karetkę
jadącą w stronę jaskini.

Być może wydostaną trzeciego chłopca.

Dotarłem z moim dzieckiem…

Oddałem ten cenny ładunek.

Pamiętam, jak John powiedział:

„Cała trójka przeżyła, to niesamowite.”

Potem spojrzał i powiedział:

„Stanton, nie schrzań tego.
Czwarty też ma przeżyć.”

Rick wziął czwarte dziecko
i wyruszył do wyjścia.

Powiedziałem do doktora Bhaka, że to tyle.

Że jutro też weźmiemy czwórkę.

SEALs, którzy byli tam ze mną
martwili się.

Mieliśmy nadzieję, że chłopcy

przeżyją i wrócą do rodziców.

Pozostało się modlić.

Wypłynąłem z Sali 8,
zerowa widoczność.

Moje ręce podążały za liną.

Nagle czegoś dotknąłem,
miałem wrażenie, że to zdechła ryba.

Craig i Rick wyglądali na zaniepokojonych

i powtarzali: „Szybko, wychodź.

„Pospiesz się, nie oddycha.

„Ten chłopiec chyba nie oddycha”.
Szybko ściągnąłem sprzęt.

Pomyślałem, że to ten moment.
Pierwsza śmierć.

Był dość siny.

Bardzo zimny i nieruchomy.

Sam nie mogłem się przekonać,
że on oddycha.

Miałem rozpocząć usta-usta

ale zanim to zrobiłem,
mocno nacisnąłem na jego szczękę,

by otworzyć drogi oddechowe

i wtedy zaczął oddychać.

Ale wciąż bardzo się martwiłem.

Byłem przekonany, że dziecko nie przeżyje.

Całą drogę był w takim stanie,
od 2,5 do 3 godzin.

Dla komfortu psychicznego

obracałem go, by spojrzeć na jego twarz.

Wyglądał, jakby spał.
Tylko że znajdował się pod wodą.

W momencie wynurzenia

poczułem fantastyczne uczucie
uniesienia i spełnienia.

Dzisiejsza akcja była wielkim sukcesem.

Po 16 dniach czekania

możemy wreszcie zobaczyć
twarze Dzikich Dzików.

Wciąż nie dowierzano,
że ta technika zadziałała.

Czterech młodych piłkarzy

uwięzionych w jaskini w Tajlandii
zostało uratowanych.

Ośmiu chłopców i ich trener
wciąż są w środku.

Ich życie wciąż wisi na włosku.
To jeszcze nie koniec.

Właśnie zrobiliśmy
coś niewiarygodnego i niesamowitego.

Powtórzmy to jeszcze dwa razy.

DZIEŃ 17

Najnowsze wieści z Tajlandii…

Widziano chłopca na noszach…

Piąty chłopiec…

Jednego chłopca zabrano
dziś rano z jaskini…

To karetka, która prawdopodobnie
wiezie szóstego chłopca.

Ta operacja przebiega niezwykle gładko.

A to zdaje się być siódmy.

Chłopcy wydostają się z jaskini.

Nie siódmy, to już ósmy chłopiec.

Ósmy członek Dzikich Dzików uratowany.

Kolejny szczęśliwy dzień.

Przez ostatnie dni mieli dużo szczęścia.

Opady monsunowe ustały.

Ale według prognoz
miało znów zacząć padać.

I zaczeło.

Lało jak z cebra.

Bez przerwy.

Ten deszcz przedostanie się
do wnętrza jaskini bardzo szybko.

Całą noc słuchaliśmy deszczu,
lał się z nieba strumieniami.

Zastanawialiśmy się,
co zastaniemy w jaskini.

To jedyny moment, w którym
Rick i John wydawali się zaniepokojeni,

co udzieliło się mnie i Craigowi.

DZIEŃ 18

Wstaliśmy rano

i wszędzie było mnóstwo wody.

Baliśmy się, że tamy,
które przekierowywały wodę

zostaną zerwane.

Nie były niezniszczalne.

System przekierowywania wody
nie przetrwa.

To zniszczy wszystko.

Gdy zebraliśmy się na porannej odprawie,

niektórzy z nas mówili:

„Czy powinniśmy nurkować

„i ryzykować życiem?”

Byli też tacy, którzy mówili:

„Co, jeśli dziś zrezygnujemy,

„a jutro nie będzie już szans na wejście?”

Poczułem, że muszę szybko
zakończyć tę dyskusję.

Wstaliśmy i poszliśmy prosto do jaskini.

Reszta poszła za nami
i tak oto decyzja zapadła.

Dotarło do nas, że ostatniego dnia
spróbujemy wydostać pięć osób.

Przed wejściem do jaskini zdecydowano,

że ja wydobędę dziś pierwsze dziecko.

Mój mózg pracował na najwyższych obrotach.

„Boże, czy ja sobie poradzę?”

„Co z rodzicami i przyjaciółmi w jaskini?”

To ogromny ciężar.

Jeśli zginie, będę zdruzgotany.
Zacznę pić…

całkiem się wykoleję.

Przydzielono mi trenera.

Gdy tylko go złapałem,
przestawiłem się na wykonanie zadania.

Wszystko szło dość dobrze.

Pamiętam te ostatnie kilka minut.

Myślałem: „Już prawie dotarłem.
Co mam zrobić?”

Zbliżałem się do końca mojego etapu.

„Zacznę płakać, gdy się wynurzymy?”

John dopłynął po mnie, następnie Rick.

Chris miał być następny.

Czekałem i czekałem, ale się nie pojawiał.

Popłynąłem na sam koniec,
do ostatniej zalanej sekcji,

która była najtrudniejsza.
Chłopiec był ze mną,

wiesz, mój cenny ładunek.

To nie jest normalne,
gdy lina jest nad tobą.

Płyniesz na boku,
dziecko w jednej ręce,

lina w drugiej, nad tobą.

Niewygodna pozycja.

Tego ostatniego dnia coś się zmieniło.

Wszyscy mieliśmy problemy na tym odcinku.

Gdy płynąłem, skręcając za rogiem,

musiałem przełożyć linę do drugiej ręki.

Ale odbiła się od ręki.

Ta bezcenna lina,

która zapewnia, że wydostaniemy się z wody
w jednym kawałku,

której nie można zgubić, nie można puścić,

wymknęła mi się.

Nie wiedziałem,
czy chłopcu zabraknie tlenu.

W wodzie w Sali 9
zostaliśmy tylko ja i dr Harris.

Wszyscy już się wydostali.

Myślałem, że najmniejsze dziecko
już wyszło,

ale ostatnim chłopcem okazał się Mark,

który ważył 29 kg.

Mark był zdecydowanie najdrobniejszy,
z najmniejszą buzią.

Spojrzeliśmy na siebie, myśląc:
„Maska będzie za duża”.

Nie możemy go tu zostawić do jutra,

bo może nie być takiej szansy.

Przymierzyliśmy maskę.

Próbowaliśmy wciskać coś wokół,
włożyć pod nią kaptur.

I docisnąć ją najmocniej, jak się dało.

Prawie zmiażdżyliśmy mu nos.

Ale nie było szans,
by woda nie dostała się do środka.

Z jakiegoś powodu zabraliśmy też
tę bardziej amatorską

maskę zakrywającą twarz.

W porównaniu z innymi,
wyglądała jak mała różowa zabawka.

A kiedy zaciskaliśmy paski
na tej masce,

uszczelka się zapadała.

Woda zaczęła się wlewać.

Uformowaliśmy uszczelkę,
powtórzyliśmy próbę i znowu to samo.

Maska leżała na jego twarzy

i wiedzieliśmy, że jedno uderzenie z boku

i będzie pozamiatane.

Jasonowi się to nie podobało.

To ostatni chłopiec. Pomyślałem:

„Biedy Jason, ostatni chłopiec utonie,

a Jason będzie musiał się z tym zmierzyć”.

Musiałem płynąć bardzo wolno,
bardzo ostrożnie.

Czekaliśmy w nieskończoność,

a Chrisa nadal nie było.
Martwiliśmy się.

Sięgałem rękoma na lewo i prawo,
by znaleźć tę linę,

ale nie mogłem.
Ciąglę trafiałem na przewód elektryczny.

„Ten kabel pewnie idzie do Sali 3”.

Zacząłem poruszać się wzdłuż niego.

Po około 10 minutach
wynurzyłem się w sali.

Byłem zdezorientowany.

Miałem wypłynąć w Sali 3,

gdzie czekali ratownicy.

A wynurzyłem się w sali, która była pusta.

Halo!

Jeśli znalazłem nieznaną komorę,

poza główną trasą,

nikt nas tu nie znajdzie.

Wynurzyłem się z chłopcem w ostatniej sali

i przed oczami ukazała mi się
postać Chrisa

i dziecko u jego stóp.

Od razu pomyślałem,
że straciliśmy jedno z nich.

Gdy zobaczyłem Jasona,

zrozumiałem, że się cofnąłem.

Że wróciłem z powrotem do Sali 4.

Jason popłynął do ostatniej sekcji
i pojawił się Harry.

Powiedziałem mu, żeby tam został,
zebrał myśli i wrócił,

a ja wezmę chłopaka
na tym ostatnim odcinku.

Kiedy słyszę buczenie pomp, wiem,
że zbliżam się do Sali 3.

Tuż przed oddaniem chłopca

ścisnęło mnie w gardle,
bo wiedziałem, że przeżyje.

OK, trzy, dwa, jeden.

Kiedy usłyszeliśmy,
że Harry płynie z chłopcem Chrisa,

byłem pewien, że mu się uda.

I cieszyłem się,
że będzie mógł tego doświadczyć.

Czekało tam kilku rosłych mężczyzn
z U.S. Air Force,

by odebrać dziecko.

Położyli je na noszach i poszli w górę.

I tyle, po prostu znikał.

Nagle nastroje zrobiły się wspaniałe.

Butelka Jacka Danielka
krążyła z rąk do rąk.

to nie było dozwolone.

Zrobiliśmy to, nie wierzę.

Wiedziałem, że czekamy jeszcze na
doktora Bhaka i komandosów,

i wciąż martwiliśmy się o nich.
Czekało ich trudne nurkowanie.

Nagle usłyszeliśmy krzyk,
coś poszło nie tak.

Jedna z głównych pomp w Sali 3 wybuchła

i zaczęła tryskać wodą naokoło.

Poziom wody podnosił się bardzo szybko.

Nie mieliśmy

Czekaliśmy na dwóch komandosów SEALs,
gdy woda zaczęła nas zalewać,

- pojawili się.
- Następnie cała sala została zalana.

Ledwo się wydostaliśmy,
wstrzymując oddech.

Mówiliśmy, że taka była wola
patronki jaskini.

Dostaliście to, czego chcieliście,
czas się stąd zabierać.

Dziękujemy!

Na samym końcu wydostali się
członkowie marynarki.

Jak tylko wyszedłem, zadzwoniłem do syna.

Spytał: „Tato, gdzie się podziewałeś?”

Niewykonalna misja

stała się wykonalna.

Tylko ktoś z sercem z kamienia
nie czułby wzruszenia.

Byliśmy głównym punktem tej operacji,

w tej jaskini były setki ludzi.

Przybyli, by pomóc.

Różne narodowości, języki, kultury

połączyły siły.

Dochodziło do nieporozumień,

ale liczy się wielkie serce

i wspólny wysiłek,

a sukces będzie murowany.

Kobieta naprzeciwko mnie
była chyba matką Titana…

najmłodszego chłopca,
którego wydostałem ostatniego dnia.

Powiedziała: „W imieniu
wszystkich rodziców

„chcemy wam podziękować za to,
czego dokonaliście.

„To jakby nasze dzieci umarły
i dostały kolejne życie.

„Nie możemy wyrazić,
jak bardzo jesteśmy wdzięczni.”

Wszyscy płakali,

było tyle radości.

To było przypieczętowanie tego,
co zrobiliśmy.

Wrócili do rodzin, do rodziców.

Rick nie został długo.
Powiedział, że nie chce płakać.

Chyba boi się swoich emocji.

Nie zapomnijcie tego.
Tajlandia to wasz drugi dom.

BRYTYJSCY NURKOWIE JASKINIOWI

Nieziemskie poczucie ulgi,
euforii i radości.

Dostałam wiadomość, że wyszedł

i że zadzwoni, jak wróci do hotelu.

Wreszcie zadzwonił.

I zacząłem nawijać, plątał mi się język,

byłem napompowany adrenaliną.

Musiałem trajkotać z dziesięć minut,

a gdy w końcu zrobiłem przerwę na oddech,
rozpłakała się.

Powiedziała, że mój tata zmarł
dosłownie kilka godzin temu.

Nie wiedziałem, co mam czuć.

To była ogromna huśtawka emocji,

ze stanu euforii do nagłej…

Jak to mogło wydarzyć się dziś?

Wszyscy okazywali mi
wielkie współczucie i myśleli,

że będę chciał od razu wrócić do domu,
co rozważałem.

Ale potem pomyślałem,
że to wcale mi nie pomoże.

I już pod koniec pierwszego dnia

poczułem się jakoś lepiej,

bo tata miał fantastyczne życie

i zmarł nagle, ot tak.

Pomyślałem, że nie można prosić
o lepszą śmierć.

Zacząłem dostrzegać plusy tej sytuacji

i pomyślałem, że to w zasadzie
powód do radości.

Świętowałem ze względu na dzieci
i na mojego ojca.

Bardzo dziękuję.

To był cud za cudem.

Zobaczymy ich. W przyszłości.

Czuję wielką dumę z tego,

czego dokonaliśmy.

To swego rodzaju uzasadnienie
całego poświęcenia, jakie wykazałem

w tej dziwnej, niszowej dyscyplinie,
której nikt nie traktuje poważnie.

To zdecydowanie odmieniło moje życie

i sprawiło, że jestem pewniejszy siebie.

Ostatni do drużyny krykiecistów,
pierwszy na ratunek do jaskini.

Martwiłem się,
czy nie jestem zbyt chłodny.

Czy za bardzo skrywałem emocje?

Ale takie oderwanie
miało swój cel i pożytek.

Możesz to wykorzystać do dobrych rzeczy.

Dzikie Dziki.

Zapytałam, o czym rozmawiał
z księciem Williamem.

Rick powiedział,

że kazał mu się ożenić a Amp.

W AKCJI RATUNKOWEJ
UCZESTNICZYŁO PRAWIE 5000 TAJÓW.

SETKI LUDZI Z CAŁEGO ŚWIATA.

KILKA DNI PO ZAKOŃCZENIU AKCJI
JASKINIĘ CAŁKOWICIE ZALAŁO

KILKA TYGODNI PÓŹNIEJ ZALANE ZOSTAŁO
RÓWNIEŻ SĄSIEDNIE MIASTO.

JASKINIE STAŁA SIĘ DOSTĘPNA
DOPIERO PO OŚMIU MIESIĄCACH.